quote:
Op zondag 26 december 2010 21:40 schreef simmu het volgende:och reintji. vraag gerust (hier of per pm) wat je wilt! ik prefereer openheid, ik geloof niet in opkroppen
het is soms heel lastig om de balans te vinden tussen vreugde en verdriet. beide zijn er. kiro heeft 4 maanden geleefd. 4 intense maanden. we hebben uiteindelijk tijdens de uitvaart beschuit met muisjes geserveerd. veel mensen hadden ravi nog niet eens gezien toen, ook al was die al weken thuis. er was geen kraamtijd, geen bezoekjes, niks. de jongens lagen eerst in het ziekenhuis en we wilden toen geen bezoek want alles moest zo prikkelvrij mogelijk. toen ravi eenmaal thuis was ging het met kiro steeds slechter, dus waren we almaar in het ziekenhuis of thuis. iig heel veel heen en weer rennen, dus nog steeds geen bezoekjes.
die 4 maanden zijn een hele vreemde mix geweest van vreugde en verdriet. verdriet om het afscheid moeten nemen, maar ook vreugde omdat we toch nog zolang ons ventje hebben mogen leren kennen. we wisten van begin af dat het met ravi heel goed ging, maar met kiro niet. kiro was ons zorgenkindje.
ik kan me zo voorstellen dat jij(jullie) nu overwelmd wordt door alles. eerst de geboorte vorig jaar. het verdriet en de vreugde. en nu weer (alhoewel het nu naar ik begrijp een stuk positiever gaat). heel veel sterkte daarmee

(voor jullie allemaal!)
maarruh; ik weet niet meer of ik proper gefeliciteerd heb. dat doe ik nu heel bewust hiero. haal het maar weg als het ongepast geacht wordt. jullie verdienen een dikke vette

gefeliciteerd!!! geniet van jullie kleintjes! buidel zoveel je kan. mogen ze samen in de couveuse? kan je samen buidelen? dat heb ik met ravi en kiro wel gekund

er zijn geen foto's van. maae dat heb ik. en dat wil ik je meegeven: geniet van elk moment. want alles wat je krijgt kunnen ze je nooit meer afpakken!
Dank, ook voor de felicitaties natuurlijk.
Herkenbaar. De balans waar je over schreef is soms lastig te vinden inderdaad. Voor je gevoel is er soms geen tijd om bij de kleine man stil te staan omdat het leven maar doordenderd. Met zijn zusje gaat het nu zo goed, loopt al voor de a terme leeftijd (wel trots hoor ;-)) en om haar hebben we ons juist in het begin zoveel zorgen gemaakt omdat ze maar bleef afvallen.
Van de uitvaart wilden we een soort kinderfeestje maken, zijn leven vieren iig. Dat is mede dankzij de enorme opkomst van vrienden en familie ook gelukt, maar ik vond zelf de uitvaartmaatschappij niet echt meewerken. Wel kon alles op onze manier, dat was erg prettig. Hadden een kistje in de vorm van een ei waar wel hem zelf in hebben gelegd met zijn knuffels en wat persoonlijke briefjes en kaartjes. Daarna kwam iedereen die dat wilde een boodschap op zijn ei zetten. Helemaal vol stond hij. Bij het graf heeft iedereen ballonnen opgelaten. Het was een mooie, rustige dag. Misschien ook omdat we wisten dat hij "moest" gaan.
Het jongetje van onze tweede tweeling heeft dezelfde darmontsteking waarmee het bij Quinten allemaal is begonnen. Dus de paralellen gaan ons wat te ver. Gelukkig is dat met een sisser afgelopen, hij is wel erg ziek geweest, maar na een periode van twee maanden in het ziekenhuis is hij nu gelukkig thuis.
Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juist emanier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn. En Quinten is er altijd bij, in mijn portemonnee, zijn foto tussen alle andere babyfoto's, zijn naambordje, een knuffel. Maar neit zijn stoel, zijn bordje, zijn slapje, zijn flesjes. Dat doet zeer, elke dag. Maar de enige weg gaat vooruit en dat proberen we te doen, zo goed en kwaad als dat gaat.
@MarMar, mooi gedicht