quote:Op vrijdag 5 november 2010 20:16 schreef bodpa09 het volgende:
@spuuglokje:
Mijn moeder heeft veel gehad aan deze boeken:
• Vingerafdruk van verdriet
• Rouw op je dak van Jos Brink
• de boeken van Elisabeth Kübler-Ross
• het boek van Anna Enquist over haar dochter
quote:Op vrijdag 5 november 2010 21:01 schreef _Bar_ het volgende:
Zodra Roy goed slaapt zal ik wel even naar boven lopen daar staat nog een boekje waar ik wel wat aangehad heb.
Ook heb ik het boek gelezen "Jouw verhaal" van Julie Myerson,
En het boek "een kind sterft"van Guido de Pauw (opweg met rouwende ouders)
Sterkte Spuuglokjequote:Op vrijdag 5 november 2010 23:45 schreef _Bar_ het volgende:
Jouw verhaal Spuuglokje is een gewoon leesboek, maar kon daar zelf wel kracht uit putten, vooral ook vanwege de mannier hoe er daar mee omgegaan werd, vanuit haar belevingswereld.
Verder heb ik ook altijd intresse gehad in het boek waarvan momenteel mij de titel ontschoten is, maar wat gaat over een zieltje wat telkens terug keert naar aarde.
het sprookje van de dood ofzoiets.
bedankt,want zoiets zocht ik een tijdje geleden en dan kom ik het bij toeval hier dus tegen.quote:Op maandag 8 november 2010 21:01 schreef Brighteyes het volgende:
Spuug, ik ben nog even wat gaan doorzoeken en kwam via 'Rouwboeken.nl' oa. nog de volgende boeken tegen:
"Vingerafdruk van verdriet" (Manu Keirse) (Het is een boekje dat men zou moeten geven aan iedereen die een kind, een broer of een zus, de partner, een ouder, een vriend of een droom verliest. Het is niet alleen geschreven voor hen die het zelf moeilijk hebben, maar ook voor familieleden, vrienden en collega's van wie ze steun verwachten op hun moeilijke reis naar hernieuwd leven.)
"Dood is niet dood" - Carla Schanzleh (Verhaal van een moeder wiens zoon met zijn fiets verongelukt)
Hi,quote:Op zondag 19 december 2010 19:52 schreef Reintji het volgende:
@Vlindur, mag Quinten in de OP?
17 November 2009 - 7 Januari 2010.
Zijn hier ook mensen die de helft van een tweeling zijn verloren?
Quinten is de tweelingbroer van Noa. Onze tweeling die bij 29wk geboren is in Colombia(na repatriëring vanaf Curaçao). Daar is na een behandeling ernstig ziek geworden, op 30 dec zijn we in NL aangekomen waar bleek dat er niets meer voor hem gedaan kon worden. Op 7 januari is hij overleden.quote:Op zondag 19 december 2010 20:59 schreef Brighteyes het volgende:
Ik heb Quinten erbij gezet Reintji.
Wat ongelofelijk verdrietig. Was hij ziek?
Hi, inderdaad. Tevens beetje meelezen en verhalen, ervaringen vergelijken.quote:Op zondag 19 december 2010 21:00 schreef Vlindur het volgende:
Hi,Toch maar besloten om hem er wel bij te zetten?
Exact, genieten van ons andere wondertje doen we elke dag en (op een normale manier) komt haar niets te kort. Oprecht een heerlijk kind.quote:Op dinsdag 21 december 2010 19:28 schreef MarMar het volgende:
Ach Reintjiwat lijkt het me moeilijk om dan én recht te doen aan je verlies en tegelijk ook aan je wonder wat er nog wél is.
Vraag mij inderdaad af wanneer kerst weer kerst zal worden.quote:hoewel ik geniet van de decemberperikelen merk ik dat deze tijd van het jaar sinds Jeff toch altijd heel dubbel is.. bij oud&nieuw denk ik altijd aan die ziekenhuisopname
Dat is werkelijk bizar. Wij hadden nooit gedacht zo snel weer zo'n geschenk te mogen ontvangen en alles klopte tot zelfs de uitgerekende datum (beide 1 feb), weer jongetje en een meisje etc. Dat ze weer te vroeg zijn was dan ook weer even schrikken. Vooralsnog is alles stabiel, maar we juichen pas wanneer ze bij ons thuis zijn.quote:Op zondag 19 december 2010 23:17 schreef _evenstar_ het volgende:
Las dat je vrouw bevallen is van een tweeling weer lijkt me wel een extra confrontatie met het al grote verdriet![]()
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
Dank, ook voor de felicitaties natuurlijk.quote:Op zondag 26 december 2010 21:40 schreef simmu het volgende:
och reintji. vraag gerust (hier of per pm) wat je wilt! ik prefereer openheid, ik geloof niet in opkroppen
het is soms heel lastig om de balans te vinden tussen vreugde en verdriet. beide zijn er. kiro heeft 4 maanden geleefd. 4 intense maanden. we hebben uiteindelijk tijdens de uitvaart beschuit met muisjes geserveerd. veel mensen hadden ravi nog niet eens gezien toen, ook al was die al weken thuis. er was geen kraamtijd, geen bezoekjes, niks. de jongens lagen eerst in het ziekenhuis en we wilden toen geen bezoek want alles moest zo prikkelvrij mogelijk. toen ravi eenmaal thuis was ging het met kiro steeds slechter, dus waren we almaar in het ziekenhuis of thuis. iig heel veel heen en weer rennen, dus nog steeds geen bezoekjes.
