Het OUD Estafette topic deel 13

Maanliedje tekst ben ik ook wel benieuwd naar

LadyBlack, droomvrouwtje heeft in het vorige deel de aanvulling voor in de OP gezet met linkjes naa de verhalen uit het vorige topic. Misschien kun je die nog even in de OP erbij zetten?

Wat een mooie verhalen weer
Zo verschillend, maar toch mooi om te lezen.

Dank voor het delen

Ook zo mooi geschreven Ladyblack Het is je zo gegund, dat kleine baby'tje van jullie samen
Dankjewel voor het delen van je verhaal!

Ladyblack, wat is het (voor mij) toch fijn om te lezen dat je zo'n goede jeugd hebt gehad met je moeder (alleen).

En helemaal geweldig dat je zelf nu een kindje verwacht.

Wat mooi om dit allemaal weer te lezen.. wat een enorm verschillende verhalen!

LB... Wil je er bij Reilain nog een -i- tussen gooien?? Dat was ik vroegah

ah och.. meestal werd het toch al verkeerd geschreven haha

Mooi liedje

Wat een bijzonder topic is dit

Ik ga deze week mijn verhaal eens op papier zetten.
LB bijzondere vraag

Wat een bijzondere verhalen komen er toch voorbij...
Ben ook erg benieuwd naar jouw verhaal Droovrouwtje

Zo hier mijn verhaal dan..

Ik ben D. ina en geboren Tilburg in het jaar 1984 als enig kind in een gelovig gezin. Ik vond het daar heerlijk, had een leuke jeugd en familie en vrienden woonde allemaal in de buurt. We hadden een abonnement op de Efteling, bijna elke maandag ging ik daar na schooltijd naar toe met mijn opa en soms mijn ouders. Ik vond het leven lekker onbezorgd we gingen op vakantie en deden leuke dingen. Op mijn 4e werd mijn echte vader ziek (dat "echte'' leg ik verderop uit) Hier heb ik eigenlijk de eerste jaren weinig van meegekregen, het enige wat wennen was, was dat hij elke dag thuis was, voordeel daarvan was dat zowel hij als mijn echte moeder erg betrokken waren met het hele gebeuren op de basisschool. Op mijn 9e gingen we verhuizen naar Limburg en kwamen we in Hoensbroek terecht, voor mij een omslagpunt. Ik moest familie en vrienden achterlaten en ik voelde me heel lang het buitenbeentje in de klas. Het achterlaten van familie duurde niet lang, er woonde al een deel hier in de omgeving en een jaar na ons kwamen ook mijn opa en oma naar Limburg toe. Ik doorliep de basisschool zonder moeite verder.
Met een havo/mavo advies ging in verder, ik heb de mavo gedaan zonder hier echt wat voor te doen, ik vond het op de mavo niet leuk, heb hier ook weinig leuke herinneringen aan, ik vond school niet leuk, werd gepest en voelde me een buitenbeentje, ik had maar weinig vriendinnen. De vriendinnen die ik had waren of jonger of ouder en zaten op een andere school of woonde niet in de buurt. Ik heb die 4 jaar voor mijn gevoel gewoon uitgezeten, heb nooit geleerd en ging met hakken over de sloot de klassen over, met hakken over de sloot behaalde ik ook mijn diploma, prima ik was klaar.
Daarna ging ik naar het MDGO zoals het toen heette, ik wilde kraamverzorgster worden, al van jongs af aan speelde ik met poppen, ik vond kleine baby's geweldig, kan me nog herinneren dat een goede vriendin van mijn echte moeder zwanger raakte, nou dat vond ik geweldig, ben in de kraamweek toen heel veel daar geweest en mocht de kraamverzorgster helpen met de baby verzorgen. Ik vond het dus heel logisch om die opleiding te gaan doen. Dus zo gezegd en gedaan, echter was de opleiding heel erg breed en moest je eerste stage in een bejaardenhuis/verpleegkliniek zijn in het 2e jaar kon je pas kraamzorg doen. En toen was ik om, ik vond ''oude mensen'' verzorgen helemaal niet vies en eng. En hoe meer ik hoorde over het vak kraamzorg, hoe minder ik het bij mij vond passen.
Het MDGO was echt een verademing voor mij, ik vond het geweldig, haalde zonder te leren hoge punten en fietste eigenlijk met gemak door de opleiding heen, maar ik verknoeide het op de stages. De opdrachten die ik moest maken werden niet of slecht beoordeeld, mijn eerste stage ging geweldig, mijn 2e verknalde ik, waardoor ik in mijn 3e stage de opdrachten van de 2e stage erbij moest doen, dit kreeg ik niet geregeld, in combinatie met het niet lekker in mijn vel zitten hebben we toen besloten te stoppen met de opleiding en ben ik met een helpende diploma van school gekomen. Wat wel bijzonder was, was het feit dat ik meteen werk had, mijn 3e stageplek zouden een nieuwe afdeling openen en hadden personeel nodig. Mijn werkhouding was goed, mijn houding om te leren ook, dus dat was voor hun genoeg om mij aan te nemen. In die tijd ben ik ook voor de eerste keer bij de psycholoog terecht gekomen. Ik had namelijk halverwege het 2e jaar te horen gekregen dat de ziekte die mijn echte vader had hoogst waarschijnlijk erfelijk was (hij heeft PLS ) achteraf bleek het niet erfelijk, maar voor mij wat het een keerpunt, ik zag mezelf al eindigen als mijn vader en mijn toekomst stond voor mijn gevoel op zijn kop. In die periode begon ik ook met spugen. Ik ben altijd een stevige meid geweest ondanks dat ik 3x in de week in het zwembad lag om wedstrijd te zwemmen. Dat spugen was een controle ding, ik had voor mijn gevoel nergens meer controle over. Alles ging mis, mijn stages, mijn toekomst. Ik zag het toen niet meer zitten. Door de therapie kwam ik er weer bovenop.
Ik zag het leven weer rooskleurig in. Ik werkte, behaalde mijn rijbewijs, had vriendinnen door het hele land woonden en ging in de vrije weekenden er lekker opuit. Op mijn 21e kocht mijn huisje. Hier had ik de tijd van mijn leven, tot dat ik rond mijn 25e wat foute keuzes maakte qua mannen, voor die tijd had ik daar weinig interesse in. Ik kreeg een relatie met een getrouwde man, dit leverde een hoop gezeik op, niet alleen voor hem, maar vooral voor mezelf. Ik ben heel erg gelovig op gevoed (jehovah's getuigen) en toen men er achter kwam dat dus sex voor het huwelijk had en ook nog eens met een getrouwde man, betekende dat dus dat ik eruit gezet werd (ik was namelijk gedoopt) Een keerpunt in mijn leven. Als ik eerlijk ben, toen ik eenmaal op mijzelf woonde was het geloof niet meer de 1e plek in mijn leven maar stond het ergens ver achter op het lijstje. Naarmate ik ouder werd en meer besef kreeg, merkte ik dat wat je geleerd kreeg, strookte met de manier waarop men met elkaar om ging. Toen ik niet meer jehovah's getuigen was, veranderde er in no time heel veel. Het goede contact die ik had met mijn echte ouders werd steeds minder, iets wat ik nog steeds niet begrijp, iedereen was daar altijd welkom, je afkomst, geslacht of sexuele voorkeur, het maakte niet uit. Maar ik hun eigen dochter, die in hun ogen heel grote fouten had gemaakt. Was niet meer welkom. Alles in die periode ging heel snel.. Het jaar 2008 intussen was de relatie met die getrouwde man allang voorbij en dacht ik een leuke jongen te hebben ontmoet, ik reed 2x in de week naar Eindhoven zodat we elkaar konden zien. Ik dacht ook dat niemand wist van de relatie met de getrouwde man, tot dat het eind augustus was en zijn (ex)vrouw mij belde en meldde dat ze haar verhaal ging doen over mij bij de hoge mensen van het geloof in onze gemeente (zij was ook JG haar man niet) binnen no time was ik uitgesloten. Ik had zelf de keus, in zoverre, ze vroegen wat ik met mijn leven wilde, dat wist ik niet. Ik zou bedenktijd krijgen, waarop ik zei: Denk je nu echt dat ik over een week wel weet wat ik wil? Dus werd de knoop door gehakt. En eerlijk dat was het meest bevrijende moment ever. In die zelfde week ging het uit met die leuke jongen. Zo leuk bleek hij niet te zijn, hij bleek getrouwd en zijn vrouw was ook nog eens zwanger.
In die tijd had ik al een hele leuke vriendengroep opgebouwd buiten het geloof, we gingen stappen samen en hadden een leuke tijd. Die vriendengroep was meteen voor mij daar toen ik dus uitgesloten werd. In die vriendengroep zat ook P (hier op fok bekend als teamlead) De eerste keer dat wij elkaar zagen was in maart met stappen, we vonden elkaar toen al beide leuk maar hadden beide een relatie (nou ja ik een soort van) Die eerste weken nadat ik uitgesloten was, was zijn relatie ook net uit. Eigenlijk ging het ook heel snel, 2 wkn nadat zijn relatie uit was hadden wij wat, die van mij was toen net een week uit.. Dit was 21 oktober 2008, vanaf toen ging het allemaal heel snel, in december dat jaar werd ik ten huwelijk gevraagd en diezelfde maand woonde we al samen, natuurlijk waren mijn echte ouders hier niet blij mee, want ik moest mijn best doen om terug te komen. Eind december van dat jaar ging ook de pil de deur uit. Voor mijn gevoel begon mijn leven toen pas. Ik heb in P echt mijn maatje, mijn zielsverwante gevonden. Het voelt vanaf dag 1 zo vertrouwd en zo natuurlijk en we hebben het samen ongelofelijk goed.
Er kwam dus een huwelijk aan, mei 2010 zijn we getrouwd, tot die tijd heb ik ook contact gehad met mijn echte ouders. Mijn ouders hoopte nog dat ik terug zou komen, ze hebben het zelfs nog geprobeerd door te zeggen, dat ik niet van hun hield, want anders was ik al terug, want je weet dat we niet op je bruiloft konden komen. Nou dat werkte dus alleen maar averechts.. En zo werd het contact steeds minder. Helaas kunnen mijn echte ouders niet zien hoe gelukkig ik ben. Maar ik mag mij gelukkig prijzen met mijn surrogaat ouders en broertje en zusje.Ik kom sinds mijn 9e bij hun over de vloer. Toen was mijn zusje 6 en we zaten ook op de zelfde basisschool, dat zelfde jaar werd ook mijn broertje geboren, ik was iedere dag daar. Ik paste op, ging leuke dingen doen met ze en kreeg een goede band met Moeders (zoals ik mijn surrogaat moeder noem) alles waar ik thuis niet over kon praten deed ik bij hun, zij en paps waren er altijd voor mij, ze zijn zelfs bevriend geweest met mijn echte ouders. Sinds ik uitgesloten ben hebben hun ook geen contact meer, dit komt echt vanuit mijn echte ouders, want ze zijn daar nog altijd van harte welkom.
Moeders was ook getuige op mijn bruiloft en sinds die tijd is onze band alleen maar sterker geworden en ook met paps. Dit jaar heb ik voor het eerst moederdag en vaderdag gevierd en hun in het zonnetje gezet. Ze behandelen me ook alsof ik gewoon van hun ben. Ik ben ook blij dat ik hun heb.
Dat het hele contact er met mijn ouders er niet meer is, is ook omdat mijn schoonmoeder met wie ik een ontzettende goed band, aangaf dat ik echt mijn grenzen mocht aangeven en als dat betekende dat ik geen contact wilde, dat dit goed was. Het contact wat er namelijk was, was het sporadische telefoontje om even te laten weten hoe het gaat. Maar in die telefoongesprekken kwamen dan alleen maar verwijten en ik raak daar alleen maar gestressder van. Dus is er nu geen contact meer.
Ik ben blij dat mijn schoonmoeder hier achterstond, haar mening vond ik ook heel belangrijk. Helaas is ze in november 2010 plotseling overleden, de crematie was precies een half jaar naar ons huwelijk.

