Ouders van Prachtige Engeltjes...

Wat een mooi gedicht, Bar Ik hoop dat dit een mooi gedenkhoekje voor *Thijs en misschien ook voor * Danyel en *Mink mag worden.

Ik wens jullie veel kracht, steun en sterkte

Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 16:38 schreef Bar_en_Mar het volgende:

Het valt mij op dat als ik maar schrijf, als ik maar vertel over onze *Thijs, dat ik de dingen een plaats kan geven, dat ik "gelukkig"ben, dat ik de dingen beter "begrijp", dat het me oplucht.

Wat fijn dat dit jou een beetje helpt
Zie dit topic als een muur om je mooiste tekeningen en foto's op te hangen, een luisterend oor om je verhaal zo vaak je wilt te doen, een plekje waar je een bloem of ballon achterlaat, gewoon een plekje voor diegene die zijn achtergebleven met een lege plek.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:20 schreef Jelief het volgende:
Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

Dat valt mij ook elke keer weer op Jelief en dat is heel fijn om te merken. Ik hoop dat de ouders van Thijs, Danyel en Mink dat ook zo voelen.

Bar wat een mooi topic en hier kun je natuurlijk ook al je foto's spammen of mooie herinneringen ophalen. Wel heel fijn dat je door er veel over te schrijven, de dingen een plekje kunt geven

Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..
Ik lurk altijd in OUD, simpelweg omdat ik geen kids heb, dus er ook weinig te posten valt en als ik dit soort verhalen lees dan voel ik de pijn bijna zelf. Erg weird.
Anyway, voor het al te wazig wordt, ik hoop dat leven voor jullie de dood iets dragelijker zal kunnen maken.

Ik neig zelf erg naar wat bv de mexicanen doen, het vieren van de dood. En nee, dat is niet morbide, maar juist heel eervol.
Ik ben zelf 2 goede vrienden verloren en heb ook heel lang vastgezeten in rouw..tot ik besloot dat dood net zo eervol is als leven. Dus als je nieuw leven viert, waarom dood niet? Immers, de 2 zijn onlosmakelijk verbonden.
Ik maak van de verjaardag en zelfs de sterfdag nu een klein feestje..niets onsmakelijks hoor, en over uitbundig, maar een soort proost op het leven en daar waar ze nu zijn.

Misschien heb je er wat aan, misschien niet..maar ik, ik zou het gewoon vieren.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...
Ik weet hoe het is om al bijna 6 jaar een moeder te moeten missen.
Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Het verlies van je kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik spreek uit eigen ervaring, al meer dan 16 jaar geleden.
De pijn blijft, maar de scherpe randje gaan er van af. Het eerste jaar leef je in een roes, het blijft maar op je af komen. Verjaardag, Kerstmis, Sinterklaar etc etc.
Dat word in verloop van tijd minder, maar toch blijf je denken, nu zou hij/zij naar de basisschool gaan, nu zou hij/zij etc etc.
Er word je door anderen gezegd, dat je het "een plaatsje" moet geven (god wat haat ik die uitdrukking), dat je het moet gaan accepteren.
Maar dat moet je maar kunnen.

Ik heb je andere topics ook gelezen, maar kon het helaas toen niet opbrengen om te reageren. Maar ik wens je heel veel sterkte in dit grote verdriet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:01 schreef SHE het volgende:
Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..

Ik heb dit van heel dichtbij mee gemaakt en je zult altijd een stukje van jezelf missen. Met de tijd gaan de scherpe randjes eraf, maar ook die kun je gaan missen. Dat eerste, heftige onvervalste verdriet, die pure emoties. Ze worden minder, herinneringen vervagen en ook dat is moeilijk. Je kunt je zijn bulderende lach bijvoorbeeld niet meer helder voor de geest halen.
Wel gaan zoals gezegd de scherpe randjes eraf. Het wordt draaglijker. Het verdriet is bij je gaan horen en je accepteert dat verdriet als een stukje van jezelf, dat vanaf nu voor altijd bij je leven zal horen.
Het lukt steeds vaker zonder een traan aan de overledene te denken, maar met een brede glimlach.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...

Dat heb ik in mijn nabije omgeving anders ervaren. Het eerste jaar is er vanuit je omgeving nog veel aandacht en belangstelling voor je verdriet, maar voor anderen gaat het leven gewoon door en het kan hen zelfs gaan irriteren dat jouw leven niet gewoon door gaat.

quote:

Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Krijg je geen visite op zo'n dag? Ik zou zeker wat vrienden en familie uitnodigen om Thijs te herdenken. Foto's kijken, naar het graf gaan, wellicht iets symbolisch doen zoals ballonnen oplaten.

Lieve Bar,
Damn wat zou ik graag in de auto willen springen om naar je toe te komen. Maar ik wil me niet opdringen dus laat het van jullie kant af komen Stom van mij, ik had moeten bellen en we hadden weer op visite moeten komen.

Het is een soort van ongemakkelijkheid denk ik, omdat jouw leven 'gewoon' is en het leven van jou bijv., Bar, en mijn broer en schoonzus, die ook hun kindje verloren hebben, helemaal niet 'gewoon' is... Vaak weet je niet óf ze erover willen praten en zo ja, wat je er zelf over zou kunnen zeggen zonder ongevoelig over te komen. Want voor jou is het toch niet zo dichtbij en vers als voor iemand die net zijn kindje verloren heeft...
Ook is het een terughoudendheid die ervoor zorgt dat je niet over je eigen leven praat, je eigen kinderen waar het wél goed mee gaat of waar juist alleen kleine problemen zijn. Die kleine problemen lijken zó overdreven als je denkt aan het verdriet waar jij, Bar, onder anderen mee te maken hebt gekregen.

Maar dit alles is alleen een soort verklaring, ik denk niet dat het echt een excuus is. Want je familielid is niet ineens een vreemde door zo'n verlies, het is juist iemand die meer dan ooit steun en support nodig heeft. En dat vind ik iets om heel goed over na te denken. Het is eigenlijk heel egoïstisch (van mij ook geweest) om zo iemand weinig te (willen) spreken omdat je zélf niet goed weet wat te zeggen. Vaak is een klein gebaar al genoeg, het feit dat je aan ze denkt en dat ook laat weten (hoe moeten zij het anders te weten komen).

Ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen en dat ik er niet helemaal naast zit...

Bar, ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er steun aan zult hebben!

Ja zoals jij het nu neerschrijft Suzanna, zo is het denk ik wel goed verwoord.
Ik weet nog even niet veel te zeggen Bar, maar ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er wat aan hebt.

Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.
Wat ik heel moeilijk vond was dat we toen voor het eerst sinds het overlijden van *Thijs met de kinderen er kwamen. Djulian liep als eerst op de box af en dat vond ik moeilijk en trok hem gelijk op schoot. Na 5 minuten was iedereen ontspannen.
Het is heel moeilijk om daar te zitten met je eigen kind op schoot wetende dat je vrienden die tegenover je zitten hun zoon moeten missen. Het voelde oneerlijk.
En dat is zo moeilijk!

Ik denk dat mensen er heel veel moeite mee hebben, dat ze bang zijn om het verkeerde te zeggen, terwijl ze er eigenlijk alleen maar hoeven te zijn...

Ja dat is heel jammer Bar. Dat lijkt me ook heel moeilijk om mee om te gaan. Dat te druk is wel een te snel gebruikt excuus voor veel mensen helaas

Rewimo, het is precies zoals je zegt....er zijn is zó belangrijk.

Het kruisje plaatsen zal best een emotioneel moment worden, maar wel fijn dat jullie ouders en opa en oma erbij zijn...zo belangrijk dat je je verlies kunt delen

Bij het overlijden van mijn vader werden we het eerste jaar ook geleefd, mensen hebben begrip als je verdriet hebt of wanneer hetniet zo goed met je gaat, maar ná dat jaar wordt dat moeilijker.
Mensen blijven weg, en mensen die verder van je afstaan vinden dat je het ondertussen wel een plekje hebt moeten geven.

Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 09:43 schreef Githa het volgende:
Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

Over bot gesproken zeg

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Dit is iets waar ik zelf moeite mee heb (gehad) het praten voor mij door anderen. Later meer, want ja, ik weet heel zeker dat Mink nog steeds bij OUD hoort

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Sorry Dolen maar vindt dit niet een juiste opmerking om hier in dit topic dat te plaatsen.

_{Bar, ik heb vorige week 'Welterusten, kleine beer' ook voor Isa gekocht. kwam er mee aanlopen in de kinderboekenwinkel, 'Is dit niet dat boekje waar je het over had, toen met Thijs?'...}

Ah Thijs in pyama, wat schattig

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 21:19 schreef Dolen het volgende:

[..]

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Ik denk juist wel dat het helpt dat er iemand is waarmee je erover kunt praten, zoveel als je wilt.
Ik denk, maar dat ben ik maar, dat het ergste wat je kunt doen is eromheen praten.
Ik vind dit topic trouwens een erg mooi initiatief Bar, en de gedichtjes zijn heel mooi.

