Begin kanker tot de dood.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:21 schreef GotC het volgende:
_{Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)}

Knap

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:07 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Klinkt bekend ook bij mijn pa falen ze al een jaar en ook nu is het niet zeker maar toch chemo's al begonnen

Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:27 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?

Nu 1 chemo gehad, hij is vermoeider maar verder wel ok.

Tsja jaar geleden dachten ze al dat die paar maanden had, toen had die ineens niks behalve beetje vocht en nu is het asbestkanker.............snap ze echt niet

thnx!

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 19:52 schreef Ixnay het volgende:
Bij mijn vader (47 jaar) heeft deze hele fase minder dan twee maanden geduurd.

Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.

In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.

Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.

Dat is iets wat ik ook niet verwacht had. Mijn vader heeft vier jaar lang chemokuren gehad. Hij heeft letterlijk gevochten tot en met de laatste dag.
Hij was nog maar een schijntje van de sterke man die hij zijn hele leven is geweest.
Soms zat ik wel eens naar hem te kijken en dan dacht ik: "Als dit maar niet het beeld is wat ik terugkrijg als ik later aan hem terugdenk."
Dat was echt een angst van me.
En in het begin heb je dat wel, maar dat zakt langzaam weg.
Als ik nu aan hem terugdenk, dan denk ik ook aan hoe hij was toen hij nog gewoon gezond was.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:23 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Knap

Was geen keuze van mij..

Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan . Persoonlijk zie ik alleen de kant vd verpleegkundige, niet die van de familie.

Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt.. . Nu heb ik een buurvrouw die ongeneeslijk is verklaard met nierkanker (meta's in borsten, longen etc) en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. We zagen elkaar maar sporadisch, en ik vind het zo stom om nu ineens wel langs te gaan ..

Meerdere familieleden, eerst mijn oma (darm) toen ik vrij jong was. Heb haar niet echt veel zien aftakelen, mijn ouders beschermden mij daarvoor. Ik heb wel gewoon afscheid kunnen nemen toen ze nog "bij" was zeg maar, maar de verhalen die ik hoorde over haar waren echt mensonterend en hebben een ontzettende indruk op mij gemaakt. Ze kon niks meer binnen- of ophouden en haar kinderen moesten met bescherming tegen de stank voor haar zorgen in de terminale fase. Je kunt er gewoon niet bij dat zo'n proces met een mens kan gebeuren...

Dan nog een oudoom, 50 jaar nooit bij de dokter geweest en toen hoestte ie bloed. En oh ja, hij had opeens een bobbel op zijn pols. Deed best wel pijn eigenlijk. Taai, stoer mannetje was het zoals ze ze niet meer maken en binnen een paar maand weg.

Toen mijn tante. Die kon steeds slechter slikken maar durfde niet naar de dokter. Ze wist waarschijnlijk al wel hoe laat het was ook omdat ze heel veel gerookt had altijd. In de loop van anderhalf jaar ofzo werd ze steeds magerder omdat ze steeds minder kon eten (en ze was al erg tenger altijd) dus tegen de tijd dat ze eindelijk naar de dokter gejaagd werd was het heel snel einde verhaal (slokdarm). Ze had er geen vrede mee, bleef ontkennen en weigeren er over te praten en zo is ze gegaan. De hele familie wist eigenlijk niet wat ze overkwam.

Vorig jaar mijn andere tante. Borstkanker die maar bleef terugkomen. Eerst stomtoevallig ontdekt als "mogelijk iets" op een foto, nauwelijks iets raars te zien. Jaar kankervrij, dan toch terug, opgegeven, toch een behandeling in ander ziekenhuis mogelijk maar uiteindelijk toch vrij snel afgelopen.
Het was erg zwaar om te zien, maar ze heeft zelf heel bewust afscheid genomen van iedereen. Ik denk dat ze dat vooral gedaan heeft met het beeld van haar zus -mijn andere tante- in haar achterhoofd en ik ben haar daar erg dankbaar voor.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:38 schreef GotC het volgende:

[..]

Was geen keuze van mij..

Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan . Persoonlijk zie ik alleen de kant vd verpleegkundige, niet die van de familie.

Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt.. . Nu heb ik een buurvrouw die ongeneeslijk is verklaard met nierkanker (meta's in borsten, longen etc) en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. We zagen elkaar maar sporadisch, en ik vind het zo stom om nu ineens wel langs te gaan ..

Als je langs wilt gaan, doe dat dan. Straks kan het niet meer. En dat is onherroepelijk.

Ik heb het ook van heel dicht bij meegemaakt, maar eigenlijk een beetje in een rare situatie..
In 2007 leerde ik mijn (huidige) vriend kennen. Toen onze relatie "serieus" begon te worden, kreeg zijn moeder gezondheidsklachten; buikpijn, last van verstopping, koorts.. Vervolgens had ze ook vaak bloed in haar ontlasting, wat natuurlijk een alarmsignaal is, maar omdat zij eerder een darmontsteking had gehad, dacht ze dat ze dit nu weer had. Ze maakte dus een afspraak met de internist.

Vanaf dat punt ging alles eigenlijk in sneltreinvaart; er werd een scopie van haar darmen gedaan, waarbij ze zelf een slaapmiddel toegediend kreeg zodat ze niet heeft kunnen meekijken. Achteraf vertelde de internist haar dat er een gezwel zat ter grootte van een knikker, hij vermoedde dat het kwaadaardig zou zijn, maar in dat geval zat het op een gunstige plek en zou het operabel zijn.

Binnen een paar dagen bleek het inderdaad om een kwaadaardig gezwel te gaan, maar de tumorsoort kwam niet overeen met wat men normaal ziet bij darmkanker. Uiteindelijk werd ze naar huis gestuurd, zonder verder advies; we moesten het maar even aankijken.

Omdat dat natuurlijk belachelijk klinkt (hallo; er zit een kwaadaardig gezwel in je lijf, dat moet er toch uit?) is ze inmiddels naar het ziekenhuis in Gent gegaan, daar waren ze redelijk positief, in eerste instantie gaven ze haar nog zeker 2 jaar, later werd dat maximaal 2 jaar....
Uiteindelijk bleek dat het niet ging om gezwel ter grootte van een knikker, maar een tumor die heel de darm blokkeerde; ze kon al weken niet meer naar het toilet en alles was opgehoopt. Ze probeerden de verstopping te verhelpen, en in de tussen tijd deden ze alles om de "bron" van het gezwel te vinden. Dat lukte maar niet, en toen ook de behandeling voor de verstopping ietwat fout ging (haar darm scheurde), moest ze met spoed geopereerd worden. Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.

Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..

Ik ben er het hele proces bij geweest; ik voelde me daar in eerste instantie raar bij omdat ik niemand van die familie nog goed kende. Mijn vriend gaf echter aan dat 'ie me nodig had, dus was ik er, maar ik heb (soms nog) heel moeilijk (gehad) met de beelden van zo'n ziek iemand zien aftakelen. Vooral de laatste uren hebben me maanden aan een stuk wakker gehouden. Mijn vriend had hier veel minder last van; hij heeft leukere herinneringen aan zijn moeder uit betere tijden.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:21 schreef controlaltdelete het volgende:

[..]

Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.

Huidkanker is een van de gevaarlijkste vormen. Vooral omdat het gigantisch snel uitzaait. het is niet verkeerd om je zelf af en toe even te checken of een moedervlek een bultje heeft of dat er "vingertjes" aan zitten. Ik ken nu al 3 mensen die binnen 12 weken zijn overleden na ontdekking.

Kanker hoeft niet dodelijk te zijn.

*Kijkt naar mezelf, klopt op hout*

Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .

De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.

Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

Sterkte toegewenst en geniet van elkaars aanwezigheid

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:49 schreef waterkip het volgende:
De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .

De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.

Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .

Dan had de lorreboer geen kwaadaardig gezwel lijkt me anders was hij al lang eerder gestorven.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

idd heel erg veel sterkte en wat hierboven al was genoemd geniet echt van elkaar! Straks kom je elkaar wel weer tegen

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 22:40 schreef Jamiroquai het volgende:
Kanker hoeft niet dodelijk te zijn.

*Kijkt naar mezelf, klopt op hout*

Wat voor soort kanker had je als ik vragen mag? En is dit al lang geleden?