Poeh wat een verhaal zeg.. Mijn hobbies. Ik ben nog steeds gek op zwemmen, helaas heb ik ''nog'' steeds niet de motivatie op naar het zwembad te gaan. Ik ben dol op films kijken, ook hier is mijn interesse heel breed, van zwijmelen bij een meidenfilm, lachen bij een leuke tekenfilm, tot bang op de bank onder mijn dekentje een thriller kijkend. Ik lees ook ontzettend graag. Op vakantie gaan er minimaal 3 dikke boeken mee en dan nog bedenk ik me, ik had toch nog meer boeken kunnen meenemen. Op dit moment ben ik begonnen aan het "Millennium" triologie. Ik ben ook erg van de gezellige avondjes, ik vind het leuk om de gastvrouw uit te hangen en familie en vrienden over de vloer te hebben. Ook ben ik gek op reizen en stedentripjes. Ik ben helemaal verliefd op Parijs en natuurlijk Cuba, waar we ondertussen al 2x geweest zijn.
Ik ben gek op koken, ik vind ook heel veel lekker, van Thais tot Italiaans en de Hollandse pot. Je moet me eigenlijk niet wakker maken, maar als dan mag het voor shoarma zijn LOL

En dan nu de vraag van LadyBlack waar ik het meest naar uit kijk.. Hoe raar het ook klinkt, op dit moment kijk uit naar het moment dat ik de eerste keer mezelf mag spuiten, want dan pas begint het. Voor nu vind ik het allemaal nog heel erg onwerkelijk, ik kan me ook moeilijk voorstellen dat we naar 2 jaar modderen eindelijk gewoon echt een kans krijgen voor een kindje..

Zo wat een verhaal is het geworden zeg.. En ook heel erg hak op de tak. Ik hoop dat het een beetje te lezen is.

@LB en pas als je er buiten staat heb je in de gaten wat voor invloed het geloof op alles heeft, zelf denken is er haast niet meer bij. En men is ook vooral bang voor wat een ander zal denken als je wel contact houdt met je kind..

Ik ben ook heel blij met de lieve mensen die ik nu om mij heen heb

Droomvrouwtje, is sluit me bij LB aan. Wat fijn dat je zulke lieve mensen hebt ontmoet en dat je 'zoveel steun van je vrienden hebt ontvangen.

En ik vind het zo fijn voor jullie dat het bijna zo ver is dat jullie kunnen beginnen!

Poeh, wat een verhaal Droomvrouwtje!
Fijn dat je nu de juiste mensen om je heen gevonden hebt waar je jezelf mag zijn en die van je houden.

En ik hoop met heel m'n hart dat jullie snel jullie grootste wens in vervulling kunnen laten gaan!

DV, wat bijzonder dat je zo'n lieve surrogaatfamilie gevonden hebt, en dat je nog een waardevolle tijd met je schoonmoeder hebt mogen doorbrengen. Maar wat zal het af en toe ook nog dubbel voelen, zeker als jouw ouders, grootouders mogen worden.

LB, heb jouw verhaal ook teruggelezen, mooi!

Bijzondere verhalen hier

Wat een bijzonder verhaal DV! En ik hoop dat jullie wens snel uitkomt

Ik ga dit topic kicken. Er is veel nieuwe aanwas in OUD en wellicht ook leuk om heea over hen te weten te komen

quote:

Op zondag 24 mei 2015 16:34 schreef amaranta het volgende:
Ik ga dit topic kicken. Er is veel nieuwe aanwas in OUD en wellicht ook leuk om heea over hen te weten te komen

Ja tof! Aan wie geef jij het stokje?

Dit blijft een Bijzonder topic. Heb net mijn eigen verhaal teruggelezen en wat is daarin al veel veranderd in die 4 jaar

Leuk topic!

Dat is een flinke kick inderdaad... jammer eigenlijk dat het zo lang stil heeft gelegen.
Amaranta, wie mag het stokje hebben?

Wat een bijzonder topic. Ik ga het volgen voor nieuwe verhalen!

Moet LadyBlack niet iemand uitzoeken?

Euhm die moet denk ik zelf eerst een verhaal posten toch?

Nee, Droomvrouwtje was de laatste...

Wat een tof topic zeg...
Dit gaat op m'n volglijst!
(En wat een bijzondere verhalen, mijn leven is niet zo bijzonder zeg..)

quote:

Op zondag 24 mei 2015 21:09 schreef Shandaly het volgende:
Nee, Droomvrouwtje was de laatste...

Oh ik keek in de op naar de linkjes

quote:

Op maandag 6 augustus 2012 14:00 schreef droomvrouwtje het volgende:
...

Even een brutale quote.
Wil jij iemand nomineren?

Oh jongens wat is er veel veranderd zeg in die paar jaar, en wat heftig om sommige verhalen weer terug te lezen.

Oh dit vond ik altijd zo'n mooi topic. Het zou leuk zijn als hier weer leven in komt!

quote:

Op zondag 24 mei 2015 21:32 schreef _Ophelia_ het volgende:
Oh jongens wat is er veel veranderd zeg in die paar jaar, en wat heftig om sommige verhalen weer terug te lezen.

Usernames ook Lastig!

Wat een ellende in sommige verhalen _{Dat wordt nachtwerk, nu moet ik alles gaan lezen}

Leuk topic! Ik lees mee

Ik lees ook mee!
Morgen maar eens bij topic 1 beginnen wat precies de bedoeling is, of misschien straks al.

