Zelf een 'literaire thriller' schrijven

quote:

Op donderdag 14 januari 2010 14:19 schreef Biancavia het volgende:

Voor wat mezelf betreft, ik zit nu weer in een fase waarin ik echt denk dat een flutboek wordt wat ik aan het produceren ben. Slecht geschreven en met een echt heel stom plot.
Maar daar moet ik me dan weer overheen zetten en mezelf beloven dat ik alles ga herschrijven en dat dat dan maar veeeeeel langer duurt dan ik had gewild.
Je zal zeggen, wat maakt dat uit, maar ik heb mezelf mijn 30e verjaardag als deadline gesteld. En voor die tijd wil ik het manuscript opgestuurd hebben en het liefst ook al een reactie hebben, of het écht niets is, of dat er misschien wel potentie in zit...

Volgens mij horen paniek en zelfhaat er gewoon bij Schilders staan waarschijnlijk ook niet doorlopend in extase en zelffelicitatie naar hun doek-in-wording te kijken, en zij kunnen veel sneller werken Het heeft gewoon te maken met de enorme hoeveelheid uren die je erin stopt, en sommige uren ben je nu eenmaal wat kwetsbaarder voor zelfkritiek en pessimisme dan andere uren. De kunst is om ondanks de vele valpartijen - want je gaat steeds op je bek - toch opgewekt te blijven (vrij naar Churchill, die zoiets ooit zei over de kunst van het leven).

En verder houd ik me altijd maar vast aan de gedachte dat zelfkritiek één van de belangrijkste eigenschappen is voor wie zelf iets wil maken.

Ik zou niet meteen gaan herschrijven. Eerst rustig doorwerken, en over een paar weken, als je vergeten bent wat je nu zo dwars zit, nog eens kijken. Best kans dat het dan meevalt. Bovendien is het fijner om een volledig manuscript (inclusief zwakke plekken en missers) te bewerken. Misschien blijkt het einde dat je nu hebt bedacht wel beter uit de verf te komen als je het begin verandert - dat soort dingen kun je beter doen in één definitieve herschrijfsessie. (Denk ik, hoor )

Je 30e verjaardag is een geweldige deadline Daar moet je je zeker aan houden! Kun je iets zeggen over de D-day datum... of wil je dat nog niet?

quote:

Op donderdag 14 januari 2010 22:57 schreef p-etr-a het volgende:
Zo doe ik dat ook. Weet ik iets niet, dan hop, het internet op of de boeken in. Ik zou ook niet weten hoe je van tevoren kunt bepalen wat je allemaal moet weten. Volgens mij zou ik dan lukraak van alles uitprinten (informatie over een stad bijvoorbeeld) en pas later weer dáárin gaan zoeken.

Ik zoek niet speciaal naar dingen die ik niet weet, ik zoek vooral naar dingen die mijn personages geloofwaardiger kunnen maken, in psychologisch opzicht. Eén van de personages is een femme fatale-achtige moeder die zich uit wanhoop om haar ongelukkige huwelijk begint te bekommeren om allerlei ongelukkige zielen - ze is een martelaar en een weldoenster in één. Later, als ze ernstig ziek wordt, neemt haar martelaarschap groteske vormen aan. Ik wil dan uitzoeken hoe dat komt. Iets met een katholieke achtergrond ligt voor de hand. Dus daar lees ik dan over. Over martelaars, katholieke meisjesscholen, schuld en boete, dat soort dingen. Zo'n vrouw kan niet geloofwaardig overkomen als haar gedrag niet logisch is; zoals heel veel mensen, grijpt zij terug naar het geloof als het er echt om begint te spannen. Ze weigert elke vorm van medicatie, waarom? Omdat ze een stoïcijnse, Christus-achtige vastberadenheid aan de dag legt, tenminste: zo lijkt het, maar in werkelijkheid is zij een vrouw die altijd gewend is geweest om sterk en onaantastbaar te zijn, en om voor ánderen - de 'zwakkeren' - te zorgen. Nu zij zelf verzorgd moet worden, kan zij geen hulp aanvaarden. Ze kan haar zwakte niet tonen. Het geloof (en vooral het martelaarschap: 'Nee, laat mij maar, ik wil niemand tot last zijn met mijn doodsstrijd') is in haar geval natuurlijk een mooi excuus; ze kan het hoofd hoog blijven houden. Maar ten koste van wat? Enzovoort. Van alle personages maak ik dit soort schetsjes. Met de omgeving doe ik dat ook. Het verhaal speelt zich af in een groot landhuis; ik zoek teksten over dat soort historische landhuizen en bekijk foto's etc.

Tussendoor zoek ik ook nog wel dingen op, maar dit soort informatie heb ik van tevoren nodig. Dan kunnen de personages meteen in de eerste versie dingen zeggen die ertoe doen.

quote:

Ik moest ruim vijf maanden (!) wachten op een positieve reactie. Het kan dus wel, een uitgeverij kan allerlei redenen hebben om laat te reageren... geef de moed in elk geval niet op als je niet binnen een week een contract te pakken hebt.

Ja precies, vaak laat een enthousiaste redacteur een manuscript ook nog lezen aan de hoofdredacteur en/of de uitgever (zo ging het bij mijn manuscript), en dat kost allemaal extra tijd.

quote:

O, zo herkenbaar. Het ergste is nog als je leest - zoals nu ook in dit topic - dat heel veel mensen die niet kunnen schrijven, toch denken dat ze kunnen schrijven. Zie dan maar te geloven dat het niet over jou gaat... (Dat gaat het niet hoor Biancavia, dat gaat het echt niet.)

Met 'niet kunnen schrijven' bedoel ik eigenlijk gewoon dat het geen Nederlands is. Niet eens spelfouten, maar zinnen die zo krom en onbegrijpelijk zijn dat het lijkt of iemand een Poolse tekst door de vertaalmachine heeft gehaald. Die mensen zien schrijven als een emotionele uiting, niet als een vak. Vreemd genoeg zijn dát meestal de mensen die zichzelf beschouwen als geweldige kunstenaars En dan gaat het niet om zoiets banaals als grammatica, dan is het gewoon een vorm van diepe en persoonlijke ontlading, en dat is veel meer waard dan leesbare zin

quote:

Op vrijdag 15 januari 2010 22:48 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Dat is wellicht ook zo. Het laten liggen is ook heel belangrijk, dan kun je er veel objectiever naar kijken, en vallen dingen op, zoals iets wat je geschreven hebt en waarvan je dacht dat dat duidelijk was, maar als je het dan na een paar weken terugleest zie je dat het juist niet klopt.

Voor waar ik nu mee bezig ben hoef ik niet veel research te doen, het speelt allemaal in de huidige tijd en er komen weinig plekken in voor waar ik niets van weet.
Wat ik wel bijzonder vind is dat er tijdens het schrijven als vanzelf achtergronden ontstaan van de hoofdpersoon, alsof er puzzelstukjes in elkaar vallen.
Verder is het een niet ingewikkeld verhaal, er lopen geen verhaallijnen door elkaar heen en alles is chronologisch. Wel met flasbacks, maar alles vanuit één persoon.

Ik vind het knap dat je van tevoren al een compleet profiel van je hoofdpersoon gaat maken, met achtergronden, motieven enzovoort. Hoe is iemand opgegroeid en hoe komt iemand tot het doen van een daad.
Jeetje, daar zeg je me wat. Ik krijg ineens een idee om een stuk vanuit een andere invalshoek te gaan schrijven, vanuit degene 'die het gedaan heeft'!
Eigenlijk denk ik dat dat zelfs nodig is, want ik zit nu écht op een punt waarop ik zelf niet eens snap waarom diegene doet wat hij doet... Als ik het al ongeloofwaardig vind, dan is dat voor een ander al helemaal niet!

Ja... ik heb weer iets om over na te denken!

Dit is inderdaad precies wat ik bedoel. Dingen moeten kloppen, vooral voor jezelf, anders kun je het niet goed opschrijven (of je schrijft het wel op, en dan loop je vast). Ik ben al iets langer bezig met dit boek - of in elk geval met het idee - en steeds liep ik vast (in de synopsis) op zo'n zelfde probleem als jij hierboven beschrijft: ik snapte niet waarom één van de personages deed wat zij deed. Toch vind ik dat één van de leukste dingen om te doen: een soort profiel maken, of een achtergrondverhaal (dat niet eens in het boek terecht hoeft te komen). Sterker: ik vind het uitzoeken en 'researchen' zo leuk, dat ik me inmiddels begin af te vragen of ik dáár niet beter mijn werk van kan maken Oftewel: terug naar de recensies. (Dat zou geen ramp zijn, integendeel. Het hele idee van dit 'roman-experiment' is dat ik eindelijk een keuze kan maken: schrijven of recenseren.)

quote:

Mijn geboortedatum staat zelfs in mijn profiel!
22 december van dit jaar kan ik mezelf geen twintiger meer noemen.

Ah!
In dat geval moet het wel lukken, qua deadline. Je hebt een jaar. Als je het manuscript na de zomervakantie af hebt, kan het in theorie zelfs dit jaar nog verschijnen. Ik wil je natuurlijk niet opfokken, maar waarom probeer je het niet?

quote:

Op zondag 17 januari 2010 21:49 schreef wonderer het volgende:

[..]

En de aandacht die het krijgt, ja. Mijn doelgroep is gewoon kleiner en niet zo geinteresseerd in boeken, geloof ik

Nu word ik heel nieuwsgierig naar jouw doelgroep

En verder denk ik dat schrijven veel gemakkelijker en leuker zou zijn als die randverschijnselen - succes, verkoopcijfers, media-aandacht - geen rol speelden. Daarom kun je het maar beter loslaten. Dat lukt natuurlijk nooit helemáál, want ook de uitgeverij hecht er veel waarde aan, maar ik ben ervan overtuigd dat het allemaal toeval is. Daarmee bedoel ik niet dat succesvolle boeken ten onrechte succes hebben; ik bedoel alleen dat er altijd meer komt kijken bij succes - toeval, dus. Er verschijnen veel goede romans. Dat toch maar een klein aantal echt komt bovendrijven, heeft te maken met factoren waarop niemand invloed heeft. Daarom geloof ik ook niet dat je literair succes kunt voorkoken. Ik denk zelfs dat een boek, als het wil inspelen op de wensen van 'het publiek', gedoemd is te mislukken. Goede romans zijn altijd authentiek. Dat zie je overal, bijvoorbeeld ook op de televisie: mensen die niet kunnen presenteren, vallen genadeloos door de mand (ik zag net toevallig een stukje van 'Spuiten en slikken' en dat wordt gepresenteerd door een donker meisje dat werkelijk NIETS vanzelfsprekends, naturels of eigens heeft - het doet bijna pijn om naar haar te kijken.) Als je het zo bekijkt, kun je maar één ding doen: dicht bij jezelf blijven en maken wat jij mooi vindt. De rest moet je overlaten aan het toeval

quote:

Op maandag 18 januari 2010 00:37 schreef wonderer het volgende:


Homo's En "allies".

Ik weet niet wat 'allies' zijn, maar homo's zijn toch geen doelgroep? Ik lees genoeg romans die door homo's (of lesbiënnes) zijn geschreven en ik vind het altijd erg herkenbaar - niet het homo-gedeelte, maar gewoon de relatieproblemen (bijvoorbeeld) of de persoonlijke beslommeringen. Een goed liefdesverhaal is een goed liefdesverhaal, anders zouden schrijvers als Doeschka Meijsing of Gerard Reve nooit bestsellers hebben geschreven.

quote:

En dat doe ik ook gewoon. Ik zit er niet echt mee, maar als ik dan zie hoe het bij anderen gaat, denk ik "ja, dat zou ook wel leuk zijn". Gewoon dat het wordt opgemerkt, weet je wel?

Maar ik schrijf gewoon lekker verder, wat ik wil en hoe ik het wil, en daar haal ik ook veel voldoening uit. En wie weet, valt een van mijn boeken ooit ineens keihard op.

Juist Ik snap natuurlijk heel goed wat je bedoelt; het is gewoon zo jammer dat het überhaupt een rol moet spelen. Maar ook ik denk daar vaak over na, hoor. En vervolgens realiseer ik me weer dat het allemaal zonde is van de tijd.

quote:

Op maandag 18 januari 2010 00:58 schreef wonderer het volgende:

[..]

Hetero's die zich op een bepaalde manier verbonden voelen. "Geallieerden". En ik schrijf niet met die doelgroep in mijn achterhoofd of wat dan ook, maar door de onderwerpen en de uitwerking pikt de gemiddelde hetero het niet zo snel op. Misschien had ik meer kans gemaakt bij een "gewone" uitgeverij, dat het nu een labeltje heeft, net zoals dat boeken die door Christelijke uitgeverijen alleen in Christelijke kringen worden gelezen en dat atheisten er uit de buurt blijven, maar dat boeit me verder niet zo. Het heeft ook tijd nodig om door te dringen tot andere markten, lijkt me. Boeken van een chicklit uitgeverij hebben ook een bepaald publiek, of je daar nu echt voor schrijft of niet.

Zo'n label is wel ingewikkeld, ja. Ik zou niet snel een roman kopen die afkomstig is van een specifieke homo-uitgeverij, zoals ik onlangs bijvoorbeeld ook heb besloten mijn roman niet te verkopen aan een specifieke vrouwenuitgeverij. Helemaal aan het eind van het traject waren er nog twee uitgeverijen over, die tegen elkaar bleven opbieden. Ik heb lang getwijfeld, vooral omdat het gesprek bij de vrouwenuitgeverij erg interessant was. Het bleek ook géén lesbische club te zijn, zoals ik had verwacht. De uitgeverij deed me een beetje denken aan de redactie van een vrouwentijdschrift: gezellig, sfeervol, en er werkten allemaal leuke vrouwen. Toch gaf dat label uiteindelijk de doorslag: ik snap het niet. Ik vind 'vrouwenliteratuur' geen genre, en het lijkt me zelfs beperkend en dom om te doen alsof dat wél zo is. Als koper beschouw ik zo'n etiket als een waarschuwing: 'Pas op, dit boek is niet bedoeld voor gewone mensen!'

quote:

Op maandag 18 januari 2010 09:39 schreef p-etr-a het volgende:
Tegelijkertijd voelen de mensen die wél tot die doelgroep behoren - homo's, of vrouwen - zich wellicht eerder aangetrokken tot de boeken van deze uitgeverijen dan tot willekeurige boeken. Ik heb een paar prachtige romans gelezen van Artemis & Co, bijvoorbeeld, een uitgeverij die zich volgens mij ook vrouwenuitgeverij noemt. En ik geloof niet dat die romans alléén door vrouwen worden gelezen.

Artemis & Co, over die uitgeverij had ik het Ik was ook onder de indruk van hun boeken; prachtig uitgegeven, met veel zorg, en het waren dus ook erg aardige mensen. Eh... vrouwen De reden waarom ik toch heb gekozen voor een 'gewone-mensen-uitgeverij' is duidelijk: ik heb totaal geen zin om steeds te moeten uitleggen waarom mijn roman géén typische vrouwenroman is. Hun boeken worden vast ook wel door mannen gelezen, maar ze mikken op vrouwen - dat zul je dus altijd terugzien in hun covers, reclame-activiteiten etc.

quote:

Net zoals het boek van Micha ook wel door meer mensen wordt gelezen. Het is alleen allemaal nog wat klein, en dat komt door een gebrek aan marketingbudget en het minimale dat je als schrijver zelf kunt doen. Hier heb ik ook last van. De uitgeverij heeft een groot aantal boeken te verkopen en het mijne heeft, als debuut, geen prioriteit. Wat ik zelf voor elkaar krijg aan publiciteit is onvoldoende om groot te worden. Uiteindelijk komt het namelijk hier op neer: je moet in de boekhandel liggen. Als je dat eenmaal voor elkaar hebt, is het niet zo moeilijk meer. Dan sta je in een tijdschrift en zien mensen de volgende dag je boek liggen: o ja, dat wilde ik nog kopen. Zonder die zichtbaarheid in de boekhandel ben je snel vergeten. Mijn boek - en ook dat van jou, Micha - ligt waarschijnlijk in een zeer beperkt aantal boekhandels.

Na je debuut wordt het denk ik iets makkelijker omdat je eerste (tweede, derde) boek dan al in de bibliotheek ligt, meer mensen je naam kennen. Ik hoop althans dat het zal helpen. Maar stoppen met schrijven omdat het matig verkocht wordt, zal ik niet doen. Ik denk dat de uitgeverij het eerder zou opgeven dan ik.

Ik denk dat het wel verstandig is om te kiezen voor een specifieke 'genre'-uitgeverij als je specifieke 'genre'-boeken schrijft, zoals bijvoorbeeld chicklit, non-fictie of kinderboeken. Dan is het alleen maar een voordeel dat je niet hoeft te concurreren - intern, dus - met andere genres. Lekker duidelijk. Maar 'homo-literatuur' vind ik een onzinnige benaming; ik heb het afgelopen jaar prachtige romans gelezen van Gaby Crince le Roy en Minke Douwesz, allebei lesbische schrijfsters met een lesbische thematiek, maar daar had ik tijdens het lezen helemaal geen last van Om eerlijk te zijn, dacht ik in eerste instantie zelfs dat Artemis belangstelling had voor mijn boek op basis van de positieve recensies die ik over die 'lesbische' romans heb geschreven, ik dacht: 'Ze denken vast dat ik een voorvechtster ben van de lesbische literatuur, dat zal nog vies tegenvallen.' Uiteindelijk bleek het dus geen lesbische uitgeverij te zijn, maar toch: die associatie heb ik wél, als een uitgeverij zich op die manier profileert.

Toegegeven: of het een slimme beslissing is geweest, zal nog moeten blijken. Artemis (onderdeel van Ambo/Anthos) heeft bijvoorbeeld een heel groot en sterk distributiesysteem - hun romans liggen in álle winkels. Of dat bij Meulenhoff ook het geval is, valt nog te bezien. Maar goed, dit was dus meer een principiële beslissing. Ik heb gewoon een hekel aan 'vrouwendingetjes'

Wat betreft de distributie en reclame voor je roman: dat is altijd moeilijk, en volgens mij ook weer afhankelijk van allerlei factoren waarop je weinig invloed hebt. Ik heb zelf de theorie bedacht dat het alleen maar in mijn voordeel kan werken dat ik nu een hoog voorschot krijg, omdat de uitgeverij dat geld moet terugverdienen, en dus - hoop ik - zullen ze groot inzetten op dit boek. Maar ik weet ook wel dat de boekhandel straks bepaalt hoe het écht zal gaan: als de vertegenwoordiger van de uitgeverij het boek daar niet goed weet te verkopen, worden er weinig exemplaren besteld en schroeft de uitgeverij alle budgetten terug. Want inderdaad: een boek moet wel in de boekhandel liggen, liefst in grote stapels, wil het een beetje gaan verkopen. Maar goed, ik ben blij dat dit allemaal nog héél ver weg is... ik ga lekker schrijven en me niet druk maken om zaken waar ik geen verstand van heb

De stand van zaken: ik heb een liedje geschreven

Ik heb ook het contract (Two Book-deal) getekend, maar dit liedjesgebeuren kwam er tussendoor en het leek me leuk om eens te proberen of ik dat kon, een liedtekst schrijven. Nou ben ik een absolute leek op muziekgebied, maar ik moet zeggen: het is briljant geworden Dat zeg ik niet snel van mijn eigen werk, maar in dit geval: ja.

Hoe het in zijn werk ging: woensdagavond ontmoette ik de zanger (voormalig musicalster die nu wil doorbreken als solo-artiest, en die ik heb ontmoet via zijn manager, die ik weer heb ontmoet via mijn buurman, kortom: via-via-via), en die afspraak was erg leuk. Het begon een beetje moeizaam, omdat ik iets onaardigs zei over de muziek van Van velzen (die ik Van Halen noemde, en die bij dezelfde manager zit), en dat bleek een heel goede vriend van hem te zijn, maar oké. Nog iets moeizamer werd het toen hij mij vroeg van welke muziek ik hield, en daarop moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik zei: 'Ik houd van de muziek van een Engelse band met een kale zanger, maar ik weet de naam niet. En ik vind het leuk als er in liedjes wordt gepraat, als er een verhaaltje wordt verteld.' Hij zat me aan te kijken of hij water zag branden, hij opperde wat namen: Johny Cash - ja precies, die bedoelde ik, en over de Engelse band met de kale zanger kon ik zelf nog net melden dat hij, die kale zanger dus, getrouwd is met Gwyneth Paltrow Ten slotte wist ik na lang peinzen nog met Snow Patrol op de proppen te komen. Enfin, ik stelde hem gerust en zei: 'We proberen het gewoon. Het kan ook een voordeel zijn dat ik er zo onbevangen tegenover sta. En vind je mijn teksten niks, dan verscheuren we ze en gaan we verder allebei onze eigen weg.'

Ik sliep er 's nachts slecht van, want ik had net het boekcontract getekend en nu was ik in het bezit van een cd met 10 liedjes die - dat hielp mee - mij erg aanspraken. Hij heeft bovendien een prachtige stem.

Ik ben gisteren dus gaan zitten en heb één liedje uitgekozen. Het was al ingezongen, maar de tekst was zeer beroerd: onduidelijk, vaag, en met Sinterklaasrijm. Bovendien was het (had ik begrepen) een zeer persoonlijke tekst over een recente liefdesbreuk, en je hoorde eraan af dat die gevoelens nog niet helemaal eh... verwerkt waren, zeg maar. Beetje omzichtig, om die ander niet voor het hoofd te stoten, bedoel ik. Nou ja, het was gewoon slecht.

Het was een heel grappige ervaring om eens iets totaal anders te doen: liedje luisteren, metrum bijhouden, steeds op mijn vingers tellen en dan een zinnetje schrijven. En ook meezingen, met mijn valse kraaienstem Tussendoor kreeg ik steeds de slappe lach, omdat de hele scène me deed denken aan die 'Koot en Bie'-sketch waarin Koot achter de piano een liedje zit te schrijven, hardop zingend, terwijl op de achtergond steeds de stofzuiger aanslaat, de bel gaat, de telefoon, enzovoort. Die scène is dus uit het leven gegrepen, want ik zat er precies zo bij: hard zingen en dan boven de muziek uitroepen: 'Jongens, kappen, zo kan ik niet werken!'

Maar het wonder is dus dat het écht een goed nummer is geworden. Heel dramatisch en aangrijpend. De muziek deed mij denken aan een 'Lullaby', een soort slaapliedje, en ik kreeg op een bepaald moment het idee om er een afscheidsliedje van te maken, maar dan draait het om een definitief afscheid, kortom: Mieke Telkamp eat your heart out Ik zat er zelf bij te janken. Mijn zoon, die ik het liet horen, begon ook te sniffen, en ook de paar andere mensen die toevallig langskwamen, vonden het - nou ja: heftig. Het ís ook heel heftig, het gaat over iemand die afscheid neemt van een geliefde, maar ik heb het zo opgeschreven dat je er ook een 'gewoon' liefdesafscheid in kunt lezen/horen.

Alles bij elkaar ben ik heel erg enthousiast over deze nieuwe tak van sport. Het leuke is dat je in één dag een liedje kunt maken, dan is het ook echt af. Het is een een lekkere afwisseling, omdat het zo 'klein' is: een lied-idee moet (denk ik) zo klein en afgebakend mogelijk zijn, omdat je in die paar coupletten geen lange verhalen kwijt kunt. Pielen op de vierkante millimeter, en dat is precies wat ik leuk vind. Maar het mooiste is dat ik in een liedje een heel ander register kan bespelen. Lekker sentimenteel. Eens een keer níet tongue-in-cheek of scherp, maar gewoon vol op het gevoel inspelen, op de traanbuizen hameren.

Kortom: wordt vervolgd, want ik moet het liedje nog laten zien aan de zanger en de manager, maar ik ben er zelf in elk geval zeer gelukkig mee. Intussen heb ik nog steeds geen letter aan de roman geschreven. Wel heel veel research gedaan, veel aantekeningen, en ik ben nu bezig aan een nieuwe (definitieve ) synopsis waarin ik de hoofdstukken vastleg, inclusief eerste- en laatste zin, en daarna... daarna kan ik los. Maandag begint het schrijven. _{Hoewel ik eigenlijk best nóg een liedje wil maken}

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 15:34 schreef dvr het volgende:
Wat een mop zeg, dadelijk loopt half Nederland jouw songtekst mee te bleren. Krijg je ook echt de credits zodat je dadelijk helemaal binnenloopt (gauw inschrijven bij Buma-Stemra)?
_{Iets over een leuk kroegje in het havengebied? Een zeer eenzaam jongetje? Iets met een vader die teveel naar de fles grijpt?}

Ja, ik vind het zelf ook een enorme mop. Ik krijg de credits en de manager heeft beloofd me in te schrijven bij Buma Stemra als de 'song' wordt goedgekeurd - maar dan moeten er eerst nog 'mensen die er verstand van hebben' naar kijken. En luisteren, natuurlijk. Ik heb het liedje dus doorgemaild. Nu maar afwachten of dit mijn cashcow wordt

Het lijkt me wel tricky business, omdat er én een manager bij is betrokken (met nogal commerciële ideeën), én een muzikant (voor de muziek), én een zanger (voor de stem), én een songschrijver. Hoe kun je nou met zoveel mensen en zoveel verschillende visies een goed liedje maken? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik wist niet eens dat dit soort zangers bestond: alleen maar een stem, dus. Die creatieve afhankelijkheid lijkt me voor hem extreem vervelend

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 18:02 schreef wonderer het volgende:
Ik ben nu wel erg benieuwd naar de zanger, omdat ik wel veel musicalsterren ken

Dat vertel ik nog wel

_{Stom toevallig: hij bleek vroeger bij mij op school te hebben gezeten, hij heeft zelfs nog les gehad van mijn moeder}

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 20:21 schreef Abbadon het volgende:
nou ja....een Marco Borsato is er bv best groot mee geworden...volgens mij is dat binnen een bepaald genre eerder regel dan uitzondering hoor...

Toch blijft het raar dat iemand als Marco Borsato niet af en toe de aanvechting heeft om zelf een liedje te schrijven. Hij moet het toch zingen? Hij heeft toch ook een leven/gevoelens/etc? Zo héél moeilijk zitten die liedjes nou ook weer niet in elkaar (en de muziek is ook al gejat)

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 20:23 schreef wonderer het volgende:

[..]

Dat is toch niet zo heel erg anders dan een boek? Manager = uitgever, muzikant = DTP'er en redacteur, en songschrijver = schrijver. Alleen de zanger valt dan weg.

Het eindproduct dat 'boek' heet wordt voor 95% door de schrijver gemaakt, terwijl een zanger een veel kleiner aandeel heeft in een liedje. Iemand anders legt hem woorden in de mond (en dus gevoelens/ervaringen/karaktertrekken), weer iemand anders bepaalt welke compositie hij zingt (de componist/muzikant bepaalt de sfeer), en ten slotte is er nog de manager die bepaalt in welk genre zijn artiesten mogen uitblinken. Een vage overeenkomst met een uitgeverij is er wel, maar voor een boek hoef je maar één vak te beheersen, terwijl er bij een liedje 3 disciplines komen kijken: componeren, schrijven, zingen. Dat maakt het veel ingewikkelder. Maar goed, muziek is ook commerciëler.

Even een update: het gaat slecht met het boek en niet alleen met het boek. Het lijkt wel alsof de dood mijn boeken achtervolgt, want de vorige keer overleed mijn moeder en nu, terwijl de inkt van het boekcontract nog nat is, ligt mijn vader op sterven.

Ach ja, het leven. Hij was ziek, we wisten dat hij niet lang meer te leven had, maar daarbij interpreteerden wij 'niet lang' als iets tussen de twee en de vijf jaar. Het is sinds kerstmis heel snel gegaan. Vorige week is hij voor een speciale behandeling naar het ziekenhuis geweest en daar hebben ze hem (onbedoeld, maar wat koop je daarvoor?) de genadeslag toegediend - hij ligt nu op de intensive care aan de beademing en volgens het ziekenhuis is het een kwestie van dagen.

Wie mijn 'Dagboek'-topic destijds een beetje heeft gevolgd, weet dat mijn moeder heeft gekozen voor euthanasie. Mijn vader wilde dat ook; hij heeft een afschuwelijke ziekte (longfibrose) waarbij je uiteindelijk zo weinig zuursto/licht krijgt dat je stikt. Nu ligt hij dus in een ziekenhuis, het VU in Amsterdam, en ik houd mijn hart vast, want in ziekenhuizen zijn ze erg terughoudend met euthanasie en met een beetje pech komen we straks terecht in het worst case scenario waarbij mijn vader nog dagen (of weken ) aan de beademing ligt omdat niemand de stekker eruit trekt. Hoewel hij sowieso niet meer van de intensive care zal afkomen, doen ze er alles aan om hem in leven te houden.

Dat schijnt de wet te zijn Ze geven hem nu een antibioticakuur tegen de longontsteking die hij heeft opgelopen, maar de grote vraag is natuurlijk waarom je een stervende man überhaupt probeert te genezen van iets dat hem uiteindelijk toch fataal wordt - hij kan sowieso niet meer zelf ademen en het lijden wordt alleen maar gerekt.

Morgen nemen ze de beslissing: als de antibioticakuur niet aanslaat - en die kans is groot - stoppen ze de behandeling. In dat geval zal er sprake zijn van een soort passieve euthanasie: steeds meer slaapmiddel toedienen, net zo lang tot hij voorgoed in slaap is. Ik ben ergens opgelucht dat we de 'actieve euthanasie' niet nog een keer hoeven mee te maken, maar tegelijkertijd denk ik (zonder dat ik weet waarover ik praat, dus ik excuseer me bij voorbaat bij iedereen die zich door mij geschoffeerd voelt): ik had mezelf wel één ouder met een hartaanval gegund. Ik bedoel: in één keer weg, boem. Dat had ik vooral mijn ouders gegund. Maar goed, dit soort dingen heb je niet voor het zeggen, dus we leveren ons over aan de Jehova's getuigen en de andere gelovigen in het ziekenhuis

Enfin, tot zo ver de achtergrondgeschiedenis. Ik heb de afgelopen tijd dus nauwelijks geschreven; mijn hoofd stond er niet naar. Tenminste: dat geldt voor de roman. Want ik heb wel songteksten geschreven, en dat is eigenlijk een heel bizar en bijzonder verhaal. Ik blijk dat te kunnen Sterker, ik blijk dat heel goed te kunnen; het is voor mij echt een openbaring, want bij het songschrijven valt ineens alles op zijn plaats, het voelt alsof dat vak speciaal voor mij is bedacht. Het is, om eerlijk te zijn, een soort verslaving. Juist omdat het kleine teksten zijn, heel afgebakend en toch heel vrij, is het me de afgelopen tijd wel gelukt om drie liedjes te schrijven, tussen de bedrijven door.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Inmiddels ziet het er goed uit, want er is binnenkort ook een producer betrokken bij het album, en ik heb me laten vertellen dat de producer de eindbeslissingen neemt, ook over de teksten. Voor mij is dit allemaal nieuw; ik ken de muziekbusiness niet, maar wat mij zo aantrekt in dit nieuwe vak, is het 'kleine'. Ik vrees dat mij dat beter ligt dan het grote, zoals dus een roman. Eerlijk gezegd heeft geld er ook mee te maken; met een goede songtekst valt serieus geld te verdienen, dat is voor de verandering ook wel eens leuk. Ik heb eigenlijk nooit begrepen hoe ik ooit terecht ben gekomen in de modderpoel die de 'literaire wereld' heet, en waarin geld een besmet woord is.

Met romans valt al nauwelijks een cent te verdienen, maar ook de zogenaamde nevenactiviteiten - recensent, jurylid van een literiare prijs - leveren niks op. Vorig jaar zat ik nog in de jury van de Annie Romein-Prijs, waarvoor ik zo'n 30 romans moest lezen en beoordelen, en dit alles voor één broodje kaas En in die jury was ik omringd door heel professionele en succesvolle mensen, er zat een hoogleraar letterkunde bij, een recensent van NRC enzovoort, maar zo werkt het nu eenmaal in de literatuur. Je doet alles gratis. Je mag blij zijn als er een blaadje sla op je broodje kaas zit.

Vlak voordat ik aan mijn roman begon, werd ik benaderd door het Fonds voor de Letteren, of ik voor hen romans wilde beoordelen en rapporten wilde schrijven (voor subsidieverlening). Ik heb even verdrongen wat ik ervoor zou krijgen, maar ik geloof dat ze 80 euro per roman betalen Het probleem is natuurlijk dat je als 'schrijver' moet zorgen dat je in beeld blijft, daarom accepteert iedereen dit soort lullige baantjes uiteindelijk toch, je doet het allemaal voor de eer. Maar ik schrijf liever liedjes

Kortom: met de muziekbusiness openen zich nieuwe poorten, en hopelijk liggen er achter die poorten gouden bergen op mij te wachten

Ik zag op de televisie ooit een interview met John Ewbank (die ook songteksten schrijft in opdracht van mijn manager, dus eigenlijk zijn John en ik nu collega's ) waarin hij nippend aan de champagne in een soort tuinlounge-bank lag, genietend van de mooie dingen des levens, en dat is eigenlijk mijn nieuwe doel: ik wil ook zo'n tuinset. Hoewel ik niet in het bezit ben van een tuin, lijkt het me toch een kick om zo'n John Ewbank-tuinameubelement te kopen, gewoon omdat het kan.

Wordt vervolgd - kan wel even duren

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 11:16 schreef Biancavia het volgende:
Ik heb net vorige week een scriptie over palliatieve sedatie zitten redigeren, maar dat is ineens erg klinisch als ik dan zo'n persoonlijk verhaal van jou lees. Heel veel sterkte ermee.

Dank.

Palliatieve sedatie... dat klinkt ook wel klinisch, maar het is natuurlijk ook een hogere wetenschap en die mensen in het ziekenhuis doen het ook niet voor hun lol. Het is alleen moeilijk om te aanvaarden dat veel mensen huiverig zijn voor de dood; ze hebben liever een 'natuurlijk proces', maar zoals ik het zie, heeft dat vooral te maken met hun eigen angst. En met hun geloof, toch vaak ook. Zelfs mensen die niet gelovig zijn, vallen op zo'n cruciaal moment terug op het ingebakken idee dat er 'iets' moet zijn, en dat de mens niet mag ingrijpen in het magische proces dat het einde van het leven inluidt enzovoort. Pappen en nathouden. Ik ga zo naar het ziekenhuis, ik heb me laten vertellen dat mijn vader er 'eigenlijk al niet meer is', dus een echt afscheid zou ik het niet willen noemen. Eerder een check. Gelukkig heb ik hem zaterdag nog gezien en gesproken; voor mij was dat - achteraf gezien - het afscheid.

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:54 schreef wonderer het volgende:
Zoals ik in dat andere topic al zei, kut voor je. Ik hoop dat het lijden zowel jou als je vader uiteindelijk zoveel mogelijk bespaard blijft.

Wat vindt de uitgeverij ervan? Tonen ze begrip (of weten ze het nog niet?)? En wel fijn dat liedjes schrijven je zo goed ligt. Ben nog steeds benieuwd welke musicalster het is

Ik zal de spanning niet langer opbouwen: je hebt PM Ik zet het niet hier op het forum, want je weet hoe dat gaat met aanstormende rocksterren - alles wordt in het diepste geheim besproken, en de cd die hij me heeft meegegeven moet ik achter slot en grendel bewaren en NOOIT aan buitenstaanders laten horen. _{Heb ik wel gedaan. En meteen was ik de cd kwijt}

Over de uitgeverij: die weten er sinds vanmiddag van. Ze wensten me sterkte, hadden begrip etc. Maar ik maak me daar niet zoveel zorgen over. Nou: jawel, natuurlijk maak ik me zorgen, maar niet om de deadline, omdat de uitgeefster steeds heeft gezegd dat 1 september de streefdatum is, maar meer ook niet. Het moet een goed boek worden, dat is het doel.

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 01:38 schreef wonderer het volgende:
Yeah, toen ik het tikte, dacht ik al, als ze nu zeggen "doe maar rustig aan, alles in je eigen tijd", heb je er dan nog wel iets aan, want je hebt juist die deadline nodig.

Maar goed. Ik duim voor je En van mij hoort verder niemand iets.

Ja, dat is precies het probleem Ik heb die deadline nodig. Gelukkig heb ik ook nog een agent die er achteraan zit; hij maakt me eerlijk gezegd zenuwachtiger dan de uitgeverij. Mijn ervaring met uitgeverijen is dat zij wel gewend zijn aan trainerende schrijvers; hoe vaak gebeurt het niet dat een aangekondigde roman niet op de beloofde datum verschijnt, om vervolgens (na drie aankondigingen in de zomer-, de herfst- en de voorjaarscatalogus) helemaal nooit meer te verschijnen? Toch wel vrij vaak. Ze kunnen schrijvers moeilijk dwingen om een manuscript in te leveren. Dat kan een agent evenmin. Maar ik ben wel gevoelig voor een beetje druk van buitenaf Intussen ervaar ik nu dus aan den lijve hoe beklemmend een deadline ook kan zijn. Ik heb al eens eerder gemerkt dat héle hoge druk verlammend kan werken: dan doe ik helemaal niks meer, behalve apathisch voor me uitkijken. Aan de andere kant: de laatste deadline (de dood) relativeert alles.

Ik houd vooralsnog vast aan het oorspronkelijke plan: 1 september.

18 februari schreef ik hier voor het laatst.

De stand van zaken: ik ben eindelijk weer hard aan het werk. De afgelopen periode bestond uit een aaneenschakeling van dieptepunten - eerst werd mijn vader heel ziek, toen overleed hij, daarna bleek hij te zijn getrouwd en begon het gelazer om de erfenis - en het kwam erop neer dat ik geen letter schreef. Nou ja, ik schreef een paar liedjes. En af en toe een paar alinea's aan het boek, maar dat schiet natuurlijk niet op - het moet op een bepaald moment gaan stromen, en dat lukt alleen (bij mij, tenminste) als ik elke dag minstens vijf uur ga zitten.

Het voorschot was inmiddels betaald, maar ik deed nog steeds niks. Ik overwoog al om de hele deal af te blazen. Maar uiteindelijk gebeurde er een klein wonder: ik zag ineens dat ik het vertelperspectief moest omgooien. Ja! Alweer! Ik heb het al eens eerder omgegooid, van de ene hoofdpersoon naar de andere hoofdpersoon, en dat leek aardig te werken, maar toch wrong er iets. Ik begreep niet wat het probleem was, ik merkte alleen dat ik niet meer vooruit kon met het verhaal. Achteraf is het onbegrijpelijk dat ik het niet meteen heb gezien, maar ik heb nu gekozen voor een alwetende verteller en dat is een gouden greep. Ik schrijf nu achter elkaar door, de beer is los.

Vreemd, maar blijkbaar had ik die extra tijd nodig om dit probleem op te lossen. Het was een afschuwelijke tijd, want niets is zo frustrerend als móeten schrijven, en ook wíllen schrijven, maar het simpelweg niet kunnen. Dat had eerlijkheidshalve niet eens te maken met mijn 'persoonlijke problemen', want ik heb altijd heel goed en fanatiek kunnen schrijven in tijden van rampspoed. Maar nu niet. Steeds als ik aan het boek dacht, dacht ik: NEE. En toen had ik ineens de oplossing gevonden en gingen de sluizen open. Nu schrijf ik al sinds een paar weken 1000 tot 2000 woorden per dag.

Donderdag heb ik een afspraak met mijn uitgever. Ik hoop op 1 april het eerste deel af te hebben. Zoals het er nu naar uitziet, zal het boek uit 3 delen bestaan van elk zo'n 25.000 woorden. Ik loop dus een beetje achter op schema, want 1 september is de deadline, maar misschien haal ik het wel. Misschien ook niet. Het kan me eigenlijk niet zoveel meer schelen, ik ben nu eindelijk het boek aan het schrijven dat me voor ogen stond. Als het maar goed wordt. Het is een hele nieuwe koers. Ik ben altijd blijven vasthouden aan een 'ik'-verteller, maar die toon begon me tegen te staan. In dit boek werkte het bovendien niet, omdat de plot nogal ingewikkeld is, en er is een echte ontknoping. Die kan ik alleen goed uitspelen als ik meerdere personages aan het woord laat, en zo ben ik dus uitgekomen bij de alwetende verteller.

Ik denk af en toe wel: misschien lees ik deze hoofdstukken over een paar maanden terug en verklaar ik mezelf volledig voor gek. Dat is het enge aan zo'n nieuwe vorm. Ik heb nooit eerder op deze manier geschreven, veel ingetogener dan anders. Toch heb ik goede hoop dat het inderdaad een gouden vondst is. Toen mijn agent destijds mijn synopsis verstuurde aan 12 uitgeverijen, waren er 10 geïnteresseerd. Die synopsis was - zoals de meeste synopissen - geschreven vanuit een alwetend perspectief. Die 10 uitgeverijen kregen vervolgens de eerste hoofdstukken te lezen, die waren geschreven in de 'ik'-vorm, en van de 10 bleven er nog 5 over. Kortom: de synopsis was duidelijk héél goed. De hoofdstukken waren minder. Aan die gedachte houd ik me maar vast nu ik het roer zo drastisch heb omgegooid

En hoe staat het met de andere schrijvers? Werken jullie ook met een schema? Ik bedoel: een tijdschema en/of een romanschema?

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 03:29 schreef dvr het volgende:
Mijn deelneming, nu heeft de oude vos toch zijn laatste streek geleverd..

(Ik wilde meteen vragen of je nu het appartement en het schilderij mag houden! )

Wij mogen niks houden Maar goed, dat appartement had ik al gekocht van het geld van mijn moeders erfenis. Het complete vermogen van mijn vader gaat naar zijn nieuwe vrouw, met wie hij 2 maanden geleden blijkbaar is getrouwd. Wij hebben wel recht op ons kindsdeel, maar pas na háár overlijden. Zij is 50 En zij heeft ouders van 93 en 95 die er nog kwiek bij lopen, zag ik op de begrafenis, dus het kan nog wel even gaan duren voordat wij gaan cashen, als we ooit gaan cashen, want zij zit inmiddels in Zwitserland op een hele hoge berg van het goede leven te genieten Dus als ik mijn broer en zus zie, zeggen we alleen nog tegen elkaar: 'Is ze al dood?'
'Nog niet.'
'Jammer.'
'Heel jammer.'
Enzovoort.

quote:

Ik ben weer benieuwd wat het gaat worden, zit er nog iets huisvrouwen-literair-thrillerigs in? Zou het je in de problemen brengen als je hier af en toe een paragraafje prepubliceert? En zou je dit topic niet bij wijze van 'making of' als nawoord aan het boek kunnen toevoegen?

Iets huisvrouwen-literair-thrillerigs... nee, ik geloof het niet. Maar het wordt natuurlijk wel een roman die speciaal bedoeld is voor 50+-vrouwen (zoals mijn nieuwe stiefmoeder), aangezien alle romans mikken op die doelgroep. In principe Het is een familieverhaal, en het draait om de komst van een buitenstaander (een pleegdochter) die gefascineerd raakt door deze excentrieke, gefortuneerde familie, maar na verloop van tijd slaat die fascinatie om in angst - de angst om een buitenstaander te blijven, om er niet echt bij te mogen horen, en daar komt het familiegeheim in het spel, want mensen die samen een geheim delen, zoals deze familieleden, zullen er alles aan doen om dat geheim in stand te houden. Dat is namelijk wat hen bindt. En deze pleegdochter wordt daar uiteindelijk de dupe van, zou je kunnen zeggen.

Ik vind het wel leuk om een stuk voor te publiceren. Probleem is wel dat het lange hoofdstukken zijn die zich misschien niet zo geweldig lenen voor internet-publicatie, ik bedoel: de snelheid van het 'Dagboek' ontbreekt hier, het tempo ligt lager.
Verder denk ik niet dat ik nog iets ga doen met het internet-element, ik bedoel: dat is geweest, dat was toen leuk, maar nu schrijf ik gewoon een traditionele, papieren roman.

quote:

Op dinsdag 23 maart 2010 09:44 schreef Biancavia het volgende:
Verder super dat je ondanks dat alles toch nu al weer een paar weken je op de roman hebt weten te storten.
Was het moeilijk om dat wat je al had om te gooien naar een alwetende verteller? Een lastig perspectief, maar als het voor jouw verhaal het beste werkt natuurlijk een goede oplossing.

Nee, gek genoeg is het helemaal niet moeilijk. Ik zal een voorbeeld geven:

Van mijn haar formele kennismaking met Adèle Finck herinner ik me herinnerde Mara zich vooral haar sjofele verschijning. Die eerste keer droeg zij een rafelige trui en hardloopschoenen die ze bij de hielen naar binnen had geklapt, alsof het pantoffels waren. Het is was dat ik Mara haar eerder had gezien, die avond op het tuinfeest, anders had ik zij waarschijnlijk niet geloofd dat dit de bankiersvrouw was met wie ik zij een afspraak had. Later zou ik ze ontdekken dat die eigenaardige kleedstijl een principekwestie was, veel meer dan een gebrek aan smaak of stijl, want Adèle vond niets zo bekrompen als mensen die aandacht besteedden aan hun uiterlijk, of aan hun huisinrichting.

Het 'omzetten' naar de 3e persoon is dus niet zo'n probleem, bovendien heb ik op deze manier meer afstand, en dat blijkt goed te werken. Het enige probleem dat ik had, was de betrouwbaarheid van de verteller, om het zo maar te noemen. Een alwetende verteller weet in principe alles, hij hangt boven het verhaal en kan in alle koppen kijken, maar in mijn boek is dat niet het geval. De verteller houdt soms cruciale informatie achter, en daar moet eigenlijk een goede reden voor zijn, vind ik. Maar vannacht kreeg ik ineens een ingeving. Ik weet nu wie de verteller is. De lezer zal dat pas ontdekken in de allerlaatste alinea, het is de ultieme uitsmijter, zogezegd. Volgens mij gaat dat heel goed werken.

Kortom: ik ontdekt nu weer wat ik eigenlijk al wist, namelijk dat ik onder hoogspanning het beste werk. Dit soort technische problemen zou ik anders voor me uitschuiven, maar nu is er een noodzaak: ik heb een deadline.

quote:

Een leuke wending trouwens dat je dit topic begonnen bent om een 'literaire thriller' te schrijven en dat er nu een roman uit komt rollen.
(En voor mezelf dat ik een topic begon over een boek wat niet lukte, met name door een veel te ingewikkelde verhaallijn, en dat ik nu een geduldig op verder herschrijf wachtend 'literair huisvrouwenthriller'-manuscript naast me heb liggen. )

Het kan verkeren Ik ben ook wel heel benieuwd naar jouw manuscript. Kun je een tipje van de sluier oplichten, qua plot of thematiek, of verraad je dan meteen alles?


@ DaMart: Mijn ervaring is dat de investering (van een schema) zich uiteindelijk wel uitbetaalt, maar je hebt gelijk: tijdens het schrijven blijken de dingen vaak toch net anders te werken. Toch vind ik het fijn om houvast te hebben. Ik kan niet aan een hoofdstuk beginnen als het nog alle kanten uit kan - ik wil op zijn minst weten welke cruciale punten (qua informatie) er sowieso in verwerkt moeten worden, en daaromheen kan ik dan 'verzinnen'.

@ Wonderer: succes met het schema-experiment. Heb je jezelf ook een deadline opgelegd? Of schrijf jij ook wel zonder stok achter de deur?

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 12:00 schreef wonderer het volgende:
Ik wil het schema van anderhalf jaar tussen de boeken aanhouden, dus maximaal eind van het jaar moet ie wel af zijn...

Overigens weet ik niet of je dat voorbeeldje hierboven uit de losse pols hebt geschreven of dat het echt een stukje uit je manuscript was, maar dat werkte echt niet in de eerste persoon

Grappig, leg eens uit? Ik vind het zo ook beter werken, maar ik heb het vooral omgegooid omdat ik plottechnisch niet zou wegkomen met een 'ik'-verteller. Vind je het te afstandelijk/beschrijvend voor een ik-verteller?

quote:

Je kunt natuurlijk ook een personale verteller hebben... da's een soort eerste persoon, maar in de derde persoon. Da's mijn favoriete perspectief.

O ja, een personale verteller... die term ken ik niet, maar daar komt het bij mij wel op neer, geloof ik. Als daarmee tenminste wordt bedoeld dat de verteller in het hoofd (gedachten) van de personages kan kijken. Of kan een personale vertellen maar in één hoofd kijken, en observeert hij de andere personages, dus eigenlijk net als een echte 'ik'-verteller?

quote:

Op woensdag 24 maart 2010 15:44 schreef Biancavia het volgende:
Ja, in de derde persoon werkt het veel beter!
[..]

Tof is dat, nachtelijke ingevingen kunnen geniaal zijn.
[..]

Ik heb het geschreven als 'makkelijk' verhaal, heb niet van tevoren thema's en uitgebreide motieven zitten verzinnen, maar uiteindelijk is er denk ik toch wel een beetje diepgang in gekomen. Ik bleek er niet aan te ontkomen een bepalende gebeurtenis in de kindertijd van de hoofdpersoon neer te zetten. Pas ergens halverwege kwam ik er pas achter dat dat de bodem was voor dingen in haar gedrag en in de relatie met haar moeder en andere mensen.

De ingrediënten zijn verder een vrouw van 32 als hoofdpersoon, een ex die er vandoor is gegaan, een vriendin die wél een baby heeft, de vriend van haar vriendin waar ze een bloedhekel aan heeft, een moeizame relatie met moeder, een vervelende buurman en een irritante collega.

Het eigenlijke verhaal beslaat een week (afgezien van de flashbacks van de hoofdpersoon dan). Elke dag is een hoofdstuk en het begint op maandag, bij het het punt waarop de hoofdpersoon thuiskomt en haar hondje verdwenen blijkt te zijn. De dagen erna blijven er vreemde dingen gebeuren, waardoor ze een aantal personen in haar omgeving gaat wantrouwen.

Tussendoor heb ik er steeds stukjes tussen gegooid van de 'slechterik' van het verhaal, om zodoende zijn achtergrond en motief voor wat hij doet in het verhaal te kunnen gooien, maar ik weet nog niet of ik zo tevreden ben met deze manier. Het is een dagelijks terugkerend 'dagboek'stukje, maar ik weet niet of het wel overtuigend of realistisch overkomt. Ik heb echter nog geen idee hoe ik het anders zou moeten doen.
Misschien komt er nog wel een keer een nachtelijke ingeving...

O, het klinkt spannend. De 'dagboek'-truc lijkt me een slimme oplossing, en misschien is het wel de enige manier, tenzij je die man ook 'actief' aan het woord laat, maar dan weet je meteen wie hij is. Hij moet natuurlijk anoniem blijven, zodat de lezer zich gaat afvragen wie van de mannelijke (én de vrouwelijke) personages die stukjes schrijft. Voor de puzzeltocht is het dus sowieso goed, lijkt me. Maar als je erover gaat nadenken, kom je vast op andere ideeën. Dat is het leuke en tegelijk het moeilijke: je kunt een verhaal op zo ongelooflijk veel manieren vertellen, je kunt alleen maar hopen dat je de beste en effectiefste manier vindt. (Ik heb alleen een enorme hekel aan vertellers die al dood zijn, en die ons vanuit het hiernamaals uit de doeken doen hoe het allemaal zo gekomen is. Dan schiet mijn fantasie toch een beetje te kort )

Tot slot nog een praktische vraag: hebben jullie een goed en overzichtelijk systeem voor het bewaren van de vele, vele versies? Mijn pc is een puinhoop. Ik ben een chaoot. Ik wil overzicht