Het OUD Estafette topicquote:Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Het OUD Estafettetopic deel 2
Het OUD Estafette Topic deel 3
Het OUD Estafette Topic deel 4
Het OUD Estafette Topic deel 5
Het OUD Estafette Topic deel 6
Het OUD Estafette Topic deel 7
Het OUD Estafette Topic deel 8
Het OUD Estafette Topic deel 9
Het OUD Estafette Topic Deel 10
Het OUD Estafette topic deel 11
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Spuuglokje
bix
Marie
Rewimo
pinquit
Huup
Swets
Lois
Macka
PM-girl
KP
Troel
p_iglet
Belana
livelink
MeNicole
Kersjes
Sjak
Moussy
Stout
Brighteyes
just me
Yvonne
shmoopy
Moonah
Vivi
Slaapmeisje
Rockabella
Poppejans
Bass-Miss
Icicle
Lishe
debuurvrouw
ET
dutchie
phluphy
snoopy
Oxymoron
Miss_Sly
Texelonia
kleurdoos (dakota)
Memmel
Vicky
Saffier
Reinhilde
Owlet
cattie
m@x
Loena-tik-
Five_Horizons
Grijs
Luchtbel
knorretje
jessie
Rottdog
Ireth
Madelieve
Guuzewuus
Bla_Bla_Bla
k_i_m
gr8w8
amaranta
Juup©
_Ingrid_
freecell
DaviniaHR
Ynske
Jojogirl
Sjeen
Beessie-Jen
Ymme
mijsje
mefke79
flugeltje
DJMO
Maffemuts
Tan
_Bar_
Diaan73
Estrys
Vlindur
Leonieke
Asyniur
Flower-Ti-Amo
Tessie
Chell
Innepin
Ticootje
appelsap
Sugar
Lily
Fuente
evenstar
Tazz
Digger
Igraine
Jelief
Pandora73
Mrien
LovelyLady
Linda2205
Raissa
Fruppel
Pvoesss
Zweefvliegje
Joshua.
oeke
Incantrix
Lijnloos
Marlinde
McLaura
Basboussa
Orea
Sorbootje
Becky27
Ssserpente
seilram
jeetjejom
twentemeisje
chan
draculletje
sonnetje85
-sabine-
Ferrari_rood
danic
The_Tankgirl
relain
sologratia
soempie
LadyBlack
[ Bericht 2% gewijzigd door BE op 03-08-2012 12:37:54 ]
Zo verschillend, maar toch mooi om te lezen.
Dank voor het delen
Het is je zo gegund, dat kleine baby'tje van jullie samen 
Dankjewel voor het delen van je verhaal!
En helemaal geweldig dat je zelf nu een kindje verwacht.
LB... Wil je er bij Reilain nog een -i- tussen gooien?? Dat was ik vroegah
Ha Groof, fijn dat jij het ook gelezen hebt!!quote:Op vrijdag 3 augustus 2012 10:27 schreef groofskendezoveelste het volgende:
Ladyblack, wat is het (voor mij) toch fijn om te lezen dat je zo'n goede jeugd hebt gehad met je moeder (alleen).
En helemaal geweldig dat je zelf nu een kindje verwacht.
Moest ook steeds aan je denken toen ik dat stukje schreef 
En dankjulliewel voor de lieve reacties
Ik zal mn laptop 'even' opstarten (geef me een halfuurtje
) om die veranderingen in te voeren en de tekst van het liedje op te schrijven!
Hier de tekst van het liedje
Maantje tuurt, maantje gluurt, al door het vensterraampje.
Zijn de kindertjes al naar bed, of spelen ze nu nog buiten?
Lieve maan, kijk er eens aan, ze liggen al onder de veren!
Mooi zegt maantje, en lacht, en lacht
'k Wens jullie allen een goede nacht!
Morgen heb je weer nieuwe pret, dan kun je weer spelen en leren (2x)
Dit is een iets andere (en valse
) versie dan ik ken, maar geeft wel een idee: 
meestal werd het toch al verkeerd geschreven haha
DV, ook jij bent al heel lang bezig met het vervullen van je kinderwens. Ik zou graag weten waar je het meeste naar uitkijkt?
LB bijzondere vraag
Ben ook erg benieuwd naar jouw verhaal Droovrouwtje
Ik ben D. ina en geboren Tilburg in het jaar 1984 als enig kind in een gelovig gezin. Ik vond het daar heerlijk, had een leuke jeugd en familie en vrienden woonde allemaal in de buurt. We hadden een abonnement op de Efteling, bijna elke maandag ging ik daar na schooltijd naar toe met mijn opa en soms mijn ouders. Ik vond het leven lekker onbezorgd we gingen op vakantie en deden leuke dingen. Op mijn 4e werd mijn echte vader ziek (dat "echte'' leg ik verderop uit) Hier heb ik eigenlijk de eerste jaren weinig van meegekregen, het enige wat wennen was, was dat hij elke dag thuis was, voordeel daarvan was dat zowel hij als mijn echte moeder erg betrokken waren met het hele gebeuren op de basisschool. Op mijn 9e gingen we verhuizen naar Limburg en kwamen we in Hoensbroek terecht, voor mij een omslagpunt. Ik moest familie en vrienden achterlaten en ik voelde me heel lang het buitenbeentje in de klas. Het achterlaten van familie duurde niet lang, er woonde al een deel hier in de omgeving en een jaar na ons kwamen ook mijn opa en oma naar Limburg toe. Ik doorliep de basisschool zonder moeite verder.
Met een havo/mavo advies ging in verder, ik heb de mavo gedaan zonder hier echt wat voor te doen, ik vond het op de mavo niet leuk, heb hier ook weinig leuke herinneringen aan, ik vond school niet leuk, werd gepest en voelde me een buitenbeentje, ik had maar weinig vriendinnen. De vriendinnen die ik had waren of jonger of ouder en zaten op een andere school of woonde niet in de buurt. Ik heb die 4 jaar voor mijn gevoel gewoon uitgezeten, heb nooit geleerd en ging met hakken over de sloot de klassen over, met hakken over de sloot behaalde ik ook mijn diploma, prima ik was klaar.
Daarna ging ik naar het MDGO zoals het toen heette, ik wilde kraamverzorgster worden, al van jongs af aan speelde ik met poppen, ik vond kleine baby's geweldig, kan me nog herinneren dat een goede vriendin van mijn echte moeder zwanger raakte, nou dat vond ik geweldig, ben in de kraamweek toen heel veel daar geweest en mocht de kraamverzorgster helpen met de baby verzorgen. Ik vond het dus heel logisch om die opleiding te gaan doen. Dus zo gezegd en gedaan, echter was de opleiding heel erg breed en moest je eerste stage in een bejaardenhuis/verpleegkliniek zijn in het 2e jaar kon je pas kraamzorg doen. En toen was ik om, ik vond ''oude mensen'' verzorgen helemaal niet vies en eng. En hoe meer ik hoorde over het vak kraamzorg, hoe minder ik het bij mij vond passen.
Het MDGO was echt een verademing voor mij, ik vond het geweldig, haalde zonder te leren hoge punten en fietste eigenlijk met gemak door de opleiding heen, maar ik verknoeide het op de stages. De opdrachten die ik moest maken werden niet of slecht beoordeeld, mijn eerste stage ging geweldig, mijn 2e verknalde ik, waardoor ik in mijn 3e stage de opdrachten van de 2e stage erbij moest doen, dit kreeg ik niet geregeld, in combinatie met het niet lekker in mijn vel zitten hebben we toen besloten te stoppen met de opleiding en ben ik met een helpende diploma van school gekomen. Wat wel bijzonder was, was het feit dat ik meteen werk had, mijn 3e stageplek zouden een nieuwe afdeling openen en hadden personeel nodig. Mijn werkhouding was goed, mijn houding om te leren ook, dus dat was voor hun genoeg om mij aan te nemen. In die tijd ben ik ook voor de eerste keer bij de psycholoog terecht gekomen. Ik had namelijk halverwege het 2e jaar te horen gekregen dat de ziekte die mijn echte vader had hoogst waarschijnlijk erfelijk was (hij heeft PLS ) achteraf bleek het niet erfelijk, maar voor mij wat het een keerpunt, ik zag mezelf al eindigen als mijn vader en mijn toekomst stond voor mijn gevoel op zijn kop. In die periode begon ik ook met spugen. Ik ben altijd een stevige meid geweest ondanks dat ik 3x in de week in het zwembad lag om wedstrijd te zwemmen. Dat spugen was een controle ding, ik had voor mijn gevoel nergens meer controle over. Alles ging mis, mijn stages, mijn toekomst. Ik zag het toen niet meer zitten. Door de therapie kwam ik er weer bovenop.
Ik zag het leven weer rooskleurig in. Ik werkte, behaalde mijn rijbewijs, had vriendinnen door het hele land woonden en ging in de vrije weekenden er lekker opuit. Op mijn 21e kocht mijn huisje. Hier had ik de tijd van mijn leven, tot dat ik rond mijn 25e wat foute keuzes maakte qua mannen, voor die tijd had ik daar weinig interesse in. Ik kreeg een relatie met een getrouwde man, dit leverde een hoop gezeik op, niet alleen voor hem, maar vooral voor mezelf. Ik ben heel erg gelovig op gevoed (jehovah's getuigen) en toen men er achter kwam dat dus sex voor het huwelijk had en ook nog eens met een getrouwde man, betekende dat dus dat ik eruit gezet werd (ik was namelijk gedoopt) Een keerpunt in mijn leven. Als ik eerlijk ben, toen ik eenmaal op mijzelf woonde was het geloof niet meer de 1e plek in mijn leven maar stond het ergens ver achter op het lijstje. Naarmate ik ouder werd en meer besef kreeg, merkte ik dat wat je geleerd kreeg, strookte met de manier waarop men met elkaar om ging. Toen ik niet meer jehovah's getuigen was, veranderde er in no time heel veel. Het goede contact die ik had met mijn echte ouders werd steeds minder, iets wat ik nog steeds niet begrijp, iedereen was daar altijd welkom, je afkomst, geslacht of sexuele voorkeur, het maakte niet uit. Maar ik hun eigen dochter, die in hun ogen heel grote fouten had gemaakt. Was niet meer welkom. Alles in die periode ging heel snel.. Het jaar 2008 intussen was de relatie met die getrouwde man allang voorbij en dacht ik een leuke jongen te hebben ontmoet, ik reed 2x in de week naar Eindhoven zodat we elkaar konden zien. Ik dacht ook dat niemand wist van de relatie met de getrouwde man, tot dat het eind augustus was en zijn (ex)vrouw mij belde en meldde dat ze haar verhaal ging doen over mij bij de hoge mensen van het geloof in onze gemeente (zij was ook JG haar man niet) binnen no time was ik uitgesloten. Ik had zelf de keus, in zoverre, ze vroegen wat ik met mijn leven wilde, dat wist ik niet. Ik zou bedenktijd krijgen, waarop ik zei: Denk je nu echt dat ik over een week wel weet wat ik wil? Dus werd de knoop door gehakt. En eerlijk dat was het meest bevrijende moment ever. In die zelfde week ging het uit met die leuke jongen. Zo leuk bleek hij niet te zijn, hij bleek getrouwd en zijn vrouw was ook nog eens zwanger.
In die tijd had ik al een hele leuke vriendengroep opgebouwd buiten het geloof, we gingen stappen samen en hadden een leuke tijd. Die vriendengroep was meteen voor mij daar toen ik dus uitgesloten werd. In die vriendengroep zat ook P (hier op fok bekend als teamlead) De eerste keer dat wij elkaar zagen was in maart met stappen, we vonden elkaar toen al beide leuk maar hadden beide een relatie (nou ja ik een soort van) Die eerste weken nadat ik uitgesloten was, was zijn relatie ook net uit. Eigenlijk ging het ook heel snel, 2 wkn nadat zijn relatie uit was hadden wij wat, die van mij was toen net een week uit.. Dit was 21 oktober 2008, vanaf toen ging het allemaal heel snel, in december dat jaar werd ik ten huwelijk gevraagd en diezelfde maand woonde we al samen, natuurlijk waren mijn echte ouders hier niet blij mee, want ik moest mijn best doen om terug te komen. Eind december van dat jaar ging ook de pil de deur uit. Voor mijn gevoel begon mijn leven toen pas. Ik heb in P echt mijn maatje, mijn zielsverwante gevonden. Het voelt vanaf dag 1 zo vertrouwd en zo natuurlijk
en we hebben het samen ongelofelijk goed.Er kwam dus een huwelijk aan, mei 2010 zijn we getrouwd, tot die tijd heb ik ook contact gehad met mijn echte ouders. Mijn ouders hoopte nog dat ik terug zou komen, ze hebben het zelfs nog geprobeerd door te zeggen, dat ik niet van hun hield, want anders was ik al terug, want je weet dat we niet op je bruiloft konden komen. Nou dat werkte dus alleen maar averechts.. En zo werd het contact steeds minder. Helaas kunnen mijn echte ouders niet zien hoe gelukkig ik ben. Maar ik mag mij gelukkig prijzen met mijn surrogaat ouders en broertje en zusje.Ik kom sinds mijn 9e bij hun over de vloer. Toen was mijn zusje 6 en we zaten ook op de zelfde basisschool, dat zelfde jaar werd ook mijn broertje geboren, ik was iedere dag daar. Ik paste op, ging leuke dingen doen met ze en kreeg een goede band met Moeders (zoals ik mijn surrogaat moeder noem) alles waar ik thuis niet over kon praten deed ik bij hun, zij en paps waren er altijd voor mij, ze zijn zelfs bevriend geweest met mijn echte ouders. Sinds ik uitgesloten ben hebben hun ook geen contact meer, dit komt echt vanuit mijn echte ouders, want ze zijn daar nog altijd van harte welkom.
Moeders was ook getuige op mijn bruiloft en sinds die tijd is onze band alleen maar sterker geworden en ook met paps. Dit jaar heb ik voor het eerst moederdag en vaderdag gevierd en hun in het zonnetje gezet. Ze behandelen me ook alsof ik gewoon van hun ben. Ik ben ook blij dat ik hun heb.
Dat het hele contact er met mijn ouders er niet meer is, is ook omdat mijn schoonmoeder met wie ik een ontzettende goed band, aangaf dat ik echt mijn grenzen mocht aangeven en als dat betekende dat ik geen contact wilde, dat dit goed was. Het contact wat er namelijk was, was het sporadische telefoontje om even te laten weten hoe het gaat. Maar in die telefoongesprekken kwamen dan alleen maar verwijten en ik raak daar alleen maar gestressder van. Dus is er nu geen contact meer.
Ik ben blij dat mijn schoonmoeder hier achterstond, haar mening vond ik ook heel belangrijk. Helaas is ze in november 2010 plotseling overleden, de crematie was precies een half jaar naar ons huwelijk.
Poeh wat een verhaal zeg.. Mijn hobbies. Ik ben nog steeds gek op zwemmen, helaas heb ik ''nog'' steeds niet de motivatie op naar het zwembad te gaan. Ik ben dol op films kijken, ook hier is mijn interesse heel breed, van zwijmelen bij een meidenfilm, lachen bij een leuke tekenfilm, tot bang op de bank onder mijn dekentje een thriller kijkend. Ik lees ook ontzettend graag. Op vakantie gaan er minimaal 3 dikke boeken mee en dan nog bedenk ik me, ik had toch nog meer boeken kunnen meenemen. Op dit moment ben ik begonnen aan het "Millennium" triologie. Ik ben ook erg van de gezellige avondjes, ik vind het leuk om de gastvrouw uit te hangen en familie en vrienden over de vloer te hebben. Ook ben ik gek op reizen en stedentripjes. Ik ben helemaal verliefd op Parijs en natuurlijk Cuba, waar we ondertussen al 2x geweest zijn.
Ik ben gek op koken, ik vind ook heel veel lekker, van Thais tot Italiaans en de Hollandse pot. Je moet me eigenlijk niet wakker maken, maar als dan mag het voor shoarma zijn LOL
En dan nu de vraag van LadyBlack waar ik het meest naar uit kijk.. Hoe raar het ook klinkt, op dit moment kijk uit naar het moment dat ik de eerste keer mezelf mag spuiten, want dan pas begint het. Voor nu vind ik het allemaal nog heel erg onwerkelijk, ik kan me ook moeilijk voorstellen dat we naar 2 jaar modderen eindelijk gewoon echt een kans krijgen voor een kindje..
Zo wat een verhaal is het geworden zeg.. En ook heel erg hak op de tak. Ik hoop dat het een beetje te lezen is.
Onbegrijpelijk wat mensen zichzelf en anderen aan kunnen doen uit naam van een geloof... (niet kwetsend bedoeld maar ik sta er elke keer weer van te kijken)
En wat een geluk dat jij zoveel andere lieve mensen hebt getroffen
Ik ben ook heel blij met de lieve mensen die ik nu om mij heen heb
En ik vind het zo fijn voor jullie dat het bijna zo ver is dat jullie kunnen beginnen!
Fijn dat je nu de juiste mensen om je heen gevonden hebt waar je jezelf mag zijn en die van je houden.
En ik hoop met heel m'n hart dat jullie snel jullie grootste wens in vervulling kunnen laten gaan!
LB, heb jouw verhaal ook teruggelezen, mooi!
Bijzondere verhalen hier
Ja tof!quote:Op zondag 24 mei 2015 16:34 schreef amaranta het volgende:
Ik ga dit topic kicken. Er is veel nieuwe aanwas in OUD en wellicht ook leuk om heea over hen te weten te komen
Aan wie geef jij het stokje?Amaranta, wie mag het stokje hebben?
Dit gaat op m'n volglijst!
(En wat een bijzondere verhalen, mijn leven is niet zo bijzonder zeg..)
Oh ik keek in de op naar de linkjesquote:
Even een brutale quote.quote:
Wil jij iemand nomineren?
Usernames ookquote:
Oh jongens wat is er veel veranderd zeg in die paar jaar, en wat heftig om sommige verhalen weer terug te lezen.
Lastig! Dat wordt nachtwerk, nu moet ik alles gaan lezen Morgen maar eens bij topic 1 beginnen wat precies de bedoeling is, of misschien straks al.
Tuurlijk wel! Wij zijn allemaal bijzonder.quote:
Wat een tof topic zeg...
Dit gaat op m'n volglijst!
(En wat een bijzondere verhalen, mijn leven is niet zo bijzonder zeg..)
alleen dv haar verhaal gelezen maar heftig. Als ik tijd heb maar eens verder terug lezen. Weet overigens niet of ik zo openhartig zou durven zijn online over mijn leven...Dat hoeft ook niet, Chanty. Je hoeft niet meer te zeggen dan je zelf kwijt wilt. Wat een goed idee, Amaranta om dit een kick te geven. Ik merk dat ik inderdaad steeds minder mensen 'ken' hier.quote:
Leuk interessant topic
wat leuk om weer wat verhaaltjes van toen te lezen +1!quote:
Wow, flashback!
Leuk dat het topic weer gekickt is.
Ik wil het stokje aan Nikki overdragen.
En dan een vraag.
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?
quote:Op zondag 24 mei 2015 21:22 schreef _NIKKI_ het volgende:
[..]
Even een brutale quote.
Wil jij iemand nomineren?
.SPOILERIk moest huilen toen ik bedacht wat ik allemaal over mijn jeugd zou vertellen.
Jij ook al? Ik heb ook liggen piekeren iddquote:
Ik heb verdorie de halve nacht wakker gelegen door dit topic.SPOILERIk moest huilen toen ik bedacht wat ik allemaal over mijn jeugd zou vertellen.
maar nee zeggen of dingen niet vermelden kan altijd.Ik zou het een eer vinden om het stokje doorgegeven te krijgen, dus ik zou dan ook wel meedoen.quote:
[..]
Jij ook al? Ik heb ook liggen piekeren idd
.Wel besloten om sowieso het hele verhaal maar eens op te schrijven. Baard weet heel veel er niet eens van.
Mooie verhalen, en leuk om meer te weten te komen van posters hier
En eigenlijk ook bijzonder om te denken wat je zou opschrijven over jezelf en je achtergrond. Misschien sowieso goed om te doen, voor O voor later.
Ik solliciteerde niet naar een nominatie hoor.quote:
Ik zag dit ineens in mijn AT staan. Pff jeetje wat is er sinds die tijd veel gebeurd. Ongelofelijk.
Leuk dat het topic weer gekickt is.
Ik wil het stokje aan Nikki overdragen.
En dan een vraag.
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?
[..]
Maar wel heel tof. Ik ga eens proberen om er een interessant verhaal van te maken en je vraag te beantwoorden. Maar wat een bijzondere verhalen en zo persoonlijk...lief al die kijkjes in jullie levens
SPOILERik was stout
Dat zou ik niet zo durven te doen. Ik weet van sommigen dat ze om minder herkenbaar te zijn hun userename hebben gewijzigd. Dus die zijn dan vast niet blij met zo'n overzicht.quote:Op maandag 25 mei 2015 21:08 schreef Stormqueen het volgende:
Ik weet van 95% de oude username niet. Maakt iemand ff een overzicht?
Ah, sorry. Ik ben niet zo alert vandaag.quote:
Die van mij raad je nooit!quote:
Ik weet van 95% de oude username niet. Maakt iemand ff een overzicht?
Ik ga ook meelezen
en je gaat inderdaad meteen nadenken over wat je over jezelf zou schrijven Ik ben C. geboren in 1985 in Noordwijk. Nee, ik heet dus geen NIKKI.
Mijn ouders hebben twee kinderen, ik en mijn zusje. Mijn zusje is 5 jaar jonger dan ik. Toen ik in groep 1 van de kleuterklas zat kwam ik altijd verdrietig thuis en zei: “Iedereen heeft een broertje of een zusje behalve ik, ik wil ook een broertje of een zusje.” Mijn ouders hebben echter bewust zo lang tussen beide kinderen gelaten omdat ze graag voor een nieuwe baby weer zoveel mogelijk individuele aandacht wilden hebben. Het was voor mijn ouders dus een voorwaarde dat ik eerst naar school zou gaan voor er een broertje of zusje zou komen. Toen ik bijna 5 was kreeg ik dan ein-de-lijk mijn langverwachte zusje. Ik was direct gek op haar en ondanks het leeftijdsverschil speelden we altijd samen, ik met haar vriendinnetjes en zij met mijn vriendinnetjes. Ik heb tijdens mijn jeugd altijd veel verantwoordelijkheid gekregen van mijn ouders. Ik mocht al heel snel zelf boodschappen doen bij de bakker en de slager en had ook bepaalde taken in het huishouden. Achteraf bekeken denk ik dat mijn moeder graag wilde dat ik mezelf zou kunnen redden als zij ziek zou worden en dat ze mij daardoor snel heeft leren om te gaan met geld, boodschappen doen, het huishouden etc. Ik heb het haar helaas nooit kunnen vragen.
Toen ik 12 jaar oud was ontdekte ik dat mijn moeder wat vreemde bewegingen maakte met haar handen en voeten. Het waren dezelfde bewegingen als mijn oom en tante die de HD (Huntingtons Disease) hadden. Ik heb het feit dat ik dit wist twee jaar lang voor me gehouden tot ik er niet langer over kon zwijgen. Omdat ik er vragen over ging stellen besloot mijn moeder zich te laten testen op de aanwezigheid van het HD-gen. Uiteindelijk was testen niet meer nodig en heeft mijn vader mijn moeder toen ik net 14 was verteld dat ook zij HD had, hij wist het toen ook al een aantal jaar. Mijn moeder wist tot dat moment van niets. Ik kan me het moment dat mijn vader het haar vertelde nog heel goed herinneren, het voelt voor mij als het moment dat mijn moeder haar doodsvonnis te horen kreeg. Vanaf dat moment veranderde alles. Mijn moeder veranderde van een ondernemende vrouw die altijd het huis prima op orde hield en veel met ons ondernam in een vrouw die eigenlijk vrijwel niets meer deed, ze kreeg niets meer uit haar handen zei ze zelf. Dit is iets wat ik aan de ene kant kan begrijpen en aan de andere kant kan ik hier wel eens kwaad om worden nu ik zelf kinderen heb. Ik kan het natuurlijk niet met zekerheid zeggen, want je kunt niet van tevoren weten hoe je ergens op reageert, maar ik hoop dit als het zover gaat komen wel anders aan te pakken en zoveel mogelijk te zorgen dat mijn kinderen een onbezorgde jeugd hebben.
Terug naar mij, ik was een makkelijke leerling en belandde op een middelbare school in een gemengde brugklas mavo/havo/atheneum. Ik zette me goed in voor school, maar hoefde er zeker niet keihard voor te werken en deed dat dan ook niet. Na de gemengde brugklas ging ik naar 2 atheneum. Ik kwam in een saaie klas terecht en ontdekte dat ik me daar helemaal niet prettig voelde. Verder had ik voor mezelf al besloten dat ik niet naar de universiteit zou gaan (iets waar ik achteraf spijt van heb) en dus wilde ik per se naar 3 havo in plaats van 3 atheneum, ondanks dat ik gemiddeld een dikke 7 stond. Mijn ouders hebben me helaas totaal niet gestimuleerd om op het atheneum te blijven en dus ging ik tegen ze zin van de leraren in naar 3 havo. De rest van mijn middelbare schooltijd deed ik met twee vingers in mijn neus.
Toen ik 15 was ging ik regelmatig via de ouderwetse inbelverbinding chatten op de TMF chatbox. Daar ontmoette ik op een zaterdagmorgen in juni een jongen die ook uit Noordwijk kwam. Ik had wel eens van hem gehoord en dus spraken we af om samen te gaan skaten. :’) Het skaten was leuk dus we spraken nog een keer af en toen sloeg de vonk over. Ik had eigenlijk het idee om hem na de zomervakantie de bons te geven, maar het liep anders. We zijn nu bijna 15 jaar verder en hij is inmiddels al bijna 5 jaar mijn man en de vader van mijn kinderen.
Nadat ik de havo had afgerond ben ik op mijn 17e gaan studeren in Leiden. Omdat Leiden dichtbij mijn woonplaats was bleef ik thuis wonen. Ik volgde de opleiding HBO Communicatie en ook dat deed ik met twee vingers in mijn neus. Toen ik 18 jaar was ben ik het huis uitgegaan en bij mijn schoonouders gaan wonen. Dit ontstond meer uit nood, omdat mijn schoonmoeder de gevreesde ziekte met de K kreeg en binnen 2 maanden na de diagnose overleed. Mijn schoonvader had nog nooit een was gedraaid, rekening betaald of een aardappel geschild en dus nam ik het complete huishouden voor mijn rekening. Mijn ouders, in het bijzonder mijn moeder, waren niet blij dat ik het huis uit ging, maar accepteerden het wel. De band met mijn moeder werd ook beter toen ik eenmaal het huis uit was. Toen ik nog thuis woonde botste ik zo af en toe behoorlijk met mijn moeder, dit was vooral het gevolg van haar ziekte en haar veranderde persoonlijkheid.
Ik heb in totaal 2.5 jaar bij mijn schoonvader gewoond en toen kochten mijn vriend en ik een appartement. Ik was inmiddels afgestudeerd en werkte fulltime bij een bedrijf dat online tuinartikelen verkoopt. Toen we ongeveer een jaar in het appartement woonden begon het bij mijn man te kriebelen, hij wilde graag aan kinderen beginnen. Omdat er 50% kans is dat ik het HD-gen draag, hebben wij ervoor gekozen om niet zomaar aan kinderen te beginnen. We gingen een medisch traject in, PGD. In het kort is dit een IVF behandeling waarbij voor terugplaatsing van een embryo wordt bekeken of het gezond is. Gezond is relatief, want alleen de markers voor het HD-gen worden bekeken. Theoretisch gezien kan het kind elke andere afwijking dus alsnog hebben. Hoe dan ook, wij kozen voor deze behandeling en in juli 2009 startten we met de eerste poging. Wonder boven wonder was deze poging gelijk succesvol en raakte ik zwanger. In september 2009 ben ik zwanger en wel ten huwelijk gevraagd op de geboortedag van mijn schoonmoeder en in april 2010 werd onze dochter L geboren.