Droomvrouwtje mag iemand vragen ja.

quote:

Op zondag 24 mei 2015 21:11 schreef Loj het volgende:
Wat een tof topic zeg...
Dit gaat op m'n volglijst!
(En wat een bijzondere verhalen, mijn leven is niet zo bijzonder zeg..)

Tuurlijk wel! Wij zijn allemaal bijzonder.

Leuk interessant topic alleen dv haar verhaal gelezen maar heftig. Als ik tijd heb maar eens verder terug lezen. Weet overigens niet of ik zo openhartig zou durven zijn online over mijn leven...

quote:

Op zondag 24 mei 2015 22:21 schreef Chanty het volgende:
Leuk interessant topic alleen dv haar verhaal gelezen maar heftig. Als ik tijd heb maar eens verder terug lezen. Weet overigens niet of ik zo openhartig zou durven zijn online over mijn leven...

Dat hoeft ook niet, Chanty. Je hoeft niet meer te zeggen dan je zelf kwijt wilt. Wat een goed idee, Amaranta om dit een kick te geven. Ik merk dat ik inderdaad steeds minder mensen 'ken' hier.

Wow, flashback! wat leuk om weer wat verhaaltjes van toen te lezen

Ik lees ook mee. Wat een leuk topic, kende dit helemaal niet. Even bijlezen

Ik zag dit ineens in mijn AT staan. Pff jeetje wat is er sinds die tijd veel gebeurd. Ongelofelijk.
Leuk dat het topic weer gekickt is.

Ik wil het stokje aan Nikki overdragen.

En dan een vraag.
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?

quote:

Op zondag 24 mei 2015 21:22 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Even een brutale quote.
Wil jij iemand nomineren?

Wow, inderdaad, wat een gigantisch verschil met 6 jaar geleden

Wow

Ik heb verdorie de halve nacht wakker gelegen door dit topic. .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 25 mei 2015 11:54 schreef DevilsAndDust het volgende:
Ik heb verdorie de halve nacht wakker gelegen door dit topic. .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Jij ook al? Ik heb ook liggen piekeren idd maar nee zeggen of dingen niet vermelden kan altijd.

quote:

Op maandag 25 mei 2015 12:47 schreef Chanty het volgende:

[..]

Jij ook al? Ik heb ook liggen piekeren idd maar nee zeggen of dingen niet vermelden kan altijd.

Ik zou het een eer vinden om het stokje doorgegeven te krijgen, dus ik zou dan ook wel meedoen. .

Wel besloten om sowieso het hele verhaal maar eens op te schrijven. Baard weet heel veel er niet eens van.

Oh ja, dit topic!
Mooie verhalen, en leuk om meer te weten te komen van posters hier

En eigenlijk ook bijzonder om te denken wat je zou opschrijven over jezelf en je achtergrond. Misschien sowieso goed om te doen, voor O voor later.

*meeleest*

Wat tof, dit topic! Ik lees ook mee!

quote:

Op maandag 25 mei 2015 10:16 schreef droomvrouwtje het volgende:
Ik zag dit ineens in mijn AT staan. Pff jeetje wat is er sinds die tijd veel gebeurd. Ongelofelijk.
Leuk dat het topic weer gekickt is.

Ik wil het stokje aan Nikki overdragen.

En dan een vraag.
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?

[..]

Ik solliciteerde niet naar een nominatie hoor. Maar wel heel tof. Ik ga eens proberen om er een interessant verhaal van te maken en je vraag te beantwoorden.

Ik lees ook mee. Wat een mooie (en heftige) verhalen...

Net even terug gelezen maar mijn verhaal uit 2011 verdient ook heel wat tippex

Maar wat een bijzondere verhalen en zo persoonlijk...lief al die kijkjes in jullie levens

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik weet van 95% de oude username niet. Maakt iemand ff een overzicht?

Dit topic

quote:

Op maandag 25 mei 2015 21:08 schreef Stormqueen het volgende:
Ik weet van 95% de oude username niet. Maakt iemand ff een overzicht?

Dat zou ik niet zo durven te doen. Ik weet van sommigen dat ze om minder herkenbaar te zijn hun userename hebben gewijzigd. Dus die zijn dan vast niet blij met zo'n overzicht.

Mind the pi

Wat een mooi topic.. Bijzonder om zo een verhaal bij de naam te lezen!

quote:

Op maandag 25 mei 2015 21:25 schreef Stormqueen het volgende:
Mind the pi

Ah, sorry. Ik ben niet zo alert vandaag.

quote:

Op maandag 25 mei 2015 21:08 schreef Stormqueen het volgende:
Ik weet van 95% de oude username niet. Maakt iemand ff een overzicht?

Die van mij raad je nooit!

Zijn er zoveel users undercover dan?

Ik ga ook meelezen en je gaat inderdaad meteen nadenken over wat je over jezelf zou schrijven

Het is een heel verhaal geworden.

Ik ben C. geboren in 1985 in Noordwijk. Nee, ik heet dus geen NIKKI. Mijn ouders hebben twee kinderen, ik en mijn zusje. Mijn zusje is 5 jaar jonger dan ik. Toen ik in groep 1 van de kleuterklas zat kwam ik altijd verdrietig thuis en zei: “Iedereen heeft een broertje of een zusje behalve ik, ik wil ook een broertje of een zusje.” Mijn ouders hebben echter bewust zo lang tussen beide kinderen gelaten omdat ze graag voor een nieuwe baby weer zoveel mogelijk individuele aandacht wilden hebben. Het was voor mijn ouders dus een voorwaarde dat ik eerst naar school zou gaan voor er een broertje of zusje zou komen. Toen ik bijna 5 was kreeg ik dan ein-de-lijk mijn langverwachte zusje. Ik was direct gek op haar en ondanks het leeftijdsverschil speelden we altijd samen, ik met haar vriendinnetjes en zij met mijn vriendinnetjes.
Ik heb tijdens mijn jeugd altijd veel verantwoordelijkheid gekregen van mijn ouders. Ik mocht al heel snel zelf boodschappen doen bij de bakker en de slager en had ook bepaalde taken in het huishouden. Achteraf bekeken denk ik dat mijn moeder graag wilde dat ik mezelf zou kunnen redden als zij ziek zou worden en dat ze mij daardoor snel heeft leren om te gaan met geld, boodschappen doen, het huishouden etc. Ik heb het haar helaas nooit kunnen vragen.

