Vader overleden + moeder ziek

Hallo,

Ik ben nieuw op dit forum. Ik ben sindskort jullie forum aan het doorlezen. I love FOK! for ever.. Really. Maar ik moet toch echt even mijn verhaal kwijt. Niet uit medelijden o.i.d. Ik ben btw 26 jaar oud en man.

Oktober 2007 werd er bij mijn vader longkanker geconstateerd. Hij heeft toen meteen alles voor mijn moeder geregeld. Nieuwe auto etc. Ook heeft hij ervoor gezorgd dat mijn moeder na zijn overlijden geen 2e hypotheek op het huis kan nemen. Dit alles om haar te beschermen. Wat is er niet aantrekkelijk aan een vrouw met een villa en dikke bankrekening?

Op 28 april 2008 werd er eierstokkanker bij mijn moeder geconstateerd. HELP! Mijn moeder moest worden geopereerd. Mijn vader liep toen al moeilijk door de uitzaaiingen in zijn hersenen. Omdat mijn moeder in het ziekenhuis lag, ben ik thuis gaan wonen om voor mijn vader te zorgen. Omdat het steeds slechter ging met mijn vader (slecht lopen, veel vallen etc), heb ik mijn moeder 2 wkn niet kunnen bezoeken in het ziekenhuis.
Ik heb ook het moment meegemaakt dat de arts tegen mijn vader zei: meneer, helaas we kunnen u op dit moment niet meer helpen. Je weet van te voren dat zo´n moment eraan zit te komen, maar het keihard! Ik heb ook vele vervelende momenten gekend met mijn vader omtrent zijn ziekte. Hij heeft bv 2 insults/aanvallen gehad. Na 3 wkn ziekenhuis mocht mijn moeder naar huis. Ik had bij thuiskomst al particuliere thuiszorg geregeld.

Bij thuiskomst was mijn moeder enorm verzwakt. Ze kon alleen zitten. Als ik haar een knuffel gaf voelde ik al haar botten zitten. Ze was extreem vermagerd, met toch wel wat risico's.
Met mijn vader ging het steeds slechter. Hij kon op een gegeven moment ook niet meer lopen. Ook op sommige momenten leek het wel of hij niets meer wist. Ook al is het op dit moment een lang verhaal, maar ik bespaar jullie alle voorbeelden.

1 week voor zijn dood is hij langzaam in coma gegleden. We waren er allemaal bij toen hij overleed. Hierna heb ik de muziek uitgezocht. Bij zijn uitvaart heb ik samen met mijn broer ook de kist gedragen en hebben we allebei iets gezegd.
Naar het schijnt is mijn verhaaltje bij de uitvaart nog steeds onderwerp bij gesprek bij andere. Ik heeft blijkbaar een enorme indruk achtergelaten.

Met de ziekte van mijn moeder gaat het niet zo goed. 1 op de 5 overleeft de eerste 5 jaar. Het gaat alleen iets slechter. Hoe? Hoe vervelend ook, dat kan je gewoon niet zeggen..

Ik kan op dit moment nog veel meer opschrijven, maar dan wordt het echt te lang voor jullie.
In ieder geval heel erg bedankt voor het lezen..

Groetjes

Wat mij enorm verdrietig maakt, is dat mijn vader het leven niet meer mee kan maken. Dat ik geen trotste opa kan zien. Dat hij er niet bij is wanneer ik mijn eerste huis koop etc..

Ik weet ook op dit moment dan mijn kinderen 1 opa-oma minder zullen hebben.. Op moment van schrijven heb ik btw de muziek van mijn vaders uitvaart aanstaan..

Ik vraag eigenlijk niet om steun betuigingen, ook al is dat heel lief bedoelt. Ik moet gewoon ff mijn verhaal kwijt. Dat is ook de reden dat ik nu nog wakker ben

Miss heb je geljk Shivo

quote:

Op dinsdag 9 maart 2010 20:49 schreef Keep_Walking het volgende:
Zoiezo sterkte en vind het echt knap dat je er zo ermee omgaat.