Twee maanden voor de geboorte van L werden we nog ingeloot voor een nieuwbouwproject in onze woonplaats en hebben we een eengezinswoning gekocht. Nog voor L werd geboren stond ons appartement te koop, ik was als de dood dat we met twee hypotheken zouden komen te zitten en wilde zo snel mogelijk van het appartement af. De weken na de geboorte van L was ik bezig met genieten en dingen regelen voor ons huwelijk dat op 19 juni zou gaan plaatsvinden. Tot 24 mei 2010, mijn moeder was benauwd en werd opgenomen in het ziekenhuis. Drie dagen later, op 27 mei, overleed ze omdat een gedeelte van haar darm afgestorven bleek. Het overlijden van mijn moeder was voor ons treurig en een verlossing tegelijkertijd. Treurig omdat ik graag had gezien dat zij L wat langer had meegemaakt en een verlossing omdat het voor mijn vader steeds zwaarder werd om haar te verzorgen. Door de ziekte kon mijn moeder steeds minder en het moment dat zij naar een verzorgingstehuis zou moeten kwam steeds dichterbij. Gelukkig is dit haar gespaard gebleven, want als zij iets niet wilde was dat naar een verzorgingstehuis. En zo was ik toen L 8 weken was niet alleen mijn bruiloft aan het regelen, maar ook de uitvaart van mijn moeder. Het was eigenlijk een bizarre situatie. Mijn familie had in die periode 4 kaartjes van ons op de kast staan, een geboortekaartje van L, een rouwkaart van mijn moeder, een trouwkaart van mijn man en mij en een verhuiskaart, want een paar dagen na mijn moeders overlijden verkochten we ons appartement. Dit alles gebeurde in een periode van nog geen 3 maanden. Op 1 juni hebben we mijn moeder begraven en op 19 juni zijn we getrouwd. Ondanks alles was het een mooie dag. Natuurlijk was het bij vlagen ook moeilijk, maar we hebben vooral genoten, juist omdat het leven soms korter duurt dan je hoopt.
Op 1 juli zijn we verhuisd en gingen we met dochter van 3 maanden terug naar mijn schoonvader. We hebben in totaal 1.5 jaar bij mijn schoonvader gewoond en dat is verrassend goed gegaan. Als iemand me zou vragen of ik het weer zou doen zou ik volmondig ja antwoorden. Toch was ik ook enorm blij toen we naar ons nieuwe huis verhuisden, blij om weer een plek voor ons gezin te hebben en toen L 2 jaar was begon het weer te kriebelen, dit keer bij mij. We waren weer in rustig vaarwater terecht gekomen en ik wilde graag een broertje of zusje voor L. Ditmaal verliep het medische traject wat minder voorspoedig. De eerste poging mislukte en de tweede poging lukte maar dit werd uiteindelijk een miskraam waar ik zo’n 3 maanden zoet mee ben geweest. Ik wilde de natuur zijn gang laten gaan, maar uiteindelijk bleek ingrijpen toch noodzakelijk omdat mijn lijf het niet zelf regelde. Na de miskraam hebben we even pauze genomen en deden we in juni 2013 onze laatste door de verzekering vergoedde poging. Het was erop of eronder, het werd dubbel erop. Ik raakte zwanger van niet één maar twee baby’s. Dit was wel het laatste waar ik op had gerekend. We moesten even aan het idee wennen, maar ons huis is groot genoeg, op dit moment hebben we de financiële middelen om voor drie kinderen te zorgen en we hebben ook liefde genoeg. De zwangerschap was een spannende tijd, maar uiteindelijk heb ik de tweeling kunnen voldragen en hebben zij de start gekregen waar ik mijn hele zwangerschap op gehoopt had. In maart 2014 zijn onze zonen T en S geboren. Met de komst van deze twee kleine jongens was ons gezin compleet. Zo voelt het dus om een compleet gezin te hebben.
Voordat mijn kinderen geboren waren volgde ik alle afleveringen van CSI, Bones, Trauma, Flashpoint, House, The Mentalist etc., maar sinds ik kinderen heb liggen de prioriteiten anders en is het kijken en volgen van series een beetje naar de achtergrond verdwenen. Eerlijkgezegd mis ik de series helemaal niet, want eigenlijk was het achteraf meer iets wat ik uit verveling deed dan dat ik het echt ontzettend leuk vond.
Verder houd ik van lekker eten en leuke dingen doen met de kinderen. In de lente/zomer/herfstperiode ga ik er vrijwel elk weekend op uit met één/twee of drie kinderen. Afhankelijk van wat we gaan doen gaan ze allemaal mee of blijven bijvoorbeeld de dreumesjes bij mijn man thuis. Ik geniet enorm van de leuke dingen die we als gezin doen, al het andere is op zo'n moment niet meer belangrijk.
Mijn meest recente "hobby" is dragen. Vooral dankzij Fok! ben ik me gaan verdiepen in het dragen, vooral omdat ik verwachtte dat het S goed zou doen omdat hij erg graag bij me was op dat moment. Doeken zijn niet mijn ding, maar draagzakken wel. Sinds ik de draagzak(ken) heb draag ik sowieso op elke vrije dag. Ik ervaar het dragen als een enorm fijn en vind het heerlijk de kinderen zo dicht bij me te hebben. Andersom vinden de kinderen het ook heerlijk om dicht bij mij te zijn.
En dan nu het antwoord op de vraag van droomvrouwtje:
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?
Mijn leuke drietal... Met de komst van T en S is ons leven best drastisch veranderd, drastischer dan met de komst van L. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar zo zwaar bedoel ik het niet. Ik zal het proberen uit te leggen… Toen we alleen L hadden waren we enorm vrij om dingen te ondernemen, L was een makkelijke baby/dreumes/peuter en we konden haar vrijwel overal mee naartoe nemen. L was bijna 4 toen T en S werden geboren. Met de komst van T en S verdween een stukje van onze vrijheid en daarmee ook de vrijheid van L. Dat is natuurlijk niet heel erg, maar het zorgt er wel voor dat ik me regelmatig schuldig voel tegenover L, zij heeft niet om een broertje/zusje gevraagd en al helemaal niet om twee. Als L een lastige bui heeft moet ik er altijd even aan denken dat het voor haar vast ook niet makkelijk is om ineens alle aandacht te moeten delen met twee broertjes.
Met één baby en een kleuter kun je nog heel makkelijk dingen ondernemen (vind ik), dat deed/doe ik ook regelmatig en dan blijft er één baby bij papa, maar met twee baby’s gaat iets ondernemen toch wat lastiger. Je hebt te maken met twee jongetjes die allebei verdrietig kunnen zijn, allebei voeding nodig hebben etc. Natuurlijk deed en doe ik het wel, maar ik merk wel dat ik op dat soort dagen soms een beetje op mijn tandvlees loop. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik best wel perfectionistisch ben en daardoor alles graag goed wil doen, maar ik ben over het algemeen genomen toch echt minder ontspannen dan toen ik alleen L had.
Het feit dat ik twee baby’s kreeg kan ik als ik erover nadenk nog steeds niet volledig bevatten. Soms kijk ik naar mijn dreumessen en denk: “Het zijn er toch echt twee, wat bizar dat ze gewoon tegelijk in mijn buik hebben gezeten.” Of iets in die strekking. Ik kan ook vol verwondering naar babyfoto’s waar ze samen op staan kijken en me dan realiseren dat ze toch echt allebei van mij zijn.
Ondanks dat het bijna fulltime werken, het huishouden doen en mijn man en de kinderen van voldoende liefde en aandacht voorzien af en toe best vermoeiend is zal ik er niet snel over klagen. Ik ben enorm trots op mijn man, mijn kinderen, mijn gezin. Het had ook heel anders kunnen lopen, dus ik ben vooral heel dankbaar voor alles wat ik heb.En dan wil ik graag SQ nomineren en heb de volgende vraag: Heb je na je miskramen getwijfeld of een kindje wel voor jullie weggelegd was? En hebben je miskramen ervoor gezorgd dat je de zwangerschap van M anders hebt beleefd? Heb je bijvoorbeeld juist meer of juist minder kunnen genieten van deze zwangerschap dan toen je voor het eerst zwanger was?
Nikki, jouw stuk. Wat mooi en open geschreven.
(je mag/moet) Even SQ pm-en dat je haar het stokje doorgeeft
leuk om je verhaal te lezen, Nikki! We hebben nog best veel overeenkomsten
maar dat lees je nog wel 
ik neem de stok graag over Hoe kon je vader trouwens die diagnose stellen bij je moeder? Is hij medisch onderlegd? Wel vreselijk lijkt me, om dat zo jong mee te maken
De broer en zus van mijn moeder waren op dat moment al ziek, dus hij wist dat het bewegen door de ziekte veroorzaakt werd. Uiteindelijk zijn ze nog wel naar de neuroloog gegaan hoor, maar dat was meer om daar jaarlijks opgevolgd te worden, niet per se meer voor het stellen van de diagnose.quote:
Heeft ze al gedaan
leuk om je verhaal te lezen, Nikki! We hebben nog best veel overeenkomsten
Hoe kon je vader trouwens die diagnose stellen bij je moeder? Is hij medisch onderlegd? Wel vreselijk lijkt me, om dat zo jong mee te maken
Ik ben benieuwd naar de overeenkomsten.
Ben benieuwd SQ!
Bedankt voor het delen van je verhaal en ik ben benieuwd naar dat van SQ!
Ik vroeg me af, weet jij nu of je het HD gen draagt? Want het is dominant toch, als je het hebt word je ziek? Of zijn er meerdere varianten?
Of lees ik nou over dat stukje heen?
Mooi verhaal Nikki!
Ik weet het niet. Het is inderdaad dominant. Ik heb er (nog) geen behoefte aan om het te weten op dit moment. Als er een moment komt dat de vraag wel/niet ziek dagelijks in mijn gedachten zit vind ik het vroeg genoeg om te testen.quote:
Nikki, wat een mooi en op sommige punten heftig verhaal.
Ik vroeg me af, weet jij nu of je het HD gen draagt? Want het is dominant toch, als je het hebt word je ziek? Of zijn er meerdere varianten?
Of lees ik nou over dat stukje heen?
Ah ja dat vermoedde ik al. Dus je hebt voor embryoselectie gekozen voor het geval dat je het mócht hebben, je kinderen het sowieso niet hebben.quote:
[..]
Ik weet het niet. Het is inderdaad dominant. Ik heb er (nog) geen behoefte aan om het te weten op dit moment. Als er een moment komt dat de vraag wel/niet ziek dagelijks in mijn gedachten zit vind ik het vroeg genoeg om te testen.
Heftig joh, ik heb in mijn omgeving een familie met Huntington dus heb die overwegingen meegekregen. Het klinkt zo leeg zo maar ik hoop van harte dat dat klote-gen jou heeft overgeslagen
Heftige tijd hebben jullie achter de rug
Klopt, het was PGD of een vlokkentest en evt. abortus. Ik ben wel voornemens om mijn kinderen een brief te schrijven (als ik ziek blijk) waarin staat dat ook zij zich moeten laten testen. PGD geeft een zekerheid van 98-99%. Er is theoretisch dus een heel kleine kans dat de PGD diagnose van de embryo's niet goed was. Al denk ik persoonlijk dat het een soort zelfbescherming van de ziekenhuizen is, zodat er geen torenhoge claims komen als er toch een keer een fout gemaakt blijkt te zijn.quote:
[..]
Ah ja dat vermoedde ik al. Dus je hebt voor embryoselectie gekozen voor het geval dat je het mócht hebben, je kinderen het sowieso niet hebben.
Heftig joh, ik heb in mijn omgeving een familie met Huntington dus heb die overwegingen meegekregen. Het klinkt zo leeg zo maar ik hoop van harte dat dat klote-gen jou heeft overgeslagen
Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe begaan je bent met je naasten en hoe onbaatzuchtig je daarin bent Ik vind dit ook nog steeds zo'n moeilijke overweging.quote:
[..]
Klopt, het was PGD of een vlokkentest en evt. abortus. Ik ben wel voornemens om mijn kinderen een brief te schrijven (als ik ziek blijk) waarin staat dat ook zij zich moeten laten testen. PGD geeft een zekerheid van 98-99%. Er is theoretisch dus een heel kleine kans dat de PGD diagnose van de embryo's niet goed was. Al denk ik persoonlijk dat het een soort zelfbescherming van de ziekenhuizen is, zodat er geen torenhoge claims komen als er toch een keer een fout gemaakt blijkt te zijn.
Mooi en respect voor het feit dat je bij je schoonouders hebt gewoond, ik snap meteen de bijzondere band nu met je schoonvader.
En wat een heftige periode ten tijde van het overlijden van je moeder.
En je 3tal
Zo leuk hoe je over ze vertelt.Wat liefdevol praat je over je drietal
Net als DAD en Chanty lijkt het me zelf ook wel ingewikkeld om het 'eventjes' op te schrijven.
. SQ, benieuwd naar je verhaal.
. vreselijke ziekte. Sterkte voor vandaag ook Wat heb je veel verdriet en lastige periodes gekend in je leven
Sterke vrouw.En nog een dikke knuffel voor DV
!. Ik vond het erg leuk om mijn verhaal eens op te schrijven en met jullie te delen. . je klinkt heel sterk, bewonderenswaardig. Ik herinner me het overlijden van je moeder nog, jouw L en mijn L zijn bijna even oud. Ik vond je toen als zo sterk en dapper, en nu ik het hele verhaal ken, is dat niet minder geworden...
Leuk om te lezen Nikki. Grappige 'band' hebben wij met onze kleuters die de verjaardag delen en ook allebei eenbtweeling.quote:
Wat een lieve reacties van iedereen.
Maar wat heftig meid. Ik heb ook onwijs veel respect voor je, ook omdat dat je zoveel werkt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Cathmar op 27-05-2015 20:11:40 ]
Nee gekheid, vanavond is m'n vent er niet, dus ik zal er eens goed voor gaan zitten!
We wachten in spanning af
NIKKI wat ben je een topwijf zeg! En wat een bizarre en heftige periode...
Nu eens even verder terug lezen.
--
Zo, en nu ga ik nadenken over mijn nominatie. Daar kom ik snel op terug. Bedankt voor het lezen.SPOILERIk ben 33 jaar geleden geboren in Apeldoorn, als dochter van een militair en een bibliothecaresse. Ik heb een vrij normale kindertijd gehad. Mijn vader was veel van huis voor zijn werk, maar als kind merk je daar eigenlijk niet veel van. Dat was gewoon hoe het was. Toen ik drie was kreeg ik een broertje en in de zomer voordat ik zes werd verhuisden we vanwege het werk van mijn vader naar Bodegraven, een dorp in Zuid-Holland.
