Het OUD Estafette Topic deel 8

Wat een lijst al!

Thanks Vlindur, ik ging al kijken of het nog moest gebeuren, maar het is al gedaan!

En dan de laatste 2 nog even op herhaling maar. Die zijn maar zo kort in een actief topic geweest.

quote:

Op maandag 11 mei 2009 22:10 schreef flugeltje het volgende:
Zo, nu ben ik aan de beurt om mijn verhaal op papier te zetten. Ben begonnen met teruglezen, want ik heb maar een paar verhalen gelezen toen de estafette net begonnen was. Ik zag dat iedereen heel oprecht een kijkje in het leven heeft gegeven en dat ga ik nu dus ook doen. Ik gebruik de vragen lijst uit de OP als leidraad, maar geef er toch een beetje m’n eigen draai dan.

De geschiedenis
Goed, flugeltje dus… Daniëlle eigenlijk en om precies te zijn word ik al sinds jaar en dag Daan of Daantje genoemd door iedereen die me langer dan 10 minuten kent. Ik ben 33 jaar geleden geboren in Alkmaar omdat mijn ouders na de teloorgang van de textiel in het Tilburgse naar Noord Holland zijn getrokken. Mijn vader heeft daar een baan bij Hoogovens gekregen. Na een jaar of tien Noord Holland (ik was toen een jaar oud) besloten mijn ouders terug naar Tilburg te verhuizen en daar ben ik dan ook opgegroeid. Ik voel mezelf op en top Tilburgs en ben daar nog trots op ook! Ik ben het enige meisje thuis en een nakomertje, heb vijf oudere broers waarvan eentje eigenlijk mijn neef is. Toen mijn tante psychisch in de problemen kwam hebben mijn ouders mijn neef opgevangen. En goed ook, want hij heeft langer bij mijn ouders gewoond dan bij z’n eigen ouders. Ons gezin is groot, maar nooit té groot geweest zoals je merkt. Altijd was er plaats om mensen op te vangen als het nodig was. Soms ook om onbegrijpelijke redenen bleven mensen maar een kans krijgen, de vergevingsgezindheid is nog altijd enorm groot. Dat is ook de reden dat mijn oudste broer (alcoholist en pathologisch leugenaar) nog steeds welkom is in huis. We zijn het niet eens met zijn levensstijl, vertrouwen hem ook niet altijd. Maar het is en blijft familie en dat is enorm belangrijk voor ons. Ik kan zelf overigens iets makkelijker afstand nemen dan mijn moeder dat kan. Die vind haar gezin het belangrijkste wat er is. Ik kan goed zonder mijn oudste broer leven, maar als puntje bij paaltje komt ben ik er ook voor hem.

De Achtergrond
Overigens hebben wij, als kinderen, nooit op de eerste plaats gestaan bij mijn ouders. Ze waren voor elkaar de enige onbetwiste nummer één! Ik heb daar van geleerd hoe liefdevol een relatie kan zijn. Hoe passievol ook, zowel in ruzies (altijd alleen met woorden) als in genegenheid. (sexualiteit was nooit een probleem bij ons in huis) Mijn ouders zijn tot op de laatste dag verliefd op elkaar geweest, liepen toen ze al ruim 35 jaar samen waren nog steeds hand in hand! Ik heb al vroeg besloten dat ik later ook zo’n grote liefde wilde meemaken. Helaas mocht de liefde tussen mijn ouders slechts 38 jaar duren. Toen kreeg mijn vader ‘griep’. Vijf weken later had ik geen vader meer. Ik woonde als enige thuis op dat moment en had het genoegen mijn moeder een groot deel van de tijd op te vangen. Hoe vang je iemand op die de man kwijt raakt met wie ze vanaf haar 15e samen was? Simpelweg: niet!! Niet op vangen zo iemand, ze was compleet de draad kwijt. Een tegendraadse puber was ze geworden en ik werd de ouder, de verzorger. Lang de tijd kreeg ze niet om te treuren, want ongeveer anderhalf jaar later (ik was inmiddels het huis uit) overleed plotseling de ex-vrouw (inmiddels weer vriendin) van mijn oudste broer. Aangezien mijn oudste broer niet de meest verantwoordelijke persoon is hebben we alles op alles gezet om ma de voogdij over de kids te laten krijgen. Dat is vrij snel gelukt waarna ze op haar 55e weer twee kids in huis kreeg. Een knul van 11 en eentje van 16. De oudste is door omstandigheden (al te ver verpest) niet lang bij haar gebleven, maar doet het inmiddels (6 jaar later) wel goed. De jongste woont nog steeds bij haar in huis en doet het prima. Een relatie heeft ze nooit meer gekregen. Pap was en is voor haar de enige man, de grote liefde. Ze stort zichzelf op haar gezin en is daar (inmiddels) gelukkig mee.

De jeugd
Zoals je uit bovenstaand verhaal kunt halen kom ik uit een liefdevolle omgeving, ik heb dan ook geen klote-jeugd gehad. Wel heb ik e.e.a. meegemaakt, zo ben ik geconfronteerd met misbruik (wijdt ik liever niet over uit) en is alcohol/feestjes wel een rode draad. Ik heb het niet altijd leuk gevonden als mijn ouders dronken of dronken waren, maar puur sec gezien ben ik er niet veel slechter van geworden. Ondanks dat ik altijd al fors ben geweest, rood haar had, een bril, zomersproeten en op enig moment zelfs een beugel (jaja, het kan :’) ) ben ik eigenlijk nooit echt gepest. Zowel op de lagere school als op de middelbare zocht ik gewoon het groepje op met de grootste bek en sloot mezelf daarbij aan. Dat heeft me veel leed bespaard denk ik. Op het MBO (reclame en presentatietechnieken) paste ik er gewoon tussen en kon ik voor het eerst echt mezelf zijn. Al heeft het nog ruim tien jaar geduurd voor ik leerde dat ik ‘mezelf zijn’ niet perse de ‘aangepaste’ variant van Daan hoeft te zijn.

De liefde
Ik en de liefde, boeken vol kan ik erover schrijven. Van rondneuken tot hartstochtelijk liefhebben alle facetten heb ik meegekregen. Ik heb een paar belangrijke relaties gehad, m’n eerste grote liefde op m’n 14e (1,5 jaar), op m’n 18e de eerste volwassen relatie (1 jaar) en vervolgens op m’n 22e de eerste relatie met toekomstperspectief. Twee jaar zijn we samen geweest, een jaar woonden we samen toen bleek dat hij een ander had.

Het huwelijk, de scheiding en de grote liefde…
Op m’n 25e, net na het overlijden van m’n vader leerde ik R. kennen. R was van het type waar ik vroeger nooit op viel. Rust, regelmaat en reinheid. Iets waar ik, na de dood van m’n vader, enorm veel behoefte aan had. R. zelf had nog nooit een relatie gehad en ik was voor hem de persoon die hem het ‘leven’ leerde kennen. Zo werden we eigenlijk best gelukkig samen. Ik kreeg rust en orde en hij iemand die er altijd voor hem was. Hoe belangrijk dat laatste was werd me pas later duidelijk. R is psychisch nogal een ‘uitdaging’ om het zo maar eens te zeggen. Hij heeft zo z’n buien en ongemerkt veranderde onze verkering in een relatie waarbij hij me nodig had en ik het nodig had om nodig gevonden te worden. Die laatste zin klinkt krom, maar lees ‘m maar eens een paar keer. Ik voelde mezelf sterker worden naarmate hij zwakker werd. Binnen pakweg een jaar zaten we compleet aan elkaar vergroeit. Toen een huwelijk ter sprake kwam was dat dan ook snel geregeld. Op dat moment kreeg ik een inzinking. We waren er met z’n allen van overtuigd dat het een verlate reactie op de dood van m’n pa was, maar waarschijnlijk wilde m’n innerlijk me iets vertellen. Ik kon deze ‘inner voice’ niet horen, trok m’n prachtige witte jurk aan en trouwde twee jaar nadat m’n vader was overleden met een man waar ik eigenlijk alleen maar heel veel genegenheid voor voelde. Begrijp me overigens niet verkeerd, op dat moment was ik 100% van overtuigd dat ik het juiste deed. Grote liefdes werkten bij mij blijkbaar niet en deze relatie werkte wel. Ik ben er ook van overtuigd dat het had kunnen blijven werken als na ons huwelijk niet alle kaarten anders kwamen te liggen.

Het zal enkele weken na ons huwelijk zijn geweest dat ik vroeg wanneer we aan kinderen zouden beginnen. We hadden het er al eerder over gehad, we wilden allebei en ik was er wel klaar voor. Nou, R dus overduidelijk niet. Hij wilde ineens geen kinderen meer! Nu niet, dan niet, nooit niet! Ik was er kapot van. Had altijd al kinderen gewild, dat wist hij, hij wilde ook en nu ineens…… Lang verhaal kort: Ik heb besloten bij R te blijven. Soms is iets vertrouwds wat niet helemaal klopt veiliger dan een sprong in het diepe. Vier jaar zijn we zo nog samen geweest, vier jaar waarbinnen we compleet uit elkaar groeiden. In die vier jaar volgden de psychische episodes van R elkaar steeds sneller op en werden ze heviger. Zelf heb ik in die periode FOK! ontdekt en kreeg ik door al mijn werkzaamheden voor FOK! steeds meer zelfvertrouwen. Hier was ik iemand, wilden mensen mij kennen en werd er nog naar me geluisterd ook! Er ging een wereld voor me open. En uiteindelijk na vier jaar en her en der een prikje van enkele mensen hier op FOK! durfde ik de stap te zetten. Ik blijf er van overtuigd dat ik met R tevreden oud had kunnen worden. Maar tevreden is iets voor vijftigers en niet voor dertigers. We waren het beide eens en wat volgde was een harmonieuze scheiding in goed onderling overleg. We hebben geen hekel aan elkaar, ruzie is er nooit geweest. In juli kreeg ik de sleutel van m’n eigen stek en ben ik vertrokken. We spreken elkaar nog wel eens, maar we hebben elkaar eigenlijk steeds minder te melden. Ik ben en blijf er van overtuigd dat het voor R nooit een bewust ‘kwetsen’ richting mij is geweest. Hij kon ook niet anders, het zat psychisch gewoon niet goed. Ik koester dan ook absoluut geen wrok richting hem. Hij was de persoon die ik op dat moment nodig had, we hebben ook mooie momenten gekend samen.

Toen ik net de sleutel van m’n nieuwe huisje had ben ik naar een 80’s feestje geweest met iemand die net als ik heel erg van dat soort muziek houdt. Ik had ‘m leren kennen via FOK! en hij kreeg via z’n werk kaartjes. Omdat hij wist dat ik dat tof vond was het zo geregeld dat ik mee zou gaan. Vooraf had ik overigens al eens aangegeven Martijn een gezellige gast te vinden en ik had hem gevraagd of we een keer iets konden gaan drinken. (echt alleen drinken, wilde nieuwe mensen leren kennen, niets meer) Nou dat feestje smaakte na meer en een week later zijn we uit eten geweest. Uiteindelijk was er een derde date voor nodig om aan elkaar toe te geven dat we elkaar wel heel leuk vonden en de eerste kus viel. Twee weken laten werd de scheiding uitgesproken. Weer een paar weken later besloten we een weekje op vakantie te gaan samen. Dit beviel zo goed dat Martijn daarna nooit meer vertrokken is. En eindelijk maak ik dan mee wat mijn ouders met elkaar hadden, de grote liefde!

Inmiddels hebben we samen een huisje gekocht hier in Tilburg en zijn we klaar voor een volgende stap. Eindelijk mocht mijn kinderwens in vervulling gaan!! Het is voor de mensen hier in OUD geen geheim dat ik inmiddels al twee keer zwanger ben geweest. De eerste keer liep met 5 weken al mis, de tweede keer eindigde afgelopen april met 11 weken in een miskraam. Ik heb een paar dagen heel diep gezeten, maar heb ook deze tegenslag weer overwonnen. Inmiddels ben ik wachtende op mijn eerste menstruatie. We willen zo snel mogelijk weer verder met proberen. Een kindje is zo enorm welkom, er staat een reservoir vol liefde klaar!

De vraag van Mefke:
[..]

Nee, ik ben compleet tevreden met hoe de zaken gelopen zijn. Ik heb zelf bepaald hoe het proces zou verlopen en we hebben de zaken met z’n tweetjes goed afgesloten. Vooral het feit dat we ons kindje in de tuin hebben kunnen begraven en we dus fysiek ook afscheid hebben kunnen nemen heeft me geholpen. Een volgende keer (god moge het verhoeden) zou ik het zo weer op deze manier doen. Overigens heb ik besloten dat er gewoon geen volgende keer komt. Een derde keer achter elkaar is zó enorm uitzonderlijk, dat zou zó sneu zijn dat ik gewoon vind dat het niet kan en niet mag. Een volgende zwangerschap hoop ik geen stemmetje in m’n achterhoofd te hebben dat er ‘misschien wel iets mis is’. Maar dat is dan ook het enige.

De wijze woorden:
Heb ik spijt van dingen die ik m’n leven gedaan heb? Nee, helemaal niet. Spijt is een verspilde emotie. Alles wat ik meemaakte maakte ik mee om een reden en geen kruis was zo zwaar dat ik het niet kon dragen. Hoe triest en verloren ik mezelf af en toe ook gevoeld heb, altijd overheerste bij mij het positivisme. Als ik iets grappigs zie moet ik gewoon lachen en als ik lach ben ik blij. Tot nu toe heb ik elke dag in m’n leven (verdrietige dag of niet) wel iets meegemaakt waardoor ik hardop moest lachen. Een dag waarop je hardop gelachen hebt is gewoon een gelukte dag. Alles komt altijd goed! Dat laatste is zo’n beetje m’n levensmotto. Ik ben een gelukkig mens!

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 15:55 schreef DJMO het volgende:
Het estafette stokje ..

Ik kreeg de pm van flugeltje en zei meteen dat ik wel wilde. Waarom, om het eens van me af te schrijven en hopelijk voorgoed af te zijn van de achterdocht die ik soms toch wel voel hier. Het is behoorlijk chronologsich van baby, jeugd, tiener naar nu. Het is een hele lap tekst, Dit komt recht uit mijn hart en geheugen. Het is echter géén kort verhaal

Ik werd bijna 30 jaar geleden in Rotterdam als Monique geboren. Van mijn baby/kleuter tijd kan ik me weinig herinneren. Het eerste wat me te binnen schiet was dat ik leerde fietsen in de huiskamer omdat ik buiten niet durfde. Daarna dat een van mijn ouders de ander met een stofzuigerstang achterna zat en die tegen de deur aansloeg ofzo. Vlak daarop verhuisde mijn moeder en ik moest mee. Daarna kan ik me eigenlijk alleen maar ruzie tussen die twee herinneren. Mijn moeder was alcoholiste en ik herinner me dat ze een keer in bad (we hadden toen en lavet) zat en mij vroeg een biertje te pakken. Ze heeft ook een poos in Delta gezeten, ik woonde toen bij mijn vader. Ik werd overigens schijnbaar al als baby meegenomen naar de stamkroeg van mijn vader die zijn biertje ook aardig lustte.

Ik heb van mijn 4e tot mijn 12e ongeveer onder toezicht van jeugdzorg gestaan. Ze lieten me gewoon bij mijn moeder wonen terwijl zij elke dag dronk, volop medicijnen slikte en ik vaak voor mezelf zorgde. Ik was onwijs dwars en wilde dit niet, dat niet, zus niet zo niet. Ik heb toen ook op een MKD/bso gezeten. In 1988 werd ik daarvandaan niet opgehaald door mijn moeder. Ze had een ongeluk gehad vlakbij en had een gebroken rug. Ik ging naar mijn vader en zijn vriendin (geloof ik hoor) Op mijn dertiende ben ik bij mijn moeder weggelopen en bij mijn vader gaan wonen. Ik vond het zielig voor haar, maar bij mijn vader zat ik gewoon beter voor mijn gevoel. Ik heb drie basisscholen gehad omdat ik onhandelbaar was en gepest werd. Twee aparte dingen die ik me herinner zijn dat twee jongens een ander meisje wegjoegen omdat ze mij pestte (ze heette lucie) en op een andere school was ik verliefd, en die knul deed voor de school alsof hij me niet mocht, maar na schooltijd zaten we wel op zijn kamer.. hij wilde zoenen, ik niet

Toen mijn vader en ik vanuit Hoogvliet naar Rotterdam-Noord verhuisden, zaten we vaak avond aan avond in het café. Mijn vader achter de gokkast met een biertje en ik achter de flipperkast met een cola. Ik weet nog dat ik eens wat vroeg en mijn vader antwoordde: “Ik doe niets wat jij ook niet mag” die uitspraak heb ik altijd onthouden. We aten ook heel vaak in dat cafe. Toch een van mijn betere herinneringen aan mijn jeugd. In dat cafe heb ik echt gelachen.. ik zat aan de bar, en iemand bood me een sigaret aan. Ik probeerde nog te seinen dat ze haar mond moest houden, toen ik mijn vader hoorde zeggen: “Pak maar aan hoor, ik weet toch wel dat je rookt.” Maar ik mocht nooit stappen met vriendinnen oid. Op mijn zeventiende was ik het zat en liep van huis weg.

Ik ging samenwonen en raakte in verwachting. Mijn ex werd toen opgepakt om een straf uit te zitten wegens inbraken. Ik werd min of meer gedwongen abortus te laten plegen en ging in het tuinhuisje van mijn vader wonen. Hij was inmiddels hertrouwd en er was geen kamer meer over mij in haar huis. Na een tijdje kwam mijn ex vrij, en we waren al snel weer samen. Ik raakte opnieuw in verwachting en dit keer werd mijn dochter Yolanda geboren. Voor mij de mooiste vrouwelijke baby van de wereld. Yolanda was een huilbaby en ik mocht haar vaak niet troosten van mijn ex, hij was jaloers op alle aandacht die zij wel kreeg en hij niet. Hij mishandelde me en wist het zo te draaien dat ik, toen we een afspraak hadden dat ik naar een uitnodiging zou gaan van een opening van een cafe van een vriend van me, en hij voor de kleine zou zorgen, ik door de politie daar werd opgehaald omdat mijn dochter hoge koorts zou hebben. Gelogen, want toen ik thuis was was er niets aan de hand. Zo zijn er nog wel meer dingen gebeurd. Uiteindelijk ben ik gevlucht, in eerste instantie mét mijn dochter, maar hij vond me en nam ons mee met lieve woorden.

Het ging nog geen week later weer mis, toen hij in het bijzijn van anderen, mijn rug probeerde te breken. Ik ging weer naar de politie, die ijskoud zei: we nemen geen aangifte op in belang van het kind. Om wat kort te blijven: jeugdzorg wilde dat Yolanda bij hem bleef, want ik was bij mijn moeder ingetrokken (en ze had maar een twee kamerwoning) dus ik had geen eigen dak en geen inkomen meer omdat mijn ex mijn baan had opgezegd voor mij (met een vervalste handtekening). Ook dat ging mis en Yolanda kwam in een crisispleeggezin. Daar heeft ze een jaar gezeten. Daarna is ze bij verschillende gezinnen geweest, en heeft ze op een opvang gezeten. Er was zelfs sprake van een gezinshuis, dat werd “gerund” door Surinaamse mensen. Op zich niets tegen Surinamers hoor, maar ik wilde niet dat mijn dochter als blanke in een donker gezin geplaatst werd. Ze hoorde, als het dan niet bij mij mocht, in een gezin van haar eigen afkomst. Bij de pleegmoeder waar ze nu zit, zit ze met tussenpozen ongeveer een jaar of vijf, zes. Ze heeft volgens de kinderpsychiater last van ADHD, hechtingsproblematiek in remissie en een uitgestelde ticstoornis. Daar kom ik dadelijk nog op terug.

Ik ben nadat ik Yolanda kwijtraakte, steeds vaker en steeds meer alcohol gaan drinken. Dat werd nog erger toen eerst mijn moeder overleed, en drie jaar later mijn vader aan de ziekte K. het ging heel snel.. van het moment dat ik het hoorde heeft het een half jaar geduurd tot ik hem naar zijn graf droeg. Ik was degene die hem dood achter zijn bureau vond, hij was waarschijnlijk met een brief aan mij bezig geweest of met de videocamera. Ik heb later nog een niet afgemaakte videoboodschap gevonden die ik nog steeds niet kan bekijken. Dat was voor mij de klap, ik gleed nog verder af in het voorbeeld wat ik mijn jeugd gekregen had. De alcohol. Ik merkte het wel, maar deed er niets aan tot ik niet meer kon stoppen. Na zes jaar in Krimpen aan den Ijssel gewoond te hebben, ging ook die relatie kapot. Ik kwam via een user van FOK! In zwijndrecht terecht, waarna ik na een maand naar mijn tante ben gegaan. Nu had ik echt geluk, ik begon minder te drinken, kreeg een uitkering en had binnen twee maanden een eigen huisje! Mijn eerste echte eigen huis … ik was van plan minstens twee jaar alleen te blijven om alles op een rijtje te zetten. Tot ik Johan weer tegen kwam. Toen we zestien ofzo waren, hadden we ook al eens iets, een week ofzo. Toen ben ik er door een stomme zet vandoor gegaan. Nu klikte het gewoon gelijk weer en ik woonde nog geen halve maand op mezelf toen hij bij me introk. Ik dronk nog steeds maar, vond ik zelf, niet veel meer, ik was de alcohol wel de baas (dacht ik). Ik raakte in verwachting en probeerde helemaal te stoppen. Schande het lukte me niet. Ik dronk wel nog minder dan voor ik net zwanger raakte, maar helemaal stoppen ging niet zonder hulp. _{en ja ik weet dat ik daar destijds niet de waarheid over sprak hier, maar ik had al zat aan mijn hoofd, ik liep weer weg voor de waarheid zoals ik wel vaker heb gedaan in het verleden laat het een feit zijn dat ik bij de verloskundige wel altijd de waarheid heb verteld.}

Via de verloskundige werd het AMK ingeschakeld, waarna ik via de raad van de kinderbescherming bij de bouman kliniek terecht kwam. Ik wilde niet, maar moest naar de kliniek toe om af te kicken/tot rust te komen. Mijn gedachten op een rijtje te zetten. Daar ben ik zo ontzettend geschrokken.. er zaten junks, werkelijke junks, die op kosten van de kliniek naar hun dealer belde voor troep omdat ze weer eens een week ofzo wegmoesten (de draaideurafkickers zeg maar, die er al te lang zaten). Ik ben daar weggelopen, en ben thuis opgehaald en naar een gesloten afdeling op een andere vestiging gebracht. Daar ging het wel goed, en binnen een maand was ik weer thuis. Clean en wel. Ik heb uiteindelijk gedronken tot halverwege de vierde maand van mijn zwangerschap. De eerste tijd wist ik het niet, en ik heb anderhalve maand nodig gehad om volledig clean te worden en te blijven. Ik heb tot op heden geen behoefte gehad aan alcohol en verwacht dat ook niet te krijgen. Ik heb een prima vervanging gevonden voor mijn biertje en dat is de bavaria 0,0 %. Ik krijg soms blikken en opmerkingen van: zie je wel .. maar hey, ik mag toch wel iets drinken wat ik lekker vind? Alleen maar koffie of cola/sinas/spa groen word ik gewoon daabs van. En daarbij: ik drink toch geen alcohol, wat willen ze dan? Dat ik het klooster inga? Forget it

Op 17 november 2008 ben ik getrouwd, en 28 december werd de mooiste mannelijke baby van de wereld geboren. Jan Junior. Vernoemd naar onze beide vaders. Ik ben nu zielsgelukkig met mijn twee mannen. Dat ik onder toezicht sta van jeugdzorg begrijp ik. Dat ze mijn hele leven regisseren niet. Ik doe al genoeg aan controle uit vrije wil en dat is mijn vaste wijkverpleegkundige van het cb ook met me eens. Ik zit hier in de gemeente ook al in een team wat ze aan het opzetten zijn om de zogenoemde risicogezinnen in de gaten te houden en te begleiden waar nodig.

Door alle toezicht en de angst dat ze mijn zoontje toch bij me weghalen ben ik wel een overdreven zeikerd geworden. Ik wil de perfecte moeder zijn. Mijn huisje, hoe klein ook, moet elke dag gestofzuigd en het liefst ook nog gedweild worden. Afwas mag er (liever) niet staan. Schoenen onder tafel word ik gek van. Sokken naast het bed dito (daar staat nu een extra opvouwbare wasmand, speciaal daarvoor). Elke dag draai ik wel een was, vaak ook twee. Eén hydrofiel luier heb ik niet genoeg aan om jr. af te drogen na het badje, hij moet goed droog zijn om smetplekjes te voorkomen dus ik gebruik er minimaal twee, soms wel drie. En er moet een vast ritme zijn, elke dag moet hetzelfde zijn voor jr. dus hij gaat ook elke dag in bad . Ik moest en zou een flessenwarmer en een babyfoon hebben, zonder was ik een slechte moeder. Luieruitslag zie ik al als falen. Wat dat betreft doet angst heel veel rare dingen met je.

