LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
De topictitel spreek al voor zich, maar voor de duidelijkheid hier nog even de reactie die ik net plaatste in het topic 'Wat lees je nu?':
Kennelijk gaan deze schrijfsters ervan uit dat WIJ zo leven. En misschien is dat ook wel zo, wie zal het zeggen. Maar dan komt de vraag: Willen we daar ook over lezen? Ik zou zeggen: nee. Maar de rest van Nederland zegt blijkbaar: ja, dolgraag.
Conclusie: we lezen het liefst romans over onszelf, of over mensen die heel veel weghebben van onszelf, maar die iets verschrikkelijks meemaken (kenmerk van de thriller, nietwaar). We willen ons kennelijk met de personages identificeren. Daarom kiezen Verhoef en Noort zo opzichtig voor transparante personages op wie wij al onze persoonlijke eigenschappen kunnen projecteren. Dan komt het lekker dichtbij - en daar begint het ware griezelen
Oké, ter zake: het lijkt mij leuk om eens te proberen zelf zo'n 'doorzon-thriller' te schrijven. Ik denk er niet te licht over; het lijkt me ontzettend moeilijk. Ik vind het gewone, het alledaagse juist NIET interessant. Voor dit project is dat een handicap. Toch wil ik een poging wagen.
Ik speel - in tegenstelling tot de vorige keer, toen ik Dagboek van een kindermeisje schreef - open kaart: het is fictie, de bedoeling is duidelijk. Voor mij is de thriller onontgonnen terrein - ik heb nooit eerder zoiets geschreven, en ik weet ook absoluut niet of ik het kan. Maar proberen kan geen kwaad.
Ik ben benieuwd of iemand goede ideeën heeft voor zo'n verhaal. Ik denk zelf nog niet verder dan: seks en liefde. Die twee ingrediënten moeten erin. Verder dus een doorzon-setting. De hoofdpersoon wordt vermoedelijk een 'gewone vrouw', al is er natuurlijk ruimte voor nuance. Ze is getrouwd. (Ze kan ook een zielige single zijn, in dat soort personages grossiert Esther Verhoef, maar ik geef de voorkeur aan de personages van Saskia Noort, omdat die voor mijzelf herkenbaarder zijn, en dus gemakkelijker te beschrijven).
Ze heeft twee kinderen.
WAT OVERKOMT HAAR?
Iets verschrikkelijks... ja... iets dat haar hele leven op zijn kop zet
Ik ga nu zelf even in een vuilniszak graven naar de 'Vrij Nederland Thriller Gids' die ik gisteren onnadenkend heb weggegooid, maar die nu nog wel eens goed van pas kan komen. De plot is cruciaal. Maar voor dit type thriller geldt bovendien dat de plot heel simpel is.
Mijn vraag: waar willen we over lezen? Welke onderwerpen moeten hoognodig eens aan de orde worden gesteld in een doorzon-thriller?
Zoals gezegd: het fenomeen Esther Verhoef fascineert mij. Hetzelfde geldt voor Saskia Noort, die ook precies de juiste snaar weet te raken bij honderdduizenden lezers (of lezeressen) met haar literaire thrillers. Over het literaire gehalte van deze romans valt te twisten, maar laten we dat voor het gemak eens níet doen, want wat kan het ons verder schelen. Ik denk trouwens dat de term 'doorzon-thriller' veel sterker is - de romans van Verhoef, Noort en consorten worden gekenmerkt door een evidente doorzonmentaliteit: doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg. De personages wonen dus in keurige woonwijkjes, ze kopen hun meubels bij IKEA, ze hebben anderhalf kind, ze hebben betrekkelijk oninspirerende banen ('iets op kantoor') en ze zijn over het algemeen 'best gelukkig, wat ongeveer hetzelfde betekent als 'best ongelukkig'. Kortom: weinig pieken, weinig dalen.quote:Inmiddels gelezen: het cadeauboekje Erken mij van Esther Verhoef, dat zij heeft geschreven voor de Week van het Spannende Boek.
In één woord:
Wat een kinderachtig gedoe. Dit verhaal van 91 bladzijden ('thriller', zeg je dan) had evengoed in 91 zinnen kunnen worden verteld, en dan was het nog langdradig geweest. En toen... en toen... en toen... toen werd het heel eng! Maar niet heus.
Toch fascineert het fenomeen Esther Verhoef mij. Want dit is wat mensen willen lezen. Ik heb al eerder een roman van Verhoef na 30 pagina's weggesmeten, Rendez vous, als ik me niet vergis, en wat me aan dat boek zo tegenstond, komt in het cadeauboekje weer terug: de vlakheid. De hoofdpersonen zijn zo opzichtig gemodelleerd naar 'de gewone vrouw' - en bij Verhoef is 'gewoon' hetzelfde als suf, saai, kleurloos, dommig, naïef, ongeïnspreerd, onzeker, of in de woorden van het personage zelf: 'Ik ben een zesje' - dat je eigenlijk al na drie bladzijden in slaap valt. De bedoeling is natuurlijk dat wij - de vrouwelijke lezer die zo dol is op de thrillers van Esther Verhoef, en ook op die van Saskia Noort - ons aan dat personage kunnen spiegelen. Maar dat is een regelrechte belediging!
Eigenlijk is het hele boekje een belediging. De plot is kut. De personages zijn volstrekte karikaturen. De manier van schrijven is efficiënt, meer niet - het gaat er bij dit soort romans kennelijk alleen om dat er informatie wordt doorgegeven, En toen... en toen... en toen...
Kennelijk gaan deze schrijfsters ervan uit dat WIJ zo leven. En misschien is dat ook wel zo, wie zal het zeggen. Maar dan komt de vraag: Willen we daar ook over lezen? Ik zou zeggen: nee. Maar de rest van Nederland zegt blijkbaar: ja, dolgraag.
Conclusie: we lezen het liefst romans over onszelf, of over mensen die heel veel weghebben van onszelf, maar die iets verschrikkelijks meemaken (kenmerk van de thriller, nietwaar). We willen ons kennelijk met de personages identificeren. Daarom kiezen Verhoef en Noort zo opzichtig voor transparante personages op wie wij al onze persoonlijke eigenschappen kunnen projecteren. Dan komt het lekker dichtbij - en daar begint het ware griezelen
Oké, ter zake: het lijkt mij leuk om eens te proberen zelf zo'n 'doorzon-thriller' te schrijven. Ik denk er niet te licht over; het lijkt me ontzettend moeilijk. Ik vind het gewone, het alledaagse juist NIET interessant. Voor dit project is dat een handicap. Toch wil ik een poging wagen.
Ik speel - in tegenstelling tot de vorige keer, toen ik Dagboek van een kindermeisje schreef - open kaart: het is fictie, de bedoeling is duidelijk. Voor mij is de thriller onontgonnen terrein - ik heb nooit eerder zoiets geschreven, en ik weet ook absoluut niet of ik het kan. Maar proberen kan geen kwaad.
Ik ben benieuwd of iemand goede ideeën heeft voor zo'n verhaal. Ik denk zelf nog niet verder dan: seks en liefde. Die twee ingrediënten moeten erin. Verder dus een doorzon-setting. De hoofdpersoon wordt vermoedelijk een 'gewone vrouw', al is er natuurlijk ruimte voor nuance. Ze is getrouwd. (Ze kan ook een zielige single zijn, in dat soort personages grossiert Esther Verhoef, maar ik geef de voorkeur aan de personages van Saskia Noort, omdat die voor mijzelf herkenbaarder zijn, en dus gemakkelijker te beschrijven).
Ze heeft twee kinderen.
WAT OVERKOMT HAAR?
Iets verschrikkelijks... ja... iets dat haar hele leven op zijn kop zet
Ik ga nu zelf even in een vuilniszak graven naar de 'Vrij Nederland Thriller Gids' die ik gisteren onnadenkend heb weggegooid, maar die nu nog wel eens goed van pas kan komen. De plot is cruciaal. Maar voor dit type thriller geldt bovendien dat de plot heel simpel is.
Mijn vraag: waar willen we over lezen? Welke onderwerpen moeten hoognodig eens aan de orde worden gesteld in een doorzon-thriller?
Ach, al die huismiepen mogen nu boeken schrijven, omdat het blijkbaar lekker wegleest voor andere huisvrouwtjes, en de publishers die zien dat het verkoopt.
Het is gewoon een nieuw alternatief voor 'het dokters-romannetje'.
Het is gewoon een nieuw alternatief voor 'het dokters-romannetje'.
Dat ben ik wel met je eens, maar tegelijkertijd zeg ik: probeer het zelf maar eensquote:Op donderdag 4 juni 2009 12:08 schreef Yi-Long het volgende:
Ach, al die huismiepen mogen nu boeken schrijven, omdat het blijkbaar lekker wegleest voor andere huisvrouwtjes, en de publishers die zien dat het verkoopt.
Het is gewoon een nieuw alternatief voor 'het dokters-romannetje'.
Ik denk dat het nog vies tegenvalt. Bovendien: het niveau kan altijd omhoog
Ze wordt gestalkt via Hyves en de stalker neemt langzaam haar identiteit over!quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:01 schreef Nadine26 het volgende:
Mijn vraag: waar willen we over lezen? Welke onderwerpen moeten hoognodig eens aan de orde worden gesteld in een doorzon-thriller?
.Aan een dergelijk plot zou ik best zelf wel eens een verhaal willen wagen
.
Je kent mijn werkwijze toch?quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:17 schreef Lienekien het volgende:
Vraag je nu om suggesties voor de plot?
Suggesties voor de plot, maar vooral ideeën voor de losse ingrediënten: wat willen we lezen? Ik lees zelden thrillers, daarom is dit ook een eigenaardig project, maar het heeft mijn interesse. Hoe zoiets werkt. Waarom zoveel lezers zich voelen aangetrokken tot boeken waaraan ze zich volledig kunnen spiegelen - volgens mij is de truc dat de lezer het gevoel moet hebben, tijdens het lezen dus, dat het hem allemaal zélf overkomt. Dat is voor nu even het uitgangspunt.
Rest de vraag: wat willen we lezen? Ik dacht net nog aan: GELD. (En ik denk niet aan het criminele milieu dat zo vaak zijdelings opduikt in de literaire thriller - in de vorm van een oude vriend die bij de 'heel gewone' hoofdpersoon aanklopt, en die allerlei drugsgerelateerde connecties blijkt te hebben, en dan begint de ellende... Nee, dat dus niet).
Ik heb zelf geen Hyves-account, maar vertel meer!quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:20 schreef DaMart het volgende:
[..]
Ze wordt gestalkt via Hyves en de stalker neemt langzaam haar identiteit over!
Aan een dergelijk plot zou ik best zelf wel eens een verhaal willen wagen
Broer! Long time...quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:16 schreef broer het volgende:
Dit wil ik wel even volgen.
Geld kan een motief zijn. Ik denk aan een heel plotselinge gebeurtenis. Iemand meldt zich bij haar, iemand die ze dood gewaand had. Waarom weten we nog niet. Maar de hoofdpersoon komt onmiddellijk in actie met een paar drastische handelingen. Kinderen worden bij grootouders gedropt, al het geld wordt van de rekening gehaald en ze zet koers naar een voorlopig onderduikadres.
The love you take is equal to the love you make.
Ja, dat is heel goed. Ik zou zelf tenminste wel gegrepen worden door een eerste hoofdstuk waarin de hoofdpersoon hals over kop op de vlucht slaat, zonder dat duidelijk is wat er speelt. Ik ga er eens rustig over nadenken.quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:51 schreef Lienekien het volgende:
Geld kan een motief zijn. Ik denk aan een heel plotselinge gebeurtenis. Iemand meldt zich bij haar, iemand die ze dood gewaand had. Waarom weten we nog niet. Maar de hoofdpersoon komt onmiddellijk in actie met een paar drastische handelingen. Kinderen worden bij grootouders gedropt, al het geld wordt van de rekening gehaald en ze zet koers naar een voorlopig onderduikadres.
Jammer dat ik niet naar Parijs kan...
Ik las een interview met Esther Verhoef waarin ze zei: "Voordat ik begin te schrijven, probeer ik een verhaal te bedenken dat past bij de setting die ik voor ogen heb. In Erken mij is dat Parijs. Ik ben samen met mijn man aan de oever van de Seine gaan zitten, en daar ben ik gaan nadenken en associëren: wat kan er gebeuren in een stad als deze? Toen kwam al snel deze plot bovendrijven."
Ik wil maar zeggen: zo gemakkelijk kan het dus zijn
Ik heb overigens nooit een boek gelezen van een van de dames die jij noemt, maar dat terzijde.
Wat ik in thrillers leuk vind, zijn meerdere verhaallijnen tegelijk waarvan je je dan afvraagt hoe ze met elkaar te maken hebben.
Wat ik in thrillers leuk vind, zijn meerdere verhaallijnen tegelijk waarvan je je dan afvraagt hoe ze met elkaar te maken hebben.
The love you take is equal to the love you make.
Je zou toch denken dat er in die rivier hoogstens een losse scène naar boven komt drijven.quote:
Ik ben samen met mijn man aan de oever van de Seine gaan zitten, en daar ben ik gaan nadenken en associëren: wat kan er gebeuren in een stad als deze? Toen kwam al snel deze plot bovendrijven.
Geld vind ik een doorzonwoningmotief. Ik denk nog even over alternatieven en tvp hiermee.
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Zeggen ze van thrillers trouwens niet dat je achterstevoren moet werken? Dus eerst: wat is de eindsituatie van het verhaal? En vervolgens per gebeurtenis terugwerken. (Niet dat het uiteindelijke boek zo in elkaar moet zitten, maar puur hoe je het geheel vóór het schrijven construeert.)
Geen idee of dat gemakkelijk werkt, maar het kan er wel voor zorgen dat je geen losse eindjes overhoudt - omdat je het dus meteen aan het begin van het schrijven al aan elkaar knoopt.
Geen idee of dat gemakkelijk werkt, maar het kan er wel voor zorgen dat je geen losse eindjes overhoudt - omdat je het dus meteen aan het begin van het schrijven al aan elkaar knoopt.
meerdere verhaallijnen? maar dan zou het bijna een echte thriller worden, en dat lijkt me nu ook weer niet de bedoeling...quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:08 schreef Lienekien het volgende:
Ik heb overigens nooit een boek gelezen van een van de dames die jij noemt, maar dat terzijde.
Wat ik in thrillers leuk vind, zijn meerdere verhaallijnen tegelijk waarvan je je dan afvraagt hoe ze met elkaar te maken hebben.
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Geld is één ding, maar wat is nou een sterkere motivatie dan je kinderen die op de een of andere manier gevaar lopen?
Kun je ook meteen even inpluggen in het oermoedergevoel en het Susan Smitpubliek meepakken.
Kun je ook meteen even inpluggen in het oermoedergevoel en het Susan Smitpubliek meepakken.
misschien iets met een nieuwe buurman....of nee, een nieuwe buurvrouw....met een GEHEIM (jeetje, wat spannend...)....of een VERLEDEN DAT HAAR ACHTERVOLGT... (het wordt toch niet te eng, hè?!) ...waarin de hoofdpersoon langzaam wordt betrokken....beetje bij beetje meegezogen in een draaikolk van GEWELD of WRAAK of ANDERE HELE ERGE DINGEN!
dus...
dus...
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Oké, aangezien ik in een opwelling heb bedacht dat het leuk is om een doorzon-thriller te schrijven, moet ik eerst bij mezelf nagaan welke boeken ik als 'voorbeeld-romans' wil gebruiken. Als gezegd: ik lees zelden thrillers, ik hou niet van recht-toe recht-aan verhaaltjes die uitsluitend tot doel hebben om een verrassende ontknoping uit de hoed te toveren. De voorafgaande bladzijden moeten óók de moeite waard zijn; er is dus meer dan alleen de clou.
Toen ik net probeerde te bedenken wat ik wél goed vond aan Erken mij van Esther Verhoef, kwam ik uit op: Niks. Of nu ja, ze kan goede seksscènes schrijven. Verder nog iets? Ja, haar beschrijvingen van luxe hotels (gezien door de ogen van de diep geïmponeerde hoofdpersoon Daphne) zijn adequaat, maar ook niet meer dan dat.
Heeft iemand toevallig 'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?
De enige ijzersterke thriller die ik me zo snel kan herinneren, is A kiss before dying van Ira Levin. Meesterlijk; toen ik het een paar zomers geleden herlas, was het weer net zo spannend en verrassend als de eerste keer.
Goed, dat is te hoog gegrepen. Maar het idee om het verhaal te vertellen vanuit de dader, zonder dat iets er ook maar op wijst dat hij (in dit geval: zij) de dader is, is natuurlijk interessant. Ik citeer even uit een samenvatting:
Toen ik net probeerde te bedenken wat ik wél goed vond aan Erken mij van Esther Verhoef, kwam ik uit op: Niks. Of nu ja, ze kan goede seksscènes schrijven. Verder nog iets? Ja, haar beschrijvingen van luxe hotels (gezien door de ogen van de diep geïmponeerde hoofdpersoon Daphne) zijn adequaat, maar ook niet meer dan dat.
Heeft iemand toevallig 'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?
De enige ijzersterke thriller die ik me zo snel kan herinneren, is A kiss before dying van Ira Levin. Meesterlijk; toen ik het een paar zomers geleden herlas, was het weer net zo spannend en verrassend als de eerste keer.
Goed, dat is te hoog gegrepen. Maar het idee om het verhaal te vertellen vanuit de dader, zonder dat iets er ook maar op wijst dat hij (in dit geval: zij) de dader is, is natuurlijk interessant. Ik citeer even uit een samenvatting:
quote:Wijze van vertellen
De auteur vertelt het verhaal vanuit een hij/zij-figuur. Je beleeft het verhaal niet in elk deel vanuit dezelfde persoon. Zo beleef je deel 1 door de ogen van Bud, deel 2 door de ogen van Ellen en deel 3 door de ogen van Marion. Doordat je deel 2 door de ogen van Ellen beleeft kom je er samen met Ellen aan het einde van deel 2 achter dat Bud de moordenaar is. Marion weet dat nog niet dus als je deel 3 leest, weet je als lezer meer dan degene door wiens ogen je meeleeft in het verhaal. Dat maakt het boek extra spannend.
Doordat het verhaal zich in het verleden afspeelt is het geschreven in de onvoltooid verleden tijd
Ik dacht: dumpen die kinderen. Hoeven ze verder ook geen rol te spelen.quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:16 schreef Frollo het volgende:
Geld is één ding, maar wat is nou een sterkere motivatie dan je kinderen die op de een of andere manier gevaar lopen?
Kun je ook meteen even inpluggen in het oermoedergevoel en het Susan Smitpubliek meepakken.
The love you take is equal to the love you make.
Oh, ze mogen ook best gedumpt worden. Maar pas nadat ze bedreigd zijn.quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:23 schreef Lienekien het volgende:
[..]
Ik dacht: dumpen die kinderen. Hoeven ze verder ook geen rol te spelen.
In Terug naar de kust sleept de hoofdpersonage haar kinderen de hele tijd mee, geloof ik, en dat is inderdaad best irritant.
Ja, dat is een goede tip. Sowieso moet éérst het geraamte worden opgezet: hoofdstukindeling, precies van gebeurtenis naar gebeurtenis, inclusief het SCHOKKENDE SLOTHOOFDSTUK. Er moet dus een gedetailleerde synopsis komen, en eigenlijk denk ik dat daarin het meeste (denk)werk gaat zitten. De rest (het schrijfwerk) is bij wijze van spreken een invuloefening. Nou ja, zo stel ik me dat voor als ik denk aan Saskia Noort die op haar doorzonzolder driftig zit te tikken aan haar dertigste bestsellerquote:Op donderdag 4 juni 2009 13:13 schreef broer het volgende:
Zeggen ze van thrillers trouwens niet dat je achterstevoren moet werken? Dus eerst: wat is de eindsituatie van het verhaal? En vervolgens per gebeurtenis terugwerken. (Niet dat het uiteindelijke boek zo in elkaar moet zitten, maar puur hoe je het geheel vóór het schrijven construeert.)
Geen idee of dat gemakkelijk werkt, maar het kan er wel voor zorgen dat je geen losse eindjes overhoudt - omdat je het dus meteen aan het begin van het schrijven al aan elkaar knoopt.
Overigens moet ik wel eerlijk bekennen dat het maken van een synopsis niet mijn sterkste kant is. Ik ben al een tijdje bezig aan een roman (niet van het doorzon-genre) waarop ik telkens stuk loop. Ik krijg de plot niet rond. En ik wil niet beginnen met schrijven voordat alles klopt.
Deze thriller zou dus wel eens een goede oefening kunnen zijn. Een les.
Die kinderen moeten er sowieso in. Denk aan de doelgroep! Bovendien is dat iets waarmee ik me kan identificeren.quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:16 schreef Frollo het volgende:
Geld is één ding, maar wat is nou een sterkere motivatie dan je kinderen die op de een of andere manier gevaar lopen?
Kun je ook meteen even inpluggen in het oermoedergevoel en het Susan Smitpubliek meepakken.
Wat is precies het oermoedergevoel van Susan Smit? Zij heeft toch geen kinderen?
Denk aan de doelgroep!
Maar ik heb en wil geen kinderen.
Ik hoor niet bij de doelgroep.
Maar ik heb en wil geen kinderen.
Ik hoor niet bij de doelgroep.
The love you take is equal to the love you make.
Maar dan nog maken die kinderen haar zo lekker gewoon. Zo herkenbaar, zo 'Gut, dat lijk ik zelf wel,' snap je? Als ze geen kinderen heeft, wat natuurlijk een mogelijkheid is, zou ik denken aan een IVF-drama, iets met een draagmoeder en alle verwikkelingen die daaruit voortkomen. (Maar dat thema heeft Saskia Noort ook al uitgemolken in Nieuwe buren).quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:36 schreef Lienekien het volgende:
Denk aan de doelgroep!
Maar ik heb en wil geen kinderen.
Ik hoor niet bij de doelgroep.
Dit was eigenlijk alles wat ik had bedacht voor de hoofdlijn. Maar nu begin ik hem te combineren met een ander idee dat ik van de week kreeg. Als het tot een verhaal komt, zet ik het in ieder geval in TTK neerquote:
[..]
Ik heb zelf geen Hyves-account, maar vertel meer!
. Als ik ga schrijven bedenk ik hoe ik wil beginnen en hoe ik wil eindigen. De rest vul ik vaak tijdens het schrijven wel in. .quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:13 schreef broer het volgende:
Zeggen ze van thrillers trouwens niet dat je achterstevoren moet werken? Dus eerst: wat is de eindsituatie van het verhaal? En vervolgens per gebeurtenis terugwerken. (Niet dat het uiteindelijke boek zo in elkaar moet zitten, maar puur hoe je het geheel vóór het schrijven construeert.)
Geen idee of dat gemakkelijk werkt, maar het kan er wel voor zorgen dat je geen losse eindjes overhoudt - omdat je het dus meteen aan het begin van het schrijven al aan elkaar knoopt.
Voor het boek dat ik nu probeer te schrijven, werk ik ook zo. Ik heb een synopsis bedacht, waarin ik begin en einde uitvoerig heb beschreven. Het middenstuk heb ik wat algemener omschreven. Dat bedenk ik wel als ik aan het schrijven ben, dan bedenk ik ineens weer iets wat later moet gebeuren.
Ik heb wel van tevoren bedacht welke voorgeschiedenis er is geweest, zodat ik fragmenten daarvan af en toe kan plaatsen in het verhaal, zonder de hele voorgeschiedenis meteen prijs te geven. Er moet wel wat te raden blijven, natuurlijk
.Maar het belangrijkste is voor mij om te weten waar ik naartoe schrijf, en zo mogelijk af en toe wat aanwijzingen te plaatsen naar wat nog komen gaat, zonder de ontknoping te verraden of het verhaal voorspelbaar te maken. En dat is soms best ingewikkeld.
Dat niet nee. Ik bedoelde meer het idee dat er een kracht bestaat buiten jezelf waar je uit kunt putten.quote:
Wat is precies het oermoedergevoel van Susan Smit? Zij heeft toch geen kinderen?
Of de vader heeft de kinderen ontvoerd en meegenomen naar het buitenland. En nu komt je hoofdpersoon oog in oog te staan met haar zoon, die wraak komt nemen. Misschien heeft de vader wel verhalen verteld over dingen die ze gedaan zou hebben, waar het kind zich door geschaad voelt.quote:
[..]
Maar dan nog maken die kinderen haar zo lekker gewoon. Zo herkenbaar, zo 'Gut, dat lijk ik zelf wel,' snap je? Als ze geen kinderen heeft, wat natuurlijk een mogelijkheid is, zou ik denken aan een IVF-drama, iets met een draagmoeder en alle verwikkelingen die daaruit voortkomen. (Maar dat thema heeft Saskia Noort ook al uitgemolken in Nieuwe buren).
Wordt dat ook een thriller? Zou je het zo omschrijven? Of is het gewoon een roman die met veel suspense wordt geschreven?quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:44 schreef DaMart het volgende:
[..]
Dit was eigenlijk alles wat ik had bedacht voor de hoofdlijn. Maar nu begin ik hem te combineren met een ander idee dat ik van de week kreeg. Als het tot een verhaal komt, zet ik het in ieder geval in TTK neer
[..]
Als ik ga schrijven bedenk ik hoe ik wil beginnen en hoe ik wil eindigen. De rest vul ik vaak tijdens het schrijven wel in. .
Voor het boek dat ik nu probeer te schrijven, werk ik ook zo. Ik heb een synopsis bedacht, waarin ik begin en einde uitvoerig heb beschreven. Het middenstuk heb ik wat algemener omschreven. Dat bedenk ik wel als ik aan het schrijven ben, dan bedenk ik ineens weer iets wat later moet gebeuren.
Ik heb wel van tevoren bedacht welke voorgeschiedenis er is geweest, zodat ik fragmenten daarvan af en toe kan plaatsen in het verhaal, zonder de hele voorgeschiedenis meteen prijs te geven. Er moet wel wat te raden blijven, natuurlijk
Maar het belangrijkste is voor mij om te weten waar ik naartoe schrijf, en zo mogelijk af en toe wat aanwijzingen te plaatsen naar wat nog komen gaat, zonder de ontknoping te verraden of het verhaal voorspelbaar te maken. En dat is soms best ingewikkeld.
Die kracht is mij persoonlijk volkomen onbekendquote:Op donderdag 4 juni 2009 13:47 schreef Frollo het volgende:
Dat niet nee. Ik bedoelde meer het idee dat er een kracht bestaat buiten jezelf waar je uit kunt putten.
Grappig, die thriller is net verschenen onder de titel Het dossier Tobias, geschreven door Annet de Jong. Ik ken haar zijdelings en ik weet toevallig dat zij het boek op waargebeurde feiten heeft gebaseerd - en dat lijkt me in zo'n geval ook wel handig.quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:47 schreef DaMart het volgende:
[..]
Of de vader heeft de kinderen ontvoerd en meegenomen naar het buitenland. En nu komt je hoofdpersoon oog in oog te staan met haar zoon, die wraak komt nemen. Misschien heeft de vader wel verhalen verteld over dingen die ze gedaan zou hebben, waar het kind zich door geschaad voelt.
Het is wel de bedoeling om er een thriller van te maken. Maar dat brengt me dan meteen bij de vraag wanneer er sprake is van een thriller? Welke criteria bestaan daarvoor? Is er sprake van een thriller als je een spannend verhaal schrijft, waarin je als lezer maar langzaam te weten komt wat er precies gebeurt, of moet er (de dreiging van) misdaad in zitten?quote:
[..]
Wordt dat ook een thriller? Zou je het zo omschrijven? Of is het gewoon een roman die met veel suspense wordt geschreven?
Grappig, dat boek is mij niet bekend, ik riep dus gewoon maar watquote:
[..]
Grappig, die thriller is net verschenen onder de titel Het dossier Tobias, geschreven door Annet de Jong. Ik ken haar zijdelings en ik weet toevallig dat zij het boek op waargebeurde feiten heeft gebaseerd - en dat lijkt me in zo'n geval ook wel handig.
.
Je hebt nu dus: Liefde, Geld, Seks, Kinderen. Plus Dreiging en Geweld want het wordt een thriller.
Als ik deze ingrediënten in de plotbot gooi komt er uit: Naieve, hitsige puberdochter blijkt door hoge drugsschuld in de prostitutie beland te zijn. Een gelekt SMSje attendeert de gechoqueerde moeder, duffe huisvrouw maar eigenlijk MILF, die een geile outfit aantrekt en haar dochter redt door haar rol over te nemen en grootgeschapen heren met bizarre wensen te gerieven. Door heroiek optreden van haar verontruste maar begripvolle echtgenoot, duffe kantoorlul die zich tot woestaantrekkelijke held ontpopt, wordt uiteindelijk een compleet drugs- en sekssyndicaat opgerold. Glanzende bijrol voor hoofdpersoon's eerste vriendje, dat hoofd van een arrestatieteam geworden blijkt. Het geredde gezin, waarvan de dochter inmiddels weer goede schoolresultaten boekt, viert de goede afloop met een weekje CenterParcs, waarvan met name het subtropisch zwemparadijs, de tapas-bar en de ruim gesorteerde kiosk geroemd worden, en dat in ruil hiervoor een afname van 10000 exemplaren garandeert.
Als ik deze ingrediënten in de plotbot gooi komt er uit: Naieve, hitsige puberdochter blijkt door hoge drugsschuld in de prostitutie beland te zijn. Een gelekt SMSje attendeert de gechoqueerde moeder, duffe huisvrouw maar eigenlijk MILF, die een geile outfit aantrekt en haar dochter redt door haar rol over te nemen en grootgeschapen heren met bizarre wensen te gerieven. Door heroiek optreden van haar verontruste maar begripvolle echtgenoot, duffe kantoorlul die zich tot woestaantrekkelijke held ontpopt, wordt uiteindelijk een compleet drugs- en sekssyndicaat opgerold. Glanzende bijrol voor hoofdpersoon's eerste vriendje, dat hoofd van een arrestatieteam geworden blijkt. Het geredde gezin, waarvan de dochter inmiddels weer goede schoolresultaten boekt, viert de goede afloop met een weekje CenterParcs, waarvan met name het subtropisch zwemparadijs, de tapas-bar en de ruim gesorteerde kiosk geroemd worden, en dat in ruil hiervoor een afname van 10000 exemplaren garandeert.
quote:Op donderdag 4 juni 2009 15:56 schreef dvr het volgende:
Je hebt nu dus: Liefde, Geld, Seks, Kinderen. Plus Dreiging en Geweld want het wordt een thriller.
Als ik deze ingrediënten in de plotbot gooi komt er uit: Naieve, hitsige puberdochter blijkt door hoge drugsschuld in de prostitutie beland te zijn. Een gelekt SMSje attendeert de gechoqueerde moeder, duffe huisvrouw maar eigenlijk MILF, die een geile outfit aantrekt en haar dochter redt door haar rol over te nemen en grootgeschapen heren met bizarre wensen te gerieven. Door heroiek optreden van haar verontruste maar begripvolle echtgenoot, duffe kantoorlul die zich tot woestaantrekkelijke held ontpopt, wordt uiteindelijk een compleet drugs- en sekssyndicaat opgerold. Glanzende bijrol voor hoofdpersoon's eerste vriendje, dat hoofd van een arrestatieteam geworden blijkt. Het geredde gezin, waarvan de dochter inmiddels weer goede schoolresultaten boekt, viert de goede afloop met een weekje CenterParcs, waarvan met name het subtropisch zwemparadijs, de tapas-bar en de ruim gesorteerde kiosk geroemd worden, en dat in ruil hiervoor een afname van 10000 exemplaren garandeert.
Dvr, ik wist dat ik op je kon rekenenquote:Op donderdag 4 juni 2009 15:56 schreef dvr het volgende:
Je hebt nu dus: Liefde, Geld, Seks, Kinderen. Plus Dreiging en Geweld want het wordt een thriller.
Als ik deze ingrediënten in de plotbot gooi komt er uit: Naieve, hitsige puberdochter blijkt door hoge drugsschuld in de prostitutie beland te zijn. Een gelekt SMSje attendeert de gechoqueerde moeder, duffe huisvrouw maar eigenlijk MILF, die een geile outfit aantrekt en haar dochter redt door haar rol over te nemen en grootgeschapen heren met bizarre wensen te gerieven. Door heroiek optreden van haar verontruste maar begripvolle echtgenoot, duffe kantoorlul die zich tot woestaantrekkelijke held ontpopt, wordt uiteindelijk een compleet drugs- en sekssyndicaat opgerold. Glanzende bijrol voor hoofdpersoon's eerste vriendje, dat hoofd van een arrestatieteam geworden blijkt. Het geredde gezin, waarvan de dochter inmiddels weer goede schoolresultaten boekt, viert de goede afloop met een weekje CenterParcs, waarvan met name het subtropisch zwemparadijs, de tapas-bar en de ruim gesorteerde kiosk geroemd worden, en dat in ruil hiervoor een afname van 10000 exemplaren garandeert.
We zijn er dus uit. Ik ben LOS!!!
Mooi!
Dat die huisvrouw zich zo voor haar dochter opoffert, is natuurlijk maar een excuus om haar ingedutte huwelijksleven in te ruilen voor weken, nee máánden van ongeremde, linnenschroeiend ruige seks. Dus niet van "na twee minuten kwam de norse tuinder met een laatste stoot in haar klaar. Hij overhandigde haar het condoom, dat ze met enig afgrijzen in het Curver afvalbakje naast het bed deponeerde"-- maar meer van "na een behendige draai van zijn pols gleed zijn hand dan eindelijk haar kletsnatte kut binnen, en ze slaakte een verraste kreet die evenveel wellust als pijn verried. Al snel voelde ze hoe haar getormenteerde liefdeskanaal zich weer samentrok, en nu stevig zijn donkerbehaarde pols omsloot. Met langzame, ritmische bewegingen van zijn vuist zette de mysterieuze, zwijgzame Arabier haar onderbuik in vuur en vlam. Een siddering van genot trok uit haar tenen omhoog en als vanzelf spande haar rug zich tot een strakke boog. In de gelukzalige vergetelheid van het meest intense orgasme dat ze ooit beleefde, realiseerde ze zich dat Rob, met wie ze nu veertien jaar getrouwd was, haar nooit op zo'n manier had kunnen gerieven".
Dat die huisvrouw zich zo voor haar dochter opoffert, is natuurlijk maar een excuus om haar ingedutte huwelijksleven in te ruilen voor weken, nee máánden van ongeremde, linnenschroeiend ruige seks. Dus niet van "na twee minuten kwam de norse tuinder met een laatste stoot in haar klaar. Hij overhandigde haar het condoom, dat ze met enig afgrijzen in het Curver afvalbakje naast het bed deponeerde"-- maar meer van "na een behendige draai van zijn pols gleed zijn hand dan eindelijk haar kletsnatte kut binnen, en ze slaakte een verraste kreet die evenveel wellust als pijn verried. Al snel voelde ze hoe haar getormenteerde liefdeskanaal zich weer samentrok, en nu stevig zijn donkerbehaarde pols omsloot. Met langzame, ritmische bewegingen van zijn vuist zette de mysterieuze, zwijgzame Arabier haar onderbuik in vuur en vlam. Een siddering van genot trok uit haar tenen omhoog en als vanzelf spande haar rug zich tot een strakke boog. In de gelukzalige vergetelheid van het meest intense orgasme dat ze ooit beleefde, realiseerde ze zich dat Rob, met wie ze nu veertien jaar getrouwd was, haar nooit op zo'n manier had kunnen gerieven".
"Godsamme, Nadine, wat ben jij toch een domme hoer!"
Deze zin moet je even in je plot verwerken.
Deze zin moet je even in je plot verwerken.
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
-Manlief werkt in de IT
-Vrouw werkt twee dagen per week als overblijfjuffrouw op de basisschool, verder huisvrouw, hobby's tuinieren en televisieseries kijken?
-Ze hebben een werkster en oppas (een van beiden kun je in het complot betrekken).
En wat haar dan overkomt? Ik zou gaan voor iets schokkends, met kinderen (want dat ligt altijd gevoelig bij huismoeders..) moord op het 6-jarige buurmeisje o.i.d.?
-Vrouw werkt twee dagen per week als overblijfjuffrouw op de basisschool, verder huisvrouw, hobby's tuinieren en televisieseries kijken?
-Ze hebben een werkster en oppas (een van beiden kun je in het complot betrekken).
En wat haar dan overkomt? Ik zou gaan voor iets schokkends, met kinderen (want dat ligt altijd gevoelig bij huismoeders..) moord op het 6-jarige buurmeisje o.i.d.?
Wat een grappig idee. Ik heb ook erg weinig van die literaire thrillers gelezen (vroeger wel eens een nicci french en recentelijk het boek van Lieneke Dijkzeul), maar ik vind ze veel te vrouwelijk naar mijn smaak. D'r zit ook altijd een oudere agent in die relatieproblemen heeft enzo, volgens mij, die moet je niet vergeten. Maak 'm homo, heb je in ieder geval een origineel puntje.
Kun je niet een crimineel kindermeisje opvoeren of zo?
Kun je niet een crimineel kindermeisje opvoeren of zo?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Tegen deze seksscène kan zelfs Esther Verhoef niet opquote:Op vrijdag 5 juni 2009 00:32 schreef dvr het volgende:
Mooi!
Dat die huisvrouw zich zo voor haar dochter opoffert, is natuurlijk maar een excuus om haar ingedutte huwelijksleven in te ruilen voor weken, nee máánden van ongeremde, linnenschroeiend ruige seks. Dus niet van "na twee minuten kwam de norse tuinder met een laatste stoot in haar klaar. Hij overhandigde haar het condoom, dat ze met enig afgrijzen in het Curver afvalbakje naast het bed deponeerde"-- maar meer van "na een behendige draai van zijn pols gleed zijn hand dan eindelijk haar kletsnatte kut binnen, en ze slaakte een verraste kreet die evenveel wellust als pijn verried. Al snel voelde ze hoe haar getormenteerde liefdeskanaal zich weer samentrok, en nu stevig zijn donkerbehaarde pols omsloot. Met langzame, ritmische bewegingen van zijn vuist zette de mysterieuze, zwijgzame Arabier haar onderbuik in vuur en vlam. Een siddering van genot trok uit haar tenen omhoog en als vanzelf spande haar rug zich tot een strakke boog. In de gelukzalige vergetelheid van het meest intense orgasme dat ze ooit beleefde, realiseerde ze zich dat Rob, met wie ze nu veertien jaar getrouwd was, haar nooit op zo'n manier had kunnen gerieven".
Then again: Esther Verhoef bakt er sowieso weinig van. Ik ben nog steeds niet helemaal bekomen van de leeservaring van Erken mij, daarom zal ik in het kort, en aan de hand van deze thriller-novelle, uitleggen Hoe Het Niet Moet:
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Toch is het nuttig, want ongeveer zo moet een synopsis eruit zien. Alle lijnen zijn helder, alle motieven zijn aangestipt - aan de hand van dit skelet kan een echt verhaal worden geschreven. Maar dan niet dit verhaal. Het is volkomen ongeloofwaardig. Het grootste probleem wordt gevormd door de twee hoofdpersonages, Daphne en Etienne, die vlak en transparant worden neergezet - je hebt nergens de behoefte om mee te leven, zelfs niet met die arme Daphne, omdat je als lezer voortdurend beseft dat het papieren popjes zijn, sjablonen.
Tegelijk is dat meteen de rare tegenstrijdigheid van de doorzonthriller, want daarin zijn de personages altijd vlak en transparant. Bij Saskia Noort is het niet anders. Waarom worden die boeken dan toch door zovelen verslonden?
Dat is de vraag waarmee ik de nacht in ga...
Dat gaat wel lukken, Ollie. Verder alles goed?quote:Op vrijdag 5 juni 2009 00:38 schreef OllieA het volgende:
"Godsamme, Nadine, wat ben jij toch een domme hoer!"
Deze zin moet je even in je plot verwerken.
Toen ik vanmiddag even vooronderzoek deed in de boekwinkel, zag ik het boek 'Maddie' liggen, een reconstructie van de Maddie McCann-zaak. Zou interessant kunnen zijn. Ik ben het met je eens dat kinderen het altijd goed doen. En ook: seks, geld, overspel, familiegeheimen. Ik zit te denken aan dat laatste. Het is goed om het klein te houden, in de huiselijke sfeer.quote:Op vrijdag 5 juni 2009 01:43 schreef KdR het volgende:
-Manlief werkt in de IT
-Vrouw werkt twee dagen per week als overblijfjuffrouw op de basisschool, verder huisvrouw, hobby's tuinieren en televisieseries kijken?
-Ze hebben een werkster en oppas (een van beiden kun je in het complot betrekken).
En wat haar dan overkomt? Ik zou gaan voor iets schokkends, met kinderen (want dat ligt altijd gevoelig bij huismoeders..) moord op het 6-jarige buurmeisje o.i.d.?
