Ouders van Prachtige Engeltjes (7)

Ja, dat laatste was ik idd ook benieuwd naar.

Bar

Klinkt goed Bar, en moeilijk tegelijkertijd!

quote:

Op maandag 12 maart 2007 19:22 schreef _Bar_ het volgende:


Zo voelt het ook

Het is een schuldgevoel wat ik heb, ik neem het mezelf kwalijk, ik heb het idee dat ik gestraft ben voor het geen wat er in het verleden gebeurd is...
En heb me dat heel erg onderbewust aangetrokken, waardoor ik me dus aldoor als ik het de pijn en het heftige verdriet rondom Thijs zijn overlijden geconfronteerd word, ook dat schuldgevoel aanwakker, waardoor ik me daardoor weer deppressief voel.

Oh, maar dan ben je wel op het goeie spoor!
Als je bij die kern bent, en dat flink uitspit onder begeleiding, kan het alleen maar heel voorzichtig beter gaan Bar

(ik zeg het een beetje klinisch, sorry)

De reünie was leuk, wel met een paar pijnlijke momenten. Dan stond je opeens met een clubje bij mekaar, en ging spontaan de vraag de kring rond hoeveel kinderen je had. Als ik dan zei dat ik één zoon had, die gestorven is, trokken sommige wel wat wit weg rond de neus. Maar over het algemeen werd het goed opgepakt.
De aanwezige dames bleven overigens wel de neiging houden langdurig over hun kinderen te praten, dus ben ik meer met de jongens (inmiddels mannen) opgetrokken. Maar dat deed ik eigenlijk vroeger ook al, dus dat was niks geks.

Het was mijn eerste echte 'feest' sinds Danyel's overlijden, en ik merkte dat ik het moeilijk vond de wijntjes te laten staan. Het werden er erg veel, maar ik werd er niet emotioneel van, gelukkig. Ik ben tot 05.30 vrolijk aan de rol geweest...! Echt dronken (in de zin van je weet niet meer wat je doet of zegt) word ik nooit, wel heeft mijn lichaam 2 dagen nodig gehad te ontgiften. Ik ben dus wat langer bij mijn (computerloze) zus gebleven, vandaar mijn late reactie.

Bar, ook al het fijn dat je nu weet waar je moeilijkste punt zit, het lijkt me nog een hele kluif om een weg te vinden hiermee om te gaan. Schuldgevoelens zijn zo hardnekkig, ik ben ook erg blij dat je dit onder professionele begeleiding gaat aanpakken. Het zelfde geldt natuurlijk ook voor Mar, of niet? Gaat hij ook (nog) naar therapie?
In elk geval heel veel succes.

Afgelopen vrijdag waren we om 10.00 uur aanwezig op het kerkhofje, om het grafje voor te bereiden op plaatsing van het grafmonument. Plantjes die we wilden behouden hebben we voorzichtig uitgegraven, alle losse spullen eraf gehaald en apart gezet.

Een half uurtje later arriveerde het monumentje. De plaatsing ging voorspoedig, rond 12.00 uur waren ze klaar.

We hebben toen eerst het oliereservoirtje ingegraven en daarna het grafje weer ingericht/aangekleed. Het is prachtig geworden. Helemaal naar wens, alles precies wat we wilden.

Ik kan nog geen foto's plaatsen helaas, want mijn familie, met name mijn zussen, zitten als aasgieren dit topic in de gaten te houden, het is voor hun namelijk nog een verrassing. Zij krijgen het monumentje woensdag te zien, wanneer we elkaar ter plaatse ontmoeten voor de eerste sterfdag. Wij willen namelijk natuurlijk hun reactie zien, dus geen sneak-preview voor hun.

Om 14.00 uur zijn we richting Haeghdoorn gegaan om te kijken naar de schommel. Zie Ter nagedachtenis aan Danyel

Toen we daar rond 16.00 uur weggingen, waren we moe maar voldaan. Fysiek moe van het buiten werken, en emotioneel moe van alle indrukken en gevoelens. Maar oh, wat voelde het allemaal goed ! Alle stukjes vallen op zijn plek, het monumentje past precies in "het totale plaatje", de schommel is een geweldig eerbetoon, etc. etc.

Alle gevoelens eromheen maken dat het klopt. De rest van die vrijdag heb ik de hele tijd een heel fijn gevoel gehad van "het is echt goed zo". Ik voelde me rijk en warm van binnen, ik kon wel huilen van geluk. Ik voelde Danyel heel dichtbij, heel intens en goed.

Toen we gisteren thuiskwamen, viel dat erg tegen. Hier was niks veranderd, de roes was een beetje voorbij. Gelukkig is dat gevoel weer een beetje over nu. Nu nog een paar dagen, en dan herdenken we de sterfdag. Het is misschien gek, maar ik kijk er (nog steeds niet) tegenop.

Het klinkt allemaal heel bijzonder Phluphy en ik ben benieuwd naar de foto's ook. Hopelijk is het as. woensdag net zo'n rijke en fijne dag.

