Het OUD Estafette Topic deel 8

quote:

Op dinsdag 19 mei 2009 22:16 schreef MamsX het volgende:
you must be shitting me. ik ben al vanaf heel jongs af aan migraine klant.
En in die periode heb ik mijn aller aller aller ergste aanval gehad, en in die dagen begon de pijn.
Ik vind het zo apart, het is gewoon onduidelijk wat het is, en ik geef dan meerdere dingen aan die ik denk dat het ook kunnen zijn, maar dan krijg ik de reacties, je bent zo jong dat zal het niet zijn, of neeejoh dat is het ook niet etc.

Heb je msn? Voeg me dan even toe, kunnen we er even een keertje over door kletsen....

Ik heb Estrys gevraagd en bereid gevonden om het stokje van mij over te nemen. Mijn vraag voor haar is:

quote:

Je bent "nog" maar een jaar actief op Fok! Hoe en waarom ben je gaan Fok!ken? En had je daar bepaalde verwachtingen bij? Zo ja, zijn die uitgekomen?

_{als aanvulling op mijn verhaal nog: mijn ouders zijn nog steeds getrouwd, over 2 weken alweer 36 jaar!!}

Nou ik zal er eens voor gaan zitten, tijdens mijn lunchpauze

Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

[ Bericht 4% gewijzigd door freecell op 20-05-2009 13:02:12 ]

Ook weer een bijzonder verhaal. Wel leuk om zo wat meer te leren over mede-users.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

Ja, je hebt wel gelijk, als ik in mijn eigen geval spreek had ik best bij hem kunnen blijven. Wij zijn gaan trouwen omdat onze vriendschap uitliep op meer en ik zwanger raakte. Ik weet nog dat ik dacht toen ik 'ja' zei: 'help'. Diep van binnen wist ik wel dat het niet goed zat. Ik hield niet echt van hem zoals je van een geliefde houdt, meer van een goede vriend. Maar ik was jong, wanhopig, depressief en zwanger.

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Ik ben gelukkig met mijn vriend, maar ik geloof niet meer in eeuwige liefde. Ik ben van plan voor altijd bij hem te blijven, maar ik kan niet in de toekomst kijken.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:45 schreef Tan het volgende:
Ook weer een bijzonder verhaal. Wel leuk om zo wat meer te leren over mede-users.
[..]

Ja, je hebt wel gelijk, als ik in mijn eigen geval spreek had ik best bij hem kunnen blijven. Wij zijn gaan trouwen omdat onze vriendschap uitliep op meer en ik zwanger raakte. Ik weet nog dat ik dacht toen ik 'ja' zei: 'help'. Diep van binnen wist ik wel dat het niet goed zat. Ik hield niet echt van hem zoals je van een geliefde houdt, meer van een goede vriend. Maar ik was jong, wanhopig, depressief en zwanger.

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Ik ben gelukkig met mijn vriend, maar ik geloof niet meer in eeuwige liefde. Ik ben van plan voor altijd bij hem te blijven, maar ik kan niet in de toekomst kijken.

In dit geval gaat het al mis in de aanloop inderdaad.
Maar ik denk dat je niet moet trouwens als je niet kan beloven altijd bij hem te blijven. Want dat beloof je dan in principe wel

Diaan, mooi verhaal!
Ben benieuwd naar Estrys, ook die ken ik niet zo goed.

_{freecell, waar zie jij een verhaal van Tico staan}

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:54 schreef innepin het volgende:
Diaan, mooi verhaal!
Ben benieuwd naar Estrys, ook die ken ik niet zo goed.

_{freecell, waar zie jij een verhaal van Tico staan}

Nergens, ik ben een muts (ik las tussen mijn reactie en het verhaal hier nog een reactie van Tico ergens anders)
Aangepast!

Niet hier hoor... Deze staat niet eens in mn AT... (nu wel)

Nu ben ik wel benieuwd waar het over ging.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 13:06 schreef Ticootje het volgende:
Niet hier hoor... Deze staat niet eens in mn AT... (nu wel)

Nu ben ik wel benieuwd waar het over ging.

Nee, andere post
En ik had tico getikt ipv diaan

Freecell, je hebt helemaal gelijk hoor. Je trouwt om voor altijd bij diegene te blijven en dat was ook zeker de bedoeling. Echter, in "mijn" geval was mijn man (nu ex) niet meer de man die hij was toen wij trouwden, hij was door bepaalde dingen die gebeurd zijn heel erg veranderd en ik ook denk ik. Het ging gewoon niet meer goed en in ieder geval ik was heel erg ongelukkig, en al zeker een hele tijd. We hebben nog wel therapie geprobeerd, maar tevergeefs. Het was erg duidelijk dat het gewoon niet meer ging en ik vond mezelf veel te jong om ongelukkig te blijven en koos toen voor mezelf en Twan. Ik heb nooit spijt gehad van deze beslissing. Ik ben nu stukken gelukkiger en ik het het gevoel dat hij nu ook gelukkiger is. _{hij heeft een vriendin en naast Twan nog 2 kinderen} We doen en beslissen dingen samen voor Twan en proberen het zo goed mogelijk voor Twan te regelen.

Er zijn dus gewoon omstandigheden waardoor dingen anders gaan dan gedacht...

quote:

Als ik bij hem was gebleven was ik nu ws. nog steeds heel ongelukkig geweest. En ik denk dat ik ook een heel onaardige moeder was geweest... als ik niet lekker in mijn vel zit dan merken de kinderen dat ook aan mij. Ik vind het onzin dat mensen bij elkaar blijven omdat ze ooit zo eens hebben besloten. Waarom je leven vergooien terwijl je er nog zoveel moois van kan maken? Alleen omdat de omstandigheden toen zo waren dat je dacht dat trouwen de beste keus was?

Hier ben ik het dus helemaal mee eens.

_{en natuurlijk staan niet alle ins and outs in mn verhaal... maar zit er meer achter dan dat het misschien lijkt}

Mijn naam is dus Estrys en in het dagelijks leven heet ik Jessie. Ruim 28 jaar geleden in 1980 ben ik geboren in het prachtige Brabantse land. In zo'n dorp waar mensen al dood en begraven zijn als ze een griepje hebben. Ik heb een drie jaar oudere zus en een lieve vader en moeder.

