Begin kanker tot de dood.

Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 10:34 schreef 08gnoT. het volgende:
Van de familie die ik vaak zag: Tante, oma, beide opa's, en verder nog veel familie die ik veel minder vaak zag en dat dus niet in z'n geheel heb meegemaakt. In totaal toch wel een man of 20, als ik kijk naar ooms, tantes, en broers/zussen van grootouders. Allemaal longkanker. Ik denk dat het zeker in bepaalde families meer voorkomt.

Helemaal eng om dan te weten dat je het zelf ook dus makkelijk kan krijgen.

Mijn tante heeft een jaar geleden te horen gekregen dat ze nierkanker heeft. Is intussen zo'n beetje overal uitgezaaid en ze is al drie maanden voorbij haar 'houdbaarheidsdatum' om het even cru te zeggen. We verwachten eigenlijk elke dag een telefoontje van de hospice waar ze ligt te krijgen dat we maar beter snel kunnen komen. Ze heeft wel geaccepteerd dat ze zal sterven, maar ze heeft er absoluut geen vrede mee. Getrouwd met een vervelende man, altijd de voetveeg van haar moeder en oudere zussen geweest, nooit naar China geweest of andere plaatsen die ze graag had willen zien... Het is alsof ze nu opeens doorheeft dat ze het heeft 'verknald' en ze wil niets liever dan een herkansing. Maar ja...

Ik heb er in ieder geval wel van geleerd dat, hoe afgezaagd het ook klinkt, je je dromen moet volgen. Niemand weet wanneer zijn of haar tijd op is, dus dan kan je maar beter zorgen dat je kan sterven zonder spijt.

Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

kan ik me in vinden, maar het kan je ook keihard op de feiten drukken. Ineens horen dat je gaat sterven terwijl je nog zoveel dromen hebt. Maar je hebt gelijk dat het natuur is (de vraag is: hoe lang is het nog natuur?)

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

kan..hoeft niet! Maar sterkte!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

Ik heb net mijn zus verloren aan kanker, ons wereld was in elkaar gestort toen we te horen kreeg dat ze kanker had.

Het heeft ongeveer vier jaar geduurd van het moment dat ze te horen kreeg dat ze kanker had tot op het moment dat ze stierf.

Ze was een sterke persoon was altijd positief en had altijd een glimlacht tot het laatste moment.
Door haar sterke persoonlijkheid, hebben we altijd blijven hopen dat ze zou genezen.

Ze was niet afgevallen, ze hield veel vocht vast.

ze is precies twee weken nadat de dokters tegen haar hadden gezegd dat ze niets meer voor haar konden doen overleden.

Ze heeft geaccepteerd dat ze doodging en ze was begonnen met afscheid nemen van mensen om haar heen ze is gestorven een dag voor ze de overgang ging maken naar een lang ziekte bed.

Ze was aanspreekbaar tot een paar uren voor haar dood, ze wist dat ze dood ging, haar laatste woorden waren "dag" en "dank je wel"

Haar dood was voor iedereen een schok. wij hadden niet gedacht dat het zo zou snel gaan.

Ons enige troost is dat het haar een lang ziekte bed bespaar is gebleven.

we missen haar heel erg veel.

Rust in vrede mijn zus, dochter, tante en stiefmoeder.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 09:57 schreef Hardrebel het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 10:10 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Het komt idd wat hard over, maar het is wel zo...nu we zo'n hoge levensverwachting hebben door onze welvaart, maar je niet uit het oog verliezen dat het ook gewoon natuur is. Ja het is erg dat er mensen sterven, maar er is ook plaats voor nieuw leven. Het "oude" sterft om plaats te maken voor het jonge.

Het is natuurlijk wel sneu als het "oud" jong sterft. Ik kan het weten, mijn pa is op 32 jaar gestorven...toen ik net 4 was.

Als in de 60 of 70 ben en ik krijg kanker oke , Maar als ik tussen mijn 25ste en 60ste kanker krijg is dat ronduit kut.! 32 jaar vind jij al oud?

nee nee nee je begrijpt me verkeerd

32 jaar is jong...erg jong zelfs, dat probeer ik duidelijk te maken. Het is zeker sneu als jonge mensen dood gaan. Maar vergeet niet dat er tegenwoordig maar weinig jonge mensen sterven, des te erger is het dan als het in je eigen omgeving is.

quote:

Op donderdag 5 november 2009 22:32 schreef strangeways het volgende:
Kanker is ook onderdeel van de natuur.
Dat is het mooie.

Kanker is niets verschrikkelijks.
Ja, als je erdoor geraakt wordt, classificeer je het als verschrikkelijk. Je wilt immers doorleven, of dat je geliefden doorleven. Maar vroeg of laat sterven jij of je geliefden toch wel. Is het niet door kanker, dan is het wel door ouderdom. Of door een ongeluk. Of door zelfmoord.

Acceptatie van alles wat gebeurt is daarom de ultieme liefde.
Wat anders heb je?

Nou ja doe mij maar een ongeluk dan, zo *poef* dood, of rustig in mijn slaap op mijn 80e na een rijk leven, lijkt me een stuk menswaardiger dan (ik noem maar wat hoor) in de loop van een paar maanden stukken van mijn eigen organen uitkotsen, maanden niet kunnen eten en je eigen afvalstoffen (lees: ontlasting) uitzweten zodat je een paar weken weg ligt te rotten in je bed in afschuwelijke pijn en de wetenschap dat je je kinderen achterlaat met dit beeld

Mens, lees wat je schrijft.

Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Ik denk dat er bedoeld wordt dat we allemaal maar sterfelijk zijn en dat we niet weten wanneer het onze tijd is, maar wel dat het ooit onze tijd is. Als we dat accepteren, dan kijk je heel anders naar de dag van vandaag. Althans, ik denk dat dat bedoeld wordt.

quote:

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Ik heb jouw vader nooit gekend, maar zou het kunnen dat hij echt wel een deel van zijn toekomstplannen heeft gerealiseerd? Zoals trouwen en een gezin stichten? Of zou dat niet bij zijn plannen gehoord hebben? Omdat je zegt 'nooit iets van zijn toekomstplannen heeft kunnen waarmaken', geeft dat het idee of dat hij een rotleven heeft gehad waarbij hij constant zat te wachten tot hij eindelijk aan zijn toekomst zou kunnen beginnen.

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 23:32 schreef Ixnay het volgende:
Als je het zo leest dan lijkt het net alsof je wil zeggen: "We gaan allemaal toch dood, dus waarom wachten tot je 80ste, kun je net zo goed op je 25e kanker krijgen".

Persoonlijk leef ik liever eerst 80 jaar gelukkig, rijk, gezond, dan dat ik zoals m'n vader op 47-jarige leeftijd alleen maar jaren lang heb kunnen (over)werken en nooit iets van m'n toekomstplannen heb kunnen waarmaken. Maar ik denk dat iedereen dat heeft.

Zie het verhaal van mijn tante.

Toch denk ik dat het leven niet alleen maar moet bestaan uit toekomstplannen. Je hoort het zo vaak, van die mensen die tegen hun collega's verkondigen: "als ik met pensioen ben, dan ga ik écht genieten". En dan kom je onderweg van je werk op drie meter van je voordeur onder een cementwagen.

Als je zo graag een marathon wilt lopen, een boek wil schrijven of Tunesië wil zien, doe dat dan nu! Waarom dertig jaar wachten?

quote:

Op vrijdag 6 november 2009 08:06 schreef TJDoornbos het volgende:
ik kijk echt op tegen donderdag, als mn pa zijn 2de chemo krijgt. Het schijnt dat deze er harder inhakt dan de eerste

Sterkte, mischien komt het goed.

Wat een tragiek allemaal. Misschien toch maar eens stoppen met roken.

Ja, helaas heb ik het ook mee gemaakt...

Mijn moeder is overleden aan de gevolgen van o.a. long kanker.

Vanaf het moment dat ze een knobbeltje voelde in haar hals, en terug kwam (huilend) van de huisarts dat ze naar het ziekenhuis moest, de diagnose kanker. De chemo therapie, betalingen, momenten van wou het gaat heel goed en het is bijna weg... tot nieuwe uitzaaiingen gevonden. Allemaal van zeer dichtbij meegemaakt. Was het laatste kind wat nog thuiswonend was.

Binnen 10 maanden is mijn moeder overleden aan Kanker, begonnen in de longen, uitzaaiingen in de hals/nek tot uiteindelijk hersenen.

