Ouders van Prachtige Engeltjes...

Wat een mooi gedicht, Bar Ik hoop dat dit een mooi gedenkhoekje voor *Thijs en misschien ook voor * Danyel en *Mink mag worden.

Ik wens jullie veel kracht, steun en sterkte

Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 16:38 schreef Bar_en_Mar het volgende:

Het valt mij op dat als ik maar schrijf, als ik maar vertel over onze *Thijs, dat ik de dingen een plaats kan geven, dat ik "gelukkig"ben, dat ik de dingen beter "begrijp", dat het me oplucht.

Wat fijn dat dit jou een beetje helpt
Zie dit topic als een muur om je mooiste tekeningen en foto's op te hangen, een luisterend oor om je verhaal zo vaak je wilt te doen, een plekje waar je een bloem of ballon achterlaat, gewoon een plekje voor diegene die zijn achtergebleven met een lege plek.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 21:20 schreef Jelief het volgende:
Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.

Dat valt mij ook elke keer weer op Jelief en dat is heel fijn om te merken. Ik hoop dat de ouders van Thijs, Danyel en Mink dat ook zo voelen.

Bar wat een mooi topic en hier kun je natuurlijk ook al je foto's spammen of mooie herinneringen ophalen. Wel heel fijn dat je door er veel over te schrijven, de dingen een plekje kunt geven

Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..
Ik lurk altijd in OUD, simpelweg omdat ik geen kids heb, dus er ook weinig te posten valt en als ik dit soort verhalen lees dan voel ik de pijn bijna zelf. Erg weird.
Anyway, voor het al te wazig wordt, ik hoop dat leven voor jullie de dood iets dragelijker zal kunnen maken.

Ik neig zelf erg naar wat bv de mexicanen doen, het vieren van de dood. En nee, dat is niet morbide, maar juist heel eervol.
Ik ben zelf 2 goede vrienden verloren en heb ook heel lang vastgezeten in rouw..tot ik besloot dat dood net zo eervol is als leven. Dus als je nieuw leven viert, waarom dood niet? Immers, de 2 zijn onlosmakelijk verbonden.
Ik maak van de verjaardag en zelfs de sterfdag nu een klein feestje..niets onsmakelijks hoor, en over uitbundig, maar een soort proost op het leven en daar waar ze nu zijn.

Misschien heb je er wat aan, misschien niet..maar ik, ik zou het gewoon vieren.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...
Ik weet hoe het is om al bijna 6 jaar een moeder te moeten missen.
Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Het verlies van je kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik spreek uit eigen ervaring, al meer dan 16 jaar geleden.
De pijn blijft, maar de scherpe randje gaan er van af. Het eerste jaar leef je in een roes, het blijft maar op je af komen. Verjaardag, Kerstmis, Sinterklaar etc etc.
Dat word in verloop van tijd minder, maar toch blijf je denken, nu zou hij/zij naar de basisschool gaan, nu zou hij/zij etc etc.
Er word je door anderen gezegd, dat je het "een plaatsje" moet geven (god wat haat ik die uitdrukking), dat je het moet gaan accepteren.
Maar dat moet je maar kunnen.

Ik heb je andere topics ook gelezen, maar kon het helaas toen niet opbrengen om te reageren. Maar ik wens je heel veel sterkte in dit grote verdriet.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:01 schreef SHE het volgende:
Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..

Ik heb dit van heel dichtbij mee gemaakt en je zult altijd een stukje van jezelf missen. Met de tijd gaan de scherpe randjes eraf, maar ook die kun je gaan missen. Dat eerste, heftige onvervalste verdriet, die pure emoties. Ze worden minder, herinneringen vervagen en ook dat is moeilijk. Je kunt je zijn bulderende lach bijvoorbeeld niet meer helder voor de geest halen.
Wel gaan zoals gezegd de scherpe randjes eraf. Het wordt draaglijker. Het verdriet is bij je gaan horen en je accepteert dat verdriet als een stukje van jezelf, dat vanaf nu voor altijd bij je leven zal horen.
Het lukt steeds vaker zonder een traan aan de overledene te denken, maar met een brede glimlach.

quote:

Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...

Dat heb ik in mijn nabije omgeving anders ervaren. Het eerste jaar is er vanuit je omgeving nog veel aandacht en belangstelling voor je verdriet, maar voor anderen gaat het leven gewoon door en het kan hen zelfs gaan irriteren dat jouw leven niet gewoon door gaat.

quote:

Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.

Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

Krijg je geen visite op zo'n dag? Ik zou zeker wat vrienden en familie uitnodigen om Thijs te herdenken. Foto's kijken, naar het graf gaan, wellicht iets symbolisch doen zoals ballonnen oplaten.

Lieve Bar,
Damn wat zou ik graag in de auto willen springen om naar je toe te komen. Maar ik wil me niet opdringen dus laat het van jullie kant af komen Stom van mij, ik had moeten bellen en we hadden weer op visite moeten komen.

Het is een soort van ongemakkelijkheid denk ik, omdat jouw leven 'gewoon' is en het leven van jou bijv., Bar, en mijn broer en schoonzus, die ook hun kindje verloren hebben, helemaal niet 'gewoon' is... Vaak weet je niet óf ze erover willen praten en zo ja, wat je er zelf over zou kunnen zeggen zonder ongevoelig over te komen. Want voor jou is het toch niet zo dichtbij en vers als voor iemand die net zijn kindje verloren heeft...
Ook is het een terughoudendheid die ervoor zorgt dat je niet over je eigen leven praat, je eigen kinderen waar het wél goed mee gaat of waar juist alleen kleine problemen zijn. Die kleine problemen lijken zó overdreven als je denkt aan het verdriet waar jij, Bar, onder anderen mee te maken hebt gekregen.

Maar dit alles is alleen een soort verklaring, ik denk niet dat het echt een excuus is. Want je familielid is niet ineens een vreemde door zo'n verlies, het is juist iemand die meer dan ooit steun en support nodig heeft. En dat vind ik iets om heel goed over na te denken. Het is eigenlijk heel egoïstisch (van mij ook geweest) om zo iemand weinig te (willen) spreken omdat je zélf niet goed weet wat te zeggen. Vaak is een klein gebaar al genoeg, het feit dat je aan ze denkt en dat ook laat weten (hoe moeten zij het anders te weten komen).

Ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen en dat ik er niet helemaal naast zit...

Bar, ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er steun aan zult hebben!

Ja zoals jij het nu neerschrijft Suzanna, zo is het denk ik wel goed verwoord.
Ik weet nog even niet veel te zeggen Bar, maar ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er wat aan hebt.

Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.
Wat ik heel moeilijk vond was dat we toen voor het eerst sinds het overlijden van *Thijs met de kinderen er kwamen. Djulian liep als eerst op de box af en dat vond ik moeilijk en trok hem gelijk op schoot. Na 5 minuten was iedereen ontspannen.
Het is heel moeilijk om daar te zitten met je eigen kind op schoot wetende dat je vrienden die tegenover je zitten hun zoon moeten missen. Het voelde oneerlijk.
En dat is zo moeilijk!

Ik denk dat mensen er heel veel moeite mee hebben, dat ze bang zijn om het verkeerde te zeggen, terwijl ze er eigenlijk alleen maar hoeven te zijn...

Ja dat is heel jammer Bar. Dat lijkt me ook heel moeilijk om mee om te gaan. Dat te druk is wel een te snel gebruikt excuus voor veel mensen helaas

Rewimo, het is precies zoals je zegt....er zijn is zó belangrijk.

Het kruisje plaatsen zal best een emotioneel moment worden, maar wel fijn dat jullie ouders en opa en oma erbij zijn...zo belangrijk dat je je verlies kunt delen

Bij het overlijden van mijn vader werden we het eerste jaar ook geleefd, mensen hebben begrip als je verdriet hebt of wanneer hetniet zo goed met je gaat, maar ná dat jaar wordt dat moeilijker.
Mensen blijven weg, en mensen die verder van je afstaan vinden dat je het ondertussen wel een plekje hebt moeten geven.

Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 09:43 schreef Githa het volgende:
Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.

Over bot gesproken zeg

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Dit is iets waar ik zelf moeite mee heb (gehad) het praten voor mij door anderen. Later meer, want ja, ik weet heel zeker dat Mink nog steeds bij OUD hoort

quote:

Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Sorry Dolen maar vindt dit niet een juiste opmerking om hier in dit topic dat te plaatsen.

_{Bar, ik heb vorige week 'Welterusten, kleine beer' ook voor Isa gekocht. kwam er mee aanlopen in de kinderboekenwinkel, 'Is dit niet dat boekje waar je het over had, toen met Thijs?'...}

Ah Thijs in pyama, wat schattig

quote:

Op zondag 20 augustus 2006 21:19 schreef Dolen het volgende:

[..]

Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.

Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....

Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.

Ik denk juist wel dat het helpt dat er iemand is waarmee je erover kunt praten, zoveel als je wilt.
Ik denk, maar dat ben ik maar, dat het ergste wat je kunt doen is eromheen praten.
Ik vind dit topic trouwens een erg mooi initiatief Bar, en de gedichtjes zijn heel mooi.

Moussy

Ik ben ook erg blij met dit topic.
Ook al is het voor mij "al" tien jaar geleden dat mijn kleine Max dood ging, toch heb ik ook nog steeds behoefte om af en toe eens over hem te praten.
Vanaf het begin ben ik open en benaderbaar gebleven en kon iedereen me van alles zeggen of vragen. Gelukkig deden heel veel mensen dat ook.
9 Juni 1997 veranderde ons onbezorgd gelukkig zijn in èèn grote nachtmerrie.
(zelfde sterfdag als Thijs. Heb ook de hele dag aan Thijs gedacht. )

Dat eerste jaar is moeilijk maar het jaar daarop is nog zwaarder vond ik.
Het eerste jaar wordt je nog zo geleefd en ben je nog zo lamgeslagen en verdoofd.
Je gaat op de automatisch piloot en laat je maar meeslepen door de golven van intense pijn en verdriet en het zinloos "dingen doen" want god je moet toch wat. Het jaar daarop ben je al minder verdoofd en ga je er gewoon keihard en rauw doorheen.

(al is dat misschien voor iedereen weer anders hoor, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om natuurlijk.)

Ik ben zelf inmiddels wel op een punt gekomen dat ik me erbij heb neergelegd. Geaccepteerd nog niet, het had niet mogen gebeuren gewoon, klaar.
Maar je kunt gewoon niet anders dan je neerleggen op een gegeven moment. Het feit is nou eenmaal zo dat het niet terug te draaien is, god kon dat maar! pfffff.

(Zo zie je maar, voor mij is het "al" tien jaar geleden en de waterlanders komen alweer.
)

Op Max geboorte en sterfdag doen we maar een beetje wat.
In de dagen ervoor maken we zn grafje helemaal mooi met verse plantjes.
Die dagen zelf komt eigenlijk altijd mn familie langs. We nemen onze mobieltjes mee en gaan onze eigen gang. Mooie bos bloemen kopen, nog wat laatste boodschapjes een mooi kaartje voor op zn graf.
In de loop van de dag komt de familie en treffen we ze of op de begraafplaats of in het winkelcentrum of bij ons thuis. ( ze hebben de sleutel en kunnen en mogen er gewoon in)
We drinken dan koffie en hebben er lekker dikke luxe koeken bij.
De rest van de dag gaan we zo af en toe naar de begraafplaats, zoveel of weinig als ieder maar wil.
Savonds eten we dan broodjes gezond, lekker makkelijk.

We hebben op Max geboortedag ook nog wel eens taart gehad, gewoon om te vieren dat hij wel bij ons geboren is geweest en wij hem hebben mogen leren kennen. Hoe kort hij er ook maar was, ik had het nooit willen missen!

NB:
En nog even voor blonde adviezen over; "niet zoveel met de ouders over het overleden kind praten, want dan kunnen ze het nooit verwerken. " Pas met advies komen als je weet waar je het over hebt.
Verwerken bestaat niet en daarmee basta.

Ps: voor alle ouders van een overleden kind. ( moet toch eens een omschrijving/woord voor komen )

[ Bericht 2% gewijzigd door pepper_961 op 21-08-2006 10:41:24 (fout coontje erbij) ]

Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

"Als van een vrouw haar man is overleden, is deze vrouw weduwe. Een man die zijn vrouw verliest is weduwnaar. Maar voor een vader en een moeder die een kind verliezen is geen benaming."

_{Uit 'Schaduwkind' door Thomése, P.F.}

Een kind in OUD blijft erbij horen, zo kan ik nog steeds niet naar Isn't she lovely van Stevie Wonder luisteren, laatst was er een Mink op tv.....een overleden kind zal mij altijd bijblijven (zo ook Enzo, en zijn broertje)...maar met rouw gaan mensen heel raar om dat kunnen we echt niet.

Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 11:08 schreef Rewimo het volgende:
Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt

En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels

En weet je wat mijn bloed deed koken? Dat als je als babietje overleed voordat je gedoopt was, je dus niet op kerkgrond begraven mocht worden want het babietje kwam niet in de hemel....

Vroeger werd er natuurlijk helemala neit over gesproken, maar ik vind anno 2006 mensen nog steeds erg onbeholpen als het gaat om negatieve dingen...

Ja, zondig hoor, zo'n baby'tje. Alsof je al niet genoeg verdriet had, kreeg je kindje de complete erfzonde nog om zijn nek gehangen ook

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 10:48 schreef Rewimo het volgende:
Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk

We woonde vlakbij de Oude Rijn, hij heeft het tuinhekje open weten te krijgen en is in de Rijn gelopen of gevallen.
In dat jaar waren de temperaturen ook tropisch en hij kon dus niet inslaap komen die avond.
Ik heb hem na even afwachten toch weer uit zn bedje gehaald, droog rompertje en zn kleertjes aangetrokken en weer mee naar beneden.
Hij wilde nog even buiten in de tuin maar eerst wilde ik dat niet want wat zal de buurt daar wel niet van denken, zo`n jochie om een uurtje of negen, kwart over negen wakker en buiten.
Toch wel toegestaan en toen ging het in een kort momentje, tussen twee keertjes kijken van mij mis.
Toen ik weer keek stond zn skeltertje strak tegen het opengetrokken hekje aan.
En dan is er alleen nog maar blinde paniek.....

"o mijn god o mijn god nee, nee dit is niet echt! o mijn god"
Rennen naar de waterkant, kijken naar bubbels geen bubbels, om het kleine bokje huizen rennen( want voor een drukke weg met regelmatig zwaar vrachtverkeer), roepen, terug achterom komen, buren die ineens allemaal buiten zijn, "waar is max dan?!" Ik: "waar denk je verdomme!! " Buuf: "o nee hoor meissie nee hoor!"
Vrijwillige brandweer die net terug kwam van een duikoefening hadden hun uitrusting nog aan.
Half tien was hij verdwenen en kwart voor tien zag ik hem terug op de "kade" , blauwe lipjes en een brandweerman die ritmisch op zn borstkasje drukt.
Werd door twee politie agenten naar de wagen gesleept/dragen , zakte door mn hoefjes van ellende. Voorop Max in een ambulance daarna nog 1 ambulance, weet niet waar die voor was, en daarachter wij in de politiewagen.
Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik letterlijk het draadje tussen hem en mij knappen, ik wist toen dat het echt over was.
Je gedachtte veranderd dan van; " ow mijn god ow mijn god, laat hem alsjeblieft bij me blijven, mag hij alsjeblieft blijven leven" in; " Als ze het me maar niet vertellen als mn man er nog niet is"

En nu zit ik inderdaad met "had ik maar.....had ik maar"

Ow pepper wat afschuwelijk

Pepper, wat verschrikkelijk... Ik zit hier helemaal met kippenvel.

Door mijn schuld heb ik hem niet alleen zn toekomst ontnomen, maar ook de rest van mn familie in een zwart donker gat gegooid.
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

De artsen vertelde weken of maanden later, (kan me verder niet veel herinneren van dat eerste jaar hoor, geen tijdsbesef van wat, waar en wanneer iets plaatsvond daarna.) dat door de warmte van het water de zuurstof in zn bloed heel snel op is geraakt. Als het koud water was geweest was zn hartje trager gaan kloppen en had hij een grotere kans gehad het wel te redden.
De gekste gedachten gaan dan door je hoofd, zo van; " waarom zijn ze mijn hart niet op komen halen voor hem dan" of: "als ze nou mijn slagaders op zijn aders hadden aangesloten, dan had mijn hart toch zijn bloedcirculatie van zuurstofrijkbloed kunnen voorzien."
Je gaat in sprookjes geloven op zo`n moment.

jee pepper, wat afgrijselijk

Oh Pepper wat een nachtmerrie zeg Wat een gruwelijke momenten. En dan het schuldgevoel er ook nog bij, alsof je al niet genoeg te lijden hebt van het verdriet je kind te moeten missen Hoe oud is Max geworden als ik vragen mag ?

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 12:09 schreef pepper_961 het volgende:
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.

Allejezus, wat een verhaal

Maar je kan als ouder niet 24/7 alert zijn, opvoeden is loslaten (en dus ook: alleen in de tuin laten spelen). 99 van de 100 keer gaat dat goed. Jullie hebben gewoon hele dikke vette pech gehad.

Mijn zoontje van net 3 mag sinds zijn verjaardag 'alleen' buiten spelen, dwz hij blijft voor het huis en ik kijk heel vaak. Maar tussen straat en vijver van de buren is geen hekje. Ook dat kan in potentie goed misgaan.

Mag ik een heel persoonlijke vraag stellen? Als je niet wilt antwoorden pepper dan is dat je goed recht hoor.
Wat ik me nou afvraag, hoe overleef je dit als echtpaar? Hoe overleef je die schuldgevoelens?

Pepper wat moet dit afschuwelijk voor je zijn zeg. Echt geen woorden voor....

Pepper, wat vreselijk. Ik kan me voorstellen dat je je (volgens mij overigens onterecht, zie post van anneja) schuldig voelt over wat er gebeurd is. Tegelijkertijd denk ik dat iedere ouder die zijn kind verliest, op wat voor manier dan ook, dat soort "wat als" gevoelens wel heeft. Hoe je je kind ook verliest, het is gewoon te afgrijselijk om te bevatten.

Pepper wat afschuwelijk

Ik bedenk het me ook vaak genoeg dat ongelukken in een klein hoekje zitten. 100 keer gaat het goed, maar het kan ook die ene keer mis gaan. Hoe kun je daar ooit mee leren leven met zo'n ongeluk. En al die schuld gevoelens enzovoorts

Pepper, wat een verschrikking

Wat een vreselijke nachtmerrie, Pepper

En Bar, ik kan me zo goed voorstellen dat je toch nog meer antwoorden wilt. Ik hoop dat de arts die voor je heeft.

Owww Pepper.....oowww, wat erg. Het eerste wat ik wil roepen is dat je toch wel moet weten rationeel gezien dat het neit jouw schuld was!! Dat als iemand had gezegd, "hee Pepper, als je nu je kind buitenlaat gaattie verdrinken"als je het had geweten dan had je het toch voorkomen??? Maar misschien is dat te rationeel, te gemakkelijk gedacht want ik kan me gewoonweg geen voorstelling maken van de peilloze diepte van het verdriet..ik durf er ook niet aan te denken.
Net als met Enzo onlangs; dat moeders even naar de deur gaat en Enzo verstrikt komt te raken in zijn kinderstoel....hoeveel momenten zouden er op een dag zijn dat je kind een ernstig ongeluk zou kunnen krijgen als..als...als... En voor sommigen komen al die 'alsen' samen en worden een tragedie. Asl ik toch iets kon zeggen om je schuldgevoelens weg te nemen... Ook al weet ik, als moeder zijnde, dat je je overal schuldig of verantwoordelijk voor voelt. Maar och toch, dit moet toch niet kunnen!

Pepper, wat vreselijk moeilijk wat jullie moesten meemaken. Ik vind het heel verdrietig voor jullie dat zoiets zomaar gebeurde.

_{Intussen zoek ik naar dat nieuwe woord dat nog niet bestaat. Een woord voor ouders die een kindje verloren. Moeilijk.}

Ik moet naar aanleiding van Peppers' verhaal aan twee verhalen denken:

verhaal 1: een heeele vage kennis van mij gaat op de fiets met haar zoontje van twee naar het winkelcentrum. Parkeert de fiets, zet kind op de grond, doet de boel op slot kijkt op: kind weg. In de sloot, verdronken....

Verhaal 2: Ouders gaan met vierjarig dochterjte naar Schiermonnikoog. In de drukte en chaos van de aankomst verliezen ze het kind uit het oog. Weg kind. Een alerte buschauffeur merkt dat een kind in zijn bus zonder familie is en belt in het centrum van het dorp met de plaatselijke politie. Het blijkt te gaan om het vierjarig meisje. Zij heeft zelfstandig de bus genomen....

Twee verhalen die me zo aangrepen, omdat een simpel slootje je het ergste verdriet aan kan doen, en die heeele grote zee, en al die auto's en al die slechte mensen op de wereld schijnbaar net geen grip hadden die dag op dat vierjarig meisje. Het is toch zo'n loterij, het leven.

ik ben wel eens een wees-moeder genoemd... Ik hou het gewoon op moeder, ik kan alleen niet meer moederen over dat ene overleden kind.

ow pepper, ow wat erg, wat vreselijk....

[ Bericht 100% gewijzigd door Sjeen op 21-08-2006 14:04:27 (Doe maar niet...) ]

Je blijft altijd moeder natuurlijk

Catootje, ja, je leest wel vaker zulke verhalen, dit weekend nog een vader die zijn kind aanreed Misschien zijn de schuldgevoelens haast nog wel erger dan het verdriet...

Sjeetje wat een lieve reacties allemaal.
Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.
Maar ik wilde toch mn verhaal wel kwijt, ook omdat ik toch erg de behoefte heb aan zo`n topic met mensen die hetzelfde verlies door moeten maken of zijdelings meemaken. Daarom vond ik ook dat ik dan wel met de billen bloot moest.

@Ladybos: Max is +/- 22 maanden geworden. ( 7 augustus '95 - 9 Juni '97 )

@anneja: Ik heb toch een soort van tweede kans gekregen. Ik heb nu een dochtertje van ruim 5.5 jaar. En ik merk dat ze minder vrijheid krijgt dan andere kinderen uit de buurt. Ze mag nu pas een rondje om het huis over de stoep, andere kinderen die iets jonger zijn dan zij mogen al oversteken. Mag zij pas als ze zes is. Heel begrijpelijk dat je zo voorzichtig bent, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn zeg ik altijd maar.

@Lois: Tuurlijk mag dat.
Ik denk dat we het tot nog toe overleefd hebben door elkaar los te laten wat betreft het "samen moeten praten". Uhm klinkt gek he? Ons werd verteld dat we samen "moesten blijven praten" maar dat konden we dus helemaal niet. We voelden en dachten heel verschillend over onze situatie. Gingen ook allebei heel verschillend door die verschillend periodes heen. Je moet wel praten, dat is wel belangrijk gebleken, alleen hoeft dat niet per se met elkaar....

Hij kon bv beter met mn zwager praten en ik beter met mn zus. Wat wel belangrijk is dat je elkaar, op wat voor manier dan ook, op de hoogte houdt van waar je op sommige momenten staat. Blijf ,zeg maar, naar elkaar roepen want anders drijf je te ver van elkaar af.
schuldgevoelens... die blijven gewoon. Alleen niet 24/7. Klinkt wazig misschien, maar op een gegeven moment kun je je gevoel daar omheen uitschakelen op momenten dat het niet uitkomt of niet aan kan.
(misschien weten andere *OVOK`s* wat ik daarmee bedoel? )
Maar iedere keer als er dan weer een kindje dood is gegaan, elke keer als je op fok leest of in het nieuws hoort dat er een kindje is verdronken. Dan voel je dat schuldgevoel wel weer omhoog komen. En zoals nu, dat ik erover verteld heb, voel ik het ook heus wel weer. Maar toch is mn behoefte om over hem te praten en op te scheppen over hoe schattig en leuk en grappig hij wel niet was groter.

( * ovok = ouders van overleden kind(eren))

@ Max: ( mooie naam )
Ik denk ook wel dat veel ouders met die vraag achterblijven. Ik had zelf ook wel dat ik dacht; 'waarom ik/wij waarom onze kleine?' Maar dan dacht ik; 'waarom ook niet...was het beter geweest als het een ander kind was overkomen ipv mijn/onze Max? Waarom zouden andere ouders wel die pech mogen hebben en ik niet?' Het is volstrekte willekeur. Het had dan wel ver van mijn bed geweest, maar dan hadden andere ouders hierin gezeten en dat had niet "beter" geweest. Elke keer weer verdrinken kindertjes en gaan kindertjes op wat voor andere manier dan ook dood en dat zal, vrees ik, altijd blijven gebeuren.

@ lewis: Ik ging eigenlijk maar gewoon door.... Voelde ik me ook schuldig om, omdat ik altijd had gedacht dat ik, zou mij ooit zoiets overkomen, ik er wel uit zou stappen. Maar daar had ik dus het lef niet voor.

@Bar: Meis hetzelfde geldt voor jou! Als je praten wil......
We zijn er allemaal voor je. Ik ben zo blij dat je dit topic opende joh!
Zoals ik al zei, praten is goed en het maakt niet uit tegen wie. Als je maar praat!

Verlies van jouw/jullie kleine thijs is helemaal wreed. Gewoon zomaar, geen oorzaak, geen uitslag helemaal niks. Ik weet tenminste nog hoe, wat en waarom.
Je hebt toch de hele film nodig om te proberen je nieuwe leven weer een soort van op te pakken. Nu missen jullie toch hele belangrijke stukjes van die film. Het is gewoon zo raar gegaan allemaal, er moeten toch ergens antwoorden op jullie vragen zijn.

@ catootje: Ik weet ook wel dat er soms een samenloop van dingen zijn die soms uitlopen in een enorm drama. Zoals met enzo ook, zoiets kun je gewoon niet bedenken dat dat mogelijk is! Maar zoals met Max, verdrinking, komt heel veel voor en zeker als je vlakbij water woont moet je daar op bedacht zijn. En ik heb zijn slimheid onderschat, dacht gewoon dat hij toch dat hekje niet open zou kunnen krijgen. Vergat daarmee, dat als hij op iets zou gaan staan, hij wel bij dat slot aan de buitenkant van het hek zou kunnen komen.

@belana: Aan wees-ouder hebben wij hier ook wel gedacht en toch was het het niet helemaal.
Die afkorting "ovok" klinkt natuurlijk ook voor geen meter, maar ik wist even zo gauw niks anders korts.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 12:43 schreef Bar_en_Mar het volgende:


Koortstuip 1x pwe 24 uur (Thijs heeft er meerdere gehad 5)Maar als de kinderarts mij dat nu zo kon vertellen, en toch denkt meer richting epileptie, waarom dan geen Eeg...

Weet je, ik denk dat dat is omdat ie 's avonds naar het ziekenhuis is gegaan (toch?) en hij toen redelijk goed de nacht in leek te gaan (toch?) en hij er vooral ter observatie was. Ze waren vast verder gaan kijken als hij er nog was geweest
En op zich komen meerdere stuipen achter elkaar niet al te vaak voor, maar heel erg vreemd is het natuurlijk ook weer niet. En in een ziekenhuis zien ze juist die gevallen waarschijnlijk meer (omdat kinderen die maar 1 keer een stuip hebben minder vaak ingestuurd worden) dus ondernemen ze niet meteen actie (als in: midden in de nacht EEG's gaan maken) bij een kind wat meerdere stuipen heeft gehad?

Ik zeg ook maar wat hoor, maar zoiets kan ik me voorstellen. En ik vind het zo zonde en zinloos dat jullie Thijs dood is, dat was toch helemaal de bedoeling niet? Daar krijg je toch niet zo'n mooi manneke voor, dat je hem nu alweer moet afgeven?

pepper, wat een verschrikkelijke nachtmerrie. toen wij hier net kwamen wonen (een plaats met heel veel slootjes, onze tuin grenst ook aan water) was er paar wijkjes verderop ook net zoiets gebeurd. ik heb 't bericht toen met angst en beven zitten lezen en ik heb 't ook eigenlijk helemaaaal niet op al dat water. het kan zo gemakkelijk mis gaan, inderdaad. en zo snel. brrr. onze tuin is nu goed beveiligd, maar zodra ze straks inderdaad alleen buiten mogen spelen, pff ik weet niet goed wanneer ik dat aan durf voor ze.
veel sterkte ermee, het lijkt me ook na 10 jaar nog een enorm moeilijk te dragen verlies.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 14:36 schreef pepper_961 het volgende:
Sjeetje wat een lieve reacties allemaal.
Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.

Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"

Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)

Pepper wat erg...
Vol ontsteltenis heb ik je verhaal gelezen. Vooral dat 'nee, nee, o god nee.' dat voel je gewoon. 9 van de 10 x gaat het goed, maar de ene keer dat het fout gaat gaat het ook goed fout. Dat schuldgevoel wat de rest van je leven naast het verdriet op je schouders ligt, vreselijk.
Las vanmorgen ook zoiets; een vader heeft zijn dochtertje overreden. Reed achteruit en had haar niet gezien. Meisje is overleden.
Vorige week nog zag het mannetje Léon niet en reed zachtjes achteruit. Dacht dat Léon nog bij de buurman stond, maar die stond net achter de auto. Gelukkig was ik erbij en gaf een klap op de auto.
Maar zo zie je maar, 2 bijna dezelfde verhalen maar met 2 totaal verschillende einden. Het is idd soms net een loterij.

Het broertje van mijn moeder is verdronken toen hij acht was, het was nog ver voor ik geboren was maar de angst voor water is bij ons met de paplepel ingegoten.
Joey ging ook pas alleen naar buiten hier toen hij een zwemdiploma had, we wonen erg dicht bij een sloot, hij loopt bijna achter het huis langs.
Verder heb ik Joey verteld dat er krokodillen in de sloot zaten, dat heeft hij heel lang geloofd en als we eens langs de sloot iemand zagen vissen, hoorde ik joey puffen : "Zo hee, mam, die durft".
Maar goed toen hij oud genoeg was om te beseffen dat er dus echt geen krokodillen zaten, was hij ook oud genoeg om wat beter te kunnen luisteren en hij kon zwemmen.

Overgens heeft mijn oma het ook nog steeds moeilijk met het overlijden van Cor, wel vind ze het fijn over hem te praten, ik voel me dan ook nooit bezwaard om vragen te stellen over hem.
Maar zelfs dan gaan de gesprekken best wel eens met een traan samen.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 14:50 schreef anneja het volgende:

[..]

Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"

Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)

Tja volgens mij heeft iedereen die dingen wel, ik kan er ook zo heel wat opnoemen.

Christan is ook een keer bijna onder mijn ogen verdronken. Hij had zo'n zogenaamd "veilig" zwempak aan, waarmee ze niet kunnen verdrinken. Binnen een minuut hing hij op zijn kop in het water met dat ding (ik praatte even met mijn vader). En het engste is, dat ze geen geluid maken als ze verdrinken, je hoort gewoon helemaal niks Dat zwempak is gelijk retour gegaan uiteraard. Voortaan gewoon armbandjes voor Christan, tot hij zijn zwemdiploma heeft. Zonder die dingen wil hij niet eens zwemmen.

Ik kan me zo voorstellen dat als je niet weet wat de oorzaak is van de dood van je kindje, het gewoon ondraagbaar is. Er moet toch een oorzaak zijn. Het kan toch niet zijn dat hij zomaar is overleden. Ga je dan niet ongelovelijk aan jezelf twijfelen of je niet iets gemist hebt?

Mooie topictitel!

Wilde even reageren op Bar_en_Mar, over het idee van dat schrift. Totaal iets anders, maar ik ben zelf een tijd lang erg depressief geweest en ik kon absoluut niet goed praten over mn gevoelens. Toen hebben mijn mama en ik een 'wc-schrift' gemaakt, waar we om de beurten (of als we zin hadden) een stukje naar elkaar in schreven.
Op papier is het makkelijker om je gevoelens te uiten, en alles ook voor jezelf (en de ander) op een rijtje te zetten.
Mij en mijn mama heeft het toen goed geholpen! Ik denk dat het een mooi idee is om te doen in de situatie waar jullie in zitten. Niet alleen kunnen jullie op deze manier gevoelens delen, het wordt ook makkelijker om je gevoelens te verwoorden en je maakt een soort dagboekje met elkaar, waar je altijd nog eens in terug kunt kijken. Mooie herinneringen aan jullie *thijs kunnen jullie er ook inschrijven. Het hoeven niet alleen moeilijke dingen te zijn natuurlijk!

Ik wil iedereen in dit topic, en erbuiten natuurlijk, in ieder geval heel veel sterkte toewensen.
Ooit zullen jullie je mooie engeltjes weer in de armen sluiten!

Op maandag 21 augustus 2006 17:19 schreef Bar_en_Mar het volgende:

quote:

Erover praten is idd een van de dingen die enorm helpen bij het verwerken.
En eerlijk waar ik pluk daar mijn vruchten nu van.
Ik stop het niet weg, als ze er naar vragen geef ik antwoord, als ze er niet naar vragen begin in er zelf wel over.

Herkenbaar ja, Ik heb het net zo gedaan. Je kunt inderdaad mensen alleen maar laten merken dat erover te praten valt als je er ook uit jezelf over begint. Ook heb ik, ongetwijfeld, mensen tig keer hetzelfde verteld, maar dat kon me eigenlijk niks schelen op dat moment.
Ik merkte ook dat het vertellen steeds een stukje beter ging en dat ik me daarna ook opgelucht voelde. En mensen durfde me ook steeds makkelijker vragen te stellen en dat vond ik heel erg fijn. Sommige vragen waren soms wat hard/confronterend maar dat vond ik niet erg. Liever dat ze vroegen dan dat ze ' het verhaal' voor zichzelf in gingen vullen.
En liever ook die vragen dan dat ze je als een melaatse gaan behandelen, dat deed meer pijn dan dat gevraag.

quote:

Dat er samen niet over kunnen praten herken ik ook, ik ben juist heel open voor mezelf en naar anderen toe
Mar daarin tegen is veel stiller, je moet echt door blijven vragen, tot de emoties zo hoog oplopen dat het ineens allemaal los komt.
Zeer gerichte vragen stellen en niet alleen maar vragen "wat is er"want dan krijg ik het standaard antwoord "dat weet je toch"
Dat was/is voor mij nog het moeilijkste, Wat is er toch.... en dan liep ik tegen die muur op.

Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.

quote:

Toevallig vanmorgen ook eens aangekaart bij de psych die het eigenlijk ook al meteen opmerkte, hij raad ons nu aan om een schrift bij te houden en daarin onze emoties op te schrijven, en dat van elkaar te lezen.
Of idd die confrontatie met Mar aan blijven gaan, met hoogoplopende emoties.

Dat is ook een onwijs goede tip zeg! Ik wou dat ik dat toen had kunnen bedenken.
Dat is inderdaad de perfecte manier om elkaar toch op de hoogte te houden over hoe je je voelt.
Mn man en ik hebben op een gegeven moment lopen emmeren met metaforen om elkaar toch duidelijk te maken over hoe en wat. we konden elkaar anders gewoon niet begrijpen, raar he.

quote:

het is zwaar en moeilijk...

I know meis.

[ Bericht 6% gewijzigd door pepper_961 op 23-08-2006 09:39:23 ]

Ik moet zo huilen om je verhaal Pepper. Vreselijk, verschrikkelijk... Wat een pijn. En ik geloof niet dat er ook maar 1 moeder hier boos op je zou zijn. Want voor iedereen is dit de grootste angst, en het kan mij ook gebeuren.
Onze straat is een soort van eilandje, omgeven door water. Alleen te bereiken door 2 brugjes. En ik geloof dat ik nu het 'krokodillen in het water'verhaal maar over ga nemen...

Boos worden op je, Pepper? Nee, alleen maar heel verdrietig dat je Max hebt verloren en dat je dat de rest van je leven mee moet dragen

Pepper kwaad worden op de nachmerrie van elke ouder die bij jou werkelijkheid is geworden? Nee dat kan ik niet. Je hebt verdriet en schuldgevoel tegelijk en dat is vreselijk zwaar.
Je weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit, maar dat het jou hoekje is had je niet kunnen voorzien.
Ik vind je een sterke vrouw als ik je verhaal zo lees.

Volgens mij is verdrinking ook doodsoorzaak nummer 1 in nederland?
(correct me if i`m wrong. )

Dat is ook nog een reden waarom ik mn verhaal toch verteld heb.
Je wilt toch ook de mensen nog eens extra waarschuwen, je weet wel dat de mensen van dat gevaar afweten maar toch....keertje nog eens waarschuwen kan zeker geen kwaad.

Zo hoorde ik bv van iemand die, door ons verhaal, een schutting in zn tuin geplaatst heeft met verticale planken om ook nog te voorkomen dat het hek als "trap" gebruikt kan worden. Die mensen hebben een sloot vlak achter het huis lopen. Dan denk ik gelukkig, weer een kindje dat een kleinere kans maakt om in het water te belanden.
Of, in diezelfde fatale week nog, de buren van mn ouders die meteen een metalen rooster in hun vijver hadden gemaakt.
Kregen ze nog commentaar op ook van de buren van weer 2 huizen verder.
"Ga je zo`n lelijk rooster in die mooie vijver doen, dat is toch geen gezicht?!"
"nee, je kind op zijn/haar buik dood in je vijver zien drijven is een leuk gezicht wou je zeggen!!"
Pissed was hij.

Sjeez! Als ik zo al die voorbeelden lees van Dutchie, die gelukkig òòk bij de auto stond, en rewimo ,die optijd naar Christan keek, en al die voorbeelden die Anneja opnoemde. En ook allemaal net aan goed gegaan. Hoe flinter dun is die scheidingslijn dan tussen een goeie afloop en een compleet drama he?! Dat zie je vooral ook heel goed aan het voorbeeld van Dutchie: Een week geleden Léon bijna onder de auto en een week later een klein meisje die er wel onderkomt.

Inderdaad net een loterij dus.....

Bij ons liep die bewuste avond ook eigenlijk anders dan anders.
De buurvrouw die verderop op de hoek woonde zat altijd in dr keuken naar buiten te kijken, die avond niet.
De buurman direct naast ons zat elke avond te vissen, die avond niet.
De buren daarnaast zaten altijd wel met dat hete weer in de achtertuin, die avond niet......

Zul je altijd zien, nèt die avond... En verdrinken gaat geluidloos, dat is het verraderlijke eraan. Bij een ongeluk of een val is er geluid, kinderen die verdrinken maken helemaal geen geluid, ze geven zich als het ware zonder slag of stoot over aan het water. Overigens een mechanisme dat ze (met name in koud water) kan redden, omdat ze dan geen water binnenkrijgen. Maar het ontdekkingsrisico (weet geen beter woord) neemt daardoor dramatisch af...

Je zei zelf al dat die kleintjes slimmer zijn dan je denkt. En de lijn is idd dun.
Bij Djen was Dino de lijn, hij heeft haar gered. Ze had een deur open gekregen en bruggetje opgfelopen en de provinciale weg over gestoken. De mensen die remden dede dat omdat ze Dino zagen, niet om het kleine blonde meisje want die had niemand gezien.

Die kleintjes zijn zo snel, weten zoveel meer en als ouder kan je echt niet alles in de gaten houden. Door jou verhaal gaan mensen na denken en zorgen ervoor dat de omgeving veiliger word, dat het uiterlijk van de vijver niet meer uitmaakt, als hij maar veilig is.

Pff. Pepper. Tranen over mijn gezicht bij het lezen van je verhaal. Wat een enorme pijn moet dat geven.
Ik weet hoe mijn hart werd dichtgeknepen toen ik op een braderie Fleur kwijt was. En hoe opglucht toen ze alleen maar naar papa was gelopen....Alle doemscenario's waren al in mijn hoofd gepaseerd, maar ik heb geluk gehad.

En misschien is een sterrenkijker een mooie benaming voor ouders die hun kindje verloren hebben.

oh jak, doet mij gelijk weer denken aan dat Maxim in mei ons was "ontglipt". dit had ons ook kunnen overkomen met die singel voor de deur
wat een afschuwelijk verhaal Pepper, en boos zijn op je zou ik niet kunnen hoor. zulke dingen gebeuren nu eenmaal, hoe erg het ook is, en hoe goed je ook je best doet om het te voorkomen.
dikke knuf for you en
en ook Bar natuurlijk een dikke knuf en


ik was ook blij om te horen pas geleden van mijn opa dat hij volgend jaar gaas rond zn vijver gaat zetten puur voor de veiligheid. en zo vaak zit ik daar nu ook weer niet.


en mijn neefje is ook verdronken (manneke was 7). ze waren met de familie gaan zwemmen, 2 ouders en 5 kinderen. en hij was aan de aandacht ontsnapt en naar het diepe gegaan. helaas had het mannetje geen zwemdiploma en konden ze hem van de bodem afhalen

Nachten kunnen zo erg zijn, he Bar. Een advies heb ik niet voor je. Ik begreep dat je naar een psycholoog ging? Dat is denk ik het beste wat je kunt doen, maar dat is op de lange termijn. Op de korte termijn zou ik echt niks weten. Hou vol, meid.

Ja, tegen die stilte heb ik wel een tip. Ik heb ook jaren gehad dat ik 's nachts niet kon slapen wegens van alles en nog wat. En die stilte kon ik ook niet tegen. Uiteindelijk ben ik gaan slapen met een koptelefoon met muziek op. Dat werkte voor mij goed. Toen de kinderen geboren waren durfde ik dat niet meer (bang dat ik de kinderen niet kan horen) en nu zet ik 's avonds de televisie aan. Ik ken alle Tell-Sell reclames uit mijn hoofd, maar het helpt goed genoeg tegen de stilte.

De nachten zijn zo zwaar... en dan lig je maar te luisteren naar de stilte en ondertussen heb je té veel tijd om na te denken.
Bar

Tips kan niemand je geven denk ik... het is iets wat tijd nodig heeft, jij zelf moet de rust weer kunnen vinden.

Oh Pepper; wat een afschuwelijk, ongelofelijk verdrietig verhaal! Wat een horrorscenario. De rillingen lopen me over de rug. Ik kan er gewoon niks zinnigs over zeggen. Dikke

Ik heb nu en dan eens in dit topic en het andere topic over *Thijs gelezen. Ik vond het moeilijk om wat te schrijven, mijn oudste zoon heet nl ook Thijs. Maar nu ik het verhaal van Pepper heb gelezen en hoe afschuwelijk de nachten zijn voor Mar, moet ik wat laten horen. Maar wat kun je zeggen? Mijn hart huilt en ook op mijn wangen wat tranen. De grootste nachtmerrie van een ouder, voor jullie de afgrijselijke waarheid. Sterkte en kracht wensen lijkt zo banaal, maar tot mijn frustratie zijn dat de enige woorden die een fractie kunnen overbrengen van wat ik bedoel.

En wat bijzonder om ook over Mink te lezen hier. Zijn verhaal heb ik toentertijd wel meegekregen via BabyBrabbel...

Bar geen oplossing voor je nachtrust dus alleen een . Goed, dat je het ritme wilt behouden, maar niet slapen is ook funest voor je. Misschien is geluid toch een optie voor je. Maar, ik lees dat het vooral de paniekaanvallen zijn die je zo moe maken....ik weet het niet...

Zou het een manier zijn als je jezelf kunt leren ontspannen. Ik heb hier een cd liggen met ontspannings oefeningen. Duurt maar 9 minuten maar daarmee ga je dus door je lichaam heen en langzaamaan ontspan je al je spieren. Ik viel er de eerste keer bij in slaap. Als je wil stuur ik je wel een kopietje op.

Of is het een idee om inderdaad muziek te zoeken waardoor je ontspant. (Enigma is wel een goeie, werkte bij mij heel goed). Maar daar moet je wel van houden. Ja en ik denk ook dat het tijd kost met dat slapen s'nachts. Er gaat zoveel door je heen en de onrust zal misschien ook wel te maken hebben met dat je eigenlijk geen antwoorden hebt gekregen op je vragen over Thijs zijn dood.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 23:42 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Hoe gingen/gaan jullie met de nachten om?

Ik slaap niet meer snachts, althans niet voor 4en...
De nachten zijn voor mij een "ramp"
Ik kan moe zijn zo ontzettend moe zijn en op de bank slapen achter de laptop, maar zodra ik mijn bedje in kruip en wil gaan slapen, gaat het fout...

Een verkeerde beweging van Mar naast me en ik zit in panniek recht overeind in bed ( Gaat het helemaal in panniek roepend)
Een verkeerde beweging van de Kat en weer in panniek overeind.
Overal kom ik "stuipjes"tegen.
Laat mij niet zomaar schrikken of ik schiet in panniek.

Vanmorgen werd ik wakker met een rot gevoel, ik had over Thijs gedroomd dat hij zoveel stuipjes had, en dat we hem niet konden redden ofzo, ik weet het niet precies meer.
Het is een ramp smorgens val ik in slaap, en dan voor een paar uur want daarna wil ik eruit om in mijn ritme te blijven.(2 halve dagen werken)

Pillen enzo wil ik niet, en rustgevers kan ik niet goed tegen.

ongelooflijk maar waar, maar ik heb altijd kunnen slapen,
vond ik ook wel vreemd hoor.
Zodra mn hoofd mn kussen raakte was ik al heel gauw in slaap ook.
Ik wou dat ik tips had voor je.
Ik kan me ook wel vinden in wat de anderen voorstelden om het met zachte muziek te proberen.
Misschien, als het lukt, van die ontspannings oefeningen erbij waarbij je in je hoofd elke stukje van je lichaam bewust helemaal zwaar en in slaap maakt? Had ik toen op zwangerschapsgym geleerd en dan lagen we al gauw ronkend en kwijlend op die matjes.

Pepper, mag ik je wat vragen? Als je niet wilt antwoorden ook prima. Maar waar ik mee zit is of jouw zoontje in je hoofd/gedachten met je is meegegroeid of dat je 'm nog steeds als klein mannetje ziet. En als ie is meegegroeid, hoe komt dan tot stand hoe hij er nu uitziet? Ik druk me wat ongelukkig uit, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2006 10:17 schreef Jezusteropeenhoutvlot het volgende:
Pepper, mag ik je wat vragen? Als je niet wilt antwoorden ook prima. Maar waar ik mee zit is of jouw zoontje in je hoofd/gedachten met je is meegegroeid of dat je 'm nog steeds als klein mannetje ziet. En als ie is meegegroeid, hoe komt dan tot stand hoe hij er nu uitziet? Ik druk me wat ongelukkig uit, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Tuurlijk mag je dat vragen, ik vind het ook helemaal geen gekke vraag hoor.

Ik heb mezelf eigenlijk vanaf het begin af aan voorgehouden dat Max in mn hoofd "mee laten groeien" geen zin had.
Ik had het gevoel dat ik mezelf daar helemaal gek mee zou maken als ik dat zou gaan doen.
Hij is dus voor mij nog steeds die dreumes van 22 maandjes.
Ik had soms zelfs dat als mensen me dan vroegen; "hoe oud zou Max nu geweest zijn eigenlijk?" dat ik echt goed na moesten denken.

Heel soms eens dat ik wel probeer te bedenken hoe hij zou kunnen zijn geweest ongeveer nu, maar ik kan het me gewoon echt helemaal niet voorstellen.
Ik kan een klein beetje gokken misschien maar dat zou dan aan de hand van die, bijna twee jaartjes die hij geleefd heeft, moeten gaan. Kinderen kunnen zò veranderen als ze ouder worden, dat nu proberen te bedenken hoe en wat toch ook niets zegt.

Ik vond hem een slim ventje, logisch natuurlijk , en hij had humor en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Hij hield me al heel vroeg een spiegel voor en als ik dat vergelijk met mn dochtertje is zij pas later begonnen met mij duidelijk maken dat ze dingen soms niet eerlijk vindt.
Verder was hij een typisch leeuwtje, stond graag in de belangstelling en stal graag de show.
Hij kon soms het bloed onder mn nagels vandaan halen, maar ook was hij heel zacht en teder in z`n doen en laten. Een beetje een charmeurtje zal maar zeggen.
Maar goed, zo was hij dan in elk geval en daar gaat eigenlijk om.
Hij was gewoon cool en stoer en grappig en lief tegelijk.

Zou hij nog zo zijn, als hij was blijven leven? geeeeeeen idee! Wel zeiden we toen altijd "Max wordt later een hartenbreker", alleen met dat "later" zaten we dus fout maar met "hartenbreker" zaten we er niet naast, hij heeft een hoop harten gebroken met zijn overlijden.

Dank je wel. Ik wil je graag nog zeggen dat ik het heel erg vind dat je bang moet zijn voor de eventuele reacties op je verdrietige verhaal hier op Fok! En waarschijnlijk terecht, als ik af en toe de gemiddelde reactie op zulk soort berichten lees. Dat zijn dan volgens mij wel mensen die zelf geen kinderen hebben, die hebben vaak geen flauw benul van hoe dat is. Gelukkig hoef je daar in dit forum niet bang voor te zijn. Ik wens je heel veel sterkte toe om het gemis van je mannetje te kunnen blijven dragen en ook ik ben er zeker van dat jullie elkaar eens terug zullen zien.

Pepper, ik heb je verhaal al een paar dagen geleden gelezen, wist toen niet te reageren omdat ik té geschokt was...maar ik wil je nog wel even laten weten dat ik het verschrikkelijk vind wat jullie hebben meegemaakt...
Het maakte mij ook weer alert op dingen als 'laat een peuter die houdt van klimmen niet alleen in de tuin met alleen een laag tuinhekje' (wij hebben een drukke weg met veel vrachtwagens voor de deur)...
Ontroerend om je beschrijving van hem te lezen. Dank je wel voor je open reacties. Ik vind dat het heel wat waard is dat je hier zo open over bent (en Bar ook) omdat het heel veel duidelijk maakt...

Mijn broer en schoonzusje hebben begin deze maand hun dochtertje verloren, onverwacht. Ook bij haar is uitgebreid onderzoek gedaan en het bleek dat ze een aangeboren (zeldzame) darmafwijking had.

In de krant hebben mijn zussen en ik de volgende tekst als advertentie geplaatst:

Als een zuchtje wind
op een stille zomernacht
ben je onverwacht van ons heengegaan
jij lieve kleine meid
met je heerlijke lach
zo zullen we je blijven herinneren
Wij sluiten jou voor altijd in ons hart

Volgende week zaterdag zou ze drie jaar worden. Die verjaardag komt dus al zeer snel.
Mijn broer en schoonzus zijn zeer gelovige mensen: zij zijn er dus van overtuigd dat God mijn nichtje heeft 'gehaald' en dat het haar tijd was.

Op de dag van haar overlijden belde ik naar mijn broer. Snikkend aan de telefoon zei hij toen: 'Ons geloof is heel sterk, maar dit is toch wel een hele zware slag'. Toch is het zo dat zij veel kracht uit het geloof putten, juist omdat ze geloven dat mijn nichtje nu op een plek is waar vrede en liefde is, én dat zij elkaar ooit weer terug zullen zien bij God.

Alhoewel ik zelf niet op die manier geloof, vind ik het een wonder om te zien dat zij, ondanks dit grote verdriet, zoveel kracht hieruit halen. Ontroerend ook.

Mijn nichtje had nog een ouder broertje van vijf jaar. Het is erg verbazingwekkend om te zien hoe hij om gaat met de dood van zijn zusje. Hij heeft haar kistje helpen dichtschroeven. Op de begraafplaats droegen de beide opa's en twee ooms het kistje. Maar mijn kleine neefje liep er achter en deed zijn best ook te helpen met het dragen. . Alsof hij zo graag zijn zusje tot op het laatst wilde helpen en bijstaan. Als je dat ziet, ga je echt kapot van binnen.

Onze familie was al best hecht, maar nu is het helemaal bijzonder. Ik ben zo blij dat we er open over praten met elkaar, samen kunnen huilen maar ook samen kunnen lachen (wat dat is soms ook heel hard nodig). Dat gun ik iedereen die dit meemaakt: mensen om je heen die je bijstaan en die je, als je dat nodig vindt, ook kunt wegsturen omdat je alleen wilt zijn.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 23:52 schreef Bar_en_Mar het volgende:


De nachten zijn ook zo stil

Ik was juist iemand die gek was op de nahten toen Mink net geboren en overleden was. Heerlijk vond ik het om in de tuin te gaan zitten en niks te doen, even niks, geen gezeur, geen vragen, geen mensen die over hun woorden struikelde, gewoon even hardop vloeken, janken of gewoon niks. Maar wij hadden René natuurlijk ook nog rond hobbelen, zodat ons gewone leven ook door ging.

Wat ik wel vervelend vond was een andere stillte. De stilte van mensen om je heen als alles achter de rug is.

De meeste op fok kennen ons verhaal wel, en verder heb ik in zo'n nacht als hierboven ooit eens een 'website' in elkaar zitten draaien. Vol schrijffouten en een beetje warrig en rommelig maar precies zoals ik me toen voelde. Mink

ik ben het volgende gedichtje lang geleden tegengekomen.
Mag ik het voor jullie neerzetten?
Voor Bar_en_Mar, voor Pepper_961, voor Moussy en voor alle andere vaders en moeders die het liefste wat ze hadden verloren hebben.


Ik staar omhoog en zoek naar jou
in het donker van de nacht
ik stel mij voor dat jij daar bent
en gewoon tegen mij lacht.
Ik zie je niet, ik hoor je niet
ik voel alleen gemis
en toch ben ik er zeker van
dat daar boven mij iets is.
ik staar omhoog en denk aan jou
sluit mijn ogen een moment
zie ineens jouw lieve lach
en voel dat jij dicht bij me bent.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 09:31 schreef pepper_961 het volgende:
Op maandag 21 augustus 2006 17:19 schreef Bar_en_Mar het volgende:


Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.

Wat goed zeg, gelukkig maar.
Bij ons heeft het geleid tot een fikse barst die nooit meer te lijmen is geweest.
Vanaf dat we weer samen thuis waren heeft ie er nooit meer over willen praten, want dan "ging het t snelste over" volgens hem, ik heb hem dat nooit meer uit zijn hoofd kunnen praten.

Goed topic Bar!

Bluezz, dat lijkt me heel naar, als je niet samen kunt praten over wat er gebeurd is...