Voor de rest; ik ben “thuisgekomen”. Ik voel me goed, ik ben gelukkig, mijn zoontje doet het goed, groeit goed, mijn dochter is gek op haar (half)broertje en raakt bijna niet over hem uitgepraat. Omdat mijn man nu werkt, kan ik thuisblijven voor Jan. Dan doen we het maar met iets minder geld dan tweeverdieners, maar dit voelt goed. Er te zijn voor mijn zoon. Alsof ik zo aan hem kan goed maken wat ik mijn dochter tekort heb gedaan. Schuldig naar mijn dochter voel ik me wel, maar ik zie dat ze op haar manier gelukkig is. En dat stemt mij weer blij. Ik heb nu mijn rust gevonden, ik hoef niet meer dan het geluk te weten dat mijn kinderen gezond zijn en dat ik er tenminste voor één mag en kan zorgen.

Mijn hobby's zijn (zorgen voor) mijn zoon, naar mijn dochter toe gaan, koken, FOK!, lezen en puzzelen.
Favo films: Narnia (de eerste film) the sound of music, mary poppins, de kameleon.
Boeken: streekromans, de kameleon, harry potter
eten: graag: biefstuk met champignons of spaghetti/macaroni. absoluut niet: lever en spruitjes

Tot slot de vraag van flugeltje: Je dochter woont in een pleeggezin. Nu je zelf goed met JJ bezig bent kan ik me voorstellen dat je haar op termijn wellicht ook wel weer thuiskrijgt. Maar in hoeverre is haar pleeggezin eigenlijk haar nieuwe gezin geworden en is het niet een dubbel gevoel om haar daar dan 'weg te halen'?

Als het aan jeugdzorg ligt komt ze niet thuis. Dat komt onder andere door haar stoornissen, waardoor ze gespcialiseerde opvang en scholing nodig heeft. Een duidelijke structuur etc. Er loopt ook een verzoek om ontheffing uit het ouderlijk gezag. Daar ben ik wel tegenin gegaan. Niet omdat ik perse wil dat mijn dochter thuis komt wonen. Natuurlijk wil ik dat! Welke moeder wil zijn kinderen nu niet bij zich hebben?? Ze woont echter al negen jaar niet bij me. Ze kent me heel goed, is gek op me. Volgens de kinderpsychiater weet ze dan ook niet aan wie ze loyaal moet zijn. Aan tante hannie, mama of papa. Het liefst zou ze het alledrie willen. Wat wil ik? Ik wil haar niet losscheuren uit haar omgeving. Als ze zelf zegt op haar twaalfde: “ik wil bij mama wonen” staat mijn deur wijdopen voor haar. Als ze echter zegt: “ik wil liever hier (bij het pleeggezin dus) blijven wonen” heb ik daar vrede mee al zal mijn hart huilen. Ik zal haar wél laten weten dat ik achter haar sta, en dat mijn deur en vooral mijn hart altijd voor haar openstaan. Dat ze altijd welkom is om haar plaatsje en de aandacht die ze verdient te krijgen van me, op te eisen. De tijden dat ik haar zie, probeer ik er echt voor haar te zijn, ook al heb ik jr. bij me. De telefoongesprekken zijn ook echt om dingen over haar te vragen, haar over zichzelf te laten vertellen. Dan is haar broertje even niet aan de orde (voor mij) behalve wanneer zij expliciet naar hem vraagt.

Het begint al een mooie lijst te worden zo. Ik vind het een voorrecht om de levensverhalen van iedereen hier te mogen lezen.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 19:20 schreef flugeltje het volgende:
Het begint al een mooie lijst te worden zo. Ik vind het een voorrecht om de levensverhalen van iedereen hier te mogen lezen.

dat dus. zo'n inkijke is heel bijzonder vind ik, en die word je als buitenstaander niet snel gegund. iets wat ook haast alleen maar op FOK! mogelijk is denk ik

mooie verhalen meiden!!

Zo, echt een lange lijst al! Mooie verhalen weer!

Morgen ga ik t neer zetten dames en heren, ben nog even aan het bedenken hoe ik t verwoord, en wie ik het stokje ga overhandigen, t lijstje is al zo lang
maffe muts

Super om weer te lezen

Wat een prachtige, heftige, verhalen! Mooi om te lezen!
DJMO, heel goed dat je nu clean bent en het goed lijkt te gaan! houden zo!

wat een lijst, en wat grappig om mezelf erin terug te vinden...

DJMO, wat een verhaal... heftig hoor! Ik vind je, ondanks wat je allemaal is aangedaan en is overkomen, een erg liefdevol mens. vol liefde naar je beide kinderen toe! En de alcohol, ik vind het heel knap dat je die hebt laten staan ondertussen. Het is natuurlijk niet mijn zaak om dat te zeggen, maar ik wil het toch... ik heb er respect voor! (het verdient respect om een verslaving te doorbreken!)

Jeetje wat is de lijst al lang geworden zeg Heel bijzonder!!

DJMO je doet het heel goed met je kids (en je vent) Wees er maar trots op.

DJMO, ik heb even getwijfeld of ik zou reageren op je verhaal. Good for you dat je nu geen alcohol meer drinkt. En ik hoop van harte dat dat zo blijft. Maar ik ben sceptisch.
Momenteel gaat het goed met je, zeg je. Maar wat als er tegenslag in je leven komt? Lukt het je dan ook? Ik mis nl een stuk hulpverlening in je verhaal. En ik zie je naar mijn smaak te veel wijzen naar anderen.
Je hebt geen stevige basis mee gekregen, je was al aardig op weg in de voetsporen van je ouders te treden, je dochter heeft daar ook al diverse forse tikken van meegekregen. Ik hoop van harte dat je niet alleen de alcohol laat staan (want dat is hoe lovenswaardig ook, imo 'slechts' symptoombestrijding) maar dat je ook structureel 'aan jezelf werkt', zodat je in de toekomst niet in oude patronen die ongetwijfeld op de loer liggen vervalt.
Succes.

DJMO, ik vind het heel erg stoer dat je zo open bent en dingen toe kunt (en wilt!) geven. Ik hoop voor je dat je de kracht hebt om zo door te gaan, al dan niet met hulp (maar ik kan me voorstellen dat hulp erg prettig is).

je zegt: als er tegenslag in je leven komt. ook nadat ik de alcohol de rug toegekeerd heb, kwamen er dingen die me voorheen aan het drinken zouden hebben gebracht. "vroeger" kon ik niet, wilde ik niet praten. dát is iets wat ik wel geleerd heb. zeggen wat me dwars zit, praten met mensen die me kunnen helpen (denk aan mijn huisarts, mijn begleider bij de bouman, mijn schoonfamilie en mijn eigen familie). ook, als er feestjes waren, ik was van de partij en vrijwel altijd aangeschoten of laveloos .. kijk maar naar wat BE in het vorige topic zei. afgelopen zaterdag was er weer een meet, ik was erbij, en zat aan de alcoholvrij, en in een andere tent aan de pepsi (wat ik goor vind, maar liever drink dan alcohol).

daar komt nog bij dat ik een afkeer heb gekregen voor alle drankjes, en zelfs bonbons waar alcohol in zit. heeft iemand (veel) gedronken, hoeft hij of zij niet in mijn buurt te komen, ik vind het stinken. een belgische bonbon spuug ik zonder pardon uit als ik maar een spoortje alcohol proef. (is me één keer gebeurd, toen ik een doos cadeau kreeg voor kerst. niemand had opgelet of het "goed" voor mij was, want iedereen kreeg dezelfde doos. ik heb de mijne na die eerste bonbon weggeooid)

je mag je scepcis hebben graag zelfs, want aan dat soort mensen probeer ik te bewijzen dat het wel degelijk mogelijk is dat mensen volledig zonder kunnen, en niet terug zullen vallen. al zou ik mezelf ergens ook weer niet hoeven te bewijzen tegenover jan en alleman, maar alleen tegenover mezelf, mijn man, mijn kids en mijn dierebaren.

DJMO, ik doelde niet zo zeer alleen op het laten staan van alcohol. Je hoeft dat (en verder ook niets ) helemaal niet aan mij of wie dan ook te bewijzen.
Ik vraag me alleen af of jouw basis, jouw diepste wezen zonder verdere professionele hulpverlening voldoende 'geheeld' is. Want ook jij hebt de nodige beschadigingen in je leven opgelopen, en die werken door in o.a. hoe je met je kinderen omgaat. Ik bedoel niet te zeggen dat je dat niet goed doet, want dat kan ik helemaal niet 'beoordelen' adhv hoe je je hier profileert. Ik weet alleen dat dergelijke diepe wonden in een mensenleven niet 'zo maar' even weg te poetsen zijn.
Vandaar dus dat ik je oprecht succes wens.

die wonden probeer ik te zien als ervaringen en hoe het dus juist niet moet. zo kan ik nu wel denken, met mijn dochter kon ik dat destijds nog niet, ik was te jong. nu ben ik ouder, en kan ik pleisters over de wonden plakken. mijn man is één van de pleisters, mijn schoonvader ook.. zij maken het verlies van ouders goed mijn zoon is wel de grootste pleister .. hij geeft me onvoorwaardelijke liefde zonder er iets voor te vragen. als ik het ergens moeilijk mee heb, is hij er met een lachje of zijn armpjes naar me uitstrekken dat hij bij me wil zijn... mooi voorbeeld daarvan is toen ik bijna veertig graden koorts had .. hij wilde absoluut niet bij papa drinken maar bij mij. om me troosten, en dat voel ik zo goed..

klinkt misschien verward bovenstaand stukje, maar als je het goed leest, begrijp je me misschien wel dank je wel voor je wensen en troel ook bedankt daarvoor

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 22:19 schreef DJMO het volgende:
hij geeft me onvoorwaardelijke liefde zonder er iets voor te vragen. als ik het ergens moeilijk mee heb, is hij er met een lachje of zijn armpjes naar me uitstrekken dat hij bij me wil zijn... mooi voorbeeld daarvan is toen ik bijna veertig graden koorts had .. hij wilde absoluut niet bij papa drinken maar bij mij. om me troosten, en dat voel ik zo goed..

Dit is juist een beetje een voorbeeld van waar ik me wat zorgen over maak DJMO.
Het is heel fijn dat jij troost en onvoorwaardelijke liefde van je zoon ervaart. Maar daar draait het niet om. het zou andersom moeten zijn. Je kinderen zijn er niet om troost, liefde, levenskracht, doorzettingsvermogen of whatever uit te putten. Zij kunnen jou nooit geven wat jij in je verleden hebt gemist. dat kan niemand jou nog geven. Dat gemis kun je alleen maar proberen te 'helen'. En imo kun je pas als je zélf als volwassene een stevig fundament hebt je kinderen een goede basis meegeven, zonder oude patronen te herhalen (waarmee ik wederom niet specifiek op alcohol doel).

En over de pleisters... Als je wonden niet grondig schoonmaakt en verzorgt kan het flink gaan broeien en etteren onder een pleister.
Dat bedoel ik heel serieus en totaal niet sceptisch.

DJMO, ik gun het jou en vooral je kinderen dat je een goede professionele hulpverlener vindt om alles grondig te verwerken.

Ik snap denk ik wel wat Moonah bedoelt. Wat nou als JJ niet meer dat lieve schattige babietje is, maar een 4-5-6-7-jarig kind die af en toe flink veeleisend zijn en dan even geen rekening houden met hoe jij je voelt.
Alle goede voornemens ten spijt is dan het risico op verkeerd gedrag natuurlijk wel groter dan nu hij nog de leifste baby ter wereld is.

Ik zeg niet dat het gaat gebeuren hoor, maar ik kan me wel goed voorstellen wat Moonah bedoelt en het klinkt idd ook, in mijn oren iig, heel zinnig, je bent ten slotte flink beschadigd vroeger.

Maar zoals gezegd, ik wens je alle goeds en zolang je je maar bewust blijft van dat verleden en de valkuilen etc. en weet dat je sommige dingen echt niet alleen kan handelen ben je al een heel eind op de goede weg.

Ik snap ook waar Moonah op doelt, het is precies hetgeen waar ik wel eens bang voor ben bij je. Waar we het op IRC ook wel eens over gesproken hebben. In het verleden had ik er meer schrik van dan nu, maar ik denk ook dat het 'gevaar' wat dat betreft niet helemaal is verdwenen. Als je inderdaad de alcohol niet ziet als het probleem, maar het symptoon ben je nog zeker niet helemaal 'geheeld'. Ik weet ook dat je geen hoge pet op hebt van het hulpverleningscircuit. Toch denk ik dat je de raad van Moonah ter harte moet nemen. Blijvende hulp zoeken. Nu, nu het zo verdomd goed gaat heb je de tijd om de onderliggende oorzaken aan te pakken. Zodat je steviger in je schoenen komt, je zelfvertrouwen terugkrijgt. Zorgen dat je met minder angsten voor JJ gaat zorgen en misschien gewoon eens een dag niet stofzuigt omdat je gewoon van jezelf wéét dat je een verdomt goeie moeder bent! Ik heb het vermoeden dat het juist dát is waardoor je nog steeds extra monitoring krijgt. Het feit dat ze bang zijn voor een terugval, dat het nog geen vanzelfsprekendheid is. Je akties zijn momenteel gericht op het 'tevreden' houden van de instanties. Ik kan mezelf dan ook wel een beetje voorstellen dat ze vrezen voor hetgeen er gaat gebeuren als je je laten 'bungelen'. Het zit 'm er waarschijnlijk juist in dat je inziet dat je níet de perfecte moeder bent. Ze bieden hulp, grijp die. Bespreek je twijfels. Die heeft namelijk íedere moeder, niet alleen de moeders die al in het systeem zitten

Naja, wat ik eigenlijk probeer te zeggen is dat het verhaal van Moonah niet eens zo gek is. Ik denk dat het goed is om nu het goed met je gaat hulp te gaan zoeken. Dan is er al een vertrouwensband op de momenten dat het misschien wat minder met je gaat. Dan hoef je niet alsnog op zoek en is de kans dat je terugvalt kleiner.

Ik wens je (maar dat weet je) uit het diepst van m'n hart alle goeds toe. Je bent al zo'n lange weg gekomen, ik ben trots op je meid! Nu alleen nog een TomTom opzoeken om voor het laatste stuk op de plaats van bestemming te komen

Zoals beloofd, hier maffe muts haar verhaal.

Allereerst wil ik DJMO bedanken voor haar openhartigheid en natuurlijk het estafette-stokje _o_

Wie ben ik

27 jaar geleden is muts geboren in een plattelands-dorpje in het noorden van het land, het schijnt die dag geregend te hebben en ongeweerd.
Tot mijn 6e jaar een redelijk rustig leventje gehad waarin ik meer door mijn oma ben opgevoed dan door mijn ouders.
Vanaf mijn 6e levensjaar begon met de geboorte van mijn zusje de hel voor mij
Als klein meisje heb ik samen met mijn oma zo ongeveer de zorg van mijn zusje op me genomen, dat is niet makkelijk als 6-jarige dat kan ik jullie garanderen. Hulp van buitenaf (als vanuit instellingen) werd niet geaccepteerd door mijn ouders, en kwam dus ook niet aan.
In die tijd begon voor mij ook nog een andere nachtmerrie, ik werd misbruikt door een familie-lid.
Wie dit was doet niet terzake, gebeurd is gebeurd terugdraaien kan toch niet meer.
Tot mijn 13e heb ik het thuis uitgehouden. Ik kon de zorg voor mijn zusje ( die licht verstandelijk gehandicapt is) in combinatie met school, huishouding en kindzijn niet langer meer aan en raakte totaal de weg kwijt.
Ben dus toen thuis weggelopen, heb een aantal weken ondergedoken gezeten voor mijn ouders, en toen de beste vriend van de vriend van een vriendin tegengekomen die mij een kamer voor niets aanbood. Achteraf had ik hier beter nooit op in kunnen gaan. Ik ben inmiddels 14 jaar, volg een opleiding voor zover mogelijk en probeer stage te lopen. Op dat moment was ik gewoon zwaar ontoerekeningsvatbaar en daar werd misbruik van gemaakt, en werd z.g.n verliefd op die man. Natuurlijk is dat geen echte liefde geweest, meer de behoefte aan begrip etc. mja. Beetje bij beetje werd ik geisoleerd van vriendinnen, mijn oma en overige familie waar ik nog contact mee had.
Na een aantal maanden begonnen de mishandelingen en erger. Toen ik eindelijk klaar was met mijn opleiding ben ik gaan werken in de zorg. Ondertussen kreeg ik meer slaag dan eten, mn gezondheid liet te wensen over, maar hulp bleef uit. In Februari 2004 krijg ik de schrik van mijn leven als blijkt dat ik in verwachting ben, ik wist niet hoe ik het allemaal moest gaan doen, wilde ik dit kindje wel in deze hel laten opgroeien? Uiteindelijk besloot ik het er maar op te wagen, het kindje kon er toch zeker niets aan doen? Hoe langer de zwangerschap vorderde hoe meer ik van dat frummeltje ging houden. Ik droomde over een goed bestaan en de hulp die nodig was die dan zou komen, immers de mensen van het CB zouden toch niet gek zijn en wel actie ondernemen?
Mijn toenmalige vriend vond het maar niets dat ik dikker werd en vond me ronduit walgelijk. Details laat ik verder weg, maar het was geen pretje. Toch maakte Joshua het al die tijd zeer goed bij mij volgens de verloskundige. Ook mijn lijf werkte lekker mee*² en voelde me opzich best goed.
Tot dat ik op 23 Augustus 2004 voor de 7maanden controle weer bij de verloskundige moest zijn, ik had er een raar gevoel bij, ook al bewoog Joshua niet veel, de laatste dag voelde ik m niet meer. Die dag storte mijn leven finaal in, alles waar ik voor vocht was niet meer.
De tijd die volgde was mede door het grote verlies van Joshua met geen pen te beschrijven.
Mijn ex sloeg en misbruikte er vrolijk op los, mijn ouders vonden t wel goed zo, ik was immers ook n rot kind.
Diverse malen hadden de buren de politie al gebeld, diverse keren had ik aangifte gedaan, maar alles zonder resultaat.
Uiteindelijk kwam op een morgen de wijkagent bij me, mijn ex was zojuist vertrokken naar een afspraak, hij kwam melden dat ze die avond mijn ex zouden arresteren i.v.m openstaande boete's en nog een lopende zaak.
Ik heb de bankpas uit de kluis genomen en hem met een magneet bewerkt om te voorkomen dat hij de boete's zou kunnen betalen en raapte in de tijd dat hij weg was wat kleren bijelkaar om die avond nog weg te kunnen, we wisten immers niet hoelang hij vast gehouden zou worden.
Zo gezegd zo gedaan, en 's avonds werd hij idd opgehaald.
Toen ging hij zwaar door het lint, en heeft getracht mij van het leven te beroven met een broodsmeermes Hij werd overmeesterd en afgevoerd. Nog geen 30 minuten later trok ik de deur dicht om nooit meer terug te keren.
Ik heb toen een aantal dagen bij mijn oma ingezeten, helaas was dit vrij snel ontdekt door een vriend van mijn ex en ben ik gaan zwerven door Nederland, van noord naar zuid van oost naar west.

In 2006 kwam ik eindelijk in rustiger vaarwater en kwam ik zelf ook tot rust.
Uiteindelijk kwam ik via een online spel met chat mijn huidige vriend tegen, na vele uren gechat te hebben over van alles en nog wat besloten we om eens af te spreken met elkaar.
Nou dat was behoorlijk gezellig kan ik wel vertellen .
Toen ik weer thuis was miste ik hem gelijk alweer, voelde me gejaagd en onveilig tegelijk. Hij bracht de rust in mij, gaf me de warmte die ik nodig had. We hebben nog een aantal keer 'gedate' tot dat mijn huisgenote het in haar kop kreeg het huis voor zich zelf te willen hebben. Daar stond ik weer bijna op straat. Mijn vriend had een zeer groot huis samen met een andere vriend van hem, samen besloten ze dat ik de boven etage voor mezelf mocht hebben en dat we met zn allen wel zouden zien hoe t zou lopen.
Die boven etage is niet eens aan een echte inrichting toegekomen moet ik eerlijk bekennen. Al gauw zocht ik lief op een etage beneden, en vervolgens werd het weer een logeerkamer
Na een 1,5 jaar geen menstruatie gehad te hebben en om de 2 maanden toch teste ondanks het staafje, krijg ik op 6 September 2007 weer de doodschrik, 's morgens om 8:30 plaste ik 2 streepjes niemand had kunnen vermoeden dat we toen al 6 maanden zwanger waren. Weer voel ik paniek opkomen, zou dit goed gaan? Zou lief het accepteren? De hele dag spookten die vragen door mijn hoofd, lief was aan het werk en wilde het hem niet telefonisch vertellen.
Die dag leek wel n jaar Toen lief eindelijk thuis kwam zei ik hem dat we even moesten praten, ik duwde de test onder zn neus en wachte gespannen zijn reactie af. Alsof er een flatgebouw van mijn schouders viel, zo voelde het toen hij liet blijken er gelukkig mee te zijn, ook al was er een hoop te regelen, en werd hij ook bang voor wat zou komen. De zwangerschap liep lekker, het was natuurlijk een schok voor ons allebei dat we al 6 maanden heen waren toen we bij de vk kwamen.
Uiteindelijk hebben we een huis gekocht, geverfd en we zouden het allemaal wel redden. Ik was 15 december uitgerekend, echter besloot Rachel om zich aan te kondigen op 24 November. Gelukkig was alles in principe zo goed als klaar, we waren alleen nog niet verhuisd. In allereil werd besloten om dan in iedergeval de kraamweek in het oude huis te blijven en daarna wel verder te zien.
Mijn schoonzusje was de Kraamverzorgster, mijn god wat heb ik het daarmee getroffen. Ze kende mijn historie, en liet ook aan het kraambureau weten pertinent geen stagiaire in te willen zetten bij mij.
Ondanks dat ik het gelukkigste moederwezen ter wereld was, overschaduwde die tijd enorm. Want wie heb je als vrouw zijnde het liefst aan je kraambed? Inderdaad niet je schoonmoeder, maar je eigen moeder. Die ontbrak die tijd enorm... en nog. En nee ze is niet overleden ze is springlevend.
Maar goed, dat is een ander verhaal.
In 2008 raak ik weer in verwachting, algauw blijkt het van een jongetje te zijn. Gelukkig als we waren en ongepland als het was, welkom was het.
Tussendoor veel klachten gehad, van spontane bloedingen tot pijn, veel pijn aan toe.
Op 28 December was Yoeri nog super actief en ben ik gaan liggen, na 30 minuten super en mega actief gedrag van meneer, werd het doodstil... letterlijk bleek in het ziekenhuis n uurtje later.
De wereld was weer een vlinder rijker.
Ondanks dat Yoeri niet bij ons kon blijven heeft hij ontzettend veel betekend. Hij heeft inzicht gegeven in het waarom. Het waarom dat zo belangrijk is.
Door een erfelijke genfactor kwam hij en met allerwaarschijnlijkheid ook Joshua niet door de zwangerschap heen. Deze gen veroorzaakt een soort van epilepsie aanvallen met de daarbij behorende ellende (om het maar makkelijk uit te leggen zonder medische poespas)
Hieruit komt dan ook een afspraak om bij een volgende zwangerschap vanaf ongv 21 weken in het ziekenhuis te verblijven, en streng te monitoren. In het geval van een jongetje word overwogen om bij 30 weken al in te leiden, omdat ze buiten de baarmoeder meer kunnen doen voor hem dan erin.
Wij hebben hiermee ingestemd, en kijken enigszins bang naar de toekomst.
Ondanks de pijn van het verlies koester ik zoveel mogelijk de momenten die we wel gehad hebben.
Probeer nog iets van mn jonge leventje te maken, maar het is zwaar!

Hobby's : FOK! Gamen, Rachel
Werk : Verpleegkundige in de zorg
Boeken : Te weinig tijd eigenlijk
Film : Ik waardeer nog steeds de film the secret garden enorm
Voor welk eten kun je me wakker maken? Nou maak me maar niet wakker is mijn advies En al helemaal niet voor zoiets onbenulligs als eten (welke niet mijn vriend is en nooit zal worden)

Het antwoord op de vraag van DJMO

Het is een moeilijke vraag, voor mijn gevoel had ik met de geboorte van Rachel 2 kinderen, ik was al moeder, kon alleen mijn moederliefde niet kwijt.
Ik absorbeerde elk beweeginkje van haar elk geurtje en had ongv. 250 fotos van de geboorte dag en kraamweek. Was constant bang voor wat zou gaan komen en of ze wel “mocht blijven”
Dit werd gelukkig wel iets minder, maar de vele foto's zijn wel gebleven
Natuurlijk blijft er altijd in je hoofd spoken hoe zou Joshua het gevonden hebben , wat zou hij nu al kunnen etc.
Met de geboorte van Yoeri werd het weer even heel erg, en wilde ik Rachel zo ongeveer 24/7 bij me hebben.
Ook dit is inmiddels weer n beetje vervaagd, maar het blijft door je hoofd spoken.
Het antwoord is dus Ja, ik beleef het intenser.

