Wij kennen de Nederpop, onze Zuiderburen praten over Belgopop. Natuurlijk kennen jullie K's Choice waarvan Sarah Bettens een fraaie spinoff begaat. En het morantische Clouseau of de mooie Belle (hee, een pleonasme) Perez. Carnavalsdieren onder jullie schreeuwen schor Raymond van het Groenewoud, een enkele muziekliefhebber komt met Hooverphonic of Novastar op de proppen. Netals ik denk dat jullie op de goeie weg zijn - ik verwacht een Laïs uit iemands lippen vallen - valt de stilte des te harder. Zita Swoon en Zornik wordne niet meer genoemd, en ook Jasper Steverlinck is niet bij jullie opgekomen.
Terwijl hij zo'n mooi album heeft gemaakt. Zijn debuutalbum bevat zoals vandaag de dag te doen gebruikelijk covers. Maar dan wel dusdanig vertolkt dat ze original dreigen te worden. Zijn stem viel me voor het eerst op bij het luisteren naar verzameld werk van Scala, met de Kolacny broertjes. Waar ik Scala vandaan haal? Ooit een meisjeskoor gespot op de Belgische TMF Awards, met een sobere, klassiek neigende vertolking van Like a virgin. Slechts ondersteund door piano klinken popsongs uit bronzen kinderkeeltjes erg charmant. Maar dan wel een koor dat echt kan zingen, geen lokale vertegenwoordiging van een katholieke parochie! Van God los, met Monza is een niet te missen muzikaal oorgenot.Terug naar Jasper die Life on Mars weergaloos samen met hen vertolkte.
Wat een stem en emotie. Op het moment dat ik naar zijn website
www.jaspersteverlinck.com surfte bleek hij overigens wegens ziekte tot in oktober 2005 al zijn optredens te moeten schrappen. Nu hou ik data en plaatsen dichtbij in de gaten om hem live te gaan bekijken. Ooit bij het zappen wees Anne me op een liveregistratie op de Belg, die toen nog 2 nummers duurde. Ik kan bijna nergens beeldmateriaal van hem vinden, dus focus ik me op zijn album: 11 nummers, bonuscd met 5 nummers erbij.
Aftrap van dit meesterwerk is Sympathy van Marillion, welke met violen in een zigeuner/jazzy jasje wordt gestoken. Kippenvel altijd weer bij het horen van Insensitive, welke als single is gelanceerd. Life on Mars en Late Again sluiten het album af op een manier waardoor je bij de laatste klank verlangt naar meer. Hij doet in mijn oren soms denken aan de Beth Hart van Leave the Light on. Dramatisch mooi druppelen tranen van zijn stembanden. De begeleiding is dan weer jazzy, dan weer ingetogen met slechts piano.
Van deze jongen gaan ook wij meer horen. Dat moet wel. In tegenstelling tot mijn vergeefse kruistocht voor Aussie Butterfly Boucher, kan het niet zo zijn dat dit stemgeluid niet de grens over komt. Daar zijn zijn nummers te mooi voor.
Zo zou ik ieder nummer met lof kunnen toewuiven. Liever nodig ik je uit eens te komen luisteren, of zelf eens op zoek te gaan naar deze jonge Belgische artiest. Blijf niet hangen in Nederland, je hoeft niet het Kanaal of de Atlantische Oceaan over, maar durf je oor eens te luister te leggen over onze zuidgrens!