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

Heel veel sterkte

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 21:43 schreef silliegirl het volgende:
Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.

Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..

Als het eenmaal in de lever zit is het vrijwel altijd einde verhaal. Iemand die van leverkanker hersteld is, moet een zeer zwakke vorm van leverkanker hebben en het heel vroeg ontdekt hebben. Daarnaast komt nog eens het feit dat leverkanker meestal ontstaat vanuit een ander orgaan en dan zit het dus al in het hele lichaam.

Bij de lever is het meer een kwestie van weken dan van maanden. Meestal wordt het ook niet eens meer geopereerd. Als dat gebeurt worden er grote stukken weggesneden van de lever waardoor deze minder goed functioneert en minder gifstoffen uit je lichaam kan verwijderen waardoor je sneller andere ziektes en infecties kunt krijgen en uiteindelijk niet veel ouder zal worden.

Akelige ziekte, je kunt er niks aan doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 04-11-2009 21:24:06 ]

Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

sterkte!

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?

Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.

Bah krijg alweer een brok in me keel

quote:

Op donderdag 5 november 2009 08:58 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?

Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.

Bah krijg alweer een brok in me keel

Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.

Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.

Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.

dat is opzich wel fijn natuurlijk

Ik ken toevalllig ook iemand die kanker heeft (ook daaraan zal sterven) maar gewoon nog eelke dag keihard aan het werk is. Chemo of geen chemo, die man blijft doorgaan! Erg knap!

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:26 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.

Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.

Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.

Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.

Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

[ Bericht 7% gewijzigd door Hardrebel op 05-11-2009 09:49:36 ]

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:
Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

Ik denk dat dat per persoon veel verschil maakt. Toen mijn schoonmoeder hoorde dat ze nog maar enkele dagen te leven had, regelde ze binnen een dag nog alles wat ze nog te regelen had, inc. haar eigen begravenis. Ze koos de locatie, de muziek, de mensen waarvan ze hoopte dat ze iets zouden zeggen en nog belangrijker; ze vroeg om alle mensen aan haar bed waarvan ze nog afscheid wilde nemen. En toen ze zo'n 1,5 dag later alles "af" had, zoals ze het zelf noemde, gleed ze in een coma en is ze nooit meer wakker geworden.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.

Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

Ja, dat heb ik gezien bij een buurman. Die werd op een ochtend wakker en zag geel. Huisarts, ziekenhuis en schluss, daar is ie nooit meer weggekomen. Nog geen drie weken later was ie dood, leverkanker out of the blue.

Misselijk detail: hij had echt de dag ervoor een nieuwe auto gekocht. Van de garage naar zijn huis gereden, zo'n anderhalve kilometer. Hij is door familie naar de dokter en verder gereden dus toen hij dood was en ze die auto terug reden naar de garage had die auto in totaal 3 km gereden vanaf de koop. En was hij een paar duizend gulden in waarde verminderd volgens de garagehouder. Daar hebben we dus nooit meer een auto gekocht

Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 10:34 schreef 08gnoT. het volgende:
Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

Helemaal eng om dan te weten dat je het zelf ook dus makkelijk kan krijgen.

Mijn tante heeft een jaar geleden te horen gekregen dat ze nierkanker heeft. Is intussen zo'n beetje overal uitgezaaid en ze is al drie maanden voorbij haar 'houdbaarheidsdatum' om het even cru te zeggen. We verwachten eigenlijk elke dag een telefoontje van de hospice waar ze ligt te krijgen dat we maar beter snel kunnen komen. Ze heeft wel geaccepteerd dat ze zal sterven, maar ze heeft er absoluut geen vrede mee. Getrouwd met een vervelende man, altijd de voetveeg van haar moeder en oudere zussen geweest, nooit naar China geweest of andere plaatsen die ze graag had willen zien... Het is alsof ze nu opeens doorheeft dat ze het heeft 'verknald' en ze wil niets liever dan een herkansing. Maar ja...

Ik heb er in ieder geval wel van geleerd dat, hoe afgezaagd het ook klinkt, je je dromen moet volgen. Niemand weet wanneer zijn of haar tijd op is, dus dan kan je maar beter zorgen dat je kan sterven zonder spijt.

Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

kan..hoeft niet! Maar sterkte!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

Ik heb net mijn zus verloren aan kanker, ons wereld was in elkaar gestort toen we te horen kreeg dat ze kanker had.

Het heeft ongeveer vier jaar geduurd van het moment dat ze te horen kreeg dat ze kanker had tot op het moment dat ze stierf.

Ze was een sterke persoon was altijd positief en had altijd een glimlacht tot het laatste moment.
Door haar sterke persoonlijkheid, hebben we altijd blijven hopen dat ze zou genezen.

Ze was niet afgevallen, ze hield veel vocht vast.

ze is precies twee weken nadat de dokters tegen haar hadden gezegd dat ze niets meer voor haar konden doen overleden.

Ze heeft geaccepteerd dat ze doodging en ze was begonnen met afscheid nemen van mensen om haar heen ze is gestorven een dag voor ze de overgang ging maken naar een lang ziekte bed.

Ze was aanspreekbaar tot een paar uren voor haar dood, ze wist dat ze dood ging, haar laatste woorden waren "dag" en "dank je wel"

Haar dood was voor iedereen een schok. wij hadden niet gedacht dat het zo zou snel gaan.

Ons enige troost is dat het haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.

we missen haar heel erg veel.

Rust in vrede mijn zus, dochter, tante en stiefmoeder.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 09:57 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 10:10 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?

nee nee nee je begrijpt me verkeerd

32 jaar is jong...erg jong zelfs, dat probeer ik duidelijk te maken. Het is zeker sneu als jonge mensen dood gaan. Maar vergeet niet dat er tegenwoordig maar weinig jonge mensen sterven, des te erger is het dan als het in je eigen omgeving is.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

Nou ja doe mij maar een ongeluk dan, zo *poef* dood, of rustig in mijn slaap op mijn 80e na een rijk leven, lijkt me een stuk menswaardiger dan (ik noem maar wat hoor) in de loop van een paar maanden stukken van mijn eigen organen uitkotsen, maanden niet kunnen eten en je eigen afvalstoffen (lees: ontlasting) uitzweten zodat je een paar weken weg ligt te rotten in je bed in afschuwelijke pijn en de wetenschap dat je je kinderen achterlaat met dit beeld

Mens, lees wat je schrijft.

Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Ik denk dat er bedoeld wordt dat we allemaal maar sterfelijk zijn en dat we niet weten wanneer het onze tijd is, maar wel dat het ooit onze tijd is. Als we dat accepteren, dan kijk je heel anders naar de dag van vandaag. Althans, ik denk dat dat bedoeld wordt.

quote:

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Ik heb jouw vader nooit gekend, maar zou het kunnen dat hij echt wel een deel van zijn toekomstplannen heeft gerealiseerd? Zoals trouwen en een gezin stichten? Of zou dat niet bij zijn plannen gehoord hebben? Omdat je zegt 'nooit iets van zijn toekomstplannen heeft kunnen waarmaken', geeft dat het idee of dat hij een rotleven heeft gehad waarbij hij constant zat te wachten tot hij eindelijk aan zijn toekomst zou kunnen beginnen.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Zie het verhaal van mijn tante.

Toch denk ik dat het leven niet alleen maar moet bestaan uit toekomstplannen. Je hoort het zo vaak, van die mensen die tegen hun collega's verkondigen: "als ik met pensioen ben, dan ga ik écht genieten". En dan kom je onderweg van je werk op drie meter van je voordeur onder een cementwagen.

Als je zo graag een marathon wilt lopen, een boek wil schrijven of Tunesië wil zien, doe dat dan nu! Waarom dertig jaar wachten?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

Sterkte, mischien komt het goed.

Wat een tragiek allemaal. Misschien toch maar eens stoppen met roken.

Ja, helaas heb ik het ook mee gemaakt...

Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van o.a. long kanker.

Vanaf het moment dat ze een knobbeltje voelde in haar hals, en terug kwam (huilend) van de huisarts dat ze naar het ziekenhuis moest, de diagnose kanker. De chemo therapie, betalingen, momenten van wou het gaat heel goed en het is bijna weg... tot nieuwe uitzaaiingen gevonden. Allemaal van zeer dichtbij meegemaakt. Was het laatste kind wat nog thuiswonend was.

