OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
barrie 
het lijkt me ook doodeng, deze periode. en 't zal wel altijd raar blijven, dat je tweede zoon je eerste 'voorbij gegroeid' is. maar ik hoop van harte dat hij dat nog lang zal bijven doen! 
het lijkt me ook doodeng, deze periode. en 't zal wel altijd raar blijven, dat je tweede zoon je eerste 'voorbij gegroeid' is. maar ik hoop van harte dat hij dat nog lang zal bijven doen!
in de haak.
Bar, niet zo raar dat het je nu weer zo aangrijpt, het lijkt me zo ongrijpbaar en eng.
Ik kan ook niet de klok vooruit zetten, maar een knuffel geven kan ik wel
Ik kan ook niet de klok vooruit zetten, maar een knuffel geven kan ik wel
Fake it till you make it...
Bar , ik weet niet hoe ik het verdiet, de pijn en alles wat je voelt kan 'verlichten' maar ik wil even laten weten dat ik aan je denk
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Niet zal ik straks om 20:00 2 minuten stil zijn voor alle oorlogs-slachtoffers, maar ook voor alle engeltjes van dit topic
Gewoon n stuiterballetje
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
http://youtu.be/JI-o25K6B-E
dat gedichtje... 
Bar
Bar
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
Simmu,Sangdrax en gezin,
Een jaar alweer zonder Kiro,wat gaat dat snel he.
Namens mij en Nathalie heel veel sterkte vandaag!.
We denken aan jullie.
Groetjes Marco (soaringcondor),en Nathalie
Een jaar alweer zonder Kiro,wat gaat dat snel he.
Namens mij en Nathalie heel veel sterkte vandaag!.
We denken aan jullie.
Groetjes Marco (soaringcondor),en Nathalie
"Sommige mensen leven liever met een prettige leugen dan met een lastige waarheid"
Simmu, Sangdrax, Ravi en Selene in gedachten zijn wij vandaag bij jullie en jullie prachtige zoon en broertje Kiro
soms moet je iets achter laten om verder te komen, soms moet je heel veel achter je laten om een ander mens te worden
Simmu en sangdrax; ook ik denk aan jullie... een jaar alweer.
En ik heb diep respect hoe je erin staat; hoe je die maanden met de 2 mannen koestert; en hoe je geniet van Selene en Ravi.
En ik heb diep respect hoe je erin staat; hoe je die maanden met de 2 mannen koestert; en hoe je geniet van Selene en Ravi.
05-12-2009 is ons lieve meisje geboren! Evie (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
17-08-2011 Onze 2e prachtige meid maakt het gezinnetje compleet: Liene (L)
hoi allemaal. bedankt. het leek ons niks om de hele dag thuis te zitten, dus we hebben de kinders maar naar ballorig gesleept vanochtend 
er gaat zo ontzettend veel door mijn hoofd de laatste dagen. ik drijf maar zo'n beetje mee met wat is
er gaat zo ontzettend veel door mijn hoofd de laatste dagen. ik drijf maar zo'n beetje mee met wat is
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Simmu. Meedrijven is af en toe het beste wat je kunt doen. Hopelijk laat je je ook wat wiegen op golven van herinneringen.
Meer dan een paar ochtendzoenen
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
heb ik nood aan stoute schoenen.
https://www.etsy.com/nl/shop/byLisdottir
Simmu, Sandrax, Selene en Ravi, alweer een jaar is voorbij sinds het afscheid van jullie mooie lieve Kiro... Sterkte, niet alleen vandaag maar vooraltijd is hij in jullie harten.
Ik hoor nu ook (helaas) in dit topic. Ik wil graag mijn verhaal hier vertellen;
Op Tweede Kerstdag 2010 deed ik een zwangerschapstest en hij was positief!! Ik kon mijn geluk niet op; na jaren wachten totdat Z. (mijn man) 'om' was, eindelijk zwanger! NIet langer fantaseren over 'ooit' maar het was echt! Op 1 september 2011 zou ik uitgerekend zijn.
Mijn zwangerschap verliep super, helemaal volgens het boekje; afgezien van de moeheid in het begin was er niets bijzonders. De 20-weken echo was goed; we zouden een zoon krijgen! Een zoon en ik dacht nog wel een meisje! Dat was even wennen, maar eenmaal aan het idee gewend kon ik mijn geluk niet op en Z. ook niet. Hij moest enorm wennen aan het het idee dat we een kindje zouden krijgen, maar kreeg steeds meer gevoel erbij en was ook supertrots.
Ik had een enorme mooie buik, vol trots liep ik ermee rond.
En toen ik de baby begon te voelen was het helemaal te gek. Wat genoot ik van zijn schopjes en bewegingen. Iedere keer als Z. zijn hand op mijn buik legde stopte hij met schoppen. We zeiden tegen elkaar; 'zo klein en nu al zijn pa voor de gek houden'.
Zo langzamerhand waren we de uitzetlijst bij elkaar aan het sprokkelen, een ledikantje gekocht, een kinderwagen enz.
Ik was al aan het aftellen; nog 10 weekjes werken en ik zou verlof hebben.
En toen werd het woensdag 1 juni 2011...
's Ochtends op mijn werk realiseerde ik me ineens dat ik de baby al een hele tijd niet had gevoeld. De laatste keer was dinsdagmiddag. Toen ik me dat realiseerde schrok ik wel een beetje.
Dus toch maar de verloskundige gebeld; ik dacht nog 'als ze maar niet denken dat ik een aansteller ben ofzo'.
Ik mocht en halfuurtje later komen om het hartje te luisteren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zei nog tegen mijn collega's 'nou, tot zo!' en daar ging ik.
De verloskundige kon geen hartje vinden; ze hoorde wel wat, maar dat leek mijn hartslag. Toen ze zei 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis', begon ik te trillen.
Ze vroeg of mijn man wist dat ik hier was, maar ik zei dat ik hem niet ongerust wilde maken. Ik moest hem bellen en hij moest ook naar het ziekenhuis komen.
De verloskundige en ik gingen toen naar het ziekenhuis, ze wilde geen CTG, maar meteen een echo zei ze. Onderweg praatten we over koetjes en kalfjes en ik moest mijn werk bellen om te zeggen dat ik die middag niet meer terug zou komen. Ze zei: 'ook al krijg je goed nieuws, dan ga je ook niet meer werken'.
In het ziekenhuis kwam al snel de gyneacoloog en die maakte een echo. Daarop zag ik niets bewegen. Ze liet het hartje nog horen; dat geluid vergeet ik nooit meer. 3x klopte het, heel, heel erg langzaam. Ze zei iets over terminale bradycardie en een keizersnede.
Ik dacht nog; 'maar ik heb niks bij me, we hebben nog geen maxi cosi'.
Toen kwam ze terug en zei dat ze ons voor de keuze stelde; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans voor de baby. Ik vroeg; heeft hij het zwaar? Ja, was het antwoord. We kozen de spoedkeizersnede. Ze zei nog iets van litteken en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Ik zei nog 'kan me niets schelen, haal mijn kind.'
Binnen een paar minuten werd ik in een bed over de gangen naar de OK gesjeesd. Daar stonden wel 25 mensen. Ik zei nog; 'nou wel spectaculair voor mijn eerste operatie'.
Binnen een paar minuten werd de baby gehaald; ik voelde nog wel het begin van de keizersnede (eng rotgevoel). Ik hoorde ook de hele tijd '1,2,3, blaas'. Wat later realiseerde ik me dat ze aan het reanimeren waren. Dat duurde maar en om 15.07 uur zijn ze gestopt met reanimeren.
Ik kreeg mijn baby in mijn armen. David, zei ik. Hij heet David.
Hij was mooi; heel klein maar helemaal puntgaaf met zwarte haartjes. Hij woog 770 gram.
Morgen begraven we ons lieve kindje. Het doet zo'n pijn, alsof mijn hart uit mijn lichaam is gerukt en op de grond is gegooid. Alsof er daarna nog iemand op staat te stampen. Mijn hart is gebroken, mijn buik is zo leeg.
Op het kaartje hebben we het volgende gedicht geschreven;
Onvoldragen
waren de dagen
van dit leven
in de moederschoot geweven
Onverwachts
voordat je je reis
op aarde begon
ben je teruggekeerd
naar de Bron van alle leven
Op Tweede Kerstdag 2010 deed ik een zwangerschapstest en hij was positief!! Ik kon mijn geluk niet op; na jaren wachten totdat Z. (mijn man) 'om' was, eindelijk zwanger! NIet langer fantaseren over 'ooit' maar het was echt! Op 1 september 2011 zou ik uitgerekend zijn.
Mijn zwangerschap verliep super, helemaal volgens het boekje; afgezien van de moeheid in het begin was er niets bijzonders. De 20-weken echo was goed; we zouden een zoon krijgen! Een zoon en ik dacht nog wel een meisje! Dat was even wennen, maar eenmaal aan het idee gewend kon ik mijn geluk niet op en Z. ook niet. Hij moest enorm wennen aan het het idee dat we een kindje zouden krijgen, maar kreeg steeds meer gevoel erbij en was ook supertrots.
Ik had een enorme mooie buik, vol trots liep ik ermee rond.
En toen ik de baby begon te voelen was het helemaal te gek. Wat genoot ik van zijn schopjes en bewegingen. Iedere keer als Z. zijn hand op mijn buik legde stopte hij met schoppen. We zeiden tegen elkaar; 'zo klein en nu al zijn pa voor de gek houden'.
Zo langzamerhand waren we de uitzetlijst bij elkaar aan het sprokkelen, een ledikantje gekocht, een kinderwagen enz.
Ik was al aan het aftellen; nog 10 weekjes werken en ik zou verlof hebben.
En toen werd het woensdag 1 juni 2011...
's Ochtends op mijn werk realiseerde ik me ineens dat ik de baby al een hele tijd niet had gevoeld. De laatste keer was dinsdagmiddag. Toen ik me dat realiseerde schrok ik wel een beetje.
Dus toch maar de verloskundige gebeld; ik dacht nog 'als ze maar niet denken dat ik een aansteller ben ofzo'.
Ik mocht en halfuurtje later komen om het hartje te luisteren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik zei nog tegen mijn collega's 'nou, tot zo!' en daar ging ik.
De verloskundige kon geen hartje vinden; ze hoorde wel wat, maar dat leek mijn hartslag. Toen ze zei 'we stoppen ermee, we gaan naar het ziekenhuis', begon ik te trillen.
Ze vroeg of mijn man wist dat ik hier was, maar ik zei dat ik hem niet ongerust wilde maken. Ik moest hem bellen en hij moest ook naar het ziekenhuis komen.
De verloskundige en ik gingen toen naar het ziekenhuis, ze wilde geen CTG, maar meteen een echo zei ze. Onderweg praatten we over koetjes en kalfjes en ik moest mijn werk bellen om te zeggen dat ik die middag niet meer terug zou komen. Ze zei: 'ook al krijg je goed nieuws, dan ga je ook niet meer werken'.
In het ziekenhuis kwam al snel de gyneacoloog en die maakte een echo. Daarop zag ik niets bewegen. Ze liet het hartje nog horen; dat geluid vergeet ik nooit meer. 3x klopte het, heel, heel erg langzaam. Ze zei iets over terminale bradycardie en een keizersnede.
Ik dacht nog; 'maar ik heb niks bij me, we hebben nog geen maxi cosi'.
Toen kwam ze terug en zei dat ze ons voor de keuze stelde; niets doen of een spoedkeizersnede met een kleine kans voor de baby. Ik vroeg; heeft hij het zwaar? Ja, was het antwoord. We kozen de spoedkeizersnede. Ze zei nog iets van litteken en eventuele complicaties bij een volgende zwangerschap. Ik zei nog 'kan me niets schelen, haal mijn kind.'
Binnen een paar minuten werd ik in een bed over de gangen naar de OK gesjeesd. Daar stonden wel 25 mensen. Ik zei nog; 'nou wel spectaculair voor mijn eerste operatie'.
Binnen een paar minuten werd de baby gehaald; ik voelde nog wel het begin van de keizersnede (eng rotgevoel). Ik hoorde ook de hele tijd '1,2,3, blaas'. Wat later realiseerde ik me dat ze aan het reanimeren waren. Dat duurde maar en om 15.07 uur zijn ze gestopt met reanimeren.
Ik kreeg mijn baby in mijn armen. David, zei ik. Hij heet David.
Hij was mooi; heel klein maar helemaal puntgaaf met zwarte haartjes. Hij woog 770 gram.
Morgen begraven we ons lieve kindje. Het doet zo'n pijn, alsof mijn hart uit mijn lichaam is gerukt en op de grond is gegooid. Alsof er daarna nog iemand op staat te stampen. Mijn hart is gebroken, mijn buik is zo leeg.
Op het kaartje hebben we het volgende gedicht geschreven;
Onvoldragen
waren de dagen
van dit leven
in de moederschoot geweven
Onverwachts
voordat je je reis
op aarde begon
ben je teruggekeerd
naar de Bron van alle leven
I found myself alone,
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of me
Alone above the raging sea
That stole the only boy I loved
And drowned him deep inside of me
Simmu, al weer een jaar voorbij..
Oh LeNeHe, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik moest huilen om je verhaal. Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie morgen en zal een kaarsje branden.
Oh LeNeHe, ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. Ik moest huilen om je verhaal. Heel veel sterkte! Ik denk aan jullie morgen en zal een kaarsje branden.
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
sterkte morgen LeNeHe
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Jeetje... Je verhaal grijpt me enorm! Sterkte morgen.
Wat moet je zeggen als er geen woorden voor zijn?
Wat moet je zeggen als er geen woorden voor zijn?
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
