Begin kanker tot de dood.

Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden

Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is

Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.

Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.

Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 01:07 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik ben bestraald. Ik kan nu (20 jaar later) nog steeds geen dingen tillen met mijn linkerarm, heb de tatoeage punten op mijn lichaam staan, groeit geen haar meer in mijn oksel (da's dan wel weer handig ) , heb regelmatig ontstekingen in mijn schouderkapsel en zodra de zon gaat schijnen is mijn huid aan de linkerkant zwart (schouder, nek, arm), ontstekingen in mijn linkerkaak (en inmiddels wat kiezen eruit). Gevolgen die dus de rest van je leven blijven in tegenstelling tot de gevolgen van chemo, die vaak maar tijdelijk zichtbaar zijn. Maar toen ik destijds voor de keuze stond was het "nu beslissen en doen".Je krijgt de tijd niet om erover na te denken. Toen ik met al mijn klachten bij de radioloog aanklopte, zei deze dat dat niets met de bestralingen te maken had. De hematoloog zei echter dat dat wel degelijk de gevolgen van bestralingen waren.

Maar je hebt geen keus. Tenzij je zelf arts bent, doe je wat zij je adviseren, omdat zij wel weten waar ze het over hebben (dat is je enigste houvast op zo'n moment). Ik was zelf destijds leerling B-verpleegkundige en dus niet geheel vreemd van anatomie/ pathologie maar ben toch afgegaan op hun kunde.En juist daarom zou ik er heel goed over na moeten denken wat ik zou willen als ik weer ziek zou worden. Of ik dit allemaal nog weer zou willen.....

vele therapieen volgen de zogenaamde Standard of Care principes, dat zijn gewoon een stel guidelines die voor elke stage van de kanker en het type kanker vast staan, gebaseerd op verkregen bewijs uit klinische studies.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:08 schreef Cat_Tank het volgende:
Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden

Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is

Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.

Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.

Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.

ook ik heb die kanker die overigens ook bij 30'ers voorkomt en heb de donortransplantatie begin vorig jaar al gehad en alhoewel de ziekte voor ongeneselijk staat moet je niet naar die jaartallen kijken die je nog zou hebben te leven want ik heb het gevoel nog 20-30 jaar te leven, het beste is ook zo snel mogelijk de donortransplantatie te doen en zo minder kans hebben dat de ziekte snel terugkomt dus probeer het wat positiever in te zien, er zijn heus nog goede kansen

heftig hoor allemaal!

Hier ook slecht nieuws gehad in september.

Mijn schoonmoeder had borstkanker. Na een borstamputatie, chemo en bestraling was alles weg zeiden ze. Maar helaas kregen we in september dus weer te horen dat het terug was en dat het op een plek zat waar ze het ook niet meer weg zouden kunnen krijgen. Kwestie van indammen dus zolang het kan.

Vooralsnog gaat het goed met haar. Ze is erg positief ingesteld en doet gewoon nog zoveel mogelijk leuke dingen. Wel heeft ze weer wat extra plekken op haar hoofd ontdekt laatst en in overleg met de arts wordt daar deze week onderzoek naar gedaan. Als 't uitzaaiingen zijn dan is 't geen goed nieuws.. Nou ja, ze is sowieso nu 'terminaal', maar we hebben nog geen tijdsindicatie...

Hoop vooral dat ze relatief gezond blijft.. en dat 't nog lang zo goed gaat als nu. In september drukte de tumor zo erg op haar wervel dat ze gewoon niet meer kon lopen, gelukkig kan ze dat nu weer: door bestraling is het teruggedrongen zover het kon.

Afwachten dus..