Binnen 10 maanden is mijn moeder overleden aan Kanker, begonnen in de longen, uitzaaiingen in de hals/nek tot uiteindelijk hersenen.

Gelukkig is haar heel veel ellende bespaard gebleven en heeft ze zonder dat ze een zuurstof gebrek of iets heeft gehad mogen sterven op een rustige en natuurlijke manier.

De impact die het heeft om je moeder op deze manier te verliezen is niet te omschrijven. Nog steeds vieren we elk jaar haar verjaardag, en gaan we op haar sterfdag iets samen doen (vader, broer en ik). Onze levens zijn na het overlijden sterk veranderd (niet in negatieve zin..) en zijn dit nog echt onze momenten.
Zo heb ik ook dit jaar op de sterfdag mijn vader en broer als getuigen gevraagd voor mijn huwelijk.. Zo blijft het allemaal speciaal.

Mijn moeder heeft altijd geroepen (spottend) dat ze geen 50 wou worden, en dat is haar gelukt, ze is op haar 49ste overleden.

Gelukkig is haar veel ellende bespaard gebleven en is het geen hoopje botten geworden die permanent aan de beademing moest. Okay je leeft dan nog wel maar zonder kwaliteit van leven. Nu waren de laatste 10 maanden zeker niet de beste, in tegendeel.. Maar het heeft allemaal zo moeten zijn

Mijn moeder had inmiddels 55 jaar moeten zijn...

Mijn moeder (46) had een half jaar terug ineens heel dikke benen, vol met vocht leek wel. Diagnose, embolie in haar voet... Ze mocht blijven een nacht ter observatie, en kwam daarna naar huis met bloedverdunners. Ik had al een bed beneden neergezet omdat ze niet goed kon lopen.

Sinds die dag, is ze lichamelijk enorm achteruit gegaan. Paar keer naar de huisarts, en op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje tijdens mijn werk. Of ik na het werk direct naar huis kwam, men zusje was er ook, ze wilde iets vertellen. Ik ben niet dom, dus ik wist al dat het iets ernstigs was

Kanker gespot. Onzeker of hoe wat en waar, op foto's waren dingen te zien op de lever iig. Inmiddels kreeg ze meer vochtophoping in haar lichaam. Haar benen liepen in 1 stuk door, vochtblaren op de voeten, en een buik alsof er een zesling aan kwam. Ze zou een MRI krijgen, maar kon niet in het apparaat. Eigenlijk moest ze op haar buik liggen voor goede scans, maar dat kon absoluut niet. Met plaspillen naar huis, en een week later weer een afspraak.
Die dag heeft ze niet af hoeven wachten. Ze belde me een dag eerder, vanuit het ziekenhuis. Ze had een hartaanval gehad. Gelukkig was mijn tante (verpleegkundige) al bij ons aan het logeren ivm de omstandigheden en die heeft de ambulance kunnen bellen. Volgende dag weer in het ziekenhuis een hartaanval gekregen Terwijl een goede vriendin op bezoek was. Inmiddels kwamen er wat vroege resultaten naar buiten over de situatie, drastisch verminderde pompfunctie van het hart, tumor in de lever, uitzaaiingen naar haar borst, en de lymfeklieren. Onbehandelbaar.
Dat weekend zou mijn zus 18 worden, en dan wilde mama perse thuis zijn. Na wat overleg en regelen is mama naar huis gekomen. De rit naar huis was zo vermoeiend, dat ze niet bij de verjaardag van mijn zus is geweest. Zij vierde dit trouwens bij haar vriend.

Sinds die dag is alles anders. Heel duidelijk was dat het een aflopende zaak zou zijn. Heel onduidelijk was hoe lang. Mama had nu een bed van de thuiszorg beneden staan, en een po-stoel. Zij kwam zelf nog uit bed, met hulp van ons, om haar behoefte te doen. Af en toe kwam er familie/vrienden langs. Ze heeft zelfs nog een keer een hele middag buiten gezeten in het zonnetje

Bijna 2 maanden heeft het geduurd. Al haar waardigheid heeft ze op moeten geven. Elke stap die ze maakt richting de dood doet zo'n pijn, niet alleen voor haar, maar ook voor wij die er elke dag mee te maken hebben. Vorige week maandag heeft ze haar laatste "heldere" moment gehad. Ze slaapt steeds meer en meer, heeft meer en meer pijn en word steeds duffer door de morfine. Verstaanbaar praten kan ze ook niet meer. Deze maandag hebben we met haar besloten, om haar in slaap te houden. Er is een sterkere morfinepomp gekomen, nadat de huisarts haar in slaap heeft gebracht. Overige medicatie is ook stopgezet.

Actieve euthenasie was mama een groot voorstander van. Dit hebben we ook uitvoerig besproken met haar, en de huisarts. Dit wilde zij vorige week nog niet, die kleine momenten die ze had waarbij ze nog kon praten waren haar heel veel waard. Nu is ze zover afgetakeld, dat ze daar niets duidelijk meer over kan zeggen. Ze heeft ja geknikt voor de passieve euthenasie.

Sprakeloos, dat ben ik meestal. Het overvalt je zo, en het heeft zon impact op je leven. In mijn geval gaat niet alleen mijn moeder dood, maar zal ik ook moeten verhuizen. Ouders zijn gescheiden, en van vader hoor ik nooit iets.

Er draaien zoveel gedachten door mijn hoofd, dat het moeilijk is om alles te verwoorden. Ik denk dat ik iig wel een beeld heb kunnen geven van wát je meemaakt, hóe je dat meemaakt verschilt per persoon maar leuk is het zeker niet...

Coolguy, Cocktailprikker: sterkte.

Ik heb tot voor kort nooit kanker van dichtbij meegemaakt. Helaas heeft mijn oma (86) nu baarmoederkanker. Ze hebben in september haar baarmoeder verwijderd en inmiddels heeft ze 27 bestralingen achter de rug. Beide behandelingen heeft ze bijna fluitend ondergaan, 3 weken na de operatie liep ze alweer rond alsof er nooit iets gebeurd is en van de bestralingen werd ze alleen ontzettend moe. Een week voor ze klaar was met de bestralingen heeft ze twee TIA's gehad. Ze is en blijft oersterk.

Wij zijn opgegroeid met haar als buurvrouw. Als mijn ouders druk waren, dan waren we daar. Op de vijfentwintig jaar die wij daar de deur dagelijks plat liepen was NIETS haar teveel. En nog steeds ga ik om de dag eventjes langs voor een kop koffie als ik in bij mijn ouders op vakantie ben. Ikzelf woon nu 300 kilometer verderop dus ik zie haar met de kerst, meestal een weekendje in het voorjaar en tijdens de zomer. Op 21 december horen we of de bestralingen succesvol zijn geweest. Ik ga tijdens de vakantie maar eens ouderwets gezellig ganzenborden en dammen met haar.

In het geval dat de bestralingen niet succesvol zijn, dan zien we wel weer verder. Ik merk sowieso dat ik toch na een tijdje wel meer per dag ben gaan zien wat het bracht, ik ben wel bezig met een eventueel overlijden. Ik weet ook dat, gezien haar hoge leeftijd en de manier waarop zij reageert op de behandelingen en tegenslagen, ik er best wel vrede mee zou hebben als het binnenkort ineens over blijkt te zijn. Zij vindt dat ze tot dusver een prachtig leven heeft gehad en ik merk dat ik me ook prima kan vinden in de beslissingen die genomen worden in dit proces. Ik voel me enorm gezegend dat haar enorm lijden gespaard is gebleven tot zover, en het enige dat ik van de toekomst hoop is dat dat zo blijft.

oma

Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen

mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp

verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet


Weet het even niet meer.........

ik wens iedereen veel sterkte

[ Bericht 15% gewijzigd door Technofreakzz op 11-11-2009 18:56:17 ]

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:44 schreef Marijkezwolle het volgende:
Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

_{Vergeet Coolguy en mij niet (al heb ik heel wat minder kracht nodig dan Cocktailprikker en Coolguy)}