Toen ik 12 jaar oud was ontdekte ik dat mijn moeder wat vreemde bewegingen maakte met haar handen en voeten. Het waren dezelfde bewegingen als mijn oom en tante die de HD (Huntingtons Disease) hadden. Ik heb het feit dat ik dit wist twee jaar lang voor me gehouden tot ik er niet langer over kon zwijgen. Omdat ik er vragen over ging stellen besloot mijn moeder zich te laten testen op de aanwezigheid van het HD-gen. Uiteindelijk was testen niet meer nodig en heeft mijn vader mijn moeder toen ik net 14 was verteld dat ook zij HD had, hij wist het toen ook al een aantal jaar. Mijn moeder wist tot dat moment van niets. Ik kan me het moment dat mijn vader het haar vertelde nog heel goed herinneren, het voelt voor mij als het moment dat mijn moeder haar doodsvonnis te horen kreeg. Vanaf dat moment veranderde alles. Mijn moeder veranderde van een ondernemende vrouw die altijd het huis prima op orde hield en veel met ons ondernam in een vrouw die eigenlijk vrijwel niets meer deed, ze kreeg niets meer uit haar handen zei ze zelf. Dit is iets wat ik aan de ene kant kan begrijpen en aan de andere kant kan ik hier wel eens kwaad om worden nu ik zelf kinderen heb. Ik kan het natuurlijk niet met zekerheid zeggen, want je kunt niet van tevoren weten hoe je ergens op reageert, maar ik hoop dit als het zover gaat komen wel anders aan te pakken en zoveel mogelijk te zorgen dat mijn kinderen een onbezorgde jeugd hebben.

Terug naar mij, ik was een makkelijke leerling en belandde op een middelbare school in een gemengde brugklas mavo/havo/atheneum. Ik zette me goed in voor school, maar hoefde er zeker niet keihard voor te werken en deed dat dan ook niet. Na de gemengde brugklas ging ik naar 2 atheneum. Ik kwam in een saaie klas terecht en ontdekte dat ik me daar helemaal niet prettig voelde. Verder had ik voor mezelf al besloten dat ik niet naar de universiteit zou gaan (iets waar ik achteraf spijt van heb) en dus wilde ik per se naar 3 havo in plaats van 3 atheneum, ondanks dat ik gemiddeld een dikke 7 stond. Mijn ouders hebben me helaas totaal niet gestimuleerd om op het atheneum te blijven en dus ging ik tegen ze zin van de leraren in naar 3 havo. De rest van mijn middelbare schooltijd deed ik met twee vingers in mijn neus.

Toen ik 15 was ging ik regelmatig via de ouderwetse inbelverbinding chatten op de TMF chatbox. Daar ontmoette ik op een zaterdagmorgen in juni een jongen die ook uit Noordwijk kwam. Ik had wel eens van hem gehoord en dus spraken we af om samen te gaan skaten. :’) Het skaten was leuk dus we spraken nog een keer af en toen sloeg de vonk over. Ik had eigenlijk het idee om hem na de zomervakantie de bons te geven, maar het liep anders. We zijn nu bijna 15 jaar verder en hij is inmiddels al bijna 5 jaar mijn man en de vader van mijn kinderen.

Nadat ik de havo had afgerond ben ik op mijn 17e gaan studeren in Leiden. Omdat Leiden dichtbij mijn woonplaats was bleef ik thuis wonen. Ik volgde de opleiding HBO Communicatie en ook dat deed ik met twee vingers in mijn neus. Toen ik 18 jaar was ben ik het huis uitgegaan en bij mijn schoonouders gaan wonen. Dit ontstond meer uit nood, omdat mijn schoonmoeder de gevreesde ziekte met de K kreeg en binnen 2 maanden na de diagnose overleed. Mijn schoonvader had nog nooit een was gedraaid, rekening betaald of een aardappel geschild en dus nam ik het complete huishouden voor mijn rekening. Mijn ouders, in het bijzonder mijn moeder, waren niet blij dat ik het huis uit ging, maar accepteerden het wel. De band met mijn moeder werd ook beter toen ik eenmaal het huis uit was. Toen ik nog thuis woonde botste ik zo af en toe behoorlijk met mijn moeder, dit was vooral het gevolg van haar ziekte en haar veranderde persoonlijkheid.

Ik heb in totaal 2.5 jaar bij mijn schoonvader gewoond en toen kochten mijn vriend en ik een appartement. Ik was inmiddels afgestudeerd en werkte fulltime bij een bedrijf dat online tuinartikelen verkoopt. Toen we ongeveer een jaar in het appartement woonden begon het bij mijn man te kriebelen, hij wilde graag aan kinderen beginnen. Omdat er 50% kans is dat ik het HD-gen draag, hebben wij ervoor gekozen om niet zomaar aan kinderen te beginnen. We gingen een medisch traject in, PGD. In het kort is dit een IVF behandeling waarbij voor terugplaatsing van een embryo wordt bekeken of het gezond is. Gezond is relatief, want alleen de markers voor het HD-gen worden bekeken. Theoretisch gezien kan het kind elke andere afwijking dus alsnog hebben. Hoe dan ook, wij kozen voor deze behandeling en in juli 2009 startten we met de eerste poging. Wonder boven wonder was deze poging gelijk succesvol en raakte ik zwanger. In september 2009 ben ik zwanger en wel ten huwelijk gevraagd op de geboortedag van mijn schoonmoeder en in april 2010 werd onze dochter L geboren.

Twee maanden voor de geboorte van L werden we nog ingeloot voor een nieuwbouwproject in onze woonplaats en hebben we een eengezinswoning gekocht. Nog voor L werd geboren stond ons appartement te koop, ik was als de dood dat we met twee hypotheken zouden komen te zitten en wilde zo snel mogelijk van het appartement af. De weken na de geboorte van L was ik bezig met genieten en dingen regelen voor ons huwelijk dat op 19 juni zou gaan plaatsvinden. Tot 24 mei 2010, mijn moeder was benauwd en werd opgenomen in het ziekenhuis. Drie dagen later, op 27 mei, overleed ze omdat een gedeelte van haar darm afgestorven bleek. Het overlijden van mijn moeder was voor ons treurig en een verlossing tegelijkertijd. Treurig omdat ik graag had gezien dat zij L wat langer had meegemaakt en een verlossing omdat het voor mijn vader steeds zwaarder werd om haar te verzorgen. Door de ziekte kon mijn moeder steeds minder en het moment dat zij naar een verzorgingstehuis zou moeten kwam steeds dichterbij. Gelukkig is dit haar gespaard gebleven, want als zij iets niet wilde was dat naar een verzorgingstehuis. En zo was ik toen L 8 weken was niet alleen mijn bruiloft aan het regelen, maar ook de uitvaart van mijn moeder. Het was eigenlijk een bizarre situatie. Mijn familie had in die periode 4 kaartjes van ons op de kast staan, een geboortekaartje van L, een rouwkaart van mijn moeder, een trouwkaart van mijn man en mij en een verhuiskaart, want een paar dagen na mijn moeders overlijden verkochten we ons appartement. Dit alles gebeurde in een periode van nog geen 3 maanden. Op 1 juni hebben we mijn moeder begraven en op 19 juni zijn we getrouwd. Ondanks alles was het een mooie dag. Natuurlijk was het bij vlagen ook moeilijk, maar we hebben vooral genoten, juist omdat het leven soms korter duurt dan je hoopt.

Op 1 juli zijn we verhuisd en gingen we met dochter van 3 maanden terug naar mijn schoonvader. We hebben in totaal 1.5 jaar bij mijn schoonvader gewoond en dat is verrassend goed gegaan. Als iemand me zou vragen of ik het weer zou doen zou ik volmondig ja antwoorden. Toch was ik ook enorm blij toen we naar ons nieuwe huis verhuisden, blij om weer een plek voor ons gezin te hebben en toen L 2 jaar was begon het weer te kriebelen, dit keer bij mij. We waren weer in rustig vaarwater terecht gekomen en ik wilde graag een broertje of zusje voor L. Ditmaal verliep het medische traject wat minder voorspoedig. De eerste poging mislukte en de tweede poging lukte maar dit werd uiteindelijk een miskraam waar ik zo’n 3 maanden zoet mee ben geweest. Ik wilde de natuur zijn gang laten gaan, maar uiteindelijk bleek ingrijpen toch noodzakelijk omdat mijn lijf het niet zelf regelde. Na de miskraam hebben we even pauze genomen en deden we in juni 2013 onze laatste door de verzekering vergoedde poging. Het was erop of eronder, het werd dubbel erop. Ik raakte zwanger van niet één maar twee baby’s. Dit was wel het laatste waar ik op had gerekend. We moesten even aan het idee wennen, maar ons huis is groot genoeg, op dit moment hebben we de financiële middelen om voor drie kinderen te zorgen en we hebben ook liefde genoeg. De zwangerschap was een spannende tijd, maar uiteindelijk heb ik de tweeling kunnen voldragen en hebben zij de start gekregen waar ik mijn hele zwangerschap op gehoopt had. In maart 2014 zijn onze zonen T en S geboren. Met de komst van deze twee kleine jongens was ons gezin compleet. Zo voelt het dus om een compleet gezin te hebben.

Voordat mijn kinderen geboren waren volgde ik alle afleveringen van CSI, Bones, Trauma, Flashpoint, House, The Mentalist etc., maar sinds ik kinderen heb liggen de prioriteiten anders en is het kijken en volgen van series een beetje naar de achtergrond verdwenen. Eerlijkgezegd mis ik de series helemaal niet, want eigenlijk was het achteraf meer iets wat ik uit verveling deed dan dat ik het echt ontzettend leuk vond.

Verder houd ik van lekker eten en leuke dingen doen met de kinderen. In de lente/zomer/herfstperiode ga ik er vrijwel elk weekend op uit met één/twee of drie kinderen. Afhankelijk van wat we gaan doen gaan ze allemaal mee of blijven bijvoorbeeld de dreumesjes bij mijn man thuis. Ik geniet enorm van de leuke dingen die we als gezin doen, al het andere is op zo'n moment niet meer belangrijk.

Mijn meest recente "hobby" is dragen. Vooral dankzij Fok! ben ik me gaan verdiepen in het dragen, vooral omdat ik verwachtte dat het S goed zou doen omdat hij erg graag bij me was op dat moment. Doeken zijn niet mijn ding, maar draagzakken wel. Sinds ik de draagzak(ken) heb draag ik sowieso op elke vrije dag. Ik ervaar het dragen als een enorm fijn en vind het heerlijk de kinderen zo dicht bij me te hebben. Andersom vinden de kinderen het ook heerlijk om dicht bij mij te zijn.

En dan nu het antwoord op de vraag van droomvrouwtje:
Je ging van een eenling naar een tweeling en werd mama van 3. Vertel wat over je leuke 3tal en hoe was die overstap om ineens 2 baby's te hebben?