Volgens mij is er een verschil tussen de 'literaire thriller' en de 'misdaadroman'; in het laatste genre komen politie-inspecteurs voor, in het eerste volgens mij niet.quote:Op vrijdag 5 juni 2009 02:16 schreef wonderer het volgende:
Wat een grappig idee. Ik heb ook erg weinig van die literaire thrillers gelezen (vroeger wel eens een nicci french en recentelijk het boek van Lieneke Dijkzeul), maar ik vind ze veel te vrouwelijk naar mijn smaak. D'r zit ook altijd een oudere agent in die relatieproblemen heeft enzo, volgens mij, die moet je niet vergeten. Maak 'm homo, heb je in ieder geval een origineel puntje.
Overigens is er net een 'literaire thriller' bekroond met de Gouden Strop - van Marion Pauw. De titel weet ik niet, maar het genre rukt op
Staat genoteerdquote:Kun je niet een crimineel kindermeisje opvoeren of zo?
Hm, toch was er in het boek van Dijkzeul een flinke rol weggelegd voor de politieman die de moord onderzocht. Hoewel het meer over zijn flatje en zijn liefde voor planten ging dan over politiewerkquote:
[..]
Volgens mij is er een verschil tussen de 'literaire thriller' en de 'misdaadroman'; in het laatste genre komen politie-inspecteurs voor, in het eerste volgens mij niet.
Overigens is er net een 'literaire thriller' bekroond met de Gouden Strop - van Marion Pauw. De titel weet ik niet, maar het genre rukt op
[..]
Staat genoteerd
Ik vind dat het label "literaire thriller" wel heel snel geplakt wordt, trouwens. "Stuk" van Judith Visser (Gouden Strop nominatie) was helemaal niet met die intentie geschreven, de uitgever kwam er ineens mee.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dat weet ik eigenlijk ook niet. Wel heb ik het idee dat de 'literaire thriller' een oer-Hollands marketingidee is, veel méér dan een (literair) genre. Want de boeken van Noort, Verhoef etc. zijn voornamelijk efficiënt geschreven, bijna zakelijk, want elke zin staat in dienst van het verhaal, en dat is in literaire romans veel minder het geval; daar is ook ruimte voor zijpaden, losse impressies etc.quote:Op donderdag 4 juni 2009 14:01 schreef DaMart het volgende:
Het is wel de bedoeling om er een thriller van te maken. Maar dat brengt me dan meteen bij de vraag wanneer er sprake is van een thriller? Welke criteria bestaan daarvoor? Is er sprake van een thriller als je een spannend verhaal schrijft, waarin je als lezer maar langzaam te weten komt wat er precies gebeurt, of moet er (de dreiging van) misdaad in zitten?
Voor de literaire thriller zoals wij die tegenwoordig kennen, geldt volgens mij in de eerste plaats dat het verhaal realistisch moet zijn, en daarbij is realistisch hetzelfde als herkenbaar, vertrouwd. Kortom: net echt. Dan is het alleen maar een voordeel als de taal een beetje droog is, weinig poëtisch. Dat leidt maar af van de plot. Toen ik een keer een boek van Saskia Noort las, viel me vooral op dat er niet één opmerkelijke zin in stond, en niet één verrassend gekozen woord. Het is een beetje damesbladenbrij. Dat heet: 'Lekker makkelijk'. En dat hoor je ook vaak over haar boeken - ze lezen zo lekker makkelijk, dat vinden mensen fijn. Als Esther Verhoef haar hoofdpersoon beschrijft, zal zij altijd iets verzinnen in de trant van: "Zij droeg een nette, zwarte broek en een crèmekleurige top met een bescheiden decolleté. Om toch wat pit aan te brengen in haar outfit, koos ze voor halfhoge rode pumps. Ze bracht een lichte make-up aan; haar lippen stipte ze even aan met een rode lipstick. Nadat ze haar lange, blonde haar had opgestoken, haakte ze met haar vingers achter haar oren om een een paar plukjes los te trekken."
Allemaal VERSCHRIKKELIJK. Let vooral op de woorden 'top' (damesbladenwoord), 'pit' (idem), 'pumps' (ouderwets), 'lipstick' (idem). Ook wordt alles overduidelijk gedownplayed - becheiden, halfhoog, lichtjes - we hebben te maken met een doodgewone vrouw, laat dat duidelijk zijn. Het is allemaal van een ongelooflijke non-descriptheid, en dat is precies de bedoeling. Want Verhoeft zinspeelt erop dat wij onszelf zien staan in die zwarte broek met die crèmekleurige top - zij denkt dat wij zulke kleren dragen.
Nou ja, dat is dus allemaal juist niet literair, want met fantasie, verbeeldingskracht of originaliteit heeft het niks te maken.
Kortom: een thriller kan van alles zijn. Ik denk alleen dat het etiket 'literaire thriller' niet op jouw boek van toepassing is, al was het maar omdat jij ongetwijfeld ook voor mannelijke lezers schrijft
Eigenlijk is het gewoon "spannende" chicklit, maar dan voor de vrouwen die neerkijken op de echte chicklit, volgens mij.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
TVP. En ik wens TS veel succes, want ik denk dat het nog een hele klus gaat worden .
.
Niet meer actief op Fok!
Tja, als die literaire thrillers daadwerkelijk zo kleurloos en saai zijn, ben ik bang dat mijn glijscene toch wat aan de ruige kant was. Ik dacht dat de nieuwe generatie huisvrouwen (opgegroeid met immer haar Viva-vibrator in de aanslag) wel tegen een stootje kon, maar de Libelle is niet voor niets al eeuwenlang Nederlands meestverkochte damestijdschrift.
Laatst maakte Connie Palmen ten overstaan van Saskia Noort in De Wereld Draait Door op voortreffelijke wijze gehakt van het begrip Literaire Thriller. Hier te bekijken.
edit: bah, link-code werkt niet. Probeer dit naar de adresbalk van je browser te kopiëren en plakken:
Laatst maakte Connie Palmen ten overstaan van Saskia Noort in De Wereld Draait Door op voortreffelijke wijze gehakt van het begrip Literaire Thriller. Hier te bekijken.
edit: bah, link-code werkt niet. Probeer dit naar de adresbalk van je browser te kopiëren en plakken:
| 1 |
Nou ja, tja. Long- en prostaatkanker tegelijkertijd is wel wat veel hoor...quote:Op vrijdag 5 juni 2009 02:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Dat gaat wel lukken, Ollie. Verder alles goed?
Maar we slaan ons er dapper doorheen, en ik ben blij dat je mijn korte zinnetje gaat opnemen in je nieuwe klapper. Toch leuk dat het een oeuvre wordt!
And it's only the giving
That makes you
What you are
That makes you
What you are
Literaire Thriller, de naam alleen al...
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
"Het stempel 'literair' dat veel misdaadromans opgeplakt krijgen, is een onverkwikkelijke leugen. De meeste lezers van Saskia Noort weten echt wel dat ze niet met Tolstoj op de bank zitten."quote:Op zaterdag 6 juni 2009 10:03 schreef Pietverdriet het volgende:
Literaire Thriller, de naam alleen al...
Aldus Bas Heijne in het boekenkatern van NRC Handelsblad gisteren
We zijn het dus eens. Nog een citaat: "Zoals de mode tegenwoordig krampachtige pogingen doet om voor kunst te worden aangezien, zo proberen steeds meer uitgevers hun misdaadromans het stempel 'literair' te geven, zodat de koper in de boekhandel zich niet meer hoeft te schamen."
Tja.
De droom wordt me nu toch een beetje uit handen geslagen. Een 'literaire thriller' (ook wel: doorzonthriller) is een genre op zich, en dat genre lijkt zich vooral te onderscheiden door vlakheid, herkenbaarheid bij de lezer, clichés en sjablonen.
Ik vraag het nog maar eens: Heeft iemand De verbouwing van Saskia Noort gelezen? Ik kan het wel gaan kopen, maar iets in mij komt in opstand - ik vind het zonde van mijn tijd om een roman te lezen waarvan ik eigenlijk de plot al kan voorspellen. Ik weet dat het boek gaat over een plastisch chirurge genaamd Mathilde. Zij is mooi, succesvol, rijk, moeder van een zoon en gelukkig getrouwd. Maar schijn bedriegt. Terwijl het huis van Mathilde en haar echtgenoot wordt verbouwd door een holistische aannemer - en dat vind ik dan wel weer een leuk gegeven - die de werkzaamheden laat slepen en traineren, krijgt Mathilde hulp uit onverwachtse hoek: een ex-vriendje meldt zich. En dit ex-vriendje blijkt haar mee te sleuren in een kolk van gebeurtenissen waarop zij alle grip verliest. Zoiets. Dus dat ex-vriendje zal wel een criminele achtergrond hebben, daar kun je vergif op innemen, of hij heeft zich in de nesten gewerkt en nu trekt hij Mathilde mee in zijn duistere wereld. De zoon wil ook niet deugen, geloof ik.
Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seine
Natuurlijk neem ik jouw zinnetje op. Dat is wel het minste wat ik kan doen voor een stervendequote:Op zaterdag 6 juni 2009 01:15 schreef OllieA het volgende:
Nou ja, tja. Long- en prostaatkanker tegelijkertijd is wel wat veel hoor... Maar we slaan ons er dapper doorheen, en ik ben blij dat je mijn korte zinnetje gaat opnemen in je nieuwe klapper. Toch leuk dat het een oeuvre wordt!
De stand van zaken...
Vandaag ben ik begonnen aan een synopsis. Ik heb een idee, dat is één, en ik ben nu aan het nadenken over de vertelvorm. Dat is ingewikkeld, want in een thriller (of een suspenseverhaal) draait het niet alleen om de vraag HOE je het opschrijft (de stijl) en WAT je vertelt (het thema) maar vooral ook om de TIMING: op welk moment in het verhaal geef je welke informatie prijs? Welke hints stop je waar in de tekst? Hoe presenteer je de vooruitwijzingen? Enzovoort.
Het verhaal moet helemaal kloppen voordat ik begin met schrijven. Daarom heb ik besloten om het simpel te houden: zo min mogelijk personages. Ik kom tot nu toe uit op 3 hoofdpersonen en 3 bijfiguren. Het wordt een verhaal over een familiegeheim. Dat is inderdaad niet erg origineel, maar ik wil met suspense schrijven (of: leren met suspense te schrijven) en de klassieke doorzonthriller - geweld, criminaliteit, bloed - spreekt bij nader inzien niet erg tot mijn verbeelding.
Misschien komt er nog bloed aan te pas, dat zal moeten blijken, maar ik geloof dat mijn aankondiging om een 'literaire thriller' te schrijven (à la Saskia Noort/Esther Verhoef) een vorm van zelfoverschatting was - alsof ik dat wel even zou doen. Dat is natuurlijk onzin. Sowieso geloof ik dat je alleen een goed verhaal kunt schrijven met passie, obsessie, aandacht, fascinatie. Er moet, kortom, een persoonlijk raakvlak zijn. Ik kom dan al snel uit bij het thema 'familie', maar gelukkig kun je daar alle kanten mee uit, en het enige verschil met de klassieke 'doorzon'-thematiek is dat het hier gaat om spanning die van binnenuit komt (ik bedoel: vanuit de familie zelf, vanuit het 'vertrouwde'), en dus niet om dreiging van buitenaf (bijvoorbeeld in in de vorm van een dubieuze ex-vriend die plotseling opduikt.)
Een paar ideeën die hier zijn aangedragen, heb ik geprobeerd in het verhaal te verwerken. Ik kan nu nog niet inschatten of het me lukt om de synopsis rond te krijgen, maar ik zwoeg nog even voort. Ik heb eerst een samenvatting geschreven: het hele verhaal van a tot z. Daarbij ben ik inderdaad, zoals Broer al suggereerde, uitgegaan van de ontknoping - het grote geheim, dus. Alles wat daaraan vooraf gaat, staat in die samenvatting. Hoe het zo gekomen is, waarom, wanneer, wie erbij betrokken waren, wat de gevolgen zijn geweest, enzovoort. Met de synopsis (de losse hoofdstukken in chronologische volgorde) ben ik ongeveer op de helft - ik heb een proloog bedacht, plus tien hoofdstukken die samen het eerste deel vormen. Morgen ga ik werken aan deel 2, en dat is tevens het slotdeel.
Het grootste probleem is, als gezegd, de vertelvorm. Dit type verhaal kun je niet chronologisch vertellen - het verleden speelt een belangrijke rol, en dus moeten er flashbacks in. Het valt me op dat er werkelijk duizend manieren zijn waarop je zoiets kunt vertellen, en het vervelende is natuurlijk dat maar één manier de juiste is, namelijk: de meest logische. Maar ja... bomen & bossen
Ik ben toch wel beniewd hoe de literaire thrillerschrijfsters dit aanpakken. Heeft iemand van jullie er ervaring mee? Is het echt zo belangrijk om een heel gedetailleerde en dichtgeschroeide synopsis te hebben, of kun je een suspenseverhaal ook intuïtief schrijven? (Ik kan het me niet voorstellen)
Vandaag ben ik begonnen aan een synopsis. Ik heb een idee, dat is één, en ik ben nu aan het nadenken over de vertelvorm. Dat is ingewikkeld, want in een thriller (of een suspenseverhaal) draait het niet alleen om de vraag HOE je het opschrijft (de stijl) en WAT je vertelt (het thema) maar vooral ook om de TIMING: op welk moment in het verhaal geef je welke informatie prijs? Welke hints stop je waar in de tekst? Hoe presenteer je de vooruitwijzingen? Enzovoort.
Het verhaal moet helemaal kloppen voordat ik begin met schrijven. Daarom heb ik besloten om het simpel te houden: zo min mogelijk personages. Ik kom tot nu toe uit op 3 hoofdpersonen en 3 bijfiguren. Het wordt een verhaal over een familiegeheim. Dat is inderdaad niet erg origineel, maar ik wil met suspense schrijven (of: leren met suspense te schrijven) en de klassieke doorzonthriller - geweld, criminaliteit, bloed - spreekt bij nader inzien niet erg tot mijn verbeelding.
Misschien komt er nog bloed aan te pas, dat zal moeten blijken, maar ik geloof dat mijn aankondiging om een 'literaire thriller' te schrijven (à la Saskia Noort/Esther Verhoef) een vorm van zelfoverschatting was - alsof ik dat wel even zou doen. Dat is natuurlijk onzin. Sowieso geloof ik dat je alleen een goed verhaal kunt schrijven met passie, obsessie, aandacht, fascinatie. Er moet, kortom, een persoonlijk raakvlak zijn. Ik kom dan al snel uit bij het thema 'familie', maar gelukkig kun je daar alle kanten mee uit, en het enige verschil met de klassieke 'doorzon'-thematiek is dat het hier gaat om spanning die van binnenuit komt (ik bedoel: vanuit de familie zelf, vanuit het 'vertrouwde'), en dus niet om dreiging van buitenaf (bijvoorbeeld in in de vorm van een dubieuze ex-vriend die plotseling opduikt.)
Een paar ideeën die hier zijn aangedragen, heb ik geprobeerd in het verhaal te verwerken. Ik kan nu nog niet inschatten of het me lukt om de synopsis rond te krijgen, maar ik zwoeg nog even voort. Ik heb eerst een samenvatting geschreven: het hele verhaal van a tot z. Daarbij ben ik inderdaad, zoals Broer al suggereerde, uitgegaan van de ontknoping - het grote geheim, dus. Alles wat daaraan vooraf gaat, staat in die samenvatting. Hoe het zo gekomen is, waarom, wanneer, wie erbij betrokken waren, wat de gevolgen zijn geweest, enzovoort. Met de synopsis (de losse hoofdstukken in chronologische volgorde) ben ik ongeveer op de helft - ik heb een proloog bedacht, plus tien hoofdstukken die samen het eerste deel vormen. Morgen ga ik werken aan deel 2, en dat is tevens het slotdeel.
Het grootste probleem is, als gezegd, de vertelvorm. Dit type verhaal kun je niet chronologisch vertellen - het verleden speelt een belangrijke rol, en dus moeten er flashbacks in. Het valt me op dat er werkelijk duizend manieren zijn waarop je zoiets kunt vertellen, en het vervelende is natuurlijk dat maar één manier de juiste is, namelijk: de meest logische. Maar ja... bomen & bossen
Ik ben toch wel beniewd hoe de literaire thrillerschrijfsters dit aanpakken. Heeft iemand van jullie er ervaring mee? Is het echt zo belangrijk om een heel gedetailleerde en dichtgeschroeide synopsis te hebben, of kun je een suspenseverhaal ook intuïtief schrijven? (Ik kan het me niet voorstellen)
Het klinkt inmiddels als een aardig serieus plan. Ga je ook weer 'voorpublicaties' op FOK! zetten als het zover is?
Ik denk dat een technisch perfecte synopsis geen goed boek gaat vormen als het niet met enige bezieling is geschreven. Dan is het een technisch kunststukje, geen verhaal. Maar met alleen bezielig kom je ook niet ver. Dus we komen uit op de bekende gulden middenweg, het evenwicht.
Volgens mij kun je best wat open eindjes hebben, als je stijl het maar goedmaakt. Dat de lezer het je vergeeft, zeg maar. Niet dat je expres dingen moet gaan open laten, maar mocht je iets missen, denk ik niet dat dat veel problemen gaat opleveren.
Volgens mij kun je best wat open eindjes hebben, als je stijl het maar goedmaakt. Dat de lezer het je vergeeft, zeg maar. Niet dat je expres dingen moet gaan open laten, maar mocht je iets missen, denk ik niet dat dat veel problemen gaat opleveren.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik probeer mezelf voor het blok te zetten door het serieus te makenquote:Op donderdag 11 juni 2009 00:44 schreef broer het volgende:
Het klinkt inmiddels als een aardig serieus plan. Ga je ook weer 'voorpublicaties' op FOK! zetten als het zover is?
Tegelijk zie ik het als een (nieuw) experiment, en dus kan het ook mislukken. Ik heb eigenlijk geen idee waar ik aan begin. Normaal schrijf ik voor de vuist weg, op intuïtie, maar voor dit type verhaal heb je eigenlijk het brein van een grootschaakmeester nodig, heel koel en analystisch. Dat is precies mijn zwakste punt. Het kan dus nog lachen worden Maar ik wil het proberen, ik geef het een kans.Als het lukt, ga ik zeker voorpubliceren. Ik heb geen redacteur - ik kan alle adviezen en commentaar goed gebruiken. Bij mijn vorige project, Dagboek van een kindermeisje, hielpen de reacties me vooral bij het bepalen van het tempo. En tempo is in dit verhaal heel belangrijk, denk ik.
Volgens mij heb je gelijk. Ik probeer mezelf ook voor te houden dat het uiteindelijk gaat om het vertelplezier. Als dat uit de verf komt - en dat geldt voor alle verhalen - kun je álles vertellen of verkopen. En ik moet er inderdaad voor waken om al te obsessief bezig te zijn met de 'outline', want daarmee kan ik het hele idee doodknuppelen. Ik heb dat wel vaker meegemaakt: dan had ik zo lang en intensief op een idee zitten broeden, dat ik het uiteindelijk niet meer kon opbrengen om het op te schrijven, omdat het voelde als een invuloefening.quote:Op donderdag 11 juni 2009 01:07 schreef wonderer het volgende:
Ik denk dat een technisch perfecte synopsis geen goed boek gaat vormen als het niet met enige bezieling is geschreven. Dan is het een technisch kunststukje, geen verhaal. Maar met alleen bezielig kom je ook niet ver. Dus we komen uit op de bekende gulden middenweg, het evenwicht.
Volgens mij kun je best wat open eindjes hebben, als je stijl het maar goedmaakt. Dat de lezer het je vergeeft, zeg maar. Niet dat je expres dingen moet gaan open laten, maar mocht je iets missen, denk ik niet dat dat veel problemen gaat opleveren.
Het moet voor mezelf ook een beetje spannend blijven. Dus dat is de balans die ik zoek: genoeg houvast om vooruit te kunnen kijken, maar binnen dat strakke schema moet ruimte overblijven voor plotselinge invallen of verrassende wendingen.
Kortom: niet te lang broeden en piekeren
Dat treft, ik zie wel iets in een baan als redacteur. Kom maar eens door met een eerste hoofdstuk, dan haal ik de rode pen tevoorschijnquote:Op donderdag 11 juni 2009 11:59 schreef Nadine26 het volgende:
Als het lukt, ga ik zeker voorpubliceren. Ik heb geen redacteur - ik kan alle adviezen en commentaar goed gebruiken. Bij mijn vorige project, Dagboek van een kindermeisje, hielpen de reacties me vooral bij het bepalen van het tempo. En tempo is in dit verhaal heel belangrijk, denk ik.
Je vorige boek heb ik gelezen. Hier en in boekvorm. Goed geschreven, vermakelijk en bij vlagen ook triest. Maar de dagboekvorm, daar kom je idd geen tweede keer mee weg. Tijd voor iets nieuws, dus. Een echte thriller
Ik zou zeggen: plankgas met dat boek.
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Interessant, tvp voor een nuchter moment.
In these days of moral hypocrisy certain valuable commodities can be hard to import.
- Donald Love
- Donald Love
Je had met het vorige boek toch wel een redacteur? Wat is daarmee gebeurd... burn out?quote:Op donderdag 11 juni 2009 11:59 schreef Nadine26 het volgende:
Ik heb geen redacteur - ik kan alle adviezen en commentaar goed gebruiken.
En hoe gaat 't met de synopsis? * trommelt met vingers op tafel *
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
quote:En hoe gaat 't met de synopsis? * trommelt met vingers op tafel *
quote:Maria Finck heeft een tijdelijk baantje als secretaresse bij een klein advocatenkantoor.
Zij is het enige kind van Ada Finck, die onlangs, na een huwelijk van veertig jaar, door haar man is verlaten voor een veel jongere vrouw. Kort na de scheiding wordt bij Ada een tumor ontdekt; zij heeft nog kort te leven. Hoewel Maria op de hoogte is van de trouwplannen van haar vader, besluit zij dit nieuws voor haar zieke moeder verborgen te houden.
Ada wil haar laatste weken thuis doorbrengen, in het gezelschap van dochter Maria en pleegdochter Claire, een succesvol schrijfster die als puber bij de familie in huis is gekomen. Ada lijkt haar tragische lot te aanvaarden en maakt zich op voor haar afscheid.
Dan verdwijnt zij opeens.
Maria weet niet wat haar ertoe heeft bewogen te vertrekken. Waar is ze? Samen met Claire gaat zij op zoek en stuit op het schokkende geheim dat haar moeder haar leven lang gekweld heeft.
Het stukje hierboven is natuurlijk niet de synopsis; die is heel uitgebreid en gedetailleerd. Dit is de tekst die normaal op een achterflap staat - ik realiseer me eigenlijk voor het eerst dat zo'n 'flaptekst' heel nuttig kan zijn, juist bij een thriller of suspenseboek, omdat je alvast vooruit wijst naar de clou: er is dus sprake van een geheim. De lezer weet bij voorbaat waar hij naar moet zoeken, de schrijver en de lezer gaan vanaf hier dus een verbond aan. Tegelijk maakt zo'n concrete tekst het schrijven er natuurlijk moeilijker op, omdat je jezelf vastlegt.
Toen ik een aantal suspenseboeken bekeek, ontdekte ik dat dit de manier is waarop die flapteksten in elkaar zitten. Ze zijn dus heel functioneel.
Toen ik een aantal suspenseboeken bekeek, ontdekte ik dat dit de manier is waarop die flapteksten in elkaar zitten. Ze zijn dus heel functioneel.
En verder... verder heb ik dit weekend wat research gedaan, om niet te zeggen dat ik de nodige deep throat-informatie bij elkaar heb gesprokkeld Ik was op een feestje en daar liep ik een schrijfster van 'literaire thrillers' tegen het lijf en ik vroeg haar hoe zij te werk ging. Zij gaf me de volgende tips:
* Een gedetailleerde synopsis maken;
* Een flaptekst schrijven (zie boven);
* Een uitgever benaderen (oké, die stap slaan we over);
* Elke dag 800 woorden schrijven, weer of geen weer (dat heet "vlieguren maken");
* Elke week (à 5 werkdagen per week) dus 4000 woorden schrijven in de avonduren;
* Na 5 maanden is het boek - tussen de 70.000 en de 80.000 woorden - af
Ja, dat klinkt allemaal heel simpel. De uitdrukking 'vlieguren maken' klinkt mij als muziek in de oren, maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo pragmatisch zou kunnen werken. Op zich lijkt 4000 woorden per week me nog wel haalbaar, maar het is wel even iets anders om dat vijf maanden lang gedisciplineerd en op de automatische piloot - want daar komt het dan wel op neer - vol te houden.
Conclusie: deze schrijfster moet wel met een fantastische synopsis werken. Of dat inderdaad het geval is, kan ik nog niet beoordelen. Ik heb haar boek vanmiddag opgestuurd gekregen; ik ga het eerst maar eens lezen.
Toch vind ik het erg knap. Ik hou wel van zo'n pragmatische aanpak. Niet lullen maar doen.
Ik was op een feestje en daar liep ik een schrijfster van 'literaire thrillers' tegen het lijf en ik vroeg haar hoe zij te werk ging. Zij gaf me de volgende tips:* Een gedetailleerde synopsis maken;
* Een flaptekst schrijven (zie boven);
* Een uitgever benaderen (oké, die stap slaan we over);
* Elke dag 800 woorden schrijven, weer of geen weer (dat heet "vlieguren maken");
* Elke week (à 5 werkdagen per week) dus 4000 woorden schrijven in de avonduren;
* Na 5 maanden is het boek - tussen de 70.000 en de 80.000 woorden - af
Ja, dat klinkt allemaal heel simpel. De uitdrukking 'vlieguren maken' klinkt mij als muziek in de oren, maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo pragmatisch zou kunnen werken. Op zich lijkt 4000 woorden per week me nog wel haalbaar, maar het is wel even iets anders om dat vijf maanden lang gedisciplineerd en op de automatische piloot - want daar komt het dan wel op neer - vol te houden.
Conclusie: deze schrijfster moet wel met een fantastische synopsis werken. Of dat inderdaad het geval is, kan ik nog niet beoordelen. Ik heb haar boek vanmiddag opgestuurd gekregen; ik ga het eerst maar eens lezen.
Toch vind ik het erg knap. Ik hou wel van zo'n pragmatische aanpak. Niet lullen maar doen.
Weet je al wat Het Geheim is? Of is dat voor jou ook nog een vraag?
Ik neem aan dat Maria eigenlijk een andere vader heeft? Of dat Claire stiekem een onwettige dochter is die ze tijdens een jaar 'rondreizen' heeft gekregen?
Ik neem aan dat Maria eigenlijk een andere vader heeft? Of dat Claire stiekem een onwettige dochter is die ze tijdens een jaar 'rondreizen' heeft gekregen?
Overigens zou zo'n strakke aanpak ook wel wat voor mij zijn. De discipline dwingt je te werken.
Ik weet alleen niet of ik die discipline wel zou hebben.
Ik weet alleen niet of ik die discipline wel zou hebben.
Ja, ik weet wat het geheim is. De oplossingen die jij aandraagt, liggen voor de hand en het is ook de bedoeling dat je in die richting denkt - maar verder zeg ik niksquote:Op woensdag 17 juni 2009 23:45 schreef broer het volgende:
Weet je al wat Het Geheim is? Of is dat voor jou ook nog een vraag?
Ik neem aan dat Maria eigenlijk een andere vader heeft? Of dat Claire stiekem een onwettige dochter is die ze tijdens een jaar 'rondreizen' heeft gekregen?
Ik zou natuurlijk ook kunnen kiezen voor een raadselachtige flaptekst à la Esther Verhoef, die op het geschenkboekje Erken mij alleen het volgende prijs geeft: "Mensen kunnen je alleen negeren als je dat toelaat." En dan in kleinere letters: "Erken mij is een indringende thriller over machtsmisbruik, egoïsme, en een vrouw die tot het uiterste wordt gedreven." Op de achtergrond horen wij aanzwellende trommels
Ik heb hetzelfde probleem, maar ik denk dat het minder te maken heeft met discipline en meer met de mate waarin ik mezelf al dan niet serieus neem. Als je elke dag denkt dat je 800 meesterlijke woorden moet schrijven, begin je er niet aan. Daarentegen: als je gewoon, net als die thrillerschrijfster met de vlieguren en het straffe werktempo, besluit om in elk geval DIE opdracht te vervullen, heb je na 5 maanden inderdaad een boek geschreven. Misschien een slecht boek, dat is goed mogelijk. Maar ik schrijf in 5 maanden liever een slecht boek dan helemaal geen boek, en vervolgens neem ik dan nog eens 5 maanden de tijd om aan dat slechte boek te schaven.quote:Op woensdag 17 juni 2009 23:47 schreef broer het volgende:
Overigens zou zo'n strakke aanpak ook wel wat voor mij zijn. De discipline dwingt je te werken.
Ik weet alleen niet of ik die discipline wel zou hebben.
Overigens beweerde de thrillerschrijfster dat zij nooit iets herschreef. Dat wekte mijn argwaan. Hoe kan dat nou? Ik heb nog nooit iets niet herschreven, en dan heb ik het over kleine stukjes - en zij rammelt er in één vloeiende beweging 80.000 woorden uit, zonder ooit over haar schouder te kijken?! Misschien is dat ook wel haar geheim: zij hoeft niet goed te schrijven, zij wil gewoon productie draaien. Voor mij moet het er wel tussenin liggen. Productie draaien lijkt me geweldig, maar ik moet het de volgende dag wel zonder buikpijn kunnen teruglezen
Dat ze zelf niets herschrijft, betekent niet dat haar redacteur óók niets hoeft te doen...
Of het komt gewoon omdat ze inderdaad zo'n strakke synopsis maakt en - zoals je zelf al zei - alleen efficiënte zinnen schrijft.
Overigens heb ik afgelopen week een thriller gelezen waar wel hier en daar 'mooie' alinea's in voorkwamen, maar die vond ik maar irritant. Ik dwaalde ook elke keer af. Zodra er weer actie in het verhaal kwam, was ik weer geboeid. Mijn verwachtingen zijn kennelijk anders bij thrillers dan bij literatuur.
Of het komt gewoon omdat ze inderdaad zo'n strakke synopsis maakt en - zoals je zelf al zei - alleen efficiënte zinnen schrijft.
Overigens heb ik afgelopen week een thriller gelezen waar wel hier en daar 'mooie' alinea's in voorkwamen, maar die vond ik maar irritant. Ik dwaalde ook elke keer af. Zodra er weer actie in het verhaal kwam, was ik weer geboeid. Mijn verwachtingen zijn kennelijk anders bij thrillers dan bij literatuur.
Maria, Ada en Claire. Perfecte doorzonthrillernamen.
Mijn schoonzus vreet dat soort boeken en ik krijg ze dus ook regelmatig mee. "Dit moet je echt lezen! Geweldig boek!"
Het is vermakelijke maandagmiddag-literatuur voor als je met je weekendkater een dagje spijbelt van je werk. Als je na het ontbijt met een pot thee op het terras gaat zitten kan je zo'n boekje precies uit lezen voor de piepers klaar zijn. Klokslag zes uur uiteraard.
Mijn schoonzus vreet dat soort boeken en ik krijg ze dus ook regelmatig mee. "Dit moet je echt lezen! Geweldig boek!"
Het is vermakelijke maandagmiddag-literatuur voor als je met je weekendkater een dagje spijbelt van je werk. Als je na het ontbijt met een pot thee op het terras gaat zitten kan je zo'n boekje precies uit lezen voor de piepers klaar zijn. Klokslag zes uur uiteraard.
There is no love sincerer than the love of food.
'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?quote:Op donderdag 4 juni 2009 13:23 schreef Nadine26 het volgende:
Oké, aangezien ik in een opwelling heb bedacht dat het leuk is om een doorzon-thriller te schrijven, moet ik eerst bij mezelf nagaan welke boeken ik als 'voorbeeld-romans' wil gebruiken. Als gezegd: ik lees zelden thrillers, ik hou niet van recht-toe recht-aan verhaaltjes die uitsluitend tot doel hebben om een verrassende ontknoping uit de hoed te toveren. De voorafgaande bladzijden moeten óók de moeite waard zijn; er is dus meer dan alleen de clou.
Toen ik net probeerde te bedenken wat ik wél goed vond aan Erken mij van Esther Verhoef, kwam ik uit op: Niks. Of nu ja, ze kan goede seksscènes schrijven. Verder nog iets? Ja, haar beschrijvingen van luxe hotels (gezien door de ogen van de diep geïmponeerde hoofdpersoon Daphne) zijn adequaat, maar ook niet meer dan dat.
Heeft iemand toevallig 'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?
De enige ijzersterke thriller die ik me zo snel kan herinneren, is A kiss before dying van Ira Levin. Meesterlijk; toen ik het een paar zomers geleden herlas, was het weer net zo spannend en verrassend als de eerste keer.
Goed, dat is te hoog gegrepen. Maar het idee om het verhaal te vertellen vanuit de dader, zonder dat iets er ook maar op wijst dat hij (in dit geval: zij) de dader is, is natuurlijk interessant. Ik citeer even uit een samenvatting:
[..]
inderdaad een doktersroman met een moord, vreselijk. poldertroep.
Erken mij [/i]van Esther Verhoef, meer van hetzelfde, je leest het in 2 uur door, die boeken gaan ook meteen in de doos voor de 2e hands boekenverkoop, voor de missie, wat dat ook mag zijn.
ik hoop op een beter verhaal.
De Puta Madre
Ik heb voor mijn tweede roman ook drie maanden lang elke dag (of nou ja, bijna elke dag) 1000 woorden per dag geschreven. Het is hartstikke vermoeiend, maar je hebt daarna wel de bulk waarna je kunt gaan finetunen (daar ben ik dus inmiddels ook alweer drie maanden mee bezig ). Dat is wel lekker. En zeker als je een goede synopsis hebt, kun je die woorden er echt wel uitrammelen zonder dat het productiewerk wordt.
). Dat is wel lekker. En zeker als je een goede synopsis hebt, kun je die woorden er echt wel uitrammelen zonder dat het productiewerk wordt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
wat je zegt. Stephen King noemen ze een broodschrijver. ieder jaar een boek. ik ben er fan van, maar niet van al zijn boeken, SF boeit me niet. de rest wel,quote:Op donderdag 18 juni 2009 00:33 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Ik heb hetzelfde probleem, maar ik denk dat het minder te maken heeft met discipline en meer met de mate waarin ik mezelf al dan niet serieus neem. Als je elke dag denkt dat je 800 meesterlijke woorden moet schrijven, begin je er niet aan. Daarentegen: als je gewoon, net als die thrillerschrijfster met de vlieguren en het straffe werktempo, besluit om in elk geval DIE opdracht te vervullen, heb je na 5 maanden inderdaad een boek geschreven. Misschien een slecht boek, dat is goed mogelijk. Maar ik schrijf in 5 maanden liever een slecht boek dan helemaal geen boek, en vervolgens neem ik dan nog eens 5 maanden de tijd om aan dat slechte boek te schaven.
Overigens beweerde de thrillerschrijfster dat zij nooit iets herschreef. Dat wekte mijn argwaan. Hoe kan dat nou? Ik heb nog nooit iets niet herschreven, en dan heb ik het over kleine stukjes - en zij rammelt er in één vloeiende beweging 80.000 woorden uit, zonder ooit over haar schouder te kijken?! Misschien is dat ook wel haar geheim: zij hoeft niet goed te schrijven, zij wil gewoon productie draaien. Voor mij moet het er wel tussenin liggen. Productie draaien lijkt me geweldig, maar ik moet het de volgende dag wel zonder buikpijn kunnen teruglezen
een boek is goed als de gewone mens iets overkomt wat niet strookt met zijn of haar normale leven, daar is hij een meester in .
die polder thrilles staan daar te ver vanaf. te Goois en overdreven.
De Puta Madre
Ik denk zeker dat een strakke synopsis enorm kan helpen. Dan wordt het schrijven bijna een journalistieke opdracht: het onderwerp staat vast, het aantal woorden ook - nou ja, dat lukt altijd welquote:Op donderdag 18 juni 2009 00:54 schreef broer het volgende:
Dat ze zelf niets herschrijft, betekent niet dat haar redacteur óók niets hoeft te doen...
Of het komt gewoon omdat ze inderdaad zo'n strakke synopsis maakt en - zoals je zelf al zei - alleen efficiënte zinnen schrijft.
De problemen beginnen pas als je zelf moet gaan verzinnen. Zo maar iets uit de lucht grijpen en daar een stukje over schrijven. Dat is leuker, maar ook veel moeilijker. Dan kan een 'slechte dag' uitdraaien op nul geschreven woorden, terwijl een journalistieke opdracht ook op slechte dagen gewoon wordt ingeleverd op de deadline. Dat is misschien het geheime elixer.Welke thriller was dat?quote:Overigens heb ik afgelopen week een thriller gelezen waar wel hier en daar 'mooie' alinea's in voorkwamen, maar die vond ik maar irritant. Ik dwaalde ook elke keer af. Zodra er weer actie in het verhaal kwam, was ik weer geboeid. Mijn verwachtingen zijn kennelijk anders bij thrillers dan bij literatuur.
Ik heb hier nu trouwens naast Rendez vous van Esther Verhoeff en Nieuwe buren van Saskia Noort, jouw boek liggen.
Ze houdt een soort van dagboek bij door in ieder boek dat ze koopt voorin een stukje te schrijven over wat haar op dat moment bezig hield. Grappige gewoonte, al is het stukje in jouw boek niet echt inspirerend.
12-03-'07
Maart alweer! De tijd vliegt zo hard voorbij!
Dit weekend veel aan school gedaan en niet naar mijn vriendje gegaan!
Het gaat wel nog steeds super!
Ze houdt een soort van dagboek bij door in ieder boek dat ze koopt voorin een stukje te schrijven over wat haar op dat moment bezig hield. Grappige gewoonte, al is het stukje in jouw boek niet echt inspirerend.
12-03-'07
Maart alweer! De tijd vliegt zo hard voorbij!
Dit weekend veel aan school gedaan en niet naar mijn vriendje gegaan!
Het gaat wel nog steeds super!
There is no love sincerer than the love of food.
Dacht ik ook, jaquote:Op donderdag 18 juni 2009 01:00 schreef MinderMutsig het volgende:
Maria, Ada en Claire. Perfecte doorzonthrillernamen.
Maar nu twijfel ik toch aan Claire. En eigenlijk ook aan Maria. Ik zie die mensen niet voor me, ik vind het zo moeilijk om goede namen te bedenken. En een titel Ik heb in mijn hele leven nog nooit een goede titel bedacht, ook niet voor mijn journalistieke stukken. (En ze zeggen dat een goede schrijver pas aan een boek kan beginnen als de titel vast staat. Ik ken ook iemand - serieus! - die voordat zij begint met schrijven, al een dummy maakt van het boek, met schaar en plakband. Dus met een cover, een titel, een auteursfoto achterop - en dat allemaal om het 'echt' te laten lijken. Dat vind ik wel mooi. Het is uiteindelijk allemaal lucht, dus dan kan zo'n dummy wel helpen).
Grappig. Ik bedenk de titel pas achteraf en werk tot die tijd met een werktitel (what's in a name).quote:
[..]
Dacht ik ook, ja
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Wat dacht je van Ineke, Astrid of Daniëlle. Bij dat soort namen moet ik altijd denken aan vrouwen die Douwe Egberts punten sparen.
There is no love sincerer than the love of food.
Maar hoe zat het met de ontknoping? Ik heb twee boeken van Saskia Noort gelezen, De eetclub en Nieuwe buren. Wat mij vooral opviel, was de enorme onhandigheid van de ontknopingen. In het eerste boek bleek na 250 pagina's dat de moord was gepleegd door de schimmige figuur die op pagina 3 voor het laatst in beeld was geweest, met andere woorden: nee, dát hadden we niet zien aankomen, en in Nieuwe buren wist je al na de proloog op de 1e pagina wat er ging gebeuren, en wie het zou gaan doen.quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:06 schreef Killer_Mom het volgende:
'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?
inderdaad een doktersroman met een moord, vreselijk. poldertroep.
Ik ookquote:Erken mij [/i]van Esther Verhoef, meer van hetzelfde, je leest het in 2 uur door, die boeken gaan ook meteen in de doos voor de 2e hands boekenverkoop, voor de missie, wat dat ook mag zijn.
ik hoop op een beter verhaal.
Ik vind het knapquote:Op donderdag 18 juni 2009 01:14 schreef wonderer het volgende:
Ik heb voor mijn tweede roman ook drie maanden lang elke dag (of nou ja, bijna elke dag) 1000 woorden per dag geschreven. Het is hartstikke vermoeiend, maar je hebt daarna wel de bulk waarna je kunt gaan finetunen (daar ben ik dus inmiddels ook alweer drie maanden mee bezig
Geef eens wat tips, in de zin van: hoe pep je jezelf op, hoe houd je de twijfels eronder, hoe blijf je jezelf wijsmaken, elke dag weer, dat je goed bezig bent? Herlees je elke dag? En herschrijf je dan ook? Of doe je het in één golfbeweging, zonder terug te kijken?