Na de zomer ging ik naar groep drie van de basisschool en al snel was wel duidelijk dat ik ondanks mijn jonge leeftijd de lesstof snel oppikte. Al snel werd ik in extra lesprogramma’s gezet, voor “slimme” kinderen. Nu was ik sociaal al een beetje awkward, ik was erg direct en bijdehand, maar aan de andere kant ook erg onzeker. Een lastige combinatie, want door mijn grote bek werd die onzekerheid vaak niet herkend. Maar dat in combinatie met extra lessen buiten de groep om maakte al snel dat ik er een beetje buiten viel in de klas. Desondanks had ik best wat vrienden, maar we waren meer a la “de losers club”. Naarmate de basisschooltijd vorderde voelde ik me steeds ongelukkiger, ik vond helemaal geen aansluiting meer onder leeftijdsgenoten. Ik speelde met kinderen die jaren jonger waren. Dus toen mijn vader weer werd overgeplaatst, ditmaal naar het zuiden des lands, vond ik dat helemaal niet erg. Ondertussen was ook mijn tweede broertje geboren, wij schelen negen jaar.
We verhuisden naar Eindhoven in de zomer voor ik naar de brugklas ging en mijn vader had me ingeschreven op een lyceum vlakbij huis. Dat was een behoorlijk elitair schooltje. In het begin floreerde ik, haalde hoge cijfers en ging met glans door naar het gymnasium. Maar het begon langzaam af te brokkelen. Ik ging puberen en had interesse in alles, behalve in school. Ik ging me verzetten tegen de elitaire bende. Na school stond ik bij hanggroepjes in de buurt. In 3 atheneum ging het mis, ik stond voornamelijk te roken en blowen in speeltuintjes en aan schoolwerk deed ik helemaal niet meer. Ik had me aangesloten bij een groep hardrockers en wilde ook zo zijn. Ik verfde mijn haar blauw en jatte mijn vaders uniformen. Mijn puberteit werd zo intens dat ik geregeld weg liep. Mijn vader werkte in die tijd in het buitenland en was dus alleen in de weekenden thuis. Mijn moeder was niet sterk genoeg om me in bedwang te houden. Wanhopig stuurden mijn ouders me naar maatschappelijk werk. Ik denk niet dat ze voorbereid waren op mijn puberkuren. Maar van maatschappelijk werk werd ik alleen maar opstandiger. Aan het eind van het schooljaar presteerde ik het om vrijwel alleen maar drieen en vieren op mijn eindrapport te hebben en ik werd van school gezet. Dat kwam me goed uit, want zo kon ik naar 4 HAVO op de school waar al mijn hardrockvriendjes zaten en dan was ik over twee jaar klaar. Dus dat was wat ik deed.
De realiteit was uiteindelijk minder leuk dan ik gehoopt had. M’n rockvriendjes keken niet naar me om toen ik daar op school zat en ook op de havo moest ik nog werken. Na nog een jaar doubleren in HAVO4 zag ik eindelijk het licht en ging ik weer wat doen. Mijn haar werd langzaam weer bruin en mijn kleding weer heel. Ik slaagde uiteindelijk met bijna alleen maar achten. Qua studiekeuze was ik er snel uit. Iets met reclame en schrijven leek me wel wat, want ik was dól op schrijven en matige humor. Ik koos voor HBO communicatie.
In de tussentijd had ik al wat vriendjes versleten. Waaronder behoorlijk slechte. Onder invloed van verliefdheid heb ik hele stomme dingen gedaan. Maar toen ik ging studeren had ik een hele leuke normale vriend. We waren jut en jul. Ik was compleet ingekakt. Ik ging niet op intro en niet naar studentenfeestjes. We keken samen film op de bank en werkten allebei bij Leen Bakker. Maar hij werd verliefd op iemand anders en toen stortte ik in. Weken heb ik in bed liggen huilen. Maar het was wel goed voor me, want eindelijk dook ik dat studentenleven in en leerde mensen kennen. Ik ging weer eigen keuzes maken. Via CU2 leerde ik weer iemand kennen waar ik een aantal jaar een relatie mee heb gehad. Hij woonde in een andere stad en dat zag ik als uitgelezen kans om het zelfstandige leven te oefenen. Ik ging stage lopen in zijn stad en dus voor het eerst tijdelijk uit huis. Toen mijn stage was afgelopen en ik weer thuis moest gaan wonen, viel dat vies tegen. Ik wilde dat niet meer. Een paar weken later had ik een kamer en ging ik echt op mezelf.
Ik was inmiddels 21. En dat was de beste beslissing uit mijn leven. Ik moest het zelf rooien en dat vond ik geweldig. Mijn ouders betaalden mijn collegegeld, maar verder deed ik alles zelf. Ik sprokkelde geld bijeen met baantjes en werkte aan mijn studie. Ik werd vrijgezel en heb 2,5 jaar lang elk weekend feest gevierd. Ik viel 25 kilo af, studeerde af, vond mijn eerste baan en vloog voor het eerst naar Amerika. Ik verhuisde naar een klein appartementje aan de overkant van de straat. En daar zat ik vaak na het sporten achter mijn stokoude computertje te internetten, en belandde op FOK. Daar raakte ik aan de praat met bleiblei, die letterlijk om de hoek bleek te wonen. We spraken al snel een keer af voor de gezelligheid. En wat bleek, we hadden op dezelfde havo gezeten. Al snel werd het meer dan gezellig en werden we een stel.
Omdat we altijd samen waren vonden we het onzin om twee huizen te hebben. Ik wilde niet bij hem intrekken, dus na een jaar verkering gingen we tot groot ongenoegen van enkele moeders op huizenjacht. En we vonden ons huis al snel. Een mooie jaren dertig woning in het centrum van Eindhoven. Op de dag dat we de knoop wilden doorhakken kreeg ik de zak op mijn werk. Terug bij af.
In de jaren die volgden heb ik vele banen gehad. Van planner tot personeelsmiep. Allemaal tijdelijk, en elke keer kwam ik weer thuis te zitten. Dat heeft enorme druk op onze relatie gezet. Ik werd depressief van het niks doen, ging zuipen en roken. Ik ben antidepressiva gaan gebruiken om uit mijn negatieve spiraal te komen. In de tussentijd vonden we gelukkig wel weer een mooi huis, waar we nu nog steeds in wonen. Saillant detail is dat op de dag voordat we de sleutel kregen, ik wederom de zak kreeg. Maar dat gaf me wel een hoop tijd om heel hard te klussen. En samen hebben we dit huis gemaakt tot wat het is, daar ben ik nog steeds heel trots op.
Tijdens mijn zoveelste baantje als uitzendkracht stak ik de stoute schoenen aan en solliciteerde op een interne vacature. En ik werd zowaar aangenomen! Daar werk ik nu nog steeds, bij de grootste lampenboer van Eindhoven en omstreken, bij IT. Met mijn communicatie-opleiding doe ik nog maar weinig. De wereld van IT ligt me gewoon stukken beter. Door het hebben van vast werk ging alles ook beter. Met mij, met mijn relatie. Ik stopte met roken, met antidepressiva. Het ging goed! Zo goed, dat blei me in februari 2012 ten huwelijk vroeg. We trouwden op 31 mei 2013, op de enige zonnige dag in mei zo ongeveer. En ik wist dat trouwen voor blei het groene licht voor kinderen was. Ik wilde al heel lang kinderen maar ook weer niet. Ik vond het DOODeng. Wat moet ik met een kind, hoe hou ik het in leven, kan ik die verantwoordelijkheid wel aan. Maar na vele gesprekken met kindhebbenden concludeerde ik dat iedereen die twijfels had gehad. We gingen er voor. En bam, ronde 1 zwanger.
Ik liep vijf weken op wolken. Ik vond het zoooo spannend. Maar toen ik bij negen weken de termijnecho kreeg was er teleurstelling, er was wel een vruchtje, met een hartslag, maar veel te klein. Een week later leefde het niet meer. Ik was zo teleurgesteld. Ik wist wel dat de kans er in zat, maar had nooit gedacht dat het ook echt zou gebeuren. Want ik had me allang tot rasoptimist ontpopt. Goed, tweede poging. Bam, weer raak. Maar ik had al meteen geen vertrouwen en deze keer ging het al snel mis. Tegen beter weten in gingen we meteen door, en op 31 januari 2014 testte ik weer positief. Ik wilde mijn cool zo graag behouden maar het lukte niet. Ik was zo bang. Ik heb het ook heel lang ontkend. Pas na de geslachtsbepaling begon ik het een beetje leuk te vinden, maar ben ook veel bang en onzeker geweest tijdens de zwangerschap. Ik was ook erg bang dat dat zijn doorslag zou geven in het moederschap. Niets bleek minder waar. Nadat ons M.audje is geboren heb ik me tot een ware moederkloek ontpopt. Alles wat vroeger zo belangrijk leek valt zo compleet in het niet in verhouding tot wat ik voor haar voel. Ik voel me zeker, rustig en kan alles aan samen met haar. Nu loop ik pas echt op wolken. Ze is alles, en alles is voor haar
En zo kwam ik dus ook in OUD. Waar ik altijd zo op kotste. En wat heb ik me al die jaren vergist. Wat een lieve, warme, fijne groep kan dit toch zijn, ongelooflijk. Wat heb ik me vaak gesterkt gevoeld door gerustellende en lieve woorden. Daar ben ik iedereen hier zo enorm dankbaar voor.
Na deze niet al te spannende bloemlezing over mijn leven nog wat weetjes:
- Ik ben dol op spellen. Vroeger met liters bier, nu zonder. Dominion, Catan, Carcassonne, Munchkin, Ticket to ride… Kan niet wachten tot M. mee kan doen
- Pretparken en achtbanen. Ik kick er op. Na twee zwangere zomers kijk ik er ZOOO naar uit om weer een keer lekker over de kop te gaan :’)
- Griekenland <3
- Ik haak. Maar nog leuker, ik kan glas in lood zetten. Verder pak ik ook gerust cirkelzagen enzo. Omdat klussen
Nikki’s vraag aan mij was:
Heb je na je miskramen getwijfeld of een kindje wel voor jullie weggelegd was? En hebben je miskramen ervoor gezorgd dat je de zwangerschap van M anders hebt beleefd? Heb je bijvoorbeeld juist meer of juist minder kunnen genieten van deze zwangerschap dan toen je voor het eerst zwanger was?
Ik denk dat ik deze vraag al deels heb beantwoord in mijn verhaal. Ja, ik heb wel getwijfeld soms. Maar echt heel soms, omdat ik rationeel gelukkig een sterk persoon ben, ik kan relativeren. Maar met vlagen ben ik wel overspoeld geweest door twijfel en angst. Het heeft lang geduurd voor ik kon genieten, en tot het einde heb ik me vaak zorgen gemaakt.
Maar, en dat vind ik belangrijk om gezegd te hebben. Ik heb er nu geen last meer van. Want die miskramen waren toen rot, maar als ik ze niet gehad had, had ik mijn mauwtje nooit gehad. Ze doen me geen pijn meer. Ze zijn een stukje van mij, maar geen litteken. Ik heb er ZO veel moois voor teruggekregen, dat het alles duizend keer waard was.
[ Bericht 0% gewijzigd door SQ op 09-06-2015 14:17:02 ]
Ik ben ook erg blij dat je OUD hebt ontdekt
Moederkloek <3
Leuk om meer over je te lezen, SQ!
En SQ nu ben ik heel benieuwd naar dat lyceum
Zou zomaar kunnen dat wij door dezelfde gangen liepen.het LL lyceum naast de RC havo?quote:
Pff Nikki wat heftig verhaal! Heb veel bewondering voor je!
En SQ nu ben ik heel benieuwd naar dat lyceum
Checkquote:
Zelfde gangen mooi SQ! Byzonder dat je dit zo met ons deelt. Dol op schrijven en matige humor
*gnorf*Hoe je over je gezin schrijft is ook
En het prima te lezen hoor SQ
Mauwtje... Echt zo lief geschreven dat stukje!Mooi verhaal en ook boeiend geschreven.
Ik vind het echt zo bijzonder om door dit topic de verhalen achter de users te leren kennen Ben benieuwd wie de volgende is! ) mauwtje ditquote:
Bedankt voor je verhaal SQ, mooi beschreven
Geweldig topic!
En dan wil ik zelf graag Roomsnoes nomineren!
Roomsnoes, ik kan wel honderd vragen bedenken, maar ik kies voor deze:
Je hebt in het hoge noorden een compleet nieuw leven opgebouwd. (Hoe) geef jij je eigen herkomst door aan jouw dochter? En is dat niet ontzettend lastig als je die geschiedenis niet om je heen hebt?
Leuk je nog beter te leren kennen..
En wat een liefde gaat er uit van je post..
<3quote:
Bedankt voor de leuke reacties! Blij dat het toch niet zo saai was om te lezen
En dan wil ik zelf graag Roomsnoes nomineren!
Roomsnoes, ik kan wel honderd vragen bedenken, maar ik kies voor deze:
Je hebt in het hoge noorden een compleet nieuw leven opgebouwd. (Hoe) geef jij je eigen herkomst door aan jouw dochter? En is dat niet ontzettend lastig als je die geschiedenis niet om je heen hebt?
Ik vind het een grote eer om het stokje doorgegeven te krijgen!
Ik hoop dat ik een dezer dagen tijd heb om een verhaal op te schrijven!
Ben benieuwd, wil wel meer van mn oude lootje wetenquote:
[..]
<3
Ik vind het een grote eer om het stokje doorgegeven te krijgen!
Ik hoop dat ik een dezer dagen tijd heb om een verhaal op te schrijven!
Hier moest ik een beetje om huilen omdat het zo herkenbaar isquote:ze is alles en alles is voor haar
Wel matig dat je ontmoeting met bb erin staat, maar die met mij niet. Want ik weet het nog wel. We zijn toen samen naar akwabest geweest!
Leuk om te lezen SQ'tje.
Ik moet nog verder bijlezen, nu Nikki & SQ gelezen, met lach & traanHeld! Ik vind je tofquote:
)! En de vorige verhalen ook zo bijzonder. Wat speciaal, dat kijkje in het leven van de ander. Wat gaat er veel schuil achter zo'n UI/username!Wat een mooi einde van je verhaal. SQ gij moederkloek ❤️quote:
Dit.quote:
[..]
Wat een mooi einde van je verhaal. SQ gij moederkloek ❤️
Wat fijn dat je je nu zo goed voelt met man en M. De liefde voor je gezin spat werkelijk van het scherm af.
