Begin kanker tot de dood.

tsja ....

Ja heb ik meegemaakt.

Ja, meegemaakt van dichtbij... niet prettig.

het ligt eraan welke soort kanker men heeft....

Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.

Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn

Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.

Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!

mijn buurvrouw is paar weken geleden aan longkanker overleden na een ziekbed van een klein jaar. Zo ook mijn tante maar die overleed al na 3 maanden (ook longkanker). Bij mijn buuf was er ook nog uitzaaiingen naar de hersenen en idd beiden erg mager zeker op het laatst, maar op een gegeven moment berusting dat hun tijd is gekomen.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:09 schreef hanskraaijjr het volgende:
Hoe pakten jullie de draad weer op, is het gewoon gevoelens wegdrukken en doorgaan?
Collega's zullen op een gegeven moment zoiets hebben van 'ben je er onderhand eens overheen?'

Waarom moet je het weg drukken? Moet je standaard veranderen in een hoopje ellende?
Prettig is anders maar je kan er weinig aan veranderen. Om dan als achterblijver te veranderen in een hoop ellende daar schiet niemand iets mee op.

Daar gaat iedereen op een andere manier mee om. Bij ons was het vooral een hele nieuwe invulling vinden... Mijn schoonmoeder is aan longkanker overleden, heeft al met al een jaar geduurd. Toevallig vandaag nog over gehad, het is alweer bijna tien jaar geleden.

Vanwaar je vraag? Een bekende van me kreeg 2.5 maand geleden de diagnose en kon niet meer worden behandeld. De verwachting is dat ze het eind van de maand niet haalt.

M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.
M'n pa kreeg na meer dan 20 jaar weer kanker, en is daar binnen 3 maanden nadat hij klachten kreeg, aan overleden. De ziekte van de anderen duurde van een half jaar tot anderhalf jaar ongeveer.
Zwaar kut om dat mee te maken, maar ja, je moet verder.
Mij heeft het erg geholpen door er met m'n familie over te praten en de goede/mooie/leuke/lieve dingen van ze (en dan vooral m'n pa) te blijven herinneren, waardoor er, tussen het verdriet door, toch altijd weer een glimlach op m'n gezicht komt.

Hmmm je moet het zelf ook accepteren. Je gaat allemaal wel een keer en je moet er echt het best van maken! Bij mij was het echt de uitkomst om afleiding te zoeken, heb het een weekje moeilijk gehad, maar daarna ben ik verder gegaan. Ik denk er nog wel eens aan en dan kan ik me best kut voelen.

zou diegene willen dat jij je continue kut voelt?

Heb 't van redelijk dichtbij gemaakt en je ziet iemand gewoon wegkwijnen, vreselijk.

maak je plz niet te druk en leef gewoon!

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:15 schreef hanskraaijjr het volgende:
mijn vraag komt gewoon uit het feit dat mijn ouders nog gezond zijn, al heeft mijn vader wel een schilferig plekje op zijn arm wat er al een tijd zit en ik mezelf een beetje wil voorbereiden op zware dingen in de toekomst.

Voordat je je druk gaat maken of het wel eens kanker zou kunnen zijn of niet, vraag hem eens of hij het wil laten onderzoeken. Wie weet kan een zalfje het ook oplossen.

Is je vader opgegeven dan?

Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.

Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.

Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.

Het verschilt per persoon.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:13 schreef spijkerbroek het volgende:
M'n oma, een oom, 2 tantes en m'n pa zijn aan kanker overleden.

Daarbij zou ik denken dat het sterk erfelijk is

Ja, meegemaakt met mijn vader. Geen zin om hier uitgebreid over te schrijven, maar in het kort: ja nog aanspreekbaar, inderdaad nog maar 40 kilo (of minder), acceptatie en uiteindelijk kiezen voor de dood in plaats voor een nog langere lijdensweg.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:08 schreef Dj_unkie het volgende:
het ligt eraan welke soort kanker men heeft....

Ik heb longkanker van mijn oma meegemaakt wat overal uitgezaaid was. Het geheel heeft geloof ik 7 maanden geduurd. Je zag haar per week afzwakken en minder energie krijgen, aan het einde lag ze nog twee weken in het ziekenhuis omdat zo zo'n pijn had. Ze heeft ondanks de overmacht enorm geknokt tegen de ziekte, om toch iets langer met haar familie door te kunnen brengen.

Verder is mijn pa gestorven aan huidkanker, maar daar was ik toch iets te jong voor om het te kunnen begrijpen. Heb wel begrepen dat het een hoopje ellende was toen hij stierf...twee weken ervoor zat hij nog legotreintjes voor me in elkaar te zetten, terwijl hij verging van de pijn

Ze zijn er vaak tot aan het einde mentaal gezien nog wel helemaal bij (tenzij ze natuurlijk plat van de morfine liggen). Je kan ook weinig anders als je dood accepteren.

Het is een verschikkelijke ziekte, maar het is nou éénmaal zo. Life's a bitch!

Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.

Ja, van heel dichtbij meegemaakt.
Het is een smerige ziekte, die je van binnenuit helemaal opvreet.

Ja, meegemaakt van dichtbij met mijn moeder 6 weken geleden is ze overleden... moeilijke tijden...

Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..

Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:20 schreef Dibble het volgende:
Daarbij zou ik denken dat het sterk erfelijk is

Die oma was de moeder van m'n moeder (wel familie dus), maar die was ook al 96 en die had ook ik weet niet hoeveel andere kwalen.
De oom en twee tantes waren allemaal aangetrouwd aan twee broers en een zus van m'n moeder. Allemaal andere families dus.
De enige van wie er een serieuze kans is dat ik kanker zou kunnen erven, is m'n vader. En ik maak me er niet druk om. Ik ga niet elk jaar voor onderzoek ofzo. Ik ben alert, maar ben niet bang. Als het komt, heb ik op deze manier een redelijke kans dat ik er op tijd bij ben.

Was zelf een jaar of 12.
Bij mijn oom op bezoek in het ziekenhuis hij had een hersentumor en was terminaal.
Hoofd naar links je kon met hem praten hoofd naar rechts lag hij in coma.....
Nu bijna 20 jaar later denk ik er nog steeds over.
Had ik maar meer gedaan om in zijn laatste periode zo veel mogelijk bij hem te zijn.
Wat een kut ziekte.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:24 schreef MHD83 het volgende:
Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..

Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..

Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.

Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:21 schreef controlaltdelete het volgende:

[..]

Ik heb ook huidkanker gehad paar jaar geleden een melanoom heb er een groot litteken aan over gehouden. Mensen denken vaak dat huidkanker minder gevaarlijk is maar als het uitzaait dan ben je ook de klos.

Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens weten

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:28 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.

Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?

Vraag het aan je huisarts. Die zal jouw geschiedenis ook wel kennen.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:31 schreef Dj_unkie het volgende:
Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens weten

Daar word ik dus totaal niet boos van. Het is meer een grote
Iedereen weet dat je van teveel blootstelling aan de zon kanker kunt krijgen. Het is dus hun eigen keus. Zie het als roken. Iedereen weet dat het slecht is en dat het kanker kan veroorzaken, toch doen veel mensen het. Eigen keus, eigen schuld.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:24 schreef MHD83 het volgende:
Meerdere malen meegemaakt, sommigen kiezen ervoor om gewoon niet voor een behandeling te gaan. Wat heb je aan een levensverlengende behandeling waar je alleen maar ontzettend ziek en zwak van wordt? Kanker betekent lang niet altijd dat je niks meer kan, ga leven alsof iedere dag je laatste kan zijn, want tja..

Anderen kiezen wel voor een levensverlengende behandeling in de hoop dat ze het lang genoeg uithouden om gebruik te kunnen maken van die ene behandeling die net op tijd beschikbaar komt..

Door wat ik bij mijn vader heb gezien weet ik in ieder geval dat ik geen chemo of wat dan ook zou nemen als ik wist dat het alleen maar levensverlengend zou zijn. De kuur is in dit geval erger dan de kwaal. Dan maar korter leven.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:31 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Dan kan jij je vast ook zo boos maken over mensen die er zo luchtig over doen. Ik kan echt boos worden als iemand weer komt met "insmeren? nee dan word ik niet bruin!" Mensen moesten eens weten

huidkanker is stijgende doordat mensen idd een getint kleurtje willen hebben dus uren in de zon gaan liggen bakken en ook nog steeds blijven zonnebanken. Zeker voor blanke, blonde mensen is dit een risico. Kan me er wel eens aan ergeren maar goed over 15 jaar is het janken en spijt als blijkt dat die moedervlek een nare dikke tumor is geworden en dit voor een zgnd. schoonheidsideaal. Ik heb het waarschijnlijk opgelopen in mijn kindertijd toen er nog niks bekend was over kankerverwekkende uv-stralen en als kind hele dagen aan het zwembad vertoefde onbeschermd. Maar tegenwoordig is het alom bekend maar als iemand er evengoed schijt aan heeft dan gaat ie zijn gang maar lekker huidkanker oplopen uren bakkend aan het strand, eigen schuld dikke bult maar dit soort gevallen kost de gezondheidszorg wel veel geld. Voorkomen is beter dan te genezen met minder geluk ga je er ook nog aan dood.

Ik heb dit van zeer dichtbij mee gemaakt.
De eerste keer was ik 6 en de tweede keer was ik 16.

De lange weg naar het gesprek waarin je wordt verteld dat er eingelijk niets meer aan te doen is.
Terwijl je dan al zoveel hebt mee gemaakt.

Op een gegeven moment kregen ze zoveel medicatie dat ik ze niet echt meer herkende.
De pijn werd ondanks de medicatie ondragelijk en daarom wouden ze op het laatst niets anders.
Door de medicatie was het op het laatst moeilijk om met ze een gesprek aan te gaan.

Ik heb meerdere gevallen meegemaakt . Afgelopen jaar nog een oom, die na een jaar of drie kankervrij te zijn geweest het opeens weer kreeg en binnen 2 maanden is gestorven. De laatste twee weken lag hij alleen nog maar op bed, maar het rare is dat toen mijn vader overkwam van het buitenland om hem te bezoeken, ze nog samen buiten in de zon een kopje koffie hebben kunnen drinken. Mijn oom probeerde steeds veel te praten, maar kon alleen nog maar onverstaanbaar mompelen. Diezelfde nacht is hij gestorven...

Het schijnt volgens mij wel vaker voor te komen, dat de zieke nog even opleeft (tot hij van iedereen afscheid heeft kunnen nemen?).

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:55 schreef wikwakka2 het volgende:
Ik heb meerdere gevallen meegemaakt . Afgelopen jaar nog een oom, die na een jaar of drie kankervrij te zijn geweest het opeens weer kreeg en binnen 2 maanden is gestorven. De laatste twee weken lag hij alleen nog maar op bed, maar het rare is dat toen mijn vader overkwam van het buitenland om hem te bezoeken, ze nog samen buiten in de zon een kopje koffie hebben kunnen drinken. Mijn oom probeerde steeds veel te praten, maar kon alleen nog maar onverstaanbaar mompelen. Diezelfde nacht is hij gestorven...

Het schijnt volgens mij wel vaker voor te komen, dat de zieke nog even opleeft (tot hij van iedereen afscheid heeft kunnen nemen?).

dat had mijn oma ook, de dag dat ze stierf was ze ook erg helder en probeerde vanalles.

Mijn oma had longkanker, en in het begin ( zomer ) merkte je er niet heel veel van, laatste keer dat ik haar gezien heb was met oud en nieuw 2006 of 2007, toen was ze al heel zwak, maar ze was zo lief om een spelletje met me te spelen, en 6 dagen daarna was ze overleden.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:28 schreef Dj_unkie het volgende:

[..]

Ik kan me eigenlijk best vinden in beide opties....van die behandelingen kan je ook enorm ziek worden/zijn. Sommige mensen gaan dan liever op een natuurlijke weg en willen dan alleen wat pijnstillers. Andere willen zo lang mogelijk rekken om bijvoorbeeld (klein)kinderen op te zien groeien. Mij lijkt het me ook een hele moeilijke keuze.

Nou, als je maar kiest voor jezelf in dat geval. Ik zou zelf dan nog even snel de dingen doen die ik nu zou uitstellen omdat ik de illusie heb nog genoeg tijd te hebben. Met een letterlijke deadline, mits in fatsoenlijke fysieke gesteldheid, zou je nog gewoon even kunnen reizen, activiteiten ondernemen, leuke dingen doen.

Beter 2 maanden leven dan 6 maanden doodziek zijn.

quote:

Even in de trend van dit topic. Kan je zomaar naar de dokter gaan om een test te laten uitvoeren? De soort kanker welke mijn pa had is erfelijk en nogal agressief, kan ik me dan bijvoorbeeld per jaar laten checken?