Maar ik merk in je verhaal dat je het verhaal kort wilt houden voor de fokkers hier, maar dat moet je eigenlijk niet doen hoor. De mensen die geen lange verhaal willen lezen moeten maar bij de AH gaan werken en niet zeuren. Ik zou graag meer willen weten, als je dat echt wilt doorvertellen.

Ok. Miss is dat wel goed.

Mijn moeder lag in het ziekenhuis, ze was erg verzwakt. Ik was dus thuis met mijn vader. Doordat mijn vader sowieso een nachtritme had (slapen rond 2 uur, en opstaan 8 uur), was ik na 1,5 week zeer vermoeid. Overdag kon ik niet bijslapen, en mijn nachtrust was toch al heel slecht. Angst etc. Je wilt niet weten hoe het voelt om 's ochtends de slaapkamer open te doen uit angst of die er nog wel is. Op aandringen van de huisarts moest mijn vader een alarmsysteem dragen. Dat is een knopje voorals je hulp nodig hebt. Dit heeft een directe verbinding met 112. Op een avond had ik mijn vader naar bed gebracht. Ik moest hem uitkleden en richting bed dirigeren. Dit deed ik natuurlijk allemaal uit liefde, maar leuk is het niet. Enfin, ik lag in bed en viel bijna in slaap. Toen ik ineens mijn vader hoorde roepen. Ik ren naar beneden en vond hem naakt op de grond. Hij kon door de tumor niet meer overeind komen (evenwichtsstoornis). Hij moest naar de wc, en had dus op de grond geplast. Ik natuurlijk mijn vader overeind geholpen. Op dat moment was die helemaal aan het trillen. Vooral uit angst. Ik zei tegen hem: 'Pap, ben je bang?' 'Ja jongen, ik ben bang om te vallen'. 'Pap, je kan niet vallen want ik heb je vast. Laat maar eens 'los'. Blijven staan lukt dan miss niet, maar vallen zal je nooit doen want ik heb je vast.' Dit deed hij, en sinds dat moment vertrouwde hij mij blindelings. Ik had mijn vader weer in bed gelegd, en liep weer naar mijn eigen bed. Daar aangekomen hoorde ik het alarm afgaan. Dus ik stormde weer naar de slaapkamer. Hij had overgegeven in bed. Zijn blik in z'n ogen, en zijn houding was zo zielig. Het leek wel een oude man of baby. Zo hulpeloos. Om dat mee te maken is zo triest. Vooral voor hem! En dat terwijl hij pas 56 jaar oud was.

Na een gesprek te hebben gehad met een chirurg, hadden ze besloten op een nieuw soort techniek-bestraling te proberen. Dit noem je Gamma-Knive. Waar een normale bestraling een totaal gebied pakt, werkt Gamma-Knive met 3 laserstralen (X, Y, Z). Die 3 punten bijelkaar vormt een brandpunt. Waardoor er dus precies richting de tumor plekken kan worden gestraald. Dit betekent wel dat je hoofd moet worden gefixeerd. Je krijgt een frame op je gezicht geschroefd (gadverdamme, want er wordt gewoon lokaal verdoofd). Dit want je mag totaal niet bewegen tijdens de behandeling.
Toen wij daar aankwamen duurde het al wel lang etc. Eindelijk kwam de arts die het frame op mijn vaders hoofd zou plaatsen. Hierna werd er een MRI-scan gemaakt. Ik bleef wachten, en na 30min was mijn vader terug. Wij natuurlijk naar buiten of ff een sigaret te roken. En na ongeveer 45 min kwam de arts. Hij vertelde dat de behandeling helaas niet mogelijk was. Hij heeft toen alles netjes en duidelijk uitgelegd. De enige reactie van mijn vader was: 'verdomme, en nu?' Hij is constant heel sterk gebleven. Ik jankend naast mijn vader zittend, vroeg hem natuurlijk hoe het met hem was etc. Hoe kon hij zo sterk blijven? Die man moet door de grond zijn gegaan IMO. De assistent zou er z.s.m. aankomen op het frame te verwijderen. Na 15 min was er nog steeds niet. Ik was natuurlijk op life-tilt, en liep naar buiten om te vragen naar een schroevendraaier (achteraf vind ik het eigenlijk wel grappig van mezelf). De assistent vroeg waarom. Waarop ik natuurlijk reageerde: 'Nou, ik heb natuurlijk geen schroevendraaier in mijn binnenzak. Maar als wij moeten wachten totdat JIJ tijd hebt ons te helpen, doe ik het liever zelf.' De assistent schrok natuurlijk en was geirriteerd. Kan zij miss ook niet zoveel aan doen, maar als je 15 min daarvoor een doodvonnis hebt gehoord, hoef je niet op symphatie te rekenen, toch? De terugreis was echt afschuwlijk. In de auto hebben mijn vader en ik geen woord gewisseld. Bij terugkomst thuis heb ik mijn vader op de bank geinstalleerd (incl shag, koffie) en ben toen maar het huis uit gegaan. Het heeft volgens mij geen zin om mezelf te verschuilen ergens in huis. Ik voelde gewoon zo dat ik mijn vader ff met rust moest laten. Ik denk achteraf dat ik daar goed aan heb gedaan.

