Begin kanker tot de dood.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:21 schreef GotC het volgende:
_{Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)}

Knap

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:07 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Klinkt bekend ook bij mijn pa falen ze al een jaar en ook nu is het niet zeker maar toch chemo's al begonnen

Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:27 schreef shmoopy het volgende:

[..]

Da's toch raar? Lijkt me niet zo moeilijk te diagnosticeren.
Sterkte trouwens, hoe gaat het met hem?

Nu 1 chemo gehad, hij is vermoeider maar verder wel ok.

Tsja jaar geleden dachten ze al dat die paar maanden had, toen had die ineens niks behalve beetje vocht en nu is het asbestkanker.............snap ze echt niet

thnx!

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 19:52 schreef Ixnay het volgende:
Bij mijn vader (47 jaar) heeft deze hele fase minder dan twee maanden geduurd.

Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.

In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.

Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.

Dat is iets wat ik ook niet verwacht had. Mijn vader heeft vier jaar lang chemokuren gehad. Hij heeft letterlijk gevochten tot en met de laatste dag.
Hij was nog maar een schijntje van de sterke man die hij zijn hele leven is geweest.
Soms zat ik wel eens naar hem te kijken en dan dacht ik: "Als dit maar niet het beeld is wat ik terugkrijg als ik later aan hem terugdenk."
Dat was echt een angst van me.
En in het begin heb je dat wel, maar dat zakt langzaam weg.
Als ik nu aan hem terugdenk, dan denk ik ook aan hoe hij was toen hij nog gewoon gezond was.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:23 schreef TJDoornbos het volgende:

[..]

Knap

Was geen keuze van mij..

Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan . Persoonlijk zie ik alleen de kant vd verpleegkundige, niet die van de familie.

Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt.. . Nu heb ik een buurvrouw die ongeneeslijk is verklaard met nierkanker (meta's in borsten, longen etc) en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. We zagen elkaar maar sporadisch, en ik vind het zo stom om nu ineens wel langs te gaan ..

Meerdere familieleden, eerst mijn oma (darm) toen ik vrij jong was. Heb haar niet echt veel zien aftakelen, mijn ouders beschermden mij daarvoor. Ik heb wel gewoon afscheid kunnen nemen toen ze nog "bij" was zeg maar, maar de verhalen die ik hoorde over haar waren echt mensonterend en hebben een ontzettende indruk op mij gemaakt. Ze kon niks meer binnen- of ophouden en haar kinderen moesten met bescherming tegen de stank voor haar zorgen in de terminale fase. Je kunt er gewoon niet bij dat zo'n proces met een mens kan gebeuren...

Dan nog een oudoom, 50 jaar nooit bij de dokter geweest en toen hoestte ie bloed. En oh ja, hij had opeens een bobbel op zijn pols. Deed best wel pijn eigenlijk. Taai, stoer mannetje was het zoals ze ze niet meer maken en binnen een paar maand weg.

Toen mijn tante. Die kon steeds slechter slikken maar durfde niet naar de dokter. Ze wist waarschijnlijk al wel hoe laat het was ook omdat ze heel veel gerookt had altijd. In de loop van anderhalf jaar ofzo werd ze steeds magerder omdat ze steeds minder kon eten (en ze was al erg tenger altijd) dus tegen de tijd dat ze eindelijk naar de dokter gejaagd werd was het heel snel einde verhaal (slokdarm). Ze had er geen vrede mee, bleef ontkennen en weigeren er over te praten en zo is ze gegaan. De hele familie wist eigenlijk niet wat ze overkwam.

Vorig jaar mijn andere tante. Borstkanker die maar bleef terugkomen. Eerst stomtoevallig ontdekt als "mogelijk iets" op een foto, nauwelijks iets raars te zien. Jaar kankervrij, dan toch terug, opgegeven, toch een behandeling in ander ziekenhuis mogelijk maar uiteindelijk toch vrij snel afgelopen.
Het was erg zwaar om te zien, maar ze heeft zelf heel bewust afscheid genomen van iedereen. Ik denk dat ze dat vooral gedaan heeft met het beeld van haar zus -mijn andere tante- in haar achterhoofd en ik ben haar daar erg dankbaar voor.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:38 schreef GotC het volgende:

[..]

Was geen keuze van mij..

Ik vind het interessant om te lezen hoe jullie overal mee omgaan . Persoonlijk zie ik alleen de kant vd verpleegkundige, niet die van de familie.

Ik ben niet meer bij m'n oom langsgeweest tijdens zijn stervensfase, en ik zie hem in gedachten nog steeds zo mager, ingezakt.. . Nu heb ik een buurvrouw die ongeneeslijk is verklaard met nierkanker (meta's in borsten, longen etc) en ik weet niet meer hoe ik ermee om moet gaan. We zagen elkaar maar sporadisch, en ik vind het zo stom om nu ineens wel langs te gaan ..

Als je langs wilt gaan, doe dat dan. Straks kan het niet meer. En dat is onherroepelijk.

Ik heb het ook van heel dicht bij meegemaakt, maar eigenlijk een beetje in een rare situatie..
In 2007 leerde ik mijn (huidige) vriend kennen. Toen onze relatie "serieus" begon te worden, kreeg zijn moeder gezondheidsklachten; buikpijn, last van verstopping, koorts.. Vervolgens had ze ook vaak bloed in haar ontlasting, wat natuurlijk een alarmsignaal is, maar omdat zij eerder een darmontsteking had gehad, dacht ze dat ze dit nu weer had. Ze maakte dus een afspraak met de internist.

Vanaf dat punt ging alles eigenlijk in sneltreinvaart; er werd een scopie van haar darmen gedaan, waarbij ze zelf een slaapmiddel toegediend kreeg zodat ze niet heeft kunnen meekijken. Achteraf vertelde de internist haar dat er een gezwel zat ter grootte van een knikker, hij vermoedde dat het kwaadaardig zou zijn, maar in dat geval zat het op een gunstige plek en zou het operabel zijn.

Binnen een paar dagen bleek het inderdaad om een kwaadaardig gezwel te gaan, maar de tumorsoort kwam niet overeen met wat men normaal ziet bij darmkanker. Uiteindelijk werd ze naar huis gestuurd, zonder verder advies; we moesten het maar even aankijken.

Omdat dat natuurlijk belachelijk klinkt (hallo; er zit een kwaadaardig gezwel in je lijf, dat moet er toch uit?) is ze inmiddels naar het ziekenhuis in Gent gegaan, daar waren ze redelijk positief, in eerste instantie gaven ze haar nog zeker 2 jaar, later werd dat maximaal 2 jaar....
Uiteindelijk bleek dat het niet ging om gezwel ter grootte van een knikker, maar een tumor die heel de darm blokkeerde; ze kon al weken niet meer naar het toilet en alles was opgehoopt. Ze probeerden de verstopping te verhelpen, en in de tussen tijd deden ze alles om de "bron" van het gezwel te vinden. Dat lukte maar niet, en toen ook de behandeling voor de verstopping ietwat fout ging (haar darm scheurde), moest ze met spoed geopereerd worden. Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.

Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..

Ik ben er het hele proces bij geweest; ik voelde me daar in eerste instantie raar bij omdat ik niemand van die familie nog goed kende. Mijn vriend gaf echter aan dat 'ie me nodig had, dus was ik er, maar ik heb (soms nog) heel moeilijk (gehad) met de beelden van zo'n ziek iemand zien aftakelen. Vooral de laatste uren hebben me maanden aan een stuk wakker gehouden. Mijn vriend had hier veel minder last van; hij heeft leukere herinneringen aan zijn moeder uit betere tijden.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:21 schreef controlaltdelete het volgende:

[..]

Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.

Huidkanker is een van de gevaarlijkste vormen. Vooral omdat het gigantisch snel uitzaait. het is niet verkeerd om je zelf af en toe even te checken of een moedervlek een bultje heeft of dat er "vingertjes" aan zitten. Ik ken nu al 3 mensen die binnen 12 weken zijn overleden na ontdekking.

Kanker hoeft niet dodelijk te zijn.

*Kijkt naar mezelf, klopt op hout*

Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .

De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.

Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

Sterkte toegewenst en geniet van elkaars aanwezigheid

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:49 schreef waterkip het volgende:
De plaatselijke lorreboer kreeg 15 jaar geleden de diagnose.
Vraag van de lorreboer aan de arts : Dokter kunt U me beter maken
Arts: Nee!
Lorreboer : Dan wens ik U een prettige dag .
Hij zit dik over de 80 nog op zijn bakfiets door weer en wind .

De buurman had longkanker ,
snijtafel op,snijtafel af
zat op het laatst aan zijn bed vastgeplakr door het doorliggen en woog 40 kilo
Kon zo in Schindlerslist.

Je kan er dus gelukkig geen prognose van maken ,hoe het afloopt .

Dan had de lorreboer geen kwaadaardig gezwel lijkt me anders was hij al lang eerder gestorven.

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

idd heel erg veel sterkte en wat hierboven al was genoemd geniet echt van elkaar! Straks kom je elkaar wel weer tegen

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 22:40 schreef Jamiroquai het volgende:
Kanker hoeft niet dodelijk te zijn.

*Kijkt naar mezelf, klopt op hout*

Wat voor soort kanker had je als ik vragen mag? En is dit al lang geleden?

quote:

Op woensdag 4 november 2009 11:44 schreef CoolGuy het volgende:
Mijn vader zit er midden in, redelijk in de laatste fase eigenlijk.

Heel veel sterkte

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 21:43 schreef silliegirl het volgende:
Tijdens die operatie bleek dat de kanker vanuit haar eierstokken kwam en dat ook haar lever er zeer slecht aan toe was. Ze hebben toen nog zoveel mogelijk van de gezwellen verwijdert, maar helaas konden ze niets voor haar lever doen.

Uiteindelijk zijn de 2 jaar die ze haar gaven 2 weken geworden. Ze werd half oktober 2007 ziek, ze is november 2007 overleden..

Als het eenmaal in de lever zit is het vrijwel altijd einde verhaal. Iemand die van leverkanker hersteld is, moet een zeer zwakke vorm van leverkanker hebben en het heel vroeg ontdekt hebben. Daarnaast komt nog eens het feit dat leverkanker meestal ontstaat vanuit een ander orgaan en dan zit het dus al in het hele lichaam.

Bij de lever is het meer een kwestie van weken dan van maanden. Meestal wordt het ook niet eens meer geopereerd. Als dat gebeurt worden er grote stukken weggesneden van de lever waardoor deze minder goed functioneert en minder gifstoffen uit je lichaam kan verwijderen waardoor je sneller andere ziektes en infecties kunt krijgen en uiteindelijk niet veel ouder zal worden.

Akelige ziekte, je kunt er niks aan doen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Ixnay op 04-11-2009 21:24:06 ]

Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

sterkte!

quote:

Op woensdag 4 november 2009 22:55 schreef CoolGuy het volgende:
Idd. Mijn vader heeft alvleesklierkanker, uitgezaaid naar de lever, botten, ruggewervels, lymfeklieren, zo'n beetje overal.

Wij weten dat hij het heeft vanaf september 2005. Hij heeft een zeldzame, langzaam groeiende vorm maar de laatste weken is eea in een stroomversnelling geraakt.

Hele moeilijke tijd. Maar ja, wat doe je er aan.

Kutziekte

kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?

Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.

Bah krijg alweer een brok in me keel

quote:

Op donderdag 5 november 2009 08:58 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

kan dat zo lang duren ja....ongelooflijk dat moet een lijdensweg zijn voor jullie zeg. Misschien een hele rottige vraag, maar zo bedoel ik het echt niet. Heb je soms niet het idee dat het beter zou zijn als het nu al afgelopen was?

Ik had dat namelijk wel met mn oma...vond het op een gegeven moment zo sneu...echt een hoopje ellende. En mn opa maar de hele dag voor dr zorgen om dr laatste weekjes zonder al te veel pijn door te brengen.

Bah krijg alweer een brok in me keel

Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.

Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.

Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.

dat is opzich wel fijn natuurlijk

Ik ken toevalllig ook iemand die kanker heeft (ook daaraan zal sterven) maar gewoon nog eelke dag keihard aan het werk is. Chemo of geen chemo, die man blijft doorgaan! Erg knap!

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:26 schreef CoolGuy het volgende:

[..]

Nou, het is een heel lang verhaal, maar heel kort door de bocht heeft ie nergens last van gehad, sinds 1,5 maand is t ineens ziekenhuis in ziekenhuis uit. De tijd daarvoor, heelmaal terug tot aan de ontdekking heeft ie eigenlijk 0 klachten gehad.

Ja, dat heb ik gedacht toen hij in 't ziekenhuis lag. Toen ik zag hoe ontzettend beroerd hij was. Toen wilde ik dat 't voorbij was. Voor hem, maar ook voor mn moeder en mij. Ik dacht dat ik doordat het al een aantal jaar met de kennis rondliep dat hij ziek was, dat ik het goed aan zou kunnen. Boy, was I wrong.

Het punt is, dat doordat we wel wisten dat hij ziek was, maar hij 0,0 last ervan had, lichamelijk, het heel makkelijk was om het te 'negeren en door te gaan'.

Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.

Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

[ Bericht 7% gewijzigd door Hardrebel op 05-11-2009 09:49:36 ]

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:
Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

Ik denk dat dat per persoon veel verschil maakt. Toen mijn schoonmoeder hoorde dat ze nog maar enkele dagen te leven had, regelde ze binnen een dag nog alles wat ze nog te regelen had, inc. haar eigen begravenis. Ze koos de locatie, de muziek, de mensen waarvan ze hoopte dat ze iets zouden zeggen en nog belangrijker; ze vroeg om alle mensen aan haar bed waarvan ze nog afscheid wilde nemen. En toen ze zo'n 1,5 dag later alles "af" had, zoals ze het zelf noemde, gleed ze in een coma en is ze nooit meer wakker geworden.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 09:32 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Dat kan indd ook erg zijn aan kanker. Geen klachten hebben en dan opeens heel erg ziek. Ik ken ook een meisje die een voetbal tegen haar been kreeg waarbij er zo'n dik ei op kwam dat de dokter zoiets had van ga maar even naar het ziekenhuis. 2 weken later was ze dood.

Je hebt niet eens tijd om het te accepteren dat je doodgaat denk ik. Voordat je het weet is het over

Ja, dat heb ik gezien bij een buurman. Die werd op een ochtend wakker en zag geel. Huisarts, ziekenhuis en schluss, daar is ie nooit meer weggekomen. Nog geen drie weken later was ie dood, leverkanker out of the blue.

Misselijk detail: hij had echt de dag ervoor een nieuwe auto gekocht. Van de garage naar zijn huis gereden, zo'n anderhalve kilometer. Hij is door familie naar de dokter en verder gereden dus toen hij dood was en ze die auto terug reden naar de garage had die auto in totaal 3 km gereden vanaf de koop. En was hij een paar duizend gulden in waarde verminderd volgens de garagehouder. Daar hebben we dus nooit meer een auto gekocht