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:08 schreef Cat_Tank het volgende:
Ik zit er middenin. Mijn moeder kreeg last van rugpijn in mei vorig jaar. Een maand later bleek het de ziekte van Kahler te zijn, een vrijwel ongeneeslijke kankersoort die eigenlijk voornamelijk voorkomt bij oudere mensen (65+) mijn moeder was in april vorig jaar 50 geworden

Het gaat zo snel allemaal, die behandelingen, 28 pillen op een dag, het enorme afvallen, overgeven, depressie. Mijn moeder troosten is het moeilijkste van alles. Eerst moest ik dan telkens huilen, nu lukt dat niet eens meer. Ze maakt zich in zulke buien zorgen om mij en mijn broer en vader, de zorgzame doos die ze is

Hoe lang ze nog leeft is de vraag. 6 jaar is het gemiddelde, maar er zijn ook gevallen bekend waarbij mensen het 16 jaar uithielden of het echt pas na jaren terugkwam. Ze doet het goed, de eerste behandeling is voorbij. Nu is het afwachten tot het weer terugkomt, want dat doet het. De enige kans op genezing is via donor stamcellen. Hoe en wat daarmee moet nog ter sprake komen, maar we hebben wel gehoord dat dit niet zomaar gedaan wordt. Dat is nog afwachten dus.

Het is bizar erover na te denken, dat ze met mijn 30e er misschien niet meer is. Maar omdat ze het nu nog goed doet druk je dat ook een beetje weg. Ik heb het geluk dat wij nog tijd lijken te hebben, ze mag nu zelfs weer reizen etc misschien komt er zelfs weer tijd dat ze weer wat kan werken en ze zelfs beter lijkt te zijn. Dat is ook de nare kant van Kahler. Het schuift naar de achtergrond en slaat je in je gezicht vanuit het niks.

Ik denk dat voor mij de klap pas echt komt als ze er niet meer is. Ik denk dat ik dan pas echt besef wat er allemaal gebeurd is.

pff heel heftig om te lezen. Een aantal weken geleden kregen ik en mijn vriend te horen dat mijn schoonvader ook deze ziekte heeft, hij zit al in het derde stadium en moet met een nekbrace om lopen omdat hij bij een kleine beweging al zijn nek kan breken.
We zijn er laatst naartoe gegaan, en toen was hij aan een stuk door vrolijk grappen aan het maken. Hij vertelde ook over de ziekte en de behandeling, maar alles met een hoop humor. Mijn schoonmoeder heeft het daar weer heel erg moeilijk mee, omdat het voor haar lijkt alsof hij niet inziet dat hij binnen niet al te lange tijd waarschijnlijk zal overlijden.
En mijn vriend heeft het er ook heel erg zwaar mee, al zal hij dat niet al te vaak laten merken. Het liefst zou ik hem de deur uit schoppen om dingen te gaan doen samen met zijn vader, herinneringen maken nu hij er nog sterk genoeg voor is. Maar ik wil hem ook niet een bepaalde richting op sturen in zijn manier van omgaan hiermee..
En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.

Iedereen die ook een dierbare persoon heeft met die rotziekte sterkte, ik merk wel dat het een rare soort van steun geeft om ervaringen te lezen.

Vader overleden + moeder ziek

quote:

Op maandag 3 januari 2011 17:38 schreef pinine het volgende:

[..]

ook ik heb die kanker die overigens ook bij 30'ers voorkomt en heb de donortransplantatie begin vorig jaar al gehad en alhoewel de ziekte voor ongeneselijk staat moet je niet naar die jaartallen kijken die je nog zou hebben te leven want ik heb het gevoel nog 20-30 jaar te leven, het beste is ook zo snel mogelijk de donortransplantatie te doen en zo minder kans hebben dat de ziekte snel terugkomt dus probeer het wat positiever in te zien, er zijn heus nog goede kansen

Ik zei voornamelijk 65 plussers, niet dat het niet onder jongere mensen voorkomt Het komt echt een stuk minder voor bij jongere mensen, en als je dan hoort dat het toch gebeurt is dat erg triest om te horen

Wij lazen ook meteen over de donorbehandeling, maar ze wilden er in het UMCG niet eens over praten. Ze wilden mijn moeder eerst met haar eigen cellen behandelen, dat is nu net een maandje klaar. De overlevingsjaren lopen erg uiteen, dat weten we, maar 6 jaar werd wel genoemd als een soort grens. Sommige mensen gaan daarover heen, anderen niet.

Wij hopen heel erg dat straks dat donor gedoe ter sprake komt en ze het mag proberen (ze is een stadium 1) maar toen wij het zelf aansneden was de arts er erg negatief over (over de overlevingskans van zo'n behandeling op zich en de langetermijn bijwerkingen en kwaliteit van leven etc.) en zei hij dat we eerst af moesten wachten. Wat wel zo is is dat als je eenmaal met donormateriaal behandeld bent en dat goed gaat, de kansen op een lang leven drastisch toenemen. Ik ben blij dat jij het al achter de rug hebt en positief bent!

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 09:50 schreef Cat_Tank het volgende:

[..]

Ik zei voornamelijk 65 plussers, niet dat het niet onder jongere mensen voorkomt Het komt echt een stuk minder voor bij jongere mensen, en als je dan hoort dat het toch gebeurt is dat erg triest om te horen

Wij lazen ook meteen over de donorbehandeling, maar ze wilden er in het UMCG niet eens over praten. Ze wilden mijn moeder eerst met haar eigen cellen behandelen, dat is nu net een maandje klaar. De overlevingsjaren lopen erg uiteen, dat weten we, maar 6 jaar werd wel genoemd als een soort grens. Sommige mensen gaan daarover heen, anderen niet.

Wij hopen heel erg dat straks dat donor gedoe ter sprake komt en ze het mag proberen (ze is een stadium 1) maar toen wij het zelf aansneden was de arts er erg negatief over (over de overlevingskans van zo'n behandeling op zich en de langetermijn bijwerkingen en kwaliteit van leven etc.) en zei hij dat we eerst af moesten wachten. Wat wel zo is is dat als je eenmaal met donormateriaal behandeld bent en dat goed gaat, de kansen op een lang leven drastisch toenemen. Ik ben blij dat jij het al achter de rug hebt en positief bent!

bedankt , bij mij heeft er 8 maanden tussen de 2 transplantaties gezeten, de 1e donor was afgekeurd en mijn broer was ook niet geschikt, een reservedonor was wel geschikt, vreemd dat iemand uit het buitenland genen heeft die dichter bij mij staan dan van mijn eigen broer
mijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 11:13 schreef pinine het volgende:

[..]

bedankt , bij mij heeft er 8 maanden tussen de 2 transplantaties gezeten, de 1e donor was afgekeurd en mijn broer was ook niet geschikt, een reservedonor was wel geschikt, vreemd dat iemand uit het buitenland genen heeft die dichter bij mij staan dan van mijn eigen broer
mijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens

Volgens mij is het zo dat als je bloeddonor bent of wordt, je ook toestemming kan geven voor stamceldonor. De kans dat een vreemde je cellen nodig heeft is immens klein, maar toch, je kan er levens mee redden inderdaad!

Ik hoop dat bij ons het donorgesprek ook eens aangezwengeld wordt want ze is nog vrij jong (50) en haar stadium en beproeving met haar eigen cellen waren allemaal goed. Het wordt ook nog wel gedaan, maar ze doen het niet bij iedereen en ook niet direct. Afwachten dus! Ik ben in ieder geval blij dat jij vrijwel genezen bent

Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 12:11 schreef seasushi het volgende:
Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.

vreselijk

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 11:13 schreef pinine het volgende:

ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens

Ik zal het eens ter sprake brengen als ik moet geven de volgende keer..
De procedure schijnt best heftig te zijn, maar ik denk dat werkgevers e.d er wel begrip voor hebben..

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 13:08 schreef Rubber_Johnny het volgende:

[..]

Ik zal het eens ter sprake brengen als ik moet geven de volgende keer..
De procedure schijnt best heftig te zijn, maar ik denk dat werkgevers e.d er wel begrip voor hebben..

werkgevers moeten hiervoor wettelijk een betaalde vrije dag geven en het is inderdaad niet niks want je krijgt als je een match hebt met een patient een keuringsdag met allerlei onderzoeken met als zwaarste een beenmergpunctie en verder een tijd later dan het geven van de stamcellen waarbij je aan een machine ligt die je bloed rondpompt en de stamcellen er uit filtert wat dus wel wat heftiger is dan alleen bloedgeven, daarna voel je je wat slap maar dat gaat gewoon weer over en mogelijk heeft men een tijd later later nog T-afweercellen nodig die via een dergelijk soort proces afgenomen worden wat minder ingrijpend is, ik heb deze T- (killer)cellen gelukkig nog steeds niet nodig want daar kun je als patient knap ziek van worden

