Begin kanker tot de dood.

Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 10:34 schreef 08gnoT. het volgende:
Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

Helemaal eng om dan te weten dat je het zelf ook dus makkelijk kan krijgen.

Mijn tante heeft een jaar geleden te horen gekregen dat ze nierkanker heeft. Is intussen zo'n beetje overal uitgezaaid en ze is al drie maanden voorbij haar 'houdbaarheidsdatum' om het even cru te zeggen. We verwachten eigenlijk elke dag een telefoontje van de hospice waar ze ligt te krijgen dat we maar beter snel kunnen komen. Ze heeft wel geaccepteerd dat ze zal sterven, maar ze heeft er absoluut geen vrede mee. Getrouwd met een vervelende man, altijd de voetveeg van haar moeder en oudere zussen geweest, nooit naar China geweest of andere plaatsen die ze graag had willen zien... Het is alsof ze nu opeens doorheeft dat ze het heeft 'verknald' en ze wil niets liever dan een herkansing. Maar ja...

Ik heb er in ieder geval wel van geleerd dat, hoe afgezaagd het ook klinkt, je je dromen moet volgen. Niemand weet wanneer zijn of haar tijd op is, dus dan kan je maar beter zorgen dat je kan sterven zonder spijt.

Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

kan..hoeft niet! Maar sterkte!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

Ik heb net mijn zus verloren aan kanker, ons wereld was in elkaar gestort toen we te horen kreeg dat ze kanker had.

Het heeft ongeveer vier jaar geduurd van het moment dat ze te horen kreeg dat ze kanker had tot op het moment dat ze stierf.

Ze was een sterke persoon was altijd positief en had altijd een glimlacht tot het laatste moment.
Door haar sterke persoonlijkheid, hebben we altijd blijven hopen dat ze zou genezen.

Ze was niet afgevallen, ze hield veel vocht vast.

ze is precies twee weken nadat de dokters tegen haar hadden gezegd dat ze niets meer voor haar konden doen overleden.

Ze heeft geaccepteerd dat ze doodging en ze was begonnen met afscheid nemen van mensen om haar heen ze is gestorven een dag voor ze de overgang ging maken naar een lang ziekte bed.

Ze was aanspreekbaar tot een paar uren voor haar dood, ze wist dat ze dood ging, haar laatste woorden waren "dag" en "dank je wel"

Haar dood was voor iedereen een schok. wij hadden niet gedacht dat het zo zou snel gaan.

Ons enige troost is dat het haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.

we missen haar heel erg veel.

Rust in vrede mijn zus, dochter, tante en stiefmoeder.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 09:57 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 10:10 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?

nee nee nee je begrijpt me verkeerd

32 jaar is jong...erg jong zelfs, dat probeer ik duidelijk te maken. Het is zeker sneu als jonge mensen dood gaan. Maar vergeet niet dat er tegenwoordig maar weinig jonge mensen sterven, des te erger is het dan als het in je eigen omgeving is.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

Nou ja doe mij maar een ongeluk dan, zo *poef* dood, of rustig in mijn slaap op mijn 80e na een rijk leven, lijkt me een stuk menswaardiger dan (ik noem maar wat hoor) in de loop van een paar maanden stukken van mijn eigen organen uitkotsen, maanden niet kunnen eten en je eigen afvalstoffen (lees: ontlasting) uitzweten zodat je een paar weken weg ligt te rotten in je bed in afschuwelijke pijn en de wetenschap dat je je kinderen achterlaat met dit beeld

Mens, lees wat je schrijft.

Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Ik denk dat er bedoeld wordt dat we allemaal maar sterfelijk zijn en dat we niet weten wanneer het onze tijd is, maar wel dat het ooit onze tijd is. Als we dat accepteren, dan kijk je heel anders naar de dag van vandaag. Althans, ik denk dat dat bedoeld wordt.

quote:

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Ik heb jouw vader nooit gekend, maar zou het kunnen dat hij echt wel een deel van zijn toekomstplannen heeft gerealiseerd? Zoals trouwen en een gezin stichten? Of zou dat niet bij zijn plannen gehoord hebben? Omdat je zegt 'nooit iets van zijn toekomstplannen heeft kunnen waarmaken', geeft dat het idee of dat hij een rotleven heeft gehad waarbij hij constant zat te wachten tot hij eindelijk aan zijn toekomst zou kunnen beginnen.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Zie het verhaal van mijn tante.

Toch denk ik dat het leven niet alleen maar moet bestaan uit toekomstplannen. Je hoort het zo vaak, van die mensen die tegen hun collega's verkondigen: "als ik met pensioen ben, dan ga ik écht genieten". En dan kom je onderweg van je werk op drie meter van je voordeur onder een cementwagen.

Als je zo graag een marathon wilt lopen, een boek wil schrijven of Tunesië wil zien, doe dat dan nu! Waarom dertig jaar wachten?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

Sterkte, mischien komt het goed.

