Begin kanker tot de dood.

Zo ziek snel gaat het dus soms.... Je beseft het je gewoon allemaal niet, en het is in 1 klap over...
Kennis van me had longkanker. Mei 2008 geconstateerd (was toen al in een vergevorderd stadium dacht ik), Juni 2009 blies ie z'n laatste adem uit.... Laatste keer dat ik hem zag was 4 maanden voor z'n overlijden, en ik schrok behoorlijk van wat ik zag toen al. Mager, haast kaal, zwak..

Gecondoleerd & veel sterkte VoornaamAchternaam en iedereen die hier een naaste verloren heeft

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:07 schreef Sjeen het volgende:
Ja, meegemaakt van dichtbij... niet prettig.

Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...

quote:

Op maandag 10 januari 2011 23:22 schreef hearmeout het volgende:
Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...

Het komt veel voor in Nederland, het is zelfs doodsoorzaak nummer 2. Maar de mensen die er totaal niet mee in aanraking zijn geweest, zullen meestal ook niet posten in dit topic.

quote:

Kanker
Feiten en cijfers

Kanker is een aandoening die gekenmerkt wordt door ongecontroleerde groei van lichaamscellen. Kanker is op dit moment de tweede doodsoorzaak in Nederland, na hart- en vaatziekten, en het aantal mensen dat kanker krijgt neemt nog altijd toe. Dit komt vooral door de vergrijzing in Nederland; momenteel zijn 2 op de 3 mensen die kanker hebben ouder dan 65 jaar.

In 2006 stierven in Nederland in totaal 39.494 mensen aan kanker; 21.311 mannen en
18.183 vrouwen. De meest voorkomende kankersoort bij mannen is prostaatkanker (21%), gevolgd door longkanker (16%) en dikke darm kanker (14%). Bij vrouwen komt borstkanker het vaakst voor (33%), gevolgd door dikke darm- (13%) en longkanker (8%).

Door verbeterde behandeling en vroege opsporing genezen steeds meer mensen met kanker. Hoe eerder de kanker ontdekt wordt, des te beter de overlevingskansen zijn. Elk jaar krijgen in Nederland rond de 400 kinderen van 0 tot en met 14 jaar kanker. Ongeveer 70% van alle kinderen geneest, maar ieder jaar overlijden nog steeds iets minder dan 100 kinderen.

http://www.rivm.nl/gezondheid/chronische/kanker.jsp

quote:

Op maandag 10 januari 2011 22:08 schreef SteelDogg het volgende:
Zo ziek snel gaat het dus soms.... Je beseft het je gewoon allemaal niet, en het is in 1 klap over...
Kennis van me had longkanker. Mei 2008 geconstateerd (was toen al in een vergevorderd stadium dacht ik), Juni 2009 blies ie z'n laatste adem uit.... Laatste keer dat ik hem zag was 4 maanden voor z'n overlijden, en ik schrok behoorlijk van wat ik zag toen al. Mager, haast kaal, zwak..

Gecondoleerd & veel sterkte VoornaamAchternaam en iedereen die hier een naaste verloren heeft

Inderdaad. Zo snel kan het gaan. Ook nog wel sneller dan een paar maanden hoor, ettelijke weken kan ook. In het geval van mijn vader was het jaren. Het werd in september 2005 geconstateerd en hij is op 1 augustus 2010 overleden. Daar moet ik dan wel bij vermelden dat zijn leven is opgerekt door verschillende behandelingen.

Zijn kwaliteit van leven is, op de laatste 6 weken na, altijd goed geweest, en kon alles. Maar toen ineens, was daar het moment dat het niet meer te stoppen was, en toen was het na 6 weken afgelopen.

Toen wij hoorden dat hij kanker had zeiden ze ook dat hij nog 3 maanden had. Dat bleek een week later ofzo niet te kloppen, maar het is net alsof de grond onder je weg wordt geslagen. Er is uiteraard ook nooit een goed moment om zoiets te horen. Maar het is zo raar.