Mijn leuke drietal... Met de komst van T en S is ons leven best drastisch veranderd, drastischer dan met de komst van L. Dat klinkt misschien wat zwaar, maar zo zwaar bedoel ik het niet. Ik zal het proberen uit te leggen… Toen we alleen L hadden waren we enorm vrij om dingen te ondernemen, L was een makkelijke baby/dreumes/peuter en we konden haar vrijwel overal mee naartoe nemen. L was bijna 4 toen T en S werden geboren. Met de komst van T en S verdween een stukje van onze vrijheid en daarmee ook de vrijheid van L. Dat is natuurlijk niet heel erg, maar het zorgt er wel voor dat ik me regelmatig schuldig voel tegenover L, zij heeft niet om een broertje/zusje gevraagd en al helemaal niet om twee. Als L een lastige bui heeft moet ik er altijd even aan denken dat het voor haar vast ook niet makkelijk is om ineens alle aandacht te moeten delen met twee broertjes.

Met één baby en een kleuter kun je nog heel makkelijk dingen ondernemen (vind ik), dat deed/doe ik ook regelmatig en dan blijft er één baby bij papa, maar met twee baby’s gaat iets ondernemen toch wat lastiger. Je hebt te maken met twee jongetjes die allebei verdrietig kunnen zijn, allebei voeding nodig hebben etc. Natuurlijk deed en doe ik het wel, maar ik merk wel dat ik op dat soort dagen soms een beetje op mijn tandvlees loop. Misschien heeft dat te maken met het feit dat ik best wel perfectionistisch ben en daardoor alles graag goed wil doen, maar ik ben over het algemeen genomen toch echt minder ontspannen dan toen ik alleen L had.

Het feit dat ik twee baby’s kreeg kan ik als ik erover nadenk nog steeds niet volledig bevatten. Soms kijk ik naar mijn dreumessen en denk: “Het zijn er toch echt twee, wat bizar dat ze gewoon tegelijk in mijn buik hebben gezeten.” Of iets in die strekking. Ik kan ook vol verwondering naar babyfoto’s waar ze samen op staan kijken en me dan realiseren dat ze toch echt allebei van mij zijn. Ondanks dat het bijna fulltime werken, het huishouden doen en mijn man en de kinderen van voldoende liefde en aandacht voorzien af en toe best vermoeiend is zal ik er niet snel over klagen. Ik ben enorm trots op mijn man, mijn kinderen, mijn gezin. Het had ook heel anders kunnen lopen, dus ik ben vooral heel dankbaar voor alles wat ik heb.

En dan wil ik graag SQ nomineren en heb de volgende vraag: Heb je na je miskramen getwijfeld of een kindje wel voor jullie weggelegd was? En hebben je miskramen ervoor gezorgd dat je de zwangerschap van M anders hebt beleefd? Heb je bijvoorbeeld juist meer of juist minder kunnen genieten van deze zwangerschap dan toen je voor het eerst zwanger was?

Ik ontdekte dit topic pas gisteren en heb wat verhalen gelezen. Wat leer je mensen op een andere manier kennen. Leuk topic

Nikki, jouw stuk. Wat mooi en open geschreven.

Mooi Nikki
(je mag/moet) Even SQ pm-en dat je haar het stokje doorgeeft

Heeft ze al gedaan

leuk om je verhaal te lezen, Nikki! We hebben nog best veel overeenkomsten maar dat lees je nog wel ik neem de stok graag over

Hoe kon je vader trouwens die diagnose stellen bij je moeder? Is hij medisch onderlegd? Wel vreselijk lijkt me, om dat zo jong mee te maken

quote:

Op dinsdag 26 mei 2015 20:47 schreef Stormqueen het volgende:
Heeft ze al gedaan

leuk om je verhaal te lezen, Nikki! We hebben nog best veel overeenkomsten maar dat lees je nog wel ik neem de stok graag over

Hoe kon je vader trouwens die diagnose stellen bij je moeder? Is hij medisch onderlegd? Wel vreselijk lijkt me, om dat zo jong mee te maken

De broer en zus van mijn moeder waren op dat moment al ziek, dus hij wist dat het bewegen door de ziekte veroorzaakt werd. Uiteindelijk zijn ze nog wel naar de neuroloog gegaan hoor, maar dat was meer om daar jaarlijks opgevolgd te worden, niet per se meer voor het stellen van de diagnose.

Ik ben benieuwd naar de overeenkomsten.

Wat een heftig verhaal Nikki, ik wist dat jullie PGD hebben gedaan maar eigenlijk niet precies waarvoor. Heb ook even moeten googlen maar wat heftig om als kind je moeder op deze manier ziek te zien (worden). En wat een heftige tijd hebben jullie gehad rond de geboorte van L. Overgang van 1 naar 3 is ook heel herkenbaar.

Ben benieuwd SQ!

Wow Nikki, wat een ontzettend intense tijd moet die periode na de geboorte van L. zijn geweest.

Bedankt voor het delen van je verhaal en ik ben benieuwd naar dat van SQ!

Nikki, wat een mooi en op sommige punten heftig verhaal.

Ik vroeg me af, weet jij nu of je het HD gen draagt? Want het is dominant toch, als je het hebt word je ziek? Of zijn er meerdere varianten?

Of lees ik nou over dat stukje heen?

Vroeg ik me inderdaad ook af, Spees.

Mooi verhaal Nikki!

Heftig en mooi verhaal, nikki.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2015 21:12 schreef Spees_Eend het volgende:
Nikki, wat een mooi en op sommige punten heftig verhaal.

Ik vroeg me af, weet jij nu of je het HD gen draagt? Want het is dominant toch, als je het hebt word je ziek? Of zijn er meerdere varianten?

Of lees ik nou over dat stukje heen?

Ik weet het niet. Het is inderdaad dominant. Ik heb er (nog) geen behoefte aan om het te weten op dit moment. Als er een moment komt dat de vraag wel/niet ziek dagelijks in mijn gedachten zit vind ik het vroeg genoeg om te testen.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2015 21:20 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Ik weet het niet. Het is inderdaad dominant. Ik heb er (nog) geen behoefte aan om het te weten op dit moment. Als er een moment komt dat de vraag wel/niet ziek dagelijks in mijn gedachten zit vind ik het vroeg genoeg om te testen.

