Ouders van Prachtige Engeltjes...

Wat een mooi gedicht, Bar Ik hoop dat dit een mooi gedenkhoekje voor *Thijs en misschien ook voor * Danyel en *Mink mag worden.

Ik wens jullie veel kracht, steun en sterkte

Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 16:38 schreef Bar_en_Mar het volgende:

Het valt mij op dat als ik maar schrijf, als ik maar vertel over onze *Thijs, dat ik de dingen een plaats kan geven, dat ik "gelukkig"ben, dat ik de dingen beter "begrijp", dat het me oplucht.

Wat fijn dat dit jou een beetje helpt
Zie dit topic als een muur om je mooiste tekeningen en foto's op te hangen, een luisterend oor om je verhaal zo vaak je wilt te doen, een plekje waar je een bloem of ballon achterlaat, gewoon een plekje voor diegene die zijn achtergebleven met een lege plek.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:20 schreef Jelief het volgende:
Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

Dat valt mij ook elke keer weer op Jelief en dat is heel fijn om te merken. Ik hoop dat de ouders van Thijs, Danyel en Mink dat ook zo voelen.

Bar wat een mooi topic en hier kun je natuurlijk ook al je foto's spammen of mooie herinneringen ophalen. Wel heel fijn dat je door er veel over te schrijven, de dingen een plekje kunt geven

Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..
Ik lurk altijd in OUD, simpelweg omdat ik geen kids heb, dus er ook weinig te posten valt en als ik dit soort verhalen lees dan voel ik de pijn bijna zelf. Erg weird.
Anyway, voor het al te wazig wordt, ik hoop dat leven voor jullie de dood iets dragelijker zal kunnen maken.

Ik neig zelf erg naar wat bv de mexicanen doen, het vieren van de dood. En nee, dat is niet morbide, maar juist heel eervol.
Ik ben zelf 2 goede vrienden verloren en heb ook heel lang vastgezeten in rouw..tot ik besloot dat dood net zo eervol is als leven. Dus als je nieuw leven viert, waarom dood niet? Immers, de 2 zijn onlosmakelijk verbonden.
Ik maak van de verjaardag en zelfs de sterfdag nu een klein feestje..niets onsmakelijks hoor, en over uitbundig, maar een soort proost op het leven en daar waar ze nu zijn.

Misschien heb je er wat aan, misschien niet..maar ik, ik zou het gewoon vieren.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...
Ik weet hoe het is om al bijna 6 jaar een moeder te moeten missen.
Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Het verlies van je kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik spreek uit eigen ervaring, al meer dan 16 jaar geleden.
De pijn blijft, maar de scherpe randje gaan er van af. Het eerste jaar leef je in een roes, het blijft maar op je af komen. Verjaardag, Kerstmis, Sinterklaar etc etc.
Dat word in verloop van tijd minder, maar toch blijf je denken, nu zou hij/zij naar de basisschool gaan, nu zou hij/zij etc etc.
Er word je door anderen gezegd, dat je het "een plaatsje" moet geven (god wat haat ik die uitdrukking), dat je het moet gaan accepteren.
Maar dat moet je maar kunnen.

Ik heb je andere topics ook gelezen, maar kon het helaas toen niet opbrengen om te reageren. Maar ik wens je heel veel sterkte in dit grote verdriet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:01 schreef SHE het volgende:
Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..

Ik heb dit van heel dichtbij mee gemaakt en je zult altijd een stukje van jezelf missen. Met de tijd gaan de scherpe randjes eraf, maar ook die kun je gaan missen. Dat eerste, heftige onvervalste verdriet, die pure emoties. Ze worden minder, herinneringen vervagen en ook dat is moeilijk. Je kunt je zijn bulderende lach bijvoorbeeld niet meer helder voor de geest halen.
Wel gaan zoals gezegd de scherpe randjes eraf. Het wordt draaglijker. Het verdriet is bij je gaan horen en je accepteert dat verdriet als een stukje van jezelf, dat vanaf nu voor altijd bij je leven zal horen.
Het lukt steeds vaker zonder een traan aan de overledene te denken, maar met een brede glimlach.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...

Dat heb ik in mijn nabije omgeving anders ervaren. Het eerste jaar is er vanuit je omgeving nog veel aandacht en belangstelling voor je verdriet, maar voor anderen gaat het leven gewoon door en het kan hen zelfs gaan irriteren dat jouw leven niet gewoon door gaat.

quote:

Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Krijg je geen visite op zo'n dag? Ik zou zeker wat vrienden en familie uitnodigen om Thijs te herdenken. Foto's kijken, naar het graf gaan, wellicht iets symbolisch doen zoals ballonnen oplaten.

Lieve Bar,
Damn wat zou ik graag in de auto willen springen om naar je toe te komen. Maar ik wil me niet opdringen dus laat het van jullie kant af komen Stom van mij, ik had moeten bellen en we hadden weer op visite moeten komen.

Het is een soort van ongemakkelijkheid denk ik, omdat jouw leven 'gewoon' is en het leven van jou bijv., Bar, en mijn broer en schoonzus, die ook hun kindje verloren hebben, helemaal niet 'gewoon' is... Vaak weet je niet óf ze erover willen praten en zo ja, wat je er zelf over zou kunnen zeggen zonder ongevoelig over te komen. Want voor jou is het toch niet zo dichtbij en vers als voor iemand die net zijn kindje verloren heeft...
Ook is het een terughoudendheid die ervoor zorgt dat je niet over je eigen leven praat, je eigen kinderen waar het wél goed mee gaat of waar juist alleen kleine problemen zijn. Die kleine problemen lijken zó overdreven als je denkt aan het verdriet waar jij, Bar, onder anderen mee te maken hebt gekregen.

Maar dit alles is alleen een soort verklaring, ik denk niet dat het echt een excuus is. Want je familielid is niet ineens een vreemde door zo'n verlies, het is juist iemand die meer dan ooit steun en support nodig heeft. En dat vind ik iets om heel goed over na te denken. Het is eigenlijk heel egoïstisch (van mij ook geweest) om zo iemand weinig te (willen) spreken omdat je zélf niet goed weet wat te zeggen. Vaak is een klein gebaar al genoeg, het feit dat je aan ze denkt en dat ook laat weten (hoe moeten zij het anders te weten komen).

Ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen en dat ik er niet helemaal naast zit...

Bar, ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er steun aan zult hebben!

Ja zoals jij het nu neerschrijft Suzanna, zo is het denk ik wel goed verwoord.
Ik weet nog even niet veel te zeggen Bar, maar ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er wat aan hebt.

Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.
Wat ik heel moeilijk vond was dat we toen voor het eerst sinds het overlijden van *Thijs met de kinderen er kwamen. Djulian liep als eerst op de box af en dat vond ik moeilijk en trok hem gelijk op schoot. Na 5 minuten was iedereen ontspannen.
Het is heel moeilijk om daar te zitten met je eigen kind op schoot wetende dat je vrienden die tegenover je zitten hun zoon moeten missen. Het voelde oneerlijk.
En dat is zo moeilijk!

Ik denk dat mensen er heel veel moeite mee hebben, dat ze bang zijn om het verkeerde te zeggen, terwijl ze er eigenlijk alleen maar hoeven te zijn...

Ja dat is heel jammer Bar. Dat lijkt me ook heel moeilijk om mee om te gaan. Dat te druk is wel een te snel gebruikt excuus voor veel mensen helaas

Rewimo, het is precies zoals je zegt....er zijn is zó belangrijk.

Het kruisje plaatsen zal best een emotioneel moment worden, maar wel fijn dat jullie ouders en opa en oma erbij zijn...zo belangrijk dat je je verlies kunt delen

Bij het overlijden van mijn vader werden we het eerste jaar ook geleefd, mensen hebben begrip als je verdriet hebt of wanneer hetniet zo goed met je gaat, maar ná dat jaar wordt dat moeilijker.
Mensen blijven weg, en mensen die verder van je afstaan vinden dat je het ondertussen wel een plekje hebt moeten geven.

Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 09:43 schreef Githa het volgende:
Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

Over bot gesproken zeg

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Dit is iets waar ik zelf moeite mee heb (gehad) het praten voor mij door anderen. Later meer, want ja, ik weet heel zeker dat Mink nog steeds bij OUD hoort

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Sorry Dolen maar vindt dit niet een juiste opmerking om hier in dit topic dat te plaatsen.