Zelf een 'literaire thriller' schrijven

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 04:08 schreef wallofdolls het volgende:
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.

Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.

Oké, ik snap het. En te oordelen aan de tijd waarop je dit hebt gepost, ben je zeker een nachtwerker

En wat voor programma's zijn dat dan, ik bedoel: het komt dus online, en wat kan je er dan mee als gebruiker? (Sorry, onontgonnen terrein voor mij ) En kun jij, als programmeur, ook zelfstandig besluiten een programma te maken, zoals ik nu dus een boek probeer te schrijven? En heb je ook 'voorbeelden', dus programma's die in elkaar zijn gezet door hele goede, getalenteerde mensen aan wie jij je kunt spiegelen?

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 10:05 schreef Verbal het volgende:
Maar Nadine, is jouw opzet een 'literaire thriller' á la voornoemde dames te schrijven, of wil je meer? Ikzelf heb geen idee of ik het beter kan dan de Esther Verhoefs en de Marion Pauws van deze wereld (flexibel met taal kunnen omgaan is iets anders dan een boek schrijven), maar wél dat wat ik schrijf echt anders wordt. Maar het zal dan wellicht weer op iets anders lijken, dat kan ook. Alles is allang gedaan, natuurlijk.

V.

Nee, het 'literaire thriller'-plan is eigenlijk alweer een tijdje van de baan, volgens mij heb ik het hierboven wel ergens uitgelegd. Het komt erop neer dat ik eigenlijk wel zeker weet dat ik zo'n soort boek niet kan schrijven. Want ook een literaire thriller moet met passie en overtuiging worden gemaakt, en ik voel die passie niet. Wel loop ik al heel lang rond met het verlangen om een plotgedreven verhaal te schrijven, maar een plot hoeft niet per se om een moord te draaien. In mijn verhaal gaat het - bijna net zo clichématig - om een familiegeheim. Toch denk ik dat alleen het gegeven een cliché is, en de uitwerking kan best origineel uitpakken, dat is tenminste de bedoeling.

Als ik een etiket moet plakken op het soort boek dat mij voor ogen staat, zou ik het niet weten, maar ik heb wel een paar voorbeeldromans: Het diner van Herman Koch; Notes on a scandal van Zoë Heller; en zo zijn er wel meer romans waarin een sterke plot wordt opgediend in een heldere stijl. Ik ben eigenlijk meer een journalist, geen specifiek literaire auteur. Maar dat was Zoë Heller ook, voordat ze romanschrijfster werd; zij was zelfs, net als ik, literair recensent voordat ze zelf ging schrijven. Ik denk dat zij hetzelfde - beperkte - talent heeft als ik, maar ook met een beperkt talent kun je, als je het op de juiste manier aanwendt, iets heel moois maken. Dus dat is voor mij eigenlijk de uitdaging: zoeken naar die ene vorm, en die ene stijl, en dat ene onderwerp waarmee ik goed uit de voeten kan. Aan grote emoties moet ik me niet wagen, aan een meeslepende liefdesroman evenmin. Dat talent heb ik gewoon niet. Ik ben ook niet zo serieus. Ik kan de dingen niet heel serieus nemen, ik kan mezelf ook niet heel serieus nemen, en dat beperkt me natuurlijk wel in mijn mogelijkheden. Maar ik wéét dat van mezelf, en ik doe het ermee

Ik heb eigenlijk niet echt het verlangen om 'iets heel anders' te maken, zoals jij. Bij 'iets heel anders' denk ik aan experimentele literatuur, en daar ben ik niet zo gek op. Ik denk eigenlijk ook niet dat jij daarop doelt. Of wel?

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 11:31 schreef Verbal het volgende:
Nee, ik doel op iets heel anders dan een Nederlandse huisvrouwenthriller

Ik ben geen literator, ik hou van doelmatig en no-nonsense. En er wordt in mijn verhaal juist flink wat bloed vergoten. Ik ben behoorlijk tevreden over de schrijfstijl die ik heb gevonden, en vooral dat is anders.

Maar ik heb verder weinig meer pretenties dan dat ik een spannend verhaal wil schrijven, dat vermaakt en lekker wegleest. Vinden mensen de plot niet origineel? Prima, mag, er zijn originelere. Maar ik heb een hoofdpersoon die ik mag, een toon waar ik tevreden over ben, een thema dat ik okee vind. Nu nog de energie en creativiteit en tijd kanaliseren en botweg verder uitwerken.

V.

Ik ga het ook kopen als het wordt uitgegeven

Maar een spannend verhaal dat vermaakt en lekker wegleest, is volgens mij heel moeilijk om te schrijven, dus je legt de lat toch hoog. Wat mij is opgevallen in mijn tijd als recensent (toen ik bijna alle recent verschenen Nederlandse literatuur las), is dat het leeuwendeel van de Nederlandse romans goed is geschreven. Prima. De zinnen lopen, de alinea's vloeien mooi in elkaar over, kortom: die mensen kunnen allemaal schrijven. Maar goed kunnen schrijven is niet genoeg. Het gaat er juist om dat het verhaal blijft boeien. Dat lukt maar een enkeling. Tachtig procent van de romans loopt na ca. 60 pagina's muurvast. Het gaat nergens heen, er is geen prikkeling meer, de rek is eruit. Daarom denk ik ook dat de mindere goden, en daaronder reken ik mezelf, er verstandig aan doen om met een plot te werken. Dat geeft houvast. Je hebt een spanningsboog nodig om de lezer door dat boek te sleuren. Veel literaire fijnproevers kijken neer op plotgedreven romans, dat vinden ze te gemakkelijk, te oppervlakkig. Ik niet. Een goede plot uitdenken, zoals Herman Koch heeft gedaan in Het diner, vind ik heel bewonderenswaardig.

Dat brengt me op het volgende.

De plot van Koch is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Ik heb mijn plot verzonnen. Ik heb er eindeloos op zitten broeden, ik heb gesleuteld en gewrikt, net zo lang tot ik zelf het idee had dat ik ermee weg zou komen. Het moet wel kloppen, natuurlijk - geloofwaardig zijn, dus. Ik was heel bang dat mijn synopsis, die intussen al verstuurd was naar de uitgeverijen, ongelezen retour zou komen omdat mensen zouden denken: die is gek, dat kán helemaal niet. Goed, dat gebeurde niet, blijkbaar had ik het overtuigend genoeg opgeschreven.

Vervolgens kocht ik twee dagen later een Amerikaans tijdschrift. Tot mijn verbijstering las ik daarin een verhaal dat sterke gelijkenissen vertoont met die verzonnen plot van mij. Dat verhaal is waargebeurd. Het is een schitterend verhaal, eigenlijk nog wel een beetje sterker en beter dan mijn eigen variant, en dit gaat allemaal gepaard met een meesterlijke plot (echt gebeurd, nogmaals) en een psychologische achtergrondschets die naadloos aansluit bij het verhaal dat ik heb bedacht. Het was, kortom, een cadeau dat me zo maar in de schoot werd geworpen. _{(Je zou er bijna bijgelovig van worden... )}

Maar nu dus mijn vraag: zou ik die plot kunnen gebruiken? De grote lijnen komen overeen met mijn eigen verhaal, het 'familiegeheim' is identiek, de personages kloppen, het gaat uitsluitend om het motief. Iemand (de hoofdpersoon, in beide gevallen) doet iets, en daarvoor heeft zij een goede reden. Zij vindt het zelf tenminste een goede reden. De andere personages denken daar anders over; die worden gedupeerd en genaaid en zijn woedend. Om het even abstract te houden

Mag je zo'n gegeven gebruiken in een roman? Ik vraag het me af. Ik denk het wel.

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:13 schreef wallofdolls het volgende:
Zo, las je echt alles? Althans, alles wat van belang was? Dat is wel stoer.
[..]

Hmmm, ik weet het niet hoor. Ik bedoel. Ja, ze kunnen allemaal schrijven, maar ik vind het ook wel interessant dat je als een Remco Campert of een A.F.Th. een zodanige stijl aan kan houden dat je van elke nutteloze scheet nog een prachtverhaal kunt maken. Ik bedoel, wie is er nou helemaal geinteresseerd in 1000 pagina's jeugd van Albert Egberts (of A.F.Th zelf?) ? Niemand toch? En tóch boeit het. Dát vind ik razendknap. Niet per definitie t verhaal

Maar dat zijn ook de echte Goden Die hebben geen plot nodig om een meeslepend en fascinerend boek te schrijven. (En dat is dan ook weer een kwestie van smaak, natuurlijk, want ik hou niet van A.F.Th., juist omdat hij zo epateert met zijn stijl; hij weet te goed van zichzelf dat hij prachtige flikflaks en dubbelgeschoefde salto's kan maken, en dus maakt hij die voortdurend. Mij te kunstmatig. Ik word er heel erg moe van )

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:17 schreef Verbal het volgende:

[..]

Waarom niet? Je had het zelf al bedacht voor je las dat zoiets echt was gebeurd. Andere namen, ander land. Lijkt mij geen probleem.

Ja, ik had alles al bedacht, behalve dat spectaculaire motief. En je hebt gelijk: ik jat het gewoon Dit is te mooi om te laten liggen, al brengt het wel enige locatieproblemen met zich mee. Het waargebeurde verhaal speelt zich af in Italië. Het motief hangt nauw samen met de Italiaanse wetgeving. Ik zal dus in het Nederlandse wetboek moeten duiken. En als ik het niet kan omzetten naar Nederland, geef er ik wel een draai aan, zodat een deel van het boek zich in Italië afspeelt.

quote:

Maar dát brengt mij weer op het volgende. Mijn verhaal speelt zich af in een gemeente die echt bestaat, met lokaties die echt bestaan. In hoeverre kun je dáár gebruik van maken? Of moet ik een parallel universum creëren, wat volgens mij juist de lol eruit haalt?

Laat ik een fictief voorbeeld aanhalen: stel er komt een site in mijn verhaal voor als FOK!. Zou ik daar gebruik van kunnen maken, of moet ik een nepsite, die verder precies hetzelfde is, opvoeren met de naam SUK!?

Of een omroep. Moet ik wérkelijk een omroep bedenken waarvan iedereen die het leest weet dat die niet bestaat?

V.

Ik heb net een roman gelezen van een Belg, Ivo Victoria, getiteld Hoe ik nooit de ronde van Frankrijk voor min-12-jarige won (en dat het me spijt), en daarin speelt het geboortedorp van de schrijver een grote rol. Het is gewoon het bestaande dorp, met alle details. Dat kun je prima gebruiken. Couleur locale, hè?

Over het gebruik van Fok! durf ik geen uitspraken te doen, ik heb zelf een minder positieve ervaring met die kwestie Maar je kunt het altijd aan Danny vragen Dat heb ik toen niet gedaan

Omroepen, tijdschriften, bekende Nederlanders - die kun je allemaal onder hun bestaande naam opvoeren, mits je Ron Brandster niet naar de hoeren laat gaan, that is, want dan moet je - net als Joost Zwagerman destijds - rectificeren. Aan de andere kant: het levert wel extra publiciteit op in de roddelblaadjes

quote:

Op vrijdag 11 december 2009 12:35 schreef Verbal het volgende:

[..]

Ahh, was jíj dat?

V.

Dat was ik in een vorig leven Nu doe ik alles onder de supervisie van de leidinggevenden van Fok! en ben ik de transparantie zelve

quote:

Op maandag 14 december 2009 14:27 schreef Vivi het volgende:
Even totaal off topic, maar ik heb laatst een boek gelezen van de vrouw van A.F.Th., ik was er heel benieuwd naar eigenlijk, wat de vrouw van zo iemand nu zou maken.

Het ging van ongeloof (Het zal toch nog wel beter worden toch?) naar totale deceptie. Serieus, ik begrijp, qua schrijfels dan he, gewoon niet dat je met zo iemand getrouwd kan zijn, als A.F.Th. zijnde .

Hoofdpersonen die elkaar voortdurend bij de voornaam aanspreken, bij elke zin zo ongeveer, was wel een van de minst irritante dingen. Kan je nagaan.

O ja, over dat boek heb ik wel eens iets gehoord/gelezen! Hoe kwam jij eraan? En waar ging het ook alweer over? Ik was er ook wel benieuwd naar, maar na de slechte recensies heb ik er toch vanaf gezien. Het klonk inderdaad rampzalig. Toch is het wel heel dapper van die vrouw (Mirjam Nogwat, toch?), om als echtgenote van A.F.Th. het risico te nemen om finaal te worden afgebrand, en dat is extra pijnlijk als je in dat 'wereldje' zit en je dus niet, zoals een anonieme debutant, een halfjaar met de gordijnen dicht in bed kunt gaan liggen na zo'n publieke afgang.

Dan heeft Jessica Durlacher het beter voor elkaar, met Leon de Winter als sparringpartner. Ik denk ook dat hij haar wel helpt met de structuur; ze schrijven allebei heel plotgedreven, spannende boeken die zijn opgebouwd als Amerikaanse speelfilms. Ik zou ook wel een Leon de Winter willen

Ik geloof dat de vrouw van A.F.Th wel een goede journalist is (of was, want ik weet niet hoe het haar is vergaan na deze deuk in het zelfvertrouwen.) En wat ik dan ook wel raar vind, is dat A.F.Th. zich kennelijk niet met haar boek heeft bemoeid, want hij had de ergste rampspoed wel kunnen voorkomen, lijkt me. Misschien wilde zij dat zelf wel niet, kan natuurlijk ook. Maar ik ben dan zo slecht om te denken: 'Hij heeft haar vast opzettelijk laten spartelen, zodat het na één boek ook meteen over zou zijn.' (Een hoogleraar literatuur heeft laatst tegen een vriendin van mij gezegd dat zijn vrouw een boek had geschreven dat 'onleesbaar' was Hij was wel geschrokken van de persoonlijke onthullingen, maar los daarvan had hij toch gewoon gezegd: 'Nee liefje, je kunt niet schrijven. Dit is zielig.' En dan daarna weer gezellig samen op vakantie Maar goed, die vrouw heeft het boek toch maar weggegooid.)

quote:

Op maandag 14 december 2009 22:13 schreef Vivi het volgende:
; Nu ja, ik zou niet anders verwachten van mijn partner dan dat hij me de killing truth zou voorschotelen. Andersom lijkt het me een totale afknapper als blijkt dat je partner niet in staat is zelf de grenzen te zien aan zijn of haar capaciteiten. Hoewel dat misschien onder de noemer "schattig" weggeschreven kan worden?Ik kan bijvoorbeeld een enorme deuk in de affectie naar mijn partner oplopen als blijkt dat hij niet alleen op mij valt, maar tegelijkertijd op een in mijn ogen totaal niet aantrekkelijk/slim/intrigerend persoon. .

Ja, precies Toch is het wel vreemd, want deze vrouw is vervolgens literair redacteur geworden bij een gerenommeerde uitgeverij, en dat schijnt ze geweldig te doen. Die scheidslijn is heel dun. Als je heel veel leest (en beoordeelt), krijg je snel het idee dat je dat zelf ook wel kunt. (En daar herken ik wel iets in, eerlijk gezegd )

quote:

Het boek ging over een of ander stel dat een baby verwachtte en een benedenbuurman die verwikkeld was in een vaag soort Voodoo-gedokter. Daartussendoor een hoop geneuzel over het oorlogsverleden van Battikwa ( ). Die naam weet ik nog doordat ie zo ongeveer aan het begin van iedere zin in elke dialoog stond.

En hoe ik eraan kwam? Volgens mij uit een of ander illuster 2e hands boekenwinkeltje.

O ja, die Voodoo-plot, ik herinner het me weer En dat was meteen de reden waarom ik het maar niet heb geprobeerd.

Wat betreft de ontwikkelingen:

Gisteren en vandaag heb ik 3 gesprekken gehad, morgen nog één. Het is spannend De dingen lopen altijd anders dan je denkt, dat wist ik van tevoren, maar ik moet heel goed nadenken en afwegen.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Volgens mij is het toverwoord: intuïtie