Ah ja dat vermoedde ik al. Dus je hebt voor embryoselectie gekozen voor het geval dat je het mócht hebben, je kinderen het sowieso niet hebben.

Heftig joh, ik heb in mijn omgeving een familie met Huntington dus heb die overwegingen meegekregen. Het klinkt zo leeg zo maar ik hoop van harte dat dat klote-gen jou heeft overgeslagen

Mooi verhaal Nikki.
Heftige tijd hebben jullie achter de rug

quote:

Op dinsdag 26 mei 2015 21:23 schreef Spees_Eend het volgende:

[..]

Ah ja dat vermoedde ik al. Dus je hebt voor embryoselectie gekozen voor het geval dat je het mócht hebben, je kinderen het sowieso niet hebben.

Heftig joh, ik heb in mijn omgeving een familie met Huntington dus heb die overwegingen meegekregen. Het klinkt zo leeg zo maar ik hoop van harte dat dat klote-gen jou heeft overgeslagen

Klopt, het was PGD of een vlokkentest en evt. abortus. Ik ben wel voornemens om mijn kinderen een brief te schrijven (als ik ziek blijk) waarin staat dat ook zij zich moeten laten testen. PGD geeft een zekerheid van 98-99%. Er is theoretisch dus een heel kleine kans dat de PGD diagnose van de embryo's niet goed was. Al denk ik persoonlijk dat het een soort zelfbescherming van de ziekenhuizen is, zodat er geen torenhoge claims komen als er toch een keer een fout gemaakt blijkt te zijn.

Wat een verhaal Nikki Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe begaan je bent met je naasten en hoe onbaatzuchtig je daarin bent

quote:

Op dinsdag 26 mei 2015 21:31 schreef _NIKKI_ het volgende:

[..]

Klopt, het was PGD of een vlokkentest en evt. abortus. Ik ben wel voornemens om mijn kinderen een brief te schrijven (als ik ziek blijk) waarin staat dat ook zij zich moeten laten testen. PGD geeft een zekerheid van 98-99%. Er is theoretisch dus een heel kleine kans dat de PGD diagnose van de embryo's niet goed was. Al denk ik persoonlijk dat het een soort zelfbescherming van de ziekenhuizen is, zodat er geen torenhoge claims komen als er toch een keer een fout gemaakt blijkt te zijn.

Ik vind dit ook nog steeds zo'n moeilijke overweging.

Wow Nikki, wat een verhaal. Ik wist half/half wel dat je pgd deed ivm met een erfelijke ziekte en dat je zelf niet weet of je hebt. Maar dat het hier om ging dat wist ik niet.
Mooi en respect voor het feit dat je bij je schoonouders hebt gewoond, ik snap meteen de bijzondere band nu met je schoonvader.
En wat een heftige periode ten tijde van het overlijden van je moeder.
En je 3tal Zo leuk hoe je over ze vertelt.

Wauw Nikki, indrukwekkend verhaal.. Ik wist inderdaad dat je pgd deed vanwege een erfelijke ziekte maar niet welke dat was. Wat heftig het verhaal rondom je moeder ook.
Wat liefdevol praat je over je drietal

Nikki, wat ben je ook een topwijf

Bijzonder verhaal Nikki, mooi beschreven. Wat een top topic dit, je krijgt zo veel meer inzicht in bepaalde posters. Ben benieuwd naar het verhaal van SQ!

Mooi om je verhaal helemaal te lezen, Nikki, flarden ervan had ik her en der wel opgepikt, maar het is ontzettend mooi om zo'n levensgeschiedenis helemaal op je in te laten werken. Ik heb altijd zoveel bewondering voor hoe je alles aanpakt.

Net als DAD en Chanty lijkt het me zelf ook wel ingewikkeld om het 'eventjes' op te schrijven. .

SQ, benieuwd naar je verhaal. .

Wauw nikki. Ik had altijd al veel respect voor Hoe je alles oppakt en er voor iedereen bent maar dat respect is nu nog vele malen groter vreselijke ziekte. Sterkte voor vandaag ook

Nikki, wat heb ik een boel respect voor je. Wat Chanty zegt, dat had ik al, maar nu nog veel meer.
Wat heb je veel verdriet en lastige periodes gekend in je leven Sterke vrouw.


En nog een dikke knuffel voor DV !

Wat een mooi en indrukwekkend verhaal Nikki. Je vertelt er best luchtig over, maar ik vind dat evt dragerschap best heel eng klinken. En wat ben je een wereldverbeteraar, mooi

Mooi verhaal Nikki. Ook interessant om inderdaad wat meer over jouw leventje en de weg naar je kindjes te weten te komen.

Wat een verhaal Nikki, maar wat spreekt er veel liefde uit .

Wat een lieve reacties van iedereen. Ik vond het erg leuk om mijn verhaal eens op te schrijven en met jullie te delen.

Mooi Nikki . je klinkt heel sterk, bewonderenswaardig.

Nikki
Ik herinner me het overlijden van je moeder nog, jouw L en mijn L zijn bijna even oud. Ik vond je toen als zo sterk en dapper, en nu ik het hele verhaal ken, is dat niet minder geworden...

Oh my, wat een mooi topic. En wat mooi geschreven NIKKI

quote:

Op woensdag 27 mei 2015 13:21 schreef _NIKKI_ het volgende:
Wat een lieve reacties van iedereen. Ik vond het erg leuk om mijn verhaal eens op te schrijven en met jullie te delen.

Leuk om te lezen Nikki. Grappige 'band' hebben wij met onze kleuters die de verjaardag delen en ook allebei eenbtweeling.
Maar wat heftig meid. Ik heb ook onwijs veel respect voor je, ook omdat dat je zoveel werkt.

[ Bericht 1% gewijzigd door Cathmar op 27-05-2015 20:11:40 ]