Ouders van Prachtige Engeltjes...

Pepper, wat een verschrikking

Wat een vreselijke nachtmerrie, Pepper

En Bar, ik kan me zo goed voorstellen dat je toch nog meer antwoorden wilt. Ik hoop dat de arts die voor je heeft.

Owww Pepper.....oowww, wat erg. Het eerste wat ik wil roepen is dat je toch wel moet weten rationeel gezien dat het neit jouw schuld was!! Dat als iemand had gezegd, "hee Pepper, als je nu je kind buitenlaat gaattie verdrinken"als je het had geweten dan had je het toch voorkomen??? Maar misschien is dat te rationeel, te gemakkelijk gedacht want ik kan me gewoonweg geen voorstelling maken van de peilloze diepte van het verdriet..ik durf er ook niet aan te denken.
Net als met Enzo onlangs; dat moeders even naar de deur gaat en Enzo verstrikt komt te raken in zijn kinderstoel....hoeveel momenten zouden er op een dag zijn dat je kind een ernstig ongeluk zou kunnen krijgen als..als...als... En voor sommigen komen al die 'alsen' samen en worden een tragedie. Asl ik toch iets kon zeggen om je schuldgevoelens weg te nemen... Ook al weet ik, als moeder zijnde, dat je je overal schuldig of verantwoordelijk voor voelt. Maar och toch, dit moet toch niet kunnen!

Pepper, wat vreselijk moeilijk wat jullie moesten meemaken. Ik vind het heel verdrietig voor jullie dat zoiets zomaar gebeurde.

_{Intussen zoek ik naar dat nieuwe woord dat nog niet bestaat. Een woord voor ouders die een kindje verloren. Moeilijk.}

Ik moet naar aanleiding van Peppers' verhaal aan twee verhalen denken:

verhaal 1: een heeele vage kennis van mij gaat op de fiets met haar zoontje van twee naar het winkelcentrum. Parkeert de fiets, zet kind op de grond, doet de boel op slot kijkt op: kind weg. In de sloot, verdronken....

Verhaal 2: Ouders gaan met vierjarig dochterjte naar Schiermonnikoog. In de drukte en chaos van de aankomst verliezen ze het kind uit het oog. Weg kind. Een alerte buschauffeur merkt dat een kind in zijn bus zonder familie is en belt in het centrum van het dorp met de plaatselijke politie. Het blijkt te gaan om het vierjarig meisje. Zij heeft zelfstandig de bus genomen....

Twee verhalen die me zo aangrepen, omdat een simpel slootje je het ergste verdriet aan kan doen, en die heeele grote zee, en al die auto's en al die slechte mensen op de wereld schijnbaar net geen grip hadden die dag op dat vierjarig meisje. Het is toch zo'n loterij, het leven.

ik ben wel eens een wees-moeder genoemd... Ik hou het gewoon op moeder, ik kan alleen niet meer moederen over dat ene overleden kind.

ow pepper, ow wat erg, wat vreselijk....

[ Bericht 100% gewijzigd door Sjeen op 21-08-2006 14:04:27 (Doe maar niet...) ]

Je blijft altijd moeder natuurlijk

Catootje, ja, je leest wel vaker zulke verhalen, dit weekend nog een vader die zijn kind aanreed Misschien zijn de schuldgevoelens haast nog wel erger dan het verdriet...

Sjeetje wat een lieve reacties allemaal.
Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.
Maar ik wilde toch mn verhaal wel kwijt, ook omdat ik toch erg de behoefte heb aan zo`n topic met mensen die hetzelfde verlies door moeten maken of zijdelings meemaken. Daarom vond ik ook dat ik dan wel met de billen bloot moest.

@Ladybos: Max is +/- 22 maanden geworden. ( 7 augustus '95 - 9 Juni '97 )

@anneja: Ik heb toch een soort van tweede kans gekregen. Ik heb nu een dochtertje van ruim 5.5 jaar. En ik merk dat ze minder vrijheid krijgt dan andere kinderen uit de buurt. Ze mag nu pas een rondje om het huis over de stoep, andere kinderen die iets jonger zijn dan zij mogen al oversteken. Mag zij pas als ze zes is. Heel begrijpelijk dat je zo voorzichtig bent, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn zeg ik altijd maar.

@Lois: Tuurlijk mag dat.
Ik denk dat we het tot nog toe overleefd hebben door elkaar los te laten wat betreft het "samen moeten praten". Uhm klinkt gek he? Ons werd verteld dat we samen "moesten blijven praten" maar dat konden we dus helemaal niet. We voelden en dachten heel verschillend over onze situatie. Gingen ook allebei heel verschillend door die verschillend periodes heen. Je moet wel praten, dat is wel belangrijk gebleken, alleen hoeft dat niet per se met elkaar....

Hij kon bv beter met mn zwager praten en ik beter met mn zus. Wat wel belangrijk is dat je elkaar, op wat voor manier dan ook, op de hoogte houdt van waar je op sommige momenten staat. Blijf ,zeg maar, naar elkaar roepen want anders drijf je te ver van elkaar af.
schuldgevoelens... die blijven gewoon. Alleen niet 24/7. Klinkt wazig misschien, maar op een gegeven moment kun je je gevoel daar omheen uitschakelen op momenten dat het niet uitkomt of niet aan kan.
(misschien weten andere *OVOK`s* wat ik daarmee bedoel? )
Maar iedere keer als er dan weer een kindje dood is gegaan, elke keer als je op fok leest of in het nieuws hoort dat er een kindje is verdronken. Dan voel je dat schuldgevoel wel weer omhoog komen. En zoals nu, dat ik erover verteld heb, voel ik het ook heus wel weer. Maar toch is mn behoefte om over hem te praten en op te scheppen over hoe schattig en leuk en grappig hij wel niet was groter.

( * ovok = ouders van overleden kind(eren))

@ Max: ( mooie naam )
Ik denk ook wel dat veel ouders met die vraag achterblijven. Ik had zelf ook wel dat ik dacht; 'waarom ik/wij waarom onze kleine?' Maar dan dacht ik; 'waarom ook niet...was het beter geweest als het een ander kind was overkomen ipv mijn/onze Max? Waarom zouden andere ouders wel die pech mogen hebben en ik niet?' Het is volstrekte willekeur. Het had dan wel ver van mijn bed geweest, maar dan hadden andere ouders hierin gezeten en dat had niet "beter" geweest. Elke keer weer verdrinken kindertjes en gaan kindertjes op wat voor andere manier dan ook dood en dat zal, vrees ik, altijd blijven gebeuren.

@ lewis: Ik ging eigenlijk maar gewoon door.... Voelde ik me ook schuldig om, omdat ik altijd had gedacht dat ik, zou mij ooit zoiets overkomen, ik er wel uit zou stappen. Maar daar had ik dus het lef niet voor.

@Bar: Meis hetzelfde geldt voor jou! Als je praten wil......
We zijn er allemaal voor je. Ik ben zo blij dat je dit topic opende joh!
Zoals ik al zei, praten is goed en het maakt niet uit tegen wie. Als je maar praat!

Verlies van jouw/jullie kleine thijs is helemaal wreed. Gewoon zomaar, geen oorzaak, geen uitslag helemaal niks. Ik weet tenminste nog hoe, wat en waarom.
Je hebt toch de hele film nodig om te proberen je nieuwe leven weer een soort van op te pakken. Nu missen jullie toch hele belangrijke stukjes van die film. Het is gewoon zo raar gegaan allemaal, er moeten toch ergens antwoorden op jullie vragen zijn.

@ catootje: Ik weet ook wel dat er soms een samenloop van dingen zijn die soms uitlopen in een enorm drama. Zoals met enzo ook, zoiets kun je gewoon niet bedenken dat dat mogelijk is! Maar zoals met Max, verdrinking, komt heel veel voor en zeker als je vlakbij water woont moet je daar op bedacht zijn. En ik heb zijn slimheid onderschat, dacht gewoon dat hij toch dat hekje niet open zou kunnen krijgen. Vergat daarmee, dat als hij op iets zou gaan staan, hij wel bij dat slot aan de buitenkant van het hek zou kunnen komen.

@belana: Aan wees-ouder hebben wij hier ook wel gedacht en toch was het het niet helemaal.
Die afkorting "ovok" klinkt natuurlijk ook voor geen meter, maar ik wist even zo gauw niks anders korts.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 12:43 schreef Bar_en_Mar het volgende:


Koortstuip 1x pwe 24 uur (Thijs heeft er meerdere gehad 5)Maar als de kinderarts mij dat nu zo kon vertellen, en toch denkt meer richting epileptie, waarom dan geen Eeg...

Weet je, ik denk dat dat is omdat ie 's avonds naar het ziekenhuis is gegaan (toch?) en hij toen redelijk goed de nacht in leek te gaan (toch?) en hij er vooral ter observatie was. Ze waren vast verder gaan kijken als hij er nog was geweest
En op zich komen meerdere stuipen achter elkaar niet al te vaak voor, maar heel erg vreemd is het natuurlijk ook weer niet. En in een ziekenhuis zien ze juist die gevallen waarschijnlijk meer (omdat kinderen die maar 1 keer een stuip hebben minder vaak ingestuurd worden) dus ondernemen ze niet meteen actie (als in: midden in de nacht EEG's gaan maken) bij een kind wat meerdere stuipen heeft gehad?

Ik zeg ook maar wat hoor, maar zoiets kan ik me voorstellen. En ik vind het zo zonde en zinloos dat jullie Thijs dood is, dat was toch helemaal de bedoeling niet? Daar krijg je toch niet zo'n mooi manneke voor, dat je hem nu alweer moet afgeven?

pepper, wat een verschrikkelijke nachtmerrie. toen wij hier net kwamen wonen (een plaats met heel veel slootjes, onze tuin grenst ook aan water) was er paar wijkjes verderop ook net zoiets gebeurd. ik heb 't bericht toen met angst en beven zitten lezen en ik heb 't ook eigenlijk helemaaaal niet op al dat water. het kan zo gemakkelijk mis gaan, inderdaad. en zo snel. brrr. onze tuin is nu goed beveiligd, maar zodra ze straks inderdaad alleen buiten mogen spelen, pff ik weet niet goed wanneer ik dat aan durf voor ze.
veel sterkte ermee, het lijkt me ook na 10 jaar nog een enorm moeilijk te dragen verlies.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 14:36 schreef pepper_961 het volgende:
Sjeetje wat een lieve reacties allemaal.
Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.

Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"

Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)

Pepper wat erg...
Vol ontsteltenis heb ik je verhaal gelezen. Vooral dat 'nee, nee, o god nee.' dat voel je gewoon. 9 van de 10 x gaat het goed, maar de ene keer dat het fout gaat gaat het ook goed fout. Dat schuldgevoel wat de rest van je leven naast het verdriet op je schouders ligt, vreselijk.
Las vanmorgen ook zoiets; een vader heeft zijn dochtertje overreden. Reed achteruit en had haar niet gezien. Meisje is overleden.
Vorige week nog zag het mannetje Léon niet en reed zachtjes achteruit. Dacht dat Léon nog bij de buurman stond, maar die stond net achter de auto. Gelukkig was ik erbij en gaf een klap op de auto.
Maar zo zie je maar, 2 bijna dezelfde verhalen maar met 2 totaal verschillende einden. Het is idd soms net een loterij.

Het broertje van mijn moeder is verdronken toen hij acht was, het was nog ver voor ik geboren was maar de angst voor water is bij ons met de paplepel ingegoten.
Joey ging ook pas alleen naar buiten hier toen hij een zwemdiploma had, we wonen erg dicht bij een sloot, hij loopt bijna achter het huis langs.
Verder heb ik Joey verteld dat er krokodillen in de sloot zaten, dat heeft hij heel lang geloofd en als we eens langs de sloot iemand zagen vissen, hoorde ik joey puffen : "Zo hee, mam, die durft".
Maar goed toen hij oud genoeg was om te beseffen dat er dus echt geen krokodillen zaten, was hij ook oud genoeg om wat beter te kunnen luisteren en hij kon zwemmen.

Overgens heeft mijn oma het ook nog steeds moeilijk met het overlijden van Cor, wel vind ze het fijn over hem te praten, ik voel me dan ook nooit bezwaard om vragen te stellen over hem.
Maar zelfs dan gaan de gesprekken best wel eens met een traan samen.

quote:

Op maandag 21 augustus 2006 14:50 schreef anneja het volgende:

[..]

Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"

Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)

Tja volgens mij heeft iedereen die dingen wel, ik kan er ook zo heel wat opnoemen.

Christan is ook een keer bijna onder mijn ogen verdronken. Hij had zo'n zogenaamd "veilig" zwempak aan, waarmee ze niet kunnen verdrinken. Binnen een minuut hing hij op zijn kop in het water met dat ding (ik praatte even met mijn vader). En het engste is, dat ze geen geluid maken als ze verdrinken, je hoort gewoon helemaal niks Dat zwempak is gelijk retour gegaan uiteraard. Voortaan gewoon armbandjes voor Christan, tot hij zijn zwemdiploma heeft. Zonder die dingen wil hij niet eens zwemmen.

Ik kan me zo voorstellen dat als je niet weet wat de oorzaak is van de dood van je kindje, het gewoon ondraagbaar is. Er moet toch een oorzaak zijn. Het kan toch niet zijn dat hij zomaar is overleden. Ga je dan niet ongelovelijk aan jezelf twijfelen of je niet iets gemist hebt?

Mooie topictitel!

