Zo na vorige week het plotselinge overlijden van mijn nichtje van niet 17 maar nog maar 15 jaar, was beetje mis.
Heb ik het best wel zwaar gehad weer, heel veel van het overlijden van Thijs kwam ook weer terug boven drijven.
Het verdriet van de ouders, en haar kleinere zusje deed mij zoveel verdriet, ik wilde dat ik ze zeggen kon dat de pijn met de tijd wel langzaam slijt, maar op zo een moment kun je dat gewoon niet, kapot van verdriet, boos en opstandig ivm het ongeluk, maar vooral nog niet beseffen dat het echt waar is dat hun dochter overleden is door het noodlottig ongeval.
Samen met mijn vader heb ik nog thuis afscheid genomen van Chloé, een prachtige meid, met haar mobieltje in d'r hand, heb haar even door haar haren gestreken, en een kus gegeven.
Later nog even met haar moeder naast haar gestaan en even elkaar vast gehouden en even die verbondenheid beide moeders met een zelfde soort verdriet, de een wat jonger de ander wat ouder.
Geen woorden hoefden we elkaar te vertellen om te beseffen hoe pijnlijk en hoe oneerlijk zoiets is.
De begrafenins met aansluitend de crematie was werkelijk prachtig te noemen, met muziek van Krezip werd ze de kerk door haar zusje en haar 4 beste vriendinnen de kerk in gedragen.
De muziek en de teksten die vervolgens verteld werden, bezorgden menig mensen kippenvel en de nodige tranen.
Ik brak op het moment van de kerk uitlopen met chloé voor ons, toen hield ik het niet meer droog, heb nog nooit zo mijn vader vastgepakt.
Ben onderweg naar de crematie beetje bijgekomen, maar met het laatste nummer de blikken van de ouders, (waarom nou jij van marco borsato) nou toen was het met mij helemaal gebeurd, ik kon alleen maar huilen, tranen bleven maar komen, en voelde zo intens met ze mee.....
Ondertussen gaat het weer enigzins lekker met mij, er is een hoop boven gekomen maar heeft ook te maken met de ontwikkelingen tussen marco en mij.
Maar het komt goed, het heeft alleen een beetje tijd nodig
Herinnering is een vorm van ontmoeting.