Begin kanker tot de dood.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

kheb veel vrienden en familie die aan kanker overleden zijn ...

In ALLE gevallen zijn ze overleden NIET door de kanker zelf , maar OF dood VERHOGING VAN DE MORFINE

(eigenlijk een soort van euthenasie dus) , OF door een verkeerde (VEEL TE HOGE) bestraling , OF door de

bijwerking van de CHEMOTHERAPIE

Tja , kweenie wat ikzelf zou doen(voor kiezen) in hun situatie ...

quote:

Op zondag 15 november 2009 14:24 schreef Cocktailprikker het volgende:
Gatverdamme Mam wordt nu echt een liggend hoopje Ondanks de morfine en slaapmiddel die al 3 x zijn opgehoogd, wordt ze regelmatig nog een soort "wakker". Wil ze ineens met haar armen bewegen, of haar bovenlichaam omhoog tillen, Ze heeft verschillende wonden die nu ong. aan het rotten gaan...

Wat erg... Lijkt me ontzettend moeilijk om mee te moeten maken voor jullie allemaal.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum.

Is dat niet een bijwerking van de morfine? Twee mensen die ik heb meegemaakt die (zwaar) aan de morfine waren, kwamen ook zo vaak overeind. Volgens mij werd dat juist aan morfine toegeschreven.

Verder heel veel sterkte!

Mn pa heeft eind vorige week zijn tweedechemo gehad. Eerste dagen ging wel toen zondag en gisteren leek het wel een neergeknuppeld zeehondje maar nu krabbelt die langzaam weer op.

De derde (eerste week december) schijnt het zwaarst te zijn, ook met haaruitval en dergelijke. Dus ben benieuwd

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:
Helaas loopt alles anders ...

Als ik dit zo lees staat mij nog een hoop te wachten.

In augustus is er longkanker bij m'n pa geconstateerd, tot aan oktober ging het nog best goed; bestraling ging voorspoedig, (puur ter ongemakkenbestrijding), in oktober nog weg geweest, en nu begint het echt vervelend te worden. Met name die aftakeling van een stevige, goed doorvoede vent naar een scharminkel die nog lichter dan mijn moeder is niet leuk om te zien. Zijn stem is ie nu ook al bijna kwijt (aangetaste stembanden), en dat zorgt ervoor dat hij behalve fysiek amper een stem (hij kan heel zachtjes praten) heeft, hij nu langzamerhand ook figuurlijk zijn stem begint kwijt te raken.

En daar heb ik eigenlijk nog het meeste moeite mee, praten over van alles en nog wat alsof m'n pa al dood is, verder naar de toekomst inkijkend, terwijl we aan het avondeten zitten, en m'n pa rechts van mij zit. Zorgvuldig zijn woorden wegend omdat zijn stem zo fragiel is (en ik en m'n ma die ondertussen zo gemakkelijk onbedoeld overheen tetteren.)

Ik vind het trouwens erg prettig dat er hier zo openhartig over wordt gepost, ik volg dit topic al een tijdje en ik moet zeggen dat ik er best wel wat steun uit haal. De gedachte dat ik niet de enige ben sterkt mij in ieder geval. (En het voelt beter dan de mensen die in real life hun eigen -meestal erg trieste en aangrijpende- verhaal als reactie op vertellen, waar ik op dat moment niets mee kan. Dit topic kan ik tenminste in mijn eigen tempo en tijd tot me nemen.)

*tvp*

Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).

quote:

Op woensdag 18 november 2009 01:25 schreef trovey het volgende:
Ja, vanaf het begin meegemaakt met mijn vader....longkanker binnen een half jaar van een gezonde 64-jarige man een een mager wrak met vochtophopingen in de armen (dus armen 3x zo dik waar het vocht dus gewoon door de huid heenkwam) Gelukkig voor hem kreeg hij eerst een herseninfarct en raakte in coma voordat de longkanker het werk met een longbloeding kon afmaken (waar mijn broer en ik dus bijwaren).

Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:06 schreef Godtje het volgende:
Ja heb ik meegemaakt.

Mijn tante is op 47-jarige leeftijd overleden aan kanker.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 02:34 schreef tho_Omas het volgende:

[..]

Erg heftig zeg. Al is voor hem dat coma misschien wel een uitkomst geweest. Ik zou mijn eigen lijdensweg ook liever niet bewust meemaken. Het moeilijkste lijkt me de herinnering die je bij blijft staan, zeker bij je eigen ouders. Gelukkig is mij dat tot nu toe bespaard gebleven.

Was heel erg blij voor hem dat hij het einde niet mee heeft hoeven maken maar dat herseninfarct had iets harder mogen toeslaan, had hem en mijn broer en ik nog 1,5 dag ellende bespaart want alhoewel mijn vader in coma lag merkte hij wel dingen...bv het uitzuigen van de longen die volliepen daar vocht hij nog tegen...verschrikkelijk om dat te moeten zien en je wenst gewoon voor hem dat het zo snel mogelijk over is, sterker nog ik heb tegen hem gefluisterd dat hij kon gaan en niet voor ons moest blijven (want mijn vader was erg ongerust over het feit dat hij zijn kinderen (al waren we toen al volwassen) moest achterlaten(moeder was 8 jaar daarvoor al overleden aan een hersenbloeding)). Na de eerste longbloeding die nacht hebben mijn broer en ik met de artsen overlegd dat hij een overdosis morfine kreeg als de longbloeding kwam die hem het leven zou kosten (hij had eerder die avond al een kleintje gehad). Gelukkig gingen ze er mee accoord en hoefde mijn vader niet te stikken, wat een zegen aan het einde. Het beroerde kwam nog daarna...mijn oma moeten vertellen dat na haar dochter nu ook de schoonzoon, die ze als een zoon beschouwde, was overleden. de eerste en laatste keer dat ik mijn nog enige oma zag huilen, daarna ging het met haar dementie razendsnel en binnen 4 jaar konden we ook afscheid van haar nemen (waar mijn broer en ik ook weer bijwaren na nachten waken).

Jezus wat een verhaal zeg. Dat je broer er ook bij is lijkt me ook wel een prettig idee. Dan heb je in ieder geval aanspraak, en bovendien iemand die hetzelfde heeft gezien en doorgemaakt als jij. Vreselijk als je ziet hoe snel het kan gaan.

quote:

Op woensdag 18 november 2009 03:26 schreef Maureentje het volgende:
[quote]Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

reageer zelf eens in dit topic dan
en ja mijn oom woog minder dan 40 kilo nog en nee niet aanspreekbaar en nee acceptatie was er ook niet!

Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt. . Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.

Mijn vader is afgelopen donderdag naar Rotterdam gegaan om daar een behandeling te krijgen. Hij is vrijdag weer thuis gekomen. De arts stond er niet achter. Pap heeft deze behandeling al 1,5x gehad (elke behandeling bestaat uit 4 sessies) en het is gevaarlijk, omdat er radioactieve rotzooi in je bloedbaan wordt gebracht.

Hij wilde deze en heeft daar op aangedrongen. De arts wilde dat niet, omdat er acuut lever- en nierfalen kan optreden, maar toch gedaan. Hij is nu weer thuis. Wij moeten, net als de vorige keren, minimaal 2 meter afstand houden vanwege straling. Dat moet 10 dagen.

Hij voelt er niks van, net als de vorige keren. Niet misselijk, niet ziek, helemaal niks. Hij heeft, door zijn ziekte, wel last van zijn rug. Hij ligt eigenlijk de hele dag op de bank. Hij kan wel lopen, maar opstaan vanuit een lig of zitpositie doet pijn aan zijn rug (kanker zit ook in zijn ruggenwervels daar)

Het is begonnen in zijn alvleesklier. Uitzaaiingen naar lever, lymfeklieren, botten, en weet ik veel wat al niet meer. Hij is ook afgevallen, ik weet niet hoeveel, maar ik zie t al aan dat zijn kleren te ruim zitten. Hij eet wel gewoon, heeft ook honger, maar ik zie dat hij achteruit gaat, en dat doet pijn.

vervelend om te horen...ik wens je familie sterkte!

quote:

Op woensdag 18 november 2009 09:28 schreef Seven. het volgende:
Trovey, je hebt nogal wat meegemaakt. . Ik hoop dat al die gebeurtenissen een plekje gekregen hebben.

