Het OUD Estafette topicquote:Op donderdag 22 januari 2009 14:47 schreef Faja-Lobi het volgende:
Ik zag in het krantje van de creche een estafette staan waarin 1 ouder een aantal vragen krijgt voorgeschoteld en deze kan dan de estafette door spelen aan een andere ouder, een die je zelf kiest.
Het leek mij een leuk idee om hier op FOK ook zo een estafette te beginnen.
Vertel iets over je zelf,
wie je bent,
waar je (ongeveer) vandaan komt,
wat je zoal doet in het dagelijkse leven,
wat zijn je hobbies,
je grootste passies,
welk boek staat op je nummer 1 lijst of welk boek lees je momenteel,
welke film is je-van-het,
voor welk gerecht kunnen ze je 's nachts wakker maken,
wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc)
etc etc
en last but not least, stel een (persoonlijke) vraag aan de volgende van de estafette.
Het OUD Estafettetopic deel 2
Het OUD Estafette Topic deel 3
Het OUD Estafette Topic deel 4
Het OUD Estafette Topic deel 5
Het OUD Estafette Topic deel 6
Het OUD Estafette Topic deel 7
Het OUD Estafette Topic deel 8
Het OUD Estafette Topic deel 9
Het OUD Estafette Topic Deel 10
Het OUD Estafette topic deel 11
Faja-lobi [updated op 23-02-2009]
Maneki.neko [updated op 22-02-2009]
Spuuglokje
bix
Marie
Rewimo
pinquit
Huup
Swets
Lois
Macka
PM-girl
KP
Troel
p_iglet
Belana
livelink
MeNicole
Kersjes
Sjak
Moussy
Stout
Brighteyes
just me
Yvonne
shmoopy
Moonah
Vivi
Slaapmeisje
Rockabella
Poppejans
Bass-Miss
Icicle
Lishe
debuurvrouw
ET
dutchie
phluphy
snoopy
Oxymoron
Miss_Sly
Texelonia
kleurdoos (dakota)
Memmel
Vicky
Saffier
Reinhilde
Owlet
cattie
m@x
Loena-tik-
Five_Horizons
Grijs
Luchtbel
knorretje
jessie
Rottdog
Ireth
Madelieve
Guuzewuus
Bla_Bla_Bla
k_i_m
gr8w8
amaranta
Juup©
_Ingrid_
freecell
DaviniaHR
Ynske
Jojogirl
Sjeen
Beessie-Jen
Ymme
mijsje
mefke79
flugeltje
DJMO
Maffemuts
Tan
_Bar_
Diaan73
Estrys
Vlindur
Leonieke
Asyniur
Flower-Ti-Amo
Tessie
Chell
Innepin
Ticootje
appelsap
Sugar
Lily
Fuente
evenstar
Tazz
Digger
Igraine
Jelief
Pandora73
Mrien
LovelyLady
Linda2205
Raissa
Fruppel
Pvoesss
Zweefvliegje
Joshua.
oeke
Incantrix
Lijnloos
Marlinde
McLaura
Basboussa
Orea
Sorbootje
Becky27
Ssserpente
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 05-07-2011 11:11:39 ]
quote:Op zaterdag 13 november 2010 22:13 schreef innepin het volgende:
Ssserpente, vooropgesteld dat mijn vader heel anders is dan de jouwe, herken ik het wel heel erg dat je zegt dat je twijfelt over contact, "want het blijft wel je vader". Daar worstel ik ook al jaren mee en makkelijker wordt het niet. overigens herken ik ook het "al het speelgoed afpakken en weggooien als de slaapkamer niet netjes was" en mijn vader heeft ook geprobeerd mij in rechte te betrekken omdat ik een minder vriendelijke opmerking op mijn persoonlijke blog had geplaatst over hem, toen ik vijftien wasMaar mijn vader is voornamelijk zelf in de war, denk ik, en heeft nooit moedwillig míj aangevallen. Ik vind dat echt verschrikkelijk om te lezen, hoe een vader zich zo tegen zijn kind kan keren.
Ik vind het dapper dat je het opgeschreven hebt!
quote:
Ik vind jullie verhalen allemaal zo bijzonder. Ze laten toch steeds weer zien dat echt ieder huisje zijn kruisje heeft. Ook degenen waarvan je soms denkt dat ze het allemaal zo goed voor elkaar hebben.
Maar ik vind het vooral mooi om te lezen hoe iedereen door de (meer of minder) nare tijden heen is gekomen en er door gegroeid is. Jullie zijn allemaal op je eigen manier stoere wijven! En bedankt dat jullie ons een inkijkje in jullie levens geven.
Serpente, ik kan me goed indenken dat je nog een tijd zult worstelen met je herinneringen en je gevoelens voor je vader. Hopelijk kun je het allemaal een plekje geven.Je bent een kanjer.
quote:
Ik ga een club voor witte raven oprichten denk ik
Ssserpente, jij mag er ook bij komen
en het is waar wat andere hier ook zeggen: niet jij bent het schuld maar je vader. Maar ik voel hetzelfde naar mijn ouders toe: ik vind het zielig dat ze zijn zoals ze zijn en dat ze zichzelf (en anderen) daarmee veel verdriet en pijn doen. En ook ik ben elke dag bang dat ik (teveel) trekken van mijn moeder heb
quote:
Serpente, al gaat het 3 topics lang over jou! Weet je, ik vind dat juist fijn om te lezen. Ten eerste omdat het me boeit, ten tweede omdat het me fijn lijkt voor jou. Dit is toch een soort uitlaatklep.
Wat je zegt over dat jij het gevoel hebt dat het aan jou ligt... ik kan het in een bepaalde zin wel begrijpen. Als er jarenlang zo tegen je gedaan wordt en er worden bepaalde dingen gezegd, dan ga je dat vaak ook geloven, zeker op die leeftijd ben je daar gewoon vatbaar voor. Neemt niet weg dat de volwassene dat hoort te weten en daar rekening mee hoort te houden.
Hahaha, ik geloof dat mijn secret santa een balletje heeft opgegooid. Serpente, lief dat je hem doorgeeft. Ik schrijf met liefde en plezier een stukkie hoor. Dat wordt wel pas eind van de week denk ik.
quote:
Sserpente ik zit hier echt met tranen in mn ogen te lezen. Ik vind je juist zo dapper en sterk! En alles wat je schrijft is zo herkenbaar. Nou ja, ander verhaal natuurlijk, maar wat je zegt over dat het je raar lijkt van een ander te moeten horen dat je vader overleden zou zijn ooit, maar dat hem weer zien ook geen optie is.. En ook wat je schrijft over de schuld bij jezelf blijven zoeken terwijl je toch ook wel weet dat het niet jouw schuld was..
Ik vind het echt knap dat je er zo over schrijft en dat je je leventje nu gewoon leeft. Jemig..
Ik ben benieuwd naar je verhaal 
Nou, beetje gek wel hoor. Volgens mij zit ik nu al 6 jaar op Fok! maar heb ik nog nooit echt echt iets over mij verteld. Ik hoop er wat gezelligs van te kunnen maken en dat het ook leesbaar is en niet heel onsamenhangend
.Mijn naam is Marlies. Ik ben 32 jaar en woon in Tilburg. Ik ben getrouwd op 9-8-7 met mijn grote liefde O. en we hebben een zoon Joep, die is nu net 18 maanden geworden.
Tilburg, daar ben ik geboren, opgegroeid en ik wil er niet meer weg. Op exact de uitgerekende datum 31 mei 1978 werd ik geboren in het ziekenhuis. Mijn moeder was toen 37, mijn vader 46. Ik was een nakomertje en voor mijn moeder de eerste en tevens laatste.... Mijn vader was getrouwd met een Indische vrouw M. Samen met haar kreeg hij 3 kinderen. Mijn 2 broers en zus. Zijn eerste vrouw kreeg kanker en overleed toen hun kinderen 6, 7 en 9 waren. In zijn eentje kon mijn vader het moeilijk bestieren en hij plaatste in het lokale krantje een oproep voor een huishoudster. Mijn moeder reageerde daarop... Tja, van het een kwam het ander en ik werd geboren toen de rest allemaal al tieners waren.
Ik ging naar de basisschool, was een beetje een dikkertje, maar werd er niet mee gepest. Mijn basisschooltijd daar kijk ik met liefde en plezier op terug. Mijn vader was ook erg geliefd bij andere kinderen. Als hij het schoolplein op liep dan had hij er soms wel 4 of 5 aan zijn been hangen. Soms was ik jalours. Mijn zus kreeg een dochter in 1987. Mijn nichtje. Samen met mijn vader kwam mijn nichtje mij van school halen. Ik zie nog dat kleine snoetje (ze zal toen net een jaar geweest zijn) boven het gordijn van ons klaslokaal uitkomen. Op de basisschool had ik veel vriendinnen. Geen daarvan is gebleven toen ik naar de middelbare school ging.
Mijn ouders hadden een caravan in Oisterwijk, op camping de Rosep. Ieder weekend gingen we daar heen. Heerlijke tijd gehad! Leuke vriendinnen op de camping, hutten bouwen, naar de speeltuin, zwemmen. In de zomer gingen wij nooit op vakantie, we zaten op de camping.
Goed, de mavo. Op mijn dooie gemak gehaald. Ik hoefde er niet veel voor te doen. Achteraf zeiden ze: "Zij had naar de havo gemoeten", maar ja... da's achteraf. Ik merkte dat ook ik wat meer aandacht kreeg voor het mannelijke geslacht... zij echter niet voor mij. Te dik denk ik. Ik ontwikkelde anorexia. Was 1.70 en woog op mijn 15e 50 kilo. Als ik nu foto's zie, dan denk ik ook... dat ziet er echt niet gezond uit. Door mijn zus ben ik naar een arts gegaan.... zij was de eerste die aankaartte dat ik een eetprobleem had. Op mijn 17e was ik van de anorexia af. Maar eten... dat zal volgens mij mijn hele leven een probleem blijven. Verder was de mavo een leuke tijd.
Na de mavo begon ik te puberen. Ik ben tot die tijd een heel rustig kind geweest en ik weet nog steeds niet waardoor het kwam of wat het heeft getriggerd, maar dat sloeg om. Ik ben een jaar niet naar school geweest. Had een vriendje en hij studeerde niet en werkte in het weekend. Overdag hing ik hele dagen bij hem, rookte een jointje mee met hem en zijn vrienden. Deze relatie ging over toen ik er achter kwam dat hij vreemd ging.
Daarna heb ik nog 2 andere relaties gehad. Eentje met een junk. Daar heb ik even mee samen gewoond toen ik 18 was. Tot ik thuis kwam en er een vreemde kerel in dat huis zat... die zei dat R. bij hem coke had gehaald, maar niet kon betalen en dat ik dat nu even in natura ging doen. Als ik er aan terug denk, dan bonst mijn hart weer in mijn keel, voel ik de adrenaline. Volgens mij heb ik nog nooit zo hard gerent. Mijn buurjongen A. gebeld, die kwam me halen. Hij heeft later R. geloof ik in elkaar geslagen en R. heb ik nooit meer gezien. Toen kwam T. Ik was smoorverliefd. Hij ook, ... helaas op half Tilburg. Na 3 maanden hoorde ik dat zijn bijnaam de ChupaChup van Tilburg was.
Ik ging ondertussen naar de MEAO. Aan deze opleiding heb ik 2 super vriendinnen overgehouden. Diploma gehaald en ging aan het werk bij de ING.
Toen begon er een jaar vol stappen. Veel alcohol. We gingen altijd met hetzelfde groepje op stap. Ik, een vriendin van mij en vier jongens. We hebben veel gelachen, veel meegemaakt. Met regelmaat gingen we ook met zijn allen naar Centre Parcs een weekendje. Deze vriendengroep is uitelkaar gevallen toen ik O. leerde kennen. Voor mijn ouders was die stap tijd vreselijk. Ik kwam soms hele nachten niet thuis... soms belde ik dat ik niet kwam, soms belde ik niet en stond ik om 09.00 op de stoep. Pas nu, nu ik ouder ben en zelf een kind heb... snap ik wat ik mijn ouders heb aangedaan. Op het moment zelf dacht ik echt: wat zeuren ze toch.. ik loop niet in 7 sloten tegelijk.. er gebeurd me niets en ik doe geen rare (drugs) dingen.
Via een gezamelijk vriend leerde ik O. kennen. Meteen vanaf het eerste moment vond ik hem leuk. Hij was grappig, zorgzaam. Wel 2 jaar jonger dan ik. Die eerste avond hebben we verder niets afgesproken... maar blijkbaar vond hij mij ook leuk, want een week later was hij ineens in de kroeg waar ik altijd kwam. Die avond namen we afscheid, maar een vriend van mij (die verliefd op mij was bleek later) was aan het eikelen en daardoor konden we geen telnrs uitwisselen. Ik zat die maandag thuis en had echt geen zin om een week af te wachten om O. weer te zien. Ik wilde weten wat hij voor mij voelde. Omdat ik wist waar hij woonde heb ik toen een brief geschreven, een vriendin van mij heeft die in zijn brievenbus gedaan en een half uur later belde hij!
O. en ik zijn na 8 maanden gaan samenwonen. Ik woonde toen thuis bij mijn ouders en hij had een kamer. Sowieso woonde ik al meer op zijn kamer dan thuis. O. is lief. Hij geeft me een geborgen gevoel en het gevoel dat ik iets waard ben. Iets wat ik van vorige relaties niet kan zeggen. Als we gaan samenwonen ben ik 22.
Op mijn 24e verjaardag krijgt mijn vader te horen dat hij darmkanker heeft. Ze opereren hem en na deze operatie is hij schoon! Mijn ouders verhuizen dan naar een seniorenflat. Mijn vader kan niet meer goed de trap op en af en een flat zou een verademing voor hem zijn. In februari verhuizen we ze over. In mei horen we dat hij weer kanker heeft... deze keer in zijn lever. Er is niets meer aan te doen. Op Fok! deel ik mijn verdriet. De ene user vind dat ik naast mijn vader moet zitten... de ander snapt het wel. Mijn vader overlijdt op 21 februari 2005. Mijn broer en ik hebben de laaste 2 weken veel voor hem gezorgd, samen met mijn moeder. Soms waren we hele nachten daar omdat hij door de morfine begon te hallicuneren en rare dingen zei tegen mijn moeder. Mijn zus kwam weinig, ze kon het niet aan zei ze ... en dat, dat kon ik weer niet aan. Ik vond het geen tijd om zelf iets aan te kunnen of niet. Ik kon het ook niet aan, maar moest het aankunnen. De relatie tussen mijn zus en mij is sindsdien niet meer hetzelfde.
Twee maanden later belt mijn schoonbroer mij op, ik was te laat met opnemen. Een kwartier later staat hij op het raam te slaan. O. is op dat moment aan het werk. Het is zondagmiddag 15.00 uur 1 mei 2005. Mijn schoonvader is overleden. Hij is 51 geworden en heeft een hartinfarct gekregen. Zo bizar, ik ben nog aan het rouwen en ineens overlijdt O. zijn vader. Een moeilijke tijd voor onze relatie.... ik vind het moeilijk om nu een lichtpuntje in zijn put te zijn, ik zit zelf nog in die put. We komen er uiteindelijk wel samen doorheen. Sterker.
Dan gaan O. en ik trouwen. Een hoop users (o.a. Raissa
) leven mee via Fok! met de manier waarop ik O. ten huwelijk vraag. We trouwen bescheiden. Ik hou niet van aandacht en wil niet in een witte jurk de hele dag opgedirkt zijn. Niets voor mij. We houden het klein, er zijn ook meer vrienden dan familie. Mijn oudste broer nodig ik niet uit. O. en ik moeten gedwongen verhuizen. Ons huis wordt gesloopt. We verhuizen. We kopen nieuwe spulletjes, want in ons oude huis, dat was een allegaartje wat we van iedereen hadden gekregen. Niks mis mee, maar we zijn nu wat ouder en willen wat meer onze eigen smaak. In november 2008 raak ik zwanger en op 7 mei 2009 is onze zoon geboren. De bevalling heb ik hier wel ergens beschreven op Fok!
En toen was er Joep. Ineens is mijn leven anders, ik voel me anders. Soms verdrietig omdat mijn vader hem niet kent. Iedereen zegt dat Joep op mijn vader lijkt. Hij heeft wel zijn blauwe ogen. Joep is mijn alles. Vanaf het moment dat ik zwanger was, ik kan niet uitleggen hoeveel ik van hem hou. Ik kan uren aan hem snuffelen, zijn haartjes, zijn handjes, zijn voetjes. Als hij tegen me aan ligt, dan kriebel ik door zijn haartjes en dan giegelt hij. Heerlijk, dat geluid, die giegel. Als hij wakker wordt en hij ziet mij en dan straalt ie van oor tot oor, dan voel ik me zo warm.
Vroeger zei mijn moeder: ik ben blij als mijn kinderen blij zijn. Ik vond dat zo afgezaagd of triest klinken. Nu snap ik het. Dat is waar. Ik snap nu ook pas, nu ik zelf een kind heb... hoeveel mijn ouders van mij houden.
Nu ben ik zwanger van ons tweede kindje. Weer een heel spannende tijd. Maar wat is moeder zijn een machtig en prachtig iets. Daar geniet ik echt volop iedere dag van.
Nou, volgens mij was dit het wel... ow eeuhm, algemene hobby's. Dat zullen zijn: knutselen, schilderen, films kijken (liefst horror of thriller, maar een hilarische komedie sla ik ook niet over), wandelen, bakken en dieren (voornamlijk mijn eigen dieren hahaha).
Verder heb ik 1 hondje. Booya (spreek uit als Boeja) en 1 kater. Chilly. Ik had 3 katten, maar Pannekoek is net voor Joep geboren werd overleden aan een herseninfarct en afgelopen juli heb ik Sickje in laten slapen. Hij had FIV en zijn nieren werkten niet meer goed, daar konden medicijnen en speciale voeding niets meer tegen doen.
Serpente, als jij nog een speciale vraag hebt, dan hoor ik het wel!
[ Bericht 0% gewijzigd door seilram op 19-11-2010 21:56:55 ]
Whehe. Wat ontzettend fijn dat je iemand als O. hebt gevonden!
en volgens mij klopt je olifantendracht niet helemaal, van november 2008 tot mei 2010?
Wehehe lol. Nee dat klopt inderdaad niet... en ik moest zo lachen om je woord olifantendracht. Ik pas het even aan, dank!quote:
Seilram, leuk om meer over jou te lezen! Op de een of andere manier had ik jou helemaal niet ingeschat als een type voor foute vriendjes
Wat ontzettend fijn dat je iemand als O. hebt gevonden!
en volgens mij klopt je olifantendracht niet helemaal, van november 2008 tot mei 2010?
En je bent zwanger! Van harte gefeliciteerd
en stiekum vraag ik me af of ik je ooit ontmoet zal hebben, heb tot aan mn 18de ook in tilburg gezeten en we zijn even oud....
Seilram, trouwens heel lief dat je het even via pm van te voren gevraagd hebt!
Hoe en waarom ben je op Fok! gekomen?
Zoveel verdriet, en ieder een eigen manier om ermee om te gaan natuurlijk.. Maar ook fijn om te lezen hoe gelukkig je bent
Als geliefde, als mama.. Ik wens je een superzwangerschap! Dank je wel voor je openhartigheid!Jeetjejom, succes met schrijven
Ik ben dus Jeetjejom, echte naam in het dagelijkse leven is Joyce. Ik ben opgegroeid in het uiterste puntje van Nederland, de laatste afslag die je ziet als je richting Frankrijk over de A2 rijdt, die plaats he, daar kom ik vandaan (waar de Maas het land binnenkomt).
Mijn jeugd was heerlijk, ik ben enig kind en dat is mij altijd prima bevallen. Mijn vader komt uit een groot gezin (10 kinderen) en zijn bewuste keuze was dat hij maar 1 kind wilde zodat hij dat kind alle aandacht en liefde kon geven waar een kind recht op had. Mijn vader werkt in een fabriek in het dorp waar ik ben opgegroeid en werkt (nu nog altijd) met ploegendiensten. Dit had als voordeel dat ik geen papa had die alleen maar 's avonds en in het weekend thuis was, maar voor mijn gevoel was hij gewoon heel vaak thuis. Mijn moeder is eigenlijk pas gaan werken toen ik in groep 8 zat, dus die was altijd voor mij thuis. Mijn basisschooltijd herinner ik me als heel plezierig. Veel kattenkwaad uitgehaald, maar nooit iets heel ernstigs eigenlijk.
Toen ging ik naar de middelbare school. Daarvoor met de fiets naar Maastricht iedere dag (langs de Maas, altijd wind tegen, doffe ellende) waar ik in de tweede naar de HAVO ging (brugklas was een combiklas) Ook de middelbare school heb ik vrij makkelijk doorlopen, had naar het VWO kunnen gaan, maar omdat ik een leuke klas had en toch HBO wilde gaan doen, heb ik besloten gewoon op de HAVO te blijven.
In de tweede kreeg ik dan ook mijn eerste vriendje. Een jongen uit het dorp die ik al een hele tijd kende, maar eigenlijk alleen maar irritant vond. Maar tijdens de carnaval sprong de vonk 'blijkbaar' toch over. En zo kreeg het lieve rustige meisje dat mijn ouders hadden opeens een vriendje met ADHD. Die relatie had zijn ups en downs, maar na drie jaar kwam ik erachter dat hij gezoend had met een vriendin van me, notabene op 31-12-1999. Dat was dus meteen einde oefening en zo kwam ook voor mijn ouders wat rust terug in het huis.
Vlak daarna kwam vriendje nummer 2 in beeld. Een hele rustige jongen die maar 1 nadeel had eigenlijk, ieder weekend was hij straalbezopen. Maar goed, het ging heel goed en toen ik na mijn middelbare school (ik had mijn HAVO gehaald en daarna toch maar het VWO gaan doen) besloot in Tilburg Journalistiek te gaan studeren, verhuisde hij met me mee naar Tilburg. Na een half jaar in Tilburg te hebben gewoond, kwamen we erachter dat hij teelbalkanker had. Voor de behandeling is hij in Maastricht naar het ziekenhuis gegaan, omdat dat toch handiger was voor iedereen. In totaal heeft het hele proces zo'n 9 maanden geduurd en toen konden we weer ons eigen lekker leventje in Tilburg gaan oppakken. We kregen daar een antikraakwoning met drie slaapkamers waar we echt een heerlijke tijd hebben gehad. Helaas heeft zijn ziekte onze relatie behoorlijk beschadigd en ik kon er eigenlijk niet goed mee omgaan dat hij vond dat hij heel zielig was en dat ik maar mijn hele leven naar zijn nukken moest aanpassen. Dat hij heel zielig was, hield dus in dat hij de hele week in Tilburg op de bank zat te mokken om in het weekend in Maastricht zich weer totaal naar de filistijnen te zuipen. Als ik eens een keer naar de film wilde kon ik dat vergeten, niet heel dramatisch allemaal, maar het zijn van die kleine dingen dien je storen. Ik kreeg van hem heel erg het gevoel dat het heel normaal was dat ik mijn leven ook had stopgezet in de tijd dat hij ziek was en dat daar geen greintje dankbaarheid voor in de plaats hoefde te komen. (Niet dat ik vond dat hij me op zijn blote knieën moest bedanken en de grond moest kussen waarop ik op liep, maar ik had in de tijd dat hij in het ziekenhuis was alles voor hem gedaan zonder dat daar een blijk van waardering tegenover stond, het was vanzelfsprekend dat een meid van 19 jaar nooit ging stappen terwijl haar vriend haar totaal negeerde als ze tot 10 uur 's avonds bij hem op het ziekenhuis bleef zitten)
Dus toen na 5 jaar daar opeens iemand langskwam die mij het gevoel gaf dat ik een vrouw was en dat ik van het leven moest genieten was dat de druppel die de emmer deed overlopen. Ik besloot dat ik niet meer met hem verder wilde, dat ik in dienst van mijn eigen leven moest gaan leven en hij is terug naar het (uiterste) zuiden verhuisd.
Tja en toen was ik daar alleen in de grote stad opeens. Ik kreeg in mijn geboorteplaats opeens een vriendinnengroep waar stappen het belangrijkste was, de studentenkroegen in Tilburg maakte ik met (oud)studiegenootjes onveilig, al met al een jaar van beesten en feesten. Heerlijk om gehad te hebben, want ik had tenslotte al sinds mijn 13e een vaste vriend zo ongeveer.
En toen kwam ik via vriendinnen uit Limburg B. tegen. Hij was de rustige, verstandige jongen die mijn moeder meteen als ideale schoonzoon zag. Ikzelf vond hem te lief en was bang dat ik onmiddellijk over hem heen zou lopen in een relatie en hield de boot een beetje af. Het was voor mij overduidelijk dat hij stapeldol op mij was, hij ontkent dat tot op de dag van vandaag
Maar na een half jaar ging hij op zichzelf wonen en ging ik vaker film bij hem kijken als ik in het zuiden was en zo brachten we steeds meer tijd met elkaar door. Van het een kwam het ander en toen ik mijn woning in Tilburg moest verlaten omdat deze gesloopt was, ben ik meteen bij hem ingetrokken.
B. brengt de rust die ik nodig had, geeft gelukkig wel wat gas terug, maar laat me in mijn waarde. Hij geeft me nog steeds iedere dag het gevoel dat ik belangrijk ben.
Maar verder met het verhaal. Met de opleiding Journalistiek ben ik na 5 jaar gestopt, het was niet mijn ding, had eigenlijk in het derde jaar al moeten stoppen, maar toen liet ik me nog teveel beïnvloeden door iedereen. Ik heb diverse baantjes gehad, van horeca tot callcenterwerk, maar ik vond dat ik toch maar 'echt' werk moest krijgen, dus ben ik een opleiding loonadministratie gaan volgen. Na deze opleiding kon ik bij het kantoor waar mijn man werkt als loon-administratrice aan de slag. En zo ging ik van een parttimer in het callcenterwereldje opeens 40 uur per week serieus werk doen. Heerlijk vond ik het.
Mijn vader kreeg een herseninfarct een paar maanden na zijn 49e verjaardag. Dit was behoorlijk schrikken voor zowel mijn moeder als mij. Pap was nooit ziek, niet kapot te krijgen en toen opeens lag hij op het ziekenhuis helemaal gedesoriënteerd. Hij is er helemaal uitgekomen, je merkt er bijna niets meer van, maar vanaf dat moment wilde mijn moeder graag een woning waar we met zijn allen bij elkaar woonden. We gingen op zoek naar een huis met een appartement erbij, maar die zijn bijna niet te vinden en al helemaal niet te betalen. Totdat we een leegstand pand konden kopen. Het was een oude bakkerij en deze moest helemaal opgeknapt worden, maar het was een koopje. Dus op 13 november 2008 tekenden we met zijn vieren bij de notaris het koopcontract om meteen ons leven voor de komende maanden in het leven te stellen van een grote renovatie.
En op 28 november 2008 had ik een positieve zwangerschapstest in handen..... B. en ik hadden besloten te stoppen met de pil, want het zou tenslotte toch wel even duren voordat ik zwanger zou zijn. Het werd dus een heftige zwangerschap, waarbij mijn vriend ieder vrij uur in ons klusproject zat, terwijl ik steeds meer alleen thuis zat. Niet heel prettig, maar het schoot flink op. Op 29 april 2009 zijn we in ontzettend kleine kring getrouwd, ik was 6 maanden zwanger dus had geen zin in een groot feest (en het geld was er ook niet voor, want alles ging naar de baby of de verbouwing)
En toen werd het 27 juni. Onze kleine meid diende zich aan en werd met een keizersnede geboren. Helaas bleek Jorja een dysmatuurtje te zijn (42 cm en 1880 gram bij een zwangerschap van 38w) dus ze heeft nog 2 weken op het ziekenhuis moeten liggen om wat spekjes te kweken.
Gelukkig waren we, toen ze op 13 juli met ons mee naar huis mocht en sindsdien is ze echt mijn meisje en sinds september 2009 zijn we verhuisd naar ons vernieuwde huis. Het heeft veel werk gekost, maar het is ook wel een huis om trots op te zijn. (Mijn ouders wonen sinds juni 2010 op de begane grond btw).
Mijn man en ik zijn allebei na mijn zwangerschapsverlof minder gaan werken. Ik vond het belangrijk dat Jorja ook haar vader leerde kennen en dat zij samen ook wat tijd door konden brengen. Mijn werk in de salarisadministratie vond ik niet leuk meer, en het parttimen werd me niet in dank afgenomen, dus koos ik eieren voor mijn geld en ben ik nu werkzaam op een fullfillmentbureau (als iemand wil weten wat dat is, PM maar, is te uitgebreid om hier te gaan uitleggen) in de klachtenafhandeling. 28 uur per week en ik heb nu een goede balans tussen moeder zijn en werken gevonden.
Jorja brengt 1 dag bij mijn schoonmoeder door en de overige werkdagen ben ik óf mijn man
's middags thuis en is ze 's morgens op de benedenverdieping bij mijn moeder. Op dit moment vind ik dit een hele fijne oplossing, ik hoef haar 's morgens nooit wakker te maken als ze nog slaapt, maar zet gewoon de babyfoon neer bij mijn moeder. En tja, ondertussen zijn we dusdanig gesetteld dat nummer 2 alweer onderweg is, ook deze keer hadden we het geluk dat het heel snel raak was..... Tot nu toe loopt bij deze zwangerschap alles goed, maar vanaf 28 weken moet ik wel iedere 2 weken op controle om groeiecho's te laten maken. Meer dan afwachten kunnen we toch niet.....
Dit is een beetje mijn verhaal, heel uitgebreid, zonder dat het echt ergens boeiend wordt, maar sorry, kan er niets aan doen.
En dan kan ik ook meteen de vraag van Seilram beantwoorden:
Ik ben er eigenlijk per ongeluk terecht gekomen, heb in het begin altijd veel gelezen in WGR (vooral toen ik bezig was met loonadministratie kwamen daar wel eens interessante dingen langs) en tijdens de zwangerschap van Jorja ben ik in OUD gaan posten. Met name omdat er in mijn omgeving maar heel weinig bekenden zwanger waren/zijn/ kinderen hebben was ik blij af en toe eens iets anders te horen dan de roze wolk die je volgens de boekjes enzo moet hebben.
Helaas nam ik mezelf toen minder tijd en heb ik niet alles kunnen volgen, maar ik hoop het deze keer beter te doen!
tot aan die slechte keus voor mannen hihi... trouwens jij had ook niet zo'n superkeus voor B. hahaha).Wat grappig dat je zo lang in Tilburg hebt gewoond. Mag ik vragen waar je hebt gewoond? Mijn schoonzusje heeft een tijdje bij O en mij ingewoond en heeft ook Journalistiek gedaan, dat moet zo rond dezelfde tijd zijn geweest. Zij is daar in 2000 mee begonnen. En ik wist heul niet dat Jorja ook zo klein was! (Joep was 2050 gram met 36,5 weken en ik moet ook extra echo's laten maken).
Leuk verhaal! En fijn om te lezen dat het zo heerlijk loopt met jou en B. en kleine Jorja! En hoe jullie het geregeld hebben met allebei minder werken, heerlijk toch! Bevalt dat ook voor Jorja goed?
(goh, ik ben niet nieuwsgierig hehehe).
Kleintje op komst en verbouwen, ook hier werd dat ervaren als heftig. Ik voelde me vooral zo machteloos dat ik op een gegeven moment echt niet meer kon helpen.
Jeetje, wat was Jorja mini, had je het verwacht? Mette was een rand-dysmatuurtje en wij hadden dat dus niet zien aankomen.
Klussen en zwanger, geen ideale combinatie
. Maar zo te horen hebben jullie er wel een fijne stek voor terug! En nummer 2 op komst! Ik wens je een goede zwangerschap!Seilram, ik ben in 2002 begonnen, dus de kans is groot dat ik iig je schoonzusje van gezicht zal kennen
En idd voor B had ik ook geen geweldige keuze wat jongens (want toen waren het nog jongens), maar daar krijg je het dubbele goede voor terug denk ik altijd maar!We wisten niet dat Jorja zo klein was, de VK had haar wel klein geschat, maar op een 2,5 kg was zij uitgekomen. Uit de onderzoeken bleek dat de placenta op was en waarschijnlijk heeft ze al een paar weken zonder voldoende voedsel gezeten.
Jorja bevalt het prima om bij opa en oma te zijn, ze is vooral dol op mijn vader (die er soms doodmoe van wordt omdat hij echt zijn kont nog niet kan keren als zij haar zinnen op hem gezet heeft
)Wickie, dat is inderdaad vervelend he, dat je eigenlijk niet meer kan, maar wel wil. Ik heb hier al huilend tussen de puin gezeten omdat ik zo niet meer verder kon. Heb op een gegeven moment ook de knoop doorgehakt en kwam gewoon niet meer hele dagen mee. Was voor iedereen minder frustrerend, vooral omdat ik geen koffiebrengvrouwtje ben, maar het liefste constructief aan het werk was. (is het dan toevallig dat Mette ook een kleintje was, of zou het toch met elkaar samenhangen?)
Ben benieuwd wie je opvolgster is
Ik heb in elk geval best nog even geduld hoor Ik meende vooral rond de 20weken dat het allemaal nog wel makkelijk kon. Ik had nog bijna geen buik en voelde me vrij goed. Ik meende zelfs tegels voor de achtertuin te moeten gaan slepen
Dat liep dus verkeerd af en heb toen bijna een halve week plat gelegen.
Ik denk inderdaad soms wel dat Mette extra mini (ze was zoiezo niet groot geschat) is door alle stress die ik in die periode heb gehad. Het verbouwen maar ook m'n vader die toen een hersenbloeding heeft gehad en later epileptische aanvallen. In het onbewuste werkt dat toch door al voel je je goed.
Maar mijn opvolgster zal Twentemeisje worden (dus laat haar er half januari nog maar eens eraan denken allemaal
)Ik moet trouwens ook nog een vraag voor haar bedenken!
Ik kreeg net ineens de geest en heb zojuist een veel te lange lap tekst geproduceerd (heb er koppijn van)
. Dus ik zal het topic niet tot half januari ophouden, alleen nog een redactieslagje .en ben weer benieuwd naar twentemeisje
Zijn er dingen die je anders aan zou hebben gepakt en zo ja, wat zou je veranderen?
Misschien een zware vraag, maar is niet perse zo bedoeld hoor!!!!
In 1974 zag ik het levenslicht in een Twentse textielstad, ik was de eerste dochter van mijn ouders. Er zouden daarna nog twee meiden volgen. Een echt meidengezin dus, eentje waarin we onbekommerd op konden groeien. Ik heb een fantastische jeugd gehad en nu nog steeds is ons gezin een stabiele basis waar we altijd op terug kunnen vallen. Mijn zusjes zijn eigenlijk ook gewoon mijn beste vriendinnen en dat vind ik best bijzonder, je familie kies je immers niet uit.
Na de basisschool en een goede CITO-toets ging ik als vroege leerling in 1986 naar het VWO. Een fantastische tijd gehad die 6 jaar, met veel vriendinnen en een hoop lol. Het leren ging me makkelijk af en ik slaagde in 1992 relatief eenvoudig, niet met onwijs hoge cijfers, maar ik deed net genoeg om het allemaal te halen en een ontspannen laatste jaar te hebben
.Op mijn 17e kreeg ik mijn eerste serieuze vriendje, deze relatie duurde bijna 4 jaar en kende een hele hoop hobbels. Uit elkaar was een heel goed idee .
Na het behalen van mijn VWO-diploma moest ik gaan beslissen wat ik wilde gaan doen, uiteindelijk gekozen voor een studie HBO-bestuurskunde. Maar binnen een half jaar besefte ik me dat dit veel te stoffig voor me was. Dus een half jaartje freewheelen alvorens ik met een nieuwe studie zou beginnen. Omdat ik ook nog niet echt heel helder had wat ik later als ik groot ben precies zou willen worden heb ik gekozen voor een HBO-studie Business Information in Deventer. Een opleiding met een hele brede basis waardoor ik daarna nog allerlei kanten op zou kunnen.
Door een auto-ongeluk in 1997 waarbij ik een whiplash opliep, liep mijn studie een half jaar vertraging op. In 1998 studeerde ik af en kon ik blijven werken bij het bedrijf waar ik ook al een bijbaantje had. Dit bedrijf liep echter niet heel goed en ik besloot verder te gaan kijken. Een sollicitatierondje resulteerde erin dat ik op 1 dag een keuze moest maken uit 3 werkgevers die me allemaal aan wilden nemen (those were the days!). Ik liet RTV Oost en Randstad bedroefd achter
en ging aan de slag bij een reclamebureau. Daar heb ik een paar jaar gewerkt als projectmanager, maar toen ik me voor mijn gevoel niet meer verder kon ontwikkelen ben ik op zoek gegaan naar een nieuwe uitdaging. Ik ben toen aangenomen als communicatie-adviseur bij een onderzoeksinstituut en heb daar tot oktober vorig jaar met plezier gewerkt. Begin 2007 begon mijn lijf raar te doen (daarvoor ook al wel, maar nooit een verband gelegd tussen bepaalde zaken). Ik werd s nachts wakker met een bizarre hoofdpijn en de volgende morgen tintelde de helft van mijn gezicht maar was tegelijkertijd gevoelloos bij aanraking. Ook mijn tong deed raar, heel erg vreemd allemaal. De huisartsenpost (het was in het weekend) dacht aan een migraine-aanval, maar toen het na 5 dagen nog niet over was bleef die diagnose niet meer staan. Verder onderzoek liet een slijtage op 1 van mijn nekwervels zien, maar niets spannends verder.
Na een paar dagen kreeg ik echter een heel rotgeluid in een van mijn oren, net alsof er op de parkeerplaats naast mijn huis een vrachtwagen stationeer liep. Ik keek eerst nog een paar keer of dit niet het geval was, maar nee, het was echt mijn gehoor. Heel irritant! Toen ik een paar dagen later niet meer rechtop kon staan of lopen en de hele wereld om me heen draaide, begonnen alle alarmbellen natuurlijk wel te rinkelen.
Mijn ouders gebeld die gelijk mijn kant op kwamen en de huisarts belden. Die stond er 10 minuten later ook en stuurde me gelijk door naar het ziekenhuis. Daar werd ik op de eerste hulp gecheckt, ze waren bang voor een hersenbloeding of tumor. Vervolgens ter observatie naar de Stroke Care Unit gebracht (daar komen mensen die een hersenbloeding hebben). Ik zou uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis blijven. Het ene na het andere onderzoek (auw wat doet een mislukte lumbaalpunctie zee-heer!) en verschillende scans volgden. Gelukkig geen bloedingen of tumoren in mijn hoofd!
Maar wat dan wel? Na veel geprik, gepor en gescan luidde de diagnose waarschijnlijk MS (multipele sclerose). Een behoorlijke schok natuurlijk. Toen ik later een tweede aanval kreeg (ik werd bijna blind aan een oog, dat is gelukkig weer hersteld) werd de diagnose zeker MS. Ik ben toen ook met medicatie begonnen (1x per week een injectie in een spier, dat doe ik zelf en ben daar erg trots op
), die neem ik nu niet omdat ik zwanger ben, maar ga daar straks wel weer mee beginnen. Door deze jaren heen wat vriendjes versleten, maar Mr. Right zat daar niet bij. [insert violen en rozenblaadjes] Tot ik mijn lief tegenkwam! Na een week van doodsangsten van mijn kant (het zal toch niet dat ik hem nu zomaar gevonden heb?) gaf ik me over aan mijn gevoel en sindsdien zijn we niet meer bij elkaar weg geweest. Het klinkt misschien te bouquetreeksachtig voor woorden maar ik had niet gedacht dat ik zo gelukkig kon zijn! Ik kan soms nog steeds niet geloven dat ik zon fantastische vent heb getroffen. Ik vind het wel heel moeilijk om voor me te laten zorgen, voel me bijvoorbeeld al snel schuldig als ik een slechte dag heb en hij 's avonds nog de was staat te vouwen en de stofzuiger door het huis trekt. Maar hij wil daar niets van weten, hij wil dat ik naar mijn lijf luister en niet over mijn grenzen ga. Hij remt me af als ik weer eens teveel wil, hij stimuleert me waar nodig en hij houd onvoorwaardelijk van me. En ik van hem!
2009 was heftig, we besloten om samen voor een kindje te gaan en het was meteen raak! In de week dat mijn zusje (de middelste) beviel van haar dochter raakte ik zwanger. We kregen in diezelfde periode de sleutel van ons nieuw huis waar een verbouwing van een half jaar aan vast zat. Na een paar weken zwangerschap kreeg ik echter bloedingen, de echos bij 7 en 8 weken lieten een kloppend hartje zien, dus we begonnen voorzichtig te geloven dat het goed zou komen. Maar bij de echo bij 11 weken bleek dit helaas niet zo te zijn, ons kindje was gestopt met groeien na 8,5 week. Wat een verdriet hadden we. Wel hadden we al snel besloten dat we niet lang wilden wachten met het proberen opnieuw zwanger te raken.
Dat ging echter niet zo voorspoedig (na de 1e x hadden we toch de verwachting dat het snel weer raak zou zijn). Mijn cyclus was compleet van slag en ik heb me daarom toch maar eens bij de huisarts gemeld. Gezien mijn leeftijd (nu 36), de MS (gelukkig vrij stabiel nu) werd ik doorverwezen naar de poli fertiliteit. Daar bleek na een aantal onderzoeken dat het progesteronpeil in de tweede helft van de cyclus niet goed was. Dat zou een natuurlijke zwangerschap ernstig bemoeilijken. Er werd een afspraak gepland om daar na de zomervakantie over te praten en de behandelmogelijkheden door te nemen. Tot onze grote verbazing bleek ik een jaar na de miskraam ineens spontaan zwanger te zijn. WOW!
Ik kreeg snel een behandeling met Utrogestan-capsules (progesteron) om mijn baarmoeder te ondersteunen tijdens de eerste drie maanden. En dat ging allemaal heel goed, na 13 weken mocht ik stoppen.
Helaas was ook 2010 niet heel er rustig op privévlak. Begin dit jaar werd, vlak nadat hij en mijn moeder met pensioen gingen en mijn jongste zusje beviel van haar zoon, de ziekte van Parkinson geconstateerd bij mijn vader. Wat heftig! Ik vertrouwde het al een hele tijd niet, vond dat ie raar liep, waarbij zijn arm niet mee bewoog en dat hij af en toe zo afwezig was. Na een hoop gedram van mijn kant is ie eindelijk naar de huisarts gegaan en toen ging het balletje snel rollen. Gelukkig gaat het goed met hem en werken de medicijnen goed (lage dosis), je merkt bijna niets aan hem. Hopelijk blijft dit nog heeeeeeeel lang zo!
Ondertussen ook een hoop onrust op werkvlak. Door de MS was ik al een tijd niet meer in staat om fulltime te werken. Ik had geluk met mijn werkgever, ik mocht het werk invullen zoals voor mij haalbaar was. Wat inhield dat ik vier ochtenden per week een paar uur kwam werken. Totdat de organisatie in heel zwaar weer kwam, de eerste ontslagronde ontliep ik, maar tijdens de tweede ronde was ook ik aan de beurt. Sinds april ben ik officieel werkeloos. Ik had gehoopt dat de rust mijn gezondheid zou verbeteren, maar helaas is dat niet zo. Ik heb toch, gelukkig langzaam, wel wat terrein in moeten leveren. Afgelopen oktober werd ik door het UWV volledig afgekeurd en nu ben ik dus in de WIA beland.
Dat is erg frustrerend, ik voel me veel te jong om niet meer te werken en heb erg veel last gehad van schuldgevoelens (ik krijg zomaar geld zonder ervoor te werken, er zijn mensen die veel zieker zijn dan ik, etcetera). Maar ik moet ook toegeven dat het ook heel veel rust geeft. Het lukt gewoon niet meer om te functioneren in een normale baan. Daarvoor val ik te vaak uit (mijn voornaamste klachten zijn enorme vermoeidheid, duizeligheid en pijnklachten) en is mijn bijdrage aan een team veel te onzeker. Ook de financiële onzekerheid aan mijn kant is nu weg (wel zo fijn met een kleintje op komst en een nieuw huis), ik ben namelijk realistisch genoeg om te zien dat de kans op een baan met mijn medische rompslomp en onzekere belastbaarheid niet heel groot is. Gelukkig trof ik hele begrijpende en meedenkende mensen bij het UWV.
Nu dus een nieuwe balans zoeken in mijn leven. Het is wel heel fijn dat ik mijn zwangerschap zo ontspannen mogelijk kan beleven. Als de vermoeidheid te erg wordt dan kan ik er gewoon aan toegeven, dat is als je werkt natuurlijk ff een heel stuk minder makkelijk. Met mij een mijn buikbaby gaat het heel goed. Wat vliegt de tijd na die eerste drie maanden! Een paar dagen geleden zag ik haar voor het eerst aan de buitenkant bewegen, weer een mijlpaal
. Begin april worden wij gewoon papa en mama, wat een geluk!Rest mij nog de vraag van Jeetjejom!
Zijn er dingen die je anders aan zou hebben gepakt en zo ja, wat zou je veranderen?
Ik heb lang nagedacht over het antwoord, maar kan eigenlijk niets bedenken. Van alle fouten die ik gemaakt heb, heb ik uiteindelijk ook veel geleerd. Mijn vertrouwen is een paar keer flink beschaamd, maar ook daar heb ik wat van opgestoken. Het is een saai antwoord op je vraag, dus je mag best nog een nieuwe bedenken
. heftig verhaal met een happy ending. Wat klink je verliefd als je het over je buikbaby hebt +O heerlijk gewoon.. Je verhaal over MS is zo herkenbaar. Mijn vader had soort gelijke klachten. Bij hem is het geen MS maar een spierziekte. Ze zijn er alleen niet over uit welke vorm.. Dankjewel dat je verhaal met ons deelt
Fijn dat je de rust nu hebt gevonden en geniet van je zwangerschap!
Schuldig voelen dat je geld krijgt en niet meer werkt moet je overboord gooien, je hebt immer de jaren ervoor wel hard gewerkt!
Ik wens je heel veel geluk met de komst van de kleine in april!
Toch gek (heb ook wel ff getwijfeld
) om jezelf zo bloot te geven op een heerlijk anoniem medium. Maar vind de verhalen hier zelf ook indrukwekkend en mooi om te lezen, dus waarom ook niet!Kaarr: hoe gaat het nu met je dan? Heb je veel last van de MS? Lastig he om toe te geven dat dingen niet meer gaan zoals ze vroeger wel gingen?
Droomvrouwtje: wat lastig die onzekerheid voor je vader. Hoe erg ik het ook vond, het voelde toch wel als een soort van opluchting toen ik eindelijk wist wat er met me aan de hand was.
Een paar keer per dag overvalt de vermoeidheid me en heb veel last van lage rugpijn, vooral 's avonds. Ik vind het soms best moeilijk om mijn rust te nemen overdag. Sten is ruim 2 jaar en slaapt niet meer overdag. Ik lig dus 's avonds vroeg in bed.quote:
Kaarr: hoe gaat het nu met je dan? Heb je veel last van de MS? Lastig he om toe te geven dat dingen niet meer gaan zoals ze vroeger wel gingen?
Ik zit in de ziektewet maar werk 2 ochtenden en daarna ben ik bekaf. Maar ik vind het zo fijn om mijn collega's te zien en met kinderen te werken (ben leerkracht).
Ik ben erg benieuwd hoe het straks gaat als de kleine er is, hoe mijn energiepeil er dan voor staat. Het geeft mij nu wel enorm veel rust dat ik alle ruimte heb om dat te ondervinden. Na drie maanden staat er geen baas op me te wachten.
Ik vind het een mooi verhaal, en je positiviteit straalt er vanaf! Ik vind ook dat je je absoluut niet schuldig hoeft te voelen dat je een uitkering krijgt, jij hebt er tenslotte niet om gevraagd! En ik weet zeker dat jij een heel goede mama voor je kleintje gaat zijn.
(Dit moet je niet verkeerd opvatten ofzo, maar jij lijkt me echt zo'n heel fijn mens dat als kleine muppel strax naar school is daar lekker mee gaat helpen enzo, zolang je lichaam het je laat doen iig. En ik denk dat deze mensen er veel te weinig zijn!!!!)
Ik heb je verbouwing destijds gevolgd.
Als jullie je meissie niet zo mooi "gebouwd" hebben als je huis, dan is het DE beauty van het Ooooooosten.
Een chronische ziekte kies je niet, de uitkering kies je niet, dat overkomt je.
Ik moet nu natuurlijk nadenken over mijn opvolger
.Die onzekerheid is idd heel lastig. Zeker omdat de afgelopen jaren ook werd geroepen dat er misschien een erfelijkheidsfactor mee speelde. Dat was voor mijn vader en mij best moeilijk, maar is gelukkig zover ze het nu hebben kunnen testen niet aan de orde. En weten wat je hebt brengt je idd gewoon een soort rust, en ook duidelijkheid naar je omgeving, mensen vinden het toch moeilijk als men niet weet wat je dan hebt, ze kunnen het dan op een één of andere manier niet begrijpen..
uwv en keuringen zijn gewoon zo nu en dan stom, maar zoals de andere zeggen, jij hebt er niet voor gekozen (als ik het hardop zeg zou ik het dan zelf ook geloven?)
geniet straks lekker van je kleintje
Maar wat een wending ineens.. k hoop dat het je mee gaat vallen qua energiepeil straks!Ik zal er nu echt voor zorgen dat ik heel snel iemand hebt die aan wie ik de pen het toetsenbord kan doorgeven!
Ik ga er eens voor zitten, het kan even duren nog, hopelijk hebben jullie geduld Twentemeisje heb je ook nog een vraag?
Dankjewel Chan en succes/veel plezier bij het schrijven!Wat de vraag betreft:
Als je vanavond de staatsloterij had gewonnen, zou er dan iets zijn in je leven dat je radicaal om zou gooien? En zo ja, wat?
heb meteen even gekeken, maar helaas niet gewonnen maar ik ga nadenken over het antwoord op de vraag en over de rest van de tekst Alweer haast 27 jaar geleden werd ik in een klein dorpje in Drenthe als derde en laatste kind van mijn ouders geboren. Helaas niet in een liefdevol en fijn gezin. In de jaren voor mijn geboorte was er al enorm veel naars gebeurd, maar mijn moeder wilde nog graag een kindje echt voor haarzelf en dat moest ik dan zijn. Enfin, ik werd dus geboren in een gezin met een moeder, broer, zus en agressieve vader.
Ik heb twee fijne herinneringen aan mijn vader: één keer zaten we aan tafel te kleuren, ik had een kleurplaat van de Snorkels en hij hielp mij door de lijntjes breder te maken zodat ik makkelijker binnen de lijntjes kon kleuren. De andere herinnering was met sinterklaas. Er lagen ineens heel veel cadeautjes in de hal en die moesten natuurlijk allemaal naar de kamer gebracht. Hij was blij en enthousiast.
Buiten die twee herinneringen vooral heel veel narigheid, dreigen met van alles ook, hij was erg onberekenbaar. Toen ik nog baby was dreigde hij me van de trap te gooien als mijn moeder me wilde komen troosten (ik huilde erg veel). Je kon ook zo ineens iets als een naaimachine naar je hoofd gegooid krijgen, of hij dreigde weer eens ons allemaal dood te rijden tegen een boom, of hij verkrachtte mijn moeder terwijl mn broer, zus en ik buiten moesten spelen. Of als iets hem niet zinde dan timmerde hij de speelgoedkist dicht. Dat soort gedoe was de orde van de dag.
Toen ik vier jaar was zijn we gevlucht. Mijn moeder had alles voorbereid: bij de buren stond een collega van haar met twee grote goed afgerichte honden. Mijn moeder sprong met mijn zus door de heg en liet mijn broer en mij achter bij mijn vader. Ik was als de dood voor honden dus durfde er niet achteraan te springen. Mijn vader heeft mijn broer en mij toen mee naar binnen genomen, maar gelukkig heeft hij ons daarna zonder gedoe laten gaan.
We gingen met zijn vieren in een huis in Emmen wonen en op nog geen 500 meter van ons huis kreeg mijn vader een huis toegewezen. Hij heeft ons toen erg veel gestalkt. Dat leverde veel hele nare enge situaties op, eigenlijk was ik altijd bang of hij ineens ergens zou opduiken.
Een keer stond hij plotseling bij de basisschool terwijl mijn moeder mij aan het wegbrengen was. Hij heeft daar geprobeerd haar te vermoorden. Als klein meisje stond ik erbij en ik was zó enorm kwáád op die man, maar ik kon niks. En ik was zo bang ook, wat hij met mij zou doen zodra mijn moeder dood zou zijn. Gelukkig kwam er iemand langs die mij mee de school in nam en toen werd de politie gebeld. Hij sloeg uiteraard op de vlucht en de achtervolging die toen volgde heeft de krant gehaald kwam ik een paar jaar geleden achter. Mijn tante had het bewaard. Heel heftig, om dat artikeltje te lezen.
Ondertussen was er een bezoekregeling. We moesten naar hem toe en tijdens één van die keren heeft hij mijn keel dichtgeknepen. Dat moment kan ik me nog erg goed herinneren, op een zeker moment werd alles wazig voor mijn gevoel. Mijn broer en zus stonden op een afstandje te kijken. Eenmaal terug in de auto heeft hij sorry gezegd. Ik heb mijn broer en zus gevraagd het mn moeder te vertellen, zelf durfde ik het niet. Zij ook niet. Maanden later hebben ze het toch verteld, vlak voordat we een week naar mijn vader zouden gaan ergens rond Kerst. Toen werd het voor mijn moeder eindelijk duidelijk waarom ik me ineens altijd maar achter de bank verstopte. Mijn moeder heeft ons toen thuis gehouden en is gaan vechten tegen de bezoekregeling. De Raad voor de Kinderbescherming vond het onzin, er was niks aan de hand en we moesten gewoon naar mijn vader. Uiteindelijk, na jarenlang gedoe en een rechtszaak, een politierapport en een uitgebreid psychologisch onderzoek bij mij en mn broer en zus verder, hoefden we niet meer naar mijn vader. Sterker nog, we móchten niet meer zonder politiebegeleiding. Vrijwel al ons speelgoed heeft hij gehouden. Achteraf denk ik dat hij het heeft willen houden om nog iets van ons te hebben als fysiek aandenken. Als kind vond ik het gewoon heel gemeen. In die tijd was er sprake van dat we in een Blijf-van-mijn-lijf-huis zouden gaan wonen, maar mijn moeder kreeg een relatie.
Toen ik vijf jaar was verhuisden we naar een klein dorpje waar mijn moeders nieuwe man woonde. Daar hebben we tot mijn elfde gewoond. We hadden een heerlijk grote tuin, schapen, kippen, eenden, een konijn (dat opgevreten is door de hond van de buren), vissen, vier katten en zelfs een tijdje een Vlaamse Gaai. De schapen kregen lammetjes en kort daarna moesten ze ineens allemaal weg helaas. Ik was een moeilijk kind, enorm bang voor mannen, liep van huis weg, werd suïcidaal toen ik pas acht jaar was en had het liefst geen contact met de buitenwereld. Mijn vader stalkte nog af en toe wat vreselijk enge situaties opleverde, maar de frequentie nam in de loop der jaren gelukkig af. Op school werd ik door een paar kinderen gepest, niet heel erg veel, maar voor mij wel een reden om me nog meer af te zonderen. Ik had bovendien een leraar op school die me dagelijks vertelde waar ik allemaal slecht in was en ik had dus een hekel aan school. In het een na laatste jaar van de basisschool is mijn moeder weer gescheiden en zijn we weer terug naar Emmen verhuisd.
Alles wat er in die tijd gebeurd is, is nog erg ongrijpbaar voor me. Ik was nog zo klein en een hoop dingen zijn nog lang onduidelijk voor me geweest. Ik weet bijvoorbeeld wel dat mijn vader een gevangenisstraf van een paar maanden en tbs met dwangverpleging gehad heeft (waarbij hij direct al op verlof mocht..) maar ik heb geen idee waar dat in het hele verhaal hoort. Ik heb er later best veel over gepraat met mijn moeder, dat heeft gelukkig een aantal dingen duidelijk kunnen maken.
Toen ik 12 was ging ik naar het vervolgonderwijs op anderhalf uur reizen van ons huis. Ik kwam in een nare klas en na een heftig jaar besloot ik in Emmen zelf naar school te willen. Ik ging naar 2 Havo/VWO en had kwam dit keer gelukkig in een leuke klas. Ik kreeg vriendinnen en deed leuke dingen. Voor het eerst kreeg ik een beetje mijn eigen leven op de rails. Ik mocht ondertussen op paardrijles, dat vond ik helemaal het einde. Elke zaterdag zat ik de hele dag op de manege en ik bloeide daar echt van op. Het was echt mijn ding, en de paarden begrepen me tenminste
Ondertussen werden we nog wel regelmatig gestalkt, vooral door de moeder van mijn vader. Zij is vorig jaar overleden kwam ik toevallig achter.. en ik gun haar echt heel erg veel rust en vrede en zo, maar man wat ben ik blij dat ze er niet meer is. Door haar mocht ik vaak niet buitenspelen. Zodra ze weer langs kwamen rijden moest ik gelijk naar binnen komen.Mijn moeder moest fulltime werken om voor mij en mijn broer en zus te kunnen zorgen en zat verder vooral in haar eigen wereld. Na een paar jaar zijn we verhuisd naar een mooi huis aan het water. Ik was toen 15. We hadden de hoop dat het stalken nu eindelijk voorbij zou zijn, maar helaas, binnen no time hadden ze ons adres alweer achterhaald. Gelukkig werd het wel stukken minder, in de straat waar we woonden waren vaak veel mensen buiten, dat heeft ze misschien afgeschrikt. En op de dag dat de wet die stalken verbiedt erdoor kwam, hield het helemaal op.
Ik kreeg een baantje, de thuissituatie was zo vreemd altijd dat ik liever elders was. We woonden met zijn vieren en het was net of er vier onbekenden van elkaar in een huis woonden. Maar nu hoefde ik niet veel meer thuis te zijn want na school werkte ik in de horeca. Ook ging ik stijldansen, dat heb ik jarenlang met heel veel plezier gedaan.
Ondertussen kreeg ik mijn eerste vriendje, een slechte keuze bleek achteraf.. Ik was een bang vogeltje en hij heeft daar gruwelijk misbruik van gemaakt. Meer foute vriendjes volgden, maar geen enkele serieuze relatie want ze wilden allemaal maar één ding van me en ik was te blind (of bang, daar ben ik nog niet helemaal uit) om dat door te hebben.
Toen ik 17 was vertrok mijn moeder naar de andere kant van Nederland om bij haar vriend (inmiddels man) in te trekken. Ik moest maar wat voor mezelf zoeken om te wonen, want ik was (althans, ik voelde me) verder niet welkom om mee te verhuizen. Ze zette het huis te koop en ik deed ondertussen heel wat pogingen een kamer te vinden. Via de woningstichting kon ik pas vanaf mijn 18e een woning toegewezen kregen, dus ik was aangewezen op kamerverhuurders. Eén van die verhuurders hoefde maar een lage huur en de rest kon ik dan wel op een andere manier betalen. Nee dankje.. Gelukkig voor mij liep de verkoop van het huis niet echt vlot, waardoor ik daar heb kunnen wonen totdat ik een huisje toegewezen kreeg via de woningstichting. Dat was echt een paar dagen nadat ik 18 geworden was
In dat huisje heb ik met veel plezier een jaar of 4 gewoond. Ik zocht ondertussen hulp voor mezelf want ik was inmiddels zo verknipt dat ik er zelf niet meer uit kwam. Ik had al eerder hulp gehad, maar dat liep altijd uit op niks. Dit keer trof ik een therapeute waar ik écht wat aan gehad heb. Het was een heftige tijd, veel ups en diepe downs, maar ondanks dat ik me soms erg depressief voelde en vaak suïcidaal was, wilde ik toch graag vechten voor een fijn leven en zij heeft me daar geweldig bij geholpen. Op mijn 18e zat ik nog steeds op de Havo, maar ik moest werken om de huur te kunnen betalen dus kon me nog steeds niet echt richten op school. Nadat ik eindelijk de Havo afgerond had (ik was van het reguliere onderwijs inmiddels overgestapt naar het volwassen onderwijs omdat het op school ook echt niet meer goed ging met me) ging ik studeren in Groningen, Communicatie. Het was een leuke studie, maar de belasting was veel te groot voor me. Ondanks dat de resultaten prima waren ben ik na een half jaar tijdelijk gestopt. Mijn poging het weer op te pakken aan het einde van het eerste jaar mislukte en ik besloot helemaal te stoppen.
Het schooljaar daarna ging ik aan de LOI de Lerarenopleiding Nederlands proberen, maar als ik iets realistischer naar mezelf gekeken had, had ik kunnen voorspellen dat dat een kansloze poging was. Halverwege dat schooljaar leerde ik M. kennen. Binnen een paar maanden verhuisde ik naar Zoetermeer, want hij was het gewoon. Dat wist ik de eerste keer dat ik hem sprak al zeker. Ik wist dat het naïef was, maar wat had ik te verliezen. Ik had toevallig vlak daarvoor mijn baantje opgezegd dus ik had verder toch geen binding meer in Emmen. Nou ja, vriendinnen, stijldansen, maar ondanks dat was ik eigenlijk wel blij dat ik Emmen achter me kon laten. In Zoetermeer heb ik me stierlijk verveeld want ik had er geen baan, geen opleiding, geen mensen die ik kende, helemaal niks. We kochten een appartementje in Leiden, een waar véél aan moest gebeuren (het is nóg niet helemaal af, maar langzaam maar zeker wordt het wel wat.. hoewel we nu een lekkage lijken te hebben.. pff..).
Een schooljaar na mijn LOI-poging ben ik de MBO Directiesecretaresse gaan volgen, zodat ik in elk geval maar íets afgerond had. Dat is gelukkig gelukt en twee jaar nadat ik die opleiding begonnen ben, was ik een heus diploma rijker. Het was wel weer een erg heftige tijd. We waren nog flink aan het klussen in het appartementje telkens aan het begin van de opleiding. En het tweede jaar is een van de dochters van mijn zus overleden. Er is niks zo onwerkelijk en oneerlijk als dat. Er zijn nu nog regelmatig momenten dat ik hoop dat het allemaal een nare droom was en ze er gewoon nog is. Het weekend dat ze overleed was het weekend nadat M. en ik in ondertrouw gingen. En ook het weekend dat we besloten hadden voor een kindje te willen gaan. Dat hebben we toen uitgesteld, en toen we er een half jaar later alsnog voor gingen was het heel snel raak.
Ik heb al een kinderwens gehad sinds ik 16 was, ik had altijd héél sterk het gevoel te móeten blijven leven omdat ik mijn kindje nog moest krijgen. En toen was ik ineens echt zwanger met een echt kindje.. Ik heb het heel lang heel onwerkelijk gevonden, eng ook zelfs, gedacht dat ik het toch niet wilde, maar naarmate de zwangerschap vorderde werd ik wat zekerder en toen ik eenmaal zeker wist (ik heb het vanaf de dag dat ik wist dat ik zwanger was al gedacht, dat het een jongetje was, droomde er ook constant over) dat het een jongetje was en we zijn naam bedacht hadden, was ik er echt ongelofelijk blij mee. De zwangerschap was wel erg zwaar voor me, lang misselijk gebleven en vroeg zoveel last van mijn bekken dat ik nog amper kon lopen. Na de bevalling was dat gelukkig direct over. Tot ik weer aan het werk moest ging het ook best aardig met me, ik genoot volop van Timo en van het moeder-zijn. Maar toen ik dus weer moest werken werd het me allemaal teveel. Ik bleef ongeveer een jaar ziek thuis en in die tijd heb ik weinig meer gedaan dan coconnen met Timo en zelf tot rust komen. Verder ging de wereld een beetje langs me heen. Nu ben ik een paar maanden geleden weer begonnen met werken, vooral vanuit huis en eens in de zoveel weken op kantoor. Ik vind het heerlijk en het lukt me op zich best goed. En het fijne is, mijn werkgever is een goede vriend van me die me goed kent dus als het een keer niet lukt dan kan ik dat gewoon vertellen.
Boeken: ik lees voor mijn eigen gemoedsrust geen boeken. Als ik een boek lees dan houd ik daar gerust een paar maanden last van, omdat ik het verhaal niet meer los kan laten. Ik vind het dan erg lastig om de realiteit te onderscheiden van het verhaal dat in mijn hoofd blijft hangen. Heel vervelend, dus daarom lees ik maar gewoon niet.
Films: Ice Age en Disneyfilms. Enger dan dat moet het niet worden, net als boeken dus.. Hoewel films met een duidelijk en goed einde nog wel gaan. Voor films maak ik af en toe wel een uitzondering, want het is uiteindelijk gewoon leuk om een film te kijken.. Maar dat kost me zoveel energie, dat kan ik op het moment gewoon beter gebruiken.
Muziek: Anouk, No Doubt, Alanis Morissette, Bon Jovi ook wel, Krezip, Christina Aguilera ook, en klassiek vind ik ook mooi, en trance op zn tijd ook, eigenlijk heel breed. Muziek is echt mijn leven. Ik speel ook (een beetje) piano, heb cello gespeeld, zangles gehad, pingel af en toe wat op een gitaar (wat ik echt niet kan), drummen vind ik ook heel leuk. Alles een heel klein beetje en op absoluut beginnersniveau, maar ik vind het echt geweldig leuk om te doen
’s Nachts kun je me beter gewoon laten slapen. Maar waar ik gek op ben is hartige taart, pizza, Ben&Jerry’s, avocado, mango, eigenlijk van alles, maar elke keer wat anders dus het risico dat je net met het verkeerde aankomt ’s nachts is best groot en ik ben niet echt op mn gezelligst dan
Leuke uitspraken.. geen idee eigenlijk..
Alles bij elkaar niet zo’n gezellig verhaal dus, maar ik probeer elke dag het beste van het leven te maken en sinds Timo er is, is dat nóg belangrijker voor me geworden. Over M. heb ik niet zoveel verteld, we zitten op het moment samen in een lastige periode en ik hoop dat we er ongeschonden doorheen komen..
De vraag van Twentemeisje:
Mocht ik de loterij winnen, ooit, dan koop ik een mooi fijn huis. Niet per se groot, maar wel een huis waar ik me prettig voel met een mooie inrichting. Ik ben erg vaak verhuisd en voel me eigenlijk moeilijk echt thuis ergens. Dus een huis dat echt naar mijn zin is, op de juiste plek, de juiste meubels, een fijne tuin, dat is mijn enige wens. Ik zou niet stoppen met werken, ook geen wereldreis of zo gaan maken, alleen dat huis.
Ik heb even geen woorden
Alleen een
voor jou en voor alle verschrikkelijke nare dingen die je hebt meegemaakt Ik weet niks te zeggen, wat heftig wat je hebt meegemaakt ChanEn ik duim voor je dat het de volgende staatsloterijtrekking wel lukt... sommige mensen gun je dat dan gewoon he
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikke
van mij! Bedankt voor je verhaal.
Wat je toch allemaal hebt bereikt tot nu toe ondanks dat het absoluut niet mee heeft gezeten!
Ik gun je je echte eigen fijne plekje, dus wat mij betreft is de hoofdprijs volgende maand voor jullie
Dank Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn Hopelijk krabbelen M. en jij snel op uit de lastige periode.
Ik ben zo blij voor je dat je zo'n fijne werkgever getroffen hebt die rekening met jou houdt zodat je heel rustig aan weer kunt beginnen
*knuffel*
Hier sluit ik me volledig bij aan.quote:
Dankjewel dappere Chan.
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikke
Bedankt voor je verhaal.
Ik vind je een prachtmens, echt. Dapper en sterk en ik denk een hele fijne moeder voor Timo. Dat je dat kunt, je bewust bent van de valkuilen en het dan zo goed doen, dat is echt iets om trots op te zijn!
Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..
Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..
En over je laatste zin, ik denk dat dat heel natuurlijk is dat je je dat afvraagt. Kan me niet voorstellen dat iemand die zulke dingen heeft gedaan verandert. En al zou hij wel veranderd zijn, dan nog heeft hij levens verwoest.
zoals de meeste heb ik even geen woorden voor je alleen een hele dikke knuffel
Ik kan me hiernaast zo goed voorstellen hoe je geschrokken moet zijn toen je je vader dacht te herkennen. Pas dan weer merk je hoe diep die gevoelens zitten en hoe nauw je toch en voor altijd met hem verbonden zult blijven. Je kan nog zo rationeel afstand nemen, hij blijft je vader, iemand die van je had moeten houden en je hoe dan ook had moeten beschermen. En dat maakt het juist zo moeilijk.
Lieve Chan, ik vind je een kanjer, echt waar! Je noemt jezelf verknipt, maar je maakt een geweldig lieve, rustige en stabiele indruk. En kijk naar Timo! Hoe geweldig is hij! Echt, je doet het super!
Leef je leven, meis, ook met de ballast die je hebt. Hoe zuur ook, het heeft je gemaakt tot wie je bent, en daar is helemaal niets mis mee. Ook al heb je het zelf niet gekend, je hebt nog zoveel liefde om te geven!
Ik vond je een hele bijzondere uitstraling hebben; jij zorgt er voor dat mensen zich meteen op hun gemak voelen bij jou!
Dat jij dat omgekeerd een stuk minder hebt kan ik ineens een stuk beter begrijpen!
Ik heb je verhaal echt met verbijstering gelezen. Wat een verhaal zag. Ik heb diep respect voor de manier waarop je je er doorheen geworsteld hebt en nog steeds doet. Echt.
Ik hoop dat jij en M. de voor jullie beste uitkomst uit deze periode kunnen vinden.
Dat!quote:
Jemig, Chan. Ik heb je één keer op een meeting gezien en ik vond je zo'n leuke, lieve en zachtaardige moeder voor Timo. Ik had de indruk dat je zelf een heel fijne basis hebt meegekregen vanwege de rust die je uitstraalt. Nu ik over je jeugd lees begrijp ik dat je veeleer zo geworden bent ondanks je jeugd, gewoon helemaal dankzij jezelf, je eigen doorzettingsvermogen en moed. Ik vind het heel knap.
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
Ja, oeke, dat inderdaad ook! Chan en Timo zagen er zo heerlijk bij elkaar op hun gemak zijnd uitquote:
[..]
Dat!
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
Ik kan me juist wél voorstellen dat iemand die zulke dingen gedaan heeft nog verandert.. maar dan nog, hij heeft zoveel verwoest inderdaad.. het is meer dat ik zou willen weten hoe het met hem is omdat ik ergens nog wel zoekende ben naar een opvulling van het gemist van een vader, dan dat ik ook echt zou willen weten hoe het met hém is.
Sserpente ja, herkenbare gevoelens, heel herkenbaar zelfs. Als je je kind ziet, zie je toch niets dan liefde, althans ik.. en ik kan me niet voorstellen dat welke ouder dan ook dat anders ervaart.. Maar blijkbaar kan het..
En zucht
Timo is ook echt mijn knuffelkontje ja Héérlijk is dat, hoe hij zo lekker bij me weg kan kruipen.. afgelopen nacht iets minder goed voor mijn nachtrust, maar ik ben zó blij dat ik hem die veiligheid kan bieden die hij dan zoekt. Ik vind je een knapperd, en als ik denk aan je mooie zoon en je mooie jij kan ik niet anders zeggen dan 'you rock!' Ik sluit me aan bij de anderen...
misschien lukt het vandaag, maar anders na het weekend (ben het weekend namelijk niet thuis)
ow en chan, (of iemand anders) nog een vraag?
[ Bericht 13% gewijzigd door draculettetje op 14-01-2011 23:03:36 ]
En ik heb op zich wel een vraag, maar ik verwacht dat het antwoord daarop uit je verhaal wel naar voren zal komen: loop je nu je moeder bent vaak tegen praktische onhandigheden aan omdat je in een rolstoel zit? En hoe ga je daarmee om?
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
Dat je beide ouders ook zo hebt moeten verliezen, wat ontzettend verdrietig. Als ik het zo lees heeft je lieve kleine meidje gewoon een enorme topmama en weet je? Voor haar ben jij gewoon de liefste mama van de wereld Mooi, hoe jij niet denkt in beperkingen maar in mogelijkheden oke ik blijf idd liever niet hangen in de dingen en overal is uiteindelijk een oplossing voor
ook bijzonder dat je aanvoelde dat t niet goed ging met je vader.
Lijkt me heel naar zo jong albeide ouders verloren te zijn
Chan,jeetje joh wat een verhaal zeg!
de liefde voor je man,dochter en zus springen eruit! Je leert veel en je past je vanzelf aan als de kleine groter word. Dat je ineens denkt verhip, ze doet dit en dat en dat kan ik dus ook!Heel veel liefde en succes, want heftig blijft het wel
Draakje, niets van te merken hier dat je verlegen bent
dapper hoor! En wat een heftig verhaal ook. helemaal niet afgehaakt omdat het lang was of lastig te lezen, dat viel reuze mee hoor! heel heftig verhaal weer.
maar dat vind ik van alle verhalen die mensen delen. ieder heeft zijn eigen bergen en dalen en als ik naar mezelf kijk denk ik: wat zeur ik nou... Volgens mij zij Groofsken of Ssserpente het laatst nog: dat het in dit topic wel duidelijk was dat ieder huisje zijn kruisje heeft... (ik kan het niet zo goed terugvinden, maar de opmerking was wel aangekomen)
@chan wat een heftig verhaal en wat een knokker ben je. Ik heb ook ook vol ongeloof niet naar jou maar naar je vader toe gelezen, ik snap niet dat een vader of moeder dit zijn kinderen kan aandoen. Ik hoop voor je dat je ooit dat huisje van je dromen hebt
@draakje Ook een bijzonder verhaal. En heel bijzonder de band tussen jou en je zusje. En wat spreek je vol overgave over de beslissing van jou en je man op voor een kindje te gaan hoe je daar mee omgaat. Mooi hoor, en je kwam ook helemaal niet verlegen over
..ik zal eens gaan kijken aan wie ik het stokje ga doorgeven
ik heb het vanmiddag (tijdens het kolven ) al even zitten lezen en moest wel een traantje wegpinken! En ook herkenning van iets speciaals rondom die nare data.. Mini-draak die de schaduw over die dagen in mei een beetje wegneemt. Een groot deel van het verhaal kende ik natuurlijk al.. Maar toch ook nieuwe dingen gelezen...Wat een doorzettingsvermogen en wat een positiviteit heb jij, ondanks alle tegenslagen!
: respect! Wat fijn ook dat je in het dagelijks leven als moeder verder niet echt tegen praktische problemen aanloopt door je been. Volgens mij is dat een verdienste van je eigen instelling!
Jij hebt met jouw opvoeden, zoals je het nu doet, de cirkel doorbroken. Respekt.
Van Draak ( ik noem je maar ff zo) kan ik het hele verhaal niet lezen, omdat het voor mij te dichtbij komt. Ook voor jou heel veel respekt!!
Jullie kinderen hebben moeders uit duizenden, moeders die denken in mogelijkheden, niet in beperkingen.
ik heb een nieuwe opvolgster gevonden in sonnetje!
en mijn vraag aan haar (ook al hebben we het er toen wel over gehad)
hoe heb jij het ervaren om tegelijk met je zussen zwanger te zijn?
heb je juist meer steun aan elkaar? of loop je elkaar door bv hormonen wat meer in weg?
een ieder zal het wel op hun eigen manier doen natuurlijk dus lette je daar op bijelkaar?
Zal zsm mn verhaal schrijven, misschien straks al wel En leuke vraag!
Geef nou maar gewoon toe dat je 't al klaar hebt liggen!quote:
Ik moet even kijkenwanneer ik tijd heb hoor
En leuke vraag!
Garpje!
Draakje, ook jij hebt alweer zo'n bijzonder verhaal. Bedankt voor het kijkje in jouw leven.
Wat een heftige verhalen, Chan en Draculettetje, allebei op hun eigen manier. Bedankt voor dit inkijkje in jullie leven, bijzonder dat jullie het zo hebben willen delen. Jullie lijken me sterke vrouwen, be proud!
Ik ben dus Sonja. 25 jaar geleden werd ik geboren in Delft (in het ziekenhuis) als tweede dochter van mijn ouders. Mijn zus is 2,5 jaar ouder dan ik. Opgegroeid ben ik in Rijswijk. Ik heb daar mijn hele jeugd doorgebracht, tot mijn 22e heb ik daar gewoond.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Eerst 4 jaar in een flat gewoond en toen kregen mijn ouders een huis dat 3 straten van die flat vandaan was. Een heerlijk ruime eengezinswoning, met een grasveld voor de deur en een speelveldje naast de deur.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Mijn vader was brandweerman en mijn moeder bleef thuis voor ons, tot ik 11 was, toen is ze weer gaan werken.
Op school kwam ik goed mee (zat in de top 3 van de klas
), had veel vriendinnetjes, kortom gewoon een leuk leven. Enige jammere was dat ik een bril moest toen ik 10 was Mijn moeder heeft me moeten omkopen met een milkshake, want ik wilde echt niet mijn ogen laten testen. Nou ja dat een bril nodig was, was wel duidelijk, maar ik zat in de ontkenningsfase Eigenlijk heb ik geen nare herinneringen aan mijn jeugd. Wel bepaalde angsten die ik had, bijvoorbeeld dat mijn oma zou overleden. Ik had nog maar 1 oma, die woonde niet in de buurt (Lelystad), was al wat ouder (mijn moeder is de jongste, mijn oma was 42 toen mijn moeder nog kwam), nou ja daar kon ik wel wakker van liggen. Uiteindelijk was ik 17 toen ze overleed. Net na haar 83e verjaardag. En eigenlijk was dat maar goed ook. De laatste 1,5 jaar van haar leven waren eigenlijk niet meer zo leuk voor haar en soms voor ons ook niet meer.
Na de basisschool ging ik naar de middelbare school. Ook gewoon in Rijswijk, naar de school waar eigenlijk de hele klas naartoe ging. Ik ging naar het vwo. Ik zat nog steeds in de klas met dezelfde meiden van de basisschool en kreeg er ook nieuwe vriendinnen bij.
Ik was geen ijverige leerling, alles behalve zou ik zowat zeggen. Ik ging wel vrij makkelijk overal doorheen. Tot 4 vwo heb ik amper geleerd. In de 4e kreeg ik het wel wat moeilijker en ook was ik niet zo gemotiveerd. Ik vond t veel leuker om op internet te zitten en te chatten enzo
Mijn eerste vriendje leerde ik dan ook kennen via internet. Hij woonde in Rotterdam en 8 maanden hebben we verkering gehad. Tot hij ging werken, een ander meisje tegenkwam en ik het daarom uitmaakte met hem (ik was net wat eerder met uitmaken ). Toen vreselijk, achteraf gelukkig maar, ook voor hem, met dat meisje is hij nu getrouwd Toen ik 16 was leerde ik R kennen (ook weer via internet
). We kregen verkering en na 3,5 maand ging het uit. Over de reden waarom hebben we tot op de dag van vandaag een meningsverschil We verloren elkaar uit het oog en na een jaar kwam ik hem tegen in de hema, waar ik aan het werk was. We praatten met elkaar en ik ben snel weggegaan (ik was ook vrij, dus wilde naar huis). s Avonds kreeg ik een mailtje van hem en zo raakten we weer in contact, via internet dan, want echt contact daar had ik toen niet zo'n behoefte aan. Uiteindelijk gingen we toch afspreken. We gingen naar het varend corso en op onze scooters naar Hoek van Holland. We gingen steeds vaker weer met elkaar om. Gewoon vriendschappelijk. Dit ging een aantal maanden zo door, tot ik met hem, zijn ouders, zus en broer meemocht naar Texel. Toen hebben we besloten dat het maar aan was. 29 april is dat alweer 7 jaar geleden.Om weer terug te keren naar school. In 5 vwo bleef ik zitten. Aangezien ik toch niet (meer) naar het wo wilde besloot ik naar de havo te gaan. Dat laatste jaar was echt de tijd uitzitten. Het was herhaling, maar dan op een lager niveau. Mijn eindexamen haalde ik dan ook makkelijk.
Na mijn eindexamen ging ik verpleegkunde studeren in Leiden. Het leek me een hele leuke studie. En op zich theoretisch was het dat ook, maar op de een of andere manier lukte de praktijk me gewoon niet. Mijn eerste stage haalde ik niet en mijn zelfvertrouwen ging ook naar beneden. Tel daar een school bij op die niet heel erg behulpzaam was, nou ja ik denk dat het ook niet het beroep is waar mijn hart ligt. Medische dingen vind ik wel heel interessant, maar mensen wassen is niet echt mijn ding.
Nou heb ik het niet zonder slag of stoot opgegeven hoor. Ik heb nadat ik stopte met de hbo-v nog een jaar mbo gedaan en dan de duale (werken en leren) versie gedaan. Dat liep ook niet zoals het moet. Hierna nog een maand in een verpleeghuis gewerkt, daar ben ik zowat gillend weggerend, dat was echt niets voor mij!
Toen ben ik maar weer bij de hema gaan werken, want dat had ik 6 jaar gedaan als zaterdagbaantje. Ik kwam in een leuk klein filiaal terecht, waar ik ook wat meer verantwoordelijkheden kreeg. Uiteindelijk werd mn contract niet verlengd, toen was ik 28 weken zwanger.
Op zich vond ik het geen ramp, zo had ik mooi de gelegenheid om iets anders te gaan doen en niet te blijven hangen in het bekende.
Plus dat ik hierdoor ook ruim 5 maanden bij Floris heb kunnen zijn.
Floris, mijn andere grote liefde
Mijn kleine lieve mannetje, echt wat is dat genieten! Hij is zo makkelijk en lief en nog veel leuker dan ik me had kunnen voorstellen. Hij werd op een bijzondere dag geboren. Ja de dag van de wk finale, maar ook de dag dat 5 jaar eerder een vriendin van mij verdween (en ook dus de dag van haar overlijden). Ik leerde haar kennen bij de hema. Ze was een collega. Eigenlijk vanaf het eerste moment konden we het goed met elkaar vinden. Ze was 2,5 jaar ouder, even oud als mijn zus. Nou ja we hadden een leuk groepje zo op het werk. We liepen de deur niet plat bij elkaar, maar met verjaardagen kwamen we wel bij elkaar en ook gingen we naar de bioscoop enzo.
Nou ja over haar verdwijning zal ik niet teveel uitwijden, maar goed het was allemaal heel naar. Ik was op vakantie en ik kreeg een voicemail. Normaal zou ik niet zo snel hebben gebeld (ik was een arme student he), maar op de een of andere manier deed ik dat toch. Dat was de politie. Ik heb mijn ouders gebeld en die hebben de politie voor mij gebeld. Later werd ik weer teruggebeld door de politie. Heel apart om mee te maken allemaal. Van die dingen die bij een ander gebeuren en niet bij jezelf.
Nou ja in ieder geval, toen ik dus zwanger was en uitgerekend was op 6 juli wilde ik dus ab-so-luut niet op 11 juli bevallen. En toen was ook nog de dag van de wk finale, dat was dus dubbel niet. Ergens vind ik het ook wel bijzonder dat ie precies die dag geboren is. Mijn weeën begonnen aan het begin van de nacht, rond de tijd dat zij verdween. Toeval of niet, ik weet het niet, op zich vind ik het wel een mooie gedachte.
Jeetje wat is het een verhaal geworden, ik geloof dat ik zo wel genoeg over mezelf heb verteld
Ik kan het je niet kwalijk nemen als je niet alles gelezen heb haha. Nou de vraag van Draak:
Ik was dus tegelijkertijd zwanger met mijn zus en schoonzus. Dit was wel heel erg leuk haha.
We wisten van mijn zus dat ze bezig was voor een tweede, toen had R zoiets van, waarom wij ook niet. We waren allebei wel jong, maar hadden alles goed op orde, gingen om met mensen met kinderen, dus wat wel en niet kon met kind wisten we wel.
Mijn zus was op 7 mei uitgerekend en mijn schoonzus 2 weken later. Dus, achteraf, gelukkig maar dat ik niet meteen de eerste ronde zwanger was
Dat was rond de uitgerekende datum van mijn schoonzus geweest. Ik vond het wel leuk om met mijn zus zwanger te zijn (met mijn schoonzus ook hoor, maar die zag ik wat minder, mijn zus dicht bij ons in de buurt). Mijn zus vond het niet zo leuk dat ik ook zwanger was. En toen het ook nog een jongetje was, vond ze het helemaal stom. Maar bij haar lag dat ook puur aan de hormonen. Ik kan het goed met mijn zus vinden, maar ze is wel heeeeel anders dan ik. Vroeger botste dat ook onwijs. Het ging sowieso beter toen ze op dr 18e het huis uitging. Sinds mijn nichtje geboren is ging het stukken beter. Ook omdat mijn nichtje en ik vriendinnen zijn (zo zegt mn nichtje het. Zo zei mijn moeder ooit dat ik naar M was. Lieke: Wie is M? Mijn moeder: Dat is een vriendin van Sonja. Lieke: nee dat kan niet, ik ben Sonja dr vriendin). Toen mijn zus zwanger was wilde ik per se een nichtje, die kreeg ik en de eerste 3 maanden kleding is ook gesponsord door mij
Mijn zus heeft ook wat meer last van dr hormonen gehad dan ik. Uiteindelijk vond ze het wel leuk hoor. En nu Floris er is al helemaal. Floris is haar mattie, zoals ze t zelf zegt
Hij vindt haar ook helemaal leuk. Ik denk dat de band die ik met Lieke heb, dat zij zoiets met Floris heeft Mijn zus en ik stonden ook allebei heel anders in het zwanger zijn. Ik vond het leuk en ben ook niet zo van het klaagtype en zij is dus meer klagerig. Daar werd ik wel s moe van, maar dat kan ook wel hormonaal geweest zijn haha.
Wat ik wel leuk vind is dat mijn zus echt anti-anti-anti borstvoeding is. Ik ben wat meer pro, hoewel ik nooit tegen haar gezegd heb dat ze borstvoeding moest geven. Je moet doen waar je je goed bij voelt. In ieder geval ging ik naar een bv bijeenkomst van de kraamzorg. Zij ging mee, want vond ze wel leuk en interessant. Uiteindelijk heeft ze daardoor toch 6 weken bv gegeven en vond ze t nog leuk ook.
Sowieso was de zwangerschap voor mij toch anders dan voor haar, ook omdat het haar tweede was. Dat beleef je toch anders denk ik.
Het nadeel van zo dicht op elkaar zwanger zijn is dat de bevallingen ook dicht op elkaar liggen. Mijn zus beviel als eerste, met 38.2, omdat ze met 38 weken mn neefje niet meer voelde. Ook op de ctg en echo deed ie weinig meer. Dus zijn ze gaan inleiden. Mn nichtje is met een keizersnede geboren, na heel lang weeën die weinig deden. In eerste instantie wilde ze geen normale bevalling, maar gelijk een keizersnede. Vond de gyn een minder goed idee. Nou ja uiteindelijk werd haar bevalling een kopie van de eerste, alleen grepen ze dit keer sneller in.
Mijn schoonzus beviel ook in de 38 weken. Gewoon natuurlijk, een turbobevalling
Hoewel ik tot die tijd altijd riep dat ik tussen 12 en 15 juli zou bevallen, ging ik met 38 weken toch een beetje hopen. En ik vond t zo oneerlijk dat ik toen niet beviel, want IEDEREEN beviel met 38 weken
(gelukkig was een vriendin van mij later uitgerekend, want die beviel ook met 38.3 ofzo oh en Orea hier natuurlijk ook, dus zo gek was mijn uitspraak toen niet ). Ik was wel bang dat mijn bevalling zo zou gaan als mijn zus, want we hebben toch een beetje dezelfde bouw. Gelukkig ging het bij mij niet zo.
Nou ja ik vond het wel leuk om zwanger te zijn met zijn allen. Bij verjaardagen ging het zowat alleen maar over baby's haha, maar het had ook wel wat. Zit je op de verjaardag van de overgrootopa of overgrootoma's van de baby's en dan zit je van: volgende keer als we hier zijn dan zijn ze gewoon al zo en zo oud
Ook weer een veel te lang verhaal, of het echt een antwoord is weet ik niet, maar vond het wel leuk om op te schrijven.
Zo en nu is mijn verhaal echt klaar. Knap als je alles gelezen heb
En nu ga ik nadenken over een volgend slachtoffer. Ideeën mogen ook via pm
Wat voor werk doe je nu? Of werk je momenteel (nog) niet?
Ik heb ook een zaterdagbaantje bij de Hema gehad
(brood en gebak en vleeswaren)Ook bijzonder dat Floris precies op de overlijdensdag van je vriendin is geboren. Al kan ik mij voorstellen dat je dat niet wilde. Ik ben op mijn 17e mijn beste vriendin verloren en op die dag is de moeder van J. jarig. Dat is ook elk jaar weer zo dubbel, ook na 6 jaar.
Ook leuk om te lezen van die band tussen jou en je zus, ik ken dat helemaal niet, want ik heb geen zus. Het lijkt mij tof om met vriendinnen/familie zwanger te zijn
Behalve dan wanneer ze allemaal met 38 weken bevallen en jij overtijd gaat 
wat een heerlijk verhaal (op dat van je vriendin na... poe!)Bij de volgende beval je gewoon op op de 38.3 ofzo
ik vond het een leuk verhaal om te lezen, ook hoe jullie daar met zn 3 en zwanger zijn enzo haha
al helemaal dat je zus toch 6 wk bv heeft gegeven!
kan me heeel goed voorstellen dat het dubbel is dat floris op die dag geboren is, maar idd toeval of niet....
Nou ik werk(te tijdelijk) bij R op kantoor (onbetaald sinds een maand), omdat daar de administratief medewerker afwezig was. En vandaag hadden ze de sollicitatiegesprekken voor die functie. Degene die ze aannemen wil 2,5 dag max. werken, dus das mooi te combineren met mij. Dus ga ik officieel voor ze werkenquote:
Leuk verhaal Son!
Wat voor werk doe je nu? Of werk je momenteel (nog) niet?
quote:
Son
Bij de volgende beval je gewoon op op de 38.3 ofzo
En dat van die volgende vind ik een goed idee
Achteraf vind ik t niet zo erg hoor, maar toen wel
Ben allang blij dat ik niet tot 42 weken hoefde Sola, wat grappig
Waar heb je gewerkt??Ik werkte op de mode trouwens (op de zaterdag, afgelopen jaar was gewoon alle afdelingen, nou ja geen brood e.d. want dat hadden we niet) en soms ook klantenservice.
Wees blij dat je geen zus heb
was vroeger niet zo leuk hoor haha. Maar tegenwoordig wel hoor En pff je beste vriendin verliezen lijkt me helemaal lastig. Helemaal zo jong nog
En dan nog de verjaardag van je schoonmoeder op die dag, das helemaal rot!
Zo fijn die uitnodiging voor mijn verhaal, echt onverwacht. Ik heb getwijfeld of er niet een jongere moeder voor moest gaan, maar ik geef zelf het stokje door aan een jongere. Op zeker.
Ik heet Sabine, word in juni 48 jaar, heb 25 jaar een relatie met Dirk. Samen hebben we een dochter N i kee (22)en een jongen M i ko(20). Beide zijn ze sinds ruim twee jaar uit huis wegens resp studie/werk als docente wiskunde in Amsterdam en studie recht in Groningen. Wij wonen in een eeuwoud huis in Sneek met net de 11Stedentochtgracht in zicht. Hier heb ik ook sinds bijna 15 jaar een winkel in kinderkleding en werk ik als docente wiskunde op de OpenbareMiddelbareSchool. Naast dat alles studeer ik nog een blauwe donderdagavond wiskunde om zo mijn tweedegraadsbevoegd te halen. Ik heb een derdegraads in handvaardigheid en textiel, gehaald in 1987. Lijkt een heleboel, maar naast deze drie doe ik niets. Ik doe geen huishouden, boodschappen, leef als een prinses.
Ik wil graag de winkel verkopen, als de tijd er rijp voor is en een paar uurtjes lesgeven met 14 weken vakantie hebben per jaar. Een switch die ik graag wil nadat ik ruim twee jaar geleden een, achteraf foute, diagnose alvleesklierkanker met nog een paar weken te leven, kreeg. Na bijna drie weken wisten we dat het een foute diagnose was, gekomen door fout bindweefsel, EDS. Poeh hey!
Ik ben geboren in Twente, getogen in de Achterhoek en woon nu meer dan de helft van mijn leven in Friesland. Mijn kindertijd, mijn jeugd en het eerste deel van mijn volwassen tijd zijn overschaduwd door tja, noem het maar en het was er: Echtscheiding, alcoholisme, brand, eetstoornis, angst, achtervolging, aanranding EN pijn. Pijn, dag en nacht. Mijn vroegste pijnherinnering is vanaf mijn 4e jaar, toen had ik zo’n rood fietsje, een doortrappertje, dat leverde me een pijn op. Die pijn heb ik nog steeds. Ik kan en wil over veel mee kleppen, maar met pijn van anderen heb ik moeite. Daar zit nog een stuk van mezelf, ik accepteer niet dat ik beperkt ben. Ik denk alleen on mogelijheden.
Mijn leven wordt door de pijn beheerst, maar dat sta ik niet toe. Ik heb EDS dus, alles gaat de ganse dag en nacht uit de kom. Ik draag spalken, slik een 30 pillen per dag, maar het ergste blijft dat ik fysiek niet kan zitten. Er gaat een stukje been uit de kom dan en dat zorgt voor zoveel irritatie dat een uurtje zitten, een halve dag bedpijn oplevert. Kortom: Ik zit nooit, bijna nooit. Mijn banen zijn zitloos. Mijn studie doe ik staand in de banken. Wegens de morfinehoeveelheden mag ik niet meer autorijden. Maar ik klaag niet. Ik kan zitten, kan lopen en kan staan. Mijn werk en studie zijn mijn alles, natuurlijk na mijn fantastische man en heerlijke kinderen. Hun leven gaat ook net ff anders dan bij anderen, door mijn ziekte. Ik ga nooit uit, kan niet naar mijn kinderen ff, niet op visite en ga zo nog maar ff door. Maar ik klaag niet. Ik kan wel een festival per jaar. Zal dit jaar geen Lowlands zijn, hopelijk wel Sziget. Fijne van een festival is dat iedereen op de grond ligt/zit. Ik val niet op. Hahhahah.
Ik heb een leven voor Dirk en een leven na Dirk. Voor hem was ik een wrak en mede door hem ben ik geworden tot wat ik nu ben. Vooral erg wijs met hem en blij met mijn kinderen. Kee die echt de fijnste meid ter wereld is, nooit hebben we conflicten gehad. En Miek die de meest dwarse en aparte van iig Sneek was. “Een dag zonder Miek, is een dag niet geleefd” , volgens hem. Hij zorgde voor de grappen en grollen in de opvoedtijd. Kee maakte van ons beide mooie ouders, door haar voelden wij ons al snel goed in de rol van vader en moeder. Gelukkig. Door hen een fijne kindertijd en jeugd te geven, ik de cirkel waarin ik, mijn moeder en mijn oma zijn opgegroeid doorbroken. En sinds kort ben ik ook flieft op onze hond Foppe, een toypoedel van bijna 8 maand. Zie youtube met UsFoppe of Foppeonsnow. In het eerste filmpje zie je de winkel ook.
Waar ik het meest van houd is mensen blij maken. Iets voor anderen doen, maken enz. Kleine projectjes, want iets afmaken is nog steeds geen kwaliteit van mij. En ik houd van kinderen, vandaar ook mijn vele bezoekjes aan OUD. Ik lees geen boeken, die kan ik niet vasthouden. Ik kijk geen films, die lopen altijd goed af en omdat ik altijd weer kijk hoe ze gemaakt worden en dat leidt af van het verhaal. Ik denk over veel na en ben impulsief. Beetje apart, pornblond lang sloeriehaar (heksenhaar volgens de ll) en net ff te dik en klein. Hebben jullie beeld?
Mocht je nog vragen hebben, kom maar.
Ik ben bezig het stokje door te geven.
Alles binnen een paar uur, omdat het anders weer weken blijft liggen
Dank voor je verhaal!
Word je trouwens nooit moe van altijd staan? Ik hou dat zelf nooit lang vol, krijg altijd rugpijn dan.
En een foutieve diagnose alvleesklierkanker, mijn hemel!
leuk dat je t stokje over wilde nemen.
was wel benieuwd naar je, door wat je tussen de regels vertelt. leuk om watmeer over je te lezen.
en jeetje heftig zo'n verkeerde diagnose
en wat klinkt je gezin fijn
en een vraag: Wat zou je anders gedaan hebben als je het nog eens over mocht doen?
Tja, that's me.Als ik het niet gelijk doe, blijft het liggen, daar weten sommigen van jullie al alles vanquote:
zo je bent sneller dan ik joh
leuk dat je t stokje over wilde nemen.
was wel benieuwd naar je, door wat je tussen de regels vertelt. leuk om watmeer over je te lezen.
en jeetje heftig zo'n verkeerde diagnose
en wat klinkt je gezin fijn
en een vraag: Wat zou je anders gedaan hebben als je het nog eens over mocht doen?
Eerder geluisterd hebben naar mijn man. Hoewel die sociaal een nul is, had ie mijn gebruiksaanwijzing heel snel door. Smeet de laxeer de deur uit, stuurde me naar de psycholoog en gaf me vertrouwen. Eindelijk een man die deugde. Met mijn vader heb ik het 12 jaar geleden al uitgemaakt. Een sterke band met een vader intrigeert me ook mateloos. Ik kan me er niets bij voorstellen voor mezelf. Zie het wel bij mijn kinderen.
Ik hang ook veel hoor, staat me ook goed. Zo staandhangen op een tafel of toonbank.
En thuis lig ik de prinses uit, met bediening en al.
Lekker koezen allemaal.
hoe heb je dat met je zwangerschappen gedaan als alles uit de kom steeds gaat?
op zich worden banden enzo dan nog slapper? of slapper dan slap kan niet?
Maar nu ben ik nog meer benieuwder naar je!
En op welke school geef je les en hoelang al?Sonnetje, heerlijk verhaal en dan over Floris, prachtig!
Ik geef les op de RSG waar mijn slaperd roostert en economie geeft. Ik doe HET met een collega
Ik probeer alles zo duidelijk mogelijk te typen.
Ik ben geboren als 2e dochter met 38wk zwangerschap op 15-02-1984 in Den Haag. Mijn moeder had dubbele longontsteking en had mij nog niet verwacht. Daarbij was ik ook niet de jongen die ze verwacht hadden. Dus was er eigenlijk nog geen voor mij. Volgens de gyn was ik een kleintje (48cm/2900gram) daarom heb ik de naam gekregen die kleine Eva betekent.
Na 1 jaar verhuizen wij naar Noord-Brabant hier groei ik op in een dorp. Mijn basisschooltijd is tot groep 5 normaal verlopen ik was een gemiddelde leerling daarna werd ik onzekerder was zo nu en dan resulteerde in pest gedrag van de oudere. Ik zat altijd in een combinatiegroep.
Na de basissschool ga ik naar de middelbare bij ons in het dorp ik begin in MAVO/HAVO na de 1e ga ik naar de MAVO. Hier hoef ik niet echt mijn best te doen. Als ik 14 ben zouden we in de zomervakantie een rondreis in Egypte gaan maken omdat mijn vader 25 jaar bij zijn bedrijf werkt. Mijn moeder is al een poos niet fit maar gaat maar niet naar de HA. Uiteindelijk gaat ze wel en dezelfde dag worden we gebeld ik neem de telefoon en ben niet verrast de HA te krijgen en weet meteen het is niet goed. Mijn moeder wordt dezelfde dag opgenomen ze denken aan ernstige bloedarmoede het blijft echt non hodgkin kanker te zijn. Op dat moment stort ons leven een beetje in. Ik ben 14 en mij zus 16. Mijn moeder mag na tig bloedtransfusies naar huis maar herstelt niet. De arts geeft aan dat chemo nodig is maar dat ze dit eigenlijk niet trekt en waarschijnlijk haar dood zal worden. Mijn vader vraagt vanuit het niets hoe ze eigenlijk de medicijnen bereken die ze krijgt de arts legt dit uit en het blijkt dat ze een veel te lage dosis krijgt. De arts kijkt zijn recept na en daar staat het goed de fout ligt bij de apotheek. Veel meer dan sorry horen we niet van hun.
Op mijn 14e krijg ik ook mijn 1e vriendje deze relatie duurt 9 mnd in die tijd slaag ik voor de MAVO en ga naar het MBO apothekers assistente. In mijn 1e studiejaar gaat de relatie uit en komt vriendje nr2 in beeld. Al gauw had ik door dat wij qua intelligentie niet op 1 niveau zitten. Hij is veel slimmer maar sociaal zwakker deze relatie strand snel en vriendje nr 3 die ik al veel langer gewoon kende werd mijn vriend. Na het 1e studiejaar had ik door dat mij keuze niet de juiste was. Ik had de fout van de apotheker nog niet verwerkt en kon het niet aan om in die apotheek stage te lopen. Ik zwitch naar onderwijs assitente ik had eerder gekozen voor AA ipv OA maar ga nu toch naar OA. 3 jaar later slaag ik met gemak hiervoor en ga naar de PABO.
In het 2e studiejaar (2006) kom ik ongelukkig ten val heb mijn schouder uit de kom en mijn schouderkom op 3 plaatsen gebroken. 6wk met mijn arm in een sling gelopen mag ik gaan revalideren. Ik geef al snel aan dat mijn arm blokkeert en deze is ook een stuk korter dan mijn andere. Volgens de orthopeed moet ik harder oefenen. jan 2007 ik krijg een andere orthopeed en deze laat nieuwe foto's maken en daar blijkt mijn schouder scheef te staan. Ik had toch gelijk een operatie volgt net nadat ik ben gaan samenwonen maar ik blijf pijn houden. Deze orthopeed geeft aan het zit tussen je oren. Ik heb na lang wikken en wegen een second opinoin aangevraagd voor de maartenskliniek het is inmiddels 2008 hier kan ik snel terecht en na een mri met contrast ziet hij dat er nog wel wat mis is. Er volgt een kijk operatie maar de schade is te erg dus ik moet wachten op de volgende opearie. Inmiddels loop ik vertraging op in mijn studie.
2009 mijn laatste operatie is een feit en ik slaag in februari voor mijn opleiding. Tot op heden helaas geen vast werk gevonden
2010 we verhuizen van ondertussen ben ik ceremoniemeester op mijn zus haar bruiloft verder blijkt de kanker bij mijn moeder terug te zijn er wordt er gestart met chemokuren. In september wordt mijn vader met spoed opgenomen de HA vreest zijn alvliesklier het bleek zijn galblaas te zijn.
Begin oktober kom ik er achter dat ik zwanger ben ik ben al een poos niet lekker maar ik dacht griep te hebben. Ik heb altijd een kinderwens gehad maar moest wel erg wennen aan het feit dat ik zwanger ben. Helaas verloopt de zwangerschap niet vlekkeloos ik heb inmiddels 2x in het ziekenhuis gelegen ivm uitdrogen.
2011 de laatste chemokuur van mijn moeder zit erop ze kan nu gaan herstellen. En ik word nog 1x opgenomen in het ziekenhuis.
Op dit moment ben ik 20wk zwanger 26 jaar (bijna 27) en woon samen met mijn vriend en onze 3 katten in een dorp in noord-brabant
Is je zus ook zwangerquote:
Ze wordt zelfs 2x oma en is er helemaal blij mee
? dat is helemaal leuk lijkt me. Ook voor jullie.en heftig wat betreft de gezondheden van je familie.
hoe is het nu met je vader? en met jou schouder?
fijn dat het nu goed gaat, hopelijk herstelt je moeder ook goed (in zoverre dat kan)
quote:
oke, hier gaan we dan, ik ben eigenlijk best wel heel verlegen dus vind dit best een beetje eng
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
Lees 'm nu pas.... Fijn!Alweer een heel heftig verhaal. En vol met positiviteit. Knap!
Mijn vraag alsnog:
Ik heb geen broers, zussen.
Ik ben benieuwd of het speciaal is als je "samen" zwanger bent, of dat je het eerder minder "speciaal" vindt.
Daarbij zeggen mijn ouders dat de 1e het speciaalst zal zijn dus ik benieuwd wie van ons die eer gaat krijgen
Draculettetje, wat een bikkel ben jij, wat een doorzettingsvermogen en wat een liefde spreekt er uit je verhaal!
Sonnetje, wat lijkt me dat bizar zo'n verdwijning en overlijden in je vriendenkring. Hopelijk hebben ze kunnen achterhalen wat er is gebeurd.
Sabine, mijn moeder kreeg een paar jaar geleden ook een (godzijdank) foutieve diagnose (leverkanker) dus ik weet wat een verschrikkelijke tijd dat moet zijn geweest voor jullie (ik hoopte daardoor stiekem ook dat ze met de diagnose Parkinson bij mijn vader er naast zouden zitten, maar helaas...). Hoe erg de EDS ook is (wat enorm ingrijpend dat je niet gewoon kunt zitten), als het inderdaad de alvleesklier-kanker was geweest dan was je er allang niet meer geweest. En ik heb bij mijn moeder gezien dat dat idee niet zomaar weer uit je hoofd is, die omschakeling naar 'sorry mevrouw, wij hadden het mis' die is te bizar. Het duurde bij haar lang voordat ze weer kon wennen aan het idee dat er eigenlijk weinig aan de hand bleek te zijn (een kluwen van onschuldige bloedvaatjes (net als een ooievaarsbeet bij kindjes zeg maar) op haar lever).
F_R: allereerst wil ik je nogmaals zo ontzettend graag toewensen dat de misselijkheid eens stopt. Je hebt er niets aan, maar mens wat krijg je wat voor je kiezen.
Ook bij jou heftig wat betreft je eigen gezondheid en die van je ouders. Gelukkig gaat het nu goed met jullie. Hopelijk vind je ook snel een vaste baan!Dat klopt denk ik wel, vond het zelf ook wel moeilijk om mezelf 'bloot' te geven zeg maar. Ben ook nooit zo van 'in het middelpunt der belangstelling staan'.quote:
@TM dank je ik hoop dat wup naar je wilt luisteren maar vandaag vindt het mij niet zo'n goede mama. Ik lees hier toch veel heftige verhalen die je niet meteen achter users verwacht. En de meeste inclusief ik typen nog niet eens alles.
. Maar ik vind het erg bijzonder om de verhalen hier te lezen.Exactemento, want je bent meer dan je ellende alleen.quote:
@TM dank je ik hoop dat wup naar je wilt luisteren maar vandaag vindt het mij niet zo'n goede mama. Ik lees hier toch veel heftige verhalen die je niet meteen achter users verwacht. En de meeste inclusief ik typen nog niet eens alles.
nou tis nog steeds niet duidelijk. er is een verdachte, maar pas sinds vorig jaar.quote:Op zaterdag 5 februari 2011 17:33 schreef twentemeisje het volgende:
Sonnetje, wat lijkt me dat bizar zo'n verdwijning en overlijden in je vriendenkring. Hopelijk hebben ze kunnen achterhalen wat er is gebeurd.
de politie zegt dat ze geen doodsoorzaak weten (tussen verdwijning en vinddatum zat 11dagen, dus verre staat van ontbinding)., geen idee of dat echt zo is.
maar tis naar om mee te maken idd...
Ik heb de eer gekregen maar had hem liever niet gehadquote:Op zaterdag 5 februari 2011 16:20 schreef ferrari_rood het volgende:
Tot nu toe vind ik het niet echt speciaal. Ik heb wel het idee dat mijn zus het jammer vindt. Volgens mij wilde ze graag de 1e zijn. Dat kan ze alsnog redden alleen zit er niet zoveel tussen onze uitgerekende datums in.
Daarbij zeggen mijn ouders dat de 1e het speciaalst zal zijn dus ik benieuwd wie van ons die eer gaat krijgen
Maar het gaat goed komen met je meisje hoor! En ze is prachtig!
Nou, komt ie:
Mijn naam is Nicole en ben 31 jaar geleden op 2 juni geboren in het pittoreske Middelburg. 3,5 jaar later kreeg ik er een zusje bij.
Mijn vader is zeevarende (sinds afgelopen maart gepensioneerd) en is regelmatig voor maanden weg. Er wordt regelmatig aan me gevraagd of ik hem dan niet mis, maar omdat ik niet anders gewend ben, valt dat wel mee.
Mijn moeder is in de schoolpauze en na school altijd thuis voor ons. Ze werkt 's avonds als schoonmaakster in wijkverpleegcentra (thuiszorg gebouwen).
Ik ga naar de basisschool, maar heb daar helaas weinig vriendinnen. Ik heb maar 1 echte vriendin en met sommige meiden mag ik spelen als ze me weer even leuk genoeg vinden. Vaak ben ik lei(ij)dend voorwerp van pesterijen en ben echt het pispaaltje. Gelukkig heb ik school altijd wel heel leuk gevonden en waren er ook jongens in de klas waar ik wel eens mee ging spelen.
Na de basisschool ga ik naar de MAVO. Ik kies bewust voor een andere school dan de meeste kinderen uit mijn klas, zodat ik met een verse start kan beginnen. Door de eerdere ervaringen bouw ik zo'n muur om mij heen dat ik 2 goede vriendinnen krijg, maar de rest af houd. Met zijn drietjes komen we de 4 jaar goed door. De vriendin van de basisschool gaat mee naar dezelfde MAVO, maar we groeien uit elkaar. Helaas heeft ze vorig jaar zomer een einde aan haar leven gemaakt. Ondanks dat ik haar al 15 jaar niet meer had gezien, was dat toch heel heftig om te horen.
Qua verstand had ik ook naar de HAVO gekund, maar ik heb een korte spanningsboog en lang concentreren zit er niet bij voor mij. Daarom was de MAVO een betere keuze. Het laatste jaar liep niet echt lekker voor wat betreft de resultaten, maar ik heb het gehaald. Ik had een examenpakket van wiskunde, scheikunde, natuurkunde en biologie omdat ik naar de laboratoriumopleiding wil. Net voor het eindexamen verander ik van gedachten en kies voor de opleiding SPW.
Hier leer ik dat het ook anders kan. De hele klas is één grote vriendenkring en iedereen kan op elkaar bouwen. Langzaam brokkelt mijn muurtje af en ik heb een geweldige 3 jaar. Ik loop 2 stages, één op een school voor zeer moeilijk opvoedbare kinderen en één in Engeland op een school voor moeilijk lerende kinderen (verstandelijk gehandicapt). Hierdoor heb ik Engeland in mijn hart gesloten, wat een geweldig land. Alleen jammer van het weer.
Ondertussen vergeet ik bijna mijn grootste vrije tijds besteding naast school; scouting. Op mijn achtste ga ik bij de groep en op mijn 12e wordt ik zeeverkenner. De zaterdagen worden vanaf dat moment de hele dag gevuld door zeilen. In de winter werken we aan de boten en de onderdelen. Hier vind ik de vriendengroep die ik op school nooit had.
10 jaar lang heb ik de tijd van mijn leven. Ik ontdek het stappen, het roken (ben allang weer gestopt) en de jongens. Ik vind ze erg leuk en ben er erg op gericht. Het wordt bij ons een sport om met jongens te zoenen. Echt een vriendje heb ik wel eens, maar ik zou willen dat dat serieuzere vormen zou aannemen.
In het tweede jaar van de SPW krijgen we de mogelijkheid om een extra cursus tot recreatie sportleidster te gaan volgen en ik schrijf me in. 2 weken stage horen hierbij en die volg ik op camping de Klepperstee in Ouddorp. Het leven is daar 1 groot feest en twee weken lang heb ik bijna niet geslapen. Geweldig! 5 jaar lang heb ik hier uiteindelijk in de zomermaanden gewerkt, in de weken dat ik vrij kon krijgen van mijn andere bijbaantje naast school. Ik maak kennis met jongeren uit Rotterdam, heel ander volk dan ik gewend ben uit Middelburg. Grove taal, drugs, drank en agressiviteit passeren de revue. En toch verlies ik mijn hart aan deze groep.
Ik krijg daar een relatie met een jongen uit de snackbar. De eerste serieuze relatie die uiteindelijk 9 maanden duurt. We waren net een paar weken samen toen ik op stage naar Engeland ging. Hij is me zelfs nog een week achteraan gekomen.
Helaas is dit niets geworden.
Na dit jaar ben ik op kamers gegaan in Rotterdam voor de studie SPH. Door mijn SPW opleiding mocht in instromen in het tweede jaar en na 3 jaar studeren had ik ook dit papiertje op zak.
Tijdens deze opleiding krijg ik weer contact met één van de jongens die ik op de camping heb leren kennen, Danny. Na een paar maanden gezellig stappen moet ik toegeven dat ik hem meer dan leuk vind en hij wordt mijn vriend (en is dat nog steeds).
Ik ben gaan werken in een tehuis voor uit huis geplaatste zeer moeilijk opvoedbare kinderen in de leeftijd van 5-12 jaar. Heel heftig want deze kinderen wonen hier en mijn uren zijn dus ook onregelmatig. Agressiviteit, vandalisme en grof taalgebruik zijn de dingen die de dag beïnvloeden. Structuur en regelmaat is wat we bieden, maar het gaat teveel op militair niveau wat mij betreft. Na een heel team wat ontslagen werd (en ik als enige overbleef) zijn de kinderen onderverdeeld over andere groepen en ben ik op een andere groep gaan werken. Dit was niet veel beter. Na ook nog eens een brand te hebben geblust op een groep waar 1 van de kinderen de aansteker van een collega te pakken had gekregen, ben ik gestopt.
Het was teveel en ik wilde meer voor deze kinderen dan ik ze kon bieden. Ik ging er zelf aan onderdoor.
Ondertussen trek ik bij Danny in.
Heel veel sollicitaties verder (zo'n 80!) ben ik aangenomen op een kinderdagverblijf. Dit was leuk, maar niet bevredigend genoeg voor me. Omdat ik nog lekker naïef was, gaf ik aan graag meer te willen dan groepsleidster. De teamleidster voelde zich waarschijnlijk aangevallen in haar functie en heeft mijn contract niet verlengd.
Omdat we inmiddels een huis hadden gekocht in Spijkenisse schrijf ik me in bij een uitzendbureau aldaar en geef aan dat als ze iets anders leuks voor me hebben wat niet bij mijn opleiding past, ze vooral moeten bellen. Zo kom ik bij de Rabobank terecht waar ik inmiddels een vast contract heb. Jammer van mijn opleiding, maar ik zit hier helemaal op mijn plek.
In augustus 2009 besluiten we dat ik stop met de pil. Een maand ervoor is mijn beste vriendin ook gestopt en het lijkt ons leuk samen zwanger te zijn. Dat loopt helaas anders, want in augustus 2010 zit ik bij haar op kraamvisite en ben ik nog niet zwanger. 10 dagen later wel
Na 3 maanden blijkt mijn opa ziek te zijn en hij krijgt nog een aantal maanden van de artsen. We hopen dat hij mei gaat halen, maar vrezen het ergste. 4 weken later overlijd hij al. We hebben hem de jongensnaam die we hadden uitgekozen, verteld en hij heeft ook nog meegekregen dat ook mijn zusje zwanger is.
Mijn zwangerschap verloopt vloeiend en ik vraag me af waar het addertje onder het gras zit. Dit zit in mijn blaas en ik heb nog een ziekenhuistraject van 2 weken, voordat ik zorgeloos van Eva kan gaan genieten.
In mei van dit jaar is ons meisje geboren en ze is nu inmiddels alweer ruim 8 weken. Mijn zusje is over 3 weken uitgerekend.
Nog even wat algemene dingen: boeken lees ik momenteel weinig, geen tijd of concentratie voor, maar wil binnenkort beginnen in de dikke van Daphne. Hét boek vind ik tot nu toe het Messias Mysterie van Andreas Eschbach.
Je moet me 's nachts niet wakker maken, ook niet voor eten, want dan ben ik niet te genieten.
We hebben 2 katten, Maine Coones. We begonnen in 2008 met een broertje en zusje (Balou en Kaylee), maar het broertje overleed een jaar later aan een haarbal die was vast komen te zitten in zijn darmen en een buikvliesontsteking veroorzaakte. Daarna hebben we een kitten gekocht bij een fokker, Fendi (de enige naam die we zelf hebben verzonnen), maar deze overleed met 6 maanden. Waaraan is niet bekend, maar hij is met een gil dood van de krabpaal gevallen, ik vermoed aan een hartaanval o.i.d. omdat hij erg hard groeide (hij woog al 5 kg). Nu hebben we Beaudine erbij, een poes van 2 jaar.
Hobby's zijn sieraden/zeepkettingen maken. Als de sieradenbeurs in de buurt is help ik een dagje mee met degene waar ik mijn spulletjes koop. Voor interesse staat hieronder de website
Oh ja en dan nog de vraag van f_r:
hoe ga je om met de onzekerheden die bij het moederschap horen als nieuwe moeder
Best een moeilijke vraag. Ik put veel informatie en ervaring uit mijn werk op het kdv, maar vraag ook veel aan vriendinnen die kindjes hebben van max een jaar ouder dan Eva. Ook vraag ik aan mijn moeder en/of schoonmoeder, hoewel die informatie soms al verouderd is.
Ik probeer samen met mijn vriend zo veel mogelijk mijn gevoel te volgen en naar Eva te kijken. Doet zij het goed, dan gaat het ook goed is mijn nieuwe motto.
Maar af en toe ff lekker janken omdat ik het niet meer weet hoort er ook bij
) En Orea, de band is goed hoor (nu wel tenminste, dat is anders geweest). Heel goed zelfs. Helaas wonen we niet in de buurt, dus we moeten wel bewust plannen om elkaar genoeg te zien. Vind het wel belangrijk, ook voor Eva, omdat ze van mijn vriend zijn kant geen ooms/tantes/neefjes/nichtjes zal krijgen. (Vriend is enigst kind).
herkenbaarquote:
Dank meiden
En Orea, de band is goed hoor (nu wel tenminste, dat is anders geweest). Heel goed zelfs. Helaas wonen we niet in de buurt, dus we moeten wel bewust plannen om elkaar genoeg te zien. Vind het wel belangrijk, ook voor Eva, omdat ze van mijn vriend zijn kant geen ooms/tantes/neefjes/nichtjes zal krijgen. (Vriend is enigst kind).
En tis idd heeeel leuk neefjes en nichtjes
(mijn zus woont dus wel in de buurt
t zijn zowat broertjes en zus, F is er 2 dagen in de week (en de rest )Leuk verhaal om te lezen!
Welke secretsintersanta wil nog t één en ander over zijn/haar slachtoffer weten?
Heb altijd stilletjes meegelezen. danic?
Ik kom nog maar net kijken.quote:
Nou, Soempie biedt zich volgens mij aan.
Zou het leuk vinden als danic speciaal iemand uitzoekt. Een persoon/ verhaal waar zij nieuwsgierig naar is, zodat ook die vraag aan het eind mooi uitkomt.
Hebben jullie een paar dagen geduld?
Mijn naam is Nancy, en ik woon in Delft (oftewel plat gezegd: Delluft
). Ik ben daar ook geboren op 31 mei 1985. Mijn moeder was huismoeder, mijn vader was directeur van een aantal videoteken (tot ongeveer 2001). Ik ben de jongste van 4 kinderen, een latertje want mijn zussen zijn 6 en 10 jaar ouder, en mijn broer is 12 jaar ouder dan ik.Ik was een buitenbeentje vroeger, een heel verlegen meisje.
Ik kon niet zo goed praten, en daardoor werd ik erg gepest toen ik op net op de basisschool zat. Mijn moeder ging met mij naar de logopedist & naar diverse artsen om te kijken wat er met mij aan de hand was.
Niets hielp, en vanaf mijn 6e ging ik naar een school voor speciaal onderwijs in Den Haag.
Daar heb ik een hele fijne tijd gehad,en na 3 jaar zat ik weer op basisschool-niveau, dus ging ik ook weer terug naar een 'normale' basisschool.
Toen ik 12 was, leerde ik iemand kennen op internet, hij was een stuk ouder, precies 9 jaar ouder (ook van 31 mei
) . We werden goede vrienden, en chatten veel met elkaar.Een paar jaar later (ik was 14 en zat inmiddels op de middelbare school) hebben we een relatie gekregen.
Mijn ouders en familie flipten totaal natuurlijk, zeker omdat ik stiekem afsprak met hem (wel altijd in het openbaar). Nu ik erover nadenk snap ik waarom ze zo boos waren, en hoe verkeerd dit had kunnen aflopen
Ik mocht hem een tijd niet zien, en na een paar maanden is hij uitgenodigd door mijn ouders voor een 'officiële' kennismaking.
Dit ging erg goed, en ik mocht hem onder toezicht vaker zien.
Even de drama van mijn 16e t/m mijn 18e jaar samengevat. gewoon omdat ik er niet teveel aandacht aan wil besteden, maar omdat dit mij wel gedeeltelijk gevormd heeft:
Vanaf mijn 16e werd mijn vriend ziek; hij kreeg de ziekte van Pfeiffer. Hij heeft het flink te pakken: een paar jaar uit de running + een burnout doordat het niet op tijd door zijn huisarts herkend werd.
In het laatste jaar op de HAVO (5 Havo dus) hebben 2 meiden binnen een maand na elkaar zelfmoord gepleegd; de 1 heeft bij mij in de klas gezeten, de ander was een vriendin. Ik had haar de week ervoor nog gezien.
Op 12 Juni in dat zelfde jaar hoorde ik dat ik geslaagd was. Op 15 juni werd kanker bij mijn oma geconstateerd. Op de 25e is ze overleden en op de 26e was mijn diploma uitreiking. Mijn diploma was niet in orde, dus ik kreeg een nieuwe op 3 juli: een dag na de begrafenis van mijn oma.
Gelukkig ging het daarna een stuk beter. Ik ging samenwerken met mijn vader en zus in een nieuw bedrijfje. Ik haalde mijn rijbewijs en ik ging met mijn vriend samenwonen.
Mijn moeder ging ook meehelpen, en sindsdien hebben we een echt familiebedrijfje.
Misschien komt het omdat ik al een tijdje een relatie heb, maar ik wilde eigenlijk al vanaf mijn 16e een kindje hebben. Dat hebben we niet gedaan, want we vonden het allebei erg belangrijk om een goede basis voor de kleine te hebben (geld, huis enz.)
Eigenlijk hadden we alles al toen ik 21 was, maar mijn vriend was er nog niet klaar voor (ondanks dat hij al 30 was inmiddels). Het was achteraf gezien ook beter dat we niet in ons vorige huis zijn begonnen met het beginnen van ons gezin; het huis was oud, tochtig, en ik durfde op een gegeven moment niet alleen over straat i.v.m. hangjongeren voor het huis.
Twee jaar geleden kregen we de kans om met korting een appartement te kopen. Deze kans hebben wij direct gegrepen natuurlijk! Het is dicht bij het centrum en de buurt is ook een heel stuk beter
Mijn eierstokken waren al een tijdje aan het rammelen (lol), maar de angst voor het vaderschap ('Zijn wij dadelijk wel goede ouders?') hield mijn vriend nog steeds tegen.
Onderwijl raakte mijn nichtje (die tevens ook mijn beste vriendin is) zwanger. Het was heel erg moeilijk om haar te feliciteren, omdat ik zelf al zo lang verlangde naar een kind. Ik wilde ook erg graag samen met haar zwanger zijn, en had het idee dat dit niet meer zou lukken.
Op een gegeven moment was ik het zat, hij moest een keuze maken: of kinderen, of ik ga verder met mijn leven (hoe zielsveel ik ook van hem hield). Hij zette zich gelukkig over zijn angst heen, en ik was binnen no-time zwanger
Mijn nicht en ik waren toch mooi nog 24 weken samen zwanger
Mijn zwangerschap verliep voorspoedig, en op 12 mei 2011 hebben wij een prachtige dochter gekregen! Voor het bevallingsverhaal moet je maar in het daarvoor gemaakte topic kijken
Mijn vriend is erg blij dat we de stap toch hebben gezet en niet nog langer hebben gewacht
(het is hem geraden ook! )Even de rest van het vragenlijstje afgaan:
Mijn hobbies/passies: internetten (duh), koken, zingen, muziek luisteren en tekenen. Ik verzamel oude homecomputers/spelcomputers zoals commodore, atari, sega en nintendo (hoewel ik er al een flink aantal heb verkocht om de kamer vrij te maken voor Larissa).
Je kan mij wakker maken voor: hachee en chocola
Ik ben op dit moment aan het lezen:
Becca Fitzpatrick: Hush (ik heb geen idee welke kant dit verhaal op gaat, het lijkt tot nu toe een beetje op Twilight).
Mijn favoriete film is: Labyrinth (met David Bowie
)Wat is de leukste uitspraak die je in tijden hebt gehoord (mag van je kinderen zijn of als je nog geen kinderen hebt van je buurman of buurvrouw etc):
Omdat ik 's avonds ben bevallen van Larissa, konden mijn nichtje en neefje niet gelijk komen kijken, alleen mijn zus kwam. Mijn nichtje (8 jaar) was behooooorlijk boos: “Het is niet eerlijk! Ik heb het meeste recht om haar te zien, want IK keek er het meeste naar uit!” stamp stamp!
En dan de vraag van Danic:
Hoe bevalt het moederschap na 5 maanden?
Wel zwaarder dan dat ik dacht, ondanks dat ik vanaf mijn 16e al een kleintje wilde hebben. Maar voor zo'n prachtige glimlach en adorerende blik van mijn dochter doe ik alles
Ik hoop dat ik alles heb gehad qua verhaal. Ben een chaotisch persoontje namelijk..
en the Labyrint, love it!
Ik weet nog geen eens of hij direct al door had hoe oud ik was. Kwam nogal volwassen over namelijk. Ik wist verder ook niet zijn leeftijd of naam. We hebben dit een heeeele tijd geheim gehouden voor elkaar (totdat ik verliefd werd op hem was ik een heel stuk voorzichtiger op het internet).quote:
wow tankgirl, dat is inderdaad bijzonder, dat je je vriend al zo jong hebt leren kennen! heb je 't er later nog wel eens met hem over gehad, hoe hij er als 21-jarige bij kwam om een vriendschap met een 12-jarige te beginnen? en was 't via Fok! of een andere site? excuses als mijn vragen te impertinent zijn hoor! voel je niet verplicht tot antwoorden.
Daarna dacht ik alleen maar met mijn hormonen blijkbaar
Het was niet op Fok! want die site bestond toen nog niet
volgens mij zijn er maar weinig mensen die nog altijd samen zijn met hun jeugdliefde, maar oh wat vind ik dat romantisch En dat jullie bij elkaar gebleven zijn, ondanks dat je hem niet mocht zien.Nu alleen nog het stokje doorgeven aan iemand anders.quote:
Ik hoop dat ik alles heb gehad qua verhaal. Ben een chaotisch persoontje namelijk..
Donequote:
[..]
Nu alleen nog het stokje doorgeven aan iemand anders.
Voor mij een nieuw topic!! (Zei ze met het schaamrood op de kaken)
Ik ben nu als een razende rotje alles aan het lezen...
Godsamme wat een indrukwekkend topic!
Zogauw ik bij ben ga ik eens zitten voor mijn bijdrage...
Edit: 7Dakota......... Godsamme wat een verhaal..!
Om daarna op de link te klikken.... WTF... Dakota is KD...
Ik kreeg er gewoon kippevel van... zeker omdat ik tijdens het schrijven wel aan je dacht door de schrijfstijl!
Moonah... van jou omschrijving van je liefde voor je zoon werd ik helemaal warm.. zo herkenbaar... en ook de manier waarop je nu naar de kinderen in je klas kijkt...
En poppejans
KoRn haha..KoRn heeft hier de backstreetboys van hun troon gestoten... Stiekem luisterde ik dat veel liever... samen met nirvana enz enz.... Maar toen durfde ik dat nog niet hardop uit te spreken
Korn luisterde ik stiekem... ik had een gebrand cdtje van een vriendin gekregen Ik lees nog de andere topic's bij... en hoop zsm ook mijn verhaal op papier te krijgen..
[ Bericht 0% gewijzigd door Reilain op 11-03-2012 00:12:35 ]
gek ook om mijn eigen verhaal terug te lezen (niet gek omdat ik dat allemaal zelf heb meegemaakt natuurlijk maar gewoon.. en dan nu een 2e dochter, prutske onderweg hoe gelukkig kan een mens zijn??? )Dat dusquote:
Trui ik denk een beetje achtergrond info zodat je iets persoonlijks kan maken.
Nieuw leven inblazen is misschien het verkeerde woord, maar ik had deze bijvoorbeeld niet in mijn volgtopicoverzicht staan Terwijl het juist wel heel interessant is om nog een keer terug te lezen, juist voor de RR Ben benieuwd!
Ik kwam er pas achter dat de omzetting van tekstbestand naar forum-bericht niet helemaal gelukt is, solly dames!
Ik vond Sorbootjes verhaal nu ook even extra interessant om te lezen mbt het draagmoederschap en nu is ze gewoon zwanger van het logeetje
Toen ik een pbtje kreeg van Tankgirl had ik eerst totaaaal geen idee waarover ze het had Niet eerder was ik over dit bijzondere topic gestruikeld De laatste dagen ben ik dus als een malle alle verhalen terug gaan lezen. Wat een bijzondere verzameling verhalen!
Nu dus mijn verhaal
Mijn echte naam is Melanie en 28 geleden ben ik in rap tempo op de wereld gezet in een rijtjeshuis in Brabant *de verloskundige kwam me zo ongeveer opvangen*. Mijn broer zou anderhalf jaar later volgen, en vlak voordat ik 4 jaar werd verhuisde we enkele dorpjes verderop *een heel klein dorpje met meer koeien dan inwoners*. Daar heb ik ruim 19 jaar gewoond samen met mijn ouders en broer, en een hele bende huisdieren.
Ik ben een typisch geval boontje komt om zijn loontje Waar mijn dochter nu haar beste dramadreumes acties ten toon spreid kon ik er ook wat van Tot hyperventileren toe heb ik staan te stampvoeten wanneer ik mijn zin niet kreeg
De gang waar ik meestal werd gedeponeerd heb ik dus vele malen uitvoerig kunnen bestuderen. Met mijn broer had ik een echte haat liefde verhouding. We scheelde weinig en speelde dus ook vaak samen, maar konden elkaar regelmatig ook schieten.. Dit is eigenlijk zo gebleven totdat ik het huis uit ging. Hoewel we elkaar dus regelmatig de kop insloegen hebben we ook vele avonden en nachten samen op onze kamers zitten praten over van alles en nog wat..
In dat hele kleine dorpje ontmoette ik al heel snel mijn *BFF* Jaren waren we 2 handen op 1 buik Hoewel we niet meer van elkaar konden verschillen (Zij adhd, ik rustig en meegaand) konden we samen de wereld aan Rond ons 17/18 begonnen we uit elkaar te groeien.. Ik kreeg een vriendje die ze helemaal niets vond en daardoor zagen we elkaar steeds minder. Toen ik klaar was met die relatie had zij ondertussen een vriend waarmee ze ging samen wonen.. Mijn beurt om hem helemaal niets te vinden.. Nog verschillende keren hebben we geprobeerd onze vriendschap nieuw leven in te blazen.. maar god wat doet het pijn als je merkt echt te ver uit elkaar gegroeid te zijn.. Ik een kind, zij niet meer de mogelijkheid om er eentje te krijgen en niet meer genoeg feeling met elkaar om hierover te kunnen praten Sinds een jaar zijn we het contact helemaal verloren
Scholen heb ik heen en weer gehopt.. Ik begon op een Jenaplan basisschool waar ik het enorm naar mijn zin had.. Helaas in een dorp verderop, en toen de kinderen waarmee we mochten meerijden gingen verhuizen kon het niet anders en moesten we naar de streng katholieke school in ons eigen dorp. Hier heb ik nooit echt kunnen aarden, ik had wel vriendinnetjes maar was er gewoon niet helemaal op mijn plek.
Voor mijn ouders was het de druppel toen mijn broer alle getallen van 1 tot 1000 moest opschrijven.. en opnieuw moest beginnen wanneer hij er 1tje vergat. Samen met 10 andere kinderen zijn we van school gegaan.. (Een klap voor zon kleine dorpsschool, maar hopelijk ook een wijze les voor ze)
Ik ging terug naar mijn vertrouwde jenaplanschool (Groep 3, 4, 5 ,6 en een klein stukje 7 zat ik op de katholieke) waar ik nog volop genoot van mijn laatste 2 jaar basisschool!
Daarna was daar de middelbare. Ik kreeg Havo-mavo advies, en een kleine havo/vwo zou best wel eens kunnen aansluiten bij mijn rustige stille ik die ik was.. Helaas bleek mijn rustige stille ik ideaal als pestobject. Vooral het eerste jaar was niet fijn, ik liet het over me heen komen in de hoop dat het ooit beter ging. In de 2de kwamen er meiden bij ons in de klas die waren blijven zitten. 2 boomlange meiden waarvan ik er eentje kende uit de buurt waar ik woonde. Deze 2 meiden zijn mijn redding geweest.. Toen mijn pesters besloten er een tandje bovenop te gooien kwamen zij er letterlijk tussenin. We gingen onze eigen gang maar ze waren er altijd als een soort bescherming.
Mijn sociale leven zocht in dus buiten de klas. De 2 meiden ben ik eeuwig dankbaar dat ze er voor me waren, we waren geen vriendinnen, maar ze wisten precies wat ik nodig had om mezelf te kunnen vinden in die tijd. Ik was nog steeds wel doelwit van pesterijen, maar ik kon ze langs me heen laten gaan en mijn eigen dingen doen.
Ik deed mee met de toneelvereniging, ging naar vage concertjes van vrienden in huiskamertjes, luisterde met een andere vriendin stiekem naar Korn en Nirvana ipv naar de Backstreetboys die thuis nog aan mijn kamermuren hingen. Ik werd Alto op mijn eigen manier Paarse en groene enorm wijde ribbroeken met houthakkersblousen erop, zwarte tshirts, groene of blauwe oogpotloot tekeningen onder mijn ogen en als 1 van de eerste van school een wenkbrouwpiercing..
Later dimde ik mijn alto zijn in en heb ik de kinki kapper flink gespekt.. alle kleuren van de regenboog en mijn haar in veel verschillende lengtes/ asymmetrisch en andere gekkigheid gehad.
Maar hoewel ik mijn plekje op school gevonden had dat Havo-Mavo advies was er niet voor niets. (Ik bleek later ook behoorlijk dyslectisch) Ik redde het niet en na 2x blijven zitten in de 3de moest ik dus van school naar 3 mavo! Mijn redding was de meest strenge leraar van school Nooit had ik hem er voor aangezien voor iemand in de bres te springen, maar daar was hij Hij vond het belachelijk dat ik voor de 3de keer een jaar over moest doen en stelde alles in het werk dat ik naar het MBO mocht.. Nog in de zomervakantie regelde hij het dat ik na de vakantie op het mbo mocht beginnen
Vanaf heel jongs af aan hadden we internet thuis. Mijn internetcarrière begon met het ouderwetse inbellen en dan snel naar de TMF chatsite Daar mocht ik dan 20 min per dag chatten in het begin.. Later kwam ik op een grote chatsite terecht waar ik verschillende mensen goed leerde kennen en ook mijn eerste meetings had. (Leuk feitje.. laatst kwam ik erachter dat een kennis uit dat verre verleden ook in het internetverleden van KD rondzwerft!)
Het kon dus ook niet uitblijven dat ik mijn eerste vriendje via internet ontmoette De jongen waar ik hierboven al over schreef Achteraf moet ik mijn vriendin gelijk geven..
Een jongen helemaal into zijn auto.. maar niet zonder reden.. Na jaren knipperlicht relatie omdat hij niet wist wat hij wilde kwam ik erachter dat hij eigenlijk heel depressief was.. net zoals zijn zus en ze praatte elkaar steeds naar beneden toe. Ik ben er gewoon blind voor geweest, hij heeft zich nooit volledig kunnen geven aan ons 2. Zijn auto was zijn zekerheid, helemaal zijn ding. Hij durfde zich niet helemaal te geven omdat hij bang was me ook weer kwijt te raken. Na jaren van proberen heb ik de handdoek in de ring gegooid.. Na zijn zoveelste keer afstoten ontmoette ik Marcek (Ook online)
Wij hebben ruim een half jaar om elkaar heen gedraaid. Zonder elkaar te ontmoeten of zelfs te bellen Online hadden we eigenlijk al lang door hoe gek we op elkaar waren.. Maar ik was nog niet zover om mijn relatie definitief als onmogelijk te verklaren, en hij was te lief.
Uiteindelijk spraken we af om elkaar te ontmoeten bij een concert Ook hier hebben we weer lang om elkaar heen gedraaid maar nadat Marcek - eindelijk!- mijn hand durfde te pakken zijn we niet meer bij elkaar weg te slaan..
Hoewel mijn relatie op dat moment nog op rood stond vond ik het toch lastig om het definitief te maken Mijn ex, schrok er dus ook enorm van.. voor zijn gevoel was het alleen een pauze en hij had niet door dat voor mij de grens bereikt was
Na verschillende brieven en pogingen van zijn kant (o.a een huwelijksaanzoek per brief) heb ik het contact verbroken Ik had ondertussen door hoe het depressieve bij hem werkte en ik moest echt voor mezelf kiezen.
Daarna ging het hard tot over onze oren verliefd reisde we elk weekend heen en weer beide woonde we nog bij onze ouders en nee, dat was niet ideaal Dus na een jaar besloten we dat we wilde samen wonen.. Uiteindelijk heeft het daarna nog een jaar geduurd voordat we iets vonden en er ook in mochten maar we genoten van de voorbereidingen Daarna volgde jaren van werken, samen vakanties en veel concertjes genieten dus
Toen we 5 jaar bij elkaar waren was het tijd voor een nieuwe fase.. stopp
lul ik zoveel dat het niet in 1 beriggie past???Hier dan maar de rest:
stoppen met de pil… naja… een jaartje? Maar ik was letterlijk bij de eerste keer zonder pil zwanger.. Wat bijzonder, speciaal maar ook slikken.. Wow het gaat nu echt gebeuren!
Helaas koste dit heel snel zwanger worden wel mijn baan.. (jaarcontract en tja..
ze vonden het niet tof dat ik zwanger was toen ik er amper 3 maanden werkte… maar dat hebben ze niet hardop gezegd)Mijn zwangerschap ging niet helemaal van een leien dakje.. Erg misselijk in t begin, bekkenklachten, 2x een flinke bloeding waarvoor 1x met opname, en een kleine eigenwijze stuitligger waardoor het een KS werd…. Maar god wat genoot ik…. Ik, moeder, wow………
Omdat we van tevoren er al over uit waren dat we misschien wel compleet zouden zijn met z’n 3tjes genoot ik van elke seconde, elke beweging, elke extra echo ivm bloedingen/stuit… Vanaf het moment dat er 2 streepjes op de test naar voren kwamen was daar dat oergevoel… (en de verklaring waarom ik ineens traaaaaaaaaaaaaaaaanen met tuiten moest huilen bij Komt een vrouw bij de dokter in de bios… normaal huilde ik nooit om films)
Dat oergevoel bleef… nu nog… Mijn meisje, mijn alles…
Mijn werk is nu niet mijn ding… Ik wil bij mijn meisje zijn! (het helpt ook niet mee dat ik met kinderen werk…) Ik kan er wel mijn ei kwijt… maar door de bezuinigingen doe ik nu werk dat mij niet 100% ligt.. de baan waarvoor ik later doorgeleerd heb (spelbegeleidster) is overal wegbezuinigd. Nu werk ik dus als klassenassistent op een mytylschool… De knoop is nu dus ook doorgehakt dat ik volgend schooljaar een dag minder ga werken… 1 dag meer genieten van mijn meisje nu het nog kan voordat ze naar school gaat…
Mijn leven is dus nu mijn dochter… Ik ben enorm blij met het online leven dat ik heb… Hier kan ik mijn ei kwijt zonder dat ik mensen in het dagelijks leven overstelp met mijn ‘oergevoel’
Ik ben gek op reizen, muziek & lezen…
Onze reis naar Peru staat met stipt op 1… en ik kan niet wachten totdat we Oona meer van de wereld kunnen laten zien…
Mijn muzieksmaak is heel breed… Zo’n beetje alles wat je op Lowlands voorbij kan horen komen staat in mijn cdkast… Muziek is wat Marcek en mij bij elkaar bracht… Muziek is wat mij rustig kan maken of heerlijk kan opfokken… muziek is iets wat ik altijd bij me draag.. Toen Marcek en ik 5 jaar bij elkaar waren kreeg ik van hem een zelf ontworpen ring met daarop onze voorletters en een muziekteken ertussen.. muziek is wat ons bind… Nu zien we beide Oona als dat muzieknootje…
En lezen… Ik ben ondanks mijn dyslexie een enorme boekenwurm… Thea Beckman was jaren mijn grote favoriet… maar ook John Marsden lees ik graag….. Maar waarmee mijn kast voor het grootste gedeelte vol staat is toch nog wel de drama’s… Oorlogsverslagen, boeken over meervoudige persoonlijkheid, misbruik, enz enz…. Wat boeken betreft ben ik een echte ramptoerist… Nu lees ik een boek over een meisje dat opgroeit in een sekte en op haar 14de gedwonen moet trouwen.
Moeilijk
Waar brei je een eind aan je verhaal..Nu ja… Hier dan maar even! In word heb ik nu ruim 3 kantjes vol….
En de vraag van Tankgirl:
Hoe vind je het ouderschap: wordt dit steeds leuker? Mis je de babytijd of heeft elke fase zijn leuke eigenschappen?
Beide… Ik mis de babytijd, maar geniet ook van elke nieuwe fase, elk nieuw ding dat ze leert, elk nieuw woordje…. Maar vooral de blik in haar ogen wanneer ze zelf ontdekt dat ze weer iets kan/weet. Ik vind het heel bijzonder om van zo dichtbij haar te zien opgroeien tot een eigen persoontje… Wel vind ik het ouderschap steeds intenser worden. Hoewel ze steeds minder afhankelijk wordt van onze zorg vind ik het gevoel van ons 3 wel steeds sterker worden. Je krijgt steeds meer terug…
[ Bericht 0% gewijzigd door Reilain op 13-03-2012 21:18:18 ]
Dus heb maar van alles een beetje gedaan....Zie trouwens ook dat er wat leestekens verdwenen zijn.. vooral punten
(en die tik ik toch een hoop) Hopelijk is het nog een beetje leesbaar.. Enne DW bedoel je? En als je zo van drama houdt, Virginia Andrews.
En eh bedankt voor je comment op mijn verhaal
Dakota heeft een ban Voor mij nog onder een ander naam...Maar idd DW!En als je het financieel aan kan en het zo naar je zin hebt, dan zou ik idd lekker genieten van je extra dagje met je meiske
Foxkids-chat hiero trouwens
Met een huiskamer
Mijn eerste echte homepage Daar dus mijn ex leren kennen... DW (die oude kennis van KD en mij) maakte toen een eigen profielensite... (Thats me).... en daar Marcek leren kennen
Chatplaza!
want wij waren admins bij de concurrent (dreamcommunity) verder hing ik altijd rond op IRC !Maarruh, Reilain, mooi geschreven!
img src=http"//.... <br>
etc
(CU2 ) (en nu de rest van het verhaal lezen )*lol*quote:
TMF chat, daar heb ik mijn kind aan te danken
Jij ook al
Leuk je verhaal te lezen Reilain!
Jij ook dus?quote:Op dinsdag 13 maart 2012 22:18 schreef Sonnetje85 het volgende:
[..]
*lol*
Jij ook al
Leuk je verhaal te lezen Reilain!
Reilan, bij het lezen van je verhaal krijg ik heimwee naar mijn begintijd op het internet
Dit blijft inderdaad een geniaal topic. Zo veel verschillende verhalen, zo veel verschillende mensen, en toch zo'n kleine wereld...
en zo zie je maar weer internet hoeft helemaal niet iets verkeerd te zijn
lekker blijven genieten van je meisje!
Je bent een kletskous Reillan! Leuk!
Leuk geschreven Reilain
weet alleen niet meer welke we gebruikten toendertijd... (ilse? tmf? scholieren.com?).Ik IRCde ook volop. Leuk hoor die tijden
Leuk om te lezen alle verhalen hier
Ik zat vroeger op brutalemeiden chat volgens mij en later chatplaza maar daar ben ik niet echt heel erg actief geweest.
(en daarvoor Ilse chat en dolfijn)
En oh ja chatten!
Vroeger hier ook chatplaza en icq (ohoh!) en later chatten.nl alwaar ik mijn allerliefste menneke tegen ben gekomen! (en nooit gechat) Ik sta er versteld van hoeveel mensen elkaar via internet (geen datingsite dan) hebben gevonden.
Ik heb ohoh als Whatsapp toonquote:
Mooi verhaal Reilain, helemaal niet te lang, las lekker weg!
En oh ja chatten!
Ik begon op Zonnet en toen naar IlseMusic verhuisd..
Daar mijn (inmiddels) man leren kennen, misschien kent een enkeling van jullie hem wel (MacGyver)
in 1999...... Vroeger ook veel gechat, mIrc! Maar lief heb ik gewoon ouderwets op de kermis opgeduikeld
Leuk topic ook, nog niet alles kunnen lezen, maar mooie, ontroerende en interessante verhalen! Fijn voor in de trein
Inmiddels is dat alweer 14 jaar geleden Owjaaaa... Ook nog gedaan Ben op zoek naar het nieuwe slachtoffer... maar nog niet gevonden!
En oh god wat een nostalgische gevoelens bij iedereen... hier ook hoor.. ilse chat, icq, geocities (?!).. geweldig, dat we gewoon online gingen om maar eens eventjes te chatten. <3
Dat geluid vergeet je nooit meer inderdaad...Grappig wel om te lezen dat zoveel die ervaringen hebben...
Niet gek dat we nu zoveel op fok vertoeven dus!Grappige is dat ik nog veeeeel dingen verzin de hele tijd die zo typisch bij mijn leven horen en niet eens in het verhaal staan....
De reizen met mijn ouders naar Amerika, de reden van Oona's 2de naam enz enz
Ik zoek weer verder voor slachtoffers..
En dat geluidje van het inbellen idd
Haha, inderdaad! Brings back memories. Op een gegeven moment had iedereen op school het ineens over ICQ en MSN, en ik wilde natuurlijk ook wel weten hoe dat werkte. Nou, wat een onderneming. Ik moest zelfs de hele computer naar de slaapkamer van m'n ouders slepen omdat daar de telefoonaansluiting zat.quote:Op donderdag 15 maart 2012 09:53 schreef Kyara het volgende:
en dan kom je eerst nog wat drinken gaan halen voordat alles opgestart en ingebeld was. Dat geluid van het inbellen ook
En dan dat inbellen, duurde eindeloos, en dat gepiep en gekraak...Hoe is dat nu, blijven jullie met z'n drietjes of wellicht ooit nog een kind erbij?quote:
Omdat we van tevoren er al over uit waren dat we misschien wel compleet zouden zijn met z’n 3tjes...
Welke grote reis wil je het liefst met Oona gaan maken? En: ICQ, dat uh-oh! vergeet ik echt nooit meer. En Ilse, Cafe 2.
Voor nu zijn we compleet.... Sowieso omdat een vers kindje hier in de bezemkast zou moeten.... helaas echt geen ruimte voor uitbreiding... maar het voelt gewoon ook echt heel goed zo..
Maar... ik ben wel heel eerlijk naar mezelf, ik zeg nooit nooit... maar op z'n vroegst zou ik dan denken aan wanneer Oona naar school gaat dus als ze een jaar of 5/6/7 is..
Voordat ik zwanger was hadden we een aardig beeld van hoe we ons gezin eruit zouden willen laten zien... veel samen ondernemen... verschillende (grote) reizen (wat niet makkelijk gaat met 2kids)...
Soempie:
Eigenlijk wilde we deze zomer naar Bali & Lombok toe... maar gekeken naar het persoontje dat Oona is vonden we het niet verstandig om zo'n lange vliegreis met haar te gaan doen.. Dus deze zomer staat ws Italie (maar dan wel rondreizen) op de agenda... (zijn nog aan het uitzoeken)
En sowieso willen we haar een keer mee naar Amerika nemen (mijn ouders zijn amerika-fan) & hopelijk dus over een paar jaar alsnog naar Bali/Lombok
Ik was admin bij dreamcommunityquote:Op donderdag 15 maart 2012 19:46 schreef Troel het volgende:
Hou op over dreamcommunity en de Ilsechat enzo
ik was admin op het astmaforum...
ja, dat las ikquote:
Ik zat pas voor de gein te neuzen of ik mijn oude CU2 nog terug kon vinden, maar gelukkig kon ik die nergens meer vinden misschien zegt t je wat. hier was ik ook begonnen met die nick maar banSPOILERNymphaea
Het zal me ooit echt wel wat gezegd hebben. Toen ik erbij kwam was het volgens mij nog niet zo heel grootquote:misschien zegt t je wat. hier was ik ook begonnen met die nick maar banSPOILERNymphaea
Ik heb een nieuw slachtoffer gevonden Bij deze geef ik het stokje over aan Solagratia
Ik ben Solagratia, mijn echte naam is R e n a t e. Ik ben nu 24 jaar oud en woonachtig in de randstad ergens
Hier woon ik nu met man, kind, 2 katten en een konijn.Er valt eigenlijk niet heel erg veel te vertellen over mijn jeugd. Hij was gewoon gelukkig met ouders en broer en broertje. Overal en nergens gewoond, altijd naar mijn zin. Toen ik naar de middelbare school ging kwamen mijn beste jaren. Ik kreeg mavo advies, maar wilde pabo gaan doen, dus ging ik naar de havo. Dit ging prima. Behalve dat ik verschrikkelijk slecht was in wiskunde, natuurkunde en alles wat er mee te maken heeft. Ik raak in paniek van cijfers
Daarom kreeg ik in de 3e het advies om naar het mbo te gaan, want havo4 zou ik nooooit halen :’) en weer 2 jaar later nam ik mijn havo diploma in ontvangst. Die laatste 2 jaren waren echt fantastisch. Ik kwam in een vriendengroep terecht en dat klikte zo goed. Verschrikkelijk veel leuke momenten met elkaar gehad op de middelbare school. In die vriendengroep ontmoette ik ook J, hij werd mijn beste vriend. Toen ging ik dus naar de Pabo. Ik weet er eigenlijk niet zo veel meer van af. Ik vond het wel leuk, maar niet fantastisch. Toen in februari ineens mijn beste vriendin overleed, was dat een ontzettende klap. Ik een flierefluiterige 17-jarige, had nog nooit nagedacht over doodgaan. Dat ze was overleden was al een grote schok op zich. En ik miste haar zo ontzettend. Volgens de huisarts had ik een depressie door rouwklachten. Nou ja, geef het maar een naam. Ik heb me 1,5 jaar ontzettend ongelukkig gevoeld. Het eerste half jaar was een donkere waas en het jaar daar na zat ik heel slecht in mijn vel. Pabo 1 niet gehaald en ik ging dus het jaar over doen. Dat jaar kwam ik erachter dat ik het eigenlijk niet zo leuk vond, maar ik wist ook niet wat ik wel wilde. Ik riep al wel jaren dat ik ooit theologie wilde studeren. Maar ik had het idee dat ik dat niet kon, niet goed genoeg voor kon leren. Tot ik de hbo opleiding tot docent g odsdienst/ l evensbeschouwing vond. Ik heb in 1 dag besloten dat ik dat ging doen. Het moest ook snel, want de opleiding was al 2 weken begonnen. Op vrijdag besloten die opleiding te gaan doen. Op maandag op de pabo alles geregeld en dinsdag begon ik aan de opleiding. Ik had het gevoel dat ik eindelijk goed op mijn plek zat. Ik genoot van de lessen, klasgenoten en van de stages. Omgaan met jongeren vind ik leuk. Ze zetten me aan het denken. Ik zat op mijn plek. Aan het einde van het eerste jaar heb ik gesolliciteerd op de school waar ik mijn eerst stage had gedaan. Ik ging als docent lesgeven en studeerde in deeltijd verder. Verschrikkelijk veel van geleerd. Helaas was het personeelsbeleid bij mijn teamleider niet helemaal jofel. 3 jaar later is mijn contract niet verlengd en ben ik er opgebrand en afgebrand weggegaan. Frustrerend, want ik wilde zo graag. Als ik ergens voor ga dan doe ik dat met 150%. Maar ik zat daar niet op de goede plek en ik werd ook niet goed behandeld. De stages die ik had gelopen waren allemaal goed. Ik wist wat ik deed en ik genoot ervan. Maar daar is mijn zelfvertrouwen echt afgebroken. Ondertussen was Amy geboren en kon ik goed nadenken wat ik wilde. Liever niet voor de klas, dat durfde ik niet meer. Ik vond een baan als j eugdwerker in een kerk. Daar werk ik nu een jaar en ik geniet daar zo veel van. Tuurlijk heb ik ook wel eens stressmomenten. Maar ik word hier gewaardeerd. Ik krijg veel voldoening van mijn werk. Ik ga altijd fluitend naar mijn werk en na 3 jaar met buikpijn gaan is dat echt een gewaarwording. Ik heb vooral geleerd dat zodra ik met buikpijn naar mijn werk ga, ik een andere baan moet gaan zoeken. Dan zit ik niet op mijn plek. Ondertussen heb ik trouwens ook mijn studie afgerond (in juni) en nu heb dus zelfs een diploma (na 7 jaar studeren
). Die beste vriend J uit de vriendengroep.. daar kreeg ik op mn 18e een relatie mee. We vonden elkaar al steeds leuk, maar dan had de ander een relatie. Paar jaar zo om elkaar heen gedraaid en toen mijn relatie uit was kregen wij een relatie. Het moest er gewoon van komen. 2 jaar later zijn we getrouwd en 1,5 jaar geleden kregen we Amy. Weer een hele nieuwe dimensie in ons huwelijk. We hebben het erg fijn samen.
De vriendengroep is nog steeds mijn groep vrienden. Er gaat niets boven een avondje samen en of we kletsen of spelletjes doen. Genieten. Ook gaan we elk jaar een week op vakantie en dat soort dingen binden ons heel erg samen. Ook hebben we veel meegemaakt. Veel belangrijke levensfases. Ook de dood van mijn beste vriendin, zij zat ook in deze groep. Mijn vrienden zijn erg belangrijk voor me.
Uuuhm. Hobby’s… ik hou van lezen maar daar maak ik geen tijd voor. Ik hou van fröbelen, maar daar maak ik geen tijd voor
Ik hou van goede muziek, metal voornamelijk. Maar tegenwoordig kan ik ook erg genieten van wat folkachtig spul of wat meer klassiek. My Silent Wake is nog steeds mijn favo band (folk, doom metal). Zou graag weer eens naar een concert gaan. J en ik kijken graag series. We zijn net klaar met Dexter. Dus als ik een avond thuis ben dan zitten we voor de tv Voor de rest rommel ik wat mijn dagen door met Amy. Ennuh dromen voor later heb ik genoeg. Ik wil graag nog een broertje of zusje voor Amy. Ooit als de tijd rijp is. Verder wil ik nog altijd theologie gaan studeren. Ik wil namelijk dominee worden. Dit is mijn lange termijn droom. Mijn ‘later als ik groot ben’ droom
En dan de vragen van Reilain.
Amy is best een pittig meisje als ik je verhalen zo lees. Hoe ervaar je dat? Had je voor je zwangerschap er al eens over nagedacht hoe je dat zou vinden of hoe je daarmee om zou willen gaan?
En ik ben ook heel benieuwd wat je het leukste aan jezelf als moeder vind.
Amy is klein en heeft heel weinig blond haar. Maar wat een pit zit er in dat kleine mensje. Soms vind ik het erg lastig, als ze dingen uitvreet en ze niet lijkt te reageren op wat ik zeg. Voor de zwangerschap dacht ik altijd dat ik dan heel rustig zou blijven en uitleggen, uitleggen, uitleggen. Nu blijf ik ook wel rustig en ik ken ondertussen heel veel truckjes om haar in het gareel te krijgen. Maar ik zou het soms fijn vinden als ze gewoon zou luisteren
En soms ben ik het ook zat en dan parkeer ik haar even in bed. Maar voor de rest vind ik het fijn dat ze pittig is, dat ze weet wat ze wil en dat ze van zich afbijt. Nu is het aan ons om het in goede banen te leiden. Vaak moet ik er ook om lachen, kleine dondersteen. En als ze eindelijk even rustig bij mij op schoot zit, als ik onverwacht een kusje krijg of als ze heeeeeel even haar hoofd op mijn schouder legt, dan kan ik ook wel janken van geluk Het leukste aan mezelf als moeder vond ik nog best lastig
ik ben geen ‘oermoeder’. Het heeft lang geduurd voordat ik me echt moeder voelde. Ik ben ook geen creatieve moeder. Ik rommel echt maar een beetje aan. Wat ik wel heel erg leuk vond om aan mezelf te ontdekken is die allesoverheersende liefde voor Amy. Dat ik naar haar kijk en denk ‘wat ben je toch een fantastisch leuk kind’. Elk nieuw dingetje die ze doet, maakt mij ontzettend trots. Toen ze was geboren kon ik me nooit voorstellen hoe het zou zijn om een dreumes te hebben. Nu heb ik een dreumes die aardig op weg is om een peuter te worden en vind ik het zo’n gek idee dat dat eerst dat kleine baby’tje was. Hoe groter ze wordt, hoe leuker ik het vind. Volgens mij kom ik een beetje hyperstuiter over in mijn verhaal, maar blijkbaar ben ik dat dus ook wel. Ik merk dat vooral als ik met iemand praat die langzamer praat dan ik. Dan moet ik echt moeite doen om langzamer te praten. Nou ja, dan maar hyperstuiter. Ik ben erg gelukkig met J. met Amy, met mijn baan. Ik heb het gevoel dat de wereld open ligt voor me en ik heb nog zoveel te doen. Leuk en spannend gevoel.
[ Bericht 0% gewijzigd door Solagratia op 20-03-2012 14:06:29 ]
. Speelt dat nog door in de opvoeding? Grappig vind ik dat. Was ook aan het zoeken of het verhaal van Muks hier bij zou staan (heb haar boekje nu voor Round Robin), maar dat is niet het geval, helaas.
Zie wel Beessie-Jen in het rijtje. 
En ik kreeg bij dit stukje tranen in mijn ogen, gewoon, omdat het zo herkenbaar is:
quote:
Maar wat een pit zit er in dat kleine mensje. Soms vind ik het erg lastig, als ze dingen uitvreet en ze niet lijkt te reageren op wat ik zeg. Voor de zwangerschap dacht ik altijd dat ik dan heel rustig zou blijven en uitleggen, uitleggen, uitleggen. Maar voor de rest vind ik het fijn dat ze pittig is, dat ze weet wat ze wil en dat ze van zich afbijt. Nu is het aan ons om het in goede banen te leiden. Vaak moet ik er ook om lachen, kleine dondersteen. En als ze eindelijk even rustig bij mij op schoot zit, als ik onverwacht een kusje krijg of als ze heeeeeel even haar hoofd op mijn schouder legt, dan kan ik ook wel janken van geluk
Het leukste aan mezelf als moeder vond ik nog best lastig
@Soempie: grappig
Ik hoor het wel vaker, maar dan meer als mensen me zagen. Qua uiterlijk past mijn muzieksmaak ook niet bij me @ Danic Heb je ook zo'n pittig dametje? Bijzonder he, die moederliefde. Ik had nooit kunnen bedenken dat dat zo overweldigend zou zijn.
quote:
Op "droomvrouwtje" Hihih!quote:
quote:
Ik ga even nadenken aan wie ik het stokje ga doorgeven
De persoonlijke vraag heb ik even over na gedacht. Ik zou graag willen weten hoe het moederschap je bevalt en ik vind het heel interessant om te weten hoe je het vindt om moeder te zijn van een zoon. Ben je een 'echte jongensmoeder'? Denk je dat het heel anders is als moeder zijn van een meisje? Ik krijg na een meisje een jongen, dus ik probeer alvast te leren
Kun je hier iets mee?
quote:
Ik wil graag het verhaal horen van Soempie! En Soempie heeft ja gezegd
ben beniewd!
! Daar ben ik nou ook heel benieuwd naar! ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!
+1quote:
oeehh soempie!
ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!
Leuk
ben ook heel nieuwsgierig Ik heb een aantal dingen overgeslagen, ik heb dingen geschrapt en herschreven, omdat het anders wel een heel lang verhaal zou worden. Goed, ik ben dus C. athy. 29 Jaar geleden ben ik geboren in Noord Holland. Ik vind het lastig m'n kindertijd te omschrijven, omdat er veel in is gebeurd. Als ik er nu over vertel heb ik vaak het idee dat mensen een verkeerd beeld krijgen van wie ik ben. Toch heeft juist die tijd me het meest gevormd, in positieve zin ook vooral, dus ik ga een poging wagen.
M'n vader had al twee volwassen kinderen, m'n halfbroer en halfzus, en wilde eigenlijk geen kinderen meer. Maar, m'n moeder wilde wel heel graag een kindje van zichzelf en zo werd ik geboren.
Van de eerste 7 jaar herinner ik me vooral goede en leuke dingen. Lange zomers, blikkie trap, klimmen, leren fietsen, rolschaatsen, onder de tuinsproeiers doorrennen, voorgelezen worden, zelf leren lezen, paardje rijden op de rug van m'n vader, Jonas in de wallevis in het tafellaken, tenten bouwen van lakens, tekenen met m'n moeder, enz.
