Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
http://lichtwerker.web-log.nl/
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Herinneringen:
Stichting Make a Memory Zij helpen je graag een mooie waardevolle herinnering te maken aan jullie kindje. Op hun website staat vermeld hoe je contact op kunt nemen.
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995-
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002-
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Pepijn: 23 februari 2004 -
5 maart 2005 (zoon van mama_van_pepijn)Joshua: 24 augustus 2004 -
24 augustus 2004 (zoon van maffemuts)Stan: 28 oktober 2005 -
20 december 2005 (zoon van irule25)Esmée: 1 mei 2003 - [
20 februari 2006 (dochter van humpeltje)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 6 september 2004 -
9 juni 2006 (zoon van _Bar_ & SoaringCondor)Estee: 4 april 2006 -
6 april 2006 (dochter van dayves)Ayden: 08 januari 2008-
08 januari 2008 (zoon van Tan)Yoeri: 31 december 2008 -
28 december 2008 (zoon van maffemuts)Jeff: 02 januari 2009 -
02 januari 2009 (zoon van MarMar)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van Prachtige Engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
Ouders van Prachtige Engeltjes (5)
Ouders van Prachtige Engeltjes (6)
Ouders van Prachtige Engeltjes (7)
Ouders van Prachtige Engeltjes (8)
Ouders van Prachtige Engeltjes (9)
Ouders van Prachtige Engeltjes (10)
Ouders van Prachtige Engeltjes (11)
Ouders van Prachtige Engeltjes (12)
Ouders van Prachtige Engeltjes (13)
Ouders van Prachtige Engeltjes (14)
Ik wil eigenlijk heel graag maffemuts een knuffel geven.
[ Bericht 6% gewijzigd door BE op 03-01-2009 22:27:27 ]
quote:Voor de mensen die het nodig vinden om de discussie uit het vorige topic verder te voeren, gaarne in het mod-topic, hier worden alle posts die daarover verwijderd.Op zaterdag 3 januari 2009 13:43 schreef MarMar het volgende:
Ik heb deze post al in "mijn eigen" topic gezet bij lif... maar het past hier beter...
Oudjaarsdag ging ik naar de huisarts.. zoals hier boven al gemeld..
Eenmaal bij de huisarts was het beleid vooralsnog die hormoonkuur, maar ik vertrouwde het niet.
Dan toch maar verder onderzocht en ik bleek zwanger..
Meteen doorgestuurd via SEH het ziekenhuis in, want het leek erop dat het aan het misgaan was.
Eenmaal in het ziekenhuis leek alles goed, we zagen een springlevend kindje op de echo van al 18 weken en 5 dagen, grote schok maar wat waren we blij!
En ik.. een verklaring voor alle rare kwalen van de afgelopen maanden?
Gewoon Pfeiffer en daarna zwangerschapskwalen? Dan zou de wereld er opeens zo mooi uit gaan zien, ik mijn gezondheid misschien wel weer terug en een kindje op de koop toe!
Helaas, het heeft niet zo mogen zijn..
Weer thuis ging het wel heel erg vloeien, dus heb ik direct het ziekenhuis weer gebeld en moest ik meteen weer komen. De echo was nogsteeds goed, maar het vloeien was wel erg extreem en ik moest blijven.
Later op de avond krampen en meteen medicatie gekregen om de weeën af te remmen wat hielp en de rest van de nacht vrij goed doorgekomen.
De volgende dag leek het rustig, ik moest alleen opgenomen blijven en bedrust houden zolang ik nog vloeide, verder leek het allemaal goed te komen.
Die avond begonnen de krampen weer en sloegen vrij snel om in echte weeën.. meteen weer weeënremmer gekregen, maar ondanks dat de hele nacht weeën gehad. In de ochtend zakte het dan eindelijk weer af, de echo er weer bij gehad.. en er leek toch nogsteeds een hele grote kans dat het goed zou komen... al voelde ik ergens zelf van niet.
Na een paar uurtjes slapen begon het weer opnieuw.. dit keer was er geen keren of houden meer aan..
Gisteravond om kwart voor acht ben ik bevallen van een zoontje, Jeff...
Hij heeft nog een uurtje geleefd in onze armen...
[ afbeelding ]
De handjes en voetjes van ons zoontje...
De afbeelding nog even helemaal..
quote:Op zaterdag 3 januari 2009 22:19 schreef Brighteyes het volgende:
In het vorige topic postte MarMar haar verdrietige verhaal:
[..]
Voor de mensen die het nodig vinden om de discussie uit het vorige topic verder te voeren, gaarne in het mod-topic, hier worden alle posts die daarover verwijderd.
eindelijk.MarMar;
voor jouw & heel veel sterkte 
quote:Mooie kaartOp zaterdag 3 januari 2009 22:20 schreef MarMar het volgende:
[ afbeelding ]
De afbeelding nog even helemaal..
sterkte Lief dat de afdeling die kaart voor je heeft gemaakt.MaffeMuts
quote:Op zaterdag 3 januari 2009 22:42 schreef maffemuts het volgende:
hmm beleefd antwoord hoe t nu met mij gaat .. k kan alleen maar zeggen t bestaat uit drie letters t begint met K en eindigd op T .. t dringt telkens meer en meer door...
en dan vraag ik me af, hoe het met je gaat, terwijl ik het antwoord eigenlijk wel weet.
maar je komt zo sterk over, zo krachtig, terwijl dat misschien alleen de buitenkant is, de verpakking voor die enorme berg verdriet.
Na alle hectiek kan nu eea wat meer tot je doordringen. Het is ook ontzettend kut. waarbij kut een zwaar understatement is. Jij had gewoon nog volop zwanger moeten zijn....
En Tan..... Hoe gaat het met jou, nu Aydens eerste verjaardag nadert?
quote:
hmm beleefd antwoord hoe t nu met mij gaat .. k kan alleen maar zeggen t bestaat uit drie letters t begint met K en eindigd op T .. t dringt telkens meer en meer door...
Is de uitvaart al geweest? Of is Yoeri nog bij jullie thuis?
MarMar, jij ook sterkte.
Wat moeilijk voor jullie!quote:Dinsdag 14:00Op zaterdag 3 januari 2009 22:54 schreef Brighteyes het volgende:
maffemuts
Is de uitvaart al geweest? Of is Yoeri nog bij jullie thuis?
quote:Maffemuts
Een hele dikke knuffel vanuit hier. Ik denk zoveel aan jullie...Voor wie ze graag wil zien en meeleeft, pm me maar voor het linkje.
MarMar en Maffe, heel veel sterkte de komende periode.
Ik kan me zelf niet eens voorstellen hoe ik me moet voelen...
Op sommige momenten praat ik er gewoon over en dan opeens besef ik dat het over mij gaat, over ons en dat het allemaal echt zo gegaan is..
Denk dat iedereen die zoiets meemaakt dat wel heeft.. het is zo fucking moeilijk om te bevatten.
quote:Dat gevoel kan ik wel begrijpen. Nog steeds als ik over Thijmen praat en wat er is gebeurd krijg ik precies hetzelfde gevoel. Ohja.. het gaat over mij/ons. Alleen is het besef daarna wat minder pijnlijk dan bij jou.Op zondag 4 januari 2009 10:08 schreef MarMar het volgende:
@Miffy
Ik kan me zelf niet eens voorstellen hoe ik me moet voelen...
Op sommige momenten praat ik er gewoon over en dan opeens besef ik dat het over mij gaat, over ons en dat het allemaal echt zo gegaan is..
Denk dat iedereen die zoiets meemaakt dat wel heeft.. het is zo fucking moeilijk om te bevatten.
quote:Hier dezelfde vraag?
En aan de andere kant vind ik het heel eng dat er mensen zijn die blijkbaar behoefte hebben om die foto's te zien. Foto's van een kindje wat niet van iemand is die emotioneel heel dicht bij je staat, want dan zou ik me er iets bij kunnen indenken. Maar foto's van een levenloos kindje van iemand op een forum. Wat is de toegevoegde waarde daar nu van, om daar naar te koekeloeren? Ik vind het steeds zieker worden eigenlijk.
Sorry Mar, als ik je hiermee voor het hoofd stoot, maar ik weet niet hoe ik het anders moet brengen.
Maffemuts, ik wil je gewoon even laten weten dat ik aan jullie denk, en jullie alle sterkte toe wens.
Jeff is mijn zoon, en ja, hij heeft maar kort geleefd, maar het is en blijft mijn zoon.
Mijn zoon die ik de hele wereld wel wil laten zien omdat ik ondanks het verlies ontzettend trots op mijn kleine mooie mannetje ben, zoals elke moeder dat is op haar kind.
Ook Jeff was een mooiste kindje van de hele wereld!
quote:Ik kan me hier eigenlijk wel in vinden... Als mensen het willen zien dan kan MarMar trots haar zoon laten zien. Als mensen het niet willen zien dan hoeft het niet.Op zondag 4 januari 2009 12:56 schreef MarMar het volgende:
Waarom wil je iets rationaliseren wat niet te rationaliseren valt Vivi?
Jeff is mijn zoon, en ja, hij heeft maar kort geleefd, maar het is en blijft mijn zoon.
Mijn zoon die ik de hele wereld wel wil laten zien omdat ik ondanks het verlies ontzettend trots op mijn kleine mooie mannetje ben, zoals elke moeder dat is op haar kind.
Ook Jeff was een mooiste kindje van de hele wereld!
quote:Dat ontken ik toch ook nietOp zondag 4 januari 2009 12:56 schreef MarMar het volgende:
Waarom wil je iets rationaliseren wat niet te rationaliseren valt Vivi?
Jeff is mijn zoon, en ja, hij heeft maar kort geleefd, maar het is en blijft mijn zoon.
Mijn zoon die ik de hele wereld wel wil laten zien omdat ik ondanks het verlies ontzettend trots op mijn kleine mooie mannetje ben, zoals elke moeder dat is op haar kind.
Ook Jeff was een mooiste kindje van de hele wereld!
.Ik zou er zelf anders mee omgaan, that's all.
quote:Google?Op zondag 4 januari 2009 13:08 schreef Ticootje het volgende:
ik ben gewoon nieuwschierig naar hoe groot een kindje van 18 weken is. Een frummeltje..
quote:Hoe weet je dat zo zeker?Op zondag 4 januari 2009 13:15 schreef Vivi het volgende:
[..]
Dat ontken ik toch ook niet
Ik zou er zelf anders mee omgaan, that's all.
quote:Ik denk dat dat iets is wat je pas daadwerkelijk kan zeggen als het je overkomt. Ik kan nu ook wel heel hard gaan roepen dat ik het niet zou doen, maar geen idee hoe ik dan reageer...Op zondag 4 januari 2009 13:15 schreef Vivi het volgende:
Ik zou er zelf anders mee omgaan, that's all.
quote:Ik kan me heel goed voorstellen dat je die foto's deelt me je geliefden, en je vrienden. Maar ik zou dat soort foto's niet naar wildvreemden toesturen. Daar vind ik zoiets veel te "teer" voor. Maar zoals ik al zei, dat is mijn mening en iedereen moet doen wat voor hem/haar goed voeltOp zondag 4 januari 2009 13:16 schreef Ireth het volgende:
[..]
Ik denk dat dat iets is wat je pas daadwerkelijk kan zeggen als het je overkomt. Ik kan nu ook wel heel hard gaan roepen dat ik het niet zou doen, maar geen idee hoe ik dan reageer...
.Maar waar ik het meeste moeite mee heb is het begrijpen van de mensen die ernaar willen kijken zonder verder een emotionele binding met het kindje te hebben.
Godsamme, oer moedergevoel, het is MIJN ZOON! Mijn kleine mooie lieve mannetje.
En ja, dan wil je fotos en dan wil je laten zien hoe mooi je mannetje was...
En idd, dit is iets wat je van te voren honderd keer kan bedenken maar echt niet te beredeneren valt, niet als je het meemaakt en al helemaal niet als je het niet meegemaakt hebt.
Laat mensen nou gewoon in hun waarde en hun eigen ideeën hebben net als jij die hebt.
Jouw manier werkt voor jou, maar niet noodzakelijkerwijs voor iedereen, simpelweg omdat jij jij bent en een ander niet!
Besides, als je al lang in dit topic rondhangt weet je dat ik niet de enige ben die hier op deze manier mee om wil gaan.
.quote:Op zondag 4 januari 2009 13:20 schreef MarMar het volgende:
Godsamme, oer moedergevoel, het is MIJN ZOON! Mijn kleine mooie lieve mannetje.
En ja, dan wil je fotos en dan wil je laten zien hoe mooi je mannetje was...
Ik snap echt dat je net als elke andere moeder trots bent op je zoontje en denk niet dat je je hier hoeft te verantwoorden voor het feit dat je foto's wil laten zien hoor. Lijkt mij in ieder geval helemaal niet vreemd.quote:Ik vind dat er geen verschil is, dat zeg ik toch ook nergens?Op zondag 4 januari 2009 13:27 schreef Ticootje het volgende:
nog even dan. Er zijn er ook een hoop die de vlindersite van Youri bekijken. Op die site staat toch ook een foto van een overleden kindje? Wat is het verschil?
Meer omdat er niemand over struikelt dat je daar ook een foto kan bewonderen. Er een hoop zijn die dat ook gedaan hebben. Maar nu marmar foto's wilt laten zien dat dat opeens raar is.
MarMar, ik wil je heel veel sterkte wensen.
quote:Ik vind persoonlijk dat er wel wat verschil zit tussen foto's van een levend kind en van een kind wat niet meer leeftOp zondag 4 januari 2009 13:37 schreef sombie het volgende:
Vivi, jij laat toch ook foto's van je kind zien op internet, aan mensen die geen emotionele binding met hem hebben?
MarMar, ik wil je heel veel sterkte wensen.
.Nogmaals, dat vind ik zoiets teers en gevoeligs dat het voor MIJ niet goed zou voelen. Ik begrijp dat ook niet waarom ik zo nodig overtuigd moet worden van het tegendeel. Iedereen moet doen wat hij of zij zelf wil in die situatie, maar ik heb mijn EIGEN gevoel erbij. Dat mag toch ook, zeker?
quote:Hmm, je begon wel erg stellig met dat je het maar raar vindOp zondag 4 januari 2009 13:40 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ik vind persoonlijk dat er wel wat verschil zit tussen foto's van een levend kind en van een kind wat niet meer leeft
Nogmaals, dat vind ik zoiets teers en gevoeligs dat het voor MIJ niet goed zou voelen. Ik begrijp dat ook niet waarom ik zo nodig overtuigd moet worden van het tegendeel. Iedereen moet doen wat hij of zij zelf wil in die situatie, maar ik heb mijn EIGEN gevoel erbij. Dat mag toch ook, zeker?
dan krijg je tegengas, dat mag toch ook zeker???Lieve Vivi, ik begrijp je best, ik zag het eerst zelf ook zo, maar met de kanttekening dat ik er niet over kon oordelen omdat ik het nooit had meegemaakt.
Je maakt echter nu twee veronderstellingen...
1) dat Jeff al overleden was op de foto's.. waar heb ik dat gezegd??? (oke, het komt nu verdomd cynisch mijn bek uit, maar dat lukt me even niet anders)
2) Het is niet zomaar een hompje vlees, het is een volmaakt mooi mannetje, erg klein, maar een mooi lief kindje!
3) Je kan niet van te voren weten hoe je zou reageren op zoiets heftigs en eerlijk, ik hoop dat je er nooit hoeft achter te komen hoe je daadwerkelijk zou reageren.
quote:En toch Vivi, neem het maar van me aan, kan je voorstellingsvermogen maar tot zover gaan en kan je het pas echt weten als je het hebt meegemaakt.Op zondag 4 januari 2009 13:47 schreef Vivi het volgende:
[..]
Nou, ik leef samen met iemand die het heeft meegemaakt dus ik kan me wel wát bij die emoties voorstellen hoor.
Stom voorbeeld misschien, maar vergelijk het eens met verliefdheid, kan je iemand die dat nooit heeft ervaren uitleggen wat het is?
Kon je zelf daadwerkelijk invoelen wat het was tot je een keer echt hartebrekend verliefd geweest was?
Snap je wat ik probeer te zeggen?
No offence intended, maar ik neem aan dat je dat wel al begrijpt.
quote:Het wordt steeds gekker hier, nu heb ik al beweerd dat het een hompje vlees wasOp zondag 4 januari 2009 13:46 schreef MarMar het volgende:
[..]
Hmm, je begon wel erg stellig met dat je het maar raar vind
Lieve Vivi, ik begrijp je best, ik zag het eerst zelf ook zo, maar met de kanttekening dat ik er niet over kon oordelen omdat ik het nooit had meegemaakt.
Je maakt echter nu twee veronderstellingen...
1) dat Jeff al overleden was op de foto's.. waar heb ik dat gezegd??? (oke, het komt nu verdomd cynisch mijn bek uit, maar dat lukt me even niet anders)
2) Het is niet zomaar een hompje vlees, het is een volmaakt mooi mannetje, erg klein, maar een mooi lief kindje!
3) Je kan niet van te voren weten hoe je zou reageren op zoiets heftigs en eerlijk, ik hoop dat je er nooit hoeft achter te komen hoe je daadwerkelijk zou reageren.
Nogmaals, ik benadruk al een paar keer dat ik het zoiets teers en gevoeligs vind dat IK er anders mee om zou gaan. Maar wat voor jou goed voelt moet je zelf weten, dat zei ik toch ook al.
quote:Meis, ik zeg niet dat jij dat gezegd hebt!Op zondag 4 januari 2009 13:49 schreef Vivi het volgende:
[..]
Het wordt steeds gekker hier, nu heb ik al beweerd dat het een hompje vlees was
Nogmaals, ik benadruk al een paar keer dat ik het zoiets teers en gevoeligs vind dat IK er anders mee om zou gaan. Maar wat voor jou goed voelt moet je zelf weten, dat zei ik toch ook al.
Lees mijn vorige post even.
quote:'Tuurlijk is het anders als het je eigen vlees en bloed is. Toch denk mijn partner er net zo over als ik, terwijl het wel ZIJN vlees en bloed is/was. Dus zo raar is mijn zienswijze ook weer niet. En, om je vergelijking met de liefde even voort te zetten, iedereen gaat weer anders om met liefdesverdrietOp zondag 4 januari 2009 13:49 schreef MarMar het volgende:
[..]
En toch Vivi, neem het maar van me aan, kan je voorstellingsvermogen maar tot zover gaan en kan je het pas echt weten als je het hebt meegemaakt.
Stom voorbeeld misschien, maar vergelijk het eens met verliefdheid, kan je iemand die dat nooit heeft ervaren uitleggen wat het is?
Kon je zelf daadwerkelijk invoelen wat het was tot je een keer echt hartebrekend verliefd geweest was?
Snap je wat ik probeer te zeggen?
No offence intended, maar ik neem aan dat je dat wel al begrijpt.
.En wmb is dit het laatste wat ik erover zeg.
Er is hier al zoveel lief en leed in dit topic, laten het we het dan niet nog erger maken dan dat het is.
quote:dat zegt ze helemaal nietOp zondag 4 januari 2009 13:49 schreef Vivi het volgende:
[..]
Het wordt steeds gekker hier, nu heb ik al beweerd dat het een hompje vlees was
MarMar, ik heb de foto's bekeken..ik schrok er van, zo klein en toch al zo jullie kindje
Sterkte met alles nu.
quote:Precies dat en ik kan me ook nog voorstellen dat het voor een papa anders is dan voor een mama, want hoe je het wend of keert, een papa is geen mama en andersom...Op zondag 4 januari 2009 13:51 schreef Vivi het volgende:
[..]
'Tuurlijk is het anders als het je eigen vlees en bloed is. Toch denk mijn partner er net zo over als ik, terwijl het wel ZIJN vlees en bloed is/was. Dus zo raar is mijn zienswijze ook weer niet. En, om je vergelijking met de liefde even voort te zetten, iedereen gaat weer anders om met liefdesverdriet
En wmb is dit het laatste wat ik erover zeg.
Nu voordat ik weer gezeik over me heen krijg (en nee viv, dat is beslist niet tegen jou gericht(
Ik vind niet dat een papa meer of minder waard is dan een mama, ik vind alleen wel dat een papa iets anders is dan een mama, als dat niet zo was, hadden mannen wel baarvaders.
Maar je zei het zelf al, het is voor een ieder anders en er is geen goed of slecht daarin, dus erover discusseren heeft al helemaal geen zin.
quote:Inderdaad. Ik vind het niet gepast een discussie te voeren over het waarom een moeder de behoefte heeft foto's van haar overleden kindje te tonen.Op zondag 4 januari 2009 13:52 schreef _Bar_ het volgende:
Meiden toch, wat maakt het nu uit wel of geen foto's van een kindje laten zien.....
Er is hier al zoveel lief en leed in dit topic, laten het we het dan niet nog erger maken dan dat het is.
quote:Nee, we hebben Jeff in het ziekenhuis gelaten voor verder onderzoek. Vanwege de hele voorgeschiedenis, maar ook omdat misschien ooit iemand anders daar nog eens wat aan heeft.Op zondag 4 januari 2009 14:09 schreef Raissa het volgende:
MarMar, misschien heb je het al gezegd en heb ik er overheen gelezen maar is Jeff nu bij jullie thuis?
We hebben op onze manier wel heel mooi afscheid genomen, hij heeft de hele nacht bij ons gelegen in een mooi mandje met het dekentje om en sochtends zijn onze moeders er nog bij geweest.
Daarna hebben we met zijn tweetjes nog even afscheid genomen tot we vonden dat het goed was.. je moet toch loslaten hoe moeilijk dat ook is en het voelde goed, voor zover dat kan.
Over een paar weken krijgen we zijn as in een urntje van het ziekenhuis, we zijn van plan om een hangertje te laten maken met een beetje as erin, zodat we het altijd een stukje bij ons kunnen dragen zonder dat dat meteen voor iedereen zichtbaar hoeft te zijn.
quote:Op zondag 4 januari 2009 15:29 schreef MarMar het volgende:
We hebben op onze manier wel heel mooi afscheid genomen, hij heeft de hele nacht bij ons gelegen in een mooi mandje met het dekentje om en sochtends zijn onze moeders er nog bij geweest.
Wat lijkt me dat moeilijk, om daarna je kindje los te moeten laten...quote:Was het ook, het liefst hield ik hem gewoon alleen maar vast, maar ik weet dat dat niet kan.Op zondag 4 januari 2009 15:31 schreef Moonah het volgende:
[..]
Het was te moeilijk geworden als hij ook nog mee was gegaan naar huis, ergens ben ik wel blij dat eigenlijk alles zich afgespeeld heeft in het ziekenhuis van begin tot einde, dan hangt thuis de herinnering niet te bitter.
sterkte voor de tijd die komen gaat
Maffe lieve meid, trek je het nog allemaal een beetje?
De oudste weet nog van niets, die was bij haar vader toen we erachter kwamen en we vonden het geen goed idee het haar te vertellen terwijl ze niet bij ons was.
Straks moet dat dus nog.. ik heb geen idee hoe, ik heb me ook voorgenomen dat niet van te voren te plannen maar gewoon op mijn gevoel af te gaan.
Ik zie er wel vreselijk tegenop, hoe vertel je dit aan een kind van negen? Ze is te oud en te wijs om haar er buiten te houden en dat voelt ook niet goed voor ons, we kunnen niet even het kaartje en de kaarsjes verstoppen en doen alsof alles oké is..
Dat deel is (uit eigen ervaring, ik ben nooit bij iets van afscheid of crematie geweest destijds) wel erg belangrijk voor je verwerking.
Ik wens je heel veel sterkte bij het vertellen en voor de tijd die nog komt
!Ik wil hem herinneren zoals ik hem in mijn armen heb gehad en zoals hij er vredig bij lag tot het laatste moment dat wij hem zagen.
We hebben hem laten gaan, we moesten hem vroeg of laat toch laten gaan.
Het beeld wat we nu hebben als laatste willen we koesteren als dierbare herinnering.
quote:Ok Mar, ik was gewoon wat bezorgd daarover
Dank je Bluezz en ja, ik weet het zeker.
Ik wil hem herinneren zoals ik hem in mijn armen heb gehad en zoals hij er vredig bij lag tot het laatste moment dat wij hem zagen.
We hebben hem laten gaan, we moesten hem vroeg of laat toch laten gaan.
Het beeld wat we nu hebben als laatste willen we koesteren als dierbare herinnering.
!Hoe voel je je trouwens? Lichamelijk?
quote:Ontzwangerend.. af en toe een krampje.. "gewoon" als een kraamvrouw, alleen van onderen veel minder last..Op zondag 4 januari 2009 15:58 schreef Bluezz het volgende:
[..]
Ok Mar, ik was gewoon wat bezorgd daarover
Hoe voel je je trouwens? Lichamelijk?
verder nog hetzelfde, de kwaaltjes zijn niet opeens als sneeuw voor de zon verdwenen, dat zal de tijd moetem uitwijzen.
Ik voel een enorme knoop in mn maag!
quote:Waar moet het dan, een nieuw topic openen? Eerlijk gezegd vond ik het niet zo 'naar' van Vivi. Want wat ik me afvraag over foto's van zo'n kleintje, en dan de mensen die het willen zien, is dat wel oprecht of nieuwsgierigheid, we weten natuurlijk best allemaal wel hoe een kindje van die zwangerschapsduur er uit ziet en anders idd google. Ik weet dat het lijntje erg dun is tussen nieuwschierig zijn en oprecht zijn, ik denk dat als ik zou vragen om de foto dat het dan uit nieuwsgierigheid is, omdat het MarMar is, die ik 'maar' zo af en toe over fok! voorbij zie schuifelen.Op zondag 4 januari 2009 14:17 schreef nummer_zoveel het volgende:
[..]
Inderdaad. Ik vind het niet gepast een discussie te voeren over het waarom een moeder de behoefte heeft foto's van haar overleden kindje te tonen.
MarMar, ik kan je in ieder geval wel oprecht sterkte wensen, wat een enorm vreemde situatie moet dit voor jullie zijn, maar het vertellen aan je kind.. zwaar.. sterkte met alles.
quote:Dat dacht ik dus ook...Op zondag 4 januari 2009 16:49 schreef moussy het volgende:
Want wat ik me afvraag over foto's van zo'n kleintje, en dan de mensen die het willen zien, is dat wel oprecht of nieuwsgierigheid, we weten natuurlijk best allemaal wel hoe een kindje van die zwangerschapsduur er uit ziet en anders idd google.
Ik kreeg echt een "ramptoerisme" gevoel bij het lezen van een "ik ben gewoon nieuwschierig naar hoe groot een kindje van 18 weken is"-post.
Om die reden een foto opvragen, nee dat gaat er bij mij echt niet in. Komt zo respectloos tegen MarMar over ook nog eens... En lijkt me een opmerking van een kind, geen volwassene. Ik zou zelf de foto's nooit online zetten of delen, net wat Vivi zegt veel te teer... maar MarMar's gevoel en uitleg kan ik bij haar dan plaatsen, als ze zegt gewoon haar kindje te willen delen als moeder.
Heel veel sterkte MarMar
Lijkt me erg moeilijk om aan je oudste te gaan vertellen.Veel inloop gehad hier afgelopen 2 dagen, en nu eindelijk tijd om even rustig te zitten en n korte samenvatting van de afgelopen dagen te geven.
Donderdag begin van de middag is Yoeri thuis gekomen vanuit het ziekenhuis.
Lief en ik hadden besloten om zowieso de 1e dag geen bezoek te ontvangen op ouders/schoonouders na, om ons zelf de kans te geven het allemaal tot ons door te laten dringen en foto's voor de fotoboeken te maken (welke niet online zullen komen overigens)
Blij dat ik was dat Yoeri thuis is, zo moeilijk is het als het "echt" tot je doordringt.
Vrijdag
Hoop inloop, veel condoleances en n hoop mormonen.
Zaterdag en Zondag
Wederom veel inloop, kraamzorg die me "compleet vergat", Grote slaaptekort want slaap kan ik bijna niet vatten.
Mn schoonouders lijken practisch wel bij ons in te wonen voor me gevoel, t beklemt terwijl ik weet dat ze er zijn voor ons, t liefst loop ik een bos in om eens heerlijk te gaan schreeuwen en gillen.. t kan alleen niet. Mn schoonmoeder belt de huisarts omdat ze me verdenkt van PND, ehm hallo stom mens.. we zijn ons kind verloren, beetje logisch dat ik down ben en me afzonder huh
Mja de huisarts komt en geeft wat slaap medicatie zodat ik weer op krachten kan komen, hij vind me op n zombie lijken.. En bedankt he !Vandaag
Vandaag hebben we t gehad met de "extreme inloop" en kunnen de mensen die niet langs gekomen zijn in de afgelopen dagen pas morgen afscheid nemen tijdens de uitvaart.
Er is slechts 1 uitzondering en dat is voor een tante die vanuit het buitenland komt en voor vandaag pas een vlucht naar Nederland heeft kunnen krijgen voor vandaag en eind van de middag aankomt, die slaapt vannacht bij mijn schoonouders. (deze tante is ook de reden dat het de 6e dag is geworden ipv de standaard 5)
Hetgeen waar ik naast verdriet veel woede en onbegrip voor heb is wederom mijn eigen ouders, niets gehoord of gezien van ze. Ze weten wat er gebeurd is aangezien mijn vriend ze 30 december heeft gebeld en alles heeft uitgelegd. Ondanks dat ik t weet, blijft het gewoon pijn doen.
Maar goed genoeg voor nu, Ik wil een ieder bedanken voor de lieve berichtjes op de vlindersite en hier op het forum natuurlijk. Ook ben ik geloof ik vergeten mensen een krachtig en gezond 2009 te wensen, dus bij deze.
Liefs en een dikke knuf
Maffe
Veel sterkte, en kracht de komende tijd
quote:Ik had het gevoel dat mijn keel werd dichtgeknepen bij dit stukje.. wat vreselijk onmenselijk dat ze niets laten horen. Ook al heb ik geen idee wat er de reden voor is, dit is afschuwelijkOp maandag 5 januari 2009 11:26 schreef maffemuts het volgende:
Hetgeen waar ik naast verdriet veel woede en onbegrip voor heb is wederom mijn eigen ouders, niets gehoord of gezien van ze. Ze weten wat er gebeurd is aangezien mijn vriend ze 30 december heeft gebeld en alles heeft uitgelegd. Ondanks dat ik t weet, blijft het gewoon pijn doen.
(en ook 
!)Lieve maffe.. ik denk aan jullie.. en brand morgen een kaarsje voor jullie kleine man!
Jullie zijn in mijn gedachten, zeker ook morgen
t blijft te kort voor je gevoel.
ga vanmiddag even naar de stad Gent en zal een kaarsje laten branden voor Thijs en voor jullie Yoeri veel sterkte weer, die laatste momenten zo samen.. ... heel veel sterkte gewenst Marmar van harte gefeliciteerd met je zoontje maar tegelijkertijd ook gecondoleerd met dit enorme verlies. Jij ook heel veel sterkte de komende tijd.
Tico ik vind het ronduit genant dat je het nog zegt ook dat het uit nieuwsGierigheid is. Zou het ten eerste nooit willen en als het dan zo nodig moet dan alvast niet op deze manier het uiten.
Ik begrijp Vivi ook wel maar MarMar kan ik ook heel goed begrijpen dus het is echt hoe je er zelf in staat.
quote:Ik ga me wel zitten schamen bij de rest van de groep.Op maandag 5 januari 2009 13:05 schreef Mibos2 het volgende:
Maffe een dikke knuffel voor jou nogmaals.
Marmar van harte gefeliciteerd met je zoontje maar tegelijkertijd ook gecondoleerd met dit enorme verlies. Jij ook heel veel sterkte de komende tijd.
Tico ik vind het ronduit genant dat je het nog zegt ook dat het uit nieuwsGierigheid is. Zou het ten eerste nooit willen en als het dan zo nodig moet dan alvast niet op deze manier het uiten.
Ik begrijp Vivi ook wel maar MarMar kan ik ook heel goed begrijpen dus het is echt hoe je er zelf in staat.
Ik heb de foto's vol bewondering bekeken. Het zijn toch foto's van een papa en mama met hun prachtige zoontje. En natuurlijk kan ik ook googlen, maar wie weet wat voor gruwelbeelden ik dan krijg. Daar zit ik dus niet op te wachten. Verder zegt MarMar ook duidelijk dat Jeff wel degelijk heeft geleefd, dus ging ik er maar vanuit dat hij op de foto's niet dood was.
Sorry als ik zo respectloos overkom, dat was helemaal niet mijn bedoeling.
Iedereen zijn manier van vragen zullen we dan maar zeggen maar ik vond het vrij bot en inderdaad respectloos tegenover MarMar. Het had vriendelijker gestaan als je gezegd had van ik wil ze wel zien als zijnde steun of meedeleven zeg maar. Maar ik kan het ook helemaal verkeerd hebben.
Maar goed weer over op het topic nu.
quote:Ik doelde meer op de groep die MarMar voor leugenaar uit hebben gemaakt.Op maandag 5 januari 2009 15:17 schreef Mibos2 het volgende:
De rest die het heeft gezien heeft het niet zo plat gezegd volgens mij dat het uit nieuwsgierigheid was dacht ik?
Iedereen zijn manier van vragen zullen we dan maar zeggen maar ik vond het vrij bot en inderdaad respectloos tegenover MarMar. Het had vriendelijker gestaan als je gezegd had van ik wil ze wel zien als zijnde steun of meedeleven zeg maar. Maar ik kan het ook helemaal verkeerd hebben.
Maar goed weer over op het topic nu.
Maar ik heb er genoeg over gezegd.
Ik weet niet, en hoef niet te weten wat er mis is tussen jouw ouders en jou, maar wat verschrikkelijk verdrietig dat ze juist bij zoiets ingrijpens het compleet af laten weten.
Fijn dat je tante wel komt. Ik hoop dat er genoeg lieve mensen zijn om jullie twee te steunen
Ik vind eigenlijk iedereen die hier maar over die discussie door blijft gaan behoorlijk respectloos, maar that's me
Ik wil iedereen hier heel veel sterkte wensen, vooral op dit moment ook MarMar en ook maffemuts en hun familie
quote:Dat ja...Op maandag 5 januari 2009 15:24 schreef senesta het volgende:
Tsjonge, gaat het nou nog steeds hier door
Ik vind eigenlijk iedereen die hier maar over die discussie door blijft gaan behoorlijk respectloos, maar that's me
Ik wil iedereen hier heel veel sterkte wensen, vooral op dit moment ook MarMar en ook maffemuts en hun familie
Laat het maar gewoon aan mij over hoe ik me moet voelen of zou voelen of denk over hoe mensen mij iets vragen over mijn kind...
Denk er maar gewoon wat van, maar het hoeft niet allemaal uitgesmeerd en uitgemeten... dit is een plek om onze engeltjes te gedenken en van ze te houden als vaders en moeders.
weet niets anders toe te voegen...Marmar, hoe ging het vertellen aan je andere kids?
Tan, ik moet ook deze dagen veel aan jou/jullie denken. Nog 3 dagen tot je eerste jaartijd...
quote:Aan de andere kant vind ik het wel weer eerlijk van Tico. En ik geloof ook niet echt dat ze het zo bedoelde, al snap ik nog steeds niet waarom mensen zoiets willen zien als het kindje niet van een dierbare is tenminste.Op maandag 5 januari 2009 15:17 schreef Mibos2 het volgende:
De rest die het heeft gezien heeft het niet zo plat gezegd volgens mij dat het uit nieuwsgierigheid was dacht ik?
Iedereen zijn manier van vragen zullen we dan maar zeggen maar ik vond het vrij bot en inderdaad respectloos tegenover MarMar. Het had vriendelijker gestaan als je gezegd had van ik wil ze wel zien als zijnde steun of meedeleven zeg maar. Maar ik kan het ook helemaal verkeerd hebben.
Maar ik snap Marmar en haar trots op haar kindje ook wel hoor, ik zou het zelf alleen anders aanpakken, niet via internet iig).
Maar bovenal wil ik haar en Maffemuts nogmaals veel sterkte wensen!
veel sterkteMila is twee, die hobbelt wel vrolijk door, hoewel gister.. zomaar uit het niets, ze kijkt me aan, ze pakt het dekentje van Jeff en begint ontzettend te huilen.
Ze weet niet precies en ze kan het niet benoemen, maar dat ze iets voelde van wat er aan de hand is was wel duidelijk.
Sannelotte zei eigenlijk meteen "mam, nu wil ik wel even weten wat er nou precies aan de hand was"
Haar vader had haar verteld dat ik in het ziekenhuis lag omdat ik ziek was (ook niet zo handig misschien...) dus ze maakte zich enorm zorgen om mij.
We hebben haar verteld dat mama een kindje in de buik had, maar dat het helaas niet groot genoeg kon groeien om te blijven leven en dat we hem toch een uurtje mochten kennen.
Ze was natuurlijk wel verdrietig, maar ze is gelukkig ook nog echt kind.
Ze wilde wel graag foto's zien, ik heb ze niet allemaal laten zien, niet de foto's waar ons verdriet zo overduidelijk op zichtbaar was.. Haar reactie "Oohhh wat een snoezig broertje!!"
Ze vind het ergens ook wel een beetje spannend en interessant, zoals dat gaat bij een kind van negen. Daar ben ik wel een beetje blij om, ze hoeft nog geen grotemensenverdriet te hebben!
Af en toe pakt ze het dekentje van Jeff en kruipt ze even bij me en dan de volgende minuut is het bij haar weer alsof er niets gebeurd is.
Al met al denk ik dat we er als gezin op onze manier wel goed mee omgaan samen.
Vanmiddag is nog iemand bij ons geweest, een uitvaartsconsulent met kindverlies als specialisatie..
Hij was vroeger leraar, heeft ooit hetzelfde meegemaakt en is daarna dit werk gaan doen vertelde hij.
Een uitvaart hebben we niet, maar hij regelt ook gedenksieraden.
We hebben een ketting met een gouden sterhangertje uitgekozen waar straks een beetje as van Jeff in komt.
Niet meteen zichtbaar voor iedereen als zijnde een gedenksieraad, maar wel altijd Jeff heel dichtbij ons.
Hij heeft voor zijn eigen kinderen ook boeken en dergelijke en zal van de week nog even langskomen om ons daar wat van uit te lenen voor onze meid en had ook een lijst met boeken op internet, die moet ik nog even opzoeken.
Dan nog een klote-aanvaring met de bureaucratie vanmiddag...
Kraamzorg komen we niet voor in aanmerking omdat dat pas geldt vanaf 24 weken zwangerschap.
Ik word dus geacht zelf temp en vochtlijsten en vloeien en krimpen van de baarmoeder in de gaten te houden, uit te rusten.. ondertussen samen met man toch voor de kids en het huishouden te zorgen en om eerlijk te zijn, dat lukt niet!
Niet als mijn man ook nog aan zichzelf wil toekomen en dat moet wel!
Thuiszorg kon ook niets doen tenzij er een aantoonbare psychische aandoening was ontstaan door deze situatie..
Thuiszorg heb ik 6 keer terug moeten bellen over de hele dag, mevrouw was net in gesprek, mevrouw was net even weg, mevrouw was met lunchpauze, mevrouw was op huisbezoek.. etc.. en laatste keer was mevrouw op huisbezoek en daarna naar huis....
Toen ik eenmaal uitsluitsel kreeg was het dus al vier uur geweest..
Ik kon dan misschien nog via de huisarts iets met maatschappelijk werk regelen zodat we toch via een omweg hulp in huis krijgen maar drie keer raden...
MORGEN!!!
Huisarts wist nog niets van het hele gebeuren, had nog niets van het ziekenhuis gehoord.. dat verklaard dan tenminste nog waarom de huisarts nog niet is geweest, dat is een kleine troost.
Morgen om elf uur moet ik terugbellen en hoor ik of en wat er eventueel geregeld kan worden.
Heel verhaal.. maar ik ben vast niet de enige die tegen dit soort kutsituaties aanloopt.
Wat die sieraden betreft, misschien voor andere mensen:
http://www.gedenksieraden.nl/
Daar staan ook adressen op voor verkooppunten in heel Nederland.
quote:Mn moeder komt wel een paar dagen, maar die heb ik ook wel al nodig buiten de praktische dingen om eigenlijk. ik weet niet of het er dan wel van komt dat ze aan het huis toekomt.Op maandag 5 januari 2009 16:53 schreef Ticootje het volgende:
Mar, wat een verhaal. Wat wordt je heerlijk van het kastje naar de muur gestuurd zo. Wat een ellende. Geen familie in de buurt die even kan inspringen in het huishouden?
Vrienden en familie, die hebben zelf ook kindjes en gezinnen en werk he, dat is geen onwil, dat gaat gewoon niet zo makkelijk allemaal.
ik vind het zo moeilijk iets te tikken hier, net zoals voor MarMar, nachtmerries zijn het, in de hoop dat je ooit een keer wakker wordt, maar helaas, je blijft er in, je draagt het voor altijd met je mee...MarMar, misschien dat de HA de controle wil doen, dat heb ik iig gevraagd. nou wonen wij op een dorp dus was het eigen wel gewoon dat de HA kwam in onze situatie. En kraamzorg, tis wat. Ik ben toen bevallen van een voldragen kindje, heeft ook geleefd, maar had recht op wel anderhalf uur x2, dat mochten ze ook houden.
quote:Lieve Maffemuts; wat zal dat veel verdriet en pijn geven dat je ouders niks laten horen.Op maandag 5 januari 2009 11:26 schreef maffemuts het volgende:
Hetgeen waar ik naast verdriet veel woede en onbegrip voor heb is wederom mijn eigen ouders, niets gehoord of gezien van ze. Ze weten wat er gebeurd is aangezien mijn vriend ze 30 december heeft gebeld en alles heeft uitgelegd. Ondanks dat ik t weet, blijft het gewoon pijn doen.
Héél veel sterkte morgen, Ik ben nu een kaars voor jullie aan het branden. Mijn gedachte zijn bij jullie.
De huisarts was hier net.
Niet degene die ik woensdag trof, het is een praktijk met twee artsen, de een vind ik ruk, de ander tof en ik trof woensdag de verkeerde net, natuurlijk!
Hij kwam meteen na zijn dienst, had het vandaag pas gehoord allemaal.
Kwam er zelf ook meteen mee dat mijn medicijngebruik nooit had gemoeten en dat niemand er rekening mee gehouden had dat dit mogelijk was, dat het anders heel anders gelopen was. Respect daarvoor, terwijl hij nou net degene was die het niet te verwijten viel.
Ik heb wel vernomen van hem dat de internist, die ik vertelde dat mijn menstruatie van de mik was en ik dacht dat het wellicht hormonaal niet in orde was, die daarop tegen mij zei dat dan ook wel even mee te nemen in het hele verhaal, geen hormoonspiegel heeft bepaald
....Terwijl mij is verteld door hem dat hij dat wel zou doen.....
Ik weet nog niet of ik dat kan vergeven, ik ga dat nu nog even in de spreekwoordelijke koelkast stoppen denk ik...
De huisarts gaat morgen achter maatschappelijk werk aan en gaat zijn best doen daarlangs toch hulp in huis te regelen.
Wel fijn dat hij uit zichzelf even kwam, ik ben benieuwd of zijn collega die ballen ook heeft... (ik denk het niet)
.MarMar, fijn dat je dochter het toch goed lijkt op te pakken.
Hopelijk kan de huisarts een en ander voor je regelen, fijn dat hij langs is geweest. Sterkte.
MarMar, hoop dat er nog iets geregeld kan worden
En wat ontzettend naar voor je dat je ouders zo of eigenlijk niet hebben gereageerd.
Ik ben morgen niet in de gelegenheid een kaarsje te branden, maar ik wil je ontzettend veel sterkte wensen. Zuig alles van Yoeri nog maar zo goed mogelijk in je op, deze avond.
MarMar, ik vind het fijn om te lezen dat jullie als gezin het goed doen. Dat is superbelangrijk, zo niet het belangrijkste! Ook prettig dat je een goed gevoel hebt bij die ene huisarts. Hopelijk lukt het hem wat hulp te regelen.
Ik heb Danyel's gezichtje destijds steeds ingesmeerd met amandelolie van Dr. Kneipp. Hierdoor bleef het huidje mooier en ging hij zo heerlijk ruiken. Het flesje heb, en koester, ik nog steeds. Zo af en toe ruik ik eraan en komen de herinneringen aan die moeilijke, maar toch ook mooie en waardevolle, momenten terug.
Doen jullie ook iets 'specifieks' waar je wellicht later nog een herinnering aan zou kunnen verbinden?
En heel akelig wat je schrijft omtrent je ouders. Ik hoop dat wij FOK!kers het gevallen gat een beetje voor je opvullen.
Heel veel sterkte, ook morgen tijdens de uitvaart!
quote:MarMar; ik hoop dat hij wat voor je kan doen, ik vind het zo droevig om te horen dat er zo weinig mogelijk is, dat hoort toch gewoon niet in deze situatie. Heel veel sterkte!Op maandag 5 januari 2009 17:41 schreef MarMar het volgende:
De huisarts gaat morgen achter maatschappelijk werk aan en gaat zijn best doen daarlangs toch hulp in huis te regelen.
Er word hier aan jullie gedacht.
T voelt zo definitief, over 5 uur is het moment van afscheid en hou je alleen nog foto's en knuffels over als tastbare herinnering.
vannacht hebben we n plukje haar afgeknipt, voet en handafdrukjes hadden we al gedaan in het ziekenhuis.
Wat er allemaal door ons heen gaat op dit moment is gewoon met geen pen te beschrijven.
Lief dat jullie een kaarsje branden
We kijken beide zo op tegen wat nog komen gaat.
Dikke knuf Maffe
. Veel sterkte vandaag en verder. Ik denk aan jullie.wat een verschrikkele dag vandaag
ook ik denk aan jullie..ilse is onder de indruk van het kaarsje, waar we vandaag veel naar gaan kijken
Vanmiddag om 2 uur wordt onze Jeff gecremeerd.. vanaf morgen mogen we zijn as ophalen.
ik wil helemaal nog niet loslaten...
quote:Jij ook, sterkteOp dinsdag 6 januari 2009 11:54 schreef MarMar het volgende:
* MarMar kreeg net telefoontje.
Vanmiddag om 2 uur wordt onze Jeff gecremeerd.. vanaf morgen mogen we zijn as ophalen.
ik wil helemaal nog niet loslaten...
.Andere kant kan ik niet wachten tot yoeri weer thuis is ook al zal dat op n andere manier zijn dan de afgelopen dagen, maar dat duurt n paar weekjes, tot die tijd veel fotos kijken, en lekker knuffelen met hetgeen ik nog wel heb.
Marmar jij ook sterkte ik lees t net pas
Maffe.We hebben vanmiddag heel stil in een kring gezeten thuis met wat dierbare vrienden en familie met mooie muziek die ik heb uitgezocht.
Morgen mogen we Jeff ophalen bij het crematorium in Heerenveen.
Hopelijk vind je ondanks de fellle pijn en het verdriet ook wat berusting Maffe
ik voel bij vlagen een hele diepe rust als ik aan Jeff denk en aan waar ik denk dat hij nu is.Ook kwam tijdens de dienst natuurlijk Joshua nog even voorbij maar bij iemand van wie ik het allerminst verwachte, namelijk mijn vriend.
Afgelopen dagen is hij erg gesloten geweest niet alleen tegenover mij maar tegenover iedereen.
Wel heb ik m zoveel mogelijk overal in betrokken, maar kan hem moeilijk "verplichten" om te praten... tis gewoon ***
Als ik daar aan denk welt een enorme woede in me op.
Het enige wat ik daar nog mee kan is proberen de betrokkenen bewust te maken van wat misging, zodat hopelijk een ander in de toekomst dit lot bespaard blijft.
Als Jeff dat dan op zijn minst kan bereiken in zijn korte leven, ben ik daar als moeder erg trots op.
Voor mezelf heeft het niet zoveel zin, wraak hoef ik niet, daar krijg ik niets mee terug.
Erkenning zoek ik wel, maar dat is voor straks, het is nu nog geen tijd om die gesprekken aan te gaan, eerst maar even wij en Jeff, de rest komt later.
Eerlijk en oneerlijk.. gemeen.. ik probeer niet in die termen te denken. Het leven doet niets bewust, zelfs niet onbewust, het gebeurt.
Waarom wij? In die zin is er denk ik geen waarom..
Ik moet mijn man er ook enorm bij trekken om het eruit te krijgen, dat is moeilijk, maar vanmiddag toen iedereen weg was hebben we stijf tegen elkaar aan heel lang gejankt en gepraat. Bij kleine beetjes komt het er wel uit en als ik hem er af en toe aan zijn oren bij moet trekken, dan doe ik dat maar he..
Hij heeft de neiging om vanalles in huis te gaan doen, koffiezegels uit de pakjes te knippen, wat hij maar voor handen krijgt om bezig te blijven.. als ik hem dan niet af en toe opvis, zie ik hem de hele dag niet even echt bij me zitten.
Ik laat hem ook wel begaan, want het is niet alleen maar weglopen het is ook deels zijn manier van ermee omgaan.
Tijd zal het leren... en iedereen "verwerkt" het op zijn of haar manier natuurlijk. tis alleen frustrerend voor n ieder die er mee te maken heeft.
Heel veel sterkte, beide dappere mama's
.Maffemuts, een hele dikke knuffel.
gegeven had MarMar, niet dus. 
Ik heb wel aan je gedacht vandaag hoor.
voor maffemuts. Wat moet het dan moeilijk zijn, om te weten dat je je laatste uren en minuten samen hebt. Ik vind het wel mooi dat Yoeri toch nog thuis is geweest.Wat gaat het snel bij jou MarMar. Eerst die mededeling dat je zwanger bent, dan een geboorte en een overlijden en ook nog zo snel al die onderzoeken en een crematie er achteraan. Dat is wel een verschrikkelijke emotionele achtbaan. En dan grotere kinderen waardoor het leven door moet gaan. Doen ze daar op school nog iets mee? Zeker voor de oudste lijkt met me een raar iets.
Heel veel sterkte toegewenst en een dikke knuffel. Ik hoop dat je steun kunt vinden met wat je schrijft, de dingen die je nog wel hebt...
MarMar; wat een achtbaanrit, zoveel tegelijk in zo'n korte tijd... Heel veel sterkte toegewenst
In elk geval weet school ervan en kunnen ze inspelen op Sanne.
We willen zelf ook niet iets geforceerd doen terwijl Sanne er vanuit zichzelf misschien heel anders mee om zou gaan. Het moet ook allemaal even bezinken.
En idd, ik schrok vanmorgen heel erg dat het opeens zo snel ging, alweer..
Morgen is het een week geleden dat we erachter kwamen dat ik zwanger was, het is niet te bevatten dat alles zich in zo'n korte tijd heeft afgespeeld.
Je hebt amper de tijd om het allemaal maar te bevatten.
Met al die aanloop en al dat geregel heb je nauwelijks tijd om te beseffen wat er gebeurd is.. ik besef het ook maar heel soms even.
Maffe en MarMar
****zooi!
Lieve maffe en marmar heel veel liefs, sterkte en steun voor nu en de komende tijd.
Ik wil iedereen toch, ondanks alle ellende en verdrietige klote momenten die ongetwijfeld nog regelmatig de kop op zullen steken, een heel mooi 2009 toewensen vol met, behalve dan de nodige tranen, heel mooie en trotse herinneringen.
MarMar das idd *** k weet er helaas zelf alles van, t lijkt hier wel de friesevlag
Andere kant weet ik dat dat allemaal verder nog werkt, ergens ook n geruststelling. Jammer dat ik alles nu door de gootsteen moet spoelen
Tan voordat ik het vergeet morgen,.
Ik wens je een goede, mooie, bewuste, zonnige, weemoedige dag toe. Ik hoop dat je morgen kunt doen wat je wilt en kunt voelen wat je nodig hebt.
Dikke kus, Jelief.
Gooi alles eruit en doe inderdaad wil je wil doen.
Na heel wat heen en weer gebel van kraamzorg naar thuiszorg naar arts naar maatsch. werk weer naar arts, weer naar thuiszorg.. eindelijk iemand die wist hoe ik het voor elkaar kon krijgen aan de lijn.
WMO..
Begin van de middag gebeld, er is meteen overleg gepleegd, brief van de huisarts daarheen laten faxen en net bericht dat ik voor vijf en een halve uur per week huishoudelijke hulp krijg voor de duur van zes weken.
Even afwachten per wanneer thuiszorg iemand beschikbaar heeft en het aanvraagformulier krijg ik nog even thuis voor de vorm, maar het wordt wel per direct in werking gezet.
Het kan dus wel helpen om vaak stampvoetend aan de lijn te hangen!!!
Ik ben hier een tijdje niet geweest en nu lees ik dit. Wat vreselijk voor jullie. Sterkte, voor wat het is.
Dat van die stuwing weet ik alles van, ik heb wel medicatie gekregen maar het hielp niet. Sterker nog, 364 dagen na dato heb ik nog steeds een overvloedige melkproductie (met lekkage en al) die eigenlijk voor mijn mannetje is bedoeld. Heel vervelend.
Voor diegene die naar morgen vragen, wij geven er onze eigen invulling aan, maar ik zie er totaal niet tegen op. 8 januari is naast zijn sterfdag óók zijn geboortedag en ik ben heel blij dat hij er is geweest, ook al was het maar zo kort. Daarom vieren wij het morgen als een verjaardag en niet als een sterfdag, maar dan zonder visite en cadeautjes. Geen drama dus - zeg ik nu - maar misschien zie ik het morgen toch in een ander daglicht.
. .Maar je kunt zulke gedachten niet afdwingen, dus wie weet zit ik morgen alsnog achter elkaar te huilen. We zien wel.
Het is denk ik niet het een óf het ander, het is er allebei.
Vorig jaar op 8 januari werd ik voor de vierde keer tante. Mijn nichtje wordt morgen 1. Ik zal nooit vergeten hoe dubbel een dag kan zijn, puur doordat ik vorig jaar huilde om 2 kindjes. Van blijdschap en van verdriet.
Ik hoop dat het een mooie dag wordt, die jullie samen beleven en waar je later met een goed gevoel aan terug denkt. en een voor Ayden.We redden ons wel hoor, iedereen is heel gewoon eronder, tot nu toe dan. Allemaal vrolijk - ik ben de enige die het er even over heeft gehad vandaag. Maar toen was het onderwerp al weer gauw van tafel en ging het over de schaatspret vanmiddag op school
Een hele, hele dikke kus.
En geniet van het 'vieren' vandaag met elkaar.
Een hele fijne dag vandaag
Ik denk aan jullie vandaag!
Ik hoop dat het afvuren van Aydens vuurpijl een mooi moment wordt
Enkele dagen geleden mocht ik kennis maken met een heel mooi engeltje. Het heeft een hele mooie, diepe indruk op me gemaakt en laat me niet los. De gedachten dat ik een blijvende herinnering heb mogen maken voor de dierbaren die achter bleven, sterkt mij enorm.
Het zijn vreemde dagen.. Vanochtend stond ik weer op met twee engeltjes in mijn gedachten. Ayden heeft vorig jaar bijna net zo'n diepe indruk op me gemaakt! Ik was hoogzwanger en heel jullie verhaal zag ik als een horror film aan me voorbij gaan. Een horror film wel met een 'Happy End', want je gaat zo prachtig met je verlies om Tan. Ik denk, hoop, dat je een voorbeeld bent voor velen.
Ik denk aan jullie!
Zojuist de taart binnen gekregen. Jessai heeft hem ontworpen, althans, hij heeft gezegd welk plaatje hij wilde, ik heb de letters erop gemaakt. Bij onze bakker kun je zo'n ontwerp e-mailen en dan maken ze er een taart mee op.
Ik vind hem erg mooi en bijzonder geworden... vooral ook omdat Jessai zo genoot van het bedenken van de taartafbeelding... hij had gewoon zín in vandaag daardoor. Dat was voor mij ook één van de grote redenen om vandaag toch een taart te doen. We gaan echt niet feestelijk zitten wezen met z'n allen, maar met zo'n mooie taart heeft vandaag toch een speciaal tintje.
Ik ben vandaag in gedachte bij jullie.
Alweer een jaar voorbij.... Heel veel sterkte vandaag,
En het zullen mijn hormonen wel zijn, maar de tranen staan in mijn ogen door je gedicht. Echt prachtig.
Schrijnend, maar we heel mooi.
Ik heb het ook, het is een prachtig, raak gedicht. Ontzettend mooi, ben blij dat ik het gelezen heb.
Ik hoop dat deze dag wordt dat jullie er van willen maken!
korte zinnen die alles zeggen.
Complimenten aan grote broer, mooie taart !!!
We waren op bijna dezelfde datum uitgerekend.
Ik zit hier nu met Maarten en jij had daar nu moeten zitten met Ayden
Ik vind het prachtig hoe jullie deze dag beleven.
Weet niet goed hoe ik alles moet zeggen.
Heel veel sterkte
En dat gedicht, kreeg ook tranen in mijn ogen ervan. Vooral die laatste zinnen.
Tan en familie veel sterkte vandaag!
Ik vind het knap hoe jullie er mee omgaan En idd een erg mooie taart ook.
Een mooie dag om jullie mooie ventje te herinneren, zijn verjaardag vandaag.
Een mooi zonnetje dat schittert op de sneeuw.
Veel liefde, vandaag voor jullie
Tan ergens "geniet"ik ervan hoe jullie deze bijzondere dag doorkomen.En waanzinnig mooi stukje heb je geschreven; wat me wel een paar traantjes geeft.
Ik heb absoluut veel bewondering voor hoe je ermee omgaat; ik vind het heel mooi; en heel dapper; weet niet of ik dat zou kunnen nu ik weet wat het moederschap inhoud.
Een jaar geleden alweer...
Ik hoop dat jullie een mooie dag hebben, veel sterkte, en dat de pijl mooi mag stralen in de lucht!
En de taart is ook helemaal geweldig.
Tan, wat een mooi gedicht
Tan.Mooi gedaan die taart.
Thuiszorg is vandaag voor het eerst langsgeweest en hoe onbelangrijk het ook lijkt, een beetje een net huis creëert toch een stukje rust.
Verder gister nog rumoerig dagje.. onpersoonlijk mailtje van vier regels van werk, met meteen alweer gedram over arbo en weer aan het werk..
Zelfs al een brief met een oproep van de arbo in de bus!!!
Gelukkig kan ik nogsteeds goed pissig worden, heb meteen erachteraan gebeld en laten weten dat ik het tamelijk ontactisch vond en dat ik toch graag even de tijd krijg om allereerst te verwerken, ten tweede lichamelijk weer een beetje op een normaal niveau te komen voordat ik ga praten over wanneer en hoe het komt met werk.
Gelukkig was degene die wat dichter bij me staat (die mail was van het "opperhoofd") een stuk begripvoller, zij heeft een persoonlijke brief geschreven echt heel lief!
Ze belde vandaag om te zeggen dat ze zich volledig wil distancieren van die brief van de arbo en die mail en dat ze blij was dat ik de kracht gehad had om er het mijne van te zeggen.
Nu hoop ik dat al het gebel en geregel en gedoe even wegblijft.
Thuiszorg loopt, oppas is geregeld, de rust komt een beetje terug in huis, maar bij vlagen komt het zo hard aan dat ik erg mijn best moet doen om me er niet in te verliezen.
.quote:Wisselend, de dagen glijden wel voorbij, maar zoals gisteravond, dan pakt de realiteit me zo dat ik er letterlijk beroerd van word.Op vrijdag 9 januari 2009 17:30 schreef Burdie het volgende:
MarMar, wat fijn dat je toch begeleiding krijgt van de thuiszorg en ook dat je op je werk ondanks die eerste mail toch ook begrip krijgt. Hoe is het nu met je?
Vandaag een week geleden, ongelovelijk.
En die taart ziet er ook heel mooi uit. Knuffel!
Sterkte met alles...
Dat laatste hebben we in overleg maar laten staan, het wordt alleen wel een traject met een andere insteek nu..
Gelukkig heeft mijn werkbegeleider er een heel ander idee over dan dat hoofd en zal ze er ook wel voor zorgen dat ik rustig de tijd krijg.
Voordat ik begin te denken aan werk moet ik maar op zijn minst weer eens in staat zijn om zelf naar de supermarkt te fietsen op zijn minst.
Dat zijn de praktische dingen..
Het verdriet begint steeds meer grip op me te krijgen, dromen over de bevalling en dan steeds vol verwachtng van een kindje en steeds gaat het mis...
Vorige week hadden we de laatste momenten met onze kleine man.
Een stuk uit ons hart gerukt zei mijn man vanmorgen..
Dat van die dromen had ik in het begin heel erg sterk, en ook nu zo rondom de bewuste datum heb ik het heel sterk. Ik zou zeggen, laat het toe. Het is kennelijk ook een stukje verwerking.
Wat je man zei is voor mij ook heel herkenbaar. Zo voelt het ook. Voor mij voelt het alsof er een stuk van mijn ziel met hem is gestorven. Het klinkt heel dramatisch, maar een stukje onbezorgdheid is weg. Ik heb best veel nare, vreemde en enerverende dingen meegemaakt in mijn leven, maar niets heeft zoveel impact als het verliezen van een kind.
Overigens is er aan de andere kant van mijn ziel ook een stukje ziel bijgekomen. De ervaring doet immers ook positieve dingen, ook al is dat nu nog moeilijk te zien.
Tien keer liever zou ik nog een keer alle ellende meemaken die ik al meegemaakt heb dan ooit weer een kindje verliezen.
En ja, de goede dingen zijn er ook, die moet je durven zien. Ze bestaan naast de pijn en het verdriet, nemen het verdriet niet weg, maar laten ruimte over voor hoop en wil om zo goed mogelijk te leven met wat we wél hebben.
En die kleine kerel van ons, maar een uurtje geleefd en zoveel teweeg gebracht.
In het ziekenhuis hebben we ons erover verwonderd hoe het goede in mensen omhoog kwam, hoe ze met ons meeleefden terwijl ze ons niet eerder hadden ontmoet, hoe ze oprecht begaan zijn en hun proffesionaliteit lieten voor wat het is om mens te zijn.
Warmte van mensen om ons heen, het besef hoe kostbaar het leven is, hoe kostbaar en dierbaar de band is binnen ons gezin maar ook met de mensen om ons heen, ik kan daar gelukkig wel dankbaar om zijn.
En ja, toelaten.. dat moet, anders verteert het je van binnenuit en verlies je oog voor alles om je heen.
Het gaat ons wel lukken, we zullen vanaf nu ons leven altijd anders ervaren, maar wel met de volle intensiteit leven.
Makkelijk is het niet om niet te verzuipen in het verdriet en de pijn, maar ik moet door en meer dan dat, ik wil door, ik wil leven voor mijn twee meiden, ook voor Jeff, hoe kort hij er ook was, zijn leventje is niet voor niets geweest, zijn leven mág niet voor niets zijn geweest.
Na alle hectiek van alles wat bij de bevalling en uitvaart n beetje n plaatsje gegeven te hebben, weer n beetje bijgeslapen te hebben is maffe weer n beetje terug in de running.
Wel gelezen hier op t forum hoor, maar kon de kracht even niet opbrengen om te posten
Ik was even behoorlijk de draad kwijt, denk dat dat komt omdat je in zo'n periode meer geleefd wordt dan dat je zelf leeft en dus als ware in een roes zit. Ik hoop dat ik nu langzamerhand de dingen van alle dag weer een beetje kan oppakken en weer kan leren genieten van de kleine dingen.
Aan alle mooie vlinder mamma's (en pappa's)
[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 12-01-2009 10:43:26 ]
De afgelopen dagen heb ik veel "hier" rondgespookt...
Aan je gedacht, aan vorig jaar... Aan de beslissingen die ik genomen heb... de verschillende samenlopen en de manieren waarop ons leven "samenloopt"
Van alles ging er door mn hoofd....
Maar op de een of andere manier leek het niet gepast om hier iets neer te zetten....
Nu wil ik je toch laten weten dat ik veel aan je en jullie mannetje denk... Niet alleen rond deze dagen, maar eigenlijk altijd wel.
Zo snel gaat alles alweer door en gelukkig maar aan de ene kant. Het gaat mij alleen stiekem wel een beetje te snel allemaal.
Waar ik overigens niet al te vrolijk meteen mijn werkgever over heb aangesproken dat ze dat fijn nog maar een tijdje uitstellen..
Half jaar niets van die lui gehoord en dan nu moet het opeens in een paar dagen..
Eerst maar eens kijken hoe het gaat met revalideren, dan krijg ik wel eens zicht op reintegreren dunkt me.
quote:MarMar;Op vrijdag 16 januari 2009 16:51 schreef MarMar het volgende:
En dan ben je twee weken verder, heeft iedereen zijn gezicht inmiddels wel laten zien en komen de eerste "gaat het nu weer?" vragen al om de hoek...
Zo snel gaat alles alweer door en gelukkig maar aan de ene kant. Het gaat mij alleen stiekem wel een beetje te snel allemaal.
Mensen "horen niet" iets te denken of het nu alweer een beetje gaat, na zoiets heftigs en zeker niet na zo'n korte tijd. Ik hoop dat je goed de tijd voor jezelf neemt! quote:Maffemuts; goed dat je de tijd genomen hebt om even bij te tanken na zo'n zware tijd. ik hoop met je mee dat je weer beetje bij beetje de dingen op kunt pakken. Ik vind je al die tijd zo sterk klinkenOp maandag 12 januari 2009 10:02 schreef maffemuts het volgende:
*maffe weer n beetje bijgekomen is*
Na alle hectiek van alles wat bij de bevalling en uitvaart n beetje n plaatsje gegeven te hebben, weer n beetje bijgeslapen te hebben is maffe weer n beetje terug in de running.
Wel gelezen hier op t forum hoor, maar kon de kracht even niet opbrengen om te posten
Ik was even behoorlijk de draad kwijt, denk dat dat komt omdat je in zo'n periode meer geleefd wordt dan dat je zelf leeft en dus als ware in een roes zit. Ik hoop dat ik nu langzamerhand de dingen van alle dag weer een beetje kan oppakken en weer kan leren genieten van de kleine dingen.
quote:Aan de andere kant, beter zo dan dat ze je behandelen alsof je lepra hebt en je links laten liggen, toch?Op vrijdag 16 januari 2009 16:51 schreef MarMar het volgende:
En dan ben je twee weken verder, heeft iedereen zijn gezicht inmiddels wel laten zien en komen de eerste "gaat het nu weer?" vragen al om de hoek...
Zo snel gaat alles alweer door en gelukkig maar aan de ene kant. Het gaat mij alleen stiekem wel een beetje te snel allemaal.
quote:Oh ja, das de andere helft idd...Op zaterdag 17 januari 2009 00:15 schreef moussy het volgende:
[..]
Aan de andere kant, beter zo dan dat ze je behandelen alsof je lepra hebt en je links laten liggen, toch?
Niets bijzonders, mensen vinden het gewoon moeilijk om met mensen om te gaan die niet vrolijk in het gareel lopen, dat is geen nieuws voor me.
Net als dooddoeners die beginnen met beter zo dan dat.... Hoe lief bedoeld ook..
Toch, als ik ik me verplaats in de anderen... ik weet zelf ook niet goed hoe ik moet reageren. Botte reacties heb ik ook gekregen, maar ik ga er vanuit dat het een beetje onmacht is. Veel mensen zijn nu eenmaal onbeholpen in dit soort situaties,maar wat ze ook zeggen, het kan altijd verkeerd vallen.
Als men vraagt 'gaat het weer een beetje', kan het lijken alsof ze voorbijlopen aan je gevoelens.
Als men je mijdt, lijken ze ongeïnteresseerd.
Als men zegt: 'ik kan me zó voorstellen hoe je je voelt', walsen ze over je persoonlijkheid heen.
Als men zegt: 'ik heb geen idee hoe je je moet voelen', hebben ze gebrek aan inlevingsvermogen.
Als men hulp aanbiedt kan het lijken of ze dat maar doen zodat ze het niet over gevoelens hoeven te hebben.
Als men geen hulp aanbiedt, voel je je in de steek gelaten.
Ik vind het niet gek dat omstanders geen flauw benul hebben hoe ze moeten reageren. Ik ga er maar vanuit dat wat ze ook doen, met de beste bedoelingen gebeurt.
quote:Op maandag 19 januari 2009 16:29 schreef Rewimo het volgende:
Tan, wat vind/vond jij zelf fijne reacties? Zijn er dingen waar je echt iets aan hebt?
quote:Wat Moussy zegt ja.Op maandag 19 januari 2009 16:56 schreef moussy het volgende:
Ik ben Tan niet, maar een praatje pot vond ik héérlijk, gewoon een lulpraatje over niets. Maar een ander kan dat weer verschrikkelijk vinden.
Ik had altijd zoiets van doe maar lekker gewoon. Even over iets anders praten vond ik inderdaad heerlijk. Maar het hing ook een beetje van de persoon af. Ik heb vriendinnen bij wie ik rustig tranen met tuiten huil als het moet en ik heb mensen om mij heen met wie een gewoon babbelpraatje even heerlijk bevrijdend is.
Overigens heb ik het meest heel ontroerende reacties gekregen. Gedichtjes, een kort verhaaltje, een anekdote, een bosje bloemen, jullie geldinzamelactie... het deed me zó goed dat er mensen aan Ayden en aan ons dachten. Het maakte mij echt niet uit dat reacties soms onbeholpen waren.
quote:Het is ook zo vreselijk persoonlijk. Wat voor de een dan weer wel een goede reactie is, is dat voor de ander niet.
Overigens, wat ik net opsomde in de reactie van 15:01 uur geldt niet voor mijzelf hoor. Ik noemde het alleen als voorbeelden, omdat het zo moeilijk is om te reageren op dusdanige wijze dat de betrokkene zich niet gepasseerd voelt.
Ik weet wel dat ik hier regelmatig lees, maa rniet veel reageer, gewoonweg omdat ik niet weet wat te zeggen. Ik lees soms reacties van anderen en dan denk ik: ja, dat zou ik ook wel hebben willen zeggen. Het zijn alleen geen dingen die ik bedenk. Ik kom niet verder dan: wat vreselijk, heel veel sterkte, ik denk aan je
En, eerlijk is eerlijk, het is net zo oprecht gemeend, ook al is het simpel.
Ik merk aan mezelf ook dat ik nu niet zo goed meer weet wat te zeggen. Het 'gewone leven' gaat weer door, de dagen gaan verder. Ik denk niet meer dagelijks aan Jeff, Youri en Ayden. Voor jullie, moeders/ouders van de Engeltjes, voelt dat natuurlijk heel anders.
Het is niet zo dat de belangstelling en het medeleven verdwijnen, zeker niet, maar, tja, hoe moet ik het zeggen, het is (voor mijn als meelever aan de zijkant) wat meer naar de achtergrond geraakt.
Wellicht ook heel logisch.
Maar niet ongeinteresseerd bedoeld.
dan maar, bij gebrek aan betere woorden...praatprogramma van Catherine keyl als thema "ouders van een overleden kind" had.
Ik kijken natuurlijk......
Ik heb me dus gewoon de pestpokke geërgerd aan 1 vrouw die erbij zat.
Die zat echt alleen maar te klagen over wat zij allemaal foute reacties had gevonden.
Ik werd gewoon kwaad op die zeikerd, want echt niemand kon goed doen in haar ogen.
En ik kon alleen maar denken, "mens prijs je gelukkig dat mensen überhaupt op je af stappen".
Ik hoor tien keer liever de meest goed bedoelde k*tste k*t opmerking, dan dat mensen me ontlopen.
Ik heb één keer een bekende een andere route in het winkelcentrum zien nemen om mij.
En das pas echt auw.
Die vrouw, op tv stoorde zich er zelfs aan als mensen haar vroegen: "hoe gaat het met je?"
"ja, hoe denk je verdomme dat het met me gaat!?
" sneerde ze op het podium.Ik dacht "hoe moeten ze dàn openen mens, hoe?!" En dat vertelde dus niet natuurlijk he!
Zelfs ik, in dezelfde situatie, had geen idee hoe je een gesprek opent met iemand die zo`n trauma heeft opgelopen.
Nog steeds geéééén idee trouwens!
Hoe anders kun je beginnen dan met: "hoe gaat het met je?" toch?
Ik kan me de frustratie wel voorstellen, maar wat moet je idd anders zeggen.
Ik heb dat trouwens ook wel met het 'dit wil je nooit meer horen-topic' hier. Daar zie je mensen aan de ene kant dingen neerzetten die voor hun blijkbaar kwetsend zijn, maar aan de andere kant walsen ze met het grootste gemak over andermans pijnpunten heen. Dat soort dingen zijn zo persoonlijk, er is gewoon geen right or wrong.
Een vriendin van me heeft een half jaar na mij een jong kindje verloren. Ze stond onlangs met een maxicosi (dat was haar nichtje, vertelde ze later) in haar armen, dus ik zeg heel onnozel: 'goh die is niet van jou'. Een fractie later realiseerde ik me hoe pijnlijk dat was. Hoe kón ik??
Tsja... floepte eruit. Gelukkig is zij net zo nuchter als ik, ze nam het me totaal niet kwalijk, kon er zelfs om lachen... Maar toch ik had er een ander vreselijk mee kunnen kwetsen.Waarom ik het van mijn werkgever niet kon hebben is omdat hij in het telefoontje zei "Tsjah, ik ken je niet zo goed dus ik hou het maar zakelijk"
Kijk, dit kan ik me prima voorstellen als je in een commercieel bedrijf oid werkt.. maar ik werk notabene bij het GGZ...
Nu weet ik dat het in de praktijk altijd anders is, maar toch vind ik dat je van iemand die al zn halve leven bij het GGZ werkt iets meer empathie zou moeten kunnen verwachten
Gewoon open vraag met hoe is het is prima, en gewoon vragen of het alweer gaat is ook niet zo erg.
Het doorgaan echter als ik te kennen geef dat ik het nog niet zo heel goed vind gaan met opsommen van kleine dingetjes die toch wel alweer beter gaan volgens hun irriteert me dan wel, zeker als dat dan ook nog eens sterk overdreven wordt.
Vast heel lief en bemoedigend bedoeld, dat geloof ik best en ik reageer dan ook altijd maar netjes (hier reageer ik wel ff af
) Het hoeft niet erger gemaakt dan het is, maar gebagetelliseer hou ik ook echt niet van.
Ook is het nog eens zo dat het niet eens per se om de bewoording gaat, maar om de echtheid ervan, inderdaad dus ook een soort van "doe maar gewoon" en niet gemaakt meelevend of gemaakt helpend met adviezen...
Nah jah, niet zomaar in wat woorden te vangen, dat is dan weer het nadeel van een forum, taal is maar een heel klein percentage van communicatie.
Toch denk ik dat jullie wel een beetje snappen wat ik bedoel.
Ook al zou je willen, je kan niet met iedereen je verdriet delen, dat gaat gewoon niet. Zoals Moonah al zegt, en terecht, voor buitenstaanders gaat het naar de achtergrond, alleen jij zal er mee moeten leren leven en dat duurt gewoon, bij de ene gaat het sneller en makkelijker dan bij de andere.
Overigens is het niet zo dat hij mijn naam alleen van papier kent ofzo. maar soit, dit is zijn beleving blijkbaar..
Wellicht verklaart het toch een heleboel van je ziektegeschiedenis die je tot nu toe gehad hebt.
Ik zou in de komende tijd wel eens met je willen spreken over de stand van zaken, hoe je die zelf ziet etc. Zodat wij op een rijtje krijgen wat mogelijkheden en onmogelijkheden zijn. Eerst zal **** **** de arbo arts je een oproep sturen voor een gesprek.
Dan vertel ik er nog even bij dat dit een reactie is op de mail waar ongeveer hetzelfde verhaal in stond als mijn eerste post in dit topic plus dat ik gedurende mijn ziekzijn de hele tijd contact heb gehad met een meerdere die wat dichterbij stond en dat deze reactie van hem dus ook nog eens volkomen uit de lucht gevallen is en hij officieel niet eens mijn contactpersoon was. Hij heeft dit ook buiten medeweten van haar om gedaan.
Daarbij heb je als je voor het GGZ werkt wel een beetje ervaring met mensen die dingen meemaken waar jij je niet altijd in kan inleven, maar waar je wel rekening met gevoelens houdt van die persoon...
Hopelijk kan ik dat nog over 20 of 30 jaar, ik ga er iig wel mijn best voor doen om daar bewust van te blijven.
Kun je hem niet terugverwijzen naar de meerdere waar jij wel contact mee hebt gehad en die meerdere ook op de hoogte stellen dat je nu van twee kanten bestookt wordt en dat dat nog teveel van het goede is?
Ze nam zelf contact met me op en wilde zich volledig distantieren van zijn reactie..
Ik blijf het belachelijk kort door de bocht vinden, zeker gezien ik koud 2 dagen thuis was uit het ziekenhuis.
Is dit niet meer iets voor [WGR] ik snap wel dat het één met het ander te maken heeft, maar bij jou loopt het natuurlijk ook al lang met het ziek zijn en zo.Bij vlagen lijkt het alsof het maar een droom was, bij vlagen komt het juist heel hard binnen.
Langzaam aan begint "het leven" weer een beetje minder ver van mn bed en minder wazig te worden.
Door alles heen is het misschien wel nog intenser geworden om te ervaren watvoor schatten van kids en lieve man in heb, daar ben ik ontzettend dankbaar voor.
Gister zijn de hangertjes met as van Jeff gebracht, voor ons een sterretje van goud en voor de kids eentje van zilver. Voelt goed om iets bij me te kunnen dragen van Jeff, iets wat niet iedereen meteen ziet voor wat het is, maar wat altijd heel dicht bij me is.
Hoe we er als gezin mee omgaan, samen met familie en vrienden om ons heen voelt ook heel goed en bijzonder in a way.
Vandaag heb ik alles uitgezocht. Bij ongeveer een kwart van de kleertjes had ik weinig tot geen herinneringen, die heb ik dan ook vrij moeiteloos weggedaan. Maar er bleef nog zoveel over; rompertjes, pyama's, sokjes, petjes, broekjes, t-shirts en truien. Uiteindelijk toch nog 8 stapeltjes, waar ik echt (nog) geen afscheid van kan nemen. Ik vraag me eigenlijk af of dat wel gezond is... het is tenslotte al bijna 3 jaar geleden!
Halverwege het sorteren kwamen de tranen, er kwamen zoveel herinneringen boven. Ik heb er wel even aan toegegeven, maar niet te lang, ik wilde er niet in blijven hangen.
Gek is dat, afgelopen nacht had ik een hele fijne droom van Danyel. Ik droom vaak dat ik, terwijl hij dus eigenlijk wel uit ons leven is, ik hem zomaar opeens ergens tegenkom. En altijd is er dan van zijn kant uit dan een enorm blijde herkenning (hij is dan nog steeds 1,5 jaar).
Het komt niet zo heel vaak voor dat ik van Danyel droom, maar de timing was wel weer bijzonder goed gekozen, zo vlak voor de opruimklus van vandaag.
Zo, dat moest ik gewoon even kwijt. Het is fijn af en toe een paar keer zijn naam te kunnen typen.
ik weet niet zo goed hoe te schrijven, maar wil zoveel zeggen...
liefs Stout
Net zoals Stout blijf ik het moeilijk vinden om te reageren. Ik schrijf nu wel fijn, maar ik begrijp wel dat dat een hele verkeerde omschrijving moet zijn voor hoe jij deze dag ervaren hebt. Maar zo komt het uiteindelijk uit jouw bericht toch bij mij naar voren.
En over die 3 jaar... er staat geen termijn voor. Als die kleertjes er over 10 jaar nog liggen, prima toch? Er is toch al zo weinig tastbaars dat er over is van de korte tijd die hij hier was.
Stout en Livelink, dat mensen die het moeilijk vinden om te reageren, toch schrijven omdat ze denken daar de ander een plezier mee te doen, vind ik iets heel moois en warms. Een soort onbaatzuchtigheid. Dat soort dingen maken de wereld mooi(er)!
Ik vind dat jullie een mooie oplossing bedacht hebben zo!
Phluphke....
Mooi dat er een plekje in de kast is voor de kleren van Danyel. En wat knap dat je 'even' kunt toegeven aan je tranen.
Het lijkt me zo verleidelijk om er helemaal in weg te zakken. Maar wellicht heb je de ervaring dat het je niet vooruit helpt. Je krijgt er je ventje immers niet mee terug. Ik denk dat het inderdaad ook niet uitmaakt hoe lang geleden het is. Het is de emotie die het doet denk ik.
Maffemuts hoe gaat het met jou?
En jouw dromen zijn ook prachtig
Dat ze een eigen plekje hebben gekregen, wat altijd "hun" plekje zal zijn, vind ik echt superfijn.
quote:Niet zo heel dapper, als je bedenkt dat ik deze aktie bijna 3 jaar voor me uit geschoven heb.Op vrijdag 30 januari 2009 20:45 schreef Sugar het volgende:
Fluf, wat ben jij toch een dappere! Heb je dat van je zoon ofzo?
Deels natuurlijk omdat we toch nog aan het heen-en-weer verhuizen waren, maar deels ook omdat ik het gewoon eng vond.
Maar o.k., als er dan toch wat dapperheid in me schuilt, dan wil ik inderdaad graag denken dat ik dat van mijn zoon heb!
Dank je wel voor deze mooie gedachte!Dan mogen zijn kleertjes toch ook best bij jullie blijven zodat je af en toe nog iets kan vastpakken als je dat wilt.
Mooi dat jullie dat zo gedaan hebben!
quote:Niet echt geweldig, slapeloosheid en 100en vragen.. maar we slaan ons er (vast) wel doorheenOp vrijdag 30 januari 2009 20:15 schreef mrien het volgende:
Wat lijken die "gewone dingen", zoals het opruimen van kleertjes en speelgoed me vreselijk moeilijk
Ik denk dat het inderdaad ook niet uitmaakt hoe lang geleden het is. Het is de emotie die het doet denk ik.
Maffemuts hoe gaat het met jou?
Phluphy er staat geen houdbaarheidsdatum op verdriet hoor
neem gewoon je tijd, en geef jezelf de kans om af en toe te huilen, het lucht echt op Ben benieuwd wat die ons te vertellen heeft en wat het in de (mogelijke) toekomst voor gevolgen heeft.
Je krijgt zoveel informatie in zo'n gesprek en volgende week krijgen we dus dan ook n kopie van alles mee zodat we het ook nog rustig doorkunnen lezen en googlen etc.
Maar het is in iedergeval iets erfelijks daardoor moeten wij nog verder onderzocht worden wie van ons de drager is en of ons dochtertje al dan niet drager is.
Spannende tijden
nou hoop ik voor je dat ze er misschien wel iets aan kunnen doen...
@pluphy, ik kan me zó voorstellen dat je dat hebt uitgesteld, ook ik vind het dapper dat je er aan bent begonnen. Ik ben erg aanhanger van de uitspraak: 'alles op zijn tijd', als je dingen forceert voelt het alleen maar moeilijker.
Kan me ook goed voorstellen dat je geen afscheid kunt nemen van die kleertjes.
Ik heb zelf te weinig om een kast te vullen, alles zit nog in de plastik bewaarbox/doos van het kraampakket
maar ik zoek nog steeds de perfecte doos of kist om het in te bewaren (een beetje in kinderkamerstijl of zo). Ik heb al wel leuke manden gezien, maar het moet wel bestand zijn tegen vocht en motten enzo.Ik vind het dapper.
Tan, van die blikken van Rice (volgens mij hou je daarvan toch?) is dat niet iets.
Ik kan geen linkje vinden...
Nouja, je komt vast iets heel moois tegen.
[ Bericht 33% gewijzigd door Lishe op 10-02-2009 10:33:40 ]
quote:Ja, Rice hou ik van,. Daar is ook die mand van die ik een tijd geleden zag (in de vorm van een huis), vind ik erg leuk, maar ben te bang voor vocht (vochtig huis).Op dinsdag 10 februari 2009 10:25 schreef Lishe het volgende:
Phluphy, wat ik wil zeggen deed BE al voor mij.
Ik vind het dapper.
Tan, van die blikken van Rice (volgens mij hou je daarvan toch?) is dat niet iets.
Ik kan geen linkje vinden...
Nouja, je komt vast iets heel moois tegen.
Ik zal eens zoeken naar die blikken. Het moeten wel grote blikken zijn dan, er moeten bijv. mappen en albums in passen. Bedankt voor de tip iig.