OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Zwangerschapsdocent bij de vereniging Samen Bevallen ❤
Ik zou proberen om te achterhalen waarom ze liegt. Een kind kan om diverse redenen liegen. Het kan dat ze bang zijn voor straf. Het kan ook, omdat ze een taak of activiteit uit de weg willen gaan.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Nu is de reden best lastig te achterhalen als je waarom vraagt. Dus op het moment dat ze gelogen heeft kan je kijken wat ze die dag allemaal moest doen en dan kan je gerichter vragen stellen.
Liegen gebeurt ook om te oefenen met dingen, om iets uit te proberen. Wat gebeurt er als ik zeg dat de opa die ik mis dood is? Hoe voel ik me dan? Hoe gaat de juf dan met me om? Ben ik dan interessant voor de andere kindjes? Zijn mensen dan extra lief voor me? Kan ik wat meer maken?
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
Dit wordt wellicht niet allemaal zo bewust bedacht, maar kan wel in het hoofd spelen. Is er van een klasgenootje of vriendje/vriendinnetje onlangs een opa of oma overleden?
Ik zou er niet heel erg moeilijk over doen. Wel uitleggen dat het niet zo prettig is om over zoiets te liegen, en sowieso dat als je vaker niet de waarheid vertelt, dat het dan wel moeilijk wordt voor anderen om je te geloven.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik denk dat het vooral heel goed is dat je erover praat. Het niet heel sterk veroordeelt, ook begrip toont, dat het heel verleidelijk kan zijn om iets te vertellen waardoor je reactie krijgt en aandacht. Maar haar ook telkens wijzen op de consequenties. Allereerst komen leugens dus meestal uit. En dan ben je niet blij en kunnen mensen boos en verdrietig zijn. Ten tweede kan het zo zijn dat mensen je op een gegeven moment niet meer geloven als je iets vertelt dat wel waar is.quote:Op dinsdag 21 mei 2019 12:03 schreef Sicilia het volgende:
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
Verder kun je op een meer speelse manier ingaan op het verschil tussen een verhaal, waarvan iedereen wel weet dat het niet echt is, maar wat toch heel mooi kan zijn (denk aan films en boeken) en een verhaal dat als waarheid wordt verteld maar niet blijkt te kloppen. Je kunt haar bijvoorbeeld stimuleren tot het bedenken van verhaaltjes, en daar toneelstukjes van maken, want het kan best dat ze daar een talent voor heeft. Inlevingsvermogen, fantasie, verhalen kunnen bedenken en vertellen. Het zijn in potentie mooie eigenschappen waar je veel mee kunt en ook veel in kwijt kan. Op die manier benader je het positief, en leert ze het op een goede manier in te zetten.
Mijn dochter van 5 had laatst ook zoiets (wel veel milder) en sindsdien ben ik hier ook een beetje mee bezig.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Hier even verder. 
quote:
Hoewel nutteloos vind ik het op zich geen rare vraag/conclusie.
Ik vraag me ook regelmatig af als ik mensen hun krijsende kind kwaad zie afbranden/negeren/afbekken: waarom ben je hier dan ook aan begonnen? Helemaal voor een buitenstaander/persoon zonder kinderen is dat op zich een voor de hand liggende gedachte.
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
Dus het lijkt voor mij als buitenstaander net alsof mensen die klagen over, of een strijd aan gaan met hun kinderen helemaal geen zin hebben om daar wat mee te doen.
Ik vraag me ook serieus af of mensen wel echt zin hebben om zich te verdiepen in de behoeften van hun opgroeiende kind, of dat ze denken ik doe wat binnen mijn huidige bereik ligt, de rest mja jammer hopelijk trekt het nog wat bij en droogt het nog enigszins goed op. Het komt vaak zo cynisch en afgestompt op me over, en er zijn ballen die in de lucht moeten enz. net alsof een kind daar een boodschap aan heeft.
Terwijl je juist op de moeilijke/hardnekkige problemen waar je je aan ergert zoveel winst kan behalen voor het hele gezin. Het kind aborteren kan niet meer dus waarom zou je het gedrag waar je je aan kapot ergert niet aanpakken?
quote:
[..]
Dat is wel een lekker makkelijk oordeel, maar hoe kan het dan dat mensen meerdere kinderen hebben, die primair op dezelfde manier opgevoed worden, en dat het ene kind gewoon een kind is dat zich krijsend ter aarde stort als iets niet gaat zoals het wil en het andere kind een kind is dat je probleemloos uit eten zou kunnen nemen in een sterrenrestaurant?
Dat het ene kind opgroeit tot een junk of crimineel, en de andere kinderen gewoon hardwerkende brave burgers zijn? Allemaal dezelfde opvoeding gehad.
Soms zit het in de opvoeding (of vooral het gebrek daaraan), maar soms is het gewoon karakter.
Aan de andere kant is het ook zo dat als de situatie wat lastiger is (alleenstaande ouder bijvoorbeeld), dat het dan altijd aan de opvoeding ligt als het kind niet goed opdroogt, maar aan het karakter van het kind te danken is als het kind wel goed opdroogt.
quote:Op maandag 5 augustus 2019 13:51 schreef Lospedrosa het volgende:
[... door -marz-]
Jij hebt geen kinderen? Je hebt wel helemaal gelijk.
Een intelligente opvoeder heeft helemaal geen problemen. Het is vaak je eigen gedrag (of energie) wat een kind gaat spiegelen. Terwijl het gewoon rust, vertrouwen en respect (wederzijds) nodig heeft.
Kijk eens naar de meditairaine landen, daar loopt de kleuterjuf dikwijls met 30 kinderen een eind. En alleen, de kinderen hebben een lang dik touw vast en niemand maakt lawaai.
quote:
[...Leandra]
Even los van de rest, maar ik vind de verschillen tussen broers/zussen van verschillende leeftijden niet echt een argument. Er zullen altijd verschillen in opvoeding, aandacht en/of prioriteiten zijn tussen eerste en volgende kinderen, en vaak flink ook.
quote:
[...mini-lot]
Bij grote leeftijdsverschillen zal dat idd niet echt een argument zijn, maar als je er een stuk of 3 hebt die amper 2 jaar schelen dan (of waar zelfs een tweeling bij zit), dan maakt de opvoeding op zich niet heel veel verschil.
Dat er voor het oudste kind de eerste jaren meer aandacht is is geen garantie dat dat oudste kind ook beter terechtkomt dan de andere kinderen.
Maar ouders die voet bij stuk houden doen dat over het algemeen bij alle kinderen, ouder die over zich heen laten lopen doen dat over het algemeen ook bij alle kinderen, ongeacht het feit dat het ene kind klaagt dat het andere kind "altijd alles mag, en ik nooit".
Ik ken weinig gezinnen waar de regels wel voor het ene kind gelden en niet voor het andere.
quote:
[..]
Dit is onwaar, of laat ik het zo zeggen er is veel bewijs tegen deze stelling.
[...Leandra]
Je stelt dat kinderen grootbrengen gaat over regels.
Dat valt te bezien. Ben jij geworden wie je nu bent dankzij de huisregels van je vader en moeder?
Bovendien, de expliciete opvoeding kan exact gelijk zijn. Dan nog zullen de verschillen tussen de vorming van kinderen onderling groot zijn. Het zijn juist impliciete omgevingsfactoren waarin de grootste verschillen bestaan.
Ouders gaan met kinderen van verschillend geslacht bijvoorbeeld al heel anders om. Dit heeft te maken met hun eigen sekse en opvoeding en de blauwdruk die daarmee gelegd is voor de verwachtingen die je hebt van een jongen dan wel meisje. Dit grotendeels onbewust dus feminisme en genderneutrale intenties ten spijt.
Denk verder aan: hoeveel tijd/aandacht er is voor een kind, algemene verwachtingen en houding van de ouders (heel belangrijk en dit kan enorm verschillen als het bijvoorbeeld gaat om een eerste of tweede of derde kind), voorbeeldgedrag, samenwerken tussen kinderen, empathie, etc.
Al tijdens de zwangerschap zijn de omgevingsfactoren al heel verschillend per kind, na de geboorte zijn de verschillen alleen maar groter.
Hier wordt veel onderzoek naar gedaan dus dit is niet zomaar uit de lucht gegrepen.
Het lijkt alsof er vaak gedacht wordt dat hetgeen je letterlijk zegt en doet tegen een kind de meeste impact heeft op het gedrag van kinderen. Do as I say, don't do as I do. Maar als je puur logisch nadenkt is dat heel gemakkelijk te ondermijnen, kijk alleen al naar hoe je zelf het beste leert in een simpele situatie. Iemand die je komt vertellen geen drugs te gebruiken terwijl hij zelf strak staat van een lijntje coke. Dat is wel hoe veel mensen proberen hun kind op te voeden.
Daarom is mijn mening als er gedragsproblemen zijn bij je kind moet je bij jezelf onderzoeken wat je aan je eigen (levens)houding en gedrag kan veranderen. Tenminste, als je je kind betere kansen wil geven in het leven en je gezinsleven positief wil beïnvloeden.
quote:
[...-marz-]
Nee, ik stel niet dat opvoeden over regels gaat, ik stel alleen dat ik weinig gezinnen ken waar de regels voor het ene kind heel anders zijn dan voor het andere kind.
Als je werkelijk denkt dat kinderen geen compleet verschillende karakters kunnen hebben, en problemen eigenlijk altijd bij de ouders liggen dan wens ik je nog heel veel sterkte in de toekomst.
quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
quote:
Als de theorie maar goed zit hè.
Het vervelendste kind in de klas van mijn kind is het kind van een psycholoog.... je zou denken dat een ouder die dusdanige kennis en intelligentie heeft een kind wel fatsoenlijk zou kunnen opvoeden, maar helaas, het is een gruwelijk schreeuwend vervelend kind, echt nare trekjes ook.
Maar ja hoogbegaafd, dus moeilijk, moeilijk, moeilijk.
Dat er meer hoogbegaafde kinderen in die klas zitten die een stuk minder moeilijk zijn boeit niet.
Niet mijn kind overigens, tenminste niet voor zover wij weten, want ik vind het bizar om zulke jonge kinderen te testen.
quote:
Nurture
[...-marz-]
nurture vs nature vind ik altijd interssant.
Ik geloof namelijk dat veel van je karakter al bij je geboorte aanwezig is.
Je kan het zien aan hoe verschillende baby’s reageren op situaties.
quote:
[..]
Nature.... despite the kind of nurture.
Maar ik snap dat "tabula rasa" een aantrekkelijke gedachte is.
Ik geloof best dat de opvoeding effect kan hebben op gedrag van kinderen, maar ik geloof er niets van dat kinderen karakterloos geboren worden, en de hele persoonlijkheid gebaseerd is op de opvoeding of op datgene wat het kind om zich heen ziet.
quote:
[.. leandra]
Maar als je opvoedingstijl er mogelijk wel of geen effect op heeft.
Wat zien jullie dan als geschikte oplossingsstrategie als je kind opstandig of anderszins vervelend of grenzeloos gedrag vertoont?
quote:
[..]
het is niet zwart wit naar mijn bescheiden mening en dus probeer je naar eer en geweten te sturen, grenzen aan te geven, vertrouwen te geven, etc etc
denk wel dat de impact van “bewust” opvoeden overschat wordt en (naast nature) de impact van basale dingen als veiligheid, liefde en vertrouwen geven (heb je een teiltje) onderschat.
quote:
[...manny]
Dat denk ik ook! Het feit dat jij zelfs een teiltje nodig hebt bij die begrippen zegt al heel veel.
quote:Op maandag 5 augustus 2019 19:26 schreef Kyara het volgende:
[..leandra]
Karakters waren idd als baby al anders. Later meer/anders gedefinieerd. Juist door die verschillende karakters pas je wel je opvoeding aan op aan. Want waar de een goed reageert op humor, werkt dat bij de ander bijvoorbeeld averechts.
quote:
[..]-marz-
Ik denk dat er niet één oplossingsstrategie is, ik denk dat je dat van het karakter van het kind moet laten afhangen; wat bij de een prima werkt, werkt bij de ander totaal niet, en wat bij die ander werkt zou bij de een mogelijk een veel te drastische methode zijn.
Sommige kinderen kun je best een gesprek mee aangaan in de trant van "ik vind het niet goed als je dit of dat doet omdat zus of zo", en bij andere kinderen heeft dat weinig effect maar kan een "omdat ik het zeg" prima werken.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
quote:
Ik snap eigenlijk niet waarom zoveel mensen dan klagen over irritant gedrag van hun kinderen. Het is dan toch súper simpel om ze ermee op te laten houden
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Dat is toch een grapje?quote:
Ik vind dat er (zeker bij kinderlozen) vaak heel zwart/wit gedacht wordt als het opvoeding aankomt.
(Kind gedraagt zich lief en beleefd. De ouder is een goede opvoeder.
Kind ligt te jengelen op de grond. De ouder is een slechte opvoeder. )
Zo vaak wordt volgens mij vergeten dat kinderen gewoon mensen zijn die ook wel eens een slechte dag kunnen hebben en zich daarom op een bepaalde manier gedragen.
Maar vaak heeft een kind nog niet de capaciteiten om dat op een “volwassen” manier te uiten.
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dat bepaald gedrag je belemmert merk ik op dit moment bij mijn dochter en mij.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Ze triggert mij enorm op momenten en we zitten elkaar daardoor soms een beetje in de weg.
Ik wil echt weer op het punt komen dat ik even dat stapje terug doet en de situatie eerst even overzie voordat ik ga handelen vanuit mijn eigen emotie.
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!quote:
Dat denk ik ook en ik begrijp dat goed. Ik doe het ook vaak. Gedrag is in your face, het roept iets bij je op, het belemmert je. De behoeftes zitten erachter. Die zien vereist dat je even een stapje achteruit doet, wacht met je reactie, je kind ziet achter die boze krokodillentranen.
Ik schreef recent op een whiteboard: Autonomie • Competentie • Verbinding.
Ik las deze woorden als voorbeeld van centrale behoeftes van opgroeiende kinderen en ik herkende daar mijn peuter in. Dus ik kijk daar een paar keer per dag even naar. Dat helpt.
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.quote:
Een goede leerkracht zet in op 3 punten: relatie, competentie en autonomie. Mijn ervaring (24 jaar onderwijs) is dat als je aan deze voorwaarden voldoet, je geen straffen of beloningen nodig hebt.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Oh! Dan is de hoogleraar die het zo noemde in een artikel dat ik las het wellicht niet uit zijn duim gezogenquote:
[..]
Haha, ik heb die 3 net genoemd in een ander topic!
[..]
Maar het geldt uiteraard ook voor ouders.
.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Dit denk ik ook!quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
En het maakt letterlijk een wereld van verschil, aangezien zijn opvoeders voor een kind letterlijk nog de hele wereld is. Waarin zijn behoeftes dus erkend of juist structureel genegeerd worden.
Een keer is vast niet erg, maar structureel interventiëren op gedragsniveau zonder de onderliggende behoefte te erkennen veroorzaakt strijd en opstand en dan nog de niet te overziene onzichtbare schade in het opgroeiende kind. Een kind kan deze schade niet aangeven behalve met allerlei 'vervelend' gedrag. Daarom liggen daar juist kansen om het anders te doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.quote:
Ik denk dat veel ouders zich richten op gedrag ipv op behoeften.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
***
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?quote:Op maandag 5 augustus 2019 20:12 schreef Brighteyes het volgende:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Wie vindt dat je dan faalt? Vind je dat zelf, of de omgeving, of die begeleiding?
Zie de laatste paragraaf voor de conclusie.quote:
Dankje maar waar heb ik heel veel sterkte bij nodig?
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
Iedereen, alle mensen zijn namelijk behoorlijk koppig en hebben driftbuien als ze hun zin niet krijgen. Een kind dat niet bokkig is, is meestal een angstig of onveilig gehecht kind.
Gelukkig leren we op onze weg naar volwassenheid hoe we beter om kunnen gaan met lastige situaties en sterke emoties. Tenminste, als onze ouders dat zelf ook kunnen en de intentie hebben om het ons te leren, zodat ze ons, behalve begrenzen, ook steunen en helpen in die lastige situaties. Dus echt leren en niet: dan maak je maar zin of: stel je niet aan, zoals veel van onze ouders zelf zijn grootgebracht.
Als onze ouders onze emoties gaan managen, ofwel met "stel je niet zo aan" ofwel met speentjes en afleiding en ander vermijdingstactieken en vervolgens het gedrag van het daardoor grenzeloos ontsporende kind gaan wegzetten als lastig, irritant, hopeloos, slecht karakter, temperament, gedragsprobleem, ADHD of wat dan ook en erop reageren met veroordelen, vergelijken met andere kinderen die zich wel kunnen gedragen, straffen, timeouts, regels, negeren, helpen we ons kind van de regen in de drup en sturen we weer een nieuwe volwassene zonder enige emotionele vaardigheden de wereld in.
Dit is een cyclus die in generaties wordt doorgegegeven en die een ouder kan doorbreken door zichzelf als ouder/opvoeder verder te bekwamen in emotieregulatie, bewustzijn en liefdevol grenzen kunnen aangeven. Juist als er gedragsproblemen bij het kind zijn, is het zaak om dit te doen.
Veel mensen van mijn leeftijd (35) en ouder hebben dit namelijk amper geleerd van huis uit. En dat zie je aan de gedragsproblemen van onze kinderen. Wat ik continu zie om me heen is dat mensen óf alleen maar liefdevol zijn, óf begrenzen. Zodra ze gaan begrenzen is alle liefde weg en is het een soort vulkaanuitbarsting. Voor een kind is dit angstig en verwarrend, het gevolg is nog meer opstandig gedrag tot zelfs regressie: weer vergeten van nieuw verworven skills, weer gaan bedplassen etc.
Als je je enigszins verdiept in de uitdagingen van de hedendaagse ontwikkelingspsychologie en orthopedagogiek valt dit direct op. Er is geen andere verklaring voor de lange wachtlijsten in de GGZ dan dat er op dit moment iets mis gaat in het opvoeden van onze kinderen tot gebalanceerde volwassenen.
***
brigteyes, 
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik lees daarin dat we opvoedfouten maken in elke generatie, en dat als er gedragsproblemen zijn het goed is om liefdevol grenzen aan te kunnen geven. Niet andersom (niet die dingen gedaan -> gedragsprobleem). Het zegt dus m.i. niet alles over de oorzaak gedragsproblemen. En jij hebt dat hopelijk inmiddels ook al vaak gehoord: het oorzaak zit niet (altijd) (alleen) in de opvoeding.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
@Moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.quote:
Bericht,
Even een virtuele knuffel. Waarom voel je jezelf suf? Waar gaat het niet goed?
Kunnen wij meedenken wellicht?
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
***
Oh, en grappig genoeg, krijspartijen aan tafel en in de supermarkt hebben we hier nog nooit gehad. Dus iets ging er toch wel goed. 
***
quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Niet zoveel van aantrekken, sommige theoretische experts zonder enige praktijkervaring roepen graag dat het allemaal aan de ouders cq de opvoeding ligt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ik reageer hier wat melodramatisch, maar echt, het ìs niet makkelijk, ook niet als de theorie nog zo aantrekkelijk lijkt, als de situatie het toepassen onmogelijk maakt sta je toch mooi met lege handen, zeg maar.
Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
En in sommige gevallen zouden ze beter moeten weten dat dat zo neerzetten.
BE, ik vind het spijtig dat je je blijkbaar genoodzaakt voelt je te verdedigen. Ik ken jullie situatie enigszins. Sommige dingen staan hier ook wel wat ongenuanceerd.
Ik kan me voorstellen dat 'bevestiging van deskundigen' voor jou steunend voelt.quote:
[..]
Suf van het al jaren zoeken naar ‘de beste manier’, want het ìs hier gewoon niet zo simpel als het voor sommigen lijkt. Godzijdank ondertussen bevestigd door mensen die er voor doorgeleerd hebben.
Ook dít is niet zo zwart/wit gezegd/bedoeld. Echter. als een ouder/leerkracht zich alleen richt op gedrag mis je wel de oorzaak die daaronder ligt, de behoefte. Maar soms kún je je (in eerste instantie) alleen maar richten op gedrag.quote:Ik wilde alleen even tegenwicht geven tegen de opmerkingen in de trant van ‘je moet meer op gevoel en minder op gedrag’.
quote:Sommigen van jullie ‘kennen’ me ondertussen, I am not a bad person, ik wilde HEEL, HEEL graag kinderen, maar dat wil nog niet zeggen dat het dan ook op zijn pootjes terecht komt. Soms gewoon niet...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zet in op de relatie, heb oprechte aandacht voor je kind, zorg dat je betrouwbaar bent.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Zorg dat een kind zelf kan/mag doen waar hij aan toe is (autonomie). En zorg voor een uitdagende omgeving, waar eea in te ontdekken valt (competentie).
Je kunt situaties beschouwen/erop reflecteren en bedenken welke pijler meer aandacht behoeft. Tenminste, zo doe ik het met kinderen in de klas met wie ik iets uit te vogelen heb. Bij mijn eigen kind reageer ik meestal wat intuitiever en minder doordacht.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Ik denk dat opvoeden het moeilijkste is wat je kunt doen, zeker als je dat een beetje bewust doet. En dan heb ik maar 1 kind dat door de bank genomen ook wel gezien kan worden als een gemakkelijk kind.quote:
[..]
Sommigen daarvan weten simpelweg niet hoe het anders te doen.
Alle opvoedboeken en -theoriën en hulp en assistentie en begeleiding ten spijt.
Oh nee, wacht, daar heel erg hard nood aan hebben is al meteen het grootste teken dat je als ouder faalt, anders zou je dat niet nodig hebben.
En ondertussen nachtenlang wakker liggen omdat je ernstige twijfels hebt over of jouw kinderen überhaupt wel normale, leuke volwassenen gaan worden...
Kom maar met die shitstorm!
Ik voel me suf en toch gaat het hier gewoon echt he-le-maal niet goed!
En ja, geloof me, dat neem ik mezelf heel wat meer kwalijk dan volgens anderen nodig zou zijn.
Vertel me maar hoe het moet!? Zin om hier eens mee te komen kijken?
Ik vind het alleen maar heel erg goed wanneer ouders hulp vragen als het moeilijk voor ze is. En ik ken inmiddels veel heel liefdevolle ouders die hulp gezocht hebben. Ouders die heel graag kinderen wilden en waarbij het toch moeilijker werd dan ze hadden gedacht en die er zelf niet meer uit komen. Die falen niet, juist niet!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?Beetje *topickaap zo.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.quote:
[..]