Wat een tragiek allemaal. Misschien toch maar eens stoppen met roken.

Ja, helaas heb ik het ook mee gemaakt...

Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van o.a. long kanker.

Vanaf het moment dat ze een knobbeltje voelde in haar hals, en terug kwam (huilend) van de huisarts dat ze naar het ziekenhuis moest, de diagnose kanker. De chemo therapie, betalingen, momenten van wou het gaat heel goed en het is bijna weg... tot nieuwe uitzaaiingen gevonden. Allemaal van zeer dichtbij meegemaakt. Was het laatste kind wat nog thuiswonend was.

Binnen 10 maanden is mijn moeder overleden aan Kanker, begonnen in de longen, uitzaaiingen in de hals/nek tot uiteindelijk hersenen.

Gelukkig is haar heel veel ellende bespaard gebleven en heeft ze zonder dat ze een zuurstof gebrek of iets heeft gehad mogen sterven op een rustige en natuurlijke manier.

De impact die het heeft om je moeder op deze manier te verliezen is niet te omschrijven. Nog steeds vieren we elk jaar haar verjaardag, en gaan we op haar sterfdag iets samen doen (vader, broer en ik). Onze levens zijn na het overlijden sterk veranderd (niet in negatieve zin..) en zijn dit nog echt onze momenten.
Zo heb ik ook dit jaar op de sterfdag mijn vader en broer als getuigen gevraagd voor mijn huwelijk.. Zo blijft het allemaal speciaal.

Mijn moeder heeft altijd geroepen (spottend) dat ze geen 50 wou worden, en dat is haar gelukt, ze is op haar 49ste overleden.

Gelukkig is haar veel ellende bespaard gebleven en is het geen hoopje botten geworden die permanent aan de beademing moest. Okay je leeft dan nog wel maar zonder kwaliteit van leven. Nu waren de laatste 10 maanden zeker niet de beste, in tegendeel.. Maar het heeft allemaal zo moeten zijn

Mijn moeder had inmiddels 55 jaar moeten zijn...

Mijn moeder (46) had een half jaar terug ineens heel dikke benen, vol met vocht leek wel. Diagnose, embolie in haar voet... Ze mocht blijven een nacht ter observatie, en kwam daarna naar huis met bloedverdunners. Ik had al een bed beneden neergezet omdat ze niet goed kon lopen.

Sinds die dag, is ze lichamelijk enorm achteruit gegaan. Paar keer naar de huisarts, en op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje tijdens mijn werk. Of ik na het werk direct naar huis kwam, men zusje was er ook, ze wilde iets vertellen. Ik ben niet dom, dus ik wist al dat het iets ernstigs was

Kanker gespot. Onzeker of hoe wat en waar, op foto's waren dingen te zien op de lever iig. Inmiddels kreeg ze meer vochtophoping in haar lichaam. Haar benen liepen in 1 stuk door, vochtblaren op de voeten, en een buik alsof er een zesling aan kwam. Ze zou een MRI krijgen, maar kon niet in het apparaat. Eigenlijk moest ze op haar buik liggen voor goede scans, maar dat kon absoluut niet. Met plaspillen naar huis, en een week later weer een afspraak.
Die dag heeft ze niet af hoeven wachten. Ze belde me een dag eerder, vanuit het ziekenhuis. Ze had een hartaanval gehad. Gelukkig was mijn tante (verpleegkundige) al bij ons aan het logeren ivm de omstandigheden en die heeft de ambulance kunnen bellen. Volgende dag weer in het ziekenhuis een hartaanval gekregen Terwijl een goede vriendin op bezoek was. Inmiddels kwamen er wat vroege resultaten naar buiten over de situatie, drastisch verminderde pompfunctie van het hart, tumor in de lever, uitzaaiingen naar haar borst, en de lymfeklieren. Onbehandelbaar.
Dat weekend zou mijn zus 18 worden, en dan wilde mama perse thuis zijn. Na wat overleg en regelen is mama naar huis gekomen. De rit naar huis was zo vermoeiend, dat ze niet bij de verjaardag van mijn zus is geweest. Zij vierde dit trouwens bij haar vriend.

Sinds die dag is alles anders. Heel duidelijk was dat het een aflopende zaak zou zijn. Heel onduidelijk was hoe lang. Mama had nu een bed van de thuiszorg beneden staan, en een po-stoel. Zij kwam zelf nog uit bed, met hulp van ons, om haar behoefte te doen. Af en toe kwam er familie/vrienden langs. Ze heeft zelfs nog een keer een hele middag buiten gezeten in het zonnetje

Bijna 2 maanden heeft het geduurd. Al haar waardigheid heeft ze op moeten geven. Elke stap die ze maakt richting de dood doet zo'n pijn, niet alleen voor haar, maar ook voor wij die er elke dag mee te maken hebben. Vorige week maandag heeft ze haar laatste "heldere" moment gehad. Ze slaapt steeds meer en meer, heeft meer en meer pijn en word steeds duffer door de morfine. Verstaanbaar praten kan ze ook niet meer. Deze maandag hebben we met haar besloten, om haar in slaap te houden. Er is een sterkere morfinepomp gekomen, nadat de huisarts haar in slaap heeft gebracht. Overige medicatie is ook stopgezet.

Actieve euthenasie was mama een groot voorstander van. Dit hebben we ook uitvoerig besproken met haar, en de huisarts. Dit wilde zij vorige week nog niet, die kleine momenten die ze had waarbij ze nog kon praten waren haar heel veel waard. Nu is ze zover afgetakeld, dat ze daar niets duidelijk meer over kan zeggen. Ze heeft ja geknikt voor de passieve euthenasie.

Sprakeloos, dat ben ik meestal. Het overvalt je zo, en het heeft zon impact op je leven. In mijn geval gaat niet alleen mijn moeder dood, maar zal ik ook moeten verhuizen. Ouders zijn gescheiden, en van vader hoor ik nooit iets.

Er draaien zoveel gedachten door mijn hoofd, dat het moeilijk is om alles te verwoorden. Ik denk dat ik iig wel een beeld heb kunnen geven van wát je meemaakt, hóe je dat meemaakt verschilt per persoon maar leuk is het zeker niet...

Coolguy, Cocktailprikker: sterkte.

Ik heb tot voor kort nooit kanker van dichtbij meegemaakt. Helaas heeft mijn oma (86) nu baarmoederkanker. Ze hebben in september haar baarmoeder verwijderd en inmiddels heeft ze 27 bestralingen achter de rug. Beide behandelingen heeft ze bijna fluitend ondergaan, 3 weken na de operatie liep ze alweer rond alsof er nooit iets gebeurd is en van de bestralingen werd ze alleen ontzettend moe. Een week voor ze klaar was met de bestralingen heeft ze twee TIA's gehad. Ze is en blijft oersterk.

Wij zijn opgegroeid met haar als buurvrouw. Als mijn ouders druk waren, dan waren we daar. Op de vijfentwintig jaar die wij daar de deur dagelijks plat liepen was NIETS haar teveel. En nog steeds ga ik om de dag eventjes langs voor een kop koffie als ik in bij mijn ouders op vakantie ben. Ikzelf woon nu 300 kilometer verderop dus ik zie haar met de kerst, meestal een weekendje in het voorjaar en tijdens de zomer. Op 21 december horen we of de bestralingen succesvol zijn geweest. Ik ga tijdens de vakantie maar eens ouderwets gezellig ganzenborden en dammen met haar.

In het geval dat de bestralingen niet succesvol zijn, dan zien we wel weer verder. Ik merk sowieso dat ik toch na een tijdje wel meer per dag ben gaan zien wat het bracht, ik ben wel bezig met een eventueel overlijden. Ik weet ook dat, gezien haar hoge leeftijd en de manier waarop zij reageert op de behandelingen en tegenslagen, ik er best wel vrede mee zou hebben als het binnenkort ineens over blijkt te zijn. Zij vindt dat ze tot dusver een prachtig leven heeft gehad en ik merk dat ik me ook prima kan vinden in de beslissingen die genomen worden in dit proces. Ik voel me enorm gezegend dat haar enorm lijden gespaard is gebleven tot zover, en het enige dat ik van de toekomst hoop is dat dat zo blijft.

oma

Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen

mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp

verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet


Weet het even niet meer.........

ik wens iedereen veel sterkte

[ Bericht 15% gewijzigd door Technofreakzz op 11-11-2009 18:56:17 ]

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:44 schreef Marijkezwolle het volgende:
Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

_{Vergeet Coolguy en mij niet (al heb ik heel wat minder kracht nodig dan Cocktailprikker en Coolguy)}

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:47 schreef Technofreakzz het volgende:
ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen

mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp

verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet


Weet het even niet meer.........

ik wens iedereen veel sterkte

Lees 'm nu door. Indrukwekkend. En prachtig om nog eens na te kunnen lezen.

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:54 schreef Seven. het volgende:

[..]



_{Vergeet Coolguy en mij niet (al heb ik heel wat minder kracht nodig dan Cocktailprikker en Coolguy)}

Ik dacht dat ik Coolguy al eerder sterkte had egwenst En omdat ik zo verdrietig word van al die verhalen, lees ik niet alles meer
Maar heel veel sterkte aan Coolguy en jou! En eigenlijk iedereen die het nodig heeft

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:47 schreef Technofreakzz het volgende:
ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen

mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp

verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet


Weet het even niet meer.........

ik wens iedereen veel sterkte

Ik ben dat topic ook ooit tegen gekomen, en heb vol bewondering zitten lezen. Raar, dat het dan ineens ook thuis zo voor kan komen.

Ook ik wens iedereen veel steun hier, mocht je het slechte nieuws net te horen hebben gekregen, of je maakt het mee, of je hebt er iemand aan verloren. Het is zo pijnlijk, zo'n verandering in je leven... En je zal het alleen moeten doorstaan

Uiteindelijk komt het wel weer goed, moet je maar denken

quote:

Op woensdag 11 november 2009 19:09 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Ik ben dat topic ook ooit tegen gekomen, en heb vol bewondering zitten lezen. Raar, dat het dan ineens ook thuis zo voor kan komen.

Ook ik wens iedereen veel steun hier, mocht je het slechte nieuws net te horen hebben gekregen, of je maakt het mee, of je hebt er iemand aan verloren. Het is zo pijnlijk, zo'n verandering in je leven... En je zal het alleen moeten doorstaan

Uiteindelijk komt het wel weer goed, moet je maar denken

Ja, het komt wel goed, maar dat duurde in mijn geval wel lang. Inmiddels is het dan 5 jaar geleden dat ik binnen 3 maanden mijn beste vriend (25) en mijn oma (65) gedag moest zeggen door deze vreselijke ziekte. Ik heb echt zo'n klap gehad, het heeft wat mij betreft echt veel verandert en kapot gemaakt. Wat een vreselijke ziekte is dat.

Nogmaals heel veel sterkte met alles En als we iets kunnen doen, als luisteren, dan roep je maar!

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:58 schreef Marijkezwolle het volgende:

[..]

Ik dacht dat ik Coolguy al eerder sterkte had egwenst En omdat ik zo verdrietig word van al die verhalen, lees ik niet alles meer
Maar heel veel sterkte aan Coolguy en jou! En eigenlijk iedereen die het nodig heeft

Thanks .

mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.

mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".

wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...

quote:

Op woensdag 11 november 2009 20:18 schreef littledrummergirl het volgende:
mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.

mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".

wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...

mozes dat is ook niet niks!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef hanskraaijjr het volgende:
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.

pa is gestorven aan darmkanker in 5 maanden. Beide oma's zijn aan kanker gestorven, en m'n moeder heeft nu huidkanker
M'n achter nicht heeft ook huidkanker.

van een gezonde aangezette man naar een mager lichaam, met opgezette buik, uitpuilende navel van het vocht. Broodmagere armen, verzwakt. Zo verzwakt dat hij tijdens het opstaan op de grond viel toen ik 10 was tijdens het avond eten. M'n moeder was op dat moment eventjes weg en moest ik van hem m'n mond houden. Ook zag hij dingen die er niet waren door de morfine. Uiteindelijk lag hij rustig op zijn bed. Het steeds langzamer ademhalen totdat hij het laatste beetje lucht uitblies. Omdat moeder het wist dat hij het lekker vond om zijn buik in te smeren met olie heb ik dat nog gelukkig kunnen doen. Ook al kon hij niet praten en zien. Het heeft hem een rustig gevoel gegeven.

[ Bericht 19% gewijzigd door Issje op 11-11-2009 20:48:11 ]

quote:

Op woensdag 11 november 2009 20:18 schreef littledrummergirl het volgende:
mijn broertje en vader hebben ook kanker gehad.
Mijn broertje is er ( voor mijn tijd) op vierjarige leeftijd aan overleden, bij hem begon het direct na zijn geboorte met slokdarmkanker. BIj hem is de kanker nooit weggeweest.

mijn vader had een heel snel groeiende tumor in zijn nier waardoor die binnen twee weken helemaal verwijderd moest worden. Gelukkig is hij nu alweer een paar jaar "schoon".

wat mn vader wel heeft is een onwijs schuldgevoel. Dat mijn broertje zijn "aanleg" geërfd zou hebben, dat hij als het ware verantwoordelijk is geweest voor de ziekte van mn broertje...

Jeutje, da's ook heftig voor je vader

quote:

Op woensdag 11 november 2009 20:32 schreef Issje het volgende:

[..]

pa is gestorven aan darmkanker in 5 maanden. Beide oma's zijn aan kanker gestorven, en m'n moeder heeft nu huidkanker
M'n achter nicht heeft ook huidkanker.

van een gezonde aangezette man naar een mager lichaam, met opgezette buik, uitpuilende navel van het vocht. Broodmagere armen, verzwakt. Zo verzwakt dat hij tijdens het opstaan op de grond viel toen ik 10 was tijdens het avond eten. M'n moeder was op dat moment eventjes weg en ik moest van hem m'n mond houden. Hij zag dingen die er niet waren door de morfine. Uiteindelijk lag hij rustig op zijn bed. Het steeds langzamer ademhalen totdat hij het laatste beetje lucht uitblies. Omdat moeder het wist dat hij het lekker vond om zijn buik in te smeren met olie heb ik dat nog gelukkig kunnen doen. Ook al kon hij niet praten en zien. Het heeft hem een rustig gevoel gegeven.

Pfoeh... Heel veel sterkte

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:24 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)

Als je dromen hebt, moet je er *nu* naar handelen, want 'nu' is het enige wat er is.
En als je dan te horen krijgt dat je binnenkort gaat sterven, dan heb je het maximale eruit gehaald.
Dan ben je altijd in het 'nu' bezig geweest met je dromen, en meer is er niet, want de toekomst bestaat niet in het heden.

Maar dood ga je... hoe dan ook.
Ook al heb je al je dromen verwezenlijkt.
In beide gevallen neem je niets mee.
Althans... daar mag je toch wel vanuit gaan.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 10:53 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?

De lengte van je leven staat echter niet gelijk aan de kwaliteit van je leven.
Dat is inderdaad wat een hoop mensen zichzelf voorhouden: als ik 'zo en zo oud' ben geworden, dan heb ik een goed leven geleid. Maar die mensen wachten ook meestal op het moment dat het goede leven komt.
En dat komt nooit als je erop wacht.

Een goed leven leid je *nu*.
Dat is niet iets waar je later al dan wel of niet op terugkijkt.

Ik moet me er zelf soms ook weer even aan herinneren.
Dan ben ik teveel met het verleden of de toekomst bezig.
Maar er lijkt me niks verschrikkelijkers dan later door foto's te bladeren en te mijmeren over 'hoe goed het allemaal wel niet was'.

Gatverdamme Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...

damn CP..

klinkt cru, maar dat het maar snel voor haar en jullie afgelopen mag zijn en jullie allemaal rust krijgen als je ff van je af wilt schelden ofzo ben je welkom hoor

Als je al die verhalen hier leest (vooral van CP) dan mag ik hopen dat ik ooit op een waardige en rustige manier mag gaan. Ik hoop dat ik het slepende lijdensverhaal van kanker nooit hoeft te beleven, hoewel ik er bang voor ben dat ik het ook ooit ga krijgen aangezien de vorm van huidkanker welke mijn vader de das heeft omgedaan erfelijk is

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:24 schreef Cocktailprikker het volgende:
Gatverdamme Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...

hebben juliie ook euthanasie aangevraagd?
veel sterkte

ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:11 schreef Technofreakzz het volgende:
ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word

zelfs als er kans is op volledige remissie? wat met de ontwikkeling van de huidige behandelmethodes steeds vaker gaat voorkomen?

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 12:05 schreef Re het volgende:

[..]

zelfs als er kans is op volledige remissie? wat met de ontwikkeling van de huidige behandelmethodes steeds vaker gaat voorkomen?

dan wil ik het ook zwart op wit hebben met een handtekening en geen loze beloftes

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:11 schreef Technofreakzz het volgende:
ik heb voor mij zelf de keuze gemaakt dat mocht ik het ooit krijgen
geen behandeling neem, ik maak mijn tijd dan liever in goede kwaliteit mee dan het een paar maanden/dagen gerekt word

Daar kun je zo algemeen geen uitspraak over doen. Ik heb schildklierkanker gehad en dat is al 20 jaar geleden. Als ik er niks aan had laten doen, was het heel anders afgelopen.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:41 schreef Lienekien het volgende:

[..]

Daar kun je zo algemeen geen uitspraak over doen. Ik heb schildklierkanker gehad en dat is al 20 jaar geleden. Als ik er niks aan had laten doen, was het heel anders afgelopen.

dan heb jij gewoon de goede keuze gemaakt.
hoe groot was de overlevingskans?

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:44 schreef Technofreakzz het volgende:

[..]

dan heb jij gewoon de goede keuze gemaakt.
hoe groot was de overlevingskans?

90%, gelukkig.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 13:45 schreef Lienekien het volgende:

[..]

90%, gelukkig.

dan zou ik het ook wel doen.
maar niet bij minder als 50%

Ik denk dat je 45% nog steeds wel een hoog getal vind als je hoort dat je gaat sterven...ik zou hem in de wanhoop waarschijnlijk toch pakken hoor

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 11:09 schreef Technofreakzz het volgende:

[..]

hebben juliie ook euthanasie aangevraagd?
veel sterkte

Helaas loopt alles anders ...

Met mama hebben wij vaak, ook al voor de kankercrisis het gehad over euthenasie. Wij zijn er een groot voorstander van, onnodig lijden is alleen maar pijnlijk voor de persoon/omgeving. Huisarts was er ook zeer open over en betrokken bij, documentje had mama al opgesteld.

Echter toen zij voor inmiddels al weer 2 weken terug, haar "laatste" heldere moment had, wilde zij nog geen actieve euthenasie. En daarna is ze zó hard achteruit gegaan, dat ze nu niet meer kán zeggen van kom morgen maar ik heb er genoeg van. Ze spreekt nog geen 2 woorden uit achter elkaar, en die zijn dan nog bijna onverstaanbaar.

