Je beschrijft inderdaad precies hoe het is, ook voor ons.
Tien keer liever zou ik nog een keer alle ellende meemaken die ik al meegemaakt heb dan ooit weer een kindje verliezen.
En ja, de goede dingen zijn er ook, die moet je durven zien. Ze bestaan naast de pijn en het verdriet, nemen het verdriet niet weg, maar laten ruimte over voor hoop en wil om zo goed mogelijk te leven met wat we wél hebben.
En die kleine kerel van ons, maar een uurtje geleefd en zoveel teweeg gebracht.
In het ziekenhuis hebben we ons erover verwonderd hoe het goede in mensen omhoog kwam, hoe ze met ons meeleefden terwijl ze ons niet eerder hadden ontmoet, hoe ze oprecht begaan zijn en hun proffesionaliteit lieten voor wat het is om mens te zijn.
Warmte van mensen om ons heen, het besef hoe kostbaar het leven is, hoe kostbaar en dierbaar de band is binnen ons gezin maar ook met de mensen om ons heen, ik kan daar gelukkig wel dankbaar om zijn.
En ja, toelaten.. dat moet, anders verteert het je van binnenuit en verlies je oog voor alles om je heen.
Het gaat ons wel lukken, we zullen vanaf nu ons leven altijd anders ervaren, maar wel met de volle intensiteit leven.
Makkelijk is het niet om niet te verzuipen in het verdriet en de pijn, maar ik moet door en meer dan dat, ik wil door, ik wil leven voor mijn twee meiden, ook voor Jeff, hoe kort hij er ook was, zijn leventje is niet voor niets geweest, zijn leven mág niet voor niets zijn geweest.