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.quote:
@:moonah hoe ziet dat er in de praktijk uit, het bouwen aan die drie pijlers? Wat zijn simpele do's en don'ts?
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Topickaap mag van mij op de verboden woorden lijst.quote:
Maar goed, feelgood staat er in de TT toch?
Je mag altijd spuien. Soms heb je dat gewoon even nodig.
Ik ken je situatie niet echt, maar ik merk wel dat het je heel hoog zit wat sommige schrijven.
Ik denk dat je met nurture veel kan, maar sommige dingen zitten er echt in hoor... die stop je er niet in.
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
Maar nu... ga ik genieten van het leukste moment van de dag: voorlezen voor het slapen gaan!
(De val van de Vredeborch van Thea Beckman!
)
***
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Er wordt geschreven dat verschillend gedrag van kinderen niet aan opvoeding ligt maar aan verschillende karakters. Dat vind ik een erg smalle kijk op opvoeden geven. Beetje het supernanny idee weer. We laten op elk kind dezelfde formule los, en dan doet het ene kind het wel goed, en het andere kind niet.
Opvoeden is zo veel meer dan theorieen en methodes. Het is intunen op persoonlijkheden, het is aanvoelen, reflekteren en uitproberen. Opvoeden is dus juist het pogen om je "zijn" aan te passen aan die verschillende persoonlijkheden die je kinderen hebben.
Ook is het verschillende situaties los van elkaar bekijken. De ene keer mag mijn dochter wel zelf naar de speeltuin, de andere keer niet, afhankelijk van haar bui, het weer, drukte en weet ik het. Dan zou je kunnen zeggen dat opvoeden het handteren van regels is, maar ik denk dus juist dat opvoeden het constant beoordelen van situaties is.
Tegen mijn dochter kon ik zeggen: blijf hier even staan, ik ben zo terug. 99% zeker dat ze er nog stond. Mijn zoon? No way. Daar ga ik dat dus ook niet tegen zeggen.
Het op de juiste manier aanvoelen en intunen en inspringen is wat opvoeden positief kan laten zijn. Hiermee wil ik niet zeggen dat als dit niet lukt, het per se falen is. Ik vind dat zo vervelend woord in de context van opvoeden. Het is een complexe wisselwerking van persoonlijke energien en manieren van zijn, dat dit niet altijd even smooth gaat. Dan kan de wil er nog zo zijn, soms matcht het niet.
Ik denk dat het inderdaad heel lastig is altijd die behoeftes te snappen. De vraag is: weten we van onszelf altijd waar onze behoeftes liggen? Ik heb er bijna mijn hele volwassen leven tot nu toe over gedaan daar een beetje inzicht in te krijgen.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
Dat ik daar zo lang en moeizaam over deed, had er wel weer mee te maken dat daar in het gezin waarin ik opgroeide weinig oog voor was, en de anderen in mijn omgeving daar ook niet voor uitkwamen (wat hun behoeftes waren). Maar ik denk dat sommige mensen, ook als ze kind en opgroeiend zijn, nu eenmaal meer (bovengemiddeld, wat dat dan ook betekent) met zichzelf worstelen en erger in de knoop zitten dan anderen. Als ouder zit je daar soms als machteloze toeschouwer bij te kijken. In de hoop dat er op de een of andere manier handvaten komen. En lastige daarbij is ook: soms zit je er zo dicht op dat je het juist daardoor niet ziet of kunt zien. Vooral ook om je eigen rol van een afstand te bekijken en te snappen. Dat vraagt wel wat van een mens en ik geloof eerlijk gezegd dat niet iedereen dat in zich heeft.
Als docent zie ik die kinderen en ouders ook aan me voorbij komen, en vaak begrijp ik de pijn en onmacht bij alle kanten. En nu ik zelf ouder ben en nu soms in het klein af en toe dat ook mee krijg, heb ik geleerd empathischer richting de machteloze ouder te zijn.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ten eerste zijn deze woorden door marz niet in dit topic genoemd, maar er door Moonah bijgehaald. Niet hem beschuldigen van sneren ajb. Ten tweede heeft hij misschien een visie op opvoeden waar je het niet mee eens bent, maar hij discuteert op een nette manier.quote:
[..]
Nou, "het ligt allemaal aan de opvoeding, een baby wordt zonder karakter geboren" vind ik iig al geen prettige insteek.
En dan heb ik nog een vrij probleemloos kind en heb ik er al een in m'n eentje groot gekregen die het ook prima doet, dus in feite zou ik het als veren in mijn reet moeten zien, maar ik vind het een behoorlijke sneer naar ouders waar het niet zo lekker gaat.
Mooi en duidelijk stuk. Dank je voor het delen.quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
Ik las dit stukje “Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie gefrustreerd worden”.
Dit vind ik een van de lastigste dingen met opvoeden. Ik ben zo streng naar mezelf toe en daardoor merk ik wel eens dat ik inderdaad te controlerend naar R ben.
Dat "feelgood" staat er inderdaad opdat we elkaar niet afbranden, aangezien we echt allemaal ons best doen.quote:
Nou, volgens mij was indertijd meer de insteek om met elkaar op een prettige en constructieve manier te stoeien/sparren over opvoeding. Dus voel je niet bezwaard!!
Het is dus niet de insteek dat hier alleen succesverhalen gedeeld zouden mogen worden.
Het lastige is dat de meeste mensen niet zozeer voor opvoeden kiezen, maar voor het krijgen van een baby, het liefhebben van eigen kinderen. Die opvoeding krijg je er als het ware bij in je takenpakket, het maakt dat je aan de slag met moet gedrag dat je vervelend vindt of dat je herkent van jezelf of je anderszins triggert. En dan begint het pas. Dan moet je meestal nog gaan bedenken hoe je je verhoudt tot al die ideeën over opvoeden, methodes, je eigen gevoeligheden, en dat met al die liefde die je voelt en een beetje slaapgebrek hier en daar.quote:
Ik kan me ergens goed vinden in delen van wat je schrijft, marz. Ik zie om me heen dat veel mensen het opvoeden tochw at onderschat hebben. Die verwachten dat je net als Supernanny een bepaalde strategie uit je hoofd leert, dat keihard doorpakt, en dat het dan wel goed komt. Dat is opvoeden niet, denk ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Let wel: ik heb pas 2 jaar ervaring. Maar ik vind het wel heel fijn dat zo'n klein kind je elke dag weer de kans geeft om opnieuw te beginnen. Als ik vandaag een misstap maak in dat hele opvoedgebeuren, dan weet ik zeker dat ik morgen weer dezelfde grijns krijg bij uit bed halen, dezelfde klemmende armpjes om mijn nek en hetzelfde enthousiasme over mijn voorstellen. Ik word elke dag probleemloos vergeven. Dus dat doe ik ook met mezelf, en dan klungel ik weer verder.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Maar tegelijk probeer ik dus wel erover te lezen, over waar ik tegenaan loop en wat er nog komt. En om daarover te praten met anderen. Want ik heb allang door dat ik het op alleen mijn liefde en intuïtie niet red. Of ja, dan komen we ook heel ver hoor, maar dan zit ik mezelf onnodig in de weg denk ik. Dus ik besteed hier tijd aan om het leuker te maken voor mezelf. En daarmee voor hem, hoop ik.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Ik heb geen kinderen dus dat geeft zonder twijfel een ander perspectief dan als ik aan den lijve zou ondervinden wat opvoedtaken met een mens doen. Alsnog respecteer ik de persoonlijke situatie/worsteling van een ieder en ik heb er groot ontzag voor.
Ik ben tevens zelf het resultaat van een opvoeding 'op gedragsniveau'.
Mijn moeder deed absoluut wel haar best om liefde te geven, ze heeft me nooit geslagen, ik kan me ook wel in haar worstelingen inleven en ik weet alle redenen en oorzaken en hoe haar eigen opvoeding is geweest. Ik heb kansen gekregen in het leven om er zelf wat van te maken.
Maar het onveilige gevoel, de verwarring van onverwacht op je kop krijgen, jezelf niet in de hand kunnen houden als kind en weten dat je het toch weer 'fout' gaat doen, het dan zelf maar gaan uitlokken omdat de spanning te veel wordt, de boosheid, de verzuchtingen en stille verwensingen, de voelbare irritatie en vermoeidheid, de momenten waarop ze uit onmacht mijn driftbuien probeerde te laten stoppen, het zit nog wel diep bij mij.
Zo diep dat ik zelf nog zo veel aan het leren ben, dat mijn behoeftes er mogen zijn, grenzen aangeven, enz. Als ik nu zelf een dochter (of zoon) zou hebben, zou zij geheid ook weer de vruchten plukken van dit stramien wat blijkbaar door generaties op elkaar doorgegeven wordt.
Springfield's looking pretty dusty today
Oh marz, dat gevoel van dat stramien begrijp ik zo goed. Ik schreef net al dat in het gezin waar ik uit kom ook weinig tot geen oog was voor behoeftes en onderliggende problematiek. Dat konden mijn ouders bij zichzelf ook niet, zo waren ze ook niet opgevoed.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
Ik heb ook zo lang getwijfeld of ik een gezin wel aan zou kunnen, mede hierdoor en nog een boel andere zaken.
Maar weet je, mijn broer en zussen hebben ook allemaal kinderen, van wie een aantal nu volwassen zijn. Wat ik mooi vind is dat mijn broer en zussen het allemaal bij hun eigen kinderen beter hebben willen doen. Dat was niet altijd makkelijk maar ik zie nu aan mijn neefjes en nichtjes wat een leuke mensen het geworden zijn. Het kan. En je hoeft niet perfect te zijn. Maar dat kunnen en durven reflecteren is wel het allerbelangrijkste, geloof ik.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
heel erg spuit elf maar... Kan het niet zijn dat je dochter zich vergiste? Dat ze bedoelde dat ze opa miste omdat hij geopereerd was, maar dat ze 'overleden' zei? Mijn dochter van 6,5 zou dat zomaar door elkaar kunnen halen namelijk...quote:
Ik ben op zoek naar tips!
Onze dochter van 7 liegt...en dat hoort er wellicht een klein beetje bij, bij haar ontwikkeling, maar ze gaat wel echt ver nu.
Een tijdje geleden loog ze vaak over zich niet lekker voelen op school en op de opvang. Ik of mijn vriend gingen haar dan ophalen en dan was het zodra wij thuis waren ineens helemaal over en voelde ze zich weer prima. Ook in het weekend zei ze vaak zich niet lekker te voelen, maar zodra er een vriendje of een vriendinnetje aan de deur stond om met haar te spelen, ging het weer prima. Na lang en veel met haar te praten hierover leek het een aandachtsdingetje te zijn. Wij zijn haar dus (nog) meer positieve aandacht gaan geven en het ging best een poosje goed. Als ze vond dat ze meer recht op aandacht had, gaf ze dit keurig aan zonder gekke smoesjes.
Maar nu bracht mijn vriend haar vanmorgen naar de opvang en werd hij door de juf daar gecondoleerd met het verlies van zijn vader. Zijn vader is nog springlevend... N. had maandag tussen de middag bij de overblijf gezegd dat haar opa is overleden. Ze was verdrietig en toen de juf was gaan vragen wat er was, gaf ze aan opa te missen. Toen de juf ging doorvragen zei ze dat hij pas is overleden (mijn schoonvader is 3 weken geleden geopereerd, hij past normaal op woensdag op, maar heeft dat dus nu 3 weken niet kunnen doen). Ze ging direct heel hard huilen toen de juf vandaag vertelde aan mijn vriend dat ze dit gister vertelde, voelde zich duidelijk betrapt. Mijn vriend is toen weer rustig met haar in gesprek gegaan, heeft gezegd dat hij niet boos is, maar wel geschrokken, want dat over het overlijden van iemand liegen wel heel erg is en heeft haar gevraagd waarom ze dit gedaan heeft. Haar antwoord was dat ze opa gewoon mist en dat ze het daarom zei.
Is dit weer een schreeuw om aandacht, haar fantasie die op hol slaat of missen we iets? Ik weet niet zo goed meer hoe we hier nou mee moeten omgaan, dus als iemand een tip heeft hoor ik die heel graag!
J'ai vu un escarbot ivre!-Komupolapana
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Het zijn de kleine dingen die het doen <3
Interessant om te lezen, -marz-. Dat onveilige gevoel kan ik me ook wel herinneren, ja. Mijn ouders waren schatten, het ontbrak me nergens aan, maar er waren opvliegers, en die vond ik bijzonder onprettig. Voor mij kwamen ze vaak als donderslag, en dat heeft idd eea met mij gedaan.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik probeer zo goed en kwaad als het lukt nu om constant te zoeken naar wat voor emoties of gedachtes er achter handelingen schuil gaan. Dat is verdomde lastig, want kom er maar eens achter wat er in het hoofd van mijn 5 jarige omgaat. Ze praat als geen ander, maar vindt het (logisch!) heel erg lastig om onder woorden te brengen wat er in haar om gaat.
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.quote:
Mooi om te lezen hoe jij dat doet Lemijn!
Het is een beetje een onhebbelijkheid van mij om mensen er, wellicht tegen beter weten in, van bewust te willen maken dat kinderen er baat bij hebben als je aandacht besteedt aan zelfreflectie en je bewust bent van je houding naar je kind toe.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.quote:
[..]
Ik ben het wel met je eens, maar dat is ook wel een harde houding naar jezelf als ouder, als je je continue bewust moet zijn van hoé je iets doet.
Want, laten we wel zijn, ouder zijn is 24/7 altijd AAN staan. Ook op momenten dat het even niet uitkomt. En dan reageren we allemaal wel eens als mens; kortaf, boos, geirriteerd
Gelukkig valt of staat hoe een kind zich hecht (en daarmee ontwikkelt tot gezonde volwassene) niet met die momenten, maar juist met hoe we die momenten als ouder weer weten te repareren. Daarmee leer je je kind trouwens ook reguleren, door daar een voorbeeld in te zijn: “als ik iets niet zo leuk vind lig ik ook niet schreeuwend op de grond, zie je?”
Dat gezegd hebbende; ik ben dus ontwikkelingspsycholoog, maar qua opvoeden van mijn eigen kinderen doe ik ook maar wat. Juist omdat heel veel op de automatische piloot en gevoelsmatig gaat, zeker nu ze nog zo klein zijn. Soms is een kind niet vervelend om vervelend te zijn, maar zijn ze doodmoe, overprikkelt, bang.. En als je het wáárom achter het wat goed aanvoelt, reageer je heel anders dan als je puur naar het gedrag kijkt. Als ouder, ik althans, voel je vooral aan en reageer je daarop. Veel meer dan op wat je kind daadwerkelijk doet.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
Ja en nee. Het is misschien wel zoals het is, want ja, inderdaad, je kind staat ook 24/7 aan. Maar, ik besef ook gewoon heel goed dat het menselijk is om soms niet helemaal oké te reageren. Dus ik accepteer van mezelf dat dat zo is en ik los het op als ik een keer een fout maak daarin. Dat is óók opvoeden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
En ik ben het heel erg eens met het laatste. Een kind is niet moeilijk, maar heeft het ergens moeillijk mee. Opvoeden is de (gecompliceerde) taak om er achter te komen wat, en hoe daar mee om te leren gaan.
In de interacties tussen ouder&kind loopt, gemiddeld gezien, maar 30% volledig goed afgestemd. Dat wil zeggen dat de ouder volledig adequaat reageert op de behoefte die het kind aangeeft. 30%. En dat is voldoende voor een gezonde ontwikkeling van het kind. Dus we mogen heus fouten maken, als je ze nadien maar oplost, zoals je zelf ook zegt.
Een gezin zonder strijd en aanvaringen bestaat denk ik ook niet en dat hoeft ook niet.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Maar nog even iets over dat vervelende gedrag. Ik had laatst gelezen dat het bij kinderen juist altijd gebeurt op momenten dat het niet uitkomt, dat ze juist dan tot een emotionele uitbarsting komen.
Dus zeg maar niet als je samen rustig op de bank een boekje zit te lezen.
Ineens loopt er een emmer vol en dan maakt het niet uit of school over 10 minuten begint, of werk, of dat het middenin een supermarkt is, of tijd om te gaan slapen. Dat vind ik juist zo mooi aan kinderen.
Ook met slapengaan, ineens is er het besef dat je moet gaan slapen, weten dat mama/papa je nu alleen gaat laten voor een hele lange tijd kan plotseling zo angstaanjagend zijn als je eigenlijk nog vol zit met onverwerkte emotie, dat weet ik ook nog van mezelf toen ik klein was. De gevoelens in jezelf lijken wel de hele kamer te vullen als een soort spoken die je aanvliegen zodra je alleen bent (of misschien had alleen ik dat, maar dat denk ik eigenlijk niet).
Kinderen hebben nog geen goede emotieregulatietactieken, het komt vaak neer op ontevreden jengelen gevolgd door een ongecontroleerde hysterische uitbarsting door een minimale aanleiding, omdat er alleen nog even een vonkje bij moest komen. Als je dat afstraft, doen ze die uitbarsting de volgende keer misschien niet meer. Maar waar blijven die gevoelens dan? Bij mij is het volledig naar binnen geslagen en het heeft me 20 jaar gekost om er weer bij te kunnen.
Ik ken overigens ook andere volwassenen voor wie dit geldt, dus vanzelfsprekend is het blijkbaar ook niet dat we dit allemaal leren.
Horen ouders dat soort info niet gewoon bij de hand te hebben? Als ik in een winkel loop kan ik zo de kinderen aanwijzen die overladen zijn en binnen nu en 20 minuten een uitbarsting gaan krijgen. En ik denk dat elke ouder/mens dat wel kan zien, of is dat niet zo?
Vaak reageren de ouders in kwestie dan vervolgens met totaal het tegenovergestelde gedrag van wat ik zou verwachten. Ze proberen dan met een mix van negeren/nonchalance en plotselinge haast dit even snel onder de duim te houden en vervolgens explodeert het totaa zodra het kind de auto in moetl. Waarom doen ouders dit soms zo op deze manier, daar breek ik me vrijwel dagelijks het hoofd over.
Springfield's looking pretty dusty today
Omdat je die afstand niet hebt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Omdat je zelf ook moet bent en bijna overladen.
Omdat de winkel zo dicht gaat en morgen dat verjaardagsfeestje is.
Omdat je tegen de klippen op hoopt dat het vandaag meevalt.
Omdat je zo graag WIL dat het zo werkt.
Op maandag 14 november 2016 12:18 schreef Crumpette het volgende:
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
De eerste keer ben je zo'n magische eenhoorn van moeder natuur en creeert een wonder
quote:
[..]
Ik las dit artikel; even als toevoeging op Moonah's samenvatting.
thnx lemijn en moonah. Klinkt als een goede basis (die ik grotendeels al zo doe, dus dat scheelt weer )
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Ik denk oprecht dat het niet lukt om elk moment bewust te zijn hoe je iets doet. En ik denk ook niet dat je 100% moet halen, omdat je anders ongelukkige kinderen gaat krijgen.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Mensen zijn gewoonweg niet perfect. En dat is ook allemaal niet nodig.
Voor mezelf werkt de 70/30 methode. https://sarahockwell-smit(...)parenting-is-enough/
Ik heb dit een tijdje bijgehouden en ik merkte dat de meeste dagen dan boven die 70/30 kwam. Mij gaf dat zoveel rust.
Wel ben ik het eens dat jezelf kunnen verontschuldigen naar je kind als je fout reageert belangrijk is. En ook dat kan een moeilijke stap zijn heb ik gemerkt.
Maar toch. Laatst reageerde ik behoorlijk onpedagogisch verantwoord. En toen ik naar boven liep om daar mijn excuses voor aan te bieden, merkte weer ik hoe ontzettend vergevensgezind kinderen zijn.
Marz, ik zie heel vaak die buien aankomen. En wat ik merk bij mijn kind.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.
En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.
Vaak is die buit niet te voorkomen. Linksom of rechtsom. Die bui gaat eraan komen.
Het fijne hiervan vind ik wel dat ik op die momenten mezelf erop kan voorbereiden en ik dan wel in staat ben zelf rustig te blijven. Het is dan haar bui. Niet de mijne.
En nogmaals. Jij ziet een klein stukje van die ouders en kinderen. Echt een momentopname.
Wellicht heeft die ouder de vijf keer daarvoor heel anders gereageerd.
Maz, die van mij kan van 0 naar 10 gaan, en heeft geen jengel fase. Maar goed, meestal kan ik het wel zien aankomen hoor. Soms haal ik haar bijv van school + opvang. Dan zijn we allebei moe van de dag, ik weet dat het dan goed is om snel naar huis te gaan en te gaan eten. Dat wil zij ook, maar ze kan het allemaal niet meer opbrengen. En in het kleine stukje naar huis heeft ze dan een totale mental breakdown, staat ze tegen me te schreeuwen op straat, begint ze me te slaan e.d.
Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.
Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.
En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.
Ik zie dat niet als falende opvoeding op dat moment, of dat er iets misgaat. Het hoort erbij. Ze kan zich inderdaad niet beheersen en ik toon daar begrip voor maar ik moet ook ferm zijn over wat er moet gebeuren (nl naar huis gaan). Dat is dan dus misschien een mengeling van nonchalance/er niet teveel op in gaan en tegelijk zorgen dat we wel thuis komen. En soms verlies ik ook wel eens mijn geduld, omdat ik zelf op zo'n moment ook moe ben en graag naar huis wil.
Opvoeden van kleine kinderen betekent niet dat je hysterie moet en kunt vermijden, in tegendeel. Soms heeft het vooral met acceptatie te maken.
En dan later, als ik haar naar bed breng, dan hebben we het bijvoorbeeld samen nog even over wat ze die dag heeft meegemaakt en komen er ook wel eens dingen naar buiten over wat haar dwarszit.
Ik denk dat het heel erg lastig is om op basis van situaties die je in het openbaar tegenkomt van ouders en kinderen zoals je het nu beschrijft conclusies te trekken over hoe ze met gevoelens omgaan e.d.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja ik zie alleen de momenten dat het in het openbaar gebeurt. Als ik dan de denigerende toon en de afwijzende houding soms hoor/zie wekt dat toch de indruk van een bepaald gedragsrepertoire waarin dat de norm is, maar toegegeven dat weet ik natuurlijk inderdaad niet.
Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.
Ik probeer er vanuit compassie naar te kijken hoor, ik ben niet zo iemand die een moeder veroordelend gaat staan aangapen als ze een krijsend kind in een fietsstoeltje probeert te krijgen ofzo. Het leven is al moeilijk genoeg.