Ik ben zo blij voor jullie dat het allemaal zo goed voelde pluphy. En dat goede gevoel, dat komt zeker weer terug. Denk maar aan al die kindjes die straks als de zon schijnt fijn met hun papa en mama kunnen schommelen en al die vlindertjes die een kijkje komen nemen, later als de tuin klaar is.... En dat allemaal dankzij jullie en Danyel.

quote:

Op zondag 18 maart 2007 16:32 schreef _Bar_ het volgende:
Pluphy voor jou en Jeroen kan momenteel niet de woorden vinden die ik jullie zeggen wil...

Vind het alleen al heel bijzonder dat het "goed"voelt

Ik sluit me helemaal bij bar aan!!

Dat is zo mooi Pluphy, eigenlijk is het zoiets verschrikkelijks, maar je beschrijft het toch ergens zo positief. Een beetje een soort van verliefdigheid. Wel een domper dan als dat magische over is. Wel goed dat zijn grafje en de schommel 'af' zijn voor de eerste sterfdag, dat lijkt me voor jullie wel fijn.

Voor jullie ook al weer 9 maanden Bar... vind jij overigens dat die tijd snel is gegaan?
Als ik eraan denk dat het alweer een jaar geleden is, vind ik dat het omgevlogen is, terwijl Jeroen juist vindt dat het heel langzaam is gegaan.

Wat een heerlijke foto is die onderste, je zou bijna met je mond op het beeldscherm die kruimpjes weghappen.

quote:

Op zondag 18 maart 2007 12:40 schreef Tinkepink het volgende:
Ik ben zo blij voor jullie dat het allemaal zo goed voelde pluphy. En dat goede gevoel, dat komt zeker weer terug. Denk maar aan al die kindjes die straks als de zon schijnt fijn met hun papa en mama kunnen schommelen en al die vlindertjes die een kijkje komen nemen, later als de tuin klaar is.... En dat allemaal dankzij jullie en Danyel.

En ook een beetje dankzij jullie, want de schommel is mede van de FOK! inzameling betaald.

Flufke, fijn dat de dingen zo goed verlopen zijn. Naar dat zo'n gevoel dan weer over is, als je op de plaats bent waar je leeft maar waar hij nooit fysiek aanwezig is geweest. Misschien is er dan daar juist ook meer ruimte voor de andere gevoelens die je ook hebt. Ik hoop dat het wel weer minder is geworden. Het klinkt goed. Mijn post klinkt zo veel minder dan wat ik bedoel. Sterkte deze week. Hier wordt aan jullie gedacht. Ik hoop dat ook dit jaar op het juiste moment de zon doorbreekt.

Lieve pluph wat een prachtige schommel. Met tranen in mijn ogen heb ik naar de foto's zitten kijken. Wat een mooi idee, wat een mooie herinnering aan jullie danyel, maar wat een droevig iets ook. Jullie ventje zal nooit van die schommel kunnen genieten. Ik lees dat het voor jullie goed voelde en dat is het belangrijkste. Danyel zorgt wel voor de zonnestraaltjes als andere kindjes er gebruik van gaan maken, dat weet ik zeker.

Wat fijn dat het monumentje is geplaatst. Precies op tijd af voor a.s. woensdag. Zie je er inmiddels wel tegenop? Ik hoop dat je samen met je familie de dag goed doorkomt, jij sterke vrouw.

Ik moest nog je vraag beantwoorden over leeftijdgenootjes zien en oppakken.
In het begin is het verdriet zo rauw dat je elk kindje in de stad liever niet ziet. Ik vond het ook heel moeilijk om de twee neefjes te zien terwijl zij iets ouder zijn. Daar hadden zij het ook weer heel moeilijk mee. Ik ben bewust bij hen gaan logeren om weer kindjes om me heen te hebben. Ze blijven wel naar Pepijn vragen wat ook niet makkelijk is maar daar gaat het hier niet om.
Ik merkte na ongeveer een jaar dat ik niet zo'n moeite meer had met het zien van leeftijdsgenootjes. Ik genoot er juist weer van om naar ze te kijken. Ik ging naar het kdv waar pepijn heen ging en er viel een kindje voor mijn ogen en ik raap het op zonder na te denken.
Dat is zo'n moment waarop je merkt dat de eerste rauwheid van je verdriet slijt. Soms krijg je het dubbel zo hard terug maar je merkt dat sommige dingen niet zo zeer meer doen. Je zoekt het nog niet bewust op maar ontwijkt het ook niet meer. Het is goed als de situatie zich voordoet zeg maar.
Hetzelfde geldt voor mijn liefde voor William. Je denkt ik word nooit meer verliefd en het eerste jaar gun je geen enkele man ook maar een blik omdat ze niet op kunnen tegen wat je had. En dan opeens merk je dat je verliefd bent. En dan komen daar weer schuldige gevoelens over en ga zo maar door.
Het is één groot nooit eindigend proces dat vooruit gaat en soms eerst weer achteruit voordat je weer vooruit kan. (voor mij althans)
Oke wel een heel erg lang antwoord dat niet eens zo heel duidelijk is, sorry

For the positive flow: Ik heb een EMDR sessie achter de rug en ik slaap zoveel beter

Ik weet niet wat emdr is
Maar ik herken heel veel in wat je zegt.
Je bent dus wél duidelijk

Oh en al heb ik niks *qua geld* gedoneerd voor de schommel, ik vind het een mooi gebaar.