Voor wij het hoorden in 2005 had hij het al, blijkbaar al jaren. Het is alleen nooit gevonden. Maar, hij ging op een donderdag naar het ziekenhuis omdat hij de nacht ervoor zo'n ondraaglijke pijn in zijn buik had. De dag dáárvoor was er echter niks aan de hand. Mijn ouders hadden net een platte tv gekocht voor op hun slaapkamer, mn vader was bezig de beugel op te hangen waar die tv aan moest komen, en nog geen 48 uur later wordt de grond onder je voeten weg geslagen.

Het is een niet te beschrijven ervaring als je zoiets hoort. Je kunt dat ook niet uitleggen aan mensen die dat niet kennen. De radeloosheid, de machteloosheid en het verdriet dat je direct in alle hevigheid overvalt, en dat niks anders er nog toe lijkt te doen.

Mijn vader heeft dan nog veel leuke momenten gekend in die 5 jaar, maar zoals hij wel vaker gezegd heeft richting het einde, net als mijn moeder dat nog zegt, is dat na de diagnose 'kanker' je leven eigenlijk al totaal verandert is. Want vanaf dat moment leef je constant in angst. Je kunt het soms misschien een paar minuten van je af zetten maar ineens is daar weer dat besef dat je hard in je gezicht slaat. Je wordt wakker en je gaat naar bed met die angst. Elk kuchje doet je denken 'zou dit het begin zijn van het eind?'. En dat heb je, alle tijd die je dierbare nog gegund is lang.

Een vriend van me is zijn moeder in 2004 verloren aan kanker. Zij had darmkanker die geconstateerd is in 2002 dacht ik, is daar aan geopereerd, stoma, het hele verhaal. Daarna 'schoon verklaard' maar moest wel periodiek op controle. Ineens was daar het bericht dat ze 'iets' hadden gezien op een van de longen, een heel klein plekje. Maar een paar maanden later was het afgelopen. In die tijd dacht ik ook hoe knap ik het vond van hem dat hij er zo mee omging als hij deed. Ik kon dat totaal niet plaatsen, en dacht bij mezelf 'ik kan dat nooit'. Een dik jaar later was het zo ver, en toen bleek dat ik het wel kon.

En inderdaad, wat iemand hier al zei, het lijkt wel alsof je het steeds meer hoort. Ik weet niet hoe dat 'vroeger' (toen ik jong was) was. Misschien was het toen wel hetzelfde, maar aangezien kanker vooral bij ouderen voorkomt, en iedereen om je heen natuurlijk jaren geleden ook jonger was, denk ik dat het toen voor jouw directe omgeving misschien minder aanwezig was. Plus dat iedereen toen zelf ook jonger was. Toen ik 13 was was ik daar ook totaal niet mee bezig, maar dat wil niet zeggen dat in mijn omgeving niemand kanker had wellicht.

Ik weet niet helemaal zeker of ik hier moet posten en heb er heel lang overnagedacht, maar ik doe het toch.

In okt 2009 kreeg mijn zoontje van 11 een hersentumor. Na een jaar intensive behandeling, van operatie, zware chemo's, stamceltransplantie, bestraling en ondehoudschemo van een half jaar hebben we vandaag de uitslag van de MRI van maandag gehad. Er is niets meer te vinden!! Supergoed nieuws dus, maar de angst voor terugkomst blijft. Ook moet hij nog 5 jaar in de gaten gehouden worden en zal er in de loop vd jaren duidelijk worden wat er allemaal beschadigd is door de bestralin cq chemo. Dus echt ontspannen kan ik nog niet.

Dit fijne nieuws van vanochtend had toch een beetje een nare bijsmaak, want gisteren belde mijn schoonvader. Hij heeft non-hodgkin. Hij moet nog allerlei onderzoeken ondergaan en hoort pas volgende week vrijdag wat de plannen. Hij is bijna 72, wat betekent (volgens mij dan) dat hij net de zwaarste behandeling kan krijgen.
Ik weet wel dat non-hodgkin over het algemeen goed te behandelen is, maar ik maak me toch wel zorgen.

Ik wou het even van mij afschrijven en als het niet in dit topic past haal ik het wel weg. Ik ga er nu nog even van uit dat geen van beiden sterft aan kanker, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd dat het kan gebeuren.

