Ouders van Prachtige Engeltjes (3)

Bar en Mar, weer zo'n beladen dag zoals de laatste tijd al veel te veel zijn geweest. Een half jaar geleden, het blijft zo onvoorstelbaar. Ik heb bewondering hoe je doorvecht en doorworstelt. Ik kan me voorstellen dat je zo verschrikkelijk en totaal op bent. Ik ben blij dat je hier bent gebleven en dat je nog meepost. Ik hoop dat je dat ook vol kunt houden

Bar, hoe is het?

quote:

Op zaterdag 9 december 2006 20:29 schreef Icaä het volgende:
Bar, hoe is het?

Hoe het met je is?

Vanmiddag bij Thijs geweest, waar we een aantal beren rechtgezet hebben, en wat potjes leeg konden maken door de vele regen van de laatste paar dagen.

Daarna wilden we wel wat gaan doen, maar wisten beiden niet goed wat, en door wat mankementen aan een pda, wat een hoop gekibbel, en geruzie, en discussie opleverde, 2 afslagen verder, maar omgekeerd zijn richting huis.

Vanavond zijn we langs het water wat wezen eten, en nu weer thuis.

Ik heb goed geslapen, maar het gemis is zeer aanwezig, de pijn is voelbaar.
Tijdens het eten hadden we een kleine meningsverschil qua verschillen verwerking.. en zijn er verder niet op door gegaan.

Ik voel me voornamelijk boos en verdrietig, boos omdat ik wil weten wat er gebeurd is, waarom ons Thijs is afgenomen, en verdrietig omdat die kleine hier nog had moeten zijn, en je voelt je machteloos, je kunt niets doen.
Ook ben ik erg benieuwd hoe het nu met Thijs gaat, of hij het naar zijn heeft enz enz.


Maar mis voornamelijk Thijs en de dingen die we samen hadden kunnen doen.

Een liedje van Paul de leeuw:

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Het water gaat er anders dan voorheen.
De stroom van een rivier, hou je niet tegen
het water vindt er altijd een weg omheen.
Misschien eens gevuld, door sneeuw en regen,
neemt de rivier m'n kiezel met zich mee.
Om hem, dan glad, en rond gesleten,
te laten rusten in de luwte van de zee.

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Ik heb een steen verlegd,
in een rivier op aarde.
Nu weet ik dat ik nooit zal zijn vergeten.
Ik leverde bewijs van mijn bestaan.
Omdat, door het verleggen van die ene steen,
de stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan.

Nou Bar wat akelig allemaal, en dan ook nog eens zo lastig dat jullie het beiden zo anders verwerken en daar dan meningsverschillen over hebben. Jammer dat de gesprekken over Thijs zo teleurstellend aflopen! Mar zal zich ook machteloos voelen over de onbeantwoorde vragen. Dat zal altijd frustrerend blijven denk ik. Oneerlijk en heel moeilijk.

Het is ontzettend moeilijk om de vraag 'waarom' los te laten. Je weet dat je geen antwoord meer zult krijgen op de vraag waaraan Thijs uiteindelijk is overleden. En voor je eigen overleven houdt dat gegeven in dat je de vraag los zal moeten laten, te laten voor wat-ie is. Maar dat is zo'n verschrikkelijk moeilijke opdracht, ga er maar aan staan.

De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan heb waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.

Ik heb eerlijk gezegd wel moeten wennen aan zijn gedachtengang. Maar toen ik 'm overgenomen had, scheelde het mij heel veel zinloos, energievretend getob. Een antwoord krijg je toch niet. Al begrijp ik je 'waarom ik/hij' vraag wel hoor.

Een kind verliezen, kanker krijgen, het zijn allemaal diingen waar geen verklaring voor is. Het gebeurt je wel, of het gebeurt je niet. Pure pech als het je wel gebeurt. Je hebt er niks aan kunnen doen. Je hebt het niet verdiend, je hebt het niet over jezelf afgeroepen. Je hebt het verkeerde lot getrokken. Dat is bitter, dat is niet eerlijk, maar dat is wel alles.

[ Bericht 1% gewijzigd door Icaä op 10-12-2006 12:50:21 ]

quote:

Op zondag 10 december 2006 11:45 schreef Icaä het volgende:
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan hebt waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.

Icaä, wat moet Marco een integer persoon zijn geweest...

En Bar, wat moeilijk... Ik denk dat iedereen je zo graag zou willen helpen, een stukje van het verdriet mee zou willen dragen. Maar veel raad kan zo snel overkomen alsof mensen je verdriet bagatelliseren, "als je dit doet dan gaat het wel weg". En dat gaat het nooit, althans, het zal misschien veranderen, een plekje krijgen, maar weg... Ik hoop alleen dat je uiteindelijk weer een manier vindt om door te gaan...

Wat Icaa zegt...de vraag " waarom ik/hij/zij" heeft geen zin..toen mijn moeder kanker kreeg zei ik ook als 1e " waarom JIJ?!" waarop zij heel nuchter antwoorde met "waarom ik niet?".

Het stellen van dat soort vragen helpt je denk ik niet, aangezien je er nooit of te nimmer een antwoord op zal kunnen krijgen wat afdoende is.

Iig heel veel sterkte, ik heb erg veel bewondering voor iedereen hier.

Bar je zou toch nogmaals met de huisarts het autopsierapport doornemen. Heeft dat nog meer vragen opgeroepen of heeft dat helemaal geen verbetering gegeven?

Ja en verschillen in verwerking. Ik denk dat je dat elkaar niet kwalijk moet nemen. Rouw, en zeker rouw om je kind is een zo persoonlijk iets, dat kun je amper met elkaar delen.
Ik heb ooit een indrukwekkend interview gezien met Monique vd Ven en haar man Edwin de Vries over het overlijden van hun zoontje. 1 van de eerste dingen die Edwin deed na het overlijden was een therapeut bellen, omdat hij al inzag dat het verlies hen uit elkaar zou drijven. Door de therapie leerden ze elkaars verwerking te respecteren en langzaam de weg naar elkaar weer te vinden.

quote:

Op zondag 10 december 2006 19:36 schreef Lois het volgende:
Bar je zou toch nogmaals met de huisarts het autopsierapport doornemen. Heeft dat nog meer vragen opgeroepen of heeft dat helemaal geen verbetering gegeven?

.

Dat gesprek heeft nog niet plaatsgevonden...


en over verschillen van verwerking... tja wat het mij zo moeilijk maakt is dat het lijkt alsof mar mijn mannier van verwerken niet lijkt te kunnen accepteren..

En we blijven elkaar irriteren op allerlei vlakken, en we komen er ook nog es achter dat we wel heel erg verschillen, de psycholoog heeft echt in een vuurstrijd met ons gezeten.
We hebben het maar een paar keer echt over Thijs gehad, de rest ging over ons en hoe we er mee om gingen...

Marco vond/vind nog steeds dat ik wegren voor alles de gemakkelijkste weg kiezen, hij neemt het me kwalijk dat ik niet met alles bij hem kom, maar dat ik ook mijn verhalen deel met vrienden/vriendinnen.

quote:

Op zondag 10 december 2006 11:45 schreef Icaä het volgende:
De vraag 'waarom wij/hij' is ook zo'n moeilijke. Het is anders, maar misschien helpt je deze gedachtengang. Toen Marco (hij was de meest rationele persoon die ik ooit gekend heb) hoorde dat hij een hersentumor had, weigerde hij pertinent in te gaan op de vraag 'waarom ik?'
Zijn redenering: als ik die vraag stel, betekent het dat ik bijvoorbeeld iets gedaan heb waarom het mij (en niet een ander) overkomt. En er zou dan iemand zijn die op basis van mijn acties bepaalt dat het juist mij overkomt. In zo'n wraakzuchtige God of ander opperwezen wil en kan ik niet geloven.
Bovendien houdt de vraag stellen in dat ik het dus een ander wel gun. Het mag mij niet overkomen, maar de buren wel? Onze vrienden wel? Zo wilde hij niet denken.

Wat prachtig Icaa dat hij dat op deze manier kon.

We hebben het ook al van heel veel lotgenoten gehoord, Bar, dat de relatie behoorlijk onder druk kan komen te staan wanneer je zoiets vreselijks meemaakt. Mensen zijn verschillend, dus inderdaad ook in verwerking.

Het is belangrijk dat je elkaars manier van ermee omgaat respecteert. Dat je goed naar de ander luistert. Niet alleen horen wat hij zegt, maar ook begrijpen wat hij ermee bedoelt. Het is ook een kwestie van geduld, veel geduld met elkaar. En geven en nemen.

Misschien maakt Mar zich wel bezorgd over je, wanneer hij de dingen zegt die hij vindt. Dat is dan heel lief, maar dit betekent niet dat hij jouw manier min of meer moet verbieden. Als dat voor jou nu fijn voelt, dan moet hij jou die ruimte geven. Wat weer niet wegneemt dat je best mag luisteren naar zijn mening, eventuele tips en adviezen. Want misschien heb je hier iets aan. En zoals gezegd, wat hij vindt, komt misschien voort uit de allerbeste bedoelingen.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: geduld, begrip en goed naar elkaar luisteren. Geen welles-nietes spelletjes, dat is zinloos. Als de één wat harder loopt dan de ander, dan moet de snelle even op de rem gaan staan, en de langzame een tandje hoger gaan. Zo groei je naar elkaar toe.

Het is niet makkelijk, naast het verdriet wat je al hebt. Maar het kan voorkomen dat je er nog meer verdriet bij krijgt.

Heel veel sterkte.

[ Bericht 100% gewijzigd door Icaä op 10-12-2006 20:11:08 ]

pfff toen vloog heel mijn tekst weg... poging 2

Bij de psycholoog hebben we het een aantal keren aangegrepen, de verschillen qua verwerking, onze verschillen qua doen.

Esther je hebt daarin ook gelijk, Marco is bezorgt hij is bang dat ik net als 6 jr terug pas jaren later een echte flinke klap krijgt.
en ziet veel dingen nog steeds als vluchtgedrag en hoopt erop dat ik meer naar hem luister (wat ik naar mijn idee ook echt wel doe)
Ik moet nu wel eerlijkheidshalve bekennen dat ik niet altijd even eerlijk tegen hem geweest ben, wat voor nog meer probs zorgde en eerlijk is eerlijk terrecht.

als ik weg ging hadden we een afspraak dat ik geregeld zou bellen, meestal belde ik als ik vertrok, onderweg, en bij aankomst. (maar kreeg aldoor het idee dat het nog te weinig naar zijn zin was)

Het zijn als ik het allemaal lees kinderachtige dingen, kibbelen en ruziemaken eigenlijk om niets, nou ja soms dan...

quote:

Op zondag 10 december 2006 20:06 schreef Icaä het volgende:

[..]

Welke emotie zit daar bij hem achter, weet je dat? Voelt hij zich daardoor bijvoorbeeld extra eenzaam, of verwacht hij zelf elders geen echt begrip te krijgen, omdat het allemaal zo veel heftiger is dan ooit voor te stellen?

Even heel hard... Ik denk idd dat hij zich eenzaam voelt op de een of andere mannier.

Hij zit ver van fam en vrienden, die ook niet zo heel veel hebben laten horen....

Net zoals mijn fam die het helemaal af laten weten, die horen en zien we dus echt niet meer, en dat is zo ontzettend hard

O sorry voor mijn delete; ik vond mijzelf zo storen in jullie gesprek Bar en Phluphy, dat ik me niet meer op mijn plaats voelde om te reageren.

Wat hard he, van die familie(s). _{breek me de bek niet open}
Het is zo hard, maar ik denk echt dat er verschrikkelijk veel mensen zijn die gewoonweg niet weten hoe ze moeten reageren, wat ze kunnen doen. Terwijl het toch niet zo heel ingewikkeld is, vind ik zelf. Zég in ieder geval iets, negeer me niet! Ik heb het ook meegemaakt hoor, mensen waarmee (mijn) Marco afgelopen juni nog was geweest, heel vriendschappelijk met hem zijn omgegaan, mij al jaren kennen, en toch... ze negeren me gewoon! Ze kunnen het niet! Het past niet in hun beeld van de wereld, zo'n onrecht. Nee, het past ook niet in mijn wereldbeeld, maar het gebeurde verdomme toch! Laat me dan niet in de steek!

_{sorry voor het vloeken, ik vind het zo tegenvallen van sommige mensen}

Toen Thijs net overleden was, hadden we idd genoeg mensen en fam en vrienden over de vloer, afentoe had je echt zoiets van sjonge hebben die nu echt niets beters te doen.

Na de begrafenis zijn ze nog een paar keer geweest, maar daarna werd het stiller en stiller.
een paar keer zijn wij nog naar de fam gegaan, en het toen ook aangegeven dat we het jammer vonden bla bla bla.

En daarna helemaal stilletjes...
Marco was 21 november jarig en nog geen kaartje allen van zijn ouders en van het werk, nog geen telefoontje helemaal niets.....

Toen Thijs gister een half jaartje overleden was, helemaal niemand gehoord buiten hier op fok....

Icaä, dat is allemaal helaas maar al te waar. Ook hier vallen de rotte appelen uit de boom. Een natuurlijke schifting, en de echte vrienden blijven over. Wanneer er ook vanuit de familie sprake is van onbegrip, is dit extra hard. In plaats van het verdriet helpen dragen, maken ze de last zwaarder. Ik vrees dat hier niets tegen te doen is, al vraag ik me wel eens af hoe ver we mogen gaan in begrip EISEN. En als we het dan nog niet krijgen, einde oefening? Waar leg je de grens? (Ik dwaal even af, maar dit speelt helaas bij ons).

Overigens vind ik de manier van benadering van de waarom-vraag van jouw Marco getuigen van een enorm sterke persoonlijkheid. Er zit nog zoveel tussen "weten hoe het zou moeten" en het daadwerkelijk doen. Wat zul je hem missen.

Bar, ik krijg echt het idee dat verhuizen naar waar jullie eerder woonden voor jullie beide een goede stap zou zijn. Volgens mij zijn jullie allebei ongelukkig, mede door de afstand tussen jullie beider vrienden.
Maak er een nieuwe start van, een nieuw begin, met nieuwe kansen. Je mag best vluchten van de plek die jullie ongelukkig maakt, wat is daar mis mee? Ik hoop echt dat er voor jullie zulke mogelijkheden zijn.

Bar, wat vreselijk is dat zeg. Wat veel onmacht, niet alleen bij jullie maar ook bij de mensen om jullie heen. Kun je niet aangeven dat je ze nu nog steeds nodig hebt? Lieve Bar, heel veel sterkte. Ik denk heel veel aan jullie en ben er van overtuigd dat je de kracht gaat vinden die je nodig hebt. Die ene keer dat ik je ontmoet hebt vond ik je zo moedig en lief

Ik zou zo verhuizen Pluphy echt ik zou zo alles inpakken en weggaan opnieuw beginnen...
Maar Marco die wilt hier blijven bij de herinneringen, bij de beelden, dicht bij zijn werk
weet nog wel dat ik hem ook maar amper mee kreeg naar huis vanuit het ziekenhuis die 9de juni 2006...
Heb echt moeten praten...

Sjak, ik ben er eerlijk gezegt wel beetje klaar mee, heb het meer dan eens aangegeven, heb er nog ruzie om staan maken bij een grafje het grafje van mijn zoontje (waar ik nog spijt van heb dat dat gebeurde)
Nee ik laat het niet gebeuren dat mijn fam me nog beroerder kan krijgen als hoe ik me nu voel.

quote:

Op zondag 10 december 2006 19:50 schreef jessie het volgende:

[..]

Wat prachtig Icaa dat hij dat op deze manier kon.

Idd heel wijs, wat goed om daar zo tegen aan te kijken, want met de waarom vragen maak je je zelf alleen maar gek. Alleen is het even het inzicht wat je moet ontwikkelen om tot die gedachten te komen.

Lieve Bar, ik ga hier niet uitwijden. Dat doe ik op msn wel maar ik wil wel even zeggen dat ik je zo sterk vindt zoals je hier zo open kunt en durft te praten. Blijf vooral praten

Het is écht ongelofelijk, welke dingen "familieleden" doen om het leed nog erger te maken, uit wat voor motief dan ook. Ik dacht werkelijk dat ik een van de weinigen was, maar dat blijkt hier dus van niet.
Een goede vriendin van mij (die zelf haar zus had verloren) vertelde me al eens dat bij zo iets ingrijpends als een overlijden, relaties die goed zijn, beter worden, maar relaties die (in essentie) slecht zijn, alleen maar slechter worden. De mythe dat iedereen elkaar de hand reikt na zoiets, is dus inderdaad, een mythe. Iets waar we met z'n allen graag in willen geloven, maar wat dus (vaak) helemaal niet waar is. Helaas. Want als we elkaar in de rouw niet meer kunnen vinden, dan worden we allemaal verliezers. In plaats van dat we met elkaar het leed zo draaglijk mogelijk maken.

Lieve lieve meiden, ik was niet in de mogelijkheid om vanavond om tien uur een kaars achter het raam te zetten... Dus heb ik vanmiddag kaarsjes aangestoken in de OLV hier

Het lijkt wel of Marco bang is om jouw ook te verliezen. En juist door die angst kan je het allemaal gruwelijk kapot maken voor jezelf.

En Bar iedereen kiest ervoor om dit topic te lezen. Als we niet naar jouw (gezeur) zouden willen luisteren dan lezen we ook niet mee. Je moet je echt niet bezwaard voelen hierover Het is maar een fractie van wat we zouden willen/kunnen doen. We kunnen ons allemaal wel bedenken dat het afschuwelijk moet zijn om je kind te verliezen, daarmee bedoel ik niet dat ik begrijp hoe je je voelt hoor! We zijn bijna allemaal ouders en krijgen ook de tranen in ons ogen als we leed op tv zien. Nee Bar, echt meid, als ik jullie allemaal met iets kon helpen, dan zou ik het onmiddelijk doen.

Dat van die familieleden en het weinig laten horen van hoor je helaas bijna altijd. Het is echt triest. Jammer, want je zou elkaar juist moeten steunen in zo'n tijd. Uiteindelijk verliezen jullie er allemaal mee zoals Icaa al zegt. Wat ik me afvraag. Wordt het gevoel niet alleen maar versterkt dat je er alleen voor staat in geval van rouwen. Als ik naar mijn contacten kijk, dan hebben wij ook niet bepaald familieleden/vrienden die we dagelijks zien. Ik kan me zo voorstellen dat als je dan in zo'n vreselijk moeilijke periode zit dat je dat dan juist zo erg mist, terwijl het er voor die tijd ook nooit heel erg was.
Begrijp je wat ik bedoel? En daar bedoel ik dan natuurlijk helemaal niet mee dat het logisch is ofzo. Ik vind het nog steeds heel jammer. En Bar, hierin mis jij natuurlijk ook nog eens je moeder, die je nou oh zo nodig zou hebben.

Icaa, heel bewonderingswaardig hoe Marco erover dacht en kon denken. Niet bij de pakken neerzitten maar doorgaan en ervan maken wat er van te maken valt. Daar heb je zo te lezen ook duidelijk wat van overgenomen. Je klinkt sterk!

Phluphy, ik begrijp uit jouw verhaal dat je ook weing hoort of begrip krijgt. Ik hoop dat bij jouw en je man wel begrip is. Worstelen jullie je er samen een beetje doorheen door al dat verdriet?




[ Bericht 8% gewijzigd door Lewis.de.boxer op 11-12-2006 09:49:31 ]