Gelukkig is haar heel veel ellende bespaard gebleven en heeft ze zonder dat ze een zuurstof gebrek of iets heeft gehad mogen sterven op een rustige en natuurlijke manier.

De impact die het heeft om je moeder op deze manier te verliezen is niet te omschrijven. Nog steeds vieren we elk jaar haar verjaardag, en gaan we op haar sterfdag iets samen doen (vader, broer en ik). Onze levens zijn na het overlijden sterk veranderd (niet in negatieve zin..) en zijn dit nog echt onze momenten.
Zo heb ik ook dit jaar op de sterfdag mijn vader en broer als getuigen gevraagd voor mijn huwelijk.. Zo blijft het allemaal speciaal.

Mijn moeder heeft altijd geroepen (spottend) dat ze geen 50 wou worden, en dat is haar gelukt, ze is op haar 49ste overleden.

Gelukkig is haar veel ellende bespaard gebleven en is het geen hoopje botten geworden die permanent aan de beademing moest. Okay je leeft dan nog wel maar zonder kwaliteit van leven. Nu waren de laatste 10 maanden zeker niet de beste, in tegendeel.. Maar het heeft allemaal zo moeten zijn

Mijn moeder had inmiddels 55 jaar moeten zijn...

Mijn moeder (46) had een half jaar terug ineens heel dikke benen, vol met vocht leek wel. Diagnose, embolie in haar voet... Ze mocht blijven een nacht ter observatie, en kwam daarna naar huis met bloedverdunners. Ik had al een bed beneden neergezet omdat ze niet goed kon lopen.

Sinds die dag, is ze lichamelijk enorm achteruit gegaan. Paar keer naar de huisarts, en op een gegeven moment kreeg ik een telefoontje tijdens mijn werk. Of ik na het werk direct naar huis kwam, men zusje was er ook, ze wilde iets vertellen. Ik ben niet dom, dus ik wist al dat het iets ernstigs was

Kanker gespot. Onzeker of hoe wat en waar, op foto's waren dingen te zien op de lever iig. Inmiddels kreeg ze meer vochtophoping in haar lichaam. Haar benen liepen in 1 stuk door, vochtblaren op de voeten, en een buik alsof er een zesling aan kwam. Ze zou een MRI krijgen, maar kon niet in het apparaat. Eigenlijk moest ze op haar buik liggen voor goede scans, maar dat kon absoluut niet. Met plaspillen naar huis, en een week later weer een afspraak.
Die dag heeft ze niet af hoeven wachten. Ze belde me een dag eerder, vanuit het ziekenhuis. Ze had een hartaanval gehad. Gelukkig was mijn tante (verpleegkundige) al bij ons aan het logeren ivm de omstandigheden en die heeft de ambulance kunnen bellen. Volgende dag weer in het ziekenhuis een hartaanval gekregen Terwijl een goede vriendin op bezoek was. Inmiddels kwamen er wat vroege resultaten naar buiten over de situatie, drastisch verminderde pompfunctie van het hart, tumor in de lever, uitzaaiingen naar haar borst, en de lymfeklieren. Onbehandelbaar.
Dat weekend zou mijn zus 18 worden, en dan wilde mama perse thuis zijn. Na wat overleg en regelen is mama naar huis gekomen. De rit naar huis was zo vermoeiend, dat ze niet bij de verjaardag van mijn zus is geweest. Zij vierde dit trouwens bij haar vriend.

Sinds die dag is alles anders. Heel duidelijk was dat het een aflopende zaak zou zijn. Heel onduidelijk was hoe lang. Mama had nu een bed van de thuiszorg beneden staan, en een po-stoel. Zij kwam zelf nog uit bed, met hulp van ons, om haar behoefte te doen. Af en toe kwam er familie/vrienden langs. Ze heeft zelfs nog een keer een hele middag buiten gezeten in het zonnetje

Bijna 2 maanden heeft het geduurd. Al haar waardigheid heeft ze op moeten geven. Elke stap die ze maakt richting de dood doet zo'n pijn, niet alleen voor haar, maar ook voor wij die er elke dag mee te maken hebben. Vorige week maandag heeft ze haar laatste "heldere" moment gehad. Ze slaapt steeds meer en meer, heeft meer en meer pijn en word steeds duffer door de morfine. Verstaanbaar praten kan ze ook niet meer. Deze maandag hebben we met haar besloten, om haar in slaap te houden. Er is een sterkere morfinepomp gekomen, nadat de huisarts haar in slaap heeft gebracht. Overige medicatie is ook stopgezet.

Actieve euthenasie was mama een groot voorstander van. Dit hebben we ook uitvoerig besproken met haar, en de huisarts. Dit wilde zij vorige week nog niet, die kleine momenten die ze had waarbij ze nog kon praten waren haar heel veel waard. Nu is ze zover afgetakeld, dat ze daar niets duidelijk meer over kan zeggen. Ze heeft ja geknikt voor de passieve euthenasie.

Sprakeloos, dat ben ik meestal. Het overvalt je zo, en het heeft zon impact op je leven. In mijn geval gaat niet alleen mijn moeder dood, maar zal ik ook moeten verhuizen. Ouders zijn gescheiden, en van vader hoor ik nooit iets.

Er draaien zoveel gedachten door mijn hoofd, dat het moeilijk is om alles te verwoorden. Ik denk dat ik iig wel een beeld heb kunnen geven van wát je meemaakt, hóe je dat meemaakt verschilt per persoon maar leuk is het zeker niet...

Coolguy, Cocktailprikker: sterkte.

Ik heb tot voor kort nooit kanker van dichtbij meegemaakt. Helaas heeft mijn oma (86) nu baarmoederkanker. Ze hebben in september haar baarmoeder verwijderd en inmiddels heeft ze 27 bestralingen achter de rug. Beide behandelingen heeft ze bijna fluitend ondergaan, 3 weken na de operatie liep ze alweer rond alsof er nooit iets gebeurd is en van de bestralingen werd ze alleen ontzettend moe. Een week voor ze klaar was met de bestralingen heeft ze twee TIA's gehad. Ze is en blijft oersterk.

Wij zijn opgegroeid met haar als buurvrouw. Als mijn ouders druk waren, dan waren we daar. Op de vijfentwintig jaar die wij daar de deur dagelijks plat liepen was NIETS haar teveel. En nog steeds ga ik om de dag eventjes langs voor een kop koffie als ik in bij mijn ouders op vakantie ben. Ikzelf woon nu 300 kilometer verderop dus ik zie haar met de kerst, meestal een weekendje in het voorjaar en tijdens de zomer. Op 21 december horen we of de bestralingen succesvol zijn geweest. Ik ga tijdens de vakantie maar eens ouderwets gezellig ganzenborden en dammen met haar.

In het geval dat de bestralingen niet succesvol zijn, dan zien we wel weer verder. Ik merk sowieso dat ik toch na een tijdje wel meer per dag ben gaan zien wat het bracht, ik ben wel bezig met een eventueel overlijden. Ik weet ook dat, gezien haar hoge leeftijd en de manier waarop zij reageert op de behandelingen en tegenslagen, ik er best wel vrede mee zou hebben als het binnenkort ineens over blijkt te zijn. Zij vindt dat ze tot dusver een prachtig leven heeft gehad en ik merk dat ik me ook prima kan vinden in de beslissingen die genomen worden in dit proces. Ik voel me enorm gezegend dat haar enorm lijden gespaard is gebleven tot zover, en het enige dat ik van de toekomst hoop is dat dat zo blijft.

oma

Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

ik ben in april 2006 mijn moeder verloren aan deze kloten ziekte
en later bleek dus dat mijn moeder (die ook op fok zat) er een topic over had, het is eigelijk onvoorstelbaar wat deze ziekte met het lichaam en uiterlijk kan doen

mijn moeder is van een mooie vrouw naar een wrak gegaan in 8 maand tijd
we hebben alles geprobeerd tot een experiment toe
maar niets hielp

verwerken doe je wel maar vergeten doe je niet


Weet het even niet meer.........

ik wens iedereen veel sterkte

[ Bericht 15% gewijzigd door Technofreakzz op 11-11-2009 18:56:17 ]

quote:

Op woensdag 11 november 2009 18:44 schreef Marijkezwolle het volgende:
Sterkte Cocktailprikker Het klinkt als een hele heftige en moeilijke situatie!

_{Vergeet Coolguy en mij niet (al heb ik heel wat minder kracht nodig dan Cocktailprikker en Coolguy)}