Zelf een 'literaire thriller' schrijven

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 04:08 schreef wallofdolls het volgende:
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.

Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.

Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerker

En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij ) En kun jij, als programmeur, ook zelfstandig besluiten een programma te maken, zoals ik nu dus een boek probeer te schrijven? En heb je ook 'voorbeelden', dus programma's die in elkaar zijn gezet door hele goede, getalenteerde mensen aan wie jij je kunt spiegelen?

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 10:05 schreef Verbal het volgende:
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.

V.

Nee, het 'literaire thriller'-plan is eigenlijk alweer een tijdje van de baan, volgens mij heb ik het hierboven wel ergens uitgelegd. Het komt erop neer dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ik zo'n soort boek niet kan schrijven. Want ook een literaire thriller moet met passie en overtuiging worden gemaakt, en ik voel die passie niet. Wel loop ik al heel lang rond met het verlangen om een plotgedreven verhaal te schrijven, maar een plot hoeft niet per se om een moord te draaien. In mijn verhaal gaat het - bijna net zo clichématig - om een familiegeheim. Toch denk ik dat alleen het gegeven een cliché is, en de uitwerking kan best origineel uitpakken, dat is tenminste de bedoeling.

Als ik een etiket moet plakken op het soort boek dat mij voor ogen staat, zou ik het niet weten, maar ik heb wel een paar voorbeeldromans: Het diner van Herman Koch; Notes on a scandal van Zoë Heller; en zo zijn er wel meer romans waarin een sterke plot wordt opgediend in een heldere stijl. Ik ben eigenlijk meer een journalist, geen specifiek literaire auteur. Maar dat was Zoë Heller ook, voordat ze romanschrijfster werd; zij was zelfs, net als ik, literair recensent voordat ze zelf ging schrijven. Ik denk dat zij hetzelfde - beperkte - talent heeft als ik, maar ook met een beperkt talent kun je, als je het op de juiste manier aanwendt, iets heel moois maken. Dus dat is voor mij eigenlijk de uitdaging: zoeken naar die ene vorm, en die ene stijl, en dat ene onderwerp waarmee ik goed uit de voeten kan. Aan grote emoties moet ik me niet wagen, aan een meeslepende liefdesroman evenmin. Dat talent heb ik gewoon niet. Ik ben ook niet zo serieus. Ik kan de dingen niet heel serieus nemen, ik kan mezelf ook niet heel serieus nemen, en dat beperkt me natuurlijk wel in mijn mogelijkheden. Maar ik wéét dat van mezelf, en ik doe het ermee

Ik heb eigenlijk niet echt het verlangen om 'iets heel anders' te maken, zoals jij. Bij 'iets heel anders' denk ik aan experimentele literatuur, en daar ben ik niet zo gek op. Ik denk eigenlijk ook niet dat jij daarop doelt. Of wel?

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller

Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.

Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.

V.

Ik ga het ook kopen als het wordt uitgegeven

Maar een spannend verhaal dat vermaakt en lekker wegleest, is volgens mij heel moeilijk om te schrijven, dus je legt de lat toch hoog. Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast. Je hebt een spanningsboog nodig om de lezer door dat boek te sleuren. Veel literaire fijnproevers kijken neer op plotgedreven romans, dat vinden ze te gemakkelijk, te oppervlakkig. Ik niet. Een goede plot uitdenken, zoals Herman Koch heeft gedaan in Het diner, vind ik heel bewonderenswaardig.

Dat brengt me op het volgende.

De plot van Koch is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik heb mijn plot verzonnen. Ik heb er eindeloos op zitten broeden, ik heb gesleuteld en gewrikt, net zo lang tot ik zelf het idee had dat ik ermee weg zou komen. Het moet wel kloppen, natuurlijk - geloofwaardig zijn, dus. Ik was heel bang dat mijn synopsis, die intussen al verstuurd was naar de uitgeverijen, ongelezen retour zou komen omdat mensen zouden denken: die is gek, dat kán helemaal niet. Goed, dat gebeurde niet, blijkbaar had ik het overtuigend genoeg opgeschreven.