Op een gegeven trok ik het echt niet meer. Zo weinig nachtrust, rust en stress werden mij te veel. Mijn moeder zou ook snel worden ontslagen uit het ziekenhuis. Er moest thuishulp komen. Weten jullie nu hoe je dat moet regelen? Geloof me, dat ik heel moeilijk. Na veel telefoontjes had ik eindelijk een club te pakken die de zorg zou kunnen verzorgen. De vrouw aan de telefoon vroeg aan mij, terwijl mijn vader naast me zat: 'hoeveel zorg denkt uw vader nodig te hebben?' 'Mevrouw, hoe moet ik dat weten? Is het niet beter dat iemand hier thuis komt kijken en mijn vader in de ogen aankijkt, en daarop een indicatie geeft?' 'Ehhh ja, ik denk dat je gelijk hebt. Maar accepteert uw vader ook de zorg?' 'Ik denk dat de vraag niet moet zijn of mijn vader zorg accepteert, maar of de zorg nodig is, niet?' 'Jaja, we sturen iemand langs.' Ik snap ook wel dat het voor een ander moeiljik telefonisch te beoordelen is wat precies de situatie is, maar af en toe wordt je dus helemaal gek. Je bent namelijk elke dag voor iets aan het vechten, terwijl je dat niet wilt. Uiteindelijk kwam er thuiszorg via de gemeente (Zorg in Natura). Het vervelende hieraan is, is dat de verplegers maar een aantal uren per dag hebben om de zorg te verlenen. Het vervelende hieraan voor mijn vader is, is dat hij op z'n lip wordt gezeten. Die zorg was in mijn ogen heel vervelend omdat ze mijn ding kwamen overnemen. Ook al had ik erom gevraagd, het is moeilijk dingen uit handen te geven. Ze probeerde ook zelf heel het huishouden over te nemen. Ik heb ze toen gewaarschuwd dit niet te doen, want dat wou ik doen. Ze bleven het doen, waarop ik op monkey-tilt ben gegaan. De zorg die zij verleende voelde namelijk ook heel onpersoonlijk. Ik heb toen gezegd: 'Willen jullie aub het huishouden met rust laten! Dat wil ik blijven doen. Dat je mijn vaders billen wast is al erg genoeg.' Toen begrepen ze het.
Na 3 dagen, mijn moeder was 1 dag ontslagen uit het ziekenhuis, stelde de thuiszorg voor om mijn ouders naar een zorghotel te sturen. Mijn vader en moeder accepteerde dit natuurlijk niet, want ze wilden thuis blijven. Ik zat bij het gesprek en hield mezelf op de achtergrond. Die vrouw bleef maar aandringen, waarop ik op een gegeven moment aangaf: is het zorghotel een oplossing of probleem? Waarop zij uiteindelijk aangaf dat ze de zorg niet aankonden. Ik heb toen meteen alles met de zorgverzekering geregeld dat er zorg zou komen via een Persoons Gebonden Budget (PGB). Hierdoor kan je zelf de zorg inkopen. Er kwam toen dus een particuliere zorgverlener. Hierna is alles vlekkenloos verlopen. Hele fijne mensen. Deze mensen waren er ook 18 uur op een dag (18uur tot 0uur niet).

Mijn vader had eigenlijk een soort van vast ritme. Om 17uur biertje met een sigaret. Mijn vader lag in die periode al 16 uur per dag te slapen ofzo. Echt heel veel. Ik maakte hem wakker om te vragen of die zijn biertje wou. Hij werd wakker, en keek mij heel wazig aan. Alsof die door me heen keek. De tumor deed zijn werk zeg maar. Hij kon toen ook geen keuzes meer maken. Dit deed, en nog steeds, zoveel pijn. Je eigen vader?! In deze periode heeft hij 2 keer een insult gehad (epileptische aanval). Ik wist beide keren meteen hoe ik moest reageren etc. Ik als Commerciele Econoom ben nu een volleerd verpleegkundige (haha). Dit allemaal kon niet meer in mijn ogen. Hij lag ook alleen maar in bed, en kreeg doorligplekken. Het vervelende moment zat er toen aan te komen dat er een ziekenhuisbed moest komen. De huisarts ging naar de slaapkamer om het mijn vader voor te leggen. Hij was op dat moment best helder. Hij reageerde meteen dat hij dat niet wou. Geen discussie. Ik ging toen naast mijn zitten en vertelde hem dat wij deze keuze ook niet willen maken. Ik zorgde ervoor dat het bed naast dat van hun eigen bed zou komen te staan. Ook gaf ik aan dat het beter was voor hem, want hij zou snel pijn kunnen gaan krijgen. Uiteindelijk stemde hij in. Hij vertrouwde mij blindelings. Hierna is hij langzaamaan in coma gegleden.

Wat ik eerder al aan heb gegeven waren bij het moment van overlijden. Het is heel vreemd om te zeggen, vooral als het om je eigen vader gaat, maar zo'n moment is heel vredig. Jullie denken waarschijnlijk, dit dacht ik namelijk eerst ook, dat er een groot verschil zit in leven en dood. En soort van grens. Een knal ofzo. Maar we zaten langs het bed, hielden zijn hand vast. Zijn ademhaling ging heel rustig steeds langzamer. Hij lag in coma, dus slikken etc deed hij niet. Gewoon iemand die heel zwaar ademt en niet meer beweegd. Bij zijn laaste adem kneep hij in zijn ogen en maakte een hele grote zucht. Dat was het dan. Ik heb toen nog nooit zoveel pijn gehad. 15 min later ofzo was ik rustig. Er viel een rust over mij heen. Ik was verdrietig, maar ook wel weer blij. Blij dat hij niet meer hoefde te lijden.

Weet je wat het is? Ik kan nog zoveel opschrijven. Miss doe ik dat later ook nog wel, maar ik denk in grote lijnen dit wel het verhaal is. Alweer als ik dit allemaal weer opschrijf zit ik te huilen. 1,5 jaar later doet het nog steeds zoveel pijn. Je weet ermee om te gaan etc, maar verwerken zou ik nooit.

2 weken voor mijn vaders overlijden heb ik de auto opgehaald die is van mijn vader mocht uitkiezen, MINI Cooper. Ik ben natuurlijk hartstikke trost, want het is de auto die mijn vader mij heeft gegeven. Weet wel dat ik er een hoop voor heb moeten laten..

Oh ja, wat ik heel leuk zou vinden om met jullie te delen: kennen jullie de film RainMan? Tom Cruise en Dustin Hofmann. De muziek in die film is geweldig. Zoals ik al eerder aangaf heb ik de muziek uitgezocht voor de uitvaart. Ik ben een emotioneel mens, wat betekent dat ik niet zonder muziek kan. Ik kan naar alles luisteren. Ik weet niet of het van FOK! mag, maar hierbij een link van het nummer RainMan: http://www.megaupload.com/?d=FF5XF5G0

Iig alweer hartelijk dank voor het lezen..

OH!! Jullie reacties lezend doet mij heel erg veel goed! Dat meen ik. Het is waarschijnlijk niet niets wat wij als familie allemaal meemaken, maar je wordt eigenlijk een beetje geleefd..