Ouders van Prachtige Engeltjes (20)

Tan en gezin ook hier word aan jullie gedacht vandaag

Ook hier wordt aan jullie gedacht

Dag Ayden!

Jullie zijn lief!

Er zijn niet veel foto's die ik niet heb gedeeld, maar dit is er één van. Dit is drie jaar geleden. (Hij was nu net tien minuten geboren nu ik dit post, de foto is van drie uur later)

Wat een prachtige foto, Tan.

prachtig tan! bekend mutsje ook

och Tan jullie zoon heel mooie foto

Tan,

Ook hier word aan jullie gedacht.

Groetjes,Marco en Nathalie

Tan

Tan, wat een lieve foto. Sterkte.

Mooi manneke

Tan en fam

ik voel me hier heel egoistisch en lelijk over, maar ik ben het eigenlijk best wel spuugzat om almaar anderen steeds te moeten troosten. het stoort me enorm.

we wilden een beetje blijdschap delen toen we kozen voor o.a. een liedje van woezel en pip tijdens de uitvaart. het irriteert me mateloos dat we dan nu steeds mensen moeten troosten als ze dat liedje horen. ik vind het ook al niet tof als mensen me tweemaal per week op de hoogte houden van het wel en wee van mensen die ik enkel ooit eenmaal ontmoet heb die stervende zijn. en iemands medische gehaltes van diens urine kunnen me al helemaal gestolen worden.

ik heb genoeg ellende en ziekte en dood om me heen gehad. daarnaast willen we kiro niet herinneren in verdriet, maar in vreugde. al die negativiteit nu is moordend. ik neem het over, of ik wil of niet

ik mis de respectknop op je post Simmu Doe waar jij je goed bijvoelt, en hoe hard het ook klinkt als jij vind dat het goed is, doe het!

Sorry Tan ben helemaal jou en je engeltje vergeten Zaterdag door alle drukte hier, mijn excuses en ik hoop dat ondanks de zwarte rand om de dag, dat je er toch een zo goed mogelijke dag van hebt gemaakt

Simmu ik denk dat ik je begrijp..
Ik had een vriendin die ik steeds moest troosten omdat ze het zo erg voor ons vond..
Niet 1 keer, niet 2 keer..
Vandaar "had".

Kiro is van jullie, de herinnering ook. Terecht dat je niet wilt dat mensen die vreugde die er zeker ook bij hoort van je "afpakken".

*knuf*

Tan, niet tijdig gepost, wel aan jullie gedacht.

Simmu, ik herken het. Met name de eerste 2 jaar was ik ronduit bot als zich in mijn omgeving dingen voordeden die niet pasten in mijn rouw-proces. En ik vond (en vind) dat ik daar het volste recht toe heb. Als ik er mensen mee voor het hoofd stootte, jammer dan. Ik vind namelijk dat het duidt op gebrek aan begrip bij die ander. En dan houdt alles op.

Op die manier heb ik mezelf een tijd lang beschermt tegen alles wat ongewenst was. En ik heb er nooit spijt van gehad.

Simmu, ik begrijp je helemaal. Hetzelfde voel ik min of meer bij bepaalde familieleden .. wil er hier op internet niet te veel woorden aan besteden, maar het is soms tenenkrommend. Anderzijds gaat het mijn ene oor in, het andere uit, ik geloof dat het me redelijk goed lukt om dat los te laten en Ayden op mijn eigen manier te gedenken.

Ik ben blij te lezen hoe jij er zelf mee om wilt en kunt gaan. Dat alleen al is sterk genoeg om maling te hebben aan wat anderen zeggen of doen.

het doet goed om te lezen dat ik niet de enige ben die zulke dingen als storend ervaar ik wil gewoon rustig mijn eigen ding doen nu. simpele dingen. het leven van alledag met de kindjes. op de koffie bij een vriendin hier met jut & jul in mijn kielzog (poepluier incluus), de show stelen met ravi die het zo goed doet en selene die echtechtecht 2! is ik voel me soms gewoon egoistisch dat ik dat wil en daar ook plezier in heb.

ik denk dat er altijd wel iets zal missen. het is gewoon niet zoals het zou moeten zijn. ik pieker over hoe het zou kunnen als hij met beademing en al thuis zou kunnen komen. die arts was daar heel optimistisch over, ik toen niet. ik zat toen echt in een "oh my god, hoe moet dat dan met selene en ravi", dat kan toch helemaal niet!. ik denk en ik denk, maar ik weet dat we dat ook heus wel gekund hadden. er is zoveel waarvan ik wist dat het eraan zat te komen, waarvan ik vooraf dacht "oh my god! hoe moet dat nu! en dat we het dan maar gewoon deden.

Lieve simmu, had het zo mogen zijn, had je ook daar wel weer iets opgevonden (ten positieve dus).
Dat is namelijk een talent van ons moederwezens
Het is heus niet gek of raar dat je ook wilt genieten en plezier wilt hebben! en dat dat met een zwart randje is, so be it! 'n ieder die daar commentaar over durft te geven en je het liefste de hele dag in een hoekje ziet huilen... die heeft naar mijn idee een gedwongen opname op de psychiatrie nodig

Maffe

quote:

Op zondag 26 december 2010 21:40 schreef simmu het volgende:
och reintji. vraag gerust (hier of per pm) wat je wilt! ik prefereer openheid, ik geloof niet in opkroppen

het is soms heel lastig om de balans te vinden tussen vreugde en verdriet. beide zijn er. kiro heeft 4 maanden geleefd. 4 intense maanden. we hebben uiteindelijk tijdens de uitvaart beschuit met muisjes geserveerd. veel mensen hadden ravi nog niet eens gezien toen, ook al was die al weken thuis. er was geen kraamtijd, geen bezoekjes, niks. de jongens lagen eerst in het ziekenhuis en we wilden toen geen bezoek want alles moest zo prikkelvrij mogelijk. toen ravi eenmaal thuis was ging het met kiro steeds slechter, dus waren we almaar in het ziekenhuis of thuis. iig heel veel heen en weer rennen, dus nog steeds geen bezoekjes.

die 4 maanden zijn een hele vreemde mix geweest van vreugde en verdriet. verdriet om het afscheid moeten nemen, maar ook vreugde omdat we toch nog zolang ons ventje hebben mogen leren kennen. we wisten van begin af dat het met ravi heel goed ging, maar met kiro niet. kiro was ons zorgenkindje.

ik kan me zo voorstellen dat jij(jullie) nu overwelmd wordt door alles. eerst de geboorte vorig jaar. het verdriet en de vreugde. en nu weer (alhoewel het nu naar ik begrijp een stuk positiever gaat). heel veel sterkte daarmee (voor jullie allemaal!)

maarruh; ik weet niet meer of ik proper gefeliciteerd heb. dat doe ik nu heel bewust hiero. haal het maar weg als het ongepast geacht wordt. jullie verdienen een dikke vette gefeliciteerd!!! geniet van jullie kleintjes! buidel zoveel je kan. mogen ze samen in de couveuse? kan je samen buidelen? dat heb ik met ravi en kiro wel gekund er zijn geen foto's van. maae dat heb ik. en dat wil ik je meegeven: geniet van elk moment. want alles wat je krijgt kunnen ze je nooit meer afpakken!

Dank, ook voor de felicitaties natuurlijk.

Herkenbaar. De balans waar je over schreef is soms lastig te vinden inderdaad. Voor je gevoel is er soms geen tijd om bij de kleine man stil te staan omdat het leven maar doordenderd. Met zijn zusje gaat het nu zo goed, loopt al voor de a terme leeftijd (wel trots hoor ;-)) en om haar hebben we ons juist in het begin zoveel zorgen gemaakt omdat ze maar bleef afvallen.

Van de uitvaart wilden we een soort kinderfeestje maken, zijn leven vieren iig. Dat is mede dankzij de enorme opkomst van vrienden en familie ook gelukt, maar ik vond zelf de uitvaartmaatschappij niet echt meewerken. Wel kon alles op onze manier, dat was erg prettig. Hadden een kistje in de vorm van een ei waar wel hem zelf in hebben gelegd met zijn knuffels en wat persoonlijke briefjes en kaartjes. Daarna kwam iedereen die dat wilde een boodschap op zijn ei zetten. Helemaal vol stond hij. Bij het graf heeft iedereen ballonnen opgelaten. Het was een mooie, rustige dag. Misschien ook omdat we wisten dat hij "moest" gaan.

Het jongetje van onze tweede tweeling heeft dezelfde darmontsteking waarmee het bij Quinten allemaal is begonnen. Dus de paralellen gaan ons wat te ver. Gelukkig is dat met een sisser afgelopen, hij is wel erg ziek geweest, maar na een periode van twee maanden in het ziekenhuis is hij nu gelukkig thuis.

Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juist emanier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn. En Quinten is er altijd bij, in mijn portemonnee, zijn foto tussen alle andere babyfoto's, zijn naambordje, een knuffel. Maar neit zijn stoel, zijn bordje, zijn slapje, zijn flesjes. Dat doet zeer, elke dag. Maar de enige weg gaat vooruit en dat proberen we te doen, zo goed en kwaad als dat gaat.

@MarMar, mooi gedicht

quote:

Op woensdag 16 februari 2011 12:02 schreef Reintji het volgende:

[..]

beleefd knipje i.v.m lengte quote>8
Maar de scheidslijn tussen geluk en verdriet is bijzonder dun. Wij zijn dankbaar voor wat ons is toegekomen en kunnen goed genieten van alledaagse dingen in het leven. Zijn wel een paar keer naar een praatgroep geweest in het ziekenhuis, maar daar zaten een paar mensen bij die zichzelf omwentelden in verdriet en misère. Wij waren daar niet mee geholpen. Met alle respect, iedereen heeft zijn of haar eigen manier van verwerken en soms vragen wij ons af of wij het op de juiste manier doen. Ik heb geen idee, maar wij voelen ons er prettig bij. Natuurlijk zijn er slechte momenten, maar ook drie kindertjes die onze zorg nu nodig zijn.
8<knip>8

Reintji een ding wil ik je wel mee geven, er is geen 'goede' manier zoals er ook geen 'foute' manier is, er is eigenlijk maar een manier ,die geef je zelf al, en dat is jullie manier die voor jullie goed moet voelen, en wat je omgeving er van denkt... dat is hun pakkie an.
(uitvaart klinkt inderdaad heel bijzonder en mooi, respect daarvoor natuurlijk)

Simmu

Simmu

en wow, alweer een jaar geleden..

Simmu

Simmu

reintji, hier een voorbeeldje van "niet goed of fout maar gewoon hoe wij dingen willen doen": we vieren vandaag helemaal niks. we wilden ravi's verjaardag onbeladen kunnen vieren, dus we vieren het pas eind april rond de oorspronkelijke uitgerekende datum

ik ben de afgelopen week zelf er vandoor gegaan richting een huisje omdat ik ook al geen zin had in alle "toen lag ik in het ziekenhuis aan de ect's en toen...en toen..." en vandaag doen we helemaal niks bijzonders. gewoon lekker tuttebellen met de kinders, lekker worstebroodjes eten en voor vanavond hebben we een roseetje. rose rose ollee

tis gewoon allemaal nog erg beladen en vers en ik wil dat niet. iedereen doet zo droevig en dat irriteert de takkepest uit me, want het is vandaag niet zo droevig als sommigen het doen voorkomen. ravi en kiro werden een jaar geleden geboren en er was reden tot hoop! dat wil ik herinneren. niet een kudde snotterende anderen die te beroerd zijn om zich te voegen naar onze wensen

dus dit jaar vieren we ravi's verjaardag eind april ik vermoed dat we alle volgende jaren gewoon ravi en kiro's verjaardag gewoon samen vieren, maar nu nog even niet. vandaag mag ravi gewoon nog even lekker de 10 maanden oude baby zijn die hij feitelijk is

Simmu, van harte en

Simmu

Goed aangepakt, Simmu! Zowel het weggaan voor een weekje als de datum-truc.

Simmu je bent een top wijf en in april feliciteer ik je !

Simmu helemaal super!!!

Kiro en Ravi's verjaardag zal altijd de dag blijven dat jullie ze mochten verwelkomen in deze wereld, een speciale dag met een lach en een traan. Fijn dat jullie ontspanning hebben gezocht.

Ik kan de knuffelsmiley niet zo vinden, maar die krijg je van me.

Een paar maanden geleden kreeg ik door Oxymoron het onderstaande gedicht toegestuurd.
Ik was er zo van onder de indruk, ik vond het zo mooi, dat ik het wékenlang aan niemand anders heb laten lezen, omdat ik er eerst alleen van wilde genieten.

21.03.2006 - 21.03.2011
Omdat het 5 jaar geleden is dat Danyel gestorven is, wilde ik dit jaar iets speciaals doen of maken om bij deze speciale datum stil te staan.
Ik heb aan snoopy gevraagd of zij bij het gedicht van Oxymoron een mooie layout wilde maken, zodat ik het geheel als schilderijtje kon laten afdrukken. Snoopy heeft er iets fantastisch van gemaakt, hieronder het resultaat.

Oxy, nogmaals heel erg bedankt. Nog elke keer als ik je gedicht lees raakt het me (op een fijne manier).
Snoopy, grazie mille. Il pranzo è grande!

wat mooi ! Phluphy... 5 jaar maar het lijkt gisteren. Heel veel -tja wat eigenlijk, sterkte ? kracht ? in elk geval een dag waarop wij aan jullie denken.

Danyel geniet op je mooie plekje daar boven.

Wat een prachtig gedicht Heel erg mooi, Oxy weet het zo goed te verwoorden

Voor Danyel en iedereen die van hem houdt

Wat een bijzonder en bijzonder mooi gedicht.
Phluphy, een dikke knuffel van mij.

Phluph en Jeroen, 5 jaar alweer...

Pluphy, 5 jaar alweer..

wat prachtig phluphy en maaksters

Lieve Phluphje en Jeroen, het is een prachtige dag vandaag. Ik denk aan jullie

Phluphy
Wat een ontroerend gedicht van Oxy. En de layout van Snoopy maakt het helemaal af. Dat er zo veel bijzondere mensen op Fok zijn, daar word ik echt blij van.
En Danyel is ook één van die bijzondere mensen die we hier hebben mogen verwelkomen.

Voor jou Danyel en voor alle mensen om je heen

Je had gelijk fluf, terecht een prachtig gedicht.

Phluphy 5 jaar alweer
Mooi gedicht en mooi gemaakt door snoopy.

Alweer vijf jaar! Prachtig gedicht en inderdaad mooi gemaakt.

Wat een prachtig gedicht. een klein monumentje voor deze dag.

Voor jullie.

Pluph

Phluphy, ik ben tot tranen toe geroerd. Het prachtige gedicht van Oxy, het schilderij wat Snoopy ervan gemaakt heeft. Maar vooral door jullie mooie zoon, die jullie 5 jaar na dato nog zoveel moois laat voelen. Ik denk aan jullie.

Mooie woorden voor een mooie zoon zijn al geschreven. Ik kan er niets aan toevoegen.
Lieve Phluphy en lieve Jeroen, we denken aan jullie en vooral een Danyel. Vandaag een beetje meer.

Prachtig verwoord.