Mooi om te lezen SQ. Ondanks dat we een korte periode best intensief samen hebben gewerkt aan een project wist ik vrij weinig van je. Hoewel ik wel dingen herken
Mooi ook over je dochter
En hoe vervreemdend is het dat mijn moeder hier ooit haar verhaal eens heeft geschreven en dat ik nu degene ben die in OUD zit en zij niet meer.
Amsel, nu ben ik wel heel nieuwsgierig
. Zo bijzonder om dit van jullie te weten te komen. maar je bent echt een fantastische moeder van wat ik lees en volgens mij ook een heel leuk mens! bedankt allemaal!En heftig hóeft het niet te zijn he
maar misschien leest het wel totaal anders als dat ik het voel, dat kan natuurlijk. Ik vind mijn leven niet zo heftig. Ik heb vanuit mijn eigen "pittige karakter" wel een hoop domme dingen gedaan en dingen ook wat intenser beleefd dan soms goed voor me was, dat wel.Maar pas toen ik hoorde dat mijn moeder dood ging besefte ik me hoe weinig ik eigenlijk écht heb meegemaakt. Ik maakte het tot dusver vooral mezelf altijd erg moeilijk (en nog steeds. Zo'n verhaal bevat ook maar alleen de grote lijnen, een mens heeft zoveel facetten).
Anyhow, ik ben erg benieuwd naar het verhaal van roomsnoes!
dat leest een beetje als "ik was altijd een beetje bang van je"quote:
Mooi SQ! Voor jij in oud zat was ik altijd een beetje onder de indruk van je
En dank je
alles heeft je gevormd tot één van de meest fantastische mensen die ik ken .Altijd bijzonder om de verhalen achter de mensen die hier schrijven te kunnen lezen.
Ik dacht al dat ik je een tijdje terug had gezien in het centrum van Ehv SQ. Maar nu ik weet dat je er ook woont weet ik het vrijwel zeker dat jij het was
".Wat een mooi stukjequote:
Ze is alles, en alles is voor haar
Ik hoop zo dat ik dat ook ga hebben bij mijn baby Ik kan me er nog niks bij voorstellen.Verder achtbanen yeah! Ik kan ook niet wachten tot ik er weer in mag
En dit!
quote:
Mooi SQ! Voor jij in oud zat was ik altijd een beetje onder de indruk van je
Ik zit me echt suf te zoeken, maar kan echt niet bedenken wie jouw moeder dan isquote:
Wat een leuk topic dit!
En hoe vervreemdend is het dat mijn moeder hier ooit haar verhaal eens heeft geschreven en dat ik nu degene ben die in OUD zit en zij niet meer.
Mooi Sq
ze staat in t rijtjequote:
[..]
Ik zit me echt suf te zoeken, maar kan echt niet bedenken wie jouw moeder dan is
Mooi Sq
oooh dat was al bekend. Ik heb in ieder geval de topivs doorgelezen. Toen kwam ik erachter Ja, dat snap ik. Daar sta ik zelf ook tussenquote:
[..]
ze staat in t rijtje
Maar welke nick haar moeder dan is. "moeder van Amsel" lijkt me ook niet echt het geval.Ik wil het ook wel weten....quote:
[..]
Ja, dat snap ik. Daar sta ik zelf ook tussen
Iemand van de 'oude' garde.Maar wie?
Ik ben ook wel heel benieuwd hoe de users die nu nog actief zijn hun eigen verhaal nu teruglezen. Is er sindsdien veel veranderd?
aan je user-plaatje ook wel af te lezen. hoe gaat 't met jou eigenlijk!Veel veranderd sinds ik die van mij geschreven heb, niet meer getrouwd sowieso;) nog een zoon er bij gekregen en een tijdje er na uit elkaar gegaan.
Nu compleet andere situatie, heel gelukkig met mijn nieuwe
sinds 1.5 jaar en het is zo totaal anders samen. Gewoon heel erg mooi, zoals het ook kan![ Bericht 55% gewijzigd door mrien op 02-06-2015 21:52:41 ]
Mrien, idd een hoop veranderd.
Ik ben nu ook wel nieuwsgierig naar de rest. En nieuwsgierig van wie Amsel dan de dochter is. Ik leg de link niet.
Ik laat het verhaal hier staan, maar ik zou het erg op prijs stellen als ht niet in de OP gezet wordt
SPOILERIk ben L, bouwjaar ´84 en kom uit Zuid-Holland. Toen ik 2,5 jaar was kreeg ik een zusje. Ik schijn uit een roep om aandacht na haar geboorte op de muur te hebben getekend. Verder vind ik haar wel leuk, geloof ik
Mijn jeugd was erg fijn. We woonden in een fijn, middelgroot rijtjeshuis met een tuin. Ik hield van buitenspelen, maar ook binnenspelen vond ik heerlijk. Ik speelde veel met mijn zusje, maar ook met vriendjes in de buurt. Mijn moeder was thuis tot mijn zusje 4 was. Ik kan me ook herinneren dat mijn oma vaak bij ons was.
Wat ik me herinner van mijn jeugd, was dat alles kon en mocht. Als het te koud was om buiten in het badje te zitten, dan zetten mijn ouders het opblaasbadje op in de badkamer. Er was veel ruimte voor spelen, tekenen, lezen en vakanties. We waren vaak op vakantie in Drenthe met onze caravan. Lekker zwemmen, spelen in de zandbak, buiten zijn. We hebben heel wat vakanties daar doorgebracht, en het dorp waar we waren heeft nog steeds een speciale plek in mijn hart.
In groep 5 gingen we voor het eerst naar Noorwegen. De eerste keer naar het buitenland! Het was herfstvakantie ´93, het jaar voor de Olympische spelen. De bergen, sneeuw, skischansen en de vreemde taal hebben een grote indruk op me gemaakt. Om over de verhalen over de trollen maar niet te spreken! Er volgden nog vele vakanties in het hoge noorden. Mijn moeder was een typische lerares (kleuterleidster). Welk museum we ook bezochten, mijn moeder vertelde over geschiedenis, andere landen en mooie verhalen over schilderijen. Vooral in de vakanties in Parijs (daar waren we vaak) kregen we van alles te weten over de Franse Revolutie, Marie Antoinette en de Zonnekoning.
Mijn basisschooltijd verliep prima. Ik leerde snel, had genoeg vrienden, en vermaakte me wel. In groep 8 begon ik me te vervelen, en ik was al vroeg klaar voor de middelbare school.
Toen ik op het VWO begon, had ik de eerste jaren een fijne tijd. Ik deed bijzonder weinig en mijn cijfers waren wel aardig, dus ik begon steeds meer buiten rond te hangen. Met een vriendin waren we veel bij de halfpipe te vinden. Leuke jongens op skates, dat was wel wat. Hier heb ik het “alles kan en mag” van mijn ouders wel een beetje misbruikt. Maar ik moet zeggen, in retrospect, dat ze best mild waren. Al hadden vooral mijn moeder en ik aardig wat ruzies.
Door al dat gehang was ik bijna blijven zitten. Na een beetje aanpoten toch overgegaan (blijven zitten had ik echt heel erg gevonden) en uiteindelijk geslaagd voor mijn VWO.
Toen ben ik kunstgeschiedenis gaan studeren in Utrecht. Ik genoot van de verhalen van mijn docenten over de middeleeuwen, Christelijke iconografie en Griekse mythologie. We waren veel op excursie, en tja, wie wil dat nou niet in zijn studie
7 julli 2005, ik was 20 jaar. We zouden als laatste familievakantie naar Engeland gaan. Geen van ons was er ooit geweest, dus we waren benieuwd. Maar toen waren daar de aanslagen in Londen. Ik weet nog goed hoe mijn zus en ik met elkaar praatten op mijn nieuw ingerichte kamer, over of we wel of niet naar Londen wilden. Ik zag mijn ouders een blik met elkaar wisselen. Ik dacht dat het over het bezoek aan Londen gaan. Maar dat bleek niet het geval.
Een paar dagen later riepen mijn ouders ons bij zich. Mijn moeder had een bobbel in haar borst. Dit wilden ze onderzoeken, en daarom zouden we de vakantie afzeggen. Het kon goedaardig zijn, maar omdat mijn moeder niet wilde afwachten, lastten ze de vakantie af. Ik was bang, doodsbang. Een van mijn grootste angsten was dat mijn ouders ziek zouden worden, of overlijden.
De dag dat ze de uitslag kregen in het ziekenhuis, vroeg ik hen me te beloven om te bellen zodra ze iets wisten. Ik wilde het niet toegeven, maar was doodnerveus. Ik zat wat op mijn pc te klooien aan de keukentafel en hield ondertussen te telefoon in de gaten. En toen hoorde ik de deuren van onze auto, en de sleutel in de voordeur. Heel mijn lijf wist dat het mis was. Mijn moeder had kanker.
De dagen erna leefden we in een roes met z’n allen. Mijn moeder, sterke vrouw die ze was, zei dat ze hoop had, end at het goed ging komen. De leegte van de vakantie vulden we op met films, handarbeid (ik vond het ineens erg prettig om dingen te maken met mijn handen) en veel samen zijn. Mijn moeder werd geopereerd en begon het de chemo’s.
In de tussentijd merkten we dat het niet goed ging met mijn vader. De dikke man die hij was, at niet meer, viel heftig af, en was nog maar een schim van zichzelf. Logisch, dachten we, die is kapot van de ziekte van mijn moeder. Hij ging naar de dokter en deed wat onderzoeken. Ik was op mijn werk toen hij de uitslag van wat testen zou krijgen. Ik stond achter de servicebalie bij appie, en had evene en minuutje om naar huis te bellen over hoe en wat. “Je zus en oom komen je halen”, zei mijn moeder. Ik schrok, en eiste dat ze nu zou zeggen wat er was, anders werd ik boos. “Je vader heeft slokdarmkanker”, zei mijn moeder. Ik heb gegild, midden in de winkel. Een maand na de diagnose van mijn moeder, kregen we te horen dat ook mijn vader kanker had.
Wat hebben we gejankt met zijn allen. Maar al snel raken de tranen op en gingen we door. Het is verbazingwekkend waar je soms de moed vandaan haalt, als werkelijk alles tegen lijkt te zitten.
Mijn studie was een fijne uitlaatklep in de jaren die kwamen. Ik had een reden om het huis uit te komen. Na alle vakanties in Noorwegen, wilde ik graag te taal leren. Ik meldde mij aan voor een minor Noorse taal en Cultuur in Amsterdam. Het studeren in zowel Utrecht als Amsterdam was een uitdaging, maar ik vond het fantastisch. In mijn eentje door Amsterdam banjeren en doelloos rondlopen. Heerlijk.
Ik woonde nog wel op kamers, maar was daar eigenlijk alleen de nacht voordat ik vroeg college had. Ik was genoodzaakt om veel thuis te zijn. En daar wilde ik ook zijn. Mijn studietijd was niet echt het typische studentenleven. Ik was veel met mijn vader in het ziekenhuis, bracht hem heen en weer naar de chemo’s en was verpleegster, kok en weet ik veel. Het waren rare jaren, met veel ups en downs. Kleine vooruitgangen, grote tegenslagen. Hartverscheurende momenten, als de taxi voorrijd om je moeder naar haar chemo te brengen, en tegelijkertijd de ambulance voor je vader omdat ie een bloeding had. 7 mei 2007 is mijn vader overleden.
Omdat ik natuurlijk niet wist hoe het leven zou lopen, heb ik mij aangemeld voor een half jaar uitwisseling in Oslo. 2 augstus, slechts 3 maanden na het overlijden van mijn vader, vertrok ik. Ik heb een fantastisch half jaar gehad hier. Vrienden van over de hele wereld, het land en de stad ontdekken - ik had de tijd van mijn leven. Met mijn moeder ging het goed op dat moment, dus het kon. Ik had het zo naar mijn zin dat ik nog een half jaar bleef. De ziekte van mijn moeder was terug, maar het ging vooralsnog prima. In maart 2008 heb ik J leren kennen. Man, wat was ik verliefd
J was heel duidelijk - hij wilde mee om mijn moeder te leren kennen. Het waren rare dagen. Het was hun eerste, en enige ontmoeting. Na mijn thuiskomst ging het snel bergafwaarts met mijn moeder en ze is uitindelijk op 1 juli 2008 overleden. 14 maanden na mijn vader.
Ik ben, na veel wikken en wegen, eind 2009 bij J in Oslo ingetrokken. We moesten onze relatie een kans geven, en dat is achteraf een goede zet gebleken
Na het overlijden van mijn moeder werd mijn kinderwens een stuk intenser. Ik was er eerst niet zeker van of ik het miste om deel uit te maken van een gezin, of dat ik echt een kind wilde. Het was eigenlijk een beetje van beiden. J en ik zijn in 2012 getrouwd, en op mijn verjaardag in 2013 bleek ik zwanger! 25 juli 2014 is onze heerlijke dochter O geboren.
Ik ben tijdens mijn zwangerschap bang geweest dat het gemis van mijn ouders het geluk in de weg zou staan. Dat was gelukkig niet het geval. Het moeder worden vond ik fantastisch. Fijn, maar ook eng. De verantwoordelijkheid voor een heel mensenleven!
Nu is O 10 maanden oud. Een blij meisje, dat zich in razendsnel tempo ontwikkeld. De snelheid waarmee het gaat, vind ik soms wat angstaanjagend. Ik zou de tijd graag stil willen zetten, soms.
De vraag die SQ mij stelde: “Je hebt in het hoge noorden een compleet nieuw leven opgebouwd. (Hoe) geef jij je eigen herkomst door aan jouw dochter? En is dat niet ontzettend lastig als je die geschiedenis niet om je heen hebt?” is er een waar ik eigenlijk zelf op dit moment een antwoord naar aan het zoeken ben. Dat alles kon en mocht (binnen redelijke grenzen, uiteraard
Verder merk ik nu dat ik zelf bepaalde Nederlandse dingen meer mis dan ik had gedacht. Of missen is misschien niet het juiste woord. Ik waardeer bepaalde zaken meer dan ik eerder deed. De eindeloze keuzevrijheid die je hebt in Nederland (van in de supermarkt tot schoolkeuze), het fietsen, Sinterklaas, tolerantie voor diversiteit - dat zijn dingen die hier niet- of anders zijn. Hoe ik haar Nederland en het Nederlandse kan laten zien, weet ik nog niet. Want al wonen we in Noorwegen, ze is net zo Nederlands als Noors. Ik wil haar in elk geval tweetalig opvoeden, en heb mezelf beloofd dat ik bij elk bezoek in NL een boek voor haar koop. Verder wil ik vaker naar NL dan ik nu doe, om een goede band met haar tante op te bouwen.