Simpele mooie herinneringen waar vooral ook m'n moeder in terug komt. Toen ik 8 jaar was overleed m'n vader aan een hartinfarct. Hij was geen goede man voor m'n moeder, maar hij gaf haar wel structuur en een stok achter de deur. Toen hij weg viel ging het met m'n moeder mis. Ze sloot zich af van de buitenwereld, verwaarloosde zichzelf, mij, het huishouden en lag alleen nog maar in bed. Ik deed de boodschappen, haalde geld van de bank, kookte soms (anders werd er iets besteld), stond elke dag zelf op en ging zelf naar school. Ik probeerde hulp te zoeken. De huisarts, m'n oma, de alarmdiensten, maar niemand reageerde. Ik weet van een telefoontje 's nachts dat me werd aangeraden een kop warme melk voor haar te maken. Op dat moment had ze een hallucinatie en ik wist niet meer wat ik moest doen. Het werd van kwaad tot erger. Ze kwam haar bed ook niet meer uit om naar het toilet te gaan en het huis vervuilde verschrikkelijk. Ik durfde niemand meer om hulp te vragen, omdat ik bang was dat ik haar kwijt zou raken. Uiteindelijk werd het de buitenwereld toch wel duidelijk dat er iets helemaal mis was. Buren schakelden de politie in, omdat ze bang waren dat ik al weken met een dode moeder thuis zat. M'n moeder werd opgenomen. De diagnose: schizofrenie. Ik was op dat moment elf jaar en m'n zus nam me weer in huis (ik had er al eerder een jaar gewoond, van m'n eerste tot en met m'n tweede jaar). Ze had al veel eerder geprobeerd om hulp in te schakelen, maar m'n moeder liet niemand toe en de instanties kregen op school te horen dat ik elke dag keurig aanwezig was. Niks aan de hand..
M'n zus en haar man hebben heel hard hun best gedaan om me te helpen. Ik had een behoorlijke achterstand opgelopen: sprak haast niet, keek mensen niet aan, was angstig, teruggetrokken en observeerde vooral de omgeving. Ik ben een aantal jaar elke week bij een psycholoog geweest en bij m'n zus heb ik kunnen leren hoe het er normaal gesproken aan toe gaat in een gezin. Kleine subtiele dingen, maar ook grotere zaken: ik kreeg een eigen kamertje, feestdagen werden uitgebreid gevierd en ik ging voor het eerst op vakantie. Daarnaast ging ik naar een Jenaplanschool waar ik het twee jaar ontzettend naar m'n zin heb gehad.
De achterstand liep ik vrij snel in en ik kon naar het gymnasium. Daar heb ik twee heel goede vrienden leren kennen. Samen met een van de twee ben ik op fietsvakantie geweest. Mooie tijden waren dat. We spreken elkaar nog maar een paar keer per jaar, maar als we elkaar spreken is het wel helemaal goed. We hebben altijd een hoop lol en kunnen uren kletsen over niks en over alles.
In de derde klas liep ik op school vast. M'n cijfers waren meer dan prima, maar ik ging met tegenzin heen. Er werden testen afgenomen en er werd besloten dat ik een jaar in kon halen. Na dat jaar mocht ik naar de eindexamenklas, maar ik heb dit niet gedaan. Uiteindelijk heb ik via het volwassenenonderwijs m'n vwo gehaald.
Ondertussen was ik op m'n 17e uit huis gegaan. Het eerste half jaar was het lang leve de lol. Ik bleef zitten en kreeg een vriendje. We zijn op m'n 19e samen gaan wonen in Groningen. Na 6 jaar zijn we als vrienden uit elkaar gegaan. Ik ben toen weer in m'n eentje op kamers gaan wonen en heb een erg leuke tijd gehad met drie vriendinnen. Samen eten, op vakantie, naar tentoonstellingen, zwemmen, terrasjes en concerten. Maar ook de nodige liefdesdrama's hoorden er toen bij.
M'n studie orthopedagogiek ging langzamer dan de bedoeling was, maar ik heb het wel erg naar m'n zin gehad. In die tijd kreeg ik te horen dat m'n zus ziek was. Ze was net hersteld van borstkanker, maar in 2007 bleek dat er uitzaaiingen in haar botten zaten. Bijna twee jaar gelden is ze overleden. Een heel donkere en verdrietige periode.
Via Fok! had ik ondertussen S. leren kennen. We zijn voor de buitenwereld denk ik tegenpolen, maar daarom werkt het zo goed en zijn we zo gek op elkaar. Hij is heel extravert en druk. Juist ook de reden dat ik in eerste instantie op hem viel. Hij heeft enorm veel energie, is enthousiast, praat de oren van je kop, denkt snel, is meestal vrolijk en eigenwijs. Zelf heb ik veel meer rust in m'n kont. We zijn nu bijna 5 jaar samen en vorig jaar zijn we getrouwd. Afgelopen januari hebben we samen een zoontje (M.) gekregen.
Eindelijk gaat alles gewoon goed en heb ik een soort rust gevonden. In het dagelijks leven ben ik moeder en huisvrouw. Na m'n verlof heb ik nog een paar weken gewerkt, maar m'n grote wens is om thuis te kunnen zijn. Het klinkt zo saai, maar dat is het zeker niet. Ik ben me er zeker van bewust dat het een aparte keuze is in deze tijd. Maar het is wel een weloverwogen keuze waar we heel gelukkig mee zijn. En M. heeft nu echt een gediplomeerd moeder.
Het is altijd moeilijk om -delen van- m'n verhaal te vertellen, omdat er perioden zijn geweest waarin alles donker en depressief lijkt. Dat beeld, dat ben ik niet en daar heb ik moeite mee. Die lange zomers, buiten spelen, lachend en gillend onder de sproeiers door, daar herken ik me wel in. En ik heb altijd heel veel geluk gehad met lieve, goede mensen om me heen. Ik heb ook heel veel geleerd en meegekregen door al die ervaringen: zelfstandigheid, veerkracht, een positieve blik, een idee van wat belangrijk is voor mij in mijn leven en van wat ik M. mee wil geven.
Al zo lang als ik me kan herinneren ben ik gek op lezen. Er ligt altijd een stapeltje boeken naast m'n bed. Op dit moment bijvoorbeeld 'Ons Feilbare Denken' van Kahneman, 'Zomerleugens' van Schlink, 'De Grap' van Kundera , 'Humeuren en temperamenten' van Komrij en een stapeltje kinderboeken. Daarnaast lees ik graag Flow magazine en wetenschappelijke artikelen over de ontwikkeling en het leren van kinderen.
Daarnaast kijk ik graag series of films. M'n lievelingsserie is 'Forbrydelsen'. Verder vind ik het fijn om te fietsen of te zwemmen. Ik ga graag naar het theater, naar musea en kamperen. En ik teken graag, vandaar de aanmelding voor Round Robin.
Er is nog zo ontzettend veel wat ik -mezelf- wil leren. Ik heb een naaimachine gekocht, maar ik kan er nog niks mee. Er ligt een wildernisje achter het huis, dus ik zou graag willen leren hoe ik het beste de tuin in kan richten. Pianospelen lijkt me zo mooi en bijvoorbeeld kiten op het strand, dat heb ik ook nog nooit gedaan. Als ik een groot geldbedrag zou winnen zou ik een kinderboekwinkeltje beginnen. En daarnaast zou ik allerlei activiteiten organiseren in en om het winkeltje. Naast ons gezinnetje zou dat m'n passie zijn. Moet ik alleen nog wel dat bedrag winnen.
En dan de persoonlijke vraag van Solagratia:
Ik zou graag willen weten hoe het moederschap je bevalt en ik vind het heel interessant om te weten hoe je het vindt om moeder te zijn van een zoon. Ben je een 'echte jongensmoeder'? Denk je dat het heel anders is als moeder zijn van een meisje?
Moeder zijn, ik had nooit gedacht dat dat zo'n impact zou hebben. Die onvoorwaardelijke liefde, dat je hart bijna uit elkaar klapt van blijdschap en geluk. Alsof het ook nooit anders geweest is en ik zou ook niet meer anders willen. Ik vind het zo fijn om al die stappen die M. doet van dichtbij te kunnen volgen en mee te kunnen groeien. Hij is ook een ontzettend tevreden en blij kindje, dat maakt het nog mooier. Maar er is ook verdriet als er iets naars gebeurt met kindjes. Als er nieuwsberichten zijn over mishandeling, dan heeft dat ook zo'n groot effect. En ik kijk met een andere blik naar de wereld heb ik gemerkt. Anderen voor mij hebben het veel mooier omschreven, trouwens.
Ik ben denk ik een echte jongensmoeder. Of een stoeremeisjesmoeder.
Ik denk dat er over het algemeen toch wel verschillen zullen zijn tussen het opvoeden van een jongen of een meisje. Niet zozeer de stijl van opvoeden, maar bijvoorbeeld wel de benadering. Ouders gebruiken -onbewust- bij meisjes meer en andere woorden en zijn wat directer bij jongens, geloof ik. En later krijg je verschil in spel, andere interesses, enz. Het lijkt me ontzettend leuk om die verschillen mee te kunnen maken,maarja, aan de andere kant lijkt het me weer super om nog een jongetje te krijgen. Ik vind het ravotten, het wilde van jongens leuk. Maar ik kan ook gerust lekker met de knuffels op de thee bij m'n oppaskindje. En taartjes bakken, verhalen verzinnen, tekenen, boetseren, enz. Dus mochten we een meisje krijgen, ooit, dan komt dat vast ook wel goed. En ik hoor van jou graag over een poosje hoe dat nu echt is: moeder zijn van een meisje en een jongen. Het stokje wil ik zo snel mogelijk doorgeven, maar ik ben er nog niet helemaal uit. Er zijn best veel mensen aan wie ik het stokje zou willen geven.
Ook heftige dingen, maar je bent er de persoon door geworden die je nu bent en dat is een heel mooi persoon
Dankjewel voor het delen van je verhaal! Het was moeilijker dan ik dacht om m'n verhaal te tikken en te posten. En?quote:
oeehh soempie!
ik ben benieuwd of je verhaal een beetje bij mijn RR beeld past!
Maar je bent er inderdaad een tof mens door geworden, ik ken je haast niet anders dan positief
Mag ik vragen hoe het nu met je moeder is?
je komt zeker over als het meisje van de watersproeiers!quote:
Wat een lieve reacties.
[..]
En?
dat past iig prima bij je RR imago!
well done dus!
Tuurlijk mag dat.quote:
Mag ik vragen hoe het nu met je moeder is?
M'n moeder heeft verschillende keren een psychose gehad en na elke psychose ging het wat slechter met haar. Ruim 10 jaar heeft ze in het psychiatrisch ziekenhuis gewoond op een gesloten afdeling. Nu woont ze alweer een aantal jaar in een verpleeghuis. In die jaren is ze heel hard achteruit gegaan. Ze zit in een rolstoel en kan eigenlijk niet veel meer zelf. Ze is aan het dementeren en staart meestal wat apathisch voor zich uit. Als we er zijn dringen we niet goed tot haar door. Soms heeft ze opeens heldere momenten, maar dat kan ook zo weer wegzakken. Of ze denkt dat ze nog aan het werk is en dat we haar voor de koffiepauze komen halen, dan leeft ze echt in het verleden.
Vroeger ging ik elke week op bezoek, maar daarna was ik zelf minstens een halve week van slag. Daarna jaren om de week op bezoek geweest, maar nu is het nog maar om de maand. Het zou beter zijn als ik vaker langs ging, maar ik heb er heel veel moeite mee haar zo te zien. Ze heeft in elk geval wel min of meer meegekregen dat ze oma is geworden.
En ik zou graag nog over m'n moeder willen zeggen dat ze me heel veel goede dingen mee heeft gegeven.
En in haar heldere momenten vind ik haar ook echt een toffe, lieve vrouw en ben ik er trots op dat ze m'n moeder is. Met een spierwitte vlecht, pretogen, grote glimlach en gevatte opmerkingen. Nu wat anders. Ik heb lang nagedacht en ik zou willen dat ik 10 stokjes uit mocht delen, maar helaas..
Dit ene stokje wil ik dan aan LadyBlack geven. En, ze heeft het aangenomen.
Moet ik alleen nog een vraag verzinnen, dus daar ga ik nog een uurtje of wat op broeden. Bedankt voor de reacties. Doet me goed.
Leuk LadyBlack!
Ben benieuwd!
lijkt me heftig om haar zo te zien..LB ik ben benieuwd naar je verhaal
Zo spannend!!quote:
Nu wat anders. Ik heb lang nagedacht en ik zou willen dat ik 10 stokjes uit mocht delen, maar helaas..
Dit ene stokje wil ik dan aan LadyBlack geven. En, ze heeft het aangenomen.
Na al die tijd meelurken (volgens mij sinds de zomer van 2009!) en daarna meeposten in de rammel- en wachten-topics, voelt het toch nog een beetje illegaal om tussen alle moeders te posten ofzo
Ergens dus ook wel eerlijk om mijn verhaal te doen, want ik weet al heel lang veel meer over jullie dan jullie over mij
Mijn vraag aan jou: durf je al te genieten van je zwangerschap en te dromen over hoe het zal zijn? En zo ja, waar denk je dan aan? Wat voor moeder ga je worden en wat voor vader gaat je vriend zijn, denk je? En een bonusvraag, omdat ik weet dat je zo van zingen houdt: welk nummer ga je voor je kleintje zingen of welk lied zing je misschien al?
Het is wel een lap tekst geworden, dat had ik toch niet verwacht
Nou ff kijken of ie goed overkomt vanuit Word...*Het is wel een beetje een zondagskind-verhaal hoor, en ik ben me ervan bewust dat dat een behoorlijk contrast is met sommige andere mensen hier. Maargoed, positiviteit is goed voor iedereen nietwaar?
Ik ben 29 jaar, en ik woon in Groningen, samen met mijn vriend en onze kat. Ik ben geboren en getogen in Enschede, waar ik met mijn moeder woonde. Ik heb ook een vader, maar dat is eigenlijk voornamelijk biologisch, hij is verder in beeld geweest als vriend van de familie zeg maar
Ik wist wel altijd dat hij mijn vader was. Verder kan ik niet anders zeggen dan dat mijn moeder gewoon mijn gezin was, we hadden het supergezellig met zn tweeën en ik heb nooit een ‘vaderfiguur’ gemist. Mijn moeder ook niet overigens. Die had heel bewust voor mij gekozen, en wist dat ze het alleen zou doen. Ze heeft haar zwangerschap en mijn jeugd uitsluitend als fijn ervaren zegt ze altijd Het is wel bij 1 kind gebleven, en dat vond ik vroeger heerlijk, maar nu vind ik het soms wel jammer dat ik geen broers of zussen heb om geschiedenis mee te delen. Mijn moeder sloot op zwangerschapsyoga vriendschap met een van de andere cursisten, en tot op heden zijn zowel moeders als dochters nog goeie vriendinnen. Ik heb mijn basisschool, middelbare school en alles daarnaast samen met die vriendin gedaan. Na de middelbare school gingen we allebei in Groningen studeren, en hebben we zelfs jaren samengewoond. Ondertussen was er nog een vriendin bijgekomen (ook in huis), en we waren (en zijn) echt een drieëenheid, een heerlijke basis. In Groningen bloeide ik sowieso op; ik voel me hier stukken meer thuis dan in Enschede, hoewel ik daar een fijne jeugd heb gehad. In die jaren ging eigenlijk alles vrij gemakkelijk. Ik heb zonder al te veel moeite mijn VWO gehaald (ok, dankzij het feit dat ik wiskunde nog kon laten vallen
) en thuis trokken mijn puberteit en mijn moeders overgang gemoedelijk met elkaar op. We hebben onze eerste ruzie pas gehad toen ik al op kamers woonde Wat de liefde betreft was ik een laatbloeier. Heb in Groningen mijn eerste vriendje op 20-jarige leeftijd ontmoet. Na 2,5 jaar was ik eindelijk zover dat ik het definitief uitmaakte, iets wat ik eigenlijk veel eerder had moeten doen. Vervelende relatie. De 1,5 jaar daarna heb ik een fantastische tijd gehad. Woonde in een leuk huis, vlakbij het centrum, ging veel uit en naar concerten, besteedde weinig tijd aan mn studie, kortom het studentenleven sloeg toe
Erg van genoten! Ergens in die tijd dacht ik te merken dat een jongen van dezelfde vereniging als waar ik en mijn ex ook bij zaten, verliefd op me was. Er ging wat tijd overheen, maar toen merkte ik ook dat we wel vaak met elkaar optrokken, dat het echt een gouden jongen was, en daarnaast ook hilarisch! Na nog meer tijd (we hebben bijna een jaar om elkaar heen gedraaid, allebei nogal bleu ) en 2 dates verder, kwam het dan eindelijk tot een eerste zoen, en sindsdien is het duidelijk: dit is ‘m We zijn bijna 5 jaar verder, en ik ben nog steeds supergelukkig! Zo fijn om iemand te hebben die alle ellende weg kan nemen door alleen maar even met zn armen om je heen te staan Het heerlijke is ook dat (in tegenstelling tot mijn ex), iedereen uit de vriendengroep met hem wegloopt. Zoals in wel meer groepen het geval is, speelt er van allerlei gekonkel, maar wij tweeën kunnen het met iedereen goed vinden. Een fijne positie, waar ik ook heel erg blij mee ben. En nu.... ben ik na 2 jaar proberen dan toch eindelijk zwanger van ons eerste kindje
Dit is echt mijn ultieme droom, ik kan me niet anders herinneren dan dat ik zéker wist dat ik moeder wilde worden. Er zijn foto’s van mij als dreumes, dat ik al mijn poppen op tafel heb gelegd om ze hun neus te vegen, of luiers om te doen, of voor zit te lezen... Een paar jaar geleden werd het eerste stel uit onze (hechte) vriendengroep zwanger, en toen begon het verschrikkelijk te kriebelen. We hebben nog even gewacht tot ik afgestudeerd was (gebed zonder einde, maar toch volbracht!) en toen we bijna 3 jaar bij elkaar waren zou het gebeuren Het heeft helaas wat langer geduurd, maar als ik straks dankzij IUI een gezond kind heb, is dat allemaal niet erg meer Ik duim me suf dat het allemaal goed blijft gaan!! Er zullen best wat haken en ogen aan zitten, met name op het gebied van werk. Ik heb na mijn (culturele) studie geen gerelateerde baan kunnen vinden, en heb ook nog niet echt zicht daarop. Nu werk ik in een callcenter, en mijn plan is wel om dat te blijven doen om toch wat inkomen te houden en later hopelijk wat beter werk te krijgen. Had ik al gezegd dat mijn moeder me behoorlijk geëmancipeerd heeft opgevoed?
Altijd in je eigen onderhoud kunnen voorzien... Gelukkig heeft mijn vriend wel een goeie baan, en hopelijk ook uitzicht op verlenging of zelfs een vast contract op een plek waar hij gelukkig is. Maargoed, ik ga ervanuit dat ik ook wel ergens inrol waar ik het goed heb, en of dat nou in mn vakgebied is (fat chance ) of niet, dat geeft eigenlijk niet. Mijn vakgebied is namelijk ook een leuke hobby Andere hobby’s (goh, wat een handig bruggetje): met stip bovenaan staat zingen. Sinds mijn achtste zing ik in een koor, en ik zou niet meer zonder kunnen. Het fijne is, dat mijn huidige koor voor een groot deel bestaat uit mijn vriendengroep én mijn vriend
Verder tekende ik vroeger heel veel en verslond ik boeken, ik hoop die drang ooit weer terug te krijgen want beide zijn ver weggezakt Er is wel een nieuwe hobby voor in de plaats gekomen: haken Tenslotte ga ik graag op stedentrips. Er zijn 2 landen waar ik speciaal dol op ben, Italië en Engeland. Italië door mijn studie, Engeland door het tweetalig onderwijs dat ik op het VWO volgde Ten slotte Soempie’s vragen: durf je al te genieten van je zwangerschap en te dromen over hoe het zal zijn? En zo ja, waar denk je dan aan? Wat voor moeder ga je worden en wat voor vader gaat je vriend zijn, denk je? En een bonusvraag, omdat ik weet dat je zo van zingen houdt: welk nummer ga je voor je kleintje zingen of welk lied zing je misschien al?
OMG, van die laatste vraag moet ik direct huilen
Het idee dat ik straks elke avond voor mn eigen kindje slaapliedjes kan zingen en dan vast ook nog regelmatig tweestemmig met mn vriend Het allermooiste slaapmelodietje vind ik (die zit in heel veel muziekdoosjes) en ik ken een heel lief liedje over de maan. Die zal ik wel vaak zingen 
Of ik al durf te genieten van mijn zwangerschap. Ja, eigenlijk wel
ik heb ooit van Gerbera een post gelezen waarin ze schreef dat ze bij elke terugplaatsing probeerde om keihard te genieten van die periode waarin ze misschien wel zwanger was. Dat vond ik heel mooi en ik heb dat ook altijd geprobeerd Daarnaast merkte ik dat zodra IUI in beeld kwam, ik ineens weer hoop had. Die was ik aan het eind van het ziekenhuistraject waarin niks gevonden werd, toch wel een beetje kwijtgeraakt. Wat ik voor moeder zal zijn vind ik een moeilijke vraag.... ik hoop dat ik een relaxte moeder kan zijn. Ik zal in elk geval liefhebbend zijn! En mijn vriend vind ik een echte meisjespapa
Waar ik een redelijk meisje-meisje ben (en een dochter dus ook wel zo zal opvoeden ), zal hij haar scoutingdingen leren, en een beetje ruggegraat kweken Moment of truth..... klik op 'Invoeren'!!
ik word heel blij van jou verhaal, gewoon lekker om weg te lezen, leuk dat je het met ons wilde delen En nogmaals van harte gefeliciteerd, eindelijk naar 2 jaar mag je ook lekker zwanger zijn
En je verhaal is ook heel mooi geschreven, het leest lekker weg dus dan is zo'n lapje tekst heulemaal niet zo erg
!Ik word er ook helemaal blij van.
was dat in "die tijd" eigenlijk bijzonder dat je moeder er voor koos om alleen moeder te worden?
seilram
jeetjejom
twentemeisje
chan
draculletje
sonnetje85
-sabine-
Ferrari_rood
danic
the_thankgirl
relain
sologratia
soempie
LadyBlack
Dat was opzich in haar (hippie)kringen juist wel van die tijd, maar voor de rest van de wereld was het best bijzonder jaquote:
wat een heerlijk feel-good verhaal!
was dat in "die tijd" eigenlijk bijzonder dat je moeder er voor koos om alleen moeder te worden?
Ze kreeg ook heel veel babyspullen van allerlei mensen daardoor Ook dat ze een werkende moeder bleef was toen nog niet heel gewoon, of dat ik dus al vrij vroeg naar een kinderdagverblijf ging (ook iets waar ik samen met mn vriendinnetje heen ging en waar ik alleen goeie herinneringen aan heb).
In die tijd kwamen natuurlijk wel de BOM-vrouwen op. Alleen vindt mijn moeder zichzelf geen bewust ongehuwde moeder, alleen een bewuste moeder
Als ze een man had gehad, had ze het liefst een groot gezin gesticht, alleen die man had ze nou eenmaal niet.Soempie, wat heb jij al wat meegemaakt, dingen die de meesten van ons zich (gelukkig) nauwelijks voor kunnen stellen. Wat fantastisch dat jij je daar helemaal aan hebt weten te ontworstelen en bent geworden wie je nu bent.
LB wat een mooi verhaal, het is net een romantisch meisjesboek
. Wat is het toch geweldig dat je straks eindelijk moeder wordt! Een fijn, positief en bijzonder verhaal. Eerder had ik nog een vraag over het opgroeien met je moeder, maar ik gokte er al op dat je die zelf wel zou beantwoorden in je stuk. Ik vind het zo'n mooi idee, dat je straks samen met je vriend voor jullie kindje kan gaan zingen. Het is jullie zo gegund. En het kindje ook natuurlijk, zo'n warm liefdevol gezinnetje.
En welk liedje over de maan? Heb je de tekst voor me?
twentemeisje, dankjewel.
[ Bericht 5% gewijzigd door Soempie op 02-08-2012 22:15:49 ]