Wilde even reageren op Bar_en_Mar, over het idee van dat schrift. Totaal iets anders, maar ik ben zelf een tijd lang erg depressief geweest en ik kon absoluut niet goed praten over mn gevoelens. Toen hebben mijn mama en ik een 'wc-schrift' gemaakt, waar we om de beurten (of als we zin hadden) een stukje naar elkaar in schreven.
Op papier is het makkelijker om je gevoelens te uiten, en alles ook voor jezelf (en de ander) op een rijtje te zetten.
Mij en mijn mama heeft het toen goed geholpen! Ik denk dat het een mooi idee is om te doen in de situatie waar jullie in zitten. Niet alleen kunnen jullie op deze manier gevoelens delen, het wordt ook makkelijker om je gevoelens te verwoorden en je maakt een soort dagboekje met elkaar, waar je altijd nog eens in terug kunt kijken. Mooie herinneringen aan jullie *thijs kunnen jullie er ook inschrijven. Het hoeven niet alleen moeilijke dingen te zijn natuurlijk!

Ik wil iedereen in dit topic, en erbuiten natuurlijk, in ieder geval heel veel sterkte toewensen.
Ooit zullen jullie je mooie engeltjes weer in de armen sluiten!

Op maandag 21 augustus 2006 17:19 schreef Bar_en_Mar het volgende:

quote:

Erover praten is idd een van de dingen die enorm helpen bij het verwerken.
En eerlijk waar ik pluk daar mijn vruchten nu van.
Ik stop het niet weg, als ze er naar vragen geef ik antwoord, als ze er niet naar vragen begin in er zelf wel over.

Herkenbaar ja, Ik heb het net zo gedaan. Je kunt inderdaad mensen alleen maar laten merken dat erover te praten valt als je er ook uit jezelf over begint. Ook heb ik, ongetwijfeld, mensen tig keer hetzelfde verteld, maar dat kon me eigenlijk niks schelen op dat moment.
Ik merkte ook dat het vertellen steeds een stukje beter ging en dat ik me daarna ook opgelucht voelde. En mensen durfde me ook steeds makkelijker vragen te stellen en dat vond ik heel erg fijn. Sommige vragen waren soms wat hard/confronterend maar dat vond ik niet erg. Liever dat ze vroegen dan dat ze ' het verhaal' voor zichzelf in gingen vullen.
En liever ook die vragen dan dat ze je als een melaatse gaan behandelen, dat deed meer pijn dan dat gevraag.

quote:

Dat er samen niet over kunnen praten herken ik ook, ik ben juist heel open voor mezelf en naar anderen toe
Mar daarin tegen is veel stiller, je moet echt door blijven vragen, tot de emoties zo hoog oplopen dat het ineens allemaal los komt.
Zeer gerichte vragen stellen en niet alleen maar vragen "wat is er"want dan krijg ik het standaard antwoord "dat weet je toch"
Dat was/is voor mij nog het moeilijkste, Wat is er toch.... en dan liep ik tegen die muur op.

Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.

quote:

Toevallig vanmorgen ook eens aangekaart bij de psych die het eigenlijk ook al meteen opmerkte, hij raad ons nu aan om een schrift bij te houden en daarin onze emoties op te schrijven, en dat van elkaar te lezen.
Of idd die confrontatie met Mar aan blijven gaan, met hoogoplopende emoties.

Dat is ook een onwijs goede tip zeg! Ik wou dat ik dat toen had kunnen bedenken.
Dat is inderdaad de perfecte manier om elkaar toch op de hoogte te houden over hoe je je voelt.
Mn man en ik hebben op een gegeven moment lopen emmeren met metaforen om elkaar toch duidelijk te maken over hoe en wat. we konden elkaar anders gewoon niet begrijpen, raar he.

quote:

het is zwaar en moeilijk...

I know meis.

[ Bericht 6% gewijzigd door pepper_961 op 23-08-2006 09:39:23 ]

Ik moet zo huilen om je verhaal Pepper. Vreselijk, verschrikkelijk... Wat een pijn. En ik geloof niet dat er ook maar 1 moeder hier boos op je zou zijn. Want voor iedereen is dit de grootste angst, en het kan mij ook gebeuren.
Onze straat is een soort van eilandje, omgeven door water. Alleen te bereiken door 2 brugjes. En ik geloof dat ik nu het 'krokodillen in het water'verhaal maar over ga nemen...

Boos worden op je, Pepper? Nee, alleen maar heel verdrietig dat je Max hebt verloren en dat je dat de rest van je leven mee moet dragen

Pepper kwaad worden op de nachmerrie van elke ouder die bij jou werkelijkheid is geworden? Nee dat kan ik niet. Je hebt verdriet en schuldgevoel tegelijk en dat is vreselijk zwaar.
Je weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit, maar dat het jou hoekje is had je niet kunnen voorzien.
Ik vind je een sterke vrouw als ik je verhaal zo lees.