OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Wat een leuke vraag 
heb meteen even gekeken, maar helaas niet gewonnen 
maar ik ga nadenken over het antwoord op de vraag en over de rest van de tekst 
heb meteen even gekeken, maar helaas niet gewonnen maar ik ga nadenken over het antwoord op de vraag en over de rest van de tekst
Het is een nogal persoonlijk verhaal geworden, maar gezien de gebeurtenissen in mijn leven was daar ook geen ontkomen aan. Ik vind het doodeng om te plaatsen, maar toch ook wel een opluchting om het eens opgeschreven te hebben allemaal. Het is wel een beetje lang geworden, sorry daarvoor 
Alweer haast 27 jaar geleden werd ik in een klein dorpje in Drenthe als derde en laatste kind van mijn ouders geboren. Helaas niet in een liefdevol en fijn gezin. In de jaren voor mijn geboorte was er al enorm veel naars gebeurd, maar mijn moeder wilde nog graag een kindje echt voor haarzelf en dat moest ik dan zijn. Enfin, ik werd dus geboren in een gezin met een moeder, broer, zus en agressieve vader.
Ik heb twee fijne herinneringen aan mijn vader: één keer zaten we aan tafel te kleuren, ik had een kleurplaat van de Snorkels en hij hielp mij door de lijntjes breder te maken zodat ik makkelijker binnen de lijntjes kon kleuren. De andere herinnering was met sinterklaas. Er lagen ineens heel veel cadeautjes in de hal en die moesten natuurlijk allemaal naar de kamer gebracht. Hij was blij en enthousiast.
Buiten die twee herinneringen vooral heel veel narigheid, dreigen met van alles ook, hij was erg onberekenbaar. Toen ik nog baby was dreigde hij me van de trap te gooien als mijn moeder me wilde komen troosten (ik huilde erg veel). Je kon ook zo ineens iets als een naaimachine naar je hoofd gegooid krijgen, of hij dreigde weer eens ons allemaal dood te rijden tegen een boom, of hij verkrachtte mijn moeder terwijl mn broer, zus en ik buiten moesten spelen. Of als iets hem niet zinde dan timmerde hij de speelgoedkist dicht. Dat soort gedoe was de orde van de dag.
Toen ik vier jaar was zijn we gevlucht. Mijn moeder had alles voorbereid: bij de buren stond een collega van haar met twee grote goed afgerichte honden. Mijn moeder sprong met mijn zus door de heg en liet mijn broer en mij achter bij mijn vader. Ik was als de dood voor honden dus durfde er niet achteraan te springen. Mijn vader heeft mijn broer en mij toen mee naar binnen genomen, maar gelukkig heeft hij ons daarna zonder gedoe laten gaan.
We gingen met zijn vieren in een huis in Emmen wonen en op nog geen 500 meter van ons huis kreeg mijn vader een huis toegewezen. Hij heeft ons toen erg veel gestalkt. Dat leverde veel hele nare enge situaties op, eigenlijk was ik altijd bang of hij ineens ergens zou opduiken.
Een keer stond hij plotseling bij de basisschool terwijl mijn moeder mij aan het wegbrengen was. Hij heeft daar geprobeerd haar te vermoorden. Als klein meisje stond ik erbij en ik was zó enorm kwáád op die man, maar ik kon niks. En ik was zo bang ook, wat hij met mij zou doen zodra mijn moeder dood zou zijn. Gelukkig kwam er iemand langs die mij mee de school in nam en toen werd de politie gebeld. Hij sloeg uiteraard op de vlucht en de achtervolging die toen volgde heeft de krant gehaald kwam ik een paar jaar geleden achter. Mijn tante had het bewaard. Heel heftig, om dat artikeltje te lezen.
Ondertussen was er een bezoekregeling. We moesten naar hem toe en tijdens één van die keren heeft hij mijn keel dichtgeknepen. Dat moment kan ik me nog erg goed herinneren, op een zeker moment werd alles wazig voor mijn gevoel. Mijn broer en zus stonden op een afstandje te kijken. Eenmaal terug in de auto heeft hij sorry gezegd. Ik heb mijn broer en zus gevraagd het mn moeder te vertellen, zelf durfde ik het niet. Zij ook niet. Maanden later hebben ze het toch verteld, vlak voordat we een week naar mijn vader zouden gaan ergens rond Kerst. Toen werd het voor mijn moeder eindelijk duidelijk waarom ik me ineens altijd maar achter de bank verstopte. Mijn moeder heeft ons toen thuis gehouden en is gaan vechten tegen de bezoekregeling. De Raad voor de Kinderbescherming vond het onzin, er was niks aan de hand en we moesten gewoon naar mijn vader. Uiteindelijk, na jarenlang gedoe en een rechtszaak, een politierapport en een uitgebreid psychologisch onderzoek bij mij en mn broer en zus verder, hoefden we niet meer naar mijn vader. Sterker nog, we móchten niet meer zonder politiebegeleiding. Vrijwel al ons speelgoed heeft hij gehouden. Achteraf denk ik dat hij het heeft willen houden om nog iets van ons te hebben als fysiek aandenken. Als kind vond ik het gewoon heel gemeen. In die tijd was er sprake van dat we in een Blijf-van-mijn-lijf-huis zouden gaan wonen, maar mijn moeder kreeg een relatie.
Toen ik vijf jaar was verhuisden we naar een klein dorpje waar mijn moeders nieuwe man woonde. Daar hebben we tot mijn elfde gewoond. We hadden een heerlijk grote tuin, schapen, kippen, eenden, een konijn (dat opgevreten is door de hond van de buren), vissen, vier katten en zelfs een tijdje een Vlaamse Gaai. De schapen kregen lammetjes en kort daarna moesten ze ineens allemaal weg helaas. Ik was een moeilijk kind, enorm bang voor mannen, liep van huis weg, werd suïcidaal toen ik pas acht jaar was en had het liefst geen contact met de buitenwereld. Mijn vader stalkte nog af en toe wat vreselijk enge situaties opleverde, maar de frequentie nam in de loop der jaren gelukkig af. Op school werd ik door een paar kinderen gepest, niet heel erg veel, maar voor mij wel een reden om me nog meer af te zonderen. Ik had bovendien een leraar op school die me dagelijks vertelde waar ik allemaal slecht in was en ik had dus een hekel aan school. In het een na laatste jaar van de basisschool is mijn moeder weer gescheiden en zijn we weer terug naar Emmen verhuisd.
Alles wat er in die tijd gebeurd is, is nog erg ongrijpbaar voor me. Ik was nog zo klein en een hoop dingen zijn nog lang onduidelijk voor me geweest. Ik weet bijvoorbeeld wel dat mijn vader een gevangenisstraf van een paar maanden en tbs met dwangverpleging gehad heeft (waarbij hij direct al op verlof mocht..) maar ik heb geen idee waar dat in het hele verhaal hoort. Ik heb er later best veel over gepraat met mijn moeder, dat heeft gelukkig een aantal dingen duidelijk kunnen maken.
Toen ik 12 was ging ik naar het vervolgonderwijs op anderhalf uur reizen van ons huis. Ik kwam in een nare klas en na een heftig jaar besloot ik in Emmen zelf naar school te willen. Ik ging naar 2 Havo/VWO en had kwam dit keer gelukkig in een leuke klas. Ik kreeg vriendinnen en deed leuke dingen. Voor het eerst kreeg ik een beetje mijn eigen leven op de rails. Ik mocht ondertussen op paardrijles, dat vond ik helemaal het einde. Elke zaterdag zat ik de hele dag op de manege en ik bloeide daar echt van op. Het was echt mijn ding, en de paarden begrepen me tenminste Ondertussen werden we nog wel regelmatig gestalkt, vooral door de moeder van mijn vader. Zij is vorig jaar overleden kwam ik toevallig achter.. en ik gun haar echt heel erg veel rust en vrede en zo, maar man wat ben ik blij dat ze er niet meer is. Door haar mocht ik vaak niet buitenspelen. Zodra ze weer langs kwamen rijden moest ik gelijk naar binnen komen.
Mijn moeder moest fulltime werken om voor mij en mijn broer en zus te kunnen zorgen en zat verder vooral in haar eigen wereld. Na een paar jaar zijn we verhuisd naar een mooi huis aan het water. Ik was toen 15. We hadden de hoop dat het stalken nu eindelijk voorbij zou zijn, maar helaas, binnen no time hadden ze ons adres alweer achterhaald. Gelukkig werd het wel stukken minder, in de straat waar we woonden waren vaak veel mensen buiten, dat heeft ze misschien afgeschrikt. En op de dag dat de wet die stalken verbiedt erdoor kwam, hield het helemaal op.
Ik kreeg een baantje, de thuissituatie was zo vreemd altijd dat ik liever elders was. We woonden met zijn vieren en het was net of er vier onbekenden van elkaar in een huis woonden. Maar nu hoefde ik niet veel meer thuis te zijn want na school werkte ik in de horeca. Ook ging ik stijldansen, dat heb ik jarenlang met heel veel plezier gedaan.
Ondertussen kreeg ik mijn eerste vriendje, een slechte keuze bleek achteraf.. Ik was een bang vogeltje en hij heeft daar gruwelijk misbruik van gemaakt. Meer foute vriendjes volgden, maar geen enkele serieuze relatie want ze wilden allemaal maar één ding van me en ik was te blind (of bang, daar ben ik nog niet helemaal uit) om dat door te hebben.
Toen ik 17 was vertrok mijn moeder naar de andere kant van Nederland om bij haar vriend (inmiddels man) in te trekken. Ik moest maar wat voor mezelf zoeken om te wonen, want ik was (althans, ik voelde me) verder niet welkom om mee te verhuizen. Ze zette het huis te koop en ik deed ondertussen heel wat pogingen een kamer te vinden. Via de woningstichting kon ik pas vanaf mijn 18e een woning toegewezen kregen, dus ik was aangewezen op kamerverhuurders. Eén van die verhuurders hoefde maar een lage huur en de rest kon ik dan wel op een andere manier betalen. Nee dankje.. Gelukkig voor mij liep de verkoop van het huis niet echt vlot, waardoor ik daar heb kunnen wonen totdat ik een huisje toegewezen kreeg via de woningstichting. Dat was echt een paar dagen nadat ik 18 geworden was In dat huisje heb ik met veel plezier een jaar of 4 gewoond. Ik zocht ondertussen hulp voor mezelf want ik was inmiddels zo verknipt dat ik er zelf niet meer uit kwam. Ik had al eerder hulp gehad, maar dat liep altijd uit op niks. Dit keer trof ik een therapeute waar ik écht wat aan gehad heb. Het was een heftige tijd, veel ups en diepe downs, maar ondanks dat ik me soms erg depressief voelde en vaak suïcidaal was, wilde ik toch graag vechten voor een fijn leven en zij heeft me daar geweldig bij geholpen.
Op mijn 18e zat ik nog steeds op de Havo, maar ik moest werken om de huur te kunnen betalen dus kon me nog steeds niet echt richten op school. Nadat ik eindelijk de Havo afgerond had (ik was van het reguliere onderwijs inmiddels overgestapt naar het volwassen onderwijs omdat het op school ook echt niet meer goed ging met me) ging ik studeren in Groningen, Communicatie. Het was een leuke studie, maar de belasting was veel te groot voor me. Ondanks dat de resultaten prima waren ben ik na een half jaar tijdelijk gestopt. Mijn poging het weer op te pakken aan het einde van het eerste jaar mislukte en ik besloot helemaal te stoppen.
Het schooljaar daarna ging ik aan de LOI de Lerarenopleiding Nederlands proberen, maar als ik iets realistischer naar mezelf gekeken had, had ik kunnen voorspellen dat dat een kansloze poging was. Halverwege dat schooljaar leerde ik M. kennen. Binnen een paar maanden verhuisde ik naar Zoetermeer, want hij was het gewoon. Dat wist ik de eerste keer dat ik hem sprak al zeker. Ik wist dat het naïef was, maar wat had ik te verliezen. Ik had toevallig vlak daarvoor mijn baantje opgezegd dus ik had verder toch geen binding meer in Emmen. Nou ja, vriendinnen, stijldansen, maar ondanks dat was ik eigenlijk wel blij dat ik Emmen achter me kon laten. In Zoetermeer heb ik me stierlijk verveeld want ik had er geen baan, geen opleiding, geen mensen die ik kende, helemaal niks. We kochten een appartementje in Leiden, een waar véél aan moest gebeuren (het is nóg niet helemaal af, maar langzaam maar zeker wordt het wel wat.. hoewel we nu een lekkage lijken te hebben.. pff..).
Een schooljaar na mijn LOI-poging ben ik de MBO Directiesecretaresse gaan volgen, zodat ik in elk geval maar íets afgerond had. Dat is gelukkig gelukt en twee jaar nadat ik die opleiding begonnen ben, was ik een heus diploma rijker. Het was wel weer een erg heftige tijd. We waren nog flink aan het klussen in het appartementje telkens aan het begin van de opleiding. En het tweede jaar is een van de dochters van mijn zus overleden. Er is niks zo onwerkelijk en oneerlijk als dat. Er zijn nu nog regelmatig momenten dat ik hoop dat het allemaal een nare droom was en ze er gewoon nog is. Het weekend dat ze overleed was het weekend nadat M. en ik in ondertrouw gingen. En ook het weekend dat we besloten hadden voor een kindje te willen gaan. Dat hebben we toen uitgesteld, en toen we er een half jaar later alsnog voor gingen was het heel snel raak.
Ik heb al een kinderwens gehad sinds ik 16 was, ik had altijd héél sterk het gevoel te móeten blijven leven omdat ik mijn kindje nog moest krijgen. En toen was ik ineens echt zwanger met een echt kindje.. Ik heb het heel lang heel onwerkelijk gevonden, eng ook zelfs, gedacht dat ik het toch niet wilde, maar naarmate de zwangerschap vorderde werd ik wat zekerder en toen ik eenmaal zeker wist (ik heb het vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was al gedacht, dat het een jongetje was, droomde er ook constant over) dat het een jongetje was en we zijn naam bedacht hadden, was ik er echt ongelofelijk blij mee. De zwangerschap was wel erg zwaar voor me, lang misselijk gebleven en vroeg zoveel last van mijn bekken dat ik nog amper kon lopen. Na de bevalling was dat gelukkig direct over. Tot ik weer aan het werk moest ging het ook best aardig met me, ik genoot volop van Timo en van het moeder-zijn. Maar toen ik dus weer moest werken werd het me allemaal teveel. Ik bleef ongeveer een jaar ziek thuis en in die tijd heb ik weinig meer gedaan dan coconnen met Timo en zelf tot rust komen. Verder ging de wereld een beetje langs me heen. Nu ben ik een paar maanden geleden weer begonnen met werken, vooral vanuit huis en eens in de zoveel weken op kantoor. Ik vind het heerlijk en het lukt me op zich best goed. En het fijne is, mijn werkgever is een goede vriend van me die me goed kent dus als het een keer niet lukt dan kan ik dat gewoon vertellen.
Boeken: ik lees voor mijn eigen gemoedsrust geen boeken. Als ik een boek lees dan houd ik daar gerust een paar maanden last van, omdat ik het verhaal niet meer los kan laten. Ik vind het dan erg lastig om de realiteit te onderscheiden van het verhaal dat in mijn hoofd blijft hangen. Heel vervelend, dus daarom lees ik maar gewoon niet.
Films: Ice Age en Disneyfilms. Enger dan dat moet het niet worden, net als boeken dus.. Hoewel films met een duidelijk en goed einde nog wel gaan. Voor films maak ik af en toe wel een uitzondering, want het is uiteindelijk gewoon leuk om een film te kijken.. Maar dat kost me zoveel energie, dat kan ik op het moment gewoon beter gebruiken.
Muziek: Anouk, No Doubt, Alanis Morissette, Bon Jovi ook wel, Krezip, Christina Aguilera ook, en klassiek vind ik ook mooi, en trance op zn tijd ook, eigenlijk heel breed. Muziek is echt mijn leven. Ik speel ook (een beetje) piano, heb cello gespeeld, zangles gehad, pingel af en toe wat op een gitaar (wat ik echt niet kan), drummen vind ik ook heel leuk. Alles een heel klein beetje en op absoluut beginnersniveau, maar ik vind het echt geweldig leuk om te doen
’s Nachts kun je me beter gewoon laten slapen. Maar waar ik gek op ben is hartige taart, pizza, Ben&Jerry’s, avocado, mango, eigenlijk van alles, maar elke keer wat anders dus het risico dat je net met het verkeerde aankomt ’s nachts is best groot en ik ben niet echt op mn gezelligst dan
Leuke uitspraken.. geen idee eigenlijk..
Alles bij elkaar niet zo’n gezellig verhaal dus, maar ik probeer elke dag het beste van het leven te maken en sinds Timo er is, is dat nóg belangrijker voor me geworden. Over M. heb ik niet zoveel verteld, we zitten op het moment samen in een lastige periode en ik hoop dat we er ongeschonden doorheen komen..
De vraag van Twentemeisje:
Mocht ik de loterij winnen, ooit, dan koop ik een mooi fijn huis. Niet per se groot, maar wel een huis waar ik me prettig voel met een mooie inrichting. Ik ben erg vaak verhuisd en voel me eigenlijk moeilijk echt thuis ergens. Dus een huis dat echt naar mijn zin is, op de juiste plek, de juiste meubels, een fijne tuin, dat is mijn enige wens. Ik zou niet stoppen met werken, ook geen wereldreis of zo gaan maken, alleen dat huis.
Alweer haast 27 jaar geleden werd ik in een klein dorpje in Drenthe als derde en laatste kind van mijn ouders geboren. Helaas niet in een liefdevol en fijn gezin. In de jaren voor mijn geboorte was er al enorm veel naars gebeurd, maar mijn moeder wilde nog graag een kindje echt voor haarzelf en dat moest ik dan zijn. Enfin, ik werd dus geboren in een gezin met een moeder, broer, zus en agressieve vader.
Ik heb twee fijne herinneringen aan mijn vader: één keer zaten we aan tafel te kleuren, ik had een kleurplaat van de Snorkels en hij hielp mij door de lijntjes breder te maken zodat ik makkelijker binnen de lijntjes kon kleuren. De andere herinnering was met sinterklaas. Er lagen ineens heel veel cadeautjes in de hal en die moesten natuurlijk allemaal naar de kamer gebracht. Hij was blij en enthousiast.
Buiten die twee herinneringen vooral heel veel narigheid, dreigen met van alles ook, hij was erg onberekenbaar. Toen ik nog baby was dreigde hij me van de trap te gooien als mijn moeder me wilde komen troosten (ik huilde erg veel). Je kon ook zo ineens iets als een naaimachine naar je hoofd gegooid krijgen, of hij dreigde weer eens ons allemaal dood te rijden tegen een boom, of hij verkrachtte mijn moeder terwijl mn broer, zus en ik buiten moesten spelen. Of als iets hem niet zinde dan timmerde hij de speelgoedkist dicht. Dat soort gedoe was de orde van de dag.
Toen ik vier jaar was zijn we gevlucht. Mijn moeder had alles voorbereid: bij de buren stond een collega van haar met twee grote goed afgerichte honden. Mijn moeder sprong met mijn zus door de heg en liet mijn broer en mij achter bij mijn vader. Ik was als de dood voor honden dus durfde er niet achteraan te springen. Mijn vader heeft mijn broer en mij toen mee naar binnen genomen, maar gelukkig heeft hij ons daarna zonder gedoe laten gaan.
We gingen met zijn vieren in een huis in Emmen wonen en op nog geen 500 meter van ons huis kreeg mijn vader een huis toegewezen. Hij heeft ons toen erg veel gestalkt. Dat leverde veel hele nare enge situaties op, eigenlijk was ik altijd bang of hij ineens ergens zou opduiken.
Een keer stond hij plotseling bij de basisschool terwijl mijn moeder mij aan het wegbrengen was. Hij heeft daar geprobeerd haar te vermoorden. Als klein meisje stond ik erbij en ik was zó enorm kwáád op die man, maar ik kon niks. En ik was zo bang ook, wat hij met mij zou doen zodra mijn moeder dood zou zijn. Gelukkig kwam er iemand langs die mij mee de school in nam en toen werd de politie gebeld. Hij sloeg uiteraard op de vlucht en de achtervolging die toen volgde heeft de krant gehaald kwam ik een paar jaar geleden achter. Mijn tante had het bewaard. Heel heftig, om dat artikeltje te lezen.
Ondertussen was er een bezoekregeling. We moesten naar hem toe en tijdens één van die keren heeft hij mijn keel dichtgeknepen. Dat moment kan ik me nog erg goed herinneren, op een zeker moment werd alles wazig voor mijn gevoel. Mijn broer en zus stonden op een afstandje te kijken. Eenmaal terug in de auto heeft hij sorry gezegd. Ik heb mijn broer en zus gevraagd het mn moeder te vertellen, zelf durfde ik het niet. Zij ook niet. Maanden later hebben ze het toch verteld, vlak voordat we een week naar mijn vader zouden gaan ergens rond Kerst. Toen werd het voor mijn moeder eindelijk duidelijk waarom ik me ineens altijd maar achter de bank verstopte. Mijn moeder heeft ons toen thuis gehouden en is gaan vechten tegen de bezoekregeling. De Raad voor de Kinderbescherming vond het onzin, er was niks aan de hand en we moesten gewoon naar mijn vader. Uiteindelijk, na jarenlang gedoe en een rechtszaak, een politierapport en een uitgebreid psychologisch onderzoek bij mij en mn broer en zus verder, hoefden we niet meer naar mijn vader. Sterker nog, we móchten niet meer zonder politiebegeleiding. Vrijwel al ons speelgoed heeft hij gehouden. Achteraf denk ik dat hij het heeft willen houden om nog iets van ons te hebben als fysiek aandenken. Als kind vond ik het gewoon heel gemeen. In die tijd was er sprake van dat we in een Blijf-van-mijn-lijf-huis zouden gaan wonen, maar mijn moeder kreeg een relatie.
Toen ik vijf jaar was verhuisden we naar een klein dorpje waar mijn moeders nieuwe man woonde. Daar hebben we tot mijn elfde gewoond. We hadden een heerlijk grote tuin, schapen, kippen, eenden, een konijn (dat opgevreten is door de hond van de buren), vissen, vier katten en zelfs een tijdje een Vlaamse Gaai. De schapen kregen lammetjes en kort daarna moesten ze ineens allemaal weg helaas. Ik was een moeilijk kind, enorm bang voor mannen, liep van huis weg, werd suïcidaal toen ik pas acht jaar was en had het liefst geen contact met de buitenwereld. Mijn vader stalkte nog af en toe wat vreselijk enge situaties opleverde, maar de frequentie nam in de loop der jaren gelukkig af. Op school werd ik door een paar kinderen gepest, niet heel erg veel, maar voor mij wel een reden om me nog meer af te zonderen. Ik had bovendien een leraar op school die me dagelijks vertelde waar ik allemaal slecht in was en ik had dus een hekel aan school. In het een na laatste jaar van de basisschool is mijn moeder weer gescheiden en zijn we weer terug naar Emmen verhuisd.
Alles wat er in die tijd gebeurd is, is nog erg ongrijpbaar voor me. Ik was nog zo klein en een hoop dingen zijn nog lang onduidelijk voor me geweest. Ik weet bijvoorbeeld wel dat mijn vader een gevangenisstraf van een paar maanden en tbs met dwangverpleging gehad heeft (waarbij hij direct al op verlof mocht..) maar ik heb geen idee waar dat in het hele verhaal hoort. Ik heb er later best veel over gepraat met mijn moeder, dat heeft gelukkig een aantal dingen duidelijk kunnen maken.
Toen ik 12 was ging ik naar het vervolgonderwijs op anderhalf uur reizen van ons huis. Ik kwam in een nare klas en na een heftig jaar besloot ik in Emmen zelf naar school te willen. Ik ging naar 2 Havo/VWO en had kwam dit keer gelukkig in een leuke klas. Ik kreeg vriendinnen en deed leuke dingen. Voor het eerst kreeg ik een beetje mijn eigen leven op de rails. Ik mocht ondertussen op paardrijles, dat vond ik helemaal het einde. Elke zaterdag zat ik de hele dag op de manege en ik bloeide daar echt van op. Het was echt mijn ding, en de paarden begrepen me tenminste
Ondertussen werden we nog wel regelmatig gestalkt, vooral door de moeder van mijn vader. Zij is vorig jaar overleden kwam ik toevallig achter.. en ik gun haar echt heel erg veel rust en vrede en zo, maar man wat ben ik blij dat ze er niet meer is. Door haar mocht ik vaak niet buitenspelen. Zodra ze weer langs kwamen rijden moest ik gelijk naar binnen komen.Mijn moeder moest fulltime werken om voor mij en mijn broer en zus te kunnen zorgen en zat verder vooral in haar eigen wereld. Na een paar jaar zijn we verhuisd naar een mooi huis aan het water. Ik was toen 15. We hadden de hoop dat het stalken nu eindelijk voorbij zou zijn, maar helaas, binnen no time hadden ze ons adres alweer achterhaald. Gelukkig werd het wel stukken minder, in de straat waar we woonden waren vaak veel mensen buiten, dat heeft ze misschien afgeschrikt. En op de dag dat de wet die stalken verbiedt erdoor kwam, hield het helemaal op.
Ik kreeg een baantje, de thuissituatie was zo vreemd altijd dat ik liever elders was. We woonden met zijn vieren en het was net of er vier onbekenden van elkaar in een huis woonden. Maar nu hoefde ik niet veel meer thuis te zijn want na school werkte ik in de horeca. Ook ging ik stijldansen, dat heb ik jarenlang met heel veel plezier gedaan.
Ondertussen kreeg ik mijn eerste vriendje, een slechte keuze bleek achteraf.. Ik was een bang vogeltje en hij heeft daar gruwelijk misbruik van gemaakt. Meer foute vriendjes volgden, maar geen enkele serieuze relatie want ze wilden allemaal maar één ding van me en ik was te blind (of bang, daar ben ik nog niet helemaal uit) om dat door te hebben.
Toen ik 17 was vertrok mijn moeder naar de andere kant van Nederland om bij haar vriend (inmiddels man) in te trekken. Ik moest maar wat voor mezelf zoeken om te wonen, want ik was (althans, ik voelde me) verder niet welkom om mee te verhuizen. Ze zette het huis te koop en ik deed ondertussen heel wat pogingen een kamer te vinden. Via de woningstichting kon ik pas vanaf mijn 18e een woning toegewezen kregen, dus ik was aangewezen op kamerverhuurders. Eén van die verhuurders hoefde maar een lage huur en de rest kon ik dan wel op een andere manier betalen. Nee dankje.. Gelukkig voor mij liep de verkoop van het huis niet echt vlot, waardoor ik daar heb kunnen wonen totdat ik een huisje toegewezen kreeg via de woningstichting. Dat was echt een paar dagen nadat ik 18 geworden was
In dat huisje heb ik met veel plezier een jaar of 4 gewoond. Ik zocht ondertussen hulp voor mezelf want ik was inmiddels zo verknipt dat ik er zelf niet meer uit kwam. Ik had al eerder hulp gehad, maar dat liep altijd uit op niks. Dit keer trof ik een therapeute waar ik écht wat aan gehad heb. Het was een heftige tijd, veel ups en diepe downs, maar ondanks dat ik me soms erg depressief voelde en vaak suïcidaal was, wilde ik toch graag vechten voor een fijn leven en zij heeft me daar geweldig bij geholpen. Op mijn 18e zat ik nog steeds op de Havo, maar ik moest werken om de huur te kunnen betalen dus kon me nog steeds niet echt richten op school. Nadat ik eindelijk de Havo afgerond had (ik was van het reguliere onderwijs inmiddels overgestapt naar het volwassen onderwijs omdat het op school ook echt niet meer goed ging met me) ging ik studeren in Groningen, Communicatie. Het was een leuke studie, maar de belasting was veel te groot voor me. Ondanks dat de resultaten prima waren ben ik na een half jaar tijdelijk gestopt. Mijn poging het weer op te pakken aan het einde van het eerste jaar mislukte en ik besloot helemaal te stoppen.
Het schooljaar daarna ging ik aan de LOI de Lerarenopleiding Nederlands proberen, maar als ik iets realistischer naar mezelf gekeken had, had ik kunnen voorspellen dat dat een kansloze poging was. Halverwege dat schooljaar leerde ik M. kennen. Binnen een paar maanden verhuisde ik naar Zoetermeer, want hij was het gewoon. Dat wist ik de eerste keer dat ik hem sprak al zeker. Ik wist dat het naïef was, maar wat had ik te verliezen. Ik had toevallig vlak daarvoor mijn baantje opgezegd dus ik had verder toch geen binding meer in Emmen. Nou ja, vriendinnen, stijldansen, maar ondanks dat was ik eigenlijk wel blij dat ik Emmen achter me kon laten. In Zoetermeer heb ik me stierlijk verveeld want ik had er geen baan, geen opleiding, geen mensen die ik kende, helemaal niks. We kochten een appartementje in Leiden, een waar véél aan moest gebeuren (het is nóg niet helemaal af, maar langzaam maar zeker wordt het wel wat.. hoewel we nu een lekkage lijken te hebben.. pff..).
Een schooljaar na mijn LOI-poging ben ik de MBO Directiesecretaresse gaan volgen, zodat ik in elk geval maar íets afgerond had. Dat is gelukkig gelukt en twee jaar nadat ik die opleiding begonnen ben, was ik een heus diploma rijker. Het was wel weer een erg heftige tijd. We waren nog flink aan het klussen in het appartementje telkens aan het begin van de opleiding. En het tweede jaar is een van de dochters van mijn zus overleden. Er is niks zo onwerkelijk en oneerlijk als dat. Er zijn nu nog regelmatig momenten dat ik hoop dat het allemaal een nare droom was en ze er gewoon nog is. Het weekend dat ze overleed was het weekend nadat M. en ik in ondertrouw gingen. En ook het weekend dat we besloten hadden voor een kindje te willen gaan. Dat hebben we toen uitgesteld, en toen we er een half jaar later alsnog voor gingen was het heel snel raak.
Ik heb al een kinderwens gehad sinds ik 16 was, ik had altijd héél sterk het gevoel te móeten blijven leven omdat ik mijn kindje nog moest krijgen. En toen was ik ineens echt zwanger met een echt kindje.. Ik heb het heel lang heel onwerkelijk gevonden, eng ook zelfs, gedacht dat ik het toch niet wilde, maar naarmate de zwangerschap vorderde werd ik wat zekerder en toen ik eenmaal zeker wist (ik heb het vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was al gedacht, dat het een jongetje was, droomde er ook constant over) dat het een jongetje was en we zijn naam bedacht hadden, was ik er echt ongelofelijk blij mee. De zwangerschap was wel erg zwaar voor me, lang misselijk gebleven en vroeg zoveel last van mijn bekken dat ik nog amper kon lopen. Na de bevalling was dat gelukkig direct over. Tot ik weer aan het werk moest ging het ook best aardig met me, ik genoot volop van Timo en van het moeder-zijn. Maar toen ik dus weer moest werken werd het me allemaal teveel. Ik bleef ongeveer een jaar ziek thuis en in die tijd heb ik weinig meer gedaan dan coconnen met Timo en zelf tot rust komen. Verder ging de wereld een beetje langs me heen. Nu ben ik een paar maanden geleden weer begonnen met werken, vooral vanuit huis en eens in de zoveel weken op kantoor. Ik vind het heerlijk en het lukt me op zich best goed. En het fijne is, mijn werkgever is een goede vriend van me die me goed kent dus als het een keer niet lukt dan kan ik dat gewoon vertellen.
Boeken: ik lees voor mijn eigen gemoedsrust geen boeken. Als ik een boek lees dan houd ik daar gerust een paar maanden last van, omdat ik het verhaal niet meer los kan laten. Ik vind het dan erg lastig om de realiteit te onderscheiden van het verhaal dat in mijn hoofd blijft hangen. Heel vervelend, dus daarom lees ik maar gewoon niet.
Films: Ice Age en Disneyfilms. Enger dan dat moet het niet worden, net als boeken dus.. Hoewel films met een duidelijk en goed einde nog wel gaan. Voor films maak ik af en toe wel een uitzondering, want het is uiteindelijk gewoon leuk om een film te kijken.. Maar dat kost me zoveel energie, dat kan ik op het moment gewoon beter gebruiken.
Muziek: Anouk, No Doubt, Alanis Morissette, Bon Jovi ook wel, Krezip, Christina Aguilera ook, en klassiek vind ik ook mooi, en trance op zn tijd ook, eigenlijk heel breed. Muziek is echt mijn leven. Ik speel ook (een beetje) piano, heb cello gespeeld, zangles gehad, pingel af en toe wat op een gitaar (wat ik echt niet kan), drummen vind ik ook heel leuk. Alles een heel klein beetje en op absoluut beginnersniveau, maar ik vind het echt geweldig leuk om te doen
’s Nachts kun je me beter gewoon laten slapen. Maar waar ik gek op ben is hartige taart, pizza, Ben&Jerry’s, avocado, mango, eigenlijk van alles, maar elke keer wat anders dus het risico dat je net met het verkeerde aankomt ’s nachts is best groot en ik ben niet echt op mn gezelligst dan
Leuke uitspraken.. geen idee eigenlijk..
Alles bij elkaar niet zo’n gezellig verhaal dus, maar ik probeer elke dag het beste van het leven te maken en sinds Timo er is, is dat nóg belangrijker voor me geworden. Over M. heb ik niet zoveel verteld, we zitten op het moment samen in een lastige periode en ik hoop dat we er ongeschonden doorheen komen..
De vraag van Twentemeisje:
Mocht ik de loterij winnen, ooit, dan koop ik een mooi fijn huis. Niet per se groot, maar wel een huis waar ik me prettig voel met een mooie inrichting. Ik ben erg vaak verhuisd en voel me eigenlijk moeilijk echt thuis ergens. Dus een huis dat echt naar mijn zin is, op de juiste plek, de juiste meubels, een fijne tuin, dat is mijn enige wens. Ik zou niet stoppen met werken, ook geen wereldreis of zo gaan maken, alleen dat huis.
Chan 
Ik heb even geen woorden
Alleen een
voor jou en voor alle verschrikkelijke nare dingen die je hebt meegemaakt
Ik heb even geen woorden
Alleen een
voor jou en voor alle verschrikkelijke nare dingen die je hebt meegemaakt
Tijd voor wat anders.. maar wat dan..
ChanEn ik duim voor je dat het de volgende staatsloterijtrekking wel lukt... sommige mensen gun je dat dan gewoon he
Mama van Lars & Femke
Chan... woorden te kort maar wat onwijs knap dat je het zo kunt verwoorden en met ons durft te delen. Petje af !
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Wat een ontzettend heftig verhaal Chan, krijg er gewoon kippenvel van. Wat naar dat je zoveel ellende mee hebt moeten maken. Wat knap ook dat je je leven zelf weer op de rails hebt gekregen ondanks dit alles. Ik gun je zonder twijfel de jackpot van de Staatsloterij op 10 februari!
Dankjewel dappere Chan.
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikke
van mij!
Bedankt voor je verhaal.
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikke
van mij! Bedankt voor je verhaal.
Chan, wat een bewogen jeugd zeg, pfoeh! Je bent een enorme knokker volgens mij!
Wat je toch allemaal hebt bereikt tot nu toe ondanks dat het absoluut niet mee heeft gezeten!