Tzt wil ik ook een fotoboek gaan maken over haar opa en oma. Ze heeft ze nooit gekend, maar ik zou het fijn vinden als ze hen toch zou leren kennen. Ze leven immers door in mij, zoals dit lied zo mooi verwoordt.
In mijn vrije tijd (toen ik dat nog had
ik ervaar nu hoe het is met 1 zieke ouder, maar met twee zieke ouders kan ik het me niet eens indenken. Bedankt voor het delen van je verhaal
! En fijn dat je ondanks alles ook wel gewoon ontzettend hard kan genieten van je mooie O'tje Ik wist eerlijk gezegd niet eens dat je niet in Nederland woonde (ik ben echt niet helemaal up-to-date merk ik). Des te leuker om de verhalen te lezen. Zo leer ik jullie weer een beetje kennen.
Je verhaalt raakt me sowieso even heel hard, mijn vader is aan dezelfde ziekte overleden.
Idd een hele sterke vrouw Het idee van een fotoboek vind ik heel mooi Zijn er typische Nederlandse dingen die je met je dochter doet of wilt doen, bijv Sinterklaas vieren?
.Wat heerlijk dat je geniet van het moederschap!
Het is inderdaad heftig geweest, en heel eerlijk: vaak nog steeds. Soms vragen mensen wel eens hoe ik het volhoud. Tja. Je hebt geen keus, je krijgt het voor je kiezen. Maar het gaat met vallen en opstaan. Wij komen er wel, waar "er" dan ook mag zijn
Sinterklaas vieren gaan we met het gezin doen, en evt anderen die mee willen doen. Ik hoop dat we wat meer Nederlanders leren kennen hier (er zijn er best wat) zodat we dat samen zouden kunnen doen. Ik heb eerder nooit de meerwaarde van NL'se vrienden hier ingezien, maar nu met O zie ik dat belang wel.
Ik zie dat ik trouwens een linkje ben vergeten toe te voegen. heb ik ooit met zangles gezongen, en het raakte me enorm. Over hoe mensen voortleven. "Those who have died, have never never left
The dead have a pact with the living, They are in the woman's breast, they are in the wailing child". Ergens voelt het voor mij ook zo. Toen ik zwanger was, en nu ik bv geef.
Wat gaaf & stoer dat je de stap durfde te maken om te emigreren en wat fijn dat het zo goed bevalt!
diep respect voor jou! Wat een hobbelig pad, maar wat mooi om te lezen hoe blij je bent met J en O en wat intens verdrietig om beide zo kort achter elkaar en zo jong te verliezen Leuk om te lezen hoe je liefde voor Noorwegen is ontstaan en je er uiteindelijk ook de liefde vond!
En dat nummer
Mooie tekst Het stukje over je ouder(s) missen nu je een kind hebt herken ik wel. Je zou ze soms zo graag bepaalde dingen willen vragen.
Ik vind het zo knap dat je alles achter je hebt gelaten en in Noorwegen een heel nieuw leven begonnen bent, je bent een enorme bikkel!
SQ ook een prachtig verhaal
Wat een heftig verhaal. Ik kan me niet indenken hoe zwaar het moet zijn om je ouders zo vlak na elkaar te verliezen.. Is ook een van mijn grootste angsten. En Noorwegen wat klink je toch verliefd op O. Ik voel me zelf helemaal niet zo dapper, of een bikkel. Ik moet toegeven dat ik er soms best doorheen zit hoor. Heel erg het gevoel dat je wortels weggehakt zijn, eenzaam, op een bepaalde manier. Emigreren helpt daar ook niet bij, kan ik je zeggen
Ik heb Always
gevraagd om het stokje over te nemen. Je lijkt me zo'n toffe jongensmoeder Hoe vind je het om de enige vrouw in huis te zijn? En wat heeft je het meest verbaasd over jezelf in het moederschap?Ik neem het stokje met liefde over!quote:
Ik moet heel, heel erg blozen en stiekem een beetje huilen om jullie lieve reacties. Het doet meer met me dan ikhad verwacht.
Ik voel me zelf helemaal niet zo dapper, of een bikkel. Ik moet toegeven dat ik er soms best doorheen zit hoor. Heel erg het gevoel dat je wortels weggehakt zijn, eenzaam, op een bepaalde manier. Emigreren helpt daar ook niet bij, kan ik je zeggen
Ik heb Always
ik doe stiekem met je meequote:
Ik kende dit topic dus niet, sloeg even aan het lezen en nu zit ik te snotteren om mooie bewoordingen en heftige verhalen.
Stom he want de meeste mensen ken je rl helemaal niet
... voel me zon sufferd ik ook. ben ook telkens maar een stukje aan het terug lezen, sommige verhalen moeten ff bezinken.quote:
[..]
ik doe stiekem met je mee
Stom he want de meeste mensen ken je rl helemaal niet
Benieuwd naar je verhaalquote:
Sowieso vind ik dit een mooi topic, leuk om de mensen achter de usernaam ietsje te leren kennen.
En topvraag aan Away.. Als ook echte jongensmoeder ben ik superbenieuwd naar je verhaal!
En verder wat GM zegt
Noorwegen lijkt me een erg mooi land. Ik ben tzt erg benieuwd naar de foto's van Sinterklaas in Noorwegen
ik hoop ooit nog eens richting het hoge noorden te reizen, lijkt mij prachtig daar
Dankje voor dit mooie kijkje in je leven
. Maar ik weet zeker dat het je gaat lukken O. al die liefde van je ouders ook mee te geven.Ik ga nog eens verder terug lezen (met ook een doos tissues erbij vermoed ik).
Ik heb het niet vaak over mijn jeugd, omdat ik altijd heb gedacht dat die redelijk normaal is geweest. Nu ik ouder word en zelf een gezin heb blijkt dat niet helemaal waar te zijn. Buitenshuis heb ik een normale jeugd gehad. Ik heb weinig problemen gehad o de basisschool. Het was wel een kleine school en ik kon niet met de meiden daar opschieten. De groep bestond uit twee 'populaire' meiden die de rest volgde en waar ik dus niet aan mee deed. Gelukkig hadden wij een combinatieklas en heb ik met een ouder meisje al mijn weekenden doorgebracht. We deden altijd de vreemdste dingen. Gingen ons verkleden in mijn moeders oude uniformen en met een camera op pad langs alle deuren alsof we van 1 of ander kinderprogramma waren. Van alle gekke fratsen heb ik heel erg genoten.
Binnenshuis liep het bij ons gezin altijd een beetje anders. Mijn vader is een stugge man en nogal een einzelgänger. Hij is erg intelligent en overheersend. Op sociaal vlak is hij niet erg capabel. Mijn moeder daarentegen is iemand die zich helemaal laat ondersneeuwen en niet in staat om tegengas te geven. Zodoende hing er altijd een gespannen sfeer in huis. Het minste of geringste hoefde maar te gebeuren en er was weer ruzie in de tent.
In het verlengde hiervan ligt dat het per definitie nooit gezellig was als papa aanwezig was. Hij kwam thuis en ging eten, hierbij las hij de krant, daarna puzzelen en dan tv. Alles werd in stilte ondergaan, want je mond open doen betekende ruzie.
Op mijn achtste verjaardag kreeg ik een televisie en na het eten zaten mijn broer en ik altijd alleen boven op onze kamers.
Bij mijn moeder, die zelf haar jeugd nooit heeft verwerkt, was het ook een moeilijk begaanbare weg. Ze deed haar best voor ons, maar eigenlijk was de opvoeding voor 2 kleine kinderen haar veel te veel.
Er was dus weinig ruimte voor liefde en gevoel. Er werd nooit gepraat en alles moest zelf uitgevonden worden. Hierdoor heb ik mijzelf al snel aangepast aan onze leefwijze en eigenlijk mijn gevoel zo goed als uitgeschakeld.
Mijn broer, die add heeft, kon hier maar moeilijk mee om gaan. Ook het feit dat hij door zijn stoornis altijd net iets anders is dan anderen hielp niet mee. Toen hij 16 was schoot hij in een diepe depressie. Mijn ouders zagen het niet en ik, die alles zelf op moest lossen zei dus niks. Ik was toen 14 en zat in de tweede van de middelbare school. Dat jaar heb ik geen dag een vol lesrooster gevolgd, omdat ik op onverwachte tijden thuis wilde zijn om maar te kunnen controleren dat mijn broer zich inmiddels niet ergens had verhangen. Het jaar daarna is hij uit de kast gekomen en ging het met hem gelukkig een stuk beter.
Op de middelbare school had ik inmiddels een grote vriendinnengroep gevonden. We waren (en zijn nog steeds) met een groep van 11. Wat voor mij prettig is, omdat ik altijd lekker kan verdwijnen in de massa en geen diepe 1 op 1 gesprekken aan hoef te gaan (en dus bij mijn gevoel moet komen) .
In de zomer van 2003 waren wij op onze eerste vakantie in Ommen. Toen wij aan de pizza gingen kreeg ik een telefoontje dat mijn moeder een epileptische aanval had gehad, maar ik hoefde niet naar huis, want het was niet erg. Eenmaal thuis bleek het toch wel redelijk ernstig te zijn. Ze had verdikte bloedvaatjes in haar hersenen die dus lukraak konden knappen met alle gevolgen van dien. Het is gelukkig bij 3 aanvallen gebleven en tijdens mijn eindexamen Nederlands lag mijn moeder op de operatietafel een levensgevaarlijke operatie te ondergaan. De operatie was geslaagd, alleen is haar geheugen behoorlijk achteruit gegaan sinds die aanvallen.
Tijdens de ziekte van mijn moeder ontpopte mijn vader zich tot prins op het witte paard. Alles deed hij voor haar en niets was te gek, totdat het met mijn moeder weer redelijk ging, toen begon alles weer van voor af aan.
Ik lijk qua doen en laten veel op mijn vader. Als puber botste ik daarom ook erg met mijn moeder en overstemde haar bij alles, omdat het kon. Ik kon het winnen, dus alles werd een discussie ( arme moeders) .
Na mijn eindexamen ben ik gaan studeren. De studie was niet wat ik wilde en ben ik gaan werken. Daar kwam ik T tegen. De jongen met de donkere haren en lichte ogen. Ik dacht direct:'die is van mij'. En zo geschiedde. Ik heb hem versierd en al vanaf mijn 18e zijn wij samen. De betere helft van mij. De gevoelige goedzak die zn schouders ophaalt bij mijn grillen en elke dag zegt hoe mooi hij mij vindt en dat hij van me houdt
.In 2012 ben ik na mijn studie hbo-rechten afgestudeerd. Al sinds augustus 2011 werd ik niet meer ongesteld en voelde ik me niet zo lekker. Pil de deur uit gedaan en mirena maar aangevraagd. Ik moest van de dokter nog wel even ontpillen. Zo gezegd zo gedaan.
De menstruatie bleef uit en ik ging me steeds beroerder voelen. Misselijk, overgeven, moe, slap etc. Een zwangerschapstest leek me een goed idee. Getest, maar negatief. Maar weer naar de dokter 'weet je zeker dat je niet zwanger bent?!' .. Tja maar weer een test, nog steeds negatief. In januari is er een bloedtest gedaan en na carnaval kon ik bellen of er wat mis was. Die maandag heb ik vanaf uitzicht op mn emmer gebeld, maar er 'was niks aan de hand'. In maart, de 9de om precies te zijn ging ik naar weer eens terug. De dokter hoorde het nog eens aan, pakte mijn uitslag erbij en mompelde 'je hcg waarde is wel heel erg hoog, kom maar even mee' .. Mijn gedachten:'hcg, wat is dat.. Ga ik dood ofzo' . Hij kwam met een doppler aan en zei heel droog:'dit is jouw hartslag.. En deze niet' ..
Vanaf toen stond mijn wereld op zn kop. Mijn plannen, alles, alles stond op zn kop. Binnen 3 maanden woonden we samen en hadden we alles gereed voor de komst van kleine V .
En wat voor een komst. Ging ik van keihard ijskonijn zo maar ineens naar iemand die zo onnoemelijk, ontzettend en onvoorwaardelijk van iemand kon houden. Mijn kleine kerel. De man die zn moeder heeft laten smelten. De lachebek die op zn vader lijkt en meer gevoel heeft in zn kleine teen dan ik in mn hele lichaam. Hij..
Vanaf toen ging alles prima. Ik had dan wel geen werk, maar ach, dat komt wel. Toen ik 30 weken zwanger was van onze tweede held ben ik aangenomen in mijn nieuwe functie. De zwangerschap liep voorspoedig en op 18 november werd ik moeder van 2. M was net zo geweldig als zn grote broer en voor de derde keer was ik verliefd. Elke dag overstroom ik met liefde door mijn mannen. Ze maken mijn leven compleet en zorgen ervoor dat ik alles word wat ik nooit ben geweest en meer.
Van alle kilheid die er vroeger was ben ik bekomen. Het was een mooi voorbeeld van hoe het niet te doen. Ik wil dat mijn kinderen zich gehoord voelen, het gezellig vinden thuis en vooral het gevoel hebben dat er altijd iemand voor ze is en van ze houdt.
Na een lang verhaal ben ik toe gekomen aan de vragen van Room!
Hoe vind je het om de enige vrouw in huis te zijn?
Op dit moment vind ik het heerlijk en geniet ik met volle teugen. Ik heb 3 mannen in huis die bij wijze van spreken met me willen trouwen en ben ik de enige vrouw in hun leven. Hoe gaaf is dat!
Ik zou het wel leuk vinden om ooit nog een meisje aan ons gezin toe te kunnen voegen, omdat ik ook wel graag een moeder-dochterband zou willen hebben en aan een meid mijn kracht mee zou willen geven. Ook lijkt het me heel bijzonder om de zwangerschappen een beetje te kunnen delen en te weten wat zij voelt.
En wat heeft je het meest verbaasd over jezelf in het moederschap?
Dit antwoord staat hier boven al wel beschreven. Het heeft mij het meest verbaasd dat ik in staat was om zo veel van iemand te kunnen houden. Alles van jezelf te kunnen en te willen geven, zodat zij op kunnen groeien tot de beste mensen die zij kunnen worden.
Mijn verhaal in een notendop. Dus als ik een keer (en dat doe ik) over verhalen van mensen heen wals, dan is dat niet omdat ik niet met jullie mee leef of het onzin vindt, maar vaak omdat ik de juiste woorden niet kan vinden en ik denk dat anderen hier dat beter kunnen en doen.
En nu ga ik mij beraden over aan wie ik het stokje over wil dragen!
[ Bericht 0% gewijzigd door AwayTL op 05-06-2015 22:01:57 ]
.Maar je klinkt op en top gelukkig met je mannen nu
Je bent echt een van de stoerste en leukste mensen die ik hier heb leert kennen, en ondanks dat je jezelf misschien wat stug vindt, vind ik jou juist een hele lieve, attente meid. En je gevoel voor humor is priceless
Zoals al meer al gezegd hebben, je blijft lezen, met een lach en een traan
En wat ben je nog jong!En haar ook stug overal Always noemenquote:
Jullie wisten niet dat always een soort tienermoeder is
Ik raak echt helemaal in de war van dat jaartal, als je uit 89 bent dan ben je toch gewoon iets van 17 nuquote:
Jullie wisten niet dat always een soort tienermoeder is
Maar Away, tienermoeders ftw!
Lekker he, al die kerels die aan je voeten liggen You wishquote:
[..]
Ik raak echt helemaal in de war van dat jaartal, als je uit 89 bent dan ben je toch gewoon iets van 17 nu
Maar Away, tienermoeders ftw!
de komende lichting studenten gaat uit f*cking 1997 komen !Ik ben ook 17. Al 9 jaar.quote:
[..]
Ik raak echt helemaal in de war van dat jaartal, als je uit 89 bent dan ben je toch gewoon iets van 17 nu
Maar Away, tienermoeders ftw!
ontzettend mooi. Ik voel me altijd wel een beetje verbonden met je als je jezelf stug noemt, en nu nog meer.
Maar, en daar +1 ik SQ, dat ben je niet
dankjewel voor het delen! Mooi verhaal away! Zo bijzonder, je eerste zwangerschap, jullie klinken erg gelukkig!
De studenten op mbo? Die komen uit 1998/ 1999quote:
[..]
You wish
[ Bericht 1% gewijzigd door zeefje op 05-06-2015 22:25:51 ]
bedankt voor deze inkijk in je leven Wat een mooie verhalen. En vaak heftig, want mensen voor hun kiezen hebben gekregen. De liefde die je voor jouw mannen voelt, zo mooi!En omgwtf, dat lijkt me schrikken zeg, met 6 mnd er achter komen dat je zwanger bent! Pikte de testen het met M wel op trouwens?
Dan kan niet mijn zoon van '99 gaat nog lange niet studeren...echt dat duurt nog 100 jaarquote:
[..]
You wish
Away bedankt. Ook weer een leuk kijkje in jou leven
Away, mooi hoe je je liefde voor je mannen, maar vooral hun liefde voor jou beschrijft.
. Alleen jammer dat sommige die mij op fb hebben denken dat ik ouder ben, oude kop heb ik dus . (Neh geintje, ik moet mn id nog vaak genoeg laten zien bij het halen van alcohol ) .Room, ik was gelukkig pas 3 maand zwanger, het staat er wat ongelukkig. Was va aug niet meer ongesteld, maar in dec/januari pas zwanger. V is van september. Bij M werd de test al een plusje toen ik het er alleen al onderhield
. Maar toen wist ik het voordat ik testte al wel zeker.Sq, ik kreeg inderdaad nogal een hartverzakking. Alles na die uitspraak heb ik niet helemaal meer meegekregen.
Verder bedankt iedereen voor de lieve woorden. Ik ben inderdaad helemaal weg van mijn kerels
.Als Dad post zal ik even vragen gaan bedenken. Dad, eigenlijk moet het via pb, maar gezien je enthousiasme in het begin denk ik dat je dit zeker wel wilt doen
.Oh en ik wilde nog even toevoegen dat mijn ouders inmiddels gescheiden zijn (2 jaar) en ze beide helemaal weg zijn van onze kinderen. Mijn vader opperde laatst zelfs dat ze wel eens daar konden logeren
. Away hier kom je ook niet over als koude kikker hoor. We posten niet samen maar ik lurk wel mee
Wat een liefde spreek je uit voor de 3 mannen in je leven Je had m'n grote zus kunnen zijn wat betreft de thuissituatie in je jeugd
Ik heb je ook nooit gezien als stug hoor, ik vind je vooral heel grappig Het was wel een schrik zo te lezen, de komst van V. Mooi om te lezen hoe het dan uitpakt, dat het je zo veel liefde heeft gegeven. Sowieso je verliefdheid op je mannen
idem hier!quote:
Het is echt een nieuwe generatie in OUD. Ik voel me nu ook heel erg OUD
Het runenmeisje! Ik zou echt een hartverzakking krijgen bij je dokterdopler verhaal Edit: Oh jij zelf ook
En whii! Wat tof dat je mij hebt gekozen om het stokje aan door te geven! Ik neem het graag aan. Ik ben benieuwd waarom en welke vragen je voor me bedenkt.
En de dokter en zijn doppler Maar mooi verhaal!
Away, wat grappig dat jij in hetzelfde durpke geboren bent en dan ook nog es bijna hetzelfde durp als ik bent verhuist! (Wenters, dus iets verderop)... En wat een verhaal joh van V!
. Wat een mooi verhaal ook. Jij en je mannen . Dat geintje met die doppler ken ik ook , maar dan met een heus echoapparaat. 'Dit is niet jouw hartslag' zei de gyn tegen mij... .Away
ik heb geen idee of je dit ooit verteld hebt maar ik wist dat helemaal niet joh van de zwangerschap van V! Wat bizar van de negatieve tests steeds 
En twee van die toffe kereltjes, wie zou niet trots zijn En verder: die liefde voor je mannen Ik vind je overigens helemaal niet stug overkomen, juist open en vrolijk. En je ziet er juist enorm jong uit! Nou ja, eigenlijk zoals je leeftijd Bijzonder om je verhaal te hebben mogen lezen!En net als de test als zei, nooit geweten dat je maar 1 jaar ouder bent als ik! (Dan ik? Nouja je snapt het)
. En ik kan me je hartverzakking met V héél goed voorstellen. En ik had ook helemaal niet door dat je maar 2 jaar ouder bent dan ik! 
In z&g heb je wel eens gepost dat je behoorlijk onzeker kan zijn. Hoe zie je deze karaktereigenschap in het licht van je nieuwe rol als moeder?
En ik vind jou altijd heel berekenend, netjes en vriendelijk. Heb je wel eens iets gedaan dat voor jou totaal buiten je comfortzone was?
(En als laatste, heeft I al een kledingbudget?
)Pardon?quote:BEREKENEND
1) Altijd op eigen voordeel bedacht 2) Doortrapt 3) Gehaaid 4) Gewiekst 5) Ostentatief 6) Steeds op eigen voordeel bedacht 7) Uitgekookt aan het calculeren (crypt.) 8) Uitgekookt als de computer (crypt.) 9) Uitgekookt
. Maar toffe vragen! Ik ga er even over nadenken.
SPOILERIk ben T. en ik ben geboren in de meest noordelijke stad van Friesland, in november 1985, als jongste in een gezin met drie kinderen. Ik ben een nakomertje. Mijn broer en zus zijn respectievelijk acht en negen jaar ouder. De eerste paar jaar van mijn leven was mijn moeder thuis, toen ik naar de basisschool ging is zij (weer) full time gaan werken. Mijn ouders zijn inmiddels al veertig jaar getrouwd en mijn broer en zus zijn allebei nog samen met hun jeugdliefde. Een stabiele, liefdevolle omgeving om in op te groeien, dus.
Toen ik zes jaar was, kwam het huis waar mijn ouders al jaren op zaten te azen te koop. Het was het huis naast mijn opa en oma, de ouders van mijn moeder. Ook haar oudere broer woonde nog bij ze. Ze kochten het huis - vrijstaand, aan de rand van het dorp, alleen te bereiken via een ‘oprijlaan’ die leidde naar ons huis en dat van mijn grootouders. Vanaf dit moment kan ik twee verschillende verhalen vertellen.
Verhaal 1
Op de nieuwe basisschool waar ik naartoe ging maakte ik snel vrienden en ik had het er goed naar mijn zin. Al snel bleek mijn voorkeur en talent voor taal - ik ben nog steeds trots op de stapels dicteeschriften zonder een enkele fout en Brus-testen hadden te weinig woorden voor me. Ik herinner me dan ook veel leesuurtjes bij hogere klassen en wekelijkse tripjes naar de dorpsbibliotheek, die op mijn twaalfde geen jeugdboek meer had dat ik niet had gelezen. Ik vond het zo fijn op school dat mijn antwoord op de vraag ‘Wat wil je later worden?’ in vriendenboekjes steevast luidde: juf en moeder.
Met een Cito-score van 550 ging ik na groep 8 naar het gymnasium, en ook dat doorliep ik zonder veel problemen, met her en der eens een 3 op Duits of wiskunde. Na nog even getwijfeld te hebben over geschiedenis ben ik uiteindelijk Nederlands gaan studeren in Groningen. Ik kon daar mijn twee interesses combineren in mijn specialisatierichting historische letterkunde. Na het behalen van mijn master ben ik nog de eenjarige master Leraar Hoger Voorbereidend Onderwijs gaan doen, en inmiddels sta ik met heel erg veel plezier voor de klas op een havo/vwo-school.
Verhaal 2
Op een mooie zomerdag, ik was zeven, ging ik zoals zo vaak naar mijn opa en oma. Ik was er kind aan huis en at tussen de middag ook altijd bij ze, omdat mijn vader en moeder allebei dus werkten. Die dag was alleen mijn oom thuis en hij stond me al voor hun huis op te wachten. We deden vaak leuke dingen samen en hij ging zelfs regelmatig met ons gezin mee op vakantie. Maar op die dag begon de ellende - toen ik aan kwam lopen bespuugde hij me. Verbijsterd rende ik terug naar huis. Ik herinner me nog de blik op de gezichten van mijn ouders toen ik vertelde wat er net was gebeurd.
Vanaf dat moment stond mijn leven in het teken van angst. Mijn oom bleek schizofreen te zijn en zag ons gezin als bron van alle kwaad, of weet ik het. Hij stuurde brieven waarin hij beschreef hoe hij ons allemaal zou vermoorden, belde twintig keer per dag om dan direct weer op te hangen, deed foto’s in de brievenbus van mij, mijn broer en zus met onze hoofden eruit gescheurd. Het dossier dat we aanlegden voor de politie was enorm. Hij is een paar keer gedwongen opgenomen geweest maar kwam steeds weer eerder thuis dan we hoopten.
Het allerengste vond ik de woensdagmiddagen. Ik was dan vroeg vrij van school en veel alleen thuis. Ik heb heel wat uren onder mijn bed doorgebracht, trillend van angst, terwijl mijn oom rondjes om ons huis liep met een mes in zijn hand. Hij stond ook vaak aan het begin van de oprijlaan, waardoor ik geen kant op kon. Als ik weg wilde, zou ik langs hem moeten fietsen of lopen en dat was geen optie voor mij. Ik heb dit nooit aan mijn ouders verteld - ik kon, durfde en wilde er niet over praten. Alleen thuis zijn vind ik nog steeds heel eng. Al weet hij niet waar ik woon. Bij de begrafenis van mijn opa mocht ik van mijn ouders mijn adres niet in het condoleanceregister zetten - je weet maar nooit wat hij nog eens in zijn hoofd krijgt.
Tussen de middag bij mijn opa en oma eten kon niet meer. Overblijven was nog totaal ongebruikelijk, dus ik heb heel wat middagpauzes in mijn eentje in het lokaal van groep vijf doorgebracht. Soms nam de invaljuf me mee naar haar huis, en ik ging ook vaak naar vriendinnetjes. Mijn ouders hebben hun ouders ongetwijfeld op de hoogte gebracht van de situatie (en een van mijn vriendinnetjes was de dochter van de politieman die regelmatig bij ons thuis kwam als het weer eens uit de hand liep), maar ik heb er nooit over gesproken. Ik werd stil en teruggetrokken. Schaamte speelde daarbij een grote rol - als een familielid blijkbaar gek was, zou ik daar dan niet op aangekeken worden? De situatie stopte toen ik bijna 16 was. Mijn oom emigreerde naar het buitenland, en later naar een nog verder buitenland. Inmiddels stuurt hij kerstkaartjes met de hartelijke groeten naar mijn ouders. Veel dingen uit die tijd zijn nog een raadsel voor me. Waarom zijn mijn ouders nooit verhuisd? Waarom hielden mijn grootouders altijd hun zoon de hand boven het hoofd? Zagen ze niet wat er gebeurde, of wilden ze het niet zien? Mijn moeder heeft wel eens verteld dat ze in haar jeugd altijd in de schaduw heeft gestaan van haar broer. Uiteindelijk hebben mijn grootouders mijn ouders zelfs onterfd.
Als tiener was ik vreselijk onzeker. Ik had een bril, beugel, flaporen en het figuur van een spijker. Regelmatig ging ik over mijn grenzen heen om aandacht en bevestiging van jongens te krijgen. Gelukkig kreeg ik op mijn zestiende mijn eerste echte vriendje, een rustige jongen uit het dorp. We zijn tweeënhalf jaar samen geweest, totdat ik het uitmaakte omdat onze levens uit elkaar begonnen te lopen. Ik wilde van het studentenleven genieten, hij wilde samenwonen en mij in het dorp houden.
Met het vriendje dat daarna kwam heb ik een grote fout gemaakt. Pas na twee jaar kwam ik erachter dat hij had gelogen over zijn naam, afkomst, werk, en het aantal vriendinnen - daar had hij er namelijk nogal een aantal van. Ik was met mijn onzekerheid weer helemaal terug bij af en kreeg last van paniekaanvallen. Ik verbaas me er nog met zekere regelmaat over dat ik nu zonder problemen voor de klas sta. In die tijd durfde ik namelijk al niet uit de bus te stappen als ik bij een halte de enige was, bang voor wat mensen van me zouden denken. Het heeft het vriendje na hem heel wat moeite gekost om mijn vertrouwen in mezelf en anderen weer wat te herstellen.
Dat vriendje vond ik op Fok. Negen jaar ouder, woonachtig aan de andere kant van het land, kunstenaar zonder verdere opleiding. Needless to say dat mijn ouders eerst een beetje terughoudend waren.
Aan de ene kant viel mijn droom in duigen, aan de andere kant werd deze breuk het begin van mijn nieuwe toekomst. Als ik geen moeder zou worden, dan maar in ieder geval de helft van mijn jeugddroom waarmaken - juf worden. Binnen een week nadat de relatie verbroken werd, stond ik ingeschreven bij de lerarenopleiding. Ik was net klaar met mijn eerste master en ik wist dat als ik het nu niet deed, dat het er dan nooit meer van zou komen. Door mijn gebrek aan zelfvertrouwen durfde ik het niet eerder om voor de klas te gaan staan. Het werd een onwijs pittig jaar, met een opleiding, stage en twee baantjes, maar ik deed het en ik vond het geweldig! Nog voor mijn afstuderen vond ik een baan op de school waar ik nu werk en waar ik het ontzettend naar mijn zin heb.
En alsof het zo moest zijn, kwam ik ineens al vrij snel mijn huidige vriend tegen. Een collega van mij wist dat ik houd van mannen met baarden en hij had nog wel een vrijgezelle vriend-met-baard voor me. Hij gaf me zijn telefoonnummer, en het mijne aan die vriend, maar je dacht toch zeker niet dat ik met iemand ging afspreken van wie ik alleen maar wist dat hij een baard had. Ik deed daar dus verder niets mee.
Op een zaterdagavond, tijdens het Noorderzonfestival in 2010, kreeg ik een sms’je van die collega met de vraag of ik naar het festival kwam om een biertje te drinken. We gingen regelmatig samen uit dus ik zocht daar niets achter. Maar ja hoor, Baardmans was daar dus ook. Ik voelde me direct tot hem aangetrokken, maar deed natuurlijk alsof er niets aan de hand was. Alsof hij mij zou willen. Tot ik een paar dagen later ineens een berichtje kreeg: hij had het een leuke avond gevonden, en of ik eens samen een filmpje wilde kijken. Ja, leuk! Hij kwam een weekje later langs en is nooit meer weggegaan. Een jaar later woonden we samen, anderhalf jaar daar weer na kochten we samen een huis, en inmiddels, verloofd en wel, is met de komst van ons zoontje ons burgerlijke geluk volledig compleet. Bij hem kom ik tot rust en voel ik me veilig. Ik ben een zondagskind.
En de vragen van Away:
In z&g heb je wel eens gepost dat je behoorlijk onzeker kan zijn. Hoe zie je deze karaktereigenschap in het licht van je nieuwe rol als moeder?
Ik kan inderdaad heel onzeker zijn over mezelf. Sociae contacten vind ik moeilijk, omdat ik me niet kan voorstellen dat mensen graag bij me willen zijn. En na mijn verlof weer aan het werk moeten vond ik heel eng omdat ik zo bang was dat zou blijken dat ik eigenlijk helemaal geen les kan geven. Dat vertrouwen in mezelf ontbreekt vaak. En hoewel het de laatste jaren wat beter is geworden, vind ik mezelf ook niet bepaald moeders mooiste. Wat mij betreft hoeven mensen dus ook niet zo nodig naar me te kijken.
Maar gek genoeg heb ik daar in het moederschap allemaal helemaal geen last van. We doen dingen op sommige gebieden anders dan mensen met kleine kinderen om ons heen, maar ik sta zo achter de manier waarop we het aanpakken dat daarover twijfelen niet eens in me opkomt. Moeder zijn doe ik volledig intuïtief en dat voelt heel goed.
En ik vind jou altijd heel berekenend, netjes en vriendelijk. Heb je wel eens iets gedaan dat voor jou totaal buiten je comfortzone was?
Euh, ik ga er maar vanuit dat je berekenend als iets positiefs bedoelt.
Kom ik al over als een mietje? :’).
(En als laatste, heeft I al een kledingbudget? )
Uiteraard.
Haha oke, niet het goede woord. Doordacht en rustig. Niet erg impulsief en in 7 sloten tegelijk lopend. Daar weet jij vast een woord voorquote:
[..]
Pardon?
Maar toffe vragen! Ik ga er even over nadenken.
. En nu ga ik lezen!
mijn god wat een verhaal! Ik had kippenvel toen ik het verhaal van je oom las, wat verschrikkelijk eng zeg 
Wat fijn dat je nu zo tot rust bent gekomen. Oh ja en ik vind je knap
. Wat een nachtmerrie voor een kind . Fijn dat alles nu op z'n plaats is gevallen. Je komt altijd erg gelukkig over
Maar fijn dat alles nu goed is gekomen voor je
Wat moet dat echt zijn geweest zeg, die oom. Maar wat klink je nu gelukkig <3
En fijn dat je het geluk gevonden hebt. Het straalt van je posts af
.En ik vind je ook mooi
Verder:
.Daarnaast ook bewonderenswaardig dat je op school zo goed bleef werken
Maar vooral het 'ze-leven-nog-lang-en-gelukkig' einde, supertof dat je je man hebt gevonden met wie je als kers op de taart een prachtige zoon kreeg, terwijl je daarnaast ook nog eens je droombaan bent gaan beoefenen <3
Wat ontzettend fijn dat je het geluk gevonden hebt met Baard en zoon
Zo'n Disneyfilm-einde is dan wel weer tof
Wat klink je nu gelukkig met je baardmans en mini.
. Wat heerlijk dat je nu helemaal gelukkig bent met je mannen
En verder, wat een perfect einde!
(Ik zie stiekem trouwens wel wat overeenkomsten trouwens
)Fijn dat je nu zo gelukkig bent met baard en kind.
Wat klink je nu gelukkig, echt heerlijk om te lezen! Ik heb veel respect voor de keuzes die je gemaakt hebt.
gelukkig is hij nu heel heel heel ver weg! En het ze leefde nog lang en gelukkig einde <3 en ik vind 't nog steeds grappig dat we dezelfde naam hebben
Maar je hebt zo een heel gelukkig 'ever after'
En het einde
Fijn dat je nu zo'n fijn gezinnetje van jezelf hebt
Wat ik altijd het ergste vond was dat er binnen mijn schoonfamilie niet over gepraat mocht worden. Alles werd doodgezwegen. Dat ik jarenlang in angst heb geleefd mocht en mag niet besproken worden. Achteraf gezien heb ik daar bijna meer last van gehad dan van het gedrag van mijn schoonzus zelf. Dat proef ik ook uit jouw verhaal. Het zal wel met onmacht en schaamte te maken hebben, maar begrijpen doe ik het nog steeds niet.
kan me voorstellen dat dat er in hakt. mooi om te lezen dat je nu zo je geluk gevonden hebt! Wel super dat je het geluk nu gevonden hebt met baard!
En het einde van je verhaal is zo mooi en zo verdiend
Ik was een keer in dat kleine huisje van jou en je ex weet ik nog
was idd erg klein maar erg schattigmijn oom is ook nogal in de war. Niks bedreigends gelukkig maar wel jaren lange telefoon terreurquote:
DaD, helaas komt verhaal 2 mij heel bekend voor. Mijn schoonzus is schizofreen en heeft mij jarenlang bedreigd omdat ze de waan had dat alles bij hen in de familie fout was gegaan op het moment dat ik er bij kwam. Regelmatig 112 moeten bellen idd en als ik alleen thuis was had ik de telefoonnummers van de sterke buurmannen bij mijn telefoon liggen. Ook op mijn werk viel ze me lastig. Reden dat niemand van mijn schoonfamilie weet waar ik nu werk. Na een heleboel gedwongen opnames is het rustig geworden. We hebben bijna geen contact meer. Heel af en toe belt ze nog.
Wat ik altijd het ergste vond was dat er binnen mijn schoonfamilie niet over gepraat mocht worden. Alles werd doodgezwegen. Dat ik jarenlang in angst heb geleefd mocht en mag niet besproken worden. Achteraf gezien heb ik daar bijna meer last van gehad dan van het gedrag van mijn schoonzus zelf. Dat proef ik ook uit jouw verhaal. Het zal wel met onmacht en schaamte te maken hebben, maar begrijpen doe ik het nog steeds niet.
DAD denk je dat je je zo veel bent gaan lezen omdat je dan kon 'vluchten' ( niet het juiste woord) in een andere wereld?!
[ Bericht 6% gewijzigd door Cholula op 08-06-2015 13:52:21 (Ik begreep mijn eigen zin niet meer. ) ]
Bedankt weer voor het delen, wat een bijzonder topic is dit toch
Jarenlange telefoonterreur klinkt anders aardig bedreigendquote:
[..]
mijn oom is ook nogal in de war. Niks bedreigends gelukkig maar wel jaren lange telefoon terreur
Hoe is het opgehouden?Oma in geschakeld. Zij was de enige die nog enigszins vat op hem had.quote:
[..]
Jarenlange telefoonterreur klinkt anders aardig bedreigend
Volgens mij heb ik hier nog nooit gepost maar ik lees al vanaf het begin van het topic mee.+1. Wat een verhalen hier. Erg bijzonder om de personen achter de nicks te leren kennen.quote:
Wat een bijzondere verhalen komen hier voorbij
Gek he dat er vaak nog zo'n taboe heerst om over dit soort dingen te praten Leuk om te lezen hoe je Baard ontmoet hebt. En nu ook nog eens zo'n mooi gezin samen
. Ik vond het heel eng om op invoeren te drukken. Voor er een verkeerd beeld ontstaat, wil ik toch even zeggen dat ik de liefste ouders ooit heb en dat ik altijd bij ze terecht had gekund als ik over de situatie had willen praten. Slachtofferhulp kwam regelmatig bij ons langs en mijn ouders keken met ons naar documentaires over de ziekte, om het uit te leggen, maar ik sloot me af. Het kwam te dichtbij. Op de momenten waarop ik er niet aan hoefde te denken, wilde ik dat ook niet.
Ik weet niet of mijn ouders ooit hebben vermoed of dit gebeurde. Ik heb het ze in ieder geval niet verteld. Mijn vader is mijn oom ooit eens fysiek aangevallen, omdat hij één van ons iets had gedaan (ik weet al niet eens meer wat...). Mijn moeder heeft ze uit elkaar getrokken, waarbij ze tegen mijn vader riep dat hij de gevangenis in zou gaan als hij mijn oom werkelijk iets aan zou doen. Dat was mijn angstbeeld, dat mijn vader naar de gevangenis moest terwijl mijn oom nog vrij rond zou lopen. Wie moest ons dan beschermen? Ik dacht dat als ik dit zou vertellen, dat dat dan vast zou betekenen dat mijn vader opgepakt zou worden omdat hij dan heel boos zou worden op mijn oom.quote:
DaD, heftig wat je hebt meegemaakt met je oom.. Hebben je ouders het echt nooit doorgehad of geweten dat hij zo gevaarlijk dichtbij kwam? Dachten ze echt dat hij alleen maar soms foto's door de brievenbus deed of dachten ze dat je opa en oma beter zouden opletten? Ik kan me niet voorstellen dat ze je daar elke woensdag alleen lieten
Daarnaast ook bewonderenswaardig dat je op school zo goed bleef werken
Maar vooral het 'ze-leven-nog-lang-en-gelukkig' einde, supertof dat je je man hebt gevonden met wie je als kers op de taart een prachtige zoon kreeg, terwijl je daarnaast ook nog eens je droombaan bent gaan beoefenen <3
Ja, dat is ook zo! Voor je taart! Het was zo'n huisje waarvan iedereen die binnenkwam zei: 'Goh. Het is wel knus, hè?'quote:
Allejezus DaD
En het einde van je verhaal is zo mooi en zo verdiend
Ik was een keer in dat kleine huisje van jou en je ex weet ik nog
.Dat zou heel goed kunnen. Ik kon/kan me echt in boeken verliezen. Het zat er wel al heel vroeg in - mijn moeder en zus zijn ook echte boekenwurmen en ik las mijn ouders al voor toen ik drie was. Op zondagochtend in het grote bed.quote:
Wat eng zo'n oom of schoonzus. Vooral ook omdat je je niet gehoord en gesteund voelt door zijn/haar ouders.
DAD denk je dat je je zo veel bent gaan lezen omdat je dan kon 'vluchten' ( niet het juiste woord) in een andere wereld?!
.Ik ben heel blij dat jullie uit mijn verhaal/posts kunnen opmaken dat ik nu heel gelukkig ben. Dat ben ik ook echt - met mijn twee prachtige mannen.
.Via dm heb ik aan elamanilo gevraagd het stokje van mij over te nemen.
Heel spannend! Maar ik neem het stokje graag over, en ik ben nu al nieuwsgierig naar mijn eigen verhaal
Hopelijk lukt het me ook om het mooi op te schrijven!Ik geniet altijd ontzettend van de foto's die jij post van je gezinnetje. Het ziet er idyllisch uit.
. Wat zijn je eigen fijnste jeugdherinneringen? En wat zijn dingen waarvan je hoopt dat N. ze zich later herinnert? Je komt op mij over als iemand die handelt vanuit haar diepste gevoel. Heeft dat gevoel je wel eens in de steek gelaten?
Ik heb nog een heel gekke en persoonlijke vraag, negeer hem vooral indien gewenst.
Jij hebt toch in je zwangerschap best geworsteld met het feit dat je een jongen verwachtte? Hoe kijk jij daar nu op terug? Is dat helemaal weg? Zou dat bij een eventuele tweede denk je weer een rol kunnen spelen?
Hysterisch gejankt bij de geslachtsbepaling.quote:
Wow dad jouw verhaal! Wat heftig moet dat zijn geweest, en wat klink je vol liefde over je huidige leven!
Ik heb nog een heel gekke en persoonlijke vraag, negeer hem vooral indien gewenst.
Jij hebt toch in je zwangerschap best geworsteld met het feit dat je een jongen verwachtte? Hoe kijk jij daar nu op terug? Is dat helemaal weg? Zou dat bij een eventuele tweede denk je weer een rol kunnen spelen?
. Nu zou ik, uiteraard, mijn jochie nog niet voor honderd meisjes willen ruilen. Ik zei zelfs gisteren nog tegen mijn vriend dat ik me niet voor kan stellen dat ik een meisje net zo geweldig zou vinden, hoewel dat natuurlijk ook weer onzin is. . En een tweede jongetje, hoe tof zou dat zijn!
.