OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik val maar meteen met de deur in huis; Ik heb de laatste twee jaar moeite met het feit dat mijn ouders “oud” aan het worden zijn. Ik heb het idee dat ik nog lang niet klaar ben voor deze fase in het leven. Alsof dit niet bij mijn leeftijd “past”.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Born to Lose, but Built to Win.
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
disclaimer
Wat fijn dat het bij jou wel besproken wordt! Misschien is dat bij mij wel wat de emotie versterkt. Ik word niet begrepen en voel me er alleen bij. Bij mij in de vriendengroep zijn hun ouders juist veel jonger dan die van mij. Bij een andere vriendengroep zijn de vrienden + ouders daarvan veel ouder, dus dat is dan weer anders.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 16:47 schreef Jentin het volgende:
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Ik ben normaliter een heel nuchter persoon. Maar dit … het doet me veel en ik vind het maar lastig.
Born to Lose, but Built to Win.
Je hebt gelijk hoor. Dit zegt mijn verstand ook. Maar mijn emoties die willen er niet aan geloven.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
Kan me voorstellen dat voor jou die verandering ook lastig is. Ben je nu op dat punt of ben je nog zoekende ?
Born to Lose, but Built to Win.
Nee ik ben daar ook al wel. Het is jammer dat het is veranderd, maar het is onvermijdelijk en onomkeerbaar. En het accepteren van die verandering is ook een soort rouwproces he.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
disclaimer
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden en omdat het ook betekent dat ik ouder word, niet meer bij de jongste generatie hoor, en dat vind ik een naar idee. Hoewel ik het ook wel heel leuk vind om tante te zijn en dat iedereen om me heen kinderen krijgt.
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 17:59 schreef kuolema het volgende:
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden.
Bang om mijn moeder te verliezen ben ik niet. Ik ben 10 jaar geleden mijn vader al verloren dus dat is niet meer onbekend. Ik zou het heel verdrietig vinden, maar bang niet nee.
Mijn moeder loopt tegen de 70 en vind het wel lastig om te zien dat ze nu wel ouder wordt en wat kwaaltjes krijgt.
Of als ze aanbied om op te passen terwijl ze daar ook weer eigenlijk 2 dagen van bij moet komen. Dan wil ik dat eigenlijk niet, maar ze vindt het zo leuk en wil het zelf wel.
Etc.
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Ja, dit ook.quote:
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Mijn vader is al op zijn 63e overleden, mijn moeder is al jaren aan het tobben met haar gezondheid. Ze heeft regelmatig mantelzorg nodig.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Toevallig heb ik het hier laatst met een collega over gehad. Zij heeft heel veel moeite te accepteren dat haar ouders ouder worden en slechter qua gezondheid. Ik snap haar wel, het is nooit leuk om te zien en van dichtbij mee te maken als iemand die vroeger alles voor je deed en je met zowat ieder klusje in huis hielp, dat niet meer kan. Tegen haar heb ik gezegd dat ze niet anders kan dan accepteren, want zoals iemand anders ook al zei: je doet er toch niets aan. Het hoort bij het leven. Meeveren en meerekken met de situatie, zoals zij (hopelijk) ook voor ons deden toen wij jong waren. Meer kun je niet doen… maar ik kan me zeker indenken dat het moeilijk kan zijn!
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zandquote:
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
.
Ik vind het herkenbaar maar kan er nu beter mee omgaan dan vroeger. Vroeger vond ik het onverdraaglijke gedachtes.
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Ik herken dat wel.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Ik struisvogel daar wel over, hoor. Rationeel weet ik het wel, maar ik ga nooit zover met mijn denken naar het moment waarvan ik weet dat het gaat komen.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Mijn eigen ouders leven al heel lang niet meer, daar heb ik nooit de tijd/mogelijkheid gehad om in deze fase te komen. Maar ik herken het wel een beetje van mijn schoonouders. Ik ben al 23 jaar samen met mijn lief, dus het zijn ook wel een beetje mijn bonusouder geworden. Ze gaan nu rap richting de 80, en hoewel ze nog fit zijn, vind ik het idee dat zij ook binnen nu en een paar jaar wegvallen heel naar. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om een ouder te verliezen, ik wil daar helemaal niet nog een keer doorheen. En dan nu ook met kinderen die bewust meemaken dat hun oma of opa er niet meer is, nooit meer 
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.
[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Daarom vind ik ook dat de serie "Oogappels" zo terecht de televizierring hebben gewonnen. Enorm veel herkenbaarheid in alle opzichten. Ik heb mijn vader verloren (62 jaar toen) na een ziekbed van een week. Nu is mijn 92-jarige moedertje terminaal en een langer ziekbed. Ze lijdt ook al een aantal jaren aan Alzheimer. Je wil je ouders het liefst nooit zien aftakelen. Alles moet het liefst hetzelfde blijven. Ben inmiddels ouder dan mijn vader ooit is geworden en denk nog steeds dat ik 30 jaar ben. Mijn kinderen (dertigers) weten wel beter. 
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Dit is heel herkenbaar. Ik werk zelf al jaren in de ouderenzorg, dus in theorie weet ik heel goed hoe alles geregeld moet worden. De andere kant is dat ik ook weet hoeveel het kan zijn, en als enig kind kom er ik dan soort van alleen voor te staan. Dat beangstigt me soms wel. Ze zijn nu mid 60 dus met wat geluk hebben ze nog heel wat jaren te gaan, maar toch vind ik het soms lastig. Ik probeer er inderdaad ook maar niet te veel aan te denken.quote:
[..]
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zand
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken het ook wel. Ga zelf richting 40 (dus ook combi met besef van zelf ouder worden) en ouders net voorbij de 70. Wat ook niet helpt is dat ik enig kind ben en best ver van ze af woon. Maak me dus ook wel eens druk om hoe dat straks zal moeten als ze meer hulp nodig hebben, maar heb nog hoop dat dat nog zeker 10 jaar of meer kan duren.
Too much is never enough!
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou ja, er gaat zéker een moment komen dat ze er niet meer zijn, dat is geen onzekerheid. Maar wanneer en in welke vorm dat moment komt, dat is meestal niet te voorspellen.
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
disclaimer
Op zich is die zekerheid er niet want je kan zelf eerst doodgaan. Als ik ooit ergens zorgen voor heb is het dat. Zeker nu ik zelf ook kinderen heb. Dan denk ik "als hun dat maar bespaard blijft in hun oude dag".
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.quote:
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Dat ben ik ook zeer zeker! Ben mij er ook echt wel van bewust dat ik van geluk mag spreken dat ze er gewoon nog zijn.quote:
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Born to Lose, but Built to Win.
Ja, precies! Dat hoop ik ook voor jequote:
[..]
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou precies dit dus!quote:
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Born to Lose, but Built to Win.
Had je ook het gevoel dat je nog niet in de juiste levensfase was om daar doorheen te gaan?quote:
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Dat laatste wat je aangeeft is inderdaad zeker een punt ja. Toen de generatie boven m’n ouders wegviel, was dat ook al even een realiteit check.
Naja dat is dus ook wel waarom ik dit topic heb geopend. En tot nu toe ben ik “blij” dat er eindelijk mensen zich herkennen in het gevoel waarin mee kamp.
Born to Lose, but Built to Win.
oef! Lastig zeg!quote:
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Born to Lose, but Built to Win.
Ik las het boek van Bart Chabot "Mijn vaders hand' . Zo goed geschreven en begreep zijn beslissing om te kappen met zijn ouders. Maar kon mij werkelijk niet voorstellen hoe het andersom moet zijn. Een kind uit je leven schrappen. Bart heeft nog wel aan het sterfbed van zijn moeder gezeten en zei mooie woorden in het programma "De geknipte gast"
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
quote:In het aangezicht van de dood verkruimelen de verwijten.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
Tja, ik ben sowieso de laatste jaren een piekeraar. Het moment dat je voorgoed afscheid moet nemen van een ouder komt gewoon steeds dichterbij.quote:
[..]
Nou precies dit dus!
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Dat is het leven en daar moet je mee omgaan.
Mijn ouders zijn beiden 75. Mijn vader is nog steeds best een fitte man, maar vanzelfsprekend niet meer de sterke, super fitte man die hij zijn hele leven geweest is. Zijn geheugen laat ook steeds meer te wensen over en ik moet hem bij van alles en nog wat helpen. Het lukt gewoon niet zo goed meer. Mijn moeder is al meer dan 20 jaar ernstig gehandicapt en zorgbehoevend, maar ze woont nog wel thuis en de meeste zorg komt op de schouders van mijn vader terecht. Het is een situatie waar ik al jarenlang moeite mee heb. Ik had ook nooit verwacht dat ze nog zo oud zou worden.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik heb dit ook en mijn ouders moeten nog met pensioen gaan. Is overigens pas begonnen toen ze opa en oma werden.quote:
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Daarvoor was ik er niet mee bezig
Ik kan mij nog herinneren toen ik een jaar of 22 was en net uithuis wonend in een studentenhuis mijn ouders op bezoek kwamen en een medestudent zei: "Goh, jij hebt wel best oud uitziende ouders." Ik was zwaar beledigd, hoezo oud? Ik vond dat mijn ouders er nog best jong uit zagen. Woest was ik op die vent. Zelf zag hij er jaren later uit als 40-tiger als een bejaarde kutkerel met een kale kop.
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Nee met mijn vader heb ik geen band, mijn jeugd was complex zeg maar. Bovendien is hij autistisch en het is letterlijk uit het oog uit het hart. Mijn moeder heeft adhd maar is verder mentaal en lichamelijk ook niet in orde. Die moet weken bijkomen van 1 uurtje met haar kleinkinderenquote:
[..]
oef! Lastig zeg!
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Dus elkaar vaker zien is gewoonweg geen optie.
ik vond het ook moeilijk. mijn ouders zijn inmiddels overleden.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
wat naar.Heel veel sterkte.
Veel sterkte!quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt. 
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijktquote:
[..]
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
je krijgt een andere afhankelijkheid van elkaar en natuurlijk gaat dat gepaard met allerlei soorten verandering. Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Het gedrag verandert maar de mens blijft. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
disclaimer
Ja daar heb je helemaal gelijk in natuurlijk. In hun perceptie zijn ze wel veranderd, maar alleen voor dingen die ze zeg maar "toe willen geven".quote:
[..]
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijkt
Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn ouders zijn voor mijn gevoel gestopt met ouder worden toen ik het huis uit ging.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Dat is raar want ik ben al bijna zo oud nu.
edit: dat is dus het niet accepteren.
Handgemaakt | Doggerland-overlever
1
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).quote:
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Je gaat niet veranderen dusquote:
Ik bereid iedereen er alvast op voor dat ik een hele koppige, eigenwijze bejaarde wordt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Ik ben het gedeeltelijk wel met je eens. En natuurlijk mag mijn moeder best een keer zondigen. Maar ze draait het eerder om. 85% slechte keuzes en 15% verstandiger. Soort van.quote:Op woensdag 18 oktober 2023 08:58 schreef Troel het volgende:
1
[..]
Maar zijn we ook niet allemaal een beetje zo? Natuurlijk heb je mensen die wel hun hele leven op de kop kunnen zetten door zulke dingen te veranderen, maar er zijn zat mensen die niet kunnen stoppen met roken natuurlijk (dat hoeft geen onwil te zijn).
En hoe goed zorgen wij nou altijd voor onszelf? Dat is toch soms (maar ook niet altijd) gewoon een keuze? En een pizzapunt bij het ontbijt, dan voel je je toch ook meteen weer 20?
Niet om je te veroordelen, maar hopelijk maakt het de acceptatie is makkelijker als je bedenkt dat je zelf ook wel eens dingen doet die je eigenlijk niet zou moeten doen
Maar dat gemiep wil ik dan ook niet horen. Zeg dan gewoon dat je wil roken en zout vreet en dat je daar wat jaren voor wil laten. Maar dat doet ze dus niet. Ze denkt echt dat ze zich geweldig aan de regels houdt, ze maakt haar eigen waarheid.
Op
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.quote:
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Gecondoleerd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Je weet dat het eraan zit te komen, maar het is altijd te vroeg.
Sterkte.
Gecondoleerd Firuze, veel sterkte met het verlies verwerken.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
gecondoleerd.. een ouder verliezen is altijd klote maar heb zelf het idee dat "de laatste" verliezen het hardst aankomt
Gecondoleerd, veel sterkte voor de komende tijd.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Mijn oprechte deelneming.quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
Sterkte!quote:
[..]
Dood sinds kwart voor zeven gisteravond.
Maar goed, het ging toch om het accepteren van ouders die dood gaan? Mijn broer en ik liepen weg en beseften, we zijn nu echt wees.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik voel de beklemming in je woorden. Je hebt dus naast geen kinderen ook geen broers of zussen en dus geen neefjes en nichtjes. Dan wordt het allemaal verre familie wat het dichtst bij je staat. Ik snap dat dat echt naar voelt. En nu ga je je vader zoals je die kent ook steeds meer verliezen door die afschuwelijke ziekte. Ik zou je graag een knuffel willen geven en zeggen dat het heus wel goed komt. Maar dat weet ik natuurlijk ook niet, of dat zo isquote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo'n kutgevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
Dank jullie wel. Het nieuws is nog vers, misschien staat het er daarom zo rauw. Vrienden, tsja. In de tijd dat je vrienden voor het leven maakt (of op zijn minst leert hoe vriendschappen werken), zat ik met een doodzieke moeder. Daar moet ik niet alles aan toeschrijven, ik had er altijd weinig talent voor. Familie is héél kleinn
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Ik ben wel getrouwd, maar ook mijn man heeft een héél kleine en niet zo hechte familie. En ook oud, inmiddels. Van mijn huidige kringetje heeft niemand mijn moeder nog gekend. Raar idee eigenlijk.
Ik heb gek genoeg wel veel kennissen en praat meestal heel makkelijk. Maar dan toch een tikkeltje eenzaam en angstig voor wat er komt.
Nou, ik hoorde dus laatst iemand zeggen: "ik kan met niemand meer praten over vroeger" en dat vond ik zo me enorm verdrietig...quote:
[..]
Enorm zwaar, heb jij nog familie in de zin van neven of nichten? Iemand die jouw moeder vroeger gekend heeft, iemand die de beste vriend van jouw vader was toen hij nog helder in zijn hoofd was? Jouw eigen vriendenkring?
Veel sterkte @_Arual_
.Jij ook veel sterkte en gecondoleerdquote:Ik heb nu ook een kutgevoel, mijn moeder is net overleden en mijn hoofd staat op knappen om alles te regelen. Wat ik wel weet dat ik naast mijn kinderen ook heel erg veel steun krijg van vrienden. Zorg svp voor hulp als jij jouzelf zo geisoleerd voelt.
.
quote:
Mijn moeder is overleden toen ik 18 was en dat vind ik pak hem beet 25 jaar later nog steeds moeilijk. Ik heb me voorgenomen dat mijn vader 110 wordt, maar ondanks dat ie me eruit fietst en rent, is er nu Alzheimer bij hem geconstateerd. Ik heb geen broers en zussen en ben bang. Als ik 20 jaar vooruit denk, is 95 procent van mijn familie dood. En als je begin 40 bent zoals ik, is dat een periode die te overzien is. Ik wil de tijd stilzetten.
Pap wilde nooit over de dood van mijn moeder praten en nu wel. Alsof ik die periode van rouw opnieuw door moet. Gruwelijk.
Ik heb zelf geen kinderen en dat geeft zo’n gevoel van isolatie. Niks meer voor en na mij.
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
I make it a thing, to glance in window panes and look pleased with myself.
Dat heb je mooi verwoord. Ik vergeet soms dat ik er op mijn 20e voor getekend zou hebben, een vader die pal hem beet 75 zou worden met alles wat daarbij hoort.quote:
[..]
Ik heb mijn beide ouders niet oud zien worden en daar heb ik veel emoties bij die niet altijd met elkaar te rijmen zijn. Ik ben boos omdat al hun broers en zussen nog leven, maar zij niet. Ik ben jaloers op mensen die langzaam afscheid kunnen nemen van hun ouders. Ik ben opgelucht dat ik niet met de verschrikkelijke realiteit van dementie om hoef te gaan of de last van mantelzorg. Ik ben blij omdat ik nergens spijt van heb en alles heb gezegd wat ik wilde zeggen. Ik ben verdrietig om de gesprekken die ik niet meer met hen kan voeren. Ik ben in shock omdat ze plotseling stierven en ik dat nog steeds niet kan bevatten. Ik ben dankbaar, maar weet niet wie ik dankbaar ben en waarvoor.
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.quote:
Even uppen. Naast zorg voor kinderen wordt door de politiek al jarenlang (participatiemaatschappij) druk gelegd om voor ouderen (ouders) te gaan zorgen als kind. Lekker mantelzorgen. We schijnen allemaal gemiddeld veel ouder te worden, jippie! Geen zak an, want de gebreken komen erbij. En dan leunen op je kinderen (die je hopelijk hebt) is garantie. Hoe zien jullie dat?
Why are you wearing that stupid man suit?
Groot gelijk, hoor. Bejaardenhuizen maar weer bouwen dan. Voor die tijd (toen halverwege de 20ste eeuw dit standaard werd) sleepten ze ook al met oudjes heen en weer. Heb briefwisselingen tussen mijn grootouders en familie hoe er werd gesleept met overgrootoma. Niemand wilde haar in huis (ze had zeven kinderen) en na drie weken kon ze ophoepelen. Jaren 30-40 vorige eeuw.quote:
[..]
Ik heb er niet voor gekozen om geboren te worden, dus vind dat ik geen enkele verantwoordelijkheid heb om voor mijn moeder en stiefvader te zorgen. Het is niet alsof ze zo goed voor mij hebben gezorgd.
[ Bericht 6% gewijzigd door Firuze60 op 08-01-2024 19:26:36 ]
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.quote:
Mijn ouders zijn nog ruim onder de 70 dus heb dit gevoel nog niet echt, ben blij dat ze nog redelijk gezond zijn en allemaal (zowel mijn ouders als de partners van m'n ouders) lekker genieten van hun wel verdiende pensioen.
Wel mooi om te lezen hoe anderen dit ervaren!
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.quote:
[..]
Maar kun je met je ouders daar over praten? Ik nooit, mijn vader stierf op zijn 62ste en zijn enige zorg op zijn korte sterfbed was dat ie bang was mijn moeder in armoede achter te laten. Zij is 92 jaar geworden en laat haar kinderen een behoorlijke erfenis achter.
Maar goed, toch is het goed te overwegen hoe om te gaan met als je ouders niet meer alles kunnen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.quote:
[..]
Ik kom uit een zorg omgeving dus dat zal vast en zeker goedkomen.
Ja ik kan met ze hierover praten, maar ben er niet bang voor... Het zal gebeuren dat ze er niet meer zijn, dat weet ik, en is dus een vast gegeven. Zal het zeker jammer en verdrietig vinden maar als ze een mooi leven hebben gehad heb ik er vast vrij snel vrede mee...
En ik zal er voor ze zijn, zo zijn ze er ook voor mij geweest en nog steeds!
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
We zijn een gecombineerd gezin van 3+2 dus 5 kinderen die voor 3 ouders kunnen gaan zorgen!quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
mijn vader heeft de schaapjes wel op het droge dus die regelt alles wel zelf, m'n moeder en haar partner zullen zeker hulp krijgen van alle kinderen...Daarnaast hebben ze best een goed netwerk die zowel ouder als jonger zijn dus ook vanuit daar kan wel hulp komen... dus ook daarover maak ik mij nog geen zorgen. Moet je ook niet doen, krijg je alleen maar stress van!
The people who lost my respect will never get a capital letter for their name again.
Like trump...
Like trump...
En je broers en/of zussen kunnen ook eerder gaan he, als je ze al hebt.quote:
[..]
Ja, dat wil iedereen wel. Er voor zijn als het nodig is. Maar mantelzorg wordt zwaar onderschat.
Mijn moeder heeft in haar eentje mantelzorg gedaan bij haar moeder, maar ook bij de ouders van mijn vader. Mijn vader heeft nog 1 zus, maar die is zo ziek dat ze zelf zorg nodig heeft. Alle andere broers/zussen van mijn ouders (en mijn vader zelf) waren er al niet meer toen de oudjes zorg nodig hadden.
Ik ben zelf zo'n oudere inmiddels, mijn kinderen werken full-time en zitten zeker niet te wachten op zorg voor mij. Ik heb dan nog de mazzel dat ik mij financieel behoorlijk wat kan veroorloven qua eventuele toekomstige zorgkosten, maar genoeg die dat niet kunnen. Naast praktische zorg is er ook mentale zorg als je na gaat dat elke 70-plusser veel kans loopt om stikdement te worden.quote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Jouw ouders hebben elkaar nog. Als er een wegvalt wordt het misschien moeilijker. Mijn grootouders woonden ook op 2 uren reistijd toen ze krakkemikkig werden. Toch hebben ze het tot ver in hun 80ste volgehouden in hun huisje, opa was doof en kort van geheugen, oma was bijna blind maar super scherp. Zo hielden ze elkaar in evenwicht. Toen oma plotseling stierf (89 jaar) in haar stoel was opa helemaal in de war. Mijn ouders namen hem in huis (zelf woonde ik ook nog thuis) en dat was geen succes, opa liep steeds weg, wilde naar zijn eigen huis en verdwaalde onderweg naar het station. Gaf soms wel komische toestanden. Uiteindelijk kon hij naar een verpleeghuis in de buurt.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Ik zit er helaas nu wel middenin. Mijn ouders zijn allebei 84 en worden duidelijk slechter. Los van alle zorg, vreet het ook aan me dat ze duidelijk zelf minder gelukkig zijn nu en zich vast voelen zitten thuis.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Ze leven op als je ze meeneemt voor een uitje, maar dan maak ik me eigenlijk alleen maar zorgen. Vorige week zijn we met hen uit eten gegaan ter ere van de verjaardag van mijn dochter. Maar zo'n onderneming valt me ontzettend zwaar. Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
We hebben nu een alarm voor hem besteld en hun beide buren staan dan vermeld als eerste contact, mijn man als 3e en mijn broer als 4e. Ik ben daar niet goed in en raak snel in paniek en ik ben dus heel blij dat mijn man zijn mobiele nummer heeft ingevuld.
Het is gewoon wel een lastige levensfase. Zelf werk ik fulltime, mijn kinderen hebben ook zorg nodig en dan je ouders ook nog. Ik heb wel nog een zus en twee broers, maar wij wonen het dichtste bij. Mijn jongste broer woont het verste weg, maar die is er bijna elk weekend en blijft daar dan ook slapen. Dat is voor ons wel een hele zorg minder.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Van de generatie van mijn ouders (in de 70) is er laatst een familielid overleden. Toen ik vroeg hoe zij dat ervaren, zeiden ze 'ach, er zijn er al zo veel van onze leeftijd doodgegaan, dat went'.
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik zie wel dat mijn ouders ouder worden, maar zij vinden vooral dat ik hen niet te veel moet betuttelen. 'Dat kunnen we echt nog prima'
Ik heb laatst om die reden mijn (nu nog zeer vitale) ouders wel op hart gedrukt in te schrijven bij een woningbouwvereniging hier. Reistijd bijna 1,5 uur enkele reis, ik ben enig kind en nu we zelf ouders zijn kunnen ze straks niet van me verwachten dat wij ons leven ontwrichten om hen te gaan ondersteunen in hun omgeving. Dat vond mijn moeder wel terecht dus ik hoop dat ze nu ook daadwerkelijk ingeschreven hebbenquote:
Mijn moeder gaat richting de 70 en de gezondheid wordt minder. Toevallig hebben we net een uur gebeld omdat er een leuke 'bejaardenwoning' vrij gekomen was. Helaas staat ze nog niet lang genoeg ingeschreven, maar dat terzijde.
Ze zag verhuizen eerst niet zitten maar een slaapkamer beneden (dichtbij toilet) enzo lijkt haar toch wel fijn.
En ik heb haar ook uitgelegd dat ik en mijn broers (werkend met kleine kinderen) niet ook nog eens haar grote huis nu etc. kunnen gaan schoonmaken als ze slechter wordt. Toen zij dat bij haar moeder ging doen was ik al een puber en mijn moeder werkte verder niet.
Ik wil met alle liefde eens een boodschap doen en ook heus wel wat schoonmaken, maar ik heb mijn eigen drukke leven ook.
We kunnen er gelukkig wel goed over praten.
Mijn vader heeft de 60 niet eens gehaald, dus ben me er zeer van bewust dat het ineens anders kan zijn qua (gezondheid van) je ouders.
.
Once in a while, I just wanna dance and feel good
Ik heb hetzelfde, maar mijn ouders zijn eind zestig en nu nog vitaal. Ze hebben er wel een paar jaar terug voor gekozen om hun grote vrijstaande woning te verkopen en naar een nieuwbouwappartement te verhuizen. Alles gelijksvloers, geen grote tuin meer die onderhoud behoeft, midden in het dorpscentrum met heel veel faciliteiten binnen 500 meter. Nu ik dit topic lees merk ik dat mij dat onbewust toch wat rust gegeven heeft.quote:
Mijn broer en ik wonen helemaal niet in de buurt van onze ouders, dat is het lastigste. We hebben beide zo'n 2 uur reistijd, dus dat is niet handig als er echt dagelijks zorg verleend moet worden. Een keer per week langskomen om boodschappen te doen kan wel, maar vaker wordt lastig. Dan zou een van ons echt terug moeten verhuizen naar het ouderlijk huis om voor ze te zorgen, maar dat is weer lastig met werk en gezin. En zo zijn er vast meer mensen van onze generatie die niet in de buurt wonen.
Shine bright like a diamond.
Het hoort bij het leven en het is goed dat op een gegeven moment oudere generaties plaatsmaken voor jongere generaties. Vanuit die gedachte kan ik het wel relativeren voor mijzelf. Maar leuk is het inderdaad niet, dat herken ik wel.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Wat ik vooral confronterend vind is dat je zelf steeds dichter bij de generatie komt die weg gaat vallen. Wij hebben niet zo lang geleden de laatste grootouder mogen wegbrengen (op een respectabele leeftijd en gezien de leeftijd in een redelijke goede gezondheid, dat mag gezegd) en het besef dat de ouders en schoonouders nu 'de volgende in lijn' zijn is wel confronterend. Wetende natuurlijk dat wij daarna aan de beurt zullen zijn (indien er geen vervelende situaties opduiken voor die tijd).
Mijn advies is, geniet van de dag. Je weet niet wat morgen brengt. Dood hoort bij het leven en is ook goed, maar tot die tijd moet je elke dag het maximale eruit halen. Ga een keertje extra uit eten met je ouders, kom op zondag eens spontaan langs, maak een leuke wandeling of doe iets anders samen. Maar geniet nu het nog kan.
Precies dat! Reclames van superfitte 70-plussers die nog vol in het leven staan en geen lichamelijke of mentale kwaaltjes hebben is de norm. Daar wil je bij horen. Dus toegeven dat conditie en concentratie achteruit gaat, geen denken aan.quote:
Ik herken het deels. Mijn oudes zijn wat jonger mijn schoonouders wat ouder. En je merkt dat ze ouder worden maar daar zelf nog niet aan toe willen geven. Dat vind ik lastig
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Ben zelf ook oma inmiddels en dat is puur genieten. Ze wonen helaas op verre afstand, dus het is twee keer per jaar 24/7 een week en dat is toch iets anders dan elke week een uurtje. Maar goed. Heb ook een kinderloze broer boven de 60 inmiddels en voel mij daar ook verantwoordelijk voor sinds we wees zijn. Vanuit dat standpunt toch iets anders.quote:
Ik herken het wel. Denk er zelf regelmatig aan. Mijn ouders waren al redelijk op leeftijd toen ze mij kregen. Ik zie ze ouder worden en wil ze –zolang ze nog gezond zijn– nog lang niet kwijt. Maar het is onvermijdelijk uiteraard. Nu ben ik bijna 40 en kinderloos en vraag me af of en hoe lang ze nog kunnen genieten van mijn kind, mocht dat er nog van komen. En andersom natuurlijk. Ik vind mijn ouders echt geweldige grootouders. Ik zie hoeveel plezier ze beleven aan de kinderen van mijn zus en andersom.
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.quote:
Mijn moeder is 91 en is onlangs naar een verzorgingshuis gegaan, ver weg van mij. Mijn vader is een tijd geleden al overleden aan COPD.
