LIT Literatuur, Taal en Kunst
Boekbesprekingen, vragen over schrijvers, je favoriete theaterstuk, de mooiste schilderijen of de beste musea. Een must voor alle liefhebbers van kunst, boeken, theater en taal.
Het is wel een beetje ambitieus, jaquote:Op vrijdag 16 oktober 2009 06:07 schreef p-etr-a het volgende:
Wat een ambitieus project. Dit topic heeft een onverwachte wending gekregen; leuk!
Maar ik heb op een bepaalde manier vertrouwen gekregen door hier destijds een boek te schrijven. Ik weet nu dat het niet onmogelijk is om bijna dagelijks iets te maken (of te voltooien), want ik heb eerder op die manier gewerkt. En wat ik vooral heb geleerd van dat project, is dat een roman moet blijven 'stromen', om het zo maar te zeggen. Als ik het verhaal wegleg en vergeet, al is het maar een week, kan ik de draad bijna niet meer oppakken. Daarom lukte het me ook niet om het recenseren te combineren met schrijven; ik moest me steeds verdiepen in ándere verhalen, ándere ideeën, ándere personages, en op een bepaalde manier was daarna de magie van mijn eigen verhaal weg. Juist het begin vind ik heel moeilijk: durven geloven in je eigen verhaal. Het ontglipt mij steeds, als ik niet middenin dat verhaal blijft zitten.Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?quote:Ik houd je in de gaten en hoop dat je hier af en toe je ervaringen blijft posten, al is het maar hoe het gaat met het productie draaien, want ik wil ook zo rond januari de eerste versie van een nieuw manuscript af hebben en zit nu op 25000 woorden.
Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Hoe schrijf je in godsnaam 10.000 woorden per dag?!
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 09:01 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
Het is wel een beetje ambitieus, ja
En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?quote:Nou ja, we zullen zien. (Misschien is het gewoon niet zo'n sterk verhaal, dat kan natuurlijk ook. En daar kom ik dan vanzelf wel een keer achter).
Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.quote:En heb je dat helemaal op eigen kracht gedaan, zonder hulp/steun/aanmoediging van buitenaf? Dat lijkt me wel moeilijk. En hoeveel woorden wil je in januari hebben geschreven?
Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.quote:Wat dat productie draaien betreft: ik ben ook zeer benieuwd. Ik denk dat het niet alleen voor elke persoon anders werkt, ik denk dat het ook voor elk boek anders werkt. Een tijdje geleden was ik op een boekpresentatie van iemand die een - heel succesvolle, bleek later - roman had geschreven, en hij beweerde dat hij de eerste versie met een snelheid van 10.000 woorden per dag binnen twee weken had opgeschreven. Als het al waar is, lijkt me dat een typisch geval van geestelijke nood
Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Ik heb wel de financiële luxe om me alleen daarop te richten, dat is al heel wat, maar ik heb 3 kinderen... schrijven tussen 9 en 3 dus.quote:Op vrijdag 16 oktober 2009 23:25 schreef p-etr-a het volgende:
Heb je ook echt de luxe om je alleen daarop te kunnen richten? Ik begrijp uit je posts dat je bij het Parool in elk geval tijdelijk gestopt bent, maar hoef je ook helemaal niets anders te doen in de tussentijd?
Ik denk dat de synopsis die ik nu maak al veel duidelijk gaat maken, in zo verre dat die wordt bekeken door uitgeverijen - als zij er iets in zien, ga ik ervan uit dat dit verhaal goed genoeg is. Zien ze het niet zitten, dan gooi ik het om of ik stop ermee. Dan ga ik vast wel weer iets nieuws bedenken, maar dat zal wel even duren. Ik ben nogal langzaamquote:En dan? Accepteer je het verlies, begin je aan iets anders, denk je daar liever nu nog helemaal niet aan?
quote:Ja, zo'n beetje wel. Mijn vriend vindt het niet erg interessant. Ik weet mezelf wel te motiveren, behalve als er van alles ligt om mijn hoofd bezet te houden. Deadlines, onbeantwoorde mailtjes, dat soort ruis is vreselijk.
En de telefoon
Ja, 500 woorden moet wel kunnen. Het probleem is alleen dat je elke dag 500 woorden moet schrijven, en ik heb wel vaak dagen die net anders lopen dan gepland. Dus ik moet mezelf ook nog een strikt leefritme gaan opleggen.quote:Ik wil in januari ongeveer 70.000 woorden hebben. Dat is vanaf nu dus nog 45.000 en dat zijn er dan weer 500 per dag als ik uitga van half januari. Moet toch te doen zijn.
Nu ik de synopsis bijna af heb, overweeg ik toch voor een chronologisch verhaal te kiezen. Zeker in de eerste versie is dat het gemakkelijkst. Het leek me leuk om steeds te schakelen in de tijd, zodat je het idee krijgt van een soort fotocollage - dus allerlei losse scènes die zich afspelen in verschillende periodes, en die uiteindelijk het hele verhaal vertellen. Maar dat kan ik altijd nog in tweede instantie doen.quote:Je stelling dat het voor elk boek anders werkt, geloof ik. En jouw boek lijkt me niet het meest vlot schrijfbare met de sprongen en verschillende levens.
Ik weet alleen dat die roman gebaseerd was op een autobiografisch gegeven, dat maakt het snelle schrijven iets begrijpelijker. Maar dan nog is het wonderbaarlijk (en ik geloof het ook niet echt). Wat ingewikkelde schema's betreft: ik heb dat ook nooit eerder gedaan. Ik hoop dat het me gaat helpen met wat ik maar 'de lange adem' noem: het is fijn om ver vooruit te kunnen kijken. Doe jij alles uit je hoofd?quote:Ik schrijf zelf chicklit en daarvoor hoef ik niet constant met van alles rekening te houden. Ongeremd schrijven is mogelijk, want ik ben nauwelijks gebonden aan research en ook van ingewikkelde schema's is geen sprake. Waarschijnlijk (hopelijk?) geldt dat ook voor deze succesvolle schrijver. Of hij is een wondermens. Wat hij trouwens sowieso is met tienduizend woorden per dag, zelfs al zou het gaan om doktersromans. Tienduizend, allemachtig. Ik denk niet dat jij of ik of iemand dat zou moeten nastreven.
Voor wat het waard is: vanochtend heb ik de synopsis en een eerste hoofdstuk opgestuurd naar het agentschap. Ik wilde een deadline, en die kreeg ik ook 
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid
Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.
Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go ).
Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?
Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
De afgelopen week voelde een beetje als How to bluff your way into selling a novel, want als je iets moet verkopen, is bluffen toegestaan (vind ik). Toen ik vorige week maandag tijdens het 'sollicitatiegesprek ' (want daar komt het in feite op neer) met een stralende lach beweerde dat ik al een heel eind op weg was met mijn roman, sprak ik niet helemaal de waarheid
Maar ik dacht: dat loopt wel los. In werkelijkheid viel dat nog behoorlijk tegen, want de synopsis (of het proposal) moest nog uit de grond worden gestampt.Daar heb ik me de afgelopen week dus mee bezig gehouden. Het heeft me wel een mooie sprong voorwaarts opgeleverd, want de plot is rond. Het verhaal heeft een paar onvoorziene wendingen gekregen, ik ga nu een totaal ander boek schrijven dan ik oorspronkelijk van plan was, maar de basis is wel min of meer intact gebleven en ik ben erg gelukkig met het eindresultaat. Dit is een verhaal dat ik heel graag wil schrijven, dat is het belangrijkste.
Volgens mij is het een goede synopsis geworden - doortimmerd, strakgetrokken, geen speld tussen te krijgen. Nou ja: ook dat is deels natuurlijk bluf. Als argeloze lezer krijg je de indruk dat ik precies weet waar ik mee bezig ben. Inmiddels, na een week plotten en zwoegen, is dat trouwens ook het geval. Dat is dus de winst. Daar staat tegenover dat ik geen idee heb - want: niet genoeg afstand - of het ook echt zo goed is als ik zelf denk. (Ik heb mijn zwakke momenten, dan denk ik: 'Oh mijn god, deze bullshit gaat toch helemaal niemand serieus nemen?' Maar dat hoort erbij. En ik heb deze stress zelf veroorzaakt: ik wilde dat er iets op het spel zou staan, dat er een deadline zou zijn - so there you go
).Behalve de synopsis heb ik dus ook een eerste hoofdstuk gefabriceerd. Het gebeurt volgens mij zelden dat een eerste hoofdstuk ook daadwerkelijk als eerste hoofdstuk terecht komt in een boek, dus ik heb het er vooral bij gedaan om een idee te geven van de stijl en de toon. Is het goed geworden? Ja. Ben ik tevreden? Nee, want dat ben ik nooit
Zoals altijd als ik iets heb ingeleverd, wil ik vandaag nog solliciteren op een baan in de bloemenwinkel op de hoek. Om ervan af te zijn. Van de stress, van het móeten excelleren, altijd maar het beste geven, en toch die twijfel: is het goed genoeg? En: waarom ben ik hier ooit aan begonnen? Andere mensen hebben toch leuke, normale banen?Enfin.
Alles bij elkaar heb ik mezelf wel behoorlijk voor het blok gezet, realiseer ik me nu. De afgelopen week heb ik heel hard gewerkt - gisternacht heb ik nog tot 4 uur zitten schaven aan de synopsis, omdat ik veel te laat ontdekte dat de 'proef-synopsissen' (die het agentschap mij ter inspiratie en voorbeeld had gestuurd) allemaal rond de 800 woorden telden. Mijn synopsis was een stuk langer: 1400. Dus ik heb de tekst alsnog teruggebracht tot 800.
En toen heb ik de stukken vanochtend verstuurd. Ik wacht in spanning af. Wat er nu precies gaat gebeuren, hangt natuurlijk af van het eerste oordeel: bij een afwijzing is de kans verkeken, dan moet ik alsnog op eigen kracht die roman gaan schrijven (dus zonder uitgeverij die me steunt), en als ze het wel goed vinden, wordt de roman (of de synopsis) 'geveild'.
Nu ga ik wijn drinken
Tof zeg Vind het leerzaam, jouw verhaal.
Vind het leerzaam, jouw verhaal.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
inderdaad heel vet!! Maar het zou voor mij wat te professioneel zijn denk ik. Ik zou gek worden van deadline op mijn hobbyquote:Op maandag 19 oktober 2009 23:31 schreef wonderer het volgende:
Tof zeg
Mooi verhaal! En als je dit al in een week kunt bereiken, is een hele roman met een deadline ook haalbaar. Je zult de afgelopen week wel meer dan 500 woorden per dag geschreven hebben.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
De onzekerheid, het idee om iets heel anders te gaan doen - heel begrijpelijk. Maar uiteindelijk geloof ik na het lezen van dit verhaal niet dat je ooit in die bloemenzaak zou kunnen werken zonder constant verhaalideeën te krijgen en toch weer te willen schrijven. Je bent veroordeeld tot dit leven.
Wat leuk om dit terug te lezen. Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
Ben benieuwd naar de verdere ontwikkelingen...
"Atb is lief, groetjes Peri."
Ik ookquote:Op vrijdag 30 oktober 2009 23:20 schreef Steve het volgende:
Wat leuk om dit terug te lezen.
Inmiddels ben ik wel begonnen met schrijven, 1000 woorden per dag (dat is dus 4000 woorden voor 4 werkdagen, plus de 2000 woorden die ik de week ervoor al had geschreven) en het valt me niet mee. Donderdag heb ik eindeloos zitten zwoegen op een tekst die waarschijnlijk in zijn geheel de prullenbak in kan, maar goed, het is me wel gelukt om door te bijten, en dat is ook iets waard. Slechte dagen zitten er altijd tussen. Maar door die slechte dag begon ik te twijfelen aan het hele idee, met als gevolg dat ik nu opnieuw in de synopsis zit te knippen. Het dode hout moet eruit. Of zo. Maar hoe langer ik ernaar kijk, hoe meer dood hout ik zie - het wordt een hele korte synopsis
Nou ja, dit is gewoon het begin. Moeilijk. Koudwatervrees.
Het probleem is dat ik eigenlijk vier romans heb verstopt in één synopsis. Ik moest vanmiddag ineens denken aan de voormalige literair recensente van De Telegraaf van wie ik laatst een roman heb besproken; haar naam ben ik vergeten, maar daar gaat het nu niet om. Het gaat erom dat zij een overvolle, krankzinnige plot in elkaar had gedraaid die haar, als ze het slimmer had aangepakt, misschien wel drie of vier volwaardige romans had kunnen opleveren. Bovendien kwam zij aan het eind ineens nog op de proppen met een incestdrama, terwijl dat aan het boek niets meer toevoegde, simpelweg omdat de lezer zich tot dan toe – en we zaten letterlijk op de laatste pagina’s – geen seconde bewust was geweest van een mogelijke incestkwestie. Dus ja, wat is dan de schok? Je hebt in die eindfase geen tijd meer om die informatie te verwerken, je hebt er trouwens ook geen zin meer in, dat is nu eenmaal één van de wetten van de roman: het einde moet bevredigend zijn, niet verbijsterend.
Dus dat is de les die ik uit dat boek moet trekken
Ik spreek mezelf nu voortdurend toe: 'Klare lijnen, heldere opbouw, geen dood hout.'
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Het schrijven was een drama, in zo verre dat ik eerst 3 hoofdstukken had geschreven die werden goedgekeurd door het agentschap. Ik maakte er een synopsis bij, en tijdens het schrijven kwam ik erachter dat de plot anders moest. Of nou ja, ik wilde het perspectief veranderen (een andere verteller). Dus ik maakte die synopsis en dacht: 'Straks heb ik een heel groot probleem, want als deze synopsis enthousiast wordt ontvangen, hang ik aan de hoogste boom en moet ik als een gek die hoofdstukken gaan herschrijven.' Maar ik deed het toch. Ik dacht aan het boek, dat zo goed mogelijk moet worden, en niet aan de deadline die me boven het hoofd hing. Achteraf kon ik mezelf er wel om wurgen, maar dat was - jawel - achteraf gepraat, dus daar had ik weinig aan.
Eerst werd dus de synopsis verstuurd. Die is heel goed ontvangen; bijna alle aangeschreven uitgevers waren geïnteresseerd in de eerste 4 hoofdstukken.
Dat was dus goed nieuws, maar het slechte nieuws was dat ik precies 1 week de tijd had om de tekst te voltooien, en dan moest er ook nog een extra (4e) hoofdstuk uit de hoge hoed worden getoverd. In feite kwam het erop neer dat ik alles moest herschrijven (ivm de perspectiefwisseling, dus) en zodoende heb ik ongeveer dag en nacht doorgewerkt. Ik dacht op een bepaald moment: 'Ah, dus zo raken mensen verzeild in een psychose.'
Het eindersultaat was... weet ik niet. Goed. Maar niet fantastisch. Denk ik. Nee, ik had na die schrijfmanie eigenlijk geen flauw idee, maar ik heb het gewoon weggestuurd, ik wilde tenslotte graag met een deadline werken, dus ik heb me aan de afspraak gehouden. Ik was vorige week donderdag om 16:00 uur klaar, en om 16:50 zijn de 4 hoofdstukken naar de uitgeverijen verstuurd. Daarna begon het wachten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Wel ben ik heel erg blij met het netto resultaat: 12.000 woorden. Het is een serieus begin. Ik moet nog wel veel doen aan de opbouw, want het is verschrikkelijk moeilijk gebleken om een complex verhaal vanuit het niets op te starten. Normaal gesproken begin je met schrijven, en dan ga je na een half jaar eens kijken of je er een logische opbouw in kunt aanbrengen. Bij mij moest dat nu in één keer gebeuren, en dat is dan ook niet heel goed gelukt. Zo zit er tussen de 4 hoofdstukken één stuk dat eigenlijk niet thuishoort in dit deel. Ik heb het er toch maar bij gedaan, omdat het op zichzelf een geslaagd hoofdstuk is. Het was een gok. Nou ja, het was überhaupt een gok.
Toch denk ik dat het een goede beslissing is geweest, ondanks alle stress. Voor mijzelf geldt tenminste dat ik op deze manier, met het mes op de keel, harder werk dan ik ooit voor mogelijk had gehouden. Ik heb mezelf echt uit de sponningen geschreven. Ja, het moest, dus ik deed het. Als ik mezelf een jaar de tijd had gegeven om een roman te schrijven, had ik nu misschien 2000 woorden bij elkaar geschreven, en heel lekker geslapen
Maar daar denk ik nu even niet aan
Ja, het is hard werken Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.
Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
Ben benieuwd wie er uiteindelijk hapt.Sterkte met de rest. Hopelijk gaat het je niet enorm tegenstaan.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
quote:Op donderdag 10 december 2009 01:05 schreef dvr het volgende:
Het wordt waarschijnlijk een boek over een schrijfster die in recordtijd een boek schrijft. Met integraal daarin opgenomen het boek dat die schrijfster schrijft, dat overigens ook gaat over een schrijfster die in no-time een heel boek schrijft. Het boek heeft zodoende wel 100 lagen en op het laatst weet de lezer niet meer welk boek-in-een-boek hij nou eigenlijk leest, en of hij het zelf wel is die het leest of dat hij alleen leeft in de gedachten van iemand anders die dat boek aan het lezen is. De werktitel is Spiegelpaleis. Op de laatste pagina voltooien alle schrijfsters tegelijkertijd alle boeken. Literatuurwetenschappers zullen een rechtzaak aanspannen om publicatie te voorkomen, uit angst dat wie die laatste bladzij opslaat, door het papier verzwolgen wordt.
Een soort hyperwereld van Sofie!
Ja, die met de ballen in de bek.
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
Ja, die met de ballen in de bek.
Nou, het is inderdaad nogal een gok. Maar ik wil wel degelijk klaar zijn over 6 maanden, dat wil zeggen: met de eerste versie. Ik ben een ongelooflijke perfectionist, dus normaal herschrijf ik elk hoofdstuk tien keer, en dat komt de 'stroming' (van het verhaal) niet ten goede; volgens mij is het beter (voor mij, dus, en voor de voortgang van het verhaal) om mezelf te dwingen het een keer helemaal anders te doen. Mijn methode klopt niet. Dus nu probeer ik een nieuwe methode.quote:Op donderdag 10 december 2009 09:34 schreef Biancavia het volgende:
Nadine, had je niet beter eerst het verhaal verder uit kunnen werken voordat je met de uitgeverijen in zee ging?
Je legt jezelf nu wel een enorme druk op, met alleen nog maar het begin van het verhaal voltooid!
Ik zit nu zelf op de 11.000 woorden met een verhaal wat ik aan het schrijven ben, maar ik moet er niet aan denken dat iemand nu op dit punt zou zeggen van 'Ja, leuk, over 6 maanden móet het af zijn!'.
En het lullige is dat ik die methode niet in mijn eentje kan uittesten. Ik heb een stok nodig, een deadline, want dan breekt vanzelf het moment aan dat ik niet meer kán herschrijven, en ja, onder hoge druk krijg ik opeens wel voor elkaar wat me anders niet lukt: snel nieuwe hoofdstukken schrijven, beslissingen nemen, stukken weggooien, enzovoort. Het is heel leerzaam, dat sowieso. En het doel van dit hele project was: een boek schrijven op professionele wijze, dus alsof het een opdracht is. Ik denk namelijk dat het daar uiteindelijk altijd op neerkomt. Schrijven is geen hobby. Tenminste, niet als je wilt publiceren.
Wat mij de afgelopen weken is opgevallen, is dat ik nu gedwongen word om belangrijke beslissingen METEEN te nemen, niet pas over vier maanden. Daarom heb ik het vertelperspectief op de valreep nog omgegooid. Ik besefte ineens dat het verhaal veel sterker zou worden als ik voor een andere verteller koos. Tegelijk besefte ik dat die ingreep me ongeveer 100 extra schrijfuren zou opleveren, want alles moest anders - maar als je voor het blok staat, en er zitten mensen op het verhaal te wachten, dan doe je het toch. Dat is winst. Ik heb nu het gevoel dat dit verhaal al helemaal in mijn systeem zit, ik zou het bij wijze van spreken in één ruk kunnen opschrijven, zo goed heb ik er al over nagedacht: thematiek, personages, plotlijnen, ontknoping.
Makkelijk gezegd, want intussen moet ik het wel waarmaken. Er zit dan ook een opportunistische gedachte achter dit plan: ik wil graag samenwerken met de beste mensen. Daar kan het boek alleen maar beter van worden. Het is eng om mezelf voor de leeuwen te gooien, maar voor het boek is het belangrijk dat er een goede redacteur op zit, iemand die meedenkt, die verstand van zaken heeft, en die met afstand naar de tekst kijkt. Daar doe ik het voor.
En uitgeverijen werken ook op deze manier. Ik heb in mijn synopsis niet alleen moeten vermelden hoeveel pagina's het boek gaat tellen (200, heb ik ervan gemaakt), ook de verschijningsdatum staat erin: najaar 2010. Dat betekent dat het in mei klaar moet zijn (eerste versie). Daarna heb ik de zomer om het verhaal te perfectioneren. Stel dat het augustus/september klaar is, dan gaan er nog eindeloos veel correctors overheen en krijg je allemaal drukproeven, dus voor oktober/november zie ik het niet verschijnen. Dat is over een JAAR.
En dan is het natuurlijk nóg maar de vraag of het lukt. Dat weet je nooit. Maar ik weet wel dat het voor mij, met een druk leven en drie kinderen en versnipperde werkuren, een goede kans is. Bovendien is het leven toch een beetje saai... living on the edge...
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.quote:Op donderdag 4 juni 2009 12:01 schreef Nadine26 het volgende:
Zoals gezegd: het fenomeen Esther Verhoef fascineert mij. Hetzelfde geldt voor Saskia Noort, die ook precies de juiste snaar weet te raken bij honderdduizenden lezers (of lezeressen) met haar literaire thrillers.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
)En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ja inderdaad, V. ja.
Pfoei, wat een druk inderdaad.quote:Op donderdag 10 december 2009 00:16 schreef Nadine26 het volgende:
Even een update
De eerste 4 hoofdstukken van mijn boek-in-wording liggen bij een aantal uitgeverijen, en deze week beslissen zij of ze me willen spreken. Ik heb volgende week 3 afspraken, dus het gaat goed.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Ja inderdaad, V. ja.
O, grappigquote:Op donderdag 10 december 2009 12:52 schreef wallofdolls het volgende:
Hehehe,
ik herken hier veel zaken van het leven als programmeur in. Vooral dat van dat schrijven en herschrijven en weggooien en herschrijven en die schier onmogelijke deadlines.
Hoe gaat dat dan, als programmeur? Je schrijft als het ware een programma, neem ik aan, maar het schrijven is dan meer... wiskundig? Ik weet niks van programmeren, maar ik ben wel benieuwd naar zo'n proces. Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.quote:Het verhaal van hoe het boek tot stand komt vind ik nu in ieder geval zeer interessant, hoewel ik me nog steeds afvraag hoe dat literaire bereikt wordt (je hebt niet zomaar de juiste stijl om literair te zijn?)
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik herken het hoor. Heb ook wel eens een poging ondernomen om een boek van Esther Verhoef te lezen. Wat een walgelijk voorspelbaar boek. En saai. En vervelend. En veel te makkelijk lezen. Maar het stomme is, je leest het boek toch uit. Ondanks dat je je kapot zit te ergeren aan de schrijfstijl.quote:
[..]
Het fascineert mij ook. Uit nieuwsgierigheid heb ik ooit een paar pogingen ondernomen om te ontdekken wat er zo bijzonder is aan de schrijfsels van de thrillerdames, en mij kan het niet bekoren. Wellicht ligt het gewoon aan mij, maar ik vind hun schrijfstijl niet bepaald schokkend.
Sowieso vind ik de term 'literaire thriller' al jaren aan devaluatie onderhevig, zo dat al mogelijk was.
ZIjn al fijne discussies over geweest trouwens:
De 'literaire thriller' (liep uit op een flamewar
En het (korte) vervolg: [HP'tje] Ik ben dol op Literaire Thrillers
Vond "Iedere Zweed die een moordsynopsis figuurkotst op de tafel van zijn agent heeft een 'literaire thriller' geknutseld." toch wel een mooie, al zeg ik het zelf
V.
Ben benieuwd wat jij er van weet te maken Nadine!
Doe wat je niet durft.
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Geef kinderen in Madagascar kans op onderwijs. Steun Abecole
www.Facebook.com/AbecoleNL
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdravenquote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
V.
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?quote:
[..]
Ja, het is vooral de onzekerheid die de creativiteit onder druk zet. Maar ik kan die onzekerheid goed uitschakelen als de paniek maar groot genoeg is. Dan schakel ik eigenlijk alles uit, en ga ik in een soort verblinding (en een extreme alertheid) zitten werken. Dat is voor mij nou juist het wonder van de deadline. Alles valt weg. Ik heb meer last van verlammende onzekerheid als ik teveel tijd heb. Dan krijgt de twijfel ruim baan. En het grote probleem met schrijven (en vast ook met schilderen, muziek maken etc.) is dat je op een bepaald moment moet beslissen: klaar, af, dit is het. Ik kan die beslissing nooit nemen. Nooit. Dus laat ik de deadline opdraven
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik geef een verantwoordelijkheid uit handen, maar niet die over de kwaliteit. Ik vind de kwaliteit er juist op vooruit gaan als ik onder druk werk. En ik zal nooit een verhaal inleveren waarover ik nog zulke grote twijfels heb, dus in de zin van: klopt dit wel? Het moet kloppen, dat lijkt me het minste. Ik vraag me ook niet af of het juist DAAR anders moet, en als ik het me afvraag, denk ik erover na en daarna verander ik het zelf. Nee, die verantwoordelijkheid geef ik niet uit handen; ik lever geen halve puzzel in die vervolgens door anderen in elkaar mag worden gezet.quote:Op donderdag 10 december 2009 18:02 schreef wonderer het volgende:
Eigenlijk geef je de verantwoordelijkheid over de kwaliteit van je verhaal dus uit handen. De agent/uitgever bepaalt wel of het goed is en vertelt je eventueel waar de fout ligt zodat je makkelijk en gericht kan werken en niet onzeker hoeft te zijn "klopt dit wel of moet het juist DAAR anders"?
Het gaat puur om de deadline, en om het wonder dat zich daarna voltrekt. Ik moest vorige week op woensdagnacht nog beginnen aan het laatste hoofdstuk, dat de volgende middag om 4 uur klaar moest zijn. Over zo'n hoofdstuk denk ik wel al een paar dagen na, ik weet al hoe ik begin, wat er ongeveer moet gebeuren en wat er door de personages wordt gezegd. Als ik dan ga zitten om het op te schrijven, ben ik bloednerveus. Maar dat vind ik fijn, dan gaat de adrenaline stromen en vervolgens werk ik net zo lang tot het er staat. Tussendoor even slapen. Daarna verder. En dan is het klaar, en heel goed gelukt. Wat is precies het verschil met 'rustig schrijven, in je eigen tempo'? Volgens mij is het enige verschil dat je dan niet zo scherp bent, en niet zo gefocust. Ik doe er dan veel langer over. Maar voor de kwaliteit maakt het niks uit, denk ik, omdat je met schrijven toch al nooit weet waar je uitkomt. Het zijn momenten, flashes, weet ik veel - en of je dat nou onder druk en midden in de nacht doet, of op je dooie akkertje gedurende zes weken, het gaat om het netto eindresultaat. Ik wil gewoon een hoofdstuk maken. Voor mij werkt dit het beste.
Je gewoon eh, een beetje het zelfde. Je schrijft een model (dat kan je vergelijken met de synopsis). Dat model wordt goedgekeurd door mensen, tenzij je dat model schrijft in samenwerking met die mensen. Vervolgens ga je daar een programma op schrijven. Dat programma moet binnen een bepaalde tijd geschreven worden. Uiteraard hebben die mensen een net wat te strak schema om die deadline te halen. Vervolgens ga je dat programma verfijnen, want het is nog maar een prototype. Dat prototype komt vaak tot stand door nachten door te halen. Voor dat verfijnen heb je ook weer een bepaalde tijd. Daarna moet een testversie gedraaid worden en die mag pas uitgebracht worden / online komen nadat alle mogelijke problemen zijn achterhaald. Dan mag het als je mazzel hebt uitgebracht worden.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:57 schreef Nadine26 het volgende:
[..]
O, grappig
Ik vind het proces redelijk op elkaar lijken. Meer dan welk vakgebied ook.
[..]
quote:Dat weet ik ook niet. Ik had eigenlijk gemikt op een iets minder literaire uitgeverij, of in elk geval geldt voor de uitgeverij van mijn keuze (mijn favoriet) dat ze iets commerciëler zijn, er worden bijvoorbeeld ook zeer succesvolle literaire thrillers uitgegeven, en daarnaast hebben ze ook een echt literair fonds, maar van de aangeschreven uitgeverijen hapte nou uitgerekend déze uitgeverij niet. Dus ja... hoe zoiets werkt is mij ook een raadsel. En misschien schieten ze bij die uitgeverijen ook met losse flodders; uiteindelijk weet niemand precies wat 'literatuur' is, hoe je dat definieert. Voor literatuur moet je iets meer moeite doen, als lezer. Waarom lees ik 's avonds na een lange dag wel een tijdschrift of een literaire thriller probleemloos uit, en krijg ik het niet voor elkaar om een 'literaire' roman te lezen? Dat is, voor mij, het antwoord.
(In de romans van Saskia Noort staan nooit woorden die niet afgesleten zijn. Zij kiest altijd voor het meest voor de hand liggende synoniem. Ik denk dat de spellingscontrole van de pc haar manuscripten moeiteloos leest; alle woorden zijn bekend, de tekst is, als het ware, een dikke babypap die vanzelf door de trechter glijdt, zonder brokjes of klonten. Klinkt een beetje vies, maar ik vind haar taalgebruik ook viezig. Verder vind ik Saskia Noort géén slechte schrijfster, want ze heeft een scherp oog. Ze heeft alleen geen scherpe pen. Het is allemaal opgeschreven in een lauw, voorgekauwd tijdschriftentaaltje.)
Ik vind vaak schrijvers die hun stijl jarenlang serieus ontwikkeld hebben erg kunstzinnig overkomen. Vaak zijn mensen die literatuur schrijven mensen die zelfs de meest onnozele zaken tot een briljant verhaal kunnen omvormen. Dan gaat het niet om het verhaal, maar om de stijl. Soms is het verhaal dan wel weer briljant, maar ik vind het belangrijker hóe dat dan gebracht wordt.quote:De term "literatuur" wordt in pregnantere zin het vaakst tegenover lectuur gesteld. In die betekenis zou literatuur de "hoge, elitaire" vorm en lectuur de "lage, plebejische" vorm van teksten aanduiden. Daar waar literaire auteurs vaak een boodschap op artistieke wijze willen overbrengen, zijn schrijvers van lectuur gericht op het schrijven van teksten die vooral ter ontspanning gelezen worden.
Met name het aspect tijd vind ik hierin belangrijk. Steeds doelen stellen voor wat je op het gebied van taal wilt bereiken en steeds die doelen scherper stellen. Niet per se iets moeilijks, of complex, maar de juiste woord- of zinskeuze.
Ja, vage shit. Het is met heel veel dingen zo. Dat mensen denken dat ze met minder werk net zo veel bereiken als zij die al iets bereikt hebben. Literatuur schrijf je pas na jarenlang pielen. Goede muziek maak je pas na jarenlang puzzelen, op zowel het geluid als de stijl. Goede films komen heus niet van de grond als je niet 80 uur per week er aan werkt. Etc. Etc.quote:Op donderdag 10 december 2009 13:31 schreef Verbal het volgende:
[..]
Pfoei, wat een druk inderdaad.
Ikzelf ben nu eigenlijk ook net pas begonnen aan een verhaal (een boek ga ik het pas noemen als het ooit wordt uitgegeven, zo het ooit al zal worden uitgegeven. Ben ook wel een deadline-mens (ook in mijn werk), maar zo'n druk zou mijn creativiteit ernstig onder druk zetten.
Maar hou ons op de hoogte. ik vind het dapper van je
V.
Maar uiteraard. Het verhaal van het proberen is sowieso al tof genoeg. Wat het te verkopen verhaal ook moge zijn. Ik vind nu het echt spannend begint te worden, met uitgevers en dergelijke, een uiterst interessant topic
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |