Ouders van Prachtige Engeltjes...

_{Bar, ik heb vorige week 'Welterusten, kleine beer' ook voor Isa gekocht. kwam er mee aanlopen in de kinderboekenwinkel, 'Is dit niet dat boekje waar je het over had, toen met Thijs?'...}

Ah Thijs in pyama, wat schattig

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 21:19 schreef Dolen het volgende:

[..]

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Ik denk juist wel dat het helpt dat er iemand is waarmee je erover kunt praten, zoveel als je wilt.
Ik denk, maar dat ben ik maar, dat het ergste wat je kunt doen is eromheen praten.
Ik vind dit topic trouwens een erg mooi initiatief Bar, en de gedichtjes zijn heel mooi.

Moussy

Ik ben ook erg blij met dit topic.
Ook al is het voor mij "al" tien jaar geleden dat mijn kleine Max dood ging, toch heb ik ook nog steeds behoefte om af en toe eens over hem te praten.
Vanaf het begin ben ik open en benaderbaar gebleven en kon iedereen me van alles zeggen of vragen. Gelukkig deden heel veel mensen dat ook.
9 Juni 1997 veranderde ons onbezorgd gelukkig zijn in èèn grote nachtmerrie.
(zelfde sterfdag als Thijs. Heb ook de hele dag aan Thijs gedacht. )

Dat eerste jaar is moeilijk maar het jaar daarop is nog zwaarder vond ik.
Het eerste jaar wordt je nog zo geleefd en ben je nog zo lamgeslagen en verdoofd.
Je gaat op de automatisch piloot en laat je maar meeslepen door de golven van intense pijn en verdriet en het zinloos "dingen doen" want god je moet toch wat. Het jaar daarop ben je al minder verdoofd en ga je er gewoon keihard en rauw doorheen.

(al is dat misschien voor iedereen weer anders hoor, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om natuurlijk.)

Ik ben zelf inmiddels wel op een punt gekomen dat ik me erbij heb neergelegd. Geaccepteerd nog niet, het had niet mogen gebeuren gewoon, klaar.
Maar je kunt gewoon niet anders dan je neerleggen op een gegeven moment. Het feit is nou eenmaal zo dat het niet terug te draaien is, god kon dat maar! pfffff.

(Zo zie je maar, voor mij is het "al" tien jaar geleden en de waterlanders komen alweer.
)

Op Max geboorte en sterfdag doen we maar een beetje wat.
In de dagen ervoor maken we zn grafje helemaal mooi met verse plantjes.
Die dagen zelf komt eigenlijk altijd mn familie langs. We nemen onze mobieltjes mee en gaan onze eigen gang. Mooie bos bloemen kopen, nog wat laatste boodschapjes een mooi kaartje voor op zn graf.
In de loop van de dag komt de familie en treffen we ze of op de begraafplaats of in het winkelcentrum of bij ons thuis. ( ze hebben de sleutel en kunnen en mogen er gewoon in)
We drinken dan koffie en hebben er lekker dikke luxe koeken bij.
De rest van de dag gaan we zo af en toe naar de begraafplaats, zoveel of weinig als ieder maar wil.
Savonds eten we dan broodjes gezond, lekker makkelijk.

We hebben op Max geboortedag ook nog wel eens taart gehad, gewoon om te vieren dat hij wel bij ons geboren is geweest en wij hem hebben mogen leren kennen. Hoe kort hij er ook maar was, ik had het nooit willen missen!

NB:
En nog even voor blonde adviezen over; "niet zoveel met de ouders over het overleden kind praten, want dan kunnen ze het nooit verwerken. " Pas met advies komen als je weet waar je het over hebt.
Verwerken bestaat niet en daarmee basta.

Ps: voor alle ouders van een overleden kind. ( moet toch eens een omschrijving/woord voor komen )

[ Bericht 2% gewijzigd door pepper_961 op 21-08-2006 10:41:24 (fout coontje erbij) ]

Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

"Als van een vrouw haar man is overleden, is deze vrouw weduwe. Een man die zijn vrouw verliest is weduwnaar. Maar voor een vader en een moeder die een kind verliezen is geen benaming."

_{Uit 'Schaduwkind' door Thomése, P.F.}

Een kind in OUD blijft erbij horen, zo kan ik nog steeds niet naar Isn't she lovely van Stevie Wonder luisteren, laatst was er een Mink op tv.....een overleden kind zal mij altijd bijblijven (zo ook Enzo, en zijn broertje)...maar met rouw gaan mensen heel raar om dat kunnen we echt niet.

Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 11:08 schreef Rewimo het volgende:
Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

En weet je wat mijn bloed deed koken? Dat als je als babietje overleed voordat je gedoopt was, je dus niet op kerkgrond begraven mocht worden want het babietje kwam niet in de hemel....

Vroeger werd er natuurlijk helemala neit over gesproken, maar ik vind anno 2006 mensen nog steeds erg onbeholpen als het gaat om negatieve dingen...

Ja, zondig hoor, zo'n baby'tje. Alsof je al niet genoeg verdriet had, kreeg je kindje de complete erfzonde nog om zijn nek gehangen ook

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 10:48 schreef Rewimo het volgende:
Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

We woonde vlakbij de Oude Rijn, hij heeft het tuinhekje open weten te krijgen en is in de Rijn gelopen of gevallen.
In dat jaar waren de temperaturen ook tropisch en hij kon dus niet inslaap komen die avond.
Ik heb hem na even afwachten toch weer uit zn bedje gehaald, droog rompertje en zn kleertjes aangetrokken en weer mee naar beneden.
Hij wilde nog even buiten in de tuin maar eerst wilde ik dat niet want wat zal de buurt daar wel niet van denken, zo`n jochie om een uurtje of negen, kwart over negen wakker en buiten.
Toch wel toegestaan en toen ging het in een kort momentje, tussen twee keertjes kijken van mij mis.
Toen ik weer keek stond zn skeltertje strak tegen het opengetrokken hekje aan.
En dan is er alleen nog maar blinde paniek.....

"o mijn god o mijn god nee, nee dit is niet echt! o mijn god"
Rennen naar de waterkant, kijken naar bubbels geen bubbels, om het kleine bokje huizen rennen( want voor een drukke weg met regelmatig zwaar vrachtverkeer), roepen, terug achterom komen, buren die ineens allemaal buiten zijn, "waar is max dan?!" Ik: "waar denk je verdomme!! " Buuf: "o nee hoor meissie nee hoor!"
Vrijwillige brandweer die net terug kwam van een duikoefening hadden hun uitrusting nog aan.
Half tien was hij verdwenen en kwart voor tien zag ik hem terug op de "kade" , blauwe lipjes en een brandweerman die ritmisch op zn borstkasje drukt.
Werd door twee politie agenten naar de wagen gesleept/dragen , zakte door mn hoefjes van ellende. Voorop Max in een ambulance daarna nog 1 ambulance, weet niet waar die voor was, en daarachter wij in de politiewagen.
Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik letterlijk het draadje tussen hem en mij knappen, ik wist toen dat het echt over was.
Je gedachtte veranderd dan van; " ow mijn god ow mijn god, laat hem alsjeblieft bij me blijven, mag hij alsjeblieft blijven leven" in; " Als ze het me maar niet vertellen als mn man er nog niet is"

En nu zit ik inderdaad met "had ik maar.....had ik maar"

Ow pepper wat afschuwelijk

Pepper, wat verschrikkelijk... Ik zit hier helemaal met kippenvel.

Door mijn schuld heb ik hem niet alleen zn toekomst ontnomen, maar ook de rest van mn familie in een zwart donker gat gegooid.
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

De artsen vertelde weken of maanden later, (kan me verder niet veel herinneren van dat eerste jaar hoor, geen tijdsbesef van wat, waar en wanneer iets plaatsvond daarna.) dat door de warmte van het water de zuurstof in zn bloed heel snel op is geraakt. Als het koud water was geweest was zn hartje trager gaan kloppen en had hij een grotere kans gehad het wel te redden.
De gekste gedachten gaan dan door je hoofd, zo van; " waarom zijn ze mijn hart niet op komen halen voor hem dan" of: "als ze nou mijn slagaders op zijn aders hadden aangesloten, dan had mijn hart toch zijn bloedcirculatie van zuurstofrijkbloed kunnen voorzien."
Je gaat in sprookjes geloven op zo`n moment.

jee pepper, wat afgrijselijk

Oh Pepper wat een nachtmerrie zeg Wat een gruwelijke momenten. En dan het schuldgevoel er ook nog bij, alsof je al niet genoeg te lijden hebt van het verdriet je kind te moeten missen Hoe oud is Max geworden als ik vragen mag ?

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 12:09 schreef pepper_961 het volgende:
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

Allejezus, wat een verhaal

Maar je kan als ouder niet 24/7 alert zijn, opvoeden is loslaten (en dus ook: alleen in de tuin laten spelen). 99 van de 100 keer gaat dat goed. Jullie hebben gewoon hele dikke vette pech gehad.

Mijn zoontje van net 3 mag sinds zijn verjaardag 'alleen' buiten spelen, dwz hij blijft voor het huis en ik kijk heel vaak. Maar tussen straat en vijver van de buren is geen hekje. Ook dat kan in potentie goed misgaan.

Mag ik een heel persoonlijke vraag stellen? Als je niet wilt antwoorden pepper dan is dat je goed recht hoor.
Wat ik me nou afvraag, hoe overleef je dit als echtpaar? Hoe overleef je die schuldgevoelens?

Pepper wat moet dit afschuwelijk voor je zijn zeg. Echt geen woorden voor....

Pepper, wat vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je je (volgens mij overigens onterecht, zie post van anneja) schuldig voelt over wat er gebeurd is. Tegelijkertijd denk ik dat iedere ouder die zijn kind verliest, op wat voor manier dan ook, dat soort "wat als" gevoelens wel heeft. Hoe je je kind ook verliest, het is gewoon te afgrijselijk om te bevatten.

Pepper wat afschuwelijk

Ik bedenk het me ook vaak genoeg dat ongelukken in een klein hoekje zitten. 100 keer gaat het goed, maar het kan ook die ene keer mis gaan. Hoe kun je daar ooit mee leren leven met zo'n ongeluk. En al die schuld gevoelens enzovoorts