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 11:13 schreef pinine het volgende:

[..]

bedankt , bij mij heeft er 8 maanden tussen de 2 transplantaties gezeten, de 1e donor was afgekeurd en mijn broer was ook niet geschikt, een reservedonor was wel geschikt, vreemd dat iemand uit het buitenland genen heeft die dichter bij mij staan dan van mijn eigen broer
mijn hematoloog vroeg me eerst of ik het wel wilde en daarna zocht men in de donorbank naar een donor wat een tijd kan duren trouwens maar ik heb het doorgezet en ben daar blij om want er was geen afstoting, ik sprak pas een andere patient waarvoor ze geen goede donor konden vinden en die moest chemo blijven slikken en had alweer verhoging van de ziekte, ik ben van die pillen af nu want de nieuwe donorafweercellen bestrijden de ziekte nu, die zien mijn oude kankercellen als ziektekiemen die bestreden moeten worden en dat gaat goed want er is geen verhoging meer van de ziekte en mijn bloed is ook heel goed en dat dankzij mijn donor, wie dit leest moet ook eens eraan denken om stamceldonor te worden, het redt levens

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 13:36 schreef pinine het volgende:

[..]

werkgevers moeten hiervoor wettelijk een betaalde vrije dag geven en het is inderdaad niet niks want je krijgt als je een match hebt met een patient een keuringsdag met allerlei onderzoeken met als zwaarste een beenmergpunctie en verder een tijd later dan het geven van de stamcellen waarbij je aan een machine ligt die je bloed rondpompt en de stamcellen er uit filtert wat dus wel wat heftiger is dan alleen bloedgeven, daarna voel je je wat slap maar dat gaat gewoon weer over en mogelijk heeft men een tijd later later nog T-afweercellen nodig die via een dergelijk soort proces afgenomen worden wat minder ingrijpend is, ik heb deze T- (killer)cellen gelukkig nog steeds niet nodig want daar kun je als patient knap ziek van worden

Bij mijn vader is dit een aantal weken geleden geconstateerd. Hij zit in de 3de fase als je nog steeds van 3 fases kan spreken. Momenteel heeft hij de eerste 2 weken chemo achter de rug. Het is allemaal best heftig. Btw ik ben de vriend van LMN dus dat verhaal hieronder gaat gewoon ook voor mij op.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 17:59 schreef Little_Miss_Naughty het volgende:

[..]

pff heel heftig om te lezen. Een aantal weken geleden kregen ik en mijn vriend te horen dat mijn schoonvader ook deze ziekte heeft, hij zit al in het derde stadium en moet met een nekbrace om lopen omdat hij bij een kleine beweging al zijn nek kan breken.
We zijn er laatst naartoe gegaan, en toen was hij aan een stuk door vrolijk grappen aan het maken. Hij vertelde ook over de ziekte en de behandeling, maar alles met een hoop humor. Mijn schoonmoeder heeft het daar weer heel erg moeilijk mee, omdat het voor haar lijkt alsof hij niet inziet dat hij binnen niet al te lange tijd waarschijnlijk zal overlijden.
En mijn vriend heeft het er ook heel erg zwaar mee, al zal hij dat niet al te vaak laten merken. Het liefst zou ik hem de deur uit schoppen om dingen te gaan doen samen met zijn vader, herinneringen maken nu hij er nog sterk genoeg voor is. Maar ik wil hem ook niet een bepaalde richting op sturen in zijn manier van omgaan hiermee..
En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.

Iedereen die ook een dierbare persoon heeft met die rotziekte sterkte, ik merk wel dat het een rare soort van steun geeft om ervaringen te lezen.

quote:

Op maandag 3 januari 2011 17:59 schreef Little_Miss_Naughty het volgende:
...En dan lees ik van alles over mensen die ervoor kiezen om het niet te behandelen, en dan ga ik ook twijfelen. Hij is nu nog vrolijk, sterk en zichzelf, ik zou het verschrikkelijk vinden om hem helemaal verslagen en afgezwakt te zien straks.
Maar goed, als nog niet eens officiële schoondochter ben ik de laatste persoon die daarover een mening moet hebben denk ik.

Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 16:49 schreef JumpingJacky het volgende:

[..]

Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?

Daar ben ik het ook mee eens.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 16:49 schreef JumpingJacky het volgende:

[..]

Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?

Ik bedoelde ook niet zo zeer te zeggen dat ik geen mening mag hebben in deze situatie, maar ik vind dat ik minder recht van spreken heb in verhouding met mijn schoonouders en vriend. Dan zet ik liever een stapje terug en laat ik hun beslissen wat wijsheid is, ipv zelf met allemaal ideeën etc. te komen.
Of we getrouwd zijn of niet maakt inderdaad weinig uit verder wat dat betreft, het is meer het feit dat ik ze pas een paar jaar ken en ook niet op een heel erg diepgaande manier een band met ze heb, vooral vanwege wat taalproblemen over en weer. Dan cijfer ik mezelf wel inderdaad liever een beetje weg, omdat ik mijn mening niet zo belangrijk vind in deze situatie.

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 12:11 schreef seasushi het volgende:
Schoonmoeder, na diagnose binnen 8 dagen overleden. alvleesklierkanker met uitzaaiingen. Ze had dus geen tijd om mager te worden. Kon nog net afscheid nemen van de belangrijkste mensen in haar leven.

Og vreselijk zeg! Mijn (ex) schoonmoeder kreeg ook ineens te horen dat ze kanker had, met uitzaaiingen. Duurde in totaal 3 maanden ongeveer. Ging erg snel, maar ook te langzaam. Wat een lijdingsweg is dat zeg. Verschrikkelijke ziekte. Het kan zo voorbij zijn.

Mijn Oma is er aan overleden in september 2004, ik was toen 10 en ze leed er 4 jaar aan. Dus ik heb het niet echt heel bewust meegemaakt. Ik weet wel dat het op het laatst heel hard ging...

Mijn oom heeft het sinds een paar maanden. Is een aantal keren opgenomen en laatst dachten ze dat hij schoon was. Maar een paar weken geleden is hij weer opgenomen met een herseninfarct en uitzaaiingen over zijn longen... Waar komt het herseninfarct vandaan, zou je je kunnen afvragen... Hij ligt nu thuis, gaat redelijk goed voor zover ik weet. Maar het kan heel snel gaan of het duurt nog een jaar of 3, je weet het niet...

quote:

Op dinsdag 4 januari 2011 16:49 schreef JumpingJacky het volgende:

[..]

Ik denk dat je jezelf iets teveel wegcijfert hier. Hoewel niet getrouwd, kan je best tot de dierbaren van de familie horen cq. je 'schoon'vader kan je behoorlijk dierbaar zijn. Dus ik zie even niet zo waarom je pas een mening mag hebben als je getrouwd bent?

Ben ik het ook mee eens..

Mijn vader is in 2000 overleden aan maagkanker + uitzaaiingen. Hij is na een ziekte bed van een jaar overleden, ik was destijds 8 jaar oud. Hij heeft zijn hele leven keihard gewerkt en ging nooit op vakantie, omdat hij altijd bezig was met werken enz. Ik weet nog dat mijn moeder mij vertelde dat mijn vader binnen een week zou sterven en dat ik bij mijzelf dacht ''het komt allemaal wel goed''. Ik heb het er nog steeds erg moeilijk mee, omdat wij nog een hele hoop leuke dingen hadden gepland waar ik erg veel naar uitkeek en omdat het opgroeien met 1 ouder niet makkelijk is.

2-3 jaar later toen mijn moeder en ik op vakantie waren in Italië belde de dokter op dat ze iets hadden gezien op de mammografie. We zijn toen met een spoed vlucht teruggegaan naar huis en ook toen dacht ik ''het zal wel een goedaardig gezwel zijn en alles komt goed''. Dat bleek niet waar te zijn en na 2 operaties en chemo/bestraling was ze weer ''kanker vrij'' verklaard.

1.5 maand geleden had mijn moeder erg veel last van haar maag en darmen en ook meerdere keren naar de dokter geweest ervoor, ze heeft toen een antibioticakuur gekregen, maar daarna was het toch nog niet echt over. Ze kreeg ineens afschuwelijke darmkrampen en we zijn naar de huisartsenpost geweest waar we een middeltje voor darmkrampen meekregen een week later was ze naar de dokter geweest, omdat het nog steeds niet over was (een andere omdat haar eigen dokter ziek was). Die gaf haar de diagnose ''spastische darm'' en stuurde haar weg met een paar vezel zakjes.

Een dag later had ze weer ENORM veel pijn en is onze eigen dokter bij ons thuis geweest en die stuurde haar gelijk naar het ziekenhuis met een ambulance, daar is ze 2 dagen geweest en na een aantal klysma's voelde ze zich ook weer beter, dus werd ze zonder verder onderzoek naar huis gestuurd. 3 dagen daarna weer naar de dokter omdat ze WEER veel darmkrampen had en de pijn niet te verdragen was, ze werd gelijk weer door naar het ziekenhuis gestuurd (waar ze 2.5 uur in de wachtkamer heeft moeten wachten met heel veel pijn en ze had geen voorrang op mensen die daar zaten met wat schaafwonden of gewoon vrolijk aan de telefoon zaten te bellen).

Weer een aantal onderzoeken verder en uit een punctie bleek dat er kwaadaardige cellen zaten in haar buik. Ze is de dag daarna geopereerd en er is een tumor uit haar dunne darm verwijderd en nu gisteren kregen we te horen dat ze weer borstkanker heeft en dat het flink uitgezaaid is en dat het niet te genezen is.Ze moet nu eerst nog aansterken van de operatie (ze heeft nog steeds last van darmkrampen, volgens de dokters omdat haar darmen weer op gang moeten komen en ze kan nog niet naar de wc toe) en dan mag ze weer aan de chemo/bestraling om de levensduur te verlengen. Hoelang ze nog heeft hebben ze ons nog niet kunnen vertellen, dat kan een aantal maanden zijn, maar ook 1-2 jaar. Daar durfde ze nog geen uitspraken over te doen, omdat het toch bij iedereen anders is en ze nog geen behandelingen heeft gehad.

Ik had nooit verwacht dat ik voor mijn 25ste wees zou zijn En ik heb het er ook heel moeilijk mee, mijn moeder heeft altijd echt alles voor mij gedaan, ik heb altijd veel steun aan haar gehad en ze had absoluut geen betere moeder kunnen zijn voor mij en het idee dat ze er binnenkort niet meer is en dat ik dan helemaal op mijzelf ben aangewezen is erg moeilijk. Geen mama meer om mee te praten, te gaan winkelen of op vakantie te gaan. Geen mama meer thuis en ze zal nooit een oma kunnen zijn (iets waar ze erg naar uitkeek).

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 17:12 schreef IrCute het volgende:
*knip*

Och wat erg voor jullie Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, ben er echt stil van. Geniet nog van de tijd die jullie samen hebben en heel veel sterkte gewenst

quote:

Op maandag 3 januari 2011 14:51 schreef Re het volgende:

[..]

vele therapieen volgen de zogenaamde Standard of Care principes, dat zijn gewoon een stel guidelines die voor elke stage van de kanker en het type kanker vast staan, gebaseerd op verkregen bewijs uit klinische studies.

Maar destijds was ik jong en deed wat er van mij verwacht werd. ik zou daar nu nog weleens 3 keer over na denken.

quote:

Op zaterdag 8 januari 2011 13:14 schreef VoornaamAchternaam het volgende:
Mijn oom heeft het sinds een paar maanden. Is een aantal keren opgenomen en laatst dachten ze dat hij schoon was. Maar een paar weken geleden is hij weer opgenomen met een herseninfarct en uitzaaiingen over zijn longen... Waar komt het herseninfarct vandaan, zou je je kunnen afvragen... Hij ligt nu thuis, gaat redelijk goed voor zover ik weet. Maar het kan heel snel gaan of het duurt nog een jaar of 3, je weet het niet...

Ik hoorde net dat hij vannacht overleden is.. R.I.P oom...

quote:

Op maandag 10 januari 2011 17:10 schreef VoornaamAchternaam het volgende:

[..]

Ik hoorde net dat hij vannacht overleden is.. R.I.P oom...

Gecondoleerd en sterkte met het verwerken van het verlies.