Voorgaande delen*
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 1)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 3)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 4).
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 5)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 6)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 7)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 8)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 9)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- (deel 10)
Wat luister je nu? - nieuwe stijl- (deel 11)
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- Deel 12.
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- Deel 13.
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- Deel 14
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- Deel 15
Wat luister je nu? -nieuwe stijl- Deel 16
Wat luister je nu? - nieuwe stijl - deel 17
Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 18
Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 19
Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 20
Wat luister je nu - nieuwe stijl - deel 21
Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 22
Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 23
Wat luister je nu? -- Nieuwe stijl -- deel 24
Wat luister je nu? (Nieuwe stijl) #25.
De reeks is bijna compleet dankzij dwerg *o*
Laatste post van David in het vorige topic.
Joshua Redman quartet - Passage of Time
Prachtig album uitgevoerd door dit talentvolle kwartet. Ideale combinatie tussen de traditionele invloeden en een eigentijdse invulling van wat jazz zou moeten zijn
Joshua Redman - tenor saxophone
Aaron Goldberg - piano
Gregory Hutchinson - drums
Reuben Rogers - bass
[ Bericht 27% gewijzigd door Beathoven op 19-09-2005 02:07:12 ]
Dave Brubeck Quartet - Countdown: Time in Outer Space
Een vrij zeldzaam album in de Time serie van Brubeck en imho zelfs nog iets beter dan de jazz standaard "Time out". Ook op dit album laten Brubeck, Desmond, Morello en Wright weer een aantal tracks horen in onregelmatige maatsoorten die allemaal vrij logisch klinken. Mijn favoriete track op het album is ongetwijfeld de openingstrack 'Countdown' waarop morello de pauken voor z'n rekening neemt. Ik hoop dat er nog eens een remaster van dit album komt want de opnames op deze plaat zijn vergeleken met de standaard van vandaag niet al te best.
Praxis - Metatron
Ik kom de laatste tijd weer overal Praxis tegen, goede aanleiding om die platen nog eens op te zetten. "Metatron" is een amalgamatie van allerlei stijlen; deze plaat wordt dan ook tot de meest excentrieke werken van Laswell en Buckethead gerekend.
Audio War bestaat uit Christian en Graham (die vroeger in Cubanate zat). Met Audio War maken ze heavy breakbeat industrial met gesampelde gitaren. Opvallend is dat het hele album op een paar vocal samples na helemaal instrumentaal is. Voer voor mensen die van wat zwaardere electronische muziek houden. Raakvlakken zijn er met oa Prodigy, Cubanate, Meat Beat Manifesto en Ministry circa `the mind....'
Vandaag binnengekregen, had eigenlijk nooit van deze band gehoord totdat een vriend van me me dit nummer liet horen. Het begint met een geweldig dramatische sample van een bijna hysterische dame, om vervolgens in My Bloody Valentine/Mowai/Spiritualized achtige gitaar noise uit te barsten. De rest van het album doet mij ook sterk aan deze bands denken maar ze hebben zeker een eigen gezicht.
Ik probeer geestdodende muziek te vermijden, kostte wat het kost. Dit is dus club. En soms is club geestdodend. Dit echter is opzwepend. Maar toch. Ik weet niet. Ik schiet er verder weinig mee op
Ik zal op zoek moeten gaan naar andere muziek. Ik heb muziek nodig die me verder op weg helpt en happy hardcore wat ik een tijd nog luisterde hoort daar niet bij. Zoals Bartrid zegt, bands die een eigen gezicht hebben. En geen 12 in een dozijn muziek. Want dan blijf je in de herhaling vallen met luisteren en blijf je op hetzelfde punt steken.
Dit nummer herhaalt zich steeds : " This is the music I like, This is the music I like" En zo gaat dat door en door. Om gek van te worden.
Een nummer met fragmenten okey, maar ga geen 50 keer hetzelfde fragment laten horen. Dan moet ik gaan defragmenteren
Laatste was dus gebaseerd op nummers die eigenlijk mij gek in de kop maken. Door steeds die herhaling en herhaling.
Nou wat valt er te vertellen over dit nummer? Zwingt lekker weg in mijn hoofd. Door deze muziek kan ik vooruit inplaats van te blijven steken op hetzelfde niveau. Hier worden tenminste echte instrumenten gebruikt inplaats van een simpel programma op de computer. Trance zal ik eens wat minder gaan luisteren. Tis te makkelijk, te eenvoudig. Hoewel muziek niet complex hoeft te zijn. Trance zorgt tevens voor stress volgens mij. En voor haperingen in mijn gevoel en denken. Muziek is bedoelt ter inspiratie. Maar toch, ik voel me anders bij muziek, bepaalde nummers wekken een gevoel op. Logisch ook
Tis meer dat mijn muziekbehoefte verandert. Ik wil bewuster luisteren en niet als een zombie alles luisteren dat op mijn harde schijf staat.
Van het album : "Decade of agression"
Als ik de titels van de nummers bekijk dan denk ik van, waar heb ik mee te maken ???? Is dit wel muziek die bij me past. Maar ik heb dit nummer nu opstaan en ff de intro vooruit gespoeld en moet zeggen. Het bevalt me wel. Mooie gelegenheid om mijn hoofd wat op orde te zetten wederom
Hoewel ik dit niet de hele dag kan luisteren. Af en toe tussendoor. Nu begint iemand te "schreeuwen" ff luisteren wat hij te zeggen heeft. Ik versta het niet
Gitaar werk is wel in orde zo te horen. Drums ook. Dus dit album mag op mijn pc blijven staan nog.
Het is beter dan hardcore van digitale muziek. Dit is heftiger dan hardcore zoals thunderdome. Het doet wat, ik voel me frisser nu. Ik laat het bij Hell Awaits, daarna schakel ik over naar iets anders.
Def P. & Warlock- Het Ware Aardverhaal
D66 kwam vorige maand met het voorstel om het scheppingsverhaal niet langer meer in de biologieles te behandelen. Het verhaal zou nog wel bij geschiedenis of godsdienst aan bod mogen komen. Behalve het scheppingsverhaal weten jullie ook wel ongeveer wat de evolutietheorie inhoudt. Het leukste en wellicht het boeiendste verhaal over het ontstaan van de aarde kennen jullie waarschijnlijk niet, want dat is de rap/hoorspel/documentaire "Het Ware Aardverhaal"!
Op de achterkant van deze plaat valt te lezen dat Het Ware Aardverhaal een verhaal is dat "moeilijk als waar, maar ook moeilijk als onwaar bewezen kan worden." Ik ben het daar volledig mee eens. Wellicht daarom vind ik Het Ware Aardverhaal, in combinatie met de interessante inzichten die je voorgeschoteld krijgt, een leuke en boeiende plaat. Op de CD horen we afwisselend Def P. die rapt en Willem Davids die vertelt (heb me weleens laten vertellen dat Davids verantwoordelijk is voor het inspreken van de teksten bij Seabert, het schattige zeehondje). Goed, de rustgevende muziek van Warlock, een beatcreator uit Hoogeveen, zorgt ervoor dat de wisselwerking tussen Def P. en Davids erg goed uit de verf komt.
De inhoud van de CD is te uitvoerig om te behandelen. De CD is in ieder geval een goede aanrader voor die mensen die het scheppingsverhaal en de evolutietheorie saai vinden. Tijdens het luisteren van Het Ware Aardverhaal zul je ongetwijfeld met interessante inzichten in aanraking komen
! [ Bericht 2% gewijzigd door DeKolonist op 29-07-2005 15:19:50 ]
Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Het debuutalbum van Nine Inch Nails, uit 1989. Zelfs nu blijft het album super goed! Hier en daar kan je duidelijk horen dat de plaat toch uit de jaren '80 stamt, maar na een paar keer luisteren (als je 'm pas hebt aangeschaft) slik je dat wel.
De lyrics zijn soms nog wat oppervlakkig, vooral in het nummer "That's What I Get". Je hoeft geen diepere betekenis te zoeken achter dit nummer, je weet gewoon direct dat het hartje van Trent gebroken is door een of ander burgertrutje. Misschien is dit juist wel een van de sterkste kanten van Reznor, het maakt z'n nummers heel erg open en eerlijk. De nummers klinken lekker kil, en gaan toch wat meer richting echte gitaarloze industrial dan de platen die Trent nu uitbrengt. Mijn voorkeur ligt duidelijk bij het wat recentere materiaal, vooral bij The Fragile.
Mijn favoriete nummer van Pretty Hate Machine is en blijft "Something I Can Never Have", echt een heerlijk dramatisch nummer. Dit nummer was ook onderdeel van de soundtrack van de film Natural Born Killers.
Jaga Jazzist - The Stix
Als een van de bands op het Ninja Tune label brengt Jaga Jazzist een lekkere fusie van electronica met Jazz en breaks. Deze Noorse 'moderne big band' laat iig een vrij vernieuwend geluid horen binnen de electronische muziek. De overgang van Day naar Another Day waarbij de maatsoort van 4/4 naar 5/4 switcht is imho een van de hoogtepunten op dit album.
Als ik Jaga Jazzist in een hokje zou moeten duwen dan zou dat ergens in een hok tussen Royksopp en Soft Machine zijn.
Boudewijn de Groot - Vijf jaar hits
(mijn versie is overigens blauw en ontsierd door twee stickers uit de muziekwinkel)
Ik was in de platenkast eik op zoek naar de Beatles, maar toen kwam ik deze LP tegen
Aan de titels te zien ken ik van de 24 nummers ongeveer eenderde. Heb net voor het eerst 'Strand' gehoord en ik moet zeggen: vermakelijk Ben benieuwd naar de rest. De kwaliteit van deze uit 1969 stammende LP is iig goed 
Chelsea monday
zeldzaam mooi nummer
rustige symphonische rock/pop met veel melodie en lekkere text
Bowery Electric - Beat
Het tweede album van de band uit downtown Manhattan. Dit album combineert drone/post-rock (Sigur Ros, God Speed You Black Emperor!) met hip-hop en techno, en zou je makkelijk onder het genre trip-hop kunnen gooien. De meeste nummers (vooral Beat en Fear Of Flying) klinken broeierig, maar anderen (Black Light, Coming Down) zijn echt extreem kil. Het tempo van de nummers is slepend en de vocals zweven wat spookachtig over de achtergrond.
De band is er al een tijdje mee gestopt. De zangeres, Martha Schwendener, heeft in 2003 nog een solo plaat uitgebracht onder de naam Echostar. Beat is echt een ideaal album om een vette joint bij te roken, maar ook zonder verdovende middelen is 'ie onweerstaanbaar. Dit is toch echt een van de betere platen in mijn collectie!
[ Bericht 0% gewijzigd door THE_WRETCHED op 31-07-2005 17:37:15 ]
Bill Evans - Explorations
Als een van de grote naam van de jazz in de tweede helft van de twintigste eeuw, slaagt Bill Evans er toch maar telkens opnieuw in om weinig (of geen) steken te laten vallen. Hij is één met zijn instrument en voor hem is het vinden van de 'pretty notes' even vanzelfsprekend als ademen.
Piano, bas en drums, puur luistergenot.
Erik Truffaz kwartet - The Walk Of The Giant Turtle
Heerlijke loungy jazzy muziek, met Erik Truffaz die met zijn trompet en effectenpaneel heerlijke klankkleuren schept.
Echt wel 'trippy' muziek ook, brengt echt een speciale sfeer. Echt heel goede cd (weer iets nieuws ontdekt)
Erik Truffaz - Trompet
Marcello Giuliano - Bass
Marc Erbetta - Drums
Patrick Muller - Rhodes and Piano
[ Bericht 19% gewijzigd door David op 31-07-2005 20:19:26 ]
Breakbeat Era - Breakbeat Era
Lekkere drum 'n bass plaat. Breakbeat Era is de samenwerking van Roni Size en DJ Die met zangeres Leonie Laws. Laws klinkt als een bitch (positief bedoeld), iets wat echt hoort bij de rappe beats van dit album. De nummers klinken lekker warm, maar toch enigszins naargeestig. Heel anders dan de "nieuwe" drum 'n bass van tegenwoordig, die mij te hard, te kil en te simpel klinkt.
Dit is echt een fijn album om te luisteren terwijl je op de weg scheurt. Niet in een uitgebouwde Golf type 3 dan, dat soort mensen luisteren naar hele andere "muziek".
Borknagar - Epic
Epic indeed. Het zesde album van de kosmische progressieve (extreme) metal band Borknagar, het geesteskindje van Oystein G. Brun. Toen deze plaat net uit kwam werd 'ie een beetje overschaduwd door de indrukwekkende nieuwe solo-plaat van Andreas Hedlund (Vintersorg), en omdat "Epic" min of meer in het verlengde ligt van de voorganger "Empricism", heb ik hem een tijdje links laten liggen. De eerste keer dat ik bij een nieuwe Borknagar-plaat het gevoel had dat men wat laks geworden was. Toch is dit een prima plaat, die zich zeker kan meten met de voorganger. De grotere rol voor het Hammond orgel is een vrij beperkte doch welkome ontwikkeling binnen de Borknagar-sound. En ik weet nu al dat ik het volgende album toch gewoon weer blind koop, ongeacht of er sprake is van enige progressie. Het is Noors, dus ik moet wel.
µ-Ziq - Lunatic Harness
µ-Ziq (Mike Paradinas) maakt dynamische IDM / drum'n'bass met een verrassend melodisch karakter. Mietjes die Venetian Snares en Squarepusher te ver vinden gaan maar toch willen genieten van fragmentarische, licht chaotische beats moeten maar eens naar µ-Ziq luisteren. Paradinas maakt verder toffe muziek onder verscheidene pseudoniemen (oa Kid Spatula en Jake Slazenger) en beheert het elektronica-georriënteerde Planet Mu label.
Lupine Howl - The Carnivorous Lunar Activities of Lupine Howl
Lupine Howl bestaat uit bassist Sean Cook en gitarist Mike Mooney, afkomstig van de band Spiritualized. Lupine Howl maakt maakt toffe psychedelische alt. rock, gecombineerd met hier en daar wat electronica.
Sommige nummers zijn haast trip-hop te noemen, vooral "Lonely Roads" en het 10 minuten en 22 seconden durende "Carnival". Hieruit blijkt dan ook weer de connectie die de heren hebben met Massive Attack. Naar het schijnt hebben ze Robert Del Naja (3-D) geassisteerd bij het maken van 100th Window. Het eerste nummer van het album, "Vaporizer", zou zo uit de jaren '60 kunnen komen, en is op de gelijknamige single ook geremixt door 3-D.
TCLAOLH is een gave afwisselende plaat, die ik persoonlijk beter vind dan het het daarop volgende album, The Bar At The End Of The World, omdat deze wat rauwer klinkt vanwege een minder "geile" produktie en de nummers iets ruiger zijn.
Roni Size & Reprazent - New Forms
Een heerlijke drum 'n bassplaat. De nummers hebben een lange speelduur en vloeien mooi in elkaar over. Daarom vind ik New Forms ook net iets beter dan In The Mode, dat nummers met een kortere speelduur heeft die niet altijd even lekker in elkaar overgaan. Tijdens het luisteren van deze CD zul je tussen de nummers grote tempoverschillen horen, maar doordat de nummers zo mooi in elkaar overgaan valt dat niet erg op. Railing is een goede opener. Brown Paper Bag is een lang nummer, een nummer dat ik liever oversla als ik alleen bepaalde nummers van de plaat wil horen. Ik vind dat in dit nummer te weinig met "geluidjes" gespeeld, wat waarschijnlijk bedoeld is om de andere nummers, waarin dat in mijn ogen prima wordt gedaan, nog beter tot hun recht te laten komen. In het geheel vind ik Brown Paper Bag dan ook een belangrijk nummer! New Forms is een stuk rustiger, de vocals van Onallee passen prima bij dit nummer. Het nummer zorgt voor een gezellige, rustige sfeer. Tijdens het beginstuk van Let's Get It On val je bijna in slaap om daarna in het tweede deel weer flink wakker te worden geschud. Het nummer lijkt op het eerste gezicht monotoon, maar je merkt al gauw dat er goed met "geluidjes" wordt gespeeld, waardoor het nummer in mijn ogen niet gaat vervelen. Voor Digital geldt hetzelfde. Matter Of Fact is een stuk sneller. Bij dit nummer raak ik altijd in een soort van trance. Erg fijn nummer dat erg mooi over in Mad Cat overgaat, wat ik niet zo'n tof nummer vind. Heroes is rustig maar tegelijkertijd ook weer opzwepend. De rest van de CD is ook goed te beluisteren, waarbij mag worden aangetekend dat Destination een sterk laatste nummer is.
Andrea Parker - Kiss My Arp
Als je van duistere trip-hop houdt is deze plaat voor jou. Andrea is in de muziekwereld ooit begonnen als celliste, en begon daarna vrij snel met "DJ-ing". Het werk van mevrouw Parker kan je het beste zien als een kruising tussen DJ Shadow en Massive Attack. Kiss My Arp staat op het Mowax label van James Lavelle (UNKLE).
De plaat ademt een duistere en enge, nachtelijke sfeer uit. Parker zorgt zelf voor de vocals, en klinken zoals bij de meeste trip-hop spookachtig, maar zijn over het algemeen duidelijker dan die van bijvoorbeeld Bowery Electric. De beats zijn zeer complex en prachtig. Zorg er wel voor dat je de bass voluit hebt staan als je 'm draait, ik geloof namelijk niet dat ik ooit diepere basslijnen heb gehoord. Leuk om je huisdieren mee te kwellen!
Nou maar hopen dat ze eens een keer met 'n nieuwe plaat komt, deze stamt alweer uit '99. Geloof het of niet, Andrea komt af en toe stoerder over dan de heren van Massive Attack. "Risingson" is een eitje, vergeleken met "The Unknown".
Ginnungagap - Remeindre
Ginnungagap valt te beschouwen als het solo-project van de immer productieve Stephen O'Malley (oa Sunn O))), Khanate en Burning Witch). Elke release van deze band kent weer andere gast-muzikanten. Voor "Remeindre" kreeg O’Malley de hulp van Alexander Tucker (Jackie-O Motherfucker en Unhome) en Anthony Sylvester. Het resultaat is een prikkelende psychedelische folk-drone plaat, die opvalt vanwege het gebruik van louter akoestische instrumenten. Naast gitaren, harmonium en mandoline maken farfisa, Tibetaanse schalen en de tamboura hun entree.
Limited edition van 1000 stuks, de eerste release in de Latitudes serie, onderdeel van Southern Records. Vergelijkbaar met de BBC Radio 1 sessies van John Peel en de Fishtank recordings.
Soulwax - Much Against Everyone's Advice
"Soulwax? Is dat niet die Belgische "rock" band? Ach... Whatever. Doe mij Hooverphonic dan maar". Maar fuck, wat had ik het mis! Ik heb deze plaat sinds een week, en luister 'm erg vaak.
Soulwax maakt lekkere catchy alternative rock, gecombineerd met wat invloeden uit electronica. Wat deze plaat nou zo speciaal maakt voor me weet ik niet. Toch pakt 'ie me, en vanaf nu zal ik toch echt proberen wat minder geintjes te maken over het "kontgedeelte van Nederland". Qua muziek kunnen ze ons natuurlijk alleen maar uitlachen, die Belgen.
Way Out West - Intensify
Ik heb het album nog maar net binnen en nog niet alles geluisterd, maar wat ik ervan gehoord heb klinkt zeker lekker. Electronic muziek met wat Trance invloeden. De vocalen klinken wel erg cliché moet ik zeggen, maar echt storend is dat niet (het album komt overgens uit 2001, misschien daarom?
). Ik ga iig. nog even genieten van dit album.
Sunna - One Minute Science
One Minute Science is een leuke industrial-rock plaat. Het klinkt iets killer dan de albums van Rico en de nummers zijn iets gemener. De plaat is enorm afwisselend. Zware en ruige nummers als "Power Struggle" worden afgewisseld met zachte, er treurige rock nummers als "Forlorn". De ruige nummers klinken lekker noisy, zoals dat hoort bij industrial.
Sunna staat op het Melankolic label van Massive Attack. Of ze ooit nog weer een nieuw album uitbrengen weet ik niet. Het blijft maar wat eng stil rondom de band, ondanks de geruchten dat ze met een nieuwe bezig zijn...
[ Bericht 1% gewijzigd door THE_WRETCHED op 02-08-2005 18:06:23 ]
Vet nummer van het album Against the Grain. Ik houd helemaal niet echt van Bad Religion, maar deze cd vind ik wel super, gewoon recht voor zn raap punkliedjes die lekker in je oor liggen en in je hoofd blijven zitten zoals Operation Rescue. Bad Religion is dus gewoon tof
Fatboy Slim - Everybody needs a 303
Wat ik me nou een tijdje afvraag is of dit nummer nou gaat over een sampler, de Boss SP-303, die Fatboy Slim gebruikt en ik zelf ook in mijn bezit heb
.Verder is het gewoon een fijn nummer met funky basje erdoor heen en een middenstuk dat typisch Fayboy stijl is
. Het zit gewoon goed en lekker in elkaar 
cLOUDDEAD - Peel Sessions
Experimentele hiphop waarbij alles uit de kast getrokken wordt. Vreemde begin en eindes van de tracks, rare tempowisselingen, aparte teksten en rauwe downtempo beats. Het zal nooit mainstream muziek worden, maar het is iig een lekkere plaat en ik ben wel benieuwd geworden naar wat deze formatie nog meer te bieden heeft.
Talking Heads - Talking Heads 77
Art-school pop/rock vermomd als new wave. Een band waar ik zo'n m'n vooroordelen over had, maar die bleken vrijwel ongefundeerd. En nu is dit één van m'n favoriete albums van de late '70s. Het duurde even voordat ik aan de quirky zang van David Byrne gewend was, maar nu vind ik het één van de leukste elementen van Talking Heads.
quote:Waar gaat 't heen met je principes?! Als je maar niet aankomt met Andre Hazes...Op woensdag 3 augustus 2005 19:47 schreef Summoner het volgende:
[afbeelding]
Talking Heads - Talking Heads 77
Art-school pop/rock vermomd als new wave. Een band waar ik zo'n m'n vooroordelen over had, maar die bleken vrijwel ongefundeerd. En nu is dit één van m'n favoriete albums van de late '70s. Het duurde even voordat ik aan de quirky zang van David Byrne gewend was, maar nu vind ik het één van de leukste elementen van Talking Heads.
Vultures zijn een band uit Israel die een mix tussen Pitchshifter en Alec Empire maken. Lekkere noisy gitaar georienteerde industrial dus. Behalve een aantal gewone vultures tracks bevat dit album ook nog een aantal remixes die stuk voor stuk erg afwisselend zijn en een hoop aan de sound van dit collectief toevoegen. Jammer dat de band zichzelf opgeheven heeft na het verschijnen van dit album.
Daft Punk - Discovery
Op Discovery worden een aantal stijlen in een futuristisch jasje gegoten, zo hoor je er o.a. 'buitenaardse' variaties op o.a. disco en doo-wop (too long). Het album is zeker niet gelikt te noemen, het kent zelfs een aantal elementen die erg vals aan doen maar die zitten er duidelijk met opzet in. Het is daarom een erg grensverleggend en vernieuwend album binnen de electronische muziek en misschien ook wel wat tijdlozer dan z'n voorganger Homework
heb enige tijd geleden Cunning stunts van Metallica gezien..
vandaar dat ik m'n ouwe Metallica cd's weer eens aan het draaien ben
moet wel zeggen dat ik de Lightning, Puppets en Justice het meest draai
Kill 'Em All vind ik een beetje van begin tot eind het zelfde...
Het latere werk van Metallica kan ik ook wel warderen al mis ik de agressie van de eerste cd's wel een beetje...
Dus luister ik nu naar Kill 'Em All.....
oude tijden herleven ...:)
zo...heb de herrie van Metallica even ingeruild voor "The BoDeans"
een banje datnog eens is uitgeroepen tot beste nieuwkomer door en of ander muziek blad uit Amerika...
Heb allen deze Cd en nog een cdtje genaamd Joe Dirt Car...
"Go Slow Down" is een prettig Folk Rock plaatje...
het eerste nummer van dit album , "Closer To Free" is de tune van "Party Of Five"
lees ik net op AMGIk ben niet iemand die echt teksten analyseert en deze relateert aan mijn gevoel en emotie (op dat moment). Ik luister eigenlijk uitsluitend naar de melodie en de zangkwaliteit en hoe alles melodisch klinkt als één geheel en welk gevoel dat geeft. Op het moment luister ik dus Sweet Little Lies van Fleetwood Mac. Ik vind het tempo lekker, de bas op de achtergrond en de zangpartijen die elkaar tijdens het refrein aanvullen. Ook de Aziatisch-achtige intro welke vervolgens een aantal keer als een korte intermezzo en aan het einde de muziek als een achtergrondsfeer begeleidt vind ik een bepaalde sfeer geven die mij aanspreekt.
Een nummer dat ik ooit eens ergens op de radio hoorde, en waar ik gelijk verslaafd aan was. Toen echter vergeten te noteren wie of wat het was.
Een jaartje of drie later ben ik bezig met het categoriseren van de nieuwe harddisk-based automatisering van de lokale omroep waar ik wat dingetjes doe, en ik herken hem bij de eerste tonen.
Niet dat het muzikaal nou zo'n verschrikkelijk briljant nummer is, maar het spréékt. Een muzikant (of een ander willekeurig iemand die bekend is met het optreden voor publiek) herkent het verhaal: je dood de tijd tot je eindelijk op dat podium staat, en dan is het voorbij voor je er erg in hebt.
De versie die mijn mediaplayer op dit moment laat horen is een live-versie van negen minuten, maar ook die zijn voorbij voor je er erg in hebt.....
-Kylie Minoque - Ultra Kylie (verzamelcd)
vooral de 2de cd is erg goed. Alle bekende NIEUWE nummers. Word er lekker vrolijk van.
- Roxy Music (naam is me even ontschoten)
met alle hits waaronder Avelon en Jealous Guy. Damn, na LIVE8 helemaal verslaafd aan geraakt. Wat een lekkere 80er jaren muziek!!!!
- Chris Rea (the best)
Lekkerste rustige muziek die er is!!!! ROAD to Hell als toppertje!!!
Vooral Wisemen en You're Beautiful zijn mooi
Het geeft een soort rust over je deze nummers, dus vooral lekker voor 's ochtends of 's avonds laat. Ik voelde me de afgelopen tijd slecht, gelukkig gaat het al een stuk beter. Heb nu echt uitgevonden wat het leven betekent en dat het niet alleen maar ellende is, en dat er ook veel zaken zijn waarvan je kunt genieten, eentje hiervan is muziek voor mij waarmee ik mijn gevoel kan uitdrukken. En deze muziek past bij mij.
De Engelse James Blunt krijgt zijn opvoeding op militaire scholen, omdat zijn vader soldaat was. In ruil voor de kost, inwoning en opleiding moet hij dan wel vier jaar dienen, onder andere in Servië. Daar schrijft hij vele liedjes. Na zijn dienst tijd begint hij op te treden met zijn liedjes, krijgt dezelfde manager als Elton John en tekent bij het platenlabel van Linda Perry (bekend van de 4 Non Blondes en songschrijver voor Pink en Christina Aguilera) nadat ze hem heeft zien spelen op het grote Amerikaanse festival 'South By South West'. Back To Bedlam is het debuut album van James Blunt en komt uit in 2005.
[ Bericht 36% gewijzigd door Supper op 05-08-2005 22:07:22 ]
Porcupine Tree - Signify.
Las in de Aloha een goeie recentie over Porcupine Tree.
Dus ik het een en ander gedownload van het net
en beluisterd..het klonk allemaal wel goed..
dus ben ik via via aan een paar cd's van Porcupine gekomen en moet zeggen dat het niet echt te plaatsen is...
ik hou het zelf op Prog/Rock ....in de breedste zin van het woord
ik zou zeggen .. lees je even en beoordeel zelf...
De La Soul - De La Soul is Dead
Ik heb de laatste tijd wat last van spontaan opkomende nostalgische buien en dus mag "De La Soul is Dead" niet ontbreken. Dit is het eerste album dat ik kocht, van m'n zakgeld, toen ik tien jaar oud was. Een bandje. Veertien jaar na dato kan ik nog steeds met plezier naar deze hiphop klassieker luisteren (okay, niet zo'n status als "3 Feet High and Rising", maar ik zal altijd meteen aan dit album denken als de naam De La Soul valt). Wel op cd. Wat zou er toch van dat bandje geworden zijn?
Ik luister naar F33L3R! een rockband uit Nijmegen, ze rocken echt bigtime! en ze zijn nog aardig ook!
Het is niet echt met iets te vergelijken, maar ga eens luisteren op www.f33l3r.nl
ROCK ON!
Lou Reed - Transformer...
jben niet zo thuis in Lou Reed's materiaal maar Transformer heb ik al een hele tijd en moet zeggen dat het een goeie plaat is...
"Perfect day"..."Walk On The Wild Side"...Wie kent ze niet ???
voor mij is het een echte Lou Reed plaat
Eurythmics - Revenge
Het vijfde studio-album van David A. Stewart en Annie Lennox, uitgebracht in 1986. Het succes van Be yourself tonight uit 1985 zou niet meer worden overtroffen, en dit album is ook duidelijk minder dan zijn voorganger. Revenge ging meer in de richting van gitaarpop, de synthesizer lijkt vrijwel verdwenen. Nu is dat meer bands uit de jaren '80 gebeurd: ook bij de Simple Minds bijvoorbeeld verdween de synthesizer langzaam naar de achtergrond. Bij de Eurythmics heeft echter het nadeel dat de stem van Annie Lennox teveel naar de achtergrond verdwijnt. De eerdere albums waren juist sterk door het contrast tussen de koele synthpop en de warme stem van Annie Lennox, op deze plaat gaat ze de competite aan met de gitaren, en dat verliest ze. Het is dan ook niet zo gek dat de ballad Miracle of love het beste nummer van het album is. De rockers Thorn in my side en Missionary Man waren ook succesvol als single, maar het album als geheel laat toch een licht gevoel van teleurstelling achter.
Het titelnummer hoorde ik een tijdje geleden nog bij 'Wild Boyz' op MTV , dit album is lekker ouderwetse punk metal/hardcore punk uit Birmingham. Ze bestaan nog steeds, maar dit is hun debuut uit 1982. Als je het niet te vaak draait, erg lekker.
Editors - The Back Room
Engeland blijft maar komen met 80's revival bands. Ik zelf kan er ondanks gebrek aan originaliteit wel van genieten, de CD's zijn stuk voor stuk lekker om te luisteren. Zo ook deze.
Ik luister het nummer Lights, opening van de CD.
Het enige nummer dat ik van deze band kende omdat het redelijk vaak op de radio gedraaid wordt dus toen ik gisteren de cd voor maar 7 pond zag staan heb hem maar meegenomen. Dit komt voor mij redelijk dicht bij het perfecte popliedje met een waanzinnig catchy refrein dat moeilijk uit je hoofd te krijgen is. De rest van het album is wel ok, maar Going Missing is voor mij wel de uitschieter van dit album.
Teddybears STHLM - Fresh!
Deze Zweden wisten me afgelopen Lowlands aangenaam te verassen toen ik per ongeluk de verkeerde tent inliep. Vandaar dat ik deze cd onlangs wel moest meenemen toen ik 'm voor een mooi prijsje zag liggen bij de opheffing van de lokale platenboer. En alleen 't hoesje was al de moeite waard: met het bijbehorende rood-groene 3d brilletje en de 3d foto's in het boekje kreeg ik al gelijk jeugd-flashbacks. En die kreeg ik ook gelijk toen ik de cd in m'n speler deed: de cd staat vol met retro jaren '80 computerspel geluidjes. En verder met een erg aanstekelijke mix van hip-hop, funk, big-beat en een vleugje rock. Een mengmoesje zonder in chaos te vervallen. Dat de laatste paar nummers wat minder zijn vergeef ik ze voor deze keer maar, met deze cd wisten ze me in elk geval voor een tweede keer positief te verassen
New Order - Technique
New Order is vooral bekend van Blue Monday, Bizarre Love Triangle en True Faith. Op Technique uit 1989 staat geen van de bovengenoemde nummers maar het is een erg fijn album. Het klinkt als een grote fusie van allerlei bekende stijlen, de ene keer wordt de drumcomputer uit de kast getrokken en de andere keer neemt Stephen Morris weer plaats achter de drums. Het album kenmerkt zich door het typische New Order geluid, het verveelt geen moment. Het gitaargeluid doet hier en daar nog terugdenken aan het oude Joy Division, maar als Joy Division de nacht is dan is New Order een zonnige zomerdag.
quote:Keer een optreden van die gasten gezien, en dat was inderdaad heel erg gaaf!!Op zaterdag 6 augustus 2005 12:01 schreef pepe_seymoure het volgende:
[afbeelding]
Ik luister naar F33L3R! een rockband uit Nijmegen, ze rocken echt bigtime! en ze zijn nog aardig ook!
Het is niet echt met iets te vergelijken, maar ga eens luisteren op www.f33l3r.nl
ROCK ON!
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vroeger niks moest hebben van die 'bloody hippies' met hun akoestische gitaren, maar Riverside is hard op weg één van mijn favoriete albums te worden. De wijsheid komt met de jaren zullen we maar zeggen. Het beste nummer is imo 'The One', over Shane McGowan:
quote:People have expectations of a man in your position
They want you to carry some torch into the public view
Voyeurs of this world ignoring your beautiful words
Say they want you to survive
But they demand this madness of you
Why should you be the one to go out on the edge
Do you really want to be another dead hero?
quote:Luka BloomOp vrijdag 12 augustus 2005 14:28 schreef Berkery het volgende:
Luka Bloom - Riverside
[afbeelding]
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vroeger niks moest hebben van die 'bloody hippies' met hun akoestische gitaren, maar Riverside is hard op weg één van mijn favoriete albums te worden. De wijsheid komt met de jaren zullen we maar zeggen. Het beste nummer is imo 'The One', over Shane McGowan:
[..]
"The Acoustic Motorbike" is ook een aanrader....
quote:Ik zal eens op zoek gaan, Ieren hebben bij mij vaak een streepje voor.Op vrijdag 12 augustus 2005 20:59 schreef madcap het volgende:
[..]
Luka Bloom
"The Acoustic Motorbike" is ook een aanrader....
Ik ken haar pas sinds 9 maanden ongeveer. Zuivere pure stem, het is meer klassiek maar haar laatste album "harem" heeft ook pop in zich. Ze heeft een stem die zuivert mijn ziel. Puur en eerlijk. En het raakt het hart.
Haar nummer " Time to say goodbye" in samenwerking met Andrea Bocelli kon ik al, maar ik luisterde toen met blinde oren. Nu pas ken ik haar echt goed. Haar muziek zegt veel, er valt altijd een nieuw gevoel te ontdekken als ik het luister.
Ze zingt ook in vreemde talen, niet alleen in het Engels.
Voor mij een soort therapeutische muziekstijl. Ik word er ontspannen van
Op de een of andere manier heeft ze genezende krachten met haar stem en muziek.Warlock is hele goeie kamraad van me, is het wel niet dat ik hem m'n beste vriend mag noemen.
Hij is op dit moment bezig met wel teverstaan een reeks nieuwe electronische hiphop beats,, en ik heb ze gehoord, en ben benieuwd naar nieuw werk van hem
Warlock heeft zelf ook een nummer gerapt, en die beluister ik op dit moment.
Warlock - Laatste ademhaling
Muziek zelf gecreeerd en ingezongen!
link van de mp3 volgt
quote:Op vrijdag 29 juli 2005 15:13 schreef DeKolonist het volgende:
[afbeelding]
Def P. & Warlock- Het Ware Aardverhaal
D66 kwam vorige maand met het voorstel om het scheppingsverhaal niet langer meer in de biologieles te behandelen. Het verhaal zou nog wel bij geschiedenis of godsdienst aan bod mogen komen. Behalve het scheppingsverhaal weten jullie ook wel ongeveer wat de evolutietheorie inhoudt. Het leukste en wellicht het boeiendste verhaal over het ontstaan van de aarde kennen jullie waarschijnlijk niet, want dat is de rap/hoorspel/documentaire "Het Ware Aardverhaal"!
Op de achterkant van deze plaat valt te lezen dat Het Ware Aardverhaal een verhaal is dat "moeilijk als waar, maar ook moeilijk als onwaar bewezen kan worden." Ik ben het daar volledig mee eens. Wellicht daarom vind ik Het Ware Aardverhaal, in combinatie met de interessante inzichten die je voorgeschoteld krijgt, een leuke en boeiende plaat. Op de CD horen we afwisselend Def P. die rapt en Willem Davids die vertelt (heb me weleens laten vertellen dat Davids verantwoordelijk is voor het inspreken van de teksten bij Seabert, het schattige zeehondje). Goed, de rustgevende muziek van Warlock, een beatcreator uit Hoogeveen, zorgt ervoor dat de wisselwerking tussen Def P. en Davids erg goed uit de verf komt.
De inhoud van de CD is te uitvoerig om te behandelen. De CD is in ieder geval een goede aanrader voor die mensen die het scheppingsverhaal en de evolutietheorie saai vinden. Tijdens het luisteren van Het Ware Aardverhaal zul je ongetwijfeld met interessante inzichten in aanraking komen
Further
Ik heb deze Amerikaanse jongens nog maar net ontdekt. Bij de eerste luisterbeurt viel het mij onmiddelijk op dat de zang soms wel érg lijkt op Monster Magnet. De muziek zelf heeft bij vlagen iets weg van laatstgenoemde Space Lords, maar dan zonder hun intergalactische geluiden erbij.
Het album valt een beetje te omschrijven als stoner rock meets doom metal. Je krijgt vooral zware en logge rifs voorgeschoteld, de drums zijn ook niet supersnel en dat maakt het juist zo een lekker donker album. De gemiddelde duur van de liedjes is ongeveer 7 minuten en afsluiter Heavy Birth/2 fisted is zelfs 16"23' lang! Referenties? Corrosion Of Conformity, Tool, Only Living Witness, Black Sabbath,...
"Followed" begint heel rustig, Alice In Chains-achtig, maar dat verandert al snel.
Goed debuutalbum.
Paul Weller - You do something to me (Stanley Road)
Ik heb er niet echt een verhaal bij helaas. Ik hoorde dit liedje voor het eerst bij de aflevering van Wintertijd vorige week zondag met Wouter Bos. Mooie rustige muziek met een subtiele, doch onmisbare gitaarbegeleiding.
quote:Allemaal leuk en aardig, maar het is wel de bedoeling dat je er ff een stuk bijschrijft waarin 'jij' uitlegt wat 'jij' van het album vindt.Op zondag 14 augustus 2005 21:53 schreef Professor_Chaos het volgende:
Life of Agony - Niet slecht al zeg ik het zelf:-)
Revolver
"...Broken Valley is a bruising, anthemic disc that sounds like a punkier, bleaker Velvet Revolver."
Daily Variety
"'Love To Let You Down' is one of the catchiest singles to emerge from the metal world in recent memory."
etc.
Sarah Brightman - Captain Nemo
Tis niet te geloven wat voor talent die dame heeft. Echt, ik sta soms versteld van haar muziek. Kan op dit moment zeggen dat ik haar de meest getalenteerde dame vind in de muziek industrie. Maar je hebt dan natuurlijk verschillende soorten muziek. Op dit moment luister ik liever, opera, het soort opera, het is misschien niet helemaal opera. Ik weet niet. Ze heeft haar eigen stijl. Misschien hoort ze niet bij de massa.
Net 3 nieuwe albums via bol.com aangeschaft. Ik kan niet wachten totdat die albums in de deur liggen. Verheug me er dus op
Ik schaf niet vaak de hele collectie aan van een artiest, maar van Sarah Brightman wil ik zo snel mogelijk alles in bezit hebben.Kan ook niet wachten op haar nieuwe album, ze is een harde werker schijnt het, dus dat nieuwe album zal waarschijnlijk komen.
Soms heb ik geen woorden meer als ik luister, dan laat ik me helemaal meeslepen in haar muziek. Denk dat ik vandaag de hele dag ga luisteren naar haar
Ik heb maar 4 albums op dit moment. Bol!!! Schiet op met die levering Ik wil eigenlijk van ieder afzonderlijk nummer een recensie gaan schrijven, maar dat is niet makkelijk als een artiest de precies juiste noot aanslaat. Dan valt er alleen te zeggen, het is fantastisch!!! Ik weet het ook niet.
[ Bericht 6% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 15-08-2005 12:22:25 ]
Ik waag een poging. Ze begint rustig met haar karakteristieke stem, ze blijft rustig maar gaat wel op een gegeven moment hogere tonen aanslaan. Over heaven die roept van rainy shores. Ze heeft het erover dat de hemel terug keert. Daar zingt ze vaker over. Ook haar album "Eden" gaat over het paradijs.
Op een gegeven moment komt een Arabische zanger zich mengen in het nummer en die zingt over Allah. Ik weet niet wat hij zingt, maar zal dat gaan uitzoeken nog. Die Arabische zanger is ook een soort opera zanger, geen hip hop of andere muziek dus
Ze zingt ook dat ze voelt alsof ze thuis komt. Thuis waar ze waarschijnlijk thuis hoort. Ze heeft ook een nummer gemaakt dat heet "The journey home" dat gaat ook over thuiskomst. Thuiskomst waar zij thuis hoort? In Eden misschien?
Lost innocence to find it's way. Ook een regel die ik hoor nu. A cry in the dark. Hope is on the horizon. With a reason to stay, and living for a brand new day.
Kijk, die muziek die geneest me dus. Dan met de juiste achtergrondmuziek en juiste stem. Ze heeft de juiste frequentie en weet die juiste frequentie steeds opnieuw, te gebruiken. Ieder nummer weet ze de juiste frequentie te zoeken in haar muziek. Ik zeg wel ze weet de juiste frequentie te zoeken, maar ze weet de juiste frequentie te vinden. Ze heeft de juiste frequentie waarschijnlijk gevonden of gekregen vanaf haar geboorte.Love that woman
Ze wilde eerst ballet-danseres worden. Goddank dat ze is gaan zingen. Vannacht nog geluisterd voor het slapen gaan. Voor mij ideale muziek om mijn nachtmerries te laten verdwijnen, ik wil niet zeggen, een halt toeroepen. Die nachtmerries moeten wegvloeien en geabsorbeerd worden door positieve vibes. Als nachtmerries een halt worden toegeroepen zijn ze nog steeds aanwezig overal.
Sarah Brightman - Seven seas
Geweldig. Perfect. Wonderschoon. Ideaal en zuiver als de zee.
Ik kan blijven schrijven maar ik ben verslaafd aan haar muziek.
Ze is een Godin van de muziek. Echt waar. Als God een vrouw is, dan is Sarah Brightman een God of Godin of wat dan ook, in ieder geval de Godin van de Opera.
Klinkt misschien overdreven maar ze benaderd het wel als ik haar luister.
Ze heeft het over Crystal blue in dit liedje. En zo neemt ze alle elementen op in haar muziek. Ze weet alle elementen in te schatten en ze schrijft erover. Vervolgens brengt ze haar schrift tot uitdrukking met een perfecte stem.
Artiest ben je, of ben je niet. Of is het kunstenaar?
Toen ik vijftien (of zestien, of zeventien) was en in mijn ogen een stoere alto met een superieure muzieksmaak, keek ik neer op de muziek van mijn drie jaar jongere en niet zo alto zusje. Van die maffe Milli Vanilli en die suffe Eros Ramazzotti moest ik niets hebben. Maar over 1 nummer kon ik niet smalend doen: Dolce Barbara. Ja, de suikerzoete titel voorspelt al dat de tekst tenenkrommend sentimenteel is, maar daar gaat het niet om. De melodie is schitterend. Onze Eros kan enig songschrijftalent toch niet ontzegd worden. We zijn inmiddels vele jaren verder, maar dit nummer doet me nog steeds wat.
Gorillaz - Demon Days (2005), het nieuwe album van Gorillaz, heeft een andere sound dan de eerste 2 albums (Gorillaz en G-Sides). Dat eerste album heb ik heel vaak geluisterd en toen deze uitkwam moest ik hem ook meteen hebben. Ik vind het een heel goed album, het heeft niet echt een duidelijk genre, het is meer een soort mix van verschillende stijlen, Britpop, R&B en Hip-Hop, de sound is wat donkerder dan de eerste albums en het is iets rustiger om naar te luisteren. Dit album zal waarschijnlijk nog wel een tijdje vastgeroest staan op mn MP3-speler.
Blur - Boys and Girls
Ik ken deze band eigenlijk al jaren, ze hebben ooit de soundtrack van het computerspel "Fifa road to the world cup 1998" verzorgd met het nummer "Song 2" (geweldig nummer trouwens!). En de laatste tijd ben ik eigenlijk meer nummers van hen aan het luisteren. Boys and Girls is 1 van de betere nummers op het album "parklife"!
Van het album Emptiness:Emptiness:Emptiness
Deense folk. Maar dan wel minimalistisch, met maximale sfeer. Nummers veelal gevuld met eenzame zang, danwel warm gefluister, violen, een gitaar en cello. Op de achtergrond klinken wind en knapperende haardvuurtjes. Welkom in het stille Noorden
Godverdomme, wat een kutband. De titels zijn verwijzingen naar Type O Negative, de zanger probeert zijn stem na te doen, de muziek is bijna een kopie (goedkoop orgeltje, komt me bekend voor..) en de cd-covers... opvallend groen.
Fantastische hardcore uit japan
ondanks dat ik er bijna niks van versta is het fantastische muziek
een aanrader
1. the total arse.
2. over population.
3. scapes of tragedy.
4. tomorrow.
5. consuming shit and mind pollution.
6. centuries of war.
7. death protest.
8. curse.
9. no installation.
10. life's hard.
11. we must impart.
12. bomb blast.
Het hoorbare bewijs dat Stewart Copeland één van de beste drummers ter wereld is.
Dat is allemaal tre beluisteren op Regatta de Blanc, opvolger van het briljante album Zenyatta Mondatta.
Controlled Bleeding is een hele vreemde band. Ze kunnen het beste onder industrial geschaard worden, maar ze maken ook EBM, klassiek georienteerd werk en knalharde noise. Op elk album van ze staat een nummer Swallowing Scrap Metal wat in principe gewoon 10 minuten (of langer) noise en feedback is. Hun side project Skin Chamber gaat weer meer richting industrial metal maar denk heavier dan Godflesh bijvoorbeeld. Dit nummer is dan weer richting hun klassieke werk en zou niet misstaan op zondagmorgen in de kerk....
Bear vs Shark - Terrorhawk
Op het subtiele stickertje, dat bijna de hele voorkant van het hoesje bedekte, dat op het cellofaan zat stond het volgende:
"For fans of The Mars Volta, Modest Mouse and Q And Not U.
Schizophrenic, melodic and intellectual indie rock for the forward thinking population."
Modest Mouse en Q And Not U hoor ik hier en daar wel terug, The Mars Volta echter niet echt. En indie rock, de naam post-hardcore was ook goed geweest. "Schizophrenic" en "melodic", ja, "intellectual" weet ik niet, want er staan geen teksten in het boekje.
De 15 nummers op dit album vervelen me eigenlijk nergens in tegenstelling tot het album uit 2003 (getiteld: Right now you're in the best of hands) waar de tweede helft me niet echt kan boeien. Op Terrorhawk is de afwisseling tussen de wat snellere, rockende nummers en langzamere, rustigere nummers beter dan op het eerste album waar het eerst flink rockt en vervolgens een hoop rustige nummers zijn.
En ik houd van de stem van de zanger, vooral op de momenten dat hij tussen zingen en schreeuwen in hangt.
quote:Het is net andersom, maar verder eensOp woensdag 17 augustus 2005 23:11 schreef Captain_Chaos het volgende:
The Police - Walking on the Moon
Het hoorbare bewijs dat Stewart Copeland één van de beste drummers ter wereld is.
Dat is allemaal tre beluisteren op Regatta de Blanc, opvolger van het briljante album Zenyatta Mondatta.
[afbeelding]
Fantastische hardcore uit japan
ondanks dat ik er bijna niks van versta is het fantastische muziek
een aanrader
1. the total arse.
2. over population.
3. scapes of tragedy.
4. tomorrow.
5. consuming shit and mind pollution.
6. centuries of war.
7. death protest.
8. curse.
9. no installation.
10. life's hard.
11. we must impart.
12. bomb blast.
alweer
Dave Stewart & Colin Blunstone - What becomes of the broken hearted.
Dit is briljante synthpop. What more can I say. Dit is dus niet de Dave Stewart van de Eurythmics. Probeer ook Dave Stewart & Barbara Gaskin - It's my party. Eveneens een cover in vergelijkbare stijl.
Fight Paris - Paradise, found
Laten we beginnen met het feit dat dit een Trustkill band is en alles op Trustkill is per definitie kut.
Fight Paris speelt sleazy rock n' roll en klinkt als een slechte versie van Every Time I Die. En dat is al geen geweldige band. Vooral de zang is erg vergelijkbaar, maar ook het melodische afwisselen met hele standaard metalcore stukjes lijkt erg op wat ETID doet.
Wat betreft teksten gaat het maar over grotendeels één ding en dat is neuken. Hoe graag ze het wel niet doen komt in praktisch ieder nummer voorbij, afgewisseld met wat onderwerpen zoals drank, feesten en hoe geweldig ze zichzelf wel niet vinden.
Al met al is alles slecht aan dit album en zal hij hoog scoren op de "Slechtste albums van 2005"-lijstjes, maar door het feit dat het zo fout is en de band geheel niet klinkt als er weer eens een spastisch stuk voorbij moet komen is dit voor mij toch wel weer een grappig album en ergens klinkt het af en toe toch best lekker.
Deze muziek is noodzaak
Nee, het zorgt dat ik ff met beide benen op de grond kom te staan . De muziek staat voor een andere tijd, voor het verleden en als ik het luister ga ik niet tever naar de toekomst toe. Op deze manier van mixen van muziek kan ik onder controle blijven. Met mixen bedoel ik, ik luister de muziek die ik op een bepaald moment nodig heb. Wil ik vooruit qua denken dan luister ik progressieve muziek, wil ik terug dan luister ik klassiek. En zo hou ik mezelf ook in evenwicht Het geluid van de viool zorgt voor bepaalde connecties in de hersens. Afgrenzingen worden aangebracht en zo sta ik weer sterker in de schoenen. Er zit een hele techniek achter die muziek. En de muziek die programmeert mijn denken dus weer
Ben van plan om meer klassiek te gaan luisteren nog. Omdat het belangrijk is ook. Belangrijk in de zin van, bouwen naar een steviger fundament in denken en gevoel.
Klassiek is voor mij meer gemaakt om orde te brengen in chaos.
1 van de vele projecten van bassist Bill Laswell. Ook hier kun je z'n baslijnen weer van ver herkennen. Heerlijk diep en lekker vet. De `vocalen' worden verzorgd door William S. Burroughs en zijn emotieloze stem voegt heel wat toe aan de oosters georienteerde dub.
Mooi nummer en het bouwt zich perfect op, mooie golfbewegingen, het begint laag en op het einde krijg je een soort van aangename storm in het nummer, niet in het einde, het begint ongeveer na 30 seconden al met golfbewegingen. Echt een nummer om mezelf weer op te peppen als ik depressief was, ben ik niet depressief dan zorgt het voor een nog beter gevoel. En wederom fout geformuleerd, de muziek pept me op, en niet ikzelf. De muziek doet het werk. Ik hoef alleen maar te luisteren.
Mooi aan het nummer is dat het van hoog naar laag gaat. Dus eerst slow en dan weer snel en dat wisselt zich af en wisselt zich af.
Dus dan zeg ik maar
Chiquitita
Heel lekker ritme dus
Lekkere muziek om eens op te zetten. Ik heb de teksten nog niet geanalyseerd. Bang Bang feuer frei. Over de geest die in brand staat? Hoorde ik dat goed?
In ieder geval is het lekkere muziek om ff door te zetten met denken. Alsof ik dan ff wat sneller naar voren ga ook.
Lekkere muziek
Het nummer : Links 2,3,4 is ook lekker en die ga ik nu opzetten
Ik hoor nu bij links 2,3,4 mensen marcheren en dan komt Rammstein aan met de typisch stevige beat. Heb dan ook zin om eens helemaal los te breken Wederom gaat het nummer over het hart. Of het hart kan praten, en of je het hart pijn kunt doen. Staat het hart in brand? Dat vraagt Rammstein zich ook vaker af. En of een hart kan zingen en of een hart van steen kan zijn.
Ik ga de lyrics in de toekomst erbij pakken
Links 2
Links 2
Links 2
Links 2 3 4
Links
Wederom om tot rust te komen. Ik voelde net een erge weerstand in mijn gevoel, en als ik Sarah Brightman luister dan wordt de spanning een ontspanning.
Spanning en weerstand is nuttig op zijn tijd, maar teveel leidt tot stress. Dus wat doe ik dan. Dan zet ik haar op met haar stem.
Lazarus Blackstar
Platenlabel: Undergroove
Muziek
Lazarus Blackstar dus. Ik las gisteren een recensie van hun cd Revelations in de Aardschok en mijn interesse werd gewekt. Ik heb snel online wat muziek opgezocht en het beviel me meteen. Traag, slepend en intens. Nu de cd nog aanschaffen.
Een beetje andere stijl dan er hier naar geluisterd wordt als ik het zo zie. Maar wat een geweldige plaat. Helaas is hij nog niet uit en heb ik een of andere halfgare radiorip met jingles erdoor.
Heerlijke summer-house, zoals gedraaid door Gregor Salto en Roog. Hij komt uit op Rootz Recordings, maar als je het mij vraagt is dat te laat, want de zomerse nachten die ik me voorstel bij het luisteren naar dit nummer zijn al lang en breed voorbij
meer dan drie woorden kan ik hier niet over vertelen
geniale vage shit
Probot - Probot
Foo Fighters manusje van alles Dave Grohl (ook wel bekend als die trommelaar bij Nirvana) vraagt z'n metalhelden of ze mee willen doen op zijn projectje. Grohl neemt het meeste van de muziek op in z'n kelder, stuurt dat door naar onder andere Lemmy, King Diamond, Max Cabalero, en ontvangt daarna de zang en soms nog wat extra muziek terug. Het resultaat is een aardige cd, die door de verschillende stijlen en zangers best afwisselend is.
Judas priest - deal with the devil
Lekkere muziek, niet te heavy om mee te beginnen. Ik ben nog niet zo gewend aan keiharde muziek, deze muziek is lekker om vooruit mee te denken ook. En om ff bij positieven te komen.
De geschiedenis van Judas Priest weet ik niet. Doet er ook niet heel veel toe. Toevallig heb ik deze cd ooit in de bibliotheek geleend dus kan ik um nu luisteren.
Lekkere muziek toch. Tis eens wat anders ook
Lekkere gitaar-solo hoor ik nu Toevoeging. Het is geen eentonige muziek, zeker door de gitaren komt er veel afwisseling in voor.
Ondertussen staat op.
Judas Priest - revolution
Ook deze begint lekker
En niet keihard zodat ik een beetje kan wennen aan metal. Het is toch metal? Volgens mij wel. Weet het ook niet. Het luistert zich lekker weg en dat is het belangrijkste.Living forever!!!!! Revolution!!!!!!!!
Suicide City - Not My Year
debuut EP van Suicide City uit Brooklyn, NY.
Nieuwe band van Biohazard's Billy Graziadei, met ook nog Jennifer Arroyo van Kitty en wat mensen die me niets zeggen. Rustiger dan Biohazard en Kittie, het gaat iets meer de metalcore kant op, met een zang die een beetje neigt naar die zanger van 36 Crazyfists. Het klinkt in ieder geval best goed.
The Transplants - Haunted Cities
NP. The Transplants - Not Today
Tweede CD van het punk/rap trio onder andere bestaande uit Travis Barker van Blink 182 en Tim Armstrong van Rancid (die produceerde voor bijvoorbeeld Pink). Ik moet de CD recenseren, het is niet niet helemaal mijn ding. Lame-ass rap verses. Het klinkt allemaal wel lekker, maar toch heel goedkoop. Heel wisselvallige CD.
Fudge Tunnel - Backed Down
Ik kende Alex Newport eigenlijk alleen van het fantastische Nailbomb dat hij samen met Max Cavalera deed en z'n productiewerk. Met Fudge Tunnel (geweldige bandnaam trouwens) maakte hij noisy industrial georienteerde metal met raakvlakken aan onder andere Godflesh maar iets melodieuzer en met meer groove.
Amadou & Mariam - Dimanche à Bamako
Vooral het nummer La Réalité is super, het is dus afrikaanse muziek beetje in blues/jazz style maar ook weer beetje funky en lekker rauw, maar aan andere kant ook weer zoet. Ik raad echt iedereen aan deze muziek te luisteren.
Kirsty MacColl - A new England
Geschreven door Billy Bragg, componist van mooie liedjes en in Engeland ook bekend om zijn politieke standpunt tegen de Conservatieven van Thatcher in de jaren '80. A new England heeft een Smiths-achtig gitaartje, een mooi vol geluid (dankzij producer Steve Lilywhite) en een licht ironische tekst.
I saw two shooting stars last night
I wished on them, but they were only satellites
It’s wrong to wish on space hardware
I wish, I wish, I wish you’d care
Hall & Oates - Kiss on my list
Eigenlijk is het vreemd dat nummers van dit duo altijd als opvulling in radioprogramma's wordt gebruikt, en nooit als opener. De composities zijn sterk, en de songs zijn stuk voor stuk catchy en vrolijk. Na een aantal kleine hits aan het eind van de seventies was Kiss on my list hun eerste hit in de jaren '80. Tot 1984 zou Hall & Oates nog een hele rij hits scoren met o.a. Out of touch, Maneater en I can't go for that. Kiss on my list is een fijn nummer, pianootje, gitaarsolo, niks mis mee.
Fantastische cd box vol alternate takes plus de volledige vocale versie van dit meesterwerk! Kippenvel volgens de nieuwe spelling, vier cd's lang. Met het goddelijke intro van God only knows.
Soms kan het leven mooi zijn.
Tosca - Different Tastes of Honey
Normaal draai ik niet vaak dezelfde nummers achterelkaar maar met dit album heb ik geen andere keus. Het zijn loungy remixes van Tosca's Honey. Tosca is een van de sideprojecten van het Oostenrijkse producersduo Kruder & Dorfmeister samen met Rupert Huber. Een van de beste remixes is imho de Shelter Ave Dub versie met een fragment wat doet denken aan de muziek van Dr. Livingstone, een vrij oud spel voor de C64 die ik heel vroeger nog weleens speelde.
Dat was eerder op de avond.. inmiddels luister k iets anders, maar dit stond nog in een open tabblad van Firefox
Fu Manchu - Go For It... Live!
The Fantastic Fu always manage to put a smile on my face. California Crossing tour, niet lang na het vertrek van Brant Bjork. Prachtige set... Scott Reeder debutes on drums.
Swingende grind 'n roll van deze Australische viespeuken. Ranzige samples uit B-porno fims, fijne grindcore en een stevige scheut rock 'n roll maken dit een erg amusant album
Albums als The Unforgettable Fire, The Joshua Tree en Achtung Baby heb ik stukgedraaid, maar het klikt al heel wat jaren niet meer tussen mij en U2. Nu geef ik HTDAAB een derde of vierde luisterkans, maar nee; alle nummers gaan het ene oor in, de andere uit, net als die vorige, waarvan ik de titel alweer vergeten ben.
Prachtige, aparte muziek maakt deze Nederlander. Je moet ervan houden, je houd ervan of je vind het helemaal niks. Ik houd ervan
Het nummer gaat, denk ik, over herinneringen die hij heeft en niet wilt vergeten. "Voor ik vergeet dat hier een kerk heeft gestaan", ik noem maar een quote. Dat idee achter een nummer vind ik sowieso al prachtig, maar in deze uitvoering is het helemaal top.
Andere nummers van hem die ik geweldig vind: Astronaut, Smalfilm, Ronnie gaat naar Huis en Bagagedrager en dat vergeet ik er nog eentje ook
Het is apart, afwijkend, gevoelig, heel erg anders dan alles wat je ooit hebt gehoord maar heel erg mooi. Spinvis!
Kijk ook op Spinvis.nl
Luister nu naar 'Ladybird' van Tears for Fears. Deze band was in de jaren 80 bekend met onder andere 'Shout', maar heeft laatst dus weer een album uitgebracht, 'Everybody Loves a Happy Ending'. Prachtalbum. Geeft me een goed gevoel.
Erg weinig mensen kennen deze stijl muziek, ik een jaar geleden ook nog niet.. Maar sommige liedjes zijn echt fijn om te horen met een lekkere beat erin..
[ Bericht 79% gewijzigd door Gershom op 31-08-2005 15:21:51 ]
Deze remix van Rhys Fulber staat onder andere op de Resident Evil Soundtrack en het B-sides album Hatefiles. Het origineel komt van Digimortal en wordt voor mij gigantisch verknald door een middenstuk wat absoluut niet in het nummer past. Rhys Fulber heeft precies dat stuk er uit gelaten en verder een redelijke brok eletronica toegevoegd. 1 van z'n betere remixen en in deze versie 1 van de betere Fear Factory songs.
De alweer 12 jaar oude, prachtige klassieker van de EP "On" van de inmiddels legendarische electronica-veteraan Aphex Twin. Een mooie, diepe maar ook trieste melodie ondersteund door een harde, ietswat industriele beat, smelten samen tot een perfect contrast.... aanrader!
quote:I_am_makeshift_hammer - 06-Mar-04 01:37 AM
This was the first piece of electronic vinyl i ever bought (i seen a clip for the video on a u.k show called "the chart show" when it was released.) Absolutely blew me away. Had never even payed the slightest bit of attention to electronic music til then (i was a death metal fan of all things
van discogs.comDe clip is ook geniaal btw
Dit ten tijden van nu, toch wel vrij unieke album gemaakt door een van de meest muzikale artiesten die ik ken
Was ook nog 2 keer live te zien op lowlands dit jaar. Het verbaasde me een aantal maandag nogal Lidell, wiens vorige album dat vrij experimentele en abstract klonk ineens met een geweldig soul/jazz album aan kwam zetten. Verder heb ik geen zin om een stukje tekst te typen dus mischien dat dit jullie nieuwsgierig kan maken quote:We've been holding off reviewing this amazing album for too long. By now you'll probably have a handle on this album after the sampler that dropped a few weeks back, all three tracks on said 12" feature here. Jamie along with his Berlinite friends, Mocky, Tony Buck, Gonzales, Andre Vida, Daniel Raymond Gahn, Taylor Savvy, Jordan Mclean, Scott Saunders and Bill Youngman fuse together perfectly to make this album the joy it is.
Of course it's Jamie who handles most of the instrumentation most explicitly on the Prince styled 'A Little Bit More' where his beatbox skills are in full effect. Jamie's soul music heroes are echoed in the harmonics, Al Green, Stevie Wonder, Donny Hathaway all come to mind.
Genres hit upon include sixties soul, p-funk boogie, doo-wop pop, nu jazz head scramble (surely 'Newme' will force Jazzanova et al into early retirement) and laid back blues soul in 'Game For Fools' - all with Lidell's 2005 proof unique lyrics that speak out to all us leftfield lifestyle folks.
Stevie Wonder needs to hear 'What's The Use', the finest soul track in years to my ears. It's been said before: you'll either completely love or hate this album, although in our humble opinion we all agree that's it's one of the most refreshing albums of the year so far and deserves to be absolutely massive. Completely, wonderfully essential.
Synth pop meets grindcore,erg toffe shit,zeer origineel
check het uit op http://www.genghistron.com
quote:I remember seeing the promo for this band claiming it was a mixture between Napalm Death and Depeche Mode, and with a statement like that who wouldn't be interested. The idea behind the thought of a sound that could recreate the destructive power of grind while at the same time convey the beauty of a synthetic pop band is ingenious and peerless in the least. This three-piece outfit is manned by some extremely professional musicians who know their way around the technical aspects of music as well as the classic stringed instruments. The drum and beat programming in each track is flawless and dark to the core. You'll have multiple synth beats going on at once alongside a melodic guitar riff creating an almost blissful state, then you'll be hit by a speeding train of utter chaos and blood-curdling screaming.
Een plaat die ik van de week binnengekregen heb en nu voor het eerst draai. Een paar nummers komen me wel ergens bekend voor. Schijnen ook bescheiden klassiekers te zijn op diverse rockradiostations dus dat zal het ongetwijfeld zijn. Rush was een van de bands bij wie Dream Theater de inspiratie vandaan gehaald heeft. En dat is ook goed in de muziek terug te vinden, soms lijkt het als 2 druppels water op elkaar.
quote:heb je de hele ep geluisterd?Op zondag 4 september 2005 18:44 schreef ScorpioNecro het volgende:
Heb nu geluisterd naar Ghengis Tron maar vind t verkrachting van de muziek, maar is mijn bescheten mening...
ik vind het wel toffe originele muziek
quote:Rush is best gaafOp zaterdag 3 september 2005 22:59 schreef Beathoven het volgende:
Rush - Moving Pictures
[afbeelding]
Een plaat die ik van de week binnengekregen heb en nu voor het eerst draai. Een paar nummers komen me wel ergens bekend voor. Schijnen ook bescheiden klassiekers te zijn op diverse rockradiostations dus dat zal het ongetwijfeld zijn. Rush was een van de bands bij wie Dream Theater de inspiratie vandaan gehaald heeft. En dat is ook goed in de muziek terug te vinden, soms lijkt het als 2 druppels water op elkaar.
van het album "at the speed of life"
Is best leuk weer eens te horen
, kom xzibit nu vooral tegen op tv als MTV's Pimp my ride presentator http://www.sigur-ros.co.uk
Dames loat die rockjes now moar waaien
De zomer is de tied dat iedereen genieten kan
dan bunt der toch nog dames met een lange bokse an
een lange boks en met zo'n hitte dat is toch gin gezicht
't is spannender as 't røksken deur de wind wurt opgelicht
dames loat die rockjes now moar waaien
lekker in de frisse wind
dames loat die rockjes now moar waaien
want de wint maakt toch gin kind
dames loat die rockjes now moar waaien
wi-j mannen bunt ok niet van steen
dames loat die rockjes now moar waaien
tut 't dikke van 't been
Classic Italo Disco, produced by Giancarlo Meo and Claudio Simonetti.
Als je begin jaren 90 naar MTV's Alternative Nation keek heb je de video van dit nummer waarschijnlijk wel langs zien komen. De video bestaat uit skateboarders die stuk voor stuk gigantisch pijnlijk op hun bek gaan. Past wel bij het bloederige imago dat Unsane heeft. Je zou het niet zeggen als je ze ziet, want ze zien eruit als de average american college boy...... Muzikaal is dit New York noiserock op z'n best. Vervormde vocalen, vette basslijnen en noisy gitaren.
Jaren geleden stond Berkery bij Boudisque te dubben welke EP van Therapy? hij zou mee nemen, Babyteeth of Pleasure Death. Gelukkig stond er ook voor maar 5 gulden meer de voor de Noord-Amerikaanse markt bedoelde Caucasian Psychosis, en deze CD bevat die twee EP's op 1 schijfje.
Het is niet de Therapy? die we kennen van Troublegum en later, in hun begintijd was Therapy? nog een noise-punkbandje dat veel werkte met samples. Het klinkt allemaal heerlijk springerig en hyperactief. En erg lekker
. Maar goed, het is een briljante band. De 25e van augustus heb ik ze nog mogen aanschouwen met veel te weinig publiek.quote:ach zo zien ze er op de videos en live opnames die ik van ze gezien heb uit. Omgedraaid baseball petje en zo. Oud zijn ze wel al inderdaadOp vrijdag 9 september 2005 21:23 schreef OMG het volgende:
Average american college boy? Nou, de leeftijd van Chris Spencer weet ik niet, maar ik gok dat dat ergens eind veertig is. Dus als dat de average american college boy is
Ik heb ze helaas gemist toen ze in Londen speelden 
Part Chimp - I am Come - Hello Bastards
Hoorde deze band voor het eerst op een cd'tje dat bij de Rock Sound zat en vond dat nummer zo ok dat ik gelijk de cd maar besteld heb. Kerrang prees het aan met `Going deaf never sounded so good' en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. 1 van mijn betere aankopen dit jaar.
Heerlijke rustige akoestische muziek. Twee gitaartjes, twee stemming. Heerlijke layed back muziek!
De hele cd is werkelijk helemaal goed.
[ Bericht 26% gewijzigd door Setambre op 10-09-2005 10:33:17 ]
quote:die heb ik ooit in het voorprogramma van Mogwai gezien, was een tof bandje idd, eens kijken of ik er wat meer van kan vinden.Op vrijdag 9 september 2005 21:40 schreef bartrid het volgende:
en ik ga nog even op dezelfde voet door, het is noise avond hier
Part Chimp - I am Come - Hello Bastards
Hoorde deze band voor het eerst op een cd'tje dat bij de Rock Sound zat en vond dat nummer zo ok dat ik gelijk de cd maar besteld heb. Kerrang prees het aan met `Going deaf never sounded so good' en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. 1 van mijn betere aankopen dit jaar.
Beyond the Congo gaat over de oorlog in (Belgisch)Congo in de jaren '60 van de 20ste eeuw. bij Stanleyville ( tegenwoordig Kisangani ) landde in die oorlog Belgische parachutisten om een vliegveld te bevrijden. Volgens mij is dat de verklaring voor de titel, het nummer heeft verder geen lyrics. Beyond the Congo GAAT ook niet echt over die oorlog qua teksten, ( alleen Congo Zombie dan denk ik ) maar de muziek is er eerder door geinspireerd.
Het klinkt gewoon heel erg goed, ja meer kan ik er niet van maken, beetje mysterieus, beetje duister. Geweldige sfeer.
[ Bericht 13% gewijzigd door Zero2Nine op 10-09-2005 15:13:46 ]
quote:Goed nummer, ik heb 'm zelf op 12" die plaatOp zaterdag 10 september 2005 15:06 schreef Zero2Nine het volgende:
Legowelt - Raid on Stanleyville ( van Beyond the Congo)
Beyond the Congo gaat over de oorlog in (Belgisch)Congo in de jaren '60 van de 20ste eeuw. bij Stanleyville ( tegenwoordig Kisangani ) landde in die oorlog Belgische parachutisten om een vliegveld te bevrijden. Volgens mij is dat de verklaring voor de titel, het nummer heeft verder geen lyrics. Beyond the Congo GAAT ook niet echt over die oorlog qua teksten, ( alleen Congo Zombie dan denk ik ) maar de muziek is er eerder door geinspireerd.
Het klinkt gewoon heel erg goed, ja meer kan ik er niet van maken, beetje mysterieus, beetje duister. Geweldige sfeer.
Het nummer "Breathe in" van het album "Breathe In". Lucie Silvas, bekend van het overbekende "What You're Made of". Ik ken haar verder totaal niet, ik geloof dat ze ooit songwriter is / was voor bekende artiesten en het nu zelf een een keer wou proberen ofzo.. "What You're Made of" vind ik een typisch skyradio nummer, aardig, maar doodgedraaid.
Het nieuwe nummer "Breathe in" vind ik erg leuk en vooral het refreintje vind ik erg mooi. Doet me denken aan "The Corrs". Het nummer luister ik nu al 2 dagen non stop..
lekkere chanson van een prachtige artiest..
jammer dat hij dood is...
Check eens Knorkator.. vind je oo wel leuk !!
Duitse techno-metal ietsie harder en sneller dan rammstein en ook nog veel leuker !!
http://www.knorkator.de/home/index.php
Pestilence - Testimony of the ancients - Twisted Truth
Gekregen toen ik een abonnement op Aardschok nam.....Een plaat die toch z'n tijd wel vooruit was in 1991, hoewel de heren van Pestilence met hun volgende album nog meer risico namen. Twisted Truth is mid tempo en de mooie melodieuze gitaarsolos brengen licht in de duisternis. Ook interessant zijn de korte instrumentale tussenstukjes. De productie was in handen van Scott Burns die in die tijd zo'n beetje elke death metal band produceerde.
Bob Marley & The Wailers - Burnin'
Zaterdag gekregen en hij is wel chill
Een maand of twee geleden heb ik The Last Waltz van The Band gezien. Da's een registratie van hun laatste concert, gefilmd door Martin Scorcese. Ik kende The Band hooguit via Dylan en had me nooit echt in ze verdiept. Onterecht, want wat een heerlijke muziek. The Weight is zo'n nummer waarvan je meteen 'oh ja!' zegt als je het hoort. Typische Americana á la Gram Parsons, CSN&Y, of the Allman Brothers Band.
Typisch zo'n bandje waar pitchfork een recensie over schrijft en waar niets over te vinden is, volgens mij heeft de band zelfs geen eigen site. Het is een Noors bandje overigens en ze spelen shoegazer, dus 'weer' een retro bandje. Bij sommige nummers is de gelijkenis met My Bloody Valentine wel erg groot, maar ik vind het nooit storend. Het lijkt ook wel een beetje op de Black Rebel Motorcycle Club, maar ik vind het allemaal origineel genoeg en het klinkt allemaal gewoon buitengewoon goed.
PF recensie
quote:Oh, nostalgieOp zondag 11 september 2005 21:10 schreef bartrid het volgende:
Een oudje...
Pestilence - Testimony of the ancients - Twisted Truth
Gekregen toen ik een abonnement op Aardschok nam.....Een plaat die toch z'n tijd wel vooruit was in 1991, hoewel de heren van Pestilence met hun volgende album nog meer risico namen. Twisted Truth is mid tempo en de mooie melodieuze gitaarsolos brengen licht in de duisternis. Ook interessant zijn de korte instrumentale tussenstukjes. De productie was in handen van Scott Burns die in die tijd zo'n beetje elke death metal band produceerde.
Spheres vond ik toen 'ie uitkwam te experimenteel/soft, laatst hoorde ik 'em weer ergens en hij viel niet tegen.
Testimony of the ancients blijft natuurlijk de Neder-deathmetal-klassieker (wat mij betreft boven False van Gorefest).
De dame links is één van mijn favouriete artiesten. Ze is eigenzinnig, intelligent en vernieuwend. Terwijl de meeste artiesten en muzikanten zich richten op de huidige trends of teruggaan naar het verleden richt Björk zich op de toekomst.
quote:ik heb spheres jaren niet gehoord (ik heb hem ook niet) maar Testimony klinkt mij nog steeds fris in de oren. En geweldige melodieuze solos ook.Op vrijdag 16 september 2005 17:12 schreef Kolkus het volgende:
[..]
Oh, nostalgie
Spheres vond ik toen 'ie uitkwam te experimenteel/soft, laatst hoorde ik 'em weer ergens en hij viel niet tegen.
Testimony of the ancients blijft natuurlijk de Neder-deathmetal-klassieker (wat mij betreft boven False van Gorefest).
quote:dat ben ik helemaal met je eens maar welk nummer van welk album luister je op dit moment?Op vrijdag 16 september 2005 22:39 schreef Netflier het volgende:
[afbeelding]
De dame links is één van mijn favouriete artiesten. Ze is eigenzinnig, intelligent en vernieuwend. Terwijl de meeste artiesten en muzikanten zich richten op de huidige trends of teruggaan naar het verleden richt Björk zich op de toekomst.
Ik luister nu naar Storm. Björk's vocalen zijn indrukwekkend. Normaal zingt ze nogal 'wild', maar in deze song heeft ze haar stem perfect onder controle. Ik wist niet dat ze dit kon. Eigenlijk zou iedereen dit moeten horen, en niemand zal meer beweren dat ze een vreselijke stem heeft.
Hier is trouwens een fragment van de betreffende song. (Het is dus niet de gehele song. Ook heb ik de bitrate niet te hoog ingesteld. Anders wordt de link verwijderd of word ik gebanned omdat de copyrights zijn geschonden.)
Jaren later werd hij echter weer ontdekt door een Japanse verzamelaar die 'm voor zich vooralsnog voor zichzelf hield maar na wat overtuigende woorden van de management van het label Creme Organisation besloot hij de plaat te delen met de rest van de wereld
[ Bericht 12% gewijzigd door HAL9000S op 17-09-2005 20:46:31 ]
Avida - Vorrei Tanto - 5 Track EP
Weer een obscure Italiaanse Synth-pop band die het levenslicht zag in 1981 en er helaas een jaar later al weer mee stopten. De zanger van deze formatie was Maurizio Dami, die later uit zou groeien tot een legendarische pionier op het gebied van verschillende soorten electronische muziek, onder de naam Alexander Robotnick.
quote:Helaas bracht Avida slechts een demo uit, die vervolgens ergens stof heeft lopen verzamelen totdat (duidelijk een van m'n favouriete labels) Creme Organisation, hem nu... bijna 25 jaar later weer op nieuw gaat uitbrengenThe way Maurizio Dami, better known as Alexander Robotnik, used to manipulate the sintesizers in a deeply futuristic shape in comparison to many other electronic music artists of his time. He stretched to the boundaries of a style well-known as Italo-Disco, but his sonorities went far away from the Disco itself, since it came more like from the depths of Kraftwerk's Electro, the New Romanthic and Synth Pop movements.
His classic tunes, such as 'Problèmes D' Amour' and 'Dance, Boy, Dance' are still considered references to all Electro & Synth-Pop supporters.
Despite his visionnary releases of the beginning of the eighties and the international recognition, he only earned what he really deserved after his come back in the 'electroclash' era.
Hier kun je een sample beluisteren.
Antieke televisieserie, startte in mijn geboortejaar, met Roger Moore en Tony Curtis. Als Amerikaan Danny Wilde en Engelsman Lord Brett Sinclair beleven ze avonturen in Zuid Frakrijk en Italië. Serie is jammerlijk geflopt in Amerika, waardoor hij slechts twee jaar liep. In Nederland bekend als De versierders, uitgezonden door de KRO (als ik het me goed herinner). Zeven afleveringen werden geschreven door Terry Nation, de man die later ook Blake's 7 schreef. En dat was ook al zo'n geweldige serie. Hij schreef overigens ook afleveringen voor Dr. Who en The Saint (met Roger Moore).
Gevonden in deel 11.
quote:Ja dank je... ik doe m'n bestOp zaterdag 17 september 2005 23:57 schreef bukgeit het volgende:
Klinkt erg goed. Ik vind sowieso dat je een top-collectie hebt.
Bizar bandje uit Wales. Gooi indie, psychedelica, electronica en nog wat andere stijlen in een pot, mix het goed en je krijgt de Super Furry Animals. Ze schijnen een erg goeie live band te zijn en dat komt goed uit want ik ga ze morgen bekijken. Dit nummer is catchy indie pop met bizarre telefoonsamples op het einde.
Black Flag - In My Head
Na een aantal albums van wisselende kwaliteit ("My War", "Slip It In") vormde "In My Head" een gedeeltelijke terugkeer naar de hoge standaarden van het debuutalbum "Damaged". Die plaat hebben ze nooit overtroffen, maar je kunt Black Flag er niet van beschuldigen dat ze slechts op de sound van dat album voortgeborduurd hebben. Henry Rollins kalme, aangename vocalen en Greg Ginn's opvallende, soms wat 'quirky' gitaarspel maakten van Black Flag zoveel meer dan slechts een invloedrijke punkband.
RX bandits - Who would've thought
Niet al te commerciele muziek, mooi om naar te luisteren het is ska-achtige muziek, mooi gemaakt enzo, tevens raad ik de volgende nummers van RX bandits aan:
Sell you Beautifull
Nugget
Status
Goede muziek
Porcupine Tree - Deadwing (2005)
Had het eerder in dit topic al over Porcupine Tree, maar hoe meer ik er van hoor hoe minder het te plaatsen is...
Ik hoor invloeden van Pink floyd en andere prog. rockers maar daarnaast hoor je weer een nummer met de vetste metal riff.
de band staat ook wel bekend om zijn niet in een hokje te plaatsen muziek....
In een hiphop mood. Dan is The Roots iig te lekkah. Dit is hun laatste album en deze is ietjes beter dan Phrenology (The Seed 2.0
) Die best soft was imo. Maar Tipping Point heeft weer lekkere funky sounds tussen zitten. En Black Thought spit er weer lekker op los.Het nummer drijft in emotie. De tekst is duidelijk een metafoor, maar volgens mij zijn er meerdere interpretaties mogelijk.
Onzekerheid over het maken van levenskeuzes en de risico's die deze met zich meebrengen. Het gemak van lijdzaamheid waar mogelijk, of de andere kant van die medaille, versterven juist door diezelfde lijdzaamheid.
Ik weet het niet, en wil het ook niet weten, het is nu precies open genoeg om mooi te zijn.
quote:Heeft dan helemaal niemand geluisterd?Op vrijdag 16 september 2005 23:30 schreef Netflier het volgende:
http://s17.yousendit.com/d.aspx?id=2MCBDMD9569T93A2FF0NX550US
Hier is trouwens een fragment van de betreffende song. (Het is dus niet de gehele song. Ook heb ik de bitrate niet te hoog ingesteld. Anders wordt de link verwijderd of word ik gebanned omdat de copyrights zijn geschonden.)