Mijn boek?quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:26 schreef MinderMutsig het volgende:
Ik heb hier nu trouwens naast Rendez vous van Esther Verhoeff en Nieuwe buren van Saskia Noort, jouw boek liggen.
Wie is de 'ze' die een dagboek bijhoudt en met wie het zo super ging, toen ze het las?quote:Ze houdt een soort van dagboek bij door in ieder boek dat ze koopt voorin een stukje te schrijven over wat haar op dat moment bezig hield. Grappige gewoonte, al is het stukje in jouw boek niet echt inspirerend.
12-03-'07
Maart alweer! De tijd vliegt zo hard voorbij!
Dit weekend veel aan school gedaan en niet naar mijn vriendje gegaan!
Het gaat wel nog steeds super!
Hmm, ik had een schrijfmaatje. Ik gooide zonder terug te lezen wat ik die dag geschreven had op de mail en kreeg het dan de dag erop, of iets later, terug met opmerkingen, die ik opspaarde tot ik mijn hoofdstuk af had (ik las ze wel, voor het geval ik ergens op doorging dat niet klopte). Dan trok ik een dag uit om ze te verwerken en ging verder met het volgende hoofdstuk. Via MSN spraken we er dan over, als ik twijfels had, een beetje brainstormen. Ik heb soms iemand nodig om tegenaan te lullen om te kijken of dingen wel kunnen.quote:
[..]
Ik vind het knap
Geef eens wat tips, in de zin van: hoe pep je jezelf op, hoe houd je de twijfels eronder, hoe blijf je jezelf wijsmaken, elke dag weer, dat je goed bezig bent? Herlees je elke dag? En herschrijf je dan ook? Of doe je het in één golfbeweging, zonder terug te kijken?
Echt herschrijven deed ik pas toen het klaar was en ik het naar een stel proeflezers had gestuurd. Toen heb ik een hoofdstuk geschrapt en er eentje bij geschreven, en wat stukken omgegooid omdat het feitelijk niet klopte. Ik had niet echt een supersolide synopsis, ik wist alleen waar het ging eindigen en een paar grote gebeurtenissen, maar het is uiteindelijk heel anders geworden dan ik in mijn hoofd had (da's de lol van schrijven ook). Het is echter geen thriller.
Als ik eenmaal bezig ben, rammel ik er in twee uur wel 1000 woorden uit, maar mezelf ertoe zetten kostte nog wel eens moeite
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Astrid.quote:Op donderdag 18 juni 2009 01:35 schreef MinderMutsig het volgende:
Wat dacht je van Ineke, Astrid of Daniëlle. Bij dat soort namen moet ik altijd denken aan vrouwen die Douwe Egberts punten sparen.
Astrid is goed. Astrid is heel goed.
Astrid, Astrid. Ja, ik kan me mijn personage voorstellen als een Astrid. Wat een rare naam is dat eigenlijk. Mijn beste vriendinnetje op de middelbare school heette Astrid. In de eerste klas ging haar vader dood. Ik schrok daar zo van, dat ik er nooit iets over heb durven zeggen. Zij zei ook niks. En dus fietsten Astrid en ik elke dag samen naar school zonder ooit één woord te wisselen over haar dode vader, en later - niet eens zo veel later - pleegde haar zus zelfmoord.
Ook nooit over gesproken.
Astrid, Astrid. Ik krijg omineuze gevoelens bij die naam. Ik moet denken aan een geruïneerd gezin. Dat is het thema van mijn boek.
Rendez vous is een grote terugblik. Het verhaal begint met de hoofdpersoon die in Frankrijk de gevangenis zit en in paniek is en zij kijkt terug op hoe ze daar gekomen is. Dat ze met haar man en twee kinderen naar Frankrijk is gegaan omdat hij zijn geluk daar wilde zoeken en zij is hem gevolgd omdat ze, zoals ze zichzelf beschrijft, een ruggegraatloze volgzame doos is zonder eigen mening. Volgde ze vroeger haar moeders aanwijzingen, nu volgt ze die van haar man.
Ze hebben een landhuis in beroerde staat gekocht waarin ze zo natuurlijk helemaal niet kunnen wonen (drama!) en besluiten om een Belgische aannemer in de arm te nemen die ze 'toevallig' tegen het lijf zijn gelopen in de supermarkt. De aannemer heeft het helemaal gemaakt in het nieuwe land en zit goed in de slappe was.
Het werk schiet aardig op en hun droom, van een hotelletje op het Franse platteland lijkt waarheid te worden.
Dan krijgt de hoofdpersoon de zomer in de bol bij het zien van al die gebronsde (of bronstige) halfnaakte klusjesmannen en begint een affaire met een van hen omdat ze ook wel eens wat voor zichzelf wil doen dan alleen maar braaf volgen. Ze maakt stiekeme afspraakjes met hem in zijn huis terwijl ze doet of ze boodschappen doet.
De aannemer helpt vaker mensen uit Nederland en België met het verbouwen van hun huizen en nu zijn bedrijf zoveel jaar bestaat geeft hij een feestje zodat die mensen elkaar ook eens kunnen ontmoeten. Daar hoort de hoofdpersoon van de andere klanten dat de aannemer een beetje dubieus is en 'twee gezichten heeft' maar als ze doorvraagt willen die mensen hier verder niets meer over zeggen. DUDUDUDUUUUUU
Op dat feestje wordt de hoofdpersoon dronken en zij en de bronstige klusjesman scheuren elkaar buiten de kleren van het lijf. De aannemer ziet dit, maakt stiekem een foto en chanteert vervolgens de hoofdpersoon hiermee.
Het blijkt hem financieel helemaal niet zo goed te gaan en hij is jaloers op al die Nederlanders die met de overwaarde van hun doorzonwoning in Frankrijk een nieuw leven op kunnen bouwen zonder schulden terwijl hij daar jaren terug krom voor moest liggen.
Zijn verleden blijkt schimmig te zijn en ook zijn werknemers zijn allemaal ex-criminelen. De hoofdpersoon begint zich erg zorgen te maken.
Het huis is inmiddels zo ver klaar dat zij hun intrek kunnen nemen en haar man maakt toekomstplannen met de aannemer voor een groot project om bungalows te bouwen en zo geld te verdienen aan huur.
De bronstige klusjesman is ineens verdwenen en ze hoort niets meer van hem. Uiteindelijk komt ze er achter dat de aannemer hem naar een klus aan de andere kant van het land heeft gestuurd.
De aannemer maakt haar wijs dat de bronstige klusjesman en hij samen het plan hebben opgezet om haar te chanteren zodat ze zich helemaal in het nauw gedreven voelt. Ze kan nergens naartoe en zal de aannemer moeten blijven betalen.
Manlief en de aannemer zijn intussen dikke vrienden aan het worden en dat bevalt de hoofdpersoon helemaal niet dus zij zegt tegen haar man dat als hij zaken gaat doen met de aannemer, zij hem zal verlaten.
Tussendoor ga je steeds even terug naar het heden, waarbij de hoofdpersoon in de gevangenis zich zorgen maakt over wat de politie allemaal weet, wat voor bewijsmateriaal er is en of haar man nu van haar affaire weet.
Uiteindelijk komt het goed tussen haar en de aannemer, hij biedt zijn excuses aan en geeft haar het geld terug. Het duurt even maar langzaamaan begint zij hem weer te vertrouwen.
De bronstige klusjesman komt ook weer terug maar zij zet een punt achter de affaire.
Er gaat een tijdje voorbij waarin alles goed lijkt te zijn gekomen maar dan vertelt de klusjesman haar dat zij al tijden geen loon meer krijgen omdat haar man de aannemer niet betaalt en zo komt ze er achter dat de aannemer geld achter houdt.
Bovendien komt de aannemer er achter dat zij een stokje heeft gestoken voor het bungalowplan. Hij bedreigt haar en verkracht haar bijna en beloofd om het de volgende keer echt te doen als zij haar man niet ompraat.
Na de aanranding door de aannemer gaat ze in paniek naar de bronstige klusjesman om uit te huilen, vertelt hem dat de aannemer geld achterhoudt en dat hij haar gechanteerd en bedreigd heeft. De klusjesman en zijn klusjesmannenvriendje worden woest en vliegen de deur uit. De hoofdpersoon blijft bezorgt achter.
Vervolgens ga je weer naar het heden en dan blijkt dat de bronstige klusjesman alle schuld op zich genomen heeft, haar beschermd heeft, alle bewijsmateriaal dat de aannemer had over de affaire vernietigd heeft en haar zo volledig vrijgepleit heeft.
En zij en haar man en kinderen leefden nog lang en gelukkig zonder ooit nog aan de bronstige klusjesman te denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door MinderMutsig op 18-06-2009 02:26:11 ]
Ze hebben een landhuis in beroerde staat gekocht waarin ze zo natuurlijk helemaal niet kunnen wonen (drama!) en besluiten om een Belgische aannemer in de arm te nemen die ze 'toevallig' tegen het lijf zijn gelopen in de supermarkt. De aannemer heeft het helemaal gemaakt in het nieuwe land en zit goed in de slappe was.
Het werk schiet aardig op en hun droom, van een hotelletje op het Franse platteland lijkt waarheid te worden.
Dan krijgt de hoofdpersoon de zomer in de bol bij het zien van al die gebronsde (of bronstige) halfnaakte klusjesmannen en begint een affaire met een van hen omdat ze ook wel eens wat voor zichzelf wil doen dan alleen maar braaf volgen. Ze maakt stiekeme afspraakjes met hem in zijn huis terwijl ze doet of ze boodschappen doet.
De aannemer helpt vaker mensen uit Nederland en België met het verbouwen van hun huizen en nu zijn bedrijf zoveel jaar bestaat geeft hij een feestje zodat die mensen elkaar ook eens kunnen ontmoeten. Daar hoort de hoofdpersoon van de andere klanten dat de aannemer een beetje dubieus is en 'twee gezichten heeft' maar als ze doorvraagt willen die mensen hier verder niets meer over zeggen. DUDUDUDUUUUUU
Op dat feestje wordt de hoofdpersoon dronken en zij en de bronstige klusjesman scheuren elkaar buiten de kleren van het lijf. De aannemer ziet dit, maakt stiekem een foto en chanteert vervolgens de hoofdpersoon hiermee.
Het blijkt hem financieel helemaal niet zo goed te gaan en hij is jaloers op al die Nederlanders die met de overwaarde van hun doorzonwoning in Frankrijk een nieuw leven op kunnen bouwen zonder schulden terwijl hij daar jaren terug krom voor moest liggen.
Zijn verleden blijkt schimmig te zijn en ook zijn werknemers zijn allemaal ex-criminelen. De hoofdpersoon begint zich erg zorgen te maken.
Het huis is inmiddels zo ver klaar dat zij hun intrek kunnen nemen en haar man maakt toekomstplannen met de aannemer voor een groot project om bungalows te bouwen en zo geld te verdienen aan huur.
De bronstige klusjesman is ineens verdwenen en ze hoort niets meer van hem. Uiteindelijk komt ze er achter dat de aannemer hem naar een klus aan de andere kant van het land heeft gestuurd.
De aannemer maakt haar wijs dat de bronstige klusjesman en hij samen het plan hebben opgezet om haar te chanteren zodat ze zich helemaal in het nauw gedreven voelt. Ze kan nergens naartoe en zal de aannemer moeten blijven betalen.
Manlief en de aannemer zijn intussen dikke vrienden aan het worden en dat bevalt de hoofdpersoon helemaal niet dus zij zegt tegen haar man dat als hij zaken gaat doen met de aannemer, zij hem zal verlaten.
Tussendoor ga je steeds even terug naar het heden, waarbij de hoofdpersoon in de gevangenis zich zorgen maakt over wat de politie allemaal weet, wat voor bewijsmateriaal er is en of haar man nu van haar affaire weet.
Uiteindelijk komt het goed tussen haar en de aannemer, hij biedt zijn excuses aan en geeft haar het geld terug. Het duurt even maar langzaamaan begint zij hem weer te vertrouwen.
De bronstige klusjesman komt ook weer terug maar zij zet een punt achter de affaire.
Er gaat een tijdje voorbij waarin alles goed lijkt te zijn gekomen maar dan vertelt de klusjesman haar dat zij al tijden geen loon meer krijgen omdat haar man de aannemer niet betaalt en zo komt ze er achter dat de aannemer geld achter houdt.
Bovendien komt de aannemer er achter dat zij een stokje heeft gestoken voor het bungalowplan. Hij bedreigt haar en verkracht haar bijna en beloofd om het de volgende keer echt te doen als zij haar man niet ompraat.
Na de aanranding door de aannemer gaat ze in paniek naar de bronstige klusjesman om uit te huilen, vertelt hem dat de aannemer geld achterhoudt en dat hij haar gechanteerd en bedreigd heeft. De klusjesman en zijn klusjesmannenvriendje worden woest en vliegen de deur uit. De hoofdpersoon blijft bezorgt achter.
Vervolgens ga je weer naar het heden en dan blijkt dat de bronstige klusjesman alle schuld op zich genomen heeft, haar beschermd heeft, alle bewijsmateriaal dat de aannemer had over de affaire vernietigd heeft en haar zo volledig vrijgepleit heeft.
En zij en haar man en kinderen leefden nog lang en gelukkig zonder ooit nog aan de bronstige klusjesman te denken.
[ Bericht 1% gewijzigd door MinderMutsig op 18-06-2009 02:26:11 ]
There is no love sincerer than the love of food.
Ja.quote:
Lag klaar op het stapeltje 'moet je lezen' van mijn schoonzus.
Mijn schoonzus dus. En ik neem aan dat ze bedoelde dat het super ging tussen haar en haar vriendje.quote:[..]
Wie is de 'ze' die een dagboek bijhoudt en met wie het zo super ging, toen ze het las?
Maar als je een paar andere boeken bekijkt was dat nogal een dramarelatie en een paar maanden later was het uit.
Nu heeft ze met mijn broertje, wat natuurlijk veel beter is.
There is no love sincerer than the love of food.
Goh. Als je het zo bekijkt, zitten die literaire thrillers toch verdomd eenvoudig in elkaar. Het is een verhaaltje van niks - echtpaar begint droomhotelletje in Frankrijk en komt van een koude kermis thuis - en alweer is het een criminele figuur (meestal een buitenstaander cq. vage kennis) die het drama aan het rollen brengt. Een beetje seks erbij, wat romantische sfeertekeningen, en dan begint het op de achtergrond griezelig te donderen. Meestal is de hoofdpersoon (tevens het slachtoffer) een 'zwakke vrouw' die in haar jeugd is mishandeld/verkracht/gedomineerd door haar moeder, en daarom laat zij zich als volwassen vrouw gemakkelijk beïnvloeden door foute types.quote:Op donderdag 18 juni 2009 02:20 schreef MinderMutsig het volgende:
Rendez vous-samenvatting
Ik hou helemaal niet van boeken over zwakke vrouwen, zéker niet als die zwakke vrouwen in een later stadium - als ze eenmaal met messen zijn afgetuigd/bruut verkracht/in een donkere put naar adem liggen te happen - beschuldigend naar hun moeder wijzen, of naar een gewelddadige ex-man die hen alle geloof in de liefde heeft ontnomen
Opmerkelijk: volgens mij hebben alle heldinnen van Esther Verhoef een minderwaardigheidscomplex. Ze zitten ziek thuis vanwege een burnout, ze hebben geen zelfvertrouwen, ze geloven er niet meer in - ze zijn, kortom, zielig. En met die vrouwen willen miljoenen lezeressen zich identificeren. Zijn alle Nederlandse vrouwen zielenpoten, of vinden ze het gewoon lekker om te lezen over iemand die een nog veel grotere zielenpoot is dan zijzelf?
Eén ding snap ik trouwens niet: waarom zit die hoofdfiguur in de gevangenis? (Of heb je dat in het midden gelaten om de clou niet weg te geven?)
Spijker, meet kop Precies de reden waarom ik dat soort boeken echt niet prettig vind lezen: die zielige zeikerige vrouwtjes die gaan janken in plaats van daadkrachtig optreden. 
Precies de reden waarom ik dat soort boeken echt niet prettig vind lezen: die zielige zeikerige vrouwtjes die gaan janken in plaats van daadkrachtig optreden.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dat laatste lijkt me waarschijnlijker. Hoop ik tenminste. Ik vond haar in ieder geval niet erg likeable en ik kan me niet voorstellen dat andere vrouwen dat wel vinden. Een betere ontknoping zou wat mij betreft zijn geweest dat haar man achter de affaire komt, de bronstige klusjesman haar ook figuurlijk naait en haar laat opdraaien voor de moord en iedereen nog lang en gelukkig leeft behalve dat zeikwijf.quote:
Opmerkelijk: volgens mij hebben alle heldinnen van Esther Verhoef een minderwaardigheidscomplex. Ze zitten ziek thuis vanwege een burnout, ze hebben geen zelfvertrouwen, ze geloven er niet meer in - ze zijn, kortom, zielig. En met die vrouwen willen miljoenen lezeressen zich identificeren. Zijn alle Nederlandse vrouwen zielenpoten, of vinden ze het gewoon lekker om te lezen over iemand die een nog veel grotere zielenpoot is dan zijzelf?
Dat wordt in het boek een beetje in het midden gelaten omdat daar juist de spanning in zit maar we moeten geloven dat zij daar zit omdat ze verdacht is van de moord. Er worden schimmige vragen gesteld over haar portemonnee die, naar later blijkt, gevonden is op de plek van de moord (waar zij helemaal niet geweest is) en zij kan zich niet herinneren wanneer ze die voor het laatst gezien heeft. Uiteindelijk blijkt ze er meer als getuige dan als verdachte te zijn maar daar komt zij zelf pas op het laatste moment achter.quote:Eén ding snap ik trouwens niet: waarom zit die hoofdfiguur in de gevangenis? (Of heb je dat in het midden gelaten om de clou niet weg te geven?)
Die portemonnee heeft ze in het huis van haar vriendje verloren en hij heeft die meegenomen zodat er in zijn huis geen bewijs van de affaire is. Hij bekend vervolgens aan de politie dat hij die gestolen heeft en dat ze de boel bij de aannemer kort en klein geslagen hebben omdat ze boos waren dat ze geen loon kregen. In werkelijkheid was dat om alle bewijsmateriaal van de affaire te vernietigen. Om die reden is ook de aannemer vermoord.
Hoe die andere klusjesman in die ontknoping past was mij trouwens ook een raadsel, beetje overbodig karakter voor de ontknoping volgens mij.
There is no love sincerer than the love of food.
Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seinequote:Op zaterdag 6 juni 2009 13:31 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
"Het stempel 'literair' dat veel misdaadromans opgeplakt krijgen, is een onverkwikkelijke leugen. De meeste lezers van Saskia Noort weten echt wel dat ze niet met Tolstoj op de bank zitten."
Aldus Bas Heijne in het boekenkatern van NRC Handelsblad gisteren
We zijn het dus eens. Nog een citaat: "Zoals de mode tegenwoordig krampachtige pogingen doet om voor kunst te worden aangezien, zo proberen steeds meer uitgevers hun misdaadromans het stempel 'literair' te geven, zodat de koper in de boekhandel zich niet meer hoeft te schamen."
Tja.
De droom wordt me nu toch een beetje uit handen geslagen. Een 'literaire thriller' (ook wel: doorzonthriller) is een genre op zich, en dat genre lijkt zich vooral te onderscheiden door vlakheid, herkenbaarheid bij de lezer, clichés en sjablonen.
Ik vraag het nog maar eens: Heeft iemand De verbouwing van Saskia Noort gelezen? Ik kan het wel gaan kopen, maar iets in mij komt in opstand - ik vind het zonde van mijn tijd om een roman te lezen waarvan ik eigenlijk de plot al kan voorspellen. Ik weet dat het boek gaat over een plastisch chirurge genaamd Mathilde. Zij is mooi, succesvol, rijk, moeder van een zoon en gelukkig getrouwd. Maar schijn bedriegt. Terwijl het huis van Mathilde en haar echtgenoot wordt verbouwd door een holistische aannemer - en dat vind ik dan wel weer een leuk gegeven - die de werkzaamheden laat slepen en traineren, krijgt Mathilde hulp uit onverwachtse hoek: een ex-vriendje meldt zich. En dit ex-vriendje blijkt haar mee te sleuren in een kolk van gebeurtenissen waarop zij alle grip verliest. Zoiets. Dus dat ex-vriendje zal wel een criminele achtergrond hebben, daar kun je vergif op innemen, of hij heeft zich in de nesten gewerkt en nu trekt hij Mathilde mee in zijn duistere wereld. De zoon wil ook niet deugen, geloof ik.
Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seine
weggooien zonde van de tijd.
ik heb het gekocht, gelezen in knap 3 uurtjes en het gaat regelrecht naar de verkoop voor een goed doel. heel jammer, ik had meer verwacht.
De Puta Madre
Hoe staat 't leven hier? Al een thriller in de maak? Ik zit klaar met de rode pen en de opbouwende commentaren dus Nadine, kom er maar in
Al een thriller in de maak? Ik zit klaar met de rode pen en de opbouwende commentaren dus Nadine, kom er maar in
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
Wat mij altijd heeeeel erg stoort bij het lezen van thrillers is de-dader-die-het-niet-is. De man/vrouw die altijd op het juiste moment op de verkeerde plaats is, nog net niet met Het Steekwapen in de hand. De uiteindelijke redder/ster in nood. Wil je dat weglaten? Alsjeblieft? 
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
Of waar de verdachte (die het dan niet is) dingen doet die hij eigenlijk nooit zou doen, maar nu wel zodat hij verdachte kan zijn.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs. 
I see my path, but I don;t know where is leads me. It is this 'Not knowing' that gives me the inspiration to keep going.
Tofquote:Op woensdag 1 juli 2009 19:33 schreef MissDemolition het volgende:
Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs.
Die thriller klinkt idd meer als een literaire thriller in zo verre dat 't verhaal erg fictief (of geconstrueerd of hoe je 't wilt noemen) overkomt, met fictief bedoel ik dat je tijdens 't lezen (en jij dus tijdens 't schrijven) in het hoofd van de verwarde hoofdpersoon zit, met alle vage/weirde/onwerkelijke ideeën die daarbij horen, klopt dat?
En eeeuh... verkoopt 't een beetje?
(Titel 'Maatschappijn' vind ik trouwens minder, beetje woordspelerig moeilijk doen, maar oké, wordt mss duidelijker als je 't boek hebt gelezen)
Hij liegt als een ooggetuige (Russisch gezegde)
http://www.boekscout.nl/html/boek.asp?id=682
Als ik het voorbeeldstukje zo lees, is het "gewoon gaan typen" misschien niet zo'n goed idee. In ieder geval niet zonder er een redacteur doorheen te laten gaan. Sorry.
Als ik het voorbeeldstukje zo lees, is het "gewoon gaan typen" misschien niet zo'n goed idee. In ieder geval niet zonder er een redacteur doorheen te laten gaan. Sorry.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Simone van der Vlugt heeft onlangs haar miljoenste thriller verkocht. Dat maakt het schrijven van dit type boek toch wel leuk, lijkt me zo. Ik ben benieuwd wat je ervan bakt, Nadine!
Dit topic ga ik in de gaten houden! erg leuk! ik speel zelf ook met de gedacht om een fictieboek te schrijven, dus leuk om wat medestanders te vinden!
Ik wil graag een Poirot erin Nadine, zodat op 't eind alles nog eens haarfijn uitgelegd wordt aan het geschokte publiek.
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Dat is een goed ideequote:Op zaterdag 11 juli 2009 00:15 schreef Thisbe het volgende:
Ik wil graag een Poirot erin Nadine, zodat op 't eind alles nog eens haarfijn uitgelegd wordt aan het geschokte publiek.
Hopelijk wil Poirot ook mij dan nog even haarfijn uitleggen wat er precies is voorgevallen, want op dit moment schiet het niet op met de plot. Vakantie, hè?
Ik begrijp éen ding niet. Waarom per se een literaire thriller? Waarom niet beginnen met gewoon een thriller. Mensen die literair schrijven zijn vaak al 10 jaar bezig om hun stijl bij te schaven.
off-topic: sommige mensen kunnen zelfs hele onnozele verhalen over niets schrijven en nog interessant zijn, daardoor.
off-topic: sommige mensen kunnen zelfs hele onnozele verhalen over niets schrijven en nog interessant zijn, daardoor.
(Com)plot:
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
Ik moet zeggen dat het helemaal niet slecht klinkt! Je mag dit vast wel gebruiken Nadine!quote:Op vrijdag 17 juli 2009 04:49 schreef dvr het volgende:
(Com)plot:
Leuke vrouw correspondeert al tijden intiem met een internetcontact op wie ze al haar fantasieën projecteert; hij is haar spannende minnaar, haar trouwe toeverlaat, haar ideale man. Iedere avond na het werk stuurt ze hem lange mails, die hij de volgende dag met evenveel passie beantwoordt.
Totdat.. op een onheilszwangere avond uit mededelingen van een forummoderator blijkt, dat haar internetprins in werkelijkheid de gestoorde griezel moet zijn die al jaren een zolderkamer bij haar huurt. Zijn vingerafdrukken staan op haar toetsenbord! Na deze mededeling werd van beide niets meer vernomen....
Cast: Nadine26, ElisaB, Revolverheld
No. I don't drink vodka every day. And it's so close today...
Mmm lastige vraag om te beantwoorden daar ik geen fan van haar ben. Ik zou zelf zeggen van niet omdat ik persoonlijk observaties in boeken vaak het literaire karakter vind geven en dat vind ik bij KS haar boeken niet echt aanwezig. Ik zou KS achter rubriek "spanning" zetten.quote:Op zondag 19 juli 2009 19:42 schreef Poppe_Dijn het volgende:
Vinden jullie dat de boeken van Karen Slaughter ook de term literiaire thriller mag dragen?
Karin Slaughter is dus geen literair auteur.
quote:Daar waar literaire auteurs vaak een boodschap op artistieke wijze willen overbrengen, zijn schrijvers van lectuur gericht op het schrijven van teksten die vooral ter ontspanning gelezen moeten worden.
Maar volgens mij vallen daar een aantal van die zogenaamde literaire thrillers ook onder. Misschien hebben ze wel gepoogd het op "artistieke wijze" over te brengen, maar zijn ze daar niet echt in geslaagd.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dit is een interessante topic.
Ik was 5 jaar geleden ook eens een keer begonnen met het schrijven van een thriller. Helaas door bepaalde prioriteiten moest ik stoppen (opleiding). Ik had een titel, synopsis, een begin en een eind. De rest moest nog ingevuld worden. Toen ik weer de draad wilde oppakken, had ik helaas geen inspiratie meer.
Dus, een tvp-tje. Misschien leer ik hier nog wat van en ben benieuwd wat voor problemen de TS nog meer tegenkomt en of oplossing zij vindt. Succes!
Ik was 5 jaar geleden ook eens een keer begonnen met het schrijven van een thriller. Helaas door bepaalde prioriteiten moest ik stoppen (opleiding). Ik had een titel, synopsis, een begin en een eind. De rest moest nog ingevuld worden. Toen ik weer de draad wilde oppakken, had ik helaas geen inspiratie meer.
Dus, een tvp-tje. Misschien leer ik hier nog wat van en ben benieuwd wat voor problemen de TS nog meer tegenkomt en of oplossing zij vindt. Succes!
Deel je kennis, liefde en kunst, het is een manier om onsterfelijkheid te verwerven....
"He has a right to criticize, who has a heart to help" Abraham Linco
Wat is nog mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen?
"He has a right to criticize, who has a heart to help" Abraham Linco
Wat is nog mooier dan dat je voor iemand iets kunt betekenen?
Of 't literair wordt, daar ben ik nog niet uit, maar ik schrijf al vanaf m'n tienerjaren. Helaas komen ze nooit af Heb hier dus allemaal verhalen liggen die half af zijn. Onlangs (na lange tijd) weer begonnen aan wat nieuws. M'n vriend denkt mee en dat is best verfrissend als ik vast zit. Wie weet wordt het nog wel eens wat. Hahaha.
Heb hier dus allemaal verhalen liggen die half af zijn. Onlangs (na lange tijd) weer begonnen aan wat nieuws. M'n vriend denkt mee en dat is best verfrissend als ik vast zit. Wie weet wordt het nog wel eens wat. Hahaha.
(Un)masking for the greater good.
De term literaire thriller wordt m.i. veelal als marketinginstrument gebruikt om een bepaald genre aan de man of vrouw te brengen. En daar is in het geheel niets mis mee. Natuurlijk belooft de vlag mee dan de lading dekt. Belangrijk is echter a) is het een thriller, b) is er een pakkend verhaal van gemaakt en c) komt er een verrassende plot uit.
Ik las laatst iets waarbij de hoofdfiguren aan het einde van het verhaal een geldkist tussen de wortels van een boom uit stonden te graven.De bad guy legde vervolgens het loodje want bovenop het geld lag een revolver. Een beetje roverhoofdmanniveau; een plot waar je niet vrolijk van wordt.
Esther Verhoef schrijft op je zinnen en beheerst naast het 'literaire'ook het actie-genre. Ben je als schrijver OK.
Ik las laatst iets waarbij de hoofdfiguren aan het einde van het verhaal een geldkist tussen de wortels van een boom uit stonden te graven.De bad guy legde vervolgens het loodje want bovenop het geld lag een revolver. Een beetje roverhoofdmanniveau; een plot waar je niet vrolijk van wordt.
Esther Verhoef schrijft op je zinnen en beheerst naast het 'literaire'ook het actie-genre. Ben je als schrijver OK.
Dat is toevalligquote:Op woensdag 14 oktober 2009 23:23 schreef broer het volgende:
[..]
Is de vakantie al bijna voorbij, Nadine?
De vakantie is voorbij. Al heel lang, eerlijk gezegd. Ik had even geen zin om te schrijven; ik moest ook werken. Daarna kreeg ik weer wél zin om te schrijven, maar toen moest ik nog steeds werken. Twee weken geleden belde een goede vriendin mij op met de mededeling: "Je raadt nooit waar ik sta, ik ga mijn werk bij het Financieele Dagblad opzeggen, wat zeg je daarvan?" Zij was, net als ik, literair recensent. Dus ik zei: "Ik bel je over een half uur terug, dan heb ik ook leuk nieuws." Nadat ik had opgehangen, heb ik meteen mijn chef (van Het Parool) gebeld en ook mijn werk opgezegd.
Om het te vieren gaan wij - mijn werkeloze vriendin en ik, dus - naar Barcelona.
Maar goed, toen had ik dus ineens veel tijd. Ik dacht een beetje na. Twee dagen later heb ik een literair agent gebeld. Ik dacht: ik ben een deadlineschrijver, ik moet mezelf geen twee jaar de tijd geven om een boek te schrijven. De literair agent wilde met me afspreken. Afgelopen maandag ben ik er langs geweest. Het ging allemaal een beetje harder dan ik had verwacht, want nu heb ik inderdaad een verschrikkelijke deadline om mijn nek hangen: maandag moet ik de synopsis inleveren ('Proposal', noemt hij dat) en een paar hoofdstukken. Daarmee gaat hij proberen een deal te maken met een uitgeverij, als ik het goed heb begrepen, want de reden waarom ik wil samenwerken met een agent is heel simpel: ik zoek een goede redacteur. Iemand die kritiek geeft, adviseert, meedenkt enzovoort. (En bij de uitgeverij van mijn vorige boek ben ik weg, of liever gezegd: de uitgeverij is weg, van de aardbodem verdwenen.)
Dus na ga ik opnieuw nadenken. Die doorzonthriller is van de baan. Het leek me uiteindelijk toch wat te hoog gegrepen, zo'n ingewikkelde plot. Maar in grote lijnen heb ik wel vastgehouden aan de tekst die ik hier ooit heb neergezet, over de moeder, de dochter en de pleegdochter. Ik heb alleen het verhaal een beetje aangepast, zodat de spanningsboog wat minder prominent is.
Het plan is als volgt: ik maak een synopsis, die moet maandag af zijn. Daarna maak ik een zogenaamde 'scèneketting', ik had er nog nooit van gehoord maar de agent gaf me dit advies en ik geloof dat het wel een goed idee is: je breit het begin en het eind van je manuscipt met zo'n ketting - een reeks van 40 of 80 scènes - aan elkaar. Ja, dat klinkt simpel. In feite heb je dan het hele skelet van je verhaal op papier staan. Ik ga het wel proberen, omdat het een handige manier is om op voorhand al te controleren of de balans klopt, of de zwaartepunten op de juiste plek zitten, of de personages kloppen en of je ze inderdaad allemaal nodig hebt, enzovoort.
Nu is het nog even de vraag of ik al die dingen ook hier op het forum ga zetten. Het is wel leuk; ik heb volgens mij ooit gezegd dat ik hier ging laten zien hoe een boek tot stand komt, met alle rampspoed die daarbij hoort, en ook alle opwinding en voldoening natuurlijk (als het goed gaat). Maar ik twijfel een beetje. Dit verhaal wordt ingewikkelder dan het Dagboek-verhaal, in zo verre dat ik me afvraag of ik het in één vloeiende lijn kan opschrijven. Ik moet veel schakelen met tijden, van vroeger naar nog vroeger naar nu, en weer terug, en om die reden heb ik ook besloten dat ik echt een eerste versie maak, een ruwe tekst die ik daarna pas echt in elkaar ga zetten.
Hoe dan ook moet die eerste versie in februari af zijn. In tegenstelling tot mijn vriendin heb ik namelijk wel een deur opengehouden bij de krant, ik mag terugkomen als ik wil. Enige haast is dus wel geboden. En daar zou een topic wel bij kunnen helpen
Sebes?
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja en ja. Ik ga het proberen.quote:Op donderdag 15 oktober 2009 02:33 schreef wonderer het volgende:
Sebes?
En elke dag zitten en minstens 750 woorden neerpleuren. Dondert niet of je het in de tweede versie allemaal weer schrapt, gewoon uren maken. Heeft mij erg geholpen
Hoe lang heb jij erover gedaan? Hoe groot was het uiteindelijke manuscript? (Als je tenminste al klaar bent). Ik heb vier maanden de tijd voor 75 - 100 pagina's, ik vraag me af hoeveel woorden dat zijn; ik ben gewend om in woorden te denken en dat zouden er (voor een niet al te grote roman) 65.000 - 75.000 moeten zijn, ongeveer.
In het begin lukt het me trouwens niet, 750 woorden per dag. Ik wil eerst het begin goed hebben: de toon, hoe het loopt, hoe de verteller klinkt. Dus ik ben nu steeds aan het priegelen. En ik heb een beetje koudwatervrees. Maar goed, vandaag gaat die synopsis er komen.
Ik heb dit bedacht:
Het verhaal bestaat uit 3 cirkels. De buitencirkel draait om het recente verleden (zeg: 4 jaar geleden). De binnencirkel draait om het iets verdere verleden (6 jaar geleden), en dan is er nog een binnenste cirkel die - vanzelfsprekend - in het verste verleden speelt (10 jaar geleden). Drie tijdvlakken. En die ga ik door elkaar snijden in het verhaal. Het is dus één grote flashback, en voor de lezer maakt het niet zoveel uit in welke 'cirkel' het verhaal zich bevindt, maar voor mezelf is het belangrijk om te weten welke informatie bij welk tijdvlak hoort.
Dat ga ik nu voor mezelf uittekenen op een papier, met bij elke cirkel de bijbehorende thema's/gebeurtenissen. En aan de hand van die tekening maak ik de synopsis. Onder een synopsis versta ik een schema, het is dus geen samenvatting, die maak ik in tweede instantie (en die zit al in mijn hoofd). Dat is het plan voor de dag.
Dat klinkt wel héél gemakkelijk. Die Sebes is toch een aardig druk persoon. Hoe heb je dat aangepakt?quote:Twee dagen later heb ik een literair agent gebeld. (...) De literair agent wilde met me afspreken.
Ik ben benieuwd hoe het werken onder grote druk je bevalt. Succes!
Gemaild en uitgelegd dat ik mijn werk had opgezegd om een boek te gaan schrijven. En of hij me daarbij wilde helpen. Hij vond het leuk, dus toen hebben we afgesproken. Hij kende mij van naam, als recensent en schrijfster, dus dat zal wel geholpen hebben.quote:Op donderdag 15 oktober 2009 14:06 schreef broer het volgende:
Dat klinkt wel héél gemakkelijk. Die Sebes is toch een aardig druk persoon. Hoe heb je dat aangepakt?
Ik ookquote:Ik ben benieuwd hoe het werken onder grote druk je bevalt. Succes!
Drie maanden over zo'n 60k woorden, toen nog twee maanden voor het herschrijven van bepaalde stukken die ik al af had (daar deed ik in totaal ook iets van twee maanden over denk ik) en niet meer pasten. Totaal is 105k woorden.quote:
[..]
Ja en ja. Ik ga het proberen.
Hoe lang heb jij erover gedaan? Hoe groot was het uiteindelijke manuscript? (Als je tenminste al klaar bent). Ik heb vier maanden de tijd voor 75 - 100 pagina's, ik vraag me af hoeveel woorden dat zijn; ik ben gewend om in woorden te denken en dat zouden er (voor een niet al te grote roman) 65.000 - 75.000 moeten zijn, ongeveer.
Je moet echt een knop omzetten ja. Ik heb het "geleerd" tijdens een marathon schrijven op een schrijfforum. Elke dag je opbrengst op het forum pleuren en dan krijg je er van anderen ook meteen commentaar op zodat je (in het ideale geval) dat commentaar in je volgende dagproductie kan verwerken. Ik stuurde mijn dagelijkse productie ook naar een schrijfmaatje en dan kreeg ik het per ommegaande met commentaar weer terug. Dat hielp mij, zo'n stok. Maar jij hebt Sebesquote:In het begin lukt het me trouwens niet, 750 woorden per dag. Ik wil eerst het begin goed hebben: de toon, hoe het loopt, hoe de verteller klinkt. Dus ik ben nu steeds aan het priegelen. En ik heb een beetje koudwatervrees. Maar goed, vandaag gaat die synopsis er komen.
Dat klinkt fucking ingewikkeld. Veel succesquote:Ik heb dit bedacht:
Het verhaal bestaat uit 3 cirkels. De buitencirkel draait om het recente verleden (zeg: 4 jaar geleden). De binnencirkel draait om het iets verdere verleden (6 jaar geleden), en dan is er nog een binnenste cirkel die - vanzelfsprekend - in het verste verleden speelt (10 jaar geleden). Drie tijdvlakken. En die ga ik door elkaar snijden in het verhaal. Het is dus één grote flashback, en voor de lezer maakt het niet zoveel uit in welke 'cirkel' het verhaal zich bevindt, maar voor mezelf is het belangrijk om te weten welke informatie bij welk tijdvlak hoort.
Dat ga ik nu voor mezelf uittekenen op een papier, met bij elke cirkel de bijbehorende thema's/gebeurtenissen. En aan de hand van die tekening maak ik de synopsis. Onder een synopsis versta ik een schema, het is dus geen samenvatting, die maak ik in tweede instantie (en die zit al in mijn hoofd). Dat is het plan voor de dag.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, dat is wel snelquote:Op donderdag 15 oktober 2009 18:24 schreef wonderer het volgende:
Drie maanden over zo'n 60k woorden, toen nog twee maanden voor het herschrijven van bepaalde stukken die ik al af had (daar deed ik in totaal ook iets van twee maanden over denk ik) en niet meer pasten. Totaal is 105k woorden.
Ja, die stok is echt belangrijk. Dat is precies de reden waarom ik het nu zo heb aangepakt: ik wil het zien als een opdracht, niet als een project dat ik in mijn vrije tijd op een leuke manier kan gaan aanpakken, want schrijven is niet zo leuk. Niet als je echt wilt doorwerken. Ik heb met deadlines altijd al dagen van tevoren de pest in, ik schuif het voor me uit, loop te dralen, maar intussen ben ik in gedachten wel degelijk bezig met dat stuk: hoe begin ik, wat ga ik zeggen, etc. En als ik dan ga zitten, doe ik het gewoon. Dan werk ik desnoods de hele nacht door. En dat is wat ik inspiratie noem. Pure dwangquote:Je moet echt een knop omzetten ja. Ik heb het "geleerd" tijdens een marathon schrijven op een schrijfforum. Elke dag je opbrengst op het forum pleuren en dan krijg je er van anderen ook meteen commentaar op zodat je (in het ideale geval) dat commentaar in je volgende dagproductie kan verwerken. Ik stuurde mijn dagelijkse productie ook naar een schrijfmaatje en dan kreeg ik het per ommegaande met commentaar weer terug. Dat hielp mij, zo'n stok. Maar jij hebt Sebes
Nee, dat valt wel mee. Dat is alleen voor mezelf belangrijk, zo'n rare cirkel met tijdsvlakken. In het verhaal merk je er niks van.quote:Dat klinkt fucking ingewikkeld. Veel succes
Wat een ambitieus project. Dit topic heeft een onverwachte wending gekregen; leuk!
Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Het is wel een beetje ambitieus, jaquote:Op vrijdag 16 oktober 2009 06:07 schreef p-etr-a het volgende:
Wat een ambitieus project. Dit topic heeft een onverwachte wending gekregen; leuk!
Maar ik heb op een bepaalde manier vertrouwen gekregen door hier destijds een boek te schrijven. Ik weet nu dat het niet onmogelijk is om bijna dagelijks iets te maken (of te voltooien), want ik heb eerder op die manier gewerkt. En wat ik vooral heb geleerd van dat project, is dat een roman moet blijven 'stromen', om het zo maar te zeggen. Als ik het verhaal wegleg en vergeet, al is het maar een week, kan ik de draad bijna niet meer oppakken. Daarom lukte het me ook niet om het recenseren te combineren met schrijven; ik moest me steeds verdiepen in ándere verhalen, ándere ideeën, ándere personages, en op een bepaalde manier was daarna de magie van mijn eigen verhaal weg. Juist het begin vind ik heel moeilijk: durven geloven in je eigen verhaal. Het ontglipt mij steeds, als ik niet middenin dat verhaal blijft zitten.Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?quote:Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Hoe schrijf je in godsnaam 10.000 woorden per dag?!
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 09:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Het is wel een beetje ambitieus, ja
En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?quote:Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.quote:En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?
Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.quote:Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Ik heb wel de financiële luxe om me alleen daarop te richten, dat is al heel wat, maar ik heb 3 kinderen... schrijven tussen 9 en 3 dus.quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 23:25 schreef p-etr-a het volgende:
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?
Ik denk dat de synopsis die ik nu maak al veel duidelijk gaat maken, in zo verre dat die wordt bekeken door uitgeverijen - als zij er iets in zien, ga ik ervan uit dat dit verhaal goed genoeg is. Zien ze het niet zitten, dan gooi ik het om of ik stop ermee. Dan ga ik vast wel weer iets nieuws bedenken, maar dat zal wel even duren. Ik ben nogal langzaamquote:En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?
quote:Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.
En de telefoon
Ja, 500 woorden moet wel kunnen. Het probleem is alleen dat je elke dag 500 woorden moet schrijven, en ik heb wel vaak dagen die net anders lopen dan gepland. Dus ik moet mezelf ook nog een strikt leefritme gaan opleggen.quote:Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Nu ik de synopsis bijna af heb, overweeg ik toch voor een chronologisch verhaal te kiezen. Zeker in de eerste versie is dat het gemakkelijkst. Het leek me leuk om steeds te schakelen in de tijd, zodat je het idee krijgt van een soort fotocollage - dus allerlei losse scènes die zich afspelen in verschillende periodes, en die uiteindelijk het hele verhaal vertellen. Maar dat kan ik altijd nog in tweede instantie doen.quote:Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.
Ik weet alleen dat die roman gebaseerd was op een autobiografisch gegeven, dat maakt het snelle schrijven iets begrijpelijker. Maar dan nog is het wonderbaarlijk (en ik geloof het ook niet echt). Wat ingewikkelde schema's betreft: ik heb dat ook nooit eerder gedaan. Ik hoop dat het me gaat helpen met wat ik maar 'de lange adem' noem: het is fijn om ver vooruit te kunnen kijken. Doe jij alles uit je hoofd?quote:Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Voor wat het waard is: vanochtend heb ik de synopsis en een eerste hoofdstuk opgestuurd naar het agentschap. Ik wilde een deadline, en die kreeg ik ook 
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.
Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go ).
Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?
Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid
Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go
).Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
Tof zeg Vind het leerzaam, jouw verhaal.
Vind het leerzaam, jouw verhaal.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
inderdaad heel vet!! Maar het zou voor mij wat te professioneel zijn denk ik. Ik zou gek worden van deadline op mijn hobbyquote:Op maandag 19 oktober 2009 23:31 schreef wonderer het volgende:
Tof zeg
Mooi verhaal! En als je dit al in een week kunt bereiken, is een hele roman met een deadline ook haalbaar. Je zult de afgelopen week wel meer dan 500 woorden per dag geschreven hebben.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
Wat leuk om dit terug te lezen. Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
"Atb is lief, groetjes Peri."
Ik ookquote:Op vrijdag 30 oktober 2009 23:20 schreef Steve het volgende:
Wat leuk om dit terug te lezen.
Inmiddels ben ik wel begonnen met schrijven, 1000 woorden per dag (dat is dus 4000 woorden voor 4 werkdagen, plus de 2000 woorden die ik de week ervoor al had geschreven) en het valt me niet mee. Donderdag heb ik eindeloos zitten zwoegen op een tekst die waarschijnlijk in zijn geheel de prullenbak in kan, maar goed, het is me wel gelukt om door te bijten, en dat is ook iets waard. Slechte dagen zitten er altijd tussen. Maar door die slechte dag begon ik te twijfelen aan het hele idee, met als gevolg dat ik nu opnieuw in de synopsis zit te knippen. Het dode hout moet eruit. Of zo. Maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer dood hout ik zie - het wordt een hele korte synopsis
Nou ja, dit is gewoon het begin. Moeilijk. Koudwatervrees.
Het probleem is dat ik eigenlijk vier romans heb verstopt in één synopsis. Ik moest vanmiddag ineens denken aan de voormalige literair recensente van De Telegraaf van wie ik laatst een roman heb besproken; haar naam ben ik vergeten, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat zij een overvolle, krankzinnige plot in elkaar had gedraaid die haar, als ze het slimmer had aangepakt, misschien wel drie of vier volwaardige romans had kunnen opleveren. Bovendien kwam zij aan het eind ineens nog op de proppen met een incestdrama, terwijl dat aan het boek niets meer toevoegde, simpelweg omdat de lezer zich tot dan toe – en we zaten letterlijk op de laatste pagina’s – geen seconde bewust was geweest van een mogelijke incestkwestie. Dus ja, wat is dan de schok? Je hebt in die eindfase geen tijd meer om die informatie te verwerken, je hebt er trouwens ook geen zin meer in, dat is nu eenmaal één van de wetten van de roman: het einde moet bevredigend zijn, niet verbijsterend.
Dus dat is de les die ik uit dat boek moet trekken
Ik spreek mezelf nu voortdurend toe: 'Klare lijnen, heldere opbouw, geen dood hout.'
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Wel ben ik heel erg blij met het netto resultaat: 12.000 woorden. Het is een serieus begin. Ik moet nog wel veel doen aan de opbouw, want het is verschrikkelijk moeilijk gebleken om een complex verhaal vanuit het niets op te starten. Normaal gesproken begin je met schrijven, en dan ga je na een half jaar eens kijken of je er een logische opbouw in kunt aanbrengen. Bij mij moest dat nu in één keer gebeuren, en dat is dan ook niet heel goed gelukt. Zo zit er tussen de 4 hoofdstukken één stuk dat eigenlijk niet thuishoort in dit deel. Ik heb het er toch maar bij gedaan, omdat het op zichzelf een geslaagd hoofdstuk is. Het was een gok. Nou ja, het was überhaupt een gok.
Toch denk ik dat het een goede beslissing is geweest, ondanks alle stress. Voor mijzelf geldt tenminste dat ik op deze manier, met het mes op de keel, harder werk dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb mezelf echt uit de sponningen geschreven. Ja, het moest, dus ik deed het. Als ik mezelf een jaar de tijd had gegeven om een roman te schrijven, had ik nu misschien 2000 woorden bij elkaar geschreven, en heel lekker geslapen
Maar daar denk ik nu even niet aan
Ja, het is hard werken Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.
Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
quote:
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
Een soort hyperwereld van Sofie!
Ja, die met de ballen in de bek.
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Ja, die met de ballen in de bek.
Nou, het is inderdaad nogal een gok. Maar ik wil wel degelijk klaar zijn over 6 maanden, dat wil zeggen: met de eerste versie. Ik ben een ongelooflijke perfectionist, dus normaal herschrijf ik elk hoofdstuk tien keer, en dat komt de 'stroming' (van het verhaal) niet ten goede; volgens mij is het beter (voor mij, dus, en voor de voortgang van het verhaal) om mezelf te dwingen het een keer helemaal anders te doen. Mijn methode klopt niet. Dus nu probeer ik een nieuwe methode.quote:Op donderdag 10 december 2009 09:34 schreef Biancavia het volgende:
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
En het lullige is dat ik die methode niet in mijn eentje kan uittesten. Ik heb een stok nodig, een deadline, want dan breekt vanzelf het moment aan dat ik niet meer kán herschrijven, en ja, onder hoge druk krijg ik opeens wel voor elkaar wat me anders niet lukt: snel nieuwe hoofdstukken schrijven, beslissingen nemen, stukken weggooien, enzovoort. Het is heel leerzaam, dat sowieso. En het doel van dit hele project was: een boek schrijven op professionele wijze, dus alsof het een opdracht is. Ik denk namelijk dat het daar uiteindelijk altijd op neerkomt. Schrijven is geen hobby. Tenminste, niet als je wilt publiceren.
Wat mij de afgelopen weken is opgevallen, is dat ik nu gedwongen word om belangrijke beslissingen METEEN te nemen, niet pas over vier maanden. Daarom heb ik het vertelperspectief op de valreep nog omgegooid. Ik besefte ineens dat het verhaal veel sterker zou worden als ik voor een andere verteller koos. Tegelijk besefte ik dat die ingreep me ongeveer 100 extra schrijfuren zou opleveren, want alles moest anders - maar als je voor het blok staat, en er zitten mensen op het verhaal te wachten, dan doe je het toch. Dat is winst. Ik heb nu het gevoel dat dit verhaal al helemaal in mijn systeem zit, ik zou het bij wijze van spreken in één ruk kunnen opschrijven, zo goed heb ik er al over nagedacht: thematiek, personages, plotlijnen, ontknoping.
Makkelijk gezegd, want intussen moet ik het wel waarmaken. Er zit dan ook een opportunistische gedachte achter dit plan: ik wil graag samenwerken met de beste mensen. Daar kan het boek alleen maar beter van worden. Het is eng om mezelf voor de leeuwen te gooien, maar voor het boek is het belangrijk dat er een goede redacteur op zit, iemand die meedenkt, die verstand van zaken heeft, en die met afstand naar de tekst kijkt. Daar doe ik het voor.
En uitgeverijen werken ook op deze manier. Ik heb in mijn synopsis niet alleen moeten vermelden hoeveel pagina's het boek gaat tellen (200, heb ik ervan gemaakt), ook de verschijningsdatum staat erin: najaar 2010. Dat betekent dat het in mei klaar moet zijn (eerste versie). Daarna heb ik de zomer om het verhaal te perfectioneren. Stel dat het augustus/september klaar is, dan gaan er nog eindeloos veel correctors overheen en krijg je allemaal drukproeven, dus voor oktober/november zie ik het niet verschijnen. Dat is over een JAAR.
En dan is het natuurlijk nóg maar de vraag of het lukt. Dat weet je nooit. Maar ik weet wel dat het voor mij, met een druk leven en drie kinderen en versnipperde werkuren, een goede kans is. Bovendien is het leven toch een beetje saai... living on the edge...
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:01 schreef Nadine26 het volgende:
Zoals gezegd: het fenomeen Esther Verhoef fascineert mij. Hetzelfde geldt voor Saskia Noort, die ook precies de juiste snaar weet te raken bij honderdduizenden lezers (of lezeressen) met haar literaire thrillers.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
)En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Pfoei, wat een druk inderdaad.quote:Op donderdag 10 december 2009 00:16 schreef Nadine26 het volgende:
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Ja inderdaad, V. ja.
O, grappigquote:Op donderdag 10 december 2009 12:52 schreef wallofdolls het volgende:
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Hoe gaat dat dan, als programmeur? Je schrijft als het ware een programma, neem ik aan, maar het schrijven is dan meer... wiskundig? Ik weet niks van programmeren, maar ik ben wel benieuwd naar zo'n proces. Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.quote:Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik herken het hoor. Heb ook wel eens een poging ondernomen om een boek van Esther Verhoef te lezen. Wat een walgelijk voorspelbaar boek. En saai. En vervelend. En veel te makkelijk lezen. Maar het stomme is, je leest het boek toch uit. Ondanks dat je je kapot zit te ergeren aan de schrijfstijl.quote:
[..]
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ben benieuwd wat jij er van weet te maken Nadine!
Doe wat je niet durft.
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdravenquote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
V.
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?quote:
[..]
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdraven
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik geef een verantwoordelijkheid uit handen, maar niet die over de kwaliteit. Ik vind de kwaliteit er juist op vooruit gaan als ik onder druk werk. En ik zal nooit een verhaal inleveren waarover ik nog zulke grote twijfels heb, dus in de zin van: klopt dit wel? Het moet kloppen, dat lijkt me het minste. Ik vraag me ook niet af of het juist DAAR anders moet, en als ik het me afvraag, denk ik erover na en daarna verander ik het zelf. Nee, die verantwoordelijkheid geef ik niet uit handen; ik lever geen halve puzzel in die vervolgens door anderen in elkaar mag worden gezet.quote:Op donderdag 10 december 2009 18:02 schreef wonderer het volgende:
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?
Het gaat puur om de deadline, en om het wonder dat zich daarna voltrekt. Ik moest vorige week op woensdagnacht nog beginnen aan het laatste hoofdstuk, dat de volgende middag om 4 uur klaar moest zijn. Over zo'n hoofdstuk denk ik wel al een paar dagen na, ik weet al hoe ik begin, wat er ongeveer moet gebeuren en wat er door de personages wordt gezegd. Als ik dan ga zitten om het op te schrijven, ben ik bloednerveus. Maar dat vind ik fijn, dan gaat de adrenaline stromen en vervolgens werk ik net zo lang tot het er staat. Tussendoor even slapen. Daarna verder. En dan is het klaar, en heel goed gelukt. Wat is precies het verschil met 'rustig schrijven, in je eigen tempo'? Volgens mij is het enige verschil dat je dan niet zo scherp bent, en niet zo gefocust. Ik doe er dan veel langer over. Maar voor de kwaliteit maakt het niks uit, denk ik, omdat je met schrijven toch al nooit weet waar je uitkomt. Het zijn momenten, flashes, weet ik veel - en of je dat nou onder druk en midden in de nacht doet, of op je dooie akkertje gedurende zes weken, het gaat om het netto eindresultaat. Ik wil gewoon een hoofdstuk maken. Voor mij werkt dit het beste.
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:57 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
O, grappig
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
[..]
quote:Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik vind vaak schrijvers die hun stijl jarenlang serieus ontwikkeld hebben erg kunstzinnig overkomen. Vaak zijn mensen die literatuur schrijven mensen die zelfs de meest onnozele zaken tot een briljant verhaal kunnen omvormen. Dan gaat het niet om het verhaal, maar om de stijl. Soms is het verhaal dan wel weer briljant, maar ik vind het belangrijker hóe dat dan gebracht wordt.quote:De term "literatuur" wordt in pregnantere zin het vaakst tegenover lectuur gesteld. In die betekenis zou literatuur de "hoge, elitaire" vorm en lectuur de "lage, plebejische" vorm van teksten aanduiden. Daar waar literaire auteurs vaak een boodschap op artistieke wijze willen overbrengen, zijn schrijvers van lectuur gericht op het schrijven van teksten die vooral ter ontspanning gelezen worden.
Met name het aspect tijd vind ik hierin belangrijk. Steeds doelen stellen voor wat je op het gebied van taal wilt bereiken en steeds die doelen scherper stellen. Niet per se iets moeilijks, of complex, maar de juiste woord- of zinskeuze.
Ja, vage shit. Het is met heel veel dingen zo. Dat mensen denken dat ze met minder werk net zo veel bereiken als zij die al iets bereikt hebben. Literatuur schrijf je pas na jarenlang pielen. Goede muziek maak je pas na jarenlang puzzelen, op zowel het geluid als de stijl. Goede films komen heus niet van de grond als je niet 80 uur per week er aan werkt. Etc. Etc.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
[..]
Pfoei, wat een druk inderdaad.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Maar uiteraard. Het verhaal van het proberen is sowieso al tof genoeg. Wat het te verkopen verhaal ook moge zijn. Ik vind nu het echt spannend begint te worden, met uitgevers en dergelijke, een uiterst interessant topic
Ik ookquote:
[..]
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerkerquote:Op vrijdag 11 december 2009 04:08 schreef wallofdolls het volgende:
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij
) En kun jij, als programmeur, ook zelfstandig besluiten een programma te maken, zoals ik nu dus een boek probeer te schrijven? En heb je ook 'voorbeelden', dus programma's die in elkaar zijn gezet door hele goede, getalenteerde mensen aan wie jij je kunt spiegelen?
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.
V.
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Nee, het 'literaire thriller'-plan is eigenlijk alweer een tijdje van de baan, volgens mij heb ik het hierboven wel ergens uitgelegd. Het komt erop neer dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ik zo'n soort boek niet kan schrijven. Want ook een literaire thriller moet met passie en overtuiging worden gemaakt, en ik voel die passie niet. Wel loop ik al heel lang rond met het verlangen om een plotgedreven verhaal te schrijven, maar een plot hoeft niet per se om een moord te draaien. In mijn verhaal gaat het - bijna net zo clichématig - om een familiegeheim. Toch denk ik dat alleen het gegeven een cliché is, en de uitwerking kan best origineel uitpakken, dat is tenminste de bedoeling.quote:Op vrijdag 11 december 2009 10:05 schreef Verbal het volgende:
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.
V.
Als ik een etiket moet plakken op het soort boek dat mij voor ogen staat, zou ik het niet weten, maar ik heb wel een paar voorbeeldromans: Het diner van Herman Koch; Notes on a scandal van Zoë Heller; en zo zijn er wel meer romans waarin een sterke plot wordt opgediend in een heldere stijl. Ik ben eigenlijk meer een journalist, geen specifiek literaire auteur. Maar dat was Zoë Heller ook, voordat ze romanschrijfster werd; zij was zelfs, net als ik, literair recensent voordat ze zelf ging schrijven. Ik denk dat zij hetzelfde - beperkte - talent heeft als ik, maar ook met een beperkt talent kun je, als je het op de juiste manier aanwendt, iets heel moois maken. Dus dat is voor mij eigenlijk de uitdaging: zoeken naar die ene vorm, en die ene stijl, en dat ene onderwerp waarmee ik goed uit de voeten kan. Aan grote emoties moet ik me niet wagen, aan een meeslepende liefdesroman evenmin. Dat talent heb ik gewoon niet. Ik ben ook niet zo serieus. Ik kan de dingen niet heel serieus nemen, ik kan mezelf ook niet heel serieus nemen, en dat beperkt me natuurlijk wel in mijn mogelijkheden. Maar ik wéét dat van mezelf, en ik doe het ermee
Ik heb eigenlijk niet echt het verlangen om 'iets heel anders' te maken, zoals jij. Bij 'iets heel anders' denk ik aan experimentele literatuur, en daar ben ik niet zo gek op. Ik denk eigenlijk ook niet dat jij daarop doelt. Of wel?
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Als je boek uitgegeven wordt, dan koop ik het.quote:Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
O.
Nee, ik ben n student in n studentenhuisquote:Op vrijdag 11 december 2009 09:08 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerker
En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij
.Naja, je kunt n webapplicatie programmeren (een website dus) , je kunt ook een gewoon programma programmeren (zoals je internetbrowser een 'gewoon' programma is). Maar afgezien van het uiteindelijke resultaat vind ik het redelijk t zelfde proces als n boek schrijven.
Fok! is een voorbeeld van een webapplicatie dat naar een zelfstandig besluit op internet is gekomen. Althans, dat dacht ik. Ander voorbeeld is Google. Is ontstaan als een niet concreet gedefinieerde studie-opdracht, maar wel zodanig geschreven dat iedereen het wil gebruiken. Totaal andere hoek, maar rateyourmusic.com is ook zoiets. Vaak zijn non-administratieve programma's ontstaan door een bepaald idee van een programmeur, zonder dat er van buitenaf een bepaalde definitie van is gegeven of zelfs maar vraag naar is.
Maar goed. Boeken schrijven dus .....
Ik ga het ook kopen als het wordt uitgegevenquote:Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller
Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.
Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.
V.
Maar een spannend verhaal dat vermaakt en lekker wegleest, is volgens mij heel moeilijk om te schrijven, dus je legt de lat toch hoog. Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast. Je hebt een spanningsboog nodig om de lezer door dat boek te sleuren. Veel literaire fijnproevers kijken neer op plotgedreven romans, dat vinden ze te gemakkelijk, te oppervlakkig. Ik niet. Een goede plot uitdenken, zoals Herman Koch heeft gedaan in Het diner, vind ik heel bewonderenswaardig.
Dat brengt me op het volgende.
De plot van Koch is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik heb mijn plot verzonnen. Ik heb er eindeloos op zitten broeden, ik heb gesleuteld en gewrikt, net zo lang tot ik zelf het idee had dat ik ermee weg zou komen. Het moet wel kloppen, natuurlijk - geloofwaardig zijn, dus. Ik was heel bang dat mijn synopsis, die intussen al verstuurd was naar de uitgeverijen, ongelezen retour zou komen omdat mensen zouden denken: die is gek, dat kán helemaal niet. Goed, dat gebeurde niet, blijkbaar had ik het overtuigend genoeg opgeschreven.
Vervolgens kocht ik twee dagen later een Amerikaans tijdschrift. Tot mijn verbijstering las ik daarin een verhaal dat sterke gelijkenissen vertoont met die verzonnen plot van mij. Dat verhaal is waargebeurd. Het is een schitterend verhaal, eigenlijk nog wel een beetje sterker en beter dan mijn eigen variant, en dit gaat allemaal gepaard met een meesterlijke plot (echt gebeurd, nogmaals) en een psychologische achtergrondschets die naadloos aansluit bij het verhaal dat ik heb bedacht. Het was, kortom, een cadeau dat me zo maar in de schoot werd geworpen. (Je zou er bijna bijgelovig van worden...
)Maar nu dus mijn vraag: zou ik die plot kunnen gebruiken? De grote lijnen komen overeen met mijn eigen verhaal, het 'familiegeheim' is identiek, de personages kloppen, het gaat uitsluitend om het motief. Iemand (de hoofdpersoon, in beide gevallen) doet iets, en daarvoor heeft zij een goede reden. Zij vindt het zelf tenminste een goede reden. De andere personages denken daar anders over; die worden gedupeerd en genaaid en zijn woedend. Om het even abstract te houden
Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.
Zo, las je echt alles? Althans, alles wat van belang was? Dat is wel stoer.
Hmmm, ik weet het niet hoor. Ik bedoel. Ja, ze kunnen allemaal schrijven, maar ik vind het ook wel interessant dat je als een Remco Campert of een A.F.Th. een zodanige stijl aan kan houden dat je van elke nutteloze scheet nog een prachtverhaal kunt maken. Ik bedoel, wie is er nou helemaal geinteresseerd in 1000 pagina's jeugd van Albert Egberts (of A.F.Th zelf?) ? Niemand toch? En tóch boeit het. Dát vind ik razendknap. Niet per definitie t verhaalquote:Op vrijdag 11 december 2009 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast.
Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:05 schreef Nadine26 het volgende:
Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.
Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?
Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?
Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Maar dat zijn ook de echte Godenquote:Op vrijdag 11 december 2009 12:13 schreef wallofdolls het volgende:
Zo, las je echt alles? Althans, alles wat van belang was? Dat is wel stoer.
[..]
Hmmm, ik weet het niet hoor. Ik bedoel. Ja, ze kunnen allemaal schrijven, maar ik vind het ook wel interessant dat je als een Remco Campert of een A.F.Th. een zodanige stijl aan kan houden dat je van elke nutteloze scheet nog een prachtverhaal kunt maken. Ik bedoel, wie is er nou helemaal geinteresseerd in 1000 pagina's jeugd van Albert Egberts (of A.F.Th zelf?) ? Niemand toch? En tóch boeit het. Dát vind ik razendknap. Niet per definitie t verhaal
Die hebben geen plot nodig om een meeslepend en fascinerend boek te schrijven. (En dat is dan ook weer een kwestie van smaak, natuurlijk, want ik hou niet van A.F.Th., juist omdat hij zo epateert met zijn stijl; hij weet te goed van zichzelf dat hij prachtige flikflaks en dubbelgeschoefde salto's kan maken, en dus maakt hij die voortdurend. Mij te kunstmatig. Ik word er heel erg moe van )
Ik vind t persoonlijk altijd leuk als plaatsen en straten e.d. echt bestaan. Omroepen kun je daarentegen weer beter verzinnen. Ik weet niet waarom.quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:17 schreef Verbal het volgende:
[..]
Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.
Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?
Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?
Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?
V.
Ja, ik had alles al bedacht, behalve dat spectaculaire motief. En je hebt gelijk: ik jat het gewoonquote:Op vrijdag 11 december 2009 12:17 schreef Verbal het volgende:
[..]
Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.
Dit is te mooi om te laten liggen, al brengt het wel enige locatieproblemen met zich mee. Het waargebeurde verhaal speelt zich af in Italië. Het motief hangt nauw samen met de Italiaanse wetgeving. Ik zal dus in het Nederlandse wetboek moeten duiken. En als ik het niet kan omzetten naar Nederland, geef er ik wel een draai aan, zodat een deel van het boek zich in Italië afspeelt.Ik heb net een roman gelezen van een Belg, Ivo Victoria, getiteld Hoe ik nooit de ronde van Frankrijk voor min-12-jarige won (en dat het me spijt), en daarin speelt het geboortedorp van de schrijver een grote rol. Het is gewoon het bestaande dorp, met alle details. Dat kun je prima gebruiken. Couleur locale, hè?quote:Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?
Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?
Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?
V.
Over het gebruik van Fok! durf ik geen uitspraken te doen, ik heb zelf een minder positieve ervaring met die kwestie
Maar je kunt het altijd aan Danny vragen Dat heb ik toen niet gedaan Omroepen, tijdschriften, bekende Nederlanders - die kun je allemaal onder hun bestaande naam opvoeren, mits je Ron Brandster niet naar de hoeren laat gaan, that is, want dan moet je - net als Joost Zwagerman destijds - rectificeren. Aan de andere kant: het levert wel extra publiciteit op in de roddelblaadjes
Ahh, was jíj dat?quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:29 schreef Nadine26 het volgende:
Over het gebruik van Fok! durf ik geen uitspraken te doen, ik heb zelf een minder positieve ervaring met die kwestie
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Dat was ik in een vorig levenquote:
Nu doe ik alles onder de supervisie van de leidinggevenden van Fok! en ben ik de transparantie zelve
Ja, dat vind ik ook een precaire kwestie. Kun je winkels bij hun naam noemen, of verzin je iets?quote:
[..]
Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.
Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?
Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?
Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?
V.
Kun je mensen naar bestaande programma's laten kijken, bij een bekend bedrijf laten werken, of niet?
Het punt is wel dat je het verhaal dan definitief vastzet in een bepaalde plaats of omgeving.
Ja, die met de ballen in de bek.
Je kunt bestaande instanties (om maar even een breed woord te gebruiken) prima in je verhaal kwijt, mits je er geen waardeoordelen (en dan vooral negatieve) aan gaat ophangen. Zoals Brandsteder die naar de hoeren gaat of Burger King waar alleen maar irritante allochtonen werken, ik noem maar wat.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Als je zegt dat je verhaal in Lutjebroek speelt, dan hoef je toch niet het dorp natuurgetrouw te beschrijven? Een straatnaam die niet bestaat, is natuurlijk onhandig, maar ik zou het niet eens doorhebben als lezer, denk ik. Maar misschien weer wel als het om een plaats zou gaan die ik wel ken.quote:
[..]
Ja, dat vind ik ook een precaire kwestie. Kun je winkels bij hun naam noemen, of verzin je iets?
Kun je mensen naar bestaande programma's laten kijken, bij een bekend bedrijf laten werken, of niet?
Het punt is wel dat je het verhaal dan definitief vastzet in een bepaalde plaats of omgeving.
En instanties zou ik wel gewoon noemen. Dat maakt soms makkelijk duidelijk wat je bedoelt dan wanneer je een andere naam gaat bedenken. Als je hoofdpersoon werkloos wordt, dan kan hij beter naar het UWV voor een uitkering, dan naar het Nationale Uitkeringenbureau (om maar iets te noemen). Maar zoals wonderer zegt, het is ook weer niet zo verstandig om bestaande instanties of personen in een negatief en/of onjuist daglicht te stellen.
Overigens heb ik in een vorige poging tot het schrijven van een boek mijn vroegere middelbare school als locatie gebruikt. Ik had alleen de naam veranderd. Van Sancta Maria naar Sint Jozef
.
Ja, oké, maar stel de hoofdpersoon werkt in een warenhuis als V&D. En daar gebeurt van alles en ook met collega's die daar werken. Dan wil ik dus niet de naam V&D zelf gebruiken. Een alternatief is een naam verzinnen, zodat de lezer wel weet dat je een dergelijk warenhuis bedoelt, maar dan krijg je al snel van die Donald Duck Droom & Vreesman-tafeleren.
Dan heb je nog een optie om erom heen te schrijven en het over 'het warenhuis' te blijven hebben, maar dan blijft het voor mijn gevoel zo... plat.
Dan heb je nog een optie om erom heen te schrijven en het over 'het warenhuis' te blijven hebben, maar dan blijft het voor mijn gevoel zo... plat.
Ja, die met de ballen in de bek.
Even totaal off topic, maar ik heb laatst een boek gelezen van de vrouw van A.F.Th., ik was er heel benieuwd naar eigenlijk, wat de vrouw van zo iemand nu zou maken.quote:Op vrijdag 11 december 2009 12:18 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Maar dat zijn ook de echte Goden
Het ging van ongeloof (Het zal toch nog wel beter worden toch?) naar totale deceptie. Serieus, ik begrijp, qua schrijfels dan he, gewoon niet dat je met zo iemand getrouwd kan zijn, als A.F.Th. zijnde
.Hoofdpersonen die elkaar voortdurend bij de voornaam aanspreken, bij elke zin zo ongeveer, was wel een van de minst irritante dingen. Kun je nagaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 14-12-2009 22:22:54 ]
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
O ja, over dat boek heb ik wel eens iets gehoord/gelezen! Hoe kwam jij eraan? En waar ging het ook alweer over? Ik was er ook wel benieuwd naar, maar na de slechte recensies heb ik er toch vanaf gezien. Het klonk inderdaad rampzalig. Toch is het wel heel dapper van die vrouw (Mirjam Nogwat, toch?), om als echtgenote van A.F.Th. het risico te nemen om finaal te worden afgebrand, en dat is extra pijnlijk als je in dat 'wereldje' zit en je dus niet, zoals een anonieme debutant, een halfjaar met de gordijnen dicht in bed kunt gaan liggen na zo'n publieke afgang.quote:Op maandag 14 december 2009 14:27 schreef Vivi het volgende:
Even totaal off topic, maar ik heb laatst een boek gelezen van de vrouw van A.F.Th., ik was er heel benieuwd naar eigenlijk, wat de vrouw van zo iemand nu zou maken.
Het ging van ongeloof (Het zal toch nog wel beter worden toch?) naar totale deceptie. Serieus, ik begrijp, qua schrijfels dan he, gewoon niet dat je met zo iemand getrouwd kan zijn, als A.F.Th. zijnde
Hoofdpersonen die elkaar voortdurend bij de voornaam aanspreken, bij elke zin zo ongeveer, was wel een van de minst irritante dingen. Kan je nagaan.
Dan heeft Jessica Durlacher het beter voor elkaar, met Leon de Winter als sparringpartner. Ik denk ook dat hij haar wel helpt met de structuur; ze schrijven allebei heel plotgedreven, spannende boeken die zijn opgebouwd als Amerikaanse speelfilms. Ik zou ook wel een Leon de Winter willen
Ik geloof dat de vrouw van A.F.Th wel een goede journalist is (of was, want ik weet niet hoe het haar is vergaan na deze deuk in het zelfvertrouwen.) En wat ik dan ook wel raar vind, is dat A.F.Th. zich kennelijk niet met haar boek heeft bemoeid, want hij had de ergste rampspoed wel kunnen voorkomen, lijkt me. Misschien wilde zij dat zelf wel niet, kan natuurlijk ook. Maar ik ben dan zo slecht om te denken: 'Hij heeft haar vast opzettelijk laten spartelen, zodat het na één boek ook meteen over zou zijn.' (Een hoogleraar literatuur heeft laatst tegen een vriendin van mij gezegd dat zijn vrouw een boek had geschreven dat 'onleesbaar' was
Hij was wel geschrokken van de persoonlijke onthullingen, maar los daarvan had hij toch gewoon gezegd: 'Nee liefje, je kunt niet schrijven. Dit is zielig.' En dan daarna weer gezellig samen op vakantie Maar goed, die vrouw heeft het boek toch maar weggegooid.)
; Nu ja, ik zou niet anders verwachten van mijn partner dan dat hij me de killing truth zou voorschotelen. Andersom lijkt het me een totale afknapper als blijkt dat je partner niet in staat is zelf de grenzen te zien aan zijn of haar capaciteiten. Hoewel dat misschien onder de noemer "schattig" weggeschreven kan worden? Ik kan bijvoorbeeld een enorme deuk in de affectie naar mijn partner oplopen als blijkt dat hij niet alleen op mij valt, maar tegelijkertijd op een in mijn ogen totaal niet aantrekkelijk/slim/intrigerend persoon. .Maar dat terzijde.
Het boek ging over een of ander stel dat een baby verwachtte en een benedenbuurman die verwikkeld was in een vaag soort Voodoo-gedokter. Daartussendoor een hoop geneuzel over het oorlogsverleden van Battikwa (
). Die naam weet ik nog doordat ie zo ongeveer aan het begin van iedere zin in elke dialoog stond.En hoe ik eraan kwam? Volgens mij uit een of ander illuster 2e hands boekenwinkeltje.
Ik adem in en kalmeer. Ik adem uit en glimlach.
Ja, preciesquote:Op maandag 14 december 2009 22:13 schreef Vivi het volgende:
Toch is het wel vreemd, want deze vrouw is vervolgens literair redacteur geworden bij een gerenommeerde uitgeverij, en dat schijnt ze geweldig te doen. Die scheidslijn is heel dun. Als je heel veel leest (en beoordeelt), krijg je snel het idee dat je dat zelf ook wel kunt. (En daar herken ik wel iets in, eerlijk gezegd )O ja, die Voodoo-plot, ik herinner het me weerquote:Het boek ging over een of ander stel dat een baby verwachtte en een benedenbuurman die verwikkeld was in een vaag soort Voodoo-gedokter. Daartussendoor een hoop geneuzel over het oorlogsverleden van Battikwa (
En hoe ik eraan kwam? Volgens mij uit een of ander illuster 2e hands boekenwinkeltje.
En dat was meteen de reden waarom ik het maar niet heb geprobeerd.
Wat betreft de ontwikkelingen:
Gisteren en vandaag heb ik 3 gesprekken gehad, morgen nog één. Het is spannend De dingen lopen altijd anders dan je denkt, dat wist ik van tevoren, maar ik moet heel goed nadenken en afwegen.
Gisteren en vandaag heb ik 3 gesprekken gehad, morgen nog één. Het is spannend
De dingen lopen altijd anders dan je denkt, dat wist ik van tevoren, maar ik moet heel goed nadenken en afwegen.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Volgens mij is het toverwoord: intuïtie
Sebes verdient er sowieso lekker aan volgens mij. Klopt het trouwens dat je voor de rest van je carriere aan hem vast zit?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, zie spoiler. De intentie van alle uitgeverijen die ik heb bezocht is dat ze het boek in principe willen uitgeven, maar de één wil meer betalen, de ander wil het liefst meteen een tweede boek opnemen in het contract ('wij geven geen boeken uit, wij geven schrijvers uit'), en de volgende wil weer iets anders. Het is allemaal een beetje gelul in de ruimte, want uiteindelijk wil iedereen hetzelfde: een goede samenwerking en een goed boek. Maar dat is nu eenmaal de gok die beide partijen nemen. Dus die gesprekken zijn voor hen interessant omdat ze kunnen beoordelen hoe zeker ik ben van mijn zaak/hoe gedisciplineerd ik schrijf/hoe goed dit boek in mijn hoofd zit - kortom: hebben ze straks een kat in de zak of is het serieus? En voor mij is het interessant om die mensen te ontmoeten, want met hen ga ik straks misschien heel intensief aan mijn boek werken, en dan is het belangrijk dat er vertrouwen kan ontstaan.quote:Op dinsdag 15 december 2009 19:25 schreef p-etr-a het volgende:
Hebben ze al iets laten doorschemeren over hun intenties?
Nou ja, in de boekenwereld gaat sowieso niet zo veel geld om, tenminste niet in de 'literatuur'. Bij nonfictie en thrillers ligt dat misschien weer anders. Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in geld, tenminste niet in dit stadium. Je kiest voor een agent omdat je op die manier kansen krijgt (of hoopt te krijgen) waarvoor je zijn contacten nodig hebt. Ik heb die contacten niet. Ik kan mijn synopsis wel gaan opsturen aan uitgeverijen, maar daar hoor ik nooit meer iets op. Die mensen hebben echt wel iets beters te doen. Daar betaal ik dus voor, want nu lag mijn synopsis meteen bij een aantal uitgeverijen, en omdat er een agent achter zit (die druk uitoefent, die weet waar de kansen liggen), zit je de week erna al aan tafel met de geïnteresseerde uitgevers en doe je dus zaken. Ik vind dat een eerlijke deal, want als ik het allemaal zelf had moeten organiseren, was ik ongeveer een jaar bezig geweest. Dat kost uiteindelijk veel meer geldquote:Op dinsdag 15 december 2009 19:27 schreef wonderer het volgende:
Sebes verdient er sowieso lekker aan volgens mij.
Nee, je zit nooit ergens voor de rest van je carrière of je leven aan vast. Elk contract heeft een opzegtermijn. Het is alleen wel een vertrouwenskwestie. Je bouwt een band op met elkaar, in het ideale geval, en dan hebben beide partijen er voordeel van. Het is lullig om dan na een eerste deal te zeggen: 'Goh zeg, enorm bedankt voor de geweldige introductie, maar verder kan ik het zelf wel af.'quote:Klopt het trouwens dat je voor de rest van je carriere aan hem vast zit?
Ik meende dat ik ergens las of van iemand begreep dat ie op je volgende boeken ook verdient. Hoe dat precies zit, weet ik ook niet, ik vraag het dus maar even na
En ja, lullig of niet, dat is wel zakendoen. Ik zou me in ieder geval geen dingen door de neus laten boren omdat het "lullig" is. Denk eerlijk gezegd ook niet dat een uitgever met wie je een goede band hebt opgebouwd een boek met weinig potentie gaat uitgeven omdat het anders lullig voor jou is...
En ja, lullig of niet, dat is wel zakendoen. Ik zou me in ieder geval geen dingen door de neus laten boren omdat het "lullig" is. Denk eerlijk gezegd ook niet dat een uitgever met wie je een goede band hebt opgebouwd een boek met weinig potentie gaat uitgeven omdat het anders lullig voor jou is...
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Maar loyaliteit is wel belangrijk als je goed wilt samenwerken. Een uitgever is ook terecht boos als jij na een bestseller vertrekt omdat je elders een betere deal kunt krijgen, want hij heeft erin geïnvesteerd toen alles nog onzeker was. Het gebeurt natuurlijk wel, maar lullig blijft het. (Daarom is een goede redacteur zo belangrijk. Iemand die jou echt helpt om je boeken beter te maken, wil je nooit kwijt.)quote:Op woensdag 16 december 2009 00:43 schreef wonderer het volgende:
Ik meende dat ik ergens las of van iemand begreep dat ie op je volgende boeken ook verdient. Hoe dat precies zit, weet ik ook niet, ik vraag het dus maar even na
En ja, lullig of niet, dat is wel zakendoen. Ik zou me in ieder geval geen dingen door de neus laten boren omdat het "lullig" is. Denk eerlijk gezegd ook niet dat een uitgever met wie je een goede band hebt opgebouwd een boek met weinig potentie gaat uitgeven omdat het anders lullig voor jou is...
Oh, daar ben ik het wel mee eens hoor. En zeker met de redacteur. Dat zie je wel als er een redacteur weggaat, de schrijvers volgen dan, terwijl ze meestal blijven hangen als de uitgever vertrekt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Loyaliteit aan een uitgeverij (of een agent, zoals in dit geval gekozen) is een lastige kwestie. Kun je ervoor instaan dat je nooit naar een ander gaat? Nee, dat kan niet. Als het aanbod maar aantrekkelijk genoeg is, de overstap aantrekkelijk genoeg, ga je toch wel. Daarom is het zo fijn dat je nu al de keuze mag maken. De meeste schrijvers hebben het niet voor het uitkiezen: groot of klein, boekcontract of auteurscontract, wat voor redactie, hoeveel publiciteit, noem maar op. Die zijn al blij als er één hapt en voelen zich alsnog bezwaard om eventueel over te stappen. Doordat je nu al een weloverwogen keuze maakt, kom je hopelijk bij een uitgeverij terecht die voor jou goed is.