Vervolgens kocht ik twee dagen later een Amerikaans tijdschrift. Tot mijn verbijstering las ik daarin een verhaal dat sterke gelijkenissen vertoont met die verzonnen plot van mij. Dat verhaal is waargebeurd. Het is een schitterend verhaal, eigenlijk nog wel een beetje sterker en beter dan mijn eigen variant, en dit gaat allemaal gepaard met een meesterlijke plot (echt gebeurd, nogmaals) en een psychologische achtergrondschets die naadloos aansluit bij het verhaal dat ik heb bedacht. Het was, kortom, een cadeau dat me zo maar in de schoot werd geworpen. _{(Je zou er bijna bijgelovig van worden... )}

Maar nu dus mijn vraag: zou ik die plot kunnen gebruiken? De grote lijnen komen overeen met mijn eigen verhaal, het 'familiegeheim' is identiek, de personages kloppen, het gaat uitsluitend om het motief. Iemand (de hoofdpersoon, in beide gevallen) doet iets, en daarvoor heeft zij een goede reden. Zij vindt het zelf tenminste een goede reden. De andere personages denken daar anders over; die worden gedupeerd en genaaid en zijn woedend. Om het even abstract te houden

Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:13 schreef wallofdolls het volgende:
Zo, las je echt alles? Althans, alles wat van belang was? Dat is wel stoer.
[..]

Hmmm, ik weet het niet hoor. Ik bedoel. Ja, ze kunnen allemaal schrijven, maar ik vind het ook wel interessant dat je als een Remco Campert of een A.F.Th. een zodanige stijl aan kan houden dat je van elke nutteloze scheet nog een prachtverhaal kunt maken. Ik bedoel, wie is er nou helemaal geinteresseerd in 1000 pagina's jeugd van Albert Egberts (of A.F.Th zelf?) ? Niemand toch? En tóch boeit het. Dát vind ik razendknap. Niet per definitie t verhaal

Maar dat zijn ook de echte Goden Die hebben geen plot nodig om een meeslepend en fascinerend boek te schrijven. (En dat is dan ook weer een kwestie van smaak, natuurlijk, want ik hou niet van A.F.Th., juist omdat hij zo epateert met zijn stijl; hij weet te goed van zichzelf dat hij prachtige flikflaks en dubbelgeschoefde salto's kan maken, en dus maakt hij die voortdurend. Mij te kunstmatig. Ik word er heel erg moe van )

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:17 schreef Verbal het volgende:

[..]

Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.

Ja, ik had alles al bedacht, behalve dat spectaculaire motief. En je hebt gelijk: ik jat het gewoon Dit is te mooi om te laten liggen, al brengt het wel enige locatieproblemen met zich mee. Het waargebeurde verhaal speelt zich af in Italië. Het motief hangt nauw samen met de Italiaanse wetgeving. Ik zal dus in het Nederlandse wetboek moeten duiken. En als ik het niet kan omzetten naar Nederland, geef er ik wel een draai aan, zodat een deel van het boek zich in Italië afspeelt.

quote:

Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?

Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?

Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?

V.

Ik heb net een roman gelezen van een Belg, Ivo Victoria, getiteld Hoe ik nooit de ronde van Frankrijk voor min-12-jarige won (en dat het me spijt), en daarin speelt het geboortedorp van de schrijver een grote rol. Het is gewoon het bestaande dorp, met alle details. Dat kun je prima gebruiken. Couleur locale, hè?

Over het gebruik van Fok! durf ik geen uitspraken te doen, ik heb zelf een minder positieve ervaring met die kwestie Maar je kunt het altijd aan Danny vragen Dat heb ik toen niet gedaan

Omroepen, tijdschriften, bekende Nederlanders - die kun je allemaal onder hun bestaande naam opvoeren, mits je Ron Brandster niet naar de hoeren laat gaan, that is, want dan moet je - net als Joost Zwagerman destijds - rectificeren. Aan de andere kant: het levert wel extra publiciteit op in de roddelblaadjes

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:35 schreef Verbal het volgende:

[..]

Ahh, was jíj dat?

V.

Dat was ik in een vorig leven Nu doe ik alles onder de supervisie van de leidinggevenden van Fok! en ben ik de transparantie zelve

quote:

Op maandag 14 december 2009 14:27 schreef Vivi het volgende:
Even totaal off topic, maar ik heb laatst een boek gelezen van de vrouw van A.F.Th., ik was er heel benieuwd naar eigenlijk, wat de vrouw van zo iemand nu zou maken.

Het ging van ongeloof (Het zal toch nog wel beter worden toch?) naar totale deceptie. Serieus, ik begrijp, qua schrijfels dan he, gewoon niet dat je met zo iemand getrouwd kan zijn, als A.F.Th. zijnde .

Hoofdpersonen die elkaar voortdurend bij de voornaam aanspreken, bij elke zin zo ongeveer, was wel een van de minst irritante dingen. Kan je nagaan.

O ja, over dat boek heb ik wel eens iets gehoord/gelezen! Hoe kwam jij eraan? En waar ging het ook alweer over? Ik was er ook wel benieuwd naar, maar na de slechte recensies heb ik er toch vanaf gezien. Het klonk inderdaad rampzalig. Toch is het wel heel dapper van die vrouw (Mirjam Nogwat, toch?), om als echtgenote van A.F.Th. het risico te nemen om finaal te worden afgebrand, en dat is extra pijnlijk als je in dat 'wereldje' zit en je dus niet, zoals een anonieme debutant, een halfjaar met de gordijnen dicht in bed kunt gaan liggen na zo'n publieke afgang.

Dan heeft Jessica Durlacher het beter voor elkaar, met Leon de Winter als sparringpartner. Ik denk ook dat hij haar wel helpt met de structuur; ze schrijven allebei heel plotgedreven, spannende boeken die zijn opgebouwd als Amerikaanse speelfilms. Ik zou ook wel een Leon de Winter willen

Ik geloof dat de vrouw van A.F.Th wel een goede journalist is (of was, want ik weet niet hoe het haar is vergaan na deze deuk in het zelfvertrouwen.) En wat ik dan ook wel raar vind, is dat A.F.Th. zich kennelijk niet met haar boek heeft bemoeid, want hij had de ergste rampspoed wel kunnen voorkomen, lijkt me. Misschien wilde zij dat zelf wel niet, kan natuurlijk ook. Maar ik ben dan zo slecht om te denken: 'Hij heeft haar vast opzettelijk laten spartelen, zodat het na één boek ook meteen over zou zijn.' (Een hoogleraar literatuur heeft laatst tegen een vriendin van mij gezegd dat zijn vrouw een boek had geschreven dat 'onleesbaar' was Hij was wel geschrokken van de persoonlijke onthullingen, maar los daarvan had hij toch gewoon gezegd: 'Nee liefje, je kunt niet schrijven. Dit is zielig.' En dan daarna weer gezellig samen op vakantie Maar goed, die vrouw heeft het boek toch maar weggegooid.)

quote:

Op maandag 14 december 2009 22:13 schreef Vivi het volgende:
; Nu ja, ik zou niet anders verwachten van mijn partner dan dat hij me de killing truth zou voorschotelen. Andersom lijkt het me een totale afknapper als blijkt dat je partner niet in staat is zelf de grenzen te zien aan zijn of haar capaciteiten. Hoewel dat misschien onder de noemer "schattig" weggeschreven kan worden?Ik kan bijvoorbeeld een enorme deuk in de affectie naar mijn partner oplopen als blijkt dat hij niet alleen op mij valt, maar tegelijkertijd op een in mijn ogen totaal niet aantrekkelijk/slim/intrigerend persoon. .

Ja, precies Toch is het wel vreemd, want deze vrouw is vervolgens literair redacteur geworden bij een gerenommeerde uitgeverij, en dat schijnt ze geweldig te doen. Die scheidslijn is heel dun. Als je heel veel leest (en beoordeelt), krijg je snel het idee dat je dat zelf ook wel kunt. (En daar herken ik wel iets in, eerlijk gezegd )

quote:

Het boek ging over een of ander stel dat een baby verwachtte en een benedenbuurman die verwikkeld was in een vaag soort Voodoo-gedokter. Daartussendoor een hoop geneuzel over het oorlogsverleden van Battikwa ( ). Die naam weet ik nog doordat ie zo ongeveer aan het begin van iedere zin in elke dialoog stond.

En hoe ik eraan kwam? Volgens mij uit een of ander illuster 2e hands boekenwinkeltje.

O ja, die Voodoo-plot, ik herinner het me weer En dat was meteen de reden waarom ik het maar niet heb geprobeerd.

Wat betreft de ontwikkelingen:

Gisteren en vandaag heb ik 3 gesprekken gehad, morgen nog één. Het is spannend De dingen lopen altijd anders dan je denkt, dat wist ik van tevoren, maar ik moet heel goed nadenken en afwegen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Volgens mij is het toverwoord: intuïtie

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 19:25 schreef p-etr-a het volgende:
Hebben ze al iets laten doorschemeren over hun intenties?

Ja, zie spoiler. De intentie van alle uitgeverijen die ik heb bezocht is dat ze het boek in principe willen uitgeven, maar de één wil meer betalen, de ander wil het liefst meteen een tweede boek opnemen in het contract ('wij geven geen boeken uit, wij geven schrijvers uit'), en de volgende wil weer iets anders. Het is allemaal een beetje gelul in de ruimte, want uiteindelijk wil iedereen hetzelfde: een goede samenwerking en een goed boek. Maar dat is nu eenmaal de gok die beide partijen nemen. Dus die gesprekken zijn voor hen interessant omdat ze kunnen beoordelen hoe zeker ik ben van mijn zaak/hoe gedisciplineerd ik schrijf/hoe goed dit boek in mijn hoofd zit - kortom: hebben ze straks een kat in de zak of is het serieus? En voor mij is het interessant om die mensen te ontmoeten, want met hen ga ik straks misschien heel intensief aan mijn boek werken, en dan is het belangrijk dat er vertrouwen kan ontstaan.

quote:

Op dinsdag 15 december 2009 19:27 schreef wonderer het volgende:
Sebes verdient er sowieso lekker aan volgens mij.

Nou ja, in de boekenwereld gaat sowieso niet zo veel geld om, tenminste niet in de 'literatuur'. Bij nonfictie en thrillers ligt dat misschien weer anders. Maar ik ben helemaal niet geïnteresseerd in geld, tenminste niet in dit stadium. Je kiest voor een agent omdat je op die manier kansen krijgt (of hoopt te krijgen) waarvoor je zijn contacten nodig hebt. Ik heb die contacten niet. Ik kan mijn synopsis wel gaan opsturen aan uitgeverijen, maar daar hoor ik nooit meer iets op. Die mensen hebben echt wel iets beters te doen. Daar betaal ik dus voor, want nu lag mijn synopsis meteen bij een aantal uitgeverijen, en omdat er een agent achter zit (die druk uitoefent, die weet waar de kansen liggen), zit je de week erna al aan tafel met de geïnteresseerde uitgevers en doe je dus zaken. Ik vind dat een eerlijke deal, want als ik het allemaal zelf had moeten organiseren, was ik ongeveer een jaar bezig geweest. Dat kost uiteindelijk veel meer geld

quote:

Klopt het trouwens dat je voor de rest van je carriere aan hem vast zit?

Nee, je zit nooit ergens voor de rest van je carrière of je leven aan vast. Elk contract heeft een opzegtermijn. Het is alleen wel een vertrouwenskwestie. Je bouwt een band op met elkaar, in het ideale geval, en dan hebben beide partijen er voordeel van. Het is lullig om dan na een eerste deal te zeggen: 'Goh zeg, enorm bedankt voor de geweldige introductie, maar verder kan ik het zelf wel af.'

quote:

Op woensdag 16 december 2009 00:43 schreef wonderer het volgende:
Ik meende dat ik ergens las of van iemand begreep dat ie op je volgende boeken ook verdient. Hoe dat precies zit, weet ik ook niet, ik vraag het dus maar even na

En ja, lullig of niet, dat is wel zakendoen. Ik zou me in ieder geval geen dingen door de neus laten boren omdat het "lullig" is. Denk eerlijk gezegd ook niet dat een uitgever met wie je een goede band hebt opgebouwd een boek met weinig potentie gaat uitgeven omdat het anders lullig voor jou is...

Maar loyaliteit is wel belangrijk als je goed wilt samenwerken. Een uitgever is ook terecht boos als jij na een bestseller vertrekt omdat je elders een betere deal kunt krijgen, want hij heeft erin geïnvesteerd toen alles nog onzeker was. Het gebeurt natuurlijk wel, maar lullig blijft het. (Daarom is een goede redacteur zo belangrijk. Iemand die jou echt helpt om je boeken beter te maken, wil je nooit kwijt.)

quote:

Op woensdag 16 december 2009 22:47 schreef p-etr-a het volgende:
Loyaliteit aan een uitgeverij (of een agent, zoals in dit geval gekozen) is een lastige kwestie. Kun je ervoor instaan dat je nooit naar een ander gaat? Nee, dat kan niet. Als het aanbod maar aantrekkelijk genoeg is, de overstap aantrekkelijk genoeg, ga je toch wel. Daarom is het zo fijn dat je nu al de keuze mag maken. De meeste schrijvers hebben het niet voor het uitkiezen: groot of klein, boekcontract of auteurscontract, wat voor redactie, hoeveel publiciteit, noem maar op. Die zijn al blij als er één hapt en voelen zich alsnog bezwaard om eventueel over te stappen. Doordat je nu al een weloverwogen keuze maakt, kom je hopelijk bij een uitgeverij terecht die voor jou goed is.

Ja, dat is waar. Dat ik de keuze heb, heeft veel te maken met mijn contacten. Gisteren was ik bij een uitgeverij en daar zat een vrouw voor wie ik blijkbaar ooit een kort verhaal schreef (voor een bundel). Ik was het vergeten, maar zij wist het nog. Eergisteren sprak ik bij een uitgeverij met twee mensen: de uitgever ken ik goed (we hebben voor hetzelfe blad geschreven), en met de redacteur heb ik in een literaire jury gezeten. Enzovoort. Klein wereldje, dus. Daarom gaat het gemakkelijker, het is niet zo dat ik een briljant manuscript heb geschreven, hoor

quote:

Het lijkt me overigens vreemd om met uitgeverijen te praten over een boek dat nog niet af is. Willen ze ook weten waar het heen gaat, of is het enige wat telt dat het érgens heen gaat?

Jawel, dat is wel belangrijk. Ook in dit geval is het een voordeel dat ik al twee romans heb geschreven; ik heb in elk geval bewezen dat ik een boek kan voltooien. Maar dan nog. Overigens heb ik in mijn synopsis het hele verhaal uitgeschreven, inclusief de ontknoping, dus ik kom wel binnen met een plan. Maar elke uitgeverij verbindt andere voorwaarden aan een eventuele samenwerking, juist omdat het gaat om een boek dat nog geschreven moet worden.

Nog wat ontwikkelingen...

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 17 december 2009 19:01 schreef wonderer het volgende:
Wat een luxeprobleem

Ik zou in deze economie toch wel voor stabiel gaan, maar dat moet jij natuurlijk helemaal zelf weten.

Ik weet het nog niet. Maar het is inderdaad een luxeprobleem, en het ziet er intussen alweer heel anders uit, geloof ik

Het is rond

Mijn boek verschijnt in het najaar bij uitgeverij J.M. Meulenhoff. De uitgever is blij en ik ben blij, dus dat is mooi. Het was nog een moeilijke beslissing, omdat ik de afgelopen week steeds twijfelde over van alles. In eerste instantie neigde ik naar de uitgever die zich het meest kritisch en afhoudend opstelde - ik dacht: het geld (voorschot) is onbelangrijk, want met behulp van deze man schrijf ik het beste boek. Dat denk ik trouwens nog steeds, dus het deed pijn om er toch vanaf te zien, maar het probleem was dat ik in de praktijk niet te maken zou krijgen met deze strenge criticus, maar met zijn minder begaafde hulpje. Toen gingen dus andere dingen tellen. Uiteindelijk bleven er 2 uitgeverijen over, de één commercieel en flitsend, de andere literair en serieus. Zij wilden allebei veel betalen, en het voorschot woog zwaar mee omdat daaruit hun vertrouwen blijkt: hoe meer ze betalen, hoe groter hun risico, hoe harder ze straks hun best zullen doen voor dit boek. Het voorschot wordt straks afgetrokken van mijn royalty's en is dus (voor mij) eigenlijk denkbeeldig geld. Ik heb uiteindelijk gekozen voor de meer literaire uitgeverij, vooral omdat de uitgever zo dolenthousiast was, en dat is natuurlijk heel fijn.

Gelukkig is het nu vakantie - ik denk nog even niet na over de consequenties van deze stap. Want nu wordt het serieus Ik heb beloofd de eerste versie in mei in te leveren

In principe moet dat lukken. Ik zeg met nadruk in principe, want als ik er nu aan denk, krijg ik een acute hartverzakking. Het wordt hoe dan ook ongelooflijk hard werken. Maar het voordeel is wel dat ik nu een contract heb, een voorschot, een deadline, zelfs de titel is al goedgekeurd, kortom: aan alle randvoorwaarden is voldaan, dit is precies wat ik hoopte te bereiken. Helaas zijn het alleen maar randvoorwaarden, het zware werk moet ik toch echt zelf gaan verzetten

Mijn brein is geblokkeerd, op dit moment. Dat heb ik altijd tijdens de vakantie, dus ik maak me nog geen zorgen. Straks ga ik nadenken. Volgende week of zo. De paniek bezweren. Mezelf moed inspreken, en als een mantra herhalen dat het in principe mogelijk is om binnen vijf maanden dat boek te schrijven. Ik heb in één maand 12.000 woorden geschreven (en het verhaal uitgedacht), het ligt dus voor de hand dat ik, als ik in datzelfde tempo doorwerk, in mei op de proppen moet kunnen komen met een manuscript van 60.000 tot 75.000 woorden. Dat is een boek. In elk geval is het een eerste versie, en daaraan kan ik dan nog drie maanden schaven en timmeren.

Ik vind het wel ontzettend spannend Ik heb steeds gedacht dat het goed was om de druk op te voeren, maar nu komt het er wel ineens op aan: ben ik écht tegen die druk bestand? Geen idee. Is mijn romanidee écht sterk genoeg om zo snel door te kunnen schrijven? Geen idee. Is mijn leven wel strak genoeg georganiseerd om ruimte te hebben voor dit project? Ik betwijfel het.

Hoe dan ook, ik sluit me de komende maanden gewoon op, ik heb nu een excuus. Intussen denk ik heel nadrukkelijk niet aan het eerstvolgende hoofdstuk dat ik straks moet gaan schrijven, want ik heb geen idee waarover dat moet gaan Tegelijkertijd is dát nu juist het goede van dit experiment: ik zal er, als het eenmaal zo ver is, vast wél een idee over hebben. Het moet, het moet. Sowieso is het me de afgelopen tijd opgevallen dat de écht moeilijke beslissingen - over het verhaal, of over een scène - zo gemakkelijk op de lange baan worden geschoven, tenminste door mij, en het is heel productief gebleken om nu eens níet weg te kunnen duiken achter een smoesje: 'Dat bekijk ik later wel.'

Ik ben ervaringsdeskundige op het gebied van de smoesjes, ik heb me jaren verschuild achter mijn drukke leven, de hectiek van alledag, het werk dat telkens tussendoor kwam en dat me het schrijven onmogelijk maakte, het huishouden, sporten, sociale verplichtingen, en hoewel dat eigenlijk niet eens smoesjes zijn - het is heel druk, dat weet iedereen met een leven - is het ook wel eens goed om één keer een serieuze poging te wagen. Ik ken iets teveel mensen die 'eigenlijk' nog wel eens een boek willen schrijven, maar ja... druk-druk-druk hè, en die 'eigenlijk' een heel goed idee hebben voor dat boek, maar ach... de dagelijkse ratrace hè, en die 'ooit' een sabattical willen nemen om te doen wat ze écht graag willen, maar jee... de vaste baan hè. Zo gaat het. Zo ging het bij mij ook.

Ik heb mijn werk opgezegd tot 1 februari. Nu heb ik een goede reden om die pauze te verlengen tot mei. Als dat mogelijk is, natuurlijk. En als het niet mogelijk is, dan... zie ik wel verder. Voor mij is dit boekcontract nu belangrijker en bindender dan al het andere. Alles is nu omgekeerd. Zónder boekcontract lag het voor de hand dat al mijn officiële 'werk' voorrang kreeg op het schrijven, maar vanaf 1 januari ís het schrijven mijn officiële werk. Dat is voor het eerst. Ik ben benieuwd hoe het bevalt. (Iemand zei laatst tegen me: 'Ik hoop dat het je creatieve proces niet verstoort.' Maar volgens mij heb ik niet zo'n last van een creatief proces, in elk geval ben ik niet bekend met het fenomeen 'inspiratie' dat je plotseling overvalt, meestal op het ongelukkigste moment (op 1 kilometer onder de zeespiegel, tijdens de duikles, als je geen opschrijfboekje bij je hebt), ik houd van de journalistieke aanpak: zitten en beginnen. Dat is het hele creatieve proces).

Kortom, ik heb eindelijk eens een écht Goed Voornemen voor het nieuwe jaar

quote:

Op woensdag 23 december 2009 02:13 schreef dvr het volgende:
Gefeliciteerd!!

Dank je, dvr
Ik zal de door jou aangedragen werktitel, 'Het spiegelpaleis', in mijn achterhoofd houden voor het geval dát. (Die titel bestaat al, en dat boek is nota bene geschreven door iemand die ik ken )

quote:

Op woensdag 23 december 2009 03:21 schreef wonderer het volgende:
Wow, drie maanden om te herschrijven... Sterkte Je kunt er best 25000 woorden per maand uitpersen, maar om daarna elk woord op de juiste plek te krijgen...

Wat grappig... jij vindt 3 maanden herschrijven dus weinig? Ik maak me eerder zorgen om die 5 maanden schrijven. Dat heeft waarschijnlijk te maken met twee heel verschillende werkwijzen. Jij bent vast iemand die heel snel en uit de losse pols een eerste versie schrijft, om daarna pas serieus naar de zinnen te kijken? Ik schrijf nooit écht snel, het idee van een 'eerste versie' is dan ook een beetje onzin, ben ik bang. Mijn vorige boek (dagboek/Nadine) telde oorspronkelijk zo'n 150.000 woorden, die heb ik binnen 2 maanden teruggebracht naar 100.000, maar ik heb toen vooral lezersreacties en losse rotzooi geschrapt. Het 'hart' van dat topic - de roman, dus - was zo goed als panklaar.

Hoe doe jij dat dan? En de andere schrijvers hier?

quote:

Ik wens je echt heel veel succes en als het lukt, lees ik graag (en vast velen met mij) je voortgang en alles. Een koper heb je in ieder geval vast

Dank _{Misschien open ik wel een keer een topic over de voortgang}

quote:

Overigens is dat voorschot natuurlijk niet denkbeeldig geld: dat zit in je zak. Als er straks om de een of andere reden weinig boeken verkocht worden, heb jij dat wel binnen en dat hoef je niet terug te betalen. Juist daarom is het een blijk van vertrouwen; de uitgever gaat ervanuit dat dat voorschot zichzelf terugverdient door de verkopen, anders gaan ze mooi het schip in.

Dat is waar. Toch zou ik me op de een of andere manier bezwaard voelen als ik het geld uitgaf, hoewel het uiteraard vooral bedoeld is om van te leven tijdens het schrijven, maar toch... eerst wil ik graag mijn belofte inlossen en dat boek inleveren

quote:

Op woensdag 23 december 2009 10:01 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Kan iemand dit ondertitelen?


Nadine, ik begrijp dat je je nu dus in elk geval tot mei helemaal op je boek kunt storten.
Het moet zeker mogelijk zijn om de komende vier maanden je boek af te maken, vooral ook denk ik omdat je dit nu echt als je werk kan beschouwen.
Heb je een structuur in je dag, dat je jezelf dwingt om op bepaalde tijden te schrijven?

Mijn dagritme wordt vooral bepaald door mijn kinderen: 7 uur gaat de wekker Het liefst schrijf ik 's nachts, maar dat is uiteindelijk niet vol te houden op 3 uur slaap per nacht, hoewel ik dat meestal wel weer rechttrek door overdag een paar uur te slapen. Ik heb de eerste 4 hoofdstukken grotendeels 's nachts geschreven: geen telefoon, geen mails, geen geluiden, dat scheelt zo enorm veel tijd en concentratie. Toch wil ik proberen de komende maanden een dagritme aan te houden. Dat is gezonder. Volgens mij worden nachtwerkers niet oud en zo voelt het inderdaad ook, de volgende dag - als zware roofbouw. Vroeger naar bed, dus En de stekker van de telefoon eruit, dat helpt ook

quote:

Op woensdag 23 december 2009 11:08 schreef Biancavia het volgende:
Oké, ik wist niet dat je kinderen hebt.
Dat beperkt de oneindige tijd voor het schrijven natuurlijk nogal.

Inderdaad _{Ik heb er 3}

Maar je kunt van elk nadeel een voordeel maken Ik las een tijdje geleden het hardloopboek van Haruki Murakami, en daarin legt hij uit hoe hij op zeker moment de beslissing nam om zijn werk (hij was nachtclubeigenaar) op te geven om het schrijverschap een kans te geven. Hij is toen meteen vanuit de stad naar het platteland verhuisd, onder het motto: 'Hoe minder vrienden en afleiding, hoe beter.' Daar zit absoluut iets in. Want tijd om te schrijven is tijd die je moet bevechten - vrienden zullen altijd denken dat jij, omdat je toevallig thuis een beetje leuk bezig bent met de computer, alle tijd hebt om koffie te drinken op hun snipperdagen Want zij hebben wél een echte baan.

Hoe dan ook, Murakami heeft zichzelf toen een zeer strikt dagritme opgelegd: om 9 uur 's avonds naar bed, om 4 uur opstaan. En nooit naar feestjes. Geen sociale contacten - dat was het offer dat hij wilde brengen voor zijn schrijverschap. Mooi, hoor. Maar ook een beetje... Japans, in de zin van: hypergedisciplineerd en rigide. Toch denk ik wel dat bepaalde 'offers' erbij horen, zeker als je naast het schrijven een gezin hebt, zoals ik, en dat gezin is voor mij uiteindelijk belangrijker dan een boek. Maar ideaal is natuurlijk de combinatie. Het is alleen moeilijk om dat allemaal goed te organiseren

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:07 schreef Biancavia het volgende:
Ja, ik zat er een tijdje terug nog aan te denken om een maand in m'n eentje in een huisje op Terschelling te gaan zitten, maar dat is nogal drastisch.

Nu heb ik de vrijdag als 'mijn' schrijfdag ingepland, dan werk ik niet, spreek ik niets af en ik zorg dat ik geen boodschappen enzo hoef te doen. Dit doe ik nu sinds een maand, hoewel in de praktijk blijkt dat ik tussendoor toch vaak een uurtje pak om te schrijven, en op vrijdag ook andere dingen doe.
Maar het helpt wel, want op vrijdag moet ik van mezelf steeds het quotum van 5000 woorden per week gehaald hebben, en dat is een goede stok achter de deur. Tot nu toe loop ik aardig op schema.

Véél, 5000 woorden per week In de praktijk ga ik dat niet halen, denk ik. Met 4000 zou ik heel blij zijn, maar 3000 is ook goed. Waar gaat jouw boek over, of wil je dat niet vertellen? Heb je een schema? Een synopsis? Of schrijf je 'op gevoel'?

quote:

Verder wil ik het ook gelijk allemaal goed opschrijven, hoewel ik nu merk dat dat bij een verhaal in 'boeklengte' een stuk moeilijker is dan bij een kort verhaal. Als ik een kort verhaal heb geschreven verander ik vrijwel niets meer aan de eerste versie, alleen hier en daar een zinsconstructie of een bijvoeglijk naamwoord.

Ik ben niet zo van het 'gewoon doortypen en het geeft niet als het bagger is'.
Het geeft wel als het bagger is, want dat vind ik verspilde moeite. Dan ga ik liever wat anders doen en bedenken hoe ik het verder wil laten gaan.
Niet dat alles wat ik schrijf nu in één keer helemaal goed is, er moet nog heel veel aan gebeuren, maar de basis is er.

Ja, dit is ook precies mijn manier. Zo perfectionistisch en precies mogelijk. Het gaat uiteindelijk om de zinnen, anders kun je net zo goed een lange synopsis schrijven, dan staat alle informatie er ook in en ben je lekker snel klaar (Dat wil ik trouwens nog wel gaan doen: een lange synopsis schrijven van ongeveer 25 pagina's, waarin het hele verhaal wordt verteld door een 'alwetende verteller' (ik dus), zodat ik tijdens het schrijven van het boek (dat wordt verteld vanuit een 'ik'-figuur die heel ver van mij afstaat) precies weet welke informatie wáár moet worden onthuld, zeg maar. Want dat zijn dingen die ik vaak pas achteraf zie: o shit, dat had ik al veel eerder moeten uitleggen, of juist veel later).

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:12 schreef p-etr-a het volgende:
Ik wil alleen even zeggen:

succes!

en dat ik je blijf volgen.

Dank je wel