OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Zwangerschapsdocent bij de vereniging Samen Bevallen ❤
Ik zou proberen om te achterhalen waarom ze liegt. Een kind kan om diverse redenen liegen. Het kan dat ze bang zijn voor straf. Het kan ook, omdat ze een taak of activiteit uit de weg willen gaan.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Liegen gebeurt ook om te oefenen met dingen, om iets uit te proberen. Wat gebeurt er als ik zeg dat de opa die ik mis dood is? Hoe voel ik me dan? Hoe gaat de juf dan met me om? Ben ik dan interessant voor de andere kindjes? Zijn mensen dan extra lief voor me? Kan ik wat meer maken?
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk dat het vooral heel goed is dat je erover praat. Het niet heel sterk veroordeelt, ook begrip toont, dat het heel verleidelijk kan zijn om iets te vertellen waardoor je reactie krijgt en aandacht. Maar haar ook telkens wijzen op de consequenties. Allereerst komen leugens dus meestal uit. En dan ben je niet blij en kunnen mensen boos en verdrietig zijn. Ten tweede kan het zo zijn dat mensen je op een gegeven moment niet meer geloven als je iets vertelt dat wel waar is.quote:Op dinsdag 21 mei 2019 12:03 schreef Sicilia het volgende:
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Verder kun je op een meer speelse manier ingaan op het verschil tussen een verhaal, waarvan iedereen wel weet dat het niet echt is, maar wat toch heel mooi kan zijn (denk aan films en boeken) en een verhaal dat als waarheid wordt verteld maar niet blijkt te kloppen. Je kunt haar bijvoorbeeld stimuleren tot het bedenken van verhaaltjes, en daar toneelstukjes van maken, want het kan best dat ze daar een talent voor heeft. Inlevingsvermogen, fantasie, verhalen kunnen bedenken en vertellen. Het zijn in potentie mooie eigenschappen waar je veel mee kunt en ook veel in kwijt kan. Op die manier benader je het positief, en leert ze het op een goede manier in te zetten.
Mijn dochter van 5 had laatst ook zoiets (wel veel milder) en sindsdien ben ik hier ook een beetje mee bezig.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Hier even verder. 
quote:
Hoewel nutteloos vind ik het op zich geen rare vraag/conclusie.
Ik vraag me ook regelmatig af als ik mensen hun krijsende kind kwaad zie afbranden/negeren/afbekken: waarom ben je hier dan ook aan begonnen? Helemaal voor een buitenstaander/persoon zonder kinderen is dat op zich een voor de hand liggende gedachte.
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
Dus het lijkt voor mij als buitenstaander net alsof mensen die klagen over, of een strijd aan gaan met hun kinderen helemaal geen zin hebben om daar wat mee te doen.
Ik vraag me ook serieus af of mensen wel echt zin hebben om zich te verdiepen in de behoeften van hun opgroeiende kind, of dat ze denken ik doe wat binnen mijn huidige bereik ligt, de rest mja jammer hopelijk trekt het nog wat bij en droogt het nog enigszins goed op. Het komt vaak zo cynisch en afgestompt op me over, en er zijn ballen die in de lucht moeten enz. net alsof een kind daar een boodschap aan heeft.
Terwijl je juist op de moeilijke/hardnekkige problemen waar je je aan ergert zoveel winst kan behalen voor het hele gezin. Het kind aborteren kan niet meer dus waarom zou je het gedrag waar je je aan kapot ergert niet aanpakken?
quote:
[..]
Dat is wel een lekker makkelijk oordeel, maar hoe kan het dan dat mensen meerdere kinderen hebben, die primair op dezelfde manier opgevoed worden, en dat het ene kind gewoon een kind is dat zich krijsend ter aarde stort als iets niet gaat zoals het wil en het andere kind een kind is dat je probleemloos uit eten zou kunnen nemen in een sterrenrestaurant?
Dat het ene kind opgroeit tot een junk of crimineel, en de andere kinderen gewoon hardwerkende brave burgers zijn? Allemaal dezelfde opvoeding gehad.
Soms zit het in de opvoeding (of vooral het gebrek daaraan), maar soms is het gewoon karakter.
Aan de andere kant is het ook zo dat als de situatie wat lastiger is (alleenstaande ouder bijvoorbeeld), dat het dan altijd aan de opvoeding ligt als het kind niet goed opdroogt, maar aan het karakter van het kind te danken is als het kind wel goed opdroogt.
quote:Op maandag 5 augustus 2019 13:51 schreef Lospedrosa het volgende:
[... door -marz-]
Jij hebt geen kinderen? Je hebt wel helemaal gelijk.
Een intelligente opvoeder heeft helemaal geen problemen. Het is vaak je eigen gedrag (of energie) wat een kind gaat spiegelen. Terwijl het gewoon rust, vertrouwen en respect (wederzijds) nodig heeft.
Kijk eens naar de meditairaine landen, daar loopt de kleuterjuf dikwijls met 30 kinderen een eind. En alleen, de kinderen hebben een lang dik touw vast en niemand maakt lawaai.
quote:
[...Leandra]
Even los van de rest, maar ik vind de verschillen tussen broers/zussen van verschillende leeftijden niet echt een argument. Er zullen altijd verschillen in opvoeding, aandacht en/of prioriteiten zijn tussen eerste en volgende kinderen, en vaak flink ook.
quote:
[...mini-lot]
Bij grote leeftijdsverschillen zal dat idd niet echt een argument zijn, maar als je er een stuk of 3 hebt die amper 2 jaar schelen dan (of waar zelfs een tweeling bij zit), dan maakt de opvoeding op zich niet heel veel verschil.
Dat er voor het oudste kind de eerste jaren meer aandacht is is geen garantie dat dat oudste kind ook beter terechtkomt dan de andere kinderen.
Maar ouders die voet bij stuk houden doen dat over het algemeen bij alle kinderen, ouder die over zich heen laten lopen doen dat over het algemeen ook bij alle kinderen, ongeacht het feit dat het ene kind klaagt dat het andere kind "altijd alles mag, en ik nooit".
Ik ken weinig gezinnen waar de regels wel voor het ene kind gelden en niet voor het andere.
quote:
[..]
Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.
[...Leandra]
Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.
Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?
Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.
Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.
Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.
Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.
Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.
Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.
Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.
quote:
[...-marz-]
Nee, ik stel niet dat opvoeden over regels gaat, ik stel alleen dat ik weinig gezinnen ken waar de regels voor het ene kind heel anders zijn dan voor het andere kind.
Als je werkelijk denkt dat kinderen geen compleet verschillende karakters kunnen hebben, en problemen eigenlijk altijd bij de ouders liggen dan wens ik je nog heel veel sterkte in de toekomst.
quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
quote:
Als de theorie maar goed zit hè.
Het vervelendste kind in de klas van mijn kind is het kind van een psycholoog.... je zou denken dat een ouder die dusdanige kennis en intelligentie heeft een kind wel fatsoenlijk zou kunnen opvoeden, maar helaas, het is een gruwelijk schreeuwend vervelend kind, echt nare trekjes ook.
Maar ja hoogbegaafd, dus moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Dat er meer hoogbegaafde kinderen in die klas zitten die een stuk minder moeilijk zijn boeit niet.
Niet mijn kind overigens, tenminste niet voor zover wij weten, want ik vind het bizar om zulke jonge kinderen te testen.
quote:
Nurture
[...-marz-]
nurture vs nature vind ik altijd interssant.
Ik geloof namelijk dat veel van je karakter al bij je geboorte aanwezig is.
Je kan het zien aan hoe verschillende baby’s reageren op situaties.
quote:
[..]
Nature.... despite the kind of nurture.
Maar ik snap dat "tabula rasa" een aantrekkelijke gedachte is.
Ik geloof best dat de opvoeding effect kan hebben op gedrag van kinderen, maar ik geloof er niets van dat kinderen karakterloos geboren worden, en de hele persoonlijkheid gebaseerd is op de opvoeding of op datgene wat het kind om zich heen ziet.
quote:
[.. leandra]
Maar als je opvoedingstijl er mogelijk wel of geen effect op heeft.
Wat zien jullie dan als geschikte oplossingsstrategie als je kind opstandig of anderszins vervelend of grenzeloos gedrag vertoont?
quote:
[..]
het is niet zwart wit naar mijn bescheiden mening en dus probeer je naar eer en geweten te sturen, grenzen aan te geven, vertrouwen te geven, etc etc
denk wel dat de impact van “bewust” opvoeden overschat wordt en (naast nature) de impact van basale dingen als veiligheid, liefde en vertrouwen geven (heb je een teiltje) onderschat.
quote:
[...manny]
Dat denk ik ook! Het feit dat jij zelfs een teiltje nodig hebt bij die begrippen zegt al heel veel.
quote:Op maandag 5 augustus 2019 19:26 schreef Kyara het volgende:
[..leandra]
Karakters waren idd als baby al anders. Later meer/anders gedefinieerd. Juist door die verschillende karakters pas je wel je opvoeding aan op aan. Want waar de een goed reageert op humor, werkt dat bij de ander bijvoorbeeld averechts.
quote:
[..]-marz-
Ik denk dat er niet één oplossingsstrategie is, ik denk dat je dat van het karakter van het kind moet laten afhangen; wat bij de een prima werkt, werkt bij de ander totaal niet, en wat bij die ander werkt zou bij de een mogelijk een veel te drastische methode zijn.
Sommige kinderen kun je best een gesprek mee aangaan in de trant van "ik vind het niet goed als je dit of dat doet omdat zus of zo", en bij andere kinderen heeft dat weinig effect maar kan een "omdat ik het zeg" prima werken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Ik snap eigenlijk niet waarom zoveel mensen dan klagen over irritant gedrag van hun kinderen. Het is dan toch súper simpel om ze ermee op te laten houden
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat is toch een grapje?quote:
Ik vind dat er (zeker bij kinderlozen) vaak heel zwart/wit gedacht wordt als het opvoeding aankomt.
(Kind gedraagt zich lief en beleefd. De ouder is een goede opvoeder.
Kind ligt te jengelen op de grond. De ouder is een slechte opvoeder. )
Zo vaak wordt volgens mij vergeten dat kinderen gewoon mensen zijn die ook wel eens een slechte dag kunnen hebben en zich daarom op een bepaalde manier gedragen.
Maar vaak heeft een kind nog niet de capaciteiten om dat op een “volwassen” manier te uiten.
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dat bepaald gedrag je belemmert merk ik op dit moment bij mijn dochter en mij.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!quote:
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.quote:
Een goede leerkracht zet in op 3 punten: relatie, competentie en autonomie. Mijn ervaring (24 jaar onderwijs) is dat als je aan deze voorwaarden voldoet, je geen straffen of beloningen nodig hebt.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Oh! Dan is de hoogleraar die het zo noemde in een artikel dat ik las het wellicht niet uit zijn duim gezogenquote:
[..]
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!
[..]
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dit denk ik ook!quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
En het maakt letterlijk een wereld van verschil, aangezien zijn opvoeders voor een kind letterlijk nog de hele wereld is. Waarin zijn behoeftes dus erkend of juist structureel genegeerd worden.
Een keer is vast niet erg, maar structureel interventiëren op gedragsniveau zonder de onderliggende behoefte te erkennen veroorzaakt strijd en opstand en dan nog de niet te overziene onzichtbare schade in het opgroeiende kind. Een kind kan deze schade niet aangeven behalve met allerlei 'vervelend' gedrag. Daarom liggen daar juist kansen om het anders te doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
***
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?quote:Op maandag 5 augustus 2019 20:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?
Zie de laatste paragraaf voor de conclusie.quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
***
brigteyes, 
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik lees daarin dat we opvoedfouten maken in elke generatie, en dat als er gedragsproblemen zijn het goed is om liefdevol grenzen aan te kunnen geven. Niet andersom (niet die dingen gedaan -> gedragsprobleem). Het zegt dus m.i. niet alles over de oorzaak gedragsproblemen. En jij hebt dat hopelijk inmiddels ook al vaak gehoord: het oorzaak zit niet (altijd) (alleen) in de opvoeding.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
@Moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.quote:
Bericht,
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
***
Oh, en grappig genoeg, krijspartijen aan tafel en in de supermarkt hebben we hier nog nooit gehad. Dus iets ging er toch wel goed. 
***
quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Niet zoveel van aantrekken, sommige theoretische experts zonder enige praktijkervaring roepen graag dat het allemaal aan de ouders cq de opvoeding ligt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
En in sommige gevallen zouden ze beter moeten weten dat dat zo neerzetten.
BE, ik vind het spijtig dat je je blijkbaar genoodzaakt voelt je te verdedigen. Ik ken jullie situatie enigszins. Sommige dingen staan hier ook wel wat ongenuanceerd.
Ik kan me voorstellen dat 'bevestiging van deskundigen' voor jou steunend voelt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ook dít is niet zo zwart/wit gezegd/bedoeld. Echter. als een ouder/leerkracht zich alleen richt op gedrag mis je wel de oorzaak die daaronder ligt, de behoefte. Maar soms kún je je (in eerste instantie) alleen maar richten op gedrag.quote:Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
quote:Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zet in op de relatie, heb oprechte aandacht voor je kind, zorg dat je betrouwbaar bent.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Zorg dat een kind zelf kan/mag doen waar hij aan toe is (autonomie). En zorg voor een uitdagende omgeving, waar eea in te ontdekken valt (competentie).
Je kunt situaties beschouwen/erop reflecteren en bedenken welke pijler meer aandacht behoeft. Tenminste, zo doe ik het met kinderen in de klas met wie ik iets uit te vogelen heb. Bij mijn eigen kind reageer ik meestal wat intuitiever en minder doordacht.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk dat opvoeden het moeilijkste is wat je kunt doen, zeker als je dat een beetje bewust doet. En dan heb ik maar 1 kind dat door de bank genomen ook wel gezien kan worden als een gemakkelijk kind.quote:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
Ik vind het alleen maar heel erg goed wanneer ouders hulp vragen als het moeilijk voor ze is. En ik ken inmiddels veel heel liefdevolle ouders die hulp gezocht hebben. Ouders die heel graag kinderen wilden en waarbij het toch moeilijker werd dan ze hadden gedacht en die er zelf niet meer uit komen. Die falen niet, juist niet!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?Beetje *topickaap zo.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.quote:
[..]
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Topickaap mag van mij op de verboden woorden lijst.quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?
Je mag altijd spuien. Soms heb je dat gewoon even nodig.
Ik ken je situatie niet echt, maar ik merk wel dat het je heel hoog zit wat sommige schrijven.
Ik denk dat je met nurture veel kan, maar sommige dingen zitten er echt in hoor... die stop je er niet in.
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
***
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Ik denk dat het inderdaad heel lastig is altijd die behoeftes te snappen. De vraag is: weten we van onszelf altijd waar onze behoeftes liggen? Ik heb er bijna mijn hele volwassen leven tot nu toe over gedaan daar een beetje inzicht in te krijgen.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ten eerste zijn deze woorden door marz niet in dit topic genoemd, maar er door Moonah bijgehaald. Niet hem beschuldigen van sneren ajb. Ten tweede heeft hij misschien een visie op opvoeden waar je het niet mee eens bent, maar hij discuteert op een nette manier.quote:
[..]
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Mooi en duidelijk stuk. Dank je voor het delen.quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
Ik las dit stukje “Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie gefrustreerd worden”.
Dit vind ik een van de lastigste dingen met opvoeden. Ik ben zo streng naar mezelf toe en daardoor merk ik wel eens dat ik inderdaad te controlerend naar R ben.
Dat "feelgood" staat er inderdaad opdat we elkaar niet afbranden, aangezien we echt allemaal ons best doen.quote:
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
Het is dus niet de insteek dat hier alleen succesverhalen gedeeld zouden mogen worden.
Het lastige is dat de meeste mensen niet zozeer voor opvoeden kiezen, maar voor het krijgen van een baby, het liefhebben van eigen kinderen. Die opvoeding krijg je er als het ware bij in je takenpakket, het maakt dat je aan de slag met moet gedrag dat je vervelend vindt of dat je herkent van jezelf of je anderszins triggert. En dan begint het pas. Dan moet je meestal nog gaan bedenken hoe je je verhoudt tot al die ideeën over opvoeden, methodes, je eigen gevoeligheden, en dat met al die liefde die je voelt en een beetje slaapgebrek hier en daar.quote:
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Let wel: ik heb pas 2 jaar ervaring. Maar ik vind het wel heel fijn dat zo'n klein kind je elke dag weer de kans geeft om opnieuw te beginnen. Als ik vandaag een misstap maak in dat hele opvoedgebeuren, dan weet ik zeker dat ik morgen weer dezelfde grijns krijg bij uit bed halen, dezelfde klemmende armpjes om mijn nek en hetzelfde enthousiasme over mijn voorstellen. Ik word elke dag probleemloos vergeven. Dus dat doe ik ook met mezelf, en dan klungel ik weer verder.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Springfield's looking pretty dusty today
Oh marz, dat gevoel van dat stramien begrijp ik zo goed. Ik schreef net al dat in het gezin waar ik uit kom ook weinig tot geen oog was voor behoeftes en onderliggende problematiek. Dat konden mijn ouders bij zichzelf ook niet, zo waren ze ook niet opgevoed.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
heel erg spuit elf maar... Kan het niet zijn dat je dochter zich vergiste? Dat ze bedoelde dat ze opa miste omdat hij geopereerd was, maar dat ze 'overleden' zei? Mijn dochter van 6,5 zou dat zomaar door elkaar kunnen halen namelijk...quote:
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Interessant om te lezen, -marz-. Dat onveilige gevoel kan ik me ook wel herinneren, ja. Mijn ouders waren schatten, het ontbrak me nergens aan, maar er waren opvliegers, en die vond ik bijzonder onprettig. Voor mij kwamen ze vaak als donderslag, en dat heeft idd eea met mij gedaan.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.quote:
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.quote:
[..]
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
Ja en nee. Het is misschien wel zoals het is, want ja, inderdaad, je kind staat ook 24/7 aan. Maar, ik besef ook gewoon heel goed dat het menselijk is om soms niet helemaal oké te reageren. Dus ik accepteer van mezelf dat dat zo is en ik los het op als ik een keer een fout maak daarin. Dat is óók opvoeden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
In de interacties tussen ouder&kind loopt, gemiddeld gezien, maar 30% volledig goed afgestemd. Dat wil zeggen dat de ouder volledig adequaat reageert op de behoefte die het kind aangeeft. 30%. En dat is voldoende voor een gezonde ontwikkeling van het kind. Dus we mogen heus fouten maken, als je ze nadien maar oplost, zoals je zelf ook zegt.
Een gezin zonder strijd en aanvaringen bestaat denk ik ook niet en dat hoeft ook niet.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Springfield's looking pretty dusty today
Omdat je die afstand niet hebt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
thnx lemijn en moonah. Klinkt als een goede basis (die ik grotendeels al zo doe, dus dat scheelt weer )
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ik denk oprecht dat het niet lukt om elk moment bewust te zijn hoe je iets doet. En ik denk ook niet dat je 100% moet halen, omdat je anders ongelukkige kinderen gaat krijgen.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
|
|