Ik ben geboren op 25 september, iets wat grote gevolgen heeft gehad voor mijn schoolcarrière. In die tijd (oow nou klink ik echt oud! ) werd namelijk nog standaard de 1-oktobergrens gehanteerd. Dus zo geschiedde het dat ik op drie jarige leeftijd naar de kleuterschool ging en mijn vriendinnetje die 6 dagen jonger was nog een heel jaar thuis bleef. Soms mochten kinderen dan een jaar langer ‘kleuteren’ maar dat was voor mij niet aan de orde aangezien de ontwikkeling gewoon prima was. In groep 3 en 4 begonnen de problemen. Vooral met rekenen kon ik absoluut niet mee komen. In taal was ik altijd heel goed. Volgens mijn moeder klaagde ik in die tijd al veel over hoofdpijn, ik was zes of zeven. Mijn moeder heeft dan ook altijd gevraagd of ik kon blijven zitten want ze had al door dat het kwam omdat ik niet mee kon komen met het niveau van de andere kinderen maar omdat alleen mijn niveau van rekenen erg laag was en de rest wel gewoon goed was wilde de schoolleiding mij niet een klas over laten doen. Ik moest altijd erg mijn best doen en nog lukte het niet om aansluiting te vinden op bepaalde gebieden. Toen ik negen was zat ik in groep 6 en gingen we verhuizen, na de herfstvakantie ging ik naar groep 5. Toen ging het allemaal veel beter, minder hoofdpijn en minder stress. Overigens is het denk ik een van de redenen dat ik de lat voor mezelf altijd heel erg hoog leg (of zoals mijn man altijd zegt: gooit ze die lat weer in een baan om de aarde) en dat ik last heb van faalangst.

Ik kreeg een MAVO-HAVO advies, met een hele dikke streep onder MAVO. Maar mijn zus zat inmiddels op de HAVO en wat zij deed moest ik ook (heb je die lat weer). Dus ik moest en zou HAVO gaan doen. In 4 havo besloten mijn ouders om weer te gaan verhuizen. Tegen alle adviezen in wilde ik perse naar een andere school zodat ik in mijn nieuwe omgeving mensen zou leren kennen. Eindexamen heb ik dus op een school in Oss gedaan. Een gouden greep zo bleek later want daar heb ik mijn man leren kennen. Je kent dat wel met een hele groep van school naar de discotheek. Inmiddels is mijn eindexamen elf jaar geleden en zijn wij nog steeds samen.

Na de HAVO ging ik journalistiek doen in Tilburg. Op zich een hele leuke tijd gehad maar ik ben er totaal het type niet voor, althans dat was ik toen niet. Nu tien jaar later zou ik het beter kunnen denk ik. Schrijven is nog altijd iets wat ik heel graag doe. Na 1,5 jaar overgestapt op communicatie in Eindhoven. Daar heb ik het geweldig naar mijn zin gehad maar ik vond het wel een beetje een truttenopleiding (sorry oud medestudenten). Heel veel Oilily sjaaltjes, dat soort dingen. Studiereis naar Zuid-Afrika, stages en uiteindelijke mijn diploma in 2004. 2004 was geen goed jaar op de arbeidsmarkt, zeker zonder werkervaring. Ik ging werken bij een meubelfabrikant op de binnendienst, geweldige tijd gehad. Weinig gewerkt, veel gelachen. In 2006 kreeg ik een baan als communicatiemedewerker. Nou heb ik een beetje een haat-liefde verhouding met mijn werk en de organisatie maar ik heb fijne collega’s en veel vrijheid in mijn werk dus niet verkeerd op zich.

Op 13-3-7 (ja je bent een nerd of je bent het niet) getrouwd. En in januari 2008 dachten we waarom ook niet en in mei (1 mei 2008 om 6:30 in de ochtend, in Italië) waren daar de twee streepjes. En dan zit je daar met zijn tweeen naast elkaar naar een staafje te kijken. Mijn man vond het niet overtuigend dat vage streepje dus twee dagen later een zwangerschapstest gehaald in Italië (tenminste ik denk dat het een zwangerschapstest was) en die streepjes waren overtuigender. De zwangerschap verliep voorspoedig. Op 5 januari om 23 uur braken de vliezen en daar zit je dan met zijn tweeën naast elkaar met je neus boven een potje met vruchtwater. Een uur later begonnen de weeën en 3 uur en 21 minuten later was daar Seb. Ik heb een uur lang naar het plafond liggen staren omdat ik totaal in shock was van de snelle bevalling. Maar na een dag was het al alsof hij nooit is weggeweest. Ons pindaatje. Ik moet er wel erg aan wennen maar dat hebben alle nieuwe moeders wel. Het weer gaan werken valt me zwaar, een ritme vinden en motivatie vinden lukt me nog niet zo goed. Maar ik ga er aan werken dus dat komt allemaal best wel goed.


Nou de vraag van Diaan:
Je bent "nog" maar een jaar actief op Fok! Hoe en waarom ben je gaan Fok!ken? En had je daar bepaalde verwachtingen bij? Zo ja,zijn die uitgekomen?

Wel een grappige vraag want nou moet ik wel uit de kast komen Ik heb in het verleden wel eens wat gepost op OUD onder de nick die ik eigenlijk altijd op internet gebruik: Struzzo. En ik hem net even gekeken en ik heb me geregistreerd op Fok in april 2002. Ik las al mee toen ‘OUD’ nog een topic was.
Hoe ik ben gaan Fokken? Ik heb werkelijk geen idee. Manlief is een echte computerfreak. Gamen, internet en hij is softwareontwikkelaar. Maar goed hij is dus een tweaker. Volgens mij heeft hij mij eens op Fok gewezen (zo van: heb jij ook wat te doen ) Het OUD forum leest een beetje als een soap, er zijn echt heel veel lurkers volgens mij. Ik vond niet dat ik veel te posten had zonder kinderen of een concrete kinderwens. Toen ik een jaar geleden zwanger werd ben ik onder een andere naam gaan posten omdat er misschien wel bekenden mij onder mijn oude nick zouden herkennen. Een kloon dus eigenlijk maar ik was te lui om het te veranderen. Ik had van de meeste mensen al zoveel gelezen tijdens het lurken dat ik het idee had iedereen al te kennen. En met een meet is dat heel gek, bijvoorbeeld om Maria en Storm te zien. Alsof je bekende Nederlanders ontmoet of zo, je kent ze van verhalen en foto’s maar niet in het echt. Ik vind Fok heerlijk ontspannend en ik kan echt genieten van discussies en verhalen van andere moeders. En ik geniet er nog meer van nu ik zelf ook moeder ben.

Beetje een lang verhaal geworden. Ik zal vanavond eens kijken aan wie ik het stokje door ga geven.

Oh Estrys, wat een impact heeft zo'n vroege kleuterperiode toch he...
Ik ben ook zó voor lang kleuteren indien nodig en /of gewenst. maar ja, regels van hogerhand.
Ik moest wel erg lachen om je bekende Nederlander vergelijking!

Tan en Bar, jullie verhalen heb ik inmiddels ook gelezen. Tnx voor het vertellen.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:05 schreef Moonah het volgende:
Oh Estrys, wat een impact heeft zo'n vroege kleuterperiode toch he...

Ja echt een grote impact. En dan werden ze boos op mijn moeder want hoe kun je nou als moeder zijnde willen dat je kind blijft zitten. Terwijl ik thuis altijd hoofdpijn had en helemaal niet happy was.

Hihi Maria en Storm de bekende Nederlanders.
Leuk verhaal, Estrys. Waarom ben je zo'n nerd eigenlijk? Communicatie en journalistiek, man ontmoet op school, het is geen standaard nerdverhaal zeg maar

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:36 schreef innepin het volgende:
Hihi Maria en Storm de bekende Nederlanders.
Leuk verhaal, Estrys. Waarom ben je zo'n nerd eigenlijk? Communicatie en journalistiek, man ontmoet op school, het is geen standaard nerdverhaal zeg maar

Dat ben IK ook niet kwam met die datum. Ik wilde alleen die jurk dus kon de datum me niet zoveel schelen

mooi verhaal estrys

Noem mij maar dom, maar ik snap de betekenis van die datum dan niet.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:58 schreef _Ingrid_ het volgende:
Noem mij maar dom, maar ik snap de betekenis van die datum dan niet.

google maar op 1337 Ingrid

Leuk om te lezen Estrys!

En van Diaan ook.
_{En over relaties... ik ben heel bli dat men (zowel mannen als vrouwen) in deze tijd niet meer per se hoeven te blijven zitten in een relatie die niet meer werkt. Natuurlijk ga je nooit trouwen met het idee ooit weer eens te gaan scheiden, maar wat niet gaat gaat niet, en daar kunnen allerlei redenen voor zijn. Mensen zijn tegenwoordig veel meer bezig met ontwikkelen terwijl ze daar 50 jaar geleden vaak al klaar mee waren rond hun 20e-25e. Mensen die 20+ jaar 'bij de zaak' kom je nu nauwelijks meer tegen bijvoorbeeld. Overigens wil ik daarmee niet zeggen dat mensen niet hun hele leven bij elkaar zouden moeten of kunnen blijven hoor. Als het goed gaat, waarom niet?}

[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 20-05-2009 16:10:02 ]

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:59 schreef Estrys het volgende:

[..]

google maar op 1337 Ingrid

Nu snap ik het.
Mooi verhaal trouwens en Diaan ook!

zow, weer bijgelezen
wat een mooie verhalen weer

tvp, ik loop vreselijk achter, terwijl ik het zo'n mooi topic vind!

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:
Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

Hier ook al vroeg getrouwd en ook weer snel gescheiden. Achteraf denk ik ook dat wij nooit hadden moeten trouwen. Maar ja das makkelijk gezegd. Tis gewoon zo dat een kind ons beiden had verandert. Mijn ex misschien iets meer dan mij Maar de keus om bij hem weg te gaan en alleen met Mikael verder te gaan was de beste ooit. Helemaal omdat ik vlak daarna tegen kwam

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 12:36 schreef freecell het volgende:
Mooi verhaal Diaan!

Het valt me trouwens wel op dat in dit topic maar ook in het algemeen al een best veel jonge mensen gescheiden zijn want 'de vonk was weg' 'het ging niet meer' 'we groeiden uit elkaar'.

Maar is het idee van trouwen niet trouw? Ik kijk er nog altijd weer raar tegenaan.

edit: domme fout

Ik vind de redenen die je hier noemt alledrie hele legitieme redenen om de relatie te verbreken.
Als je je leven met iemand deelt (en dan bedoel ik niet de rest van je leven, maar het leven dat je leidt op een bepaald moment) dan moet je daar toch beiden gelukkig mee zijn? En als dat niet meer zo is, en dat komt ook niet meer terug, is het dan niet verstandiger om ermee te stoppen?

Ik ben zelf ook getrouwd geweest en ik ben blij dat ik de mogelijkheid had om het te verbreken. Ik zou een heel ongelukkig mens geweest zijn nu als ik had moeten blijven. Wat ik wel geleerd heb, is dat ik de belofte om de rest van je leven bij iemand te blijven een hele verkeerde vind. Ik vind dat je geen beloftes moet doen als je niet heel zeker bent dat de kans echt vreselijk groot is dat je die belofte kunt houden. Beloven om de rest van je leven bij iemand te blijven is zo onoverzichtelijk lang, dat het geen reeele belofte is, imo.

Maar.... trouwen is elkaar trouw beloven....
Dat is niet 'voor een bepaalde periode en als ik me er even iets minder lekker bij voel ben ik weg'
Dat is trouw zijn, ook als het af en toe minder gaat.

En natuurlijk zijn er wel legitieme redenen om uit elkaar te gaan en zijn er mensen die ondanks relatie therapie en allebei hun best doen écht niet bij elkaar kunnen blijven, maar in de veel gevallen denk ik 'was dan gewoon niet getrouwd'.
Inderdaad: als je niet wilt beloven dat je bij elkaar wilt blijven moet je dat ook niet doen.
Als je het wél belooft denk ik: vecht er dan ook voor!

Maar ik denk niet dat hier iemand is die zonder vechten is gaan scheiden. Wij hebben het ook geprobeert en als het niet lukt lukt het gewoon niet.

Jemig, Freecell, moet die discussie nou? En in dit topic?
En niemand zegt toch "Ik voelde me er minder lekker bij, dus toen ben ik maar gescheiden"?

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 16:35 schreef innepin het volgende:
Jemig, Freecell, moet die discussie nou? En in dit topic?
En niemand zegt toch "Ik voelde me er minder lekker bij, dus toen ben ik maar gescheiden"?

En trouwens dan nog. Tis voor iedereen een eigen keuze toch. Wat de een een reden vind om te scheiden vind de ander misschien niet eens een probleem. Iedereen moet doen wat voor diegene goed voelt!!

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 16:27 schreef freecell het volgende:
Maar.... trouwen is elkaar trouw beloven....
Dat is niet 'voor een bepaalde periode en als ik me er even iets minder lekker bij voel ben ik weg'
Dat is trouw zijn, ook als het af en toe minder gaat.

En natuurlijk zijn er wel legitieme redenen om uit elkaar te gaan en zijn er mensen die ondanks relatie therapie en allebei hun best doen écht niet bij elkaar kunnen blijven, maar in de veel gevallen denk ik 'was dan gewoon niet getrouwd'.
Inderdaad: als je niet wilt beloven dat je bij elkaar wilt blijven moet je dat ook niet doen.
Als je het wél belooft denk ik: vecht er dan ook voor!

Het feit dat je uit elkaar gaat, zegt dan weer niets over trouw zijn tijdens de relatie.

Het is als buitenstaander nogal gemakkelijk gedacht over de relatie van een ander, warom besloten tot trouwen, hoe hard er gevochten is voor de relatie, etc. Dat zijn waardeoordelen van buitenaf, terwijl je helemaal niet de juiste info hebt.