Ik verbaas mij over het feit dat het zo loopt zoals het nu gaat Staat lijnrecht tegenover wat wij altijd besproken hebben.

Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum. En dan zegt ze dingen in verwarring, toenstraks "wat is er toch aan de hand". Ik vind het heel erg moeiljk, denk dat ik zo maar even met mijn tantes wil bespreken of het geen optie is om haar geen dormicum toe te dienen zodat zij helder kan zeggen, dat zij niet meer verder wilt zo, en dat de huisarts daarbij is, zodat dat lijden over is

aan de andere kant drinkt zij al 2 weken niet meer, en blijft de katheterzak nog stromen... En is zij alleen maar geler en magerder aan het worden, vraag blijft altijd nog hoe lang moet je gaan zitten wachten Kan nog dagen zijn

[ Bericht 9% gewijzigd door Cocktailprikker op 17-11-2009 16:29:26 ]

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

kheb veel vrienden en familie die aan kanker overleden zijn ...

In ALLE gevallen zijn ze overleden NIET door de kanker zelf , maar OF dood VERHOGING VAN DE MORFINE

(eigenlijk een soort van euthenasie dus) , OF door een verkeerde (VEEL TE HOGE) bestraling , OF door de

bijwerking van de CHEMOTHERAPIE

Tja , kweenie wat ikzelf zou doen(voor kiezen) in hun situatie ...

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:24 schreef Cocktailprikker het volgende:
Gatverdamme Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...

Wat erg... Lijkt me ontzettend moeilijk om mee te moeten maken voor jullie allemaal.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum.

Is dat niet een bijwerking van de morfine? Twee mensen die ik heb meegemaakt die (zwaar) aan de morfine waren, kwamen ook zo vaak overeind. Volgens mij werd dat juist aan morfine toegeschreven.

Verder heel veel sterkte!

Mn pa heeft eind vorige week zijn tweedechemo gehad. Eerste dagen ging wel toen zondag en gisteren leek het wel een neergeknuppeld zeehondje maar nu krabbelt die langzaam weer op.

De derde (eerste week december) schijnt het zwaarst te zijn, ook met haaruitval en dergelijke. Dus ben benieuwd

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Helaas loopt alles anders ...

Als ik dit zo lees staat mij nog een hoop te wachten.

In augustus is er longkanker bij m'n pa geconstateerd, tot aan oktober ging het nog best goed; bestraling ging voorspoedig, (puur ter ongemakkenbestrijding), in oktober nog weg geweest, en nu begint het echt vervelend te worden. Met name die aftakeling van een stevige, goed doorvoede vent naar een scharminkel die nog lichter dan mijn moeder is niet leuk om te zien. Zijn stem is ie nu ook al bijna kwijt (aangetaste stembanden), en dat zorgt ervoor dat hij behalve fysiek amper een stem (hij kan heel zachtjes praten) heeft, hij nu langzamerhand ook figuurlijk zijn stem begint kwijt te raken.

En daar heb ik eigenlijk nog het meeste moeite mee, praten over van alles en nog wat alsof m'n pa al dood is, verder naar de toekomst inkijkend, terwijl we aan het avondeten zitten, en m'n pa rechts van mij zit. Zorgvuldig zijn woorden wegend omdat zijn stem zo fragiel is (en ik en m'n ma die ondertussen zo gemakkelijk onbedoeld overheen tetteren.)

Ik vind het trouwens erg prettig dat er hier zo openhartig over wordt gepost, ik volg dit topic al een tijdje en ik moet zeggen dat ik er best wel wat steun uit haal. De gedachte dat ik niet de enige ben sterkt mij in ieder geval. (En het voelt beter dan de mensen die in real life hun eigen -meestal erg trieste en aangrijpende- verhaal als reactie op vertellen, waar ik op dat moment niets mee kan. Dit topic kan ik tenminste in mijn eigen tempo en tijd tot me nemen.)

*tvp*

Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).

quote:

Op woensdag 18 november 2009 01:25 schreef trovey het volgende:
Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).

Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:06 schreef Godtje het volgende:
Ja heb ik meegemaakt.

Mijn tante is op 47-jarige leeftijd overleden aan kanker.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 02:34 schreef tho_Omas het volgende:

[..]

Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.