Ik heb nu ook het artikel gelezen, wat je schrijft Lemijn dat zullen dan die momenten zijn waarop je je als ouder zelf gefrustreerd voelt in je mogelijkheden.
Ik heb ook gelezen dat je van baby af aan er voor je kind kan zijn door hem/haar te laten huilen in je armen, met je aandacht erbij. Ook al duurt het een uur of langer. Er schijnt veel nadruk te worden gelegd op troosten/sussen/kalmeren maar huilen en lachen schijnen de enige manieren van ontlading te zijn die een baby heeft. Misschien als je het van kleins af aan praktiseert dat het grotere kind zich dan ook makkelijker bij je kan uiten? Ik weet het niet hoor, zoals gezegd heb ik hier allerlei hoofdbrekens over en ik lees er veel over.quote:Als je het moeilijk vindt om je kind tegemoet te komen in zijn behoeften, heb je waarschijnlijk zelf nood op één van de drie gebieden. Als je eigen autonomie, competentie of verbinding gefrustreerd worden, leidt dat makkelijker tot controlerend opvoeden. Het is dan ook belangrijk om energie in jezelf te stoppen. Dat kan betekenen dat je dingen doet die je zelf leuk vindt, ook los van je kinderen.
Springfield's looking pretty dusty today
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Springfield's looking pretty dusty today
Maar wat vind jij afwijzen?quote:
Franny, begrenzen en accepteren inderdaad. Zo'n uitbarsting is logisch en niet te voorkomen na een volle dag, als kind loop je dan altijd een moment ergens vast.
Dat vind ik nog wel wat anders dan iemand (je eigen kind in deze) afwijzen, wat gewoon heel veel pijn doet en verwarrend is en denk ik echt schade aan het zelfvertrouwen oplevert.
Ik heb dus ook zo’n peuter die onwijze buien kan hebben. En dan is echt helemaal niks goed. Met hem proberen te praten niet, hem vasthouden niet, boos worden niet, troosten niet. Hij is dan alleen maar boos en onbereikbaar. Dus ik laat hem dan. Ik blijf in de buurt, maar soms parkeer ik hem en zijn boosheid letterlijk even (“ik zie dat je nu even heel boos bent, kom maar bij me als je weer wat rustiger bent”.) Dan ligt het initatief bij hem; ik ben er als je me weer opzoekt. Dat zal er in een winkel ook wel eens “hard” uitzien;
Laat ik mijn kind daar zo staan brullen. Maarja. Zo gaat het gewoon soms.
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ik ben ook benieuwd wat je in dit geval onder afwijzen bedoelt.
Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.
Toen de mijne een peuter was moest ik haar ook echt met rust laten. Ik was dan wel in dezelfde ruimte. Maar knuffelen of praten werkte dan niet.
Ik kon alleen maar aangeven dat ik er voor haar was als zij het wilde.
Nu met 6,5 rent ze vaak naar boven toe. En ik ren haar dan niet achterna. Omdat ze op dat moment even alleen wil zijn.
Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?quote:
Ik sluit niet uit dat ik mijn kind soms ook een gevoel van afwijzing bezorg, marz, want mijn reacties zijn niet altijd de juiste. Maar gelukkig is mijn dochter zo dat ze me daar ook wel op wijst. Ze komt voor zichzelf op. En dat ze dat doet en zich ook veilig voelt om dat te doen, is wel belangrijk denk ik.
Er werd hier geschreven dat het zo belangrijk is om sorry te zeggen, dat je het repareert, maar ja, er zullen dingen zijn die je met een sorry toch niet echt repareert.
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Springfield's looking pretty dusty today
Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.quote:
[..]
Aan wat voor dingen denk je dan, die je niet met sorry (of knuffel oid) kan repareren?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Maar dat is het nu net; de buien van mijn peuter zijn niet extreem. Althans, niet meer of minder vaak aanwezig dan bij een gemiddelde peuter.quote:
Tja hoe komt een kind aan extreme buien?
Ik denk dat het altijd opgebouwde spanningen zijn. Ofwel van zichzelf ofwel vanuit de omgeving die verwarrend is.
Veel mensen hebben voor zichzelf enorm hoge standaarden, dit brengt ook veel spanning met zich mee.
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Die buien hebben ook een functie. Ze zijn dé manier voor een kind om te ontladen en te verwerken. En dat gaat niet alleen over negatieve ervaringen. Ook een dag vol plezier en indrukken in een zwembad kan een trigger zijn, bij wijze van. En daarnaast helpen ze een kind ook om te leren reguleren; wat moet ik met al die emoties in mijn lijf? Van die buien horen bij de gezonde ontwikkeling van kinderen.
Een jong kind dat geen driftbuien heeft, als ik die tref op de werkvloer, dan ga ik me zorgen maken.
pffff. wat een serieusheid allemaal
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Js, ik heb ook wel gehoord dat ik een moeilijk kind was. Maar dat was puur omdat ik altijd doorvroeg en ook niet alles zomaar aannam. Het heeft me ook pijn gedaan dat te horen, maar het betekent inderdaad vooral dat de ander jou als moeilijk ervaart omdat die ander geen antwoord op je heeft (niet perse letterlijk maar figuurlijk).quote:
Ik was een zogenaamd moeilijk kind maar mijn ouders hadden ook geen gezonde relatie en mijn moeder trekt zelf allerlei dingen helemaal niet.
Dat stempel 'moeilijk' ben ik best wel kwaad over, ik was gewoon angstig en probeerde het juist goed te doen zelfs toen ik nog heel klein was. Juist daardoor liep ik over.
Hoe het voor andere kinderen is weet ik natuurlijk niet.
Wat je zegt over heftige buien, daar denk ik over dat je dat iets teveel relateert aan je eigen ervaring. Mijn oudste is temperamentvol. Dat heeft ze zeker ook van mij. Ze kan heftig reageren, wil graag dat de dingen gaan zoals zij wil, kan goed dramatiseren en kan zeer boos worden, ook al geef ik haar veel ruimte en autonomie. Ze brengt leven in de brouwerij, heel veel enthousiasme, liefde en energie, maar soms ook vuurwerk, pats boem. Dat is waar zij en wij mee moeten leren omgaan.
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
Ja, juist. Dat geeft lucht. Daar ben ik niet altijd even goed in. gelukkig wel steeds meer!quote:
pffff. wat een serieusheid allemaal
mag ik het ook gewoon leuk vinden dat opvoeden en af en toe om mezelf en de kids lachen als het mis loopt ?
"All that maybe the slightly better ones do is sort of get inside your head and leave something there"
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
Springfield's looking pretty dusty today
Mijn dreumes van 1,5 kan al enorme driftbuien hebben. En dan helpt ook niks. Tegen praten/knuffelen gooit alleen maar olie op het vuur dus ik laat hem dan ook uitrazen en hij krijgt een knuffel als hij weer rustig is. Maar dan zit je wel met een kind wat nog niet praat en waarvan je de helft van de tijd geen idee hebt wat er überhaupt aan de hand is. Dit is uiteraard vaker op het einde van de dag (moe), misschien wordt het mettertijd makkelijker maar ik vermoed dat dit wel een kind blijft met een enorme eigen wil. (althans, dat hoor ik o.a. al vanaf dag 1 op de opvang van de leidsters). Op deze leeftijd is dat wel enorm lastig. En bij hem gaat het ook van 0-100 in 1 sec. en slaat gedrag plotseling om. Ik durf te zeggen dat dit echt in z’n karakter zit en dat wij dat hopelijk zo goed mogelijk kunnen ondervangen met de opvoeding.
Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken
Edit: dit topic is echt een goede toevoeging en ik haal er veel uit om over na te denken
Empathie is voor mij dat je weet hoe jij op jouw kind moet reageren als ze zo’n bui hebben.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.
Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.
Niet bij elk kind werkt het om te praten tijdens een driftbui.
Bij sommige kinderen helpt het om ze ruimte te geven om te ontladen door niks te zeggen. Door er gewoon te zijn voor je kind.
Daarbij reageren veel ouders ook op een bepaalde manier uit angst voor commentaar van anderen. En is het soms heel lastig om je niks aan te trekken van de starende en fluisterende voorbijgangers.
De vader bracht ze verbinding tussen hem en peuter weer tot stand. Als dat lukt, ben je een heel eind. Soms zijn de buien ook zo hevig dat dat even niet mogelijk is.quote:
O sorry sillie, ik reageerde op 'onwijze driftbuien' en dat je hem dan laat afkoelen.
Spanning en ontlading hoort er allemaal bij natuurlijk, vooral aan het einde van de dag.
Aan de andere kant moeten kinderen wel heel veel en je kunt je afvragen of het protest niet gewoon ook gegrond is? Ik weet niet of ik het een kind zou willen aandoen om in deze maatschappij op te laten groeien, als ik heel eerlijk ben. En dat is niet vanuit mijn eigen levenservaring gesproken.
Maargoed ik woon boven een supermarkt dus ik heb een dagelijkse toddler tantrum livestream vanuit mijn raam. Laatst zag ik een vader knielen bij zijn hysterische peuter en rustig met hem praten. Ik weet niet wat hij zei maar het duurde even en toen kalmeerde hij heel snel. Hij kon toch even z'n 'verhaal' kwijt zo leek het. Dat zag er voor mij vele malen beter uit dan negeren.
Edit: ik weet wat er anders aan was, het was empathie. Die vader had een soort man to man talk met hem, hij nam zijn kind serieus in plaats van dat hij aan het 'opvoeden' was.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Het zat hem vooral in het luisteren, denk ik. En misschien vragen stellen over het gevoel?
Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.
Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.
Ik denk juist dat je ook wel ergens moet oppassen met invullen voor je kind dat het beter is als hij met rust gelaten wordt. Jij kan er altijd zijn toch, ook al is iemand niet beschikbaar of voor rede vatbaar. Soms is het daar juist allemaal om te doen denk ik. Gewoon even dat fijne gevoel dat iemand onvoorwaardelijk aan jouw kant staat en je de ruimte geeft? Juist als er anderen bij zijn en de hele wereld doorgaat dat je dan toch even je moment mag pakken. Dan is het ook al snel weer goed. Als je klein bent kan dat nog, de rest van je leven mag je redelijkheid gaan betrachten anders bellen ze de politie.
Tenminste, als ik mag refereren aan het omgaan met boze/onredelijke/psychotische/dissocierende volwassenen. Dat is een kwestie van luisteren, serieus nemen van het gevoel/de beleving van de ander en op gelijk niveau blijven. Separeren is traumatiserend, inleven kan helend zijn. Mijn persoonlijke theorie maar volgens mij ook wel breder zo erkend is dat deze mensen als kind vaak niet gehoord zijn. En nu ze groot zijn worden ze als gevaarlijk beschouwd.
Springfield's looking pretty dusty today
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
proberen is de eerste stap naar falen
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
een cafe zonder Hazes, is geen kroeg
Idd. En het hangt ook af van de manier waarop je sorry zegt. Sorry als "het spijt me dat je het rot vond wat ik deed" is geen sorry.quote:
[..]
Als je met wat voor woorden of daden ook je kind het gevoel geeft dat het niet goed is zoals het is, dan denk ik dat dat gevoel een kind kan bij blijven, hoe vaak je ook sorry zegt.
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.quote:
[..]
Het is een harde houding ja, maar natuurlijk wel hoe het is. Een kind staat ook 24/7 aan, en daar zit denk ik ook voor velen de uitdaging.