*² Lichamelijk maakte ik het ook goed.
In die tijd heb ik de diagnose fybromyalgie (weke delen reuma achtig iets) gekregen. Dit is echter vorig jaar hergediagnosteerd in Multiple Sclerose. Medicijnen gebruik ik er niet voor zolang het gaat zoals het gaat aangezien die de vruchtbaarheid verminderen, welke bij mij ansich al ernstig verminderd is door omstandigheden. Na een volgende (voldragen) zwangerschap laat ik mij steriliseren en start ik met de medicijnen, mits dit niet eerder echt nodig zal zijn.

Over mijn doorgifte ga ik nog heel even nadenken, en navragen of de persoon uberhaupt wil Vraag volgt dus nog
Sorry voor eventuele spelfouten maar als ik nu ga verbeteren ga ik vast weer schrappen etc dus jullie moeten t er maar mee doen.

Liefs Maffe.

Maffe, ik heb je verhaal ademloos gelezen. Ik weet even niet wat ik er op moet zeggen, wil het even laten bezinken. Wel voelde ik even heel erg de behoefte om je een kus te geven

quote:

Op woensdag 13 mei 2009 11:55 schreef flugeltje het volgende:
Maffe, ik heb je verhaal ademloos gelezen. Ik weet even niet wat ik er op moet zeggen, wil het even laten bezinken. Wel voelde ik even heel erg de behoefte om je een kus te geven

* echtemuts geeft flugeltje een flesje zuurstof en een terug

Jeetje, ademloos je stuk gelezen. Weet niet zo goed wat te zeggen behalve

En Flugeltje zegt precies hetzelfde zie ik nu pas, ik had haar reactie niet gezien overigens.

Jee Maffe, ik word er stil van. Wat een hoop heb jij voor je kiezen gehad!

En dan klinkt er toch iets heel positiefs door in je verhaal.

dames

quote:

Op woensdag 13 mei 2009 12:04 schreef Sorbootje het volgende:
Jee Maffe, ik word er stil van. Wat een hoop heb jij voor je kiezen gehad!

En dan klinkt er toch iets heel positiefs door in je verhaal.

Ik denk persoonlijk dat dat komt omdat ik probeer uit allemacht het beste er van te maken, niet alleen voor mezelf maar ook voor lief en Rachel.
Buitendat , ik weet wat het is om het erg moeilijk te hebben, en waardeer dan ook alle positieve dingen enorm, alles gebeurd met een reden denk ik nu ik er op terug kijk. Ook al is het zwaar en moeilijk, ooit komt het weer op zn pootjes terrecht.

Waarom ik mijn verhaal hier mede neer heb gezet is eigenlijk mensen een hart onder de riem te steken die in een van de soortgelijke situatie's zitten, waarvan ik hoop dat ze wel doorvechten en voor hun zelf kiezen indien mogelijk, maar ook om jullie een blik te gunnen in mijn leven. Veel dingen staan er nog geen eens in, puur omdat ik het net iets te heftig vind voor een estafette topic of welk ander topic dan ook. Zou er een boek over kunnen schrijven zelfs

Bedankt voor alle lieve reacties, natuurlijk kan het zijn dat mensen vragen hebben na het lezen, stel ze gewoon, als ik vind dat de antwoorden hier niet horen krijg je een pm met je antwoord etc

Liefs Maffe

Nou ik heb bewondering voor jou en de manier waarop je hier je verhaal doet!


Heb je ooit nog iets van/over die nare ex gehoord?

Zo knap dat je ondanks alles de positieve dingen echt kan waarderen, daar zou ik (en met mij denk ik vele anderen) een een voorbeeld aan moeten nemen.

Vol ongeloof je verhaal gelezen, maffe. Ongeloof om de ellende die sommige mensen toch doorstaan hebben. Wat een leven heb jij gehad! Verder sluit ik mij aan bij Estrys: weet niet zo goed wat te zeggen, behalve

Jeetje Maffe, wat een verhaal!

DJMO, ik heb jouw verhaal ook gelezen, goed van je dat je er zo openhartig over bent!

Maffe

Pfff Maffe, ook ik heb je verhaald ademloos gelezen en ben er even stil van. Wat ben jij een sterke vrouw!!

Allemachtig Maffe... hier word ik echt even stil van...
Zoveel ellende en zoveel pijn...
Wat ben ik blij dat je je huidige vriend tegen gekomen bent en dat het nu zo, naar omstandigheden, goed met je gaat.

Jemig, ik ben echt stil van alle verhalen hier. Wat maken mensen toch een hoop mee en wat knap dat jullie gewoon allemaal nog "zijn" en ademhalen en doorgaan...
Ik kom zelf uit zo'n beschermd en liefdevol nest en ken uit mijn omgeving eigenlijk ook helemaal niet dit soort verhalen, wat ben ik met mijn 34 jaar toch eigenlijk nog naief.

Diepe buiging voor jullie allemaal!

En DJMO, ook ik ben weleens recht voor zijn raap en kritisch naar je geweest maar ik ben echt onder de indruk van je eerlijkheid en je verhaal en hoop van harte dat het je goed blijft gaan!

En zo merk je dat achter ieder gezicht in de supermarkt een hoop schuil kan gaan.
En ook dat het belangrijk is om hulp te vragen, want niemand zal het je zomaar aanbieden (=note to self).

Dapper dat jullie je hier zo open opstellen!

Maffe

quote:

Op woensdag 13 mei 2009 13:32 schreef Pyttpytt het volgende:
En zo merk je dat achter ieder gezicht in de supermarkt een hoop schuil kan gaan.

Daarmee verwoord je heel mooi wat ik ook uit dit topic meepik. Het spreekwoord 'ieder huisje heeft zijn kruisje', zoiets.
Heel knap hoe veel mensen met tegenslagen omgaan en mooi dat ze dat hier met iedereen willen delen. Maar ook goed om je te realiseren dat ieder zijn tegenslagen kent in het leven, hoe sterk ze naar de buitenwereld ook overkomen. Maar eigenlijk zegt Pyttpytt het allemaal heel mooi in een zinnetje.

Allemaal bedankt voor jullie mooie, eerlijke verhalen. Ik heb al menig traantje moeten wegpinken.

*respect* maffe

Maffe, ik ben een oen en kan via papier of beeldscherm nooit overbrengen wat ik echt wil zeggen.
Het komt vaak ongemeend of juist bot over waar ik het uiterst lief bedoel.
Dus ik kom niet verder dan:


Petje af Wat een mooi en ontroerend verhaal

Wow, wat een mooie en openhartige verhalen komen hier voorbij zeg en wat hebben er een aantal een boel meegemaakt.

Mooi topic!

Jeetje Maffe... wat een levensverhaal zeg... Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen

Maffe wat een verhaal... Ik ben sprakeloos

kus voor maffe muts... echte muts... wat heb jij een leven gehad zeg... dat gun je niemand... hoe is het mogelijk... enz...enz...enz... woorden te kort.
Je komt wel heel sterk over, en vol liefde (te vol zoals je zelf al zei, je kon je liefde niet genoeg kwijt...)
Ik hoop dat een volgende zwangerschap tot een beter einde zal komen voor je, een lief, gezond kindje erbij...

Maffe

wow, wat een verhaal zeg!

Muts

Zoals beloofd zou ik terug komen op de doorgifte van mijn stokje
Ik heb de eer deze door te mogen geven aan ...

Maffe haar hand Tan haar hand.

Tan mijn vraag aan jou is:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder, Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?

Bedankt voor het stokje! Ik heb mijn verhaaltje (nou ja... -tje... ) al geschreven, op de vraag na, die zal ik zo eens beantwoorden en dan plaats ik hier mijn autobiografie

Om heel eerlijk te zijn heb ik tot gisteren nog nooit één blik in het estafettetopic geworpen. Pure desinteresse, aangezien ik niet zo’n fan ben van estafettes, kettingbrieven, piramideacties en andere doorgeefsystemen. Daarnaast ben ik niet zo nieuwsgierig van aard – tot op zekere hoogte dan.
Maar met een persoonlijke vraag in mijn privé-berichten vond ik dat ik toch wel op zijn minst de moeite kon nemen een kijkje te nemen. Met verbazing heb ik de persoonlijk verhalen van een aantal van jullie gelezen. Ook voelde ik regelmatig enorme bewondering en respect opborrelen, ook (en voorál) voor de openhartigheid. Nou ben ik na het overlijden van Ayden op zich ook best digitaal in detail getreden, maar mijn andere wel en wee hou ik toch liever voor me.
Toch zal ik mijn best doen een globaal stuk van Tan te laten zien dat jullie nog niet kennen. Het lijkt misschien niet niks, maar het is zeker niet alles.

‘The story so far’:
Ergens op een zeer koude decemberochtend in 1975 zag ik het eerste Brabantse levenslicht. Als snel na de geboorte bleek dat ik het niet zo heel erg naar mijn zin had, ik had het wat benauwd, sliep heel veel en kreeg nog geen fles leeg. Vele onderzoeken later werd het duidelijk dat ik een aangeboren hartafwijking had, waar ik in de toekomst zeker aan geopereerd zou moeten worden. Tot die tijd moest mijn moeder mij om het uur met theelepeltjes voeden, zodat ik toch wat voeding binnen kreeg.
Gelukkig kon ik redelijk goed opgroeien; ik was wat sneller moe dan mijn leeftijdsgenootjes, maar het ging naar omstandigheden best heel goed. Heel veel later zou zelfs blijken dat de operatie niet meer nodig zou zijn.

Rond mijn derde levensjaar verhuisden we naar Apeldoorn. Voor zover mijn geheugen terug gaat begon toen de ellende. Een persoon uit de familie met losse handjes en bepaalde kindonvriendelijke lusten maakten mij het slachtoffer van allerlei nare praktijken. De details doen er niet toe.
Gek genoeg heb ik synchroon aan die narigheid een relatief leuke jeugd gehad. Afgezien van het feit dat mijn moeder onder andere overbezorgd was, met alle gevolgen van dien en dat mijn vader meer tijd doorbracht met studeren dan goed was voor het gezin, waardoor wij altijd door het huis moesten sluipen en nooit kindjes te spelen mochten hebben, heb ik veel fijne jeugdherinneringen. Maar, naast dat relatief goede leven was er ook al dat andere.

Dat ‘andere’ begon te wringen rond mijn puberteit, met een dieptepunt rond mijn negentiende. Gevolg: vluchten van mijn jeugd/ouderlijk huis in werk dat niet bij me paste (de marine) en in een onbezonnen relatie. Daarbij ook nog eens veel te vroeg op mijzelf/samen gaan wonen (ik was zestien). Achteraf bezien was ik toen ernstig depressief en ik had ik een extreem laag zelfbeeld.
In die tijd leerde ik mijn ex kennen, ik woonde inmiddels al een paar jaar in Den Helder. Het was een veel oudere, net gescheiden man die mij opving in tijden van nood. Een arm om mijn schouder, een luisterend en begrijpend oor. Precies wat ik nodig had. Met alle gevolgen van dien.
Samen kregen wij twee kinderen. Hoewel het huwelijk dat ik met deze man had niet zo denderend was, heeft het mij wel min of meer uit de ellende getrokken, of in ieder geval iets in gang gezet waardoor ik uit een dal kon kruipen. Ik had een doel om voor te vechten, een reden om door te gaan met mijn leven: namelijk mijn kinderen.

Maar toen het eindelijk wat beter met mij ging was het ook tijd om mijn vleugels uit te slaan. Een echtscheiding volgde. Destijds werd mij dat door iedereen verweten – ik wist niet wat ik deed en was egoïstisch – maar naarmate de jaren vorderden kreeg ik steeds meer mijn gelijk van anderen en de erkenning dat het de beste keus was geweest. Zelfs mijn ex is mij achteraf dankbaar voor deze beslissing. Wij hadden nooit moeten trouwen, maar gewoon vrienden moeten blijven. Gelukkig zijn we dat nog steeds (hetzij oppervlakkig), tot groot geluk van de oudste twee kinderen.

Een lange tijd heb ik nodig gehad om mijn leven weer op poten te krijgen, wat niet meeviel als alleenstaande met een kind van twee en een baby van negen maanden. Maar het lukte met hier en daar wat terugval en herstel.
Ik vond werk, een au pair en stopte ook weer met werken toen aanvankelijk leek als of mijn toen nog jongste (ze was anderhalf) leukemie had. Het bleek na uitgebreid onderzoek gelukkig slechts een zeldzame maar goedaardige aandoening: een allergie op streptokokken die overal bloeduitstortingen veroorzaakte. Ook op haar hersenen en andere organen waardoor ze lange tijd moest revalideren. Het was voor mij de doorslaggevende reden om definitief te stoppen met werken. Ik besefte ineens hoe nodig ik was als moeder. En hoe betrekkelijk het leven is.

Na bijna anderhalf jaar alleen te zijn geweest ontmoette ik de ene rampzalige man na de andere, ik had een soort ECI-abonnement op slechte mannen: je krijgt er van alles bij cadeau maar komt er niet zo gauw meer van af.
In korte tijd werd ik in willekeurige volgorde stiefmoeder, vriendin van een drugskoerier en moordenaar en eveneens in willekeurige volgorde slachtoffer van: o.a. agressie, schizofrenie, een stalker en een vreemdganger. Dat verspreid over diverse ‘verkeerde mannen’. Een hectische tijd waar ik ondanks alles met licht plezier naar terug kijk. Zo was de schizofreen een zeer aantrekkelijke, geweldige minnaar en fantastisch romanticus, de agressieve heeft mij hele leuke kanten van het leven laten zien, en zo hadden ze allemaal wel wat moois.

Na deze roerige periode leerde ik via tweakers.net mijn huidige liefde kennen. Een rustige man waarmee ik reeds tijdens de derde ontmoeting zwanger raakte. Niet de meest handige actie, aangezien er allerlei factoren meespeelden die onze relatie zo goed als onmogelijk maakten. Pas in de laatste weken zwangerschap werd duidelijk dat wij voor onze relatie gingen knokken.
Inmiddels zijn we acht jaar samen, een verhuizing naar Overijssel en drie kinderen verder, met de twee kinderen uit mijn eerste huwelijk erbij dus vijf. Dat de laatste in het rijtje helaas maar drie uur heeft geleefd is inmiddels wel een bekend verhaal hier op Fok en daar zal ik mij ook niet verder meer over uitweiden. Sinds een paar weken is er zelfs een zesde kleintje op komst. En we leefden nog lang en gelukkig.

Wat doe ik tegenwoordig:
Momenteel ben ik nog steeds een gelukkige, fulltime moeder en huisvrouw, die dankzij de grootte van haar gezin, tuin en huis en haar vele hobby’s zich nooit hoeft te vervelen. Het grootste deel van mijn hobby’s is te vinden in de creatieve hoek. Tekenen, schilderen, schrijven, mijn weblog bijhouden, knutselen met de kinderen, viltwerkjes freubelen etc.


Films, muziek en boeken:
Mijn grootste passie is muziek luisteren. Ik hou er van om steeds weer nieuwe bekende en onbekende bands en artiesten te ontdekken en al dan niet naar hun concerten te gaan. Een passie die ik tot mijn grote genot deel met mijn partner, en zoals het er nu op lijkt ook al met de oudste kinderen. Mijn smaak is breed maar het liefste luister ik naar eenvoudige singer-songwriters. Nick Drake en Thomas Dybdahl zijn mijn muzikale helden!
Verder kijk ik graag films, bij voorkeur wazige filmhuisfilms, maar een goede hollywoodproductie kan mij ook wel bekoren. Eén van mijn favorieten is Amélie met Audrey Tautou.
Net zoals mijn muziek- en filmsmaak heb ik ook een tamelijk brede boekensmaak. Ik lees het liefst Nederlandse literatuur, maar een Amerikaanse thriller of een Spaans historisch roman kan mij evengoed bekoren. Lezen doe ik erg graag en bij vlagen veel.
Ik heb een diepgewortelde voorliefde voor de verhalen van Boudewijn Buch, een liefde die in mijn puberteit is ontstaan omdat ik zoveel herkende in zijn ellende en bijbehorende emoties, al was de strekking in zijn verhalen van totaal andere aard. Inmiddels heb ik meer favoriete boeken. Een voorbeeld van een exemplaar dat ik in één ruk heb uitgelezen is ‘de Heelmeester van Noah Gordon’.

Eten:
Misschien is het mijn Indonesisch en Chinees bloed dat door mijn aderen stroomt, maar ik ben dol op Aziatisch eten. Eigenlijk alles waar de knoflookpers overheen zwaait vind ik lekker. Maar een ouderwets boeren Hollands stamppotje is toch ook niet verkeerd.
Ik kook en experimenteer graag, maar helaas heb ik een aantal kieskeurige eters, dus niet alles wordt even dankbaar in ontvangst genomen. Ik blijf proberen.

De vraag die mij door maffemuts werd gesteld:
Jij hebt ook veel mee gemaakt en moeder van een vlinder. Hoe sta jij nu in het leven, en hoe zie jij jezelf over bijvoorbeeld 5 jaar ?
Het leven heeft mij gevormd zoals ik nu ben. Ik heb er een aantal dingen van geleerd. Eén daarvan is: alles komt goed. Het is voor mij geen levensmotto, want daar doe ik niet aan, maar het is wel een manier van leven. Wat er ook gebeurt, het komt weer goed. Misschien sla je andere wegen in dan je van te voren had bedacht, maar je vindt de juiste route wel weer.
Nu ik weer in verwachting ben, sta ik natuurlijk eens te meer stil bij de dingen die mis kunnen gaan. Maar het komt zoals het komt.
Zo zal ik over vijf jaar ook nog wel in het leven staan. Ik ben iemand die heerlijk kan zeuren over kleine dingen, maar de grote dingen in het leven kan ik over het algemeen goed accepteren. Op religieus gebied geloof ik nergens in, maar ik denk wel dat alles zo zijn doel en nut heeft. Of dat nu leuke of minder leuke ervaringen zijn.

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 14-05-2009 09:53:30 ]

En we leefden nog lang en gelukkig
Dat was echt het zinnetje wat het hem deed hoor

En het is je gegund! Ik hoop dat verdere ellende je bespaart blijft, je hebt je portie wel gehad dacht ik zo...

Super mooi en openhartig verhaal!

Bij jou ook al ademloos gelezen. Gelukkig ben je van je ECI abbo af. (moest er wel even om lachen om die vergelijking)
Heb respect voor jouw het komt zoals het komt houding.
Volgens mij hebben jullie een onwijs tof en gezellig gezin

Heel veel geluk met je fijne gezin En een fijne zwangerschap gewenst

Wow, maffe en Tan, wat een verhalen!
Wat een sterke vrouwen zijn jullie toch!

Ik wens voor jullie beiden een voorspoedige zwangerschap toe met als resultaat een gezond kindje! (en voor maffe dan uiteraard dat je snel weer zwanger bent.)

Tan bedankt voor een blik in je leven Ik ben ontzettend blij voor je dat zo lekker gaat nu

Oh ja, over het doorgeven aan de volgende moet ik nog even goed nadenken. Ik weet niet zoveel van de medefokkers af... tja, op zich wel, maar die zijn allemaal al geweest

Knap hoe je, zonder al te veel in detail te treden, zo je leven weet samen te vatten.

't Wordt vervelend, maar ik heb wéér vol bewondering en verbazing zitten lezen.

Mooi verhaal Tan!

Mooi Tan!

Ik heb al een PB verstuurd aan de volgende, of ze wil is dan nog de vraag natuurlijk, maar dat wordt vanzelf duidelijk en dan plaats ik (of zijzelf) de vraag hier ook nog wel.

ik moest ook lachen om dat eci-abonnement mooi verhaal Tan

Mooi Tan, dat je ook de leuke/mooie/grappige dingen van een slechte relatie weet te zien. Het is een groot goed om uit de diepste ellende ook een soort van vreugde te kunnen halen.

Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?

Openhartig dames!
Veel meegemaakt, zeker de laatste paar verhalen (:

quote:

Op donderdag 14 mei 2009 22:06 schreef sjak het volgende:
Ook ik heb je verhaal in 1 adem uitgelezen. Wat doen mensen elkaar toch aan? Ik vind het ook heel erg voor je spreken Tan, dat je uit moeilijke dingen toch het moois weet te halen (en te benoemen). Ik miste even of je nu wel geopereerd bent aan je hart of dat dat nog steeds zou moeten?

Nee, dat was dus niet meer nodig. Door de bevalling van Cheyenne, die heel zwaar en heftig was, schijnt de nietwerkende klep zijn werk te zijn gaan doen. De meeste ervaren artsen staan voor een raadsel, maar mijn destijds hele jonge cardioloog was zo verbaasd niet, die vond het heel logische en verklaarbaar. Ach ja, ik vind het wel best. Ben vorig jaar nog op controle geweest maar na 12 jaar doet die hartklep het nog steeds.

Overigens heeft _Bar_ nu het stokje in handen. Met de volgende vraag:

Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?

Dank je wel voor het stokje Tan.

Het kan nog wel even duren eer ik hier m'n stukje neerzet.
waarschijnlijk pas na het weekend.

Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

Nou dat dus

wat een verhalen maffe en Tan

Tan.. je zinnetje : En toen leefden ze nog lang en gelukkig.... kippenvel !

wat een verhaal Tan! Heftig hoor, maar ik kan me voorstellen dat je tussen de ellende door ook mooie momenten zag... die zijn dan extra mooi...

quote:

Op vrijdag 15 mei 2009 19:23 schreef Brighteyes het volgende:
Mooi verhaal Tan!
Ik weet nog goed dat je eerste stapjes hier op FOK stroef verliepen, maar wat ben ik blij dat je bent blijven plakken! Mooi mens!

Hihi, ja ik was nogal bevooroordeeld geloof ik (en dankje) Het staat me bij dat ik nogal een hormonster was qua reageren Maar het zal vast nooit heel erg geweest zijn, anders was ik nooit gebleven hier (ik moet eerlijk bekennen dat ik hier voornamelijk kom als ik zwanger ben, de periodes ertussen was/ben ik hier aanmerkelijk minder frequent, ben niet zo'n baby/dreumes/peuter/etc. kletser)

[ Bericht 0% gewijzigd door Tan op 16-05-2009 14:00:20 ]

Mooi verhaal Tan, niet heel ver in de details getreden maar wel een leuk/heftig kijkje in je leven.

Tan, wat heb je veel meegemaakt zeg. Wat fijn dat je nu zo gelukkig bent met je gezin. En wat mij het meest treft is dat je geen wrok hebt over dingen van vroeger. Ik wens je een hele fijne, goede zwangerschap toe!

Hoi hierbij mijn bijdrage aan het estafette topic, heb er wel even over nagedacht, gezien de drukte en er toch een gedeelte best wel prive is.

Ik ben dus _Bar_ voorheen Bar_en_Mar.
In het dagelijks leven heet ik Barbara, in maart 1981 werd ik geboren.
Heb het m'n ouders de eerste 6 weken behoorlijk lastig en zwaar gemaakt door alleen maar te huilen en niet te willen slapen...

ben opgegroeid in een mosseldorp in zeeuws-vlaanderen, wat de vlamingen maar wat makkelijk weten te vinden.

Heb een rustige jeugd gehad,
met beide ouders die werkten, en dus zat ik met enige regelmaat bij opa en oma, wat ik altijd als een feestje zag. (samen met opa's naar het land, samen met oma's naar de stad, samen wandelen, koken, liedjes zingen,naar het strand enz enz)

Ben wel wat gepest, kwam mede doordat ik toen een vrij donker getintere huid had, heb ik van m'n moeder geërft.
maar sloeg me met een handje vol vrienden, prima door de lagere school heen.

Na de lagere school werd het 15 km fietsen naar de middelbare school, samen met een grote groep elke ochtend afspreken en dan samen op fietsen.
En dat was altijd wel lachen.
De middelbare school vond ik leuk, heb het er prima naar mijn zin gehad
had leuke klasgenootjes, en de lessen boeiden me.
Na een fusie, moesten we met de school verhuizen, en daar heb ik de laatste 2 jaren van vbo afgemaakt.
Een grotere school, met meer lokalen, wat de eerste weken nog wel eens voor handige/leuke verdwaal acties zorgden.
Maar wel geeindigd met diploma op zak.

Toen ik 6 jaar was, kreeg ik er een broertje bij, moest er even aan wennen, maar al snel was ik apetrots op mijn kleine broertje.
Heb hem leren fietsen,en ondanks dat hij al m'n barbie's moest uitmoorden (hoofden erzo af trekken dat nekken ingescheurd werden, en dus barbie stuk) bleef ik hem lief vinden.
hij was tenslotte mijn kleine broertje,en zo klein is hij toch al even niet meer (steekt kop en schouder boven mij uit)
ondertussen zou ik hem zo nu en dan het liefste achter het behang plakken of eens flink door elkaar schudden.

Op m'n 12de ben ik gaan oppassen, eerst bij de buren, en later bij een nogal rijk gezin,en dat rijke gezin bezorgde mij op m'n 14de een heerlijke "werk"vakantie op de bahama's (februari 1996) die ik tot op de dag vandaag nooit vergeten ben.
Het oppassen daar nam wel veel tijd in beslag, zodat het gebeurde dat ik op m'n 13de eigenlijk al door de weeks niet meer thuis woonde, maar bij dat gezin.
elke zondagochtend stapte ik dan op de fiets richting huis, waar ik dan een nachtje sliep om de maandag na school weer bij het oppas gezin te eindigen.
Het was een boeiende tijd, het was enorm goed voor mijn frans, heb er veel verdiend (er oa een scooter aan overgehouden), veel geleerd, maar ook een enorm spannende tijd.
wegens een plotselinge vermissing van de moeder van het gezin.
(Meer wijd ik daar niet over uit vanwege privacy)

En daarna ben ik begonnen in de horeca, eerst al afwasser en later in de bediening, was gewoon ideaal, ivm de vele restaurantjes in het dorp, en veel fam wat ook in de horeca actief was.
Heb daar ook 3 restaurtantjes gezien, en in alle 3 met veel plezier gewerkt.

Zo gebeurde het ook dat ik na de middelbare school ook vol enthousiasme aan een horecaopleidig begon en daar met vlag en wimpel sloeg.

Ben op m'n 18de samen gaan wonen, al liep dat op een mislukking uit en zo gebeurde het dat ik verliefd werd op iemand anders, en met hem meegegaan ben naar Doorn (holland zo noemde ik het, was nog nooit boven de moerdijk uitgekomen.)
(die persoon was dus Mar) Heb daar een heerlijke tijd gehad, maar ook een enorm moeilijke tijd, en de tijd waarin ik zwanger werd.
De heerlijke tijd kwam mede door vriend en mij, door de prachtige omgeving, het werk al koste dat een hoop tijd in de relatie, waardoor ik toch van baan wisselde om meer tijd in elkaar te kunnen steken, en ja ik woonde er gewoon graag, en toch wilde ik er weg na 5 mooie jaren.
De moeilijke tijd kwam doordat ik eindelijk eens ging rouwen om het overlijden van mijn moeder die plotseling overleed aan de gevolgen van een hersenbloeding, en dat uitte zich door middel van panniekaanvallen, hyperventilatie,een soort van straatvrees ontwikkelde (durfde niet meer uiteten en te gaan stappen enzo)
was erg zwaar voor mezelf, maar ook zeker voor Marco toendertijd, en al die tijd was hij toen mijn steun en toeverlaat.(wilde nooit rouwen, en heb mij toen echt letterlijk op m'n werk gestort)
De tijd dat ik zwanger werd, was juist een enorm drukke tijd, ons huis stond te koop, en een verhuizing en pas een kleine maand voor de uitgerekende data (2 aug de sleutel en 6 sept Thijs geboren) bezorgde mij nogal wat stress, maar met behulp van fam is het ons gelukt.

Ik kreeg rust en dat werd beloond met de geboorte van onze zoon Thijs, de prachtigste dag, en een geluk zo bijzonder.
We hadden 21 bijzondere maanden, waarvan ik het overgrote gedeelte zelf ook heerlijk thuismoeder was.
Het was geregeld zwaar omdat papa best wel uurtjes maakte en met behoorlijk ongeregelde tijden.
Wat ook nog wel eens voor woordwisselingen zorgden.
En toen de zwarte dag in juni waar ik niet teveel meer over ga uitwijden gezien de meeste dat wel weten, en ik daar momenteel even niet de behoefte aan heb om dit wederom op te rakelen.
Maar het plotselinge overlijden van Thijs.
Een zware klap, voor ons beide, voor de fam.
En helaas mede door dit en door meerdere omstandigheden, hebben mar en ik het niet gered samen en heb ik de knoop doorgehakt door de scheiding aan te vragen.

Een moeilijke tijd volgde, maar al snel besloot ik de draad terug op te pakken en probeerde wat van het leven te maken,, met gevolg een nieuwe fijne relatie, waarvan ik nu 28 weken zwanger ben,
een zwangerschap die mij behoorlijke ups en downs bezorgd, en tot op heden het genieten niet gemakkelijk is.
Maar met de steun van vriendlief, zijn engelengeduld, kom ik al een hele eind.

tot zover een stukje vanuit mijn leven, al heb ik een aantal details bewust nog even weggelaten.
_{oa het alcoholisme van beide ouders, wat het leven in de weekenden helemaal niet rooskleurig maakten.
Het stiekeme trouwen van mijn vader met zijn nieuwe vrouw, het drama van het nichtje wat verongelukte, enzo kunnen we nog wel even door gaan}


of ik hobbies heb, of heb gehad ;-)
In het verleden deed ik aan kunstschaatsen, badminton, turnen, volleybal, toneelstukken schrijven, enorm veel boeken lezen, kon uren knutselen.
tegenwoordig heb ik een stuk minder hobbies, maar ben wel creatief bezig met de kindermeubels op te knappen.
en probeer rust terug in mijn leven te vinden.

mijn passies, poeh daar weet ik echt even geen antwoord op.
zal er wel eens over na gaan denken

mijn favo boek is
Schaduw van de wind, en het sinasappelmeisje (het laatste is een filosofisch boek)
verder lees ik eigenlijk alles, maar ben zeer geintereseerd in filosofische boeken, omdat die mij aan het denken zetten.

mijn favo film.
the big fish, het verhaal bezorgd mij nog elke keer tranen.

voor welk gerecht je mij snachts wakker kunt maken;

scampies in de look, of pannekoeken,
maar of je mij wakker moet maken ik denk van niet

Een uitspraak die mij is bijgebleven nadat Thijs is komen te overlijden;

We hopen dat ze je vleugels geven, zodat je overal kunt komen, dat je terugkomt in onze dromen, en met ons meevliegt in ons leven

muziek;

Ik heb een diverse muzieksmaak waardoor ik makkelijk het ene moment naar klassiek luister en het andere moment naar veldhuis en kemper zap.
maar mijn grote idool blijft
Boudewijn de Groot.
prachtige teksten, en kan er veel gevoel in kwijt.

En nu komen we bij de vraag die Tan mij stelde;
Hoe ervaar je deze zwangerschap ten op zichte van de zwangerschap van Thijs, toen je waarschijnlijk nog veel onbezorgder was?

leuke vraag Tan

ben opzich niet bezorgd over de zwangerschap, het gaat eigenlijk voorspoedig,elke controlle is tot nu toe wel goed geweest.
okay de ongemakken maar dat hoort erbij.
(en er is alleen een heleboel gebeurd tijdens deze weken, waardoor ik nooit echt de rust gehad heb, mij echt met dit bezig te houden) _{de afronding van de scheiding waar we middenin verwikkeld zitten stukje verdeling, een broertje wat momenteel voor de nodige zorgen zorgt, en dat neem ik nu gewoon wat heftiger mee.}
het zijn meer de gedachtes die erbij komen.
De angst dat ik dit kindje ook zou moeten laten gaan,
hoe ga ik nu reageren op het kindje,
enz enz
ik kan er een enorm lang verhaal over neerzetten, maar dan word het helemaal zo'n lap tekst.

Maar de grootste angst blijft toch,
hoelang mag ik dit keer mama van een kindje zijn.

En nu is het enige wat ik nog graag wil en dat is deze laatste maanden rust in mijn hoofd, gewoon bezig kunnen zijn met het verdriet rondom thijs, de blijdschap van deze zwangerschap, het geluk ik mag echt serieus opnieuw mama worden het rommelen in de babykamer.
en dat is wat ik momenteel wil.

Wat een mooi, ontroerend en ook minder fijn verhaal.
Ik als nieuwkomer wist het niet van Thijs. Ik weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen.
Behalve dat je me erg dapper en sterk lijkt, en dat je volgens mij heel goed in het leven staat

Bar

Mooi verhaal Bar, dankjewel voor het delen ervan

Mooi Bar! De inhoud niet altijd natuurlijk, maar je manier van schrijven des te meer! Wat ik me wel afvraag, hoe is je nieuwe partner in je leven gekomen? Of wil je dat niet kwijt?

Moeilijk Bar. Ik hoop dat je toch eindelijk die rust in je hoofd krijgt en 100% kan genieten.
Heb je nog andere hulp steeds om die rust wat beter te krijgen?

Bijzondere Bar
Fijn dat je het toch hebt willen delen. Ik kan me je overwegingen wel voorstellen. Ik hoop dat het jou ook wat oplevert om dingen zo eens op te schrijven.

Bar

De volgende is al per Pm benaderd en ook al antwoord van gekregen, de volgende in rij is Diaan73 geworden.

De vraag die ik haar gesteld heb;

Hoe voelt het om nu weer opnieuw moeder te zijn, na de lange weg van alle ziekenhuis bezoekjes en onderzoeken en hormonen.



_{zou iemand van de modjes de laatste verhalen erbij in het lijstje willen zetten aub.}

[ Bericht 22% gewijzigd door _Bar_ op 18-05-2009 13:17:04 (nu met de gestelde vraag aan) ]

Bar, ik wil nog wel even zeggen dat ik het van jou een heel mooi en bijzonder verhaal vind.

Bedankt voor het stokje, ik ga eens nadenken over wat er allemaal in "mijn stukje" moet. Verwacht in ieder geval vandaag nog geen stukje van mij, komt hopelijk morgen, anders later deze week. Drukke week.....

quote:

Op maandag 18 mei 2009 13:10 schreef _Bar_ het volgende:
_{zou iemand van de modjes de laatste verhalen erbij in het lijstje willen zetten aub.}

Het lijstje wordt steeds aangevuld als er een nieuw topic geopend word. Al dan niet door de TS of door een van de modjes dan.

Bar

Ik verveelde me, hierbij de laatste 3 verhalen:
Maffemuts
Tan
_Bar_

Ook weer een bijzonder verhaal Bar, bedankt ook voor het beantwoorden van mijn vraag.

Het boek Schaduw van de Wind kreeg ik voor mijn verjaardag, ben er nu in bezig en ik vind het een erg mooi boek.

Bar Ik hoop dat jullie tot in lengte van jaren van jullie kindje mogen genieten en hij/zij van jullie.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 17:50 schreef Vlindur het volgende:

[..]

_{Het is wel erg zoeken hoor, naar de verhalen die in zo'n laatste topic zijn geweest, Zoveel moeite is het toch niet om het aan te passen? Als ik het nog kon had ik het gedaan, maar ik kan het niet meer}

Dat is het dus blijkbaar wel.

quote:

Op dinsdag 12 mei 2009 19:16 schreef Vlindur het volgende:
Ja, wat een klote werk om het in te voeren
Nu is mn eten koud

Maar ben wel blij dat het netjes is gelukt

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 18 mei 2009 14:13 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het lijstje wordt steeds aangevuld als er een nieuw topic geopend word. Al dan niet door de TS of door een van de modjes dan.

_{okay dank je wel, dan weet ik dat}

Pfff het is nog best een verhaal geworden maar hier is dan mijn verhaal.

Op een maandag na een autoloze zondag in november 1973 ben ik geboren in Enschede als Diana. Mijn moeder was toen nog maar net 4 weken 18 jaar jong en mijn vader 23 jaar _{ben dus een zgn. ongelukje}. Zij waren in juni van dat jaar getrouwd en woonden nog bij mijn opa en oma toen ik geboren ben, ik heb daar ook de eerste 3 maanden van mijn leven gewoond. Toen kregen ze een eigen huis. Ik kreeg een broertje toen ik 2,5 jaar was. Kort daarna kreeg ik een ongeluk: het glas in het raam boven waaide eruit en waaide in mijn gezicht. Gelukkig net niet in mijn oog maar wel in/over mijn neus. Omdat het vel van mijn neus af was, hebben ze vel achter mijn oren weggehaald en op mijn neus gezet. Vroeger had ik daar wel last van, werd blauw enz. maar tegenwoordig zien mensen het niet eens meer. Het is altijd wat donkerder van kleur omdat het een stukje “dood” vlees is. Na 6 weken ziekenhuis mocht ik weer naar huis en was toen een minder leuke dreumes als voorheen, met flinke driftbuien, ook omdat ik toen waarschijnlijk dacht dat ze mij hadden ingeruild voor mijn broertje. Later is dat wel weer goed gekomen. Ik had verder een onbezorgde jeugd en kan me eigenlijk alleen maar leuke dingen herinneren. Zowel thuis als op school. Ik was veel bij mijn opa en oma, zij waren elke zaterdagavond bij ons thuis om spelletjes te doen en ik vond naar school gaan ook erg leuk. Op mijn 11e overleed mijn opa, dat was best shocking, mijn lievelingsopa was er niet meer. Ik mis hem nu soms nog.

Na de lagere school ben ik de HAVO gaan doen, op zich ben ik die jaren goed doorgekomen, kon makkelijk leren en was ook niet verschrikkelijk aan het puberen. Ik kreeg in 4HAVO de ziekte van Pfeiffer, dat jaar ben ik ook blijven zitten en heb ik over gedaan. 5HAVO was dus erg makkelijk en haalde mijn examens dus ook met glans. Ik wist al vroeg dat ik secretaresse wilde worden, dus ben ik na de HAVO de eenjarige directie-secretaresse opleiding gaan doen en heb die met een diploma afgerond. Eenjarig omdat ik eigenlijk niet meer zoveel zin had om nog naar school te gaan en wilde gaan werken en samenwonen.

Samenwonen? Yeps, op mijn 16e kreeg ik mijn eerste vaste vriendje die 3 jaar ouder was. In die periode was ik ook erg veel bij FC Twente te vinden, hij en ik waren vaste supporters in vak-p en lid van de supportersvereniging vak-p waar ik ook veel gewerkt heb achter de bar en in een promotieteam. Na de eenjarige opleiding, ik was toen 19 jaar, heb ik meteen werk gevonden als secretaresse bij een advocatenkantoor. Geweldige tijd daar gehad met leuke en interessante strafzaken. Tegelijk met het gaan werken, zijn we ook gaan samenwonen, erg wennen dus allemaal. Na 4 jaar te hebben samengewoond, ging het niet meer tussen ons en heb ik besloten bij hem weg te gaan en alles achter te laten.

Terug naar mijn ouders en gelukkig kreeg ik kort daarna een appartement in de binnenstad, een nieuw begin. Ook wat werk betreft, wilde ik een nieuw begin: ik werd directie-secretaresse bij een architectenbureau. Dat jaar leerde ik de vader van Twan kennen. Hij heeft nog een paar maand bij mij ingewoond toen we besloten een huis te kopen en dat hebben we gedaan, een mooi oud huis. Dat jaar heeft hij mij ook ten huwelijk gevraagd en heb ik ja gezegd. Omdat de directie-secretaresse bij het architectenbureau in de praktijk niet meer was dan receptioniste en ik dat geen uitdaging vond, ben ik gaan solliciteren bij een overheidsinstantie en ben daar aangenomen als management-assistente van de directeur.

In het “rampjaar” 2000 zijn we getrouwd, 3 weken na de vuurwerkramp in Enschede en in onze buurt_{hemelsbreed 300 meter afstand}: we mochten 6 dagen ons huis niet in. We hebben besloten de bruiloft wel door te laten gaan. Het was een mooie en rare dag. In een koets door de rampwijk. Toen we getrouwd waren, wilden we ook graag kinderen. Dat lukte niet echt maar dmv clomid was ik in maart/april 2001 zwanger, deze zwangerschap eindigde in een miskraam in mei, op de dag van de bekerfinale van FC Twente tegen PSV, waar wij ook bij waren. Vreemde dag dus. In juli kwamen we erachter dat ik zwanger was zonder dat ik nog ongi was geweest. Bij de echo bleek ik al 11 weken zwanger te zijn. Apart was dat ik uitgerekend was op de datum dat mijn opa is overleden, dat vond ik erg bijzonder. Echter, ik ben niet op deze datum bevallen, maar 2 weken later: een mooie gezonde jongen Twan.

In 2001 was er een reorganisatie op mijn werk en was er geen werk meer voor mij als MA, ik ben toen bij personeelszaken gaan helpen en daar niet meer weggegaan. Ik werk daar nog steeds en met heel veel plezier en ben zelfs adviestaken gaan doen en projecten gaan leiden.

2 jaar na de geboorte van Twan zijn we gaan scheiden, we waren uit elkaar gegroeid, deden onze eigen dingen, het ging niet meer. We hebben toen meteen besloten om een co-ouderschap aan te gaan, welke nog steeds tot ieders tevredenheid werkt. Hij is blijven wonen in ons oude huis en ik ging – weer – terug naar mijn ouders. Een paar weken later kreeg ik een bovenwoning dichtbij het centrum toegewezen en heb het helemaal naar mijn smaak ingericht. Ik was daar ook veel gelukkiger met Twan, die om de week bij mij is/was. Dat was bij pozen best zwaar, omdat Twan heel veel last had van driftbuien.

In 2004 leerde ik ook Peaceman “kennen” via een REM-forum. Het klikte online en we raakten verder aan de praat op eerst MSN, later telefoon/sms en uiteindelijk een ontmoeting. Die ontmoeting was in Apeldoorn, tussen onze woonplaatsen in. Hij haalde mij op van het station en het was meteen vertrouwd en goed. Die dag is ook onze relatie begonnen. We hebben ruim 1,5 jaar heen en weer gereden tussen Enschede en Gorinchem. In januari 2006 is hij bij mij en Twan komen wonen. Eind 2006 werd ik opgenomen in het ziekenhuis met uitval van de spieren in de armen en benen, erg eng allemaal, maar uiteindelijk nooit achter gekomen wat het was. Dit hele gebeuren deed ons beseffen dat we toch ook wel met elkaar wilden trouwen. Zo gezegd zo gedaan: 31 mei 2007 werd en is onze trouwdag. Een bijzondere dag en helemaal in onze stijl.

Aangezien we toch ook wel graag een eigen huis wilden, hebben we in juni 2007, een maand na ons trouwen, een huis gekocht en daar veel aan verbouwd en we wonen daar nu ook alweer ruim 1,5 jaar met heel veel plezier. We hebben ons plekje echt gevonden.

Zo dit was in een notendop mijn levensverhaal, al is het nog best heel veel…

Muziek: ik hou van heeel veel soorten muziek/bands, maar REM, Bob Marley, Radiohead, Tom McRae spannen de kroon. Ik vind het ook superleuk om concerten en vooral festivals te bezoeken.
Films: tja ik heb niet echt een bepaalde film die ik echt geweldig vind. Ik ben meer van de series. Grey’s Anatomy vind ik echt erg leuk. Maar ook Lost, Prison Break, 24 en momenteel zijn we Oz aan het kijken.
Boeken: ik lees veel, vooral in de trein. Van psychische thrillers tot chicklit. Heb alle boeken van Nicci French gelezen, maar tegenwoordig lees ik toch meer Karin Slaughter, Simone van der Vlugt en Saskia Noort. Jill Mansell vind ik soms ook heerlijk om te lezen. De Harry Potters zijn ook erg leuk. Een aanrader vind ik trouwens Finale als voorspel (A town like Alice) van Nevill Shute.

Je kunt mij niet voor eten wakker maken ’s nachts, dan slaap ik en heb dan geen behoefte aan eten. Als je mij al wakker kunt krijgen, ik slaap vrij vast en hoor dan bijna niets, behalve de kinderen.

De leukste uitspraak die ik mij kan herinneren van Twan is dat hij vroeg waarom ik losse tieten had? Hij en Peaceman had ze vast.. dat vond hij toch wel vreemd.

De vraag van Bar:
Hoe voelt het om nu weer opnieuw moeder te zijn, na de lange weg van alle ziekenhuis bezoekjes en onderzoeken en hormonen.
Voordat ik hier het antwoord op geef, even een weergave van hoe het is gegaan. In 2005 begon het bij ons al te kriebelen, we wilden ook graag samen een kind. Spiraaltje laten verwijderen en we zouden wel zien hoe het zou gaan. Het ging dus niet… in 2006 de diagnose PCOS en begonnen met Clomid. Heel veel last van had en toen ik eind 2006 “ziek” werd, hebben we besloten met Clomid te stoppen en de natuur zn gang te laten gaan. 2007 stond in het teken van ons trouwen en het nieuwe huis en ondertussen gingen we gewoon druk en actief verder met het proberen zwanger te worden, dat lukte dus niet. In 2008 besloten te beginnen met acupunctuur en iom onze gyn ben ik toen doorverwezen naar de fertiliteitsarts. Zij bedacht met ons dat het het beste was om meteen de volgende cyclus met hormonen te beginnen en IUI te doen… zo gezegd zo gedaan en op 21 april was de inseminatie. Het wonder geschiedde: ik was meteen zwanger en de zwangerschap ging helemaal goed al was ik wel wat onzekerder dan de vorige zwangerschap. Op 23 januari van dit jaar ben ik bevallen van Lennon ons grote wonder en het voelt geweldig. Het is een heerlijk en tevreden ventje. De hele weg van alle ziekenhuis bezoekjes, onderzoeken enz. is het dubbel en dwars waard geweest. We prijzen ons ook gelukkig dat het gewoon al bij de 1e keer raak is, daar waren we echt niet van uit gegaan. Ik geniet elke dag van dat kleine mannetje dat o zo gewenst was en er nu dan eindelijk is.


Ik moet nog even nadenken over wie ik ga vragen om het stokje over te nemen!!!

[ Bericht 0% gewijzigd door Diaan73 op 19-05-2009 22:34:03 ]

Een mooi verhaal

Afgelopen oktober verloor ik de kracht in mijn arm, eerst helse pijn, daarna werd mijn arm 24/7 moe.
En dat is nu nogsteeds. Veel fysio, veel oefeningen. en flink wat gebaal als ik X geen eten kan geven met mijn arm omdat hij niet meer te bewegen valt. ook hier onbekend hoe, wat, waar.
En ik begin het nu ook op andere plekken te voelen.

Karin Slaughter is ook 1 van mijn favorieten
En je muzieksmaak vind ik ook top!

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 22:09 schreef MamsX het volgende:
Een mooi verhaal

Afgelopen oktober verloor ik de kracht in mijn arm, eerst helse pijn, daarna werd mijn arm 24/7 moe.
En dat is nu nogsteeds. Veel fysio, veel oefeningen. en flink wat gebaal als ik X geen eten kan geven met mijn arm omdat hij niet meer te bewegen valt. ook hier onbekend hoe, wat, waar.
En ik begin het nu ook op andere plekken te voelen.

Karin Slaughter is ook mijn favorieten
En je muzieksmaak vind ik ook top!

Thnx!!

Bij mij kwam het na een migraine aanval, ze denken ook dat het daarmee te maken zou kunnen hebben, maar de volgorde is dan verkeerd. Aan een TIA is ook nog gedacht maar er was niets te zien op de hersenscan en MRI. Ik had ook geen controle meer over mn armen en benen en mn armen trilden als een gek.

Balen trouwens dat je er nog zoveel last van hebt!!

zowel het verhaal van bar _{ik weet wel van thijs, maar niet het hoe en wat, daar post ik te kort voor mee} als dat van jou bijzonder diaan... weer een stukje mens achter de nick leren kennen. dank jullie wel

you must be shitting me. ik ben al vanaf heel jongs af aan migraine klant.
En in die periode heb ik mijn aller aller aller ergste aanval gehad, en in die dagen begon de pijn.
Ik vind het zo apart, het is gewoon onduidelijk wat het is, en ik geef dan meerdere dingen aan die ik denk dat het ook kunnen zijn, maar dan krijg ik de reacties, je bent zo jong dat zal het niet zijn, of neeejoh dat is het ook niet etc.

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 22:16 schreef MamsX het volgende:
you must be shitting me. ik ben al vanaf heel jongs af aan migraine klant.
En in die periode heb ik mijn aller aller aller ergste aanval gehad, en in die dagen begon de pijn.
Ik vind het zo apart, het is gewoon onduidelijk wat het is, en ik geef dan meerdere dingen aan die ik denk dat het ook kunnen zijn, maar dan krijg ik de reacties, je bent zo jong dat zal het niet zijn, of neeejoh dat is het ook niet etc.

Heb je msn? Voeg me dan even toe, kunnen we er even een keertje over door kletsen....

Ik heb Estrys gevraagd en bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen. Mijn vraag voor haar is:

quote:

Je bent "nog" maar een jaar actief op Fok! Hoe en waarom ben je gaan Fok!ken? En had je daar bepaalde verwachtingen bij? Zo ja, zijn die uitgekomen?

_{als aanvulling op mijn verhaal nog: mijn ouders zijn nog steeds getrouwd, over 2 weken alweer 36 jaar!!}

Nou ik zal er eens voor gaan zitten, tijdens mijn lunchpauze

Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

[ Bericht 4% gewijzigd door freecell op 20-05-2009 13:02:12 ]

Ook weer een bijzonder verhaal. Wel leuk om zo wat meer te leren over mede-users.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

Ja, je hebt wel gelijk, als ik in mijn eigen geval spreek had ik best bij hem kunnen blijven. Wij zijn gaan trouwen omdat onze vriendschap uitliep op meer en ik zwanger raakte. Ik weet nog dat ik dacht toen ik 'ja' zei: 'help'. Diep van binnen wist ik wel dat het niet goed zat. Ik hield niet echt van hem zoals je van een geliefde houdt, meer van een goede vriend. Maar ik was jong, wanhopig, depressief en zwanger.

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Ik ben gelukkig met mijn vriend, maar ik geloof niet meer in eeuwige liefde. Ik ben van plan voor altijd bij hem te blijven, maar ik kan niet in de toekomst kijken.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:45 schreef Tan het volgende:
Ook weer een bijzonder verhaal. Wel leuk om zo wat meer te leren over mede-users.
[..]

Ja, je hebt wel gelijk, als ik in mijn eigen geval spreek had ik best bij hem kunnen blijven. Wij zijn gaan trouwen omdat onze vriendschap uitliep op meer en ik zwanger raakte. Ik weet nog dat ik dacht toen ik 'ja' zei: 'help'. Diep van binnen wist ik wel dat het niet goed zat. Ik hield niet echt van hem zoals je van een geliefde houdt, meer van een goede vriend. Maar ik was jong, wanhopig, depressief en zwanger.

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Ik ben gelukkig met mijn vriend, maar ik geloof niet meer in eeuwige liefde. Ik ben van plan voor altijd bij hem te blijven, maar ik kan niet in de toekomst kijken.

In dit geval gaat het al mis in de aanloop inderdaad.
Maar ik denk dat je niet moet trouwens als je niet kan beloven altijd bij hem te blijven. Want dat beloof je dan in principe wel

Diaan, mooi verhaal!
Ben benieuwd naar Estrys, ook die ken ik niet zo goed.

_{freecell, waar zie jij een verhaal van Tico staan}

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:54 schreef innepin het volgende:
Diaan, mooi verhaal!
Ben benieuwd naar Estrys, ook die ken ik niet zo goed.

_{freecell, waar zie jij een verhaal van Tico staan}

Nergens, ik ben een muts (ik las tussen mijn reactie en het verhaal hier nog een reactie van Tico ergens anders)
Aangepast!

Niet hier hoor... Deze staat niet eens in mn AT... (nu wel)

Nu ben ik wel benieuwd waar het over ging.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 13:06 schreef Ticootje het volgende:
Niet hier hoor... Deze staat niet eens in mn AT... (nu wel)

Nu ben ik wel benieuwd waar het over ging.

Nee, andere post
En ik had tico getikt ipv diaan

Freecell, je hebt helemaal gelijk hoor. Je trouwt om voor altijd bij diegene te blijven en dat was ook zeker de bedoeling. Echter, in "mijn" geval was mijn man (nu ex) niet meer de man die hij was toen wij trouwden, hij was door bepaalde dingen die gebeurd zijn heel erg veranderd en ik ook denk ik. Het ging gewoon niet meer goed en in ieder geval ik was heel erg ongelukkig, en al zeker een hele tijd. We hebben nog wel therapie geprobeerd, maar tevergeefs. Het was erg duidelijk dat het gewoon niet meer ging en ik vond mezelf veel te jong om ongelukkig te blijven en koos toen voor mezelf en Twan. Ik heb nooit spijt gehad van deze beslissing. Ik ben nu stukken gelukkiger en ik het het gevoel dat hij nu ook gelukkiger is. _{hij heeft een vriendin en naast Twan nog 2 kinderen} We doen en beslissen dingen samen voor Twan en proberen het zo goed mogelijk voor Twan te regelen.

Er zijn dus gewoon omstandigheden waardoor dingen anders gaan dan gedacht...

quote:

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Hier ben ik het dus helemaal mee eens.

_{en natuurlijk staan niet alle ins and outs in mn verhaal... maar zit er meer achter dan dat het misschien lijkt}

Mijn naam is dus Estrys en in het dagelijks leven heet ik Jessie. Ruim 28 jaar geleden in 1980 ben ik geboren in het prachtige Brabantse land. In zo'n dorp waar mensen al dood en begraven zijn als ze een griepje hebben. Ik heb een drie jaar oudere zus en een lieve vader en moeder.

Ik ben geboren op 25 september, iets wat grote gevolgen heeft gehad voor mijn schoolcarrière. In die tijd (oow nou klink ik echt oud! ) werd namelijk nog standaard de 1-oktobergrens gehanteerd. Dus zo geschiedde het dat ik op drie jarige leeftijd naar de kleuterschool ging en mijn vriendinnetje die 6 dagen jonger was nog een heel jaar thuis bleef. Soms mochten kinderen dan een jaar langer ‘kleuteren’ maar dat was voor mij niet aan de orde aangezien de ontwikkeling gewoon prima was. In groep 3 en 4 begonnen de problemen. Vooral met rekenen kon ik absoluut niet mee komen. In taal was ik altijd heel goed. Volgens mijn moeder klaagde ik in die tijd al veel over hoofdpijn, ik was zes of zeven. Mijn moeder heeft dan ook altijd gevraagd of ik kon blijven zitten want ze had al door dat het kwam omdat ik niet mee kon komen met het niveau van de andere kinderen maar omdat alleen mijn niveau van rekenen erg laag was en de rest wel gewoon goed was wilde de schoolleiding mij niet een klas over laten doen. Ik moest altijd erg mijn best doen en nog lukte het niet om aansluiting te vinden op bepaalde gebieden. Toen ik negen was zat ik in groep 6 en gingen we verhuizen, na de herfstvakantie ging ik naar groep 5. Toen ging het allemaal veel beter, minder hoofdpijn en minder stress. Overigens is het denk ik een van de redenen dat ik de lat voor mezelf altijd heel erg hoog leg (of zoals mijn man altijd zegt: gooit ze die lat weer in een baan om de aarde) en dat ik last heb van faalangst.

Ik kreeg een MAVO-HAVO advies, met een hele dikke streep onder MAVO. Maar mijn zus zat inmiddels op de HAVO en wat zij deed moest ik ook (heb je die lat weer). Dus ik moest en zou HAVO gaan doen. In 4 havo besloten mijn ouders om weer te gaan verhuizen. Tegen alle adviezen in wilde ik perse naar een andere school zodat ik in mijn nieuwe omgeving mensen zou leren kennen. Eindexamen heb ik dus op een school in Oss gedaan. Een gouden greep zo bleek later want daar heb ik mijn man leren kennen. Je kent dat wel met een hele groep van school naar de discotheek. Inmiddels is mijn eindexamen elf jaar geleden en zijn wij nog steeds samen.

Na de HAVO ging ik journalistiek doen in Tilburg. Op zich een hele leuke tijd gehad maar ik ben er totaal het type niet voor, althans dat was ik toen niet. Nu tien jaar later zou ik het beter kunnen denk ik. Schrijven is nog altijd iets wat ik heel graag doe. Na 1,5 jaar overgestapt op communicatie in Eindhoven. Daar heb ik het geweldig naar mijn zin gehad maar ik vond het wel een beetje een truttenopleiding (sorry oud medestudenten). Heel veel Oilily sjaaltjes, dat soort dingen. Studiereis naar Zuid-Afrika, stages en uiteindelijke mijn diploma in 2004. 2004 was geen goed jaar op de arbeidsmarkt, zeker zonder werkervaring. Ik ging werken bij een meubelfabrikant op de binnendienst, geweldige tijd gehad. Weinig gewerkt, veel gelachen. In 2006 kreeg ik een baan als communicatiemedewerker. Nou heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met mijn werk en de organisatie maar ik heb fijne collega’s en veel vrijheid in mijn werk dus niet verkeerd op zich.

Op 13-3-7 (ja je bent een nerd of je bent het niet) getrouwd. En in januari 2008 dachten we waarom ook niet en in mei (1 mei 2008 om 6:30 in de ochtend, in Italië) waren daar de twee streepjes. En dan zit je daar met zijn tweeen naast elkaar naar een staafje te kijken. Mijn man vond het niet overtuigend dat vage streepje dus twee dagen later een zwangerschapstest gehaald in Italië (tenminste ik denk dat het een zwangerschapstest was) en die streepjes waren overtuigender. De zwangerschap verliep voorspoedig. Op 5 januari om 23 uur braken de vliezen en daar zit je dan met zijn tweeën naast elkaar met je neus boven een potje met vruchtwater. Een uur later begonnen de weeën en 3 uur en 21 minuten later was daar Seb. Ik heb een uur lang naar het plafond liggen staren omdat ik totaal in shock was van de snelle bevalling. Maar na een dag was het al alsof hij nooit is weggeweest. Ons pindaatje. Ik moet er wel erg aan wennen maar dat hebben alle nieuwe moeders wel. Het weer gaan werken valt me zwaar, een ritme vinden en motivatie vinden lukt me nog niet zo goed. Maar ik ga er aan werken dus dat komt allemaal best wel goed.


Nou de vraag van Diaan:
Je bent "nog" maar een jaar actief op Fok! Hoe en waarom ben je gaan Fok!ken? En had je daar bepaalde verwachtingen bij? Zo ja,zijn die uitgekomen?

Wel een grappige vraag want nou moet ik wel uit de kast komen Ik heb in het verleden wel eens wat gepost op OUD onder de nick die ik eigenlijk altijd op internet gebruik: Struzzo. En ik hem net even gekeken en ik heb me geregistreerd op Fok in april 2002. Ik las al mee toen ‘OUD’ nog een topic was.
Hoe ik ben gaan Fokken? Ik heb werkelijk geen idee. Manlief is een echte computerfreak. Gamen, internet en hij is softwareontwikkelaar. Maar goed hij is dus een tweaker. Volgens mij heeft hij mij eens op Fok gewezen (zo van: heb jij ook wat te doen ) Het OUD forum leest een beetje als een soap, er zijn echt heel veel lurkers volgens mij. Ik vond niet dat ik veel te posten had zonder kinderen of een concrete kinderwens. Toen ik een jaar geleden zwanger werd ben ik onder een andere naam gaan posten omdat er misschien wel bekenden mij onder mijn oude nick zouden herkennen. Een kloon dus eigenlijk maar ik was te lui om het te veranderen. Ik had van de meeste mensen al zoveel gelezen tijdens het lurken dat ik het idee had iedereen al te kennen. En met een meet is dat heel gek, bijvoorbeeld om Maria en Storm te zien. Alsof je bekende Nederlanders ontmoet of zo, je kent ze van verhalen en foto’s maar niet in het echt. Ik vind Fok heerlijk ontspannend en ik kan echt genieten van discussies en verhalen van andere moeders. En ik geniet er nog meer van nu ik zelf ook moeder ben.

Beetje een lang verhaal geworden. Ik zal vanavond eens kijken aan wie ik het stokje door ga geven.

Oh Estrys, wat een impact heeft zo'n vroege kleuterperiode toch he...
Ik ben ook zó voor lang kleuteren indien nodig en /of gewenst. maar ja, regels van hogerhand.
Ik moest wel erg lachen om je bekende Nederlander vergelijking!

Tan en Bar, jullie verhalen heb ik inmiddels ook gelezen. Tnx voor het vertellen.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:05 schreef Moonah het volgende:
Oh Estrys, wat een impact heeft zo'n vroege kleuterperiode toch he...

Ja echt een grote impact. En dan werden ze boos op mijn moeder want hoe kun je nou als moeder zijnde willen dat je kind blijft zitten. Terwijl ik thuis altijd hoofdpijn had en helemaal niet happy was.

Hihi Maria en Storm de bekende Nederlanders.
Leuk verhaal, Estrys. Waarom ben je zo'n nerd eigenlijk? Communicatie en journalistiek, man ontmoet op school, het is geen standaard nerdverhaal zeg maar

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:36 schreef innepin het volgende:
Hihi Maria en Storm de bekende Nederlanders.
Leuk verhaal, Estrys. Waarom ben je zo'n nerd eigenlijk? Communicatie en journalistiek, man ontmoet op school, het is geen standaard nerdverhaal zeg maar

Dat ben IK ook niet kwam met die datum. Ik wilde alleen die jurk dus kon de datum me niet zoveel schelen

mooi verhaal estrys

Noem mij maar dom, maar ik snap de betekenis van die datum dan niet.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:58 schreef _Ingrid_ het volgende:
Noem mij maar dom, maar ik snap de betekenis van die datum dan niet.

google maar op 1337 Ingrid

Leuk om te lezen Estrys!

En van Diaan ook.
_{En over relaties... ik ben heel bli dat men (zowel mannen als vrouwen) in deze tijd niet meer per se hoeven te blijven zitten in een relatie die niet meer werkt. Natuurlijk ga je nooit trouwen met het idee ooit weer eens te gaan scheiden, maar wat niet gaat gaat niet, en daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Mensen zijn tegenwoordig veel meer bezig met ontwikkelen terwijl ze daar 50 jaar geleden vaak al klaar mee waren rond hun 20e-25e. Mensen die 20+ jaar 'bij de zaak' kom je nu nauwelijks meer tegen bijvoorbeeld. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat mensen niet hun hele leven bij elkaar zouden moeten of kunnen blijven hoor. Als het goed gaat, waarom niet?}

[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 20-05-2009 16:10:02 ]

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:59 schreef Estrys het volgende:

[..]

google maar op 1337 Ingrid

Nu snap ik het.
Mooi verhaal trouwens en Diaan ook!

zow, weer bijgelezen
wat een mooie verhalen weer

tvp, ik loop vreselijk achter, terwijl ik het zo'n mooi topic vind!

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:
Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

Hier ook al vroeg getrouwd en ook weer snel gescheiden. Achteraf denk ik ook dat wij nooit hadden moeten trouwen. Maar ja das makkelijk gezegd. Tis gewoon zo dat een kind ons beiden had verandert. Mijn ex misschien iets meer dan mij Maar de keus om bij hem weg te gaan en alleen met Mikael verder te gaan was de beste ooit. Helemaal omdat ik vlak daarna tegen kwam

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:
Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

Ik vind de redenen die je hier noemt alledrie hele legitieme redenen om de relatie te verbreken.
Als je je leven met iemand deelt (en dan bedoel ik niet de rest van je leven, maar het leven dat je leidt op een bepaald moment) dan moet je daar toch beiden gelukkig mee zijn? En als dat niet meer zo is, en dat komt ook niet meer terug, is het dan niet verstandiger om ermee te stoppen?

Ik ben zelf ook getrouwd geweest en ik ben blij dat ik de mogelijkheid had om het te verbreken. Ik zou een heel ongelukkig mens geweest zijn nu als ik had moeten blijven. Wat ik wel geleerd heb, is dat ik de belofte om de rest van je leven bij iemand te blijven een hele verkeerde vind. Ik vind dat je geen beloftes moet doen als je niet heel zeker bent dat de kans echt vreselijk groot is dat je die belofte kunt houden. Beloven om de rest van je leven bij iemand te blijven is zo onoverzichtelijk lang, dat het geen reeele belofte is, imo.

Maar.... trouwen is elkaar trouw beloven....
Dat is niet 'voor een bepaalde periode en als ik me er even iets minder lekker bij voel ben ik weg'
Dat is trouw zijn, ook als het af en toe minder gaat.

En natuurlijk zijn er wel legitieme redenen om uit elkaar te gaan en zijn er mensen die ondanks relatie therapie en allebei hun best doen écht niet bij elkaar kunnen blijven, maar in de veel gevallen denk ik 'was dan gewoon niet getrouwd'.
Inderdaad: als je niet wilt beloven dat je bij elkaar wilt blijven moet je dat ook niet doen.
Als je het wél belooft denk ik: vecht er dan ook voor!

Maar ik denk niet dat hier iemand is die zonder vechten is gaan scheiden. Wij hebben het ook geprobeert en als het niet lukt lukt het gewoon niet.

Jemig, Freecell, moet die discussie nou? En in dit topic?
En niemand zegt toch "Ik voelde me er minder lekker bij, dus toen ben ik maar gescheiden"?

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 16:35 schreef innepin het volgende:
Jemig, Freecell, moet die discussie nou? En in dit topic?
En niemand zegt toch "Ik voelde me er minder lekker bij, dus toen ben ik maar gescheiden"?

En trouwens dan nog. Tis voor iedereen een eigen keuze toch. Wat de een een reden vind om te scheiden vind de ander misschien niet eens een probleem. Iedereen moet doen wat voor diegene goed voelt!!

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 16:27 schreef freecell het volgende:
Maar.... trouwen is elkaar trouw beloven....
Dat is niet 'voor een bepaalde periode en als ik me er even iets minder lekker bij voel ben ik weg'
Dat is trouw zijn, ook als het af en toe minder gaat.

En natuurlijk zijn er wel legitieme redenen om uit elkaar te gaan en zijn er mensen die ondanks relatie therapie en allebei hun best doen écht niet bij elkaar kunnen blijven, maar in de veel gevallen denk ik 'was dan gewoon niet getrouwd'.
Inderdaad: als je niet wilt beloven dat je bij elkaar wilt blijven moet je dat ook niet doen.
Als je het wél belooft denk ik: vecht er dan ook voor!

Het feit dat je uit elkaar gaat, zegt dan weer niets over trouw zijn tijdens de relatie.

Het is als buitenstaander nogal gemakkelijk gedacht over de relatie van een ander, warom besloten tot trouwen, hoe hard er gevochten is voor de relatie, etc. Dat zijn waardeoordelen van buitenaf, terwijl je helemaal niet de juiste info hebt.

Daarnaast denk ik dat je gedurende je leven leert, ontwikkelt, verandert. Ik heb geleerd dat ik niet wil beloven dat ik de rest van mijn leven bij iemand blijf. Dat wist ik nog niet toen ik 19 was, en ook neit toen ik 23 was. Ik heb geleerd, ik ben veranderd, ik heb me ontwikkeld, heb ervaringen opgedaan. En dat alles heeft de persoon van me gemaakt die ik nu ben.
Tijdens een relatie, zeker als je nog erg jong bent, verander je ook; je partner ook. Het is zeer zeker wel mogelijk dat die twee personen op een bepaald punt helemaal niet meer bij elkaar passen, omdat hun veranderingstraject ervoor heeft gezorgd dat ze uit elkaar gegroeid zijn.

freecell, ik denk dat mensen die scheiden dit om hun eigen prive redenen doen, en dat niet open en bloot willen gooien omwille van kinderen oid.
het is nogal makkelijk oordelen als je niet heel het verhaal erachter kent.
Iedereen die getrouwd is, trouwde omdat ze de rest van hun leven bij elkaar wilden blijven ( oke uitzonderingen daar gelaten die heb je altijd..
Als iemand lichamelijk en/of geestelijk mishandeld wordt moeten ze dan maar bij elkaar blijven want je hebt elkaar toch trouw beloofd in goed en kwaad? Weet jij veel wat er achter een scheiding zit, dat zijn geen dingen die je graag met anderen deelt, puur uit gevoel van schaamte/angst of puur omdat het niet iedereen dat hoeft te weten.
Asjeblieft zeg

Hier ook eindelijk weer bijgelezen. Bedankt voor alle openhartigheid!

Leuk Estrys dat jullie al zo lang bij elkaar zijn.
En ik vind de 1337 datum zo leuk!

Ik houd al op gewoon omdat het niet in het topic past.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 17:36 schreef MamsX het volgende:
Leuk Estrys dat jullie al zo lang bij elkaar zijn.
En ik vind de 1337 datum zo leuk!

Ik zei net nog: we hadden een week eerder moeten trouwen schat, waren we ook heel 1337 geweest
Had me best leuk geleken

P4p5 X 15 00k 33n 64m3r 3n d13 h4d h37 00k 0nw1j5 |3uk 63v0nd3n.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

vergeet in ieder geval onze trouwdag niet


ik heb inmiddels iemand een pm gestuurd, heb nog geen reactie terug even afwachten dus.

Freecell, ik heb gevochten tot ik er bij(na) bij neerviel. Tot ik geen goede moeder meer kon zijn voor mijn kinderen. En tot ik moest leren dat loslaten soms moet.

En ik zie me het nog beloven, for better and worse. Ik heb dat met heel mijn hart en ziel beloofd, mijn ex dacht anders over dat hart en ziel, en hij kon ook niet beter dan dat.

Maar zeg niet dat we er niet hard genoeg voor gevochten hebben, en beloften gaan ook maar zo lang mee. Het verdriet van mijn kinderen raakt me dagelijks, ik had ze zo zo graag een compleet gezin gewenst.

Leah

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:10 schreef Estrys het volgende:

[..]

Ja echt een grote impact. En dan werden ze boos op mijn moeder want hoe kun je nou als moeder zijnde willen dat je kind blijft zitten. Terwijl ik thuis altijd hoofdpijn had en helemaal niet happy was.

dat had ik ook! Ik was van 12 september, en was altijd de jongste van de groep... het op tenen lopen komt me heel bekend voor... en die hoge lat ook! En bij mij duurde dat tot Havo2, waar ik "pas" ben blijven zitten toen... en inderdaad is ook wel tegen mijn moeder gezegd dat het erg was dat ze wilde dat ik bleef zitten...
Herkenning!

Mijn mannetje en ik hebben tijdens de hardop gestelde vragen tijdens de plechtigheid van het trouwen het stukje: 'tot de dood u scheidt' niet te horen gekregen... dat hadden we heel bewust aangegeven dat we dat niet wilden, omdat je nooit weet hoe de dingen gaan lopen... niet dat we er al van uit gaan dat we uit elkaar zullen gaan in de toekomst, maar toch, je weet het niet altijd.

Vlindur heeft het stokje overgenomen Wel het stokje overnemen en nog niet geschreven kan toch niet.

Mijn vraag (nou eigenlijk twee): je bent nu 8 weken en een beetje zwanger hoe ervaar je het tot nu toe dat er een klein wezentje onderweg is? En hoe kijk je aan tegen het komend ouderschap?

Estrys, ik herken veel van je verhaal. Ik had een moeder die het nodig vond om mij een klas over te laten slaan, omdat ik al kon lezen en schrijven op de kleuterschool. Met als gevolg dat ik altijd op de toppen van mijn tenen liep en altijd overal de jongste was (en in veel gevallen nog steeds ben). Is niet altijd even makkelijk.

Vlindur, wat leuk om meer over jou te lezen Heftig zo'n motorongeluk... brrr. Ik neem aan dat motorrijden voor jou met je pols niet zo'n goed idee meer is, maar zou je het anders nog durven? En J.? _{ik zou bv mijn vriend echt mooi niet meer op zijn motor laten rijden, denk ik}

En ik ben heel benieuwd naar het verhaal van Leonieke! Heftige vraag wel, trouwens.

Tjee zeg, wat heftig van dat ongeluk Vlindur... godzijdank ben je er nog redelijk vanaf gekomen uiteindelijk. Wel balen dat dat werk vinden zo moeizaam gaat... Maar thuis gastouderen lijkt me ook heerlijk, tegelijk met je eigen kleintje!

Vlindur, heftig verhaal...
Lever gescheurd.... Dat is behoorlijk heftig

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:11 schreef innepin het volgende:
_{ik zou bv mijn vriend echt mooi niet meer op zijn motor laten rijden, denk ik}

_{De beste vriend van TARA heeft ook zijn lever gescheurd, ook van een motor afgeklapt en was net te laat in het ziekenhuis... No way dat TARA ooit op een motor mag rijden}

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 12:25 schreef Vlindur het volgende:
Films: Scruffy

Jeetje wat heftig allemaal, En dat ongeluk pffff zelfs als je het leest klinkt het heel heftig!
En scruffy, daardoor heb ik weken in tranen gezeten.
Ik kreeg de film toen ik een jaar of 4 was, en heb hem 1 keer gezien. Wat was ik in paniek.
Daarna nog een keer een poging gedaan maar weer in paniek..
Als ik aan de film denk moet ik al huilen

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:21 schreef freecell het volgende:
Vlindur, heftig verhaal...
Lever gescheurd.... Dat is behoorlijk heftig
[..]


_{De beste vriend van TARA heeft ook zijn lever gescheurd, ook van een motor afgeklapt en was net te laat in het ziekenhuis... No way dat TARA ooit op een motor mag rijden}

Jaaaa sssst manlief heeft net zijn rijbewijs

Maar heftig verhaal van dat ongeluk inderdaad en dat laatste van niks kopen had ik ook heel sterk. Eerst tot aan de eerste echo van 12 weken toen was het goed maar dacht ik nou wacht nog even tot de 20 weken echo. Daarna ging ik los
Mooi antwoord Vlindur

Het is dat ik niet in de buurt woon anders bracht ik Seb gisteren nog bij jou vlindur

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:30 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Wat lief!

Ik ben zo hormonaal, niks aan, gister onder August Rush moest ik ook zomaar ineens janken

Dat is permanent hoor dat hormonale Dacht jij dat het door de zwangerschap kwam?

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:40 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Dan heb je wel gelijk.... zolang je niet denkt dat het na de bevalling over zal ijn

dacht je dat je NU hormonaal was, wacht maar tot de kraamtranen.
Ik zie me nog langs het wiegje zitten Ik vind hem zooooo lieeehieeeeeef snik wheeeeeeeeeeee

Nee hoor Vlindur geniet van je zwangerschap en alles wat erbij komt kijken

Ik ben vereerd om het stokje te mogen overnemen van Vlindur, maar jullie zullen toch nog even moeten wachten op mijn verhaal.
Ik moet er nog aan beginnen, maar ik probeer het vandaag nog af te krijgen.

Backstreet boys en Hanson!

Wat heftig, zeg, dat ongeluk!
Zou de PCOS daardoor kunnen zijn gekomen?

(En ik dacht dat je wel ouder zou zijn dan ik, maar bent 2 jaar jonger. grappig )

En je broer overleden aan Kroep? Ik dacht dat kinderen daar tegenwoordig niet meer zo snel aan stierven

Vlindur: we zijn gezellig samen een kwart-eeuw

Heb in het begin even meegelezn en ben daarna het topic een beetje vergeten.. Heb nu weer een paar verhalen gelezen...

Mooi, ontroerend en wat moet een mens soms toch allemaal meemaken!

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 14:19 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Kun je PCOS door een ongeluk krijgen? Lijkt me toch wel sterk hoor
Oh, ik dacht dat jij ook ouder zou zijn! Maar 2 jaar valt mee ja!

Naja, kweenie, maar pcos is toch verklevingen in je baarmoeder e.o. ?

Door zo'n ernstig ongeluk kunenn toch verklevingen ontstaan, als soort littekenweefsel?

Misschien raaskal ik wel, hoor, maar dat schoot me door mn hoofd, vandaar.

Iig nog even een voor je zwangerschap

Maar Vlindur? Kroep?

Het OUD Estafette Topic deel 8

wat afschuwelijk, vlindur...

Wat erg zeg Zoiets drukt ook wel een stempel op je gezin....
Pseudokroep sterf je normaal inderdaad niet aan Wij hebben het thuis alle 7 wel eens gehad. Wat erg dat zoiets simpels als Pseudokroep zulke gevolgen kan hebben

_{Het is echt te lang geworden maar hier komt het dan toch maar.}

Ik ben Leonie, bijna 28 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in Roeselare en grootgebracht in Dadizele. Mijn zus is 5 jaar ouder en ondanks de talrijke ruzies die we vroeger hebben gehad, weten we dat we er altijd zullen zijn voor elkaar. Ook (en misschien zelfs: zeker) als het even wat minder gaat.

De tijd die ik doorbracht op de lagere school was over het algemeen een heerlijke tijd: ik ging altijd graag naar school, moest eigenlijk niet zoveel leren en had dus alle tijd van de wereld om buiten te spelen met de kinderen van de straat. Zalig vond ik het om in een wijk vol kinderen te wonen. En aangezien ik het enige meisje van mijn leeftijd was, kon ik lekker veel met de jongens spelen: voetbal, knikkeren, baseball, ... Een poppenmeisje ben ik nooit geweest

Tijdens de eerste jaren van de middelbare school ging het allemaal wat minder. Lessen volgen en goeie punten halen, ging heel vlot, maar dat zorgde er ook voor dat de pesterijen begonnen. Mijn beste vriendin wist niet meer wat ze moest doen omdat ze haar ook begonnen te pesten aangezien ze nog met mij omging. Een eenzame periode waarover ik thuis niets durfde te vertellen tot de dag dat ik in de auto met mijn ma en zus begon te wenen en niet meer kon ophouden... Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren. Ze heeft een bezoekje gebracht aan de ouders van de hoofdpester en mijn beste vriendin om de situatie uit te klaren en in september van datzelfde jaar heeft de pester zich ingeschreven aan een andere middelbare school. Opgeruimd staat netjes al merk ik nu nog steeds dat ze me vroeger hebben gepest. Ik voel me vaak onzeker als ik tussen een hoop ‘onbekenden’ sta, maar vind het nog erger om ergens alleen te moeten wachten _{(ik ben zo’n persoon die om 20u afspreekt op café met iemand en voor de zekerheid nog een toertje doet in ’t stad om zo maar om 20.15u toe te komen zodat ik zeker niet alleen aan een tafeltje moet zitten, want wat zouden de mensen wel niet van mij denken?)}. Steek je mij echter in een groep waar ik me echt ‘veilig’ voel dan staat mijn mond niet meer stil

Na de middelbare school heb ik een lerarenopleiding gevolgd waardoor ik les kan geven in het secundair onderwijs: boekhouden en informatica. Iedereen verklaarde me gek dat ik mijn kennis uit het secundair (talen en wiskunde) niet ging uitdiepen, maar ik wou iets nieuws. Ik heb er wel nog steeds spijt van dat ik geen masterdiploma heb behaald (zelfs niet heb geprobeerd). De lerarenopleiding ging opnieuw heel vlot en ik vraag me regelmatig af hoe ik het aan de universiteit zou gedaan hebben.
Tot mijn laatste jaar... mijn wereld stortte in toen ik op mijn verjaardag de bevestiging kreeg dat er iets mis was met mijn lichaam en dat het niet normaal was dat ik op mijn 20e nog nooit ongesteld was geweest. Op dat moment kon de gyn er nog geen naam op plakken (en dit maakte het in mijn hoofd alleen maar erger), 4 jaar later vertelde een andere gyn mij dat ik PCOS had. Toen pas kon ik eindelijk beginnen uitzoeken wat ik precies had. En alle puzzelstukjes vielen samen: mijn ma had me al sinds mijn 11e op dieet gezet: diëtisten, weightwatchers, pillen met Chinese kruiden, theetjes, ... Mijn zus is magerder dan ik en mijn ma heeft altijd gewild dat ik de figuur van mijn zus zou hebben, want dan zou ik pas écht gelukkig zijn _{(zegt zij...)}. Niet dat ik me achter PCOS wil verschuilen, maar nu had ik tenminste iets waardoor ik kon zeggen dat ik al die diëten wel goed heb gevolgd, terwijl ze niet zoveel effect hadden.
In de zomer voor mijn laatste jaar heb ik me helemaal opgesloten en me op Internet gestort. Maanden heb ik ’s nachts geleefd op internet (want daar is er altijd wel iemand bij wie je je hart kunt uitstorten zonder dat ze je ooit zullen zien) tot één van mijn docenten mij eens apart heeft genomen en me vroeg wat er precies aan de hand was. Dankzij die docent heb ik toch nog op tijd mijn diploma behaald: hij zag veel door de vingers, liet het toe dat ik soms 'zomaar' afwezig was tijdens zijn lessen, maar liet me vooral mijn verhaal vertellen als ik daar nood aan had. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik door deze docent geen moment getwijfeld heb toen ze me mijn huidige job aanboden: studie- en trajectbegeleider aan een hogeschool in Brussel.
Door heel het internetverhaal ben ik er eigenlijk ook van overtuigd dat iedereen die op internet vertoeft dit om een bepaalde reden doet. Ik ken heel weinig mensen die 'zomaar' op Internet zijn terecht gekomen.

Aangezien ik vanaf mijn 20e heel veel op Internet vertoefde, is het ook niet vreemd dat ik er mijn man heb leren kennen Via een gemeenschappelijke vriend had hij mijn foto gekregen (als grap want het was nog niet zo lang uit met zijn vriendin) en een paar maand later toen hij zijn pc opruimde, vroeg hij aan die vriend wie dat meisje met die rode bril eigenlijk was. Ik zat toevallig net online en kreeg een invite voor de chatbox waar zij zaten. Het eerste wat mijn man mij vroeg was of ik nog van die foto’s had en of er ook geen naaktfoto’s tussen zaten De toon was gezet! Er werd veel gezeverd en gelachen en na een week dag in, dag uit chatten, begonnen we te telefoneren. Ik mag nog altijd niet weten hoe duur zijn eerste telefoonrekening was Op dat moment zat ik wel nog in een relatie en stelde om die reden steeds een ontmoeting uit: de vonk ging sowieso overslaan, daar bestond geen twijfel over. 40 dagen na ons eerste gesprek hebben we elkaar toch ontmoet en diezelfde dag heb ik mijn relatie nog beëindigd. Ondertussen zijn we _{(volgende week vrijdag)} 6 jaar later en bijna 3 jaar getrouwd.

We waren anderhalve maand samen toen mijn leven nog maar eens helemaal op z’n kop stond: op een avond kwam ik thuis van mijn werk en vond ik een briefje van mijn pa, gericht aan mijn ma, waarin stond dat het voor hem over was. Hij was, zonder ook maar één woord te zeggen, verhuisd... Bij zijn nieuwe vriendin (waar hij, bleek achteraf, al meer dan 15 jaar lang op en af een relatie mee had) ingetrokken, bleek na een paar dagen. Mijn vader, de man die altijd naar een oudercontact kwam, waarmee ik samen verkleed naar de voetbal keek (samen al juichend de straat op als de Rode Duivels scoorden), waar ik alles kon tegen vertellen, die me heeft leren koken, ... vond het niet nodig om een briefje voor mij achter te laten of om te reageren op de telefoons en sms’jes van mijn zus _{(zelf kon ik het niet stel je voor dat hij ook voor mij zijn telefoon zou afzetten)}. In die tijd werkte ik nog bij een notaris en na mijn vakantie kreeg ik het meest vreselijke dossier op mijn bureau: de echtscheiding van mijn ouders. De eerste keer dat ik mijn pa gehoord heb, was toen ik hem opbelde om een afspraak te maken om de akte te komen ondertekenen op kantoor.
Kort daarna ben ik (in het geheim want mijn ma kon dat niet aan) mijn pa (dankzij mijn man) terug gaan opzoeken. Hebben we stilletjesaan het contact terug opgebouwd (ook met zijn vriendin), maar sinds ons huwelijk in juli 2007 (waar hij niet naartoe wou komen), is alle contact verbroken. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat heel dit gedoe door mijn hoofd spookt. En dan vaak in combinatie met het idee dat wij zoveel doen om een kind te krijgen en hij zijn kinderen blijkbaar probleemloos in de steek kan laten. Dit zal ik, vrees ik, nooit kunnen begrijpen.

En dan zitten we nu in het hier en het nu: getrouwd, in ons eigen huis ingetrokken in Oost-Vlaanderen op 100km van mijn thuis, samen met mijn man op dezelfde plaats aan het werk (hij, als informaticus, les aan het geven en ik als leerkracht studenten begeleiden die het om de één of andere reden moeilijk hebben) en druk bezig met de zoveelste vruchtbaarheidsbehandeling. Een slopende periode, maar het is allemaal voor het goeie doel natuurlijk. Ooit moet het lukken, ooit komt het goed! _{(maar daar kom ik straks nog even op terug)}.

Het liefst heb ik eigenlijk dat je me niet wakker maakt ’s nachts. Ik slaap tegenwoordig al heel slecht (ik word gemiddeld 6 keer wakker per nacht) dus laat je mij het best slapen Ik lees het liefst boeken over politieonderzoeken (Aspe, Donna Leon, Patricia Cornwell, ...) maar kan de Potter-boeken blijven opnieuw lezen. Ook de LOTR-boeken heb ik zowel in het Engels als het Nederlands gelezen. Momenteel ben ik bezig in Angels and Demons van Dan Brown. Ik wil eerst het boek uit hebben voor ik de film ga zien.
En welke films kan ik blijven bekijken? Grease, Dirty Dancing, maar ook La vita è bella en Seven… veel verschillende genres dus
Qua muziek heb ik steeds het gevoel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren: geef mij maar muziek uit de jaren ’70 – ’80.

En dan kom ik nu uiteindelijk bij de vraag van Vlindur:

quote:

Jullie zijn ook al zolang bezig met zwanger worden. Alles is gereed voor een kleine, een mooi huis en fijne ouders maar wat nou als het rampscenario zich echt voor doet en het lukt echt niet om een kindje te krijgen, wat doen jullie dan? Zetten jullie er een streep onder? Of ga je dan door voor adoptie? Of een draagmoeder?

Ik zei daarnet natuurlijk wel dat het ooit moet lukken en dat het ooit goed zal komen, maar inderdaad: wat als… Ik denk enerzijds dat adoptie/draagmoederschap iets is waar je moet in groeien. Net zoals ik mezelf een paar maand geleden nog niet zelf zag spuiten, was er tot enige tijd geleden voor mij eigenlijk maar één mogelijkheid om moeder te worden: zelf een kind op de wereld zetten.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou héél graag zwanger zijn en een kind voelen groeien in mij (met alle gevolgen van dien ) maar we zitten natuurlijk niet alleen daarvoor in de MMM. Hoe graag ik ook zwanger zou willen zijn, het resultaat is natuurlijk het ultieme doel: een kind om (en dit klinkt zo melig) onze liefde te kunnen geven en een thuis te kunnen geven. Het liefst natuurlijk een kind van mijn man en van mij waarin we onze trekjes (zowel uiterlijk als karakter) kunnen herkennen. Maar soms heb je in je leven niet altijd hetgeen je het liefst zou hebben en dan blijft natuurlijk nog draagmoederschap en adoptie over. Ik zie eigenlijk maar één mogelijke draagmoeder en dat is mijn zus. Al lachend heb ik haar al eens gezegd dat ze misschien toch nog een derde keer zwanger zal zijn, maar heel serieus is daar nog niet op ingegaan. Ook met mijn man heb ik over die optie nog niet genoeg gesproken. Maar voor mij is het alvast niet uitgesloten.
En dan adoptie. Die optie staat alvast heel erg open, ook voor mijn man. Een paar weken geleden begon mijn man zelf over het opstarten van de adoptieprocedure. Als we zouden adopteren, zouden we alleszins niet wachten met het opstarten van de procedure tot de laatste IVF een feit is. De procedure duurt op zich nog 2 à 3 jaar, dus ik denk dat we ze zouden opstarten als we met IVF beginnen. Maar daar is natuurlijk nog één belangrijke voorwaarde aan verbonden: het prijskaartje. Ik weet niet of we het financieel zullen aankunnen om dit te doen, nu alvast niet. En dat baart me toch wel wat zorgen. Samen met alle gesprekken die eraan verbonden zijn. Stel je namelijk maar eens voor dat iemand ons niet geschikt vindt als ouder? Ik mag er niet aan denken

Ik heb al iemand gecontacteerd om het stokje over te nemen, maar dat wordt nog even wachten op een reactie.

Mooi Leonie, en ik hoop echt zo dat jullie lange wachten gauw beloond gaat worden

en Patricia Cornwell , ik heb alle Kay Scarpetta's hier staan en verslonden
Aspe kijken wij erg graag op tv, Hier in NL wordt dat ook uitgezonden

Leonieke, ik vind je een tof mens en ik hoop dat je gauw zwanger wordt
En wat een verhaal van je vader zeg, onbegrijpelijk

Leonieke, hopelijk hoeft het voor jullie niet zo ver te komen dat jullie daar echt serieus mee bezig hoeven te zijn.

Thx allemaal. Was het niet dat ik de nieuwe vraag hier moest posten, ik zou hier waarschijnlijk niet durven komen lezen

Wat grappig dat we allebei graag dezelfde boeken lezen, Poppejans Alhoewel, zo erg verbaast het me nu ook niet
Ow en dat van dat gauw zwanger worden, dat hopen we hier ook. In 2006 getrouwd voor de wet, in 2007 voor de kerk, in 2008 in ons huis getrokken... Er moet echt nog iets gebeuren in 2009

Maar ik geef het stokje graag door aan Asyniur met de volgende vraag:

Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Leonie ik hoop ook van harte dat 2009 het jaar is dat jullie zwanger worden.
Inderdaad alles op een mooi rijtje
En inderdaad echt onbegrijpelijk van je vader, ik snap echt niet dat een mens zoiets kan doen..

Leonieke, ik 'ken' je al zo lang... Erg fijn om je verhaal te lezen, hoe verdrietig het soms ook is.
Het stukje over je zus vind ik erg ontroerend:

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:12 schreef leonieke het volgende:
Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren.

Die zusterliefde door dik en dun. Zo voel ik dat ook met mijn zus.

En jullie 'traject'.... Zo spijtig dat het zo lang duurt eer jullie wens in vervulling kan gaan.

Mooie verhalen weer _{enne Vlindur, mn schoonzusje woont ook in Drachten!!}

Leonieke, het komt ook vast een keer goed. Positive thinking

Leonieke mooi verhaal
Met plezier gelezen, ken je nog van een jaar of 3 geleden uit de chat
Je bent niet echt veranderd, maar volgens mij wel volwassener geworden in tijd _{(zo riep het kleine meisje )}

Ik heb hier ook weer even bij moeten lezen. Boeiende verhalen weer. Zoveel veerkracht bij iedereen. Ik vind dat mooi om te lezen.

Leonieke, onbegrijpelijk verhaal van je vader, inderdaad.

Ik heb de laatste verhalen weer bijgelezen. Wat een indrukwekkende verhalen allemaal. En ik vind het leuk om iedereen zo een beetje beter te leren kennen.

Allereerst Leonie, bedankt voor het stokje!
Ik had niet verwacht gevraagd te worden voor dit topic, dus ben een beetje overvallen.

Ik probeer vandaag nog mijn stukje 'in te leveren' bij de juf

Een tijdje niet gelezen, maar nu heel veel verhalen... Dank jullie wel ! Wat een prachtige, ontroerende verhalen. Bewondering voor jullie manier van schrijven, elk op zijn eigen wijze zo heel bijzonder. Dank !

Morgen ben ik 32 jaar geleden geboren in een dorpje in Noord-Limburg. Ik heb 4 zussen en een broer (3 zussen zijn niet van dezelfde vader). Mijn levensverhaal ga ik jullie niet teveel mee vermoeien. Laten we het er op houden dat mijn jeugd (achteraf bezien) niet zo makkelijk geweest is. Niet zo ernstig als sommige anderen hier, maar wel lastig.

Na enkele problematische relaties (2x samengewoond) en 8 verhuizingen heb ik me, na een flinke poos alleen te hebben gewoond, aangemeld bij een datingsite. Leuke contacten opgedaan maar de ware zat er nooit tussen. Tot die ene keer...

Ik kon het gewoon niet geloven dat deze jongeman MIJ leuk vond. Bovendien had deze jongeman zijn zaakjes allemaal goed voor elkaar. Heel in het begin heb ik nog even kort getwijfeld over het feit of mijn gevoelens oprecht waren, maar gelukkig waren ze dat wel. Dus er kwam een 9e verhuizing. Nu woon ik in een dorpje in Zuid-Limburg waar op Hemelvaartsdag om 6:00u 's morgens de Schutterij door de straten trommelt en toetert...

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Elke dag nog vind ik dat ik geboft heb. Gelukkig vindt hij dat ook. Hij is echt mijn maatje, mijn vriend, mijn alles.
In augustus van dit jaar zijn we 4 jaar samen en gaan we trouwen. We hopen dan dat ik zwanger zal zijn, maar als dat niet zo is dan is het ook goed.

Ik werk in de verpleeg- en verzorgingshuizen sector. Laten we het er op houden dat ik niet in de zorg aan het bed werk, maar een hogere functie heb. Ik ben dol op mijn werk en heb ook het geluk dat ik er niet zo ver voor hoef te reizen.

Ik heb 2 honden. De ene is pas 12 geworden en de andere 11. Gelukkig is er net zo dol op als ik.

Hobby's ben ik opnieuw aan het ontdekken nu mijn leven in rustiger vaarwater zit. Met koken is al een start gemaakt
Ik wil binnenkort weer lid worden van de bieb zodat ik het lezen weer kan oppakken. Momenteel heb ik vooral chick-lit in mijn kast staan.
Qua films kijk ik graag de echte meidenfilms, de feel-goodmovies.
Qua muziek is mijn muzieksmaak nogal breed en waait met allerlei winden mee. Alanis Morissette vind ik tof, maar ook Smashing Pumpkins, the Doors, Heather Nova, Rolling Stones, Dargaard, Rammstein of nummers van Abba.

Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? Om op vakantie te gaan! Maar ook voor lekker eten (frietje speciaal met bamischijf oriental , pasta's, salades eigenlijk vanalles). Ik ben een echte lekkerbek.

Ik ben een echt ochtendmens (in tegenstelling tot ), hoewel ik ook goed een nacht kan doorhalen. Ik heb wel echt mijn slaap nodig, maar dat mag ook op andere momenten van de dag.
Ik ben lief, eigenwijs, (meestal) optimistisch, impulsief, spontaan, initiefrijk en knatsjgek. Ik heb van mezelf donkerblond halflang haar, meestal zit er een kleurtje in (vandaag kastanjebruin). Ik draag een bril, heb maatje 40/42, zou graag een kilo of 5 nog willen afvallen maar het ontbreekt mij vaak aan de discipline .

Leukste uitspraak is mijn neefje van toen bijna 4 geloof ik over de nieuwe badstofhanddoeken: hmm heeeeerlijk, handdoeken met een vachtje...

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:49 schreef leonieke het volgende:
Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Allereerst vind ik het lief dat je zo over me denkt. Ik kan echter niet alles bijhouden en ook ik vergeet regelmatig wel iemand. Ook heb ik zo mijn buien en moet wel eens op mijn handen gaan zitten om niet een rottige reactie te geven.

Mijn grootste minpunt is denk ik wel het gebrek aan discipline. Ik hou niet veel lang vol wat betreft hobby's e.d. Bijvoorbeeld sporten ben ik fanatiek aan begonnen en ik vind het heel stoer van mezelf dat ik nu ruim 1 jaar later nog steeds gemiddeld 2x per week de sportschool bezoek. Maar hiervoor heb ik vaak wel even een schop onder mijn kont van voor nodig . Of bijvoorbeeld die paar kilootjes nog afvallen. Toch zwicht ik regelmatig weer voor korte termijn pleziertjes (lekker stukje taart of 2 ). Ook huishoudelijk werk blijft hier vaak lang liggen .
Ik moet echt supergemotiveerd zijn voor iets, dan heb ik ook een geweldige discipline. Maar anders...
Mijn lief is daarentegen veel gedisciplineerder. Ik hoop dat onze kinderen op dat gebied een beetje meer weg hebben van hem. _{en anders op zijn minst zijn enorm lange wimpers}

Nu komt het moeilijkste: iemand anders het stokje doorgeven. De lijst is al zo lang!
Maar PM is inmiddels verstuurd. Ik ga nog even broeden op een vraag...

Asyniur, jouw verhaal lees ik morgen, dan heb ik meer tijd. (kan ik er echt even voor gaat zitten)

Leonieke, wat een verhaal... je vader, de pcos, je onzekerheid... (ik ken ook een vader, niet de mijne, die opeens van de ene op de andere dag opeens vertrok... hij is naar Zweden gegaan, heel veel verdriet achterlatend... onbegrijpelijk)
Ik hoop zo dat door de behandelingen je gewoon een kindje gaat krijgen waar jullie karaktertrekjes in te vinden zijn! je verdient het zeker! En mocht je het traject ingaan voor adoptie, dan kan ik me niet voorstellen dat jullie niet geschikt bevonden gaan worden voor het ouderschap!

Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 13:47 schreef livelink het volgende:
Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

Ik ben het ook echt! Ik kan me geen fijner leven dan dit voorstellen!
En de minpunten: tja ik denk dat het gewoon de keerzijde is van het impulsieve. is erg behoudend, structureel en dus ook gedisciplineerd

Het stokje is aangenomen door Flower-Ti-Amo.
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

_{en ik moet nog steeds met eens naar die Italiaan}

Leuk om te lezen Asyniur!

Asyniur bedankt voor het stokje, ik ga morgen even aan mijn verhaal zitten!

_{en die italiaan moet je echt doen hoor!!}

Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 22:38 schreef mijsje het volgende:
Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

Dat van die jeugd weet ik, maar soms worstel ik er nog wel mee...
Ik heb de honden van jongs af aan. De oudste vanaf ongeveer 8 weken en de 'jongste' vanaf ongeveer 13 weken. Ik vind het (nu ze oud worden) soms een raar idee dat ze er ooit niet meer zijn. Ik heb ze immers al zo lang!

Gelukkig sluit de jurk met veters, maar dan moet mijn buikje niet te dik worden

Ik rammel al een hele poos. Zelfs al voor ik in het rammelaarstopic postte. Maar wilde nog niet. En nu dus wel!!

Wat een leuke topicreeks. Ontdek 'm nu pas!

En toen was het mijn beurt.....

Ik ben Wendy, 23 jaar, geboren in Leidschendam en opgegroeid in Zoetermeer.
Op mijn 12e gingen mijn ouders scheiden en eigenlijk is het leven voor mijn moeder, broertje en mij er vanaf toen alleen maar leuker op geworden. We bleven in Zoetermeer wonen en ik ging net naar de middelbare school.
De tijd op de middelbare school was heerlijk! Ik zat op een school voor Dalton onderwijs, waar je erg veel zelfstandig moest werken. In de 3e klas van het havo/vwo kreeg ik de ziekte van pfeiffer. Hier heb ik erg veel last van gehad, waardoor ik van januari t/m april niet op school ben geweest en vanaf april slechts halve dagen. Aan het eind van dat schooljaar mocht ik kiezen, of het 3e jaar opnieuw, of naar 4 mavo.
Ik heb toen voor het laatste gekozen. Na het behalen van mijn mavo diploma ben ik de mbo opleiding onderwijsassistente in Rotterdam gaan volgen. Ik wilde deze opleiding per se in Rotterdam volgen omdat mijn vriend in Rotterdam woonde.
De opleiding doorliep ik moeiteloos en na drie jaar mocht ik mij onderwijsassistente noemen. In de tussentijd ben ik met 16,5 jaar uit huis gegaan. Mijn moeder ging samenwonen met een nieuwe man, daar had ik niet zoveel behoefte aan dus ben ik bij mijn vriend ingetrokken.
Zoals hij het zegt: Ik kwam logeren en ben nooit meer weggegaan.

Na de opleiding onderwijsassistente ben ik een hele andere kant op gegaan en studeer ik nu management, economie en recht. Ik zag mezelf niet voor de klas staan in Rotterdam.
Over 2 of 3 weken zal ik afstuderen in de richting vastgoed en makelaardij. Hiermee sla ik twee vliegen in 1 klap, ik krijg mijn bachelor diploma MER en ik krijg mijn VBO makelaarscertificaten. Ik hoef dan alleen nog maar een praktijktoets te doen en ben dan ook gecertificeerd VBO makelaar.
De diploma uitreiking staat gepland 2 dagen voor mijn uitgerekende datum, dus ik hoop dat ik er bij kan zijn. Ik heb nog geen werk voor na mijn zwangerschap, ik kan dus zelf de lengte van mijn verlof bepalen. Als het allemaal haalbaar is, denk ik dat ik pas eind 2009 opzoek ga naar een baan en de eerste tijd gewoon lekker ga genieten van ons kind!

Mijn vriend en ik hebben elkaar 8 jaar geleden ontmoet door onze gezamenlijke hobby, Feyenoord. Sinds mijn 11e heb ik een seizoenkaart en ging ik iedere wedstrijd met mijn moeder naar de Kuip. Inmiddels wonen we in Rotterdam erg dicht bij de Kuip.

Naast Feyenoord zijn we beiden gek op dieren. We hebben op dit moment 1 hond, 1 kat, 1 konijn, 2 cavia's en een hamster. Naast onze binnenkat hebben we ook nog een buitenkat, dit is een zwervertje die in onze voortuin woont. Iets meer dan een jaar geleden hadden we bijna het dubbele aan dieren, maar helaas hebben we van veel beestjes afscheid moeten nemen . De dieren zijn dan ook alles voor ons en we doen alles voor ze. Een jaar geleden is onze andere hond overleden. Hij had leukemie, maar met de nodige chemo's heeft hij nadat we het wisten nog vier mooie jaren gehad. De andere hond (shih-tzu) heeft suikerziekte en is hierdoor blind. De suikerziekte zorgt er voor dat we een erg strak schema hebben iedere dag, 7,5 uur na de insuline spuit, moet de hond eten en moeten we dus thuis zijn. Voor ons gelukkig geen probleem. De meeste dieren hebben we opgevangen, zo kwamen de honden uit limburg via mijn schoonouders, omdat hun baasje overleden was. De kat komt bij mijn opa vandaan die ineens heel erg allergisch bleek te zijn. Het konijn werd met een koninginnedag op de vrijmarkt aangeboden in een heel klein vogelkooitje en de cavia's komen ook bij iemand vandaan die allergisch bleek te zijn voor langharige cavia's. Alleen de hamster heb ik zelf gekocht.

Boeken lezen doe ik met vlagen, het liefst lees ik boeken die lekker makkelijk weg lezen zoals de boeken van Heleen van Royen of Kluun. Op dit moment ben ik bezig met het buzzer boek is er hoop van Renate Dorrestein. Ik vind het alleen een verschikkelijk boek en kom er echt niet doorheen! Straks tijdens mijn verlof ga ik beginnen aan de collectie boeken van mijn vriend, literaire thrillers.
Films kijken doe ik vooral in de winter erg veel, bergen dvd's liggen hier in huis en eigenlijk loopt mijn smaak heel erg uit een. Ik heb niet echt een voorkeur voor een bepaalde soort film, het hangt er maar net vanaf waar ik zin in heb.

Normaal zou ik 's nachts wakker gemaakt mogen worden voor chinees, alleen nu tijdens de zwangerschap is dat niet zo'n goed idee.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 19:28 schreef Asyniur het volgende:
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

Het zwanger zijn vind ik een hele bijzondere ervaring. De gedachte dat er gewoon een klein mensje in mijn buik groeit vind ik super, maar ook nog steeds erg moeilijk voor te stellen dat ik over 2 maanden moeder ben. Eigenlijk is nog niks me tegengevallen. Ik mag tot nu toe gewoon niet klagen over de zwangerschap, oke ik ben flink misselijk geweest de eerste 17 weken maar ach het is voor een goed doel. Ik kan nog steeds sporten, niet meer 4x in de week en zo intensief als voor de zwangerschap, maar ik probeer toch nog 2x in de week naar de sportschool te gaan en op een rustig tempo in beweging te blijven.
Ik kan niet wachten totdat het juli is, net als de aanstaande opa's en oma's

Ik ga zo een pm sturen voor het doorgeven van het stokje.

Mooie verhalen weer hier!
Leuk, al die huisdieren! wij zijn nooit verder gekomen dan een goudvis

wat een boel dieren inderdaad... leuk! Ik hou van dieren!

Leuk om je te leren kennen Flower Ti Amo

Ik geef het stokje door aan Tessie.

De vraag:
Je komt op mij over als een vrolijk en zelfverzekerd persoon. Denk je dat het moederschap je gaat veranderen? Zo ja, hoe ?

Leuk Flower-Ti-Amo, om jou ook te leren kennen. Op je 16e al samenwonen, dat is wel erg snel. Mis je het niet dat je nooit alleen hebt gewoond?

quote:

Op zondag 24 mei 2009 19:32 schreef livelink het volgende:
Leuk Flower-Ti-Amo, om jou ook te leren kennen. Op je 16e al samenwonen, dat is wel erg snel. Mis je het niet dat je nooit alleen hebt gewoond?

Het is inderdaad best snel ja, ik moet eerlijk zeggen dat ik het niet erg vind om nooit alleen gewoond te hebben. We hebben het super samen en als ik een keer er alleen op uit wil dan doe ik dat, maar eigenlijk komt dat ook niet zo heel erg vaak voor. Ik weet natuurlijk niet hoe het is om alleen te wonen, maar zoals ik er nu tegenaan kijk heb ik daar ook geen behoefte aan. Ik hou wel van mensen (en dieren) om me heen

Thanx FTA Ik lees al de hele tijd mee in dit topic, allemaal mooie verhalen stuk voor stuk. Ik zal morgen proberen mijn stuk te posten.

Vlindur: wat ben je ook een lieverd

Moonah: we komen elkaar idd al een lange tijd tegen op Fok. Niet al te vaak, maar al van in het begin vind ik jou een heel leuke user hier op fok. En idd, die zusterliefde, door dik en dun. Het is een tijd anders geweest (oa door het leeftijdsverschil) maar ik denk dat dat wel bij de meeste mensen voorkomt

Freecell: idd, die mirc Maar ik denk zelfs dat het al langer dan 3 jaar geleden is, hoor Ik ben al heel lang niet meer op irc geweest En wat een compliment dat je me net gaf Onlangs had ik het er nog over met een paar van mijn studenten, hoe je nu zo zeker kunt zijn van iets of overtuigd kunt zijn dat jouw mening de juiste is, terwijl je misschien binnen een paar jaar compleet anders denkt over dezelfde situatie. En tot voor een paar jaar wist ik nochtans zeker dat ik dat niet ging tegenkomen

En wat mijn vader betreft: ah, ik kon heel mijn verhaal over mijn vader laten gaan, omdat het zo'n invloed heeft op mij. Maar ik ben er al genoeg mee bezig zodat ik vond dat één alinea aan hem besteden al meer dan genoeg was Onbegrijpelijk is het idd, maar ik vrees dat ik nooit het 'waarom' achter zijn gedrag zal weten.

Asyniur: thx voor jouw verhaal en het antwoord op mijn vraag En ik blijf me steeds verbazen dat je toch iets ouder bent dan mij. Ik denk altijd dat je mijn leeftijd hebt (niet dat we zoveel verschillen, hoor in leeftijd ).

Ik ben eindelijk weer een beetje bijgelezen, en ik heb erg genoten van alle verhalen

ik heb vandaag alle verhalen gelezen.. soms met een dikke glimlach, soms met een traan.. soms herkenning.. soms blij dat het voor mij ver van mijn bed iets is..

Wat ik ook heel bijzonder vind is dat je in de loop der jaren dat je meeleest/meetikt.. je mensen ziet veranderen. en dan lees je de verhalen waarom en dan snap je zoveel meer..

bijzonder heel bijzonder

fta, wij hebben op dezelfde school gezeten in zoetermeer.

Wat grappig Ticootje! Ik heb het er echt heel erg naar mijn zin gehad en vond het een top school!

ik heb er maar 2 jaar gezeten, maar inderdaad ik heb het er erg naar mn zin gehad.

En weer bij. Het blijven eigenlijk allemaal stuk voor stuk heftige verhalen

Ik ben dus Tessa, maar veel mensen noemen mij ook tessie Geboren in 1980 in Hilversum. Ik heb één broer, waar ik vroeger bijna altijd ruzie mee had. Nu zien en spreken we elkaar erg weinig, maar tegenwoordig gaat dat meestal wel zonder ruzie

Ik vind het moeilijk om te zeggen of ik mijn jeugd nou leuk vond of niet. Ik heb echt de liefste mams van de wereld, zij was en is er altijd voor mij. Ze was pannekoeken-moeder op de peuterspeelzaal, timmer-moeder op de kleuterschool en ga zo maar door.

Met mijn vader heb ik altijd wat meer moeite gehad. Hij was een vrij ongeinteresseerde vader en redelijk agressief. Ik geloof niet dat ik echt een band met hem heb, en vraag me nog steeds wel eens af of hij eigenlijk wel van mij houdt. Ik heb een tijd geen contact met hem gehad. Mijn moeder en hij zijn inmiddels een aantal jaren gescheiden. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat hij depressief was en zijn huis niet onderhield, zijn post niet open maakte, zijn medicijnen niet nam en gewoon al zijn zaakjes niet regelde. Ik heb hem toen geholpen samen met mijn broer, en sindsdien hebben we wel weer contact, maar eigenlijk moet dat altijd van mij uit komen, hij zal nooit zelf een keer bellen of vragen of ik op bezoek kom ofzo. En als ik hem dan zie, dan doet hij eigenlijk alsof alles normaal is.

Mijn basisschooltijd heb ik doorgebracht op een Montessorischool. Wat erg gezellig was, maar niet zo voor mij weggelegd, aangezien het mij nogal aan zelfdiscipline ontbreekt. Waarom zou ik gaan rekenen, als ik ook allemaal andere wél leuke werkjes kan gaan doen? Topografie? Ik lees wel een boek. En dan aan het eind van het jaar nachten wakker liggen, omdat ik alle rekenwerkjes nog lang niet af had. Uiteindelijk is het toch nog redelijk goedgekomen, en kreeg ik HAVO/VWO advies.

Ik ben naar een gewone middelbare school gegaan. Dat was echt wel even wennen. Klassikaal dingen doen, huiswerk, dat was ik niet gewend. Ik had een paar goede vriendinnen, maar werd ook veel gepest. De rest van de klas had besloten dat ze mij dik vonden, wat ik toen nog niet eens was. De tijd op school vond ik meestal dan ook vreselijk, altijd maar bang dat er weer een opmerking kwam. Dat is niet goed voor je zelfvertrouwen. Gelukkig was het na schooltijd meestal wel leuk, met vriendinnen, waar ik nu nog steeds contact mee heb.

Ik deed nooit echt moeite voor mijn schoolwerk, het huiswerk wende niet echt. Leren deed ik meestal op de avond of ochtend voor een toets, zelfs als het een heel boek was. Op een gegeven moment lukte dat niet meer, daardoor zou ik in 5 VWO blijven zitten. Aangezien ik het niet zag zitten om nóg 2 jaar op school te blijven, en ik toch niet n plan was naar de universiteit te gaan, ben ik toen naar 5 HAVO gegaan. Daar kon ik het nog makkelijk redden zoals ik het tot die tijd gedaan had, en heb toen dus ook gewoon mijn examen gehaald.

Ik had geen idee wat ik wou doen, maar aangezien er uit alle testen altijd kwam dat ik wat sociaals moest doen, ben ik een HBOopleiding gaan doen op de HvA, een mix van SPH, MWD en CMV. Vreselijk chaotische school, had niet het idee dat ik er echt wat van opstak aangezien de leraren vaker niet aanwezig waren dan wel. Na 1 jaar ben ik gestopt en overgestapt naar de Hogeschool Holland, opleiding Pedagogiek. Dit heb ik iets langer volgehouden, al had ik nog steeds dezelfde studeer methode als op de middelbare school, en nog steeds vrij weinig zin om uberhaupt te studeren. Na 3 jaar ben ik met deze opleiding gestopt.

Ik was toen ook net gaan samenwonen met mijn toenmalige vriendje in Amersfoort. En financieel hadden we het niet zo ruim, dus was het ook handiger dat ik gewoon ging werken. Achteraf vind ik het natuurlijk wel erg zonde dat ik mijn opleiding niet heb afgemaakt, alhoewel ik toch ook geen hulpverlener zou willen zijn.

Het samenwonen viel erg tegen. Mijn vriendje bleek toch niet zo leuk en zijn grote alcoholbehoefte vond ik vreselijk. Zelf drink ik helemaal niet, hij moest minstens een sixpack bier of één fles wijn per dag. Bij elke ruzie maakte hij het uit, en dan na een uur had hij daar weer spijt van en meende hij het toch niet. Op een gegeven moment was voor mij de maat vol, en heb ik hem gezegd dat wanneer hij het weer uit zou maken, het ook echt uit was. En zo gebeurde het ook. En vertrok ik weer naar Hilversum, waar ik gelukkig al snel een kamer vond.

De periode die volgde was nogal een drama periode in mijn leven, die nogal veel weg had van een soap. Ik werd verliefd op een getrouwde man. Hij ook op mij. Uiteindelijk is hij gescheiden en na een hoop gedoe zijn we zelfs gaan samenwonen. Alleen werd hij nogal makkelijk verliefd. Voordat we samenwoonden, heeft hij nog een aantal andere vrouwen erbij gehad, de meeste wisten het niet van elkaar, omdat hij ook erg goed was met zijn leugens. Zijn hele leven was eigenlijk één grote leugen. Blind van verliefdheid ben ik dus toch gaan samenwonen met hem, in de veronderstelling dat het met mij anders zou gaan, en dat we bij elkaar hoorden. Het eindigde met dat hij een andere vrouw (bewust) zwanger heeft gemaakt, en dat ik overspannen was geworden.

In die periode heb ik via internet mijn man leren kennen. Hij heeft mij ontzettend gesteund in die periode en heel snel werden we beste vrienden. Ik was ervan overtuigt dat ik nooit meer verliefd zou worden, en nooit meer een relatie zou willen hebben. Ik was depressief, ging automutileren, wilde de straat niet meer op, nergens zin in. Belandde ook nog op een kamer zonder aansluiting voor tv, internet of telefoon. Mijn Lief heeft mij daar echt doorheen geholpen. En op een dag realiseerde ik me, dat ik verliefd geworden was op hem. Ik was echt even in de war. Gelukkig had ik ook het idee dat de liefde wel wederzijds was, dus uiteindelijk heb ik hem (held als ik ben) gesms´t dat ik verliefd op hem was. Het sms´je wat ik terug kreeg: ´Oh... dat dacht ik al.´ Ook mijn Lief had een psycho-ex, en was niet van plan ooit nog verliefd te worden of een relatie aan te gaan. Het duurde 2 weken, waarin ons contact gewoon hetzelfde bleef en ik zelfs ook bij hem bleef slapen. Op zondagochtend in bed bekende hij dat hij al de hele tijd ook verliefd op mij was. Gelukkiger dan dat kon hij me niet maken.

Na een half jaar woonden we samen, na een jaar gingen we samen op vakantie naar Italie (Cinque Terre , de vakantie van mijn leven!), waar hij bijna van een berg viel en mij daarna ten huwelijk vroeg. Weer een jaar later trouwden we en nu, bijna 9 maanden later, verwachten we bijna ons eerste kindje. Als je mij zo´n 3 jaar geleden verteld had dat mijn leven er nu zo uit zou zien, had ik je echt recht in je gezicht uitgelachen.

Mijn Lief en ik hadden al vrij snel besloten dat we kinderen wilden, maar wel nadat we getrouwd waren. Omdat in mijn familie de meeste vrouwen nogal moeilijk zwanger worden, was ik al een tijd voor ons trouwen gestopt met de pil, om te kijken of de boel nog wel werkte. Wat dus niet het geval was. Ik bleek PCOS te hebben. Mijn gyn adviseerde mij om te proberen af te vallen, dus dat deed ik. Met het atkins dieet, want andere dieeten deden niks. Na een half jaar bijna koolhydraatloos eten, was ik 15 kg afgevallen, en was mijn cycus van 90 dagen terug naar 38 dagen, een hele verbetering dus. Dat vond mijn gyn ook, en hij zei dat ik zo door moest gaan, en dat we over een jaar of 3 vast wel op de natuurlijke manier zwanger zouden worden, en als dat dan nog niet het geval was, dat we dan maar terug moesten komen.

Ok, het was niet helemaal de planning die wij in ons hoofd hadden, en drie jaar vond ik ook best wel lang, maar goed, het ging de goede kant op.

Dus toen ik een paar weken na ons trouwen een dag overtijd was (mijn cyclus was lang maar héél regelmatig) en ik naar de tandarts moest (die waarschijnlijk een rontgenfoto zou gaan maken), deed ik voor de zekerheid ´sochtends maar even een testje. En dat testje zei ´zwanger´. We waren echt in shock, zo snel hadden we het echt niet verwacht. De eerste weken waren we vol ongeloof, en die eerste echo was zo wonderlijk, zo´n klein beebje te zien, met kloppend hartje. Ik had dat echt niet verwacht. Nu kan ik het me soms nog steeds niet voorstellen, dat het werkelijk gebeurt, en dat ik over een paar weken gewoon moeder ben en echt een baby´tje heb!

Wat werk betreft heb ik mijn plekje echt nog niet gevonden. Ik werk nu sinds een half jaar bij de KvK, maar geloof niet dat dat echt mijn ding is. Kantoorbanen en ik gaan niet zo goed samen. (en natuurlijk vinden ze het ook niet leuk dat ik al zo snel zwanger was...). Hiervoor ben ik een half jaar notarieel secretaresse geweest, wat nog saaier was dan dit werk, en daarvoor heb ik vijf jaar in een sexshop gewerkt. Dat was echt super leuk, al snel mocht ik daar heel veel doen, de inkoop en dus ook het assortiment bepalen, winkel inrichting en zelfs de etalage. Heel veel vrijheid en veel contact met mensen, allerlei types kom je daar tegen. Het werken in het weekend en de avonden en het slechte salaris waren helaas toch rede om ermee te stoppen. Het liefst zou ik ooit nog mijn eigen sexshop openen, maar helaas is dat nogal moeilijk. Wie weet als ik ooit nog eens de loterij win

Sinds kort heb ik er een nieuwe hobby bij, taarten maken/decoreren. Ik heb een tijdje terug via meet van een ander forum een workshop gevolgt, en vond het zo leuk, dat ik nu regelmatig thuis ook taarten maak. Het kost wel erg veel tijd, maar aangezien ik toch verlof heb, en te weinig energie om op pad te gaan, is het ideaal en super leuk, ik word er erg vrolijk van! Verder vind ik het erg leuk om te fotograferen en daar zou ik graag wat meer aandacht aan besteden, zodat er misschien ooit eens wat vooruitgang in komt. Ik hou ook erg van lezen en films kijken, maar daar heb ik de laaste tijd geen geduld meer voor (hormonen?). Ook internetten is natuurlijk een grote hobby van mij, al besteed ik de laatste tijd toch écht wel teveel tijd online. Maar ja, nu kan het nog he?

Mijn favoriete boek is Het Parfum. Geweldig verhaal, zo mooi hoe alles daarin omschreven wordt. En het is ook het boek wat ik voor mijn verjaardag heb gekregen van mijn Lief, toen ik op dat sneue kamertje woonde, en wat ervoor gezorgd heeft dat ik na jaren weer met lezen begonnen ben. Verder lees ik graag dramatische waargebeurde verhalen, hoe dramatischer hoe beter , chicklits en boeken van Paulo Coelho, en verder alles wat me mooi lijkt.

Mijn favoriete film is de verfilming van The Phantom of the Opera. Ik ben een grote musical fan en wil ze het liefst zo´n beetje allemaal zien, en ik ga ook gerust meerdere keren naar dezelfde als ik het mooi vind.

Dan de vraag van FTA. Ik denk wel dat het moederschap mij gaat veranderen. Ik heb het idee dat ik nu in de zwangerschap al veranderd ben. Ik ben denk ik wat zachter geworden en maak me wat minder druk om (onbelangrijke) dingen. Maar het grote zorgen maken is al begonnen vanaf het moment dat ik wist dat ik zwanger was. Het gevoel dat je niet alleen meer voor jezelf verantwoordelijk bent, maar ook voor je kindje. Ik hou nu al zoveel van dit kindje, ik kan me eigenlijk niet voorstellen dat wanneer hij geboren is, het me niet zal veranderen. Mijn Lief en ik zijn straks niet alleen elkaars man en vrouw, maar ook papa en mama van Graeme. Ik weet nu al dat mijn Lief een geweldige vader zal zijn, en ik ben zo blij dat ons kindje wél een betrokken vader krijgt. En ik kan alleen maar hopen dat ik net zo´n leuke mama ga worden als mijn moeder was voor mij. Ons kindje staat straks samen met mijn Lief voor mij op nummer één, dat lijkt me echt een grote verandering en ik kan niet wachten tot het zover is.

Ik wil graag het stokje doorgeven aan mijn lieve vriendinnetje Chell.

Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat ik voor jou de aantrekkingskracht van OUD?

Mooi verhaal tessie. Ik herken precies wat je zegt over je vader (zelfde problemen gehad hier) en over het Montessori-onderwijs (tekenen is leuker dan rekenen , het omschakelen van montessori naar de middelbare school was echt zwaar klote!). Wat een vervelende mannen heb jij gekend zeg Maar als ik af en toe foto's van jou zie, dan straalt het geluk er gewoon van af En zo klink je in de rest van het verhaal ook. Gelukkig.

KvK is wel iets héél anders dan een seksshop Kan me voorstellen dat als het laatste je droom is, dat je je dan niet op je plek voelt bij de KvK

Geniet van de rest van je zwangerschap en veel geluk verder

Ben benieuwd naar het verhaal van Chell!

Wow Tessie, wat een verhaal zit er achter dat vrolijke koppie op de foto's! Wat innepin al zegt, ik vind altijd dat je straalt op de foto's die je plaatst. Of dat komt door de zwangerschap of dat dat daarvoor ook al was weet ik natuurlijk niet, maar ik word in ieder geval erg vrolijk van jouw foto's en zo kom je ook over in je posts, altijd lekker positief!

Ik vind jou tof

Wow, wat een leven Tessie! ook heel heftig! Maar gelukkig met een hele goede afloop!
En ik ben het helemaal met Linda eens, ik word ook altijd heel vrolijk van je foto's en je posts, zo lekker positief! Super! Jij wordt vast een hele lieve mama!
Ik ben ook benieuwd naar Chell!

Pff, wat maak je me toch veel aan het janken de laatste tijd tessie Nu zat ik alweer te boenen op m'n werk Mooi geschreven hoor! En ik ben zo blij dat je nu zo happy bent! Ik weet nog zo goed hoe wanhopig ik me voelde toen met al dat gedoe met M. en jouw automutilatie en alles!

En ja, het stokje! Ik ben al druk aan het schrijven, maar het wordt wel erg lang geloof ik

quote:

Op maandag 25 mei 2009 15:40 schreef Chell het volgende:
Pff, wat maak je me toch veel aan het janken de laatste tijd tessie Nu zat ik alweer te boenen op m'n werk Mooi geschreven hoor! En ik ben zo blij dat je nu zo happy bent! Ik weet nog zo goed hoe wanhopig ik me voelde toen met al dat gedoe met M. en jouw automutilatie en alles!

En ja, het stokje! Ik ben al druk aan het schrijven, maar het wordt wel erg lang geloof ik

Ben erg benieuwd naar je stuk(je)!

Thanx voor de lieve complimenten, moet er helemaal van blozen
En Chell, je bent al net zo´n huilie als ik Zijn die hormonen besmettelijk? Ben benieuwd naar jouw stuk, geeft niks als het lang is hoor!

Tessie!
Je bent nu zoveel beter af meid.
Echt fijn om te lezen dat je na zoveel ellende op je pootjes terecht gekomen bent.

quote:

Op maandag 25 mei 2009 13:24 schreef tessie het volgende:
na een jaar gingen we samen op vakantie naar Italie (Cinque Terre , de vakantie van mijn leven!)

Cinque Terre is ook prachtig

quote:

Op maandag 25 mei 2009 13:24 schreef tessie het volgende:
Ik deed nooit echt moeite voor mijn schoolwerk, het huiswerk wende niet echt. Leren deed ik meestal op de avond of ochtend voor een toets, zelfs als het een heel boek was. Op een gegeven moment lukte dat niet meer, daardoor zou ik in 5 VWO blijven zitten. Aangezien ik het niet zag zitten om nóg 2 jaar op school te blijven, en ik toch niet n plan was naar de universiteit te gaan, ben ik toen naar 5 HAVO gegaan. Daar kon ik het nog makkelijk redden zoals ik het tot die tijd gedaan had, en heb toen dus ook gewoon mijn examen gehaald.

Grappig, dit kan zo in mijn levensverhaal (kwam dan wel van een "normale" basisschool, maar daar hadden we dus nooit huiswerk). Ben blij dat ik niet de enige ben

Maar jeetje wat een ellende heb jij meegemaakt kwa mannen, zou je idd niet zeggen op de foto's. Daar straal je gewoon! Bijzonder eigenlijk, als je ziet wat je meegemaakt heb. Maar gelukkig is dat nu in rustiger vaarwater gekomen.

Tja, en toen had ik ineens ook het stokje, want natuurlijk kon ik het aanbod van mijn beste vriendinnetje niet weigeren, hoewel ik wel even getwijfeld heb. Want tja, hóór ik nou eigenlijk wel hier in OUD? Maar goed, hierbij dus toch mijn verhaal Een deel van mijn verhaal komt overigens best wel overeen met dat van Tessa. Wellicht dat we daardoor méér dan beste vriendinnen zijn Vrienden noemen ons de Terror Twins en tessie voelt ook echt wel een beetje als mijn zusje

---------
Mijn verhaal:

Op de mooiste dag van het jaar om jarig te zijn en in de mooiste stad van het land, werd ik op 25 juni 1979 geboren. Mijn vader en moeder gaven mij een voornaam die net één lettertje anders is dan standaard, waardoor ik hem hier niet zal noemen, maar voor wie nieuwsgierig is: hij staat wel op mijn website. De nickname Chell is een afkorting van mijn naam en inmiddels ook de naam die de meeste mensen gebruiken als ze het over mij hebben

Mijn hele jeugd heb ik, op vier maanden in Almere na, doorgebracht in Haarlem. We zijn wel meerdere malen verhuisd, maar het grootste deel heeft zich afgespeeld op twee plekken. Net als tessie heb ik de allerliefste moeder van de hele wereld. En net als tessie heb ik een vader die op zijn zachtst gezegd nogal apart is.

Die vier maanden in Almere zijn ontstaan door een woningruil. Wij woonden in een flat en konden in Almere een eengezinswoning krijgen. Dat is met een kind van vier natuurlijk wel zo aantrekkelijk en dus zijn we daar naar toe verhuisd. Zelf kan ik me er weinig van herinneren, behalve wat vage flarden over de school die ik niet leuk vond en waar je altijd op pantoffels moest lopen. Mijn moeder kan zich er echter des te meer van herinneren, want terwijl zij daar zat met haar kleuter en zonder vrienden en familie, zat mijn vader nog steeds meer in Haarlem dan daar. Dit was het moment dat mijn moeder zich realiseerde dat ze beter af was zonder hem. Ze zijn gescheiden en mijn moeder en ik verhuisden terug naar onze, door de ruilers inmiddels compleet uitgewoonde, flat in Haarlem. Ook dit weet ik overigens alleen vanuit de verhalen, net zoals zoveel dingen die gebeurd zijn in mijn jeugd met betrekking tot mijn vader. Mijn moeder is altijd heel goed in staat geweest mij daar voor een groot deel afzijdig van te houden en mij zelf mijn eigen beeld van mijn vader te laten vormen. Ze heeft nooit partij getrokken, mij nooit tegengehouden contact met hem te hebben en is uiteindelijk pas begonnen met vertellen toen ik een jaar of 18 was.

Mijn jeugd is daardoor eigenlijk heel goed geweest. Ik heb uiteindelijk echt verbazingwekkend weinig meegekregen van de rare fratsen die mijn vader uithaalde (ondanks dat mijn moeder niet heeft kunnen voorkomen dat hij voor mijn ogen opgepakt werd, er af en toe ‘vage’ schuldeisers voor de deur stonden en mijn vader mij regelmatig niet kwam ophalen voor de afgesproken weekends of voor paardrijles). Eigenlijk heb ik alleen bij dat laatste echt nog een helder beeld. Of meer een helder gevoel: teleurstelling. En teleurstelling is ook nú nog het gevoel wat ik heb bij de band met mijn vader. Tegen beter weten in, heb ik soms nog steeds de hoop dat hij verandert en stoot ik nog steeds keer op keer mijn neus, ondanks dat we maar zéér sporadisch contact hebben. Ik heb hierdoor ook weinig gevoel bij het fenomeen ‘vader’.

Achteraf had ‘ie wellicht beter alleen zoons kunnen krijgen, want voor mijn halfbroertje van bijna 15 zorgt hij wel. Mijn broertje woont inmiddels zelfs sinds zijn twaalfde bij hem. Voor mijn halfzusje (18) is hij net zo als voor mij.

Maar goed, naast die rare vader, heb ik dus de allerliefste moeder van de hele wereld. Een moeder die er altijd voor me was (en is!) en er, ondanks schulden door de scheiding en een bijstandsuitkering, voor gezorgd heeft dat ik nooit iets tekort kwam. Ik kon op balletles, vriendjes en vriendinnetjes waren altijd welkom en samen met onze huisdieren hadden we het gewoon heel gezellig Op school had ik altijd de lekkerste traktatie van het jaar: aardbeien of vruchtjes met slagroom of waterijsjes. Achteraf was dit simpelweg uit kostenoverwegingen (aardbeien waren toen nog goedkoop!), maar het was jarenlang een groot succes in mijn klassen

Mijn moeder was nog best jong toen mijn ouders gingen scheiden (27) en dus kwamen er in de loop der jaren een aantal mannen op haar pad en bij de wat serieuzere gevallen dus ook op mijn pad. De derde serieuzere ‘scharrel’ was raak. Ik was toen net acht en door een heftige longontsteking van mijn moeder kwam L. eigenlijk al heel snel bij ons over de vloer. Ook hier kan ik me echter niet zo heel veel van herinneren, behalve dat ik vond dat hij zo’n zware stem had Inmiddels zijn mijn mams en L. alweer 19 jaar getrouwd. Hoewel we onze strubbelingen hebben (allebei erg eigenwijs) ben ik heel blij met L. als mijn stiefvader. Als ik spreek over mijn ouders heb ik het over mijn moeder en stiefvader. En hij ziet mij ook echt als zijn dochter. Mijn moeder en hij hebben helaas geen kinderen meer gekregen, ondanks drie IVF-pogingen.

Omdat L. een koophuis in Haarlem-Noord had en wij een woningbouwflatje in Schalkwijk (niet de meest geweldige buurt), verhuisden we op een gegeven moment naar Haarlem-Noord. Dit hield voor mij ook een andere school in. De eerste twee jaar op die school waren lastig. Ik was een ontzettend meisjes-meisje, met jurkjes en lange vlechten met strikken. Hierdoor werd ik best wel gepest en ging ik vooral om met de kinderen uit de klas onder mij. Nadat ik mijn kledingstijl aanpaste en mijn lange haren afknipte, werd dit wel beter. In groep zeven trof ik vervolgens een leerkracht die me niet lag en het hele jaar op me heeft lopen foeteren. Hij beweerde ook bij hoog en bij laag dat ik met móeite naar de MAVO zou kunnen. Uiteindelijk in het derde jaar op die school kwam alles goed. Ik had een geweldige leerkracht en scoorde torenhoog op de CITO. Ik ging dus gewoon naar de HAVO.

Mijn middelbare schooltijd was fantastisch. Ik zat op een ontzettend leuke school, waar heel veel toffe dingen georganiseerd werden. We hadden toneelstukken waar ik bij grimeerde, een geweldige schoolband (onder leiding van oud-Ekseptionlid Huib van Kampen), elk jaar een serieuze talentenshow en nog veel meer! Ik was behoorlijk populair, had leuke vriendinnen en ik hoefde geen flikker uit te voeren Proefwerken leerde ik de avond vooraf of gewoon niet en ook mijn examens heb ik op die manier gehaald. Ik had achteraf gezien ook makkelijk VWO aangekund (zoals ook uit de CITO bleek), maar omdat ik in de brugklas wel even omschakelproblemen heb gehad, heb ik toen HAVO advies gekregen. De school heeft me overigens nog wel geprobeerd zover te krijgen om die twee jaar VWO eraan vast te plakken, maar ik was er wel klaar mee. Zonde achteraf.

Tja, en dan ben je 16, heb je een diploma op zak en moet je beslissen wat je wilt worden als je groot bent. Dat wist ik dus niet. Ik besloot naar de PABO te gaan, want werken met kinderen leek me wel wat. En de open dag was tof De PABO zelf was op zich ook tof. Leuke meiden, ook hier weer superleuke activiteiten, geweldig! Alleen ging ik keihard op mijn bek. Ik had nooit geleerd te plannen, was altijd van het ‘last minute’ en dat ging nu tegen me werken. Mijn tentamens haalde ik allemaal wel (nog steeds op mijn sloffen, ik heb zelfs ooit een tentamen voor een vriendin gemaakt), maar al die werkstukken en stagelessen! Drama! Zeker toen ik op mezelf ging wonen, werd het echt hopeloos. Uiteindelijk ben ik na drie jaar gestopt en gaan werken als administratief medewerker en iets later als medewerker op de salarisadministratie bij Randstad.

Dat op mezelf gaan wonen is het begin van een nare periode in mijn leven geweest. Niet alleen qua studie ging ik op mijn bek, ook op een hoop andere vlakken. Het wegvallen van de structuur van thuis heeft vrij funest uitgepakt. Toen ik vrij snel na het uit huis gaan, ging samenwonen met mijn toenmalige vriendje, ging het allemaal nog wel redelijk, maar nadat wij in 2000 na drie jaar uit elkaar gingen, ging het écht grandioos mis. Ik liep te klooien met werk, begon een traineetraject als webdeveloper wat heel slecht uitpakte, kwam financieel niet uit, raakte uiteindelijk werkloos, werd aan de kant gezet door de liefde van mijn leven en eindigde uiteindelijk depressief en diep in de schulden. Ik opende mijn post niet meer, sliep overdag en ‘leefde’ ’s nachts (lees: ik zat achter internet), stal af en toe kleine dingen uit de supermarkt om te kunnen eten en zorgde nauwelijks voor mezelf. Ik had vooraf nooit kunnen bedenken dat het zo ver met mij kon komen. En ook achteraf kan ik er met mijn pet eigenlijk niet bij. Je geest kan rare dingen met een mens doen.

De ‘redding’ kwam op een vrij heftige manier: de woningbouw stond samen met de politie voor de deur om mijn woning te komen ontruimen. Zo ver was het dus. Gelukkig hebben mijn ouders me geholpen, de achterstand betaald en zo de ontruiming op het nippertje weten te voorkomen.

Rond die periode had ik ook net weer een nieuwe relatie. Door al het gedoe zijn wij heel snel gaan samenwonen en verhuisde ik naar Nijmegen. Mijn flat verhuurde ik onder aan een vriendin. Dit onderverhuren liep mis, ze hielden zich niet aan de afspraken en betaalden niet of veel te laat en uiteindelijk heb ik de huur opgezegd om haar en haar agressieve vriend uit mijn woning kwijt te raken. Een maand later ging mijn relatie uit en zat ik met lege handen in Nijmegen. Het huis van mijn ex was een soort studentenhuis in zijn eigendom en dus ging ik onze slaapkamer huren . Ik werkte als gastouder (erg leuk!) en keek ondertussen rond naar een normale baan in de ICT. In Nijmegen blijven wilde ik niet, want hoe mooi het daar ook is, ik miste het westen.

Na een paar maanden kreeg ik ook weer een nieuw vriendje, T. Via een van zijn honkbalteamgenoten vond ik een baan in Rijswijk en verhuisde ik vervolgens naar een kamertje in Alphen a/d Rijn. Vre-se-lijk vond ik het daar. Zowel de kamer, als mijn huisgenoten, als Alphen a/d Rijn zelf. Maar goed, dit was wel het begin van de weg omhoog! Saillant detail: T. is ook de ex van onze eigen Brighteyes. Hier kom ik later nog op terug

Na een paar maanden in Alphen verhuisde ik naar een appartementje in het centrum van Den Haag. Ook deze woning was niet ideaal, maar het was wel van mij alleen! Ik heb er, ondanks diverse ongemakken, bijna drie jaar met veel plezier gewoond. Na drie jaar verhuisde ik naar mijn huidige woning. Een prachtig gerenoveerde vierkamerflat in één van Den Haags zogenaamde ‘krachtwijken’. Geen superbuurt dus, maar ik woon er heerlijk! Vooral omdat het ook écht mijn plekje is geworden. Veel nieuw, alles zoals ik dat mooi vond, lekker meisjesachtig. Mijn.

Hoewel Haarlem altijd mijn ‘thuis’ zal blijven, is Den Haag de stad waar mijn leven opnieuw is begonnen. Ik heb veel van mezelf ontdekt, een deel van mijn problemen opgelost, mijn schulden afbetaald, de kans gekregen opnieuw te beginnen. Ik ontdekte in Den Haag mijn voorliefde en talent voor fotografie. Eindelijk weet ik nu echt wat ik wil worden als ik later groot ben: fotograaf! Tevens is Den Haag de plek waar een hele hoop puzzelstukjes op zijn plaats vielen: in 2004 werd bij mij de diagnose ADHD gesteld. Het gevoel dat ik ‘anders’ ben, werd hiermee bevestigd en hoewel omgaan met mijn ADHD nog steeds niet makkelijk is, heeft het me enorm veel rust en duidelijkheid gegeven, ook over heel veel dingen die in het verleden zijn gebeurd. Naast de ADHD is er vermoeden van hoogbegaafdheid. Dit verklaart wel waarom ik op school relatief weinig last van mijn ADHD had. Ik heb die hoogbegaafdheid echter verder niet laten testen, ik vind dat etiketje niet belangrijk.

Over naar wat luchtigere dingen Mijn allergrootste hobby is dus fotografie. Kinderfotografie, bruidsfotografie, zwangere buikjes en concertfotografie (jazz!) zijn mijn grootste passies. Inmiddels heb ik sinds januari zelfs een eigen bedrijfje naast mijn full-time baan als system engineer en dat begint al best behoorlijk te lopen.

Naast fotograferen lees ik erg graag, hoewel ik daar eigenlijk te weinig tijd voor heb/maak. Ik lees van alles en nog wat, van Nederlandse literatuur tot chicklits, van thriller tot zoetsappige roman. Onderwerpen waar ik niet over zal lezen zijn fantasy en sc-fi. Televisie kijk ik nauwelijks, ik volg hooguit een serietje Idols, X-Factor of Wie is de Mol? en ook films kijk ik eigenlijk vrij weinig. Mijn allerallerallerallerfavorietste films zijn Amélie (Parijs!) en PS. I love You. Sowieso hou ik erg van romantische feelgood movies.

Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Me ’s nachts wakker maken kun je beter niet doen. Als ik slaap, wil ik dat graag blijven doen. Hoewel de kans wel bestaat dat ik nog wakker bén als je toch een poging waagt, want ik ben nogal een nachtbraker Mocht je me nou tóch wakker willen maken, neem dan maar chocolade-ijs en zacht fruit mee

En dan de vraag van tessie:

quote:

Chell, jij post al heel lang mee in OUD en je hebt zelf (nog) geen kinderen. Hoe is dat, en wat is voor jou de aantrekkingskracht van OUD?

Leuke vraag

Ik ben op FOK! terecht gekomen door BE, hoewel ze dat niet bewust heeft veroorzaakt Dit was ten tijde van T. Ik wist dat BE veel op FOK! zat en daar ook schreef over de breuk met T. Omdat wat zaken wat raar in elkaar staken, ben ik het e.e.a. gaan lezen (sorry BE!). Omdat ik niet wilde dat zij wist wie ik was, heb ik een andere nick genomen dan degene die ik normaal gebruik: yoni, hoewel ik in het begin niet of nauwelijks poste. Via de posthistory van BE kwam ik dus ook in OUD terecht en ging daar mee lezen. En meeleven! En door dat meeleven ben ik blijven hangen en ook steeds meer gaan posten. Ik vind OUD een heel bijzonder plekje op FOK!, ondanks dat het soms wordt afgeschilderd als een hysterische groep hormonsters . Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Ik heb dus inderdaad zelf (nog) geen kinderen. En ik weet ook niet meer of ze er ooit nog komen. Mijn kinderwens is altijd wel heel erg aanwezig geweest, maar mijn leven is anders gelopen dan ik hoopte. Ik droomde van huisje-boompje-beestje, trouwen en jong moeder worden. Inmiddels ben ik bijna 30. Ook heb ik altijd al geroepen dat ik liever een kindje zou adopteren en een goed leven bieden, dan er nog eentje op deze overbevolkte aarde te zetten. Ik ben zelfs in mijn eentje een adoptieprocedure begonnen, die helaas zeer vroegtijdig is afgebroken: alle kanalen voor alleenstaanden werden in no time, al dan niet tijdelijk, gesloten en omdat ik was beland op een punt in de procedure dat ik redelijk wat geld moest gaan investeren, heb ik het risico dat het voor niets zou zijn, niet genomen. Later opstarten kon en kan altijd nog.

Of ik dan toch kinderen van mezelf zou willen, weet ik ook nog steeds niet. Ik zit met een grote mate van erfelijkheid van de ADHD. Mijn vader heeft het vermoedelijk (ik herken enorm veel van mezelf in hem), mijn halfbroertje ook (hoewel niet getest, mijn vader weigert want er is volgens hem niks mis met zijn kinderen) en mijn halfzusje heeft last van lichte dwanghandelingen en tics, iets wat verwant is aan ADHD. Ik weet niet of ik mijn kind of kinderen wil opzadelen met dezelfde ‘handicap’ als ik heb, ondanks dat ik weet dat ik er alert op zou zijn. Ook weet ik niet of ik wel een goede moeder zou zijn, ook weer door die ADHD. En dan is er nog mijn huidige partner, die pertinent geen kinderen wil.

Het is een onderwerp waar ik in ieder geval nog niet klaar mee ben. En een onderwerp waarbij hoofd, hart en biologische klok het niet bepaald met elkaar eens zijn Voorlopig blijf ik hier in OUD maar gewoon lekker meegenieten met alle verhalen en opgroeiende kindjes. En ga ik intens genieten van mijn ‘surrogaatneefje’ Graeme die dus binnenkort geboren gaat worden. Ik verheug me enorm om dat jochie vreselijk te gaan verwennen! De eerste logeerpartijtjes zijn al bijna gepland
-------------------------------
Sorry voor het lange verhaal Ik heb nog een heel stuk geschrapt zelfs

Ik ben nog in afwachting van antwoord terug van diegene aan wie ik het stokje wil geven. Als ze niet wil, moet ik even nadenken over wie ik dan ga kiezen, er zijn al zoveel mensen geweest!

Chell Ik vind je echt een geweldig mens. En ik weet zeker dat je een super goede moeder zou zijn, en ik weet ook zeker dat je de leukste TerrorTante ever gaat zijn!

ik ben weer een beetje bijgelezen (nog niet helemaal), wat een verhalen allemaal
die datum 1337 was nieuw voor mij estrys

even speciaal voor Tan en Bar, thanks ik gun jullie het aller allerbeste!

ook weer bijgelezen is!

wat een mooie, ontroerende, heftige verhalen!

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Ook Parijs is een passie van me. Ik ben echt madly in love met die stad. Mijn droom is om er ooit een poosje te kunnen wonen.

Oh Parijs, een herkenbare passie!! Ben er al een keer of 13 voor een midweek geweest, en kan er geen genoeg van krijgen! Er te wonen is ook een grote droom van mij!

Chell, mooi verhaal! Heftig hoor, wat heb je een lange periode "rondgezworven"...
En ik vind het eigenlijk heel grappig dat je op FOK! bent gekomen als een soort stalker

wat een verhaal weer Chell. ups en downs, maar wel een gelukkig leven als ik het zo lees. heel positief uiteindelijk!

wat leuk dat jullie zulke goede vriendinnen zijn, chell & tessie, dat wist ik helemaal niet. en inderdaad heel grappig hoe je hier beland bent. en ach, andersom zou ze er ook vast toe in staat zijn geweest, niewaar BE? (ik dacht eigenlijk dat jullie elkaar ook al kenden voor fok! ).

gekke wereld.. en heftige verhalen over 't algemeen. maar ook heel mooi! bedankt voor het delen allemaal!

Chell, jeetje meid wat een verhaal gelukkig heb je alles weer op de rails gekregen!
en ik vind je geen storende factor hier hoor, met je oprechte interesse in iedereen en de in de kinderen

Chell
Ik weet nog zo goed dat ik eerst zo mijn twijfels had over jou toen T. jou aan mij voorstelde, maar ondanks dat er wat hem betreft zo hier en daar idd het een en ander niet klopt had hij het met jou toch goed gezien.
Ik weet nog dat ik dacht dat D. een risico nam door jou te introduceren bij zijn werkgever, je weet ten slotte maar nooit, maar je hebt die kans met beide handen aangegrepen en zo enorm waar gemaakt. Echt super, en zo enorm gegund gezien het hele gebeuren in Nijmegen en daarvoor.



Bix, we kenden elkaar wel voor FOK idd, doordat T. en ik nog steeds goede vrienden waren en zijn.
Chell heeft ook wel eens bij mij een avondje zitten kleppen als hij zijn Dungeons and Dragons spel ging spelen enzo. Maar ik heb lange tijd niet geweten dat zij hier ook mee was gaan lezen.
En ja, als ik het had geweten was ik ook wel elders gaan zoeken naar haar idd.
_{Toen T. en Chell uit elkaar waren en zij en ik een keertje bij klepten bleek bijvoorbeeld dat T. al met haar aan het rommelen was toen wij het zogenaamd nog een keertje gingen proberen. Gingen T. en ik naar Egypte, als lijmpoging, maar hij had tegen haar gezegd 'in gedachten en in mijn hart ben ik bij jou'.}

ah, da's zeker de T van Tact?

Grinnik. Zoiets ja!
Maar goed, dit is natuurlijk een zijlijntje van het verhaal van Chell.
_{Sorry, wilde de aandacht niet afleiden.}

malle, dat doe je toch niet

Thnx allemaal

En ja, ik was inderdaad een soort stalker hihihi. Hoewel ik vrij lang niks heb gedaan met de informatie die ik had. Behalve 1+1 bij elkaar optellen voor mezelf

@Bix: tessie is hier weer via mij beland. Volgens mij toen ze zich ooit verveelde en ik zei dat ze dan eens op FOK! moest gaan kijken. Eerst zat ze voornl. in andere subfora en sinds de kinderplannen dus ook hier in OUD

Helaas heeft diegene aan wie ik het stokje wilde geven, besloten het niet aan te nemen. Om begrijpelijke redenen overigens! Ik ga nu even heeeeel diep nadenken over iemand anders Suggesties zijn welkom

Mooi geschreven Chell! Veel meegemaakt dus, fijn dat je nu je passie gevonden hebt!

Duurde even maar ik ben weer bij gelezen.

Sta er van te kijken, hoe iedereen zo z'n eigen verhaal heeft.
Met goeden en slechte tijden.

Voor iedereen hier.

Chell Ik kon jou steeds niets plaatsen bij een kind
Tot ik ooit in een speeltuinbankje geloof ik las dat jij geen kinderen hebt..
En ik maar mijn brein er op breken

Ik heb in het begin echt moeite gehad met het niet door elkaar halen van de vele verhalen..
Wie is toch het kind van chell ging er best vaak door mijn hoofd.
Maar ik vind dat je hier prima op je plaats zit, ook al heb je (nog) geen kinderen.

Ook kan ik je fotografie kunsten erg waarderen

Chell, we hebben op dezelfde schoterschool gezeten Ik had het alleen een stuk minder naar mijn zin daar Je was er wat jaren later...
van Kampen was geweldig, ook voor de klas. Ik vond de docenten daar sowieso wel erg goed.

Mooi verhaal ook weer. Wat fijn dat je jezelf overal zo goed hebt uitkunnen redden. Dat zal wel zelfvertrouwen geven, dat je weet dat ondanks alles wat je deed je er toch weer uit kon komen.

Chell ik vind je een hele fijne user in OUD en 1tje die ik ook erg mis als je een tijdje niet post Ik "ken" je weer via BE, ik hoorde de verhalen over jou en T. en ik heb je daarna leren kennen hier op Fok. Ik vind je lief
Tessie leuk om jou ook weer wat beter te leren kennen, bedankt dat jij je verhaal met ons wilde delen.

quote:

Op dinsdag 26 mei 2009 00:03 schreef Chell het volgende:
Soms twijfel ik echter wel of mijn aanwezigheid wel gewenst is, of mensen me niet als een soort van wazige voyeur zien. Dan neem ik me voor om even minder in OUD te komen, maar uiteindelijk lukt me dat toch nooit .

Niet aan twijfelen hoor! Natuurlijk is jouw aanwezigheid gewenst en ik vind je juist géén wazige voyeur.

Heel flauw, maar het is te veel om op iedereen afzonderlijk te reageren dus ik tvp even met 'wow!'

chell, ik ben het met Raissa eens hoor, ik vind het ook leuk om van je te lezen en te zien hoe je over dingen denkt...

quote:

Op woensdag 27 mei 2009 20:19 schreef MamsX het volgende:
Ik heb in het begin echt moeite gehad met het niet door elkaar halen van de vele verhalen..

Hier nog steeds
Bij sommige mensen weet ik inmiddels wel wat erbij hoort, maar er zijn zovéél mensen...

Zo bijzonder al die verhalen...

Ben bij sommigen ook heel erg benieuwd naar een foto

Jullie zijn lief Vind het wel fijn hoor om even te horen dat mijn aanwezigheid niet ongewenst is

Ennuh Sjak, wat grappig dat we op dezelfde school hebben gezeten! Jammer dat jij het er minder leuk vond, ik heb soms nog steeds heimwee

al bekend wie het volgende verhaal mag doen? Ik ben zo benieuwd!

Chell dankje voor je verhaal

Ik heb nog eens terug gelezen...wat een verhalen allemaal zeg ! Elk verhaal is op zijn eigen wijze uniek, bijzonder en nog veel meer...

Ben benieuwd wie het stokje nu aanneemt...