Daarnaast denk ik dat je gedurende je leven leert, ontwikkelt, verandert. Ik heb geleerd dat ik niet wil beloven dat ik de rest van mijn leven bij iemand blijf. Dat wist ik nog niet toen ik 19 was, en ook neit toen ik 23 was. Ik heb geleerd, ik ben veranderd, ik heb me ontwikkeld, heb ervaringen opgedaan. En dat alles heeft de persoon van me gemaakt die ik nu ben.
Tijdens een relatie, zeker als je nog erg jong bent, verander je ook; je partner ook. Het is zeer zeker wel mogelijk dat die twee personen op een bepaald punt helemaal niet meer bij elkaar passen, omdat hun veranderingstraject ervoor heeft gezorgd dat ze uit elkaar gegroeid zijn.

freecell, ik denk dat mensen die scheiden dit om hun eigen prive redenen doen, en dat niet open en bloot willen gooien omwille van kinderen oid.
het is nogal makkelijk oordelen als je niet heel het verhaal erachter kent.
Iedereen die getrouwd is, trouwde omdat ze de rest van hun leven bij elkaar wilden blijven ( oke uitzonderingen daar gelaten die heb je altijd..
Als iemand lichamelijk en/of geestelijk mishandeld wordt moeten ze dan maar bij elkaar blijven want je hebt elkaar toch trouw beloofd in goed en kwaad? Weet jij veel wat er achter een scheiding zit, dat zijn geen dingen die je graag met anderen deelt, puur uit gevoel van schaamte/angst of puur omdat het niet iedereen dat hoeft te weten.
Asjeblieft zeg

Hier ook eindelijk weer bijgelezen. Bedankt voor alle openhartigheid!

Leuk Estrys dat jullie al zo lang bij elkaar zijn.
En ik vind de 1337 datum zo leuk!

Ik houd al op gewoon omdat het niet in het topic past.

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 17:36 schreef MamsX het volgende:
Leuk Estrys dat jullie al zo lang bij elkaar zijn.
En ik vind de 1337 datum zo leuk!

Ik zei net nog: we hadden een week eerder moeten trouwen schat, waren we ook heel 1337 geweest
Had me best leuk geleken

P4p5 X 15 00k 33n 64m3r 3n d13 h4d h37 00k 0nw1j5 |3uk 63v0nd3n.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

vergeet in ieder geval onze trouwdag niet


ik heb inmiddels iemand een pm gestuurd, heb nog geen reactie terug even afwachten dus.

Freecell, ik heb gevochten tot ik er bij(na) bij neerviel. Tot ik geen goede moeder meer kon zijn voor mijn kinderen. En tot ik moest leren dat loslaten soms moet.

En ik zie me het nog beloven, for better and worse. Ik heb dat met heel mijn hart en ziel beloofd, mijn ex dacht anders over dat hart en ziel, en hij kon ook niet beter dan dat.

Maar zeg niet dat we er niet hard genoeg voor gevochten hebben, en beloften gaan ook maar zo lang mee. Het verdriet van mijn kinderen raakt me dagelijks, ik had ze zo zo graag een compleet gezin gewenst.

Leah

quote:

Op woensdag 20 mei 2009 14:10 schreef Estrys het volgende:

[..]

Ja echt een grote impact. En dan werden ze boos op mijn moeder want hoe kun je nou als moeder zijnde willen dat je kind blijft zitten. Terwijl ik thuis altijd hoofdpijn had en helemaal niet happy was.

dat had ik ook! Ik was van 12 september, en was altijd de jongste van de groep... het op tenen lopen komt me heel bekend voor... en die hoge lat ook! En bij mij duurde dat tot Havo2, waar ik "pas" ben blijven zitten toen... en inderdaad is ook wel tegen mijn moeder gezegd dat het erg was dat ze wilde dat ik bleef zitten...
Herkenning!

Mijn mannetje en ik hebben tijdens de hardop gestelde vragen tijdens de plechtigheid van het trouwen het stukje: 'tot de dood u scheidt' niet te horen gekregen... dat hadden we heel bewust aangegeven dat we dat niet wilden, omdat je nooit weet hoe de dingen gaan lopen... niet dat we er al van uit gaan dat we uit elkaar zullen gaan in de toekomst, maar toch, je weet het niet altijd.

Vlindur heeft het stokje overgenomen Wel het stokje overnemen en nog niet geschreven kan toch niet.

Mijn vraag (nou eigenlijk twee): je bent nu 8 weken en een beetje zwanger hoe ervaar je het tot nu toe dat er een klein wezentje onderweg is? En hoe kijk je aan tegen het komend ouderschap?

Estrys, ik herken veel van je verhaal. Ik had een moeder die het nodig vond om mij een klas over te laten slaan, omdat ik al kon lezen en schrijven op de kleuterschool. Met als gevolg dat ik altijd op de toppen van mijn tenen liep en altijd overal de jongste was (en in veel gevallen nog steeds ben). Is niet altijd even makkelijk.

Vlindur, wat leuk om meer over jou te lezen Heftig zo'n motorongeluk... brrr. Ik neem aan dat motorrijden voor jou met je pols niet zo'n goed idee meer is, maar zou je het anders nog durven? En J.? _{ik zou bv mijn vriend echt mooi niet meer op zijn motor laten rijden, denk ik}

En ik ben heel benieuwd naar het verhaal van Leonieke! Heftige vraag wel, trouwens.

Tjee zeg, wat heftig van dat ongeluk Vlindur... godzijdank ben je er nog redelijk vanaf gekomen uiteindelijk. Wel balen dat dat werk vinden zo moeizaam gaat... Maar thuis gastouderen lijkt me ook heerlijk, tegelijk met je eigen kleintje!

Vlindur, heftig verhaal...
Lever gescheurd.... Dat is behoorlijk heftig

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:11 schreef innepin het volgende:
_{ik zou bv mijn vriend echt mooi niet meer op zijn motor laten rijden, denk ik}

_{De beste vriend van TARA heeft ook zijn lever gescheurd, ook van een motor afgeklapt en was net te laat in het ziekenhuis... No way dat TARA ooit op een motor mag rijden}

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 12:25 schreef Vlindur het volgende:
Films: Scruffy

Jeetje wat heftig allemaal, En dat ongeluk pffff zelfs als je het leest klinkt het heel heftig!
En scruffy, daardoor heb ik weken in tranen gezeten.
Ik kreeg de film toen ik een jaar of 4 was, en heb hem 1 keer gezien. Wat was ik in paniek.
Daarna nog een keer een poging gedaan maar weer in paniek..
Als ik aan de film denk moet ik al huilen

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:21 schreef freecell het volgende:
Vlindur, heftig verhaal...
Lever gescheurd.... Dat is behoorlijk heftig
[..]


_{De beste vriend van TARA heeft ook zijn lever gescheurd, ook van een motor afgeklapt en was net te laat in het ziekenhuis... No way dat TARA ooit op een motor mag rijden}

Jaaaa sssst manlief heeft net zijn rijbewijs

Maar heftig verhaal van dat ongeluk inderdaad en dat laatste van niks kopen had ik ook heel sterk. Eerst tot aan de eerste echo van 12 weken toen was het goed maar dacht ik nou wacht nog even tot de 20 weken echo. Daarna ging ik los
Mooi antwoord Vlindur

Het is dat ik niet in de buurt woon anders bracht ik Seb gisteren nog bij jou vlindur

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:30 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Wat lief!

Ik ben zo hormonaal, niks aan, gister onder August Rush moest ik ook zomaar ineens janken

Dat is permanent hoor dat hormonale Dacht jij dat het door de zwangerschap kwam?

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 13:40 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Dan heb je wel gelijk.... zolang je niet denkt dat het na de bevalling over zal ijn

dacht je dat je NU hormonaal was, wacht maar tot de kraamtranen.
Ik zie me nog langs het wiegje zitten Ik vind hem zooooo lieeehieeeeeef snik wheeeeeeeeeeee

Nee hoor Vlindur geniet van je zwangerschap en alles wat erbij komt kijken

Ik ben vereerd om het stokje te mogen overnemen van Vlindur, maar jullie zullen toch nog even moeten wachten op mijn verhaal.
Ik moet er nog aan beginnen, maar ik probeer het vandaag nog af te krijgen.

Backstreet boys en Hanson!

Wat heftig, zeg, dat ongeluk!
Zou de PCOS daardoor kunnen zijn gekomen?

(En ik dacht dat je wel ouder zou zijn dan ik, maar bent 2 jaar jonger. grappig )

En je broer overleden aan Kroep? Ik dacht dat kinderen daar tegenwoordig niet meer zo snel aan stierven

Vlindur: we zijn gezellig samen een kwart-eeuw

Heb in het begin even meegelezn en ben daarna het topic een beetje vergeten.. Heb nu weer een paar verhalen gelezen...

Mooi, ontroerend en wat moet een mens soms toch allemaal meemaken!

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 14:19 schreef Vlindur het volgende:

[..]

Kun je PCOS door een ongeluk krijgen? Lijkt me toch wel sterk hoor
Oh, ik dacht dat jij ook ouder zou zijn! Maar 2 jaar valt mee ja!

Naja, kweenie, maar pcos is toch verklevingen in je baarmoeder e.o. ?

Door zo'n ernstig ongeluk kunenn toch verklevingen ontstaan, als soort littekenweefsel?

Misschien raaskal ik wel, hoor, maar dat schoot me door mn hoofd, vandaar.

Iig nog even een voor je zwangerschap

Maar Vlindur? Kroep?

Het OUD Estafette Topic deel 8

wat afschuwelijk, vlindur...

Wat erg zeg Zoiets drukt ook wel een stempel op je gezin....
Pseudokroep sterf je normaal inderdaad niet aan Wij hebben het thuis alle 7 wel eens gehad. Wat erg dat zoiets simpels als Pseudokroep zulke gevolgen kan hebben

_{Het is echt te lang geworden maar hier komt het dan toch maar.}

Ik ben Leonie, bijna 28 jaar geleden geboren in een ziekenhuis in Roeselare en grootgebracht in Dadizele. Mijn zus is 5 jaar ouder en ondanks de talrijke ruzies die we vroeger hebben gehad, weten we dat we er altijd zullen zijn voor elkaar. Ook (en misschien zelfs: zeker) als het even wat minder gaat.

De tijd die ik doorbracht op de lagere school was over het algemeen een heerlijke tijd: ik ging altijd graag naar school, moest eigenlijk niet zoveel leren en had dus alle tijd van de wereld om buiten te spelen met de kinderen van de straat. Zalig vond ik het om in een wijk vol kinderen te wonen. En aangezien ik het enige meisje van mijn leeftijd was, kon ik lekker veel met de jongens spelen: voetbal, knikkeren, baseball, ... Een poppenmeisje ben ik nooit geweest

Tijdens de eerste jaren van de middelbare school ging het allemaal wat minder. Lessen volgen en goeie punten halen, ging heel vlot, maar dat zorgde er ook voor dat de pesterijen begonnen. Mijn beste vriendin wist niet meer wat ze moest doen omdat ze haar ook begonnen te pesten aangezien ze nog met mij omging. Een eenzame periode waarover ik thuis niets durfde te vertellen tot de dag dat ik in de auto met mijn ma en zus begon te wenen en niet meer kon ophouden... Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren. Ze heeft een bezoekje gebracht aan de ouders van de hoofdpester en mijn beste vriendin om de situatie uit te klaren en in september van datzelfde jaar heeft de pester zich ingeschreven aan een andere middelbare school. Opgeruimd staat netjes al merk ik nu nog steeds dat ze me vroeger hebben gepest. Ik voel me vaak onzeker als ik tussen een hoop ‘onbekenden’ sta, maar vind het nog erger om ergens alleen te moeten wachten _{(ik ben zo’n persoon die om 20u afspreekt op café met iemand en voor de zekerheid nog een toertje doet in ’t stad om zo maar om 20.15u toe te komen zodat ik zeker niet alleen aan een tafeltje moet zitten, want wat zouden de mensen wel niet van mij denken?)}. Steek je mij echter in een groep waar ik me echt ‘veilig’ voel dan staat mijn mond niet meer stil

Na de middelbare school heb ik een lerarenopleiding gevolgd waardoor ik les kan geven in het secundair onderwijs: boekhouden en informatica. Iedereen verklaarde me gek dat ik mijn kennis uit het secundair (talen en wiskunde) niet ging uitdiepen, maar ik wou iets nieuws. Ik heb er wel nog steeds spijt van dat ik geen masterdiploma heb behaald (zelfs niet heb geprobeerd). De lerarenopleiding ging opnieuw heel vlot en ik vraag me regelmatig af hoe ik het aan de universiteit zou gedaan hebben.
Tot mijn laatste jaar... mijn wereld stortte in toen ik op mijn verjaardag de bevestiging kreeg dat er iets mis was met mijn lichaam en dat het niet normaal was dat ik op mijn 20e nog nooit ongesteld was geweest. Op dat moment kon de gyn er nog geen naam op plakken (en dit maakte het in mijn hoofd alleen maar erger), 4 jaar later vertelde een andere gyn mij dat ik PCOS had. Toen pas kon ik eindelijk beginnen uitzoeken wat ik precies had. En alle puzzelstukjes vielen samen: mijn ma had me al sinds mijn 11e op dieet gezet: diëtisten, weightwatchers, pillen met Chinese kruiden, theetjes, ... Mijn zus is magerder dan ik en mijn ma heeft altijd gewild dat ik de figuur van mijn zus zou hebben, want dan zou ik pas écht gelukkig zijn _{(zegt zij...)}. Niet dat ik me achter PCOS wil verschuilen, maar nu had ik tenminste iets waardoor ik kon zeggen dat ik al die diëten wel goed heb gevolgd, terwijl ze niet zoveel effect hadden.
In de zomer voor mijn laatste jaar heb ik me helemaal opgesloten en me op Internet gestort. Maanden heb ik ’s nachts geleefd op internet (want daar is er altijd wel iemand bij wie je je hart kunt uitstorten zonder dat ze je ooit zullen zien) tot één van mijn docenten mij eens apart heeft genomen en me vroeg wat er precies aan de hand was. Dankzij die docent heb ik toch nog op tijd mijn diploma behaald: hij zag veel door de vingers, liet het toe dat ik soms 'zomaar' afwezig was tijdens zijn lessen, maar liet me vooral mijn verhaal vertellen als ik daar nood aan had. Nu pas besef ik eigenlijk dat ik door deze docent geen moment getwijfeld heb toen ze me mijn huidige job aanboden: studie- en trajectbegeleider aan een hogeschool in Brussel.
Door heel het internetverhaal ben ik er eigenlijk ook van overtuigd dat iedereen die op internet vertoeft dit om een bepaalde reden doet. Ik ken heel weinig mensen die 'zomaar' op Internet zijn terecht gekomen.