die 4 maanden zijn een hele vreemde mix geweest van vreugde en verdriet. verdriet om het afscheid moeten nemen, maar ook vreugde omdat we toch nog zolang ons ventje hebben mogen leren kennen. we wisten van begin af dat het met ravi heel goed ging, maar met kiro niet. kiro was ons zorgenkindje.
ik kan me zo voorstellen dat jij(jullie) nu overwelmd wordt door alles. eerst de geboorte vorig jaar. het verdriet en de vreugde. en nu weer (alhoewel het nu naar ik begrijp een stuk positiever gaat). heel veel sterkte daarmee(voor jullie allemaal!)
maarruh; ik weet niet meer of ik proper gefeliciteerd heb. dat doe ik nu heel bewust hiero. haal het maar weg als het ongepast geacht wordt. jullie verdienen een dikke vette![]()
![]()
gefeliciteerd!!! geniet van jullie kleintjes! buidel zoveel je kan. mogen ze samen in de couveuse? kan je samen buidelen? dat heb ik met ravi en kiro wel gekund
er zijn geen foto's van. maae dat heb ik. en dat wil ik je meegeven: geniet van elk moment. want alles wat je krijgt kunnen ze je nooit meer afpakken!
Reintji een ding wil ik je wel mee geven, er is geen 'goede' manier zoals er ook geen 'foute' manier is, er is eigenlijk maar een manier ,die geef je zelf al, en dat is jullie manier die voor jullie goed moet voelen, en wat je omgeving er van denkt... dat is hun pakkie an.quote:Op woensdag 16 februari 2011 12:02 schreef Reintji het volgende:
[..]
beleefd knipje i.v.m lengte quote>8
Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juiste manier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn.
8<knip>8
wat prachtig!! raakt direct in 't hart!quote:Op maandag 21 maart 2011 07:04 schreef phluphy het volgende:
Een paar maanden geleden kreeg ik door Oxymoron het onderstaande gedicht toegestuurd.
Ik was er zo van onder de indruk, ik vond het zo mooi, dat ik het wékenlang aan niemand anders heb laten lezen, omdat ik er eerst alleen van wilde genieten.
21.03.2006 - 21.03.2011
Omdat het 5 jaar geleden is dat Danyel gestorven is, wilde ik dit jaar iets speciaals doen of maken om bij deze speciale datum stil te staan.
Ik heb aan snoopy gevraagd of zij bij het gedicht van Oxymoron een mooie layout wilde maken, zodat ik het geheel als schilderijtje kon laten afdrukken. Snoopy heeft er iets fantastisch van gemaakt, hieronder het resultaat.
Oxy, nogmaals heel erg bedankt. Nog elke keer als ik je gedicht lees raakt het me (op een fijne manier).![]()
Snoopy, grazie mille. Il pranzo è grande!![]()
[ afbeelding ]
Dat.quote:Op dinsdag 7 juni 2011 18:22 schreef Ticootje het volgende:
Wat moet je zeggen als er geen woorden voor zijn?
Precies wat spuuglokje zegtquote:Op dinsdag 7 juni 2011 17:51 schreef Spuuglokje het volgende:
LeNeHe, je verhaal is hartverscheurend. Wat een verdriet.Heel veel sterkte!
![]()
heel heftig allemaal om te lezenquote:Op dinsdag 7 juni 2011 20:13 schreef Incantrix het volgende:
Simmu, Sangdrax, Ravi, Selene.. Een jaar? Als de dag van gisteren ligt het nog in mijn geheugen. Ik denk aan jullie lieve Kiro
Mijn hemel, LeNeHe, wat verschrikkelijk, wat een enorme schok, opnieuw, te lezen wat jullie hebben meegemaaktheel, heel veel sterkte, ik wens jullie kracht om morgen door te komen, maar ook de rest van de dagen. Woorden schieten tekort..
*kippenvel*quote:Op woensdag 8 juni 2011 10:15 schreef _Bar_ het volgende:
Lieve mama,Lieve Papa laat jullie tranen
niet langer vallen in jullie schoot
misschien word ik niet zoals
jullie ooit verwachtte groot
maar ik ben mijn vlieger achterna
naar waar bloemen mij omringen
en vlinders met hun vleugels
de mooiste liedjes voor mij zingen...
Lieve mama,Lieve Papa ook al lijk ik ver
ik hou jullie in de gaten
want jullie, mijn lieve mama,Lieve Papa
kan ik nooit verlaten
Ik zweef nu als een engel
bij jullie dag en nacht
en als jullie 's avonds slapen gaan
kus ik jullie wangen zacht
Lieve mama,Lieve Papa ik vlieg nu
voorbij de zonnestralen
en als jij ooit jullie ogen sluiten
kom ik mijn mama en papa halen...
Ik zal jullie brengen naar mijn paradijs
vol vliegers groot en klein
en vanaf dat moment
zullen we weer samen zijn
Lieve nehehe en man ik wens jullie vanaf hier heel veel sterkte nu en voor later
dat dus.quote:Op zaterdag 11 juni 2011 22:33 schreef Brighteyes het volgende:
LeNeHe, het lezen alleen al doet pijn. Wat een mooi, maar verschrikkelijk afscheid...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Foto's inplakken; wil het wel ooit doen, maar dan wil ik het gelijk goed doen. Beetje hetzelfde als jij hebt, Bar.
Vandaag was eendag. Vanmorgen voor het eerst weer boodschappen gedaan, liep het pad in met babyspul en ineens kwam er zo'n zeurstemmetje in mijn hoofd; "niet voor jou, niet voor jou, niet voor jou".
Later naar de verjaardag van mijn neefjes geweest en dan die blije koppies zien en realiseren dat ik m'n kind nooit zo zal meemaken.
En mensen die dus helemaal niets van zich laten horen... doet wel een beetje pijn. Ik kan me voorstellen dat ze het moeilijk vinden om wat te zeggen, maar toch... al zeg je maar dat je niks weet te zeggen, dat is beter dan negeren.
Gister zijn we nog naar het grafje geweest; dat doet altijd zo goed. Even zitten bij hem en dan tegen hem aan praten. Mijn nichtje heeft een blauwe vlinder uitgekozen en die staat er nu bij. En ze hebben een bordje met zijn naam geplaatst
I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of me
Mij (ons) nog niet gelukt. Al het materiaal voor een plakboek in de tasjes uit Colombia nog en de foto's in het digitale archief, maar knippen en plakken, ho maar.quote:Op donderdag 7 juli 2011 21:32 schreef simmu het volgende:
Ik selecteer foto's voor nieuwe fotoprojectjes en ben er algeheel best vaak mee bezig. soms verdrietig, soms gewoon tevreden prutsend. in het bitterzoete zit ook het zoete tenslotte
Mijn hele lijf voelde ook zo verschrikkelijk lamgeslagen en verdrietig alsof het gister allemaal gebeurt is. Vandaag is het met vlagen, van die 1 rollende traan vlagen, het stille verdriet, wat wel vaker is, waar niemand wat van merkt en wat ook wel eens fijn is, omdat je dan ook niets uit hoeft te leggen.quote:Op donderdag 11 augustus 2011 15:07 schreef phluphy het volgende:
![]()
Maf is dat, inderdaad, moussy. Soms kan het ineens zo heftig toeslaan, en de pijn gaat dan zo diep, dat ik me niet kan voorstellen dat er dagen zijn dat ik het níet voel. En zodra de "bui" over is, is het eigenlijk ook echt over, meestal voor een hele lange tijd.
Hoe reageerde de rest van het gezin erop, dat het voor jou zo heftig was?
ach moussy toch, wat zwaarquote:Op donderdag 11 augustus 2011 18:15 schreef moussy het volgende:
[..]
Mijn hele lijf voelde ook zo verschrikkelijk lamgeslagen en verdrietig alsof het gister allemaal gebeurt is. Vandaag is het met vlagen, van die 1 rollende traan vlagen, het stille verdriet, wat wel vaker is, waar niemand wat van merkt en wat ook wel eens fijn is, omdat je dan ook niets uit hoeft te leggen.
Godzijdank heb ik gister niemand om mij heen gehad die zei dat ik me niet zo aan moet stellen (die zijn er) en kon ik fijn potjes huilen, ook al waren de kinderen wat van slag er door. Cas kwam zakdoekjes, keukenrol en op een gegeven moment gewoon een handdoek () brengen
En René cijferde zich weg, wat niet nodig was, maar zo is het kind nou eenmaal. En Peet had het ook zwaar, vooral als bij mij de tranen weer stroomden en de onmacht, omdat hij het niet bij me weg kan halen. Al met al was het voor iedereen verdrietig.
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |