Zelf een 'literaire thriller' schrijven

quote:

Op donderdag 14 januari 2010 14:19 schreef Biancavia het volgende:

Voor wat mezelf betreft, ik zit nu weer in een fase waarin ik echt denk dat een flutboek wordt wat ik aan het produceren ben. Slecht geschreven en met een echt heel stom plot.
Maar daar moet ik me dan weer overheen zetten en mezelf beloven dat ik alles ga herschrijven en dat dat dan maar veeeeeel langer duurt dan ik had gewild.
Je zal zeggen, wat maakt dat uit, maar ik heb mezelf mijn 30e verjaardag als deadline gesteld. En voor die tijd wil ik het manuscript opgestuurd hebben en het liefst ook al een reactie hebben, of het écht niets is, of dat er misschien wel potentie in zit...

Volgens mij horen paniek en zelfhaat er gewoon bij Schilders staan waarschijnlijk ook niet doorlopend in extase en zelffelicitatie naar hun doek-in-wording te kijken, en zij kunnen veel sneller werken Het heeft gewoon te maken met de enorme hoeveelheid uren die je erin stopt, en sommige uren ben je nu eenmaal wat kwetsbaarder voor zelfkritiek en pessimisme dan andere uren. De kunst is om ondanks de vele valpartijen - want je gaat steeds op je bek - toch opgewekt te blijven (vrij naar Churchill, die zoiets ooit zei over de kunst van het leven).

En verder houd ik me altijd maar vast aan de gedachte dat zelfkritiek één van de belangrijkste eigenschappen is voor wie zelf iets wil maken.

Ik zou niet meteen gaan herschrijven. Eerst rustig doorwerken, en over een paar weken, als je vergeten bent wat je nu zo dwars zit, nog eens kijken. Best kans dat het dan meevalt. Bovendien is het fijner om een volledig manuscript (inclusief zwakke plekken en missers) te bewerken. Misschien blijkt het einde dat je nu hebt bedacht wel beter uit de verf te komen als je het begin verandert - dat soort dingen kun je beter doen in één definitieve herschrijfsessie. (Denk ik, hoor )

Je 30e verjaardag is een geweldige deadline Daar moet je je zeker aan houden! Kun je iets zeggen over de D-day datum... of wil je dat nog niet?

quote:

Op donderdag 14 januari 2010 22:57 schreef p-etr-a het volgende:
Zo doe ik dat ook. Weet ik iets niet, dan hop, het internet op of de boeken in. Ik zou ook niet weten hoe je van tevoren kunt bepalen wat je allemaal moet weten. Volgens mij zou ik dan lukraak van alles uitprinten (informatie over een stad bijvoorbeeld) en pas later weer dáárin gaan zoeken.

Ik zoek niet speciaal naar dingen die ik niet weet, ik zoek vooral naar dingen die mijn personages geloofwaardiger kunnen maken, in psychologisch opzicht. Eén van de personages is een femme fatale-achtige moeder die zich uit wanhoop om haar ongelukkige huwelijk begint te bekommeren om allerlei ongelukkige zielen - ze is een martelaar en een weldoenster in één. Later, als ze ernstig ziek wordt, neemt haar martelaarschap groteske vormen aan. Ik wil dan uitzoeken hoe dat komt. Iets met een katholieke achtergrond ligt voor de hand. Dus daar lees ik dan over. Over martelaars, katholieke meisjesscholen, schuld en boete, dat soort dingen. Zo'n vrouw kan niet geloofwaardig overkomen als haar gedrag niet logisch is; zoals heel veel mensen, grijpt zij terug naar het geloof als het er echt om begint te spannen. Ze weigert elke vorm van medicatie, waarom? Omdat ze een stoïcijnse, Christus-achtige vastberadenheid aan de dag legt, tenminste: zo lijkt het, maar in werkelijkheid is zij een vrouw die altijd gewend is geweest om sterk en onaantastbaar te zijn, en om voor ánderen - de 'zwakkeren' - te zorgen. Nu zij zelf verzorgd moet worden, kan zij geen hulp aanvaarden. Ze kan haar zwakte niet tonen. Het geloof (en vooral het martelaarschap: 'Nee, laat mij maar, ik wil niemand tot last zijn met mijn doodsstrijd') is in haar geval natuurlijk een mooi excuus; ze kan het hoofd hoog blijven houden. Maar ten koste van wat? Enzovoort. Van alle personages maak ik dit soort schetsjes. Met de omgeving doe ik dat ook. Het verhaal speelt zich af in een groot landhuis; ik zoek teksten over dat soort historische landhuizen en bekijk foto's etc.

Tussendoor zoek ik ook nog wel dingen op, maar dit soort informatie heb ik van tevoren nodig. Dan kunnen de personages meteen in de eerste versie dingen zeggen die ertoe doen.

quote:

Ik moest ruim vijf maanden (!) wachten op een positieve reactie. Het kan dus wel, een uitgeverij kan allerlei redenen hebben om laat te reageren... geef de moed in elk geval niet op als je niet binnen een week een contract te pakken hebt.

Ja precies, vaak laat een enthousiaste redacteur een manuscript ook nog lezen aan de hoofdredacteur en/of de uitgever (zo ging het bij mijn manuscript), en dat kost allemaal extra tijd.

quote:

O, zo herkenbaar. Het ergste is nog als je leest - zoals nu ook in dit topic - dat heel veel mensen die niet kunnen schrijven, toch denken dat ze kunnen schrijven. Zie dan maar te geloven dat het niet over jou gaat... (Dat gaat het niet hoor Biancavia, dat gaat het echt niet.)

Met 'niet kunnen schrijven' bedoel ik eigenlijk gewoon dat het geen Nederlands is. Niet eens spelfouten, maar zinnen die zo krom en onbegrijpelijk zijn dat het lijkt of iemand een Poolse tekst door de vertaalmachine heeft gehaald. Die mensen zien schrijven als een emotionele uiting, niet als een vak. Vreemd genoeg zijn dát meestal de mensen die zichzelf beschouwen als geweldige kunstenaars En dan gaat het niet om zoiets banaals als grammatica, dan is het gewoon een vorm van diepe en persoonlijke ontlading, en dat is veel meer waard dan leesbare zin

quote:

Op vrijdag 15 januari 2010 22:48 schreef Biancavia het volgende:

[..]

Dat is wellicht ook zo. Het laten liggen is ook heel belangrijk, dan kun je er veel objectiever naar kijken, en vallen dingen op, zoals iets wat je geschreven hebt en waarvan je dacht dat dat duidelijk was, maar als je het dan na een paar weken terugleest zie je dat het juist niet klopt.

Voor waar ik nu mee bezig ben hoef ik niet veel research te doen, het speelt allemaal in de huidige tijd en er komen weinig plekken in voor waar ik niets van weet.
Wat ik wel bijzonder vind is dat er tijdens het schrijven als vanzelf achtergronden ontstaan van de hoofdpersoon, alsof er puzzelstukjes in elkaar vallen.
Verder is het een niet ingewikkeld verhaal, er lopen geen verhaallijnen door elkaar heen en alles is chronologisch. Wel met flasbacks, maar alles vanuit één persoon.

Ik vind het knap dat je van tevoren al een compleet profiel van je hoofdpersoon gaat maken, met achtergronden, motieven enzovoort. Hoe is iemand opgegroeid en hoe komt iemand tot het doen van een daad.
Jeetje, daar zeg je me wat. Ik krijg ineens een idee om een stuk vanuit een andere invalshoek te gaan schrijven, vanuit degene 'die het gedaan heeft'!
Eigenlijk denk ik dat dat zelfs nodig is, want ik zit nu écht op een punt waarop ik zelf niet eens snap waarom diegene doet wat hij doet... Als ik het al ongeloofwaardig vind, dan is dat voor een ander al helemaal niet!

Ja... ik heb weer iets om over na te denken!

Dit is inderdaad precies wat ik bedoel. Dingen moeten kloppen, vooral voor jezelf, anders kun je het niet goed opschrijven (of je schrijft het wel op, en dan loop je vast). Ik ben al iets langer bezig met dit boek - of in elk geval met het idee - en steeds liep ik vast (in de synopsis) op zo'n zelfde probleem als jij hierboven beschrijft: ik snapte niet waarom één van de personages deed wat zij deed. Toch vind ik dat één van de leukste dingen om te doen: een soort profiel maken, of een achtergrondverhaal (dat niet eens in het boek terecht hoeft te komen). Sterker: ik vind het uitzoeken en 'researchen' zo leuk, dat ik me inmiddels begin af te vragen of ik dáár niet beter mijn werk van kan maken Oftewel: terug naar de recensies. (Dat zou geen ramp zijn, integendeel. Het hele idee van dit 'roman-experiment' is dat ik eindelijk een keuze kan maken: schrijven of recenseren.)

quote:

Mijn geboortedatum staat zelfs in mijn profiel!
22 december van dit jaar kan ik mezelf geen twintiger meer noemen.

Ah!
In dat geval moet het wel lukken, qua deadline. Je hebt een jaar. Als je het manuscript na de zomervakantie af hebt, kan het in theorie zelfs dit jaar nog verschijnen. Ik wil je natuurlijk niet opfokken, maar waarom probeer je het niet?

quote:

Op zondag 17 januari 2010 21:49 schreef wonderer het volgende:

[..]

En de aandacht die het krijgt, ja. Mijn doelgroep is gewoon kleiner en niet zo geinteresseerd in boeken, geloof ik

Nu word ik heel nieuwsgierig naar jouw doelgroep

En verder denk ik dat schrijven veel gemakkelijker en leuker zou zijn als die randverschijnselen - succes, verkoopcijfers, media-aandacht - geen rol speelden. Daarom kun je het maar beter loslaten. Dat lukt natuurlijk nooit helemáál, want ook de uitgeverij hecht er veel waarde aan, maar ik ben ervan overtuigd dat het allemaal toeval is. Daarmee bedoel ik niet dat succesvolle boeken ten onrechte succes hebben; ik bedoel alleen dat er altijd meer komt kijken bij succes - toeval, dus. Er verschijnen veel goede romans. Dat toch maar een klein aantal echt komt bovendrijven, heeft te maken met factoren waarop niemand invloed heeft. Daarom geloof ik ook niet dat je literair succes kunt voorkoken. Ik denk zelfs dat een boek, als het wil inspelen op de wensen van 'het publiek', gedoemd is te mislukken. Goede romans zijn altijd authentiek. Dat zie je overal, bijvoorbeeld ook op de televisie: mensen die niet kunnen presenteren, vallen genadeloos door de mand (ik zag net toevallig een stukje van 'Spuiten en slikken' en dat wordt gepresenteerd door een donker meisje dat werkelijk NIETS vanzelfsprekends, naturels of eigens heeft - het doet bijna pijn om naar haar te kijken.) Als je het zo bekijkt, kun je maar één ding doen: dicht bij jezelf blijven en maken wat jij mooi vindt. De rest moet je overlaten aan het toeval

quote:

Op maandag 18 januari 2010 00:37 schreef wonderer het volgende:


Homo's En "allies".

Ik weet niet wat 'allies' zijn, maar homo's zijn toch geen doelgroep? Ik lees genoeg romans die door homo's (of lesbiënnes) zijn geschreven en ik vind het altijd erg herkenbaar - niet het homo-gedeelte, maar gewoon de relatieproblemen (bijvoorbeeld) of de persoonlijke beslommeringen. Een goed liefdesverhaal is een goed liefdesverhaal, anders zouden schrijvers als Doeschka Meijsing of Gerard Reve nooit bestsellers hebben geschreven.

quote:

En dat doe ik ook gewoon. Ik zit er niet echt mee, maar als ik dan zie hoe het bij anderen gaat, denk ik "ja, dat zou ook wel leuk zijn". Gewoon dat het wordt opgemerkt, weet je wel?

Maar ik schrijf gewoon lekker verder, wat ik wil en hoe ik het wil, en daar haal ik ook veel voldoening uit. En wie weet, valt een van mijn boeken ooit ineens keihard op.

Juist Ik snap natuurlijk heel goed wat je bedoelt; het is gewoon zo jammer dat het überhaupt een rol moet spelen. Maar ook ik denk daar vaak over na, hoor. En vervolgens realiseer ik me weer dat het allemaal zonde is van de tijd.

quote:

Op maandag 18 januari 2010 00:58 schreef wonderer het volgende:

[..]

Hetero's die zich op een bepaalde manier verbonden voelen. "Geallieerden". En ik schrijf niet met die doelgroep in mijn achterhoofd of wat dan ook, maar door de onderwerpen en de uitwerking pikt de gemiddelde hetero het niet zo snel op. Misschien had ik meer kans gemaakt bij een "gewone" uitgeverij, dat het nu een labeltje heeft, net zoals dat boeken die door Christelijke uitgeverijen alleen in Christelijke kringen worden gelezen en dat atheisten er uit de buurt blijven, maar dat boeit me verder niet zo. Het heeft ook tijd nodig om door te dringen tot andere markten, lijkt me. Boeken van een chicklit uitgeverij hebben ook een bepaald publiek, of je daar nu echt voor schrijft of niet.

Zo'n label is wel ingewikkeld, ja. Ik zou niet snel een roman kopen die afkomstig is van een specifieke homo-uitgeverij, zoals ik onlangs bijvoorbeeld ook heb besloten mijn roman niet te verkopen aan een specifieke vrouwenuitgeverij. Helemaal aan het eind van het traject waren er nog twee uitgeverijen over, die tegen elkaar bleven opbieden. Ik heb lang getwijfeld, vooral omdat het gesprek bij de vrouwenuitgeverij erg interessant was. Het bleek ook géén lesbische club te zijn, zoals ik had verwacht. De uitgeverij deed me een beetje denken aan de redactie van een vrouwentijdschrift: gezellig, sfeervol, en er werkten allemaal leuke vrouwen. Toch gaf dat label uiteindelijk de doorslag: ik snap het niet. Ik vind 'vrouwenliteratuur' geen genre, en het lijkt me zelfs beperkend en dom om te doen alsof dat wél zo is. Als koper beschouw ik zo'n etiket als een waarschuwing: 'Pas op, dit boek is niet bedoeld voor gewone mensen!'

quote:

Op maandag 18 januari 2010 09:39 schreef p-etr-a het volgende:
Tegelijkertijd voelen de mensen die wél tot die doelgroep behoren - homo's, of vrouwen - zich wellicht eerder aangetrokken tot de boeken van deze uitgeverijen dan tot willekeurige boeken. Ik heb een paar prachtige romans gelezen van Artemis & Co, bijvoorbeeld, een uitgeverij die zich volgens mij ook vrouwenuitgeverij noemt. En ik geloof niet dat die romans alléén door vrouwen worden gelezen.

Artemis & Co, over die uitgeverij had ik het Ik was ook onder de indruk van hun boeken; prachtig uitgegeven, met veel zorg, en het waren dus ook erg aardige mensen. Eh... vrouwen De reden waarom ik toch heb gekozen voor een 'gewone-mensen-uitgeverij' is duidelijk: ik heb totaal geen zin om steeds te moeten uitleggen waarom mijn roman géén typische vrouwenroman is. Hun boeken worden vast ook wel door mannen gelezen, maar ze mikken op vrouwen - dat zul je dus altijd terugzien in hun covers, reclame-activiteiten etc.

quote:

Net zoals het boek van Micha ook wel door meer mensen wordt gelezen. Het is alleen allemaal nog wat klein, en dat komt door een gebrek aan marketingbudget en het minimale dat je als schrijver zelf kunt doen. Hier heb ik ook last van. De uitgeverij heeft een groot aantal boeken te verkopen en het mijne heeft, als debuut, geen prioriteit. Wat ik zelf voor elkaar krijg aan publiciteit is onvoldoende om groot te worden. Uiteindelijk komt het namelijk hier op neer: je moet in de boekhandel liggen. Als je dat eenmaal voor elkaar hebt, is het niet zo moeilijk meer. Dan sta je in een tijdschrift en zien mensen de volgende dag je boek liggen: o ja, dat wilde ik nog kopen. Zonder die zichtbaarheid in de boekhandel ben je snel vergeten. Mijn boek - en ook dat van jou, Micha - ligt waarschijnlijk in een zeer beperkt aantal boekhandels.

Na je debuut wordt het denk ik iets makkelijker omdat je eerste (tweede, derde) boek dan al in de bibliotheek ligt, meer mensen je naam kennen. Ik hoop althans dat het zal helpen. Maar stoppen met schrijven omdat het matig verkocht wordt, zal ik niet doen. Ik denk dat de uitgeverij het eerder zou opgeven dan ik.

Ik denk dat het wel verstandig is om te kiezen voor een specifieke 'genre'-uitgeverij als je specifieke 'genre'-boeken schrijft, zoals bijvoorbeeld chicklit, non-fictie of kinderboeken. Dan is het alleen maar een voordeel dat je niet hoeft te concurreren - intern, dus - met andere genres. Lekker duidelijk. Maar 'homo-literatuur' vind ik een onzinnige benaming; ik heb het afgelopen jaar prachtige romans gelezen van Gaby Crince le Roy en Minke Douwesz, allebei lesbische schrijfsters met een lesbische thematiek, maar daar had ik tijdens het lezen helemaal geen last van Om eerlijk te zijn, dacht ik in eerste instantie zelfs dat Artemis belangstelling had voor mijn boek op basis van de positieve recensies die ik over die 'lesbische' romans heb geschreven, ik dacht: 'Ze denken vast dat ik een voorvechtster ben van de lesbische literatuur, dat zal nog vies tegenvallen.' Uiteindelijk bleek het dus geen lesbische uitgeverij te zijn, maar toch: die associatie heb ik wél, als een uitgeverij zich op die manier profileert.

Toegegeven: of het een slimme beslissing is geweest, zal nog moeten blijken. Artemis (onderdeel van Ambo/Anthos) heeft bijvoorbeeld een heel groot en sterk distributiesysteem - hun romans liggen in álle winkels. Of dat bij Meulenhoff ook het geval is, valt nog te bezien. Maar goed, dit was dus meer een principiële beslissing. Ik heb gewoon een hekel aan 'vrouwendingetjes'

Wat betreft de distributie en reclame voor je roman: dat is altijd moeilijk, en volgens mij ook weer afhankelijk van allerlei factoren waarop je weinig invloed hebt. Ik heb zelf de theorie bedacht dat het alleen maar in mijn voordeel kan werken dat ik nu een hoog voorschot krijg, omdat de uitgeverij dat geld moet terugverdienen, en dus - hoop ik - zullen ze groot inzetten op dit boek. Maar ik weet ook wel dat de boekhandel straks bepaalt hoe het écht zal gaan: als de vertegenwoordiger van de uitgeverij het boek daar niet goed weet te verkopen, worden er weinig exemplaren besteld en schroeft de uitgeverij alle budgetten terug. Want inderdaad: een boek moet wel in de boekhandel liggen, liefst in grote stapels, wil het een beetje gaan verkopen. Maar goed, ik ben blij dat dit allemaal nog héél ver weg is... ik ga lekker schrijven en me niet druk maken om zaken waar ik geen verstand van heb

De stand van zaken: ik heb een liedje geschreven

Ik heb ook het contract (Two Book-deal) getekend, maar dit liedjesgebeuren kwam er tussendoor en het leek me leuk om eens te proberen of ik dat kon, een liedtekst schrijven. Nou ben ik een absolute leek op muziekgebied, maar ik moet zeggen: het is briljant geworden Dat zeg ik niet snel van mijn eigen werk, maar in dit geval: ja.

Hoe het in zijn werk ging: woensdagavond ontmoette ik de zanger (voormalig musicalster die nu wil doorbreken als solo-artiest, en die ik heb ontmoet via zijn manager, die ik weer heb ontmoet via mijn buurman, kortom: via-via-via), en die afspraak was erg leuk. Het begon een beetje moeizaam, omdat ik iets onaardigs zei over de muziek van Van velzen (die ik Van Halen noemde, en die bij dezelfde manager zit), en dat bleek een heel goede vriend van hem te zijn, maar oké. Nog iets moeizamer werd het toen hij mij vroeg van welke muziek ik hield, en daarop moest ik het antwoord schuldig blijven. Ik zei: 'Ik houd van de muziek van een Engelse band met een kale zanger, maar ik weet de naam niet. En ik vind het leuk als er in liedjes wordt gepraat, als er een verhaaltje wordt verteld.' Hij zat me aan te kijken of hij water zag branden, hij opperde wat namen: Johny Cash - ja precies, die bedoelde ik, en over de Engelse band met de kale zanger kon ik zelf nog net melden dat hij, die kale zanger dus, getrouwd is met Gwyneth Paltrow Ten slotte wist ik na lang peinzen nog met Snow Patrol op de proppen te komen. Enfin, ik stelde hem gerust en zei: 'We proberen het gewoon. Het kan ook een voordeel zijn dat ik er zo onbevangen tegenover sta. En vind je mijn teksten niks, dan verscheuren we ze en gaan we verder allebei onze eigen weg.'

Ik sliep er 's nachts slecht van, want ik had net het boekcontract getekend en nu was ik in het bezit van een cd met 10 liedjes die - dat hielp mee - mij erg aanspraken. Hij heeft bovendien een prachtige stem.

Ik ben gisteren dus gaan zitten en heb één liedje uitgekozen. Het was al ingezongen, maar de tekst was zeer beroerd: onduidelijk, vaag, en met Sinterklaasrijm. Bovendien was het (had ik begrepen) een zeer persoonlijke tekst over een recente liefdesbreuk, en je hoorde eraan af dat die gevoelens nog niet helemaal eh... verwerkt waren, zeg maar. Beetje omzichtig, om die ander niet voor het hoofd te stoten, bedoel ik. Nou ja, het was gewoon slecht.

Het was een heel grappige ervaring om eens iets totaal anders te doen: liedje luisteren, metrum bijhouden, steeds op mijn vingers tellen en dan een zinnetje schrijven. En ook meezingen, met mijn valse kraaienstem Tussendoor kreeg ik steeds de slappe lach, omdat de hele scène me deed denken aan die 'Koot en Bie'-sketch waarin Koot achter de piano een liedje zit te schrijven, hardop zingend, terwijl op de achtergond steeds de stofzuiger aanslaat, de bel gaat, de telefoon, enzovoort. Die scène is dus uit het leven gegrepen, want ik zat er precies zo bij: hard zingen en dan boven de muziek uitroepen: 'Jongens, kappen, zo kan ik niet werken!'

Maar het wonder is dus dat het écht een goed nummer is geworden. Heel dramatisch en aangrijpend. De muziek deed mij denken aan een 'Lullaby', een soort slaapliedje, en ik kreeg op een bepaald moment het idee om er een afscheidsliedje van te maken, maar dan draait het om een definitief afscheid, kortom: Mieke Telkamp eat your heart out Ik zat er zelf bij te janken. Mijn zoon, die ik het liet horen, begon ook te sniffen, en ook de paar andere mensen die toevallig langskwamen, vonden het - nou ja: heftig. Het ís ook heel heftig, het gaat over iemand die afscheid neemt van een geliefde, maar ik heb het zo opgeschreven dat je er ook een 'gewoon' liefdesafscheid in kunt lezen/horen.

Alles bij elkaar ben ik heel erg enthousiast over deze nieuwe tak van sport. Het leuke is dat je in één dag een liedje kunt maken, dan is het ook echt af. Het is een een lekkere afwisseling, omdat het zo 'klein' is: een lied-idee moet (denk ik) zo klein en afgebakend mogelijk zijn, omdat je in die paar coupletten geen lange verhalen kwijt kunt. Pielen op de vierkante millimeter, en dat is precies wat ik leuk vind. Maar het mooiste is dat ik in een liedje een heel ander register kan bespelen. Lekker sentimenteel. Eens een keer níet tongue-in-cheek of scherp, maar gewoon vol op het gevoel inspelen, op de traanbuizen hameren.

Kortom: wordt vervolgd, want ik moet het liedje nog laten zien aan de zanger en de manager, maar ik ben er zelf in elk geval zeer gelukkig mee. Intussen heb ik nog steeds geen letter aan de roman geschreven. Wel heel veel research gedaan, veel aantekeningen, en ik ben nu bezig aan een nieuwe (definitieve ) synopsis waarin ik de hoofdstukken vastleg, inclusief eerste- en laatste zin, en daarna... daarna kan ik los. Maandag begint het schrijven. _{Hoewel ik eigenlijk best nóg een liedje wil maken}

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 15:34 schreef dvr het volgende:
Wat een mop zeg, dadelijk loopt half Nederland jouw songtekst mee te bleren. Krijg je ook echt de credits zodat je dadelijk helemaal binnenloopt (gauw inschrijven bij Buma-Stemra)?
_{Iets over een leuk kroegje in het havengebied? Een zeer eenzaam jongetje? Iets met een vader die teveel naar de fles grijpt?}

Ja, ik vind het zelf ook een enorme mop. Ik krijg de credits en de manager heeft beloofd me in te schrijven bij Buma Stemra als de 'song' wordt goedgekeurd - maar dan moeten er eerst nog 'mensen die er verstand van hebben' naar kijken. En luisteren, natuurlijk. Ik heb het liedje dus doorgemaild. Nu maar afwachten of dit mijn cashcow wordt

Het lijkt me wel tricky business, omdat er én een manager bij is betrokken (met nogal commerciële ideeën), én een muzikant (voor de muziek), én een zanger (voor de stem), én een songschrijver. Hoe kun je nou met zoveel mensen en zoveel verschillende visies een goed liedje maken? Daar ben ik wel benieuwd naar. Ik wist niet eens dat dit soort zangers bestond: alleen maar een stem, dus. Die creatieve afhankelijkheid lijkt me voor hem extreem vervelend

quote:

Op vrijdag 22 januari 2010 18:02 schreef wonderer het volgende:
Ik ben nu wel erg benieuwd naar de zanger, omdat ik wel veel musicalsterren ken

Dat vertel ik nog wel

_{Stom toevallig: hij bleek vroeger bij mij op school te hebben gezeten, hij heeft zelfs nog les gehad van mijn moeder}