Ouders van Prachtige Engeltjes...

Volgens mij is verdrinking ook doodsoorzaak nummer 1 in nederland?
(correct me if i`m wrong. )

Dat is ook nog een reden waarom ik mn verhaal toch verteld heb.
Je wilt toch ook de mensen nog eens extra waarschuwen, je weet wel dat de mensen van dat gevaar afweten maar toch....keertje nog eens waarschuwen kan zeker geen kwaad.

Zo hoorde ik bv van iemand die, door ons verhaal, een schutting in zn tuin geplaatst heeft met verticale planken om ook nog te voorkomen dat het hek als "trap" gebruikt kan worden. Die mensen hebben een sloot vlak achter het huis lopen. Dan denk ik gelukkig, weer een kindje dat een kleinere kans maakt om in het water te belanden.
Of, in diezelfde fatale week nog, de buren van mn ouders die meteen een metalen rooster in hun vijver hadden gemaakt.
Kregen ze nog commentaar op ook van de buren van weer 2 huizen verder.
"Ga je zo`n lelijk rooster in die mooie vijver doen, dat is toch geen gezicht?!"
"nee, je kind op zijn/haar buik dood in je vijver zien drijven is een leuk gezicht wou je zeggen!!"
Pissed was hij.

Sjeez! Als ik zo al die voorbeelden lees van Dutchie, die gelukkig òòk bij de auto stond, en rewimo ,die optijd naar Christan keek, en al die voorbeelden die Anneja opnoemde. En ook allemaal net aan goed gegaan. Hoe flinter dun is die scheidingslijn dan tussen een goeie afloop en een compleet drama he?! Dat zie je vooral ook heel goed aan het voorbeeld van Dutchie: Een week geleden Léon bijna onder de auto en een week later een klein meisje die er wel onderkomt.

Inderdaad net een loterij dus.....

Bij ons liep die bewuste avond ook eigenlijk anders dan anders.
De buurvrouw die verderop op de hoek woonde zat altijd in dr keuken naar buiten te kijken, die avond niet.
De buurman direct naast ons zat elke avond te vissen, die avond niet.
De buren daarnaast zaten altijd wel met dat hete weer in de achtertuin, die avond niet......

Zul je altijd zien, nèt die avond... En verdrinken gaat geluidloos, dat is het verraderlijke eraan. Bij een ongeluk of een val is er geluid, kinderen die verdrinken maken helemaal geen geluid, ze geven zich als het ware zonder slag of stoot over aan het water. Overigens een mechanisme dat ze (met name in koud water) kan redden, omdat ze dan geen water binnenkrijgen. Maar het ontdekkingsrisico (weet geen beter woord) neemt daardoor dramatisch af...

Je zei zelf al dat die kleintjes slimmer zijn dan je denkt. En de lijn is idd dun.
Bij Djen was Dino de lijn, hij heeft haar gered. Ze had een deur open gekregen en bruggetje opgfelopen en de provinciale weg over gestoken. De mensen die remden dede dat omdat ze Dino zagen, niet om het kleine blonde meisje want die had niemand gezien.

Die kleintjes zijn zo snel, weten zoveel meer en als ouder kan je echt niet alles in de gaten houden. Door jou verhaal gaan mensen na denken en zorgen ervoor dat de omgeving veiliger word, dat het uiterlijk van de vijver niet meer uitmaakt, als hij maar veilig is.

Pff. Pepper. Tranen over mijn gezicht bij het lezen van je verhaal. Wat een enorme pijn moet dat geven.
Ik weet hoe mijn hart werd dichtgeknepen toen ik op een braderie Fleur kwijt was. En hoe opglucht toen ze alleen maar naar papa was gelopen....Alle doemscenario's waren al in mijn hoofd gepaseerd, maar ik heb geluk gehad.

En misschien is een sterrenkijker een mooie benaming voor ouders die hun kindje verloren hebben.

oh jak, doet mij gelijk weer denken aan dat Maxim in mei ons was "ontglipt". dit had ons ook kunnen overkomen met die singel voor de deur
wat een afschuwelijk verhaal Pepper, en boos zijn op je zou ik niet kunnen hoor. zulke dingen gebeuren nu eenmaal, hoe erg het ook is, en hoe goed je ook je best doet om het te voorkomen.
dikke knuf for you en
en ook Bar natuurlijk een dikke knuf en


ik was ook blij om te horen pas geleden van mijn opa dat hij volgend jaar gaas rond zn vijver gaat zetten puur voor de veiligheid. en zo vaak zit ik daar nu ook weer niet.


en mijn neefje is ook verdronken (manneke was 7). ze waren met de familie gaan zwemmen, 2 ouders en 5 kinderen. en hij was aan de aandacht ontsnapt en naar het diepe gegaan. helaas had het mannetje geen zwemdiploma en konden ze hem van de bodem afhalen

Nachten kunnen zo erg zijn, he Bar. Een advies heb ik niet voor je. Ik begreep dat je naar een psycholoog ging? Dat is denk ik het beste wat je kunt doen, maar dat is op de lange termijn. Op de korte termijn zou ik echt niks weten. Hou vol, meid.

Ja, tegen die stilte heb ik wel een tip. Ik heb ook jaren gehad dat ik 's nachts niet kon slapen wegens van alles en nog wat. En die stilte kon ik ook niet tegen. Uiteindelijk ben ik gaan slapen met een koptelefoon met muziek op. Dat werkte voor mij goed. Toen de kinderen geboren waren durfde ik dat niet meer (bang dat ik de kinderen niet kan horen) en nu zet ik 's avonds de televisie aan. Ik ken alle Tell-Sell reclames uit mijn hoofd, maar het helpt goed genoeg tegen de stilte.

De nachten zijn zo zwaar... en dan lig je maar te luisteren naar de stilte en ondertussen heb je té veel tijd om na te denken.
Bar

Tips kan niemand je geven denk ik... het is iets wat tijd nodig heeft, jij zelf moet de rust weer kunnen vinden.

Oh Pepper; wat een afschuwelijk, ongelofelijk verdrietig verhaal! Wat een horrorscenario. De rillingen lopen me over de rug. Ik kan er gewoon niks zinnigs over zeggen. Dikke

Ik heb nu en dan eens in dit topic en het andere topic over *Thijs gelezen. Ik vond het moeilijk om wat te schrijven, mijn oudste zoon heet nl ook Thijs. Maar nu ik het verhaal van Pepper heb gelezen en hoe afschuwelijk de nachten zijn voor Mar, moet ik wat laten horen. Maar wat kun je zeggen? Mijn hart huilt en ook op mijn wangen wat tranen. De grootste nachtmerrie van een ouder, voor jullie de afgrijselijke waarheid. Sterkte en kracht wensen lijkt zo banaal, maar tot mijn frustratie zijn dat de enige woorden die een fractie kunnen overbrengen van wat ik bedoel.

En wat bijzonder om ook over Mink te lezen hier. Zijn verhaal heb ik toentertijd wel meegekregen via BabyBrabbel...

Bar geen oplossing voor je nachtrust dus alleen een . Goed, dat je het ritme wilt behouden, maar niet slapen is ook funest voor je. Misschien is geluid toch een optie voor je. Maar, ik lees dat het vooral de paniekaanvallen zijn die je zo moe maken....ik weet het niet...

Zou het een manier zijn als je jezelf kunt leren ontspannen. Ik heb hier een cd liggen met ontspannings oefeningen. Duurt maar 9 minuten maar daarmee ga je dus door je lichaam heen en langzaamaan ontspan je al je spieren. Ik viel er de eerste keer bij in slaap. Als je wil stuur ik je wel een kopietje op.

Of is het een idee om inderdaad muziek te zoeken waardoor je ontspant. (Enigma is wel een goeie, werkte bij mij heel goed). Maar daar moet je wel van houden. Ja en ik denk ook dat het tijd kost met dat slapen s'nachts. Er gaat zoveel door je heen en de onrust zal misschien ook wel te maken hebben met dat je eigenlijk geen antwoorden hebt gekregen op je vragen over Thijs zijn dood.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 23:42 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Hoe gingen/gaan jullie met de nachten om?

Ik slaap niet meer snachts, althans niet voor 4en...
De nachten zijn voor mij een "ramp"
Ik kan moe zijn zo ontzettend moe zijn en op de bank slapen achter de laptop, maar zodra ik mijn bedje in kruip en wil gaan slapen, gaat het fout...

Een verkeerde beweging van Mar naast me en ik zit in panniek recht overeind in bed ( Gaat het helemaal in panniek roepend)
Een verkeerde beweging van de Kat en weer in panniek overeind.
Overal kom ik "stuipjes"tegen.
Laat mij niet zomaar schrikken of ik schiet in panniek.

Vanmorgen werd ik wakker met een rot gevoel, ik had over Thijs gedroomd dat hij zoveel stuipjes had, en dat we hem niet konden redden ofzo, ik weet het niet precies meer.
Het is een ramp smorgens val ik in slaap, en dan voor een paar uur want daarna wil ik eruit om in mijn ritme te blijven.(2 halve dagen werken)

Pillen enzo wil ik niet, en rustgevers kan ik niet goed tegen.

ongelooflijk maar waar, maar ik heb altijd kunnen slapen,
vond ik ook wel vreemd hoor.
Zodra mn hoofd mn kussen raakte was ik al heel gauw in slaap ook.
Ik wou dat ik tips had voor je.
Ik kan me ook wel vinden in wat de anderen voorstelden om het met zachte muziek te proberen.
Misschien, als het lukt, van die ontspannings oefeningen erbij waarbij je in je hoofd elke stukje van je lichaam bewust helemaal zwaar en in slaap maakt? Had ik toen op zwangerschapsgym geleerd en dan lagen we al gauw ronkend en kwijlend op die matjes.

Pepper, mag ik je wat vragen? Als je niet wilt antwoorden ook prima. Maar waar ik mee zit is of jouw zoontje in je hoofd/gedachten met je is meegegroeid of dat je 'm nog steeds als klein mannetje ziet. En als ie is meegegroeid, hoe komt dan tot stand hoe hij er nu uitziet? Ik druk me wat ongelukkig uit, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

quote:

Op vrijdag 25 augustus 2006 10:17 schreef Jezusteropeenhoutvlot het volgende:
Pepper, mag ik je wat vragen? Als je niet wilt antwoorden ook prima. Maar waar ik mee zit is of jouw zoontje in je hoofd/gedachten met je is meegegroeid of dat je 'm nog steeds als klein mannetje ziet. En als ie is meegegroeid, hoe komt dan tot stand hoe hij er nu uitziet? Ik druk me wat ongelukkig uit, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.

Tuurlijk mag je dat vragen, ik vind het ook helemaal geen gekke vraag hoor.

Ik heb mezelf eigenlijk vanaf het begin af aan voorgehouden dat Max in mn hoofd "mee laten groeien" geen zin had.
Ik had het gevoel dat ik mezelf daar helemaal gek mee zou maken als ik dat zou gaan doen.
Hij is dus voor mij nog steeds die dreumes van 22 maandjes.
Ik had soms zelfs dat als mensen me dan vroegen; "hoe oud zou Max nu geweest zijn eigenlijk?" dat ik echt goed na moesten denken.

Heel soms eens dat ik wel probeer te bedenken hoe hij zou kunnen zijn geweest ongeveer nu, maar ik kan het me gewoon echt helemaal niet voorstellen.
Ik kan een klein beetje gokken misschien maar dat zou dan aan de hand van die, bijna twee jaartjes die hij geleefd heeft, moeten gaan. Kinderen kunnen zò veranderen als ze ouder worden, dat nu proberen te bedenken hoe en wat toch ook niets zegt.

Ik vond hem een slim ventje, logisch natuurlijk , en hij had humor en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Hij hield me al heel vroeg een spiegel voor en als ik dat vergelijk met mn dochtertje is zij pas later begonnen met mij duidelijk maken dat ze dingen soms niet eerlijk vindt.
Verder was hij een typisch leeuwtje, stond graag in de belangstelling en stal graag de show.
Hij kon soms het bloed onder mn nagels vandaan halen, maar ook was hij heel zacht en teder in z`n doen en laten. Een beetje een charmeurtje zal maar zeggen.
Maar goed, zo was hij dan in elk geval en daar gaat eigenlijk om.
Hij was gewoon cool en stoer en grappig en lief tegelijk.

Zou hij nog zo zijn, als hij was blijven leven? geeeeeeen idee! Wel zeiden we toen altijd "Max wordt later een hartenbreker", alleen met dat "later" zaten we dus fout maar met "hartenbreker" zaten we er niet naast, hij heeft een hoop harten gebroken met zijn overlijden.

Dank je wel. Ik wil je graag nog zeggen dat ik het heel erg vind dat je bang moet zijn voor de eventuele reacties op je verdrietige verhaal hier op Fok! En waarschijnlijk terecht, als ik af en toe de gemiddelde reactie op zulk soort berichten lees. Dat zijn dan volgens mij wel mensen die zelf geen kinderen hebben, die hebben vaak geen flauw benul van hoe dat is. Gelukkig hoef je daar in dit forum niet bang voor te zijn. Ik wens je heel veel sterkte toe om het gemis van je mannetje te kunnen blijven dragen en ook ik ben er zeker van dat jullie elkaar eens terug zullen zien.

Pepper, ik heb je verhaal al een paar dagen geleden gelezen, wist toen niet te reageren omdat ik té geschokt was...maar ik wil je nog wel even laten weten dat ik het verschrikkelijk vind wat jullie hebben meegemaakt...
Het maakte mij ook weer alert op dingen als 'laat een peuter die houdt van klimmen niet alleen in de tuin met alleen een laag tuinhekje' (wij hebben een drukke weg met veel vrachtwagens voor de deur)...
Ontroerend om je beschrijving van hem te lezen. Dank je wel voor je open reacties. Ik vind dat het heel wat waard is dat je hier zo open over bent (en Bar ook) omdat het heel veel duidelijk maakt...

Mijn broer en schoonzusje hebben begin deze maand hun dochtertje verloren, onverwacht. Ook bij haar is uitgebreid onderzoek gedaan en het bleek dat ze een aangeboren (zeldzame) darmafwijking had.

In de krant hebben mijn zussen en ik de volgende tekst als advertentie geplaatst:

Als een zuchtje wind
op een stille zomernacht
ben je onverwacht van ons heengegaan
jij lieve kleine meid
met je heerlijke lach
zo zullen we je blijven herinneren
Wij sluiten jou voor altijd in ons hart

Volgende week zaterdag zou ze drie jaar worden. Die verjaardag komt dus al zeer snel.
Mijn broer en schoonzus zijn zeer gelovige mensen: zij zijn er dus van overtuigd dat God mijn nichtje heeft 'gehaald' en dat het haar tijd was.

Op de dag van haar overlijden belde ik naar mijn broer. Snikkend aan de telefoon zei hij toen: 'Ons geloof is heel sterk, maar dit is toch wel een hele zware slag'. Toch is het zo dat zij veel kracht uit het geloof putten, juist omdat ze geloven dat mijn nichtje nu op een plek is waar vrede en liefde is, én dat zij elkaar ooit weer terug zullen zien bij God.

Alhoewel ik zelf niet op die manier geloof, vind ik het een wonder om te zien dat zij, ondanks dit grote verdriet, zoveel kracht hieruit halen. Ontroerend ook.

Mijn nichtje had nog een ouder broertje van vijf jaar. Het is erg verbazingwekkend om te zien hoe hij om gaat met de dood van zijn zusje. Hij heeft haar kistje helpen dichtschroeven. Op de begraafplaats droegen de beide opa's en twee ooms het kistje. Maar mijn kleine neefje liep er achter en deed zijn best ook te helpen met het dragen. . Alsof hij zo graag zijn zusje tot op het laatst wilde helpen en bijstaan. Als je dat ziet, ga je echt kapot van binnen.

Onze familie was al best hecht, maar nu is het helemaal bijzonder. Ik ben zo blij dat we er open over praten met elkaar, samen kunnen huilen maar ook samen kunnen lachen (wat dat is soms ook heel hard nodig). Dat gun ik iedereen die dit meemaakt: mensen om je heen die je bijstaan en die je, als je dat nodig vindt, ook kunt wegsturen omdat je alleen wilt zijn.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 23:52 schreef Bar_en_Mar het volgende:


De nachten zijn ook zo stil

Ik was juist iemand die gek was op de nahten toen Mink net geboren en overleden was. Heerlijk vond ik het om in de tuin te gaan zitten en niks te doen, even niks, geen gezeur, geen vragen, geen mensen die over hun woorden struikelde, gewoon even hardop vloeken, janken of gewoon niks. Maar wij hadden René natuurlijk ook nog rond hobbelen, zodat ons gewone leven ook door ging.

Wat ik wel vervelend vond was een andere stillte. De stilte van mensen om je heen als alles achter de rug is.

De meeste op fok kennen ons verhaal wel, en verder heb ik in zo'n nacht als hierboven ooit eens een 'website' in elkaar zitten draaien. Vol schrijffouten en een beetje warrig en rommelig maar precies zoals ik me toen voelde. Mink

ik ben het volgende gedichtje lang geleden tegengekomen.
Mag ik het voor jullie neerzetten?
Voor Bar_en_Mar, voor Pepper_961, voor Moussy en voor alle andere vaders en moeders die het liefste wat ze hadden verloren hebben.


Ik staar omhoog en zoek naar jou
in het donker van de nacht
ik stel mij voor dat jij daar bent
en gewoon tegen mij lacht.
Ik zie je niet, ik hoor je niet
ik voel alleen gemis
en toch ben ik er zeker van
dat daar boven mij iets is.
ik staar omhoog en denk aan jou
sluit mijn ogen een moment
zie ineens jouw lieve lach
en voel dat jij dicht bij me bent.

quote:

Op woensdag 23 augustus 2006 09:31 schreef pepper_961 het volgende:
Op maandag 21 augustus 2006 17:19 schreef Bar_en_Mar het volgende:


Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.

Wat goed zeg, gelukkig maar.
Bij ons heeft het geleid tot een fikse barst die nooit meer te lijmen is geweest.
Vanaf dat we weer samen thuis waren heeft ie er nooit meer over willen praten, want dan "ging het t snelste over" volgens hem, ik heb hem dat nooit meer uit zijn hoofd kunnen praten.

Goed topic Bar!

Bluezz, dat lijkt me heel naar, als je niet samen kunt praten over wat er gebeurd is...