Aangezien ik vanaf mijn 20e heel veel op Internet vertoefde, is het ook niet vreemd dat ik er mijn man heb leren kennen Via een gemeenschappelijke vriend had hij mijn foto gekregen (als grap want het was nog niet zo lang uit met zijn vriendin) en een paar maand later toen hij zijn pc opruimde, vroeg hij aan die vriend wie dat meisje met die rode bril eigenlijk was. Ik zat toevallig net online en kreeg een invite voor de chatbox waar zij zaten. Het eerste wat mijn man mij vroeg was of ik nog van die foto’s had en of er ook geen naaktfoto’s tussen zaten De toon was gezet! Er werd veel gezeverd en gelachen en na een week dag in, dag uit chatten, begonnen we te telefoneren. Ik mag nog altijd niet weten hoe duur zijn eerste telefoonrekening was Op dat moment zat ik wel nog in een relatie en stelde om die reden steeds een ontmoeting uit: de vonk ging sowieso overslaan, daar bestond geen twijfel over. 40 dagen na ons eerste gesprek hebben we elkaar toch ontmoet en diezelfde dag heb ik mijn relatie nog beëindigd. Ondertussen zijn we _{(volgende week vrijdag)} 6 jaar later en bijna 3 jaar getrouwd.

We waren anderhalve maand samen toen mijn leven nog maar eens helemaal op z’n kop stond: op een avond kwam ik thuis van mijn werk en vond ik een briefje van mijn pa, gericht aan mijn ma, waarin stond dat het voor hem over was. Hij was, zonder ook maar één woord te zeggen, verhuisd... Bij zijn nieuwe vriendin (waar hij, bleek achteraf, al meer dan 15 jaar lang op en af een relatie mee had) ingetrokken, bleek na een paar dagen. Mijn vader, de man die altijd naar een oudercontact kwam, waarmee ik samen verkleed naar de voetbal keek (samen al juichend de straat op als de Rode Duivels scoorden), waar ik alles kon tegen vertellen, die me heeft leren koken, ... vond het niet nodig om een briefje voor mij achter te laten of om te reageren op de telefoons en sms’jes van mijn zus _{(zelf kon ik het niet stel je voor dat hij ook voor mij zijn telefoon zou afzetten)}. In die tijd werkte ik nog bij een notaris en na mijn vakantie kreeg ik het meest vreselijke dossier op mijn bureau: de echtscheiding van mijn ouders. De eerste keer dat ik mijn pa gehoord heb, was toen ik hem opbelde om een afspraak te maken om de akte te komen ondertekenen op kantoor.
Kort daarna ben ik (in het geheim want mijn ma kon dat niet aan) mijn pa (dankzij mijn man) terug gaan opzoeken. Hebben we stilletjesaan het contact terug opgebouwd (ook met zijn vriendin), maar sinds ons huwelijk in juli 2007 (waar hij niet naartoe wou komen), is alle contact verbroken. Er gaat eigenlijk geen dag voorbij zonder dat heel dit gedoe door mijn hoofd spookt. En dan vaak in combinatie met het idee dat wij zoveel doen om een kind te krijgen en hij zijn kinderen blijkbaar probleemloos in de steek kan laten. Dit zal ik, vrees ik, nooit kunnen begrijpen.

En dan zitten we nu in het hier en het nu: getrouwd, in ons eigen huis ingetrokken in Oost-Vlaanderen op 100km van mijn thuis, samen met mijn man op dezelfde plaats aan het werk (hij, als informaticus, les aan het geven en ik als leerkracht studenten begeleiden die het om de één of andere reden moeilijk hebben) en druk bezig met de zoveelste vruchtbaarheidsbehandeling. Een slopende periode, maar het is allemaal voor het goeie doel natuurlijk. Ooit moet het lukken, ooit komt het goed! _{(maar daar kom ik straks nog even op terug)}.

Het liefst heb ik eigenlijk dat je me niet wakker maakt ’s nachts. Ik slaap tegenwoordig al heel slecht (ik word gemiddeld 6 keer wakker per nacht) dus laat je mij het best slapen Ik lees het liefst boeken over politieonderzoeken (Aspe, Donna Leon, Patricia Cornwell, ...) maar kan de Potter-boeken blijven opnieuw lezen. Ook de LOTR-boeken heb ik zowel in het Engels als het Nederlands gelezen. Momenteel ben ik bezig in Angels and Demons van Dan Brown. Ik wil eerst het boek uit hebben voor ik de film ga zien.
En welke films kan ik blijven bekijken? Grease, Dirty Dancing, maar ook La vita è bella en Seven… veel verschillende genres dus
Qua muziek heb ik steeds het gevoel dat ik in de verkeerde tijd ben geboren: geef mij maar muziek uit de jaren ’70 – ’80.

En dan kom ik nu uiteindelijk bij de vraag van Vlindur:

quote:

Jullie zijn ook al zolang bezig met zwanger worden. Alles is gereed voor een kleine, een mooi huis en fijne ouders maar wat nou als het rampscenario zich echt voor doet en het lukt echt niet om een kindje te krijgen, wat doen jullie dan? Zetten jullie er een streep onder? Of ga je dan door voor adoptie? Of een draagmoeder?

Ik zei daarnet natuurlijk wel dat het ooit moet lukken en dat het ooit goed zal komen, maar inderdaad: wat als… Ik denk enerzijds dat adoptie/draagmoederschap iets is waar je moet in groeien. Net zoals ik mezelf een paar maand geleden nog niet zelf zag spuiten, was er tot enige tijd geleden voor mij eigenlijk maar één mogelijkheid om moeder te worden: zelf een kind op de wereld zetten.
Begrijp me niet verkeerd, ik zou héél graag zwanger zijn en een kind voelen groeien in mij (met alle gevolgen van dien ) maar we zitten natuurlijk niet alleen daarvoor in de MMM. Hoe graag ik ook zwanger zou willen zijn, het resultaat is natuurlijk het ultieme doel: een kind om (en dit klinkt zo melig) onze liefde te kunnen geven en een thuis te kunnen geven. Het liefst natuurlijk een kind van mijn man en van mij waarin we onze trekjes (zowel uiterlijk als karakter) kunnen herkennen. Maar soms heb je in je leven niet altijd hetgeen je het liefst zou hebben en dan blijft natuurlijk nog draagmoederschap en adoptie over. Ik zie eigenlijk maar één mogelijke draagmoeder en dat is mijn zus. Al lachend heb ik haar al eens gezegd dat ze misschien toch nog een derde keer zwanger zal zijn, maar heel serieus is daar nog niet op ingegaan. Ook met mijn man heb ik over die optie nog niet genoeg gesproken. Maar voor mij is het alvast niet uitgesloten.
En dan adoptie. Die optie staat alvast heel erg open, ook voor mijn man. Een paar weken geleden begon mijn man zelf over het opstarten van de adoptieprocedure. Als we zouden adopteren, zouden we alleszins niet wachten met het opstarten van de procedure tot de laatste IVF een feit is. De procedure duurt op zich nog 2 à 3 jaar, dus ik denk dat we ze zouden opstarten als we met IVF beginnen. Maar daar is natuurlijk nog één belangrijke voorwaarde aan verbonden: het prijskaartje. Ik weet niet of we het financieel zullen aankunnen om dit te doen, nu alvast niet. En dat baart me toch wel wat zorgen. Samen met alle gesprekken die eraan verbonden zijn. Stel je namelijk maar eens voor dat iemand ons niet geschikt vindt als ouder? Ik mag er niet aan denken

Ik heb al iemand gecontacteerd om het stokje over te nemen, maar dat wordt nog even wachten op een reactie.

Mooi Leonie, en ik hoop echt zo dat jullie lange wachten gauw beloond gaat worden

en Patricia Cornwell , ik heb alle Kay Scarpetta's hier staan en verslonden
Aspe kijken wij erg graag op tv, Hier in NL wordt dat ook uitgezonden

Leonieke, ik vind je een tof mens en ik hoop dat je gauw zwanger wordt
En wat een verhaal van je vader zeg, onbegrijpelijk

Leonieke, hopelijk hoeft het voor jullie niet zo ver te komen dat jullie daar echt serieus mee bezig hoeven te zijn.

Thx allemaal. Was het niet dat ik de nieuwe vraag hier moest posten, ik zou hier waarschijnlijk niet durven komen lezen

Wat grappig dat we allebei graag dezelfde boeken lezen, Poppejans Alhoewel, zo erg verbaast het me nu ook niet
Ow en dat van dat gauw zwanger worden, dat hopen we hier ook. In 2006 getrouwd voor de wet, in 2007 voor de kerk, in 2008 in ons huis getrokken... Er moet echt nog iets gebeuren in 2009

Maar ik geef het stokje graag door aan Asyniur met de volgende vraag:

Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Leonie ik hoop ook van harte dat 2009 het jaar is dat jullie zwanger worden.
Inderdaad alles op een mooi rijtje
En inderdaad echt onbegrijpelijk van je vader, ik snap echt niet dat een mens zoiets kan doen..

Leonieke, ik 'ken' je al zo lang... Erg fijn om je verhaal te lezen, hoe verdrietig het soms ook is.
Het stukje over je zus vind ik erg ontroerend:

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:12 schreef leonieke het volgende:
Ik had (en heb) mijn zus nog nooit zo kwaad gezien: iemand bezorgde haar kleine zus zoveel verdriet en dat kon ze niet laten passeren.

Die zusterliefde door dik en dun. Zo voel ik dat ook met mijn zus.

En jullie 'traject'.... Zo spijtig dat het zo lang duurt eer jullie wens in vervulling kan gaan.

Mooie verhalen weer _{enne Vlindur, mn schoonzusje woont ook in Drachten!!}

Leonieke, het komt ook vast een keer goed. Positive thinking

Leonieke mooi verhaal
Met plezier gelezen, ken je nog van een jaar of 3 geleden uit de chat
Je bent niet echt veranderd, maar volgens mij wel volwassener geworden in tijd _{(zo riep het kleine meisje )}

Ik heb hier ook weer even bij moeten lezen. Boeiende verhalen weer. Zoveel veerkracht bij iedereen. Ik vind dat mooi om te lezen.

Leonieke, onbegrijpelijk verhaal van je vader, inderdaad.

Ik heb de laatste verhalen weer bijgelezen. Wat een indrukwekkende verhalen allemaal. En ik vind het leuk om iedereen zo een beetje beter te leren kennen.

Allereerst Leonie, bedankt voor het stokje!
Ik had niet verwacht gevraagd te worden voor dit topic, dus ben een beetje overvallen.

Ik probeer vandaag nog mijn stukje 'in te leveren' bij de juf

Een tijdje niet gelezen, maar nu heel veel verhalen... Dank jullie wel ! Wat een prachtige, ontroerende verhalen. Bewondering voor jullie manier van schrijven, elk op zijn eigen wijze zo heel bijzonder. Dank !

Morgen ben ik 32 jaar geleden geboren in een dorpje in Noord-Limburg. Ik heb 4 zussen en een broer (3 zussen zijn niet van dezelfde vader). Mijn levensverhaal ga ik jullie niet teveel mee vermoeien. Laten we het er op houden dat mijn jeugd (achteraf bezien) niet zo makkelijk geweest is. Niet zo ernstig als sommige anderen hier, maar wel lastig.

Na enkele problematische relaties (2x samengewoond) en 8 verhuizingen heb ik me, na een flinke poos alleen te hebben gewoond, aangemeld bij een datingsite. Leuke contacten opgedaan maar de ware zat er nooit tussen. Tot die ene keer...

Ik kon het gewoon niet geloven dat deze jongeman MIJ leuk vond. Bovendien had deze jongeman zijn zaakjes allemaal goed voor elkaar. Heel in het begin heb ik nog even kort getwijfeld over het feit of mijn gevoelens oprecht waren, maar gelukkig waren ze dat wel. Dus er kwam een 9e verhuizing. Nu woon ik in een dorpje in Zuid-Limburg waar op Hemelvaartsdag om 6:00u 's morgens de Schutterij door de straten trommelt en toetert...

Ik ben nog nooit zo gelukkig geweest en ik heb me nog nooit zo goed gevoeld. Elke dag nog vind ik dat ik geboft heb. Gelukkig vindt hij dat ook. Hij is echt mijn maatje, mijn vriend, mijn alles.
In augustus van dit jaar zijn we 4 jaar samen en gaan we trouwen. We hopen dan dat ik zwanger zal zijn, maar als dat niet zo is dan is het ook goed.

Ik werk in de verpleeg- en verzorgingshuizen sector. Laten we het er op houden dat ik niet in de zorg aan het bed werk, maar een hogere functie heb. Ik ben dol op mijn werk en heb ook het geluk dat ik er niet zo ver voor hoef te reizen.

Ik heb 2 honden. De ene is pas 12 geworden en de andere 11. Gelukkig is er net zo dol op als ik.

Hobby's ben ik opnieuw aan het ontdekken nu mijn leven in rustiger vaarwater zit. Met koken is al een start gemaakt
Ik wil binnenkort weer lid worden van de bieb zodat ik het lezen weer kan oppakken. Momenteel heb ik vooral chick-lit in mijn kast staan.
Qua films kijk ik graag de echte meidenfilms, de feel-goodmovies.
Qua muziek is mijn muzieksmaak nogal breed en waait met allerlei winden mee. Alanis Morissette vind ik tof, maar ook Smashing Pumpkins, the Doors, Heather Nova, Rolling Stones, Dargaard, Rammstein of nummers van Abba.

Waar kun je me 's nachts voor wakker maken? Om op vakantie te gaan! Maar ook voor lekker eten (frietje speciaal met bamischijf oriental , pasta's, salades eigenlijk vanalles). Ik ben een echte lekkerbek.

Ik ben een echt ochtendmens (in tegenstelling tot ), hoewel ik ook goed een nacht kan doorhalen. Ik heb wel echt mijn slaap nodig, maar dat mag ook op andere momenten van de dag.
Ik ben lief, eigenwijs, (meestal) optimistisch, impulsief, spontaan, initiefrijk en knatsjgek. Ik heb van mezelf donkerblond halflang haar, meestal zit er een kleurtje in (vandaag kastanjebruin). Ik draag een bril, heb maatje 40/42, zou graag een kilo of 5 nog willen afvallen maar het ontbreekt mij vaak aan de discipline .

Leukste uitspraak is mijn neefje van toen bijna 4 geloof ik over de nieuwe badstofhanddoeken: hmm heeeeerlijk, handdoeken met een vachtje...

quote:

Op vrijdag 22 mei 2009 20:49 schreef leonieke het volgende:
Asyniur, ik vind je echt een heel toffe en lieve madam. Je staat altijd klaar om te luisteren of met troostende woorden of gewoon om mensen terug moed in te pompen. Je houdt zomaar bij hoe het met iedereen hier gaat (bij mij toch ) en als iemand een mindere dag heeft, sta jij klaar met je optimisme. Kortom, ik kan eigenlijk niets negatiefs over jou zeggen. Maar... toch heeft iedereen zijn/haar minpuntje
Nu jullie ook bezig zijn met zwanger worden _{(we gaan samen Z&G'en hé )} vraag ik me af of je al over de volgende vraag hebt nagedacht: welk negatief trekje zou je echt niet graag doorgeven aan jouw kinderen? Moest je er nog niet over nagedacht hebben, dan is het nu het moment want ik ben echt wel nieuwsgierig

Allereerst vind ik het lief dat je zo over me denkt. Ik kan echter niet alles bijhouden en ook ik vergeet regelmatig wel iemand. Ook heb ik zo mijn buien en moet wel eens op mijn handen gaan zitten om niet een rottige reactie te geven.

Mijn grootste minpunt is denk ik wel het gebrek aan discipline. Ik hou niet veel lang vol wat betreft hobby's e.d. Bijvoorbeeld sporten ben ik fanatiek aan begonnen en ik vind het heel stoer van mezelf dat ik nu ruim 1 jaar later nog steeds gemiddeld 2x per week de sportschool bezoek. Maar hiervoor heb ik vaak wel even een schop onder mijn kont van voor nodig . Of bijvoorbeeld die paar kilootjes nog afvallen. Toch zwicht ik regelmatig weer voor korte termijn pleziertjes (lekker stukje taart of 2 ). Ook huishoudelijk werk blijft hier vaak lang liggen .
Ik moet echt supergemotiveerd zijn voor iets, dan heb ik ook een geweldige discipline. Maar anders...
Mijn lief is daarentegen veel gedisciplineerder. Ik hoop dat onze kinderen op dat gebied een beetje meer weg hebben van hem. _{en anders op zijn minst zijn enorm lange wimpers}

Nu komt het moeilijkste: iemand anders het stokje doorgeven. De lijst is al zo lang!
Maar PM is inmiddels verstuurd. Ik ga nog even broeden op een vraag...

Asyniur, jouw verhaal lees ik morgen, dan heb ik meer tijd. (kan ik er echt even voor gaat zitten)

Leonieke, wat een verhaal... je vader, de pcos, je onzekerheid... (ik ken ook een vader, niet de mijne, die opeens van de ene op de andere dag opeens vertrok... hij is naar Zweden gegaan, heel veel verdriet achterlatend... onbegrijpelijk)
Ik hoop zo dat door de behandelingen je gewoon een kindje gaat krijgen waar jullie karaktertrekjes in te vinden zijn! je verdient het zeker! En mocht je het traject ingaan voor adoptie, dan kan ik me niet voorstellen dat jullie niet geschikt bevonden gaan worden voor het ouderschap!

Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 13:47 schreef livelink het volgende:
Asyniur, je klinkt gelukkig
Fijn dat het allemaal zo goed met je gaat. En je minpunten zijn zo herkenbaar dat ik ze maar niet eens minpunten wil noemen.

Ik ben het ook echt! Ik kan me geen fijner leven dan dit voorstellen!
En de minpunten: tja ik denk dat het gewoon de keerzijde is van het impulsieve. is erg behoudend, structureel en dus ook gedisciplineerd

Het stokje is aangenomen door Flower-Ti-Amo.
De vraag: we hebben samen nog gerammeld in het rammelaarstopic en nu ben je al een heel eind op weg in je zwangerschap. Hoe is het nu om zwanger te zijn? Is het zoals je je had voorgesteld? Wat is je mee- en wat is je tegengevallen?

_{en ik moet nog steeds met eens naar die Italiaan}

Leuk om te lezen Asyniur!

Asyniur bedankt voor het stokje, ik ga morgen even aan mijn verhaal zitten!

_{en die italiaan moet je echt doen hoor!!}

Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

quote:

Op zaterdag 23 mei 2009 22:38 schreef mijsje het volgende:
Asyniur, ik vind het heel fijn om te lezen dat je zo gelukkig bent. je hebt een lastige jeugd gehad, noem je het zelf, maar vaak maakt dat wie je bent. Heb je je honden ook al van jongs af aan? (honden zijn leuk)
Ik hoop ook dat je met een buikje in je trouwjurk/trouwpak staat straks! Rammelde je al lang in het rammelaarstopic voor je naar het wachten-op-een-tweede-streepjes topic kwam?
Leuk om je wat beter te leren kennen!

Dat van die jeugd weet ik, maar soms worstel ik er nog wel mee...
Ik heb de honden van jongs af aan. De oudste vanaf ongeveer 8 weken en de 'jongste' vanaf ongeveer 13 weken. Ik vind het (nu ze oud worden) soms een raar idee dat ze er ooit niet meer zijn. Ik heb ze immers al zo lang!

Gelukkig sluit de jurk met veters, maar dan moet mijn buikje niet te dik worden

Ik rammel al een hele poos. Zelfs al voor ik in het rammelaarstopic postte. Maar wilde nog niet. En nu dus wel!!

Wat een leuke topicreeks. Ontdek 'm nu pas!