Uiteindelijk wel ja maar was mijn laatste ouder dus,ondanks het feit dat ik al volwassen was, val je toch in een gat. Zeker omdat ik daarna (binnen een jaar) getroffen werd door RSI en artrose en in de ziektewet en uiteindelijk in de WAO terechtkwam (en er ook niet meer ben uitgekomen). Op dat moment zoek je toch steun om door die ellende van ene dokter naar de andere en de administratieve ellende die daarbij komt en tja dan zit je nog midden in het rouwproces, gelukkig had ik mijn broer in deze. Enfin, gelukkig ben ik optimist tot het einde maar soms mag de ellende wel wat minder vlot achter elkaar komen in het leven. Af en toe even ademhalen voordat het volgende zich aandient zou wel leuk zijn want als je op een gegeven moment 5 kwalen in 6 jaar ontwikkeld (en daar dus ook voor onder controle moet blijven/medicijnen voor moet slikken) dan denk je wel als het ene is afgehandeld: What's next en kom maar op met die bak ellende. Enfin nu eindelijk sinds een jaar geen kat ziek en overleden (dat was het geintje wat in 2004 begon), wel zieke katten maar gelukkig niet dusdanig dat het ze het leven kost en op dit moment ook geen extra kwalen voor mezelf dus , laat het zo doorgaan

Een oom van me is in 1990 overleden aan kanker, daar heb ik zelf niks van meegekregen want ik was toen nog maar 2.
Mijn tante (de weduwe van die oom) is vorig jaar overleden aan kanker. Ze hoorde het in mei en begin september werd haar verteld dat ze niets meer voor haar konden doen. Diezelfde maand is ze overleden.
Ik heb dat ziekteproces niet echt meegemaakt, en heb haar ook maar 1 keer gezien in die tijd. Achteraf heb ik daar wel spijt van, maar ik vond het ook erg moeilijk om haar zo te zien lijden omdat ze nog zo jong was.
De laatste keer dat ik haar toen heb gezien, lachte ze naar me. Dat was een paar dagen voordat ze is overleden.

Mijn opa is dit jaar in juni overleden. Die was al 2 jaar ziek (ook kanker), en heeft al die tijd nog thuis gewoond, tot een maand voor z'n dood. Die laatste maand heeft hij in het verzorg/verpleeghuis waar ik werk doorgebracht. Op een PG afdeling, waar andere bewoners steeds zijn kamer binnenkwamen. Ik vond dat echt verschrikkelijk. Hij woog op het eind nog maar iets van 36 kilo en reageerde wel nog op aanspraak.

Meerdere keren,

Geen pretje iig. Oma overleden na een kort ziekbed.
Moeder van vriend had erge kanker, veel uitzaaingen maar ging weg. Een half jaar later nog ergere status teruggekeerd. Ligt nu op sterfbed.

ja mee gemaakt.
Me moeder is op 30 juni dit jaar overleden.
Ze was 47 jaar.
6 jaar gevochten tegen de ziekte.

Vanmorgen gehoord dat een kennis na 3 jaar vechten tegen kanker, is overleden.
Een paar weken geleden was hij nog op de begrafenis van de vader van z'n schoonzus. Heel raar is dat eigenlijk.
De zus van mijn opa is 5 weken na de begrafenis van mijn opa overleden .. ook aan kanker. En op de begrafenis toen was er nog niks aan de hand, ze wist niet dat ze ziek was. Zo raar dat het dan ineens voorbij is.

Damn mijn moeder heeft dinsdag de uitslag gekregen dat ze huidkanker heeft.
Ze is ook al gronisch ziek (diabetes) neuropathi, depressief 2 tennis ellebogen en invalide.

Gewoon kut zelf ben ik 18 en m'n moeder is 60
toen ik 12 was was m'n vader overleden aan kanker

m'n moeder kan bijna niks meer, ze is ook nachtblind dus kan ze s'avonds niet met de auto weg.
ze is ook sinds de dood van m'n vader niet meer het huis uitgeweest (vakantie etc) maar heeft ze gezorgd voor m'n zus en mij.

Veel sterkte Issje.

quote:

Op dinsdag 17 november 2009 16:15 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

Helaas loopt alles anders ...

Met mama hebben wij vaak, ook al voor de kankercrisis het gehad over euthenasie. Wij zijn er een groot voorstander van, onnodig lijden is alleen maar pijnlijk voor de persoon/omgeving. Huisarts was er ook zeer open over en betrokken bij, documentje had mama al opgesteld.

Echter toen zij voor inmiddels al weer 2 weken terug, haar "laatste" heldere moment had, wilde zij nog geen actieve euthenasie. En daarna is ze zó hard achteruit gegaan, dat ze nu niet meer kán zeggen van kom morgen maar ik heb er genoeg van. Ze spreekt nog geen 2 woorden uit achter elkaar, en die zijn dan nog bijna onverstaanbaar.

Ik verbaas mij over het feit dat het zo loopt zoals het nu gaat Staat lijnrecht tegenover wat wij altijd besproken hebben.

Mama probeert nog steeds vaak overeind te komen, ondanks alle morfine en dormicum. En dan zegt ze dingen in verwarring, toenstraks "wat is er toch aan de hand". Ik vind het heel erg moeiljk, denk dat ik zo maar even met mijn tantes wil bespreken of het geen optie is om haar geen dormicum toe te dienen zodat zij helder kan zeggen, dat zij niet meer verder wilt zo, en dat de huisarts daarbij is, zodat dat lijden over is

aan de andere kant drinkt zij al 2 weken niet meer, en blijft de katheterzak nog stromen... En is zij alleen maar geler en magerder aan het worden, vraag blijft altijd nog hoe lang moet je gaan zitten wachten Kan nog dagen zijn

update

Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan ( ) Ook is ze weer begonnen met iets drinken, slokjes, en af en toe een stukje zacht fruit.

Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.

Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar

Zelf hebben ze bij mij in 2001 leukemie(bloedkanker) ontdekt. Ik was net 19 jaar. Na 4 chemokuren, 3 totale lichaamsbestralingen en een beenmerg transplantatie is de kanker gelukkig verdwenen! In 2006 ben ik dan ook "genezen" verklaard. Alleen heel die nasleep van de chemo en bestralingen heb ik nog last van! Bijna alles binnen in mijn lichaam is aangetast. En nu lig ik ook weer in het ziekenhuis omdat mijn rechterlong nog maar voor 30% werkt door de bestralingen! Maar dat overwin ik ook wel weer.

quote:

Op donderdag 26 november 2009 18:50 schreef Cocktailprikker het volgende:

[..]

update

Mama is echt niet te geloven. Sinds 2 dagen is ze weer aan het praten alsof het het laatste is wat ze doen kan ( ) Ook is ze weer begonnen met iets drinken, slokjes, en af en toe een stukje zacht fruit.

Ze heeft nu delier/delerium, en dat is heel erg lastig voor vooral, ons. Zelf merkt ze er niks van althans dat is niet te merken, en pijn heeft ze nu ook minder. De morfine is gehalveerd ten opzichte van vorige week, en de dormicum word overdag verminderd en 's nachts sterk verhoogd, om toch een slaapritme te houden. Dit is vooral belangrijk voor mijn tante, die beneden slaapt bij mama.

Blijft nog steeds onvoorstelbaar, onvoorspelbaar

fijn dat ze weer een beetje opknapt!

Sterkte iedereen.... Ik zie hier weer hele indrukwekkende verhalen voorbij komen.