Moussy

Ik ben ook erg blij met dit topic.
Ook al is het voor mij "al" tien jaar geleden dat mijn kleine Max dood ging, toch heb ik ook nog steeds behoefte om af en toe eens over hem te praten.
Vanaf het begin ben ik open en benaderbaar gebleven en kon iedereen me van alles zeggen of vragen. Gelukkig deden heel veel mensen dat ook.
9 Juni 1997 veranderde ons onbezorgd gelukkig zijn in èèn grote nachtmerrie.
(zelfde sterfdag als Thijs. Heb ook de hele dag aan Thijs gedacht. )

Dat eerste jaar is moeilijk maar het jaar daarop is nog zwaarder vond ik.
Het eerste jaar wordt je nog zo geleefd en ben je nog zo lamgeslagen en verdoofd.
Je gaat op de automatisch piloot en laat je maar meeslepen door de golven van intense pijn en verdriet en het zinloos "dingen doen" want god je moet toch wat. Het jaar daarop ben je al minder verdoofd en ga je er gewoon keihard en rauw doorheen.

(al is dat misschien voor iedereen weer anders hoor, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om natuurlijk.)

Ik ben zelf inmiddels wel op een punt gekomen dat ik me erbij heb neergelegd. Geaccepteerd nog niet, het had niet mogen gebeuren gewoon, klaar.
Maar je kunt gewoon niet anders dan je neerleggen op een gegeven moment. Het feit is nou eenmaal zo dat het niet terug te draaien is, god kon dat maar! pfffff.

(Zo zie je maar, voor mij is het "al" tien jaar geleden en de waterlanders komen alweer.
)

Op Max geboorte en sterfdag doen we maar een beetje wat.
In de dagen ervoor maken we zn grafje helemaal mooi met verse plantjes.
Die dagen zelf komt eigenlijk altijd mn familie langs. We nemen onze mobieltjes mee en gaan onze eigen gang. Mooie bos bloemen kopen, nog wat laatste boodschapjes een mooi kaartje voor op zn graf.
In de loop van de dag komt de familie en treffen we ze of op de begraafplaats of in het winkelcentrum of bij ons thuis. ( ze hebben de sleutel en kunnen en mogen er gewoon in)
We drinken dan koffie en hebben er lekker dikke luxe koeken bij.
De rest van de dag gaan we zo af en toe naar de begraafplaats, zoveel of weinig als ieder maar wil.
Savonds eten we dan broodjes gezond, lekker makkelijk.

We hebben op Max geboortedag ook nog wel eens taart gehad, gewoon om te vieren dat hij wel bij ons geboren is geweest en wij hem hebben mogen leren kennen. Hoe kort hij er ook maar was, ik had het nooit willen missen!

NB:
En nog even voor blonde adviezen over; "niet zoveel met de ouders over het overleden kind praten, want dan kunnen ze het nooit verwerken. " Pas met advies komen als je weet waar je het over hebt.
Verwerken bestaat niet en daarmee basta.

Ps: voor alle ouders van een overleden kind. ( moet toch eens een omschrijving/woord voor komen )

[ Bericht 2% gewijzigd door pepper_961 op 21-08-2006 10:41:24 (fout coontje erbij) ]

Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

"Als van een vrouw haar man is overleden, is deze vrouw weduwe. Een man die zijn vrouw verliest is weduwnaar. Maar voor een vader en een moeder die een kind verliezen is geen benaming."

_{Uit 'Schaduwkind' door Thomése, P.F.}

Een kind in OUD blijft erbij horen, zo kan ik nog steeds niet naar Isn't she lovely van Stevie Wonder luisteren, laatst was er een Mink op tv.....een overleden kind zal mij altijd bijblijven (zo ook Enzo, en zijn broertje)...maar met rouw gaan mensen heel raar om dat kunnen we echt niet.

Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 11:08 schreef Rewimo het volgende:
Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

En weet je wat mijn bloed deed koken? Dat als je als babietje overleed voordat je gedoopt was, je dus niet op kerkgrond begraven mocht worden want het babietje kwam niet in de hemel....

Vroeger werd er natuurlijk helemala neit over gesproken, maar ik vind anno 2006 mensen nog steeds erg onbeholpen als het gaat om negatieve dingen...

Ja, zondig hoor, zo'n baby'tje. Alsof je al niet genoeg verdriet had, kreeg je kindje de complete erfzonde nog om zijn nek gehangen ook

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 10:48 schreef Rewimo het volgende:
Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

We woonde vlakbij de Oude Rijn, hij heeft het tuinhekje open weten te krijgen en is in de Rijn gelopen of gevallen.
In dat jaar waren de temperaturen ook tropisch en hij kon dus niet inslaap komen die avond.
Ik heb hem na even afwachten toch weer uit zn bedje gehaald, droog rompertje en zn kleertjes aangetrokken en weer mee naar beneden.
Hij wilde nog even buiten in de tuin maar eerst wilde ik dat niet want wat zal de buurt daar wel niet van denken, zo`n jochie om een uurtje of negen, kwart over negen wakker en buiten.
Toch wel toegestaan en toen ging het in een kort momentje, tussen twee keertjes kijken van mij mis.
Toen ik weer keek stond zn skeltertje strak tegen het opengetrokken hekje aan.
En dan is er alleen nog maar blinde paniek.....

"o mijn god o mijn god nee, nee dit is niet echt! o mijn god"
Rennen naar de waterkant, kijken naar bubbels geen bubbels, om het kleine bokje huizen rennen( want voor een drukke weg met regelmatig zwaar vrachtverkeer), roepen, terug achterom komen, buren die ineens allemaal buiten zijn, "waar is max dan?!" Ik: "waar denk je verdomme!! " Buuf: "o nee hoor meissie nee hoor!"
Vrijwillige brandweer die net terug kwam van een duikoefening hadden hun uitrusting nog aan.
Half tien was hij verdwenen en kwart voor tien zag ik hem terug op de "kade" , blauwe lipjes en een brandweerman die ritmisch op zn borstkasje drukt.
Werd door twee politie agenten naar de wagen gesleept/dragen , zakte door mn hoefjes van ellende. Voorop Max in een ambulance daarna nog 1 ambulance, weet niet waar die voor was, en daarachter wij in de politiewagen.
Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik letterlijk het draadje tussen hem en mij knappen, ik wist toen dat het echt over was.
Je gedachtte veranderd dan van; " ow mijn god ow mijn god, laat hem alsjeblieft bij me blijven, mag hij alsjeblieft blijven leven" in; " Als ze het me maar niet vertellen als mn man er nog niet is"

En nu zit ik inderdaad met "had ik maar.....had ik maar"

Ow pepper wat afschuwelijk

Pepper, wat verschrikkelijk... Ik zit hier helemaal met kippenvel.

Door mijn schuld heb ik hem niet alleen zn toekomst ontnomen, maar ook de rest van mn familie in een zwart donker gat gegooid.
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

De artsen vertelde weken of maanden later, (kan me verder niet veel herinneren van dat eerste jaar hoor, geen tijdsbesef van wat, waar en wanneer iets plaatsvond daarna.) dat door de warmte van het water de zuurstof in zn bloed heel snel op is geraakt. Als het koud water was geweest was zn hartje trager gaan kloppen en had hij een grotere kans gehad het wel te redden.
De gekste gedachten gaan dan door je hoofd, zo van; " waarom zijn ze mijn hart niet op komen halen voor hem dan" of: "als ze nou mijn slagaders op zijn aders hadden aangesloten, dan had mijn hart toch zijn bloedcirculatie van zuurstofrijkbloed kunnen voorzien."
Je gaat in sprookjes geloven op zo`n moment.

jee pepper, wat afgrijselijk

Oh Pepper wat een nachtmerrie zeg Wat een gruwelijke momenten. En dan het schuldgevoel er ook nog bij, alsof je al niet genoeg te lijden hebt van het verdriet je kind te moeten missen Hoe oud is Max geworden als ik vragen mag ?

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 12:09 schreef pepper_961 het volgende:
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

Allejezus, wat een verhaal

Maar je kan als ouder niet 24/7 alert zijn, opvoeden is loslaten (en dus ook: alleen in de tuin laten spelen). 99 van de 100 keer gaat dat goed. Jullie hebben gewoon hele dikke vette pech gehad.

Mijn zoontje van net 3 mag sinds zijn verjaardag 'alleen' buiten spelen, dwz hij blijft voor het huis en ik kijk heel vaak. Maar tussen straat en vijver van de buren is geen hekje. Ook dat kan in potentie goed misgaan.

Mag ik een heel persoonlijke vraag stellen? Als je niet wilt antwoorden pepper dan is dat je goed recht hoor.
Wat ik me nou afvraag, hoe overleef je dit als echtpaar? Hoe overleef je die schuldgevoelens?

Pepper wat moet dit afschuwelijk voor je zijn zeg. Echt geen woorden voor....

Pepper, wat vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je je (volgens mij overigens onterecht, zie post van anneja) schuldig voelt over wat er gebeurd is. Tegelijkertijd denk ik dat iedere ouder die zijn kind verliest, op wat voor manier dan ook, dat soort "wat als" gevoelens wel heeft. Hoe je je kind ook verliest, het is gewoon te afgrijselijk om te bevatten.

Pepper wat afschuwelijk

Ik bedenk het me ook vaak genoeg dat ongelukken in een klein hoekje zitten. 100 keer gaat het goed, maar het kan ook die ene keer mis gaan. Hoe kun je daar ooit mee leren leven met zo'n ongeluk. En al die schuld gevoelens enzovoorts