Het lijkt me overigens vreemd om met uitgeverijen te praten over een boek dat nog niet af is. Willen ze ook weten waar het heen gaat, of is het enige wat telt dat het érgens heen gaat?
Het lijkt me overigens vreemd om met uitgeverijen te praten over een boek dat nog niet af is. Willen ze ook weten waar het heen gaat, of is het enige wat telt dat het érgens heen gaat?
Ja, dat is waar. Dat ik de keuze heb, heeft veel te maken met mijn contacten. Gisteren was ik bij een uitgeverij en daar zat een vrouw voor wie ik blijkbaar ooit een kort verhaal schreef (voor een bundel). Ik was het vergeten, maar zij wist het nog. Eergisteren sprak ik bij een uitgeverij met twee mensen: de uitgever ken ik goed (we hebben voor hetzelfe blad geschreven), en met de redacteur heb ik in een literaire jury gezeten. Enzovoort. Klein wereldje, dus. Daarom gaat het gemakkelijker, het is niet zo dat ik een briljant manuscript heb geschreven, hoorquote:Op woensdag 16 december 2009 22:47 schreef p-etr-a het volgende:
Loyaliteit aan een uitgeverij (of een agent, zoals in dit geval gekozen) is een lastige kwestie. Kun je ervoor instaan dat je nooit naar een ander gaat? Nee, dat kan niet. Als het aanbod maar aantrekkelijk genoeg is, de overstap aantrekkelijk genoeg, ga je toch wel. Daarom is het zo fijn dat je nu al de keuze mag maken. De meeste schrijvers hebben het niet voor het uitkiezen: groot of klein, boekcontract of auteurscontract, wat voor redactie, hoeveel publiciteit, noem maar op. Die zijn al blij als er één hapt en voelen zich alsnog bezwaard om eventueel over te stappen. Doordat je nu al een weloverwogen keuze maakt, kom je hopelijk bij een uitgeverij terecht die voor jou goed is.
Jawel, dat is wel belangrijk. Ook in dit geval is het een voordeel dat ik al twee romans heb geschreven; ik heb in elk geval bewezen dat ik een boek kan voltooien. Maar dan nog. Overigens heb ik in mijn synopsis het hele verhaal uitgeschreven, inclusief de ontknoping, dus ik kom wel binnen met een plan. Maar elke uitgeverij verbindt andere voorwaarden aan een eventuele samenwerking, juist omdat het gaat om een boek dat nog geschreven moet worden.quote:Het lijkt me overigens vreemd om met uitgeverijen te praten over een boek dat nog niet af is. Willen ze ook weten waar het heen gaat, of is het enige wat telt dat het érgens heen gaat?
Nog wat ontwikkelingen...
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Wat een luxeprobleem
Ik zou in deze economie toch wel voor stabiel gaan, maar dat moet jij natuurlijk helemaal zelf weten.
Ik zou in deze economie toch wel voor stabiel gaan, maar dat moet jij natuurlijk helemaal zelf weten.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik weet het nog niet. Maar het is inderdaad een luxeprobleem, en het ziet er intussen alweer heel anders uit, geloof ikquote:Op donderdag 17 december 2009 19:01 schreef wonderer het volgende:
Wat een luxeprobleem
Ik zou in deze economie toch wel voor stabiel gaan, maar dat moet jij natuurlijk helemaal zelf weten.
Het is rond
Mijn boek verschijnt in het najaar bij uitgeverij J.M. Meulenhoff. De uitgever is blij en ik ben blij, dus dat is mooi. Het was nog een moeilijke beslissing, omdat ik de afgelopen week steeds twijfelde over van alles. In eerste instantie neigde ik naar de uitgever die zich het meest kritisch en afhoudend opstelde - ik dacht: het geld (voorschot) is onbelangrijk, want met behulp van deze man schrijf ik het beste boek. Dat denk ik trouwens nog steeds, dus het deed pijn om er toch vanaf te zien, maar het probleem was dat ik in de praktijk niet te maken zou krijgen met deze strenge criticus, maar met zijn minder begaafde hulpje. Toen gingen dus andere dingen tellen. Uiteindelijk bleven er 2 uitgeverijen over, de één commercieel en flitsend, de andere literair en serieus. Zij wilden allebei veel betalen, en het voorschot woog zwaar mee omdat daaruit hun vertrouwen blijkt: hoe meer ze betalen, hoe groter hun risico, hoe harder ze straks hun best zullen doen voor dit boek. Het voorschot wordt straks afgetrokken van mijn royalty's en is dus (voor mij) eigenlijk denkbeeldig geld. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de meer literaire uitgeverij, vooral omdat de uitgever zo dolenthousiast was, en dat is natuurlijk heel fijn.
Gelukkig is het nu vakantie - ik denk nog even niet na over de consequenties van deze stap. Want nu wordt het serieus Ik heb beloofd de eerste versie in mei in te leveren
In principe moet dat lukken. Ik zeg met nadruk in principe, want als ik er nu aan denk, krijg ik een acute hartverzakking. Het wordt hoe dan ook ongelooflijk hard werken. Maar het voordeel is wel dat ik nu een contract heb, een voorschot, een deadline, zelfs de titel is al goedgekeurd, kortom: aan alle randvoorwaarden is voldaan, dit is precies wat ik hoopte te bereiken. Helaas zijn het alleen maar randvoorwaarden, het zware werk moet ik toch echt zelf gaan verzetten
Mijn brein is geblokkeerd, op dit moment. Dat heb ik altijd tijdens de vakantie, dus ik maak me nog geen zorgen. Straks ga ik nadenken. Volgende week of zo. De paniek bezweren. Mezelf moed inspreken, en als een mantra herhalen dat het in principe mogelijk is om binnen vijf maanden dat boek te schrijven. Ik heb in één maand 12.000 woorden geschreven (en het verhaal uitgedacht), het ligt dus voor de hand dat ik, als ik in datzelfde tempo doorwerk, in mei op de proppen moet kunnen komen met een manuscript van 60.000 tot 75.000 woorden. Dat is een boek. In elk geval is het een eerste versie, en daaraan kan ik dan nog drie maanden schaven en timmeren.
Ik vind het wel ontzettend spannend Ik heb steeds gedacht dat het goed was om de druk op te voeren, maar nu komt het er wel ineens op aan: ben ik écht tegen die druk bestand? Geen idee. Is mijn romanidee écht sterk genoeg om zo snel door te kunnen schrijven? Geen idee. Is mijn leven wel strak genoeg georganiseerd om ruimte te hebben voor dit project? Ik betwijfel het.
Hoe dan ook, ik sluit me de komende maanden gewoon op, ik heb nu een excuus. Intussen denk ik heel nadrukkelijk niet aan het eerstvolgende hoofdstuk dat ik straks moet gaan schrijven, want ik heb geen idee waarover dat moet gaan Tegelijkertijd is dát nu juist het goede van dit experiment: ik zal er, als het eenmaal zo ver is, vast wél een idee over hebben. Het moet, het moet. Sowieso is het me de afgelopen tijd opgevallen dat de écht moeilijke beslissingen - over het verhaal, of over een scène - zo gemakkelijk op de lange baan worden geschoven, tenminste door mij, en het is heel productief gebleken om nu eens níet weg te kunnen duiken achter een smoesje: 'Dat bekijk ik later wel.'
Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van de smoesjes, ik heb me jaren verschuild achter mijn drukke leven, de hectiek van alledag, het werk dat telkens tussendoor kwam en dat me het schrijven onmogelijk maakte, het huishouden, sporten, sociale verplichtingen, en hoewel dat eigenlijk niet eens smoesjes zijn - het is heel druk, dat weet iedereen met een leven - is het ook wel eens goed om één keer een serieuze poging te wagen. Ik ken iets teveel mensen die 'eigenlijk' nog wel eens een boek willen schrijven, maar ja... druk-druk-druk hè, en die 'eigenlijk' een heel goed idee hebben voor dat boek, maar ach... de dagelijkse ratrace hè, en die 'ooit' een sabattical willen nemen om te doen wat ze écht graag willen, maar jee... de vaste baan hè. Zo gaat het. Zo ging het bij mij ook.
Ik heb mijn werk opgezegd tot 1 februari. Nu heb ik een goede reden om die pauze te verlengen tot mei. Als dat mogelijk is, natuurlijk. En als het niet mogelijk is, dan... zie ik wel verder. Voor mij is dit boekcontract nu belangrijker en bindender dan al het andere. Alles is nu omgekeerd. Zónder boekcontract lag het voor de hand dat al mijn officiële 'werk' voorrang kreeg op het schrijven, maar vanaf 1 januari ís het schrijven mijn officiële werk. Dat is voor het eerst. Ik ben benieuwd hoe het bevalt. (Iemand zei laatst tegen me: 'Ik hoop dat het je creatieve proces niet verstoort.' Maar volgens mij heb ik niet zo'n last van een creatief proces, in elk geval ben ik niet bekend met het fenomeen 'inspiratie' dat je plotseling overvalt, meestal op het ongelukkigste moment (op 1 kilometer onder de zeespiegel, tijdens de duikles, als je geen opschrijfboekje bij je hebt), ik houd van de journalistieke aanpak: zitten en beginnen. Dat is het hele creatieve proces).
Kortom, ik heb eindelijk eens een écht Goed Voornemen voor het nieuwe jaar
Mijn boek verschijnt in het najaar bij uitgeverij J.M. Meulenhoff. De uitgever is blij en ik ben blij, dus dat is mooi. Het was nog een moeilijke beslissing, omdat ik de afgelopen week steeds twijfelde over van alles. In eerste instantie neigde ik naar de uitgever die zich het meest kritisch en afhoudend opstelde - ik dacht: het geld (voorschot) is onbelangrijk, want met behulp van deze man schrijf ik het beste boek. Dat denk ik trouwens nog steeds, dus het deed pijn om er toch vanaf te zien, maar het probleem was dat ik in de praktijk niet te maken zou krijgen met deze strenge criticus, maar met zijn minder begaafde hulpje. Toen gingen dus andere dingen tellen. Uiteindelijk bleven er 2 uitgeverijen over, de één commercieel en flitsend, de andere literair en serieus. Zij wilden allebei veel betalen, en het voorschot woog zwaar mee omdat daaruit hun vertrouwen blijkt: hoe meer ze betalen, hoe groter hun risico, hoe harder ze straks hun best zullen doen voor dit boek. Het voorschot wordt straks afgetrokken van mijn royalty's en is dus (voor mij) eigenlijk denkbeeldig geld. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de meer literaire uitgeverij, vooral omdat de uitgever zo dolenthousiast was, en dat is natuurlijk heel fijn.
Gelukkig is het nu vakantie - ik denk nog even niet na over de consequenties van deze stap. Want nu wordt het serieus
Ik heb beloofd de eerste versie in mei in te leveren In principe moet dat lukken. Ik zeg met nadruk in principe, want als ik er nu aan denk, krijg ik een acute hartverzakking. Het wordt hoe dan ook ongelooflijk hard werken. Maar het voordeel is wel dat ik nu een contract heb, een voorschot, een deadline, zelfs de titel is al goedgekeurd, kortom: aan alle randvoorwaarden is voldaan, dit is precies wat ik hoopte te bereiken. Helaas zijn het alleen maar randvoorwaarden, het zware werk moet ik toch echt zelf gaan verzetten
Mijn brein is geblokkeerd, op dit moment. Dat heb ik altijd tijdens de vakantie, dus ik maak me nog geen zorgen. Straks ga ik nadenken. Volgende week of zo. De paniek bezweren. Mezelf moed inspreken, en als een mantra herhalen dat het in principe mogelijk is om binnen vijf maanden dat boek te schrijven. Ik heb in één maand 12.000 woorden geschreven (en het verhaal uitgedacht), het ligt dus voor de hand dat ik, als ik in datzelfde tempo doorwerk, in mei op de proppen moet kunnen komen met een manuscript van 60.000 tot 75.000 woorden. Dat is een boek. In elk geval is het een eerste versie, en daaraan kan ik dan nog drie maanden schaven en timmeren.
Ik vind het wel ontzettend spannend
Ik heb steeds gedacht dat het goed was om de druk op te voeren, maar nu komt het er wel ineens op aan: ben ik écht tegen die druk bestand? Geen idee. Is mijn romanidee écht sterk genoeg om zo snel door te kunnen schrijven? Geen idee. Is mijn leven wel strak genoeg georganiseerd om ruimte te hebben voor dit project? Ik betwijfel het.Hoe dan ook, ik sluit me de komende maanden gewoon op, ik heb nu een excuus. Intussen denk ik heel nadrukkelijk niet aan het eerstvolgende hoofdstuk dat ik straks moet gaan schrijven, want ik heb geen idee waarover dat moet gaan
Tegelijkertijd is dát nu juist het goede van dit experiment: ik zal er, als het eenmaal zo ver is, vast wél een idee over hebben. Het moet, het moet. Sowieso is het me de afgelopen tijd opgevallen dat de écht moeilijke beslissingen - over het verhaal, of over een scène - zo gemakkelijk op de lange baan worden geschoven, tenminste door mij, en het is heel productief gebleken om nu eens níet weg te kunnen duiken achter een smoesje: 'Dat bekijk ik later wel.' Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van de smoesjes, ik heb me jaren verschuild achter mijn drukke leven, de hectiek van alledag, het werk dat telkens tussendoor kwam en dat me het schrijven onmogelijk maakte, het huishouden, sporten, sociale verplichtingen, en hoewel dat eigenlijk niet eens smoesjes zijn - het is heel druk, dat weet iedereen met een leven
- is het ook wel eens goed om één keer een serieuze poging te wagen. Ik ken iets teveel mensen die 'eigenlijk' nog wel eens een boek willen schrijven, maar ja... druk-druk-druk hè, en die 'eigenlijk' een heel goed idee hebben voor dat boek, maar ach... de dagelijkse ratrace hè, en die 'ooit' een sabattical willen nemen om te doen wat ze écht graag willen, maar jee... de vaste baan hè. Zo gaat het. Zo ging het bij mij ook. Ik heb mijn werk opgezegd tot 1 februari. Nu heb ik een goede reden om die pauze te verlengen tot mei. Als dat mogelijk is, natuurlijk. En als het niet mogelijk is, dan... zie ik wel verder. Voor mij is dit boekcontract nu belangrijker en bindender dan al het andere. Alles is nu omgekeerd. Zónder boekcontract lag het voor de hand dat al mijn officiële 'werk' voorrang kreeg op het schrijven, maar vanaf 1 januari ís het schrijven mijn officiële werk. Dat is voor het eerst. Ik ben benieuwd hoe het bevalt. (Iemand zei laatst tegen me: 'Ik hoop dat het je creatieve proces niet verstoort.' Maar volgens mij heb ik niet zo'n last van een creatief proces, in elk geval ben ik niet bekend met het fenomeen 'inspiratie' dat je plotseling overvalt, meestal op het ongelukkigste moment (op 1 kilometer onder de zeespiegel, tijdens de duikles, als je geen opschrijfboekje bij je hebt), ik houd van de journalistieke aanpak: zitten en beginnen. Dat is het hele creatieve proces).
Kortom, ik heb eindelijk eens een écht Goed Voornemen voor het nieuwe jaar
Wow, drie maanden om te herschrijven... Sterkte Je kunt er best 25000 woorden per maand uitpersen, maar om daarna elk woord op de juiste plek te krijgen...
Ik wens je echt heel veel succes en als het lukt, lees ik graag (en vast velen met mij) je voortgang en alles. Een koper heb je in ieder geval vast
Overigens is dat voorschot natuurlijk niet denkbeeldig geld: dat zit in je zak. Als er straks om de een of andere reden weinig boeken verkocht worden, heb jij dat wel binnen en dat hoef je niet terug te betalen. Juist daarom is het een blijk van vertrouwen; de uitgever gaat ervanuit dat dat voorschot zichzelf terugverdient door de verkopen, anders gaan ze mooi het schip in.
Je kunt er best 25000 woorden per maand uitpersen, maar om daarna elk woord op de juiste plek te krijgen...Ik wens je echt heel veel succes en als het lukt, lees ik graag (en vast velen met mij) je voortgang en alles. Een koper heb je in ieder geval vast
Overigens is dat voorschot natuurlijk niet denkbeeldig geld: dat zit in je zak. Als er straks om de een of andere reden weinig boeken verkocht worden, heb jij dat wel binnen en dat hoef je niet terug te betalen. Juist daarom is het een blijk van vertrouwen; de uitgever gaat ervanuit dat dat voorschot zichzelf terugverdient door de verkopen, anders gaan ze mooi het schip in.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
wtf cares?
we beingalsonsofbitches nowarntwe?
nieom het een of ander hoor, maar ik zou wat meer aandacht besteden aan je stijl. Style always wins out in the end
groet,
HH
we beingalsonsofbitches nowarntwe?
nieom het een of ander hoor, maar ik zou wat meer aandacht besteden aan je stijl. Style always wins out in the end
groet,
HH
they give birth astride of a grave, the light gleams an instant, then it's night once more
Kan iemand dit ondertitelen?quote:
wtf cares?
we beingalsonsofbitches nowarntwe?
nieom het een of ander hoor, maar ik zou wat meer aandacht besteden aan je stijl. Style always wins out in the end
groet,
HH
Nadine, ik begrijp dat je je nu dus in elk geval tot mei helemaal op je boek kunt storten.
Het moet zeker mogelijk zijn om de komende vier maanden je boek af te maken, vooral ook denk ik omdat je dit nu echt als je werk kan beschouwen.
Heb je een structuur in je dag, dat je jezelf dwingt om op bepaalde tijden te schrijven?
Ja, die met de ballen in de bek.
Dank je, dvrquote:Op woensdag 23 december 2009 02:13 schreef dvr het volgende:
Gefeliciteerd!!
Ik zal de door jou aangedragen werktitel, 'Het spiegelpaleis', in mijn achterhoofd houden voor het geval dát. (Die titel bestaat al, en dat boek is nota bene geschreven door iemand die ik ken
)
Wat grappig... jij vindt 3 maanden herschrijven dus weinig? Ik maak me eerder zorgen om die 5 maanden schrijven. Dat heeft waarschijnlijk te maken met twee heel verschillende werkwijzen. Jij bent vast iemand die heel snel en uit de losse pols een eerste versie schrijft, om daarna pas serieus naar de zinnen te kijken? Ik schrijf nooit écht snel, het idee van een 'eerste versie' is dan ook een beetje onzin, ben ik bang. Mijn vorige boek (dagboek/Nadine) telde oorspronkelijk zo'n 150.000 woorden, die heb ik binnen 2 maanden teruggebracht naar 100.000, maar ik heb toen vooral lezersreacties en losse rotzooi geschrapt. Het 'hart' van dat topic - de roman, dus - was zo goed als panklaar.quote:Op woensdag 23 december 2009 03:21 schreef wonderer het volgende:
Wow, drie maanden om te herschrijven... Sterkte
Hoe doe jij dat dan? En de andere schrijvers hier?
Dankquote:Ik wens je echt heel veel succes en als het lukt, lees ik graag (en vast velen met mij) je voortgang en alles. Een koper heb je in ieder geval vast
Misschien open ik wel een keer een topic over de voortgangDat is waar. Toch zou ik me op de een of andere manier bezwaard voelen als ik het geld uitgaf, hoewel het uiteraard vooral bedoeld is om van te leven tijdens het schrijven, maar toch... eerst wil ik graag mijn belofte inlossen en dat boek inleverenquote:Overigens is dat voorschot natuurlijk niet denkbeeldig geld: dat zit in je zak. Als er straks om de een of andere reden weinig boeken verkocht worden, heb jij dat wel binnen en dat hoef je niet terug te betalen. Juist daarom is het een blijk van vertrouwen; de uitgever gaat ervanuit dat dat voorschot zichzelf terugverdient door de verkopen, anders gaan ze mooi het schip in.
Mijn dagritme wordt vooral bepaald door mijn kinderen: 7 uur gaat de wekkerquote:Op woensdag 23 december 2009 10:01 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Kan iemand dit ondertitelen?
Nadine, ik begrijp dat je je nu dus in elk geval tot mei helemaal op je boek kunt storten.
Het moet zeker mogelijk zijn om de komende vier maanden je boek af te maken, vooral ook denk ik omdat je dit nu echt als je werk kan beschouwen.
Heb je een structuur in je dag, dat je jezelf dwingt om op bepaalde tijden te schrijven?
Het liefst schrijf ik 's nachts, maar dat is uiteindelijk niet vol te houden op 3 uur slaap per nacht, hoewel ik dat meestal wel weer rechttrek door overdag een paar uur te slapen. Ik heb de eerste 4 hoofdstukken grotendeels 's nachts geschreven: geen telefoon, geen mails, geen geluiden, dat scheelt zo enorm veel tijd en concentratie. Toch wil ik proberen de komende maanden een dagritme aan te houden. Dat is gezonder. Volgens mij worden nachtwerkers niet oud en zo voelt het inderdaad ook, de volgende dag - als zware roofbouw. Vroeger naar bed, dus 
En de stekker van de telefoon eruit, dat helpt ook
Oké, ik wist niet dat je kinderen hebt.
Dat beperkt de oneindige tijd voor het schrijven natuurlijk nogal.
Dat beperkt de oneindige tijd voor het schrijven natuurlijk nogal.
Ja, die met de ballen in de bek.
Inderdaadquote:Op woensdag 23 december 2009 11:08 schreef Biancavia het volgende:
Oké, ik wist niet dat je kinderen hebt.
Dat beperkt de oneindige tijd voor het schrijven natuurlijk nogal.
Ik heb er 3Maar je kunt van elk nadeel een voordeel maken
Ik las een tijdje geleden het hardloopboek van Haruki Murakami, en daarin legt hij uit hoe hij op zeker moment de beslissing nam om zijn werk (hij was nachtclubeigenaar) op te geven om het schrijverschap een kans te geven. Hij is toen meteen vanuit de stad naar het platteland verhuisd, onder het motto: 'Hoe minder vrienden en afleiding, hoe beter.' Daar zit absoluut iets in. Want tijd om te schrijven is tijd die je moet bevechten - vrienden zullen altijd denken dat jij, omdat je toevallig thuis een beetje leuk bezig bent met de computer, alle tijd hebt om koffie te drinken op hun snipperdagen Want zij hebben wél een echte baan. Hoe dan ook, Murakami heeft zichzelf toen een zeer strikt dagritme opgelegd: om 9 uur 's avonds naar bed, om 4 uur opstaan. En nooit naar feestjes. Geen sociale contacten - dat was het offer dat hij wilde brengen voor zijn schrijverschap. Mooi, hoor. Maar ook een beetje... Japans, in de zin van: hypergedisciplineerd en rigide. Toch denk ik wel dat bepaalde 'offers' erbij horen, zeker als je naast het schrijven een gezin hebt, zoals ik, en dat gezin is voor mij uiteindelijk belangrijker dan een boek. Maar ideaal is natuurlijk de combinatie. Het is alleen moeilijk om dat allemaal goed te organiseren
Ja, ik zat er een tijdje terug nog aan te denken om een maand in m'n eentje in een huisje op Terschelling te gaan zitten, maar dat is nogal drastisch.
Nu heb ik de vrijdag als 'mijn' schrijfdag ingepland, dan werk ik niet, spreek ik niets af en ik zorg dat ik geen boodschappen enzo hoef te doen. Dit doe ik nu sinds een maand, hoewel in de praktijk blijkt dat ik tussendoor toch vaak een uurtje pak om te schrijven, en op vrijdag ook andere dingen doe.
Maar het helpt wel, want op vrijdag moet ik van mezelf steeds het quotum van 5000 woorden per week gehaald hebben, en dat is een goede stok achter de deur. Tot nu toe loop ik aardig op schema.
Verder wil ik het ook gelijk allemaal goed opschrijven, hoewel ik nu merk dat dat bij een verhaal in 'boeklengte' een stuk moeilijker is dan bij een kort verhaal. Als ik een kort verhaal heb geschreven verander ik vrijwel niets meer aan de eerste versie, alleen hier en daar een zinsconstructie of een bijvoeglijk naamwoord.
Ik ben niet zo van het 'gewoon doortypen en het geeft niet als het bagger is'.
Het geeft wel als het bagger is, want dat vind ik verspilde moeite. Dan ga ik liever wat anders doen en bedenken hoe ik het verder wil laten gaan.
Niet dat alles wat ik schrijf nu in één keer helemaal goed is, er moet nog heel veel aan gebeuren, maar de basis is er.
Nu heb ik de vrijdag als 'mijn' schrijfdag ingepland, dan werk ik niet, spreek ik niets af en ik zorg dat ik geen boodschappen enzo hoef te doen. Dit doe ik nu sinds een maand, hoewel in de praktijk blijkt dat ik tussendoor toch vaak een uurtje pak om te schrijven, en op vrijdag ook andere dingen doe.
Maar het helpt wel, want op vrijdag moet ik van mezelf steeds het quotum van 5000 woorden per week gehaald hebben, en dat is een goede stok achter de deur. Tot nu toe loop ik aardig op schema.
Verder wil ik het ook gelijk allemaal goed opschrijven, hoewel ik nu merk dat dat bij een verhaal in 'boeklengte' een stuk moeilijker is dan bij een kort verhaal. Als ik een kort verhaal heb geschreven verander ik vrijwel niets meer aan de eerste versie, alleen hier en daar een zinsconstructie of een bijvoeglijk naamwoord.
Ik ben niet zo van het 'gewoon doortypen en het geeft niet als het bagger is'.
Het geeft wel als het bagger is, want dat vind ik verspilde moeite. Dan ga ik liever wat anders doen en bedenken hoe ik het verder wil laten gaan.
Niet dat alles wat ik schrijf nu in één keer helemaal goed is, er moet nog heel veel aan gebeuren, maar de basis is er.
Ja, die met de ballen in de bek.
Véél, 5000 woorden per weekquote:Op woensdag 23 december 2009 12:07 schreef Biancavia het volgende:
Ja, ik zat er een tijdje terug nog aan te denken om een maand in m'n eentje in een huisje op Terschelling te gaan zitten, maar dat is nogal drastisch.
Nu heb ik de vrijdag als 'mijn' schrijfdag ingepland, dan werk ik niet, spreek ik niets af en ik zorg dat ik geen boodschappen enzo hoef te doen. Dit doe ik nu sinds een maand, hoewel in de praktijk blijkt dat ik tussendoor toch vaak een uurtje pak om te schrijven, en op vrijdag ook andere dingen doe.
Maar het helpt wel, want op vrijdag moet ik van mezelf steeds het quotum van 5000 woorden per week gehaald hebben, en dat is een goede stok achter de deur. Tot nu toe loop ik aardig op schema.
In de praktijk ga ik dat niet halen, denk ik. Met 4000 zou ik heel blij zijn, maar 3000 is ook goed. Waar gaat jouw boek over, of wil je dat niet vertellen? Heb je een schema? Een synopsis? Of schrijf je 'op gevoel'?Ja, dit is ook precies mijn manier. Zo perfectionistisch en precies mogelijk. Het gaat uiteindelijk om de zinnen, anders kun je net zo goed een lange synopsis schrijven, dan staat alle informatie er ook in en ben je lekker snel klaarquote:Verder wil ik het ook gelijk allemaal goed opschrijven, hoewel ik nu merk dat dat bij een verhaal in 'boeklengte' een stuk moeilijker is dan bij een kort verhaal. Als ik een kort verhaal heb geschreven verander ik vrijwel niets meer aan de eerste versie, alleen hier en daar een zinsconstructie of een bijvoeglijk naamwoord.
Ik ben niet zo van het 'gewoon doortypen en het geeft niet als het bagger is'.
Het geeft wel als het bagger is, want dat vind ik verspilde moeite. Dan ga ik liever wat anders doen en bedenken hoe ik het verder wil laten gaan.
Niet dat alles wat ik schrijf nu in één keer helemaal goed is, er moet nog heel veel aan gebeuren, maar de basis is er.
(Dat wil ik trouwens nog wel gaan doen: een lange synopsis schrijven van ongeveer 25 pagina's, waarin het hele verhaal wordt verteld door een 'alwetende verteller' (ik dus), zodat ik tijdens het schrijven van het boek (dat wordt verteld vanuit een 'ik'-figuur die heel ver van mij afstaat) precies weet welke informatie wáár moet worden onthuld, zeg maar. Want dat zijn dingen die ik vaak pas achteraf zie: o shit, dat had ik al veel eerder moeten uitleggen, of juist veel later).
quote:Op woensdag 23 december 2009 12:12 schreef p-etr-a het volgende:
Ik wil alleen even zeggen:
succes!
en dat ik je blijf volgen.
Dank je wel
5000 is ook heel veel, maar momenteel heb ik wat meer vrije tijd, dus daar moet ik gebruik van maken. En ik heb dan ook geen kinderen.quote:
[..]
Véél, 5000 woorden per week
[..]
Vanaf februari ga ik weer wat meer werken, dus vandaar.
Wat ik aan het schrijven ben is denk ik een soort psychologische thriller. Maar ik probeer er ook een beetje humor in te gooien.
Ik heb geen synopsis of schema, ik weet zelf nog niet eens goed hoe het af gaat lopen! Tijdens het schrijven gebeuren er allerlei dingen die ik vantevoren nog helemaal niet wist, en dat vind ik wel leuk.
Ik was eerst met iets anders bezig, daar had ik wel een heel schema voor gemaakt, maar het was echt veel te ingewikkeld en het schrijven ging ontzettend moeizaam. Dat heb ik dus even terzijde geschoven, hoewel ik het nog wel ooit uit wil gaan schrijven, maar dat komt misschien ooit nog wel als ik meer ervaring heb.
Bij het verhaal waar ik nu mee bezig ben heb ik het gevoel alsof dat het 'vanzelf' gaat en dat is echt tof!
Ja, die met de ballen in de bek.
Van mijn eerste versie bleef bij mijn debuut en nu bij mijn tweede boek ongeveer 80% over, de rest is herschreven of geschrapt. Ik weet niet of dat helemaal eerlijk is omdat de opbouw iets verschilt van een roman, maar ik schrijf vrij makkelijk. Toch vind ik dat het herschrijven meer tijd kost, omdat het elke keer dat je door het manuscript heengaat, het definitiever wordt en dan moet het echt goed. Verder waren beide manuscripten 102k woorden dus daar ga je ook niet even in een uurtje doorheen.quote:
[..]
Wat grappig... jij vindt 3 maanden herschrijven dus weinig? Ik maak me eerder zorgen om die 5 maanden schrijven. Dat heeft waarschijnlijk te maken met twee heel verschillende werkwijzen. Jij bent vast iemand die heel snel en uit de losse pols een eerste versie schrijft, om daarna pas serieus naar de zinnen te kijken?
Maar dat was ook wel een heel ander soort boek.quote:Ik schrijf nooit écht snel, het idee van een 'eerste versie' is dan ook een beetje onzin, ben ik bang. Mijn vorige boek (dagboek/Nadine) telde oorspronkelijk zo'n 150.000 woorden, die heb ik binnen 2 maanden teruggebracht naar 100.000, maar ik heb toen vooral lezersreacties en losse rotzooi geschrapt. Het 'hart' van dat topic - de roman, dus - was zo goed als panklaar.
[..]
Ik heb een eerste versie van een fantasyroman liggen, mijn eerste echte manuscript met een overkoepelend plot en dergelijke. Die eerste versie is ongeveer 75k woorden en die heb ik in iets meer dan twee maanden geschreven. Maar daar moet nog wel veel aan gebeuren, omdat ik echt niet wist waar ik heen ging en ik een beperkte tijd had (was tijdens een marathon op een forum) en niet alles uit kon werken wat ik uit wilde werken. Dat is echt een eerste versie, inclusief typefouten. Ik denk dat daarvan uiteindelijk iets van 60% overeind blijft. Maar dat weet ik pas als ik het ga afmaken, over een jaar of drie.
[ Bericht 1% gewijzigd door wonderer op 23-12-2009 17:28:10 ]
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik lees net dat je inmiddels 27.000 woorden hebt geschreven, dus met de discipline zit het bij jou wel goedquote:Op woensdag 23 december 2009 13:34 schreef Biancavia het volgende:
[..]
5000 is ook heel veel, maar momenteel heb ik wat meer vrije tijd, dus daar moet ik gebruik van maken. En ik heb dan ook geen kinderen.
Vanaf februari ga ik weer wat meer werken, dus vandaar.
Wat ik aan het schrijven ben is denk ik een soort psychologische thriller. Maar ik probeer er ook een beetje humor in te gooien.
Ik heb geen synopsis of schema, ik weet zelf nog niet eens goed hoe het af gaat lopen! Tijdens het schrijven gebeuren er allerlei dingen die ik vantevoren nog helemaal niet wist, en dat vind ik wel leuk.
Ik was eerst met iets anders bezig, daar had ik wel een heel schema voor gemaakt, maar het was echt veel te ingewikkeld en het schrijven ging ontzettend moeizaam. Dat heb ik dus even terzijde geschoven, hoewel ik het nog wel ooit uit wil gaan schrijven, maar dat komt misschien ooit nog wel als ik meer ervaring heb.
Bij het verhaal waar ik nu mee bezig ben heb ik het gevoel alsof dat het 'vanzelf' gaat en dat is echt tof!
Zelf kan ik niet meer zonder schema schrijven, denk ik. Maar ik vind het wel bewonderenswaardig. Ik heb mijn eerste roman ook 'op de tast' geschreven, zo voelde het tenminste, en dat heeft me toen ongelooflijk veel hoofdbrekens gekost.
Ik doe intussen helemaal niks
Behalve champagne drinken en heel veel eten En plannen maken voor een geheel nieuwe inrichting voor de woonkamer, die ik morgen wil gaan schilderen (rood), terwijl ik ergens wel weet dat ik beter kan gaan schrijven, of anders lezen, maar ik heb het gepresteerd om gisteren een boek open te slaan op de titelpagina, en daarbij is het gebleven Totale inertie. Misschien is dat wel goed - het hoofd leegmaken... ik zie het maar als een eerste stap in de richting van een grootse en meeslepende schrijfmarathon
Ja, ik denk er hetzelfde over: herschrijven is het echte werk. Schrappen, vooral. Vaak zijn het de passages waar ik uren op heb zitten zwoegen die ik uiteindelijk moet weggooienquote:Op woensdag 23 december 2009 17:16 schreef wonderer het volgende:
Van mijn eerste versie bleef bij mijn debuut en nu bij mijn tweede boek ongeveer 80% over, de rest is herschreven of geschrapt. Ik weet niet of dat helemaal eerlijk is omdat de opbouw iets verschilt van een roman, maar ik schrijf vrij makkelijk. Toch vind ik dat het herschrijven meer tijd kost, omdat het elke keer dat je door het manuscript heengaat, het definitiever wordt en dan moet het echt goed. Verder waren beide manuscripten 102k woorden dus daar ga je ook niet even in een uurtje doorheen.
Wow, 75.000 woorden in twee maandenquote:Ik heb een eerste versie van een fantasyroman liggen, mijn eerste echte manuscript met een overkoepelend plot en dergelijke. Die eerste versie is ongeveer 75k woorden en die heb ik in iets meer dan twee maanden geschreven. Maar daar moet nog wel veel aan gebeuren, omdat ik echt niet wist waar ik heen ging en ik een beperkte tijd had (was tijdens een marathon op een forum) en niet alles uit kon werken wat ik uit wilde werken. Dat is echt een eerste versie, inclusief typefouten. Ik denk dat daarvan uiteindelijk iets van 60% overeind blijft. Maar dat weet ik pas als ik het ga afmaken, over een jaar of drie.
Dat geeft moed
Zo heb ik ook moed geput uit het interview dat ik laatst las in Het Parool met de nieuwe, bejubelde debutante Franca Treur (Een dorsvloer vol confetti - zij schijnt de nieuwe Jan Siebelink/Maarten 't Hart te zijn, alleen is zij vrouw en 32 jaar). Ze vertelde dat ze in februari 2009 begon met schrijven, en het manuscript was op 1 september klaar. Dat zijn 7 maanden. Ik heb ongeveer 8 maanden: 1 januari - 1 september.
Het gaat je echt wel lukken. Maar ik denk dat je dat wel weet Ik sta je in ieder geval aan de zijlijn aan te moedigen en met mij nog wel meer, als ik dit topic zo lees.
Wanneer begin je ook alweer? Of eigenlijk, wanneer ga je verder?
Ik sta je in ieder geval aan de zijlijn aan te moedigen en met mij nog wel meer, als ik dit topic zo lees.Wanneer begin je ook alweer? Of eigenlijk, wanneer ga je verder?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Na de kerstvakantie natuurlijk.quote:
Het gaat je echt wel lukken. Maar ik denk dat je dat wel weet
Wanneer begin je ook alweer? Of eigenlijk, wanneer ga je verder?
Ja, die met de ballen in de bek.
Knallen zou ik het niet noemenquote:
Ik lees. Het mooiste van schrijven is dat je ongestoord mag lezen, en dat het dan ook werk is
Ik maak aantekeningen en ik kijk naar de besneeuwde gracht. En ik vraag me af wanneer ik weer echt ga schrijven. Ik mag me niet haasten, heb ik besloten.De 19e ga ik het contract ondertekenen, en dit gaat 'feestelijk' gebeuren, naar het schijnt. Ik zal dus snel een mooie jurk kopen
O nee, want één ander voordeel van schrijven is dat je erbij mag lopen als een zwever. Ik heb wel een oude bontjas aan, van mijn schoonmoeder, want tijdens het lezen zit ik stil en het is een beetje koud.
quote:Op donderdag 7 januari 2010 12:08 schreef dvr het volgende:
Wat heb je onder die bontjas aan, Nadine?
Typisch geval van intertekstualiteit Ik schrijf nu een heel ander boek, dvr. Een serieus boek met verwijzingen en dubble lagen, waarin mensen keurig zijn aangekleed onder hun bontjas
En dan nu een vraag van een heel andere orde: heeft iemand ervaring met het schrijven van liedteksten danwel songteksten? Tips? Hoe je zoiets aanpakt? En moet je er muzikaal voor zijn, of kun je ook liedjes schrijven zonder enig benul van noten?
Via mijn buurman ben ik in contact gebracht met de manager van een 'geweldige, goed uitziende kerel die Nederlandstalige songs gaat zingen voorzien van teksten met diepgang'. De teksten met diepgang moeten uit mijn koker gaan komen, is het idee. Die kans laat ik niet a priori liggen, uiteraard. Ik heb de geweldige, goed uitziende kerel net even gegoogled en hij ziet er inderdaad geweldig goed uit. Hij is, bij nadere beschouwing, ook niet helemaal onbekend - wel voor mij, maar in de muziekwereld lijkt deze zanger me wel een soort van bekend. Dus nu begin ik me zorgen te maken. Ik heb nog nooit een liedje geschreven, niet eens een gedicht Hoe pak ik dit aan? Hoe werkt zoiets, tussen zangers en tekstschrijvers? Ik vind het niet erg om te zeggen dat ik nieuw ben in de wereld van de popmuziek, maar een béétje een idee wil ik er wel van hebben. Iemand..?
Via mijn buurman ben ik in contact gebracht met de manager van een 'geweldige, goed uitziende kerel die Nederlandstalige songs gaat zingen voorzien van teksten met diepgang'. De teksten met diepgang moeten uit mijn koker gaan komen, is het idee. Die kans laat ik niet a priori liggen, uiteraard. Ik heb de geweldige, goed uitziende kerel net even gegoogled en hij ziet er inderdaad geweldig goed uit. Hij is, bij nadere beschouwing, ook niet helemaal onbekend - wel voor mij, maar in de muziekwereld lijkt deze zanger me wel een soort van bekend. Dus nu begin ik me zorgen te maken. Ik heb nog nooit een liedje geschreven, niet eens een gedicht
Hoe pak ik dit aan? Hoe werkt zoiets, tussen zangers en tekstschrijvers? Ik vind het niet erg om te zeggen dat ik nieuw ben in de wereld van de popmuziek, maar een béétje een idee wil ik er wel van hebben. Iemand..?
Zag vandaag een oud interview met Forsyth, de doet nooit langer dan 40 dagen over het schrijven van een boek.
Hij is wel veel en veel meer tijd bezig met research. Goed, dat kan hij zich natuurlijk ook veroorloven.
Hij zei ook dat je een boek moet schrijven met de bedoeling dat het goed verkoopt, was als journalist ontslagen en had het geld nodig, dus schreef zijn eerste boek.
Hij is wel veel en veel meer tijd bezig met research. Goed, dat kan hij zich natuurlijk ook veroorloven.
Hij zei ook dat je een boek moet schrijven met de bedoeling dat het goed verkoopt, was als journalist ontslagen en had het geld nodig, dus schreef zijn eerste boek.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Dat verklaart een hoopquote:
Zag vandaag een oud interview met Forsyth, de doet nooit langer dan 40 dagen over het schrijven van een boek.
(Ik neem tenminste aan dat je Fredrick Forsyth bedoelt)
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Zelfs als het slechte boeken zijn - ik ken zijn werk niet - vind ik het knap. Ik vermoed dat deze Forsyth heel analytisch denkt. Ik zou het ook wel willen kunnen: het hele verhaal doorzien voordat je begint met schrijven. Het is ook een gave, denk ik: precies het ritme aanvoelen van een verhaal. Ik heb volgens mij ooit gelezen dat Stendhal La chartreuse de Parme in zes weken heeft geschreven, en dat is een meesterwerk.quote:Op donderdag 7 januari 2010 23:42 schreef Pietverdriet het volgende:
Zag vandaag een oud interview met Forsyth, de doet nooit langer dan 40 dagen over het schrijven van een boek.
Hij is wel veel en veel meer tijd bezig met research. Goed, dat kan hij zich natuurlijk ook veroorloven.
Hij zei ook dat je een boek moet schrijven met de bedoeling dat het goed verkoopt, was als journalist ontslagen en had het geld nodig, dus schreef zijn eerste boek.
Hij zegt er natuurlijk niet bij hoe lang hij over het herschrijven doet. Als je het verhaal van te voren uitdenkt en herschrijven niet meerekent, is 40 dagen natuurlijk een eitje.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik hoorde eens bij DWDD dat Brusselmans zelf ¤2 per verkocht boek pakt. Zijn dat gangbare royalties of zit dit aan de hoge kant (aangezien Brusselmans toch wel een aardig verkopende schrijver is lijkt me)
Ja die bedoel ik, heb nog nooit een boek van hem gelezen.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 00:20 schreef wonderer het volgende:
[..]
Dat verklaart een hoop
(Ik neem tenminste aan dat je Fredrick Forsyth bedoelt)
Willy ter Heijde (Willem van der Hout) van de Bob Evers serie schreef zijn boeken trouwens vaak nog sneller soms in enkele dagen. Je merkt dat aan de continuiteitsfouten, maar ook aan de heerlijk vlotte stijl.
Eco werkte 8 JAAR aan de slinger van Foucault
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Geen idee, wellicht herschrijft hij niet echt. Hij is journalist geweest, doet enorme research en dan schrijft ie zijn verhaal. In het interview met van Dis verteld hij dat als hij bv in een verhaal de bestorming van een gekaapte trein door de NL Mariniers gebruikt wil hij weten hoe mariniers worden ingezet, waar de barakken zijn waar ze liggen, hoe ze vervoerd worden, hoe en wie welke beslissingen moet nemen om het in gang te zetten. Hij wil het hele proces kennen.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 01:01 schreef wonderer het volgende:
Hij zegt er natuurlijk niet bij hoe lang hij over het herschrijven doet. Als je het verhaal van te voren uitdenkt en herschrijven niet meerekent, is 40 dagen natuurlijk een eitje.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Ik heb geen idee, maar Willem Wilmink en Lennaert Nijgh hebben echt ongelofelijk veel goede teksen geschreven. Ze zijn alleen beide dood, dus aan hun vragen gaat niet..quote:Op donderdag 7 januari 2010 23:17 schreef Nadine26 het volgende:
En dan nu een vraag van een heel andere orde: heeft iemand ervaring met het schrijven van liedteksten danwel songteksten? Tips? Hoe je zoiets aanpakt? En moet je er muzikaal voor zijn, of kun je ook liedjes schrijven zonder enig benul van noten?
Via mijn buurman ben ik in contact gebracht met de manager van een 'geweldige, goed uitziende kerel die Nederlandstalige songs gaat zingen voorzien van teksten met diepgang'. De teksten met diepgang moeten uit mijn koker gaan komen, is het idee. Die kans laat ik niet a priori liggen, uiteraard. Ik heb de geweldige, goed uitziende kerel net even gegoogled en hij ziet er inderdaad geweldig goed uit. Hij is, bij nadere beschouwing, ook niet helemaal onbekend - wel voor mij, maar in de muziekwereld lijkt deze zanger me wel een soort van bekend. Dus nu begin ik me zorgen te maken. Ik heb nog nooit een liedje geschreven, niet eens een gedicht
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Ik weet niet wat een boek van hem kost? Mijn ex heeft eens een boek uitgegeven bij de Arbeiderspers en hij kreeg een percentage en dat was 17,5 % (Hij was geen bekend schrijver.) Wel al 10 jaar geleden en zijn boek was toen 29,95 gulden in de winkel. Ik weet niet of er veel veranderd is sinds die tijd.quote:
Ik hoorde eens bij DWDD dat Brusselmans zelf ¤2 per verkocht boek pakt. Zijn dat gangbare royalties of zit dit aan de hoge kant (aangezien Brusselmans toch wel een aardig verkopende schrijver is lijkt me)
Ik denk dat Herman Brusselmans dus wel iets meer krijgt dan 2 euro per boek. Zei hij dat zelf?
Ja in DWDD, nu weet je nooit of het waar is wat hij zegt aangezien hij nogal een fantasierijke conversatiepartner is. maar het kwam neer op dat hij 50000 boeken per jaar verkoopt a ¤2 royalty en dat dat ongeveer de helft van z'n inkomen is (andere helft waarsch. collumns en tv). Mits het dus waar isquote:Op vrijdag 8 januari 2010 14:58 schreef conleche het volgende:
[..]
Ik weet niet wat een boek van hem kost? Mijn ex heeft eens een boek uitgegeven bij de Arbeiderspers en hij kreeg een percentage en dat was 17,5 % (Hij was geen bekend schrijver.) Wel al 10 jaar geleden en zijn boek was toen 29,95 gulden in de winkel. Ik weet niet of er veel veranderd is sinds die tijd.
Ik denk dat Herman Brusselmans dus wel iets meer krijgt dan 2 euro per boek. Zei hij dat zelf?
Nederland is een klein taalgebied, een doorbraak internationaal is pas echt lucratief.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 17:13 schreef tjoptjop het volgende:
[..]
Ja in DWDD, nu weet je nooit of het waar is wat hij zegt aangezien hij nogal een fantasierijke conversatiepartner is. maar het kwam neer op dat hij 50000 boeken per jaar verkoopt a ¤2 royalty en dat dat ongeveer de helft van z'n inkomen is (andere helft waarsch. collumns en tv). Mits het dus waar is
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Rowling is miljardaire worden geloof ikquote:Op vrijdag 8 januari 2010 17:18 schreef Pietverdriet het volgende:
[..]
Nederland is een klein taalgebied, een doorbraak internationaal is pas echt lucratief.
Het percentage in het modelcontract is 10% maar heel veel schrijvers krijgen dat niet eens.
@Piet, ik heb alleen Phantom of Manhattan gelezen en dat heb ik ritueel verbrand omdat het zo ontzettend slecht was.
@Piet, ik heb alleen Phantom of Manhattan gelezen en dat heb ik ritueel verbrand omdat het zo ontzettend slecht was.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Is er eigenlijk een Nederlandse schrijver internationaal groot doorgebroken als bestseller auteur?
Vroeg me dat ineens af.
Vroeg me dat ineens af.
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Hmmm
Jan Cremer wordt ook aardig gelezen in t buitenland. Grunberg en A.F.Th proberen t wel, maar dat is hopeloos. Carmiggelt vooral in de Sovjetunie lees ik netquote:Anne Frank. Zij schreef het bekendste boek uit de Nederlandstalige literatuur.
Zorgen dus dat je wel de andere rechten behoudt (film, merchandise e.d.) mocht het ooit een succes worden dat je op z'n minst daar nog wat van terugzietquote:Op vrijdag 8 januari 2010 17:55 schreef wonderer het volgende:
Het percentage in het modelcontract is 10% maar heel veel schrijvers krijgen dat niet eens.
Of werkt dat zo niet
Dick Bruna/Nijntje, maar om dat nu echt als 'schrijver' aan te merkenquote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:06 schreef Pietverdriet het volgende:
Is er eigenlijk een Nederlandse schrijver internationaal groot doorgebroken als bestseller auteur?
Vroeg me dat ineens af.
In het modelcontract werkt dat wel zo, voor zover ik weet. Niet alle uitgeverijen hanteren dat contract echter.quote:
[..]
Zorgen dus dat je wel de andere rechten behoudt (film, merchandise e.d.) mocht het ooit een succes worden dat je op z'n minst daar nog wat van terugziet
Of werkt dat zo niet
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Carmiggelt was natuurlijk veel beter als verteller dan als schrijver. Zijn stukje savonds laat bij de vara was geweldig, veel beter dan zijn boeken.quote:Op vrijdag 8 januari 2010 18:50 schreef wallofdolls het volgende:
Hmmm
[..]
Jan Cremer wordt ook aardig gelezen in t buitenland. Grunberg en A.F.Th proberen t wel, maar dat is hopeloos. Carmiggelt vooral in de Sovjetunie lees ik net
Dat muziekje is goud
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
De twee boeken zijn uit
De score: 40 bladzijden met aantekeningen. Wat ga ik daarmee doen? Weet ik nog niet. Ik heb nog een stapel artikelen liggen, die wil ik ook nog lezen. Ik lees zulke leuke dingen, bijvoorbeeld (uit een artikel dat ik van internet heb uitgeprint) over een aristocratische familie waarvan de vader, ene Lord B., homoseksuele betrekkingen onderhoudt met bijna al zijn mannelijke bediendes. Hij is keurig getrouwd. Het (waar gebeurde) verhaal speelt ergens rond 1930. Iedereen knijpt een oogje toe, zijn vrouw in het bijzonder: alles voor de buitenwereld, en voor de schone schijn. Maar de Lord wordt steeds onvoorzichtiger, en op een bepaald moment weet heel Londen van zijn dubbelleven. En aangezien hij een politieke functie bekleedt, contacten heeft met de koning en in die zin dus een voorbeeldfunctie moet vervullen, wordt hij geëxileerd: hij moet het land uit en mag nooit meer terugkomen. Een groot schandaal, uiteraard. In mijn boek speelt een soortgelijk schandaal, maar dan in deze tijd, met andere personages. Hoe dan ook, Lord B. komt lange tijd weg met zijn dubbelleven. Op een avond geeft hij een diner. Een verbaasde dame fluistert haar buurman toe: "Did I hear Lord B. say to his servant: 'Je t'adore?"
Daarop antwoordt de buurman (die in het complot zit): "No, he just said: 'Shut the door.'"
Ik denk na over een Nederlandse variant, ik kom niet verder dan iets met 'Chérie' en 'sherry'. (In mijn verhaal valt de vader gewoon op vrouwen, maar de vrouw in kwestie is wel iemand die voor hem werkt, toevallig - en dat is echt heel toevallig - een kindermeisje, dat al vrij snel in het verhaal komt te overlijden, dus ik ben niet bezig aan een rewrite van het dagboek, hooguit hergebruik ik bepaalde ingrediënten - maar hoe dan ook: er moet iets leuks te verzinnen zijn. Iemand een idee?
De score: 40 bladzijden met aantekeningen. Wat ga ik daarmee doen? Weet ik nog niet. Ik heb nog een stapel artikelen liggen, die wil ik ook nog lezen. Ik lees zulke leuke dingen, bijvoorbeeld (uit een artikel dat ik van internet heb uitgeprint) over een aristocratische familie waarvan de vader, ene Lord B., homoseksuele betrekkingen onderhoudt met bijna al zijn mannelijke bediendes. Hij is keurig getrouwd. Het (waar gebeurde) verhaal speelt ergens rond 1930. Iedereen knijpt een oogje toe, zijn vrouw in het bijzonder: alles voor de buitenwereld, en voor de schone schijn. Maar de Lord wordt steeds onvoorzichtiger, en op een bepaald moment weet heel Londen van zijn dubbelleven. En aangezien hij een politieke functie bekleedt, contacten heeft met de koning en in die zin dus een voorbeeldfunctie moet vervullen, wordt hij geëxileerd: hij moet het land uit en mag nooit meer terugkomen. Een groot schandaal, uiteraard. In mijn boek speelt een soortgelijk schandaal, maar dan in deze tijd, met andere personages. Hoe dan ook, Lord B. komt lange tijd weg met zijn dubbelleven. Op een avond geeft hij een diner. Een verbaasde dame fluistert haar buurman toe: "Did I hear Lord B. say to his servant: 'Je t'adore?"
Daarop antwoordt de buurman (die in het complot zit): "No, he just said: 'Shut the door.'"
Ik denk na over een Nederlandse variant, ik kom niet verder dan iets met 'Chérie' en 'sherry'. (In mijn verhaal valt de vader gewoon op vrouwen, maar de vrouw in kwestie is wel iemand die voor hem werkt, toevallig - en dat is echt heel toevallig
- een kindermeisje, dat al vrij snel in het verhaal komt te overlijden, dus ik ben niet bezig aan een rewrite van het dagboek, hooguit hergebruik ik bepaalde ingrediënten - maar hoe dan ook: er moet iets leuks te verzinnen zijn. Iemand een idee?
Alleen het kindermeisje neuken is toch niet echt voer voor een schandaal? 
Zeker niet tegenwoordig. Beetje tam. Waarom de moeder niet?
Doe es een link naar dat artikel over Lord B, ik ben geinteresseerd
Wat dat woordgrapje betreft, daar kom je tijdens het schrijven wel op, denk ik. Dat zijn echt van die dingen die ineens op hun plaats klikken.
Zeker niet tegenwoordig. Beetje tam. Waarom de moeder niet? Doe es een link naar dat artikel over Lord B, ik ben geinteresseerd
Wat dat woordgrapje betreft, daar kom je tijdens het schrijven wel op, denk ik. Dat zijn echt van die dingen die ineens op hun plaats klikken.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Nee, de zaak zit ingewikkelder in elkaar dan datquote:Op zondag 10 januari 2010 03:32 schreef wonderer het volgende:
Alleen het kindermeisje neuken is toch niet echt voer voor een schandaal?
Dit is een klein lijntje waarmee de plot op gang wordt gebracht.http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/books/book_extracts/article6788504.ece?print=yes&randnum=1151003209000quote:Doe es een link naar dat artikel over Lord B, ik ben geinteresseerd
Eén van die boeken die ik heb gelezen (herlezen) was dus Brideshead revisited
Nice, dank je wel.
Voor mij lijkt het alweer heel lang geleden dat ik research aan het doen was, maar da's nog geen jaar terug.
April begint het voor mij weer Dan ga ik ook een plot wat beter uitschrijven want alles moet feitelijk wel kloppen, voor ik dubbel werk ga doen (zoals nu ). Dus als je tzt nog wat tips hebt, graag
Voor mij lijkt het alweer heel lang geleden dat ik research aan het doen was, maar da's nog geen jaar terug.
April begint het voor mij weer
Dan ga ik ook een plot wat beter uitschrijven want alles moet feitelijk wel kloppen, voor ik dubbel werk ga doen (zoals nu ). Dus als je tzt nog wat tips hebt, graag
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Die van "je t'adore" en "shut the door" heb ik vaker gehoord, ik geloof niet dat het Nederlands een equivalent heeft. Moet het verkeerd gehoord kunnen worden, of volstaat een dubbele betekenis die verkeerd opgevat kan worden? In dat laatste geval kun je allicht iets doen met een lekker kippetje, groen blaadje, pruimen-op-sap, blank borstvlees, aan een lekker sneetje likken of 'gek op worst'. Of iets als:quote:Op zondag 10 januari 2010 03:21 schreef Nadine26 het volgende:
Iemand een idee?
Vader, overbuigend naar kindermeisje: "ik ga zo je kontje lekker neuken"
Moeder: "Waaat?!"
Vader: "of ze het hondje even in de keuken zet, schat".
Maar ik zal wat verder peinzen.
Dat hangt af van je onderwerpquote:Op zondag 10 januari 2010 06:07 schreef wonderer het volgende:
Nice, dank je wel.
Voor mij lijkt het alweer heel lang geleden dat ik research aan het doen was, maar da's nog geen jaar terug.
April begint het voor mij weer
Eén tip heb ik sowieso: Vanity Fair. Ik koop het blad meestal los, maar ze hebben ook een goede site waarop je ongelooflijk veel fascinerende artikelen kunt vinden. Allemaal echt gebeurd, maar het is veel gekker dan fictie.Ik houd me ook aanbevolen voor goede tips
quote:Op zondag 10 januari 2010 06:27 schreef dvr het volgende:
[..]
Die van "je t'adore" en "shut the door" heb ik vaker gehoord, ik geloof niet dat het Nederlands een equivalent heeft. Moet het verkeerd gehoord kunnen worden, of volstaat een dubbele betekenis die verkeerd opgevat kan worden? In dat laatste geval kun je allicht iets doen met een lekker kippetje, groen blaadje, pruimen-op-sap, blank borstvlees, aan een lekker sneetje likken of 'gek op worst'. Of iets als:
Vader, overbuigend naar kindermeisje: "ik ga zo je kontje lekker neuken"
Moeder: "Waaat?!"
Vader: "of ze het hondje even in de keuken zet, schat".
Maar ik zal wat verder peinzen.
Dus nu moet ik er ook een hondje in schrijven?
Leuk toch?quote:
[..]
Mijn hele verhaal draait om een hondje.
Ja, die met de ballen in de bek.
Hoe gaat het ermee, nog steeds full speed vooruit? En als je het straks af hebt, wat ga je er dan mee doen?quote:Op dinsdag 12 januari 2010 11:20 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Leuk toch?
Mijn hele verhaal draait om een hondje.
Ik zit nog steeds in de research-fase, dat klinkt interessant maar het komt erop neer dat ik eerst een heleboel stukken uitprint, vooral recensies, en daarna ga ik op de bank liggen om aantekeningen te maken. Het voelt niet echt als werken. Maar ik houd mezelf kranig voor dat ik straks, als het echte schrijven begint, een solide basis heb gelegd voor het verhaal
Dat is ook wel zo, denk ik. Ondanks de vele boeken en artikelen die ik lees, blijf ik bij mijn eigen idee - ik kom er steeds dichterbij, lijkt het wel. Het is trouwens ook uitstel
Ik heb last van koudwatervrees, zoals altijd. Het voelt nu alsof ik nog nooit een letter heb geschreven; ik zal straks heel verbaasd zijn als blijkt dat ik nog een paar zinnen achter elkaar kan zetten. Raar is dat: zodra het serieus wordt, écht serieus, heeft dat een verlammende werking op me. Meestal duurt het een paar weken. En het is heel moeilijk om te bepalen wanneer ik écht ga beginnen. Morgen? Volgende week? Pas als ik er een nacht nauwelijks van heb geslapen, begint het. En ik slaap vooralsnog als een roos Het contract is binnen, ter beoordeling. Twee contracten, want het gaat om twee romans, waarvan de eerste is getiteld 'Villa Betty' (dat is het boek waaraan ik nu werk), en het tweede heet 'Boek 2'. Ik heb heel weinig geduld met dit soort dingen, maar gelukkig heb ik nu een agent (die er ook aan verdient, en die het dus vast heel secuur zal doorlezen) dus ik werp een snelle blik en zal nu even kijken naar het percentage dat ik krijg (daar hadden jullie het laatst over)...
Oh wacht, ik lees iets interessants: het boek moet binnen 18 maanden klaar zijn, dat is een meevaller - ik stort weer neer op de bank met mijn research-materiaal
Ja, daar heb ik het:
Tot 4.000 ex krijgt de auteur 10% (van het verkoopbedrag)
Daarna tot 10.000 ex 12,5%
Daarna tot 100.000 ex 15%
Bij meer dan 100.000 ex wordt het 17,5%, tenzij het gaat om een herdruk van 1500 of minder exemplaren, dan blijft het 15%.
Vervolgens zijn er nog andere royaltyregelingen voor 'mid priced' uitgaven en pockets, maar de rest van het contract (9 pagina's) sla ik even over. Het voorschot wordt ook vermeld
Uit mijn hoofd doe ik nu een kleine berekening... wanneer speelde een uitgeverij ook alweer quitte met een roman...? Bij 1000 verkochte exemplaren, dacht ik. Op basis van die 10% royalty's voor de schrijver, bedoel ik, dan is een uitgeverij met 1000 verkochte ex. uit de rode cijfers. Gemiddeld wordt er van een roman een oplage van 3000 ex gedrukt (bij dichtbundels zijn het er minder, bij debuten ook, en bij bekende schrijvers zijn het er uiteraard meer, maar gemiddeld komt het daar wel op neer). Die 2000 niet-verkochte exemplaren kan de uitgeverij zich dus veroorloven. Tenzij ze een serieus voorschot hebben gegeven
Hmmm... misschien komt die slapeloze nacht toch eerder dan verwacht. Ik begin het wel leuk te vinden, nu. Volgende week ga ik op de uitgeverij tekenen
Tof
Ik doe pas research op het moment dat ik tegen een probleem aanloop, na wat globaal hier en daar wat gelezen te hebben. Niet zo handig maar ik ben veel te lui voor research en ik heb eigenlijk ook alleen internet tot mijn beschikking hier, even naar de bieb een boek met veel meer info opzoeken, gaat niet
Ik doe pas research op het moment dat ik tegen een probleem aanloop, na wat globaal hier en daar wat gelezen te hebben. Niet zo handig maar ik ben veel te lui voor research en ik heb eigenlijk ook alleen internet tot mijn beschikking hier, even naar de bieb een boek met veel meer info opzoeken, gaat niet
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Tof dat je contract binnen is!
Die percentages, is dat een soort standaard?
Heb je een two-book-deal, dat dit contract voor twee boeken is? En had je dan ook al een idee voor dat tweede boek, of staat dat helemaal los van je eerste boek?
En die 18 maanden, is dat tot het moment dat het boek uitgegeven wordt? Of tot het van jouw kant klaar moet zijn?
Als het af is (proefgelezen, aangepast en herschreven) en als ik er écht tevreden over ben, dan ga ik heel nerveus een synopsis en begeleidende brief schrijven om het naar een paar uitgeverijen te sturen.
Misschien is dat agentschap van Sebes ook wel iets om in mijn achterhoofd te houden. Ik heb dat boek van hem, 'Bestseller', thuisliggen, dat heb ik vorig jaar gewonnen met de Kerstverhalenwedstrijd van Fok en de NCRV, waar hij ook in de jury zat.
Erg leuk om door te lezen en er staan zeker wel hele handige tips in betreffende wat je wel en vooral niet moet doen met het insturen van manuscripten.
Maar voorlopig eerst het verhaal zelf maar eens helemaal afronden.
Die percentages, is dat een soort standaard?
Heb je een two-book-deal, dat dit contract voor twee boeken is? En had je dan ook al een idee voor dat tweede boek, of staat dat helemaal los van je eerste boek?
En die 18 maanden, is dat tot het moment dat het boek uitgegeven wordt? Of tot het van jouw kant klaar moet zijn?
Ja, het gaat nog steeds gestaag vooruit. Ik zit nu op 36.000 woorden en als ik het zo inschat gaan het er in totaal zo'n 50.000 worden. Geen heel dik boek dus, maar daar leent het verhaal zich ook niet voor.quote:
[..]
Hoe gaat het ermee, nog steeds full speed vooruit? En als je het straks af hebt, wat ga je er dan mee doen?
Als het af is (proefgelezen, aangepast en herschreven) en als ik er écht tevreden over ben, dan ga ik heel nerveus een synopsis en begeleidende brief schrijven om het naar een paar uitgeverijen te sturen.
Misschien is dat agentschap van Sebes ook wel iets om in mijn achterhoofd te houden. Ik heb dat boek van hem, 'Bestseller', thuisliggen, dat heb ik vorig jaar gewonnen met de Kerstverhalenwedstrijd van Fok en de NCRV, waar hij ook in de jury zat.
Erg leuk om door te lezen en er staan zeker wel hele handige tips in betreffende wat je wel en vooral niet moet doen met het insturen van manuscripten.
Maar voorlopig eerst het verhaal zelf maar eens helemaal afronden.
Ja, die met de ballen in de bek.
Als je goed zoekt op internet, kun je heel ver komenquote:Op dinsdag 12 januari 2010 18:19 schreef wonderer het volgende:
Tof
Ik doe pas research op het moment dat ik tegen een probleem aanloop, na wat globaal hier en daar wat gelezen te hebben. Niet zo handig maar ik ben veel te lui voor research en ik heb eigenlijk ook alleen internet tot mijn beschikking hier, even naar de bieb een boek met veel meer info opzoeken, gaat niet
Ik heb laatst de fout gemaakt om een heel dik boek over V.S. Naipaul te bestellen (biografie), omdat ik op internet een fascinerend stuk had gevonden over dat boek, maar ik had helemaal het geduld niet voor die dikke pil - het voordeel van recensies en achtergrondstukken is juist dat een ánder voor jou de krenten uit de pap heeft gehaald. Of ik ben gewoon gemakzuchtig, dat kan ook
Ja, dit is gewoon het standaardcontract.quote:Op dinsdag 12 januari 2010 20:42 schreef Biancavia het volgende:
Tof dat je contract binnen is!
Die percentages, is dat een soort standaard?
Ja, two-book-deal. Het zijn twee contracten; ik heb het contract van 'Boek 2' nog niet bestudeerd, maar ik vermoed dat er hetzelfde in staat. Ik heb er nog geen enkel idee voor, dat heb ik ook gezegd, maar ze wilden graag 'een schrijver uitgeven, geen boek.'quote:Heb je een two-book-deal, dat dit contract voor twee boeken is? En had je dan ook al een idee voor dat tweede boek, of staat dat helemaal los van je eerste boek?
Nee, die 18 maanden zijn een contractuele deadline. Het betekent dat de uitgeverij de publicatie van het boek kan uitstellen tot die datum. We hebben afgesproken dat het boek in het najaar van 2010 verschijnt, dat is over ca. 9 maanden, maar contractueel zijn zij dat dus niet verplicht. Als ze over 9 maanden geen ruimte hebben (of geen geld, geen zin, of wat dan ook) kunnen ze de publicatie dus uitstellen. Andersom kan ik de uitgeverij aanklagen als het boek ná die termijn van 18 maanden niet is verschenen. Maar in de praktijk overleg je dit soort dingen gewoon met elkaar. Dit gaat pas (zoals bij de meeste contracten) een serieuze rol spelen als de verhoudingen zijn verziekt.quote:En die 18 maanden, is dat tot het moment dat het boek uitgegeven wordt? Of tot het van jouw kant klaar moet zijn?
Leukquote:Ja, het gaat nog steeds gestaag vooruit. Ik zit nu op 36.000 woorden en als ik het zo inschat gaan het er in totaal zo'n 50.000 worden. Geen heel dik boek dus, maar daar leent het verhaal zich ook niet voor.
Als het af is (proefgelezen, aangepast en herschreven) en als ik er écht tevreden over ben, dan ga ik heel nerveus een synopsis en begeleidende brief schrijven om het naar een paar uitgeverijen te sturen.
Misschien is dat agentschap van Sebes ook wel iets om in mijn achterhoofd te houden. Ik heb dat boek van hem, 'Bestseller', thuisliggen, dat heb ik vorig jaar gewonnen met de Kerstverhalenwedstrijd van Fok en de NCRV, waar hij ook in de jury zat.
Erg leuk om door te lezen en er staan zeker wel hele handige tips in betreffende wat je wel en vooral niet moet doen met het insturen van manuscripten.
Maar voorlopig eerst het verhaal zelf maar eens helemaal afronden.
Ik denk dat Sebes een goede optie is, zeker als je niet veel mensen kent in het 'literaire wereldje'. Hij kent iedereen en komt snel binnen. Een gemiddelde debutant stuurt zijn manuscript naar een paar uitgeverijen, en daarna begint het eindeloze wachten op Godot. Die lijdensweg kun je bekorten door met hem in zee te gaan. Het is een zakelijke, efficiënte werkwijze. Daar zijn ze in de uitgeefwereld niet dol op (zacht uitgedrukt), maar waarom zou dát zijn...?
Veel mensen zijn huiverig voor een agentschap, omdat ze denken dat ze financieel genaaid worden, maar dat zijn volgens mij vooral mensen die een vertekend beeld hebben van het schrijverschap, want miljonair word je er echt niet mee. Bij schrijven gaat het doorgaans om peanuts, en dankzij een agent krijg je als schrijver iets meer peanuts. En ja, hij krijgt ook een paar peanuts, maar hoe vreselijk is dát? Jij krijgt zelf nog altijd iets meer peanuts dan je anders had gekregen, en dus ben je beter uit. Zo zie ik het.
Hoe dan ook: slim om het manuscript eerst af te maken. Bij mij waren bijna alle aangeschreven uitgeverijen (10 van de 12) geïnteresseerd op basis van de synopsis, maar toen bleek dat ik pas 4 hoofdstukken had geschreven, wilden 4 uitgeverijen pas praten als het manuscript was voltooid. Begrijpelijk, hoor. Maar met een volledig manuscript maak je meer kans. (Hoewel ik persoonlijk denk dat het helemaal geen slecht idee is om een uitgeverij éérst een paar hoofdstukken te sturen, met de uitdrukkelijke mededeling dat je het volledige manuscript elk moment kunt opsturen, omdat de gemiddelde redacteur waarschijnlijk verheugd opveert als hij een dunne envelop op zijn bureau aantreft. Die mensen worden overspoeld met vuistdikke, loodzware enveloppen. Dit onder het motto: leuker kun je het niet maken, wel gemakkelijker
)
Als je moet wachten, zit het meestal toch al niet goed. Ik geloof dat veel mensen die uit de slushpile worden gevist, binnen een paar weken antwoord hebben, soms zelfs al binnen een week. De stapel waar je op ligt te wachten, is de 'stuur hier even een afwijzing heen', niet de 'nog te lezen' stapel.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Staat er in de contracten iets over dingen zoals de inspraak die je hebt m.b.t. de redactie en vormgeving, je royalties bij electronische verkoop, en of je vrij bent om voor toekomstige herdrukken, vertalingen, verfilmingen e.d. met anderen in zee te gaan?
Voor wie een uurtje kan missen is dit trouwens een heel leuke presentatie van Chip Kidd, beroemd ontwerper van boekomslagen, over de uitdagingen waar hij in zijn werk zoal voor komt te staan:
Voor wie een uurtje kan missen is dit trouwens een heel leuke presentatie van Chip Kidd, beroemd ontwerper van boekomslagen, over de uitdagingen waar hij in zijn werk zoal voor komt te staan:
Ja, al die dingen staan erin. Het komt erop neer dat de uitgeverij recht heeft op de exclusieve exploitatie van het boek (de licentie), al moeten ze wel mijn schriftelijke toestemming vragen voor de uitgave van een e-book, cd-rom etc. Voor films/tv-series geldt een 'bijzondere bepaling' omdat de agent het recht heeft om zo'n 'initiatief tot stand te brengen', met andere woorden: mocht dat gebeuren, dan gaat 80% naar auteur/agent, en slechts 20% naar de uitgever. Ook dit is weer een voordeel van een agent, want daar zit voor hem het grote geld en dus zal hij actief zijn best doen om de filmrechten te verkopen; een uitgeverij stelt zich in dit opzicht passiever op en maakt meer werk van de vertaalrechten.quote:Op woensdag 13 januari 2010 05:02 schreef dvr het volgende:
Staat er in de contracten iets over dingen zoals de inspraak die je hebt m.b.t. de redactie en vormgeving, je royalties bij electronische verkoop, en of je vrij bent om voor toekomstige herdrukken, vertalingen, verfilmingen e.d. met anderen in zee te gaan?
quote:Voor wie een uurtje kan missen is dit trouwens een heel leuke presentatie van Chip Kidd, beroemd ontwerper van boekomslagen, over de uitdagingen waar hij in zijn werk zoal voor komt te staan:
Leuk
Dat is dan ook flauw; wat is de moeite van het versturen van een (standaard)afwijzing? Ik heb zelf ook wel eens slushpile-manuscripten gelezen, dus ik weet een beetje hoe het gaat: je begint op de eerste pagina en als het niet lekker loopt, pleur je het weg. Mensen die echt niet kunnen schrijven, hebben hooguit twee alinea's nodig om er een puinhoop van te maken. En er zijn heel erg veel mensen die helemaal niet kunnen schrijven, en die toch vuistdikke manuscripten uitprinten en opsturen. Dus ja, ik kan me voorstellen dat uitgeverijen daar wel eens gek van worden. Maar een standaardafwijzing is een kwestie van een paar seconden, dus dat begrijp ik dan weer niet.quote:Op woensdag 13 januari 2010 04:23 schreef wonderer het volgende:
Als je moet wachten, zit het meestal toch al niet goed. Ik geloof dat veel mensen die uit de slushpile worden gevist, binnen een paar weken antwoord hebben, soms zelfs al binnen een week. De stapel waar je op ligt te wachten, is de 'stuur hier even een afwijzing heen', niet de 'nog te lezen' stapel.
Ja, waarschijnlijk is dat wel zo. Ik las ergens dat beginnende schrijvers lang niet eens altijd aan die 10% komen.quote:
Leuk
Ik denk dat Sebes een goede optie is, zeker als je niet veel mensen kent in het 'literaire wereldje'. Hij kent iedereen en komt snel binnen. Een gemiddelde debutant stuurt zijn manuscript naar een paar uitgeverijen, en daarna begint het eindeloze wachten op Godot. Die lijdensweg kun je bekorten door met hem in zee te gaan. Het is een zakelijke, efficiënte werkwijze. Daar zijn ze in de uitgeefwereld niet dol op (zacht uitgedrukt), maar waarom zou dát zijn...?
Veel mensen zijn huiverig voor een agentschap, omdat ze denken dat ze financieel genaaid worden, maar dat zijn volgens mij vooral mensen die een vertekend beeld hebben van het schrijverschap, want miljonair word je er echt niet mee. Bij schrijven gaat het doorgaans om peanuts, en dankzij een agent krijg je als schrijver iets meer peanuts. En ja, hij krijgt ook een paar peanuts, maar hoe vreselijk is dát? Jij krijgt zelf nog altijd iets meer peanuts dan je anders had gekregen, en dus ben je beter uit. Zo zie ik het.
Bij de meeste uitgeverijen staat inderdaad ook dat ze graag alleen de eerste 50 pagina's van een manuscript ontvangen. Daar kun je je dan ook maar beter aan houden, lijkt mij.quote:Hoe dan ook: slim om het manuscript eerst af te maken. Bij mij waren bijna alle aangeschreven uitgeverijen (10 van de 12) geïnteresseerd op basis van de synopsis, maar toen bleek dat ik pas 4 hoofdstukken had geschreven, wilden 4 uitgeverijen pas praten als het manuscript was voltooid. Begrijpelijk, hoor. Maar met een volledig manuscript maak je meer kans. (Hoewel ik persoonlijk denk dat het helemaal geen slecht idee is om een uitgeverij éérst een paar hoofdstukken te sturen, met de uitdrukkelijke mededeling dat je het volledige manuscript elk moment kunt opsturen, omdat de gemiddelde redacteur waarschijnlijk verheugd opveert als hij een dunne envelop op zijn bureau aantreft. Die mensen worden overspoeld met vuistdikke, loodzware enveloppen. Dit onder het motto: leuker kun je het niet maken, wel gemakkelijker
Voor wat mezelf betreft, ik zit nu weer in een fase waarin ik echt denk dat een flutboek wordt wat ik aan het produceren ben. Slecht geschreven en met een echt heel stom plot.
Maar daar moet ik me dan weer overheen zetten en mezelf beloven dat ik alles ga herschrijven en dat dat dan maar veeeeeel langer duurt dan ik had gewild.
Je zal zeggen, wat maakt dat uit, maar ik heb mezelf mijn 30e verjaardag als deadline gesteld. En voor die tijd wil ik het manuscript opgestuurd hebben en het liefst ook al een reactie hebben, of het écht niets is, of dat er misschien wel potentie in zit...
Ja, die met de ballen in de bek.
Nou ja, nee... Je moet de brief uitprinten, juiste adres erbij zoeken, in een envelop stoppen, eventueel het manuscript zelf ook nog terugsturen... Dat staat niet zo hoog op de prioriteitenlijst van de secretaressequote:
[..]
Dat is dan ook flauw; wat is de moeite van het versturen van een (standaard)afwijzing? Ik heb zelf ook wel eens slushpile-manuscripten gelezen, dus ik weet een beetje hoe het gaat: je begint op de eerste pagina en als het niet lekker loopt, pleur je het weg. Mensen die echt niet kunnen schrijven, hebben hooguit twee alinea's nodig om er een puinhoop van te maken. En er zijn heel erg veel mensen die helemaal niet kunnen schrijven, en die toch vuistdikke manuscripten uitprinten en opsturen. Dus ja, ik kan me voorstellen dat uitgeverijen daar wel eens gek van worden. Maar een standaardafwijzing is een kwestie van een paar seconden, dus dat begrijp ik dan weer niet.
Als het daar al ligt... Ik heb ook wel manuscripten gelezen op de uitgeverij en die gaan dan weer op de stapel, en wanneer die een keer verwerkt wordt... Het is natuurlijk vrij logisch, als de uitgeverij er toch al niks aan gaat verdienen, gaan ze er ook geen tijd in steken.Ik ben met je eens dat het wat netter kan, natuurlijk, hoe slecht het ook is wat ze onder ogen krijgen. Als niemand in zou sturen, zou het voor hen ook nogal lastig zijn goed te kunnen blijven draaien, hoe weinig er ook uit de slushpile gevist wordt.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Zo doe ik dat ook. Weet ik iets niet, dan hop, het internet op of de boeken in. Ik zou ook niet weten hoe je van tevoren kunt bepalen wat je allemaal moet weten. Volgens mij zou ik dan lukraak van alles uitprinten (informatie over een stad bijvoorbeeld) en pas later weer dáárin gaan zoeken.quote:Op dinsdag 12 januari 2010 18:19 schreef wonderer het volgende:
Tof
Ik doe pas research op het moment dat ik tegen een probleem aanloop, na wat globaal hier en daar wat gelezen te hebben. Niet zo handig maar ik ben veel te lui voor research en ik heb eigenlijk ook alleen internet tot mijn beschikking hier, even naar de bieb een boek met veel meer info opzoeken, gaat niet
Ik moest ruim vijf maanden (!) wachten op een positieve reactie. Het kan dus wel, een uitgeverij kan allerlei redenen hebben om laat te reageren... geef de moed in elk geval niet op als je niet binnen een week een contract te pakken hebt.quote:Op woensdag 13 januari 2010 04:23 schreef wonderer het volgende:
Als je moet wachten, zit het meestal toch al niet goed. Ik geloof dat veel mensen die uit de slushpile worden gevist, binnen een paar weken antwoord hebben, soms zelfs al binnen een week. De stapel waar je op ligt te wachten, is de 'stuur hier even een afwijzing heen', niet de 'nog te lezen' stapel.
O, zo herkenbaar. Het ergste is nog als je leest - zoals nu ook in dit topic - dat heel veel mensen die niet kunnen schrijven, toch denken dat ze kunnen schrijven. Zie dan maar te geloven dat het niet over jou gaat... (Dat gaat het niet hoor Biancavia, dat gaat het echt niet.)quote:Op donderdag 14 januari 2010 14:19 schreef Biancavia het volgende:
Voor wat mezelf betreft, ik zit nu weer in een fase waarin ik echt denk dat een flutboek wordt wat ik aan het produceren ben. Slecht geschreven en met een echt heel stom plot.
Maar daar moet ik me dan weer overheen zetten en mezelf beloven dat ik alles ga herschrijven en dat dat dan maar veeeeeel langer duurt dan ik had gewild.
Volgens mij horen paniek en zelfhaat er gewoon bijquote:Op donderdag 14 januari 2010 14:19 schreef Biancavia het volgende:
Voor wat mezelf betreft, ik zit nu weer in een fase waarin ik echt denk dat een flutboek wordt wat ik aan het produceren ben. Slecht geschreven en met een echt heel stom plot.
Maar daar moet ik me dan weer overheen zetten en mezelf beloven dat ik alles ga herschrijven en dat dat dan maar veeeeeel langer duurt dan ik had gewild.
Je zal zeggen, wat maakt dat uit, maar ik heb mezelf mijn 30e verjaardag als deadline gesteld. En voor die tijd wil ik het manuscript opgestuurd hebben en het liefst ook al een reactie hebben, of het écht niets is, of dat er misschien wel potentie in zit...
Schilders staan waarschijnlijk ook niet doorlopend in extase en zelffelicitatie naar hun doek-in-wording te kijken, en zij kunnen veel sneller werken Het heeft gewoon te maken met de enorme hoeveelheid uren die je erin stopt, en sommige uren ben je nu eenmaal wat kwetsbaarder voor zelfkritiek en pessimisme dan andere uren. De kunst is om ondanks de vele valpartijen - want je gaat steeds op je bek - toch opgewekt te blijven (vrij naar Churchill, die zoiets ooit zei over de kunst van het leven).En verder houd ik me altijd maar vast aan de gedachte dat zelfkritiek één van de belangrijkste eigenschappen is voor wie zelf iets wil maken.
Ik zou niet meteen gaan herschrijven. Eerst rustig doorwerken, en over een paar weken, als je vergeten bent wat je nu zo dwars zit, nog eens kijken. Best kans dat het dan meevalt. Bovendien is het fijner om een volledig manuscript (inclusief zwakke plekken en missers) te bewerken. Misschien blijkt het einde dat je nu hebt bedacht wel beter uit de verf te komen als je het begin verandert - dat soort dingen kun je beter doen in één definitieve herschrijfsessie. (Denk ik, hoor
)Je 30e verjaardag is een geweldige deadline
Daar moet je je zeker aan houden! Kun je iets zeggen over de D-day datum... of wil je dat nog niet?
Ik zoek niet speciaal naar dingen die ik niet weet, ik zoek vooral naar dingen die mijn personages geloofwaardiger kunnen maken, in psychologisch opzicht. Eén van de personages is een femme fatale-achtige moeder die zich uit wanhoop om haar ongelukkige huwelijk begint te bekommeren om allerlei ongelukkige zielen - ze is een martelaar en een weldoenster in één. Later, als ze ernstig ziek wordt, neemt haar martelaarschap groteske vormen aan. Ik wil dan uitzoeken hoe dat komt. Iets met een katholieke achtergrond ligt voor de hand. Dus daar lees ik dan over. Over martelaars, katholieke meisjesscholen, schuld en boete, dat soort dingen. Zo'n vrouw kan niet geloofwaardig overkomen als haar gedrag niet logisch is; zoals heel veel mensen, grijpt zij terug naar het geloof als het er echt om begint te spannen. Ze weigert elke vorm van medicatie, waarom? Omdat ze een stoïcijnse, Christus-achtige vastberadenheid aan de dag legt, tenminste: zo lijkt het, maar in werkelijkheid is zij een vrouw die altijd gewend is geweest om sterk en onaantastbaar te zijn, en om voor ánderen - de 'zwakkeren' - te zorgen. Nu zij zelf verzorgd moet worden, kan zij geen hulp aanvaarden. Ze kan haar zwakte niet tonen. Het geloof (en vooral het martelaarschap: 'Nee, laat mij maar, ik wil niemand tot last zijn met mijn doodsstrijd') is in haar geval natuurlijk een mooi excuus; ze kan het hoofd hoog blijven houden. Maar ten koste van wat? Enzovoort. Van alle personages maak ik dit soort schetsjes. Met de omgeving doe ik dat ook. Het verhaal speelt zich af in een groot landhuis; ik zoek teksten over dat soort historische landhuizen en bekijk foto's etc.quote:Op donderdag 14 januari 2010 22:57 schreef p-etr-a het volgende:
Zo doe ik dat ook. Weet ik iets niet, dan hop, het internet op of de boeken in. Ik zou ook niet weten hoe je van tevoren kunt bepalen wat je allemaal moet weten. Volgens mij zou ik dan lukraak van alles uitprinten (informatie over een stad bijvoorbeeld) en pas later weer dáárin gaan zoeken.
Tussendoor zoek ik ook nog wel dingen op, maar dit soort informatie heb ik van tevoren nodig. Dan kunnen de personages meteen in de eerste versie dingen zeggen die ertoe doen.
Ja precies, vaak laat een enthousiaste redacteur een manuscript ook nog lezen aan de hoofdredacteur en/of de uitgever (zo ging het bij mijn manuscript), en dat kost allemaal extra tijd.quote:Ik moest ruim vijf maanden (!) wachten op een positieve reactie. Het kan dus wel, een uitgeverij kan allerlei redenen hebben om laat te reageren... geef de moed in elk geval niet op als je niet binnen een week een contract te pakken hebt.
Met 'niet kunnen schrijven' bedoel ik eigenlijk gewoon dat het geen Nederlands is. Niet eens spelfouten, maar zinnen die zo krom en onbegrijpelijk zijn dat het lijkt of iemand een Poolse tekst door de vertaalmachine heeft gehaald. Die mensen zien schrijven als een emotionele uiting, niet als een vak. Vreemd genoeg zijn dát meestal de mensen die zichzelf beschouwen als geweldige kunstenaarsquote:O, zo herkenbaar. Het ergste is nog als je leest - zoals nu ook in dit topic - dat heel veel mensen die niet kunnen schrijven, toch denken dat ze kunnen schrijven. Zie dan maar te geloven dat het niet over jou gaat... (Dat gaat het niet hoor Biancavia, dat gaat het echt niet.)
En dan gaat het niet om zoiets banaals als grammatica, dan is het gewoon een vorm van diepe en persoonlijke ontlading, en dat is veel meer waard dan leesbare zin
Dat is wellicht ook zo. Het laten liggen is ook heel belangrijk, dan kun je er veel objectiever naar kijken, en vallen dingen op, zoals iets wat je geschreven hebt en waarvan je dacht dat dat duidelijk was, maar als je het dan na een paar weken terugleest zie je dat het juist niet klopt.quote:
Ik zou niet meteen gaan herschrijven. Eerst rustig doorwerken, en over een paar weken, als je vergeten bent wat je nu zo dwars zit, nog eens kijken. Best kans dat het dan meevalt. Bovendien is het fijner om een volledig manuscript (inclusief zwakke plekken en missers) te bewerken. Misschien blijkt het einde dat je nu hebt bedacht wel beter uit de verf te komen als je het begin verandert - dat soort dingen kun je beter doen in één definitieve herschrijfsessie. (Denk ik, hoor
Voor waar ik nu mee bezig ben hoef ik niet veel research te doen, het speelt allemaal in de huidige tijd en er komen weinig plekken in voor waar ik niets van weet.
Wat ik wel bijzonder vind is dat er tijdens het schrijven als vanzelf achtergronden ontstaan van de hoofdpersoon, alsof er puzzelstukjes in elkaar vallen.
Verder is het een niet ingewikkeld verhaal, er lopen geen verhaallijnen door elkaar heen en alles is chronologisch. Wel met flasbacks, maar alles vanuit één persoon.
Ik vind het knap dat je van tevoren al een compleet profiel van je hoofdpersoon gaat maken, met achtergronden, motieven enzovoort. Hoe is iemand opgegroeid en hoe komt iemand tot het doen van een daad.
Jeetje, daar zeg je me wat. Ik krijg ineens een idee om een stuk vanuit een andere invalshoek te gaan schrijven, vanuit degene 'die het gedaan heeft'!
Eigenlijk denk ik dat dat zelfs nodig is, want ik zit nu écht op een punt waarop ik zelf niet eens snap waarom diegene doet wat hij doet... Als ik het al ongeloofwaardig vind, dan is dat voor een ander al helemaal niet!
Ja... ik heb weer iets om over na te denken!
Mijn geboortedatum staat zelfs in mijn profiel!quote:Je 30e verjaardag is een geweldige deadline
22 december van dit jaar kan ik mezelf geen twintiger meer noemen.
Ja, die met de ballen in de bek.
Oh echt, ik heb mezelf een paar dagen terug aangemeld op dat schrijvenonline forum (waar ik jou ook gespot heb trouwensquote:
O, zo herkenbaar. Het ergste is nog als je leest - zoals nu ook in dit topic - dat heel veel mensen die niet kunnen schrijven, toch denken dat ze kunnen schrijven. Zie dan maar te geloven dat het niet over jou gaat... (Dat gaat het niet hoor Biancavia, dat gaat het echt niet.)
), en daar lees ik toch ook wel zulke tenenkrommende dingen dat dat alleen maar mijn eigen zelfvertrouwen weer vergroot.En dan bedoel ik niet eens echt de stukjes die mensen daar laten 'proeflezen', maar de simpelheid van mensen die niet snappen dat hun manuscript is afgewezen, terwijl ze een compleet verkeerde uitgeverij voor hun genre hebben uitgekozen... En dan nog verontwaardigd zijn ook!
Ja, die met de ballen in de bek.
Iedere halvezool kan zich schrijver noemen (en zich daar aanmelden, vanzelfsprekend). Ergens is het maar goed dat deze mensen er zijn, zodat wanneer een uitgever kwaliteit ontvangt, het ook meteen opvalt, er extra uit springt.quote:Op vrijdag 15 januari 2010 22:52 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Oh echt, ik heb mezelf een paar dagen terug aangemeld op dat schrijvenonline forum (waar ik jou ook gespot heb trouwens
En dan bedoel ik niet eens echt de stukjes die mensen daar laten 'proeflezen', maar de simpelheid van mensen die niet snappen dat hun manuscript is afgewezen, terwijl ze een compleet verkeerde uitgeverij voor hun genre hebben uitgekozen... En dan nog verontwaardigd zijn ook!
Je gaat je met schrijvenonline wel heel snel heel goed voelen ja Tot je dingen leest van Svea Ersson en Pia de Jong enzo die daar ook zijn begonnen en hele mooie debuten hebben en jij niet
Tot je dingen leest van Svea Ersson en Pia de Jong enzo die daar ook zijn begonnen en hele mooie debuten hebben en jij niet
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik ben het met je eens dat zij mooie debuten hebben, maar waarom jij niet? Vanwege de verkoopaantallen?quote:Op zaterdag 16 januari 2010 19:09 schreef wonderer het volgende:
Je gaat je met schrijvenonline wel heel snel heel goed voelen ja
En de aandacht die het krijgt, ja. Mijn doelgroep is gewoon kleiner en niet zo geinteresseerd in boeken, geloof ikquote:
[..]
Ik ben het met je eens dat zij mooie debuten hebben, maar waarom jij niet? Vanwege de verkoopaantallen?
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Maar dat zegt toch verder niets over de kwaliteit van je boek. Het mijne loopt ook niet als een trein, maar ik krijg er goede reacties op van de mensen die het wel lezen. Dat vind ik belangrijk (waar ik niet mee wil zeggen dat ik niet stiekem hoop op meer verkoop).quote:Op zondag 17 januari 2010 21:49 schreef wonderer het volgende:
[..]
En de aandacht die het krijgt, ja. Mijn doelgroep is gewoon kleiner en niet zo geinteresseerd in boeken, geloof ik
Een "goed boek" hoeft niet altijd een goed boek te zijn... Ik had die erkenning van hen ook wel willen hebben hoor
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Dit is inderdaad precies wat ik bedoel. Dingen moeten kloppen, vooral voor jezelf, anders kun je het niet goed opschrijven (of je schrijft het wel op, en dan loop je vast). Ik ben al iets langer bezig met dit boek - of in elk geval met het idee - en steeds liep ik vast (in de synopsis) op zo'n zelfde probleem als jij hierboven beschrijft: ik snapte niet waarom één van de personages deed wat zij deed. Toch vind ik dat één van de leukste dingen om te doen: een soort profiel maken, of een achtergrondverhaal (dat niet eens in het boek terecht hoeft te komen). Sterker: ik vind het uitzoeken en 'researchen' zo leuk, dat ik me inmiddels begin af te vragen of ik dáár niet beter mijn werk van kan makenquote:Op vrijdag 15 januari 2010 22:48 schreef Biancavia het volgende:
[..]
Dat is wellicht ook zo. Het laten liggen is ook heel belangrijk, dan kun je er veel objectiever naar kijken, en vallen dingen op, zoals iets wat je geschreven hebt en waarvan je dacht dat dat duidelijk was, maar als je het dan na een paar weken terugleest zie je dat het juist niet klopt.
Voor waar ik nu mee bezig ben hoef ik niet veel research te doen, het speelt allemaal in de huidige tijd en er komen weinig plekken in voor waar ik niets van weet.
Wat ik wel bijzonder vind is dat er tijdens het schrijven als vanzelf achtergronden ontstaan van de hoofdpersoon, alsof er puzzelstukjes in elkaar vallen.
Verder is het een niet ingewikkeld verhaal, er lopen geen verhaallijnen door elkaar heen en alles is chronologisch. Wel met flasbacks, maar alles vanuit één persoon.
Ik vind het knap dat je van tevoren al een compleet profiel van je hoofdpersoon gaat maken, met achtergronden, motieven enzovoort. Hoe is iemand opgegroeid en hoe komt iemand tot het doen van een daad.
Jeetje, daar zeg je me wat. Ik krijg ineens een idee om een stuk vanuit een andere invalshoek te gaan schrijven, vanuit degene 'die het gedaan heeft'!
Eigenlijk denk ik dat dat zelfs nodig is, want ik zit nu écht op een punt waarop ik zelf niet eens snap waarom diegene doet wat hij doet... Als ik het al ongeloofwaardig vind, dan is dat voor een ander al helemaal niet!
Ja... ik heb weer iets om over na te denken!
Oftewel: terug naar de recensies. (Dat zou geen ramp zijn, integendeel. Het hele idee van dit 'roman-experiment' is dat ik eindelijk een keuze kan maken: schrijven of recenseren.)Ah!quote:Mijn geboortedatum staat zelfs in mijn profiel!
22 december van dit jaar kan ik mezelf geen twintiger meer noemen.
In dat geval moet het wel lukken, qua deadline. Je hebt een jaar. Als je het manuscript na de zomervakantie af hebt, kan het in theorie zelfs dit jaar nog verschijnen. Ik wil je natuurlijk niet opfokken, maar waarom probeer je het niet?
Nu word ik heel nieuwsgierig naar jouw doelgroepquote:Op zondag 17 januari 2010 21:49 schreef wonderer het volgende:
[..]
En de aandacht die het krijgt, ja. Mijn doelgroep is gewoon kleiner en niet zo geinteresseerd in boeken, geloof ik
En verder denk ik dat schrijven veel gemakkelijker en leuker zou zijn als die randverschijnselen - succes, verkoopcijfers, media-aandacht - geen rol speelden. Daarom kun je het maar beter loslaten. Dat lukt natuurlijk nooit helemáál, want ook de uitgeverij hecht er veel waarde aan, maar ik ben ervan overtuigd dat het allemaal toeval is. Daarmee bedoel ik niet dat succesvolle boeken ten onrechte succes hebben; ik bedoel alleen dat er altijd meer komt kijken bij succes - toeval, dus. Er verschijnen veel goede romans. Dat toch maar een klein aantal echt komt bovendrijven, heeft te maken met factoren waarop niemand invloed heeft. Daarom geloof ik ook niet dat je literair succes kunt voorkoken. Ik denk zelfs dat een boek, als het wil inspelen op de wensen van 'het publiek', gedoemd is te mislukken. Goede romans zijn altijd authentiek. Dat zie je overal, bijvoorbeeld ook op de televisie: mensen die niet kunnen presenteren, vallen genadeloos door de mand (ik zag net toevallig een stukje van 'Spuiten en slikken' en dat wordt gepresenteerd door een donker meisje dat werkelijk NIETS vanzelfsprekends, naturels of eigens heeft - het doet bijna pijn om naar haar te kijken.) Als je het zo bekijkt, kun je maar één ding doen: dicht bij jezelf blijven en maken wat jij mooi vindt. De rest moet je overlaten aan het toeval
Homo'squote:
[..]
Nu word ik heel nieuwsgierig naar jouw doelgroep
En "allies". En dat doe ik ook gewoon. Ik zit er niet echt mee, maar als ik dan zie hoe het bij anderen gaat, denk ik "ja, dat zou ook wel leuk zijn". Gewoon dat het wordt opgemerkt, weet je wel?quote:De rest moet je overlaten aan het toeval
Maar ik schrijf gewoon lekker verder, wat ik wil en hoe ik het wil, en daar haal ik ook veel voldoening uit. En wie weet, valt een van mijn boeken ooit ineens keihard op.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik weet niet wat 'allies' zijn, maar homo's zijn toch geen doelgroep? Ik lees genoeg romans die door homo's (of lesbiënnes) zijn geschreven en ik vind het altijd erg herkenbaar - niet het homo-gedeelte, maar gewoon de relatieproblemen (bijvoorbeeld) of de persoonlijke beslommeringen. Een goed liefdesverhaal is een goed liefdesverhaal, anders zouden schrijvers als Doeschka Meijsing of Gerard Reve nooit bestsellers hebben geschreven.quote:
Juistquote:En dat doe ik ook gewoon. Ik zit er niet echt mee, maar als ik dan zie hoe het bij anderen gaat, denk ik "ja, dat zou ook wel leuk zijn". Gewoon dat het wordt opgemerkt, weet je wel?
Maar ik schrijf gewoon lekker verder, wat ik wil en hoe ik het wil, en daar haal ik ook veel voldoening uit. En wie weet, valt een van mijn boeken ooit ineens keihard op.
Ik snap natuurlijk heel goed wat je bedoelt; het is gewoon zo jammer dat het überhaupt een rol moet spelen. Maar ook ik denk daar vaak over na, hoor. En vervolgens realiseer ik me weer dat het allemaal zonde is van de tijd.
Hetero's die zich op een bepaalde manier verbonden voelen. "Geallieerden". En ik schrijf niet met die doelgroep in mijn achterhoofd of wat dan ook, maar door de onderwerpen en de uitwerking pikt de gemiddelde hetero het niet zo snel op. Misschien had ik meer kans gemaakt bij een "gewone" uitgeverij, dat het nu een labeltje heeft, net zoals dat boeken die door Christelijke uitgeverijen alleen in Christelijke kringen worden gelezen en dat atheisten er uit de buurt blijven, maar dat boeit me verder niet zo. Het heeft ook tijd nodig om door te dringen tot andere markten, lijkt me. Boeken van een chicklit uitgeverij hebben ook een bepaald publiek, of je daar nu echt voor schrijft of niet.quote:
[..]
Ik weet niet wat 'allies' zijn, maar homo's zijn toch geen doelgroep? Ik lees genoeg romans die door homo's (of lesbiënnes) zijn geschreven en ik vind het altijd erg herkenbaar - niet het homo-gedeelte, maar gewoon de relatieproblemen (bijvoorbeeld) of de persoonlijke beslommeringen. Een goed liefdesverhaal is een goed liefdesverhaal, anders zouden schrijvers als Doeschka Meijsing of Gerard Reve nooit bestsellers hebben geschreven.
[..]
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Zo'n label is wel ingewikkeld, ja. Ik zou niet snel een roman kopen die afkomstig is van een specifieke homo-uitgeverij, zoals ik onlangs bijvoorbeeld ook heb besloten mijn roman niet te verkopen aan een specifieke vrouwenuitgeverij. Helemaal aan het eind van het traject waren er nog twee uitgeverijen over, die tegen elkaar bleven opbieden. Ik heb lang getwijfeld, vooral omdat het gesprek bij de vrouwenuitgeverij erg interessant was. Het bleek ook géén lesbische club te zijn, zoals ik had verwacht. De uitgeverij deed me een beetje denken aan de redactie van een vrouwentijdschrift: gezellig, sfeervol, en er werkten allemaal leuke vrouwen. Toch gaf dat label uiteindelijk de doorslag: ik snap het niet. Ik vind 'vrouwenliteratuur' geen genre, en het lijkt me zelfs beperkend en dom om te doen alsof dat wél zo is. Als koper beschouw ik zo'n etiket als een waarschuwing: 'Pas op, dit boek is niet bedoeld voor gewone mensen!'quote:Op maandag 18 januari 2010 00:58 schreef wonderer het volgende:
[..]
Hetero's die zich op een bepaalde manier verbonden voelen. "Geallieerden". En ik schrijf niet met die doelgroep in mijn achterhoofd of wat dan ook, maar door de onderwerpen en de uitwerking pikt de gemiddelde hetero het niet zo snel op. Misschien had ik meer kans gemaakt bij een "gewone" uitgeverij, dat het nu een labeltje heeft, net zoals dat boeken die door Christelijke uitgeverijen alleen in Christelijke kringen worden gelezen en dat atheisten er uit de buurt blijven, maar dat boeit me verder niet zo. Het heeft ook tijd nodig om door te dringen tot andere markten, lijkt me. Boeken van een chicklit uitgeverij hebben ook een bepaald publiek, of je daar nu echt voor schrijft of niet.
Tegelijkertijd voelen de mensen die wél tot die doelgroep behoren - homo's, of vrouwen - zich wellicht eerder aangetrokken tot de boeken van deze uitgeverijen dan tot willekeurige boeken. Ik heb een paar prachtige romans gelezen van Artemis & Co, bijvoorbeeld, een uitgeverij die zich volgens mij ook vrouwenuitgeverij noemt. En ik geloof niet dat die romans alléén door vrouwen worden gelezen.
Net zoals het boek van Micha ook wel door meer mensen wordt gelezen. Het is alleen allemaal nog wat klein, en dat komt door een gebrek aan marketingbudget en het minimale dat je als schrijver zelf kunt doen. Hier heb ik ook last van. De uitgeverij heeft een groot aantal boeken te verkopen en het mijne heeft, als debuut, geen prioriteit. Wat ik zelf voor elkaar krijg aan publiciteit is onvoldoende om groot te worden. Uiteindelijk komt het namelijk hier op neer: je moet in de boekhandel liggen. Als je dat eenmaal voor elkaar hebt, is het niet zo moeilijk meer. Dan sta je in een tijdschrift en zien mensen de volgende dag je boek liggen: o ja, dat wilde ik nog kopen. Zonder die zichtbaarheid in de boekhandel ben je snel vergeten. Mijn boek - en ook dat van jou, Micha - ligt waarschijnlijk in een zeer beperkt aantal boekhandels.
Na je debuut wordt het denk ik iets makkelijker omdat je eerste (tweede, derde) boek dan al in de bibliotheek ligt, meer mensen je naam kennen. Ik hoop althans dat het zal helpen. Maar stoppen met schrijven omdat het matig verkocht wordt, zal ik niet doen. Ik denk dat de uitgeverij het eerder zou opgeven dan ik.
Net zoals het boek van Micha ook wel door meer mensen wordt gelezen. Het is alleen allemaal nog wat klein, en dat komt door een gebrek aan marketingbudget en het minimale dat je als schrijver zelf kunt doen. Hier heb ik ook last van. De uitgeverij heeft een groot aantal boeken te verkopen en het mijne heeft, als debuut, geen prioriteit. Wat ik zelf voor elkaar krijg aan publiciteit is onvoldoende om groot te worden. Uiteindelijk komt het namelijk hier op neer: je moet in de boekhandel liggen. Als je dat eenmaal voor elkaar hebt, is het niet zo moeilijk meer. Dan sta je in een tijdschrift en zien mensen de volgende dag je boek liggen: o ja, dat wilde ik nog kopen. Zonder die zichtbaarheid in de boekhandel ben je snel vergeten. Mijn boek - en ook dat van jou, Micha - ligt waarschijnlijk in een zeer beperkt aantal boekhandels.
Na je debuut wordt het denk ik iets makkelijker omdat je eerste (tweede, derde) boek dan al in de bibliotheek ligt, meer mensen je naam kennen. Ik hoop althans dat het zal helpen. Maar stoppen met schrijven omdat het matig verkocht wordt, zal ik niet doen. Ik denk dat de uitgeverij het eerder zou opgeven dan ik.
Ik denk inderdaad dat het heel erg gaat helpen als je meerdere boeken in hetzelfde genre gaat schrijven.
Mensen die je pas leren kennen bij je derde boek zullen dan ook geïnteresseerd zijn in je eerste en tweede.
Ik had gelezen dat de schrijven van Joe Speedboot al zijn vrienden, familie en kennissen had gevraagd om bij een aantal boekhandels zijn titel te bestellen. Nadat zij twee of drie bestellingen hadden, zijn ze het groter in gaan kopen. Wel een slimme strategie...
Hoe werkt dat dan met bibliotheken trouwens? Hoe bepalen die wat voor boeken ze aankopen?
Mensen die je pas leren kennen bij je derde boek zullen dan ook geïnteresseerd zijn in je eerste en tweede.
Ik had gelezen dat de schrijven van Joe Speedboot al zijn vrienden, familie en kennissen had gevraagd om bij een aantal boekhandels zijn titel te bestellen. Nadat zij twee of drie bestellingen hadden, zijn ze het groter in gaan kopen. Wel een slimme strategie...
Hoe werkt dat dan met bibliotheken trouwens? Hoe bepalen die wat voor boeken ze aankopen?
Ja, die met de ballen in de bek.
Artemis & Co, over die uitgeverij had ik hetquote:Op maandag 18 januari 2010 09:39 schreef p-etr-a het volgende:
Tegelijkertijd voelen de mensen die wél tot die doelgroep behoren - homo's, of vrouwen - zich wellicht eerder aangetrokken tot de boeken van deze uitgeverijen dan tot willekeurige boeken. Ik heb een paar prachtige romans gelezen van Artemis & Co, bijvoorbeeld, een uitgeverij die zich volgens mij ook vrouwenuitgeverij noemt. En ik geloof niet dat die romans alléén door vrouwen worden gelezen.
Ik was ook onder de indruk van hun boeken; prachtig uitgegeven, met veel zorg, en het waren dus ook erg aardige mensen. Eh... vrouwen De reden waarom ik toch heb gekozen voor een 'gewone-mensen-uitgeverij' is duidelijk: ik heb totaal geen zin om steeds te moeten uitleggen waarom mijn roman géén typische vrouwenroman is. Hun boeken worden vast ook wel door mannen gelezen, maar ze mikken op vrouwen - dat zul je dus altijd terugzien in hun covers, reclame-activiteiten etc. Ik denk dat het wel verstandig is om te kiezen voor een specifieke 'genre'-uitgeverij als je specifieke 'genre'-boeken schrijft, zoals bijvoorbeeld chicklit, non-fictie of kinderboeken. Dan is het alleen maar een voordeel dat je niet hoeft te concurreren - intern, dus - met andere genres. Lekker duidelijk. Maar 'homo-literatuur' vind ik een onzinnige benaming; ik heb het afgelopen jaar prachtige romans gelezen van Gaby Crince le Roy en Minke Douwesz, allebei lesbische schrijfsters met een lesbische thematiek, maar daar had ik tijdens het lezen helemaal geen last vanquote:Net zoals het boek van Micha ook wel door meer mensen wordt gelezen. Het is alleen allemaal nog wat klein, en dat komt door een gebrek aan marketingbudget en het minimale dat je als schrijver zelf kunt doen. Hier heb ik ook last van. De uitgeverij heeft een groot aantal boeken te verkopen en het mijne heeft, als debuut, geen prioriteit. Wat ik zelf voor elkaar krijg aan publiciteit is onvoldoende om groot te worden. Uiteindelijk komt het namelijk hier op neer: je moet in de boekhandel liggen. Als je dat eenmaal voor elkaar hebt, is het niet zo moeilijk meer. Dan sta je in een tijdschrift en zien mensen de volgende dag je boek liggen: o ja, dat wilde ik nog kopen. Zonder die zichtbaarheid in de boekhandel ben je snel vergeten. Mijn boek - en ook dat van jou, Micha - ligt waarschijnlijk in een zeer beperkt aantal boekhandels.
Na je debuut wordt het denk ik iets makkelijker omdat je eerste (tweede, derde) boek dan al in de bibliotheek ligt, meer mensen je naam kennen. Ik hoop althans dat het zal helpen. Maar stoppen met schrijven omdat het matig verkocht wordt, zal ik niet doen. Ik denk dat de uitgeverij het eerder zou opgeven dan ik.
Om eerlijk te zijn, dacht ik in eerste instantie zelfs dat Artemis belangstelling had voor mijn boek op basis van de positieve recensies die ik over die 'lesbische' romans heb geschreven, ik dacht: 'Ze denken vast dat ik een voorvechtster ben van de lesbische literatuur, dat zal nog vies tegenvallen.' Uiteindelijk bleek het dus geen lesbische uitgeverij te zijn, maar toch: die associatie heb ik wél, als een uitgeverij zich op die manier profileert. Toegegeven: of het een slimme beslissing is geweest, zal nog moeten blijken. Artemis (onderdeel van Ambo/Anthos) heeft bijvoorbeeld een heel groot en sterk distributiesysteem - hun romans liggen in álle winkels. Of dat bij Meulenhoff ook het geval is, valt nog te bezien. Maar goed, dit was dus meer een principiële beslissing. Ik heb gewoon een hekel aan 'vrouwendingetjes'
Wat betreft de distributie en reclame voor je roman: dat is altijd moeilijk, en volgens mij ook weer afhankelijk van allerlei factoren waarop je weinig invloed hebt. Ik heb zelf de theorie bedacht dat het alleen maar in mijn voordeel kan werken dat ik nu een hoog voorschot krijg, omdat de uitgeverij dat geld moet terugverdienen, en dus - hoop ik - zullen ze groot inzetten op dit boek. Maar ik weet ook wel dat de boekhandel straks bepaalt hoe het écht zal gaan: als de vertegenwoordiger van de uitgeverij het boek daar niet goed weet te verkopen, worden er weinig exemplaren besteld en schroeft de uitgeverij alle budgetten terug. Want inderdaad: een boek moet wel in de boekhandel liggen, liefst in grote stapels, wil het een beetje gaan verkopen. Maar goed, ik ben blij dat dit allemaal nog héél ver weg is... ik ga lekker schrijven en me niet druk maken om zaken waar ik geen verstand van heb
Als ik zelf eens een boek wil lezen waar de prins er uiteindelijk niet met de prinses vandoor gaat (en die zijn echt schaars hoor), kom ik toch ook al snel uit op een "speciale" uitgeverij. Juist omdat gewone uitgeverijen voor de massa gaan en dus de hetero's willen bedienen.
Verder zag ik geen reden om de seks te verdoezelen omdat het tussen mannen gaat en dat stoot een hoop hetero's ook af. En mijn uitgever heeft echt geweldige contacten in de scene die een gewone uitgeverij mist.
Verder zag ik geen reden om de seks te verdoezelen omdat het tussen mannen gaat en dat stoot een hoop hetero's ook af. En mijn uitgever heeft echt geweldige contacten in de scene die een gewone uitgeverij mist.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
De stand van zaken: ik heb een liedje geschreven
Ik heb ook het contract (Two Book-deal) getekend, maar dit liedjesgebeuren kwam er tussendoor en het leek me leuk om eens te proberen of ik dat kon, een liedtekst schrijven. Nou ben ik een absolute leek op muziekgebied, maar ik moet zeggen: het is briljant geworden
Dat zeg ik niet snel van mijn eigen werk, maar in dit geval: ja.
Hoe het in zijn werk ging: woensdagavond ontmoette ik de zanger (voormalig musicalster die nu wil doorbreken als solo-artiest, en die ik heb ontmoet via zijn manager, die ik weer heb ontmoet via mijn buurman, kortom: via-via-via), en die afspraak was erg leuk. Het begon een beetje moeizaam, omdat ik iets onaardigs zei over de muziek van Van velzen (die ik Van Halen noemde, en die bij dezelfde manager zit), en dat bleek een heel goede vriend van hem te zijn, maar oké. Nog iets moeizamer werd het toen hij mij vroeg van welke muziek ik hield, en daarop moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik zei: 'Ik houd van de muziek van een Engelse band met een kale zanger, maar ik weet de naam niet. En ik vind het leuk als er in liedjes wordt gepraat, als er een verhaaltje wordt verteld.' Hij zat me aan te kijken of hij water zag branden, hij opperde wat namen: Johny Cash - ja precies, die bedoelde ik, en over de Engelse band met de kale zanger kon ik zelf nog net melden dat hij, die kale zanger dus, getrouwd is met Gwyneth Paltrow Ten slotte wist ik na lang peinzen nog met Snow Patrol op de proppen te komen. Enfin, ik stelde hem gerust en zei: 'We proberen het gewoon. Het kan ook een voordeel zijn dat ik er zo onbevangen tegenover sta. En vind je mijn teksten niks, dan verscheuren we ze en gaan we verder allebei onze eigen weg.'
Ik sliep er 's nachts slecht van, want ik had net het boekcontract getekend en nu was ik in het bezit van een cd met 10 liedjes die - dat hielp mee - mij erg aanspraken. Hij heeft bovendien een prachtige stem.
Ik ben gisteren dus gaan zitten en heb één liedje uitgekozen. Het was al ingezongen, maar de tekst was zeer beroerd: onduidelijk, vaag, en met Sinterklaasrijm. Bovendien was het (had ik begrepen) een zeer persoonlijke tekst over een recente liefdesbreuk, en je hoorde eraan af dat die gevoelens nog niet helemaal eh... verwerkt waren, zeg maar. Beetje omzichtig, om die ander niet voor het hoofd te stoten, bedoel ik. Nou ja, het was gewoon slecht.
Het was een heel grappige ervaring om eens iets totaal anders te doen: liedje luisteren, metrum bijhouden, steeds op mijn vingers tellen en dan een zinnetje schrijven. En ook meezingen, met mijn valse kraaienstem Tussendoor kreeg ik steeds de slappe lach, omdat de hele scène me deed denken aan die 'Koot en Bie'-sketch waarin Koot achter de piano een liedje zit te schrijven, hardop zingend, terwijl op de achtergond steeds de stofzuiger aanslaat, de bel gaat, de telefoon, enzovoort. Die scène is dus uit het leven gegrepen, want ik zat er precies zo bij: hard zingen en dan boven de muziek uitroepen: 'Jongens, kappen, zo kan ik niet werken!'
Maar het wonder is dus dat het écht een goed nummer is geworden. Heel dramatisch en aangrijpend. De muziek deed mij denken aan een 'Lullaby', een soort slaapliedje, en ik kreeg op een bepaald moment het idee om er een afscheidsliedje van te maken, maar dan draait het om een definitief afscheid, kortom: Mieke Telkamp eat your heart out Ik zat er zelf bij te janken. Mijn zoon, die ik het liet horen, begon ook te sniffen, en ook de paar andere mensen die toevallig langskwamen, vonden het - nou ja: heftig. Het ís ook heel heftig, het gaat over iemand die afscheid neemt van een geliefde, maar ik heb het zo opgeschreven dat je er ook een 'gewoon' liefdesafscheid in kunt lezen/horen.
Alles bij elkaar ben ik heel erg enthousiast over deze nieuwe tak van sport. Het leuke is dat je in één dag een liedje kunt maken, dan is het ook echt af. Het is een een lekkere afwisseling, omdat het zo 'klein' is: een lied-idee moet (denk ik) zo klein en afgebakend mogelijk zijn, omdat je in die paar coupletten geen lange verhalen kwijt kunt. Pielen op de vierkante millimeter, en dat is precies wat ik leuk vind. Maar het mooiste is dat ik in een liedje een heel ander register kan bespelen. Lekker sentimenteel. Eens een keer níet tongue-in-cheek of scherp, maar gewoon vol op het gevoel inspelen, op de traanbuizen hameren.
Kortom: wordt vervolgd, want ik moet het liedje nog laten zien aan de zanger en de manager, maar ik ben er zelf in elk geval zeer gelukkig mee. Intussen heb ik nog steeds geen letter aan de roman geschreven. Wel heel veel research gedaan, veel aantekeningen, en ik ben nu bezig aan een nieuwe (definitieve ) synopsis waarin ik de hoofdstukken vastleg, inclusief eerste- en laatste zin, en daarna... daarna kan ik los. Maandag begint het schrijven. Hoewel ik eigenlijk best nóg een liedje wil maken
Ik heb ook het contract (Two Book-deal) getekend, maar dit liedjesgebeuren kwam er tussendoor en het leek me leuk om eens te proberen of ik dat kon, een liedtekst schrijven. Nou ben ik een absolute leek op muziekgebied, maar ik moet zeggen: het is briljant geworden
Dat zeg ik niet snel van mijn eigen werk, maar in dit geval: ja. Hoe het in zijn werk ging: woensdagavond ontmoette ik de zanger (voormalig musicalster die nu wil doorbreken als solo-artiest, en die ik heb ontmoet via zijn manager, die ik weer heb ontmoet via mijn buurman, kortom: via-via-via), en die afspraak was erg leuk. Het begon een beetje moeizaam, omdat ik iets onaardigs zei over de muziek van Van velzen (die ik Van Halen noemde, en die bij dezelfde manager zit), en dat bleek een heel goede vriend van hem te zijn, maar oké. Nog iets moeizamer werd het toen hij mij vroeg van welke muziek ik hield, en daarop moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik zei: 'Ik houd van de muziek van een Engelse band met een kale zanger, maar ik weet de naam niet. En ik vind het leuk als er in liedjes wordt gepraat, als er een verhaaltje wordt verteld.' Hij zat me aan te kijken of hij water zag branden, hij opperde wat namen: Johny Cash - ja precies, die bedoelde ik, en over de Engelse band met de kale zanger kon ik zelf nog net melden dat hij, die kale zanger dus, getrouwd is met Gwyneth Paltrow
Ten slotte wist ik na lang peinzen nog met Snow Patrol op de proppen te komen. Enfin, ik stelde hem gerust en zei: 'We proberen het gewoon. Het kan ook een voordeel zijn dat ik er zo onbevangen tegenover sta. En vind je mijn teksten niks, dan verscheuren we ze en gaan we verder allebei onze eigen weg.'Ik sliep er 's nachts slecht van, want ik had net het boekcontract getekend en nu was ik in het bezit van een cd met 10 liedjes die - dat hielp mee - mij erg aanspraken. Hij heeft bovendien een prachtige stem.
Ik ben gisteren dus gaan zitten en heb één liedje uitgekozen. Het was al ingezongen, maar de tekst was zeer beroerd: onduidelijk, vaag, en met Sinterklaasrijm. Bovendien was het (had ik begrepen) een zeer persoonlijke tekst over een recente liefdesbreuk, en je hoorde eraan af dat die gevoelens nog niet helemaal eh... verwerkt waren, zeg maar. Beetje omzichtig, om die ander niet voor het hoofd te stoten, bedoel ik. Nou ja, het was gewoon slecht.
Het was een heel grappige ervaring om eens iets totaal anders te doen: liedje luisteren, metrum bijhouden, steeds op mijn vingers tellen en dan een zinnetje schrijven. En ook meezingen, met mijn valse kraaienstem
Tussendoor kreeg ik steeds de slappe lach, omdat de hele scène me deed denken aan die 'Koot en Bie'-sketch waarin Koot achter de piano een liedje zit te schrijven, hardop zingend, terwijl op de achtergond steeds de stofzuiger aanslaat, de bel gaat, de telefoon, enzovoort. Die scène is dus uit het leven gegrepen, want ik zat er precies zo bij: hard zingen en dan boven de muziek uitroepen: 'Jongens, kappen, zo kan ik niet werken!' Maar het wonder is dus dat het écht een goed nummer is geworden. Heel dramatisch en aangrijpend. De muziek deed mij denken aan een 'Lullaby', een soort slaapliedje, en ik kreeg op een bepaald moment het idee om er een afscheidsliedje van te maken, maar dan draait het om een definitief afscheid, kortom: Mieke Telkamp eat your heart out
Ik zat er zelf bij te janken. Mijn zoon, die ik het liet horen, begon ook te sniffen, en ook de paar andere mensen die toevallig langskwamen, vonden het - nou ja: heftig. Het ís ook heel heftig, het gaat over iemand die afscheid neemt van een geliefde, maar ik heb het zo opgeschreven dat je er ook een 'gewoon' liefdesafscheid in kunt lezen/horen.Alles bij elkaar ben ik heel erg enthousiast over deze nieuwe tak van sport. Het leuke is dat je in één dag een liedje kunt maken, dan is het ook echt af. Het is een een lekkere afwisseling, omdat het zo 'klein' is: een lied-idee moet (denk ik) zo klein en afgebakend mogelijk zijn, omdat je in die paar coupletten geen lange verhalen kwijt kunt. Pielen op de vierkante millimeter, en dat is precies wat ik leuk vind. Maar het mooiste is dat ik in een liedje een heel ander register kan bespelen. Lekker sentimenteel. Eens een keer níet tongue-in-cheek of scherp, maar gewoon vol op het gevoel inspelen, op de traanbuizen hameren.
Kortom: wordt vervolgd, want ik moet het liedje nog laten zien aan de zanger en de manager, maar ik ben er zelf in elk geval zeer gelukkig mee. Intussen heb ik nog steeds geen letter aan de roman geschreven. Wel heel veel research gedaan, veel aantekeningen, en ik ben nu bezig aan een nieuwe (definitieve
) synopsis waarin ik de hoofdstukken vastleg, inclusief eerste- en laatste zin, en daarna... daarna kan ik los. Maandag begint het schrijven. Hoewel ik eigenlijk best nóg een liedje wil maken
Wat een mop zeg, dadelijk loopt half Nederland jouw songtekst mee te bleren. Krijg je ook echt de credits zodat je dadelijk helemaal binnenloopt (gauw inschrijven bij Buma-Stemra)?
Iets over een leuk kroegje in het havengebied? Een zeer eenzaam jongetje? Iets met een vader die teveel naar de fles grijpt?
Iets over een leuk kroegje in het havengebied? Een zeer eenzaam jongetje? Iets met een vader die teveel naar de fles grijpt?
Ik ben nu wel erg benieuwd naar de zanger, omdat ik wel veel musicalsterren ken
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, ik vind het zelf ook een enorme mop. Ik krijg de credits en de manager heeft beloofd me in te schrijven bij Buma Stemra als de 'song' wordt goedgekeurd - maar dan moeten er eerst nog 'mensen die er verstand van hebben' naar kijken. En luisteren, natuurlijk. Ik heb het liedje dus doorgemaild. Nu maar afwachten of dit mijn cashcow wordtquote:Op vrijdag 22 januari 2010 15:34 schreef dvr het volgende:
Wat een mop zeg, dadelijk loopt half Nederland jouw songtekst mee te bleren. Krijg je ook echt de credits zodat je dadelijk helemaal binnenloopt (gauw inschrijven bij Buma-Stemra)?
Iets over een leuk kroegje in het havengebied? Een zeer eenzaam jongetje? Iets met een vader die teveel naar de fles grijpt?
Het lijkt me wel tricky business, omdat er én een manager bij is betrokken (met nogal commerciële ideeën), én een muzikant (voor de muziek), én een zanger (voor de stem), én een songschrijver. Hoe kun je nou met zoveel mensen en zoveel verschillende visies een goed liedje maken? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik wist niet eens dat dit soort zangers bestond: alleen maar een stem, dus. Die creatieve afhankelijkheid lijkt me voor hem extreem vervelend
Dat vertel ik nog welquote:Op vrijdag 22 januari 2010 18:02 schreef wonderer het volgende:
Ik ben nu wel erg benieuwd naar de zanger, omdat ik wel veel musicalsterren ken
Stom toevallig: hij bleek vroeger bij mij op school te hebben gezeten, hij heeft zelfs nog les gehad van mijn moeder
nou ja....een Marco Borsato is er bv best groot mee geworden...volgens mij is dat binnen een bepaald genre eerder regel dan uitzondering hoor...quote:Op vrijdag 22 januari 2010 20:18 schreef Nadine26 het volgende:
Ik wist niet eens dat dit soort zangers bestond: alleen maar een stem, dus. Die creatieve afhankelijkheid lijkt me voor hem extreem vervelend
Give a man a fire and he'll be warm for a day. Set a man on fire and he'll be warm for the rest of his life.
Dat is toch niet zo heel erg anders dan een boek? Manager = uitgever, muzikant = DTP'er en redacteur, en songschrijver = schrijver. Alleen de zanger valt dan weg.quote:
[..]
Het lijkt me wel tricky business, omdat er én een manager bij is betrokken (met nogal commerciële ideeën), én een muzikant (voor de muziek), én een zanger (voor de stem), én een songschrijver. Hoe kun je nou met zoveel mensen en zoveel verschillende visies een goed liedje maken? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik wist niet eens dat dit soort zangers bestond: alleen maar een stem, dus. Die creatieve afhankelijkheid lijkt me voor hem extreem vervelend
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Toch blijft het raar dat iemand als Marco Borsato niet af en toe de aanvechting heeft om zelf een liedje te schrijven. Hij moet het toch zingen? Hij heeft toch ook een leven/gevoelens/etc? Zo héél moeilijk zitten die liedjes nou ook weer niet in elkaar (en de muziek is ook al gejat)quote:Op vrijdag 22 januari 2010 20:21 schreef Abbadon het volgende:
nou ja....een Marco Borsato is er bv best groot mee geworden...volgens mij is dat binnen een bepaald genre eerder regel dan uitzondering hoor...
Het eindproduct dat 'boek' heet wordt voor 95% door de schrijver gemaakt, terwijl een zanger een veel kleiner aandeel heeft in een liedje. Iemand anders legt hem woorden in de mond (en dus gevoelens/ervaringen/karaktertrekken), weer iemand anders bepaalt welke compositie hij zingt (de componist/muzikant bepaalt de sfeer), en ten slotte is er nog de manager die bepaalt in welk genre zijn artiesten mogen uitblinken. Een vage overeenkomst met een uitgeverij is er wel, maar voor een boek hoef je maar één vak te beheersen, terwijl er bij een liedje 3 disciplines komen kijken: componeren, schrijven, zingen. Dat maakt het veel ingewikkelder. Maar goed, muziek is ook commerciëler.quote:Op vrijdag 22 januari 2010 20:23 schreef wonderer het volgende:
[..]
Dat is toch niet zo heel erg anders dan een boek? Manager = uitgever, muzikant = DTP'er en redacteur, en songschrijver = schrijver. Alleen de zanger valt dan weg.
Er zijn ook genoeg boeken die door meer mensen gemaakt worden (kinderboeken, daar komt ook nog een illustrator bij kijken), en liedjes die helemaal door een persoon (of band) geschreven, gecomponeerd en gezongen worden.
Het is niet helemaal vergelijkbaar, maar ook weer niet totaal anders
Het is niet helemaal vergelijkbaar, maar ook weer niet totaal anders
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Even een update: het gaat slecht met het boek en niet alleen met het boek. Het lijkt wel alsof de dood mijn boeken achtervolgt, want de vorige keer overleed mijn moeder en nu, terwijl de inkt van het boekcontract nog nat is, ligt mijn vader op sterven.
Ach ja, het leven. Hij was ziek, we wisten dat hij niet lang meer te leven had, maar daarbij interpreteerden wij 'niet lang' als iets tussen de twee en de vijf jaar. Het is sinds kerstmis heel snel gegaan. Vorige week is hij voor een speciale behandeling naar het ziekenhuis geweest en daar hebben ze hem (onbedoeld, maar wat koop je daarvoor?) de genadeslag toegediend - hij ligt nu op de intensive care aan de beademing en volgens het ziekenhuis is het een kwestie van dagen.
Wie mijn 'Dagboek'-topic destijds een beetje heeft gevolgd, weet dat mijn moeder heeft gekozen voor euthanasie. Mijn vader wilde dat ook; hij heeft een afschuwelijke ziekte (longfibrose) waarbij je uiteindelijk zo weinig zuursto/licht krijgt dat je stikt. Nu ligt hij dus in een ziekenhuis, het VU in Amsterdam, en ik houd mijn hart vast, want in ziekenhuizen zijn ze erg terughoudend met euthanasie en met een beetje pech komen we straks terecht in het worst case scenario waarbij mijn vader nog dagen (of weken ) aan de beademing ligt omdat niemand de stekker eruit trekt. Hoewel hij sowieso niet meer van de intensive care zal afkomen, doen ze er alles aan om hem in leven te houden.
Dat schijnt de wet te zijn Ze geven hem nu een antibioticakuur tegen de longontsteking die hij heeft opgelopen, maar de grote vraag is natuurlijk waarom je een stervende man überhaupt probeert te genezen van iets dat hem uiteindelijk toch fataal wordt - hij kan sowieso niet meer zelf ademen en het lijden wordt alleen maar gerekt.
Morgen nemen ze de beslissing: als de antibioticakuur niet aanslaat - en die kans is groot - stoppen ze de behandeling. In dat geval zal er sprake zijn van een soort passieve euthanasie: steeds meer slaapmiddel toedienen, net zo lang tot hij voorgoed in slaap is. Ik ben ergens opgelucht dat we de 'actieve euthanasie' niet nog een keer hoeven mee te maken, maar tegelijkertijd denk ik (zonder dat ik weet waarover ik praat, dus ik excuseer me bij voorbaat bij iedereen die zich door mij geschoffeerd voelt): ik had mezelf wel één ouder met een hartaanval gegund. Ik bedoel: in één keer weg, boem. Dat had ik vooral mijn ouders gegund. Maar goed, dit soort dingen heb je niet voor het zeggen, dus we leveren ons over aan de Jehova's getuigen en de andere gelovigen in het ziekenhuis
Enfin, tot zo ver de achtergrondgeschiedenis. Ik heb de afgelopen tijd dus nauwelijks geschreven; mijn hoofd stond er niet naar. Tenminste: dat geldt voor de roman. Want ik heb wel songteksten geschreven, en dat is eigenlijk een heel bizar en bijzonder verhaal. Ik blijk dat te kunnen Sterker, ik blijk dat heel goed te kunnen; het is voor mij echt een openbaring, want bij het songschrijven valt ineens alles op zijn plaats, het voelt alsof dat vak speciaal voor mij is bedacht. Het is, om eerlijk te zijn, een soort verslaving. Juist omdat het kleine teksten zijn, heel afgebakend en toch heel vrij, is het me de afgelopen tijd wel gelukt om drie liedjes te schrijven, tussen de bedrijven door.
Ach ja, het leven. Hij was ziek, we wisten dat hij niet lang meer te leven had, maar daarbij interpreteerden wij 'niet lang' als iets tussen de twee en de vijf jaar. Het is sinds kerstmis heel snel gegaan. Vorige week is hij voor een speciale behandeling naar het ziekenhuis geweest en daar hebben ze hem (onbedoeld, maar wat koop je daarvoor?) de genadeslag toegediend - hij ligt nu op de intensive care aan de beademing en volgens het ziekenhuis is het een kwestie van dagen.
Wie mijn 'Dagboek'-topic destijds een beetje heeft gevolgd, weet dat mijn moeder heeft gekozen voor euthanasie. Mijn vader wilde dat ook; hij heeft een afschuwelijke ziekte (longfibrose) waarbij je uiteindelijk zo weinig zuursto/licht krijgt dat je stikt. Nu ligt hij dus in een ziekenhuis, het VU in Amsterdam, en ik houd mijn hart vast, want in ziekenhuizen zijn ze erg terughoudend met euthanasie en met een beetje pech komen we straks terecht in het worst case scenario waarbij mijn vader nog dagen (of weken
) aan de beademing ligt omdat niemand de stekker eruit trekt. Hoewel hij sowieso niet meer van de intensive care zal afkomen, doen ze er alles aan om hem in leven te houden. Dat schijnt de wet te zijn
Ze geven hem nu een antibioticakuur tegen de longontsteking die hij heeft opgelopen, maar de grote vraag is natuurlijk waarom je een stervende man überhaupt probeert te genezen van iets dat hem uiteindelijk toch fataal wordt - hij kan sowieso niet meer zelf ademen en het lijden wordt alleen maar gerekt.Morgen nemen ze de beslissing: als de antibioticakuur niet aanslaat - en die kans is groot - stoppen ze de behandeling. In dat geval zal er sprake zijn van een soort passieve euthanasie: steeds meer slaapmiddel toedienen, net zo lang tot hij voorgoed in slaap is. Ik ben ergens opgelucht dat we de 'actieve euthanasie' niet nog een keer hoeven mee te maken, maar tegelijkertijd denk ik (zonder dat ik weet waarover ik praat, dus ik excuseer me bij voorbaat bij iedereen die zich door mij geschoffeerd voelt): ik had mezelf wel één ouder met een hartaanval gegund. Ik bedoel: in één keer weg, boem. Dat had ik vooral mijn ouders gegund. Maar goed, dit soort dingen heb je niet voor het zeggen, dus we leveren ons over aan de Jehova's getuigen en de andere gelovigen in het ziekenhuis
Enfin, tot zo ver de achtergrondgeschiedenis. Ik heb de afgelopen tijd dus nauwelijks geschreven; mijn hoofd stond er niet naar. Tenminste: dat geldt voor de roman. Want ik heb wel songteksten geschreven, en dat is eigenlijk een heel bizar en bijzonder verhaal. Ik blijk dat te kunnen
Sterker, ik blijk dat heel goed te kunnen; het is voor mij echt een openbaring, want bij het songschrijven valt ineens alles op zijn plaats, het voelt alsof dat vak speciaal voor mij is bedacht. Het is, om eerlijk te zijn, een soort verslaving. Juist omdat het kleine teksten zijn, heel afgebakend en toch heel vrij, is het me de afgelopen tijd wel gelukt om drie liedjes te schrijven, tussen de bedrijven door. SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Inmiddels ziet het er goed uit, want er is binnenkort ook een producer betrokken bij het album, en ik heb me laten vertellen dat de producer de eindbeslissingen neemt, ook over de teksten. Voor mij is dit allemaal nieuw; ik ken de muziekbusiness niet, maar wat mij zo aantrekt in dit nieuwe vak, is het 'kleine'. Ik vrees dat mij dat beter ligt dan het grote, zoals dus een roman. Eerlijk gezegd heeft geld er ook mee te maken; met een goede songtekst valt serieus geld te verdienen, dat is voor de verandering ook wel eens leuk. Ik heb eigenlijk nooit begrepen hoe ik ooit terecht ben gekomen in de modderpoel die de 'literaire wereld' heet, en waarin geld een besmet woord is.
Met romans valt al nauwelijks een cent te verdienen, maar ook de zogenaamde nevenactiviteiten - recensent, jurylid van een literiare prijs - leveren niks op. Vorig jaar zat ik nog in de jury van de Annie Romein-Prijs, waarvoor ik zo'n 30 romans moest lezen en beoordelen, en dit alles voor één broodje kaas
Vlak voordat ik aan mijn roman begon, werd ik benaderd door het Fonds voor de Letteren, of ik voor hen romans wilde beoordelen en rapporten wilde schrijven (voor subsidieverlening). Ik heb even verdrongen wat ik ervoor zou krijgen, maar ik geloof dat ze 80 euro per roman betalen
Kortom: met de muziekbusiness openen zich nieuwe poorten, en hopelijk liggen er achter die poorten gouden bergen op mij te wachten
Ik zag op de televisie ooit een interview met John Ewbank (die ook songteksten schrijft in opdracht van mijn manager, dus eigenlijk zijn John en ik nu collega's
Wordt vervolgd - kan wel even duren
Ik heb net vorige week een scriptie over palliatieve sedatie zitten redigeren, maar dat is ineens erg klinisch als ik dan zo'n persoonlijk verhaal van jou lees. Heel veel sterkte ermee.
Ja, die met de ballen in de bek.
Dank.quote:Op woensdag 17 februari 2010 11:16 schreef Biancavia het volgende:
Ik heb net vorige week een scriptie over palliatieve sedatie zitten redigeren, maar dat is ineens erg klinisch als ik dan zo'n persoonlijk verhaal van jou lees. Heel veel sterkte ermee.
Palliatieve sedatie... dat klinkt ook wel klinisch, maar het is natuurlijk ook een hogere wetenschap en die mensen in het ziekenhuis doen het ook niet voor hun lol. Het is alleen moeilijk om te aanvaarden dat veel mensen huiverig zijn voor de dood; ze hebben liever een 'natuurlijk proces', maar zoals ik het zie, heeft dat vooral te maken met hun eigen angst. En met hun geloof, toch vaak ook. Zelfs mensen die niet gelovig zijn, vallen op zo'n cruciaal moment terug op het ingebakken idee dat er 'iets' moet zijn, en dat de mens niet mag ingrijpen in het magische proces dat het einde van het leven inluidt enzovoort. Pappen en nathouden. Ik ga zo naar het ziekenhuis, ik heb me laten vertellen dat mijn vader er 'eigenlijk al niet meer is', dus een echt afscheid zou ik het niet willen noemen. Eerder een check. Gelukkig heb ik hem zaterdag nog gezien en gesproken; voor mij was dat - achteraf gezien - het afscheid.
Zoals ik in dat andere topic al zei, kut voor je. Ik hoop dat het lijden zowel jou als je vader uiteindelijk zoveel mogelijk bespaard blijft.
Wat vindt de uitgeverij ervan? Tonen ze begrip (of weten ze het nog niet?)? En wel fijn dat liedjes schrijven je zo goed ligt. Ben nog steeds benieuwd welke musicalster het is
Wat vindt de uitgeverij ervan? Tonen ze begrip (of weten ze het nog niet?)? En wel fijn dat liedjes schrijven je zo goed ligt. Ben nog steeds benieuwd welke musicalster het is
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik zal de spanning niet langer opbouwen: je hebt PMquote:Op woensdag 17 februari 2010 17:54 schreef wonderer het volgende:
Zoals ik in dat andere topic al zei, kut voor je. Ik hoop dat het lijden zowel jou als je vader uiteindelijk zoveel mogelijk bespaard blijft.
Wat vindt de uitgeverij ervan? Tonen ze begrip (of weten ze het nog niet?)? En wel fijn dat liedjes schrijven je zo goed ligt. Ben nog steeds benieuwd welke musicalster het is
Ik zet het niet hier op het forum, want je weet hoe dat gaat met aanstormende rocksterren - alles wordt in het diepste geheim besproken, en de cd die hij me heeft meegegeven moet ik achter slot en grendel bewaren en NOOIT aan buitenstaanders laten horen. Heb ik wel gedaan. En meteen was ik de cd kwijt Over de uitgeverij: die weten er sinds vanmiddag van. Ze wensten me sterkte, hadden begrip etc. Maar ik maak me daar niet zoveel zorgen over. Nou: jawel, natuurlijk maak ik me zorgen, maar niet om de deadline, omdat de uitgeefster steeds heeft gezegd dat 1 september de streefdatum is, maar meer ook niet. Het moet een goed boek worden, dat is het doel.
Yeah, toen ik het tikte, dacht ik al, als ze nu zeggen "doe maar rustig aan, alles in je eigen tijd", heb je er dan nog wel iets aan, want je hebt juist die deadline nodig.
Maar goed. Ik duim voor je En van mij hoort verder niemand iets.
Maar goed. Ik duim voor je
En van mij hoort verder niemand iets.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, dat is precies het probleemquote:Op donderdag 18 februari 2010 01:38 schreef wonderer het volgende:
Yeah, toen ik het tikte, dacht ik al, als ze nu zeggen "doe maar rustig aan, alles in je eigen tijd", heb je er dan nog wel iets aan, want je hebt juist die deadline nodig.
Maar goed. Ik duim voor je
Ik heb die deadline nodig. Gelukkig heb ik ook nog een agent die er achteraan zit; hij maakt me eerlijk gezegd zenuwachtiger dan de uitgeverij. Mijn ervaring met uitgeverijen is dat zij wel gewend zijn aan trainerende schrijvers; hoe vaak gebeurt het niet dat een aangekondigde roman niet op de beloofde datum verschijnt, om vervolgens (na drie aankondigingen in de zomer-, de herfst- en de voorjaarscatalogus) helemaal nooit meer te verschijnen? Toch wel vrij vaak. Ze kunnen schrijvers moeilijk dwingen om een manuscript in te leveren. Dat kan een agent evenmin. Maar ik ben wel gevoelig voor een beetje druk van buitenaf Intussen ervaar ik nu dus aan den lijve hoe beklemmend een deadline ook kan zijn. Ik heb al eens eerder gemerkt dat héle hoge druk verlammend kan werken: dan doe ik helemaal niks meer, behalve apathisch voor me uitkijken. Aan de andere kant: de laatste deadline (de dood) relativeert alles.Ik houd vooralsnog vast aan het oorspronkelijke plan: 1 september.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
18 februari schreef ik hier voor het laatst.De stand van zaken: ik ben eindelijk weer hard aan het werk. De afgelopen periode bestond uit een aaneenschakeling van dieptepunten - eerst werd mijn vader heel ziek, toen overleed hij, daarna bleek hij te zijn getrouwd en begon het gelazer om de erfenis - en het kwam erop neer dat ik geen letter schreef. Nou ja, ik schreef een paar liedjes. En af en toe een paar alinea's aan het boek, maar dat schiet natuurlijk niet op - het moet op een bepaald moment gaan stromen, en dat lukt alleen (bij mij, tenminste) als ik elke dag minstens vijf uur ga zitten.
Het voorschot was inmiddels betaald, maar ik deed nog steeds niks. Ik overwoog al om de hele deal af te blazen. Maar uiteindelijk gebeurde er een klein wonder: ik zag ineens dat ik het vertelperspectief moest omgooien. Ja! Alweer! Ik heb het al eens eerder omgegooid, van de ene hoofdpersoon naar de andere hoofdpersoon, en dat leek aardig te werken, maar toch wrong er iets. Ik begreep niet wat het probleem was, ik merkte alleen dat ik niet meer vooruit kon met het verhaal. Achteraf is het onbegrijpelijk dat ik het niet meteen heb gezien, maar ik heb nu gekozen voor een alwetende verteller en dat is een gouden greep. Ik schrijf nu achter elkaar door, de beer is los.
Vreemd, maar blijkbaar had ik die extra tijd nodig om dit probleem op te lossen. Het was een afschuwelijke tijd, want niets is zo frustrerend als móeten schrijven, en ook wíllen schrijven, maar het simpelweg niet kunnen. Dat had eerlijkheidshalve niet eens te maken met mijn 'persoonlijke problemen', want ik heb altijd heel goed en fanatiek kunnen schrijven in tijden van rampspoed. Maar nu niet. Steeds als ik aan het boek dacht, dacht ik: NEE. En toen had ik ineens de oplossing gevonden en gingen de sluizen open. Nu schrijf ik al sinds een paar weken 1000 tot 2000 woorden per dag.
Donderdag heb ik een afspraak met mijn uitgever. Ik hoop op 1 april het eerste deel af te hebben. Zoals het er nu naar uitziet, zal het boek uit 3 delen bestaan van elk zo'n 25.000 woorden. Ik loop dus een beetje achter op schema, want 1 september is de deadline, maar misschien haal ik het wel. Misschien ook niet. Het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen, ik ben nu eindelijk het boek aan het schrijven dat me voor ogen stond. Als het maar goed wordt. Het is een hele nieuwe koers. Ik ben altijd blijven vasthouden aan een 'ik'-verteller, maar die toon begon me tegen te staan. In dit boek werkte het bovendien niet, omdat de plot nogal ingewikkeld is, en er is een echte ontknoping. Die kan ik alleen goed uitspelen als ik meerdere personages aan het woord laat, en zo ben ik dus uitgekomen bij de alwetende verteller.
Ik denk af en toe wel: misschien lees ik deze hoofdstukken over een paar maanden terug en verklaar ik mezelf volledig voor gek. Dat is het enge aan zo'n nieuwe vorm. Ik heb nooit eerder op deze manier geschreven, veel ingetogener dan anders. Toch heb ik goede hoop dat het inderdaad een gouden vondst is. Toen mijn agent destijds mijn synopsis verstuurde aan 12 uitgeverijen, waren er 10 geïnteresseerd. Die synopsis was - zoals de meeste synopissen - geschreven vanuit een alwetend perspectief. Die 10 uitgeverijen kregen vervolgens de eerste hoofdstukken te lezen, die waren geschreven in de 'ik'-vorm, en van de 10 bleven er nog 5 over. Kortom: de synopsis was duidelijk héél goed. De hoofdstukken waren minder. Aan die gedachte houd ik me maar vast nu ik het roer zo drastisch heb omgegooid
En hoe staat het met de andere schrijvers? Werken jullie ook met een schema? Ik bedoel: een tijdschema en/of een romanschema?
Mijn deelneming, nu heeft de oude vos toch zijn laatste streek geleverd..
(Ik wilde meteen vragen of je nu het appartement en het schilderij mag houden! )
Ik ben weer benieuwd wat het gaat worden, zit er nog iets huisvrouwen-literair-thrillerigs in? Zou het je in de problemen brengen als je hier af en toe een paragraafje prepubliceert? En zou je dit topic niet bij wijze van 'making of' als nawoord aan het boek kunnen toevoegen?
(Ik wilde meteen vragen of je nu het appartement en het schilderij mag houden!
)Ik ben weer benieuwd wat het gaat worden, zit er nog iets huisvrouwen-literair-thrillerigs in? Zou het je in de problemen brengen als je hier af en toe een paragraafje prepubliceert? En zou je dit topic niet bij wijze van 'making of' als nawoord aan het boek kunnen toevoegen?
Wij mogen niks houdenquote:Op dinsdag 23 maart 2010 03:29 schreef dvr het volgende:
Mijn deelneming, nu heeft de oude vos toch zijn laatste streek geleverd..
(Ik wilde meteen vragen of je nu het appartement en het schilderij mag houden!
Maar goed, dat appartement had ik al gekocht van het geld van mijn moeders erfenis. Het complete vermogen van mijn vader gaat naar zijn nieuwe vrouw, met wie hij 2 maanden geleden blijkbaar is getrouwd. Wij hebben wel recht op ons kindsdeel, maar pas na háár overlijden. Zij is 50 En zij heeft ouders van 93 en 95 die er nog kwiek bij lopen, zag ik op de begrafenis, dus het kan nog wel even gaan duren voordat wij gaan cashen, als we ooit gaan cashen, want zij zit inmiddels in Zwitserland op een hele hoge berg van het goede leven te genieten Dus als ik mijn broer en zus zie, zeggen we alleen nog tegen elkaar: 'Is ze al dood?''Nog niet.'
'Jammer.'
'Heel jammer.'
Enzovoort.
Iets huisvrouwen-literair-thrillerigs... nee, ik geloof het niet. Maar het wordt natuurlijk wel een roman die speciaal bedoeld is voor 50+-vrouwen (zoals mijn nieuwe stiefmoeder), aangezien alle romans mikken op die doelgroep. In principequote:Ik ben weer benieuwd wat het gaat worden, zit er nog iets huisvrouwen-literair-thrillerigs in? Zou het je in de problemen brengen als je hier af en toe een paragraafje prepubliceert? En zou je dit topic niet bij wijze van 'making of' als nawoord aan het boek kunnen toevoegen?
Het is een familieverhaal, en het draait om de komst van een buitenstaander (een pleegdochter) die gefascineerd raakt door deze excentrieke, gefortuneerde familie, maar na verloop van tijd slaat die fascinatie om in angst - de angst om een buitenstaander te blijven, om er niet echt bij te mogen horen, en daar komt het familiegeheim in het spel, want mensen die samen een geheim delen, zoals deze familieleden, zullen er alles aan doen om dat geheim in stand te houden. Dat is namelijk wat hen bindt. En deze pleegdochter wordt daar uiteindelijk de dupe van, zou je kunnen zeggen.Ik vind het wel leuk om een stuk voor te publiceren. Probleem is wel dat het lange hoofdstukken zijn die zich misschien niet zo geweldig lenen voor internet-publicatie, ik bedoel: de snelheid van het 'Dagboek' ontbreekt hier, het tempo ligt lager.
Verder denk ik niet dat ik nog iets ga doen met het internet-element, ik bedoel: dat is geweest, dat was toen leuk, maar nu schrijf ik gewoon een traditionele, papieren roman.
Mijn ervaring is dat werken met schema's in het begin leuk is, maar dat ik er al snel van ga afwijken. Dus ik gebruik ze niet. Ik houd dan weer wel in een apart document allerlei feitjes over locaties en personages bij, zodat de kans dat iemand later in het verhaal ineens een andere oogkleur krijgt of ineens tien jaar ouder is of zoquote:
En hoe staat het met de andere schrijvers? Werken jullie ook met een schema? Ik bedoel: een tijdschema en/of een romanschema?
.
Ten eerste gecondoleerd met je vader, die zelf blijkbaar ook nog een mooi geheim heeft weten te houden...
Verder super dat je ondanks dat alles toch nu al weer een paar weken je op de roman hebt weten te storten.
Was het moeilijk om dat wat je al had om te gooien naar een alwetende verteller? Een lastig perspectief, maar als het voor jouw verhaal het beste werkt natuurlijk een goede oplossing.
Een leuke wending trouwens dat je dit topic begonnen bent om een 'literaire thriller' te schrijven en dat er nu een roman uit komt rollen.
(En voor mezelf dat ik een topic begon over een boek wat niet lukte, met name door een veel te ingewikkelde verhaallijn, en dat ik nu een geduldig op verder herschrijf wachtend 'literair huisvrouwenthriller'-manuscript naast me heb liggen. )
Verder super dat je ondanks dat alles toch nu al weer een paar weken je op de roman hebt weten te storten.
Was het moeilijk om dat wat je al had om te gooien naar een alwetende verteller? Een lastig perspectief, maar als het voor jouw verhaal het beste werkt natuurlijk een goede oplossing.
Een leuke wending trouwens dat je dit topic begonnen bent om een 'literaire thriller' te schrijven en dat er nu een roman uit komt rollen.
(En voor mezelf dat ik een topic begon over een boek wat niet lukte, met name door een veel te ingewikkelde verhaallijn, en dat ik nu een geduldig op verder herschrijf wachtend 'literair huisvrouwenthriller'-manuscript naast me heb liggen.
)
Ja, die met de ballen in de bek.
Klote van je vader (en de erfenis).
Voor mijn nieuwe boek ga ik wel een schema opstellen en een plot uitdenken, omdat ik wil dat alles klopt voor ik ga schrijven. Maar echt ervaring heb ik daar nog niet mee... Ben benieuwd.
Wel fijn dat voor jou het schrijven nu zo goed gaat! Nu volhouden
Voor mijn nieuwe boek ga ik wel een schema opstellen en een plot uitdenken, omdat ik wil dat alles klopt voor ik ga schrijven. Maar echt ervaring heb ik daar nog niet mee... Ben benieuwd.
Wel fijn dat voor jou het schrijven nu zo goed gaat! Nu volhouden
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Nee, gek genoeg is het helemaal niet moeilijk. Ik zal een voorbeeld geven:quote:Op dinsdag 23 maart 2010 09:44 schreef Biancavia het volgende:
Verder super dat je ondanks dat alles toch nu al weer een paar weken je op de roman hebt weten te storten.
Was het moeilijk om dat wat je al had om te gooien naar een alwetende verteller? Een lastig perspectief, maar als het voor jouw verhaal het beste werkt natuurlijk een goede oplossing.
Van mijn haar formele kennismaking met Adèle Finck herinner ik me herinnerde Mara zich vooral haar sjofele verschijning. Die eerste keer droeg zij een rafelige trui en hardloopschoenen die ze bij de hielen naar binnen had geklapt, alsof het pantoffels waren. Het is was dat ik Mara haar eerder had gezien, die avond op het tuinfeest, anders had ik zij waarschijnlijk niet geloofd dat dit de bankiersvrouw was met wie ik zij een afspraak had. Later zou ik ze ontdekken dat die eigenaardige kleedstijl een principekwestie was, veel meer dan een gebrek aan smaak of stijl, want Adèle vond niets zo bekrompen als mensen die aandacht besteedden aan hun uiterlijk, of aan hun huisinrichting.
Het 'omzetten' naar de 3e persoon is dus niet zo'n probleem, bovendien heb ik op deze manier meer afstand, en dat blijkt goed te werken. Het enige probleem dat ik had, was de betrouwbaarheid van de verteller, om het zo maar te noemen. Een alwetende verteller weet in principe alles, hij hangt boven het verhaal en kan in alle koppen kijken, maar in mijn boek is dat niet het geval. De verteller houdt soms cruciale informatie achter, en daar moet eigenlijk een goede reden voor zijn, vind ik. Maar vannacht kreeg ik ineens een ingeving. Ik weet nu wie de verteller is. De lezer zal dat pas ontdekken in de allerlaatste alinea, het is de ultieme uitsmijter, zogezegd. Volgens mij gaat dat heel goed werken.
Kortom: ik ontdekt nu weer wat ik eigenlijk al wist, namelijk dat ik onder hoogspanning het beste werk. Dit soort technische problemen zou ik anders voor me uitschuiven, maar nu is er een noodzaak: ik heb een deadline.
Het kan verkerenquote:Een leuke wending trouwens dat je dit topic begonnen bent om een 'literaire thriller' te schrijven en dat er nu een roman uit komt rollen.
(En voor mezelf dat ik een topic begon over een boek wat niet lukte, met name door een veel te ingewikkelde verhaallijn, en dat ik nu een geduldig op verder herschrijf wachtend 'literair huisvrouwenthriller'-manuscript naast me heb liggen.
Ik ben ook wel heel benieuwd naar jouw manuscript. Kun je een tipje van de sluier oplichten, qua plot of thematiek, of verraad je dan meteen alles? @ DaMart: Mijn ervaring is dat de investering (van een schema) zich uiteindelijk wel uitbetaalt, maar je hebt gelijk: tijdens het schrijven blijken de dingen vaak toch net anders te werken. Toch vind ik het fijn om houvast te hebben. Ik kan niet aan een hoofdstuk beginnen als het nog alle kanten uit kan - ik wil op zijn minst weten welke cruciale punten (qua informatie) er sowieso in verwerkt moeten worden, en daaromheen kan ik dan 'verzinnen'.
@ Wonderer: succes met het schema-experiment. Heb je jezelf ook een deadline opgelegd? Of schrijf jij ook wel zonder stok achter de deur?
Ik wil het schema van anderhalf jaar tussen de boeken aanhouden, dus maximaal eind van het jaar moet ie wel af zijn...
Overigens weet ik niet of je dat voorbeeldje hierboven uit de losse pols hebt geschreven of dat het echt een stukje uit je manuscript was, maar dat werkte echt niet in de eerste persoon
Je kunt natuurlijk ook een personale verteller hebben... da's een soort eerste persoon, maar in de derde persoon. Da's mijn favoriete perspectief.
Overigens weet ik niet of je dat voorbeeldje hierboven uit de losse pols hebt geschreven of dat het echt een stukje uit je manuscript was, maar dat werkte echt niet in de eerste persoon
Je kunt natuurlijk ook een personale verteller hebben... da's een soort eerste persoon, maar in de derde persoon. Da's mijn favoriete perspectief.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ja, in de derde persoon werkt het veel beter!
De ingrediënten zijn verder een vrouw van 32 als hoofdpersoon, een ex die er vandoor is gegaan, een vriendin die wél een baby heeft, de vriend van haar vriendin waar ze een bloedhekel aan heeft, een moeizame relatie met moeder, een vervelende buurman en een irritante collega.
Het eigenlijke verhaal beslaat een week (afgezien van de flashbacks van de hoofdpersoon dan). Elke dag is een hoofdstuk en het begint op maandag, bij het het punt waarop de hoofdpersoon thuiskomt en haar hondje verdwenen blijkt te zijn. De dagen erna blijven er vreemde dingen gebeuren, waardoor ze een aantal personen in haar omgeving gaat wantrouwen.
Tussendoor heb ik er steeds stukjes tussen gegooid van de 'slechterik' van het verhaal, om zodoende zijn achtergrond en motief voor wat hij doet in het verhaal te kunnen gooien, maar ik weet nog niet of ik zo tevreden ben met deze manier. Het is een dagelijks terugkerend 'dagboek'stukje, maar ik weet niet of het wel overtuigend of realistisch overkomt. Ik heb echter nog geen idee hoe ik het anders zou moeten doen.
Misschien komt er nog wel een keer een nachtelijke ingeving...
Tof is dat, nachtelijke ingevingen kunnen geniaal zijn.quote:
Maar vannacht kreeg ik ineens een ingeving. Ik weet nu wie de verteller is. De lezer zal dat pas ontdekken in de allerlaatste alinea, het is de ultieme uitsmijter, zogezegd. Volgens mij gaat dat heel goed werken.
Ik heb het geschreven als 'makkelijk' verhaal, heb niet van tevoren thema's en uitgebreide motieven zitten verzinnen, maar uiteindelijk is er denk ik toch wel een beetje diepgang in gekomen. Ik bleek er niet aan te ontkomen een bepalende gebeurtenis in de kindertijd van de hoofdpersoon neer te zetten. Pas ergens halverwege kwam ik er pas achter dat dat de bodem was voor dingen in haar gedrag en in de relatie met haar moeder en andere mensen.quote:Het kan verkeren
De ingrediënten zijn verder een vrouw van 32 als hoofdpersoon, een ex die er vandoor is gegaan, een vriendin die wél een baby heeft, de vriend van haar vriendin waar ze een bloedhekel aan heeft, een moeizame relatie met moeder, een vervelende buurman en een irritante collega.
Het eigenlijke verhaal beslaat een week (afgezien van de flashbacks van de hoofdpersoon dan). Elke dag is een hoofdstuk en het begint op maandag, bij het het punt waarop de hoofdpersoon thuiskomt en haar hondje verdwenen blijkt te zijn. De dagen erna blijven er vreemde dingen gebeuren, waardoor ze een aantal personen in haar omgeving gaat wantrouwen.
Tussendoor heb ik er steeds stukjes tussen gegooid van de 'slechterik' van het verhaal, om zodoende zijn achtergrond en motief voor wat hij doet in het verhaal te kunnen gooien, maar ik weet nog niet of ik zo tevreden ben met deze manier. Het is een dagelijks terugkerend 'dagboek'stukje, maar ik weet niet of het wel overtuigend of realistisch overkomt. Ik heb echter nog geen idee hoe ik het anders zou moeten doen.
Misschien komt er nog wel een keer een nachtelijke ingeving...
Ja, die met de ballen in de bek.
Grappig, leg eens uit? Ik vind het zo ook beter werken, maar ik heb het vooral omgegooid omdat ik plottechnisch niet zou wegkomen met een 'ik'-verteller. Vind je het te afstandelijk/beschrijvend voor een ik-verteller?quote:Op woensdag 24 maart 2010 12:00 schreef wonderer het volgende:
Ik wil het schema van anderhalf jaar tussen de boeken aanhouden, dus maximaal eind van het jaar moet ie wel af zijn...
Overigens weet ik niet of je dat voorbeeldje hierboven uit de losse pols hebt geschreven of dat het echt een stukje uit je manuscript was, maar dat werkte echt niet in de eerste persoon
O ja, een personale verteller... die term ken ik niet, maar daar komt het bij mij wel op neer, geloof ik. Als daarmee tenminste wordt bedoeld dat de verteller in het hoofd (gedachten) van de personages kan kijken. Of kan een personale vertellen maar in één hoofd kijken, en observeert hij de andere personages, dus eigenlijk net als een echte 'ik'-verteller?quote:Je kunt natuurlijk ook een personale verteller hebben... da's een soort eerste persoon, maar in de derde persoon. Da's mijn favoriete perspectief.
O, het klinkt spannend. De 'dagboek'-truc lijkt me een slimme oplossing, en misschien is het wel de enige manier, tenzij je die man ook 'actief' aan het woord laat, maar dan weet je meteen wie hij is. Hij moet natuurlijk anoniem blijven, zodat de lezer zich gaat afvragen wie van de mannelijke (én de vrouwelijke) personages die stukjes schrijft. Voor de puzzeltocht is het dus sowieso goed, lijkt me. Maar als je erover gaat nadenken, kom je vast op andere ideeën. Dat is het leuke en tegelijk het moeilijke: je kunt een verhaal op zo ongelooflijk veel manieren vertellen, je kunt alleen maar hopen dat je de beste en effectiefste manier vindt. (Ik heb alleen een enorme hekel aan vertellers die al dood zijn, en die ons vanuit het hiernamaals uit de doeken doen hoe het allemaal zo gekomen is. Dan schiet mijn fantasie toch een beetje te kortquote:Op woensdag 24 maart 2010 15:44 schreef Biancavia het volgende:
Ja, in de derde persoon werkt het veel beter!
[..]
Tof is dat, nachtelijke ingevingen kunnen geniaal zijn.
[..]
Ik heb het geschreven als 'makkelijk' verhaal, heb niet van tevoren thema's en uitgebreide motieven zitten verzinnen, maar uiteindelijk is er denk ik toch wel een beetje diepgang in gekomen. Ik bleek er niet aan te ontkomen een bepalende gebeurtenis in de kindertijd van de hoofdpersoon neer te zetten. Pas ergens halverwege kwam ik er pas achter dat dat de bodem was voor dingen in haar gedrag en in de relatie met haar moeder en andere mensen.
De ingrediënten zijn verder een vrouw van 32 als hoofdpersoon, een ex die er vandoor is gegaan, een vriendin die wél een baby heeft, de vriend van haar vriendin waar ze een bloedhekel aan heeft, een moeizame relatie met moeder, een vervelende buurman en een irritante collega.
Het eigenlijke verhaal beslaat een week (afgezien van de flashbacks van de hoofdpersoon dan). Elke dag is een hoofdstuk en het begint op maandag, bij het het punt waarop de hoofdpersoon thuiskomt en haar hondje verdwenen blijkt te zijn. De dagen erna blijven er vreemde dingen gebeuren, waardoor ze een aantal personen in haar omgeving gaat wantrouwen.
Tussendoor heb ik er steeds stukjes tussen gegooid van de 'slechterik' van het verhaal, om zodoende zijn achtergrond en motief voor wat hij doet in het verhaal te kunnen gooien, maar ik weet nog niet of ik zo tevreden ben met deze manier. Het is een dagelijks terugkerend 'dagboek'stukje, maar ik weet niet of het wel overtuigend of realistisch overkomt. Ik heb echter nog geen idee hoe ik het anders zou moeten doen.
Misschien komt er nog wel een keer een nachtelijke ingeving...
)Tot slot nog een praktische vraag: hebben jullie een goed en overzichtelijk systeem voor het bewaren van de vele, vele versies? Mijn pc is een puinhoop. Ik ben een chaoot. Ik wil overzicht
Er zijn programma's voor schrijvers zoals Pagefour en Writer's Blocks waarmee je op een meer gestructureerde manier kunt schrijven, maar of het stramien waarin zij het schrijfproces gieten je bevalt is maar de vraag. Je kunt er misschien eens naar kijken. Hier nog veel meer tools.quote:Op donderdag 25 maart 2010 02:15 schreef Nadine26 het volgende:
Tot slot nog een praktische vraag: hebben jullie een goed en overzichtelijk systeem voor het bewaren van de vele, vele versies? Mijn pc is een puinhoop. Ik ben een chaoot. Ik wil overzicht
Ik zou zelf waarschijnlijk gewoon met twee documenten in Word of een teksteditor werken. Liefst op een groot scherm met links het manuscript, rechts een soort kladblok voor allerlei ideeën en eerdere versies van paragrafen of hoofdstukken. En dan beide regelmatig onder een nieuwe bestandsnaam opslaan, en die af en toe naar mijn gmail-account mailen (en daar laten staan) bij wijze van backup.
p.s. Oeps, moet ik weer hebben, met mijn reply het topic volgepost. Normaal zou ik zelf een vervolg openen, maar omdat dit jouw eigen draadje is, Nadine, laat ik die eer aan jou.
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |