Zelf een 'literaire thriller' schrijven

Begin eens met het bedenken van een tegenstander. In vaktermen: antagonist.

quote:

Op vrijdag 5 juni 2009 02:31 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Dat gaat wel lukken, Ollie. Verder alles goed?

Nou ja, tja. Long- en prostaatkanker tegelijkertijd is wel wat veel hoor...
Maar we slaan ons er dapper doorheen, en ik ben blij dat je mijn korte zinnetje gaat opnemen in je nieuwe klapper. Toch leuk dat het een oeuvre wordt!

Literaire Thriller, de naam alleen al...

Het klinkt inmiddels als een aardig serieus plan. Ga je ook weer 'voorpublicaties' op FOK! zetten als het zover is?

Ik denk dat een technisch perfecte synopsis geen goed boek gaat vormen als het niet met enige bezieling is geschreven. Dan is het een technisch kunststukje, geen verhaal. Maar met alleen bezielig kom je ook niet ver. Dus we komen uit op de bekende gulden middenweg, het evenwicht.

Volgens mij kun je best wat open eindjes hebben, als je stijl het maar goedmaakt. Dat de lezer het je vergeeft, zeg maar. Niet dat je expres dingen moet gaan open laten, maar mocht je iets missen, denk ik niet dat dat veel problemen gaat opleveren.

quote:

Op donderdag 11 juni 2009 11:59 schreef Nadine26 het volgende:
Als het lukt, ga ik zeker voorpubliceren. Ik heb geen redacteur - ik kan alle adviezen en commentaar goed gebruiken. Bij mijn vorige project, Dagboek van een kindermeisje, hielpen de reacties me vooral bij het bepalen van het tempo. En tempo is in dit verhaal heel belangrijk, denk ik.

Dat treft, ik zie wel iets in een baan als redacteur. Kom maar eens door met een eerste hoofdstuk, dan haal ik de rode pen tevoorschijn

Je vorige boek heb ik gelezen. Hier en in boekvorm. Goed geschreven, vermakelijk en bij vlagen ook triest. Maar de dagboekvorm, daar kom je idd geen tweede keer mee weg. Tijd voor iets nieuws, dus. Een echte thriller Ik zou zeggen: plankgas met dat boek.

Interessant, tvp voor een nuchter moment.

quote:

Op donderdag 11 juni 2009 11:59 schreef Nadine26 het volgende:
Ik heb geen redacteur - ik kan alle adviezen en commentaar goed gebruiken.

Je had met het vorige boek toch wel een redacteur? Wat is daarmee gebeurd... burn out? En hoe gaat 't met de synopsis? * trommelt met vingers op tafel *

Weet je al wat Het Geheim is? Of is dat voor jou ook nog een vraag?

Ik neem aan dat Maria eigenlijk een andere vader heeft? Of dat Claire stiekem een onwettige dochter is die ze tijdens een jaar 'rondreizen' heeft gekregen?

Overigens zou zo'n strakke aanpak ook wel wat voor mij zijn. De discipline dwingt je te werken.

Ik weet alleen niet of ik die discipline wel zou hebben.

Dat ze zelf niets herschrijft, betekent niet dat haar redacteur óók niets hoeft te doen...

Of het komt gewoon omdat ze inderdaad zo'n strakke synopsis maakt en - zoals je zelf al zei - alleen efficiënte zinnen schrijft.

Overigens heb ik afgelopen week een thriller gelezen waar wel hier en daar 'mooie' alinea's in voorkwamen, maar die vond ik maar irritant. Ik dwaalde ook elke keer af. Zodra er weer actie in het verhaal kwam, was ik weer geboeid. Mijn verwachtingen zijn kennelijk anders bij thrillers dan bij literatuur.

Maria, Ada en Claire. Perfecte doorzonthrillernamen.
Mijn schoonzus vreet dat soort boeken en ik krijg ze dus ook regelmatig mee. "Dit moet je echt lezen! Geweldig boek!"
Het is vermakelijke maandagmiddag-literatuur voor als je met je weekendkater een dagje spijbelt van je werk. Als je na het ontbijt met een pot thee op het terras gaat zitten kan je zo'n boekje precies uit lezen voor de piepers klaar zijn. Klokslag zes uur uiteraard.

quote:

Op donderdag 4 juni 2009 13:23 schreef Nadine26 het volgende:
Oké, aangezien ik in een opwelling heb bedacht dat het leuk is om een doorzon-thriller te schrijven, moet ik eerst bij mezelf nagaan welke boeken ik als 'voorbeeld-romans' wil gebruiken. Als gezegd: ik lees zelden thrillers, ik hou niet van recht-toe recht-aan verhaaltjes die uitsluitend tot doel hebben om een verrassende ontknoping uit de hoed te toveren. De voorafgaande bladzijden moeten óók de moeite waard zijn; er is dus meer dan alleen de clou.

Toen ik net probeerde te bedenken wat ik wél goed vond aan Erken mij van Esther Verhoef, kwam ik uit op: Niks. Of nu ja, ze kan goede seksscènes schrijven. Verder nog iets? Ja, haar beschrijvingen van luxe hotels (gezien door de ogen van de diep geïmponeerde hoofdpersoon Daphne) zijn adequaat, maar ook niet meer dan dat.

Heeft iemand toevallig 'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?

De enige ijzersterke thriller die ik me zo snel kan herinneren, is A kiss before dying van Ira Levin. Meesterlijk; toen ik het een paar zomers geleden herlas, was het weer net zo spannend en verrassend als de eerste keer.

Goed, dat is te hoog gegrepen. Maar het idee om het verhaal te vertellen vanuit de dader, zonder dat iets er ook maar op wijst dat hij (in dit geval: zij) de dader is, is natuurlijk interessant. Ik citeer even uit een samenvatting:
[..]

'De verbouwing' van Saskia Noort gelezen?

inderdaad een doktersroman met een moord, vreselijk. poldertroep.

Erken mij [/i]van Esther Verhoef, meer van hetzelfde, je leest het in 2 uur door, die boeken gaan ook meteen in de doos voor de 2e hands boekenverkoop, voor de missie, wat dat ook mag zijn.
ik hoop op een beter verhaal.

Ik heb voor mijn tweede roman ook drie maanden lang elke dag (of nou ja, bijna elke dag) 1000 woorden per dag geschreven. Het is hartstikke vermoeiend, maar je hebt daarna wel de bulk waarna je kunt gaan finetunen (daar ben ik dus inmiddels ook alweer drie maanden mee bezig ). Dat is wel lekker. En zeker als je een goede synopsis hebt, kun je die woorden er echt wel uitrammelen zonder dat het productiewerk wordt.

quote:

Op donderdag 18 juni 2009 00:33 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik heb hetzelfde probleem, maar ik denk dat het minder te maken heeft met discipline en meer met de mate waarin ik mezelf al dan niet serieus neem. Als je elke dag denkt dat je 800 meesterlijke woorden moet schrijven, begin je er niet aan. Daarentegen: als je gewoon, net als die thrillerschrijfster met de vlieguren en het straffe werktempo, besluit om in elk geval DIE opdracht te vervullen, heb je na 5 maanden inderdaad een boek geschreven. Misschien een slecht boek, dat is goed mogelijk. Maar ik schrijf in 5 maanden liever een slecht boek dan helemaal geen boek, en vervolgens neem ik dan nog eens 5 maanden de tijd om aan dat slechte boek te schaven.

Overigens beweerde de thrillerschrijfster dat zij nooit iets herschreef. Dat wekte mijn argwaan. Hoe kan dat nou? Ik heb nog nooit iets niet herschreven, en dan heb ik het over kleine stukjes - en zij rammelt er in één vloeiende beweging 80.000 woorden uit, zonder ooit over haar schouder te kijken?! Misschien is dat ook wel haar geheim: zij hoeft niet goed te schrijven, zij wil gewoon productie draaien. Voor mij moet het er wel tussenin liggen. Productie draaien lijkt me geweldig, maar ik moet het de volgende dag wel zonder buikpijn kunnen teruglezen

wat je zegt. Stephen King noemen ze een broodschrijver. ieder jaar een boek. ik ben er fan van, maar niet van al zijn boeken, SF boeit me niet. de rest wel,
een boek is goed als de gewone mens iets overkomt wat niet strookt met zijn of haar normale leven, daar is hij een meester in .
die polder thrilles staan daar te ver vanaf. te Goois en overdreven.

De dood ging in wit gekleed van Jim Kelly.

Ik heb hier nu trouwens naast Rendez vous van Esther Verhoeff en Nieuwe buren van Saskia Noort, jouw boek liggen.

Ze houdt een soort van dagboek bij door in ieder boek dat ze koopt voorin een stukje te schrijven over wat haar op dat moment bezig hield. Grappige gewoonte, al is het stukje in jouw boek niet echt inspirerend.

12-03-'07
Maart alweer! De tijd vliegt zo hard voorbij!
Dit weekend veel aan school gedaan en niet naar mijn vriendje gegaan!
Het gaat wel nog steeds super!

quote:

Op donderdag 18 juni 2009 01:27 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Dacht ik ook, ja Maar nu twijfel ik toch aan Claire. En eigenlijk ook aan Maria. Ik zie die mensen niet voor me, ik vind het zo moeilijk om goede namen te bedenken. En een titel Ik heb in mijn hele leven nog nooit een goede titel bedacht, ook niet voor mijn journalistieke stukken. (En ze zeggen dat een goede schrijver pas aan een boek kan beginnen als de titel vast staat. Ik ken ook iemand - serieus! - die voordat zij begint met schrijven, al een dummy maakt van het boek, met schaar en plakband. Dus met een cover, een titel, een auteursfoto achterop - en dat allemaal om het 'echt' te laten lijken. Dat vind ik wel mooi. Het is uiteindelijk allemaal lucht, dus dan kan zo'n dummy wel helpen).

Grappig. Ik bedenk de titel pas achteraf en werk tot die tijd met een werktitel (what's in a name).

Wat dacht je van Ineke, Astrid of Daniëlle. Bij dat soort namen moet ik altijd denken aan vrouwen die Douwe Egberts punten sparen.

quote:

Op donderdag 18 juni 2009 01:39 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Ik vind het knap

Geef eens wat tips, in de zin van: hoe pep je jezelf op, hoe houd je de twijfels eronder, hoe blijf je jezelf wijsmaken, elke dag weer, dat je goed bezig bent? Herlees je elke dag? En herschrijf je dan ook? Of doe je het in één golfbeweging, zonder terug te kijken?

Hmm, ik had een schrijfmaatje. Ik gooide zonder terug te lezen wat ik die dag geschreven had op de mail en kreeg het dan de dag erop, of iets later, terug met opmerkingen, die ik opspaarde tot ik mijn hoofdstuk af had (ik las ze wel, voor het geval ik ergens op doorging dat niet klopte). Dan trok ik een dag uit om ze te verwerken en ging verder met het volgende hoofdstuk. Via MSN spraken we er dan over, als ik twijfels had, een beetje brainstormen. Ik heb soms iemand nodig om tegenaan te lullen om te kijken of dingen wel kunnen.

Echt herschrijven deed ik pas toen het klaar was en ik het naar een stel proeflezers had gestuurd. Toen heb ik een hoofdstuk geschrapt en er eentje bij geschreven, en wat stukken omgegooid omdat het feitelijk niet klopte. Ik had niet echt een supersolide synopsis, ik wist alleen waar het ging eindigen en een paar grote gebeurtenissen, maar het is uiteindelijk heel anders geworden dan ik in mijn hoofd had (da's de lol van schrijven ook). Het is echter geen thriller.

Als ik eenmaal bezig ben, rammel ik er in twee uur wel 1000 woorden uit, maar mezelf ertoe zetten kostte nog wel eens moeite

Rendez vous is een grote terugblik. Het verhaal begint met de hoofdpersoon die in Frankrijk de gevangenis zit en in paniek is en zij kijkt terug op hoe ze daar gekomen is. Dat ze met haar man en twee kinderen naar Frankrijk is gegaan omdat hij zijn geluk daar wilde zoeken en zij is hem gevolgd omdat ze, zoals ze zichzelf beschrijft, een ruggegraatloze volgzame doos is zonder eigen mening. Volgde ze vroeger haar moeders aanwijzingen, nu volgt ze die van haar man.
Ze hebben een landhuis in beroerde staat gekocht waarin ze zo natuurlijk helemaal niet kunnen wonen (drama!) en besluiten om een Belgische aannemer in de arm te nemen die ze 'toevallig' tegen het lijf zijn gelopen in de supermarkt. De aannemer heeft het helemaal gemaakt in het nieuwe land en zit goed in de slappe was.
Het werk schiet aardig op en hun droom, van een hotelletje op het Franse platteland lijkt waarheid te worden.
Dan krijgt de hoofdpersoon de zomer in de bol bij het zien van al die gebronsde (of bronstige) halfnaakte klusjesmannen en begint een affaire met een van hen omdat ze ook wel eens wat voor zichzelf wil doen dan alleen maar braaf volgen. Ze maakt stiekeme afspraakjes met hem in zijn huis terwijl ze doet of ze boodschappen doet.
De aannemer helpt vaker mensen uit Nederland en België met het verbouwen van hun huizen en nu zijn bedrijf zoveel jaar bestaat geeft hij een feestje zodat die mensen elkaar ook eens kunnen ontmoeten. Daar hoort de hoofdpersoon van de andere klanten dat de aannemer een beetje dubieus is en 'twee gezichten heeft' maar als ze doorvraagt willen die mensen hier verder niets meer over zeggen. DUDUDUDUUUUUU
Op dat feestje wordt de hoofdpersoon dronken en zij en de bronstige klusjesman scheuren elkaar buiten de kleren van het lijf. De aannemer ziet dit, maakt stiekem een foto en chanteert vervolgens de hoofdpersoon hiermee.
Het blijkt hem financieel helemaal niet zo goed te gaan en hij is jaloers op al die Nederlanders die met de overwaarde van hun doorzonwoning in Frankrijk een nieuw leven op kunnen bouwen zonder schulden terwijl hij daar jaren terug krom voor moest liggen.
Zijn verleden blijkt schimmig te zijn en ook zijn werknemers zijn allemaal ex-criminelen. De hoofdpersoon begint zich erg zorgen te maken.
Het huis is inmiddels zo ver klaar dat zij hun intrek kunnen nemen en haar man maakt toekomstplannen met de aannemer voor een groot project om bungalows te bouwen en zo geld te verdienen aan huur.
De bronstige klusjesman is ineens verdwenen en ze hoort niets meer van hem. Uiteindelijk komt ze er achter dat de aannemer hem naar een klus aan de andere kant van het land heeft gestuurd.
De aannemer maakt haar wijs dat de bronstige klusjesman en hij samen het plan hebben opgezet om haar te chanteren zodat ze zich helemaal in het nauw gedreven voelt. Ze kan nergens naartoe en zal de aannemer moeten blijven betalen.
Manlief en de aannemer zijn intussen dikke vrienden aan het worden en dat bevalt de hoofdpersoon helemaal niet dus zij zegt tegen haar man dat als hij zaken gaat doen met de aannemer, zij hem zal verlaten.
Tussendoor ga je steeds even terug naar het heden, waarbij de hoofdpersoon in de gevangenis zich zorgen maakt over wat de politie allemaal weet, wat voor bewijsmateriaal er is en of haar man nu van haar affaire weet.
Uiteindelijk komt het goed tussen haar en de aannemer, hij biedt zijn excuses aan en geeft haar het geld terug. Het duurt even maar langzaamaan begint zij hem weer te vertrouwen.
De bronstige klusjesman komt ook weer terug maar zij zet een punt achter de affaire.
Er gaat een tijdje voorbij waarin alles goed lijkt te zijn gekomen maar dan vertelt de klusjesman haar dat zij al tijden geen loon meer krijgen omdat haar man de aannemer niet betaalt en zo komt ze er achter dat de aannemer geld achter houdt.
Bovendien komt de aannemer er achter dat zij een stokje heeft gestoken voor het bungalowplan. Hij bedreigt haar en verkracht haar bijna en beloofd om het de volgende keer echt te doen als zij haar man niet ompraat.

Na de aanranding door de aannemer gaat ze in paniek naar de bronstige klusjesman om uit te huilen, vertelt hem dat de aannemer geld achterhoudt en dat hij haar gechanteerd en bedreigd heeft. De klusjesman en zijn klusjesmannenvriendje worden woest en vliegen de deur uit. De hoofdpersoon blijft bezorgt achter.
Vervolgens ga je weer naar het heden en dan blijkt dat de bronstige klusjesman alle schuld op zich genomen heeft, haar beschermd heeft, alle bewijsmateriaal dat de aannemer had over de affaire vernietigd heeft en haar zo volledig vrijgepleit heeft.
En zij en haar man en kinderen leefden nog lang en gelukkig zonder ooit nog aan de bronstige klusjesman te denken.

[ Bericht 1% gewijzigd door MinderMutsig op 18-06-2009 02:26:11 ]

quote:

Op donderdag 18 juni 2009 01:42 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

Mijn boek?

Ja.
Lag klaar op het stapeltje 'moet je lezen' van mijn schoonzus.

quote:

[..]

Wie is de 'ze' die een dagboek bijhoudt en met wie het zo super ging, toen ze het las?

Mijn schoonzus dus. En ik neem aan dat ze bedoelde dat het super ging tussen haar en haar vriendje.
Maar als je een paar andere boeken bekijkt was dat nogal een dramarelatie en een paar maanden later was het uit.
Nu heeft ze met mijn broertje, wat natuurlijk veel beter is.

Spijker, meet kop Precies de reden waarom ik dat soort boeken echt niet prettig vind lezen: die zielige zeikerige vrouwtjes die gaan janken in plaats van daadkrachtig optreden.

quote:

Op vrijdag 19 juni 2009 00:48 schreef Nadine26 het volgende:
Opmerkelijk: volgens mij hebben alle heldinnen van Esther Verhoef een minderwaardigheidscomplex. Ze zitten ziek thuis vanwege een burnout, ze hebben geen zelfvertrouwen, ze geloven er niet meer in - ze zijn, kortom, zielig. En met die vrouwen willen miljoenen lezeressen zich identificeren. Zijn alle Nederlandse vrouwen zielenpoten, of vinden ze het gewoon lekker om te lezen over iemand die een nog veel grotere zielenpoot is dan zijzelf?

Dat laatste lijkt me waarschijnlijker. Hoop ik tenminste. Ik vond haar in ieder geval niet erg likeable en ik kan me niet voorstellen dat andere vrouwen dat wel vinden. Een betere ontknoping zou wat mij betreft zijn geweest dat haar man achter de affaire komt, de bronstige klusjesman haar ook figuurlijk naait en haar laat opdraaien voor de moord en iedereen nog lang en gelukkig leeft behalve dat zeikwijf.

quote:

Eén ding snap ik trouwens niet: waarom zit die hoofdfiguur in de gevangenis? (Of heb je dat in het midden gelaten om de clou niet weg te geven?)

Dat wordt in het boek een beetje in het midden gelaten omdat daar juist de spanning in zit maar we moeten geloven dat zij daar zit omdat ze verdacht is van de moord. Er worden schimmige vragen gesteld over haar portemonnee die, naar later blijkt, gevonden is op de plek van de moord (waar zij helemaal niet geweest is) en zij kan zich niet herinneren wanneer ze die voor het laatst gezien heeft. Uiteindelijk blijkt ze er meer als getuige dan als verdachte te zijn maar daar komt zij zelf pas op het laatste moment achter.
Die portemonnee heeft ze in het huis van haar vriendje verloren en hij heeft die meegenomen zodat er in zijn huis geen bewijs van de affaire is. Hij bekend vervolgens aan de politie dat hij die gestolen heeft en dat ze de boel bij de aannemer kort en klein geslagen hebben omdat ze boos waren dat ze geen loon kregen. In werkelijkheid was dat om alle bewijsmateriaal van de affaire te vernietigen. Om die reden is ook de aannemer vermoord.
Hoe die andere klusjesman in die ontknoping past was mij trouwens ook een raadsel, beetje overbodig karakter voor de ontknoping volgens mij.

quote:

Op zaterdag 6 juni 2009 13:31 schreef Nadine26 het volgende:

[..]

"Het stempel 'literair' dat veel misdaadromans opgeplakt krijgen, is een onverkwikkelijke leugen. De meeste lezers van Saskia Noort weten echt wel dat ze niet met Tolstoj op de bank zitten."

Aldus Bas Heijne in het boekenkatern van NRC Handelsblad gisteren

We zijn het dus eens. Nog een citaat: "Zoals de mode tegenwoordig krampachtige pogingen doet om voor kunst te worden aangezien, zo proberen steeds meer uitgevers hun misdaadromans het stempel 'literair' te geven, zodat de koper in de boekhandel zich niet meer hoeft te schamen."

Tja.

De droom wordt me nu toch een beetje uit handen geslagen. Een 'literaire thriller' (ook wel: doorzonthriller) is een genre op zich, en dat genre lijkt zich vooral te onderscheiden door vlakheid, herkenbaarheid bij de lezer, clichés en sjablonen.

Ik vraag het nog maar eens: Heeft iemand De verbouwing van Saskia Noort gelezen? Ik kan het wel gaan kopen, maar iets in mij komt in opstand - ik vind het zonde van mijn tijd om een roman te lezen waarvan ik eigenlijk de plot al kan voorspellen. Ik weet dat het boek gaat over een plastisch chirurge genaamd Mathilde. Zij is mooi, succesvol, rijk, moeder van een zoon en gelukkig getrouwd. Maar schijn bedriegt. Terwijl het huis van Mathilde en haar echtgenoot wordt verbouwd door een holistische aannemer - en dat vind ik dan wel weer een leuk gegeven - die de werkzaamheden laat slepen en traineren, krijgt Mathilde hulp uit onverwachtse hoek: een ex-vriendje meldt zich. En dit ex-vriendje blijkt haar mee te sleuren in een kolk van gebeurtenissen waarop zij alle grip verliest. Zoiets. Dus dat ex-vriendje zal wel een criminele achtergrond hebben, daar kun je vergif op innemen, of hij heeft zich in de nesten gewerkt en nu trekt hij Mathilde mee in zijn duistere wereld. De zoon wil ook niet deugen, geloof ik.

Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seine

Intussen brainstorm ik rustig verder... aan de over van de Seine
weggooien zonde van de tijd.

ik heb het gekocht, gelezen in knap 3 uurtjes en het gaat regelrecht naar de verkoop voor een goed doel. heel jammer, ik had meer verwacht.

Hoe staat 't leven hier? Al een thriller in de maak? Ik zit klaar met de rode pen en de opbouwende commentaren dus Nadine, kom er maar in

Wat mij altijd heeeeel erg stoort bij het lezen van thrillers is de-dader-die-het-niet-is. De man/vrouw die altijd op het juiste moment op de verkeerde plaats is, nog net niet met Het Steekwapen in de hand. De uiteindelijke redder/ster in nood. Wil je dat weglaten? Alsjeblieft?

Of waar de verdachte (die het dan niet is) dingen doet die hij eigenlijk nooit zou doen, maar nu wel zodat hij verdachte kan zijn.

Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs.

quote:

Op woensdag 1 juli 2009 19:33 schreef MissDemolition het volgende:
Ik heb er eentje geschreven (Maatschappijn). Is niet zo moeilijk. Gewoon gaan typen en dan zorgen dat het einde enigzins verband houdt met het midden en het begin. Die van mij is echter geen doktersroman niveau, maar nogal ingewikkeld, met hele lange zinnen en veel moeilijke woorden en ze gaan allemaal dood, inclusief de hoofdpersoon. Scoort inderdaad stukken minder bij het plebs.

Tof

Die thriller klinkt idd meer als een literaire thriller in zo verre dat 't verhaal erg fictief (of geconstrueerd of hoe je 't wilt noemen) overkomt, met fictief bedoel ik dat je tijdens 't lezen (en jij dus tijdens 't schrijven) in het hoofd van de verwarde hoofdpersoon zit, met alle vage/weirde/onwerkelijke ideeën die daarbij horen, klopt dat?

En eeeuh... verkoopt 't een beetje?

(Titel 'Maatschappijn' vind ik trouwens minder, beetje woordspelerig moeilijk doen, maar oké, wordt mss duidelijker als je 't boek hebt gelezen)

http://www.boekscout.nl/html/boek.asp?id=682

Als ik het voorbeeldstukje zo lees, is het "gewoon gaan typen" misschien niet zo'n goed idee. In ieder geval niet zonder er een redacteur doorheen te laten gaan. Sorry.

Simone van der Vlugt heeft onlangs haar miljoenste thriller verkocht. Dat maakt het schrijven van dit type boek toch wel leuk, lijkt me zo. Ik ben benieuwd wat je ervan bakt, Nadine!

Dit topic ga ik in de gaten houden! erg leuk! ik speel zelf ook met de gedacht om een fictieboek te schrijven, dus leuk om wat medestanders te vinden!