R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
Ja ik heb er nog niet van dichtbij mee te maken gehad, het lijkt me enorm zwaar om je dierbare langzaam te zien sterven.
Ja, meegemaakt van dichtbij... niet prettig.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
het ligt eraan welke soort kanker men heeft....
Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.
Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn
Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.
Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!
Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.
Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn
Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.
Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!
Stand for something or fall for anything
mijn buurvrouw is paar weken geleden aan longkanker overleden na een ziekbed van een klein jaar. Zo ook mijn tante maar die overleed al na 3 maanden (ook longkanker). Bij mijn buuf was er ook nog uitzaaiingen naar de hersenen en idd beiden erg mager zeker op het laatst, maar op een gegeven moment berusting dat hun tijd is gekomen.
Als je in discussie gaat met een trol, wint hij. Als je een trol beledigt, wint hij. Als je tekeer gaat tegen een trol, wint hij. Het enige waar trollen niet tegen kunnen, is te worden genegeerd.
Hoe pakten jullie de draad weer op, is het gewoon gevoelens wegdrukken en doorgaan?
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'
Waarom moet je het weg drukken? Moet je standaard veranderen in een hoopje ellende?quote:Op maandag 2 november 2009 14:09 schreef hanskraaijjr het volgende:
Hoe pakten jullie de draad weer op, is het gewoon gevoelens wegdrukken en doorgaan?
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'
Prettig is anders maar je kan er weinig aan veranderen. Om dan als achterblijver te veranderen in een hoop ellende daar schiet niemand iets mee op.
Daar gaat iedereen op een andere manier mee om. Bij ons was het vooral een hele nieuwe invulling vinden... Mijn schoonmoeder is aan longkanker overleden, heeft al met al een jaar geduurd. Toevallig vandaag nog over gehad, het is alweer bijna tien jaar geleden.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Mijn vader heeft het bij familieleden al verschillende malen meegemaakt en hij zegt dat het vaak hetzelfde proces is wat hij meemaakt.
Het lijkt ook wel alsof hij went eraan.
Het lijkt ook wel alsof hij went eraan.
Vanwaar je vraag? Een bekende van me kreeg 2.5 maand geleden de diagnose en kon niet meer worden behandeld. De verwachting is dat ze het eind van de maand niet haalt.
crap in = crap out
M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.
M'n pa kreeg na meer dan 20 jaar weer kanker, en is daar binnen 3 maanden nadat hij klachten kreeg, aan overleden. De ziekte van de anderen duurde van een half jaar tot anderhalf jaar ongeveer.
Zwaar kut om dat mee te maken, maar ja, je moet verder.
Mij heeft het erg geholpen door er met m'n familie over te praten en de goede/mooie/leuke/lieve dingen van ze (en dan vooral m'n pa) te blijven herinneren, waardoor er, tussen het verdriet door, toch altijd weer een glimlach op m'n gezicht komt.
M'n pa kreeg na meer dan 20 jaar weer kanker, en is daar binnen 3 maanden nadat hij klachten kreeg, aan overleden. De ziekte van de anderen duurde van een half jaar tot anderhalf jaar ongeveer.
Zwaar kut om dat mee te maken, maar ja, je moet verder.
Mij heeft het erg geholpen door er met m'n familie over te praten en de goede/mooie/leuke/lieve dingen van ze (en dan vooral m'n pa) te blijven herinneren, waardoor er, tussen het verdriet door, toch altijd weer een glimlach op m'n gezicht komt.
Acquisitie n.a.v. deze post wordt niet op prijs gesteld.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Hmmm je moet het zelf ook accepteren. Je gaat allemaal wel een keer en je moet er echt het best van maken! Bij mij was het echt de uitkomst om afleiding te zoeken, heb het een weekje moeilijk gehad, maar daarna ben ik verder gegaan. Ik denk er nog wel eens aan en dan kan ik me best kut voelen.
zou diegene willen dat jij je continue kut voelt?
zou diegene willen dat jij je continue kut voelt?
Stand for something or fall for anything
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.
Voordat je je druk gaat maken of het wel eens kanker zou kunnen zijn of niet, vraag hem eens of hij het wil laten onderzoeken. Wie weet kan een zalfje het ook oplossen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef hanskraaijjr het volgende:
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.
Acquisitie n.a.v. deze post wordt niet op prijs gesteld.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Is je vader opgegeven dan?
Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.
Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.
Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.
Het verschilt per persoon.
Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.
Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.
Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.
Het verschilt per persoon.
Frankly my dear, I don't give a damn. Smike. O+.
Daarbij zou ik denken dat het sterk erfelijk isquote:Op maandag 2 november 2009 14:13 schreef spijkerbroek het volgende:
M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.
*Hosselcopter*
Ja, meegemaakt met mijn vader. Geen zin om hier uitgebreid over te schrijven, maar in het kort: ja nog aanspreekbaar, inderdaad nog maar 40 kilo (of minder), acceptatie en uiteindelijk kiezen voor de dood in plaats voor een nog langere lijdensweg.
Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geledenquote:Op maandag 2 november 2009 14:08 schreef Dj_unkie het volgende:
het ligt eraan welke soort kanker men heeft....
Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.
Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn
Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.
Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!
een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.
Als je in discussie gaat met een trol, wint hij. Als je een trol beledigt, wint hij. Als je tekeer gaat tegen een trol, wint hij. Het enige waar trollen niet tegen kunnen, is te worden genegeerd.
Ja, van heel dichtbij meegemaakt.
Het is een smerige ziekte, die je van binnenuit helemaal opvreet.
Het is een smerige ziekte, die je van binnenuit helemaal opvreet.
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een uitdaging 💖
Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..
Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..
Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..
Die oma was de moeder van m'n moeder (wel familie dus), maar die was ook al 96 en die had ook ik weet niet hoeveel andere kwalen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:20 schreef Dibble het volgende:
Daarbij zou ik denken dat het sterk erfelijk is
De oom en twee tantes waren allemaal aangetrouwd aan twee broers en een zus van m'n moeder. Allemaal andere families dus.
De enige van wie er een serieuze kans is dat ik kanker zou kunnen erven, is m'n vader. En ik maak me er niet druk om. Ik ga niet elk jaar voor onderzoek ofzo. Ik ben alert, maar ben niet bang. Als het komt, heb ik op deze manier een redelijke kans dat ik er op tijd bij ben.
Acquisitie n.a.v. deze post wordt niet op prijs gesteld.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Was zelf een jaar of 12.
Bij mijn oom op bezoek in het ziekenhuis hij had een hersentumor en was terminaal.
Hoofd naar links je kon met hem praten hoofd naar rechts lag hij in coma.....
Nu bijna 20 jaar later denk ik er nog steeds over.
Had ik maar meer gedaan om in zijn laatste periode zo veel mogelijk bij hem te zijn.
Wat een kut ziekte.
Bij mijn oom op bezoek in het ziekenhuis hij had een hersentumor en was terminaal.
Hoofd naar links je kon met hem praten hoofd naar rechts lag hij in coma.....
Nu bijna 20 jaar later denk ik er nog steeds over.
Had ik maar meer gedaan om in zijn laatste periode zo veel mogelijk bij hem te zijn.
Wat een kut ziekte.
Only when the last tree has died and the last river has been poisoned and the last fish has been caught will we realize we cannot eat money.
Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.quote:Op maandag 2 november 2009 14:24 schreef MHD83 het volgende:
Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..
Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..
Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?
Stand for something or fall for anything
Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens wetenquote:Op maandag 2 november 2009 14:21 schreef controlaltdelete het volgende:
[..]
Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden
Stand for something or fall for anything
Vraag het aan je huisarts. Die zal jouw geschiedenis ook wel kennen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:28 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.
Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een uitdaging 💖
Daar word ik dus totaal niet boos van. Het is meer een grotequote:Op maandag 2 november 2009 14:31 schreef Dj_unkie het volgende:
Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens weten
Iedereen weet dat je van teveel blootstelling aan de zon kanker kunt krijgen. Het is dus hun eigen keus. Zie het als roken. Iedereen weet dat het slecht is en dat het kanker kan veroorzaken, toch doen veel mensen het. Eigen keus, eigen schuld.
Acquisitie n.a.v. deze post wordt niet op prijs gesteld.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Don't you see going to heaven is just in the thought that you might?
As an on-line radio program grows longer, the probability of a German song approaches 1.
Door wat ik bij mijn vader heb gezien weet ik in ieder geval dat ik geen chemo of wat dan ook zou nemen als ik wist dat het alleen maar levensverlengend zou zijn. De kuur is in dit geval erger dan de kwaal. Dan maar korter leven.quote:Op maandag 2 november 2009 14:24 schreef MHD83 het volgende:
Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..
Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..
huidkanker is stijgende doordat mensen idd een getint kleurtje willen hebben dus uren in de zon gaan liggen bakken en ook nog steeds blijven zonnebanken. Zeker voor blanke, blonde mensen is dit een risico. Kan me er wel eens aan ergeren maar goed over 15 jaar is het janken en spijt als blijkt dat die moedervlek een nare dikke tumor is geworden en dit voor een zgnd. schoonheidsideaal. Ik heb het waarschijnlijk opgelopen in mijn kindertijd toen er nog niks bekend was over kankerverwekkende uv-stralen en als kind hele dagen aan het zwembad vertoefde onbeschermd. Maar tegenwoordig is het alom bekend maar als iemand er evengoed schijt aan heeft dan gaat ie zijn gang maar lekker huidkanker oplopen uren bakkend aan het strand, eigen schuld dikke bult maar dit soort gevallen kost de gezondheidszorg wel veel geld. Voorkomen is beter dan te genezen met minder geluk ga je er ook nog aan dood.quote:Op maandag 2 november 2009 14:31 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens weten
Als je in discussie gaat met een trol, wint hij. Als je een trol beledigt, wint hij. Als je tekeer gaat tegen een trol, wint hij. Het enige waar trollen niet tegen kunnen, is te worden genegeerd.
Ik heb dit van zeer dichtbij mee gemaakt.
De eerste keer was ik 6 en de tweede keer was ik 16.
De lange weg naar het gesprek waarin je wordt verteld dat er eingelijk niets meer aan te doen is.
Terwijl je dan al zoveel hebt mee gemaakt.
Op een gegeven moment kregen ze zoveel medicatie dat ik ze niet echt meer herkende.
De pijn werd ondanks de medicatie ondragelijk en daarom wouden ze op het laatst niets anders.
Door de medicatie was het op het laatst moeilijk om met ze een gesprek aan te gaan.
De eerste keer was ik 6 en de tweede keer was ik 16.
De lange weg naar het gesprek waarin je wordt verteld dat er eingelijk niets meer aan te doen is.
Terwijl je dan al zoveel hebt mee gemaakt.
Op een gegeven moment kregen ze zoveel medicatie dat ik ze niet echt meer herkende.
De pijn werd ondanks de medicatie ondragelijk en daarom wouden ze op het laatst niets anders.
Door de medicatie was het op het laatst moeilijk om met ze een gesprek aan te gaan.
Ik heb meerdere gevallen meegemaakt 
. Afgelopen jaar nog een oom, die na een jaar of drie kankervrij te zijn geweest het opeens weer kreeg en binnen 2 maanden is gestorven. De laatste twee weken lag hij alleen nog maar op bed, maar het rare is dat toen mijn vader overkwam van het buitenland om hem te bezoeken, ze nog samen buiten in de zon een kopje koffie hebben kunnen drinken. Mijn oom probeerde steeds veel te praten, maar kon alleen nog maar onverstaanbaar mompelen. Diezelfde nacht is hij gestorven...
Het schijnt volgens mij wel vaker voor te komen, dat de zieke nog even opleeft (tot hij van iedereen afscheid heeft kunnen nemen?).
. Afgelopen jaar nog een oom, die na een jaar of drie kankervrij te zijn geweest het opeens weer kreeg en binnen 2 maanden is gestorven. De laatste twee weken lag hij alleen nog maar op bed, maar het rare is dat toen mijn vader overkwam van het buitenland om hem te bezoeken, ze nog samen buiten in de zon een kopje koffie hebben kunnen drinken. Mijn oom probeerde steeds veel te praten, maar kon alleen nog maar onverstaanbaar mompelen. Diezelfde nacht is hij gestorven...Het schijnt volgens mij wel vaker voor te komen, dat de zieke nog even opleeft (tot hij van iedereen afscheid heeft kunnen nemen?).
Cool story, Hansel.
dat had mijn oma ook, de dag dat ze stierf was ze ook erg helder en probeerde vanalles.quote:Op maandag 2 november 2009 14:55 schreef wikwakka2 het volgende:
Ik heb meerdere gevallen meegemaakt
Het schijnt volgens mij wel vaker voor te komen, dat de zieke nog even opleeft (tot hij van iedereen afscheid heeft kunnen nemen?).
Stand for something or fall for anything
Mijn oma had longkanker, en in het begin ( zomer ) merkte je er niet heel veel van, laatste keer dat ik haar gezien heb was met oud en nieuw 2006 of 2007, toen was ze al heel zwak, maar ze was zo lief om een spelletje met me te spelen, en 6 dagen daarna was ze overleden.
Het is ZIJ, niet HIJ. Godverredomme
Nou, als je maar kiest voor jezelf in dat geval. Ik zou zelf dan nog even snel de dingen doen die ik nu zou uitstellen omdat ik de illusie heb nog genoeg tijd te hebben. Met een letterlijke deadline, mits in fatsoenlijke fysieke gesteldheid, zou je nog gewoon even kunnen reizen, activiteiten ondernemen, leuke dingen doen.quote:Op maandag 2 november 2009 14:28 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.
Beter 2 maanden leven dan 6 maanden doodziek zijn.
Je kan je altijd laten checken. Ga gewoon naar je huisarts, erfelijke aandoeningen zijn vaak al bekend en zeker bij kanker zou hij je gewoon kunnen doorverwijzen naar het ziekenhuis voor een routine check. Bekijk wel even goed hoe je verzekering dit allemaal dekt, maar volgens mij is dat meestal wel in ordequote:Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?
Heb het meegemaakt met mijn moeder (uitgezaaide longkanker), en een opa (prostaatkanker wat uitgezaaid was) en een oma. (had het in haar organen)
Niet leuk om mee te maken dat zeer levendige mensen zo snel aftakelden door die snertziekte
Niet leuk om mee te maken dat zeer levendige mensen zo snel aftakelden door die snertziekte
Follow your heart and your dreams won't be far behind
Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you right. Forget about the ones who don’t. If you get a second chance, grab it!
Life is too short to wake up with regrets. So love the people who treat you right. Forget about the ones who don’t. If you get a second chance, grab it!
Ik zou me ook te groot voelen om als 'de terminale patient' afscheid te nemen denk ik. Ben oud en wijs genoeg om de onzinnigheid daar van in te zien, maarja... Trots e.d. Wat doe je eraan?quote:Op maandag 2 november 2009 14:20 schreef Ripley het volgende:
Is je vader opgegeven dan?
Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.
Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.
Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.
Het verschilt per persoon.
Intelligent, but fucked up.
Mijn beste vriend had een hersentumor, hij was 24 toen ze het ontdekten en 25 toen hij stierf. Heeft al met al een half jaar geduurd en wat een akelig proces is dat... Daarop volgend is mijn oma binnen 3 maanden overleden aan darmkanker. Nee, het is echt niet fijn om mensen zo te zien aftakelen...
De draad oppakken is denk ik voor iedereen verschillend. Ik heb d'r in elk geval wel even voor nodig gehad.
De draad oppakken is denk ik voor iedereen verschillend. Ik heb d'r in elk geval wel even voor nodig gehad.
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Bij meerdere mensen meegemaakt. Hoe het verloopt hangt heel erg van de kankersoort af en ook hoe mensen er mee omgaan. Mijn opa hoorde dat hij longkanker had (ging voor rugpijn naar de dokter ) en was nog geen half jaar later het gras van onder aan het bekijken. Die had al direct zoiets van nou dit is het dan en gaf direct op.
Mijn eigen vader kreeg in 2005 te horen dat hij prostaatkanker had en die had zoiets van we gaan ervoor vechten. Die vond het ook erg moeilijk te verteren dat zijn lichaam het op aan het geven was, hij wilde nog helemaal niet. In 2007 is ie uiteindelijk overleden en dat was echt niet prettig hoe die er de laatste maanden bij lag. Dat beeld blijft je wel bij zeg maar. Je vader, je voorbeeld verworden tot een hulpeloos zielig hoopje mens waarvan je weet dat het elk moment afgelopen kan zijn. En hij is toch tot het eind toe positief gebleven.
) en was nog geen half jaar later het gras van onder aan het bekijken. Die had al direct zoiets van nou dit is het dan en gaf direct op.Mijn eigen vader kreeg in 2005 te horen dat hij prostaatkanker had en die had zoiets van we gaan ervoor vechten. Die vond het ook erg moeilijk te verteren dat zijn lichaam het op aan het geven was, hij wilde nog helemaal niet. In 2007 is ie uiteindelijk overleden en dat was echt niet prettig hoe die er de laatste maanden bij lag. Dat beeld blijft je wel bij zeg maar. Je vader, je voorbeeld verworden tot een hulpeloos zielig hoopje mens waarvan je weet dat het elk moment afgelopen kan zijn. En hij is toch tot het eind toe positief gebleven.
Childhood is over the moment you know you're going to die.
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
'Snelwegen verbreden om files op te lossen? Dat is zoals de broeksriem losser maken tegen obesitas'
Mijn opa heeft kanker..wij weten het 4 weken pas. Het is longkanker met uitzaaiingen ze hebben hem nog ong een jaar gegeven...ik hoop zo dat wij nog lang van hem mogen genieten en hij nog veel mag meemaken met de fam. Het was me al opgevallen dat hij erg mager was, maar niemand dacht er nog wat van. Ik heb hem sinds de kanker afgelopen zondag voor de 2e keer gezien hij was in het ziekenhuis opgenomen want het ging heel erg slecht. Het was zo moeilijk, hij is een lange slanke man, maar er was helemaal niks van hem over en hij zag er vreselijk uit. Ik wil helemaal nooit dat er een fam. lid doodgaat door deze rotziekte.
Ik heb het vorig jaar meegemaakt met de leukste leraar en tevens directeur van mijn studie. Ik zit op een klein schooltje, met 3 klasjes en ong 10 docenten. Hij was zeker favoriet. Hij liep al een tijdlang met kanker rond, 1 long was al weggehaald had ik achteraf gehoord. Het was verdwenen en weer teruggekomen. Ook hij was een lange smalle man, maar in de zomervakantie 2 jaar terug zou hij voor de zoveelste chemo gaan. Zijn zicht werd slecht dus hij was ook vaak weg van school en kwam terug met een ooglapje dan had ie een oogoperatie gehad. En dan al meerdere keren,
Maar na die zomervakantie zagen we hem terug, hij was heel erg grijs geworden en heel erg dun. Hij was ontzettend chagarijnig en kon niet aardig zijn. Dat konden wij begrijpen, was in het begin wel lastig want hij was altijd vrolijk. Ik vond het al zo knap dat hij nog werkte. Op de ene dag was hij niet meer op school, voor een lange tijd. Het ging slecht met hem hij kon niet meer komen werken. Dit was tegen deze tijd..oktober. Wij kregen DTP les van zijn dochter, 2 lessen gehad die arme vrouw had het zo zwaar ermee. Jeroen, die docent dus, wilde dolgraag bij onze tentamens aanwezig zijn had zijn dochter verteld, hij zou zijn best doen maar hij kon natuurlijk niet zeggen of hij dat aan zou kunnnen. Onze tentamens waren in juni. ongeveer 2 weken na de kerstvakantie overleed hij, 1 dag voor zijn verjaardag. Wij kregen het nieuws sochtends op school, iedereen was in shock ik heb thuis ook erg gehuild toen het pas echt doordrong.
Het is vreselijk om van dichtbij mee te maken. Je kan er helemaal niks aan doen, en je ziet hoe erg iemand achteruit gaat.
Ik heb het vorig jaar meegemaakt met de leukste leraar en tevens directeur van mijn studie. Ik zit op een klein schooltje, met 3 klasjes en ong 10 docenten. Hij was zeker favoriet. Hij liep al een tijdlang met kanker rond, 1 long was al weggehaald had ik achteraf gehoord. Het was verdwenen en weer teruggekomen. Ook hij was een lange smalle man, maar in de zomervakantie 2 jaar terug zou hij voor de zoveelste chemo gaan. Zijn zicht werd slecht dus hij was ook vaak weg van school en kwam terug met een ooglapje dan had ie een oogoperatie gehad. En dan al meerdere keren,
Maar na die zomervakantie zagen we hem terug, hij was heel erg grijs geworden en heel erg dun. Hij was ontzettend chagarijnig en kon niet aardig zijn. Dat konden wij begrijpen, was in het begin wel lastig want hij was altijd vrolijk. Ik vond het al zo knap dat hij nog werkte. Op de ene dag was hij niet meer op school, voor een lange tijd. Het ging slecht met hem hij kon niet meer komen werken. Dit was tegen deze tijd..oktober. Wij kregen DTP les van zijn dochter, 2 lessen gehad die arme vrouw had het zo zwaar ermee. Jeroen, die docent dus, wilde dolgraag bij onze tentamens aanwezig zijn had zijn dochter verteld, hij zou zijn best doen maar hij kon natuurlijk niet zeggen of hij dat aan zou kunnnen. Onze tentamens waren in juni. ongeveer 2 weken na de kerstvakantie overleed hij, 1 dag voor zijn verjaardag. Wij kregen het nieuws sochtends op school, iedereen was in shock ik heb thuis ook erg gehuild toen het pas echt doordrong.
Het is vreselijk om van dichtbij mee te maken. Je kan er helemaal niks aan doen, en je ziet hoe erg iemand achteruit gaat.
Misschien niet echt gepast in dit topic, maar dit soort verhalen motiveren me enorm om van de sigaretten af te blijven, nu ik (al) 3 maanden gestopt ben en af en toe nog steeds erg trek heb in een sigaret.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Mijn vader had longkanker en werd hiervoor bestraald.
Op de laatste dag van de bestraling knapte zijn maag-aorta en was hij binnen 3 dagen gestorven.
Een zeer pijnlijk, maar toch gelukkig ook maar kort echt ziekbed.
Mijn grote sterke vader was al niet meer wie hij een paar jaar daarvoor was, maar het echte wegkwijnen aan kanker is hem, en ons, goddank bespaard gebleven. Ondanks dat hebben we alles samen goed en mooi kunnen afsluiten, iets waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben.
De diagnose kanker werd pas heel laat gegeven want die vlek op zijn longen was eerst vast iets heel anders, alles is onderzocht, behalve kanker.
En ik wist het vanaf die eerste longfoto, als leek kon ik 1 en 1 wel bij elkaar optellen, maar de artsen hebben er 2 jaar voor nodig gehad.
Wat ik je wel mee wil geven als je een dierbare hebt die zo ziek is, is om hem of haar zo min mogelijk als patient te benaderen, maar gewoon als degene die het is.
Iemand is ziek, maar ís niet zijn ziekte.
Op de laatste dag van de bestraling knapte zijn maag-aorta en was hij binnen 3 dagen gestorven.
Een zeer pijnlijk, maar toch gelukkig ook maar kort echt ziekbed.
Mijn grote sterke vader was al niet meer wie hij een paar jaar daarvoor was, maar het echte wegkwijnen aan kanker is hem, en ons, goddank bespaard gebleven. Ondanks dat hebben we alles samen goed en mooi kunnen afsluiten, iets waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben.
De diagnose kanker werd pas heel laat gegeven want die vlek op zijn longen was eerst vast iets heel anders, alles is onderzocht, behalve kanker.
En ik wist het vanaf die eerste longfoto, als leek kon ik 1 en 1 wel bij elkaar optellen, maar de artsen hebben er 2 jaar voor nodig gehad.
Wat ik je wel mee wil geven als je een dierbare hebt die zo ziek is, is om hem of haar zo min mogelijk als patient te benaderen, maar gewoon als degene die het is.
Iemand is ziek, maar ís niet zijn ziekte.
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
hehe als jij ermee geholpen bent! Volhouden hequote:Op dinsdag 3 november 2009 19:42 schreef JumpingJacky het volgende:
Misschien niet echt gepast in dit topic, maar dit soort verhalen motiveren me enorm om van de sigaretten af te blijven, nu ik (al) 3 maanden gestopt ben en af en toe nog steeds erg trek heb in een sigaret.
Stand for something or fall for anything
Bij mijn vader (47 jaar) heeft deze hele fase minder dan twee maanden geduurd.
Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.
In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.
Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.
Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.
In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.
Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.
Klinkt bekend ook bij mijn pa falen ze al een jaar en ook nu is het niet zeker maar toch chemo's al begonnenquote:Op dinsdag 3 november 2009 19:45 schreef shmoopy het volgende:
De diagnose kanker werd pas heel laat gegeven want die vlek op zijn longen was eerst vast iets heel anders, alles is onderzocht, behalve kanker.
En ik wist het vanaf die eerste longfoto, als leek kon ik 1 en 1 wel bij elkaar optellen, maar de artsen hebben er 2 jaar voor nodig gehad.
Mijn oom is aan longkanker overleden.. 2 a 3 weken na diagnose overleden, maar we wisten dat hij al veel langer ziek was. Hij wilde alleen nooit naar de dokter toe. Tsja..
Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)
Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)
Knapquote:Op dinsdag 3 november 2009 20:21 schreef GotC het volgende:
Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)
Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.quote:Op dinsdag 3 november 2009 20:07 schreef TJDoornbos het volgende:
[..]
Klinkt bekend ook bij mijn pa falen ze al een jaar en ook nu is het niet zeker maar toch chemo's al begonnen
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?
Als het pannen van daken waait
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Als het gras naar je voeten graait
Als de wind langs je wangen aait, hier ben ik
Nu 1 chemo gehad, hij is vermoeider maar verder wel ok.quote:Op dinsdag 3 november 2009 20:27 schreef shmoopy het volgende:
[..]
Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?
Tsja jaar geleden dachten ze al dat die paar maanden had, toen had die ineens niks behalve beetje vocht en nu is het asbestkanker.............snap ze echt niet
thnx!
Dat is iets wat ik ook niet verwacht had. Mijn vader heeft vier jaar lang chemokuren gehad. Hij heeft letterlijk gevochten tot en met de laatste dag.quote:Op dinsdag 3 november 2009 19:52 schreef Ixnay het volgende:
Bij mijn vader (47 jaar) heeft deze hele fase minder dan twee maanden geduurd.
Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.
In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.
Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.
Hij was nog maar een schijntje van de sterke man die hij zijn hele leven is geweest.
Soms zat ik wel eens naar hem te kijken en dan dacht ik: "Als dit maar niet het beeld is wat ik terugkrijg als ik later aan hem terugdenk."
Dat was echt een angst van me.
En in het begin heb je dat wel, maar dat zakt langzaam weg.
Als ik nu aan hem terugdenk, dan denk ik ook aan hoe hij was toen hij nog gewoon gezond was.
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een uitdaging 💖
Was geen keuze van mij..quote:
Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan
. Persoonlijk zie ik alleen de kant vd verpleegkundige, niet die van de familie.Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt..
. Nu heb ik een buurvrouw die ongeneeslijk is verklaard met nierkanker (meta's in borsten, longen etc) en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. We zagen elkaar maar sporadisch, en ik vind het zo stom om nu ineens wel langs te gaan ..
Meerdere familieleden, eerst mijn oma (darm) toen ik vrij jong was. Heb haar niet echt veel zien aftakelen, mijn ouders beschermden mij daarvoor. Ik heb wel gewoon afscheid kunnen nemen toen ze nog "bij" was zeg maar, maar de verhalen die ik hoorde over haar waren echt mensonterend en hebben een ontzettende indruk op mij gemaakt. Ze kon niks meer binnen- of ophouden en haar kinderen moesten met bescherming tegen de stank voor haar zorgen in de terminale fase. Je kunt er gewoon niet bij dat zo'n proces met een mens kan gebeuren...
Dan nog een oudoom, 50 jaar nooit bij de dokter geweest en toen hoestte ie bloed. En oh ja, hij had opeens een bobbel op zijn pols. Deed best wel pijn eigenlijk. Taai, stoer mannetje was het zoals ze ze niet meer maken en binnen een paar maand weg.
Toen mijn tante. Die kon steeds slechter slikken maar durfde niet naar de dokter. Ze wist waarschijnlijk al wel hoe laat het was ook omdat ze heel veel gerookt had altijd. In de loop van anderhalf jaar ofzo werd ze steeds magerder omdat ze steeds minder kon eten (en ze was al erg tenger altijd) dus tegen de tijd dat ze eindelijk naar de dokter gejaagd werd was het heel snel einde verhaal (slokdarm). Ze had er geen vrede mee, bleef ontkennen en weigeren er over te praten en zo is ze gegaan. De hele familie wist eigenlijk niet wat ze overkwam.
Vorig jaar mijn andere tante. Borstkanker die maar bleef terugkomen. Eerst stomtoevallig ontdekt als "mogelijk iets" op een foto, nauwelijks iets raars te zien. Jaar kankervrij, dan toch terug, opgegeven, toch een behandeling in ander ziekenhuis mogelijk maar uiteindelijk toch vrij snel afgelopen.
Het was erg zwaar om te zien, maar ze heeft zelf heel bewust afscheid genomen van iedereen. Ik denk dat ze dat vooral gedaan heeft met het beeld van haar zus -mijn andere tante- in haar achterhoofd en ik ben haar daar erg dankbaar voor.
Dan nog een oudoom, 50 jaar nooit bij de dokter geweest en toen hoestte ie bloed. En oh ja, hij had opeens een bobbel op zijn pols. Deed best wel pijn eigenlijk. Taai, stoer mannetje was het zoals ze ze niet meer maken en binnen een paar maand weg.
Toen mijn tante. Die kon steeds slechter slikken maar durfde niet naar de dokter. Ze wist waarschijnlijk al wel hoe laat het was ook omdat ze heel veel gerookt had altijd. In de loop van anderhalf jaar ofzo werd ze steeds magerder omdat ze steeds minder kon eten (en ze was al erg tenger altijd) dus tegen de tijd dat ze eindelijk naar de dokter gejaagd werd was het heel snel einde verhaal (slokdarm). Ze had er geen vrede mee, bleef ontkennen en weigeren er over te praten en zo is ze gegaan. De hele familie wist eigenlijk niet wat ze overkwam.
Vorig jaar mijn andere tante. Borstkanker die maar bleef terugkomen. Eerst stomtoevallig ontdekt als "mogelijk iets" op een foto, nauwelijks iets raars te zien. Jaar kankervrij, dan toch terug, opgegeven, toch een behandeling in ander ziekenhuis mogelijk maar uiteindelijk toch vrij snel afgelopen.
Het was erg zwaar om te zien, maar ze heeft zelf heel bewust afscheid genomen van iedereen. Ik denk dat ze dat vooral gedaan heeft met het beeld van haar zus -mijn andere tante- in haar achterhoofd en ik ben haar daar erg dankbaar voor.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Als je langs wilt gaan, doe dat dan. Straks kan het niet meer. En dat is onherroepelijk.quote:Op dinsdag 3 november 2009 20:38 schreef GotC het volgende:
[..]
Was geen keuze van mij..
Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan
Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt..
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een uitdaging 💖
Ik heb het ook van heel dicht bij meegemaakt, maar eigenlijk een beetje in een rare situatie..
In 2007 leerde ik mijn (huidige) vriend kennen. Toen onze relatie "serieus" begon te worden, kreeg zijn moeder gezondheidsklachten; buikpijn, last van verstopping, koorts.. Vervolgens had ze ook vaak bloed in haar ontlasting, wat natuurlijk een alarmsignaal is, maar omdat zij eerder een darmontsteking had gehad, dacht ze dat ze dit nu weer had. Ze maakte dus een afspraak met de internist.
Vanaf dat punt ging alles eigenlijk in sneltreinvaart; er werd een scopie van haar darmen gedaan, waarbij ze zelf een slaapmiddel toegediend kreeg zodat ze niet heeft kunnen meekijken. Achteraf vertelde de internist haar dat er een gezwel zat ter grootte van een knikker, hij vermoedde dat het kwaadaardig zou zijn, maar in dat geval zat het op een gunstige plek en zou het operabel zijn.
Binnen een paar dagen bleek het inderdaad om een kwaadaardig gezwel te gaan, maar de tumorsoort kwam niet overeen met wat men normaal ziet bij darmkanker. Uiteindelijk werd ze naar huis gestuurd, zonder verder advies; we moesten het maar even aankijken.
Omdat dat natuurlijk belachelijk klinkt (hallo; er zit een kwaadaardig gezwel in je lijf, dat moet er toch uit?) is ze inmiddels naar het ziekenhuis in Gent gegaan, daar waren ze redelijk positief, in eerste instantie gaven ze haar nog zeker 2 jaar, later werd dat maximaal 2 jaar....
Uiteindelijk bleek dat het niet ging om gezwel ter grootte van een knikker, maar een tumor die heel de darm blokkeerde; ze kon al weken niet meer naar het toilet en alles was opgehoopt. Ze probeerden de verstopping te verhelpen, en in de tussen tijd deden ze alles om de "bron" van het gezwel te vinden. Dat lukte maar niet, en toen ook de behandeling voor de verstopping ietwat fout ging (haar darm scheurde), moest ze met spoed geopereerd worden. Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.
Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..
Ik ben er het hele proces bij geweest; ik voelde me daar in eerste instantie raar bij omdat ik niemand van die familie nog goed kende. Mijn vriend gaf echter aan dat 'ie me nodig had, dus was ik er, maar ik heb (soms nog) heel moeilijk (gehad) met de beelden van zo'n ziek iemand zien aftakelen. Vooral de laatste uren hebben me maanden aan een stuk wakker gehouden. Mijn vriend had hier veel minder last van; hij heeft leukere herinneringen aan zijn moeder uit betere tijden.
In 2007 leerde ik mijn (huidige) vriend kennen. Toen onze relatie "serieus" begon te worden, kreeg zijn moeder gezondheidsklachten; buikpijn, last van verstopping, koorts.. Vervolgens had ze ook vaak bloed in haar ontlasting, wat natuurlijk een alarmsignaal is, maar omdat zij eerder een darmontsteking had gehad, dacht ze dat ze dit nu weer had. Ze maakte dus een afspraak met de internist.
Vanaf dat punt ging alles eigenlijk in sneltreinvaart; er werd een scopie van haar darmen gedaan, waarbij ze zelf een slaapmiddel toegediend kreeg zodat ze niet heeft kunnen meekijken. Achteraf vertelde de internist haar dat er een gezwel zat ter grootte van een knikker, hij vermoedde dat het kwaadaardig zou zijn, maar in dat geval zat het op een gunstige plek en zou het operabel zijn.
Binnen een paar dagen bleek het inderdaad om een kwaadaardig gezwel te gaan, maar de tumorsoort kwam niet overeen met wat men normaal ziet bij darmkanker. Uiteindelijk werd ze naar huis gestuurd, zonder verder advies; we moesten het maar even aankijken.
Omdat dat natuurlijk belachelijk klinkt (hallo; er zit een kwaadaardig gezwel in je lijf, dat moet er toch uit?) is ze inmiddels naar het ziekenhuis in Gent gegaan, daar waren ze redelijk positief, in eerste instantie gaven ze haar nog zeker 2 jaar, later werd dat maximaal 2 jaar....
Uiteindelijk bleek dat het niet ging om gezwel ter grootte van een knikker, maar een tumor die heel de darm blokkeerde; ze kon al weken niet meer naar het toilet en alles was opgehoopt. Ze probeerden de verstopping te verhelpen, en in de tussen tijd deden ze alles om de "bron" van het gezwel te vinden. Dat lukte maar niet, en toen ook de behandeling voor de verstopping ietwat fout ging (haar darm scheurde), moest ze met spoed geopereerd worden. Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.
Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..
Ik ben er het hele proces bij geweest; ik voelde me daar in eerste instantie raar bij omdat ik niemand van die familie nog goed kende. Mijn vriend gaf echter aan dat 'ie me nodig had, dus was ik er, maar ik heb (soms nog) heel moeilijk (gehad) met de beelden van zo'n ziek iemand zien aftakelen. Vooral de laatste uren hebben me maanden aan een stuk wakker gehouden. Mijn vriend had hier veel minder last van; hij heeft leukere herinneringen aan zijn moeder uit betere tijden.
Huidkanker is een van de gevaarlijkste vormen. Vooral omdat het gigantisch snel uitzaait. het is niet verkeerd om je zelf af en toe even te checken of een moedervlek een bultje heeft of dat er "vingertjes" aan zitten. Ik ken nu al 3 mensen die binnen 12 weken zijn overleden na ontdekking.quote:Op maandag 2 november 2009 14:21 schreef controlaltdelete het volgende:
[..]
Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.
Breitling - Instruments for Professionals
De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .
De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.
Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .
De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.
Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .
Ten Yellow Pointy Kities
Eleven Blue Egyptians
If it wern't so purdy I'd call it skin flute
Eleven Blue Egyptians
If it wern't so purdy I'd call it skin flute
Sterkte toegewenst en geniet van elkaars aanwezigheidquote:Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Dan had de lorreboer geen kwaadaardig gezwel lijkt me anders was hij al lang eerder gestorven.quote:Op woensdag 4 november 2009 11:49 schreef waterkip het volgende:
De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .
De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.
Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .
idd heel erg veel sterkte en wat hierboven al was genoemd geniet echt van elkaar! Straks kom je elkaar wel weer tegenquote:Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.
quote:Op dinsdag 3 november 2009 22:40 schreef Jamiroquai het volgende:
Kanker hoeft niet dodelijk te zijn.
*Kijkt naar mezelf, klopt op hout*
Wat voor soort kanker had je als ik vragen mag? En is dit al lang geleden?
Heel veel sterktequote:Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Als het eenmaal in de lever zit is het vrijwel altijd einde verhaal. Iemand die van leverkanker hersteld is, moet een zeer zwakke vorm van leverkanker hebben en het heel vroeg ontdekt hebben. Daarnaast komt nog eens het feit dat leverkanker meestal ontstaat vanuit een ander orgaan en dan zit het dus al in het hele lichaam.quote:Op dinsdag 3 november 2009 21:43 schreef silliegirl het volgende:
Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.
Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..
Bij de lever is het meer een kwestie van weken dan van maanden. Meestal wordt het ook niet eens meer geopereerd. Als dat gebeurt worden er grote stukken weggesneden van de lever waardoor deze minder goed functioneert en minder gifstoffen uit je lichaam kan verwijderen waardoor je sneller andere ziektes en infecties kunt krijgen en uiteindelijk niet veel ouder zal worden.
Akelige ziekte, je kunt er niks aan doen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 04-11-2009 21:24:06 ]
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.
Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.
Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.
Kutziekte
Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.
Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.
Kutziekte
Breitling - Instruments for Professionals
sterkte!quote:Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.
Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.
Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.
Kutziekte
kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?quote:Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.
Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.
Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.
Kutziekte
Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.
Bah krijg alweer een brok in me keel
Stand for something or fall for anything
Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.quote:Op donderdag 5 november 2009 08:58 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?
Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.
Bah krijg alweer een brok in me keel
Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.
Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.
Breitling - Instruments for Professionals
dat is opzich wel fijn natuurlijk
Ik ken toevalllig ook iemand die kanker heeft (ook daaraan zal sterven) maar gewoon nog eelke dag keihard aan het werk is. Chemo of geen chemo, die man blijft doorgaan! Erg knap!
Ik ken toevalllig ook iemand die kanker heeft (ook daaraan zal sterven) maar gewoon nog eelke dag keihard aan het werk is. Chemo of geen chemo, die man blijft doorgaan! Erg knap!
Stand for something or fall for anything
Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.quote:Op donderdag 5 november 2009 09:26 schreef CoolGuy het volgende:
[..]
Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.
Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.
Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.
Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over
[ Bericht 7% gewijzigd door Hardrebel op 05-11-2009 09:49:36 ]
Ik denk dat dat per persoon veel verschil maakt. Toen mijn schoonmoeder hoorde dat ze nog maar enkele dagen te leven had, regelde ze binnen een dag nog alles wat ze nog te regelen had, inc. haar eigen begravenis. Ze koos de locatie, de muziek, de mensen waarvan ze hoopte dat ze iets zouden zeggen en nog belangrijker; ze vroeg om alle mensen aan haar bed waarvan ze nog afscheid wilde nemen. En toen ze zo'n 1,5 dag later alles "af" had, zoals ze het zelf noemde, gleed ze in een coma en is ze nooit meer wakker geworden.quote:Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:
Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over
Ja, dat heb ik gezien bij een buurman. Die werd op een ochtend wakker en zag geel. Huisarts, ziekenhuis en schluss, daar is ie nooit meer weggekomen. Nog geen drie weken later was ie dood, leverkanker out of the blue.quote:Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:
[..]
Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.
Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over
Misselijk detail: hij had echt de dag ervoor een nieuwe auto gekocht. Van de garage naar zijn huis gereden, zo'n anderhalve kilometer. Hij is door familie naar de dokter en verder gereden dus toen hij dood was en ze die auto terug reden naar de garage had die auto in totaal 3 km gereden vanaf de koop. En was hij een paar duizend gulden in waarde verminderd volgens de garagehouder. Daar hebben we dus nooit meer een auto gekocht
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.
Helemaal eng om dan te weten dat je het zelf ook dus makkelijk kan krijgen.quote:Op donderdag 5 november 2009 10:34 schreef 08gnoT. het volgende:
Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.
Mijn tante heeft een jaar geleden te horen gekregen dat ze nierkanker heeft. Is intussen zo'n beetje overal uitgezaaid en ze is al drie maanden voorbij haar 'houdbaarheidsdatum' om het even cru te zeggen. We verwachten eigenlijk elke dag een telefoontje van de hospice waar ze ligt te krijgen dat we maar beter snel kunnen komen. Ze heeft wel geaccepteerd dat ze zal sterven, maar ze heeft er absoluut geen vrede mee. Getrouwd met een vervelende man, altijd de voetveeg van haar moeder en oudere zussen geweest, nooit naar China geweest of andere plaatsen die ze graag had willen zien... Het is alsof ze nu opeens doorheeft dat ze het heeft 'verknald' en ze wil niets liever dan een herkansing. Maar ja...
Ik heb er in ieder geval wel van geleerd dat, hoe afgezaagd het ook klinkt, je je dromen moet volgen. Niemand weet wanneer zijn of haar tijd op is, dus dan kan je maar beter zorgen dat je kan sterven zonder spijt.
Ik heb er in ieder geval wel van geleerd dat, hoe afgezaagd het ook klinkt, je je dromen moet volgen. Niemand weet wanneer zijn of haar tijd op is, dus dan kan je maar beter zorgen dat je kan sterven zonder spijt.
Sterkte jong.quote:Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.
Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.
Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.
Kutziekte
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.
Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.
Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?
Dat is het mooie.
Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.
Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste
kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)quote:Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.
Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.
Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?
Stand for something or fall for anything
kan..hoeft niet! Maar sterkte!quote:Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste
Stand for something or fall for anything
Ik heb net mijn zus verloren aan kanker, ons wereld was in elkaar gestort toen we te horen kreeg dat ze kanker had.quote:Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
Het heeft ongeveer vier jaar geduurd van het moment dat ze te horen kreeg dat ze kanker had tot op het moment dat ze stierf.
Ze was een sterke persoon was altijd positief en had altijd een glimlacht tot het laatste moment.
Door haar sterke persoonlijkheid, hebben we altijd blijven hopen dat ze zou genezen.
Ze was niet afgevallen, ze hield veel vocht vast.
ze is precies twee weken nadat de dokters tegen haar hadden gezegd dat ze niets meer voor haar konden doen overleden.
Ze heeft geaccepteerd dat ze doodging en ze was begonnen met afscheid nemen van mensen om haar heen ze is gestorven een dag voor ze de overgang ging maken naar een lang ziekte bed.
Ze was aanspreekbaar tot een paar uren voor haar dood, ze wist dat ze dood ging, haar laatste woorden waren "dag" en "dank je wel"
Haar dood was voor iedereen een schok. wij hadden niet gedacht dat het zo zou snel gaan.
Ons enige troost is dat het haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.
we missen haar heel erg veel.
Rust in vrede mijn zus, dochter, tante en stiefmoeder.
quote:Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.
Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.
Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?
Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.quote:
Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.
Stand for something or fall for anything
Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?quote:Op vrijdag 6 november 2009 10:10 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.
Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.
nee nee nee je begrijpt me verkeerd 
32 jaar is jong...erg jong zelfs, dat probeer ik duidelijk te maken. Het is zeker sneu als jonge mensen dood gaan. Maar vergeet niet dat er tegenwoordig maar weinig jonge mensen sterven, des te erger is het dan als het in je eigen omgeving is.
32 jaar is jong...erg jong zelfs, dat probeer ik duidelijk te maken. Het is zeker sneu als jonge mensen dood gaan. Maar vergeet niet dat er tegenwoordig maar weinig jonge mensen sterven, des te erger is het dan als het in je eigen omgeving is.
Stand for something or fall for anything
Nou ja doe mij maar een ongeluk dan, zo *poef* dood, of rustig in mijn slaap op mijn 80e na een rijk leven, lijkt me een stuk menswaardiger dan (ik noem maar wat hoor) in de loop van een paar maanden stukken van mijn eigen organen uitkotsen, maanden niet kunnen eten en je eigen afvalstoffen (lees: ontlasting) uitzweten zodat je een paar weken weg ligt te rotten in je bed in afschuwelijke pijn en de wetenschap dat je je kinderen achterlaat met dit beeldquote:Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.
Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.
Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?
Mens, lees wat je schrijft.
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".
Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.
Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.
Ik denk dat er bedoeld wordt dat we allemaal maar sterfelijk zijn en dat we niet weten wanneer het onze tijd is, maar wel dat het ooit onze tijd is. Als we dat accepteren, dan kijk je heel anders naar de dag van vandaag. Althans, ik denk dat dat bedoeld wordt.quote:Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".
Ik heb jouw vader nooit gekend, maar zou het kunnen dat hij echt wel een deel van zijn toekomstplannen heeft gerealiseerd? Zoals trouwen en een gezin stichten? Of zou dat niet bij zijn plannen gehoord hebben? Omdat je zegt 'nooit iets van zijn toekomstplannen heeft kunnen waarmaken', geeft dat het idee of dat hij een rotleven heeft gehad waarbij hij constant zat te wachten tot hij eindelijk aan zijn toekomst zou kunnen beginnen.quote:Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
quote:Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".
Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.
Zie het verhaal van mijn tante.Toch denk ik dat het leven niet alleen maar moet bestaan uit toekomstplannen. Je hoort het zo vaak, van die mensen die tegen hun collega's verkondigen: "als ik met pensioen ben, dan ga ik écht genieten". En dan kom je onderweg van je werk op drie meter van je voordeur onder een cementwagen.
Als je zo graag een marathon wilt lopen, een boek wil schrijven of Tunesië wil zien, doe dat dan nu! Waarom dertig jaar wachten?
Sterkte, mischien komt het goed.quote:Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste
Schweizerische Eidgenossenschaft
Confédération Suisse
Confederazione Svizzera
Confederaziun Svizra
Confédération Suisse
Confederazione Svizzera
Confederaziun Svizra
Ja, helaas heb ik het ook mee gemaakt...
Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van o.a. long kanker.
Vanaf het moment dat ze een knobbeltje voelde in haar hals, en terug kwam (huilend) van de huisarts dat ze naar het ziekenhuis moest, de diagnose kanker. De chemo therapie, betalingen, momenten van wou het gaat heel goed en het is bijna weg... tot nieuwe uitzaaiingen gevonden. Allemaal van zeer dichtbij meegemaakt. Was het laatste kind wat nog thuiswonend was.
Binnen 10 maanden is mijn moeder overleden aan Kanker, begonnen in de longen, uitzaaiingen in de hals/nek tot uiteindelijk hersenen.
Gelukkig is haar heel veel ellende bespaard gebleven en heeft ze zonder dat ze een zuurstof gebrek of iets heeft gehad mogen sterven op een rustige en natuurlijke manier.
De impact die het heeft om je moeder op deze manier te verliezen is niet te omschrijven. Nog steeds vieren we elk jaar haar verjaardag, en gaan we op haar sterfdag iets samen doen (vader, broer en ik). Onze levens zijn na het overlijden sterk veranderd (niet in negatieve zin..) en zijn dit nog echt onze momenten.
Zo heb ik ook dit jaar op de sterfdag mijn vader en broer als getuigen gevraagd voor mijn huwelijk.. Zo blijft het allemaal speciaal.
Mijn moeder heeft altijd geroepen (spottend) dat ze geen 50 wou worden, en dat is haar gelukt, ze is op haar 49ste overleden.
Gelukkig is haar veel ellende bespaard gebleven en is het geen hoopje botten geworden die permanent aan de beademing moest. Okay je leeft dan nog wel maar zonder kwaliteit van leven. Nu waren de laatste 10 maanden zeker niet de beste, in tegendeel.. Maar het heeft allemaal zo moeten zijn
Mijn moeder had inmiddels 55 jaar moeten zijn...
Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van o.a. long kanker.
Vanaf het moment dat ze een knobbeltje voelde in haar hals, en terug kwam (huilend) van de huisarts dat ze naar het ziekenhuis moest, de diagnose kanker. De chemo therapie, betalingen, momenten van wou het gaat heel goed en het is bijna weg... tot nieuwe uitzaaiingen gevonden. Allemaal van zeer dichtbij meegemaakt. Was het laatste kind wat nog thuiswonend was.
Binnen 10 maanden is mijn moeder overleden aan Kanker, begonnen in de longen, uitzaaiingen in de hals/nek tot uiteindelijk hersenen.
Gelukkig is haar heel veel ellende bespaard gebleven en heeft ze zonder dat ze een zuurstof gebrek of iets heeft gehad mogen sterven op een rustige en natuurlijke manier.
De impact die het heeft om je moeder op deze manier te verliezen is niet te omschrijven. Nog steeds vieren we elk jaar haar verjaardag, en gaan we op haar sterfdag iets samen doen (vader, broer en ik). Onze levens zijn na het overlijden sterk veranderd (niet in negatieve zin..) en zijn dit nog echt onze momenten.
Zo heb ik ook dit jaar op de sterfdag mijn vader en broer als getuigen gevraagd voor mijn huwelijk.. Zo blijft het allemaal speciaal.
Mijn moeder heeft altijd geroepen (spottend) dat ze geen 50 wou worden, en dat is haar gelukt, ze is op haar 49ste overleden.
Gelukkig is haar veel ellende bespaard gebleven en is het geen hoopje botten geworden die permanent aan de beademing moest. Okay je leeft dan nog wel maar zonder kwaliteit van leven. Nu waren de laatste 10 maanden zeker niet de beste, in tegendeel.. Maar het heeft allemaal zo moeten zijn
Mijn moeder had inmiddels 55 jaar moeten zijn...
Graaauuww?
Mijn moeder (46) had een half jaar terug ineens heel dikke benen, vol met vocht leek wel. Diagnose, embolie in haar voet... Ze mocht blijven een nacht ter observatie, en kwam daarna naar huis met bloedverdunners. Ik had al een bed beneden neergezet omdat ze niet goed kon lopen.
Sinds die dag, is ze lichamelijk enorm achteruit gegaan. Paar keer naar de huisarts, en op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje tijdens mijn werk. Of ik na het werk direct naar huis kwam, men zusje was er ook, ze wilde iets vertellen. Ik ben niet dom, dus ik wist al dat het iets ernstigs was
Kanker gespot. Onzeker of hoe wat en waar, op foto's waren dingen te zien op de lever iig. Inmiddels kreeg ze meer vochtophoping in haar lichaam. Haar benen liepen in 1 stuk door, vochtblaren op de voeten, en een buik alsof er een zesling aan kwam. Ze zou een MRI krijgen, maar kon niet in het apparaat. Eigenlijk moest ze op haar buik liggen voor goede scans, maar dat kon absoluut niet. Met plaspillen naar huis, en een week later weer een afspraak.
Die dag heeft ze niet af hoeven wachten. Ze belde me een dag eerder, vanuit het ziekenhuis. Ze had een hartaanval gehad. Gelukkig was mijn tante (verpleegkundige) al bij ons aan het logeren ivm de omstandigheden en die heeft de ambulance kunnen bellen. Volgende dag weer in het ziekenhuis een hartaanval gekregen Terwijl een goede vriendin op bezoek was. Inmiddels kwamen er wat vroege resultaten naar buiten over de situatie, drastisch verminderde pompfunctie van het hart, tumor in de lever, uitzaaiingen naar haar borst, en de lymfeklieren. Onbehandelbaar.
Dat weekend zou mijn zus 18 worden, en dan wilde mama perse thuis zijn. Na wat overleg en regelen is mama naar huis gekomen. De rit naar huis was zo vermoeiend, dat ze niet bij de verjaardag van mijn zus is geweest. Zij vierde dit trouwens bij haar vriend.
Sinds die dag is alles anders. Heel duidelijk was dat het een aflopende zaak zou zijn. Heel onduidelijk was hoe lang. Mama had nu een bed van de thuiszorg beneden staan, en een po-stoel. Zij kwam zelf nog uit bed, met hulp van ons, om haar behoefte te doen. Af en toe kwam er familie/vrienden langs. Ze heeft zelfs nog een keer een hele middag buiten gezeten in het zonnetje
Bijna 2 maanden heeft het geduurd. Al haar waardigheid heeft ze op moeten geven. Elke stap die ze maakt richting de dood doet zo'n pijn, niet alleen voor haar, maar ook voor wij die er elke dag mee te maken hebben. Vorige week maandag heeft ze haar laatste "heldere" moment gehad. Ze slaapt steeds meer en meer, heeft meer en meer pijn en word steeds duffer door de morfine. Verstaanbaar praten kan ze ook niet meer. Deze maandag hebben we met haar besloten, om haar in slaap te houden. Er is een sterkere morfinepomp gekomen, nadat de huisarts haar in slaap heeft gebracht. Overige medicatie is ook stopgezet.
Actieve euthenasie was mama een groot voorstander van. Dit hebben we ook uitvoerig besproken met haar, en de huisarts. Dit wilde zij vorige week nog niet, die kleine momenten die ze had waarbij ze nog kon praten waren haar heel veel waard. Nu is ze zover afgetakeld, dat ze daar niets duidelijk meer over kan zeggen. Ze heeft ja geknikt voor de passieve euthenasie.
Sprakeloos, dat ben ik meestal. Het overvalt je zo, en het heeft zon impact op je leven. In mijn geval gaat niet alleen mijn moeder dood, maar zal ik ook moeten verhuizen. Ouders zijn gescheiden, en van vader hoor ik nooit iets.
Er draaien zoveel gedachten door mijn hoofd, dat het moeilijk is om alles te verwoorden. Ik denk dat ik iig wel een beeld heb kunnen geven van wát je meemaakt, hóe je dat meemaakt verschilt per persoon maar leuk is het zeker niet...
had een half jaar terug ineens heel dikke benen, vol met vocht leek wel. Diagnose, embolie in haar voet... Ze mocht blijven een nacht ter observatie, en kwam daarna naar huis met bloedverdunners. Ik had al een bed beneden neergezet omdat ze niet goed kon lopen.Sinds die dag, is ze lichamelijk enorm achteruit gegaan. Paar keer naar de huisarts, en op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje tijdens mijn werk. Of ik na het werk direct naar huis kwam, men zusje was er ook, ze wilde iets vertellen. Ik ben niet dom, dus ik wist al dat het iets ernstigs was
Kanker gespot. Onzeker of hoe wat en waar, op foto's waren dingen te zien op de lever iig. Inmiddels kreeg ze meer vochtophoping in haar lichaam. Haar benen liepen in 1 stuk door, vochtblaren op de voeten, en een buik alsof er een zesling aan kwam. Ze zou een MRI krijgen, maar kon niet in het apparaat. Eigenlijk moest ze op haar buik liggen voor goede scans, maar dat kon absoluut niet. Met plaspillen naar huis, en een week later weer een afspraak.
Die dag heeft ze niet af hoeven wachten. Ze belde me een dag eerder, vanuit het ziekenhuis. Ze had een hartaanval gehad. Gelukkig was mijn tante (verpleegkundige) al bij ons aan het logeren ivm de omstandigheden en die heeft de ambulance kunnen bellen. Volgende dag weer in het ziekenhuis een hartaanval gekregen
Terwijl een goede vriendin op bezoek was. Inmiddels kwamen er wat vroege resultaten naar buiten over de situatie, drastisch verminderde pompfunctie van het hart, tumor in de lever, uitzaaiingen naar haar borst, en de lymfeklieren. Onbehandelbaar.Dat weekend zou mijn zus 18 worden, en dan wilde mama perse thuis zijn. Na wat overleg en regelen is mama naar huis gekomen. De rit naar huis was zo vermoeiend, dat ze niet bij de verjaardag van mijn zus is geweest. Zij vierde dit trouwens bij haar vriend.
Sinds die dag is alles anders. Heel duidelijk was dat het een aflopende zaak zou zijn. Heel onduidelijk was hoe lang. Mama had nu een bed van de thuiszorg beneden staan, en een po-stoel. Zij kwam zelf nog uit bed, met hulp van ons, om haar behoefte te doen. Af en toe kwam er familie/vrienden langs. Ze heeft zelfs nog een keer een hele middag buiten gezeten in het zonnetje
Bijna 2 maanden heeft het geduurd. Al haar waardigheid heeft ze op moeten geven. Elke stap die ze maakt richting de dood doet zo'n pijn, niet alleen voor haar, maar ook voor wij die er elke dag mee te maken hebben. Vorige week maandag heeft ze haar laatste "heldere" moment gehad. Ze slaapt steeds meer en meer, heeft meer en meer pijn en word steeds duffer door de morfine. Verstaanbaar praten kan ze ook niet meer. Deze maandag hebben we met haar besloten, om haar in slaap te houden. Er is een sterkere morfinepomp gekomen, nadat de huisarts haar in slaap heeft gebracht. Overige medicatie is ook stopgezet.
Actieve euthenasie was mama een groot voorstander van. Dit hebben we ook uitvoerig besproken met haar, en de huisarts. Dit wilde zij vorige week nog niet, die kleine momenten die ze had waarbij ze nog kon praten waren haar heel veel waard. Nu is ze zover afgetakeld, dat ze daar niets duidelijk meer over kan zeggen. Ze heeft ja geknikt voor de passieve euthenasie.
Sprakeloos, dat ben ik meestal. Het overvalt je zo, en het heeft zon impact op je leven. In mijn geval gaat niet alleen mijn moeder dood, maar zal ik ook moeten verhuizen. Ouders zijn gescheiden, en van vader hoor ik nooit iets.
Er draaien zoveel gedachten door mijn hoofd, dat het moeilijk is om alles te verwoorden. Ik denk dat ik iig wel een beeld heb kunnen geven van wát je meemaakt, hóe je dat meemaakt verschilt per persoon maar leuk is het zeker niet...
Coolguy, Cocktailprikker: sterkte.
Ik heb tot voor kort nooit kanker van dichtbij meegemaakt. Helaas heeft mijn oma (86) nu baarmoederkanker. Ze hebben in september haar baarmoeder verwijderd en inmiddels heeft ze 27 bestralingen achter de rug. Beide behandelingen heeft ze bijna fluitend ondergaan, 3 weken na de operatie liep ze alweer rond alsof er nooit iets gebeurd is en van de bestralingen werd ze alleen ontzettend moe. Een week voor ze klaar was met de bestralingen heeft ze twee TIA's gehad. Ze is en blijft oersterk.
Wij zijn opgegroeid met haar als buurvrouw. Als mijn ouders druk waren, dan waren we daar. Op de vijfentwintig jaar die wij daar de deur dagelijks plat liepen was NIETS haar teveel. En nog steeds ga ik om de dag eventjes langs voor een kop koffie als ik in bij mijn ouders op vakantie ben. Ikzelf woon nu 300 kilometer verderop dus ik zie haar met de kerst, meestal een weekendje in het voorjaar en tijdens de zomer. Op 21 december horen we of de bestralingen succesvol zijn geweest. Ik ga tijdens de vakantie maar eens ouderwets gezellig ganzenborden en dammen met haar.
In het geval dat de bestralingen niet succesvol zijn, dan zien we wel weer verder. Ik merk sowieso dat ik toch na een tijdje wel meer per dag ben gaan zien wat het bracht, ik ben wel bezig met een eventueel overlijden. Ik weet ook dat, gezien haar hoge leeftijd en de manier waarop zij reageert op de behandelingen en tegenslagen, ik er best wel vrede mee zou hebben als het binnenkort ineens over blijkt te zijn. Zij vindt dat ze tot dusver een prachtig leven heeft gehad en ik merk dat ik me ook prima kan vinden in de beslissingen die genomen worden in dit proces. Ik voel me enorm gezegend dat haar enorm lijden gespaard is gebleven tot zover, en het enige dat ik van de toekomst hoop is dat dat zo blijft.
oma
Ik heb tot voor kort nooit kanker van dichtbij meegemaakt. Helaas heeft mijn oma (86) nu baarmoederkanker. Ze hebben in september haar baarmoeder verwijderd en inmiddels heeft ze 27 bestralingen achter de rug. Beide behandelingen heeft ze bijna fluitend ondergaan, 3 weken na de operatie liep ze alweer rond alsof er nooit iets gebeurd is en van de bestralingen werd ze alleen ontzettend moe. Een week voor ze klaar was met de bestralingen heeft ze twee TIA's gehad. Ze is en blijft oersterk.
Wij zijn opgegroeid met haar als buurvrouw. Als mijn ouders druk waren, dan waren we daar. Op de vijfentwintig jaar die wij daar de deur dagelijks plat liepen was NIETS haar teveel. En nog steeds ga ik om de dag eventjes langs voor een kop koffie als ik in bij mijn ouders op vakantie ben. Ikzelf woon nu 300 kilometer verderop dus ik zie haar met de kerst, meestal een weekendje in het voorjaar en tijdens de zomer. Op 21 december horen we of de bestralingen succesvol zijn geweest. Ik ga tijdens de vakantie maar eens ouderwets gezellig ganzenborden en dammen met haar.
In het geval dat de bestralingen niet succesvol zijn, dan zien we wel weer verder. Ik merk sowieso dat ik toch na een tijdje wel meer per dag ben gaan zien wat het bracht, ik ben wel bezig met een eventueel overlijden. Ik weet ook dat, gezien haar hoge leeftijd en de manier waarop zij reageert op de behandelingen en tegenslagen, ik er best wel vrede mee zou hebben als het binnenkort ineens over blijkt te zijn. Zij vindt dat ze tot dusver een prachtig leven heeft gehad en ik merk dat ik me ook prima kan vinden in de beslissingen die genomen worden in dit proces. Ik voel me enorm gezegend dat haar enorm lijden gespaard is gebleven tot zover, en het enige dat ik van de toekomst hoop is dat dat zo blijft.
oma
Resistance is futile.
Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!
Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen
mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp
verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet
Weet het even niet meer.........
ik wens iedereen veel sterkte
[ Bericht 15% gewijzigd door Technofreakzz op 11-11-2009 18:56:17 ]
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen
mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp
verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet
Weet het even niet meer.........
ik wens iedereen veel sterkte
[ Bericht 15% gewijzigd door Technofreakzz op 11-11-2009 18:56:17 ]
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
quote:
Sterkte Cocktailprikker
Vergeet Coolguy en mij niet
(al heb ik heel wat minder kracht nodig dan Cocktailprikker en Coolguy)
Resistance is futile.
Lees 'm nu door. Indrukwekkend. En prachtig om nog eens na te kunnen lezen.quote:
ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen
mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp
verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet
Weet het even niet meer.........
ik wens iedereen veel sterkte
Resistance is futile.
Ik dacht dat ik Coolguy al eerder sterkte had egwenstquote:Op woensdag 11 november 2009 18:54 schreef Seven. het volgende:
[..]
Vergeet Coolguy en mij niet
En omdat ik zo verdrietig word van al die verhalen, lees ik niet alles meer Maar heel veel sterkte aan Coolguy en jou!
En eigenlijk iedereen die het nodig heeft
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Ik ben dat topic ook ooit tegen gekomen, en heb vol bewondering zitten lezen. Raar, dat het dan ineens ook thuis zo voor kan komen.quote:
ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen
mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp
verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet
Weet het even niet meer.........
ik wens iedereen veel sterkte
Ook ik wens iedereen veel steun hier, mocht je het slechte nieuws net te horen hebben gekregen, of je maakt het mee, of je hebt er iemand aan verloren. Het is zo pijnlijk, zo'n verandering in je leven... En je zal het alleen moeten doorstaan
Uiteindelijk komt het wel weer goed, moet je maar denken
Ja, het komt wel goed, maar dat duurde in mijn geval wel lang. Inmiddels is het dan 5 jaar geleden dat ik binnen 3 maanden mijn beste vriend (25) en mijn oma (65) gedag moest zeggen door deze vreselijke ziekte. Ik heb echt zo'n klap gehad, het heeft wat mij betreft echt veel verandert en kapot gemaakt. Wat een vreselijke ziekte is dat.quote:Op woensdag 11 november 2009 19:09 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
Ik ben dat topic ook ooit tegen gekomen, en heb vol bewondering zitten lezen. Raar, dat het dan ineens ook thuis zo voor kan komen.
Ook ik wens iedereen veel steun hier, mocht je het slechte nieuws net te horen hebben gekregen, of je maakt het mee, of je hebt er iemand aan verloren. Het is zo pijnlijk, zo'n verandering in je leven... En je zal het alleen moeten doorstaan
Uiteindelijk komt het wel weer goed, moet je maar denken
Nogmaals heel veel sterkte met alles
En als we iets kunnen doen, als luisteren, dan roep je maar!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Thanksquote:
[..]
Ik dacht dat ik Coolguy al eerder sterkte had egwenst
Maar heel veel sterkte aan Coolguy en jou!
.
Resistance is futile.
mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.
mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".
wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.
mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".
wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
mozes dat is ook niet niks!quote:Op woensdag 11 november 2009 20:18 schreef littledrummergirl het volgende:
mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.
mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".
wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...
pa is gestorven aan darmkanker in 5 maanden. Beide oma's zijn aan kanker gestorven, en m'n moeder heeft nu huidkankerquote:Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef hanskraaijjr het volgende:
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.
M'n achter nicht heeft ook huidkanker.
van een gezonde aangezette man naar een mager lichaam, met opgezette buik, uitpuilende navel van het vocht. Broodmagere armen, verzwakt. Zo verzwakt dat hij tijdens het opstaan op de grond viel toen ik 10 was tijdens het avond eten. M'n moeder was op dat moment eventjes weg en moest ik van hem m'n mond houden. Ook zag hij dingen die er niet waren door de morfine. Uiteindelijk lag hij rustig op zijn bed. Het steeds langzamer ademhalen totdat hij het laatste beetje lucht uitblies. Omdat moeder het wist dat hij het lekker vond om zijn buik in te smeren met olie heb ik dat nog gelukkig kunnen doen. Ook al kon hij niet praten en zien. Het heeft hem een rustig gevoel gegeven.
[ Bericht 19% gewijzigd door Issje op 11-11-2009 20:48:11 ]
A friend doesn't go on a diet because you are fat
Jeutje, da's ook heftig voor je vaderquote:Op woensdag 11 november 2009 20:18 schreef littledrummergirl het volgende:
mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.
mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".
wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Pfoeh... Heel veel sterktequote:Op woensdag 11 november 2009 20:32 schreef Issje het volgende:
[..]
pa is gestorven aan darmkanker in 5 maanden. Beide oma's zijn aan kanker gestorven, en m'n moeder heeft nu huidkanker
M'n achter nicht heeft ook huidkanker.
van een gezonde aangezette man naar een mager lichaam, met opgezette buik, uitpuilende navel van het vocht. Broodmagere armen, verzwakt. Zo verzwakt dat hij tijdens het opstaan op de grond viel toen ik 10 was tijdens het avond eten. M'n moeder was op dat moment eventjes weg en ik moest van hem m'n mond houden. Hij zag dingen die er niet waren door de morfine. Uiteindelijk lag hij rustig op zijn bed. Het steeds langzamer ademhalen totdat hij het laatste beetje lucht uitblies. Omdat moeder het wist dat hij het lekker vond om zijn buik in te smeren met olie heb ik dat nog gelukkig kunnen doen. Ook al kon hij niet praten en zien. Het heeft hem een rustig gevoel gegeven.
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Als je dromen hebt, moet je er *nu* naar handelen, want 'nu' is het enige wat er is.quote:Op vrijdag 6 november 2009 08:24 schreef Dj_unkie het volgende:
[..]
kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)
En als je dan te horen krijgt dat je binnenkort gaat sterven, dan heb je het maximale eruit gehaald.
Dan ben je altijd in het 'nu' bezig geweest met je dromen, en meer is er niet, want de toekomst bestaat niet in het heden.
Maar dood ga je... hoe dan ook.
Ook al heb je al je dromen verwezenlijkt.
In beide gevallen neem je niets mee.
Althans... daar mag je toch wel vanuit gaan.
De lengte van je leven staat echter niet gelijk aan de kwaliteit van je leven.quote:Op vrijdag 6 november 2009 10:53 schreef Hardrebel het volgende:
[..]
Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?
Dat is inderdaad wat een hoop mensen zichzelf voorhouden: als ik 'zo en zo oud' ben geworden, dan heb ik een goed leven geleid. Maar die mensen wachten ook meestal op het moment dat het goede leven komt.
En dat komt nooit als je erop wacht.
Een goed leven leid je *nu*.
Dat is niet iets waar je later al dan wel of niet op terugkijkt.
Ik moet me er zelf soms ook weer even aan herinneren.
Dan ben ik teveel met het verleden of de toekomst bezig.
Maar er lijkt me niks verschrikkelijkers dan later door foto's te bladeren en te mijmeren over 'hoe goed het allemaal wel niet was'.
Gatverdamme Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...
Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...
damn CP..
klinkt cru, maar dat het maar snel voor haar en jullie afgelopen mag zijn en jullie allemaal rust krijgen als je ff van je af wilt schelden ofzo ben je welkom hoor
klinkt cru, maar dat het maar snel voor haar en jullie afgelopen mag zijn en jullie allemaal rust krijgen
als je ff van je af wilt schelden ofzo ben je welkom hoor
Ja doei.
Als je al die verhalen hier leest (vooral van CP) dan mag ik hopen dat ik ooit op een waardige en rustige manier mag gaan. Ik hoop dat ik het slepende lijdensverhaal van kanker nooit hoeft te beleven, hoewel ik er bang voor ben dat ik het ook ooit ga krijgen aangezien de vorm van huidkanker welke mijn vader de das heeft omgedaan erfelijk is
Stand for something or fall for anything
hebben juliie ook euthanasie aangevraagd?quote:Op zondag 15 november 2009 14:24 schreef Cocktailprikker het volgende:
Gatverdamme
veel sterkte
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
zelfs als er kans is op volledige remissie? wat met de ontwikkeling van de huidige behandelmethodes steeds vaker gaat voorkomen?quote:Op dinsdag 17 november 2009 11:11 schreef Technofreakzz het volgende:
ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
dan wil ik het ook zwart op wit hebben met een handtekening en geen loze beloftesquote:Op dinsdag 17 november 2009 12:05 schreef Re het volgende:
[..]
zelfs als er kans is op volledige remissie? wat met de ontwikkeling van de huidige behandelmethodes steeds vaker gaat voorkomen?
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
Daar kun je zo algemeen geen uitspraak over doen. Ik heb schildklierkanker gehad en dat is al 20 jaar geleden. Als ik er niks aan had laten doen, was het heel anders afgelopen.quote:Op dinsdag 17 november 2009 11:11 schreef Technofreakzz het volgende:
ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word
The love you take is equal to the love you make.
dan heb jij gewoon de goede keuze gemaakt.quote:Op dinsdag 17 november 2009 13:41 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Daar kun je zo algemeen geen uitspraak over doen. Ik heb schildklierkanker gehad en dat is al 20 jaar geleden. Als ik er niks aan had laten doen, was het heel anders afgelopen.
hoe groot was de overlevingskans?
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
90%, gelukkig.quote:Op dinsdag 17 november 2009 13:44 schreef Technofreakzz het volgende:
[..]
dan heb jij gewoon de goede keuze gemaakt.
hoe groot was de overlevingskans?
The love you take is equal to the love you make.
dan zou ik het ook wel doen.quote:
maar niet bij minder als 50%
[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=vyKfQkAWiH4&feature=related[/youtube]
Ik denk dat je 45% nog steeds wel een hoog getal vind als je hoort dat je gaat sterven...ik zou hem in de wanhoop waarschijnlijk toch pakken hoor
Stand for something or fall for anything
Helaas loopt alles anders ...quote:
[..]
hebben juliie ook euthanasie aangevraagd?
veel sterkte
Met mama hebben wij vaak, ook al voor de kankercrisis
het gehad over euthenasie. Wij zijn er een groot voorstander van, onnodig lijden is alleen maar pijnlijk voor de persoon/omgeving. Huisarts was er ook zeer open over en betrokken bij, documentje had mama al opgesteld. Echter toen zij voor inmiddels al weer 2 weken terug, haar "laatste" heldere moment had, wilde zij nog geen actieve euthenasie. En daarna is ze zó hard achteruit gegaan, dat ze nu niet meer kán zeggen van kom morgen maar ik heb er genoeg van. Ze spreekt nog geen 2 woorden uit achter elkaar, en die zijn dan nog bijna onverstaanbaar.
Ik verbaas mij over het feit dat het zo loopt zoals het nu gaat
Staat lijnrecht tegenover wat wij altijd besproken hebben.Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum. En dan zegt ze dingen in verwarring, toenstraks "wat is er toch aan de hand". Ik vind het heel erg moeiljk, denk dat ik zo maar even met mijn tantes wil bespreken of het geen optie is om haar geen dormicum toe te dienen zodat zij helder kan zeggen, dat zij niet meer verder wilt zo, en dat de huisarts daarbij is, zodat dat lijden over is
aan de andere kant drinkt zij al 2 weken niet meer, en blijft de katheterzak nog stromen... En is zij alleen maar geler en magerder aan het worden, vraag blijft altijd nog hoe lang moet je gaan zitten wachten
Kan nog dagen zijn 
[ Bericht 9% gewijzigd door Cocktailprikker op 17-11-2009 16:29:26 ]
kheb veel vrienden en familie die aan kanker overleden zijn ...quote:Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
In ALLE gevallen zijn ze overleden NIET door de kanker zelf , maar OF dood VERHOGING VAN DE MORFINE
(eigenlijk een soort van euthenasie dus) , OF door een verkeerde (VEEL TE HOGE) bestraling , OF door de
bijwerking van de CHEMOTHERAPIE
Tja , kweenie wat ikzelf zou doen(voor kiezen) in hun situatie ...
Wat erg... Lijkt me ontzettend moeilijk om mee te moeten maken voor jullie allemaal.quote:
Gatverdamme
Resistance is futile.
Is dat niet een bijwerking van de morfine? Twee mensen die ik heb meegemaakt die (zwaar) aan de morfine waren, kwamen ook zo vaak overeind. Volgens mij werd dat juist aan morfine toegeschreven.quote:Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum.
Verder heel veel sterkte!
crap in = crap out
Mn pa heeft eind vorige week zijn tweedechemo gehad. Eerste dagen ging wel toen zondag en gisteren leek het wel een neergeknuppeld zeehondje maar nu krabbelt die langzaam weer op.
De derde (eerste week december) schijnt het zwaarst te zijn, ook met haaruitval en dergelijke. Dus ben benieuwd
De derde (eerste week december) schijnt het zwaarst te zijn, ook met haaruitval en dergelijke. Dus ben benieuwd
Als ik dit zo lees staat mij nog een hoop te wachten.quote:Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Helaas loopt alles anders ...
In augustus is er longkanker bij m'n pa geconstateerd, tot aan oktober ging het nog best goed; bestraling ging voorspoedig, (puur ter ongemakkenbestrijding), in oktober nog weg geweest, en nu begint het echt vervelend te worden. Met name die aftakeling van een stevige, goed doorvoede vent naar een scharminkel die nog lichter dan mijn moeder is niet leuk om te zien. Zijn stem is ie nu ook al bijna kwijt (aangetaste stembanden), en dat zorgt ervoor dat hij behalve fysiek amper een stem (hij kan heel zachtjes praten) heeft, hij nu langzamerhand ook figuurlijk zijn stem begint kwijt te raken.
En daar heb ik eigenlijk nog het meeste moeite mee, praten over van alles en nog wat alsof m'n pa al dood is, verder naar de toekomst inkijkend, terwijl we aan het avondeten zitten, en m'n pa rechts van mij zit. Zorgvuldig zijn woorden wegend omdat zijn stem zo fragiel is (en ik en m'n ma die ondertussen zo gemakkelijk onbedoeld overheen tetteren.)
Ik vind het trouwens erg prettig dat er hier zo openhartig over wordt gepost, ik volg dit topic al een tijdje en ik moet zeggen dat ik er best wel wat steun uit haal. De gedachte dat ik niet de enige ben sterkt mij in ieder geval. (En het voelt beter dan de mensen die in real life hun eigen -meestal erg trieste en aangrijpende- verhaal als reactie op vertellen, waar ik op dat moment niets mee kan. Dit topic kan ik tenminste in mijn eigen tempo en tijd tot me nemen.)
Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
quote:Op woensdag 18 november 2009 01:25 schreef trovey het volgende:
Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).
Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.
Mijn tante is op 47-jarige leeftijd overleden aan kanker.quote:Op maandag 2 november 2009 14:06 schreef Godtje het volgende:
Ja heb ik meegemaakt.
[b]Dingen doen met dingen, da's machtig mooi
Twitch: <a href="https://www.twitch.tv/drizzt_dourden" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://www.twitch.tv/drizzt_dourden</a>[/b]
Twitch: <a href="https://www.twitch.tv/drizzt_dourden" target="_blank" rel="nofollow norererer noopener" >https://www.twitch.tv/drizzt_dourden</a>[/b]
Was heel erg blij voor hem dat hij het einde niet mee heeft hoeven maken maar dat herseninfarct had iets harder mogen toeslaan, had hem en mijn broer en ik nog 1,5 dag ellende bespaart want alhoewel mijn vader in coma lag merkte hij wel dingen...bv het uitzuigen van de longen die volliepen daar vocht hij nog tegen...verschrikkelijk om dat te moeten zien en je wenst gewoon voor hem dat het zo snel mogelijk over is, sterker nog ik heb tegen hem gefluisterd dat hij kon gaan en niet voor ons moest blijven (want mijn vader was erg ongerust over het feit dat hij zijn kinderen (al waren we toen al volwassen) moest achterlaten(moeder was 8 jaar daarvoor al overleden aan een hersenbloeding)). Na de eerste longbloeding die nacht hebben mijn broer en ik met de artsen overlegd dat hij een overdosis morfine kreeg als de longbloeding kwam die hem het leven zou kosten (hij had eerder die avond al een kleintje gehad). Gelukkig gingen ze er mee accoord en hoefde mijn vader niet te stikken, wat een zegen aan het einde. Het beroerde kwam nog daarna...mijn oma moeten vertellen dat na haar dochter nu ook de schoonzoon, die ze als een zoon beschouwde, was overleden. de eerste en laatste keer dat ik mijn nog enige oma zag huilen, daarna ging het met haar dementie razendsnel en binnen 4 jaar konden we ook afscheid van haar nemen (waar mijn broer en ik ook weer bijwaren na nachten waken).quote:Op woensdag 18 november 2009 02:34 schreef tho_Omas het volgende:
[..]
Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Jezus wat een verhaal zeg. Dat je broer er ook bij is lijkt me ook wel een prettig idee. Dan heb je in ieder geval aanspraak, en bovendien iemand die hetzelfde heeft gezien en doorgemaakt als jij. Vreselijk als je ziet hoe snel het kan gaan.
reageer zelf eens in dit topic danquote:Op woensdag 18 november 2009 03:26 schreef Maureentje het volgende:
[quote]Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
en ja mijn oom woog minder dan 40 kilo nog en nee niet aanspreekbaar en nee acceptatie was er ook niet!
Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt. . Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.
. Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.
Resistance is futile.
Mijn vader is afgelopen donderdag naar Rotterdam gegaan om daar een behandeling te krijgen. Hij is vrijdag weer thuis gekomen. De arts stond er niet achter. Pap heeft deze behandeling al 1,5x gehad (elke behandeling bestaat uit 4 sessies) en het is gevaarlijk, omdat er radioactieve rotzooi in je bloedbaan wordt gebracht.
Hij wilde deze en heeft daar op aangedrongen. De arts wilde dat niet, omdat er acuut lever- en nierfalen kan optreden, maar toch gedaan. Hij is nu weer thuis. Wij moeten, net als de vorige keren, minimaal 2 meter afstand houden vanwege straling. Dat moet 10 dagen.
Hij voelt er niks van, net als de vorige keren. Niet misselijk, niet ziek, helemaal niks. Hij heeft, door zijn ziekte, wel last van zijn rug. Hij ligt eigenlijk de hele dag op de bank. Hij kan wel lopen, maar opstaan vanuit een lig of zitpositie doet pijn aan zijn rug (kanker zit ook in zijn ruggenwervels daar)
Het is begonnen in zijn alvleesklier. Uitzaaiingen naar lever, lymfeklieren, botten, en weet ik veel wat al niet meer. Hij is ook afgevallen, ik weet niet hoeveel, maar ik zie t al aan dat zijn kleren te ruim zitten. Hij eet wel gewoon, heeft ook honger, maar ik zie dat hij achteruit gaat, en dat doet pijn.
Hij wilde deze en heeft daar op aangedrongen. De arts wilde dat niet, omdat er acuut lever- en nierfalen kan optreden, maar toch gedaan. Hij is nu weer thuis. Wij moeten, net als de vorige keren, minimaal 2 meter afstand houden vanwege straling. Dat moet 10 dagen.
Hij voelt er niks van, net als de vorige keren. Niet misselijk, niet ziek, helemaal niks. Hij heeft, door zijn ziekte, wel last van zijn rug. Hij ligt eigenlijk de hele dag op de bank. Hij kan wel lopen, maar opstaan vanuit een lig of zitpositie doet pijn aan zijn rug (kanker zit ook in zijn ruggenwervels daar)
Het is begonnen in zijn alvleesklier. Uitzaaiingen naar lever, lymfeklieren, botten, en weet ik veel wat al niet meer. Hij is ook afgevallen, ik weet niet hoeveel, maar ik zie t al aan dat zijn kleren te ruim zitten. Hij eet wel gewoon, heeft ook honger, maar ik zie dat hij achteruit gaat, en dat doet pijn.
Breitling - Instruments for Professionals
Uiteindelijk wel ja maar was mijn laatste ouder dus,ondanks het feit dat ik al volwassen was, val je toch in een gat. Zeker omdat ik daarna (binnen een jaar) getroffen werd door RSI en artrose en in de ziektewet en uiteindelijk in de WAO terechtkwam (en er ook niet meer ben uitgekomen). Op dat moment zoek je toch steun om door die ellende van ene dokter naar de andere en de administratieve ellende die daarbij komt en tja dan zit je nog midden in het rouwproces, gelukkig had ik mijn broer in deze. Enfin, gelukkig ben ik optimist tot het einde maar soms mag de ellende wel wat minder vlot achter elkaar komen in het leven. Af en toe even ademhalen voordat het volgende zich aandient zou wel leuk zijn want als je op een gegeven moment 5 kwalen in 6 jaar ontwikkeld (en daar dus ook voor onder controle moet blijven/medicijnen voor moet slikken) dan denk je wel als het ene is afgehandeld: What's next en kom maar op met die bak ellende.quote:Op woensdag 18 november 2009 09:28 schreef Seven. het volgende:
Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt.
Enfin nu eindelijk sinds een jaar geen kat ziek en overleden (dat was het geintje wat in 2004 begon), wel zieke katten maar gelukkig niet dusdanig dat het ze het leven kost en op dit moment ook geen extra kwalen voor mezelf dus , laat het zo doorgaan
Optimist tot in de kist
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Miniem's internetvriendinnetje :P
Bij vlagen briljant, helaas is het momenteel windstil
Een oom van me is in 1990 overleden aan kanker, daar heb ik zelf niks van meegekregen want ik was toen nog maar 2.
Mijn tante (de weduwe van die oom) is vorig jaar overleden aan kanker. Ze hoorde het in mei en begin september werd haar verteld dat ze niets meer voor haar konden doen. Diezelfde maand is ze overleden.
Ik heb dat ziekteproces niet echt meegemaakt, en heb haar ook maar 1 keer gezien in die tijd. Achteraf heb ik daar wel spijt van, maar ik vond het ook erg moeilijk om haar zo te zien lijden omdat ze nog zo jong was.
De laatste keer dat ik haar toen heb gezien, lachte ze naar me. Dat was een paar dagen voordat ze is overleden.
Mijn opa is dit jaar in juni overleden. Die was al 2 jaar ziek (ook kanker), en heeft al die tijd nog thuis gewoond, tot een maand voor z'n dood. Die laatste maand heeft hij in het verzorg/verpleeghuis waar ik werk doorgebracht. Op een PG afdeling, waar andere bewoners steeds zijn kamer binnenkwamen. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Hij woog op het eind nog maar iets van 36 kilo en reageerde wel nog op aanspraak.
Mijn tante (de weduwe van die oom) is vorig jaar overleden aan kanker. Ze hoorde het in mei en begin september werd haar verteld dat ze niets meer voor haar konden doen. Diezelfde maand is ze overleden.
Ik heb dat ziekteproces niet echt meegemaakt, en heb haar ook maar 1 keer gezien in die tijd. Achteraf heb ik daar wel spijt van, maar ik vond het ook erg moeilijk om haar zo te zien lijden omdat ze nog zo jong was.
De laatste keer dat ik haar toen heb gezien, lachte ze naar me. Dat was een paar dagen voordat ze is overleden.
Mijn opa is dit jaar in juni overleden. Die was al 2 jaar ziek (ook kanker), en heeft al die tijd nog thuis gewoond, tot een maand voor z'n dood. Die laatste maand heeft hij in het verzorg/verpleeghuis waar ik werk doorgebracht. Op een PG afdeling, waar andere bewoners steeds zijn kamer binnenkwamen. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Hij woog op het eind nog maar iets van 36 kilo en reageerde wel nog op aanspraak.
Meerdere keren,
Geen pretje iig. Oma overleden na een kort ziekbed.
Moeder van vriend had erge kanker, veel uitzaaingen maar ging weg. Een half jaar later nog ergere status teruggekeerd. Ligt nu op sterfbed.
Geen pretje iig. Oma overleden na een kort ziekbed.
Moeder van vriend had erge kanker, veel uitzaaingen maar ging weg. Een half jaar later nog ergere status teruggekeerd. Ligt nu op sterfbed.
ja mee gemaakt.
Me moeder is op 30 juni dit jaar overleden.
Ze was 47 jaar.
6 jaar gevochten tegen de ziekte.
Me moeder is op 30 juni dit jaar overleden.
Ze was 47 jaar.
6 jaar gevochten tegen de ziekte.
"Van Duitsers heb je pas gewonnen als ze met de bus de stad uit zijn."
Vanmorgen gehoord dat een kennis na 3 jaar vechten tegen kanker, is overleden.
Een paar weken geleden was hij nog op de begrafenis van de vader van z'n schoonzus. Heel raar is dat eigenlijk.
De zus van mijn opa is 5 weken na de begrafenis van mijn opa overleden .. ook aan kanker. En op de begrafenis toen was er nog niks aan de hand, ze wist niet dat ze ziek was. Zo raar dat het dan ineens voorbij is.
Een paar weken geleden was hij nog op de begrafenis van de vader van z'n schoonzus. Heel raar is dat eigenlijk.
De zus van mijn opa is 5 weken na de begrafenis van mijn opa overleden .. ook aan kanker. En op de begrafenis toen was er nog niks aan de hand, ze wist niet dat ze ziek was. Zo raar dat het dan ineens voorbij is.
Damn mijn moeder heeft dinsdag de uitslag gekregen dat ze huidkanker heeft.
Ze is ook al gronisch ziek (diabetes) neuropathi, depressief 2 tennis ellebogen en invalide.
Gewoon kut zelf ben ik 18 en m'n moeder is 60
toen ik 12 was was m'n vader overleden aan kanker
m'n moeder kan bijna niks meer, ze is ook nachtblind dus kan ze s'avonds niet met de auto weg.
ze is ook sinds de dood van m'n vader niet meer het huis uitgeweest (vakantie etc) maar heeft ze gezorgd voor m'n zus en mij.
Ze is ook al gronisch ziek (diabetes) neuropathi, depressief 2 tennis ellebogen en invalide.
Gewoon kut zelf ben ik 18 en m'n moeder is 60
toen ik 12 was was m'n vader overleden aan kanker
m'n moeder kan bijna niks meer, ze is ook nachtblind dus kan ze s'avonds niet met de auto weg.
ze is ook sinds de dood van m'n vader niet meer het huis uitgeweest (vakantie etc) maar heeft ze gezorgd voor m'n zus en mij.
A friend doesn't go on a diet because you are fat
updatequote:
[..]
Helaas loopt alles anders ...
Met mama hebben wij vaak, ook al voor de kankercrisis
Echter toen zij voor inmiddels al weer 2 weken terug, haar "laatste" heldere moment had, wilde zij nog geen actieve euthenasie. En daarna is ze zó hard achteruit gegaan, dat ze nu niet meer kán zeggen van kom morgen maar ik heb er genoeg van. Ze spreekt nog geen 2 woorden uit achter elkaar, en die zijn dan nog bijna onverstaanbaar.
Ik verbaas mij over het feit dat het zo loopt zoals het nu gaat
Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum. En dan zegt ze dingen in verwarring, toenstraks "wat is er toch aan de hand". Ik vind het heel erg moeiljk, denk dat ik zo maar even met mijn tantes wil bespreken of het geen optie is om haar geen dormicum toe te dienen zodat zij helder kan zeggen, dat zij niet meer verder wilt zo, en dat de huisarts daarbij is, zodat dat lijden over is
aan de andere kant drinkt zij al 2 weken niet meer, en blijft de katheterzak nog stromen... En is zij alleen maar geler en magerder aan het worden, vraag blijft altijd nog hoe lang moet je gaan zitten wachten
Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan (
) Ook is ze weer begonnen met iets drinken, slokjes, en af en toe een stukje zacht fruit. Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.
Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar
Zelf hebben ze bij mij in 2001 leukemie(bloedkanker) ontdekt. Ik was net 19 jaar. Na 4 chemokuren, 3 totale lichaamsbestralingen en een beenmerg transplantatie is de kanker gelukkig verdwenen! In 2006 ben ik dan ook "genezen" verklaard. Alleen heel die nasleep van de chemo en bestralingen heb ik nog last van! Bijna alles binnen in mijn lichaam is aangetast. En nu lig ik ook weer in het ziekenhuis omdat mijn rechterlong nog maar voor 30% werkt door de bestralingen! Maar dat overwin ik ook wel weer.
quote:
[..]
update
Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan (
Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.
Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar
fijn dat ze weer een beetje opknapt!Sterkte iedereen.... Ik zie hier weer hele indrukwekkende verhalen voorbij komen.
Resistance is futile.
quote:Op maandag 30 november 2009 17:01 schreef Toxin het volgende:
Zelf hebben ze bij mij in 2001 leukemie(bloedkanker) ontdekt. Ik was net 19 jaar. Na 4 chemokuren, 3 totale lichaamsbestralingen en een beenmerg transplantatie is de kanker gelukkig verdwenen! In 2006 ben ik dan ook "genezen" verklaard. Alleen heel die nasleep van de chemo en bestralingen heb ik nog last van! Bijna alles binnen in mijn lichaam is aangetast. En nu lig ik ook weer in het ziekenhuis omdat mijn rechterlong nog maar voor 30% werkt door de bestralingen! Maar dat overwin ik ook wel weer.
.
Wow mozes!quote:Op maandag 30 november 2009 17:01 schreef Toxin het volgende:
Zelf hebben ze bij mij in 2001 leukemie(bloedkanker) ontdekt. Ik was net 19 jaar. Na 4 chemokuren, 3 totale lichaamsbestralingen en een beenmerg transplantatie is de kanker gelukkig verdwenen! In 2006 ben ik dan ook "genezen" verklaard. Alleen heel die nasleep van de chemo en bestralingen heb ik nog last van! Bijna alles binnen in mijn lichaam is aangetast. En nu lig ik ook weer in het ziekenhuis omdat mijn rechterlong nog maar voor 30% werkt door de bestralingen! Maar dat overwin ik ook wel weer.
Morgen hoort mijn pa of ze doorgaan met chemo of dat zijn bloed te beroerd is en ze stoppen met chemo. En ik ben dat het het laatste wordt.
Ik maak het op dit moment mee *oma*
dat is alles wat ik er over kwijt wil
dat is alles wat ik er over kwijt wil
"Purple is the last color of the rainbow colors. It means I will trust and love you for a long time"
Tot zover het opknappen. Na vrijdag heeft ze bijna alleen nog maar geslapen, zeer af en toe een beetje "bij" voor zover dat nog kan. Vandaag is de huisarts weer eens op de koffie geweest ,euthanasie aangekaart, maar ze is gewoon te eigenwijs/sterk om daar mee in te stemmen nu...quote:Op maandag 30 november 2009 17:08 schreef Seven. het volgende:
[..]
Sterkte iedereen.... Ik zie hier weer hele indrukwekkende verhalen voorbij komen.
quote:Op maandag 30 november 2009 17:19 schreef TJDoornbos het volgende:
Morgen hoort mijn pa of ze doorgaan met chemo of dat zijn bloed te beroerd is en ze stoppen met chemo. En ik ben dat het het laatste wordt.
sterkte vent
In A World Of Emoticons, I'm Colon Capital D
Everybody needs a bosom for a pillow!
Everybody needs a bosom for a pillow!
Mn pa heeft relatief goed nieuws gehad. Ze gaan door met chemo (komende vrijdag weer) en de 2 gezwellen worden iets kleiner. Maar of het nou echt asbestkanker is weten ze nog altijd NIET zeker stelletje prutsgasten.
Heel veel sterkte voor degenen die er nu nog midden in zitten
En TJDoornbos, bestaat er een kans dat je vader nog "geneest"? En helaas weet ik alles van "prutsers", ik heb dat zelf meegemaakt met mijn beste vriend... Dat ging van goedaardig langzaamgroeiend naar kwaadaardig snelgroeiend naar binnen 2 maanden dood Mijn oma idem dito, doordat ze bij haar een helemaal verkeerde diagnose gesteld hebben was ze niet meer te redden, de eerste onnodige operatie had al te veel van haar gevergd Dus ik hoop dat ze snel de goede diagnose kunnen stellen!
En TJDoornbos, bestaat er een kans dat je vader nog "geneest"? En helaas weet ik alles van "prutsers", ik heb dat zelf meegemaakt met mijn beste vriend... Dat ging van goedaardig langzaamgroeiend naar kwaadaardig snelgroeiend naar binnen 2 maanden dood
Mijn oma idem dito, doordat ze bij haar een helemaal verkeerde diagnose gesteld hebben was ze niet meer te redden, de eerste onnodige operatie had al te veel van haar gevergd Dus ik hoop dat ze snel de goede diagnose kunnen stellen!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
helemaal weg zal het niet gaan. En hoe erg het dus is weet ik niet precies, met dank aan pruts united
Sterkte in elk geval!quote:Op woensdag 2 december 2009 11:02 schreef TJDoornbos het volgende:
helemaal weg zal het niet gaan. En hoe erg het dus is weet ik niet precies, met dank aan pruts united
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomenquote:
[..]
Tot zover het opknappen. Na vrijdag heeft ze bijna alleen nog maar geslapen, zeer af en toe een beetje "bij" voor zover dat nog kan. Vandaag is de huisarts weer eens op de koffie geweest ,euthanasie aangekaart, maar ze is gewoon te eigenwijs/sterk om daar mee in te stemmen nu...
Vannacht is mama overleden...
zag het al voorbij komen in het Nijmegen topic...Heel naar Sterkte!
Is het een beetje rustig verlopen?
Sterkte!Is het een beetje rustig verlopen?
Stand for something or fall for anything
Heel veel sterkte de komende tijd.. Zoek troost bij elkaar.. praat, lach, huil en denk met elkaar aan haar!quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:16 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
Ik hoop ook dat de tijd die jullie nog samen hadden, fijn was..
Mijn oma heeft vorige week nog een laatste check gehad bij de artsen...ze hebben uitzaaiingen gevonden in haar longen en dus is ze nu echt opgegeven..
Ben benieuwd of ze de kerst nog haalt
Ben benieuwd of ze de kerst nog haalt
"Purple is the last color of the rainbow colors. It means I will trust and love you for a long time"
Heel veel sterktequote:Op vrijdag 11 december 2009 12:16 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
Wat vreselijk naar om te horen... Hopelijk hebben jij en alle andere naasten wel afscheid kunnen nemen en hebben jullie veel troost bij elkaar na deze vreselijke periode En wat naar!quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:22 schreef DjinN het volgende:
Mijn oma heeft vorige week nog een laatste check gehad bij de artsen...ze hebben uitzaaiingen gevonden in haar longen en dus is ze nu echt opgegeven..
Ben benieuwd of ze de kerst nog haalt
Ook jij heel veel sterkte de komende periode!
Come on now, you knew you were lost
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
But you carried on anyway
Oh come on now, you knew you had no time
But you let the day drift away
Gecondoleerd... Uit je posts spreken heel veel fijne gevoelens over je moeder, ik hoop dat je daaruit kunt blijven putten!quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:16 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Mijn vader is na 8 jaar van 'schone' periodes en periodes waarna de kanker terugkeerde op 51 jarige leeftijd overleden. Dat is nu 2 jaar geleden. Hoe ga je daar mee om? Nou niet.. Je denkt daar niet bij na en leeft min of meer op de automatische piloot, ik was 17 jaar toen hij overleed en zat in mijn examen periode, ik ben inmiddels 19 en zit in het 2e jaar van m'n HBO studie maar ik heb het er nog elke dag moeilijk mee. De pijn die hij heeft moeten doorstaan, altijd maar weer 'de kop d'r veur' zoals hij het zelf zei. Ik bewonder hem, en mijn moeder, hij heeft zijn eigen crematie gepland, dat is hartverscheurend. Zijn muziek, zijn manier van doen. Ergens is dat mooi maar het is gewoon niet te bevatten. Ik wist dat hij zou overlijden maar had nooit verwacht dat het ook echt zou gebeuren. Het ging heel snel op het einde, hij was mager, niet meer de sterke getrainde politieman die het was, hij was een beetje afwezig. Ik heb wel het idee dat hij het op het einde niet allemaal meer besefte. Hij heeft voor euthanasie gekozen, dat was al besproken met de arts voordat hij uberhaupt echt eraan onderdoor ging. Is wel een sterke en goede keuze uiteindelijk. Hij had ten tijde dat het niet meer ging uitgezaaide darmkanker in de maag wat inhield dat zijn maag weggevreten werd, dit ging ten koste met veel pijn, niet meer kunnen eten, niet meer kunnen lopen etc. Om een lang verhaal kort te maken, ik kan er nog steeds niet mee omgaan en zal dat ook nooit kunnen. Het is niet zo dat ik het niet geaccepteerd heb, dat inmiddels wel. Ik ben een uitbundig, sociaal en vrolijk persoon maar ik heb periodes dat ik het behoorlijk moeilijk heb..
Mag ik vragen waarom je dit wil weten?
Mag ik vragen waarom je dit wil weten?
Op dinsdag 12 januari 2010 01:09 schreef Suusje-V het volgende:
Bosjebloemen, Pluis_Konijn, pumpkinsoup, Suusje-V, Pixie. & Rockabella 'til the end O+
Bosjebloemen, Pluis_Konijn, pumpkinsoup, Suusje-V, Pixie. & Rockabella 'til the end O+
sterkte!quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:16 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
Tijd geneest diepe wonden, maar het al altijd een litteken geven.quote:
De pijn en herinneringen zullen in verloop van tijd wel minder worden. Je leert ermee leven en (klinkt heel hard) je pa op de achtergrond gaan zetten. Ik betrap mezelf er ook op dat ik ook wel eens flinke tijden niet heb gedacht aan mijn pa. Als ik daar dan aan denk (zoals nu
) dan schiet er er gelijk een brok in mijn keel. De gedachte dat mijn pa tot het eind heeft geknokt tot het einde en geen euthanasie heeft aangevraagd om mij zo lang mogelijk te zien (en mijn broertje geboren te zien worden). Ik bewonder mijn vader en mag hopen dat ik ooit zoveel man wordt als hem Toch heeft dit geen invloed op mijn dagelijks leven. Ik ben nog steeds dezelfde jongen, waarmee je lol kan hebben. Ik heb een geweldige stief/lease pa
. Het is sneu dat mijn pa zo jong is gestorven en ik had gehoopd meer tijd met hem te mogen doorbrengen, maar het zat er niet in. Toch is mijn leven goed en mag ik niet klagen. Wie weet zie ik mijn pa ooit nog eens terug...dan hebben we iig genoeg om over te praten
Stand for something or fall for anything
Sterkte en gecondoleerdquote:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
Sterkte!quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:16 schreef Cocktailprikker het volgende:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
quote:
[..]
En vanaf het begin, zijn we nu bij het einde aangekomen
Ik hoop dat jullie waardig afscheid van elkaar hebben kunnen nemen. Gecondoleerd, heel veel sterkte en een dikke hug.
Resistance is futile.
gecondoleerdquote:Op maandag 2 november 2009 14:23 schreef fetss het volgende:
Ja, meegemaakt van dichtbij met mijn moeder 6 weken geleden is ze overleden... moeilijke tijden...
eigenlijk wil ik iedereen bij deze condoleren en/of sterkte wensen met zijn/haar grote verlies
en voor de zieken die leven, wil ik sterkte wensen met hun herstel
[ Bericht 14% gewijzigd door gailtjuh33 op 12-12-2009 13:35:32 ]
.....
niet wegdrukken!quote:Op maandag 2 november 2009 14:09 schreef hanskraaijjr het volgende:
Hoe pakten jullie de draad weer op, is het gewoon gevoelens wegdrukken en doorgaan?
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'
ooit gehoord van depressie?
Je moet de pijn van het verlies accepteren, maar daarom doet het nog wel pijn.
en soms moet je het even aan de kant zetten omdat je verdriet je verantwoordelijkheden (werk school kinderen) in de weg zit.
Maar onderdruk het niet.
Niet van deze tijd.
Vandaag hebben we mama weggebracht.
Eerst een dienst in de kerk, daarna in het crematorium. Ik heb mama zo veel mogelijk getild, en dat vond ik mooi Al met al, een heel verhaal, typ ik vd week misschien nog wel uit, maar nu is het klaar. Rust En tevredenheid, vandaag was heel mooi.
Eerst een dienst in de kerk, daarna in het crematorium. Ik heb mama zo veel mogelijk getild, en dat vond ik mooi
Al met al, een heel verhaal, typ ik vd week misschien nog wel uit, maar nu is het klaar. Rust En tevredenheid, vandaag was heel mooi.
@cocktail: Goed om te horen dat het mooi was. Heel erg veel sterkte de komende tijd, meer kan ik er niet va maken.
Sterkte *knuffel*quote:Op woensdag 16 december 2009 19:10 schreef Cocktailprikker het volgende:
Vandaag hebben we mama weggebracht.
Eerst een dienst in de kerk, daarna in het crematorium. Ik heb mama zo veel mogelijk getild, en dat vond ik mooi
Zaterdag is het afscheid van oma...dan nemen haar kinderen afscheid van haar. Vraag me niet waarom..maar ze wil haar kleinkinderen er liever niet bij hebben
Ze gaat met de dag achteruit nu en of ze de kerst haalt: we don't know...we denken zelf van niet.
"Purple is the last color of the rainbow colors. It means I will trust and love you for a long time"
Fijn dat je het mooi vond. Belangrijk ook om het later beter te kunnen verwerken. Nu gaat de rest van de wereld weer over tot de orde van de dag, voor jullie zal dat niet makkelijk zijn. Kalm aan, en als je zin/tijd hebt, ben benieuwd naar het verslag.quote:
Vandaag hebben we mama weggebracht.
Eerst een dienst in de kerk, daarna in het crematorium. Ik heb mama zo veel mogelijk getild, en dat vond ik mooi
Resistance is futile.
Ben vorig jaar een hele goede vriend verloren, 2 zelfs, vorig jaar 1tje aan kanker en dit jaar aan een ongeluk.
Degene die aan kanker is overleden was gewoon zo vol energie.
Ik was op vakantie toen mijn moeder het vertelde, ik had nog nooit zoiets meegemaakt dus ik bleef best wel cool, niet te bedenken dat hij ook dood kon gaan..
De maanden die erop volgde viel hij heel erg af, de laatste keer dat ik hem gezien heb was in de winkel waar ik toen werkte, ik vroeg gewoon allerdaags: "Alles goed", waarop hij antwoorde: "Ja jongen, hoe was je vakantie?"
Hij praate erover heen, ik werd in 1 klap verdrietig ( nu weer ) omdat ik op dat punt wist dat hij gewoon dood zou gaan.
Destijds woonde ik niet thuis, mijn moeder was vaak bij hem en zijn vrouw, met zijn zoontje heb ik 8 jaar op de basischool gezeten.
Ik ging gewoon een dag werken, maar dit werd geen gewone dag, ik werd wakker en daar kwam het telefoontje.
"Thomas, moet je zo werk?"
"Ja ik ga zo"
Het huilen was zo intens, ik reageerde nog steeds heel erg kalm, we zijn nu een jaar verder en nu slaat het pas in.
Degene waarmee ik in de Ardenne heb staan werken, van in de ochtend 6 tot 's avonds 18.00, we keken over de bergen uit, en zaten bij ons eigen gemaakt vuur.
De zon ging onder en vliegtuigen vlogen over.
In het midden van dit jaar is een van mijn beste vrienden overleden 20 jaar was hij.. maar dat is voor een anderen keer.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, en ging allemaal zo snel, gelukkig heb ik mooie momenten met hem gehad.
Degene die aan kanker is overleden was gewoon zo vol energie.
Ik was op vakantie toen mijn moeder het vertelde, ik had nog nooit zoiets meegemaakt dus ik bleef best wel cool, niet te bedenken dat hij ook dood kon gaan..
De maanden die erop volgde viel hij heel erg af, de laatste keer dat ik hem gezien heb was in de winkel waar ik toen werkte, ik vroeg gewoon allerdaags: "Alles goed", waarop hij antwoorde: "Ja jongen, hoe was je vakantie?"
Hij praate erover heen, ik werd in 1 klap verdrietig ( nu weer ) omdat ik op dat punt wist dat hij gewoon dood zou gaan.
Destijds woonde ik niet thuis, mijn moeder was vaak bij hem en zijn vrouw, met zijn zoontje heb ik 8 jaar op de basischool gezeten.
Ik ging gewoon een dag werken, maar dit werd geen gewone dag, ik werd wakker en daar kwam het telefoontje.
"Thomas, moet je zo werk?"
"Ja ik ga zo"
Het huilen was zo intens, ik reageerde nog steeds heel erg kalm, we zijn nu een jaar verder en nu slaat het pas in.
Degene waarmee ik in de Ardenne heb staan werken, van in de ochtend 6 tot 's avonds 18.00, we keken over de bergen uit, en zaten bij ons eigen gemaakt vuur.
De zon ging onder en vliegtuigen vlogen over.
In het midden van dit jaar is een van mijn beste vrienden overleden 20 jaar was hij.. maar dat is voor een anderen keer.
Ik hoop dat je hier wat aan hebt, en ging allemaal zo snel, gelukkig heb ik mooie momenten met hem gehad.
Wat een verrekte rot ziekte is dit. Ik hoop van harte dat in 2010 een oplossing is voor deze narigheid, dat moet er ooit toch eens komen....
Blues ain't nothing but a good man feeling bad...
Ik zit er ook ff doorheen hoor, zucht .
In 2005 is mijn allerliefste stiefmoeder (46) overleden aan de gevolgen van borstkanker. Dat was ongetwijfeld de meest moeilijke tijd uit mijn leven. Het gevecht van haar, mijn vader zo stuk zien en alles er omheen was gruwelijk zwaar. En je beseft pas dat ze er echt niet meer is, als ze er echt niet meer is. En dan nog.. de wereld gaat gewoon door! Terwijl jouw wereld echt stilstaat!
En nu weer. Of nu? Het houdt niet op! Daarna heb ik nog een vriend (17) verloren, mijn aangetrouwede nicht en nog drie hele goede vrienden van mijn ouders. Allemaal kanker en allemaal (te!) jong. Bla bla bla gewoon!
Maar de klap nu is dat we afgelopen week (terwijl een kennis werd begraven!) te horen kregen dat mijn moeders allerbeste vriendin kanker heeft en de vader van mijn beste vriend ongeneeslijke uitzaaiingen.
Ondanks dat het dus blijkbaar min of meer geregeld begint te worden, is dit elke keer weer een klap in je face! Hele gezeik van stiefmoeder komt weer boven. Ongelooflijk! Wat een tyfus ziekte!
Ik word er gewoon zo verdrietig van! Die vechtende mensen, onschuldig. Je weet EXACT wat ze voelen, maar wat kun je zeggen? Eén woord: kutziekte!
.In 2005 is mijn allerliefste stiefmoeder (46) overleden aan de gevolgen van borstkanker. Dat was ongetwijfeld de meest moeilijke tijd uit mijn leven. Het gevecht van haar, mijn vader zo stuk zien en alles er omheen was gruwelijk zwaar. En je beseft pas dat ze er echt niet meer is, als ze er echt niet meer is. En dan nog.. de wereld gaat gewoon door! Terwijl jouw wereld echt stilstaat!
En nu weer. Of nu? Het houdt niet op! Daarna heb ik nog een vriend (17) verloren, mijn aangetrouwede nicht en nog drie hele goede vrienden van mijn ouders. Allemaal kanker en allemaal (te!) jong. Bla bla bla gewoon!
Maar de klap nu is dat we afgelopen week (terwijl een kennis werd begraven!) te horen kregen dat mijn moeders allerbeste vriendin kanker heeft en de vader van mijn beste vriend ongeneeslijke uitzaaiingen.
Ondanks dat het dus blijkbaar min of meer geregeld begint te worden, is dit elke keer weer een klap in je face! Hele gezeik van stiefmoeder komt weer boven. Ongelooflijk! Wat een tyfus ziekte!
Ik word er gewoon zo verdrietig van! Die vechtende mensen, onschuldig. Je weet EXACT wat ze voelen, maar wat kun je zeggen? Eén woord: kutziekte!
Als kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wow heftig, hang in there! *Knuffel*quote:Op donderdag 17 december 2009 23:56 schreef Qebbel het volgende:
Ik zit er ook ff doorheen hoor, zucht
In 2005 is mijn allerliefste stiefmoeder (46) overleden aan de gevolgen van borstkanker. Dat was ongetwijfeld de meest moeilijke tijd uit mijn leven. Het gevecht van haar, mijn vader zo stuk zien en alles er omheen was gruwelijk zwaar. En je beseft pas dat ze er echt niet meer is, als ze er echt niet meer is. En dan nog.. de wereld gaat gewoon door! Terwijl jouw wereld echt stilstaat!
En nu weer. Of nu? Het houdt niet op! Daarna heb ik nog een vriend (17) verloren, mijn aangetrouwede nicht en nog drie hele goede vrienden van mijn ouders. Allemaal kanker en allemaal (te!) jong. Bla bla bla gewoon!
Maar de klap nu is dat we afgelopen week (terwijl een kennis werd begraven!) te horen kregen dat mijn moeders allerbeste vriendin kanker heeft en de vader van mijn beste vriend ongeneeslijke uitzaaiingen.
Ondanks dat het dus blijkbaar min of meer geregeld begint te worden, is dit elke keer weer een klap in je face! Hele gezeik van stiefmoeder komt weer boven. Ongelooflijk! Wat een tyfus ziekte!
Ik word er gewoon zo verdrietig van! Die vechtende mensen, onschuldig. Je weet EXACT wat ze voelen, maar wat kun je zeggen? Eén woord: kutziekte!
Thnxquote:Op vrijdag 18 december 2009 00:43 schreef W1ckeDxt het volgende:
[..]
Wow heftig, hang in there! *Knuffel*
!Helpt toch wel ook, beetje van je afschrijven.
Als kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Mijn broertje is een paar jaar geleden overleden aan de gevolgen van leukemie.
Ik heb jaren rondgelopen met het idee van "mocht ik kanker krijgen, ga ik mooi niet naar de huisarts".
Vond het zo'n gedoe aan je lijf, dat ziekenhuis. Nooit geen rust enzo.
Liever blijf ik bij mijzelf, en zoek ik een rustig plekje op om van alles en iedereen afscheid te nemen.
Ik heb jaren rondgelopen met het idee van "mocht ik kanker krijgen, ga ik mooi niet naar de huisarts".
Vond het zo'n gedoe aan je lijf, dat ziekenhuis. Nooit geen rust enzo.
Liever blijf ik bij mijzelf, en zoek ik een rustig plekje op om van alles en iedereen afscheid te nemen.
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
@capricia: met het risico dat je zinloos overlijdt. Kijk naar Sylvia Millecam, dat was ook onnodig bleek later. Dat zou jammer zijn. Ik begrijp je mening en standpunt dat je een waardig einde wil, maar als je het niet probeert dan ga je 100% zeker binnen korte tijd dood.. Brr.
Maar buiten dat, afschuwelijk om zo'n jong iemand te moeten verliezen
Maar buiten dat, afschuwelijk om zo'n jong iemand te moeten verliezen
Ik kan nu de keuze van capricia wel begrijpen. Toch als ik later kinderen zou ehbben, dan zou ik het zo lang mogelijk willen rekken.
Stand for something or fall for anything
Ik heb een gesprek met mn pa geprobeerd aan te knopen maar erg veel zinnigs kwam er niet uit. Maar het belangrijkste is: Hij heeft max. een jaar gekregen van de arts.
Eerder zei die tegen mij dat die niet wist hoe of wat. Waardoor ik beetje vastliep mentaal
Eerder zei die tegen mij dat die niet wist hoe of wat. Waardoor ik beetje vastliep mentaal
Capricia... Je kan ook er voor kiezen om niet verder behandeld te worden, als blijkt dat behandeling niet voldoende garantie geeft op een waardig leven. Mijn moeder heeft dit ook besloten, toen bleek dat er eigenlijk niks te doen aan was. De laatste tijd heeft zij thuis door kunnen brengen, ze heeft nog veel kunnen regelen en met bijna iedereen nog kunnen praten.quote:
Mijn broertje is een paar jaar geleden overleden aan de gevolgen van leukemie.
Ik heb jaren rondgelopen met het idee van "mocht ik kanker krijgen, ga ik mooi niet naar de huisarts".
Vond het zo'n gedoe aan je lijf, dat ziekenhuis. Nooit geen rust enzo.
Liever blijf ik bij mijzelf, en zoek ik een rustig plekje op om van alles en iedereen afscheid te nemen.
Bij een meisje van 19 wat ik goed ken hebben ze 2 weken geleden kanker ontdekt.
Gelukkig ziet het er wel goed uit voor haar.
Gelukkig ziet het er wel goed uit voor haar.
All she wants and needs is just a little taste..
Ik heb ook al veel afscheid moeten nemen van mensen die aan kanker leden: de vader van een goede vriend, 2 familieleden, een vriendin met een hersentumor
6 jaar geleden heeft mijn moeder borstkanker gehad. Ze waren er vroeg bij, hebben haar geopereerd en dan is ze bestraald geweest. 't was een moeilijke tijd en sindsdien laat ze haar 2x per jaar onderzoeken.
Nu blijkt dat er op de laatste mammografie enkele 'veranderingen' waren... Ze heeft nu een mri scan laten nemen en binnen een paar dagen moet ze naar haar dokter bellen.
Zou het terug kanker kunnen zijn?
Ik houd mijn hart vast voor de uitslag want ik weet niet of ik het zonder haar, alleen, moet redden.
6 jaar geleden heeft mijn moeder borstkanker gehad. Ze waren er vroeg bij, hebben haar geopereerd en dan is ze bestraald geweest. 't was een moeilijke tijd en sindsdien laat ze haar 2x per jaar onderzoeken.
Nu blijkt dat er op de laatste mammografie enkele 'veranderingen' waren... Ze heeft nu een mri scan laten nemen en binnen een paar dagen moet ze naar haar dokter bellen.
Zou het terug kanker kunnen zijn?
Ik houd mijn hart vast voor de uitslag want ik weet niet of ik het zonder haar, alleen, moet redden.
Ik heb net even het topic opnieuw gelezen, en ik verbaas me zo over de tijd die voorbij is gegaan, het leek zo lang, maar eigenlijk ging het zo snel, gebeurde er zoveel. Kan nog steeds niet wennen aan die lege plek hier in huis, de stilte, en het feit dat ik over een maand ong. ergens anders woon. Kan mezelf ook er nog niet toe aanzetten om dingen op te ruimen van mam.
Zo gek. Zo gvd klote
Ik wil er zoveel bij stil staan maar ik merk dat ik daar zo weinig tijd voor heb, komt genoeg op me af nu. En hoe cru ook, het leven gaat door. Iedereen leeft door maar voor mij staat de tijd nog steeds even stil. Stil sinds de dag dat duidelijk werd dat ik mama ging verliezen
Als er iets is wat ik nog graag had willen doen, is het mama nog wat flinke knuffels geven...
Zo gek. Zo gvd klote
Ik wil er zoveel bij stil staan maar ik merk dat ik daar zo weinig tijd voor heb, komt genoeg op me af nu. En hoe cru ook, het leven gaat door. Iedereen leeft door maar voor mij staat de tijd nog steeds even stil. Stil sinds de dag dat duidelijk werd dat ik mama ging verliezen
Als er iets is wat ik nog graag had willen doen, is het mama nog wat flinke knuffels geven...
Even nog een kwootje... van even terug. Ik pakte net een deken van boven, omdat ik het wat fris kreeg. Ruikt hij nog steeds naar die lucht die Mwanatabu omschrijftquote:
[..]
Nou ja doe mij maar een ongeluk dan, zo *poef* dood, of rustig in mijn slaap op mijn 80e na een rijk leven, lijkt me een stuk menswaardiger dan (ik noem maar wat hoor) in de loop van een paar maanden stukken van mijn eigen organen uitkotsen, maanden niet kunnen eten en je eigen afvalstoffen (lees: ontlasting) uitzweten zodat je een paar weken weg ligt te rotten in je bed in afschuwelijke pijn en de wetenschap dat je je kinderen achterlaat met dit beeld
Mens, lees wat je schrijft.
quote:Op maandag 28 december 2009 22:04 schreef Cocktailprikker het volgende:
...
[..]
Even nog een kwootje... van even terug. Ik pakte net een deken van boven, omdat ik het wat fris kreeg. Ruikt hij nog steeds naar die lucht die Mwanatabu omschrijft
Zo had ik het niet bedoeld...
En ja, opruimen van de spulletjes is echt heel triest. Toen mijn moeder (niet aan kanker) overleden was, was dat echt een enorme berg die we moesten nemen. Het was van de eerste weken echt het zwaarste moment. Ze maakte een hoop kleren zelf omdat ze nogal bijzondere maten had (bijna 1 meter 90) dus het waren ook geen dingen die je zo blind weggooide ofzo. Ik heb eerlijk gezegd nog steeds een aantal van haar zelfgemaakte kleren in mijn kast hangen...
If you have a problem, if no-one else can help, and if you can find them, maybe you can hire the A-Team
Even een update van mijn eerdere post 17dec. De vader van mijn beste vriend is gisteren overleden . Ongelooflijk hoe snel zoiets kan gaan! Ben er echt van geschrokken!
De beste vriendin van mijn moeder wordt vandaag geopereerd. Hopelijk komt dat wel helemaal goed!!! Ik zei het toen al; wat een tyfusziekte. Ongelooflijk
. Ongelooflijk hoe snel zoiets kan gaan! Ben er echt van geschrokken!De beste vriendin van mijn moeder wordt vandaag geopereerd. Hopelijk komt dat wel helemaal goed!!! Ik zei het toen al; wat een tyfusziekte. Ongelooflijk
Als kunst volmaakt is, is de wereld overbodig.
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Wees wie je bent, maar accepteer ook anderen!
Weet iemand hier of chemo ook je hersenen erg aantasten? Ik merk steeds vaker dat mijn vader dingen echt 3 keer vraagt. Zoals deze week heeft hij al driemaal gevraagd wat ik dit weekend ga doen.
Je hoort het wel vaker ja, dat mensen het moeilijk vinden om zich te concentreren, of kleine dingetjes te onthouden. Heb een keer ergens gelezen dat volgens onderzoekers chemo de stofwisseling in de hersenen beïnvloedtquote:
Weet iemand hier of chemo ook je hersenen erg aantasten? Ik merk steeds vaker dat mijn vader dingen echt 3 keer vraagt. Zoals deze week heeft hij al driemaal gevraagd wat ik dit weekend ga doen.
Veel sterkte verder TJ
Twee keer mee gemaakt, mijn nicht en tevens beste vriendin was net zwanger toen ze te horen kreeg dat ze kanker had (d8 bot) Ze heeft er voor gekozen om haar zoon te wereld te brengen omdat het ongeneeslijk was, daarna is ze aan de chemo gegaan en heeft het nog een jaar weten te rekken. Op het eind heeft ze gekozen voor euthanasie, Van een gezonde jonge levenslustige vrouw werd ze een skelet
Mijn vader is bijna 3 jaar terug overleden aan asbestkanker, hij ging voor een hoestje wat niet weg wou gaan. de prognose was een half jaar hij heeft het nog een jaar weten te rekken en in dat jaar hebben hij en mijn moeder nog zoveel mogelijk leuke dingen gedaan. Zoals op vakantie,s gaan.
Tussendoor werd hij bestraald en geopereerd aan zijn ogen. (chemo weigerde hij omdat het alleen levens rekkend zou zijn)Ook had hij de euthanasie al geregeld en de hele crematie en het hele gebeuren rond het asbest fonds om mijn moeder zo verzorgd mogelijk achter te laten.
De laatste maand zat hij aan de zuurstof en de pijnstillers werden natuurlijk zwaarder.
De laatste zaterdag is hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht en s,maandags weer thuis gekomen omdat hij thuis wou sterven. S,avonds is hij rustig overleden.
Mijn vader is bijna 3 jaar terug overleden aan asbestkanker, hij ging voor een hoestje wat niet weg wou gaan. de prognose was een half jaar hij heeft het nog een jaar weten te rekken en in dat jaar hebben hij en mijn moeder nog zoveel mogelijk leuke dingen gedaan. Zoals op vakantie,s gaan.
Tussendoor werd hij bestraald en geopereerd aan zijn ogen. (chemo weigerde hij omdat het alleen levens rekkend zou zijn)Ook had hij de euthanasie al geregeld en de hele crematie en het hele gebeuren rond het asbest fonds om mijn moeder zo verzorgd mogelijk achter te laten.
De laatste maand zat hij aan de zuurstof en de pijnstillers werden natuurlijk zwaarder.
De laatste zaterdag is hij met spoed naar het ziekenhuis gebracht en s,maandags weer thuis gekomen omdat hij thuis wou sterven. S,avonds is hij rustig overleden.
Mijn oom heeft nu longkanker en zit nu in een ongeneeslijk stadium. De verhalen klinken triest en herkenbaar.
Life is just a series of peaks and troughs, yeah. And you don't know whether you're in a trough until you're climbing out, or on a peak, 'till you're coming down. And that's it. - David Brent
Even een schopje Denk dat het goed is voor mensen om te zien dat hier een topic is waarin gepost kan worden
Hier is het nu iets meer dan een jaar geleden, de tijd vliegt voorbij. Het heeft mijn leven voorgoed veranderd. Máár wel positief vind ik ,hoe raar dat misschien kan klinken.
Denk dat het goed is voor mensen om te zien dat hier een topic is waarin gepost kan worden Hier is het nu iets meer dan een jaar geleden, de tijd vliegt voorbij. Het heeft mijn leven voorgoed veranderd. Máár wel positief vind ik ,hoe raar dat misschien kan klinken.
Heb het bij mn opa gezien toen ik nog heel jong was. Slokdarmkanker was dat. Staat me bij dat die man enorm heeft moeten lijden ook met een operatie die achteraf geen zin had.
Mijn opa kreeg ineens te horen dat hij luchtpijp/keelholte kanker had. Vaak bestraald wat wel een jaar duurde, operatie gehad en heeft nu stoma in de hals. Geen uitzaaiingen verder en de jaarcontroles zijn tot nu toe goed. Maar was heel erg schrikken toen en nu kan hij ook niet meer ruiken, en praat doormiddel op dat knopje (stoma) te drukken. Klinkt ook heel eentonig en raar, maarja ik ben het al gewend. Al zit hij er zelf nog heel erg mee (begrijpelijk!).
mijn beide ouders ben ik aan kanker kwijtgeraakt en 2 jaar geleden bleek ik het zelf te hebben, heb chemo en 2 stamceltransplantaties gehad, de laatste van een franse donor (ben ik eeuwig dankbaar) en nu gaat het goed, zo heb ik 99% identiek bloed als de donor en is mijn imuunsysteem hetzelfde wat overigens prima werkt
toch is de ziekte ongeneselijk en het kan nog 1 jaar duren maar ook 30 jaar dus ik ben dankbaar voor elke dag en om eerlijk te zijn denk ik nog lang te leven
toch is de ziekte ongeneselijk en het kan nog 1 jaar duren maar ook 30 jaar dus ik ben dankbaar voor elke dag en om eerlijk te zijn denk ik nog lang te leven
Indrukwekkend. Carpe diem.quote:Op zondag 2 januari 2011 22:06 schreef pinine het volgende:
mijn beide ouders ben ik aan kanker kwijtgeraakt en 2 jaar geleden bleek ik het zelf te hebben, heb chemo en 2 stamceltransplantaties gehad, de laatste van een franse donor (ben ik eeuwig dankbaar) en nu gaat het goed, zo heb ik 99% identiek bloed als de donor en is mijn imuunsysteem hetzelfde wat overigens prima werkt
toch is de ziekte ongeneselijk en het kan nog 1 jaar duren maar ook 30 jaar dus ik ben dankbaar voor elke dag en om eerlijk te zijn denk ik nog lang te leven
Eclaire84: Wax je of je scheer je??
schouderklopje: waarom wil je dat weten??
Radicalist: zeg gewoon want ik hou van je. je heb zeker lekker glad kutje
Nektasje2: Hahah kijk deze gozer met moeite met 1 hand typen hahaahahah
schouderklopje: waarom wil je dat weten??
Radicalist: zeg gewoon want ik hou van je. je heb zeker lekker glad kutje
Nektasje2: Hahah kijk deze gozer met moeite met 1 hand typen hahaahahah
Mijn oma, 97, is nu met met 2 hartinfarcten opgenomen in het ziekenhuis. Het herstel gaat goed. Gelukkig.
Maar ze blijft een mensje van de dag. Ze kan zo 100 worden, maar ook binnen een maand of week doodgaan.
Ze heeft tot haar 92ste zelfstandig alleen thuis gewoond. Ze gaat nu psychisch achterruit doordat ze verzorgd wordt.
Al met al heeft ze heel lang zelfstandig gewoond, met haar hond en katten.
Bejaarden tehuizen maken je dood!
Mijn broertje (2 jaar jonger dan ik) is een paar jaar geleden doodgegaan aan kanker, leukemie.
Al mijn doodsangsten gaan daar over.
Maar ze blijft een mensje van de dag. Ze kan zo 100 worden, maar ook binnen een maand of week doodgaan.
Ze heeft tot haar 92ste zelfstandig alleen thuis gewoond. Ze gaat nu psychisch achterruit doordat ze verzorgd wordt.
Al met al heeft ze heel lang zelfstandig gewoond, met haar hond en katten.
Bejaarden tehuizen maken je dood!
Mijn broertje (2 jaar jonger dan ik) is een paar jaar geleden doodgegaan aan kanker, leukemie.
Al mijn doodsangsten gaan daar over.
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Kutte is dat chemo, besyraling etc zo'n hoge kans op kanker geven binnen 10 jaar...dat weet jij ook. Daar heb je voor moeten tekenen.quote:Op zondag 2 januari 2011 22:06 schreef pinine het volgende:
mijn beide ouders ben ik aan kanker kwijtgeraakt en 2 jaar geleden bleek ik het zelf te hebben, heb chemo en 2 stamceltransplantaties gehad, de laatste van een franse donor (ben ik eeuwig dankbaar) en nu gaat het goed, zo heb ik 99% identiek bloed als de donor en is mijn imuunsysteem hetzelfde wat overigens prima werkt
toch is de ziekte ongeneselijk en het kan nog 1 jaar duren maar ook 30 jaar dus ik ben dankbaar voor elke dag en om eerlijk te zijn denk ik nog lang te leven
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
even terzijde, links zie ik Ads door google met reclame van een ziekenhuis voor een behandeling tegen prostaatkanker, dit vindt ik als patient wel erg ver gaan moet niet kunnen vindt ik
zelfs kanker wordt gecommercialiseerd
moet niet kunnen vindt ik zelfs kanker wordt gecommercialiseerd
Jaartje geleden was een van mijn familieleden gestorven. Borstkanker. Ze was een geweldig persoon en ik mis haar nog steeds.
Helaas kan ik nog steeds er niet echt over praten en dus je vragen niet kan beantwoorden, TS.
Helaas kan ik nog steeds er niet echt over praten en dus je vragen niet kan beantwoorden, TS.
"Give me some chocolate or I will cut you" -Becky
Hoe bewust leef je dan wel niet zeg.. Merk dat dat vooral, na het overlijden van men moeder ben ik me van zoveel meer dingen bewust geworden. Van werkelijk alles, ook geuren en kleuren.quote:
mijn beide ouders ben ik aan kanker kwijtgeraakt en 2 jaar geleden bleek ik het zelf te hebben, heb chemo en 2 stamceltransplantaties gehad, de laatste van een franse donor (ben ik eeuwig dankbaar) en nu gaat het goed, zo heb ik 99% identiek bloed als de donor en is mijn imuunsysteem hetzelfde wat overigens prima werkt
toch is de ziekte ongeneselijk en het kan nog 1 jaar duren maar ook 30 jaar dus ik ben dankbaar voor elke dag en om eerlijk te zijn denk ik nog lang te leven
Ik heb alleen meegemaakt dat ik het gehoord heb dat hij het had. Hij is er weer van genezen.
Ik liep naar beneden, want de bel ging, en pa kwam hoestend achter me aan. Dokter voor de deur. Nou ja, ik werd dan gelijk weer naar boven gestuurd, want ik mocht er niet bij zijn of zo, toen had ik al in de gaten dat het mis was.
Toen m'n pa huilend aan de trap stond, en vertelde dat hij inderdaad kanker had, had ik echt het gevoel alsof de vloer onder m'n voeten weg werd getrokken. Je denkt natuurlijk meteen aan het ergste. Je denkt van; 'Ik zie hem nooit 50 worden. Wat is dit. Waarom moet dit ons overkomen?'. Stoppen met huilen lukte niet. Ikzelf heb daar medicijnen voor moeten slikken.
Toen we hoorden dat hij schoon werd verklaard, moest ik weer denken aan toen we het hoorden. En hoe hij vol pijn op het bed had gelegen na z'n operatie. Zoiets is echt ontzettend moeilijk om te zien. Hij zat daar wel aan 10 slangen, verging van de pijn. Ik moest dan ook geregeld de gang op omdat ik mezelf niet meer in kon houden.
Mijn vader zei zelf ook; 'Je hoort het, en je hebt praktisch je goede pak al klaarliggen voor je eigen begrafenis.'
Vreselijk, vond ik dat om te horen.
Helaas hebben wij dan ook niet lang kunnen genieten van het goede nieuws, een dag daarna kregen we te horen dat ik diabetes heb. Maar ach, kleinigheidje hou je. Dit alles is nu trouwens iets meer dan een halve maand terug.
Ik liep naar beneden, want de bel ging, en pa kwam hoestend achter me aan. Dokter voor de deur. Nou ja, ik werd dan gelijk weer naar boven gestuurd, want ik mocht er niet bij zijn of zo, toen had ik al in de gaten dat het mis was.
Toen m'n pa huilend aan de trap stond, en vertelde dat hij inderdaad kanker had, had ik echt het gevoel alsof de vloer onder m'n voeten weg werd getrokken. Je denkt natuurlijk meteen aan het ergste. Je denkt van; 'Ik zie hem nooit 50 worden. Wat is dit. Waarom moet dit ons overkomen?'. Stoppen met huilen lukte niet. Ikzelf heb daar medicijnen voor moeten slikken.
Toen we hoorden dat hij schoon werd verklaard, moest ik weer denken aan toen we het hoorden. En hoe hij vol pijn op het bed had gelegen na z'n operatie. Zoiets is echt ontzettend moeilijk om te zien. Hij zat daar wel aan 10 slangen, verging van de pijn. Ik moest dan ook geregeld de gang op omdat ik mezelf niet meer in kon houden.
Mijn vader zei zelf ook; 'Je hoort het, en je hebt praktisch je goede pak al klaarliggen voor je eigen begrafenis.'
Vreselijk, vond ik dat om te horen.
Helaas hebben wij dan ook niet lang kunnen genieten van het goede nieuws, een dag daarna kregen we te horen dat ik diabetes heb.
Maar ach, kleinigheidje hou je. Dit alles is nu trouwens iets meer dan een halve maand terug.
Bi-j mien achter 't huus steet een Amerikaanse slee,
Bi-j de aanschaf mos ik erg diep in de portomonee.
't Is een 8-cilinder met veel chroom en een linnen kap,
Ik hol 'm moeilijk in toom as ik 'm op zien donder trap.
Bi-j de aanschaf mos ik erg diep in de portomonee.
't Is een 8-cilinder met veel chroom en een linnen kap,
Ik hol 'm moeilijk in toom as ik 'm op zien donder trap.
Veel van mijn familieleden zijn overleden aan de gevolgen van kanker. Dat er dus genetische aanleg is lijkt mij duidelijk. Allerlei vormen; Longkanker, baarmoederhalskanker, Hodgkin, borstkanker. Grootouders, ooms, tantes en mijn vader toen hij 44 was. Die is een week of 6 ziek geweest. In Juli werd het ontdekt en in September is hij overleden, was niet meer behandelbaar en gelukkig is hij niet lang ziek geweest. Hij is idd overleden door een overdosis morfine (en zijn eigen wilskracht, toen hij wist wat hij mankeerde wilde hij naar huis en is de volgende ochtend thuis overleden). Ik heb zelf ook kanker gehad, op mijn 26e Hodgkin en op mijn 29e beginstadium van baarmoederhalskanker. Voor beiden succesvol behandelt. De hematolooog zei destijds dat mijn nichtjes en neefjes een verhoogde kans op Hodgkin zouden hebben, niet mijn eigen eventuele kinderen. Idd is een broer van mijn moeder overleden aan Hodgkin, hij was pas midden 20.
Ik heb het dus ook vaak meegemaakt. Als ik weer kanker zou krijgen zou ik ook niet weten of ik daarvoor behandelt zou willen worden. Ligt aan de vorm en de situatie op dat moment. Toen ik zelf onder behandeling was zag ik ook heel oude mensen die dan nog de laatste maanden van hun leven doodziek zijn door de behandelingen en zo hun leven met bv een half jaar verlengen. Ik besloot ter plekke dat dus niet te willen. Kwaliteit van leven vind ik misschien net iets belangrijker dan kwantiteit. Maar dat is iets wat je moeilijk van te voren kunt inschatten.
De jaren die ik nu inmiddels heb gehad nadat ik ziek was, zijn onbetaalbaar en heb ik toch maar mooi gehad
Ik heb het dus ook vaak meegemaakt. Als ik weer kanker zou krijgen zou ik ook niet weten of ik daarvoor behandelt zou willen worden. Ligt aan de vorm en de situatie op dat moment. Toen ik zelf onder behandeling was zag ik ook heel oude mensen die dan nog de laatste maanden van hun leven doodziek zijn door de behandelingen en zo hun leven met bv een half jaar verlengen. Ik besloot ter plekke dat dus niet te willen. Kwaliteit van leven vind ik misschien net iets belangrijker dan kwantiteit. Maar dat is iets wat je moeilijk van te voren kunt inschatten.
De jaren die ik nu inmiddels heb gehad nadat ik ziek was, zijn onbetaalbaar en heb ik toch maar mooi gehad
Ik heb het meegemaakt van het begin tot het eind bij de moeder van een goede vriendin.
ik heb het meegemaakt bij mijn oma.
en heb het meegemaakt bij een vriend ( deze is inmiddels wel genezen.
bij de overige 2 liep het proces heel anders.
de moeder van die vriendin, is vanaf dag 1 tot de laatste dag volledig positief geweest!
altijd opgeruimd en vrolijk, ook als het dagen slechter ging.
Mijn oma, was vanaf dag 1 tot vrijwel de laatste dagen heel bang. Maar uiteindelijk heel opgeruimd en had ze er vrede mee!
ook merk je tijdens het proces dat chemo echt pure gif is!
maar het loopt voor iedereen anders!
ik heb het meegemaakt bij mijn oma.
en heb het meegemaakt bij een vriend ( deze is inmiddels wel genezen.
bij de overige 2 liep het proces heel anders.
de moeder van die vriendin, is vanaf dag 1 tot de laatste dag volledig positief geweest!
altijd opgeruimd en vrolijk, ook als het dagen slechter ging.
Mijn oma, was vanaf dag 1 tot vrijwel de laatste dagen heel bang. Maar uiteindelijk heel opgeruimd en had ze er vrede mee!
ook merk je tijdens het proces dat chemo echt pure gif is!
maar het loopt voor iedereen anders!
Mijn Usericon bevat seksueel getinte, gewelddadige en schokkende inhoud!
De bestralingen ook. Dat draag je tot in de lengte ter dagen met je mee. Het is het afwegen dus waard. Wat doet het met je leven, wat kan het voor je betekenen; pest is alleen dat je op het moment van diagnose/ behandeling geen tijd krijgt om rustig de dingen te overdenken en beslissingen te nemen.quote:Op maandag 3 januari 2011 00:29 schreef CecilBDemented het volgende:
ook merk je tijdens het proces dat chemo echt pure gif is!
Ja maar ik kon de uiterlijke gevolgen van de bestraling niet zien, dus voor mij is het niet te omschrijven wat de straling doet :$quote:
[..]
De bestralingen ook. Dat draag je tot in de lengte ter dagen met je mee. Het is het afwegen dus waard. Wat doet het met je leven, wat kan het voor je betekenen; pest is alleen dat je op het moment van diagnose/ behandeling geen tijd krijgt om rustig de dingen te overdenken en beslissingen te nemen.
de chemo liet wel duidelijk zijn uiterlijke sporen na.
Mijn Usericon bevat seksueel getinte, gewelddadige en schokkende inhoud!
Bestraling, chemokuur etc, is op zich zeer kanker verwekkend.
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Ik ben bestraald. Ik kan nu (20 jaar later) nog steeds geen dingen tillen met mijn linkerarm, heb de tatoeage punten op mijn lichaam staan, groeit geen haar meer in mijn oksel (da's dan wel weer handigquote:
[..]
Ja maar ik kon de uiterlijke gevolgen van de bestraling niet zien, dus voor mij is het niet te omschrijven wat de straling doet :$
de chemo liet wel duidelijk zijn uiterlijke sporen na.
) , heb regelmatig ontstekingen in mijn schouderkapsel en zodra de zon gaat schijnen is mijn huid aan de linkerkant zwart (schouder, nek, arm), ontstekingen in mijn linkerkaak (en inmiddels wat kiezen eruit). Gevolgen die dus de rest van je leven blijven in tegenstelling tot de gevolgen van chemo, die vaak maar tijdelijk zichtbaar zijn. Maar toen ik destijds voor de keuze stond was het "nu beslissen en doen".Je krijgt de tijd niet om erover na te denken. Toen ik met al mijn klachten bij de radioloog aanklopte, zei deze dat dat niets met de bestralingen te maken had. De hematoloog zei echter dat dat wel degelijk de gevolgen van bestralingen waren. Maar je hebt geen keus. Tenzij je zelf arts bent, doe je wat zij je adviseren, omdat zij wel weten waar ze het over hebben (dat is je enigste houvast op zo'n moment). Ik was zelf destijds leerling B-verpleegkundige en dus niet geheel vreemd van anatomie/ pathologie maar ben toch afgegaan op hun kunde.En juist daarom zou ik er heel goed over na moeten denken wat ik zou willen als ik weer ziek zou worden. Of ik dit allemaal nog weer zou willen.....
Duidelijk, dat wist ik niet.quote:
[..]
Ik ben bestraald. Ik kan nu (20 jaar later) nog steeds geen dingen tillen met mijn linkerarm, heb de tatoeage punten op mijn lichaam staan, groeit geen haar meer in mijn oksel (da's dan wel weer handig
Maar je hebt geen keus. Tenzij je zelf arts bent, doe je wat zij je adviseren, omdat zij wel weten waar ze het over hebben (dat is je enigste houvast op zo'n moment). Ik was zelf destijds leerling B-verpleegkundige en dus niet geheel vreemd van anatomie/ pathologie maar ben toch afgegaan op hun kunde.En juist daarom zou ik er heel goed over na moeten denken wat ik zou willen als ik weer ziek zou worden. Of ik dit allemaal nog weer zou willen.....
echter was het bij mijn oma en die moeder van een vriendin een vrij korte ziekte periode.
waardoor het niet meer naar voren is gekomen wat de gevolgen van het bestralen waren.
die vriend van me heeft enkel de chemo gehad vandaar.
Mag ik vragen hoe oud je nu bent? en moet je nu nog steeds op controle komen?
Mijn Usericon bevat seksueel getinte, gewelddadige en schokkende inhoud!
Dat magquote:
[..]
Duidelijk, dat wist ik niet.
echter was het bij mijn oma en die moeder van een vriendin een vrij korte ziekte periode.
waardoor het niet meer naar voren is gekomen wat de gevolgen van het bestralen waren.
die vriend van me heeft enkel de chemo gehad vandaar.
Mag ik vragen hoe oud je nu bent? en moet je nu nog steeds op controle komen?
ik ben 49 (een heel oud iemand voor Fok ) Toen de Hodgkin ontdekt werd was ik 26. Op mijn 30e heb ik een kind gekregen (totaal onverwachts, maar wat een kado!) en al jaren niet meer onder controle en eigenlijk merk ik aan mezelf dat ik dat ook niet meer wil. Het is jarenlang mijn "houvast" geweest aan het leven en de zekerheid voor mijn kind maar op de 1 of andere manier wil ik dat niet meer. Ik hoef niet meer iedere 3 of 6 maanden te horen of mijn bloed wel goed is en of ik geen extra risico's loop. Mijn kind is inmiddels 18 en ik laat het een beetje los. Mijn leven heeft enorme pieken en dalen gekend en ik laat me nu "meevoeren".....Ik zie wel wat er op mijn pad komt
Oud is hoe je je voelt, je leeft nu gewoon je leven begrijp ik.quote:
[..]
Dat mag
En je hebt geaccepteerd dat het eventueel terug kan keren, maar je laat je leven er niet meer door lijden. Dat is wel sterk! Laten we hopen dat het niet meer terugkeert en je lang kan genieten van de mooie dingen om je heen!
Mijn Usericon bevat seksueel getinte, gewelddadige en schokkende inhoud!
quote:
[..]
Oud is hoe je je voelt, je leeft nu gewoon je leven begrijp ik.
En je hebt geaccepteerd dat het eventueel terug kan keren, maar je laat je leven er niet meer door lijden. Dat is wel sterk! Laten we hopen dat het niet meer terugkeert en je lang kan genieten van de mooie dingen om je heen!
Ik ga het zien. Ik weet niet wat ik zal doen als ik weer ziek zal worden. Ik heb al deze jaren zomaar als extra gekregen, plus een kind. Nu mijn kind 18 is, weet ik niet wat ik zal doen als ik weer ziek mocht worden. Ik was zelf 17 toen mijn vader dood ging aan kanker. Ik wilde niets liever dan hem pijn en lijden besparen. Ik hoop dat ik mijn kind voldoende heb meegegeven om zelfstandig haar weg te kunnen vinden... Je hoopt als ouder toch altijd dat je kinderen je overleven en niet andersom......Ik hoop idd dat ik nog lange tijd er zal zijn voor mijn kind, maar ga daar niet van uit. Ik zie het niet als een vanzelfsprekendheid...
Naar topic, de verhalen dan. Maar ik zeg, met positieve moed 2011 beginnen als je je geest sterk weet te houden dan heb je al een slag gewonnen!
Blues ain't nothing but a good man feeling bad...
Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt. Mijn broertje van 6 jaar jonger kreeg op 3 oktober 2010 te horen dat hij zaadbalkanker had. Gelukkig is dit volgens de artsen in 99% van de gevallen 100% te genezen.Wij hadden dus alle hoop op een volledig herstel.
Maandagochtend heeft er direct een amputatie van de bewuste zaadbal plaatsgevonden en na een korte chemokuur zou mijn broertje weer naar huis mogen.
Helaas ging vanaf dat moment alles bergafwaarts. Hij bleek de soort te hebben die slecht is minder dan 1% van de gevallen voor komt en er waren uitzaaiïngen geconstateerd. Meerdere chemokuren stonden hem dan ook ineens in het vooruitzicht.
In de nacht van maandag op dinsdag zijn de artsen begonnen met de eerste kuur. Die eerste kuur bestond uit 3 doses en de laatste daarvan kreeg hij op donderdagmiddag.
Donderdagavond laat is hij met spoed geopereerd omdat één van de gezwellen die inmiddels in zijn hersenen was ontstaan voor heftige zwelling van het hersenweefsel zorgde. Die operatie is hij goed doorgekomen (als in, hij ademde nog, maar lag wel in een coma). De artsen durfde ons geen vooruitzichten te geven en wij zijn begonnen met hopen op veel, maar niets verwachten.
Uit deze coma werd hij op zaterdag 9 oktober om 10 uur wakker. Zaterdagavond gebeurde hetzelfde, maar helaas werd hij uit deze coma niet meer wakker. Op 10-10-2010 om iets over 10.00 uur heeft mijn broertje van 22 zijn laatste adem uitgeblazen.
Ik weet dus niet hoe het is om iemand langzaamaan te zien veranderen in een ademend skelet. Bij ons is alle ellende in een week aan ons voorbij getrokken.
Doordat alles zo snel is gegaan heb ik ook niet echt aan het idee van zijn 'er niet meer zijn' kunnen wennen. De eerste paar weken word je geleeft door de dingen die geregeld moeten worden (uitvaart, opzeggen contracten, eindafrekeningen van zijn werk, dat soort banale zaken).
Het besef kwam pas echt op 10 december, precies twee maanden na zijn overlijden. Ik was op de bruiloft van mijn zwager waarbij mijn vriend getuige was. Ineens drong tot mij door dat mijn broertje, die nog geen drie maanden daarvoor positief had gereageerd op mijn vraag of hij mijn getuige wil zijn, dat zelf niet meer mee zal maken.
Voor jullie is bovenstaande misschien allemaal niet nuttig, relevant of zelfs interessant, maar ik heb even lekker mijn hart kunnen luchten en het heeft voor mijn gevoel bijgedragen aan het verwerkingsproces.
Maandagochtend heeft er direct een amputatie van de bewuste zaadbal plaatsgevonden en na een korte chemokuur zou mijn broertje weer naar huis mogen.
Helaas ging vanaf dat moment alles bergafwaarts. Hij bleek de soort te hebben die slecht is minder dan 1% van de gevallen voor komt en er waren uitzaaiïngen geconstateerd. Meerdere chemokuren stonden hem dan ook ineens in het vooruitzicht.
In de nacht van maandag op dinsdag zijn de artsen begonnen met de eerste kuur. Die eerste kuur bestond uit 3 doses en de laatste daarvan kreeg hij op donderdagmiddag.
Donderdagavond laat is hij met spoed geopereerd omdat één van de gezwellen die inmiddels in zijn hersenen was ontstaan voor heftige zwelling van het hersenweefsel zorgde. Die operatie is hij goed doorgekomen (als in, hij ademde nog, maar lag wel in een coma). De artsen durfde ons geen vooruitzichten te geven en wij zijn begonnen met hopen op veel, maar niets verwachten.
Uit deze coma werd hij op zaterdag 9 oktober om 10 uur wakker. Zaterdagavond gebeurde hetzelfde, maar helaas werd hij uit deze coma niet meer wakker. Op 10-10-2010 om iets over 10.00 uur heeft mijn broertje van 22 zijn laatste adem uitgeblazen.
Ik weet dus niet hoe het is om iemand langzaamaan te zien veranderen in een ademend skelet. Bij ons is alle ellende in een week aan ons voorbij getrokken.
Doordat alles zo snel is gegaan heb ik ook niet echt aan het idee van zijn 'er niet meer zijn' kunnen wennen. De eerste paar weken word je geleeft door de dingen die geregeld moeten worden (uitvaart, opzeggen contracten, eindafrekeningen van zijn werk, dat soort banale zaken).
Het besef kwam pas echt op 10 december, precies twee maanden na zijn overlijden. Ik was op de bruiloft van mijn zwager waarbij mijn vriend getuige was. Ineens drong tot mij door dat mijn broertje, die nog geen drie maanden daarvoor positief had gereageerd op mijn vraag of hij mijn getuige wil zijn, dat zelf niet meer mee zal maken.
Voor jullie is bovenstaande misschien allemaal niet nuttig, relevant of zelfs interessant, maar ik heb even lekker mijn hart kunnen luchten en het heeft voor mijn gevoel bijgedragen aan het verwerkingsproces.
heel triest op die leeftijd, gecondoleerd ! en zo zie je maar de éne kanker is de andere niet, met sommige kankersoorten en goede behandeling kan je zelfs oud wordenquote:
Ik heb het zelf van dichtbij meegemaakt. Mijn broertje van 6 jaar jonger kreeg op 3 oktober 2010 te horen dat hij zaadbalkanker had. Gelukkig is dit volgens de artsen in 99% van de gevallen 100% te genezen.Wij hadden dus alle hoop op een volledig herstel.
Maandagochtend heeft er direct een amputatie van de bewuste zaadbal plaatsgevonden en na een korte chemokuur zou mijn broertje weer naar huis mogen.
Helaas ging vanaf dat moment alles bergafwaarts. Hij bleek de soort te hebben die slecht is minder dan 1% van de gevallen voor komt en er waren uitzaaiïngen geconstateerd. Meerdere chemokuren stonden hem dan ook ineens in het vooruitzicht.
In de nacht van maandag op dinsdag zijn de artsen begonnen met de eerste kuur. Die eerste kuur bestond uit 3 doses en de laatste daarvan kreeg hij op donderdagmiddag.
Donderdagavond laat is hij met spoed geopereerd omdat één van de gezwellen die inmiddels in zijn hersenen was ontstaan voor heftige zwelling van het hersenweefsel zorgde. Die operatie is hij goed doorgekomen (als in, hij ademde nog, maar lag wel in een coma). De artsen durfde ons geen vooruitzichten te geven en wij zijn begonnen met hopen op veel, maar niets verwachten.
Uit deze coma werd hij op zaterdag 9 oktober om 10 uur wakker. Zaterdagavond gebeurde hetzelfde, maar helaas werd hij uit deze coma niet meer wakker. Op 10-10-2010 om iets over 10.00 uur heeft mijn broertje van 22 zijn laatste adem uitgeblazen.
Ik weet dus niet hoe het is om iemand langzaamaan te zien veranderen in een ademend skelet. Bij ons is alle ellende in een week aan ons voorbij getrokken.
Doordat alles zo snel is gegaan heb ik ook niet echt aan het idee van zijn 'er niet meer zijn' kunnen wennen. De eerste paar weken word je geleeft door de dingen die geregeld moeten worden (uitvaart, opzeggen contracten, eindafrekeningen van zijn werk, dat soort banale zaken).
Het besef kwam pas echt op 10 december, precies twee maanden na zijn overlijden. Ik was op de bruiloft van mijn zwager waarbij mijn vriend getuige was. Ineens drong tot mij door dat mijn broertje, die nog geen drie maanden daarvoor positief had gereageerd op mijn vraag of hij mijn getuige wil zijn, dat zelf niet meer mee zal maken.
Voor jullie is bovenstaande misschien allemaal niet nuttig, relevant of zelfs interessant, maar ik heb even lekker mijn hart kunnen luchten en het heeft voor mijn gevoel bijgedragen aan het verwerkingsproces.
Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden
Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is
Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.
Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.
Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.
Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is
Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.
Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.
Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.
SPACE AND TIME ARE NO OBSTACLE TO CAT_TANK
Cat_Tank is strong
Cat_Tank is strong
vele therapieen volgen de zogenaamde Standard of Care principes, dat zijn gewoon een stel guidelines die voor elke stage van de kanker en het type kanker vast staan, gebaseerd op verkregen bewijs uit klinische studies.quote:
[..]
Ik ben bestraald. Ik kan nu (20 jaar later) nog steeds geen dingen tillen met mijn linkerarm, heb de tatoeage punten op mijn lichaam staan, groeit geen haar meer in mijn oksel (da's dan wel weer handig
Maar je hebt geen keus. Tenzij je zelf arts bent, doe je wat zij je adviseren, omdat zij wel weten waar ze het over hebben (dat is je enigste houvast op zo'n moment). Ik was zelf destijds leerling B-verpleegkundige en dus niet geheel vreemd van anatomie/ pathologie maar ben toch afgegaan op hun kunde.En juist daarom zou ik er heel goed over na moeten denken wat ik zou willen als ik weer ziek zou worden. Of ik dit allemaal nog weer zou willen.....
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
ook ik heb die kanker die overigens ook bij 30'ers voorkomt en heb de donortransplantatie begin vorig jaar al gehad en alhoewel de ziekte voor ongeneselijk staat moet je niet naar die jaartallen kijken die je nog zou hebben te leven want ik heb het gevoel nog 20-30 jaar te leven, het beste is ook zo snel mogelijk de donortransplantatie te doen en zo minder kans hebben dat de ziekte snel terugkomt dus probeer het wat positiever in te zien, er zijn heus nog goede kansenquote:
Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden
Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is
Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.
Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.
Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.
heftig hoor allemaal!
Hier ook slecht nieuws gehad in september.
Mijn schoonmoeder had borstkanker. Na een borstamputatie, chemo en bestraling was alles weg zeiden ze. Maar helaas kregen we in september dus weer te horen dat het terug was en dat het op een plek zat waar ze het ook niet meer weg zouden kunnen krijgen. Kwestie van indammen dus zolang het kan.
Vooralsnog gaat het goed met haar. Ze is erg positief ingesteld en doet gewoon nog zoveel mogelijk leuke dingen. Wel heeft ze weer wat extra plekken op haar hoofd ontdekt laatst en in overleg met de arts wordt daar deze week onderzoek naar gedaan. Als 't uitzaaiingen zijn dan is 't geen goed nieuws.. Nou ja, ze is sowieso nu 'terminaal', maar we hebben nog geen tijdsindicatie...
Hoop vooral dat ze relatief gezond blijft.. en dat 't nog lang zo goed gaat als nu. In september drukte de tumor zo erg op haar wervel dat ze gewoon niet meer kon lopen, gelukkig kan ze dat nu weer: door bestraling is het teruggedrongen zover het kon.
Afwachten dus..
Hier ook slecht nieuws gehad in september.
Mijn schoonmoeder had borstkanker. Na een borstamputatie, chemo en bestraling was alles weg zeiden ze. Maar helaas kregen we in september dus weer te horen dat het terug was en dat het op een plek zat waar ze het ook niet meer weg zouden kunnen krijgen. Kwestie van indammen dus zolang het kan.
Vooralsnog gaat het goed met haar. Ze is erg positief ingesteld en doet gewoon nog zoveel mogelijk leuke dingen. Wel heeft ze weer wat extra plekken op haar hoofd ontdekt laatst en in overleg met de arts wordt daar deze week onderzoek naar gedaan. Als 't uitzaaiingen zijn dan is 't geen goed nieuws.. Nou ja, ze is sowieso nu 'terminaal', maar we hebben nog geen tijdsindicatie...
Hoop vooral dat ze relatief gezond blijft.. en dat 't nog lang zo goed gaat als nu. In september drukte de tumor zo erg op haar wervel dat ze gewoon niet meer kon lopen, gelukkig kan ze dat nu weer: door bestraling is het teruggedrongen zover het kon.
Afwachten dus..
Ja doei.
pff heel heftig om te lezen. Een aantal weken geleden kregen ik en mijn vriend te horen dat mijn schoonvader ook deze ziekte heeft, hij zit al in het derde stadium en moet met een nekbrace om lopen omdat hij bij een kleine beweging al zijn nek kan breken.quote:
Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden
Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is
Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.
Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.
Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.
We zijn er laatst naartoe gegaan, en toen was hij aan een stuk door vrolijk grappen aan het maken. Hij vertelde ook over de ziekte en de behandeling, maar alles met een hoop humor. Mijn schoonmoeder heeft het daar weer heel erg moeilijk mee, omdat het voor haar lijkt alsof hij niet inziet dat hij binnen niet al te lange tijd waarschijnlijk zal overlijden.
En mijn vriend heeft het er ook heel erg zwaar mee, al zal hij dat niet al te vaak laten merken. Het liefst zou ik hem de deur uit schoppen om dingen te gaan doen samen met zijn vader, herinneringen maken nu hij er nog sterk genoeg voor is. Maar ik wil hem ook niet een bepaalde richting op sturen in zijn manier van omgaan hiermee..
En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.
Iedereen die ook een dierbare persoon heeft met die rotziekte sterkte, ik merk wel dat het een rare soort van steun geeft om ervaringen te lezen.
Op dinsdag 9 november 2010 17:06 schreef DevilsWhore het volgende:
hehehe, LMN is raarder dan ik :D
hehehe, LMN is raarder dan ik :D
Ik zei voornamelijk 65 plussers, niet dat het niet onder jongere mensen voorkomtquote:
[..]
ook ik heb die kanker die overigens ook bij 30'ers voorkomt en heb de donortransplantatie begin vorig jaar al gehad en alhoewel de ziekte voor ongeneselijk staat moet je niet naar die jaartallen kijken die je nog zou hebben te leven want ik heb het gevoel nog 20-30 jaar te leven, het beste is ook zo snel mogelijk de donortransplantatie te doen en zo minder kans hebben dat de ziekte snel terugkomt dus probeer het wat positiever in te zien, er zijn heus nog goede kansen
Het komt echt een stuk minder voor bij jongere mensen, en als je dan hoort dat het toch gebeurt is dat erg triest om te horen Wij lazen ook meteen over de donorbehandeling, maar ze wilden er in het UMCG niet eens over praten. Ze wilden mijn moeder eerst met haar eigen cellen behandelen, dat is nu net een maandje klaar. De overlevingsjaren lopen erg uiteen, dat weten we, maar 6 jaar werd wel genoemd als een soort grens. Sommige mensen gaan daarover heen, anderen niet.
Wij hopen heel erg dat straks dat donor gedoe ter sprake komt en ze het mag proberen (ze is een stadium 1) maar toen wij het zelf aansneden was de arts er erg negatief over (over de overlevingskans van zo'n behandeling op zich en de langetermijn bijwerkingen en kwaliteit van leven etc.) en zei hij dat we eerst af moesten wachten. Wat wel zo is is dat als je eenmaal met donormateriaal behandeld bent en dat goed gaat, de kansen op een lang leven drastisch toenemen. Ik ben blij dat jij het al achter de rug hebt en positief bent!
SPACE AND TIME ARE NO OBSTACLE TO CAT_TANK
Cat_Tank is strong
Cat_Tank is strong
bedanktquote:
[..]
Ik zei voornamelijk 65 plussers, niet dat het niet onder jongere mensen voorkomt
Wij lazen ook meteen over de donorbehandeling, maar ze wilden er in het UMCG niet eens over praten. Ze wilden mijn moeder eerst met haar eigen cellen behandelen, dat is nu net een maandje klaar. De overlevingsjaren lopen erg uiteen, dat weten we, maar 6 jaar werd wel genoemd als een soort grens. Sommige mensen gaan daarover heen, anderen niet.
Wij hopen heel erg dat straks dat donor gedoe ter sprake komt en ze het mag proberen (ze is een stadium 1) maar toen wij het zelf aansneden was de arts er erg negatief over (over de overlevingskans van zo'n behandeling op zich en de langetermijn bijwerkingen en kwaliteit van leven etc.) en zei hij dat we eerst af moesten wachten. Wat wel zo is is dat als je eenmaal met donormateriaal behandeld bent en dat goed gaat, de kansen op een lang leven drastisch toenemen. Ik ben blij dat jij het al achter de rug hebt en positief bent!
, bij mij heeft er 8 maanden tussen de 2 transplantaties gezeten, de 1e donor was afgekeurd en mijn broer was ook niet geschikt, een reservedonor was wel geschikt, vreemd dat iemand uit het buitenland genen heeft die dichter bij mij staan dan van mijn eigen broermijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens
Volgens mij is het zo dat als je bloeddonor bent of wordt, je ook toestemming kan geven voor stamceldonor. De kans dat een vreemde je cellen nodig heeft is immens klein, maar toch, je kan er levens mee redden inderdaad!quote:
[..]
bedankt
mijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens
Ik hoop dat bij ons het donorgesprek ook eens aangezwengeld wordt want ze is nog vrij jong (50) en haar stadium en beproeving met haar eigen cellen waren allemaal goed. Het wordt ook nog wel gedaan, maar ze doen het niet bij iedereen en ook niet direct. Afwachten dus! Ik ben in ieder geval blij dat jij vrijwel genezen bent
SPACE AND TIME ARE NO OBSTACLE TO CAT_TANK
Cat_Tank is strong
Cat_Tank is strong
Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.
Grote talenten weten wanneer ze moeten stoppen
quote:
Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.
vreselijk
SPACE AND TIME ARE NO OBSTACLE TO CAT_TANK
Cat_Tank is strong
Cat_Tank is strong
Ik zal het eens ter sprake brengen als ik moet geven de volgende keer..quote:
ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens
De procedure schijnt best heftig te zijn, maar ik denk dat werkgevers e.d er wel begrip voor hebben..
werkgevers moeten hiervoor wettelijk een betaalde vrije dag geven en het is inderdaad niet niks want je krijgt als je een match hebt met een patient een keuringsdag met allerlei onderzoeken met als zwaarste een beenmergpunctie en verder een tijd later dan het geven van de stamcellen waarbij je aan een machine ligt die je bloed rondpompt en de stamcellen er uit filtert wat dus wel wat heftiger is dan alleen bloedgeven, daarna voel je je wat slap maar dat gaat gewoon weer over en mogelijk heeft men een tijd later later nog T-afweercellen nodig die via een dergelijk soort proces afgenomen worden wat minder ingrijpend is, ik heb deze T- (killer)cellen gelukkig nog steeds niet nodig want daar kun je als patient knap ziek van wordenquote:
[..]
Ik zal het eens ter sprake brengen als ik moet geven de volgende keer..
De procedure schijnt best heftig te zijn, maar ik denk dat werkgevers e.d er wel begrip voor hebben..
quote:
[..]
bedankt
mijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens
Bij mijn vader is dit een aantal weken geleden geconstateerd. Hij zit in de 3de fase als je nog steeds van 3 fases kan spreken. Momenteel heeft hij de eerste 2 weken chemo achter de rug. Het is allemaal best heftig. Btw ik ben de vriend van LMN dus dat verhaal hieronder gaat gewoon ook voor mij op.quote:
[..]
werkgevers moeten hiervoor wettelijk een betaalde vrije dag geven en het is inderdaad niet niks want je krijgt als je een match hebt met een patient een keuringsdag met allerlei onderzoeken met als zwaarste een beenmergpunctie en verder een tijd later dan het geven van de stamcellen waarbij je aan een machine ligt die je bloed rondpompt en de stamcellen er uit filtert wat dus wel wat heftiger is dan alleen bloedgeven, daarna voel je je wat slap maar dat gaat gewoon weer over en mogelijk heeft men een tijd later later nog T-afweercellen nodig die via een dergelijk soort proces afgenomen worden wat minder ingrijpend is, ik heb deze T- (killer)cellen gelukkig nog steeds niet nodig want daar kun je als patient knap ziek van worden
quote:Op maandag 3 januari 2011 17:59 schreef Little_Miss_Naughty het volgende:
[..]
pff heel heftig om te lezen. Een aantal weken geleden kregen ik en mijn vriend te horen dat mijn schoonvader ook deze ziekte heeft, hij zit al in het derde stadium en moet met een nekbrace om lopen omdat hij bij een kleine beweging al zijn nek kan breken.
We zijn er laatst naartoe gegaan, en toen was hij aan een stuk door vrolijk grappen aan het maken. Hij vertelde ook over de ziekte en de behandeling, maar alles met een hoop humor. Mijn schoonmoeder heeft het daar weer heel erg moeilijk mee, omdat het voor haar lijkt alsof hij niet inziet dat hij binnen niet al te lange tijd waarschijnlijk zal overlijden.
En mijn vriend heeft het er ook heel erg zwaar mee, al zal hij dat niet al te vaak laten merken. Het liefst zou ik hem de deur uit schoppen om dingen te gaan doen samen met zijn vader, herinneringen maken nu hij er nog sterk genoeg voor is. Maar ik wil hem ook niet een bepaalde richting op sturen in zijn manier van omgaan hiermee..
En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.
Iedereen die ook een dierbare persoon heeft met die rotziekte sterkte, ik merk wel dat het een rare soort van steun geeft om ervaringen te lezen.
Het is Lon3 de 3 hoort bij mijn naam. Spreek uit als een E... Dus LonE...herhaal! LonE....LLooonnnnnEEEEEEEEE
Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?quote:
...En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Daar ben ik het ook mee eens.quote:
[..]
Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?
Het is Lon3 de 3 hoort bij mijn naam. Spreek uit als een E... Dus LonE...herhaal! LonE....LLooonnnnnEEEEEEEEE
Ik bedoelde ook niet zo zeer te zeggen dat ik geen mening mag hebben in deze situatie, maar ik vind dat ik minder recht van spreken heb in verhouding met mijn schoonouders en vriend. Dan zet ik liever een stapje terug en laat ik hun beslissen wat wijsheid is, ipv zelf met allemaal ideeën etc. te komen.quote:
[..]
Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?
Of we getrouwd zijn of niet maakt inderdaad weinig uit verder wat dat betreft, het is meer het feit dat ik ze pas een paar jaar ken en ook niet op een heel erg diepgaande manier een band met ze heb, vooral vanwege wat taalproblemen over en weer. Dan cijfer ik mezelf wel inderdaad liever een beetje weg, omdat ik mijn mening niet zo belangrijk vind in deze situatie.
Op dinsdag 9 november 2010 17:06 schreef DevilsWhore het volgende:
hehehe, LMN is raarder dan ik :D
hehehe, LMN is raarder dan ik :D
Og vreselijk zeg! Mijn (ex) schoonmoeder kreeg ook ineens te horen dat ze kanker had, met uitzaaiingen. Duurde in totaal 3 maanden ongeveer. Ging erg snel, maar ook te langzaam. Wat een lijdingsweg is dat zeg. Verschrikkelijke ziekte. Het kan zo voorbij zijn.quote:
Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.
Mijn Oma is er aan overleden in september 2004, ik was toen 10 en ze leed er 4 jaar aan. Dus ik heb het niet echt heel bewust meegemaakt. Ik weet wel dat het op het laatst heel hard ging...
Mijn oom heeft het sinds een paar maanden. Is een aantal keren opgenomen en laatst dachten ze dat hij schoon was. Maar een paar weken geleden is hij weer opgenomen met een herseninfarct en uitzaaiingen over zijn longen... Waar komt het herseninfarct vandaan, zou je je kunnen afvragen... Hij ligt nu thuis, gaat redelijk goed voor zover ik weet. Maar het kan heel snel gaan of het duurt nog een jaar of 3, je weet het niet...
Mijn oom heeft het sinds een paar maanden. Is een aantal keren opgenomen en laatst dachten ze dat hij schoon was. Maar een paar weken geleden is hij weer opgenomen met een herseninfarct en uitzaaiingen over zijn longen... Waar komt het herseninfarct vandaan, zou je je kunnen afvragen... Hij ligt nu thuis, gaat redelijk goed voor zover ik weet. Maar het kan heel snel gaan of het duurt nog een jaar of 3, je weet het niet...
Ben ik het ook mee eens..quote:
[..]
Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?
Lekker gek
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Mijn vader is in 2000 overleden aan maagkanker + uitzaaiingen. Hij is na een ziekte bed van een jaar overleden, ik was destijds 8 jaar oud. Hij heeft zijn hele leven keihard gewerkt en ging nooit op vakantie, omdat hij altijd bezig was met werken enz. Ik weet nog dat mijn moeder mij vertelde dat mijn vader binnen een week zou sterven en dat ik bij mijzelf dacht ''het komt allemaal wel goed''. Ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee, omdat wij nog een hele hoop leuke dingen hadden gepland waar ik erg veel naar uitkeek en omdat het opgroeien met 1 ouder niet makkelijk is.
2-3 jaar later toen mijn moeder en ik op vakantie waren in Italië belde de dokter op dat ze iets hadden gezien op de mammografie. We zijn toen met een spoed vlucht teruggegaan naar huis en ook toen dacht ik ''het zal wel een goedaardig gezwel zijn en alles komt goed''. Dat bleek niet waar te zijn en na 2 operaties en chemo/bestraling was ze weer ''kanker vrij'' verklaard.
1.5 maand geleden had mijn moeder erg veel last van haar maag en darmen en ook meerdere keren naar de dokter geweest ervoor, ze heeft toen een antibioticakuur gekregen, maar daarna was het toch nog niet echt over. Ze kreeg ineens afschuwelijke darmkrampen en we zijn naar de huisartsenpost geweest waar we een middeltje voor darmkrampen meekregen een week later was ze naar de dokter geweest, omdat het nog steeds niet over was (een andere omdat haar eigen dokter ziek was). Die gaf haar de diagnose ''spastische darm'' en stuurde haar weg met een paar vezel zakjes.
Een dag later had ze weer ENORM veel pijn en is onze eigen dokter bij ons thuis geweest en die stuurde haar gelijk naar het ziekenhuis met een ambulance, daar is ze 2 dagen geweest en na een aantal klysma's voelde ze zich ook weer beter, dus werd ze zonder verder onderzoek naar huis gestuurd. 3 dagen daarna weer naar de dokter omdat ze WEER veel darmkrampen had en de pijn niet te verdragen was, ze werd gelijk weer door naar het ziekenhuis gestuurd (waar ze 2.5 uur in de wachtkamer heeft moeten wachten met heel veel pijn en ze had geen voorrang op mensen die daar zaten met wat schaafwonden of gewoon vrolijk aan de telefoon zaten te bellen).
Weer een aantal onderzoeken verder en uit een punctie bleek dat er kwaadaardige cellen zaten in haar buik. Ze is de dag daarna geopereerd en er is een tumor uit haar dunne darm verwijderd en nu gisteren kregen we te horen dat ze weer borstkanker heeft en dat het flink uitgezaaid is en dat het niet te genezen is.Ze moet nu eerst nog aansterken van de operatie (ze heeft nog steeds last van darmkrampen, volgens de dokters omdat haar darmen weer op gang moeten komen en ze kan nog niet naar de wc toe) en dan mag ze weer aan de chemo/bestraling om de levensduur te verlengen. Hoelang ze nog heeft hebben ze ons nog niet kunnen vertellen, dat kan een aantal maanden zijn, maar ook 1-2 jaar. Daar durfde ze nog geen uitspraken over te doen, omdat het toch bij iedereen anders is en ze nog geen behandelingen heeft gehad.
Ik had nooit verwacht dat ik voor mijn 25ste wees zou zijn En ik heb het er ook heel moeilijk mee, mijn moeder heeft altijd echt alles voor mij gedaan, ik heb altijd veel steun aan haar gehad en ze had absoluut geen betere moeder kunnen zijn voor mij en het idee dat ze er binnenkort niet meer is en dat ik dan helemaal op mijzelf ben aangewezen is erg moeilijk. Geen mama meer om mee te praten, te gaan winkelen of op vakantie te gaan. Geen mama meer thuis en ze zal nooit een oma kunnen zijn (iets waar ze erg naar uitkeek).
2-3 jaar later toen mijn moeder en ik op vakantie waren in Italië belde de dokter op dat ze iets hadden gezien op de mammografie. We zijn toen met een spoed vlucht teruggegaan naar huis en ook toen dacht ik ''het zal wel een goedaardig gezwel zijn en alles komt goed''. Dat bleek niet waar te zijn en na 2 operaties en chemo/bestraling was ze weer ''kanker vrij'' verklaard.
1.5 maand geleden had mijn moeder erg veel last van haar maag en darmen en ook meerdere keren naar de dokter geweest ervoor, ze heeft toen een antibioticakuur gekregen, maar daarna was het toch nog niet echt over. Ze kreeg ineens afschuwelijke darmkrampen en we zijn naar de huisartsenpost geweest waar we een middeltje voor darmkrampen meekregen een week later was ze naar de dokter geweest, omdat het nog steeds niet over was (een andere omdat haar eigen dokter ziek was). Die gaf haar de diagnose ''spastische darm'' en stuurde haar weg met een paar vezel zakjes.
Een dag later had ze weer ENORM veel pijn en is onze eigen dokter bij ons thuis geweest en die stuurde haar gelijk naar het ziekenhuis met een ambulance, daar is ze 2 dagen geweest en na een aantal klysma's voelde ze zich ook weer beter, dus werd ze zonder verder onderzoek naar huis gestuurd. 3 dagen daarna weer naar de dokter omdat ze WEER veel darmkrampen had en de pijn niet te verdragen was, ze werd gelijk weer door naar het ziekenhuis gestuurd (waar ze 2.5 uur in de wachtkamer heeft moeten wachten met heel veel pijn en ze had geen voorrang op mensen die daar zaten met wat schaafwonden of gewoon vrolijk aan de telefoon zaten te bellen).
Weer een aantal onderzoeken verder en uit een punctie bleek dat er kwaadaardige cellen zaten in haar buik. Ze is de dag daarna geopereerd en er is een tumor uit haar dunne darm verwijderd en nu gisteren kregen we te horen dat ze weer borstkanker heeft en dat het flink uitgezaaid is en dat het niet te genezen is.Ze moet nu eerst nog aansterken van de operatie (ze heeft nog steeds last van darmkrampen, volgens de dokters omdat haar darmen weer op gang moeten komen en ze kan nog niet naar de wc toe) en dan mag ze weer aan de chemo/bestraling om de levensduur te verlengen. Hoelang ze nog heeft hebben ze ons nog niet kunnen vertellen, dat kan een aantal maanden zijn, maar ook 1-2 jaar. Daar durfde ze nog geen uitspraken over te doen, omdat het toch bij iedereen anders is en ze nog geen behandelingen heeft gehad.
Ik had nooit verwacht dat ik voor mijn 25ste wees zou zijn
En ik heb het er ook heel moeilijk mee, mijn moeder heeft altijd echt alles voor mij gedaan, ik heb altijd veel steun aan haar gehad en ze had absoluut geen betere moeder kunnen zijn voor mij en het idee dat ze er binnenkort niet meer is en dat ik dan helemaal op mijzelf ben aangewezen is erg moeilijk. Geen mama meer om mee te praten, te gaan winkelen of op vakantie te gaan. Geen mama meer thuis en ze zal nooit een oma kunnen zijn (iets waar ze erg naar uitkeek).
Zo juist te horen gekregen dat een bekende is overleden. Heb het eigenlijk vanaf het begin gevolgd, had ook goed contact met die gene. Vanaf eind november wisten we al dat het niet zolang meer zou duren. Nog weken 2 weken geleden hebben we samen gegeten, gelachen...
Och wat erg voor julliequote:
Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ben er echt stil van. Geniet nog van de tijd die jullie samen hebben en heel veel sterkte gewenst
quote:
[..]
vele therapieen volgen de zogenaamde Standard of Care principes, dat zijn gewoon een stel guidelines die voor elke stage van de kanker en het type kanker vast staan, gebaseerd op verkregen bewijs uit klinische studies.
Maar destijds was ik jong en deed wat er van mij verwacht werd. ik zou daar nu nog weleens 3 keer over na denken.
Ik hoorde net dat hij vannacht overleden is.. R.I.P oom...quote:Op zaterdag 8 januari 2011 13:14 schreef VoornaamAchternaam het volgende:
Mijn oom heeft het sinds een paar maanden. Is een aantal keren opgenomen en laatst dachten ze dat hij schoon was. Maar een paar weken geleden is hij weer opgenomen met een herseninfarct en uitzaaiingen over zijn longen... Waar komt het herseninfarct vandaan, zou je je kunnen afvragen... Hij ligt nu thuis, gaat redelijk goed voor zover ik weet. Maar het kan heel snel gaan of het duurt nog een jaar of 3, je weet het niet...
Lekker gek
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Beetje cray cray
Fan van De Jeugd
En stiekem ook van Le Le
Gecondoleerd en sterkte met het verwerken van het verlies.quote:
[..]
Ik hoorde net dat hij vannacht overleden is.. R.I.P oom...
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Zo ziek snel gaat het dus soms.... Je beseft het je gewoon allemaal niet, en het is in 1 klap over...
Kennis van me had longkanker. Mei 2008 geconstateerd (was toen al in een vergevorderd stadium dacht ik), Juni 2009 blies ie z'n laatste adem uit.... Laatste keer dat ik hem zag was 4 maanden voor z'n overlijden, en ik schrok behoorlijk van wat ik zag toen al. Mager, haast kaal, zwak..
Gecondoleerd & veel sterkte VoornaamAchternaam en iedereen die hier een naaste verloren heeft
Kennis van me had longkanker. Mei 2008 geconstateerd (was toen al in een vergevorderd stadium dacht ik), Juni 2009 blies ie z'n laatste adem uit.... Laatste keer dat ik hem zag was 4 maanden voor z'n overlijden, en ik schrok behoorlijk van wat ik zag toen al. Mager, haast kaal, zwak..
Gecondoleerd & veel sterkte VoornaamAchternaam en iedereen die hier een naaste verloren heeft
-
quote:
Ja, meegemaakt van dichtbij... niet prettig.
Everything you want is on the other side of fear.
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een grote uitdaging.
Ik ben niet onhandelbaar, ik ben gewoon een grote uitdaging.
Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...
Het komt veel voor in Nederland, het is zelfs doodsoorzaak nummer 2. Maar de mensen die er totaal niet mee in aanraking zijn geweest, zullen meestal ook niet posten in dit topic.quote:
Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...
http://www.rivm.nl/gezondheid/chronische/kanker.jspquote:Kanker
Feiten en cijfers
Kanker is een aandoening die gekenmerkt wordt door ongecontroleerde groei van lichaamscellen. Kanker is op dit moment de tweede doodsoorzaak in Nederland, na hart- en vaatziekten, en het aantal mensen dat kanker krijgt neemt nog altijd toe. Dit komt vooral door de vergrijzing in Nederland; momenteel zijn 2 op de 3 mensen die kanker hebben ouder dan 65 jaar.
In 2006 stierven in Nederland in totaal 39.494 mensen aan kanker; 21.311 mannen en
18.183 vrouwen. De meest voorkomende kankersoort bij mannen is prostaatkanker (21%), gevolgd door longkanker (16%) en dikke darm kanker (14%). Bij vrouwen komt borstkanker het vaakst voor (33%), gevolgd door dikke darm- (13%) en longkanker (8%).
Door verbeterde behandeling en vroege opsporing genezen steeds meer mensen met kanker. Hoe eerder de kanker ontdekt wordt, des te beter de overlevingskansen zijn. Elk jaar krijgen in Nederland rond de 400 kinderen van 0 tot en met 14 jaar kanker. Ongeveer 70% van alle kinderen geneest, maar ieder jaar overlijden nog steeds iets minder dan 100 kinderen.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Inderdaad. Zo snel kan het gaan. Ook nog wel sneller dan een paar maanden hoor, ettelijke weken kan ook. In het geval van mijn vader was het jaren. Het werd in september 2005 geconstateerd en hij is op 1 augustus 2010 overleden. Daar moet ik dan wel bij vermelden dat zijn leven is opgerekt door verschillende behandelingen.quote:
Zo ziek snel gaat het dus soms.... Je beseft het je gewoon allemaal niet, en het is in 1 klap over...
Kennis van me had longkanker. Mei 2008 geconstateerd (was toen al in een vergevorderd stadium dacht ik), Juni 2009 blies ie z'n laatste adem uit.... Laatste keer dat ik hem zag was 4 maanden voor z'n overlijden, en ik schrok behoorlijk van wat ik zag toen al. Mager, haast kaal, zwak..
Gecondoleerd & veel sterkte VoornaamAchternaam en iedereen die hier een naaste verloren heeft
Zijn kwaliteit van leven is, op de laatste 6 weken na, altijd goed geweest, en kon alles. Maar toen ineens, was daar het moment dat het niet meer te stoppen was, en toen was het na 6 weken afgelopen.
Toen wij hoorden dat hij kanker had zeiden ze ook dat hij nog 3 maanden had. Dat bleek een week later ofzo niet te kloppen, maar het is net alsof de grond onder je weg wordt geslagen. Er is uiteraard ook nooit een goed moment om zoiets te horen. Maar het is zo raar.
Voor wij het hoorden in 2005 had hij het al, blijkbaar al jaren. Het is alleen nooit gevonden. Maar, hij ging op een donderdag naar het ziekenhuis omdat hij de nacht ervoor zo'n ondraaglijke pijn in zijn buik had. De dag dáárvoor was er echter niks aan de hand. Mijn ouders hadden net een platte tv gekocht voor op hun slaapkamer, mn vader was bezig de beugel op te hangen waar die tv aan moest komen, en nog geen 48 uur later wordt de grond onder je voeten weg geslagen.
Het is een niet te beschrijven ervaring als je zoiets hoort. Je kunt dat ook niet uitleggen aan mensen die dat niet kennen. De radeloosheid, de machteloosheid en het verdriet dat je direct in alle hevigheid overvalt, en dat niks anders er nog toe lijkt te doen.
Mijn vader heeft dan nog veel leuke momenten gekend in die 5 jaar, maar zoals hij wel vaker gezegd heeft richting het einde, net als mijn moeder dat nog zegt, is dat na de diagnose 'kanker' je leven eigenlijk al totaal verandert is. Want vanaf dat moment leef je constant in angst. Je kunt het soms misschien een paar minuten van je af zetten maar ineens is daar weer dat besef dat je hard in je gezicht slaat. Je wordt wakker en je gaat naar bed met die angst. Elk kuchje doet je denken 'zou dit het begin zijn van het eind?'. En dat heb je, alle tijd die je dierbare nog gegund is lang.
Een vriend van me is zijn moeder in 2004 verloren aan kanker. Zij had darmkanker die geconstateerd is in 2002 dacht ik, is daar aan geopereerd, stoma, het hele verhaal. Daarna 'schoon verklaard' maar moest wel periodiek op controle. Ineens was daar het bericht dat ze 'iets' hadden gezien op een van de longen, een heel klein plekje. Maar een paar maanden later was het afgelopen. In die tijd dacht ik ook hoe knap ik het vond van hem dat hij er zo mee omging als hij deed. Ik kon dat totaal niet plaatsen, en dacht bij mezelf 'ik kan dat nooit'. Een dik jaar later was het zo ver, en toen bleek dat ik het wel kon.
En inderdaad, wat iemand hier al zei, het lijkt wel alsof je het steeds meer hoort. Ik weet niet hoe dat 'vroeger' (toen ik jong was) was. Misschien was het toen wel hetzelfde, maar aangezien kanker vooral bij ouderen voorkomt, en iedereen om je heen natuurlijk jaren geleden ook jonger was, denk ik dat het toen voor jouw directe omgeving misschien minder aanwezig was. Plus dat iedereen toen zelf ook jonger was. Toen ik 13 was was ik daar ook totaal niet mee bezig, maar dat wil niet zeggen dat in mijn omgeving niemand kanker had wellicht.
Breitling - Instruments for Professionals
Ik weet niet helemaal zeker of ik hier moet posten en heb er heel lang overnagedacht, maar ik doe het toch.
In okt 2009 kreeg mijn zoontje van 11 een hersentumor. Na een jaar intensive behandeling, van operatie, zware chemo's, stamceltransplantie, bestraling en ondehoudschemo van een half jaar hebben we vandaag de uitslag van de MRI van maandag gehad. Er is niets meer te vinden!! Supergoed nieuws dus, maar de angst voor terugkomst blijft. Ook moet hij nog 5 jaar in de gaten gehouden worden en zal er in de loop vd jaren duidelijk worden wat er allemaal beschadigd is door de bestralin cq chemo. Dus echt ontspannen kan ik nog niet.
Dit fijne nieuws van vanochtend had toch een beetje een nare bijsmaak, want gisteren belde mijn schoonvader. Hij heeft non-hodgkin. Hij moet nog allerlei onderzoeken ondergaan en hoort pas volgende week vrijdag wat de plannen. Hij is bijna 72, wat betekent (volgens mij dan) dat hij net de zwaarste behandeling kan krijgen.
Ik weet wel dat non-hodgkin over het algemeen goed te behandelen is, maar ik maak me toch wel zorgen.
Ik wou het even van mij afschrijven en als het niet in dit topic past haal ik het wel weg. Ik ga er nu nog even van uit dat geen van beiden sterft aan kanker, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd dat het kan gebeuren.
In okt 2009 kreeg mijn zoontje van 11 een hersentumor. Na een jaar intensive behandeling, van operatie, zware chemo's, stamceltransplantie, bestraling en ondehoudschemo van een half jaar hebben we vandaag de uitslag van de MRI van maandag gehad. Er is niets meer te vinden!! Supergoed nieuws dus, maar de angst voor terugkomst blijft. Ook moet hij nog 5 jaar in de gaten gehouden worden en zal er in de loop vd jaren duidelijk worden wat er allemaal beschadigd is door de bestralin cq chemo. Dus echt ontspannen kan ik nog niet.
Dit fijne nieuws van vanochtend had toch een beetje een nare bijsmaak, want gisteren belde mijn schoonvader. Hij heeft non-hodgkin. Hij moet nog allerlei onderzoeken ondergaan en hoort pas volgende week vrijdag wat de plannen. Hij is bijna 72, wat betekent (volgens mij dan) dat hij net de zwaarste behandeling kan krijgen.
Ik weet wel dat non-hodgkin over het algemeen goed te behandelen is, maar ik maak me toch wel zorgen.
Ik wou het even van mij afschrijven en als het niet in dit topic past haal ik het wel weg. Ik ga er nu nog even van uit dat geen van beiden sterft aan kanker, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd dat het kan gebeuren.
Ik vind dat jouw verhaal hier prima past. Heel fijn om te lezen dat jouw zoontje schoon is verklaard, maar ik snap de angst voor terugkomst heel goed. Dat zal langzaam in moeten slijten, denk ik.
Sterkte met je schoonvader. Je zorgen maken is heel normaal, het is en blijft een onvoorspelbare ziekte tenslotte.
Sterkte met je schoonvader. Je zorgen maken is heel normaal, het is en blijft een onvoorspelbare ziekte tenslotte.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
van mij ook sterkte met je schoonvader en voorlopig gefeliciteerd met je zoontje, gisteren heb ik de uitslag van 3 grote onderzoeken van mezelf gehoord en deze waren zeer goed (praktisch volledige remissie), zo zie je maar dat kanker niet direkt een verloren zaak isquote:
Ik weet niet helemaal zeker of ik hier moet posten en heb er heel lang overnagedacht, maar ik doe het toch.
In okt 2009 kreeg mijn zoontje van 11 een hersentumor. Na een jaar intensive behandeling, van operatie, zware chemo's, stamceltransplantie, bestraling en ondehoudschemo van een half jaar hebben we vandaag de uitslag van de MRI van maandag gehad. Er is niets meer te vinden!! Supergoed nieuws dus, maar de angst voor terugkomst blijft. Ook moet hij nog 5 jaar in de gaten gehouden worden en zal er in de loop vd jaren duidelijk worden wat er allemaal beschadigd is door de bestralin cq chemo. Dus echt ontspannen kan ik nog niet
Dit fijne nieuws van vanochtend had toch een beetje een nare bijsmaak, want gisteren belde mijn schoonvader. Hij heeft non-hodgkin. Hij moet nog allerlei onderzoeken ondergaan en hoort pas volgende week vrijdag wat de plannen. Hij is bijna 72, wat betekent (volgens mij dan) dat hij net de zwaarste behandeling kan krijgen.
Ik weet wel dat non-hodgkin over het algemeen goed te behandelen is, maar ik maak me toch wel zorgen.
Ik wou het even van mij afschrijven en als het niet in dit topic past haal ik het wel weg. Ik ga er nu nog even van uit dat geen van beiden sterft aan kanker, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd dat het kan gebeuren.
-ga eens weg met je onzin-
[ Bericht 94% gewijzigd door Daniel1976 op 15-01-2011 00:37:47 ]
[ Bericht 94% gewijzigd door Daniel1976 op 15-01-2011 00:37:47 ]
''Without self knowledge, without understanding the working and functions of his machine, man cannot be free, he cannot govern himself and he will always remain a slave.''
Dat heb ik nou ook. 1,5 jaar geleden heb ik bij een kennis een peuter van 3 de strijd zien verliezen. En dan lees je zo'n post...quote:
en wordt ik ook ontzettend kwaad van.
En dan zegt hij nog dat je niet emotioneel mag reageren...
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
omdat ik al in een ver stadium was heb ik me volledig overgegeven aan de huidige behandelmethode met chemo's en al wat tot dusver goed geholpen heeft maar de chemo heeft me al blijvende schade opgeleverd door verzwakte aderen en ik hoop niet dat ik daar nog meer last van ga hebben, dankzij de nieuwe stamcellen ben ik nu volledig van de chemo af en weet zeker dat het gezonde eten wat ik nu doe belangrijk bijdraagt aan mijn goede toestand nu, ik weet zeker dat een "mc donaldsdieet" mij geen goed zou hebben gedaan en ook denken dat het goed gaat en zal gaan helpt, het is een kwestie van én én maar het risico wat Sylvia Millecam nam zou ik niet genomen hebbenquote:Op vrijdag 14 januari 2011 14:57 schreef Lon3 het volgende:
[..]
Stress heeft inderdaad ook lichamelijke gevolgen. Maar nogmaals iets wat goed werkt kan je makkelijker kapot maken dan genezen. Dus ik denk zelf dat het niet alleen met de door jouw gestelde zaken genezen kan worden.
Een combinatie van dit samen met de huidige technologie weer wel. En daar zal je zeker ook voordelen aan hebben omdat een gezond lichaam en geest gewoon beter hersteld dan een ongezond lichaam.
Precies dat zeg ik. Maar laten we wachten op een eigen topic over dit onderwerp als het nodig zou zijn.quote:
[..]
omdat ik al in een ver stadium was heb ik me volledig overgegeven aan de huidige behandelmethode met chemo's en al wat tot dusver goed geholpen heeft maar de chemo heeft me al blijvende schade opgeleverd door verzwakte aderen en ik hoop niet dat ik daar nog meer last van ga hebben, dankzij de nieuwe stamcellen ben ik nu volledig van de chemo af en weet zeker dat het gezonde eten wat ik nu doe belangrijk bijdraagt aan mijn goede toestand nu, ik weet zeker dat een "mc donaldsdieet" mij geen goed zou hebben gedaan en ook denken dat het goed gaat en zal gaan helpt, het is een kwestie van én én maar het risico wat Sylvia Millecam nam zou ik niet genomen hebben
Sterkte nog
Het is Lon3 de 3 hoort bij mijn naam. Spreek uit als een E... Dus LonE...herhaal! LonE....LLooonnnnnEEEEEEEEE
@ Pinine: sterkte!
En sjah, been there done that...
Een paar keer al.. maar misschien is dat gewoon omdat ik 1) een hele grote familie heb en 2) veel mensen ken.
Gelukkig mag ik nu ook meemaken dat een goede vriendin van me langzaam haar haren weer krijgt en er vooralsnog vanaf lijkt te zijn.
En hoe je ermee omgaat? Sjah.. Intens verdriet, tegelijkertijd een overlevingsmechanisme die het even overneemt en langzaam krijgt het "gewone" leven weer een grotere rol.
Het blijft altijd bij me, soms komt er door iets heel kleins een herrinnering even hard boven en dan is het uithuilen en weer verder gaan.
Verder probeer ik uit respect voor leven wat helemaal niet zo vanzelfsprekend is juist zelf er het beste van te maken en dat lukt niet als je in je verdriet blijft hangen.
En sjah, been there done that...
Een paar keer al.. maar misschien is dat gewoon omdat ik 1) een hele grote familie heb en 2) veel mensen ken.
Gelukkig mag ik nu ook meemaken dat een goede vriendin van me langzaam haar haren weer krijgt en er vooralsnog vanaf lijkt te zijn.
En hoe je ermee omgaat? Sjah.. Intens verdriet, tegelijkertijd een overlevingsmechanisme die het even overneemt en langzaam krijgt het "gewone" leven weer een grotere rol.
Het blijft altijd bij me, soms komt er door iets heel kleins een herrinnering even hard boven en dan is het uithuilen en weer verder gaan.
Verder probeer ik uit respect voor leven wat helemaal niet zo vanzelfsprekend is juist zelf er het beste van te maken en dat lukt niet als je in je verdriet blijft hangen.
Ook een belangrijke factor die je niet moet vergeten is de verder ontwikkelde zorg van zeg de laatste 20 jaar. Voor die tijd ging je dood, en werd er vrijwel niet gekeken naar oorzaken of niet gevonden. Ook waren er veel minder preventieve onderzoeken, ging men minder snel naar de dokter en kon men nu eenmaal een stuk minder zien. Hierdoor veranderen de statistieken behoorlijk.quote:
Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...
Vreselijk om te horen nog steeds al die berichten. En dat ondanks onze wetenschap er nog zulke lijdenswegen zijn, dat is schrijnend. Als ik dan naar de schoonvader van een collega kijk: 84, staat te douchen, roept zijn vrouw om te helpen afdrogen en valt vervolgens dood neer. Het is niet leuk, maar wel zoals je het zelf het liefste hebt denk ik. Maar helaas hebben we het niet voor het kiezen
Beetje mee eens, wat je schrijft Tha_Duck.
Naast dat we langer leven is kanker ook echt een ziekte van de laatste 150 jaar ofzo.
Men heeft ernstige vermoedens dat het vanalles te maken heeft met onze verandering van leefwijze.
Naast dat we langer leven is kanker ook echt een ziekte van de laatste 150 jaar ofzo.
Men heeft ernstige vermoedens dat het vanalles te maken heeft met onze verandering van leefwijze.
Of leefomgeving, maar die bedoelde je misschien ook.quote:
Men heeft ernstige vermoedens dat het vanalles te maken heeft met onze verandering van leefwijze.
"I intend to live forever. So far, so good."
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
"I have enough money to last me the rest of my life, unless I buy something"
Kanker komt in de westerse wereld veel meer voor dan in bijvoorbeeld azie geloof ik, I wonder why, heeft grotendeels ook te maken met het eten.
Blues ain't nothing but a good man feeling bad...
Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Beter omgaan met het milieu zal het waarschijnlijk niet aan liggen :x leefgewoontes wellicht, maar vergeet genetische factoren niet. Er zijn vast onderzoeken over te vinden?quote:
Kanker komt in de westerse wereld veel meer voor dan in bijvoorbeeld azie geloof ik, I wonder why
Overigens.. is het hier misschien niet de plek.. ik meende dat dit topic vooral gaat over het verwerken van iemand verliezen aan kanker.
Genetische eigenschappen lijken mij minder grote rol te spelen, want de kanker explosie is pas iets van de laatste 150 jaar. En onze genen zijn niet zo snel veranderd.quote:
[..]
Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Beter omgaan met het milieu zal het waarschijnlijk niet aan liggen :x leefgewoontes wellicht, maar vergeet genetische factoren niet. Er zijn vast onderzoeken over te vinden?
Overigens.. is het hier misschien niet de plek.. ik meende dat dit topic vooral gaat over het verwerken van iemand verliezen aan kanker.
Eerlijk gezegd denk ik dus wel dat dat enorm bepalend is. In mijn familie van beiden kanten gaat eigenlijk iedereen dood aan kanker; van 20 jarigen tot 70 jarigen. Hart en vaatziektes komen bij ons niet voor (ondanks roken of drankgebruik). Ik denk wel dat je aanleg voor kanker genetisch bepaald is. Dat is ook wat mijn hematoloog mij vertelde toen ik ziek was. Ik heb een oom gehad die op zijn 27e overleden is aan Hodgkin. Ik kreeg het toen ik 26 was en ben van de Hodgkin genezen (maar had toen nog wel baarmoederhalskanker). Maar mijn grootouders, ooms, tantes, en 1 ouder zijn allemaal aan kanker overleden. Ik weet inmiddels niet beter dan dat iemand in onze familie doodgaat aan kanker. Hart/ vaat ziekten en ouderdom komt bij ons niet voor. Ik vind het dus ook helemaal niet meer zo schokkend, maar onderga het eerder als iets wat niet vermijdbaar is.quote:
[..]
Genetische eigenschappen lijken mij minder grote rol te spelen, want de kanker explosie is pas iets van de laatste 150 jaar. En onze genen zijn niet zo snel veranderd.
Waar ik wel moeite mee heb is het verhaal van Lionessa. Je wilt als ouder je kind niet zo ziek zien zijn. Je wilt als ouder niet de mogelijkheid onder ogen moeten zien dat je je kind zult overleven. Ik heb kanker gehad, ik heb daarna een kind gekregen. Ik weet dat ik net als ieder ander )en misschien gezien mijn familiegeschiedenis wel meer kans heb dan een ander om weer ziek te worden; ik hoop alleen dan maar dat dat op een moment zal zijn dat mijn kind zichzelf kan redden. En ben eeuwig dankbaar dat ik dit als ouder niet mee hoef te maken met mijn kind.
Ik heb er geen ervaring mee, hoewel kanker heel veel voorkomt in mijn familie. (mijn twee zussen hebben borstkanker gehad, maar hebben het -goddank- overleefd)quote:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.
Misschien moet je eens kijken of je de documentaire 'Bye' van Ed van der Elsken ergens kunt krijgen.
Een zeer indrukwekkend verslag van een bekend fotograaf die zijn eigen doodsstrijd heeft gefilmd.
Behalve deze aankondiging: ..is het niet te vinden op Youtube, helaas.
bronquote:DEN HAAG - Nederland staat twaalfde op de internationale ranglijst van landen waar kanker het meest voorkomt. Dat heeft het Wereld Kanker Onderzoek Fonds maandag bekendgemaakt. Denemarken is koploper.
© ANPJaarlijks krijgen 286,8 op de honderdduizend Nederlanders kanker, zo blijkt uit de meest recente cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).
Het hoge aantal komt deels door de goede diagnose en registratie van de ziekte. Het heeft echter ook te maken met het hoge percentage rokers, de hoge alcoholconsumptie en het toenemend aantal mensen met overgewicht.
|
|
