OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Jee wat een lieve reacties allemaal 
Dank 
Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn 
Dank Ik was eigenlijk een beetje bezorgd dat het een veel te lange negatieve lap tekst zou zijn
Oh Chan, wat heb jij een heftige jeugd gehad 
Hopelijk krabbelen M. en jij snel op uit de lastige periode.
Ik ben zo blij voor je dat je zo'n fijne werkgever getroffen hebt die rekening met jou houdt zodat je heel rustig aan weer kunt beginnen
*knuffel*
Hopelijk krabbelen M. en jij snel op uit de lastige periode.
Ik ben zo blij voor je dat je zo'n fijne werkgever getroffen hebt die rekening met jou houdt zodat je heel rustig aan weer kunt beginnen
*knuffel*
<a href="http://lb4m.lilypie.com/IMTfp1.png" rel="nofollow" target="_blank">Niels</a> en <a href="http://lb1m.lilypie.com/Aonnp2.png" rel="nofollow" target="_blank">Sam</a>
Hier sluit ik me volledig bij aan.quote:Op donderdag 13 januari 2011 08:28 schreef Sorbootje het volgende:
Dankjewel dappere Chan.
Ik krijg de indruk dat je het zelf anders ziet, maar ik vind je vreselijk dapper. Dapper dat je je verhaal zo vertelt, maar ook dapper dat je, ondanks alle ellende die je hebt meegemaakt, nog zo'n lief mens bent.
Ik heb je nu twee keer ontmoet en beide keren vond ik je zo'n lieve, warme uitstraling hebben en zo prettig in de omgang. En eerlijk gezegd vind ik dat best wel een beetje een wonder na alles wat je hebt meegemaakt. Een dikkevan mij!
Bedankt voor je verhaal.
Ik vind je een prachtmens, echt. Dapper en sterk en ik denk een hele fijne moeder voor Timo. Dat je dat kunt, je bewust bent van de valkuilen en het dan zo goed doen, dat is echt iets om trots op te zijn!
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Jees ik word een beetje stil van jullie reacties hoor..
Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..
Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..
Ja hij is gewoon op vrije voeten voor zover ik weet. En volgens mijn laatste informatie ook al een hele tijd getrouwd weer. Hoe het verder met hem gaat weet ik dus niet, de laatste keer dat ik hem sprak was toen ik 4 was en de laatste keer dat ik hem zag was toen ik een jaar of 14 was. Toen heeft hij voor het laatst zelf gestalkt. Misschien heb ik hem daarna nog een keer gezien in de free record shop terwijl ik aan het werk was, dat was heel raar.. er kwam een man binnen waarvan ik direct dacht dat hij het was, hij was met een vrouw en die noemde hem bij zijn naam en die kwam dus overeen met de naam van mijn vader. Toen ik dat hoorde ben ik gelijk naar achter gelopen.. Na een tijdje weer terug de winkel in, bleek hij nog niet weg, maar in gesprek met mijn collega.. Heel vreemd was dat, hij heeft verder niks tegen mij gezegd, maar die collega vroeg wat aan mij en ik heb daar echt staan stotteren van schrik.. Ik weet niet 100% zeker dat het mijn vader was, want sja, ik had hem al jááren niet gezien.. maar het blijft frappant..
Soms zou ik wel willen weten hoe het met hem is.. Maar dan denk ik ook weer, straks is hij nog net zo als toen, wat heb ik dan aan contact?..
Oh dat moet inderdaad echt heel raar zijn geweest. Als je dat gevoel had en zijn naam kwam overeen, dan was het hem natuurlijk. Hoe lang je iemand ook niet ziet, daar houd je een soort voelsprieten voor denk ik.
En over je laatste zin, ik denk dat dat heel natuurlijk is dat je je dat afvraagt. Kan me niet voorstellen dat iemand die zulke dingen heeft gedaan verandert. En al zou hij wel veranderd zijn, dan nog heeft hij levens verwoest.
En over je laatste zin, ik denk dat dat heel natuurlijk is dat je je dat afvraagt. Kan me niet voorstellen dat iemand die zulke dingen heeft gedaan verandert. En al zou hij wel veranderd zijn, dan nog heeft hij levens verwoest.
Lastig, je laatste vraag. Je kunt in een behoorlijk dilemma zitten als het om zulke naaste familie gaat. Ik kan me er wel iets bij voorstellen. Ik dnek dat je voor jezelf zou kunnen proberen uit te vogelen wat het is dat je voor jezelf zou willen met een antwoord op de vraag hoe het met hem is en een eventueel contact. Dat is het belangrijkste, lijkt me.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
ow chan, wat vind ik het enorm dapper van je dat je je verhaal hier hebt gedeeld
zoals de meeste heb ik even geen woorden voor je alleen een hele dikke knuffel
zoals de meeste heb ik even geen woorden voor je alleen een hele dikke knuffel
Ik heb ook even moeten slikken bij je verhaal, Chan. Ondanks dat onze jeugden natuurlijk niet te vergelijken zijn, denk ik toch een en ander te herkennen. Geen concrete situaties, maar wel de gevoelens die je hierbij gehad moet hebben en waarschijnlijk nog steeds hebt, helemaal nu je zelf een kindje hebt. Als ik nu naar Lente kijk, kan ik me er bijvoorbeeld oprecht over verbazen hoe het kan dat m'n vader zo'n hartgrondige hekel aan me had. Ik snap er niks van. Als ik naar Lente kijk, kan ik alleen maar bedenken hoeveel ik van haar hou; bij haatgevoelens kan ik me zo niets voorstellen. En juist nu, nu ik zelf weet hoe het is om een kindje lief te hebben, kan ik daar soms zomaar ineens intens verdrietig van worden. Ik vind het onbegrijpelijk en voel me dan weer net zo ongeliefd als vroeger.
Ik kan me hiernaast zo goed voorstellen hoe je geschrokken moet zijn toen je je vader dacht te herkennen. Pas dan weer merk je hoe diep die gevoelens zitten en hoe nauw je toch en voor altijd met hem verbonden zult blijven. Je kan nog zo rationeel afstand nemen, hij blijft je vader, iemand die van je had moeten houden en je hoe dan ook had moeten beschermen. En dat maakt het juist zo moeilijk.
Lieve Chan, ik vind je een kanjer, echt waar! Je noemt jezelf verknipt, maar je maakt een geweldig lieve, rustige en stabiele indruk. En kijk naar Timo! Hoe geweldig is hij! Echt, je doet het super!
Leef je leven, meis, ook met de ballast die je hebt. Hoe zuur ook, het heeft je gemaakt tot wie je bent, en daar is helemaal niets mis mee. Ook al heb je het zelf niet gekend, je hebt nog zoveel liefde om te geven!
Ik kan me hiernaast zo goed voorstellen hoe je geschrokken moet zijn toen je je vader dacht te herkennen. Pas dan weer merk je hoe diep die gevoelens zitten en hoe nauw je toch en voor altijd met hem verbonden zult blijven. Je kan nog zo rationeel afstand nemen, hij blijft je vader, iemand die van je had moeten houden en je hoe dan ook had moeten beschermen. En dat maakt het juist zo moeilijk.
Lieve Chan, ik vind je een kanjer, echt waar! Je noemt jezelf verknipt, maar je maakt een geweldig lieve, rustige en stabiele indruk. En kijk naar Timo! Hoe geweldig is hij! Echt, je doet het super!
Leef je leven, meis, ook met de ballast die je hebt. Hoe zuur ook, het heeft je gemaakt tot wie je bent, en daar is helemaal niets mis mee. Ook al heb je het zelf niet gekend, je hebt nog zoveel liefde om te geven!
Jemig, Chan. Ik heb je één keer op een meeting gezien en ik vond je zo'n leuke, lieve en zachtaardige moeder voor Timo. Ik had de indruk dat je zelf een heel fijne basis hebt meegekregen vanwege de rust die je uitstraalt. Nu ik over je jeugd lees begrijp ik dat je veeleer zo geworden bent ondanks je jeugd, gewoon helemaal dankzij jezelf, je eigen doorzettingsvermogen en moed. Ik vind het heel knap.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Chan, ik heb je maar heeeel even gesproken op de meet in Utrecht vorig jaar. Maar ondanks dat het zo kort was heb je wel veel indruk op me gemaakt!
Ik vond je een hele bijzondere uitstraling hebben; jij zorgt er voor dat mensen zich meteen op hun gemak voelen bij jou!
Dat jij dat omgekeerd een stuk minder hebt kan ik ineens een stuk beter begrijpen!
Ik heb je verhaal echt met verbijstering gelezen. Wat een verhaal zag. Ik heb diep respect voor de manier waarop je je er doorheen geworsteld hebt en nog steeds doet. Echt.
Ik hoop dat jij en M. de voor jullie beste uitkomst uit deze periode kunnen vinden.
Ik vond je een hele bijzondere uitstraling hebben; jij zorgt er voor dat mensen zich meteen op hun gemak voelen bij jou!
Dat jij dat omgekeerd een stuk minder hebt kan ik ineens een stuk beter begrijpen!
Ik heb je verhaal echt met verbijstering gelezen. Wat een verhaal zag. Ik heb diep respect voor de manier waarop je je er doorheen geworsteld hebt en nog steeds doet. Echt.
Ik hoop dat jij en M. de voor jullie beste uitkomst uit deze periode kunnen vinden.
A grand adventure has begun.
Dat!quote:
Jemig, Chan. Ik heb je één keer op een meeting gezien en ik vond je zo'n leuke, lieve en zachtaardige moeder voor Timo. Ik had de indruk dat je zelf een heel fijne basis hebt meegekregen vanwege de rust die je uitstraalt. Nu ik over je jeugd lees begrijp ik dat je veeleer zo geworden bent ondanks je jeugd, gewoon helemaal dankzij jezelf, je eigen doorzettingsvermogen en moed. Ik vind het heel knap.
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Ja, oeke, dat inderdaad ook! Chan en Timo zagen er zo heerlijk bij elkaar op hun gemak zijnd uitquote:
[..]
Dat!
En eigenlijk ook wat iedereen verder zegt.
Ik zal niet gauw vergeten hoe heerlijk Timo op je schoot lag te loungen in Utrecht en hoe bijzonder ik dat vond, jullie band.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Chan, het blijft maar door mijn hoofd spoken. Je verhaal. Ik weet allee. n niet zo goed wat ik kan zeggen. je bent dapper en lief.
Ohh nou ik moet er echt even van slikken hoor, al jullie lieve reacties..
Ik kan me juist wél voorstellen dat iemand die zulke dingen gedaan heeft nog verandert.. maar dan nog, hij heeft zoveel verwoest inderdaad.. het is meer dat ik zou willen weten hoe het met hem is omdat ik ergens nog wel zoekende ben naar een opvulling van het gemist van een vader, dan dat ik ook echt zou willen weten hoe het met hém is.
Sserpente ja, herkenbare gevoelens, heel herkenbaar zelfs. Als je je kind ziet, zie je toch niets dan liefde, althans ik.. en ik kan me niet voorstellen dat welke ouder dan ook dat anders ervaart.. Maar blijkbaar kan het..
En zucht Timo is ook echt mijn knuffelkontje ja Héérlijk is dat, hoe hij zo lekker bij me weg kan kruipen.. afgelopen nacht iets minder goed voor mijn nachtrust, maar ik ben zó blij dat ik hem die veiligheid kan bieden die hij dan zoekt.
Ik kan me juist wél voorstellen dat iemand die zulke dingen gedaan heeft nog verandert.. maar dan nog, hij heeft zoveel verwoest inderdaad.. het is meer dat ik zou willen weten hoe het met hem is omdat ik ergens nog wel zoekende ben naar een opvulling van het gemist van een vader, dan dat ik ook echt zou willen weten hoe het met hém is.
Sserpente ja, herkenbare gevoelens, heel herkenbaar zelfs. Als je je kind ziet, zie je toch niets dan liefde, althans ik.. en ik kan me niet voorstellen dat welke ouder dan ook dat anders ervaart.. Maar blijkbaar kan het..
En zucht
Timo is ook echt mijn knuffelkontje ja Héérlijk is dat, hoe hij zo lekker bij me weg kan kruipen.. afgelopen nacht iets minder goed voor mijn nachtrust, maar ik ben zó blij dat ik hem die veiligheid kan bieden die hij dan zoekt.
Lieve, lieve Chan.. Wát een verhaal, wat een verdriet, wat een onmacht.. Ik vind het bizar om te lezen dat jouw bloedeigen vader zo vreselijk veel nare dingen bij jou teweeg heeft gebracht, dat je jeugd je zo heeft getekend. Maar ook respect, want jemig, je bent zo dapper! Uit zo'n diep dal klimmen is niet niks, het is zó veel makkelijker om erin te blijven hangen dan om er iets mee te doen, en toch deed jij dat Ik vind je een knapperd, en als ik denk aan je mooie zoon en je mooie jij kan ik niet anders zeggen dan 'you rock!'
Ik vind je een knapperd, en als ik denk aan je mooie zoon en je mooie jij kan ik niet anders zeggen dan 'you rock!'
3!
Dit topic laat me keer op keer inzien dat 'ieder huisje heeft zijn kruisje' een waarheid als een koe is.
Chan, ik moest vannacht aan je denken, opeens plotseling zonder reden...
Ik sluit me aan bij de anderen...
Ik sluit me aan bij de anderen...
chan heeft me gevraagd het stokje over te nemen, dus ik ga d'r even voor zitten
misschien lukt het vandaag, maar anders na het weekend (ben het weekend namelijk niet thuis)
ow en chan, (of iemand anders) nog een vraag?
[ Bericht 13% gewijzigd door draculettetje op 14-01-2011 23:03:36 ]
misschien lukt het vandaag, maar anders na het weekend (ben het weekend namelijk niet thuis)
ow en chan, (of iemand anders) nog een vraag?
[ Bericht 13% gewijzigd door draculettetje op 14-01-2011 23:03:36 ]
draculettetje leuk dat je het stokje over wilt nemen, ben erg benieuwd naar je verhaal!
En ik heb op zich wel een vraag, maar ik verwacht dat het antwoord daarop uit je verhaal wel naar voren zal komen: loop je nu je moeder bent vaak tegen praktische onhandigheden aan omdat je in een rolstoel zit? En hoe ga je daarmee om?
En ik heb op zich wel een vraag, maar ik verwacht dat het antwoord daarop uit je verhaal wel naar voren zal komen: loop je nu je moeder bent vaak tegen praktische onhandigheden aan omdat je in een rolstoel zit? En hoe ga je daarmee om?
oke, hier gaan we dan, ik ben eigenlijk best wel heel verlegen dus vind dit best een beetje eng
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
ik heb de naam trouwens in heden en verleden tegelijk te vertellen en om nogal uitbegreid/langdradig te schrijven hiervoor mijn excuus
Ik ben dus draakje ofwel cyn, ben het zusje van vamp (we schelen 4,5 jaar) ben op het moment 32 jaarwoon in apeldoorn, samen met manlief, minidraak (8 mnd) en onze lieve hond Ronja (3 jaar).
Wat weet ik van mn jeugd? Eigenlijk vrijwel goede herinneringen, al doen de verhalen van familie anders lijken, ik kan die vreemde regels die ons mam schijnbaar hanteerde deels herinneren, maar niet dat het me ongelukkig of belemmerde ofzo.
Ik herinner me vooral de wintersport vakanties, pretpark bezoeken, spelletjes met elkaar, popcorn met regenachtige dagen, vele hamsters, parkieten, goudvissen, logeer honden noem maar op
Op de basisschool kwam ik goed mee, we hadden een gezellige hechte klas en ik had daardoor ook veel vriendinnetjes.
toch kwam er een keerpunt toen ik ongeveer 10 jaar was, ons mam werd in die tijd ziek
ik weet nog goed dat ik naar boven werd gestuurd, en ons mam "het nieuws" aan mn zoessie ging vertellen ik heb stiekem dat gesprek staan afluisteren, en het enige wat ik hoorde was het gaat een moeilijk jaar worden
ik voelde wel dat het niet klopte maar besefte het niet. en inderdaad praktisch een jaar later, wat op en af ging (vooral af) is ons mam op 10 mei 1990 overleden.
de dag voordat ze overleed, werd ik bij haar geroepen, ze vertelde dat haar lichaam op was, ze naar het ziekenhuis ging om te slapen.
de dag van overlijden ben ik gewoon naar school gegaan en zat rond 09.30 uit het niets te huilen, later blijkt dit het overlijdenstijdstip te zijn.
na het speelkwartier werd ik de klas uitgeroepen, ik zag ons pap staan en wist genoeg.
op zich proberen we als gezin de draad naar mijn idee goed op te pakken, zoessie en ik maakte meer ruzie, gingen ieder ons eigen weg. het leeftijdverschil was voor ons nu wat te groot, maar ook het wegvallen van ons mam, haar pubertijd en mijn "je bent ons mam niet" houding hielp daar ook niet echt aan mee
Beide door de verantwoordelijkheden die nu op ons pad kwamen te vroeg te verantwoordelijk leren zijn denk ik.(volwassen wil ik het niet noemen)
Toen zij een aantal jaar later uit huis ging groeide we juist weer goed naar elkaar toe.
Inmiddels sukkelde ik met mijn knie, ik verschoof m'n knieschijf steeds en liep daarvoor regelmatig op krukken. Verschillende kijkoperaties gehad, ik kon uiteindelijk op mijn 16de echt geopereerd worden, de knieschijf zelf werd een halve cm naar rechts, vastgezet met 2 schroeven
en alle spieren en banden werden ingekort wat een kleine revalidatie van ong 3 mnd opleverde. De knie zelf bleef altijd een zwakke plek, maar ik verschoof m'n knieschijf in ieder geval niet meer.
Ook het schoolleven ging gewoon door natuurlijk, maar dat bleef eigenlijk altijd gezellig en geen problemen, na de basisschool naar de mavo gegaan, waar ik uiteindelijk wel 6 jaar over heb gedaan, mede door de vele gezondheidsproblemen. Naast m'n knie ben ik een tijdje blind geweest (na een half jaar kon ik met een vergrootglas lezen dat 20x vergrootte),
na oa een snelbinder die los schoot in het oog te hebben gehad (maar ergens zal het ook de verwerking van de hele ziekte periode en overlijden van ons mam zijn geweest)
en belangrijker het is uiteindelijk ook allemaal weer in orde gekomen,
ik werd geopereerd aan een blindedarm ontsteking die tijdens de operatie niet ontstoken leek, maar het een cyste vanaf de eierstok was.
Allemaal redenen voor uitval op school en waardoor na een keer te zijn blijven zitten ik een jaar over mocht doen.
op sociaal gebied absoluut geen klagen, met vriendinnen naar de efteling, op stap, naar dansen, concerten bezoeken en ook verschillende vriendjes gehad
Ik leerde toen ik 16 was de jongen kennen, waarvoor ik op mijn 18de van tilburg naar apeldoorn ging verhuizen. Ik was klaar met de mavo en ging verder naar MBO Activiteitenbegeleiding AB),
dat kon net zo goed in Apeldoorn, zodoende gingen we samen wonen. Mijn hele familie (moederskant) woont praktisch in apeldoorn, ik was er vele schoolvakanties al te vinden
dus voor mij ook geen vreemde stap.
Al met al duurde de relatie 6 jaar, waarvan 2 soort van LAT, 3 samenwonend en het laatste jaar los van elkaar komen. Het bleek niet de beste relatie te zijn. (ik wil hier liever niet verder online over uitwijden, maar denk aan alcohol, jaloers en ik die me vooral zelf goed kon wegcijferen.
Ik ging op kamers wonen en bloeide helemaal op, veel aan het stappen, ik leek echt wat in te halen en had lang leve de lol motto!
al vrij snel leerde ik tijdens het stappen weer een leuke jongen kennen, we zien het beide als een lolletje, mede door het leeftijdsverschil (ik ben 5 jaar ouder,valt op zich mee maar voor ons wel)
maar op 1 of andere manier blijven we elkaar op zoeken en we besluiten er al snel om het toch een kans te geven. Het voelt goed, we zijn veel bijelkaar maar blijven ook ieder ons eigen ding doen.
ik heb mn diploma AB makkelijk gehaald en zat op de hogeschool van utrecht, voor de opleiding culturele maatschappelijke vorming, na 2 jaar en op 1 studiepunt na een negatief studieadvies, dus ik ga fulltime bij m'n bijbaantje werken. Al snel val ik terug op m'n AB diploma en krijg een erg leuke baan als AB'er bij mensen met een verstandelijke beperking en gedraggestoorden.
Een zeer wisselende baan waarbij geen dag hetzelfde is en door de doordraai buien altijd uitdagend.
Ik verhuis van de kamer naar een flat en ondanks de relatie goed is en al een jaar duurt, wil ik nog niet samenwonen, uiteindelijk is hij meer bij mij als bij hem thuis maar toch.
Alles loopt eigenlijk van een leien dakje, knie blijft wel wat opspelen en ik heb hier en daar wat stuntelkampioen ongelukjes maar wie niet?
in mei 2004, op het moment dat we bij het graf van ons mam zijn, bekruipt mij het gevoel dat het met ons pap niet goed gaat ik kan mn vinger er niet op leggen en op het moment dat ik aan hem vraag of hij liever heeft dat ik daar blijf zegt hij dat er niks aan de hand is hij zal wel moe zijn, was een poging aan het doen om zn huis te verkopen,
niet wetende dat ik een week later door m'n zoessie gebeld zou worden, papa is er niet meer, hij heeft een hartaanval gehad en is binnen een min zo'n beetje al overleden.
Hoe raar 10 en 18 mei. m'n leven staat op z'n kop, druk met regelen van de begrafenis, maar ook alle papieren romslomp van zijn eigen zaak en eigen huis.
Ik leef zo'n beetje op de automatische piloot en ren van hot naar her om alles samen met m'n zoessie te regelen
op zich slaan we ons (zoessie en ik) er met de wel bekende ups and downs aardig door heen, wel wordt de muur die we beide wel hebben alleen maar hoge en zijn we goed in het afstoten
van mensen. we laten (gelukkig) elkaar wel toe. onze band wordt alleen maar versterkt. Mijn muur werd nog hoger toen ook vamp binnen 3 mnd na het overlijden van ons pap in het ziekenhuis
was opgenomen wegens verdenking op hersenbloeding, gelukkig bleek dit niet het geval, maar mijn gevoel om iedereen te verliezen waar ik van hou werd aardig versterkt.
Zodoende heeft ook mn relatie er best wel wat onder te verduren gehad! Ik had het gevoel niet de juiste steun van hem te krijgen en was hem alleen aan het afstoten, heb hem ook verschillende
malen de deur gewezen, maar eigenwijs als hij was (gelukkig maar) is ie gebleven.
Als we in 2005 op vakantie zijn, besluiten we er toch helemaal voor elkaar te gaan, ik had inmiddels zelf ook psychotherapie en ik begon steeds meer weer te communiceren wat voor hem ook fijn was.
In augustus dat jaar stap ik verkeerd van mn fiets, krijg een zweepslag
maar na 8 weken liep ik nog steeds op krukken en was de pijn verplaatst van kuit naar enkel/voet. Eerst wordt er gedacht dat er een zenuw klem zat bij mijn knie dus op de wachtlijst voor een scan. Maar wanneer naast de pijn bij belasten voet, rood, warm, ontzettend dik, niet meer aan te raken was etc kon de huisarts er niet meer omheen.
uiteindelijk krijg ik begin 2006 de diagnose postraumatische dystrofie (crps).meteen wordt gestart met pijnbestrijding en mannitol infuus opname, die lijkt te helpen maar helaas binnen 6 weken voet weer net zo dik, dus nogmaals een opname van 2 weken aan het infuus met hetzelfde resultaat. helaas met steeds meer medicatie naar huis, het maakt de pijn houdbaar maar neemt het niet volledig weg dat wil ik ook niet. Wel voel ik me door de medicatie zelf veranderen en heb dan ook veel last van de bijwerkingen.
Ook mijn werk kan ik niet meer doen en dat mis ik nog het meest, uiteindelijk ben ik wel aan het reintegreren en werkuren aan het opbouwen geweest, maar op de groep zal ik nooit meer komen te werken, helaas
Naast de pijnbestrijding wordt gestart met 3x fysiotherapie. Kortom een revalidatie proces wat lang niet zo hard gaat als dat ik zelf zou willen.
ik wordt meerder malen gewaarschuwd de lat niet te hoog
voor mezelf te leggen, maar ik heb een doel voor ogen!alles gewoon weer normaal kunnen doen zonder krukken!
Na een warme zomer breid de dystrofie van voet/enkel uit naar het gehele onderbeen tot aan mijn knie, even slikken en angst dat het verder uitbreid,gelukkig gebeurd dit niet, ik krijg er wel spastische krampen van jammer genoeg.
Van pijnbestrijding wordt ik na een jaar doorverwezen naar een revalidatie arts en een nieuwe weg van revalideren wordt gestart in het revalidatiecentrum. (deels pijnbestrijding en deels de macedonische techniek). Op zich heb ik hier best wat geleerd, zo kan ik weer tegen water en kon ik oefenen in het zwembad en kon ik licht steunen op mijn voet.
Inmiddels wel weer verhuisd van mijn schoonouders naar ons eigen huis (wat waren we blij dat we nog voor de diagnose een verlopig koopcontract hadden getekend).
In huis kwamen verschillende hulpmiddelen, naast de krukken nu ook een rolstoel voor buiten, een tripple stoel en dat soort dingen.
Het heeft me behoorlijk wat tijd gekost om de hulpmiddelen te accepteren, maar na de eerste 2 jaar besloten m'n man en ik dat we meer wilden als alleen maar revalideren en reintegreren.
Tuurlijk deden we samen nog leuke dingen als weekendjes weg enzo,maar de revalidatie was altijd aanwezig.
Nu ging het weer om ons! en zo ging hij dan ook tijdens een loop oefening samen op de hei alhier in de buurt op zijn knieen en hebben we geweldig trouwdag gehad! En ik ben aan zijn arm zonder krukken naar het "altaar" gelopen.
Van vamp kregen we onze lieve ronja kado wat me heel erg goed deed. Door haar was ik actief buiten, deed mijn loop oefeningen maar het voelde niet als revalidatie.
Ook kreeg ik veel meer sociale kontakten en ik voelde me er goed bij en het opvoeden van de hond nam voor mij wel een deel kinderwens weg, want wat zou ik graag naast trotse tante ook zelf moeder willen worden! (maar hoe zou ik dat allemaal moeten doen?) Ik zag het niet meer gebeuren ook omdat ik nog erg duf was en veel concentratie problemen had, ik sliep 2 uur tussen de middag.
Toen het revalidatiecentrum een einde aan de behandelingen maakte (ik was in hun ogen uitbehandeld en eigenlijk zag de revalidatie arts verdere verbetering niet haalbaar) stuurde ze me toch naar het radboud in nijmegen omdat ik zo jong ben en graag wil, wou ze me die kans nog geven als laatste hulpmiddel.
Ik ga dus een op de macedonische techniek afgeleidde therapie in het radboud volgen. Een zware revalidatie maar wat heb ik het er graag voor over. Daar idd veel geleerd maar helaas nog niet gehaald wat ik zou willen, inmiddels doel bijgesteld naar ronja lopend zonder hulpmiddelen uit te laten. Wel kan ik me in huis (behalve de trap en niet de hele dag) redelijk zonder krukken redden, wat natuurlijk ook belangrijk is. En ik heb mijn medicatie voor de helft afgebouwd.
Helaas een flinke terugval gehad (ik was zelf 2 weken zonder medicatie!) door een hardnekkige infectie in het dystrofie been, waardoor ik 2x een week aan antibiotica infuus moest, een maand volledige bedrust. Deze terugval heeft me bijna een jaar gekost,
Weer een tijdje bij mn schoonouders in huis en een scootmobiel als hulpmiddel erbij. Maar als ik dan Ronja veel beter kan uitlaten en energie over heb om mijn oefeningen nog te doen zie ik de voordelen ook wel.
Eigenlijk ben ik tevreden over hoe het gaat, ik ben ondertussen officeel uitbehandeld en heb alleen nog controles bij de revalidatie arts,ik heb zelf een goede haptotherapeut gevonden, want oefening zorgt in ieder geval niet voor achteruitgang en wie weet wel voor vooruitgang, maar hoe het nu gaat kan ik meeleven. Ik werk inmiddels ook 4 uur in de week. (stomme admin functie)
Dan begint toch de kinderwens weer enorm te knagen en we besluiten het met de revalidatiearts te overleggen die terecht zegt dat er meer goede moeders in een rolstoel zijn dus zij ziet geen probleem (hooguit de energie die het mij zou kosten) dus stuurt ons vanwege het medicatie gebruik naar een gyneaceloog.
Ook die geeft groen licht, adviseert wel een plan te maken met welke medicatie ik echt nodig heb, zodat zij tegen die tijd kunnen kijken wat wel en niet mag, maar er is tijdens de zwangerschap zelf zeker wel pijnbestrijding mogelijk. We besluiten de controle afspraak met de revalidatie arts een half kaar later niet te vervroegen maar te gebruiken om m'n medicatie verder af te bouwen, maar dat half jaar hebben we niet gehaald, 2 maanden later bleek ik zwanger! Wat een wonder!
Accuut zowel gyn als reva arts gebeld en er werd geadviseert in ieder geval de eerste 12 weken op paracetemol na geen medicatie te gebruiken. toen ik dat had gehaald, legde ik de grens voor mezelf naar 16 weken en toen naar 20.
Toen de 20 weken echo goed bleek gaf ik aan niet meer verder zonder pijnbestrijding te kunnen en ik kwam weer bij pijnbestrijding, die aangaven dat er toch geen mogelijkheden voor tijdens de zwangerschap waren. In ieder geval geen zekerheid of er wel of geen risico voor de baby was! Dus dat durfde ik niet. Dat was wel een tegenvaller! ook omdat ik vanaf week 10 al geen (vast) voedsel meer binnen hield, ik heb dan ook verschillende opnames aan het infuus gehad
en uiteindelijk ben ik aan de sonde voeding gegooid, maar ik weet waar ik het allemaal voor deed, voor dat wonder in mijn buik! Ik heb de zwangerschap dan ook echt nooit als moeilijk of vervelend ervaren, ik was veel te blij dit te mogen meemaken, nooit meer gedacht en nu gebeurd het toch! En toeval of niet, mijn uitgerekende datum bleek 18 mei te zijn.
Tijdens de zwangerschap veel al praktisch nagedacht over hoe we het zouden kunnen redden, we kregen een traplift zodat ik niet met baby de trap lopend hoefde te gebruiken, hebebn 2 dagdelen kinderopvang aangevraagd, zodat ik kan werken en eventueel voor huishouden of als rustpunt gebruiken, een commode extra in de badkamer, een goede draagzak en makkelijke draagdoeken, een maxicosi steun voor de scootmobiel (die wegens onveiligheid is afgekeurd)
een bedje dat je kan aanpassen zodat ik straks niet helemaal over de leuning moet evenals de box en alvast kontakt met een ergotherapeut die vond dat we praktisch goed voorbereid waren dus nu alleen standby staat.
En we hebben een bevalplan geschreven, niemand zit aan mijn been behalve mijn man, ik wilde graag op de baarkruk want door de krampen die ik had durfde ik niet met benen opgetrokken te persen en ik wilde graag de eerste aanleg want door medicatie gebruik zou ik geen borstvoeding kunnen geven.
UIteraard verloopt in zo'n plan alles anders en heb ik geen baarkruk gezien en heb ik met benen opgetrokken geperst, net toen die ging krampen werd de kleine meid dan ook geboren. (bevalverhaal staat zelf in het betreffende topic dus dat zet ik hier niet neer)
Op 15 mei is ze geboren, precies tussen de twee overlijdens data in, hoe een moeilijke tijd dan toch een heel mooi randje mee krijgt. En daar is ze dan!
Ons eigen kleine wondertje! ik heb gewoon een dochter! wat een heerlijk gevoel!
Ze is nu 8 maanden en in die 8 maanden hebben we met zn drieen wel bewezen dat we het redden! mede door de goede voorbereidingen.
Ik loop (haha) niet ergens tegen aan, misschien ook omdat ik niet volledig rolstoel gebonden ben, ook overdag alleen thuis red ik me en dat geeft me een heerlijke goed gevoel van sterk zijn en trots!
En niet te vergeten, geef ik al 8 maanden op borstvoeding, ook zoiets wat ik nooit verwacht had.
Natuurlijk kom ik ook mijn grenzen tegen, en ja het kost me veel energie, maar wat krijg ik er een hoop voor terug! Dat heb ik er graag voor over! (al zou ik eigenlijk wel wat meer medicatie moeten nemen, heb al wel wat weer opgebouwd)
Minidraak gaat idd 2 dagdelen naar het dagverblijf, die tijd gebruik ik om wat bij te tanken (want het werk speelt aan op ontslag dus hoef ik niet te werken), ik ga elke week met haar naar babyzwemmen waar we samen van genieten ik/ we voelen ons enorm compleet en gelukkig.
En hoe het verder gaat zien we wel, ik denk dat we net als elk ander de moeilijke periodes/ fasen heus nog tegen komen, zo moet ik nog praktisch nadenken hoe ik het ga doen als ze daadwerkelijk gaat kruipen of als ze straks mee gaat op de fiets en ze harder kan als de scootmobiel. maar gezien hoe het nu gaat geloof ik dat we daar vast goede oplossingen voor bedenken.
Een tweede? Ja graag, maar wel als het kan, dus vooralsnog is dat een plan voor op langer termijn en dan moeten we gewoon kijken hoe de situatie is.
tot zover, tis een lang uitgebreid verhaal geworden, ik snap als je afhaakt met lezen,
wees vrij om eventueel nog wat te vragen!
ook nog maar even wat linkjes:
wat is dystrofie
therapie afgeleid van de macedonsche techniek
Draculettetje, wat een verhaal! Ik heb je gezien, in een rolstoel ook, en ik ging er zo makkelijk vanuit dat het iets tijdelijks was. Maar er zit een groot verhaal aanvast, lees ik nu. Heftig, maar ook mooi. En wat fijn dat je moeder hebt kunnen en mogen worden. Wat zul je genieten.
Jeetje Draakje, ik wist al wel dat jij flink met je gezondheid te kampen had, maar dit wist ik allemaal niet! Wat ben jij een moedig en sterk mens Dat je beide ouders ook zo hebt moeten verliezen, wat ontzettend verdrietig. Als ik het zo lees heeft je lieve kleine meidje gewoon een enorme topmama en weet je? Voor haar ben jij gewoon de liefste mama van de wereld
Dat je beide ouders ook zo hebt moeten verliezen, wat ontzettend verdrietig. Als ik het zo lees heeft je lieve kleine meidje gewoon een enorme topmama en weet je? Voor haar ben jij gewoon de liefste mama van de wereld
3!
Je verhaal is ook wel een tearjerker hoor Mooi, hoe jij niet denkt in beperkingen maar in mogelijkheden
Mooi, hoe jij niet denkt in beperkingen maar in mogelijkheden
3!
lief van je maar zo zie ik het niet, iedereen krijgt zijn/haar ding op het pad
oke ik blijf idd liever niet hangen in de dingen en overal is uiteindelijk een oplossing voor
oke ik blijf idd liever niet hangen in de dingen en overal is uiteindelijk een oplossing voor
Ja, en ik vind de omslag daarin ook mooi beschreven. Hoe jullie besloten dat jullie meer wilden zijn/doen dan revalideren. 
Ik vind t een bijzonder verhaal hoor Draak
ook bijzonder dat je aanvoelde dat t niet goed ging met je vader.
Lijkt me heel naar zo jong albeide ouders verloren te zijn
Chan,jeetje joh wat een verhaal zeg!
ook bijzonder dat je aanvoelde dat t niet goed ging met je vader.
Lijkt me heel naar zo jong albeide ouders verloren te zijn
Chan,jeetje joh wat een verhaal zeg!
Draakje de liefde voor je man,dochter en zus springen eruit! Je leert veel en je past je vanzelf aan als de kleine groter word. Dat je ineens denkt verhip, ze doet dit en dat en dat kan ik dus ook!
Heel veel liefde en succes, want heftig blijft het wel
de liefde voor je man,dochter en zus springen eruit! Je leert veel en je past je vanzelf aan als de kleine groter word. Dat je ineens denkt verhip, ze doet dit en dat en dat kan ik dus ook!Heel veel liefde en succes, want heftig blijft het wel
Chan... zo'n verhaal had ik helemaal niet achter je verwacht. Je verteld altijd zo liefdevol over Timo en komt in schrift zo heel rustig over. Ik hoop dat je er met M uitkomt. Wat lijkt het me heel erg om het gevoel te hebben, dat je op zoek bent naar een vader. Wijze woorden heb ik daar niet over, maar wil je wel veel sterkte wensen en zeggen dat ik je voor Timo een hele lieve mama vindt!
Draakje, niets van te merken hier dat je verlegen bent dapper hoor! En wat een heftig verhaal ook.
Draakje, niets van te merken hier dat je verlegen bent
dapper hoor! En wat een heftig verhaal ook.
Niet mieten! Door gieten!
draakje, ik heb ademloos zitten lezen helemaal niet afgehaakt omdat het lang was of lastig te lezen, dat viel reuze mee hoor!
heel heftig verhaal weer.
maar dat vind ik van alle verhalen die mensen delen. ieder heeft zijn eigen bergen en dalen en als ik naar mezelf kijk denk ik: wat zeur ik nou... Volgens mij zij Groofsken of Ssserpente het laatst nog: dat het in dit topic wel duidelijk was dat ieder huisje zijn kruisje heeft... (ik kan het niet zo goed terugvinden, maar de opmerking was wel aangekomen)
helemaal niet afgehaakt omdat het lang was of lastig te lezen, dat viel reuze mee hoor! heel heftig verhaal weer.
maar dat vind ik van alle verhalen die mensen delen. ieder heeft zijn eigen bergen en dalen en als ik naar mezelf kijk denk ik: wat zeur ik nou... Volgens mij zij Groofsken of Ssserpente het laatst nog: dat het in dit topic wel duidelijk was dat ieder huisje zijn kruisje heeft... (ik kan het niet zo goed terugvinden, maar de opmerking was wel aangekomen)
Ik heb gewoon al gemist dat er 2 nieuwe meiden waren die een stukje hadden geschreven.
@chan wat een heftig verhaal en wat een knokker ben je. Ik heb ook ook vol ongeloof niet naar jou maar naar je vader toe gelezen, ik snap niet dat een vader of moeder dit zijn kinderen kan aandoen. Ik hoop voor je dat je ooit dat huisje van je dromen hebt
@draakje Ook een bijzonder verhaal. En heel bijzonder de band tussen jou en je zusje. En wat spreek je vol overgave over de beslissing van jou en je man op voor een kindje te gaan hoe je daar mee omgaat. Mooi hoor, en je kwam ook helemaal niet verlegen over ..
@chan wat een heftig verhaal en wat een knokker ben je. Ik heb ook ook vol ongeloof niet naar jou maar naar je vader toe gelezen, ik snap niet dat een vader of moeder dit zijn kinderen kan aandoen. Ik hoop voor je dat je ooit dat huisje van je dromen hebt
@draakje Ook een bijzonder verhaal. En heel bijzonder de band tussen jou en je zusje. En wat spreek je vol overgave over de beslissing van jou en je man op voor een kindje te gaan hoe je daar mee omgaat. Mooi hoor, en je kwam ook helemaal niet verlegen over
..
Be happy with the little things in life
Draak ik heb het vanmiddag (tijdens het kolven 
) al even zitten lezen en moest wel een traantje wegpinken! En ook herkenning van iets speciaals rondom die nare data.. Mini-draak die de schaduw over die dagen in mei een beetje wegneemt. Een groot deel van het verhaal kende ik natuurlijk al.. Maar toch ook nieuwe dingen gelezen...
Wat een doorzettingsvermogen en wat een positiviteit heb jij, ondanks alle tegenslagen! : respect!
ik heb het vanmiddag (tijdens het kolven ) al even zitten lezen en moest wel een traantje wegpinken! En ook herkenning van iets speciaals rondom die nare data.. Mini-draak die de schaduw over die dagen in mei een beetje wegneemt. Een groot deel van het verhaal kende ik natuurlijk al.. Maar toch ook nieuwe dingen gelezen...Wat een doorzettingsvermogen en wat een positiviteit heb jij, ondanks alle tegenslagen!
: respect!
Jémig draak wat een verhaal, wat een doorzettingsvermogen heb je, dat verdient echt alle respect!
Wat fijn ook dat je in het dagelijks leven als moeder verder niet echt tegen praktische problemen aanloopt door je been. Volgens mij is dat een verdienste van je eigen instelling!
Wat fijn ook dat je in het dagelijks leven als moeder verder niet echt tegen praktische problemen aanloopt door je been. Volgens mij is dat een verdienste van je eigen instelling!
Tegen Chan zou ik nog willen zeggen:
Jij hebt met jouw opvoeden, zoals je het nu doet, de cirkel doorbroken. Respekt.
Van Draak ( ik noem je maar ff zo) kan ik het hele verhaal niet lezen, omdat het voor mij te dichtbij komt. Ook voor jou heel veel respekt!!
Jullie kinderen hebben moeders uit duizenden, moeders die denken in mogelijkheden, niet in beperkingen.
Jij hebt met jouw opvoeden, zoals je het nu doet, de cirkel doorbroken. Respekt.
Van Draak ( ik noem je maar ff zo) kan ik het hele verhaal niet lezen, omdat het voor mij te dichtbij komt. Ook voor jou heel veel respekt!!
Jullie kinderen hebben moeders uit duizenden, moeders die denken in mogelijkheden, niet in beperkingen.
nogmaals allemaal bedankt voor de lieve reacties doet me goed!
ik heb een nieuwe opvolgster gevonden in sonnetje!
en mijn vraag aan haar (ook al hebben we het er toen wel over gehad)
hoe heb jij het ervaren om tegelijk met je zussen zwanger te zijn?
heb je juist meer steun aan elkaar? of loop je elkaar door bv hormonen wat meer in weg?
een ieder zal het wel op hun eigen manier doen natuurlijk dus lette je daar op bijelkaar?
ik heb een nieuwe opvolgster gevonden in sonnetje!
en mijn vraag aan haar (ook al hebben we het er toen wel over gehad)
hoe heb jij het ervaren om tegelijk met je zussen zwanger te zijn?
heb je juist meer steun aan elkaar? of loop je elkaar door bv hormonen wat meer in weg?
een ieder zal het wel op hun eigen manier doen natuurlijk dus lette je daar op bijelkaar?
Ik moet even kijkenwanneer ik tijd heb hoor 
Zal zsm mn verhaal schrijven, misschien straks al wel
En leuke vraag!
Zal zsm mn verhaal schrijven, misschien straks al wel En leuke vraag!
Geef nou maar gewoon toe dat je 't al klaar hebt liggen!quote:
Ik moet even kijkenwanneer ik tijd heb hoor
En leuke vraag!
Garpje!
Draakje, ook jij hebt alweer zo'n bijzonder verhaal. Bedankt voor het kijkje in jouw leven.
A grand adventure has begun.
Ben heel benieuwd naar jou, Sonnetje!
Wat een heftige verhalen, Chan en Draculettetje, allebei op hun eigen manier. Bedankt voor dit inkijkje in jullie leven, bijzonder dat jullie het zo hebben willen delen. Jullie lijken me sterke vrouwen, be proud!
Wat een heftige verhalen, Chan en Draculettetje, allebei op hun eigen manier. Bedankt voor dit inkijkje in jullie leven, bijzonder dat jullie het zo hebben willen delen. Jullie lijken me sterke vrouwen, be proud!
Zo, ik ga dus mijn verhaal eens opschrijven.
Ik ben dus Sonja. 25 jaar geleden werd ik geboren in Delft (in het ziekenhuis) als tweede dochter van mijn ouders. Mijn zus is 2,5 jaar ouder dan ik. Opgegroeid ben ik in Rijswijk. Ik heb daar mijn hele jeugd doorgebracht, tot mijn 22e heb ik daar gewoond.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Eerst 4 jaar in een flat gewoond en toen kregen mijn ouders een huis dat 3 straten van die flat vandaan was. Een heerlijk ruime eengezinswoning, met een grasveld voor de deur en een speelveldje naast de deur.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Mijn vader was brandweerman en mijn moeder bleef thuis voor ons, tot ik 11 was, toen is ze weer gaan werken.
Op school kwam ik goed mee (zat in de top 3 van de klas
), had veel vriendinnetjes, kortom gewoon een leuk leven. Enige jammere was dat ik een bril moest toen ik 10 was Mijn moeder heeft me moeten omkopen met een milkshake, want ik wilde echt niet mijn ogen laten testen. Nou ja dat een bril nodig was, was wel duidelijk, maar ik zat in de ontkenningsfase
Eigenlijk heb ik geen nare herinneringen aan mijn jeugd. Wel bepaalde angsten die ik had, bijvoorbeeld dat mijn oma zou overleden. Ik had nog maar 1 oma, die woonde niet in de buurt (Lelystad), was al wat ouder (mijn moeder is de jongste, mijn oma was 42 toen mijn moeder nog kwam), nou ja daar kon ik wel wakker van liggen. Uiteindelijk was ik 17 toen ze overleed. Net na haar 83e verjaardag. En eigenlijk was dat maar goed ook. De laatste 1,5 jaar van haar leven waren eigenlijk niet meer zo leuk voor haar en soms voor ons ook niet meer.
Na de basisschool ging ik naar de middelbare school. Ook gewoon in Rijswijk, naar de school waar eigenlijk de hele klas naartoe ging. Ik ging naar het vwo. Ik zat nog steeds in de klas met dezelfde meiden van de basisschool en kreeg er ook nieuwe vriendinnen bij.
Ik was geen ijverige leerling, alles behalve zou ik zowat zeggen. Ik ging wel vrij makkelijk overal doorheen. Tot 4 vwo heb ik amper geleerd. In de 4e kreeg ik het wel wat moeilijker en ook was ik niet zo gemotiveerd. Ik vond t veel leuker om op internet te zitten en te chatten enzo Mijn eerste vriendje leerde ik dan ook kennen via internet. Hij woonde in Rotterdam en 8 maanden hebben we verkering gehad. Tot hij ging werken, een ander meisje tegenkwam en ik het daarom uitmaakte met hem (ik was net wat eerder met uitmaken 
). Toen vreselijk, achteraf gelukkig maar, ook voor hem, met dat meisje is hij nu getrouwd
Toen ik 16 was leerde ik R kennen (ook weer via internet). We kregen verkering en na 3,5 maand ging het uit. Over de reden waarom hebben we tot op de dag van vandaag een meningsverschil We verloren elkaar uit het oog en na een jaar kwam ik hem tegen in de hema, waar ik aan het werk was. We praatten met elkaar en ik ben snel weggegaan (ik was ook vrij, dus wilde naar huis). s Avonds kreeg ik een mailtje van hem en zo raakten we weer in contact, via internet dan, want echt contact daar had ik toen niet zo'n behoefte aan. Uiteindelijk gingen we toch afspreken. We gingen naar het varend corso en op onze scooters naar Hoek van Holland. We gingen steeds vaker weer met elkaar om. Gewoon vriendschappelijk. Dit ging een aantal maanden zo door, tot ik met hem, zijn ouders, zus en broer meemocht naar Texel. Toen hebben we besloten dat het maar aan was. 29 april is dat alweer 7 jaar geleden.
Om weer terug te keren naar school. In 5 vwo bleef ik zitten. Aangezien ik toch niet (meer) naar het wo wilde besloot ik naar de havo te gaan. Dat laatste jaar was echt de tijd uitzitten. Het was herhaling, maar dan op een lager niveau. Mijn eindexamen haalde ik dan ook makkelijk.
Na mijn eindexamen ging ik verpleegkunde studeren in Leiden. Het leek me een hele leuke studie. En op zich theoretisch was het dat ook, maar op de een of andere manier lukte de praktijk me gewoon niet. Mijn eerste stage haalde ik niet en mijn zelfvertrouwen ging ook naar beneden. Tel daar een school bij op die niet heel erg behulpzaam was, nou ja ik denk dat het ook niet het beroep is waar mijn hart ligt. Medische dingen vind ik wel heel interessant, maar mensen wassen is niet echt mijn ding.
Nou heb ik het niet zonder slag of stoot opgegeven hoor. Ik heb nadat ik stopte met de hbo-v nog een jaar mbo gedaan en dan de duale (werken en leren) versie gedaan. Dat liep ook niet zoals het moet. Hierna nog een maand in een verpleeghuis gewerkt, daar ben ik zowat gillend weggerend, dat was echt niets voor mij!
Toen ben ik maar weer bij de hema gaan werken, want dat had ik 6 jaar gedaan als zaterdagbaantje. Ik kwam in een leuk klein filiaal terecht, waar ik ook wat meer verantwoordelijkheden kreeg. Uiteindelijk werd mn contract niet verlengd, toen was ik 28 weken zwanger.
Op zich vond ik het geen ramp, zo had ik mooi de gelegenheid om iets anders te gaan doen en niet te blijven hangen in het bekende.
Plus dat ik hierdoor ook ruim 5 maanden bij Floris heb kunnen zijn.
Floris, mijn andere grote liefde Mijn kleine lieve mannetje, echt wat is dat genieten! Hij is zo makkelijk en lief en nog veel leuker dan ik me had kunnen voorstellen. Hij werd op een bijzondere dag geboren. Ja de dag van de wk finale, maar ook de dag dat 5 jaar eerder een vriendin van mij verdween (en ook dus de dag van haar overlijden).
Ik leerde haar kennen bij de hema. Ze was een collega. Eigenlijk vanaf het eerste moment konden we het goed met elkaar vinden. Ze was 2,5 jaar ouder, even oud als mijn zus. Nou ja we hadden een leuk groepje zo op het werk. We liepen de deur niet plat bij elkaar, maar met verjaardagen kwamen we wel bij elkaar en ook gingen we naar de bioscoop enzo.
Nou ja over haar verdwijning zal ik niet teveel uitwijden, maar goed het was allemaal heel naar. Ik was op vakantie en ik kreeg een voicemail. Normaal zou ik niet zo snel hebben gebeld (ik was een arme student he), maar op de een of andere manier deed ik dat toch. Dat was de politie. Ik heb mijn ouders gebeld en die hebben de politie voor mij gebeld. Later werd ik weer teruggebeld door de politie. Heel apart om mee te maken allemaal. Van die dingen die bij een ander gebeuren en niet bij jezelf.
Nou ja in ieder geval, toen ik dus zwanger was en uitgerekend was op 6 juli wilde ik dus ab-so-luut niet op 11 juli bevallen. En toen was ook nog de dag van de wk finale, dat was dus dubbel niet. Ergens vind ik het ook wel bijzonder dat ie precies die dag geboren is. Mijn weeën begonnen aan het begin van de nacht, rond de tijd dat zij verdween. Toeval of niet, ik weet het niet, op zich vind ik het wel een mooie gedachte.
Jeetje wat is het een verhaal geworden, ik geloof dat ik zo wel genoeg over mezelf heb verteld Ik kan het je niet kwalijk nemen als je niet alles gelezen heb haha.
Nou de vraag van Draak:
Ik was dus tegelijkertijd zwanger met mijn zus en schoonzus. Dit was wel heel erg leuk haha.
We wisten van mijn zus dat ze bezig was voor een tweede, toen had R zoiets van, waarom wij ook niet. We waren allebei wel jong, maar hadden alles goed op orde, gingen om met mensen met kinderen, dus wat wel en niet kon met kind wisten we wel.
Mijn zus was op 7 mei uitgerekend en mijn schoonzus 2 weken later. Dus, achteraf, gelukkig maar dat ik niet meteen de eerste ronde zwanger was Dat was rond de uitgerekende datum van mijn schoonzus geweest.
Ik vond het wel leuk om met mijn zus zwanger te zijn (met mijn schoonzus ook hoor, maar die zag ik wat minder, mijn zus dicht bij ons in de buurt). Mijn zus vond het niet zo leuk dat ik ook zwanger was. En toen het ook nog een jongetje was, vond ze het helemaal stom. Maar bij haar lag dat ook puur aan de hormonen. Ik kan het goed met mijn zus vinden, maar ze is wel heeeeel anders dan ik. Vroeger botste dat ook onwijs. Het ging sowieso beter toen ze op dr 18e het huis uitging. Sinds mijn nichtje geboren is ging het stukken beter. Ook omdat mijn nichtje en ik vriendinnen zijn (zo zegt mn nichtje het. Zo zei mijn moeder ooit dat ik naar M was. Lieke: Wie is M? Mijn moeder: Dat is een vriendin van Sonja. Lieke: nee dat kan niet, ik ben Sonja dr vriendin). Toen mijn zus zwanger was wilde ik per se een nichtje, die kreeg ik en de eerste 3 maanden kleding is ook gesponsord door mij
Mijn zus heeft ook wat meer last van dr hormonen gehad dan ik. Uiteindelijk vond ze het wel leuk hoor. En nu Floris er is al helemaal. Floris is haar mattie, zoals ze t zelf zegt Hij vindt haar ook helemaal leuk. Ik denk dat de band die ik met Lieke heb, dat zij zoiets met Floris heeft
Mijn zus en ik stonden ook allebei heel anders in het zwanger zijn. Ik vond het leuk en ben ook niet zo van het klaagtype en zij is dus meer klagerig. Daar werd ik wel s moe van, maar dat kan ook wel hormonaal geweest zijn haha.
Wat ik wel leuk vind is dat mijn zus echt anti-anti-anti borstvoeding is. Ik ben wat meer pro, hoewel ik nooit tegen haar gezegd heb dat ze borstvoeding moest geven. Je moet doen waar je je goed bij voelt. In ieder geval ging ik naar een bv bijeenkomst van de kraamzorg. Zij ging mee, want vond ze wel leuk en interessant. Uiteindelijk heeft ze daardoor toch 6 weken bv gegeven en vond ze t nog leuk ook.
Sowieso was de zwangerschap voor mij toch anders dan voor haar, ook omdat het haar tweede was. Dat beleef je toch anders denk ik.
Het nadeel van zo dicht op elkaar zwanger zijn is dat de bevallingen ook dicht op elkaar liggen. Mijn zus beviel als eerste, met 38.2, omdat ze met 38 weken mn neefje niet meer voelde. Ook op de ctg en echo deed ie weinig meer. Dus zijn ze gaan inleiden. Mn nichtje is met een keizersnede geboren, na heel lang weeën die weinig deden. In eerste instantie wilde ze geen normale bevalling, maar gelijk een keizersnede. Vond de gyn een minder goed idee. Nou ja uiteindelijk werd haar bevalling een kopie van de eerste, alleen grepen ze dit keer sneller in.
Mijn schoonzus beviel ook in de 38 weken. Gewoon natuurlijk, een turbobevalling
Hoewel ik tot die tijd altijd riep dat ik tussen 12 en 15 juli zou bevallen, ging ik met 38 weken toch een beetje hopen. En ik vond t zo oneerlijk dat ik toen niet beviel, want IEDEREEN beviel met 38 weken (gelukkig was een vriendin van mij later uitgerekend, want die beviel ook met 38.3 ofzo oh en Orea hier natuurlijk ook, dus zo gek was mijn uitspraak toen niet ).
Ik was wel bang dat mijn bevalling zo zou gaan als mijn zus, want we hebben toch een beetje dezelfde bouw. Gelukkig ging het bij mij niet zo.
Nou ja ik vond het wel leuk om zwanger te zijn met zijn allen. Bij verjaardagen ging het zowat alleen maar over baby's haha, maar het had ook wel wat. Zit je op de verjaardag van de overgrootopa of overgrootoma's van de baby's en dan zit je van: volgende keer als we hier zijn dan zijn ze gewoon al zo en zo oud
Ook weer een veel te lang verhaal, of het echt een antwoord is weet ik niet, maar vond het wel leuk om op te schrijven.
Zo en nu is mijn verhaal echt klaar. Knap als je alles gelezen heb
En nu ga ik nadenken over een volgend slachtoffer. Ideeën mogen ook via pm
Ik ben dus Sonja. 25 jaar geleden werd ik geboren in Delft (in het ziekenhuis) als tweede dochter van mijn ouders. Mijn zus is 2,5 jaar ouder dan ik. Opgegroeid ben ik in Rijswijk. Ik heb daar mijn hele jeugd doorgebracht, tot mijn 22e heb ik daar gewoond.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Eerst 4 jaar in een flat gewoond en toen kregen mijn ouders een huis dat 3 straten van die flat vandaan was. Een heerlijk ruime eengezinswoning, met een grasveld voor de deur en een speelveldje naast de deur.
Ik heb een heel normale jeugd gehad. Mijn vader was brandweerman en mijn moeder bleef thuis voor ons, tot ik 11 was, toen is ze weer gaan werken.
Op school kwam ik goed mee (zat in de top 3 van de klas
), had veel vriendinnetjes, kortom gewoon een leuk leven. Enige jammere was dat ik een bril moest toen ik 10 was Mijn moeder heeft me moeten omkopen met een milkshake, want ik wilde echt niet mijn ogen laten testen. Nou ja dat een bril nodig was, was wel duidelijk, maar ik zat in de ontkenningsfase Eigenlijk heb ik geen nare herinneringen aan mijn jeugd. Wel bepaalde angsten die ik had, bijvoorbeeld dat mijn oma zou overleden. Ik had nog maar 1 oma, die woonde niet in de buurt (Lelystad), was al wat ouder (mijn moeder is de jongste, mijn oma was 42 toen mijn moeder nog kwam), nou ja daar kon ik wel wakker van liggen. Uiteindelijk was ik 17 toen ze overleed. Net na haar 83e verjaardag. En eigenlijk was dat maar goed ook. De laatste 1,5 jaar van haar leven waren eigenlijk niet meer zo leuk voor haar en soms voor ons ook niet meer.
Na de basisschool ging ik naar de middelbare school. Ook gewoon in Rijswijk, naar de school waar eigenlijk de hele klas naartoe ging. Ik ging naar het vwo. Ik zat nog steeds in de klas met dezelfde meiden van de basisschool en kreeg er ook nieuwe vriendinnen bij.
Ik was geen ijverige leerling, alles behalve zou ik zowat zeggen. Ik ging wel vrij makkelijk overal doorheen. Tot 4 vwo heb ik amper geleerd. In de 4e kreeg ik het wel wat moeilijker en ook was ik niet zo gemotiveerd. Ik vond t veel leuker om op internet te zitten en te chatten enzo
Mijn eerste vriendje leerde ik dan ook kennen via internet. Hij woonde in Rotterdam en 8 maanden hebben we verkering gehad. Tot hij ging werken, een ander meisje tegenkwam en ik het daarom uitmaakte met hem (ik was net wat eerder met uitmaken ). Toen vreselijk, achteraf gelukkig maar, ook voor hem, met dat meisje is hij nu getrouwd Toen ik 16 was leerde ik R kennen (ook weer via internet
). We kregen verkering en na 3,5 maand ging het uit. Over de reden waarom hebben we tot op de dag van vandaag een meningsverschil We verloren elkaar uit het oog en na een jaar kwam ik hem tegen in de hema, waar ik aan het werk was. We praatten met elkaar en ik ben snel weggegaan (ik was ook vrij, dus wilde naar huis). s Avonds kreeg ik een mailtje van hem en zo raakten we weer in contact, via internet dan, want echt contact daar had ik toen niet zo'n behoefte aan. Uiteindelijk gingen we toch afspreken. We gingen naar het varend corso en op onze scooters naar Hoek van Holland. We gingen steeds vaker weer met elkaar om. Gewoon vriendschappelijk. Dit ging een aantal maanden zo door, tot ik met hem, zijn ouders, zus en broer meemocht naar Texel. Toen hebben we besloten dat het maar aan was. 29 april is dat alweer 7 jaar geleden.Om weer terug te keren naar school. In 5 vwo bleef ik zitten. Aangezien ik toch niet (meer) naar het wo wilde besloot ik naar de havo te gaan. Dat laatste jaar was echt de tijd uitzitten. Het was herhaling, maar dan op een lager niveau. Mijn eindexamen haalde ik dan ook makkelijk.
Na mijn eindexamen ging ik verpleegkunde studeren in Leiden. Het leek me een hele leuke studie. En op zich theoretisch was het dat ook, maar op de een of andere manier lukte de praktijk me gewoon niet. Mijn eerste stage haalde ik niet en mijn zelfvertrouwen ging ook naar beneden. Tel daar een school bij op die niet heel erg behulpzaam was, nou ja ik denk dat het ook niet het beroep is waar mijn hart ligt. Medische dingen vind ik wel heel interessant, maar mensen wassen is niet echt mijn ding.
Nou heb ik het niet zonder slag of stoot opgegeven hoor. Ik heb nadat ik stopte met de hbo-v nog een jaar mbo gedaan en dan de duale (werken en leren) versie gedaan. Dat liep ook niet zoals het moet. Hierna nog een maand in een verpleeghuis gewerkt, daar ben ik zowat gillend weggerend, dat was echt niets voor mij!
Toen ben ik maar weer bij de hema gaan werken, want dat had ik 6 jaar gedaan als zaterdagbaantje. Ik kwam in een leuk klein filiaal terecht, waar ik ook wat meer verantwoordelijkheden kreeg. Uiteindelijk werd mn contract niet verlengd, toen was ik 28 weken zwanger.
Op zich vond ik het geen ramp, zo had ik mooi de gelegenheid om iets anders te gaan doen en niet te blijven hangen in het bekende.
Plus dat ik hierdoor ook ruim 5 maanden bij Floris heb kunnen zijn.
Floris, mijn andere grote liefde
Mijn kleine lieve mannetje, echt wat is dat genieten! Hij is zo makkelijk en lief en nog veel leuker dan ik me had kunnen voorstellen. Hij werd op een bijzondere dag geboren. Ja de dag van de wk finale, maar ook de dag dat 5 jaar eerder een vriendin van mij verdween (en ook dus de dag van haar overlijden). Ik leerde haar kennen bij de hema. Ze was een collega. Eigenlijk vanaf het eerste moment konden we het goed met elkaar vinden. Ze was 2,5 jaar ouder, even oud als mijn zus. Nou ja we hadden een leuk groepje zo op het werk. We liepen de deur niet plat bij elkaar, maar met verjaardagen kwamen we wel bij elkaar en ook gingen we naar de bioscoop enzo.
Nou ja over haar verdwijning zal ik niet teveel uitwijden, maar goed het was allemaal heel naar. Ik was op vakantie en ik kreeg een voicemail. Normaal zou ik niet zo snel hebben gebeld (ik was een arme student he), maar op de een of andere manier deed ik dat toch. Dat was de politie. Ik heb mijn ouders gebeld en die hebben de politie voor mij gebeld. Later werd ik weer teruggebeld door de politie. Heel apart om mee te maken allemaal. Van die dingen die bij een ander gebeuren en niet bij jezelf.
Nou ja in ieder geval, toen ik dus zwanger was en uitgerekend was op 6 juli wilde ik dus ab-so-luut niet op 11 juli bevallen. En toen was ook nog de dag van de wk finale, dat was dus dubbel niet. Ergens vind ik het ook wel bijzonder dat ie precies die dag geboren is. Mijn weeën begonnen aan het begin van de nacht, rond de tijd dat zij verdween. Toeval of niet, ik weet het niet, op zich vind ik het wel een mooie gedachte.
Jeetje wat is het een verhaal geworden, ik geloof dat ik zo wel genoeg over mezelf heb verteld
Ik kan het je niet kwalijk nemen als je niet alles gelezen heb haha. Nou de vraag van Draak:
Ik was dus tegelijkertijd zwanger met mijn zus en schoonzus. Dit was wel heel erg leuk haha.
We wisten van mijn zus dat ze bezig was voor een tweede, toen had R zoiets van, waarom wij ook niet. We waren allebei wel jong, maar hadden alles goed op orde, gingen om met mensen met kinderen, dus wat wel en niet kon met kind wisten we wel.
Mijn zus was op 7 mei uitgerekend en mijn schoonzus 2 weken later. Dus, achteraf, gelukkig maar dat ik niet meteen de eerste ronde zwanger was
Dat was rond de uitgerekende datum van mijn schoonzus geweest. Ik vond het wel leuk om met mijn zus zwanger te zijn (met mijn schoonzus ook hoor, maar die zag ik wat minder, mijn zus dicht bij ons in de buurt). Mijn zus vond het niet zo leuk dat ik ook zwanger was. En toen het ook nog een jongetje was, vond ze het helemaal stom. Maar bij haar lag dat ook puur aan de hormonen. Ik kan het goed met mijn zus vinden, maar ze is wel heeeeel anders dan ik. Vroeger botste dat ook onwijs. Het ging sowieso beter toen ze op dr 18e het huis uitging. Sinds mijn nichtje geboren is ging het stukken beter. Ook omdat mijn nichtje en ik vriendinnen zijn (zo zegt mn nichtje het. Zo zei mijn moeder ooit dat ik naar M was. Lieke: Wie is M? Mijn moeder: Dat is een vriendin van Sonja. Lieke: nee dat kan niet, ik ben Sonja dr vriendin). Toen mijn zus zwanger was wilde ik per se een nichtje, die kreeg ik en de eerste 3 maanden kleding is ook gesponsord door mij
Mijn zus heeft ook wat meer last van dr hormonen gehad dan ik. Uiteindelijk vond ze het wel leuk hoor. En nu Floris er is al helemaal. Floris is haar mattie, zoals ze t zelf zegt
Hij vindt haar ook helemaal leuk. Ik denk dat de band die ik met Lieke heb, dat zij zoiets met Floris heeft Mijn zus en ik stonden ook allebei heel anders in het zwanger zijn. Ik vond het leuk en ben ook niet zo van het klaagtype en zij is dus meer klagerig. Daar werd ik wel s moe van, maar dat kan ook wel hormonaal geweest zijn haha.
Wat ik wel leuk vind is dat mijn zus echt anti-anti-anti borstvoeding is. Ik ben wat meer pro, hoewel ik nooit tegen haar gezegd heb dat ze borstvoeding moest geven. Je moet doen waar je je goed bij voelt. In ieder geval ging ik naar een bv bijeenkomst van de kraamzorg. Zij ging mee, want vond ze wel leuk en interessant. Uiteindelijk heeft ze daardoor toch 6 weken bv gegeven en vond ze t nog leuk ook.
Sowieso was de zwangerschap voor mij toch anders dan voor haar, ook omdat het haar tweede was. Dat beleef je toch anders denk ik.
Het nadeel van zo dicht op elkaar zwanger zijn is dat de bevallingen ook dicht op elkaar liggen. Mijn zus beviel als eerste, met 38.2, omdat ze met 38 weken mn neefje niet meer voelde. Ook op de ctg en echo deed ie weinig meer. Dus zijn ze gaan inleiden. Mn nichtje is met een keizersnede geboren, na heel lang weeën die weinig deden. In eerste instantie wilde ze geen normale bevalling, maar gelijk een keizersnede. Vond de gyn een minder goed idee. Nou ja uiteindelijk werd haar bevalling een kopie van de eerste, alleen grepen ze dit keer sneller in.
Mijn schoonzus beviel ook in de 38 weken. Gewoon natuurlijk, een turbobevalling
Hoewel ik tot die tijd altijd riep dat ik tussen 12 en 15 juli zou bevallen, ging ik met 38 weken toch een beetje hopen. En ik vond t zo oneerlijk dat ik toen niet beviel, want IEDEREEN beviel met 38 weken
(gelukkig was een vriendin van mij later uitgerekend, want die beviel ook met 38.3 ofzo oh en Orea hier natuurlijk ook, dus zo gek was mijn uitspraak toen niet ). Ik was wel bang dat mijn bevalling zo zou gaan als mijn zus, want we hebben toch een beetje dezelfde bouw. Gelukkig ging het bij mij niet zo.
Nou ja ik vond het wel leuk om zwanger te zijn met zijn allen. Bij verjaardagen ging het zowat alleen maar over baby's haha, maar het had ook wel wat. Zit je op de verjaardag van de overgrootopa of overgrootoma's van de baby's en dan zit je van: volgende keer als we hier zijn dan zijn ze gewoon al zo en zo oud
Ook weer een veel te lang verhaal, of het echt een antwoord is weet ik niet, maar vond het wel leuk om op te schrijven.
Zo en nu is mijn verhaal echt klaar. Knap als je alles gelezen heb
En nu ga ik nadenken over een volgend slachtoffer. Ideeën mogen ook via pm
Bijzonder verhaal Sonnetje, leuk om ook dit eens van je te lezen.
Ik heb ook een zaterdagbaantje bij de Hema gehad (brood en gebak en vleeswaren)
Ook bijzonder dat Floris precies op de overlijdensdag van je vriendin is geboren. Al kan ik mij voorstellen dat je dat niet wilde. Ik ben op mijn 17e mijn beste vriendin verloren en op die dag is de moeder van J. jarig. Dat is ook elk jaar weer zo dubbel, ook na 6 jaar.
Ook leuk om te lezen van die band tussen jou en je zus, ik ken dat helemaal niet, want ik heb geen zus. Het lijkt mij tof om met vriendinnen/familie zwanger te zijn Behalve dan wanneer ze allemaal met 38 weken bevallen en jij overtijd gaat 
Ik heb ook een zaterdagbaantje bij de Hema gehad
(brood en gebak en vleeswaren)Ook bijzonder dat Floris precies op de overlijdensdag van je vriendin is geboren. Al kan ik mij voorstellen dat je dat niet wilde. Ik ben op mijn 17e mijn beste vriendin verloren en op die dag is de moeder van J. jarig. Dat is ook elk jaar weer zo dubbel, ook na 6 jaar.
Ook leuk om te lezen van die band tussen jou en je zus, ik ken dat helemaal niet, want ik heb geen zus. Het lijkt mij tof om met vriendinnen/familie zwanger te zijn
Behalve dan wanneer ze allemaal met 38 weken bevallen en jij overtijd gaat
Son wat een heerlijk verhaal (op dat van je vriendin na... poe!)
Bij de volgende beval je gewoon op op de 38.3 ofzo
wat een heerlijk verhaal (op dat van je vriendin na... poe!)Bij de volgende beval je gewoon op op de 38.3 ofzo
Chan, Son en Draculetje, wat een drie verschillende maar mooie verhalen om zo achter elkaar te lezen!
Hou me gewoon maar even vast
Jouw warmte is genoeg
Jouw warmte is genoeg
son dank voor het overnemen
ik vond het een leuk verhaal om te lezen, ook hoe jullie daar met zn 3 en zwanger zijn enzo haha
al helemaal dat je zus toch 6 wk bv heeft gegeven!
kan me heeel goed voorstellen dat het dubbel is dat floris op die dag geboren is, maar idd toeval of niet....
ik vond het een leuk verhaal om te lezen, ook hoe jullie daar met zn 3 en zwanger zijn enzo haha
al helemaal dat je zus toch 6 wk bv heeft gegeven!
kan me heeel goed voorstellen dat het dubbel is dat floris op die dag geboren is, maar idd toeval of niet....
Nou ik werk(te tijdelijk) bij R op kantoor (onbetaald sinds een maand), omdat daar de administratief medewerker afwezig was. En vandaag hadden ze de sollicitatiegesprekken voor die functie. Degene die ze aannemen wil 2,5 dag max. werken, dus das mooi te combineren met mij. Dus ga ik officieel voor ze werkenquote:
Leuk verhaal Son!
Wat voor werk doe je nu? Of werk je momenteel (nog) niet?
quote:
Son
Bij de volgende beval je gewoon op op de 38.3 ofzo
En dat van die volgende vind ik een goed idee
Achteraf vind ik t niet zo erg hoor, maar toen wel
Ben allang blij dat ik niet tot 42 weken hoefde Sola, wat grappig
Waar heb je gewerkt??Ik werkte op de mode trouwens (op de zaterdag, afgelopen jaar was gewoon alle afdelingen, nou ja geen brood e.d. want dat hadden we niet) en soms ook klantenservice.
Wees blij dat je geen zus heb
was vroeger niet zo leuk hoor haha. Maar tegenwoordig wel hoor En pff je beste vriendin verliezen lijkt me helemaal lastig. Helemaal zo jong nog
En dan nog de verjaardag van je schoonmoeder op die dag, das helemaal rot!
Mooi verhaal Son! En draak en Chan wat hebben jullie een hoop meegemaakt! Respect!
29/10/'10 - 25/03/'13
Had je nog een vraag Sonnetje?
Zo fijn die uitnodiging voor mijn verhaal, echt onverwacht. Ik heb getwijfeld of er niet een jongere moeder voor moest gaan, maar ik geef zelf het stokje door aan een jongere. Op zeker.
Ik heet Sabine, word in juni 48 jaar, heb 25 jaar een relatie met Dirk. Samen hebben we een dochter N i kee (22)en een jongen M i ko(20). Beide zijn ze sinds ruim twee jaar uit huis wegens resp studie/werk als docente wiskunde in Amsterdam en studie recht in Groningen. Wij wonen in een eeuwoud huis in Sneek met net de 11Stedentochtgracht in zicht. Hier heb ik ook sinds bijna 15 jaar een winkel in kinderkleding en werk ik als docente wiskunde op de OpenbareMiddelbareSchool. Naast dat alles studeer ik nog een blauwe donderdagavond wiskunde om zo mijn tweedegraadsbevoegd te halen. Ik heb een derdegraads in handvaardigheid en textiel, gehaald in 1987. Lijkt een heleboel, maar naast deze drie doe ik niets. Ik doe geen huishouden, boodschappen, leef als een prinses.
Ik wil graag de winkel verkopen, als de tijd er rijp voor is en een paar uurtjes lesgeven met 14 weken vakantie hebben per jaar. Een switch die ik graag wil nadat ik ruim twee jaar geleden een, achteraf foute, diagnose alvleesklierkanker met nog een paar weken te leven, kreeg. Na bijna drie weken wisten we dat het een foute diagnose was, gekomen door fout bindweefsel, EDS. Poeh hey!
Ik ben geboren in Twente, getogen in de Achterhoek en woon nu meer dan de helft van mijn leven in Friesland. Mijn kindertijd, mijn jeugd en het eerste deel van mijn volwassen tijd zijn overschaduwd door tja, noem het maar en het was er: Echtscheiding, alcoholisme, brand, eetstoornis, angst, achtervolging, aanranding EN pijn. Pijn, dag en nacht. Mijn vroegste pijnherinnering is vanaf mijn 4e jaar, toen had ik zo’n rood fietsje, een doortrappertje, dat leverde me een pijn op. Die pijn heb ik nog steeds. Ik kan en wil over veel mee kleppen, maar met pijn van anderen heb ik moeite. Daar zit nog een stuk van mezelf, ik accepteer niet dat ik beperkt ben. Ik denk alleen on mogelijheden.
Mijn leven wordt door de pijn beheerst, maar dat sta ik niet toe. Ik heb EDS dus, alles gaat de ganse dag en nacht uit de kom. Ik draag spalken, slik een 30 pillen per dag, maar het ergste blijft dat ik fysiek niet kan zitten. Er gaat een stukje been uit de kom dan en dat zorgt voor zoveel irritatie dat een uurtje zitten, een halve dag bedpijn oplevert. Kortom: Ik zit nooit, bijna nooit. Mijn banen zijn zitloos. Mijn studie doe ik staand in de banken. Wegens de morfinehoeveelheden mag ik niet meer autorijden. Maar ik klaag niet. Ik kan zitten, kan lopen en kan staan. Mijn werk en studie zijn mijn alles, natuurlijk na mijn fantastische man en heerlijke kinderen. Hun leven gaat ook net ff anders dan bij anderen, door mijn ziekte. Ik ga nooit uit, kan niet naar mijn kinderen ff, niet op visite en ga zo nog maar ff door. Maar ik klaag niet. Ik kan wel een festival per jaar. Zal dit jaar geen Lowlands zijn, hopelijk wel Sziget. Fijne van een festival is dat iedereen op de grond ligt/zit. Ik val niet op. Hahhahah.
Ik heb een leven voor Dirk en een leven na Dirk. Voor hem was ik een wrak en mede door hem ben ik geworden tot wat ik nu ben. Vooral erg wijs met hem en blij met mijn kinderen. Kee die echt de fijnste meid ter wereld is, nooit hebben we conflicten gehad. En Miek die de meest dwarse en aparte van iig Sneek was. “Een dag zonder Miek, is een dag niet geleefd” , volgens hem. Hij zorgde voor de grappen en grollen in de opvoedtijd. Kee maakte van ons beide mooie ouders, door haar voelden wij ons al snel goed in de rol van vader en moeder. Gelukkig. Door hen een fijne kindertijd en jeugd te geven, ik de cirkel waarin ik, mijn moeder en mijn oma zijn opgegroeid doorbroken. En sinds kort ben ik ook flieft op onze hond Foppe, een toypoedel van bijna 8 maand. Zie youtube met UsFoppe of Foppeonsnow. In het eerste filmpje zie je de winkel ook.
Waar ik het meest van houd is mensen blij maken. Iets voor anderen doen, maken enz. Kleine projectjes, want iets afmaken is nog steeds geen kwaliteit van mij. En ik houd van kinderen, vandaar ook mijn vele bezoekjes aan OUD. Ik lees geen boeken, die kan ik niet vasthouden. Ik kijk geen films, die lopen altijd goed af en omdat ik altijd weer kijk hoe ze gemaakt worden en dat leidt af van het verhaal. Ik denk over veel na en ben impulsief. Beetje apart, pornblond lang sloeriehaar (heksenhaar volgens de ll) en net ff te dik en klein. Hebben jullie beeld?
Mocht je nog vragen hebben, kom maar.
Ik ben bezig het stokje door te geven.
Alles binnen een paar uur, omdat het anders weer weken blijft liggen
Zo fijn die uitnodiging voor mijn verhaal, echt onverwacht. Ik heb getwijfeld of er niet een jongere moeder voor moest gaan, maar ik geef zelf het stokje door aan een jongere. Op zeker.
Ik heet Sabine, word in juni 48 jaar, heb 25 jaar een relatie met Dirk. Samen hebben we een dochter N i kee (22)en een jongen M i ko(20). Beide zijn ze sinds ruim twee jaar uit huis wegens resp studie/werk als docente wiskunde in Amsterdam en studie recht in Groningen. Wij wonen in een eeuwoud huis in Sneek met net de 11Stedentochtgracht in zicht. Hier heb ik ook sinds bijna 15 jaar een winkel in kinderkleding en werk ik als docente wiskunde op de OpenbareMiddelbareSchool. Naast dat alles studeer ik nog een blauwe donderdagavond wiskunde om zo mijn tweedegraadsbevoegd te halen. Ik heb een derdegraads in handvaardigheid en textiel, gehaald in 1987. Lijkt een heleboel, maar naast deze drie doe ik niets. Ik doe geen huishouden, boodschappen, leef als een prinses.
Ik wil graag de winkel verkopen, als de tijd er rijp voor is en een paar uurtjes lesgeven met 14 weken vakantie hebben per jaar. Een switch die ik graag wil nadat ik ruim twee jaar geleden een, achteraf foute, diagnose alvleesklierkanker met nog een paar weken te leven, kreeg. Na bijna drie weken wisten we dat het een foute diagnose was, gekomen door fout bindweefsel, EDS. Poeh hey!
Ik ben geboren in Twente, getogen in de Achterhoek en woon nu meer dan de helft van mijn leven in Friesland. Mijn kindertijd, mijn jeugd en het eerste deel van mijn volwassen tijd zijn overschaduwd door tja, noem het maar en het was er: Echtscheiding, alcoholisme, brand, eetstoornis, angst, achtervolging, aanranding EN pijn. Pijn, dag en nacht. Mijn vroegste pijnherinnering is vanaf mijn 4e jaar, toen had ik zo’n rood fietsje, een doortrappertje, dat leverde me een pijn op. Die pijn heb ik nog steeds. Ik kan en wil over veel mee kleppen, maar met pijn van anderen heb ik moeite. Daar zit nog een stuk van mezelf, ik accepteer niet dat ik beperkt ben. Ik denk alleen on mogelijheden.
Mijn leven wordt door de pijn beheerst, maar dat sta ik niet toe. Ik heb EDS dus, alles gaat de ganse dag en nacht uit de kom. Ik draag spalken, slik een 30 pillen per dag, maar het ergste blijft dat ik fysiek niet kan zitten. Er gaat een stukje been uit de kom dan en dat zorgt voor zoveel irritatie dat een uurtje zitten, een halve dag bedpijn oplevert. Kortom: Ik zit nooit, bijna nooit. Mijn banen zijn zitloos. Mijn studie doe ik staand in de banken. Wegens de morfinehoeveelheden mag ik niet meer autorijden. Maar ik klaag niet. Ik kan zitten, kan lopen en kan staan. Mijn werk en studie zijn mijn alles, natuurlijk na mijn fantastische man en heerlijke kinderen. Hun leven gaat ook net ff anders dan bij anderen, door mijn ziekte. Ik ga nooit uit, kan niet naar mijn kinderen ff, niet op visite en ga zo nog maar ff door. Maar ik klaag niet. Ik kan wel een festival per jaar. Zal dit jaar geen Lowlands zijn, hopelijk wel Sziget. Fijne van een festival is dat iedereen op de grond ligt/zit. Ik val niet op. Hahhahah.
Ik heb een leven voor Dirk en een leven na Dirk. Voor hem was ik een wrak en mede door hem ben ik geworden tot wat ik nu ben. Vooral erg wijs met hem en blij met mijn kinderen. Kee die echt de fijnste meid ter wereld is, nooit hebben we conflicten gehad. En Miek die de meest dwarse en aparte van iig Sneek was. “Een dag zonder Miek, is een dag niet geleefd” , volgens hem. Hij zorgde voor de grappen en grollen in de opvoedtijd. Kee maakte van ons beide mooie ouders, door haar voelden wij ons al snel goed in de rol van vader en moeder. Gelukkig. Door hen een fijne kindertijd en jeugd te geven, ik de cirkel waarin ik, mijn moeder en mijn oma zijn opgegroeid doorbroken. En sinds kort ben ik ook flieft op onze hond Foppe, een toypoedel van bijna 8 maand. Zie youtube met UsFoppe of Foppeonsnow. In het eerste filmpje zie je de winkel ook.
Waar ik het meest van houd is mensen blij maken. Iets voor anderen doen, maken enz. Kleine projectjes, want iets afmaken is nog steeds geen kwaliteit van mij. En ik houd van kinderen, vandaar ook mijn vele bezoekjes aan OUD. Ik lees geen boeken, die kan ik niet vasthouden. Ik kijk geen films, die lopen altijd goed af en omdat ik altijd weer kijk hoe ze gemaakt worden en dat leidt af van het verhaal. Ik denk over veel na en ben impulsief. Beetje apart, pornblond lang sloeriehaar (heksenhaar volgens de ll) en net ff te dik en klein. Hebben jullie beeld?
Mocht je nog vragen hebben, kom maar.
Ik ben bezig het stokje door te geven.
Alles binnen een paar uur, omdat het anders weer weken blijft liggen
Oi Sabine, ik wist wel dat je ziek was, maar EDS, phoe zeg.
Dank voor je verhaal!
Word je trouwens nooit moe van altijd staan? Ik hou dat zelf nooit lang vol, krijg altijd rugpijn dan.
Dank voor je verhaal!
Word je trouwens nooit moe van altijd staan? Ik hou dat zelf nooit lang vol, krijg altijd rugpijn dan.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Wat leuk om eens meer over jou te lezen, sabine! Je bent toch wel een mysterie, hoor.
En een foutieve diagnose alvleesklierkanker, mijn hemel!
En een foutieve diagnose alvleesklierkanker, mijn hemel!
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
zo je bent sneller dan ik joh
leuk dat je t stokje over wilde nemen.
was wel benieuwd naar je, door wat je tussen de regels vertelt. leuk om watmeer over je te lezen.
en jeetje heftig zo'n verkeerde diagnose
en wat klinkt je gezin fijn
en een vraag: Wat zou je anders gedaan hebben als je het nog eens over mocht doen?
leuk dat je t stokje over wilde nemen.
was wel benieuwd naar je, door wat je tussen de regels vertelt. leuk om watmeer over je te lezen.
en jeetje heftig zo'n verkeerde diagnose
en wat klinkt je gezin fijn
en een vraag: Wat zou je anders gedaan hebben als je het nog eens over mocht doen?
Tja, that's me.Als ik het niet gelijk doe, blijft het liggen, daar weten sommigen van jullie al alles vanquote:
zo je bent sneller dan ik joh
leuk dat je t stokje over wilde nemen.
was wel benieuwd naar je, door wat je tussen de regels vertelt. leuk om watmeer over je te lezen.
en jeetje heftig zo'n verkeerde diagnose
en wat klinkt je gezin fijn
en een vraag: Wat zou je anders gedaan hebben als je het nog eens over mocht doen?
Eerder geluisterd hebben naar mijn man. Hoewel die sociaal een nul is, had ie mijn gebruiksaanwijzing heel snel door. Smeet de laxeer de deur uit, stuurde me naar de psycholoog en gaf me vertrouwen. Eindelijk een man die deugde. Met mijn vader heb ik het 12 jaar geleden al uitgemaakt. Een sterke band met een vader intrigeert me ook mateloos. Ik kan me er niets bij voorstellen voor mezelf. Zie het wel bij mijn kinderen.
Ik hang ook veel hoor, staat me ook goed. Zo staandhangen op een tafel of toonbank.
En thuis lig ik de prinses uit, met bediening en al.
Lekker koezen allemaal.
sabine
hoe heb je dat met je zwangerschappen gedaan als alles uit de kom steeds gaat?
op zich worden banden enzo dan nog slapper? of slapper dan slap kan niet?
hoe heb je dat met je zwangerschappen gedaan als alles uit de kom steeds gaat?
op zich worden banden enzo dan nog slapper? of slapper dan slap kan niet?
Jeu Sabine, wat heftig 
Maar nu ben ik nog meer benieuwder naar je! En op welke school geef je les en hoelang al?
Maar nu ben ik nog meer benieuwder naar je!
En op welke school geef je les en hoelang al?
♡ Sa fier as de moanne, - en werom ♡