YMCK - Family Music
YMCK maakt Japanstalige muziek waarbij het "instrumentale" deel wordt ingevuld door 8 bit-muziek, zoals je die wel kent van de oudere nintendo's of oude PC spellen (muziek die nog gewoon uit de PC-speaker kwam)... In combinatie met de wat meisjesachtige stem van de zangeres, Midori (?), maakt dat het hele vrolijke muziek is...
De muziekstijl is een beetje pop/jazz-achtig...
Erg geinig
EEN van de eerste house platen, lekker gedateerd maar heerlijke muziek!!
"Marshall worked with a number of people like Harri Dennis and Vince Lawrence for projects like Jungle Wonz and Virgo, who made the stunning 'RU Hot Enough'. But it was 'Move Your Body' that became THE house record of 1986, so big that both Trax and DJ International found a way to release it, and it was no idle boast when the track was subtitled 'The House Music Anthem', because that's exactly what it was."
THE HISTORY OF HOUSE
http://music.hyperreal.org/library/history_of_house.html
http://www.elektrosonik.com/cbstop100/index.htm
Meer dan 10 uur de beste obscure Italo en electro samengesteld door Nederlands Electro-legende I-F.
Een groot feest der herkenning is dit, smullen voor de liefhebbers met toptracks als Mr Flagio - Take a chance, I-F - Space invaders are smoking grass, Egyptian Lover - Freak a holic en velen anderen!
quote:Geeeniaal nummer!!!Op vrijdag 23 september 2005 19:43 schreef BretsiG het volgende:
Move your body - Marshall Jefferson (1986)
EEN van de eerste house platen, lekker gedateerd maar heerlijke muziek!!
"Marshall worked with a number of people like Harri Dennis and Vince Lawrence for projects like Jungle Wonz and Virgo, who made the stunning 'RU Hot Enough'. But it was 'Move Your Body' that became THE house record of 1986, so big that both Trax and DJ International found a way to release it, and it was no idle boast when the track was subtitled 'The House Music Anthem', because that's exactly what it was."
THE HISTORY OF HOUSE
http://music.hyperreal.org/library/history_of_house.html
[afbeelding]
"Gotta have house...music all night long"!!!
"With that house.... music you can't go wrong"!!!
Meer van dit soort tracks:
Phuture - Acid Trax (eerste acid nummer ooit!)
en mijn persoonlijke Chicago house-favouriet aller tijden:
Adonis - No way Back! met van die vette typerende Chicago house claps!
quote:Hijs lekkah.Op vrijdag 23 september 2005 20:42 schreef HAL9000S het volgende:
[..]
Adonis - No way Back! met van die vette typerende Chicago house claps!
Heerlijk die oude Trax records, echte vrijdagavond-thuis-blijf-muziek. Drankje erbij en genieten maar.
quote:http://www.discogs.com/release/168019Op vrijdag 23 september 2005 21:25 schreef BretsiG het volgende:
[..]
Hijs lekkah.
Heerlijk die oude Trax records, echte vrijdagavond-thuis-blijf-muziek. Drankje erbij en genieten maar.
aanrader
Waar de meeste hedendaagse post punk bandjes de mosterd vandaan halen. Dit album is uit 1979 en klinkt nog steeds relevant en frisser dan wat er nu geproduceerd wordt. Sinds vorig jaar weer bij elkaar en een nieuw album komt eraan. Helaas heb ik hun come back tour gemist vorig jaar, maar dat wordt vanavond goed gemaakt in het kader van `Don't Look Back' waar bands 1 van hun klassieke albums spelen: http://www.nme.com/news/112897.htm
Ik vond Tube-Tech - The End (Vanguard remix) wel een goed nummer en ik dacht ach kom laat ik eens het origineel gaan luisteren. Meestal vallen de orinele versies mij een beetje tegen, zeker als die uit de jaren '60 / '70 komen, dat is toch ver voor mijn muzikale tijd en vaak klinken de nummers uit die tijd wat flets als je ze vergelijkt met de remixen die vaak wat energieker zijn enzo. Maar dat is in dit geval niet zo, het origineel is gewoon heel anders dan de remake. het is eigenlijk mooier ( eigenlijk kan je ze neit echt vergelijken ), de tekst is nu volledig en die is heel goed, en de muziek ook, beetje duister... moeilijk te omschrijven maar geweldig!
Café days...... a love note to Sin-é
Featuring early versions of material that would later appear on his monumental album,
Grace as well as performing numerous songs by some of those who influenced
him most (including Bob Dylan, Nina Simone and Led Zeppelin).
Jeff Buckley´s Live At Sin-é is a magnificent document of an artist emerging.
Although he´d performed at many venues throughout New York during this time,
Sin-é was the place he was the most comfortable, spontaneous, daring and
entirely honest, these recordings Jeff would describe as his Love note to Sin-é.
Fantastische cd gewoon
[ Bericht 0% gewijzigd door Destello op 24-09-2005 17:26:47 ]
Een best of van Big Country uit 1990, dat betekent dus de bekendste nummers uit de jaren '80 van de albums The Crossing, Steeltown, The Seer & Peace in our time. En dat is maar goed ook, want ik heb de groep na die laatste LP niet echt meer gevolgd. Wat overblijft is een retourtje middelbare schooltijd, toen ik Big Country heel veel draaide. Wel jammer dat de nadruk een beetje ligt bij de laatste twee albums.
Ga hier naar de website.
Dit is de allerbeste ambient die ik ooit heb gehoord, en het overtreft zelfs de muziek van Brian Eno. De meeste muziek beschrijft gevoelens en situaties, maar ambient beschrijft landschappen en werelden. Geir Jenssen, de man achter Biosphere, komt uit Tromsø, een stad in Noorwegen gelegen boven de poolcirkel. Jenssen maakt voornamelijk muziek die in het thema staat van de Arctische wereld en de magie daarvan. Substrata / Man With A Movie zijn eigenlijk twee albums die uitgebracht zijn onder één dubbel-CD. Je kan Substrata ook los kopen, maar ik vermoed dat het album op de dubbel-CD geremasterd is. Substrata is heel erg tot de verbeelding sprekend en je waant je als het ware in een reis door het noordpoolgebied en ervaart dan de mysterieuze krachten die daar huizen. Het is net een soundtrack, maar de film speelt zich af in jouw hoofd. De muziek klinkt duister en onheilspellend, maar toch kan je er heerlijk op relaxen. De melodieën zijn heel simpel, maar het zijn juist de geluiden erdoorheen die zorgen voor heel veel sfeer en contrast. Man With A Movie Camera is echt een soundtrack, van de gelijknamige Russische film uit 1929. Jensen is in 1996 gevraagd om er een soundtrack voor te schrijven omdat de film opnieuw werd uitgebracht (je kan er nu een DVD van kopen). Die soundtrack bestaat uit soundscapes en geluidscollages waar in principe helemaal geen melodieën in voorkomen. Je hoort wel melodieën, maar die moet je interpreteren als geluidseffecten omdat ze dat ook zijn. Het geheel is daardoor vrij ontoegankelijk en avantgardistisch - en sommigen zullen dan ook zeggen dat je de film moet zien voordat je ervan kan genieten. Maar ook deze muziek is heel erg tot de verbeelding sprekend en als je ernaar luistert probeer je je een voorstelling te maken van de film. De geluiden kunnen heel erg relaxed zijn maar soms ook lekker opzwepend.
Een aanrader dus voor degenen die eens wat anders willen horen dan top 40 muziek.
The Style Council - The singular adventures of The Style Council
De singles van het bandje waar Paul Weller en Mick Talbot in de jaren '80 in speelden. Met remixen van Have you ever had it blue?, My ever changing moods en Long hot summer. Shout to the top en Walls come tumbling down, de twee nummers die ook in Nederland enig succes hadden vind je hier ook terug. Er staan 16 tracks op de cd, maar meestal haal ik hem na de elfde uit de cd-speler. Zo goed waren die laatste singles nu ook weer niet.
Drone gebaseerd op een snelle thrashriff en een verpletterende drumbreak. Zo snel en vooral zo gemeen heeft drone nog nooit geklonken. 3" CD-R op het Battlecruiser label.
quote:Transcendental speedcore duo that brought me within about an inch of blacking out the first time I was subjected to their unfathomable, deeply autistic, ferocity. Repetitive to the point of complete and total mindfuck. Like taking bad psychedelics and writhing through a room packed with phospherescent, 10 foot tall, Slayer-chicks covered in melted butter. Less is more... none is even better.
grunge-pop.
quote:Formed in the early '90s, these local boys earned a major label deal with Columbia Records. Their first full-length album release Rotting Piñata went gold, and was approaching platinum by the end of 1995. Although Sponge only released a few albums (and was featured on several compilations), their recordings spawned a few huge alternative rock hits. The band members went their separate ways after the third Columbia album, but they've since put together all-new Detroit-based projects.
Van het album:
Super relaxte Lounge muziek. Voor elke liefhebber van Lounge is dit hele album zeker aan te raden. Dit nummer komt van deel 3 uit de Nordic Lounge serie.
"The third volume in this series from the Dealers of Nordic Music label is a selection of the finest Scandinavian nu-jazz, broken beat, digital funk and vibrant house music. A subtle, seamless mix of perfectly rendered mellow grooves. "
edit: illegaal linkje verwijderd
[ Bericht 16% gewijzigd door Beathoven op 01-10-2005 14:57:45 ]
Het beruchte, niet minder dan 21 minuten durende, nummer van Meshuggah. Soms word ik er rustig van en soms helemaal opgefokt. I is voor mij de perfecte combinatie van originaliteit en creativiteit, het beukende van het metal genre en het breken van traditionele muzikale regels van jazz, met daar bovenop nog eens nogal complexe lyrics.
Ik luister al meer dan een jaar regelmatig naar I maar heb helaas nog niet de tijd of innerlijke rust of hoe je het ook wil noemen om de muzikale structuur en de tekst eens goed te bestuderen. Moet ik toch maar eens doen.
quote:Op donderdag 22 september 2005 16:46 schreef Netflier het volgende:
Heeft dan helemaal niemand geluisterd?
quote:Your file has expired.
Unfortunately, your file has expired. A link is valid
for 7 days or 25 downloads, whichever occurs first.
Once the link expires, the file is deleted and
cannot be recovered.
quote:Op zondag 25 september 2005 13:17 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]
The Style Council - The singular adventures of The Style Council
Long hot summer
Van de live cd Ghost in the Ruins. Al lang geleden dat ik uberhaupt Savatage geluisterd heb. Of Rage and War blijft een een erg sterk en lekker nummer. Doet me denken aan 11 september, waar het nummer tekstueel behoorlijk raak is (terwijl t nummer in de jaren 80 al geschreven is). Volgende week trouwens Savatage-zanger Jon Oliva in 013 met Jon Oliva's Pain...
Ik luister naar Isolation Drills van Guided By Voices, het in mijn ogen beste album van GBV, vol met gouden melodieën. De liedjes zijn minder onaf en schetsmatig van karakter dan op eerder plaatwerk.
Heeft wat weg van Deep Purple (vind ik), met hele mooie vocals. Bovendien ook een mooie afwisseling tussen rustige en wat hardere stukjes. Wel grappig: t album waar t op staat stond jarenlang bij mn pa in de kast en tis me nooit opgevallen.... zonde eigenlijk.
[ Bericht 84% gewijzigd door JLP op 30-09-2005 19:02:48 ]
Dit gaat een first impression review worden, omdat dit, jawel, de eerste keer is dat ik hem luister.
Enkele jaren geleden kocht ik Homework, om hem vorig jaar wegens geldnood te verkopen. Vandaag zwierf ik door een nabijgelegen stad rond, en kwam ik een platenzaak uit met deze cd en Discovery. Je weet wel, de bakken met 3 voor 25 euro
Op het begin vond ik dit album wat tegenvallen omdat in tegenstelling tot Homework veel meer samples en minder echt synthesizerwerk gebruikt wordt. (met dat ik dit schrijf is de cd afgelopen en ram ik op wat knopjes op mijn ipod om hem opnieuw op te starten, maar dat terzijde). toch kom ik er zo halverwege het album achter dat dit één van de weinige elektronische albums is die opgebouwd zijn als 'gewoon' pop/rock album (dus met lyrics, refreintjes blabla), maar toch goed klinken. Ik begin er zogezegd met de track meer van te genieten, en nu ik hem weer van voren af aan luister kan ik de eerste track(s) ook steeds meer waarderen.
Dit is zo'n album die de eerste keer een wat wrange nasmaak achterlaat, maar na vaker luisteren zal ik hem zeker weten gaan waarderen! Wat voor plek hij precies in mijn collectie gaat krijgen weet ik nog niet, maar een goede plek in de subtop gaat het wel worden denk ik.
Oh wauw. Ik kan nu van de gesamplede gitaren uit 'Aerodynamic' genieten, in tegenstelling tot een uur geleden
(maar dat kan natuurlijk ook aan een halve liter witbier liggen )Een unieke artiest, zelfs in het wereldmuziek-kliekje. Hij smeedt hedendaagse jazz, funk en traditionele muziek uit de Balkan op een brilliante manier samen. Dromerig en energiek tegelijkertijd, deze muziek wordt gekenmerkt door snelle percussie en gebruik van traditionele instrumenten als de gajde (een soort doedelzak) en de frula (herdersfluit).
Van het debuut van Coil, en ja het is een cover van Tainted Love. In de handen van Coil wordt het een naargeestig en ongemakkelijk stuk muziek met AIDS als thema, zoals het meeste werk van Coil erg ongemakkelijk is, maar wel fantastisch goed. 4 jaar geleden heb ik ze een oorverdovend en fantastisch concert in Paradiso zien geven, helaas zal dat na de dood van Jhon Balance wel niet meer gebeuren.
Tom Jones - Reload
Tja, wat kan ik over dit album zeggen. De oude Welshman met de gouden strot zingt nummers van anderen, met artiesten die in 1999 hip waren (het jaar dat deze plaat verscheen). En het klinkt best leuk. Toppers zijn All mine (van Portishead) met The Divine Comedy, Are you gonna go my way met Robbie Williams en Burning down the house met The Cardigans. Hoogtepunt is het ingetogen Sometimes we cry met Van Morrison (die trouwens 5 jaar jonger is dan Tom Jones). Daar tegenover staan ook wat mindere nummers: Little green bag met Barenaked ladies is overbodig. I'm left, you're right met James Dean Bradfield is helaas een wedstrijd wie het hardst kan schreeuwen.
Genieten...zelf toen ik nog maar net bij een studenten koor zat meegedaan met een gelegenheidskoor aan een uitvoering in de anton philips zaal...
Je moet er van houden, of misschien van leren houden...
The Reindeer Section - Cartwheels
Genre: Indie Rock,Alternative,LoFi
Lijkt veel op de muziek van Snow Patrol
Review
Van het greatest hits album XXY (en oorspronkelijk van Only Heaven). Toch wel 1 van mijn favoriete industrial bands met 1 van de beste zangers in het genre, Franz Treichler. Dit jaar komt er een nieuw album uit en gaan ze ook weer toeren (en de kaartjes zijn al binnen). De ltd edtion komt als dubbelcd met een aantal remixen die nog niet eerder zijn verschenen of zeer moeilijk te vinden zijn.
Wat mij betreft DE album titel van het jaar. Dit nummer is inderdaad een cover van de Dead Kennedys met een aangepaste tekst, namelijk over Arnie de gouveneur van California. Verder staan er oa een Dalek en Al Jourgensen remix op dit album.
Ingetogen pianoliedje dat verscheen op haar laatste album The Beekeeper als duet met Damien Rice. Ik geef de voorkeur aan de live-uitvoering zonder de heer Rice.
Heerlijke nieuwe plaat van DCFC. Beatlesesque liedjes in een modern jasje gestoken, met uitschieters als Crooked Teeth en Different Names For The Same Things. De subtiele zang en teksten maken het plaatje compleet...
M83 - Before the dawn heals us
Nadat ik het nummer Teen angst had gehoord op een gratis cd'tje bij het muziekblad Uncut, besloot ik om het hele album maar eens te beluisteren. M83 is de naam waaronder Fransman Anthony Gonzalez platen maakt. Before the dawn heals us klinkt als een donkere nacht van synthesizers en gitaren, op sommige nummers aangevuld met mannelijke of vrouwelijke vocalen. Soms rustig zoals Air ook rustig kan zijn, soms onverwacht gemeen en hard. Beste nummers: het eerder genoemde Teen angst, met beklemmende rust in het midden en een spijkerharde finale. Car chase terror is angstaanjagend, een zomeravond met tjirpende krekels, een bange vrouwenstem, en het geluid van een auto-achtervolging (duh) met piepende banden en afsluitende klap. Mijn broer vindt het een onbegrijpelijke bak herrie, maar om heel eerlijk te zijn vind ik het best een goed album. Op sommige momenten denk ik dat het verstandig is om het volume iets lager te zetten, maar dan zet ik hem toch weer harder.
Terwijl hij zo'n mooi album heeft gemaakt. Zijn debuutalbum bevat zoals vandaag de dag te doen gebruikelijk covers. Maar dan wel dusdanig vertolkt dat ze original dreigen te worden. Zijn stem viel me voor het eerst op bij het luisteren naar verzameld werk van Scala, met de Kolacny broertjes. Waar ik Scala vandaan haal? Ooit een meisjeskoor gespot op de Belgische TMF Awards, met een sobere, klassiek neigende vertolking van Like a virgin. Slechts ondersteund door piano klinken popsongs uit bronzen kinderkeeltjes erg charmant. Maar dan wel een koor dat echt kan zingen, geen lokale vertegenwoordiging van een katholieke parochie! Van God los, met Monza is een niet te missen muzikaal oorgenot.Terug naar Jasper die Life on Mars weergaloos samen met hen vertolkte.
Wat een stem en emotie. Op het moment dat ik naar zijn website www.jaspersteverlinck.com surfte bleek hij overigens wegens ziekte tot in oktober 2005 al zijn optredens te moeten schrappen. Nu hou ik data en plaatsen dichtbij in de gaten om hem live te gaan bekijken. Ooit bij het zappen wees Anne me op een liveregistratie op de Belg, die toen nog 2 nummers duurde. Ik kan bijna nergens beeldmateriaal van hem vinden, dus focus ik me op zijn album: 11 nummers, bonuscd met 5 nummers erbij.
Aftrap van dit meesterwerk is Sympathy van Marillion, welke met violen in een zigeuner/jazzy jasje wordt gestoken. Kippenvel altijd weer bij het horen van Insensitive, welke als single is gelanceerd. Life on Mars en Late Again sluiten het album af op een manier waardoor je bij de laatste klank verlangt naar meer. Hij doet in mijn oren soms denken aan de Beth Hart van Leave the Light on. Dramatisch mooi druppelen tranen van zijn stembanden. De begeleiding is dan weer jazzy, dan weer ingetogen met slechts piano.
Van deze jongen gaan ook wij meer horen. Dat moet wel. In tegenstelling tot mijn vergeefse kruistocht voor Aussie Butterfly Boucher, kan het niet zo zijn dat dit stemgeluid niet de grens over komt. Daar zijn zijn nummers te mooi voor.
Zo zou ik ieder nummer met lof kunnen toewuiven. Liever nodig ik je uit eens te komen luisteren, of zelf eens op zoek te gaan naar deze jonge Belgische artiest. Blijf niet hangen in Nederland, je hoeft niet het Kanaal of de Atlantische Oceaan over, maar durf je oor eens te luister te leggen over onze zuidgrens!
Geweldig brute en overweldigende debuutcd van Overmars (nee, niet vernoemd naar de voetballer). De Neurosis, Isis invloeden zijn uiteraard aanwezig al klinkt men wat 'ranziger' vergeleken bij die bands, af en toe komt er ook wat postrock om de hoek kijken en heeft men ook wel wat industrial/noise stukken in de nummers verwerkt, Overmars klinkt bovendien een stuk angstaanjagender dan de gebruikelijke bands in het genre (luister maar eens naar nr 5 op de cd met koptelefoon op in het donker).
quote:Heerlijke CD trouwens !Op maandag 26 september 2005 23:46 schreef Leatherneck het volgende:
Cloud ft. Yoanna - Winternights
Van het album:
[afbeelding]
Super relaxte Lounge muziek. Voor elke liefhebber van Lounge is dit hele album zeker aan te raden. Dit nummer komt van deel 3 uit de Nordic Lounge serie.
"The third volume in this series from the Dealers of Nordic Music label is a selection of the finest Scandinavian nu-jazz, broken beat, digital funk and vibrant house music. A subtle, seamless mix of perfectly rendered mellow grooves. "
edit: illegaal linkje verwijderd
quote:Goeie plaat is dat he? Ik kende ze alleen van het nummer A spermwhale's quest op een RockSound verzamelaar en naar aanleiding daarvan de cd gekocht.Op vrijdag 21 oktober 2005 11:15 schreef mr_cucumber het volgende:
Overmars - Affliction, Endocrine..Vertigo
Geweldig brute en overweldigende debuutcd van Overmars (nee, niet vernoemd naar de voetballer). De Neurosis, Isis invloeden zijn uiteraard aanwezig al klinkt men wat 'ranziger' vergeleken bij die bands, af en toe komt er ook wat postrock om de hoek kijken en heeft men ook wel wat industrial/noise stukken in de nummers verwerkt, Overmars klinkt bovendien een stuk angstaanjagender dan de gebruikelijke bands in het genre (luister maar eens naar nr 5 op de cd met koptelefoon op in het donker).
Depeche Mode - Leave In Silence
Uit de begintijd van deze Britse band. Heerlijke 80's electro-pop. Als ik nu die muziek weer eens op zet, kom ik helemaal terug in die tijd. In één woord...geweldig.
Named one of the 100 greatest guitarists of all time by both Rolling Stone and Mojo, Brooklyn native Eddie Hazel was the original lead guitarist for George Clinton's wildly influential funk-rock ensemble Funkadelic. After shredding on acid-soaked classics like "Maggot Brain" "I Wanna Know If It's Good To You," and "Standing On The Verge Of Getting It On," Hazel left the band in 1974 amid a flurry of drug use and financial disputes.
After the split with Funkadelic, Hazel played on sessions for The Temptations, contributing to their Norman Whitfield-inspired hit "Standin' On (Shakey Ground)," which signaled the vocal group's move from the Motown Sound to psychedelic soul. He then went to prison on a drug-related charge. When he returned, he reunited with Clinton and The Funk Mob to begin work on this, his first and only solo album.
Released in 1977, Games, Dames And Guitar Thangs is a full-tilt, jam-filled showcase for Hazel's far-out virtuosity. He cuts loose on fiery extended versions of The Mamas And The Papas' "California Dreamin'" and The Beatles' "I Want You (She's So Heavy)." Elsewhere he taps the Parliament/Funkadelic tradition with "Frantic Moment," "So Goes The Story," and "Physical Love" -- all co-written by Clinton and Bootsy Collins. Female PFunk backers the Brides Of Funkenstein handle the majority of vocal duties.
Hazel's hard living eventually caught up with him -- he died in 1992 of liver and kidney failure. Two years later, PFunk engineer Jim Callon assembled an EP entitled Jams From The Heart, which contained unreleased 1975 demo sessions. Featuring some of Hazel's most incendiary playing, the EP has been added to this Rhino Handmade edition in its entirety.
quote:dat vind ik het beste nummer uit hun vroegere periode, omdat de donkere kanten die je later zo goed kunt horen er al in doorschemeren.Op vrijdag 21 oktober 2005 22:09 schreef Suikermais het volgende:
[afbeelding]
Depeche Mode - Leave In Silence
Uit de begintijd van deze Britse band. Heerlijke 80's electro-pop. Als ik nu die muziek weer eens op zet, kom ik helemaal terug in die tijd. In één woord...geweldig.
En Overmars komt ook hoog in mijn lijstje te staan....
Ik hoorde het liedje in de Lacoste reclame en nu ben ik er verslaafd aan
quote:Feist heb ik nog live gezien van de zomer in Utrecht...Op donderdag 27 oktober 2005 13:16 schreef Orcaman1984 het volgende:
"Feist - Mushaboom"
Ik hoorde het liedje in de Lacoste reclame en nu ben ik er verslaafd aan
Feist
Misschien wel het mooiste nummer van hun beste album. Ik vind het nog steeds jammer dat The Cult de hardrock-kant is opgegaan
Animal Collective - The Purple Bottle
Deze band trad gister op in Paradiso, helaas niet gegaan
Ik weet niet hoe ik Animal Collective moet beschrijven, hier een review: http://www.pitchforkmedia(...)llective/feels.shtml
quote:Ga er in het vervolg even voor zitten en vertel de anderen eens in eigen woorden wat je van een bepaalde plaat vindt. Dat is veel leuker en ook de bedoeling van dit topic, het maakt niet uit of je reviewer-skills bezit of niet.Op vrijdag 28 oktober 2005 12:20 schreef thispicture het volgende:
[afbeelding]
Animal Collective - The Purple Bottle
Deze band trad gister op in Paradiso, helaas niet gegaan
Ik weet niet hoe ik Animal Collective moet beschrijven, hier een review: http://www.pitchforkmedia(...)llective/feels.shtml
edit: paar oude stijl posts verwijderd en een paar losse plaatjes in de prullenbak gegooid
Slaap muziek misschien
Of droom-muziek. In ieder geval muziek om ff tot rust te komen. Ze hebben schijnbaar ook nog een of andere diepere boodschap in hun muziek. Titels als "Return to innocence" bijvoorbeeld. Er zitten ook vaker teksten bij, erdoorheen gedaan. Alsof een of andere persoon aan het preken is en je aan het vertellen is hoe je moet denken van binnen. Om zo tot rust te komen dus Nu staat Sadeness part II op. Een soort kerkmuziek met electro/trance invloeden erbij. Geen 10 in een dozijn maar gewoon iets om op te trippen als het ware.
Delerium luister ik ook vaker, is ermee tevergelijken. Ook rustgevende muziek.
Als Rammstein te hard is dan zet ik dit op. Maar ik kan het niet te lang luisteren want dan val ik rechtop in slaap. Het is tussendoor lekker om in mijn hoofd te gieten.
quote:En grappig dat Delerium eigenlijk een side project van de heren van Front Line Assembly is die normaal gesproken industrial maken maar met Silence (de remix versie) een grote hit hadden....Op zondag 30 oktober 2005 20:08 schreef Dromenvanger het volgende:
Enigma
Delerium luister ik ook vaker, is ermee tevergelijken. Ook rustgevende muziek.
quote:Wist ik nietOp zondag 30 oktober 2005 20:14 schreef bartrid het volgende:
[..]
En grappig dat Delerium eigenlijk een side project van de heren van Front Line Assembly is die normaal gesproken industrial maken maar met Silence (de remix versie) een grote hit hadden....
Ik wil ook de achtergrond eens achterhalen van Enigma. Ze maken bijzondere muziek. Delerium ook Delerium zet ik straks op Staat ook standaard op mijn mp3 speler van 1 gigabyte. Delerium en enigma voor het slapen gaan, indien nodig.Wel erg lekkere muziek is het. Ik val bijna van de stoel af. Mijn hele denken wordt uitgeschakeld door die muziek. Toch eens op zoek gaan naar meer van dat soort muziek. Het ligt dus echt in mijn smaak.
Trance met vele harde tonen vind ik wat minder. Dat is weer stressend van alle kanten.
quote:Ik vind zelf alleen het oudere delerium werk (tot en met Poem) erg fijn, daarna wordt het mij veel te poppy, het ambient werk van voor Semantic Spaces is lekker. Synaesthesia is een ander side project, meer ambient georienteerd maar ook relaxed.Op zondag 30 oktober 2005 20:18 schreef Dromenvanger het volgende:
[..]
Wist ik niet
quote:Chimera heb ik nog van Delerium. Of is dat voor poem uitgebracht? Heb nog niet alles rustig kunnen beluisteren. Zal eens opzoeken waar het nu precies staat in de geschiedenis ook.Op zondag 30 oktober 2005 20:32 schreef bartrid het volgende:
[..]
Ik vind zelf alleen het oudere delerium werk (tot en met Poem) erg fijn, daarna wordt het mij veel te poppy, het ambient werk van voor Semantic Spaces is lekker. Synaesthesia is een ander side project, meer ambient georienteerd maar ook relaxed.
Semantic spaces zal ik eens opzoeken in de bibliotheek
Ambient heb ik me ook nog niet in georienteerd. Maar tijd genoeg denk ik maar. Ben pas sinds kort echt bezig met verdieping in zaken.
Ik heb een hele tijd illusion cd's en trancemaster geluisterd. Is nog steeds af en toe lekker om te luisteren. Maar toch zit er een storende factor in af en toe. Niet alles.
Enigma cd die nu opstaat is een remix-album by the way. Wist niet eens dat ik dat op de harde schijf had staan. Ieder nummer heeft enige snelheid, bij sommige cd's van enigma heb je heftige zweef dingen erin zitten.
quote:Thank you
Zal het topic ff in the bookmarks zetten. In de bibliotheek zullen ze vast en zeker werken hebben van die stroming
Dus dan heb ik weer een reden om daar heen te gaan Guns N' Roses staat op nu. Blijft gewoon goed. Zelfs na de 1000ste keer luisteren. Alsof die muziek nooit kan vervelen op de een of andere manier. Bij Guns n' Roses lijkt het alsof ik het nummer al 1000 keer gehoord heb, toch lijkt het de eerste keer in het gehoor te liggen. En dan krijg ik weer neigingen om in mijn hoofd mee te schreeuwen op die hese misvormde stem van Axl Rose onder begeleiding van de gitaren en drums
[ Bericht 4% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 30-10-2005 21:17:29 ]
Damn that gaat erin als koek zeg. Ik hoef niet eens te luisteren om het te luisteren. Ik was net aan het luisteren onbewust en opeens werd ik me bewust dat Guns N' Roses opstond en zat ik midden in een gitaar-solo van slash in
Op de een of andere manier ook hypnotizing te noemen. Sfeer-makend ook.
En dit blijft voorlopig opstaan.
Nu staat op. Pretty Tied up van Guns N' Roses. Rock N' Roll!!!!!!!!!!!!!!
Tijd geleden uit experiment gaan halen en nu pas echt aan het luisteren en toch luistert het lekker weg.
Easy listening toch wel. Alsof ik moest wennen aan de sound ervan. Dus ik ga meer van dit soort muziek halen
Relaxt
Maar nog steeds niet helemaal eraan gewend. Maar dat komt misschien nog wel. Sowieso zal ik me meer open moeten stellen voor dit muziek en beter naar binnen laten komen. Out demons out......ging ff erover dat een of ander ons wilt bezitten en demons los laat en demonizer hoor ik nu.. demonizer dus
En het nummer is afgelopen weerDe manier waarop ze the vocals doen is wel okey
Hoe ze het brengen. Deze muziek zorgt voor afbraak van iets hier in mijn hoofd.
quote:Chimera is de laatste die is na Poem uitgebracht, en in mijn ogen gelijk het zwakste albumOp zondag 30 oktober 2005 20:44 schreef Dromenvanger het volgende:
[..]
Chimera heb ik nog van Delerium. Of is dat voor poem uitgebracht? Heb nog niet alles rustig kunnen beluisteren. Zal eens opzoeken waar het nu precies staat in de geschiedenis ook.
Semantic spaces zal ik eens opzoeken in de bibliotheek
quote:Album staat nu toevallig weer op. En inderdaad, het begint commercieel te klinken op een of andere manier.Op maandag 31 oktober 2005 10:42 schreef bartrid het volgende:
[..]
Chimera is de laatste die is na Poem uitgebracht, en in mijn ogen gelijk het zwakste album
Nummer..." run for it " , 13 in een dozijn maniertje.
Weer eens wat anders dan die rock/metal muziek waar mijn hele pc met bevuilt is...
Ik dacht laat ik eens wat anders luisteren
En het is voor mij luisterbaar. Het lijkt wel een dodenmars het begin van dit nummer Toch heeft het wel wat dit, het is wat anders. Hoewel ik me enigszins moet aanpassen als ik het luister. En het is niet om uren achter elkaar te luisteren. Toch heeft het ritme en beat.Wat luister je nu? Oude stijl # 881
de nieuwe live dubbelaar van rockers U.F.O. viel in de bus vandaag, en ik draai 'm daarom nu gelijk maar 's. Klinkt allemaal best goed. lekkere (hard)rock, en deze ouwe lullen weten het nog altijd goed te brengen. De dvd ligt hier enkele dagen nu, maar ik heb nog geen tijd gehad die te bekijken. 14 november komt ie uit, trouwens.
Huey Lewis & The News - Sports
Ergens ver weg, op de onderste plank van mijn cd-kast vond ik deze cd terug. En het verbaasde me eigenlijk dat ik hem niet vaak meer heb beluisterd, in ieder geval het laatste jaar niet. Op dit album uit 1983 staan een paar singles die in Nederland ook hitjes waren, If this is it en Heart and soul (niet te vergelijken met Heart and soul van T'Pau overigens). Maar de hele cd staat vol met dit soort nummers, ze lijken redelijk eenvoudig, maar zitten oh zo goed in elkaar. Amerikaanse feelgood-pop met vrolijke gitaarriffs en blazers.
The The - Dusk
Geweldige hoes, toch?
Dusk kwam uit in 1993, en was alweer het zesde album van Matt Johnson. Op deze cd werkt hij samen met Johnny Marr, voormalig gitarist van The Smiths. De meeste nummers zijn donker, alles behalve vrolijk eigenlijk, met Johnson's bijna zeurende stem op z'n mooist in Love is stronger than death en Bluer than midnight, waarin hij zich smekend afvraagt 'Why can't love ever touch my heart like fear does?' Uiteraard heeft elke cd één nummer dat boven de andere uitstijgt, en het stampende Dogs of lust is het hoogtepunt van Dusk.
Als ik dit nummer hoor wil ik mijn ogen dichtdoen en door de kamer schuifelen met mijn mokkel, mijn hoofd op zijn schouder. Samen met Wonderful World van Louis Armstrong twee nummers die ik helemaal platgedraaid heb die eerste weken toen we net iets hadden en ik zo ontzettend verliefd ben.
. Mooi is dat. . Toch een van de beste drumsolo's die ik ken
Alsof ze iets aan het aanbidden zijn in de muziek. Iets aan het oproepen zijn. Maar dat zegt de titel van het nummer ook al. Ze roepen iets op.
Lekkere muziek. Ik krijg vaker mee dat Metallica niets voor stelt af en toe. Vraag me af waarom. Ik vind het lekkere muziek. En de mening van anderen mag niets uitmaken. Dus ik zet dit lekker op. Of het nu Whiskey in the Jar is of dit nummer of Nothing else Matters.
Het blijft lekker
Toch zorgt dit nummer voor hoogtepunten af en toe. Een soort van orgasmes in de muziek als het ware
Anders kan ik het niet omschrijven. En zo zijn meer nummers die orgasmisch zijn. Vooral van een fractie van rust naar een heftige gitaar-solo. En zo weet ik amper iets van dit soort muziek. Tijd om me verder te verdiepen en mijn orgasme te verhogen in mijn hoofd door middel van muziek 
Van het album: Blood Duster
Deze Australische Grindcoreband verasste me met hun Grind 'n Roll Cd. Deze cd staat barstenvol Snelle Rock 'n Roll nummers met een Grind tintje (lees:snelle gitaren en Gruntzang) Verder hebben ook enkele bekende namen meegeholpen aan deze album, zoals Dave Evans (Ex AC/DC), The Spazzys en Jay Van 28 Days.
IWannaDoItWithADonna is en snel & vrolijk nummer en word vergezeld door zang van de Donna's (?) Ikzelf kan hem wel 10 keer achter elkaar draaien zonder verveeld te worden (net als meer nummers van deze cd trouwens)
Natuurlijk laten de Australische Sex, Drugs & Blood lovers de grindcore niet in de steek en staan er ook echte DieHard GrindingDeathRock nummers op
Official Blöod Düster Site
quote:Op maandag 7 november 2005 22:41 schreef fraubitch het volgende:
Blood Duster - IWannaDoItWithADonna
Via een vriendin uit Engeland kreeg ik deze band toegestuurd met de mededeling 'luister het even, ik heb het vermoeden dat je het wel oke zult vinden'. En wat heet, wat een geweldig album, luister er nu al 2 dagen vrijwel non-stop naar. Kruising tussen post-rock en drum en bass.
quote:Combineer instrumentale postrock met een goede portie electronica, zorg ervoor dat het naar de keel grijpt en totaal geen ademruimte laat en je krijgt een fantastisch resultaat. Op The Fall Of Math combineert 65 Days Of Static de uitbarstingen van Explosions In The Sky met electronica en breakcore à la Aphex Twin en Venetian Snares en dat zonder een flauwe kopie daarvan te lijken. Hard en donker maar tegelijk ontzettend overtuigend en mooi.
Helemaal hip die Scissor Sisters
! voor het eerst gezien op live8 en gelijk de cd aangeschaft. Beetje gek 
, beetje gay en lekker relaxed. ideaal voor een avondje swingen! quote:De nieuwe plaat One Time for All Time is ook weer erg lekker, alhoewel het wel een groeiplaat is (ik heb hem sinds vandaag in huis en nog maar 2 keer gedraaid)Op dinsdag 8 november 2005 11:31 schreef mr_cucumber het volgende:
65 Days of Static - The Fall of Math
[afbeelding]
Via een vriendin uit Engeland kreeg ik deze band toegestuurd met de mededeling 'luister het even, ik heb het vermoeden dat je het wel oke zult vinden'. En wat heet, wat een geweldig album, luister er nu al 2 dagen vrijwel non-stop naar. Kruising tussen post-rock en drum en bass.
[..]
quote:oftewel goed??
quote:Hm, dacht dat deze de nieuwe was. Vond die One Time for All Time al beter eigenlijk.Op dinsdag 8 november 2005 21:23 schreef bartrid het volgende:
[..]
De nieuwe plaat One Time for All Time is ook weer erg lekker, alhoewel het wel een groeiplaat is (ik heb hem sinds vandaag in huis en nog maar 2 keer gedraaid)
quote:oftewel
Nummer: Go To The Mirror!
Album: Tommy
Dit nummer onderscheidt zich van de rest van de nummer wat betreft de tekst, maar de melodie en sfeer is vrijwel hetzelfde als de algemene toon van het album (deze komt telkens weer terug, hoewel niet bij ieder nummer). Dat maakt het toch wel heel speciaal, want ondanks de telkens terugkerende bekende stukken heeft ieder nummer, waaronder dus ook Go To The Mirror!, een eigen geluid en identiteit.
Ik weet op dit moment nog niet precies waar Tommy over gaat. Daar moet ik nog even een 'onderzoekje' naar verrichten. Wel is het mij duidelijk dat het gehele album in het teken lijkt te staan van 'ervaren' en 'ervaren worden'. Er wordt in diverse nummer verwezen naar de werking van de zintuigen van een jochie genaamd Tommy.
Het is een, naar mijn idee, best wel vaag album, maar wel echt heel erg mooi. Uiteraard kan het bekende geluid van The Who verwacht worden: prominent aanwezige basgitaar en 'donker' en heftig slagwerk.
quote:Op het gevaar af off-topic te gaan (hopelijk heb ik wat krediet bij de mods):Op maandag 7 november 2005 21:34 schreef Dromenvanger het volgende:
Metallica - call of Ktulu
Alsof ze iets aan het aanbidden zijn in de muziek. Iets aan het oproepen zijn. Maar dat zegt de titel van het nummer ook al. Ze roepen iets op.
Ktulu is een van de "Ancient Ones", beschreven door HP Lovecraft. Het is dus idd een oproeping. Veel bands zijn door Lovecraft of de Simon editie van Necronomicon geinspireerd, zie ook http://www.hplovecraft.com/popcult/music.htm
quote:Geen enkele serieuze metal-liefhebber zal zeggen dat Metallica niets voorstelt, feit is wel dat de laatste platen minder goed ontvangen zijn. Typerend dus dat je nummers noemt uit die eerdere periodeOp maandag 7 november 2005 21:34 schreef Dromenvanger het volgende:
Lekkere muziek. Ik krijg vaker mee dat Metallica niets voor stelt af en toe. Vraag me af waarom. Ik vind het lekkere muziek. En de mening van anderen mag niets uitmaken. Dus ik zet dit lekker op. Of het nu Whiskey in the Jar is of dit nummer of Nothing else Matters.
Het werkt ontspannend die metal als het metal is en als het metal is dan hoor ik dat vanzelf en maakt het niet uit hoe het heet, de muziek draait het om. Ik ben niet zo bekend in het hele gebeuren. Maar ik zet Metallica dus iedere dag vaker op. Nu staat het ook weer op. Omdat het mijn gedachtes weet te kalmeren.
Dus ontopic. Metallica. Omdat het lekker klinkt
@Mark, metallica is dus achteruit gegaan naar verloop van tijd? Ze zijn niet meer zo metal als voorheen te noemen?
Ik wil me verder verdiepen in het gebeuren van metal, maar dat heb ik met veel muziek. Ik ga morgen weer eens op zoek. Zolang de muziek goed doet is het goed denk ik maar.
Geen beter medicijn dan goede muziek soms
Nu staat op.
Metallica - The wait.
En ik weet dus niet of het uit hun oude of nieuwe muziek stampt. Het maakt me niet uit ook. Ik hoef niet altijd de feiten en de jaartallen te weten. Zolang het maar lekker klinkt. Ben gemakzuchtig, ik ben iemand van....... Is het goed dan is het genoeg. Is het beter is het meegenomen. Is het ultiem dan ben ik sprakeloos
Dus bij Call of Ktulu had ik het goed
Tenminste zit ik ergens goed dus 
Rooney is a five-piece rock band hailing from Los Angeles whose music is reminiscent of artists spanning from the sixties to the present day. Although they have a distinctive style, their sound has been compared to everything from The Beatles to The Cars to Blur. Having toured the nation with acts such as Weezer and The Strokes, Rooney manages to capture elements from the past four decades and make them sound modern today.
Ik vind ze erg goed
. erg leuk om naar te luisteren ook! heb ze voor het eerst gehoord bij een tv serie (The O.C) Site
Myspace Site
de nummer 1 hit op dit moment. Ik vind het toch vreemd dat ze zoveel bekende nummers heeft, maar dat het pas haar derde nummer 1 hit is in nederland. Ik luister nu dus de maxisingle, die heb ik gekocht omdat ik benieuwd was naar de verschillende mixen, en ook die zijn errug lekker !
Lekker nummertje, met een goede tekst. vind The Faint sowieso goede nummers maken, en Thin White Duke remixen zijn meestal ook wel goed dus kon het haast niet mis ook
Thin White Duke is dus een alias van Stuart Price als een eerbetoon aan DE Thin White Duke.
Liefhebbers van Sixteen Horsepower zullen ook deze muziek van de 2e band van frontman Eugene Edwards zeker weten te waarderen. Wovenhand is in tegenstelling tot 16 Horsepower iets minder uptempo, maar heeft over het algemeen dezelfde sfeer.
Men gaat in Consider the Bands vrij diep en als je bij 16 Horsepower al het idee had naar geluiden uit een ver verleden te luisteren, dan neemt Wovenhand je nog verder mee terug in de tijd. De nadruk bij Wovenhand ligt in tegenstelling tot 16 Horspower iets meer op folk en gospel. Dit gecombineerd met invloeden van rock en country maakt een erg bijzonder geheel. Als je deze termen naast elkaar ziet weet ik zeker dat je als lezer meteen een verkeerde indruk hebt van het geluid van deze band. Maar het laat zich vrij moeilijk in 1 woord vangen.
Ook een leuk detail is dat Edwards met Wovenhand iets experimenteler is dan met 16 Horsepower. Een goed voorbeeld hiervan is het nummer 'off the cuff' waarbij de drums tegen het einde van het nummer er regelmatig achterwaards erdoorheen worden gegooid. Zowiezo is 'Off the Cuff' mijn favoriet van het album. Misschien komt dat ook omdat het nummer begint met een intro die in de verte wel iets wegheeft van 'Within you, without you' van de Beatles.
Ik als ras echte indienerd kreeg allerlei kriebels bij het zien van deze hoes en de naam van de plaat, maar dat weerhield me niet om hem te beluisteren. Stylus was namelijk behoorlijk enthousiast, dus ik beniewd. Stylus heeft ook al een interview met Kelley gehad, mocht je wat meer over hem willen weten.
Maar goed de plaat, het is pop, electropop, denk bijvoorbeeld aan Annie - Anniemal, maar er ziet iets meer een twist aan, en iets meer jaren 80 invloeden. Het nummer My Beaty In The Moon heb ik al een keer of 20 gedraaid vandaag, fantstisch nummer, klinkt simppel maar zit razend knap in elkaar, net zoals bijvoorbeeld [i]In Time[/url]. Ik denk dat dit wel eens een erg populaire plaat zou kunnen worden, het is al behoorlijk een hype aan het worden op het Internet volgens mij. Luister zelf maar, ik denk dat het een hoop mensen aan zou kunnen spreken. Redelijk luchtige electro pop met een twist.
Omdat ik de laatste tijd mijn dosis metallica iedere dag tot me moet nemen, doe ik dat vandaag ook. Dit live-album doet er nog een schepje bovenop. Zoals veel live-albums een extre dimensie bieden doet dit album dat ook.
Nog meer activiteit valt er te bespeuren. Nog een opzwepender gevoel. Nog beter worden mijn gedachtes meegevoerd op de beats.
En dus geniet ik met volle teugen en denk ik nergens anders aan dan dit wat ik nu luister.
Heb tevens zin om met mijn armen in de lucht te gooien en mee te schreeuwen op het nummer : "Wherever I may roam". Wat dus nu opstaat
Een smiley die dit gevoel goed uitdrukt is....de smileys die de satisfaction bieden bij het luisteren, zijn.....
Ik zou bijna zeggen. Ik ben een ras-echte die hard fan
En er gaat geen dag voorbij dat ik de muziek niet aanklik in de music-player hier Nieuwe EP van Explosions in the Sky, iets minder harde stukken, zelfs wat vocalen hier en daar, een piano. Het klinkt erg lekker met de koptelefoon op in het donker. Vind hem persoonlijk wat minder dan hun vorige werk omdat ze minder uitbarstingen hebben. Maar hij is nog steeds erg fijn.
Hoop dat ik hem toevallig ergens tegenkom want hij schijnt al uitverkocht te zijn.
Dubbel cd met hun beste werk...ik was vergeten hoe goed Aerosmith was, wat een zonde, he?
[ Bericht 3% gewijzigd door #ANONIEM op 18-11-2005 12:41:44 ]
Music from the motion picture Charlie and the Chocolate Factory
Dankjewel
sebbo .De muziek bij de briljante en ook nog eens ontzettend grappige film van Tim Burton, naar het boek van Roald Dahl. Componist Danny Elfman werkte ook met Burton samen voor films als Sleepy Hollow, Mars Attacks! en Big fish. De volgorde van de nummers op de cd is niet de volgorde zoals ze ook in de film te horen zijn. Het eerste gedeelte van de soundtrack (vijf nummers) is voor de gezongen stukken. De ondergang van Augustus Gloop betekent de opkomst van de Oompa Loompa's, en dit vind ik zelf het beste nummer van de cd. De rest van de cd is gevuld met instrumentale juweeltjes, zoals The River Cruise en Loompa Land. Een fijne cd om 's ochtends mee wakker te worden.
[ Bericht 1% gewijzigd door dwerg op 19-11-2005 19:02:34 (dwerg is een prutser.) ]
[ Bericht 11% gewijzigd door mariel18 op 21-11-2005 16:58:43 ]
Damn zeg, deze muziek is gemaakt voor mij. Dan kan ik dus alles losgooien in mijn hoofd weer. Ik val weer in de herhaling maar ik moet muziek hebben met een afbrekend karakter. In ieder geval geen zoetsappige R&B zeik en tiesto geneuzel meer. Dat plakt teveel aan elkaar en zet geen zoden aan de dijk ook. Zoden aan de dijk, ik wil een gevoel creeëren als ik muziek luister.
Korn is wat schreeuwerig, misschien iets te schreeuwerig in dit nummer. Het schreeuwerige maakt het al snel irritant luisterbaar. Die stem is iets te dominant. Te schreeuwerig dus.
Dus ik zet hem zo af
Zo ga ik van hoge waardering van dit nummer, naar herwaardering en geef ik het nummer een mindere kwalificatie.
Toch maar afluisteren
quote:Heb ze vorige week live gezien, in de bovenzaal van Paradiso, na het Misplaced Childhood-concert van Fish. Kende ze niet, maar vind het wel heftig, ja. Bijzondere dynamiek.Op donderdag 17 november 2005 21:36 schreef mr_cucumber het volgende:
Explosions in the Sky - The Rescue
Nieuwe EP van Explosions in the Sky, iets minder harde stukken, zelfs wat vocalen hier en daar, een piano. Het klinkt erg lekker met de koptelefoon op in het donker. Vind hem persoonlijk wat minder dan hun vorige werk omdat ze minder uitbarstingen hebben. Maar hij is nog steeds erg fijn.
Hoop dat ik hem toevallig ergens tegenkom want hij schijnt al uitverkocht te zijn.
Opium Jukebox - Head like a hole
Jawel, dat nummer van Nine Inch Nails. Hier door Opium Jukebox in een indiaas jasje gestoken, compleet met tabla's en sitars. Het album heet Music to Download Pornography by (geweldige titel) en daarop steken ze allerhande bekende (alternatieve) nummers in een indiaas jasje. Andere albums heten Never Mind The Bhangra - Here's The Opium Jukebox waarop inderdaad Never Mind the bollocks wordt gecovered en Sticky Bhangra - A Tribute To The Rolling Stones. Minder gimmicky dan bijvoorbeeld Richard Cheese.
quote:Briljante muziek iddOp zaterdag 19 november 2005 18:27 schreef dwerg het volgende:
[afbeelding]
Music from the motion picture Charlie and the Chocolate Factory
Dankjewel
De muziek bij de briljante en ook nog eens ontzettend grappige film van Tim Burton, naar het boek van Roald Dahl. Componist Danny Elfman werkte ook met Burton samen voor films als Sleepy Hollow, Mars Attacks! en Big fish. De volgorde van de nummers op de cd is niet de volgorde zoals ze ook in de film te horen zijn. Het eerste gedeelte van de soundtrack (vijf nummers) is voor de gezongen stukken. De ondergang van Augustus Gloop betekent de opkomst van de Oompa Loompa's, en dit vind ik zelf het beste nummer van de cd. De rest van de cd is gevuld met instrumentale juweeltjes, zoals The River Cruise en Loompa Land. Een fijne cd om 's ochtends mee wakker te worden.
Het gekke is ook dat ik alles, dus ook de muziek op alle fronten overeen vond komen met hoe het in het boek omschreven stond. En ik heb het boek voor het laatst gelezen toen ik een jaar of 8 was. Ik denk dat Roald Dahl ook erg tevreden zou zijn met de film als hij nog leefde
Exodus - Shovel headed kill machine
Met Exodus leek het verkeerd af te lopen. Was de band na tijden weer bij elkaar om Tempo of the Damned op te nemen, vervolgens haken in ras tempo zanger Zetro, drummer Tom Hunting en (last but not least) gitarist Rick Hunolt af. Met name de laatste leek onvervangbaar als de helft van het vermaarde H-team, dat bekend stond om zijn zeer strakke riff-werk. Gelukkig is de andere helft van dat H-team Gary Holt, en die doet zijn naam van Mister Exodus alle eer aan.
Als vervangers regelde hij niet zo maar mensen: gitarist Lee Altus werd bij Heathen weggeplukt, en als je Paul Bostaph (Forbidden, Slayer(!) )als drummer kunt krijgen dan zeg je natuurlijk geen nee! De grootste verrassing is echter zanger Rob Dukes, voorheen actief als......... drumroadie. Geen moment valt deze beslissing verkeerd uit: ongelooflijk!
Met oude bekende Andy Sneap als producer, en Gary Holt als belangrijkste componist, klinkt SHKM natuurlijk direct als Exodus, maar dan wel een streepje strakker en venijniger dan op voorganger TOTD. Dit is Thrash, dit zijn de pioniers en de Grootmeesters.
Verplichte luisterkost voor liefhebbers
So it was with great relief that listeners finally got to enjoy all the creative, daring, explosive power and barely reigned-in lunacy of the band's incredible live performances with the release of their excellent 1995 sophomore effort P.H.U.Q.
Even by main man Ginger's production line standards, tracks like "Just in Lust," "Nita Nitro," and "Jonesing for Jones" rank among the Wildhearts' best material, and opener "I Wanna Go Where the People Go" is quite possibly their best single ever.
Despite being embraced by critics and fans in Britain and across Europe, P.H.U.Q. was to be the Wildhearts' most overlooked masterpiece in America, and it is little wonder that the band never fully recovered from their disappointment.
quote:Op donderdag 28 juli 2005 13:00 schreef Beathoven het volgende:
Het is echter niet de bedoeling dat je slechts een afbeelding van het album en een gekopieërde lap tekst van Allmusic of een andere bron neerzet, het gaat hier om de persoonlijke beleving van muziek.
quote:
Ik vond het wel mooi gezegd, eigenlijk. Maar goed: je hebt gelijk (dat je dat nog wist, die opmerking van ergens in juli?).
Ik heb ze vorig jaar eindelijk live gezien in de Melkweg als voorprogramma van The Darkness. Het was onbegonnen werk omdat iedereen duidelijk The Darkness zat te wachten en een beetje lauw, maar wel beleefd reageerde. De band zette een show neer van formaat, vond ik: niet met vuurwerk en rare verkleedpartijen, maar door technisch moeilijke, maar mede dankzij de -soms- 4-stemmige zangpartijen toch toegankelijke nummers te spelen. Ogenschijnlijk met een nonchalant gemak. En snoeihard. Daar kan ik dus van genieten. Van de CD's ook natuurlijk.
Helaas gaan ze gemiddeld per jaar 3 x uit elkaar en beginnen ze weer opnieuw, dus aan het opnemen van nieuwe albums komen ze niet echt toe. Wel veel compilaties van B-sides en rareties en covers en allerlei gedoe, die dan als nieuwe albums worden gepresenteerd.
Muziek voor als je lange stukken moet rijden.
quote:sodeknetter, goeie band! Dank voor de tipOp zondag 13 november 2005 10:34 schreef tonks het volgende:
Rooney is a five-piece rock band hailing from Los Angeles whose music is reminiscent of artists spanning from the sixties to the present day. Although they have a distinctive style, their sound has been compared to everything from The Beatles to The Cars to Blur. Having toured the nation with acts such as Weezer and The Strokes, Rooney manages to capture elements from the past four decades and make them sound modern today.
Ik vind ze erg goed
Site
Myspace Site
quote:In dit topic kun je plaatsen welk nummer je beluistert. Om het aantrekkelijk te maken voor anderen om te lezen en discussies te laten ontstaan, is het de bedoeling dat je bij elk nummer een korte review of toelichting zet over of bij het nummer of over de artiest. Het is echter niet de bedoeling dat je slechts een afbeelding van het album en een gekopieërde lap tekst van Allmusic of een andere bron neerzet, het gaat hier om de persoonlijke beleving van muziek. Postopkrikken wordt niet gewaardeerd en beloond met een waarschuwing of erger.
Zal ongetwijfeld een nummer zijn die best in het "foute uur" van Q-Music terecht kan komen. Hoorde hem vanochtend op de radio vlak voordat ik naar school moest. Enigste wat ik heb onthouden was rowina en felicit.
Weet dus absoluut niks van de artiest of het nummer, maar ik vind het een erg leuk nummertje en een erg leuk duet. Op basis van het plaatje van de single zal het wel een nummer zijn die in de jaren 80 is uitgebracht.
quote:Al Bano & Romina Power - Felicita.Op donderdag 1 december 2005 17:13 schreef furanku het volgende:
Weet dus absoluut niks van de artiest of het nummer
quote:Ja.. dat weet ik nu wel. Daarom post ik ook in "Wat Luister je Nu".Op donderdag 1 december 2005 17:15 schreef dwerg het volgende:
[..]
Al Bano & Romina Power - Felicita.
hier stond een plaatje namelijk en die had ik gepost, maar kennelijk wordt die niet weergegeven
quote:Je eerste plaatje werkte niet.Op donderdag 1 december 2005 17:18 schreef furanku het volgende:
Ja.. dat weet ik nu we. Daarom post ik ook in "Wat Luister je Nu".
hier stond een plaatje namelijk
Overigens luister ik nu naar Gorky, van Gorky, met daarop onder andere 'Soms vraagt een mens zich af', 'Mia' en 'Lieve kleine piranha'.
Maar ik heb eigenlijk geen zin om een lange beschrijving van de cd te geven. Hij is goed. Dat lijkt me wel voldoende.
Het vierde album van James Dewees, de man achter Reggie And The Full Effect. Eigenlijk het vijfde album als je de re-release van het Greatest hits '84-'87 album meerekent.
De beste man heeft in Coalesce gedrumd, was toetsenist bij The Get Up Kids en is dit momenteel bij New Found Glory. Op dit nieuwste RATFE album zijn leden van The Get Up Kids te horen evenals de zanger Coalesce die in een paar nummers flink meebrult. Tevens verzorgt de gitarist die bij de vorige Coalesce reunion tour gitarist was op dit album het gitaarwerk.
Persoonlijk vind ik het een vooruitgang in vergelijking met het vorige album, Under the tray (of Inside the dust sleeve voor de mensen die dit album op vinyl hebben). Het nieuwe album klinkt iets harder dan het vorige album, maar dit alles wordt nog steeds afgewisseld met debiele poppy liedjes met veel synth geluidjes. Gelukkig staat dit album ook niet voor de helft vol met niet-grappige gesprekken zoals dat bij het vorige wel het geval was.
De eerste twee albums vind ik het leukst, toen gaf het mij nog het gevoel dat deze band meer een soort van uit de hand gelopen grap was.
Erasure - ABBA-esque
Uit 1992.
Daarna hadden ze ook gewoon moeten stoppen.
Vier covers van ABBA (duh) met nerveus spel van Vince Clarke, en Andy Bell als Frida en Agnetha. Voulez-Vous is het beste nummer van het kwartet.
INXS - The Greatest Hits
Tja, ik heb niet zo heel veel te zeggen over deze verzamelaar uit '94. Er staan gewoon 18 hits op. En er zijn niet zo erg veel Australische band zo succesvol geweest als INXS. Vijf nummers van deze cd zijn afkomstig van het album Kick uit 1987. Dat was een goed jaar voor de band. Tien jaar later verhing Michael Hutchence zich. Dat was minder.
Naar aanleiding van het feit dat Tommy Victor op het nieuwe album van MInistry meedoet, m'n Prong collectie maar weer eens tevoorschijn gehaald. Beg to differ is uit 1990 en dat kun je horen, met name in de productie, de drums klinken erg slecht. Natuulijk wel de retestrakke riffs van Tommy Victor, het hakwerk van Ted Parsons en de hardcore invloeden die er toen nog in zaten.
[ Bericht 3% gewijzigd door bartrid op 02-12-2005 23:03:13 ]
1 van de bands die in de loop van carriere vaker van stijl is geswitched dan iemand met diarree van ondergoed....Begonnen als ultra ruige doom/death metal band (debuut Lost Paradise en niet te vergeten het trendsettende album Gothic) gingen ze daarna richting Metallica toen die the black album uitbrachten, vervolgens klonken ze meer Depeche Mode als Depeche Mode zelf en het intro van dit nummer doet me wel heel erg aan Rammstein denken. Bovendien vind ik de albums vaak inzakken na een aantal nummers. Tijd om naar iets anders te luisteren dus
David Usher - My way out
Een nummer van zijn 2e cd: Morning orbit (2001).
Moet eerlijk bekennen dat ik sommige nr's van die cd echt niks vind, maar My way out en Black black heart zijn wel erg mooi
.
Weet verder ook weinig van 'm, mja hij komt uit Canada en is ook nog zanger van de band: Moist ..that's it
. Ohw en 27 oktober is zijn nieuwste album If God had curves (de 4e alweer) uitgekomen. 
Portishead - Roseland NYC live
Live-cd van deze band uit Bristol, uitgebracht in 1998, en gisteren voor iets minder dan 10 Euro gekocht bij Sounds in Rotterdam. Negen van de elf nummers zijn opgenomen in de Roseland Ballroom, in New York, vandaar de titel. Het is niet zo maar een live-cd, de band wordt begeleid door een 35-koppig orkest. Vooral een nummer als 'All mine' klinkt nog mooier door de toevoeging van echte blazers en strijkers. Het is lastig om één uitschieter op dit album te noemen, de combinatie van het orkest, de stem van Beth Gibbons, het scratchen van Geoff Barrow, het gitaarspel van Adrian Utley: het vult elkaar perfect aan. Portishead klinkt donker, sfeervol, filmisch. Een ander pluspunt van dit album is ook dat het publiek stil blijft tot een nummer is afgelopen, en dat er niet zoals bij mTV Unplugged overal doorheen wordt gegild.
Controller.controller - X-amounts
Ok, volgens 3voor12 hebben ze net een ep'tje uit, een ep die ik al bijna een jaar grijs draai. De voordelen van de combinatie internet/creditcard.
Controller.controller is een canadeze band (natuurlijk, zijn er in 2005 nog bands die niet uit Canada komen? Of was die hype ook al 2004 en achterhaald. Anyway. De band maakt een soort dance maar dan in traditionele rockbezetting, dus drums, gitaren en bas. En een zangeres natuurlijk, maar das logisch. Op de EP bewezen ze dat dit erg goed werkte, 25 of meer minuten pure feestmuziek met een 80s retro tintje. En toen kwam er een volledig album en ga je je afvragen of ze ten eerste dit kunnen voortzetten en ten tweede een heel album kunnen volhouden.
Nou, beide blijken een duidelijke 'ja op te leveren. 40 minuten krap aan dit keer, en het is bijna net zo goed als de ep. Misschien dat de beste ep nummers iets beter zijn dan de beste album nummers, maar gemiddeld genomen is het gewoon erg goed. 2005 is best een leuk jaar zo.
Blush music bevat fragmenten uit het zelfgetitelde debut-album 'Woven Hand'. Deze zijn uit elkaar gerekt of juist in elkaar gedrukt tot ambient achtige stukken waar je echt in meegezogen wordt. Het meest frapante aan deze muziek is dat je Edwards in sommige tracks hoort zingen maar het klinkt alsof hij helemaal niet aanwezig is. Op deze CD is hij als een ronddolende geest die zo nu en dan zijn stem laat horen. Aangevuld met duistere geluiden van wegvliegende kraaien, krakend hout en vage stemmen op de achtergrond maken dit alles tot een meesterlijk stukje vakwerk qua productie
Oh ja, de CD is een stuk beter als je het eerste album hebt gehoord.. dan hoor je namelijk dat beide platen verwant zijn aan elkaar maar dat er toch een wereld aan verschil in zit.
quote:Edwards' cover of Bill Withers' "Ain't No Sunshine" gets a reprise. This time menacing bird caws, distant voices, what sounds like a crackling fire, and a raga-like banjo make for a deeply affecting 14-minute mini-epic of psychedelic gospel-folk. The ultimate track, "Story and Pictures" (which also appeared on the first Woven Hand disc in different form), is maybe the best piece of music Edwards has ever recorded. Heartbreaking yet strangely uplifting, the song uses a simple piano figure, an acoustic guitar strum, and Edwards' haunted (or haunting) vocals to communicate a dark, almost mystical beauty.
Serena-Maneesh
Noorse band, dan denk je aan Aha of Immortal... maar ook Motorpsycho, en die laatste lijkt dit het meest op. Maar dan wel Motorpsycho op hun hardst, eigenlijk zijn een aantal britse of amerikaanse vergelijkingen beter op hun plaats. Trail of Dead, denk Source tags & codes zonder het saaie deel na track 4 ongeveer, Ride in hun Nowhere periode, Band of Susans en My bloody valentine als verplichte referenties zodat je weet in welke richting je zoeken moet. Muren van gitaar geweld dus.Is het echt 2005?
edit: van Psychonaut, dacht ik.
[ Bericht 18% gewijzigd door Grobbel op 11-12-2005 23:13:18 ]
quote:Ze komen beide uit NoorwegenOp zondag 11 december 2005 22:57 schreef Grobbel het volgende:
Persoonlijk zie ik die link tussen Serena-Maneesh en Motorpsycho weer niet echt (al is de hoofdriff van S-M's eerste track op het album wel van MP gejat, al kan ik even niet op het bijbehorende nummer komen), maar het is wel een fijne plaat, dat zeker.
en ik heb Motorpsycho ook wel eens behoorlijk harde nummers horen spelen.
Zo goed ken ik Motorpsycho niet eens, ik heb ze wel eens live gezien. Ging meer om de Noorse connectie...Ik weet ook niet zoveel over haar te vertellen. Behalve dat ze zelf teksten schrijft en ik ze
behoorlijk waardeer. Jong meisje, de zoveelste, amerikaanse rockster.
Vergelijbaar met de altos alhier. Vind het een leuk nummer dit. Vooral omdat het zo goed verwoord
wat verlegenheid inhoudt
The Cure - The head on the door
Geniaal album van The Cure; en een van de beste jaren '80 albums allertijden IMHO
Dit album is een mix van post-punk en new wave, waarbij het gebruik van synthesizers niet geschuwd werd... het album ademt een authentiek jaren '80 sfeertje uit, aanrader!
Deze in Duitsland ontzettend populaire band heeft een aangename sound. Ze zijn een beetje de Krezip van Duitsland. De jeugdige bandleden hebben tot nu toe allemaal TOP10 hits gemaakt.
O.a.: Geile Zeit, Warum, Regen und Meer. De meest recente hit is Warum.
Kijk en luister hier naar Juli
Gisteren naar de Ramroosjes geweest, de Heideroosjes als Ramones-coverband. Dat was ontzettend goeie shit, zodoende nu maar weer al m'n Ramones platen te voorschijn getrokken. Ik zit lekker te flashbacken op wat wat mij betreft het beste album van dit stelletje
Hier ben ik nog wel een paar uurtjes zoet mee
[ Bericht 3% gewijzigd door Sjoewe op 16-12-2005 14:56:38 ]
quote:Sinds wanneer ligt New York aan de Westkust?Op vrijdag 16 december 2005 14:47 schreef Sjoewe het volgende:
Ramones - California Sun
stelletje californische junks
quote:Je hebt gelijkOp vrijdag 16 december 2005 14:51 schreef Mark het volgende:
[..]
Sinds wanneer ligt New York aan de Westkust?
California sun zat ik te luisteren 
Discipline - End of the road
Traditionele streetpunk band uit Eindhoven, die het heel erg goed doen bij onze oosterburen. Niet moeilijk doen, maar lekker pakkende ragnummers over voetbal, knokken en het leven op straat.
Hier gaat het tempo iets omlaag, en de teksten gaan eens wat verder dan gebruikelijk,maar toch klinkt het nog behoorlijk lekker.
Heerlijk album verder voor iedereen die wel van wat beukwerk houdt.
Klinkt prachtig. Ik ben er meteen verslaafd aan. Had retriever al op mijn PC staan, maar deze lijkt me toch iets beter. Nu ja, op het eerste gehoor.
Bee Gees, ja ook leuk. Donna Summer, mwoa, kan. Rose Royce, niet verkeerd. Maar zeg nou eens eerlijk, dit is toch het aller, allerbeste disco-plaatje ooit gemaakt. Bernard Edwards op bas en Nile Rodgers op gitaar zorgen voor de herkenbare sound die Chic aan het eind van de jaren '70 in de hitlijsten bracht. Zeven minuten lang, begint met koebellen, daarna de zangeressen die zwoel I want your love zingen, en tot slot drie en een halve minuut instrumentaal met nog meer toeters en bellen. Een meesterwerk.
Meesterlijk nummer van het gelijknamige album. Rustige en simpele opbouw waarna de powerchords er in knallen. Na een lange dag op school is dit voor mij een heerlijk nummer om even alles van me af te zetten. En de rest van Tool volgt hierna ook.
Ik hoorde op KinkFM dat in april een nieuw album uitkomt en ze staan op Pinkpop dit jaar! Ik kan niet wachten; Tool kicks ass!
quote:je weet dat we nu nog in 2005 leven he?Op vrijdag 16 december 2005 21:20 schreef Clashback het volgende:
Tool - Lateralus
[afbeelding]
Meesterlijk nummer van het gelijknamige album. Rustige en simpele opbouw waarna de powerchords er in knallen. Na een lange dag op school is dit voor mij een heerlijk nummer om even alles van me af te zetten. En de rest van Tool volgt hierna ook.
Ik hoorde op KinkFM dat in april een nieuw album uitkomt en ze staan op Pinkpop dit jaar! Ik kan niet wachten; Tool kicks ass!
momenteel staat deze plaat bij mij ook weer eens op, maar echt, ik vind er nog altijd niets aan. Het begint al met het te lange openingsnummer, waar geen einde aan lijkt te komen (en in dit geval is dat niet positief). Ik weet het niet, maar echt nergens grijpt dit album me, wat Aenima wel constant weet te doen. Ja de nummers zitten nog best wel goed in elkaar, maar alles mist de scherpte die Aenima wel heeft. Ondanks dat zal ik hun nieuwe cd zeker een kans geven, maar het zal waarschijnlijk wel weer lang duren voordat Lateralus weer in m'n speler komt.
quote:Op vrijdag 16 december 2005 16:25 schreef Nosh het volgende:
[afbeelding]
Discipline - End of the road
Traditionele streetpunk band uit Eindhoven, die het heel erg goed doen bij onze oosterburen. Niet moeilijk doen, maar lekker pakkende ragnummers over voetbal, knokken en het leven op straat.
Hier gaat het tempo iets omlaag, en de teksten gaan eens wat verder dan gebruikelijk,maar toch klinkt het nog behoorlijk lekker.
Heerlijk album verder voor iedereen die wel van wat beukwerk houdt.
Meesterlijke avatar trouwens
Damage Manual bestaatuit Chris Connelly (oa Revolting Cocks), Jah Wobble, Geordie Walker (Killing Joke) en Martin Atkins. Een industriele supergroep. Denk Killing Joke achtige riffs, gecombineerd met Jah Wobble's geweldige basslijen, de vervormde vocalen van Chris Connelly en allerhande electronica van de hand van Martin Atkins. Heerlijke plaat.
had dit nummer op een sample cd gevonden, volgens mij hebben ze nog geen cd maar klinkt erg goed. beetje goede nieuwe rockband kon geen kwaad.
http://www.silversunpickups.com/main.htm
hier kan je het nummer horen gaat vanzelf spelen.
Kissing families dat nummer
laat ff weten wat jullie er van vinden..
De eerste is Midnight Audio van Joey DeGraw (de broer van Gavin Degraw die nu redelijk bekend aan het worden is hier in Nederland na de hits: I Don't Wanna Be, Follow Through en Chariot). Zn broert heeft het alleen niet zo platenmaatschappijen dus met zijn carriere gaat het niet zo snel als die van zn broertje....maar het is wel erg fijne muziek! Aanrader: Sunny (met broertje Gavin op de backing vocals) en Exhoration.
De tweede is de nieuwe cd van Josh Kelley. Zijn andere cd "For The Road Home" was al erg prettig om naar te luisteren en zoals de titel al doet vermoeden is het een erg relaxde auto-rij cd. Almost Honest doet het ook erg lekker in de auto maar ik vind m persoonlijk net een tikje fijner dan de eerste. Uitschieters: Love is Breaking My Heart, Almost Honest en Didn't Hear That From Me.
Verder heb ik er wat nummers van Will Hoge (o.a. Rock & Roll Star en Not That Cool) doorheen gemengd.
Wat een artiest! De veel te vroeg overleden Dolphy speelt op dit album bass-clarinet en fluit (geen gebruikelijke instrumenten, dat maakt het zo leuk) en doet dat gewoon heel goed. Velen zeggen dat het geen goed album is om met jazz te beginnen maar dat vind ik onzin. Dit was een van mijn eerste jazz-cd's en ik kon er van meet af aan van genieten.
Kortom, hou je van jazz en ken je Dolphy nog niet, dan is dit een goede plaats om te beginnen.
. 
Bijzonder toepasselijke titel voor een nog steeds briljante plaat: pure popsongs bedolven onder een muur van feedback. Een klassieker!
Band naam: nearLY
CD titel: Reminder
(officiële release datum (in de VS): 20 december 2005)
nearLY is de creatie van de nu ex-drummer van Nine Inch Nails, Jerome Dillon. Hij heeft bijna alle intrumenten op de cd gespeeld(o.a. gitaar, bas, drum, piano). Verder heeft hij de hulp ingeroepen van Claudia Sarne (ex-12 rounds) die met hem de teksten geschreven heeft en zingt op dit album. Ook Greg Dulli (ex-Afghan Whigs) heeft op een nummer meegezongen. Je kunt het niet echt een band noemen, meer een project van Jerome Dillon met wat hulp van vrienden (vind ik)
Het is niet zomaar een cd. Geen standaard rock of alternatieve cd. Het is heel moeilijk te zeggen wat het wel is. Het doet me meer denken aan een soort soundtrack. Het heeft een aantal instrumentale stukken, die heel veel verschillende emoties oproepen. De stem van Claudia Sarne past perfect bij de muziek die Dillon gecreërd heeft.
In de cdhoes staat dat het de bedoeling is dat je de cd 's avonds, in het donker beluisterd en heel hard, zodat je de verschillende lagen muziek kunt horen...
Ik luister nu naar het nummer "Prins Hendrik", één van mijn favoriete nummers op het album.
Hm. Het orgineel van Tegan & Sara ken ik zo goed, zo vaak gehoord vorig en dit jaar. En toen kwamen Jack & Meg met hun versie. Ik wist niet wat ik moest verwachten, maar nu ik het hoor weet ik nog niet wat ik er mee moet. Zijn ze nou serieus en is dit een briljante tribute of maken ze het nummer belachelijk? Lastig. Kost nog wel een paar keer luisteren voor ik weet wat ik er mee moet. Hoop ik.
Een uiterst experimenteel en innovatief remix album van Richie Hawtin's Concept series, waarbij de term 'minimaal' opnieuw gedefinieerd wordt.
Hiervoor heeft Brinkmann z'n eigen platenspeler gemaakt met 2 naalden;
quote:met als resultaat een prachtig, diep meesterwerkConcept 1, composed by Richie Hawtin, marked a yearlong correlation between musical development and the progression of time. The original series (1996) of 12 monthly twelve-inch singles comprised of 24 tracks, strictly limited to 2000 copies per release, was a timely musical emission of that moment. Before the compiled CD release of Concept 1 96:CD in February 1998, Thomas Brinkmann (Cologne, Germany) visited Windsor to play Hawtin some of his "Variations" of Concept 1. The results unfolded a new structure from the original material, exposing a new side of Hawtin's compositions.
Explaining his custom system to produce the Concept 1 Variations, Brinkmann notes, "I used a self-made turntable with 30 kilo plate, and two SME 309 Tone Arms utilizing both Ortofon and Van den Hul moving-coil pickups." Using the original Concept 1 records on his two-arm turntable, Thomas found unheard dynamics within these recordings. Even the imperfections of the vinyl pressing process find new character within his Variations. "The interventions with the actual vinyl are few: I slowed down the speed of the record and used the left pickup (arm) for the left channel, and the right pickup (arm) for the right channel. I found out that the use of different pickup systems for both channels is important for the sound," Brinkmann adds. "It's possible to hear a melodic displacement between the channels."
Re-thinking the depth of sound, Thomas said, "I don't believe in creativity, but in sensibility. We have to invent the things to make them visible or audible, even though they had been there before, only invisible and inaudible." Through his unique angle of attention, Thomas has allowed us to hear what he hears, something that was there but unheard until now. Summing up his technique, Thomas mentions, "With a little intervention and displacement of elements, the Concepts are sounding different. The same information they had before, but two times present. Like the idea of cloning and twins: still Richie's DNA with a little mutation. A different groove."
In the spirit of MINUS, Thomas has used an untraditional technique based on theories of alternative listening and experimentation to produce an image of difference. A scientific yet natural way of revealing the complexity of what was originally deemed minimal.
Richie Hawtin
Dankzij Z draai ik dit album nu weer. Ik was vergeten hoe goed het is. Dat doe ik vaker bij deze, en dan draai ik het weer en dan denk ik van Wow! Kruising tussen Bangles (1e), Raveonettes (zonder stofzuiger) en Shop assistants (alsof dat iemand helpt).
Deze vrouw maakt met haar blije soort Reggae , dancehall achtige liedjes toch wel een mooi lijstje met muziek. In tegenstelling tot andere drukke, dansopwekkende dancehall nummers is dit liedje een rustig akoestisch nummer met een erg goed overnagedachte tekst.
Een goede uitleg van wat Tanya nou eigelijk vind van de wereld en dit verwerkt met een goeie tekst. Zinnen als :
But maybe hoping for a change is a dream
Maybe life ain't as bad as it seems
But if dreamin' is the best i can do
Then i would be dreamin' my whole life through
De muziek zelf is ook gewoon mooi, rustig en ik zelf kan er uren naar luisteren vooral ook omdat rond deze tijd mn kop er even niet na staat om lekker feest te vieren, qua omstandigheden en andere dingen hier.
Echt een aanrader.
Muzikaal geweldig, hij zingt het op een bepaald gevoel waar ik echt kippenvel van krijg, meer valt er gewoon niet over te zeggen!
Hotel Costes, Vol. 2 La Suite
quote:Ik wil het even over dit nummer hebben.Mr. Scruff - Get a Move On
Dit is een naar mijn mening up tempo jazz nummer met daar in een lekkere dans beat verwerkt. Het nummer past perfect op deze cd. De CD op zich begint vrij rustig met lekkere lounge muziek. Naar mate de tijd verder tukt en je een paar nummers verder bent komt de cd ook meer tot leven in de zin van wat meer tempo. Mr. Scruff - Get a Move On vind ik een geweldig nummer door de mix van klasiek/jazz/ dan muziek. Ik vind over het algemeen een dance nummer in combinatie met instumenten altijd wel iets speciaals hebben.
In dit geval hebben ze een up tempo beat gepakt die het gehele nummer het zelfde is. Daar door heen laten ze een viool elke keer het zelfde deuntje spelen in combo met een trompet die elkaar elke keer afwisselen met elk hun eigen stukje melodie. Er tussen door zingt een jazz muzikant get move on boy. En nog wat andere hele korte tekst.
Juist omdat ze elk stukje zijn eigen melodie heeft en dat samen komt op het juiste moment ontstaat er een erg lekker nummertje naar mijn mening dan.
Deze cd moet je als volgt zien. Je begint lekker met nummer 1 tijdens het schoonmaken. Op een gegeven moment pak je de stofzuiger om eens door je kamer heen te gaan vervolgens kom je aan bij Mr. Scruff - Get a Move On en je merkt dat je opeens vrolijk staat mee te bewegen op de beat. En dat blijft zo door gaan met deze cd aan.
zo beschrijven ze zelf hun cd's
quote:An eclectic collection of jazz-styled funk with a dash of cocktail lounge marks Costes La Suite as another standout by France's Stephane Pompougnac.
[ Bericht 4% gewijzigd door ook_gek op 31-12-2005 11:33:08 ]
Matera is Mick Harris van Scorn samen met Teho T. van Meathead. Muzikaal ligt dit in het verlengde van Scorn ten tijde van Zander, dat wil zeggen slome hiphop beats, subbassen en allerhande vreemde geluiden in de achtergrond. Verassend zijn echter de vocalen die in sommige nummers opduiken en de snellere drum and bass nummers.
Carcass - Heartwork
Op de een of andere manier ben ik altijd met een wijde boog om Carcass heen gelopen. Of het nu de albumcovers waren, de titels of de connectie met Napalm Death: het trok me niet zo. Maar je wordt ouder en geeft bands een tweede kans. Sommigen blijven ruk (Radiohead), anderen blijken dan toch wel bijzonder leuk. Carcass is voor mij een duidelijke exponent van de tweede categorie.
Ik ben met Heartwork begonnen, omdat deze (volgens de reviews) meer metal-invloeden zou hebben, en als schoenmaker blijf je toch liefst dicht bij je leest
Ik ben niet teleurgesteld: Heartwork is een plaat die elke liefhebber van stevige metal zou moeten hebben.Voor diegenen, die Carcass al kennen is een recensie natuurlijk oude mosterd na de maaltijd, maar voor mensen, die hun horizon willen verbreden: ga eens luisteren. Ik heb er in ieder geval geen spijt van
Dus allemaal checken
Army of the Pharaohs - Battle Cry
Jah jah.....er komen altijd momenten van Metallica terug. Iedere keer weer. Soms lig ik in bed tijdens slapeloze nachten en luister ik ieder nummer met een gevoel van, alles komt goed
Straks Iron Maiden opzetten. Morgen naar de bibliotheek misschien om 6 cd's van Iron Maiden te lenen en te rippen en daarna alles van AC/DC nog en zo nog wel meer.
Ik begin bij het bekende en wil eindigen bij het onbekende. Bekende in de zin van, iedereen kent Metallica, AC/DC en Iron maiden.
, , , , . Een voor mij tot nog toe onbekend DCD nummer; het staat op geen van hun reguliere studioalbums, maar alleen op de box 1981-1998. Maar o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o o ( 
) wat een mooi nummer! 
, 
. Tranentrekkend mooi. Aanrader voor alle fans die het ook niet kennen.