Je kan je altijd laten checken. Ga gewoon naar je huisarts, erfelijke aandoeningen zijn vaak al bekend en zeker bij kanker zou hij je gewoon kunnen doorverwijzen naar het ziekenhuis voor een routine check. Bekijk wel even goed hoe je verzekering dit allemaal dekt, maar volgens mij is dat meestal wel in orde

Heb het meegemaakt met mijn moeder (uitgezaaide longkanker), en een opa (prostaatkanker wat uitgezaaid was) en een oma. (had het in haar organen)
Niet leuk om mee te maken dat zeer levendige mensen zo snel aftakelden door die snertziekte

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:20 schreef Ripley het volgende:
Is je vader opgegeven dan?

Het verschilt per persoon. Ik ken een vrouw die heel positief is gebleven tijdens haar zieke periode en die bleef nog 6 jaar langer redelijk gelukkig leven dan de doktoren hadden gedacht.

Mijn eigen vader heeft 2 keer een aggressieve vorm van kanker gehad en die is nu al weer een hele tijd kankervrij. Dus kanker hoeft niet altijd acute dood en wegkwijnen te betekenen.

Ik ken ook de vader van een vriendinnetje die een tumor in zijn hoofd had en daardoor steeds gekker ging doen. Die heeft uiteindelijk ervoor gekozen om euthanasie te plegen omdat hij op een bepaalde manier herinnerde wilde worden en dat was niet als patient.

Het verschilt per persoon.

Ik zou me ook te groot voelen om als 'de terminale patient' afscheid te nemen denk ik. Ben oud en wijs genoeg om de onzinnigheid daar van in te zien, maarja... Trots e.d. Wat doe je eraan?

Mijn beste vriend had een hersentumor, hij was 24 toen ze het ontdekten en 25 toen hij stierf. Heeft al met al een half jaar geduurd en wat een akelig proces is dat... Daarop volgend is mijn oma binnen 3 maanden overleden aan darmkanker. Nee, het is echt niet fijn om mensen zo te zien aftakelen...

De draad oppakken is denk ik voor iedereen verschillend. Ik heb d'r in elk geval wel even voor nodig gehad.

Bij meerdere mensen meegemaakt. Hoe het verloopt hangt heel erg van de kankersoort af en ook hoe mensen er mee omgaan. Mijn opa hoorde dat hij longkanker had (ging voor rugpijn naar de dokter ) en was nog geen half jaar later het gras van onder aan het bekijken. Die had al direct zoiets van nou dit is het dan en gaf direct op.

Mijn eigen vader kreeg in 2005 te horen dat hij prostaatkanker had en die had zoiets van we gaan ervoor vechten. Die vond het ook erg moeilijk te verteren dat zijn lichaam het op aan het geven was, hij wilde nog helemaal niet. In 2007 is ie uiteindelijk overleden en dat was echt niet prettig hoe die er de laatste maanden bij lag. Dat beeld blijft je wel bij zeg maar. Je vader, je voorbeeld verworden tot een hulpeloos zielig hoopje mens waarvan je weet dat het elk moment afgelopen kan zijn. En hij is toch tot het eind toe positief gebleven.

Mijn opa heeft kanker..wij weten het 4 weken pas. Het is longkanker met uitzaaiingen ze hebben hem nog ong een jaar gegeven...ik hoop zo dat wij nog lang van hem mogen genieten en hij nog veel mag meemaken met de fam. Het was me al opgevallen dat hij erg mager was, maar niemand dacht er nog wat van. Ik heb hem sinds de kanker afgelopen zondag voor de 2e keer gezien hij was in het ziekenhuis opgenomen want het ging heel erg slecht. Het was zo moeilijk, hij is een lange slanke man, maar er was helemaal niks van hem over en hij zag er vreselijk uit. Ik wil helemaal nooit dat er een fam. lid doodgaat door deze rotziekte.

Ik heb het vorig jaar meegemaakt met de leukste leraar en tevens directeur van mijn studie. Ik zit op een klein schooltje, met 3 klasjes en ong 10 docenten. Hij was zeker favoriet. Hij liep al een tijdlang met kanker rond, 1 long was al weggehaald had ik achteraf gehoord. Het was verdwenen en weer teruggekomen. Ook hij was een lange smalle man, maar in de zomervakantie 2 jaar terug zou hij voor de zoveelste chemo gaan. Zijn zicht werd slecht dus hij was ook vaak weg van school en kwam terug met een ooglapje dan had ie een oogoperatie gehad. En dan al meerdere keren,

Maar na die zomervakantie zagen we hem terug, hij was heel erg grijs geworden en heel erg dun. Hij was ontzettend chagarijnig en kon niet aardig zijn. Dat konden wij begrijpen, was in het begin wel lastig want hij was altijd vrolijk. Ik vond het al zo knap dat hij nog werkte. Op de ene dag was hij niet meer op school, voor een lange tijd. Het ging slecht met hem hij kon niet meer komen werken. Dit was tegen deze tijd..oktober. Wij kregen DTP les van zijn dochter, 2 lessen gehad die arme vrouw had het zo zwaar ermee. Jeroen, die docent dus, wilde dolgraag bij onze tentamens aanwezig zijn had zijn dochter verteld, hij zou zijn best doen maar hij kon natuurlijk niet zeggen of hij dat aan zou kunnnen. Onze tentamens waren in juni. ongeveer 2 weken na de kerstvakantie overleed hij, 1 dag voor zijn verjaardag. Wij kregen het nieuws sochtends op school, iedereen was in shock ik heb thuis ook erg gehuild toen het pas echt doordrong.

Het is vreselijk om van dichtbij mee te maken. Je kan er helemaal niks aan doen, en je ziet hoe erg iemand achteruit gaat.

Misschien niet echt gepast in dit topic, maar dit soort verhalen motiveren me enorm om van de sigaretten af te blijven, nu ik (al) 3 maanden gestopt ben en af en toe nog steeds erg trek heb in een sigaret.

Mijn vader had longkanker en werd hiervoor bestraald.
Op de laatste dag van de bestraling knapte zijn maag-aorta en was hij binnen 3 dagen gestorven.
Een zeer pijnlijk, maar toch gelukkig ook maar kort echt ziekbed.

Mijn grote sterke vader was al niet meer wie hij een paar jaar daarvoor was, maar het echte wegkwijnen aan kanker is hem, en ons, goddank bespaard gebleven. Ondanks dat hebben we alles samen goed en mooi kunnen afsluiten, iets waar ik nog steeds heel dankbaar voor ben.

De diagnose kanker werd pas heel laat gegeven want die vlek op zijn longen was eerst vast iets heel anders, alles is onderzocht, behalve kanker.
En ik wist het vanaf die eerste longfoto, als leek kon ik 1 en 1 wel bij elkaar optellen, maar de artsen hebben er 2 jaar voor nodig gehad.

Wat ik je wel mee wil geven als je een dierbare hebt die zo ziek is, is om hem of haar zo min mogelijk als patient te benaderen, maar gewoon als degene die het is.
Iemand is ziek, maar ís niet zijn ziekte.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 19:42 schreef JumpingJacky het volgende:
Misschien niet echt gepast in dit topic, maar dit soort verhalen motiveren me enorm om van de sigaretten af te blijven, nu ik (al) 3 maanden gestopt ben en af en toe nog steeds erg trek heb in een sigaret.

hehe als jij ermee geholpen bent! Volhouden he

iemand iets over asbestkanker en het proces?

Bij mijn vader (47 jaar) heeft deze hele fase minder dan twee maanden geduurd.

Toen ik te horen kreeg dat hij ongeneeslijk ziek was was het al zo ver gevorderd dat er al niets meer aan te doen was en dat het meer een kwestie was van weken dan van maanden. Hooguit een half jaar.

In de laatste weken was hij zoveel afgevallen en verzwakt dat hij niet meer de man was die ik jaren als mijn vader gezien had en hoopte ook dat hij zo snel mogelijk van alles af zou zijn.

Gelukkig is het snel gegaan, want als ik terugdenk aan mijn vader zie ik de trotse, sterke persoon zoals hij altijd geweest was en niet de zieke, zwakke man van die laatste weken.

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 19:45 schreef shmoopy het volgende:


De diagnose kanker werd pas heel laat gegeven want die vlek op zijn longen was eerst vast iets heel anders, alles is onderzocht, behalve kanker.
En ik wist het vanaf die eerste longfoto, als leek kon ik 1 en 1 wel bij elkaar optellen, maar de artsen hebben er 2 jaar voor nodig gehad.

Klinkt bekend ook bij mijn pa falen ze al een jaar en ook nu is het niet zeker maar toch chemo's al begonnen

Mijn oom is aan longkanker overleden.. 2 a 3 weken na diagnose overleden, maar we wisten dat hij al veel langer ziek was. Hij wilde alleen nooit naar de dokter toe. Tsja..

_{Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)}

quote:

Op dinsdag 3 november 2009 20:21 schreef GotC het volgende:
_{Detail: Ik werk nu op de afdeling waar hij overleden is (oncologie)}

Knap