Ik gun je je echte eigen fijne plekje, dus wat mij betreft is de hoofdprijs volgende maand voor jullie
Wat je toch allemaal hebt bereikt tot nu toe ondanks dat het absoluut niet mee heeft gezeten!
Ik gun je je echte eigen fijne plekje, dus wat mij betreft is de hoofdprijs volgende maand voor jullie
Fake it till you make it...
Jee wat een lieve reacties allemaal 
Dank Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn
Dank Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn
Oh Chan, wat heb jij een heftige jeugd gehad
Hopelijk krabbelen M. en jij snel op uit de lastige periode.
Ik ben zo blij voor je dat je zo'n fijne werkgever getroffen hebt die rekening met jou houdt zodat je heel rustig aan weer kunt beginnen
*knuffel*
Hopelijk krabbelen M. en jij snel op uit de lastige periode.
Ik ben zo blij voor je dat je zo'n fijne werkgever getroffen hebt die rekening met jou houdt zodat je heel rustig aan weer kunt beginnen
*knuffel*
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
Hier sluit ik me volledig bij aan.quote:Op donderdag 13 januari 2011 08:28 schreef Sorbootje het volgende:
Dankjewel dappere Chan.
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikke
Bedankt voor je verhaal.
Ik vind je een prachtmens, echt. Dapper en sterk en ik denk een hele fijne moeder voor Timo. Dat je dat kunt, je bewust bent van de valkuilen en het dan zo goed doen, dat is echt iets om trots op te zijn!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Jees ik word een beetje stil van jullie reacties hoor..
Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..
Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..
Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..
Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..
Oh dat moet inderdaad echt heel raar zijn geweest. Als je dat gevoel had en zijn naam kwam overeen, dan was het hem natuurlijk. Hoe lang je iemand ook niet ziet, daar houd je een soort voelsprieten voor denk ik.
En over je laatste zin, ik denk dat dat heel natuurlijk is dat je je dat afvraagt. Kan me niet voorstellen dat iemand die zulke dingen heeft gedaan verandert. En al zou hij wel veranderd zijn, dan nog heeft hij levens verwoest.
En over je laatste zin, ik denk dat dat heel natuurlijk is dat je je dat afvraagt. Kan me niet voorstellen dat iemand die zulke dingen heeft gedaan verandert. En al zou hij wel veranderd zijn, dan nog heeft hij levens verwoest.
Lastig, je laatste vraag. Je kunt in een behoorlijk dilemma zitten als het om zulke naaste familie gaat. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik dnek dat je voor jezelf zou kunnen proberen uit te vogelen wat het is dat je voor jezelf zou willen met een antwoord op de vraag hoe het met hem is en een eventueel contact. Dat is het belangrijkste, lijkt me.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
ow chan, wat vind ik het enorm dapper van je dat je je verhaal hier hebt gedeeld
zoals de meeste heb ik even geen woorden voor je alleen een hele dikke knuffel
zoals de meeste heb ik even geen woorden voor je alleen een hele dikke knuffel
Ik heb ook even moeten slikken bij je verhaal, Chan. Ondanks dat onze jeugden natuurlijk niet te vergelijken zijn, denk ik toch een en ander te herkennen. Geen concrete situaties, maar wel de gevoelens die je hierbij gehad moet hebben en waarschijnlijk nog steeds hebt, helemaal nu je zelf een kindje hebt. Als ik nu naar Lente kijk, kan ik me er bijvoorbeeld oprecht over verbazen hoe het kan dat m'n vader zo'n hartgrondige hekel aan me had. Ik snap er niks van. Als ik naar Lente kijk, kan ik alleen maar bedenken hoeveel ik van haar hou; bij haatgevoelens kan ik me zo niets voorstellen. En juist nu, nu ik zelf weet hoe het is om een kindje lief te hebben, kan ik daar soms zomaar ineens intens verdrietig van worden. Ik vind het onbegrijpelijk en voel me dan weer net zo ongeliefd als vroeger.
Ik kan me hiernaast zo goed voorstellen hoe je geschrokken moet zijn toen je je vader dacht te herkennen. Pas dan weer merk je hoe diep die gevoelens zitten en hoe nauw je toch en voor altijd met hem verbonden zult blijven. Je kan nog zo rationeel afstand nemen, hij blijft je vader, iemand die van je had moeten houden en je hoe dan ook had moeten beschermen. En dat maakt het juist zo moeilijk.
Lieve Chan, ik vind je een kanjer, echt waar! Je noemt jezelf verknipt, maar je maakt een geweldig lieve, rustige en stabiele indruk. En kijk naar Timo! Hoe geweldig is hij! Echt, je doet het super!
Leef je leven, meis, ook met de ballast die je hebt. Hoe zuur ook, het heeft je gemaakt tot wie je bent, en daar is helemaal niets mis mee. Ook al heb je het zelf niet gekend, je hebt nog zoveel liefde om te geven!
Ik kan me hiernaast zo goed voorstellen hoe je geschrokken moet zijn toen je je vader dacht te herkennen. Pas dan weer merk je hoe diep die gevoelens zitten en hoe nauw je toch en voor altijd met hem verbonden zult blijven. Je kan nog zo rationeel afstand nemen, hij blijft je vader, iemand die van je had moeten houden en je hoe dan ook had moeten beschermen. En dat maakt het juist zo moeilijk.
Lieve Chan, ik vind je een kanjer, echt waar! Je noemt jezelf verknipt, maar je maakt een geweldig lieve, rustige en stabiele indruk. En kijk naar Timo! Hoe geweldig is hij! Echt, je doet het super!
Leef je leven, meis, ook met de ballast die je hebt. Hoe zuur ook, het heeft je gemaakt tot wie je bent, en daar is helemaal niets mis mee. Ook al heb je het zelf niet gekend, je hebt nog zoveel liefde om te geven!
Jemig, Chan. Ik heb je één keer op een meeting gezien en ik vond je zo'n leuke, lieve en zachtaardige moeder voor Timo. Ik had de indruk dat je zelf een heel fijne basis hebt meegekregen vanwege de rust die je uitstraalt. Nu ik over je jeugd lees begrijp ik dat je veeleer zo geworden bent ondanks je jeugd, gewoon helemaal dankzij jezelf, je eigen doorzettingsvermogen en moed. Ik vind het heel knap.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Chan, ik heb je maar heeeel even gesproken op de meet in Utrecht vorig jaar. Maar ondanks dat het zo kort was heb je wel veel indruk op me gemaakt!
Ik vond je een hele bijzondere uitstraling hebben; jij zorgt er voor dat mensen zich meteen op hun gemak voelen bij jou!
Dat jij dat omgekeerd een stuk minder hebt kan ik ineens een stuk beter begrijpen!
Ik heb je verhaal echt met verbijstering gelezen. Wat een verhaal zag. Ik heb diep respect voor de manier waarop je je er doorheen geworsteld hebt en nog steeds doet. Echt.
Ik hoop dat jij en M. de voor jullie beste uitkomst uit deze periode kunnen vinden.
Ik vond je een hele bijzondere uitstraling hebben; jij zorgt er voor dat mensen zich meteen op hun gemak voelen bij jou!
Dat jij dat omgekeerd een stuk minder hebt kan ik ineens een stuk beter begrijpen!
Ik heb je verhaal echt met verbijstering gelezen. Wat een verhaal zag. Ik heb diep respect voor de manier waarop je je er doorheen geworsteld hebt en nog steeds doet. Echt.
Ik hoop dat jij en M. de voor jullie beste uitkomst uit deze periode kunnen vinden.
A grand adventure has begun.
Dat!quote:
Jemig, Chan. Ik heb je één keer op een meeting gezien en ik vond je zo'n leuke, lieve en zachtaardige moeder voor Timo. Ik had de indruk dat je zelf een heel fijne basis hebt meegekregen vanwege de rust die je uitstraalt. Nu ik over je jeugd lees begrijp ik dat je veeleer zo geworden bent ondanks je jeugd, gewoon helemaal dankzij jezelf, je eigen doorzettingsvermogen en moed. Ik vind het heel knap.
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ja, oeke, dat inderdaad ook! Chan en Timo zagen er zo heerlijk bij elkaar op hun gemak zijnd uitquote:
[..]
Dat!
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Chan, het blijft maar door mijn hoofd spoken. Je verhaal. Ik weet allee. n niet zo goed wat ik kan zeggen. je bent dapper en lief.
Ohh nou ik moet er echt even van slikken hoor, al jullie lieve reacties..
Ik kan me juist wél voorstellen dat iemand die zulke dingen gedaan heeft nog verandert.. maar dan nog, hij heeft zoveel verwoest inderdaad.. het is meer dat ik zou willen weten hoe het met hem is omdat ik ergens nog wel zoekende ben naar een opvulling van het gemist van een vader, dan dat ik ook echt zou willen weten hoe het met hém is.
Sserpente ja, herkenbare gevoelens, heel herkenbaar zelfs. Als je je kind ziet, zie je toch niets dan liefde, althans ik.. en ik kan me niet voorstellen dat welke ouder dan ook dat anders ervaart.. Maar blijkbaar kan het..
En zucht Timo is ook echt mijn knuffelkontje ja Héérlijk is dat, hoe hij zo lekker bij me weg kan kruipen.. afgelopen nacht iets minder goed voor mijn nachtrust, maar ik ben zó blij dat ik hem die veiligheid kan bieden die hij dan zoekt.
Ik kan me juist wél voorstellen dat iemand die zulke dingen gedaan heeft nog verandert.. maar dan nog, hij heeft zoveel verwoest inderdaad.. het is meer dat ik zou willen weten hoe het met hem is omdat ik ergens nog wel zoekende ben naar een opvulling van het gemist van een vader, dan dat ik ook echt zou willen weten hoe het met hém is.
Sserpente ja, herkenbare gevoelens, heel herkenbaar zelfs. Als je je kind ziet, zie je toch niets dan liefde, althans ik.. en ik kan me niet voorstellen dat welke ouder dan ook dat anders ervaart.. Maar blijkbaar kan het..
En zucht
Timo is ook echt mijn knuffelkontje ja Héérlijk is dat, hoe hij zo lekker bij me weg kan kruipen.. afgelopen nacht iets minder goed voor mijn nachtrust, maar ik ben zó blij dat ik hem die veiligheid kan bieden die hij dan zoekt.
Lieve, lieve Chan.. Wát een verhaal, wat een verdriet, wat een onmacht.. Ik vind het bizar om te lezen dat jouw bloedeigen vader zo vreselijk veel nare dingen bij jou teweeg heeft gebracht, dat je jeugd je zo heeft getekend. Maar ook respect, want jemig, je bent zo dapper! Uit zo'n diep dal klimmen is niet niks, het is zó veel makkelijker om erin te blijven hangen dan om er iets mee te doen, en toch deed jij dat Ik vind je een knapperd, en als ik denk aan je mooie zoon en je mooie jij kan ik niet anders zeggen dan 'you rock!'
Ik vind je een knapperd, en als ik denk aan je mooie zoon en je mooie jij kan ik niet anders zeggen dan 'you rock!'
3!
Dit topic laat me keer op keer inzien dat 'ieder huisje heeft zijn kruisje' een waarheid als een koe is.
Chan, ik moest vannacht aan je denken, opeens plotseling zonder reden...
Ik sluit me aan bij de anderen...
Ik sluit me aan bij de anderen...
chan heeft me gevraagd het stokje over te nemen, dus ik ga d'r even voor zitten
misschien lukt het vandaag, maar anders na het weekend (ben het weekend namelijk niet thuis)
ow en chan, (of iemand anders) nog een vraag?
[ Bericht 13% gewijzigd door draculettetje op 14-01-2011 23:03:36 ]
misschien lukt het vandaag, maar anders na het weekend (ben het weekend namelijk niet thuis)
ow en chan, (of iemand anders) nog een vraag?
[ Bericht 13% gewijzigd door draculettetje op 14-01-2011 23:03:36 ]
draculettetje leuk dat je het stokje over wilt nemen, ben erg benieuwd naar je verhaal!
En ik heb op zich wel een vraag, maar ik verwacht dat het antwoord daarop uit je verhaal wel naar voren zal komen: loop je nu je moeder bent vaak tegen praktische onhandigheden aan omdat je in een rolstoel zit? En hoe ga je daarmee om?
En ik heb op zich wel een vraag, maar ik verwacht dat het antwoord daarop uit je verhaal wel naar voren zal komen: loop je nu je moeder bent vaak tegen praktische onhandigheden aan omdat je in een rolstoel zit? En hoe ga je daarmee om?
oke, hier gaan we dan, ik ben eigenlijk best wel heel verlegen dus vind dit best een beetje eng
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
Draculettetje, wat een verhaal! Ik heb je gezien, in een rolstoel ook, en ik ging er zo makkelijk vanuit dat het iets tijdelijks was. Maar er zit een groot verhaal aanvast, lees ik nu. Heftig, maar ook mooi. En wat fijn dat je moeder hebt kunnen en mogen worden. Wat zul je genieten.
Jeetje Draakje, ik wist al wel dat jij flink met je gezondheid te kampen had, maar dit wist ik allemaal niet! Wat ben jij een moedig en sterk mens Dat je beide ouders ook zo hebt moeten verliezen, wat ontzettend verdrietig. Als ik het zo lees heeft je lieve kleine meidje gewoon een enorme topmama en weet je? Voor haar ben jij gewoon de liefste mama van de wereld
Dat je beide ouders ook zo hebt moeten verliezen, wat ontzettend verdrietig. Als ik het zo lees heeft je lieve kleine meidje gewoon een enorme topmama en weet je? Voor haar ben jij gewoon de liefste mama van de wereld
3!
Je verhaal is ook wel een tearjerker hoor Mooi, hoe jij niet denkt in beperkingen maar in mogelijkheden
Mooi, hoe jij niet denkt in beperkingen maar in mogelijkheden
3!
lief van je maar zo zie ik het niet, iedereen krijgt zijn/haar ding op het pad
oke ik blijf idd liever niet hangen in de dingen en overal is uiteindelijk een oplossing voor
oke ik blijf idd liever niet hangen in de dingen en overal is uiteindelijk een oplossing voor
Ja, en ik vind de omslag daarin ook mooi beschreven. Hoe jullie besloten dat jullie meer wilden zijn/doen dan revalideren. 
Ik vind t een bijzonder verhaal hoor Draak
ook bijzonder dat je aanvoelde dat t niet goed ging met je vader.
Lijkt me heel naar zo jong albeide ouders verloren te zijn
Chan,jeetje joh wat een verhaal zeg!
ook bijzonder dat je aanvoelde dat t niet goed ging met je vader.
Lijkt me heel naar zo jong albeide ouders verloren te zijn
Chan,jeetje joh wat een verhaal zeg!
Draakje de liefde voor je man,dochter en zus springen eruit! Je leert veel en je past je vanzelf aan als de kleine groter word. Dat je ineens denkt verhip, ze doet dit en dat en dat kan ik dus ook!
Heel veel liefde en succes, want heftig blijft het wel
de liefde voor je man,dochter en zus springen eruit! Je leert veel en je past je vanzelf aan als de kleine groter word. Dat je ineens denkt verhip, ze doet dit en dat en dat kan ik dus ook!Heel veel liefde en succes, want heftig blijft het wel
Chan... zo'n verhaal had ik helemaal niet achter je verwacht. Je verteld altijd zo liefdevol over Timo en komt in schrift zo heel rustig over. Ik hoop dat je er met M uitkomt. Wat lijkt het me heel erg om het gevoel te hebben, dat je op zoek bent naar een vader. Wijze woorden heb ik daar niet over, maar wil je wel veel sterkte wensen en zeggen dat ik je voor Timo een hele lieve mama vindt!
Draakje, niets van te merken hier dat je verlegen bent dapper hoor! En wat een heftig verhaal ook.
Draakje, niets van te merken hier dat je verlegen bent
dapper hoor! En wat een heftig verhaal ook.
Niet mieten! Door gieten!
draakje, ik heb ademloos zitten lezen helemaal niet afgehaakt omdat het lang was of lastig te lezen, dat viel reuze mee hoor!
heel heftig verhaal weer.
maar dat vind ik van alle verhalen die mensen delen. ieder heeft zijn eigen bergen en dalen en als ik naar mezelf kijk denk ik: wat zeur ik nou... Volgens mij zij Groofsken of Ssserpente het laatst nog: dat het in dit topic wel duidelijk was dat ieder huisje zijn kruisje heeft... (ik kan het niet zo goed terugvinden, maar de opmerking was wel aangekomen)
helemaal niet afgehaakt omdat het lang was of lastig te lezen, dat viel reuze mee hoor! heel heftig verhaal weer.
maar dat vind ik van alle verhalen die mensen delen. ieder heeft zijn eigen bergen en dalen en als ik naar mezelf kijk denk ik: wat zeur ik nou... Volgens mij zij Groofsken of Ssserpente het laatst nog: dat het in dit topic wel duidelijk was dat ieder huisje zijn kruisje heeft... (ik kan het niet zo goed terugvinden, maar de opmerking was wel aangekomen)
Ik heb gewoon al gemist dat er 2 nieuwe meiden waren die een stukje hadden geschreven.
@chan wat een heftig verhaal en wat een knokker ben je. Ik heb ook ook vol ongeloof niet naar jou maar naar je vader toe gelezen, ik snap niet dat een vader of moeder dit zijn kinderen kan aandoen. Ik hoop voor je dat je ooit dat huisje van je dromen hebt
@draakje Ook een bijzonder verhaal. En heel bijzonder de band tussen jou en je zusje. En wat spreek je vol overgave over de beslissing van jou en je man op voor een kindje te gaan hoe je daar mee omgaat. Mooi hoor, en je kwam ook helemaal niet verlegen over ..
@chan wat een heftig verhaal en wat een knokker ben je. Ik heb ook ook vol ongeloof niet naar jou maar naar je vader toe gelezen, ik snap niet dat een vader of moeder dit zijn kinderen kan aandoen. Ik hoop voor je dat je ooit dat huisje van je dromen hebt
@draakje Ook een bijzonder verhaal. En heel bijzonder de band tussen jou en je zusje. En wat spreek je vol overgave over de beslissing van jou en je man op voor een kindje te gaan hoe je daar mee omgaat. Mooi hoor, en je kwam ook helemaal niet verlegen over
..
Be happy with the little things in life
Draak ik heb het vanmiddag (tijdens het kolven 
) al even zitten lezen en moest wel een traantje wegpinken! En ook herkenning van iets speciaals rondom die nare data.. Mini-draak die de schaduw over die dagen in mei een beetje wegneemt. Een groot deel van het verhaal kende ik natuurlijk al.. Maar toch ook nieuwe dingen gelezen...
Wat een doorzettingsvermogen en wat een positiviteit heb jij, ondanks alle tegenslagen! : respect!
ik heb het vanmiddag (tijdens het kolven ) al even zitten lezen en moest wel een traantje wegpinken! En ook herkenning van iets speciaals rondom die nare data.. Mini-draak die de schaduw over die dagen in mei een beetje wegneemt. Een groot deel van het verhaal kende ik natuurlijk al.. Maar toch ook nieuwe dingen gelezen...Wat een doorzettingsvermogen en wat een positiviteit heb jij, ondanks alle tegenslagen!
: respect!
Jémig draak wat een verhaal, wat een doorzettingsvermogen heb je, dat verdient echt alle respect!
Wat fijn ook dat je in het dagelijks leven als moeder verder niet echt tegen praktische problemen aanloopt door je been. Volgens mij is dat een verdienste van je eigen instelling!
Wat fijn ook dat je in het dagelijks leven als moeder verder niet echt tegen praktische problemen aanloopt door je been. Volgens mij is dat een verdienste van je eigen instelling!
Tegen Chan zou ik nog willen zeggen:
Jij hebt met jouw opvoeden, zoals je het nu doet, de cirkel doorbroken. Respekt.
Van Draak ( ik noem je maar ff zo) kan ik het hele verhaal niet lezen, omdat het voor mij te dichtbij komt. Ook voor jou heel veel respekt!!
Jullie kinderen hebben moeders uit duizenden, moeders die denken in mogelijkheden, niet in beperkingen.
Jij hebt met jouw opvoeden, zoals je het nu doet, de cirkel doorbroken. Respekt.
Van Draak ( ik noem je maar ff zo) kan ik het hele verhaal niet lezen, omdat het voor mij te dichtbij komt. Ook voor jou heel veel respekt!!
Jullie kinderen hebben moeders uit duizenden, moeders die denken in mogelijkheden, niet in beperkingen.
nogmaals allemaal bedankt voor de lieve reacties doet me goed!
ik heb een nieuwe opvolgster gevonden in sonnetje!
en mijn vraag aan haar (ook al hebben we het er toen wel over gehad)
hoe heb jij het ervaren om tegelijk met je zussen zwanger te zijn?
heb je juist meer steun aan elkaar? of loop je elkaar door bv hormonen wat meer in weg?
een ieder zal het wel op hun eigen manier doen natuurlijk dus lette je daar op bijelkaar?
ik heb een nieuwe opvolgster gevonden in sonnetje!
en mijn vraag aan haar (ook al hebben we het er toen wel over gehad)
hoe heb jij het ervaren om tegelijk met je zussen zwanger te zijn?
heb je juist meer steun aan elkaar? of loop je elkaar door bv hormonen wat meer in weg?
een ieder zal het wel op hun eigen manier doen natuurlijk dus lette je daar op bijelkaar?
