Ouders van Prachtige Engeltjes (15)

Tan prachtig vanuit je gevoel geschreven gedicht ergens "geniet"ik ervan hoe jullie deze bijzondere dag doorkomen.

Tan

Tan, is het al een jaar geleden?

Tan

Tan; wat hartverwarmend en mooi! Die taart doet me ook echt wat! Dat Ayden toch z'n feestje mag hebben vandaag en zo nog heel dicht bij jullie gezin staat; ik vind dat heel mooi om te zien!

En waanzinnig mooi stukje heb je geschreven; wat me wel een paar traantjes geeft.
Ik heb absoluut veel bewondering voor hoe je ermee omgaat; ik vind het heel mooi; en heel dapper; weet niet of ik dat zou kunnen nu ik weet wat het moederschap inhoud.

Een jaar geleden alweer...

Ik hoop dat jullie een mooie dag hebben, veel sterkte, en dat de pijl mooi mag stralen in de lucht!

Wat een prachtig gedicht Tan, ik vind het erg ontroerend.
En de taart is ook helemaal geweldig.

Tan en familie

Alweer een jaar geleden....
Tan, wat een mooi gedicht

Tan, ik heb het gisteren gemist. Maar wat fijn dat jullie de dag zo mooi hebben kunnen beleven

Tan.

Mooi gedaan die taart.

even een update:

Thuiszorg is vandaag voor het eerst langsgeweest en hoe onbelangrijk het ook lijkt, een beetje een net huis creëert toch een stukje rust.

Verder gister nog rumoerig dagje.. onpersoonlijk mailtje van vier regels van werk, met meteen alweer gedram over arbo en weer aan het werk..
Zelfs al een brief met een oproep van de arbo in de bus!!!

Gelukkig kan ik nogsteeds goed pissig worden, heb meteen erachteraan gebeld en laten weten dat ik het tamelijk ontactisch vond en dat ik toch graag even de tijd krijg om allereerst te verwerken, ten tweede lichamelijk weer een beetje op een normaal niveau te komen voordat ik ga praten over wanneer en hoe het komt met werk.

Gelukkig was degene die wat dichter bij me staat (die mail was van het "opperhoofd") een stuk begripvoller, zij heeft een persoonlijke brief geschreven echt heel lief!
Ze belde vandaag om te zeggen dat ze zich volledig wil distancieren van die brief van de arbo en die mail en dat ze blij was dat ik de kracht gehad had om er het mijne van te zeggen.

Nu hoop ik dat al het gebel en geregel en gedoe even wegblijft.
Thuiszorg loopt, oppas is geregeld, de rust komt een beetje terug in huis, maar bij vlagen komt het zo hard aan dat ik erg mijn best moet doen om me er niet in te verliezen.

Veel sterkte MarMar!

MarMar, wat fijn dat je toch begeleiding krijgt van de thuiszorg en ook dat je op je werk ondanks die eerste mail toch ook begrip krijgt. Hoe is het nu met je? .

quote:

Op vrijdag 9 januari 2009 17:30 schreef Burdie het volgende:
MarMar, wat fijn dat je toch begeleiding krijgt van de thuiszorg en ook dat je op je werk ondanks die eerste mail toch ook begrip krijgt. Hoe is het nu met je? .

Wisselend, de dagen glijden wel voorbij, maar zoals gisteravond, dan pakt de realiteit me zo dat ik er letterlijk beroerd van word.

Vandaag een week geleden, ongelovelijk.

Tan, wat een prachtig, ontroerend gedicht. En die taart ziet er ook heel mooi uit.
Knuffel!

MarMar heb je geen recht op bevallingsverlof?
Sterkte met alles...

@Beefcake: ik zit sowieso al maanden in de ziektewet en ingeschreven voor een revalidatietraject.
Dat laatste hebben we in overleg maar laten staan, het wordt alleen wel een traject met een andere insteek nu..

Gelukkig heeft mijn werkbegeleider er een heel ander idee over dan dat hoofd en zal ze er ook wel voor zorgen dat ik rustig de tijd krijg.

Voordat ik begin te denken aan werk moet ik maar op zijn minst weer eens in staat zijn om zelf naar de supermarkt te fietsen op zijn minst.


Dat zijn de praktische dingen..
Het verdriet begint steeds meer grip op me te krijgen, dromen over de bevalling en dan steeds vol verwachtng van een kindje en steeds gaat het mis...
Vorige week hadden we de laatste momenten met onze kleine man.

Een stuk uit ons hart gerukt zei mijn man vanmorgen..

@Marmar, wat vind ik dat naar van je werkgever. Ik begrijp best dat bepaalde dingen zakelijk gezien ook op een rijtje gezet moeten worden, maar kom dan even persoonlijk langs, dat is het minste dat je onder deze omstandigheden kunt doen, vind ik dan.

Dat van die dromen had ik in het begin heel erg sterk, en ook nu zo rondom de bewuste datum heb ik het heel sterk. Ik zou zeggen, laat het toe. Het is kennelijk ook een stukje verwerking.
Wat je man zei is voor mij ook heel herkenbaar. Zo voelt het ook. Voor mij voelt het alsof er een stuk van mijn ziel met hem is gestorven. Het klinkt heel dramatisch, maar een stukje onbezorgdheid is weg. Ik heb best veel nare, vreemde en enerverende dingen meegemaakt in mijn leven, maar niets heeft zoveel impact als het verliezen van een kind.
Overigens is er aan de andere kant van mijn ziel ook een stukje ziel bijgekomen. De ervaring doet immers ook positieve dingen, ook al is dat nu nog moeilijk te zien.

Je beschrijft inderdaad precies hoe het is, ook voor ons.
Tien keer liever zou ik nog een keer alle ellende meemaken die ik al meegemaakt heb dan ooit weer een kindje verliezen.

En ja, de goede dingen zijn er ook, die moet je durven zien. Ze bestaan naast de pijn en het verdriet, nemen het verdriet niet weg, maar laten ruimte over voor hoop en wil om zo goed mogelijk te leven met wat we wél hebben.

En die kleine kerel van ons, maar een uurtje geleefd en zoveel teweeg gebracht.
In het ziekenhuis hebben we ons erover verwonderd hoe het goede in mensen omhoog kwam, hoe ze met ons meeleefden terwijl ze ons niet eerder hadden ontmoet, hoe ze oprecht begaan zijn en hun proffesionaliteit lieten voor wat het is om mens te zijn.

Warmte van mensen om ons heen, het besef hoe kostbaar het leven is, hoe kostbaar en dierbaar de band is binnen ons gezin maar ook met de mensen om ons heen, ik kan daar gelukkig wel dankbaar om zijn.

En ja, toelaten.. dat moet, anders verteert het je van binnenuit en verlies je oog voor alles om je heen.

Het gaat ons wel lukken, we zullen vanaf nu ons leven altijd anders ervaren, maar wel met de volle intensiteit leven.
Makkelijk is het niet om niet te verzuipen in het verdriet en de pijn, maar ik moet door en meer dan dat, ik wil door, ik wil leven voor mijn twee meiden, ook voor Jeff, hoe kort hij er ook was, zijn leventje is niet voor niets geweest, zijn leven mág niet voor niets zijn geweest.

*maffe weer n beetje bijgekomen is*
Na alle hectiek van alles wat bij de bevalling en uitvaart n beetje n plaatsje gegeven te hebben, weer n beetje bijgeslapen te hebben is maffe weer n beetje terug in de running.
Wel gelezen hier op t forum hoor, maar kon de kracht even niet opbrengen om te posten
Ik was even behoorlijk de draad kwijt, denk dat dat komt omdat je in zo'n periode meer geleefd wordt dan dat je zelf leeft en dus als ware in een roes zit. Ik hoop dat ik nu langzamerhand de dingen van alle dag weer een beetje kan oppakken en weer kan leren genieten van de kleine dingen.
Aan alle mooie vlinder mamma's (en pappa's)

@Maffemuts. Gek hč, die week. Ik heb het als bijna surrealistisch ervaren, dat geleefd worden. Een soort doof- en blind-makende mist die optrekt als de crematie achter de rug is. Want hoe erg dat laatste afscheid ook is, je kunt gevoelsmatig ook weer verder nu. In je eigen tempo, doe rustig aan, veel sterkte

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 12-01-2009 10:43:26 ]

Tan.....
De afgelopen dagen heb ik veel "hier" rondgespookt...
Aan je gedacht, aan vorig jaar... Aan de beslissingen die ik genomen heb... de verschillende samenlopen en de manieren waarop ons leven "samenloopt"
Van alles ging er door mn hoofd....
Maar op de een of andere manier leek het niet gepast om hier iets neer te zetten....
Nu wil ik je toch laten weten dat ik veel aan je en jullie mannetje denk... Niet alleen rond deze dagen, maar eigenlijk altijd wel.

Dankjewel vamperotica!

En dan ben je twee weken verder, heeft iedereen zijn gezicht inmiddels wel laten zien en komen de eerste "gaat het nu weer?" vragen al om de hoek...

Zo snel gaat alles alweer door en gelukkig maar aan de ene kant. Het gaat mij alleen stiekem wel een beetje te snel allemaal.

Ze verwachten toch niet serieus van je dat je na 2 weken alweer "gewoon" in het gareel loopt