Ik vind dat jouw verhaal hier prima past. Heel fijn om te lezen dat jouw zoontje schoon is verklaard, maar ik snap de angst voor terugkomst heel goed. Dat zal langzaam in moeten slijten, denk ik.
Sterkte met je schoonvader. Je zorgen maken is heel normaal, het is en blijft een onvoorspelbare ziekte tenslotte.

quote:

Op woensdag 12 januari 2011 13:31 schreef lionessa het volgende:
Ik weet niet helemaal zeker of ik hier moet posten en heb er heel lang overnagedacht, maar ik doe het toch.

In okt 2009 kreeg mijn zoontje van 11 een hersentumor. Na een jaar intensive behandeling, van operatie, zware chemo's, stamceltransplantie, bestraling en ondehoudschemo van een half jaar hebben we vandaag de uitslag van de MRI van maandag gehad. Er is niets meer te vinden!! Supergoed nieuws dus, maar de angst voor terugkomst blijft. Ook moet hij nog 5 jaar in de gaten gehouden worden en zal er in de loop vd jaren duidelijk worden wat er allemaal beschadigd is door de bestralin cq chemo. Dus echt ontspannen kan ik nog niet

Dit fijne nieuws van vanochtend had toch een beetje een nare bijsmaak, want gisteren belde mijn schoonvader. Hij heeft non-hodgkin. Hij moet nog allerlei onderzoeken ondergaan en hoort pas volgende week vrijdag wat de plannen. Hij is bijna 72, wat betekent (volgens mij dan) dat hij net de zwaarste behandeling kan krijgen.
Ik weet wel dat non-hodgkin over het algemeen goed te behandelen is, maar ik maak me toch wel zorgen.

Ik wou het even van mij afschrijven en als het niet in dit topic past haal ik het wel weg. Ik ga er nu nog even van uit dat geen van beiden sterft aan kanker, maar ik hou het wel in mijn achterhoofd dat het kan gebeuren.

van mij ook sterkte met je schoonvader en voorlopig gefeliciteerd met je zoontje, gisteren heb ik de uitslag van 3 grote onderzoeken van mezelf gehoord en deze waren zeer goed (praktisch volledige remissie), zo zie je maar dat kanker niet direkt een verloren zaak is

-ga eens weg met je onzin-

[ Bericht 94% gewijzigd door Daniel1976 op 15-01-2011 00:37:47 ]

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 16:07 schreef lionessa het volgende:

en wordt ik ook ontzettend kwaad van.

Dat heb ik nou ook. 1,5 jaar geleden heb ik bij een kennis een peuter van 3 de strijd zien verliezen. En dan lees je zo'n post...
En dan zegt hij nog dat je niet emotioneel mag reageren...

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 14:57 schreef Lon3 het volgende:

[..]

Stress heeft inderdaad ook lichamelijke gevolgen. Maar nogmaals iets wat goed werkt kan je makkelijker kapot maken dan genezen. Dus ik denk zelf dat het niet alleen met de door jouw gestelde zaken genezen kan worden.

Een combinatie van dit samen met de huidige technologie weer wel. En daar zal je zeker ook voordelen aan hebben omdat een gezond lichaam en geest gewoon beter hersteld dan een ongezond lichaam.

omdat ik al in een ver stadium was heb ik me volledig overgegeven aan de huidige behandelmethode met chemo's en al wat tot dusver goed geholpen heeft maar de chemo heeft me al blijvende schade opgeleverd door verzwakte aderen en ik hoop niet dat ik daar nog meer last van ga hebben, dankzij de nieuwe stamcellen ben ik nu volledig van de chemo af en weet zeker dat het gezonde eten wat ik nu doe belangrijk bijdraagt aan mijn goede toestand nu, ik weet zeker dat een "mc donaldsdieet" mij geen goed zou hebben gedaan en ook denken dat het goed gaat en zal gaan helpt, het is een kwestie van én én maar het risico wat Sylvia Millecam nam zou ik niet genomen hebben

quote:

Op vrijdag 14 januari 2011 22:22 schreef pinine het volgende:

[..]

omdat ik al in een ver stadium was heb ik me volledig overgegeven aan de huidige behandelmethode met chemo's en al wat tot dusver goed geholpen heeft maar de chemo heeft me al blijvende schade opgeleverd door verzwakte aderen en ik hoop niet dat ik daar nog meer last van ga hebben, dankzij de nieuwe stamcellen ben ik nu volledig van de chemo af en weet zeker dat het gezonde eten wat ik nu doe belangrijk bijdraagt aan mijn goede toestand nu, ik weet zeker dat een "mc donaldsdieet" mij geen goed zou hebben gedaan en ook denken dat het goed gaat en zal gaan helpt, het is een kwestie van én én maar het risico wat Sylvia Millecam nam zou ik niet genomen hebben

Precies dat zeg ik. Maar laten we wachten op een eigen topic over dit onderwerp als het nodig zou zijn.

Sterkte nog

@ Pinine: sterkte!

En sjah, been there done that...
Een paar keer al.. maar misschien is dat gewoon omdat ik 1) een hele grote familie heb en 2) veel mensen ken.

Gelukkig mag ik nu ook meemaken dat een goede vriendin van me langzaam haar haren weer krijgt en er vooralsnog vanaf lijkt te zijn.

En hoe je ermee omgaat? Sjah.. Intens verdriet, tegelijkertijd een overlevingsmechanisme die het even overneemt en langzaam krijgt het "gewone" leven weer een grotere rol.
Het blijft altijd bij me, soms komt er door iets heel kleins een herrinnering even hard boven en dan is het uithuilen en weer verder gaan.

Verder probeer ik uit respect voor leven wat helemaal niet zo vanzelfsprekend is juist zelf er het beste van te maken en dat lukt niet als je in je verdriet blijft hangen.

quote:

Op maandag 10 januari 2011 23:22 schreef hearmeout het volgende:
Ligt het aan mij of komt kanker zo gruwelijk veel voor? Bijna iedereen die in dit topic post heeft het meegemaakt in zijn naaste omgeving...

Ook een belangrijke factor die je niet moet vergeten is de verder ontwikkelde zorg van zeg de laatste 20 jaar. Voor die tijd ging je dood, en werd er vrijwel niet gekeken naar oorzaken of niet gevonden. Ook waren er veel minder preventieve onderzoeken, ging men minder snel naar de dokter en kon men nu eenmaal een stuk minder zien. Hierdoor veranderen de statistieken behoorlijk.

Vreselijk om te horen nog steeds al die berichten. En dat ondanks onze wetenschap er nog zulke lijdenswegen zijn, dat is schrijnend. Als ik dan naar de schoonvader van een collega kijk: 84, staat te douchen, roept zijn vrouw om te helpen afdrogen en valt vervolgens dood neer. Het is niet leuk, maar wel zoals je het zelf het liefste hebt denk ik. Maar helaas hebben we het niet voor het kiezen

Beetje mee eens, wat je schrijft Tha_Duck.
Naast dat we langer leven is kanker ook echt een ziekte van de laatste 150 jaar ofzo.

Men heeft ernstige vermoedens dat het vanalles te maken heeft met onze verandering van leefwijze.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 14:02 schreef Daniel1976 het volgende:
Men heeft ernstige vermoedens dat het vanalles te maken heeft met onze verandering van leefwijze.

Of leefomgeving, maar die bedoelde je misschien ook.

Kanker komt in de westerse wereld veel meer voor dan in bijvoorbeeld azie geloof ik, I wonder why, heeft grotendeels ook te maken met het eten.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 15:30 schreef GoodGawd het volgende:
Kanker komt in de westerse wereld veel meer voor dan in bijvoorbeeld azie geloof ik, I wonder why

Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Beter omgaan met het milieu zal het waarschijnlijk niet aan liggen :x leefgewoontes wellicht, maar vergeet genetische factoren niet. Er zijn vast onderzoeken over te vinden?

Overigens.. is het hier misschien niet de plek.. ik meende dat dit topic vooral gaat over het verwerken van iemand verliezen aan kanker.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 15:34 schreef MarMar het volgende:

[..]

Daar ben ik ook wel benieuwd naar. Beter omgaan met het milieu zal het waarschijnlijk niet aan liggen :x leefgewoontes wellicht, maar vergeet genetische factoren niet. Er zijn vast onderzoeken over te vinden?

Overigens.. is het hier misschien niet de plek.. ik meende dat dit topic vooral gaat over het verwerken van iemand verliezen aan kanker.

Genetische eigenschappen lijken mij minder grote rol te spelen, want de kanker explosie is pas iets van de laatste 150 jaar. En onze genen zijn niet zo snel veranderd.

quote:

Op zaterdag 15 januari 2011 15:47 schreef Daniel1976 het volgende:

[..]

Genetische eigenschappen lijken mij minder grote rol te spelen, want de kanker explosie is pas iets van de laatste 150 jaar. En onze genen zijn niet zo snel veranderd.

Eerlijk gezegd denk ik dus wel dat dat enorm bepalend is. In mijn familie van beiden kanten gaat eigenlijk iedereen dood aan kanker; van 20 jarigen tot 70 jarigen. Hart en vaatziektes komen bij ons niet voor (ondanks roken of drankgebruik). Ik denk wel dat je aanleg voor kanker genetisch bepaald is. Dat is ook wat mijn hematoloog mij vertelde toen ik ziek was. Ik heb een oom gehad die op zijn 27e overleden is aan Hodgkin. Ik kreeg het toen ik 26 was en ben van de Hodgkin genezen (maar had toen nog wel baarmoederhalskanker). Maar mijn grootouders, ooms, tantes, en 1 ouder zijn allemaal aan kanker overleden. Ik weet inmiddels niet beter dan dat iemand in onze familie doodgaat aan kanker. Hart/ vaat ziekten en ouderdom komt bij ons niet voor. Ik vind het dus ook helemaal niet meer zo schokkend, maar onderga het eerder als iets wat niet vermijdbaar is.

Waar ik wel moeite mee heb is het verhaal van Lionessa. Je wilt als ouder je kind niet zo ziek zien zijn. Je wilt als ouder niet de mogelijkheid onder ogen moeten zien dat je je kind zult overleven. Ik heb kanker gehad, ik heb daarna een kind gekregen. Ik weet dat ik net als ieder ander )en misschien gezien mijn familiegeschiedenis wel meer kans heb dan een ander om weer ziek te worden; ik hoop alleen dan maar dat dat op een moment zal zijn dat mijn kind zichzelf kan redden. En ben eeuwig dankbaar dat ik dit als ouder niet mee hoef te maken met mijn kind.

quote:

Op maandag 2 november 2009 14:00 schreef hanskraaijjr het volgende:
Ik ben benieuwd of er mensen zijn hier die het proces kanker van het begin tot het eind meegemaakt hebben. Wat gebeurde er toen je het hoorde en hoe heb je het beleefd tot diegene stierf?
Ik hoor vaak dat mensen dan op den duur nog maar 40 kilo wegen maar zijn ze dan nog aanspreekbaar?
Hoe gaat de patient er zelf mee om, accepteren ze dat ze doodgaan?
Alleen serieuze reacties aub.

Ik heb er geen ervaring mee, hoewel kanker heel veel voorkomt in mijn familie. (mijn twee zussen hebben borstkanker gehad, maar hebben het -goddank- overleefd)
Misschien moet je eens kijken of je de documentaire 'Bye' van Ed van der Elsken ergens kunt krijgen.
Een zeer indrukwekkend verslag van een bekend fotograaf die zijn eigen doodsstrijd heeft gefilmd.
Behalve deze aankondiging: ..is het niet te vinden op Youtube, helaas.

quote:

DEN HAAG - Nederland staat twaalfde op de internationale ranglijst van landen waar kanker het meest voorkomt. Dat heeft het Wereld Kanker Onderzoek Fonds maandag bekendgemaakt. Denemarken is koploper.

© ANPJaarlijks krijgen 286,8 op de honderdduizend Nederlanders kanker, zo blijkt uit de meest recente cijfers van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO).

Het hoge aantal komt deels door de goede diagnose en registratie van de ziekte. Het heeft echter ook te maken met het hoge percentage rokers, de hoge alcoholconsumptie en het toenemend aantal mensen met overgewicht.

bron