Maar ik denk dan ook weer dat de manier waarop je daar dan weer mee omgaat, belangrijk is. Achteraf sorry zeggen, of waarschuwen dat je op een dag erg moe bent, of hoofdpijn hebt. Net zoals wij graag naar de context zoeken voor het gedrag van een kind, zoekt een kind net zo goed naar waarom wij doen zoals we doen. Juist dit is denk ik ook een belangrijk punt in opvoeden.
[..]
Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?
En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?
Ik denk dat je dat kan oplossen door meer ruimte te geven voor hoe het kind zich voelt in plaats van alleen een uitleg te geven vanuit jou. Maar ik weet het niet precies.
Interessante dingen worden hier aangehaald en besproken, het geeft mij stof tot nadenken over hoe ik zelf zaken aanpak richting en met mijn kinderen.
Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.
Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.
Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.
Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.
Over de buien, mijn peuterdochter van ruim 2,5 heeft ze met enige regelmaat. Zoals gisteravond, na een dag opvang terwijl we buiten aan het eten waren. Ze raakte hysterisch omdat haar eten niet goed lag, zoiets simpels kan dan al de trigger zijn omdat ze waarschijnlijk teveel indrukken heeft gehad die dag. Ik wilde naast haar gaan zitten, wat resulteerde in enkel meer hysterie en een herhalende: jij mag daar niet zitten! Uiteindelijk ben ik een stoel verder gaan zitten, heb haar na een 'ik ben en blijf hier voor je' laten razen (omdat niets op zo'n moment helpt en ze het kwijt moet) en toen de storm iets was gaan liggen heb ik gevraagd of ze naast mij wilde zitten als ik niet naast haar mocht zitten. Dat wilde zij. Vijf minuten later was ze nog rustiger en kreeg ik haar zelfs zover om bij mij op schoot te zitten, waarna we even hebben gepraat over dat ze mam en mama had gemist op de opvang en dat ze een beetje verdrietig was. Na een poosje gaf ze zelf aan: ik ben rustig.
Humor wil hier ook vaak helpen. Toen ik na de 'ik ben rustig' vroeg of ze dan toch wilde proberen een hapje te eten, dreigde ze weer in een bui te raken want ze begon meteen weer wild te bewegen en te snikken op mijn schoot. Daarop heb ik vol gespeelde verbazing aan haar buik gevoeld en gezegd dat die hartstikke vol zat, wat ze allemaal had gegeten op de opvang vandaag, dat ik snapte dat daar geen avondeten meer inpaste maar waar we dan haar toetje moesten laten. Haar bui sloeg meteen over, ze begon giechelend te vertellen wat ze allemaal had gegeten en hoeveel hapjes er nog wel in haar buik zouden passen. Uiteindelijk heeft ze zelfs meer hapjes gehad dan we hadden afgesproken.
Nu ik vorenstaande typ vraag ik mij af of ik haar teveel heb afgeleid met die humor, waardoor ze haar emotie niet kwijt kon. Maar ik wilde geen herhaling van de bui ervoor, dus ik handel op zo'n moment ook op gevoel.
Buien in supermarkten, gelukkig heb ik die maar eenmaal meegemaakt met mijn oudste. Zij was op dat moment net een jaar en raakte overstuur bij de kassa. Het was warm, druk, ze wilde niet in de buggy, niet eruit, niet opgetild worden, niet op de grond, ze wilde gewoon helemaal niets. Ik ben tegen haar blijven praten, geprobeerd haar te sussen, liedjes gezongen, niets hielp. De verwijtende blikken die ik kreeg deden mij bijna huilen, de oudere vrouw achter mij die zei dat ze moe was en naar bed moest terwijl ze die middag hartstikke goed had geslapen. Ik kon wel door de grond zakken op dat moment en ben uiteindelijk daadwerkelijk huilend naar huis gelopen. Ik ben geen perfecte ouder, op dat moment was ik ook moe, zwanger, en ik deed mijn uiterste best maar wist zelf ook niet hoe mijn kind te kalmeren. Was ik op dat moment thuis geweest, had ik meer tijd en ruimte gehad, een voor mijn kind veilige omgeving, geen verwijtende blikken en opmerkingen, en had ik veel beter kunnen handelen. Een supermarkt is niet de meest fijne en veilige omgeving om een kind tot kalmte te krijgen. Die momentopnames die je als buitenstaander dan ziet, zeggen vaak echt helemaal niets over de opvoedskills van een ouder.
Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".quote:
Dat heeft kleine Tele6 heel angstig gemaakt voor mensen die moe waren of hoofdpijn hadden.
Want kleine Tele6 kwam er niet mee weg als ze snauwde of wegliep omdat ze moe was of hoofdpijn had, en waarom mamma dan wel?
En betekent het dat je het mamma niet kwalijk mag nemen dat ze zo ongeduldig met je is, want ze kan er niks aan doen dat ze moe is?
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.
Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")quote:
[..]
Ligt eraan wat je bedoelt met "ermee wegkomen".
Wmb is zoiets nooit een rechtvaardiging, maar een context om elkaars gedrag te begrijpen.
Ik bedoelde het zeker niet zo.quote:
[..]
Dat heb ik idd niet duidelijk omschreven. Ik bedoel inderdaad dat het niet een rechtvaardiging moet zijn, maar een manier om te begrijpen waarom iemand zo reageerde. En er moet de andere richting in ook begrip zijn. Dus als het kind stuurs reageert omdat het moe is, dat je dan ook kunt zeggen "ik snap dat je het moeilijker vindt om dit te doen als je zo moe bent" of zo (ipv "ja en, je bent moe, maar dan kun je wel gewoon doen!")
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.quote:
[..]
Ik bedoelde het zeker niet zo.
Meer: was mamma een beetje kortaf? Sorry. Mamma is erg moe en dan gebeurt dat wel eens. Ik zal er in het vervolg op letten.
En als het kind moe is, dan zou ik ook doen zoals je hier boven schetst.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
manny, ik wou even zeggen dat ik dit heel boeiend vind om te luisteren!quote:
luistervoer / een manier om naar opvoeden te kijken
https://podcasts.apple.co(...)9847?i=1000417435158
gesprek met moeder waarbij bij kind 1 alles op rolletjes loopt en bij kind 2 het omgekeerde.
Die andere podcast "de tweede" vind ik ook intrigerend, ik weet niet of jij het was die het postte. Ik kan alleen niet luisteren en iets anders doen tegelijk dus het duurt even, maar wel de moeite waard.
Verder ook heel interessant om jullie perspectieven en ervaringen met het opvoeden hier te lezen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik denk dat dit benoemen alleen maar kan werken als je snapt dat je kind zich ook wel eens zo kan gedragen, omdat ze moe, hongerig of minder blij zijn.quote:
[..]
Ik weet dat je het niet zo bedoelde. Ik wilde alleen mijn ervaring toevoegen en wijzen op een valkuil.
Ik vind het een mooie formulering van je, hierboven. Ook met de belofte om erop te gaan letten en niet "ja, ik ben moe en dan gedraag ik me zo, doe het er maar mee"
Ik merk best wel vaak dat veel mensen dit stukje lijken te vergeten. Dat ze van hun kinderen bijna verwachten dat ze altijd vrolijk en lief zijn, terwijl ze zelf wel eens minder vrolijk of lief zijn.
Wauw ik heb nu de hele podcast geluisterd, deze beschrijft precies mijn jeugd. Dit gaat ook weer over wat hierboven stond: verbinding, autonomie, competentie.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
In het tweede gedeelte legt die man precies de vinger op de (voor mij) zere plek. Dat je je altijd maar de moeilijke dochter voelt, want je maakt je lieve moeder ongelukkig door je stomme gedrag. Want het andere kind is immers wel gelukt, alles zou op rolletjes lopen als jij je maar normaal kon gedragen.
Ik hield zo veel van mijn moeder dat het pijn deed. Ik maakte knutsels voor haar, kaartjes met sorry erop, maar me gedragen naar haar verwachting lukte gewoon niet. Ik ging alleen maar meer hangen, jengelen, huilen en overal tegenin al kreeg ik eindeloos hun weerzin en boosheid over me heen. Ik miste haar liefde en bevestiging en het gevoel dat ik het zelf verziekt had voelde als ondraaglijk. Het andere, wel gelukte kind keek ook op mij neer omdat ik steeds "de sfeer verziekte" volgens hun en dat was ook zo.
Ja, ik was een sensitief, intelligent kind met een sterke wil zoals dat heet. Maar dat vroeg dan toch van mijn opvoeders om zich aan te passen, niet van mij om dan maar hele delen van mezelf te vernietigen om in hun plaatje te passen? Dat gaat gewoon niet, het heeft me stil en machteloos en haatdragend gemaakt en heeft uiteindelijk zelfs gemaakt dat ik niet meer kon leven. Omdat ik niet wist HOE ik in deze wereld moest leven, het leven was een strijd voor mij in een wereld die duidelijk helemaal niet op mij zat te wachten. Als je klein bent dan is je thuis je hele wereld, als die je het gevoel geven dat je kut bent dankzij je gedrag voelt dat alsof de hele wereld niet voor jou bedoeld is.
Ik heb pas jaren later geleerd dat ik niet hoef te vechten om aandacht te krijgen, dat ik liefde waard ben ook gedrag ik mij x of y of ga ik op mijn kop staan.
Waarom gaat men er maar klakkeloos van uit dat een kind met een sterke wil of temperament lastig is? Voor wie is het lastig? Voor jou als opvoeder ja, omdat het zo fijn zou zijn als je geen moeite hoeft te doen. Maar jij wilde toch kinderen! Dan is die kans er toch dat jouw kind, of jouw tweede of jouw derde kind een ander temperament heeft dan die andere, of dan alle andere kinderen die jij kent, en dat je dat kind daardoor misschien eerst niet begrjipt of misschien wel nooit zal begrijpen? Dat is toch heel logisch en het zou je toch moeten uitdagen om een betere opvoeder te worden?
Deze moeder zegt gewoon letterlijk: het zou helpen als er een diagnose zou komen.
Waarom? Je eigen kind diskwalificeren, de opvoeding uit handen geven aan instanties? Zij beseft niet wat een vergaande maatregel dat is en dat het nooit een oplossing kan zijn.
Ik heb geleerd als psycholoog, je hoeft mensen niet te begrijpen om er voor ze te zijn. Sterker nog, zodra je maar dénkt dat je het begrijpt kan je stoppen want op dat moment laat je diegene in de steek en leef je in je eigen gedachtenwereld. Ik denk dat het met opvoeden precies zo is en dat je kind het haarfijn aanvoelt dat je je gedachten of verwachtingen op hem/haar projecteert, zoals de meneer in deze podcast ook zegt.
Sorry voor de emotionele rant, dit is uiteraard niet persoonlijk bedoeld tegen iemand hier en ik snap dat deze moeder in kwestie ook gewoon niets beters kan verzinnen, goed dat ze juist erkent dat ze hulp nodig heeft.
Springfield's looking pretty dusty today
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.quote:
Met een diagnose diskwalificeer je je kind toch niet? Een diagnose kan ook helpend zijn voor zowel de ouder als een kind.
Met een diagnose categoriseer je gedrag van je kind en schaar je het onder een label wat gaat over afwijkingen. Zeggen dat iemand een afwijking heeft is wel degelijk een ernstige diskwalificatie. Kinderen dragen dat de rest van hun leven bij zich. Je kind laten diagnosticeren wegens gedragproblemen is het ontlopen van je verantwoordelijkheid en je incompetentie als opvoeder proberen te compenseren met externe oplossingen buiten het gezin.
Wat voor gevoel geef je je kind als je het maar uit handen geeft want jij bent zó onhandelbaar dat papa en mama niet met je om kunnen gaan? Kijk maar, de autoriteit vindt het ook. Dan ben je dus voor de rest van je leven fucked, je gaat daar namelijk zelf in geloven.
Met alle respect, maar ik kan echt gewoon niet geloven dat er werkelijk mensen zijn die dat niet beseffen of weten wat dat inhoudt.
Ik heb zelf gewerkt in de diagnostiek. Het is mensonterend. Het is gekunsteld bovendien. Het testen en diagnosticeren van kinderen is random, is totaal niet gevalideerd noch betrouwbaar, blijkt gewoon uit onderzoek. Men wil nu dan ook in Belgie van de DSM af omdat het zo stigmatiserend is en een groei-mindset totaal belemmert.
Heb je ooit een autist met zelfvertrouwen gezien? Ooit een autist gezien van wie de ouders dachten dat het autisme over zou gaan?
Toch ken ik meerdere mensen die als kind gediagnosticeerd zijn en die door hun eigen ouders tot op de dag van vandaag als autist gezien worden, ondanks dat zij zich later alsnog ontwikkeld hebben en normaal meedraaien in de maatschappij. Waarbij van een afwijking dus gewoon geen sprake blijkt te zijn! Alleen die ouders blijven maar in de waan dat het echt heus wel een afwijking heeft. En dat heeft deze families stuk voor stuk verwoest. Waarom? Omdat zij zelf weigerden hun mindset aan te passen aan de behoeftes van hun kind en dat gaat dus ook nooit meer gebeuren. Diagnostiek heeft hen de "waarheid" in handen gegeven en daar houden zij aan vast. Het lag allemaal niet aan hen.
Kind naar speciaal onderwijs sturen is gewoon een diskwalificatie. Jouw kind hoort dus niet tussen de normale kinderen blijkbaar. Daar kan je niet omheen. Je kan niet diagnosticeren zonder te diskwalificeren. Een diagnose heeft écht vergaande gevolgen. Dat niet kunnen inzien vind ik heel erg naief en gevaarlijk, sorry dat ik het zeg.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik snap jullie wel, want dit is op dit moment vrij gangbaar in ons land.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Een kind dat moeilijk is, kan je naar een instantie sturen zodat er een diagnose gesteld kan worden en dan kan je het laten behandelen.
Dit is denken vanuit het medisch model. Ziek --> diagnose --> behandelen.
Maar dit heeft implicaties, welke tamelijk onzichtbaar zijn en moeilijk te meten. Maar het doet wel degelijk iets met mensen. Het gaat namelijk niet om lichamelijke ziekte, het gaat om de beleving en individualiteit van een persoon, die zo geworden is in interactie met zijn omgeving. Nu ga je deze unieke beleving en individualiteit weghalen uit die omgeving, en bestempelen als abnormaal. Vervolgens ga je behandelen, wat in dit geval inhoudt: normaliseren. Maar wat is eigenlijk normaal?
Dat normaliseren is heel schadelijk voor de individualiteit, het zelfvertrouwen en dus de groeipotentie van de mens. Als ouders/instanties/opvoeders dit doen, leg je neurale netwerken aan in het kind waarin het normaliseren de basis is, in plaats van: autonomie, eigenheid, vertrouwen.
Ditzelfde gebeurt met cognitieve therapie bij volwassenen. Je gaat iets corrigeren, op basis van een norm. Je zegt eigenlijk: jouw angst komt doordat je verkeerd denkt. Dit is eveneens een diskwalificatie. Want waarom zouden de gedachten van de psycholoog cq. de norm in ons land, béter zijn dan mijn eigen gedachten? Omdat ze normaler zijn, dus dichter bij de modaal liggen? Waarom is dat iets goeds? In onze wereld gaat het juist beter met je als je uniek bent want daar ligt je toegevoegde waarde. Het gevolg is een blijvende identiteitscrisis.
Mensen komen pas uit een identiteitscrisis wanneer ze zichzelf kennen. Bij mensen die ooit gediagnosticeerd zijn of anderszins bestempeld als raar, problematisch, door belangrijke opvoedfiguren en autoriteiten, duurt dit allemaal veel langer en is het een pijnlijk proces vervuld van schaamte en angst.
Je kan je uiteraard gewoon laten leiden door wat als 'normaal' wordt gezien. Maar als je een stapje achteruit zet en ieder mens beschouwt als vanaf de geboorte goed en compleet, precies zoals hij/zij is, dus dit vanuit een heel ander perspectief bekijkt, waarin een kind nooit mislukt of afwijkend of problematisch kan zijn, en bovendien vertrouwen van zijn opvoeders nodig heeft dus dat betekent: dat zij niet allerlei hulptroepen inschakelen in de vorm van formele instanties om "te behandelen", zie je dat diagnosticeren van gedrag zo'n beetje het minst constructieve is wat een ouder met zijn kind kan doen.
Springfield's looking pretty dusty today
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.quote:
[..]
Sorry maar dat is gewoon pertinent niet waar. Om iemand te helpen hoef je diegene niet eerst in een hokje te stoppen hoor.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Dat klopt. Dat betekent niet dat het automatisch ook wenselijk is.quote:
[..]
Ik ben het met meerdere delen van je post pertinent oneens, maar zit mobiel dus pik voor nu deze er even uit.
Het is in de huidige maatschappij namelijk helaas wel degelijk zo dat professionele hulp die gedekt wordt door de verzekering alleen beschikbaar is wanneer er een diagnose gegeven wordt. En voor een heleboel mensen is het gewoon financieel niet haalbaar om deze professionele hulp in te schakelen wanneer het niet door de verzekering vergoed wordt. En dus is het dan wel alleen mogelijk om de benodigde hulp te krijgen, als het kind een diagnose krijgt.
Er waren tijden dat we de helft van de frontale cortex eruit sneden bij gevallen van "hysterie".
Gelukkig komen er steeds weer nieuwe en betere inzichten. Die komen niet door ons maar klakkeloos neer te leggen bij de status quo.
Je kunt je afvragen waar die opluchting vandaan komt en wat het impliceert.quote:Daarnaast trek je ook veel van je eigen ervaringen door naar alle kinderen die een diagnose krijgen. Voor sommige kinderen is een diagnose wel degelijk een opluchting, omdat ze dan begrijpen waarom sommige dingen bij hen zoveel moeilijker gaan dan bij kinderen om hun heen. Jij ziet het als een stempel van "niet normaal zijn", je kunt het ook zien als het aangeven dat er méér kinderen zijn zoals jij die met deze bepaalde dingen het moeilijk hebben. Dat jij het op de eerste manier hebt ervaren, betekent niet dat alle kinderen dat zo doen.
Ik heb ook lang gezocht naar diagnoses en herkenning, ik dacht dat ik autisme had, ADD, borderline, narcisme, angststoornissen. Anderen dachten ook dat ik autistisch was. Ik dacht dat het accepteren van mijn 'raarheid' de oplossing was. Ik heb dat ook geprobeerd. Ik vond het stom.
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Geloof mij, je wil niet één van de gekkies zijn.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Ook al maak je daar je vader en moeder godsgruwelijk blij mee en jezelf ook omdat je nu wel "begrepen" wordt. En je nu ontsloten wordt tot een wereld waarin jij niet hoeft wat de andere kindjes wel moeten. En waar het komt door je gekkigheid dat je zo gek doet, dus we accepteren je nu wel!
Dat is NIET ok. Echt niet. Ook al lijkt het ok. En voel het ok. Het is niet ok. Écht niet. Ik spreek niet alleen uit eigen ervaring.
Mensen die zich laven in hun "ik heb nu eenmaal ADHD" enz kan ik ook echt niets mee, ik snap dat het aangeleerd gedrag is maar je moet het gewoon niet willen om jezelf te identificeren met een afwijking. Ook al voelt het zo veilig.
Veilig is fout wanneer je in een disfunctioneel gezin bent opgegroeid, veilig is als je op die plek bent waar jij het gevalletje bent. Dit betekent helaas dat je langdurig buiten je comfort zone moet zijn om jezelf te vinden en veel mensen willen/durven dat nog niet aan. Maar het betekent niet dat het beter is. Je hebt de wereld meer te bieden dan "ik heb autisme dus een speciale behandeling nodig".
Iedereen heeft een speciale behandeling nodig.
Springfield's looking pretty dusty today
Niet iedereen is daartoe in staat zonder professionele hulp, en of het nou wenselijk is of niet, die professionele hulp is voor een groot deel van de bevolking momenteel dus alleen beschikbaar bij een diagnose. En dus is de realiteit dat voor veel mensen een diagnose wel degelijk nodig is.quote:
Ik ben geen afwijking. Ik was een normaal kind dat reageerde op een situatie. Ik heb empathie ontwikkeld, ik ben heel erg veranderd sinds ik trauma's verwerkt heb, ik voer geen strijd meer, ik denk dat ik inmiddels de minst autistische autist ben die er bestaat en dat in een periode van ongeveer 5 jaar. Diagnoses zijn niet nodig.
In theorie zou een diagnose niet nodig moeten zijn om hulp te kunnen krijgen bij dingen waar je tegenaan loopt. In de praktijk is dat voor veel mensen dus helaas wel het geval.
Ik was net bezig aan een post in reactie op je vorige post, maar toen knalde de pagina eruit. Ik kom later vandaag daar nog een keer op terug als ik op de laptop zit. Ik heb namelijk óók zelf ervaring met het ervaren van problemen, maar mijn ervaring van een diagnose krijgen en waar dat toe heeft geleid is compleet anders. Ik denk dus, nogmaals, dat je jouw persoonlijke ervaring hiermee nu generaliseert op een manier die niet overeenkomstig is met de werkelijkheid. Heus dat een deel van de mensen zich er in herkent - en mijn eigen ervaring is net zozeer niet te generaliseren naar andere mensen - maar echt niet iedereen ervaart het krijgen of mogelijk krijgen van een diagnose op de manier waarop jij dat hebt ervaren. En dus zijn diagnoses niet per definitie slecht, net zoals hulp zoeken als ouder niet door alle kinderen zal worden opgevat als een gebrek aan vertrouwen in het kind. Het is vaak juist een gebrek aan vertrouwen in het eigen vermogen om een kind te bieden wat het nodig heeft, waarvoor hulp gezocht wordt.
En nogmaals: jij spreekt wellicht uit eigen ervaring, maar ik spreek óók uit eigen ervaring, en mijn ervaring komt dus totaal niet overeen met die van jou, en ik ben ook iemand die moeite heeft gedaan om mezelf te leren kennen en ik heb ook niet gezwelgd in 'ik heb nou eenmaal een angststoornis' en ik heb me enorm ingezet om te komen tot een situatie waarin ik nu niet meer voldoe aan de criteria van een angststoornis. Het is echt niet zo zwartwit als jij schetst.
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
Springfield's looking pretty dusty today
Het kan ook anders marz, dat het bij jou zo heeft uitgepakt wil niet zeggen dat dit per definitie voor iedereen op gaat.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
De ervaring die ik ken met iemand die pas later gediagnostiseerd is, is dat het toen pas op zn plek viel en makkelijker werd. Er werden namelijk stappen gezet die zonder die hulp niet gezet zouden zijn.