Was heel erg blij voor hem dat hij het einde niet mee heeft hoeven maken maar dat herseninfarct had iets harder mogen toeslaan, had hem en mijn broer en ik nog 1,5 dag ellende bespaart want alhoewel mijn vader in coma lag merkte hij wel dingen...bv het uitzuigen van de longen die volliepen daar vocht hij nog tegen...verschrikkelijk om dat te moeten zien en je wenst gewoon voor hem dat het zo snel mogelijk over is, sterker nog ik heb tegen hem gefluisterd dat hij kon gaan en niet voor ons moest blijven (want mijn vader was erg ongerust over het feit dat hij zijn kinderen (al waren we toen al volwassen) moest achterlaten(moeder was 8 jaar daarvoor al overleden aan een hersenbloeding)). Na de eerste longbloeding die nacht hebben mijn broer en ik met de artsen overlegd dat hij een overdosis morfine kreeg als de longbloeding kwam die hem het leven zou kosten (hij had eerder die avond al een kleintje gehad). Gelukkig gingen ze er mee accoord en hoefde mijn vader niet te stikken, wat een zegen aan het einde. Het beroerde kwam nog daarna...mijn oma moeten vertellen dat na haar dochter nu ook de schoonzoon, die ze als een zoon beschouwde, was overleden. de eerste en laatste keer dat ik mijn nog enige oma zag huilen, daarna ging het met haar dementie razendsnel en binnen 4 jaar konden we ook afscheid van haar nemen (waar mijn broer en ik ook weer bijwaren na nachten waken).

Jezus wat een verhaal zeg. Dat je broer er ook bij is lijkt me ook wel een prettig idee. Dan heb je in ieder geval aanspraak, en bovendien iemand die hetzelfde heeft gezien en doorgemaakt als jij. Vreselijk als je ziet hoe snel het kan gaan.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 03:26 schreef Maureentje het volgende:
[quote]Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

reageer zelf eens in dit topic dan
en ja mijn oom woog minder dan 40 kilo nog en nee niet aanspreekbaar en nee acceptatie was er ook niet!

Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt. . Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.

Mijn vader is afgelopen donderdag naar Rotterdam gegaan om daar een behandeling te krijgen. Hij is vrijdag weer thuis gekomen. De arts stond er niet achter. Pap heeft deze behandeling al 1,5x gehad (elke behandeling bestaat uit 4 sessies) en het is gevaarlijk, omdat er radioactieve rotzooi in je bloedbaan wordt gebracht.

Hij wilde deze en heeft daar op aangedrongen. De arts wilde dat niet, omdat er acuut lever- en nierfalen kan optreden, maar toch gedaan. Hij is nu weer thuis. Wij moeten, net als de vorige keren, minimaal 2 meter afstand houden vanwege straling. Dat moet 10 dagen.

Hij voelt er niks van, net als de vorige keren. Niet misselijk, niet ziek, helemaal niks. Hij heeft, door zijn ziekte, wel last van zijn rug. Hij ligt eigenlijk de hele dag op de bank. Hij kan wel lopen, maar opstaan vanuit een lig of zitpositie doet pijn aan zijn rug (kanker zit ook in zijn ruggenwervels daar)

Het is begonnen in zijn alvleesklier. Uitzaaiingen naar lever, lymfeklieren, botten, en weet ik veel wat al niet meer. Hij is ook afgevallen, ik weet niet hoeveel, maar ik zie t al aan dat zijn kleren te ruim zitten. Hij eet wel gewoon, heeft ook honger, maar ik zie dat hij achteruit gaat, en dat doet pijn.

vervelend om te horen...ik wens je familie sterkte!

quote:

Op woensdag 18 november 2009 09:28 schreef Seven. het volgende:
Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt. . Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.

Uiteindelijk wel ja maar was mijn laatste ouder dus,ondanks het feit dat ik al volwassen was, val je toch in een gat. Zeker omdat ik daarna (binnen een jaar) getroffen werd door RSI en artrose en in de ziektewet en uiteindelijk in de WAO terechtkwam (en er ook niet meer ben uitgekomen). Op dat moment zoek je toch steun om door die ellende van ene dokter naar de andere en de administratieve ellende die daarbij komt en tja dan zit je nog midden in het rouwproces, gelukkig had ik mijn broer in deze. Enfin, gelukkig ben ik optimist tot het einde maar soms mag de ellende wel wat minder vlot achter elkaar komen in het leven. Af en toe even ademhalen voordat het volgende zich aandient zou wel leuk zijn want als je op een gegeven moment 5 kwalen in 6 jaar ontwikkeld (en daar dus ook voor onder controle moet blijven/medicijnen voor moet slikken) dan denk je wel als het ene is afgehandeld: What's next en kom maar op met die bak ellende. Enfin nu eindelijk sinds een jaar geen kat ziek en overleden (dat was het geintje wat in 2004 begon), wel zieke katten maar gelukkig niet dusdanig dat het ze het leven kost en op dit moment ook geen extra kwalen voor mezelf dus , laat het zo doorgaan

Een oom van me is in 1990 overleden aan kanker, daar heb ik zelf niks van meegekregen want ik was toen nog maar 2.
Mijn tante (de weduwe van die oom) is vorig jaar overleden aan kanker. Ze hoorde het in mei en begin september werd haar verteld dat ze niets meer voor haar konden doen. Diezelfde maand is ze overleden.
Ik heb dat ziekteproces niet echt meegemaakt, en heb haar ook maar 1 keer gezien in die tijd. Achteraf heb ik daar wel spijt van, maar ik vond het ook erg moeilijk om haar zo te zien lijden omdat ze nog zo jong was.
De laatste keer dat ik haar toen heb gezien, lachte ze naar me. Dat was een paar dagen voordat ze is overleden.

Mijn opa is dit jaar in juni overleden. Die was al 2 jaar ziek (ook kanker), en heeft al die tijd nog thuis gewoond, tot een maand voor z'n dood. Die laatste maand heeft hij in het verzorg/verpleeghuis waar ik werk doorgebracht. Op een PG afdeling, waar andere bewoners steeds zijn kamer binnenkwamen. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Hij woog op het eind nog maar iets van 36 kilo en reageerde wel nog op aanspraak.

Meerdere keren,

Geen pretje iig. Oma overleden na een kort ziekbed.
Moeder van vriend had erge kanker, veel uitzaaingen maar ging weg. Een half jaar later nog ergere status teruggekeerd. Ligt nu op sterfbed.

ja mee gemaakt.
Me moeder is op 30 juni dit jaar overleden.
Ze was 47 jaar.
6 jaar gevochten tegen de ziekte.

Vanmorgen gehoord dat een kennis na 3 jaar vechten tegen kanker, is overleden.
Een paar weken geleden was hij nog op de begrafenis van de vader van z'n schoonzus. Heel raar is dat eigenlijk.
De zus van mijn opa is 5 weken na de begrafenis van mijn opa overleden .. ook aan kanker. En op de begrafenis toen was er nog niks aan de hand, ze wist niet dat ze ziek was. Zo raar dat het dan ineens voorbij is.

Damn mijn moeder heeft dinsdag de uitslag gekregen dat ze huidkanker heeft.
Ze is ook al gronisch ziek (diabetes) neuropathi, depressief 2 tennis ellebogen en invalide.

Gewoon kut zelf ben ik 18 en m'n moeder is 60
toen ik 12 was was m'n vader overleden aan kanker

m'n moeder kan bijna niks meer, ze is ook nachtblind dus kan ze s'avonds niet met de auto weg.
ze is ook sinds de dood van m'n vader niet meer het huis uitgeweest (vakantie etc) maar heeft ze gezorgd voor m'n zus en mij.

Veel sterkte Issje.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Helaas loopt alles anders ...

Met mama hebben wij vaak, ook al voor de kankercrisis het gehad over euthenasie. Wij zijn er een groot voorstander van, onnodig lijden is alleen maar pijnlijk voor de persoon/omgeving. Huisarts was er ook zeer open over en betrokken bij, documentje had mama al opgesteld.

Echter toen zij voor inmiddels al weer 2 weken terug, haar "laatste" heldere moment had, wilde zij nog geen actieve euthenasie. En daarna is ze zó hard achteruit gegaan, dat ze nu niet meer kán zeggen van kom morgen maar ik heb er genoeg van. Ze spreekt nog geen 2 woorden uit achter elkaar, en die zijn dan nog bijna onverstaanbaar.

Ik verbaas mij over het feit dat het zo loopt zoals het nu gaat Staat lijnrecht tegenover wat wij altijd besproken hebben.

Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum. En dan zegt ze dingen in verwarring, toenstraks "wat is er toch aan de hand". Ik vind het heel erg moeiljk, denk dat ik zo maar even met mijn tantes wil bespreken of het geen optie is om haar geen dormicum toe te dienen zodat zij helder kan zeggen, dat zij niet meer verder wilt zo, en dat de huisarts daarbij is, zodat dat lijden over is

aan de andere kant drinkt zij al 2 weken niet meer, en blijft de katheterzak nog stromen... En is zij alleen maar geler en magerder aan het worden, vraag blijft altijd nog hoe lang moet je gaan zitten wachten Kan nog dagen zijn

update

Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan ( ) Ook is ze weer begonnen met iets drinken, slokjes, en af en toe een stukje zacht fruit.

Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.

Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar

Zelf hebben ze bij mij in 2001 leukemie(bloedkanker) ontdekt. Ik was net 19 jaar. Na 4 chemokuren, 3 totale lichaamsbestralingen en een beenmerg transplantatie is de kanker gelukkig verdwenen! In 2006 ben ik dan ook "genezen" verklaard. Alleen heel die nasleep van de chemo en bestralingen heb ik nog last van! Bijna alles binnen in mijn lichaam is aangetast. En nu lig ik ook weer in het ziekenhuis omdat mijn rechterlong nog maar voor 30% werkt door de bestralingen! Maar dat overwin ik ook wel weer.

quote:

Op donderdag 26 november 2009 18:50 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

update

Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan ( ) Ook is ze weer begonnen met iets drinken, slokjes, en af en toe een stukje zacht fruit.

Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.

Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar

fijn dat ze weer een beetje opknapt!

Sterkte iedereen.... Ik zie hier weer hele indrukwekkende verhalen voorbij komen.