De diagnose heeft geholpen, niet beperkt. Er was nl ineens wel een mogelijkheid om geoorloofd langer over studie te doen, een passende stageplek, een werkplek waar hij zichzelf mocht zijn en niet altijd weg werd gestuurd/ontslagen. Nu heeft hij een ‘normale’ baan, geen uitkering meer en niemand die nog taalt naar een diagnose.
Zonder die hulp had hij deze leeftijd niet gehaald door eigen toedoen. Daar heb ik geen twijfels over.
Ouders zijn niet altijd bij machte om zelf de oplossing te vinden, dan is dat toegeven en andere mensen te laten helpen met de oplossing het beste wat ze kunnen doen. Dan kan je ze kwalijk nemen dat ouders dat hadden moeten kunnen/doen, maar verwijten heeft nog nooit iemand verder gebracht. Hulp wel.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Het komt op mij over alsof je ook bijzonder weinig vertrouwen hebt in de geestelijke gezondheidszorg Marz. Je lijkt uit te gaan van het niet bestaan van diagnoses, is het dan allemaal aangeleerd gedrag?
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Kijkende naar mijzelf, mijn vader is autistisch, mijn moeder heeft adhd. Ik heb zelf heel wat mallemolens doorgelopen wegens verschillende psychische problematiek. Uiteindelijk ben ik juist NIET gediagnosticeerd. Is er door psychologen aangegeven dat er een verschil zit tussen aangeleerd en aangeboren gedrag, dat ik mij als kind heb aangepast op voor mij ongezonde situaties maar dat er dus geen sprake is van een diagnose.
Het was mij om het even, als men had gezegd dat ik wel autistisch was had dat van mij geen ander mens gemaakt. Ik was op zoek naar antwoorden, waarom ben ik (geworden) zoals ik ben. Die had ik nodig in de zoektocht waar ik op dat moment in zat, hulp die ik nodig had in mijn jeugd is mij onthouden waardoor ik op latere leeftijd ben blijven worstelen.
Het hoeft niet te gaan om diagnoses en hokjes, het kan ook gewoon gaan om het krijgen van handvatten, hulp, antwoorden op vragen. Niet om te stellen: jij bent anders, maar omdat mensen en kinderen soms gebaat kunnen zijn bij wat extra hulp en begeleiding.
Dat ik geen diagnose kreeg, komt overigens o.a. omdat er ook wordt gekeken en gevraagd naar hoe je was als baby, als peuter, etc. Sommige gedragingen en dergelijke beginnen al zo jong, dat er mijn inziens (nog) geen sprake kan zijn van aangeleerd gedrag (denk bijvoorbeeld aan baby's die geen oogcontact maken). Dat het bij jou zo was dat jouw gedrag een reactie was op je opvoeding en omgeving, maakt niet dat dit voor elk kind zo is (geweest).
Ik vraag me af wat jij precies onder gedragsproblemen verstaat?quote:
Ik heb ook een diagnose gekregen om een therapie vergoed te krijgen.
Dat is alsnog iets heel anders dan een kind laten diagnosticeren. Ik was volwassen en ik ben zelf psycholoog dus ik weet dat het een formaliteit is. Ik weet hoe de DSM tot stand gekomen is en hoe classificatie werkt.
Een kind weet dit alles niet. En de ouders vaak helaas ook niet, die zijn gewoon ontzettend blij dat er iets gevonden is. En weet je, wat te simpel lijkt om waar te zijn, is dat eigenlijk altijd ook.
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Gedragsproblemen bij kinderen laten diagnosticeren isoleert slechts een fractie van deze dynamiek en tracht dat te normaliseren. Dit leidt tot meer problemen. Altijd. Het probleem van de ouders kan verholpen zijn, de problemen van het kind beginnen daar pas.
Nogmaals ik weet dat dit nu de norm is. Maar er is een hele beweging aan het ontstaan waarin dit wel erkend wordt. Kijk naar "de nieuwe GGZ" beweging waarbij hoog aangeschreven psychiaters zich hardmaken voor een ander zorgstelsel waarin we holistisch kijken en niet meer volgens het medisch model.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Als je zelf psycholoog bent begrijp ik echt niet hoe je zo veroordelend kunt reageren naar ouders toe die hulp zoeken voor hun kind bij professionals. Zeker als je zelf aangeeft dat kinderen en soms ook ouders zelf vaak niet geheel begrijpen hoe dingen werken: dan is hulp zoeken daarvoor toch juist uitstekend om te leren hoe dat werkt en de situatie dus te kunnen verbeteren? En ook de eigen rol daarin mee te nemen. En ik vind het ook de rol van een psycholoog om kinderen en ouders psycho-educatie te geven, wat ook kan inhouden dat je een kind uitlegt dat het krijgen van een diagnose niet betekent dat jij afwijkend bent, maar dat er méér kinderen zijn zoals jij die bepaalde dingen moeilijk vinden, en dat ze daarom een naam ervoor hebben bedacht. Dat geeft het al een compleet andere lading.
Ah.... het blijft de schuld van de opvoeders dus, maar het wordt zo lekker respectvol gebracht dat kennelijk niet opvalt dat er simpelweg afgezeken wordt dat sommige ouders wat meer moeite met hun kinderen hebben.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
In feite is er nog niets veranderd sinds de sneren in het andere topic, maar er staat zoveel tekst omheen dat het ineens een "nette discussie" is.
quote:
Volgens mij ben je als opvoeder ofwel de pirmaire oorzaak van wangedrag van je kind, minstens degene die het helpt in stand te houden en hoe dan ook ben jij de enige die er wat aan kan veranderen.
quote:
Het mag een impopulair standpunt zijn, maar wat ik zoal lees hier en om mij heen hoor over dramaqueens en driftbuiten tot zelfs psychiatrische diagnoses, denk ik dat we met z'n allen een klein beetje zijn doorgeslagen in het nuanceren van de impact van opvoeding als het gaat om karaktervorming van kinderen. Wat voor mij heel logisch lijkt is dat blijkbaar voor heel veel mensen helemaal niet.
Een mens wordt niet geboren met een karakter. Dat kan ook helemaal niet want de hersenen staan nog aan het begin van ontwikkeling. Een temperament, meer zit er nog niet op/in. En met temperament wordt bedoeld: alertheid, reactiepatroon, en dus niet: hij/zij is koppig en heeft driftbuien om kleine dingen. Dat temperament noemen is gewoon een zwaktebod.
En dan nu zelfs (als zelfbenoemde professional in het vakgebied) stellen dat een diagnose niet nodig is.quote:
Gedragsproblemen van een kind onstaan altijd in de dynamiek van het gezin.
Als je werkelijk psycholoog bent dan weet je als geen ander dat je zonder diagnose nergens komt, tenzij je een schip met geld meebrengt.
Maar het lijkt vooral persoonlijke frustratie over de eigen opvoeding te zijn, en daarmee is het natuurlijk lekker uithalen naar ouders die hier open zijn over dingen die niet zo lekker lopen.
So much voor een "feel good" topic waar iemand keer op keer de kans krijgt om in een "nette discussie" te stellen dat het eigenlijk vooral aan de ouders zelf ligt als hun kind op een of andere manier niet zo lekker gaat.
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je twijfelt aan bovenstaande tekst, neem dan contact op met je medisch specialist.
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Behalve dat dit een feel good topic over opvoeden is, en het in feite impliceert dat ouders die hier open zijn over de problemen met hun kinderen te horen krijgen (van een zogenaamde professional) dat het aan hun zelf ligt.quote:
Och het wordt pas een probleem als het als voldongen feit wordt aangenomen door de meerderheid. Op dit moment is er genoeg tegengeluid om het een evenwichtige discussie te laten zijn.
Meningen kunnen ook verschillen. Dan is het voor iemand (en meerdere waarschijnlijk) de schuld van de ouders. Waarvan akte.
Als je wilt dat ouders open kunnen zijn over dat soort zaken dan helpt het niet dat het geen bal uitmaakt wat ze posten omdat het toch aan henzelf ligt. En daarmee blijft er weinig "feel good" van dit topic over.
Wat wat lastig wordt als je weet dat iemand het allemaal met die ongenuanceerde mening in het achterhoofd (en soms in your face) roept.quote:
Je haal er een aantal quotes uit die inderdaad nogal ongenuanceerd zijn, maar ik vind dat er ook wel wat dingen in het verhaal zitten waar ik wel wat meer over zou willen weten of praten.
Ok, snap dat het een gevoelige snaar is. Het woord schuld heb ik nergens gebruikt, dit zegt meer over degene die het woord gebruikt dan over mij denk ik. Ik heb het over verantwoordelijkheid. Is dat dan ook een vies woord ofzo? Wil je dat niet horen als ouder?
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.
Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
(Krishnamurti)quote:It is no measure of health to be well adjusted to a profoundly sick society.
Je kan natuurlijk denken vanuit de overheersende, bestaande paradigma's. Dat doen we allemaal en is handig en normaal.
Je kan mijn standpunten beschouwen als een sneer of aanval op mensen die alleen maar hun kind proberen op te voeden, of als het bashen op diagnostiek in het algemeen. Dat is een ieders goed recht uiteraard.
Ik zou het zelf fijn vinden als we wat verschilende perspectieven kunnen innemen met z'n allen, die het strijdtoneel overstijgen.
Wellicht dat mijn visie controversieel is, maar het is toch geheel niet in mijn belang om mensen aan te vallen of af te vallen? Ik heb absoluut respect voor de opvoedstruggles van iedereen en val niemand persoonlijk aan. Ik heb mijn persoonlijke ervaringen en pijn daarvan, die zet ik juist uiteen zodat jullie zien wat de context is van mijn persoonlijke visie. Prima als je mijn hele visie daardoor als sentiment wil beschouwen, dat mag ook allemaal van mij.
Of ik dit nu vind vanuit eigen ervaringen of als (al dan niet zelfbenoemd
) psycholoog of als medemens, het maakt mijn standpunt volgens mij niet meer of minder legitiem en niets om mij op aan te vallen. Als jullie geen discussie willen en gaan bitchen, ook prima dan houd ik mijn mening verder voor me.Het verandert echter niet mijn visie op gedragsproblemen bij het kind en hoe we daar als samenleving mee om kunnen gaan. Sterker nog, het is tot nog toe voor mij moeilijk om hier argumenten te vinden die mij inzicht geven in een mogelijk ander perspectief hierop.
Ik lees dat het fijn kan zijn en je op weg kan helpen om beter te worden om een diagnose te krijgen, dat denk ik ook wel. Het is ook zeker niet zwart wit. Ik vraag me alleen af of het wel opweegt tegen stigmatiserende ervan, en of je niet beter af zou zijn zonder kwaliciferende diagnostiek. Volgens mij kunnen we prima zonder namelijk. Helemaal als het gaat om kinderen.
En er zijn toch ook zat voorbeelden van ouders die zonder strijd hun kinderen opvoeden? Waarbij kinderen niet gediagnosticeerd hoeven te worden?
Geloven jullie echt dat er dan zoiets bestaat als aangeboren hersenafwijkingen die op dit moment in grote getalen prevaleren in Nederland?
Hoe komt het dan dat dit in andere culturen niet het geval is? Hoe verklaren jullie dit?
Springfield's looking pretty dusty today
|
|