Ze waren beiden al best oud toen ik geboren werd en hadden altijd zo hun gezondheidsproblemen, dus ik ben opgegroeid met het idee dat ze oud en ziekelijk waren en er op een bepaald moment niet meer zouden zijn.
Ben er erg lang erg somber door geweest. Nu heb ik er inmiddels meer vrede mee.
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.quote:
[..]
Of je moeder nog leeft of niet, maakt dan niks meer uit. Kan je vertellen dat dat wel uitmaakt. Nooit hen meer levend ademen zien ook al zijn ze ziek, zwak en oud is m.i. pas definitief afscheid nemen. Vrede nemen met het heengaan van hoogbejaarde ouders lijkt mij logisch. Jouw moeder leeft nog, bezoek haar zolang het nog kan.
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.quote:
[..]
Erg verwarrend beschreven, maar uiteraard heb ik nog zo veel mogelijk contact met haar.
Sowieso.quote:
[..]
Gelukkig, dan had ik je post verkeerd begrepen, koester je moeder.
Ik bel haar dagelijks, ze woont nu helaas anderhalf uur of zo bij me vandaan, dus bezoeken is een stuk moeilijker dan voorheen, helaas.Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.quote:
[..]
Sowieso.
Maar wat ik bedoel is dat het inmiddels inder zwaar voor mij is om te aanvaarden dat ze er over een paar jaar niet meer zal zijn dan dat het voorheen was.
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.quote:
[..]
Maar daar hoef je je nu toch al niet depressief over te voelen? Dat zie je tegen die tijd wel, ze is er nu nog, punt. Ik denk eerder dat jouw moeder zich zorgen zou gaan maken over jouw depressieve gevoelens. Heb een vriend verloren door suicide, plus 50'tiger en met nog levende ouders van in de tachtig. Het is nu drie jaar geleden en voel nog steeds boosheid om zijn daad. Hij wilde niet meer leven. Zijn egoistische daad trof heel veel mensen ook al kon hij er niets aan doen. Maar ik blijf boos omdat hij zijn hoogbejaarde liefhebbende ouders dit aan deed.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.
Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.
Gelukkig maar dan, je hebt er zelf meer aan dat je kiest voor leven en je omgeving ook. Mijn moeder van 90 zei de laatste jaren soms: 'Was is maar dood." Zelfbeklag altijd. Werd er gallisch van. "Nou mam, hier heb je een pilletje (haar diabetespil) , slik in en je bent binnen 5 uren dood. "quote:
[..]
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.
Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.
Nou nee, dat was dan weer niet de bedoeling.
Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?quote:
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
@Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.quote:
[..]
Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.
Klopt helemaal, hoor, dat dwingende herken ik. Ben zo'n type van niet zeiken maar doen en anders je waffel houden.quote:
@:Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Inmiddels zit ik zelf in de generatie van 'dat ze er op een gegeven moment niet meer zijn'. Ik moet dus zelf gaan bekijken hoe ik mijn volwassen kinderen niet opzadel met een ouder die het niet allemaal meer weet.
Och jee, ik heb ook iets met data. Mijn moeder overleed paar maanden terug precies 5 jaar later dan haar schoonzus, vrouw van haar jongst nog levende broer.quote:
[..]
Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.
De laatste maanden vond ik het allemaal nog lastiger toen mijn ouders een mantelzorgwoning hebben laten plaatsen. Aan deze woning is van alles mis. Dingen zijn niet netjes afgeleverd, onjuiste onderdelen, sommige zaken aan de bouw zijn echt gewoon “dom”. Niet over nagedacht. Zo kunnen de tuindeuren niet vanbuiten open alleen vanuit binnen. (Geen klink) dus je kan per ongeluk buitengesloten worden. ( er zijn nog meer dingen maar die laat ik even achterwegen)
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Born to Lose, but Built to Win.
Mantelzorgwoning? Begrijp ik even niet, je bedoelt een gelijkvloerse bungalow, rolstoelbestendig? Mijn ouders verhuisden rond hun 60ste en dat was enorm stressvol, vooral omdat mijn vader al hartpatient was. Hij heeft er ook maar drie jaar van genoten tot ie de tweede hartaanval niet meer overleefde. Mijn moeder nog 33 jaar in haar eentje. Ook zij wilde nooit meer verkassen totdat ze plat op straat viel en letterlijk niets meer kon.quote:
De laatste maanden vond ik het allemaal nog lastiger toen mijn ouders een mantelzorgwoning hebben laten plaatsen. Aan deze woning is van alles mis. Dingen zijn niet netjes afgeleverd, onjuiste onderdelen, sommige zaken aan de bouw zijn echt gewoon “dom”. Niet over nagedacht. Zo kunnen de tuindeuren niet vanbuiten open alleen vanuit binnen. (Geen klink) dus je kan per ongeluk buitengesloten worden. ( er zijn nog meer dingen maar die laat ik even achterwegen)
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.quote:
Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.quote:
Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
crap in = crap out
Dank je. Hij is laatst weer gevallen en toen hebben de buurjongens van mijn ouders hem overeind geholpen. Beide tieners. Lief dat ze wilden helpen toen mijn moeder in paniek voor de deur stond. Maar ik ga denk ik wel een luchtbed bestellen voor mijn ouders, hoewel het zelfs dan moeilijk zal worden.quote:
[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.quote:
[..]
Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthoudenquote:
[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.quote:
[..]
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.
Even m'n eigen beroep promoten.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.quote:
[..]
En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.
Even m'n eigen beroep promoten.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Yup, ligt er ook aan hoe mobiel degene is.quote:Op zondag 7 april 2024 17:44 schreef Troel het volgende:
[..]
En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthouden
Mijn ma was een keer in de deuropening van een kleine ruimte gevallen. We hebben haar met z'n 3-en met een gewoon laken weggesleept en op bed getild.
Met het luchtbed en een transferlaken, lukt het me zonder hulp.
Het luchtbed van Jysk is redelijk geprijsd.
crap in = crap out
Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.quote:
[..]
Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.
Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Born to Lose, but Built to Win.
Ga nu de leuke dingen doen die je over 10 jaar niet meer kunt doen.
Bv. een keer samen bij hun oude lagere school langs, dan komen verhalen los.
Bv. een keer samen bij hun oude lagere school langs, dan komen verhalen los.
crap in = crap out
Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.quote:Op zondag 7 april 2024 18:55 schreef Cyan9 het volgende:
[..]
Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.
Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mooiquote:
[..]
Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.quote:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mijn vader kreeg in feb weer een hersenbloeding, een grote dit keer, na meerdere tia's ( en darmkanker ) dachten we echt dat dit het was , maar hij mocht na een week weer naar huis en doet het op zich redelijk.
Mijn moeder is een stuk jonger maar echt al heel erg lang zo dement als maar kan, dit werd door hun beiden ontkend en er mocht ook nooit over gesproken worden maar nu is er dan toch eindelijk via de ha een casemaneger dementie op gezet en kregen ze meteen een WLZ indicatie en staan ze op de wachtlijst voor een aanleunwoning.
De auto moest meteen weg, dus ze reizen nu met zo een bel bus, dat heel vaak mis, dus ik word constant gebeld daarover. Voor die WLZ indicatie en op die lijst te blijven moesten ze daar ook gebruik van maken dus mijn moeder kreeg een automatische medicatie dispenser. Echt een mega unit, mijn moeder kan niet eens pinnen of de tv zelf aanzetten, dus ze kan het niet gebruiken, en daar komt dat iemand van thuiszorg voor omdat er een alarm afgaat. Laatste x had ze hem naar buiten gegooid, en hij komt er niet meer in. Nu doet de WLZ moeilijk over hun plek op die wachtlijst want ze moeten schijnbaar wel gebruik maken van iets uit de WLZ om daar op te blijven staan.
Ze zouden wel thuiszorg kunnen gebruiken maar die is er niet.
Ze moeten dus ook hun huis verkopen en dat kunnen ze al helemaal niet meer, we hebben echt geluk gehad dat we een notaris vonden die gespeciailiseerd is in oudere mensen, maar uiteindelijk heeft mijn broertje ze nog met allemaal listen mee moeten nemen voor het ondertekenen van hun levenstestamenten. Wij ( mjn zusje broertje en ik ) zijn nu eindelijk gemachtigd ( ik roep dit echt al 25 jaar ivm mijn moeder's dementie en de gezondheid van mijn vader maar natuurlijk wachtten ze net zo lang tot het eigenlijk al te laat was ).
Mijn broertje is een nakomertje, hij heeft lang thuis gewoond, en houdt dagelijks een oogje in het zeil, doet de was, zware boodschappen etc. Mijn zus woont ver weg maar is ZZPer en zij kan tot nu toe de belangrijke afspraken bijwonen via Zoom. Ik woon niet in dezelfde plaats maar niet heel ver maar ik werk eigenlijk altijd, dus ik regel de papierhandel, en zo hebben we eigenlijk samen best een fijne balans gevonden.
Maar wat een gedoe is het allemaal.
Het is wat het is hoor, ze zijn gewoon oud, het houdt een keer op, maar nu moesten we bv met dat levenstestament bespreken wat ze willen qua medisch handelen en zo, komt mijn vader ineens met god op de proppen ( wij zijn echt heel erg niet kerks opgevoed hahaha ) en dat alles altijd gedaan moet blijven worden. Ik ging nog even goed in discussie dat god hem niet beter maakt maar de wetenschap maar nee, hij wil gewoon als kasplantje ergens blijven liggen indien het zich voor zou doen . Mijn moeder heeft jaren geroepen dat ze dat nooit zou willen maar die wil dat nu ineens toch ook 
We hebben ze al beloofd dat we niet op bezoek gaan komen.
Mijn moeder voert met haar demente hoofd al jaren oorlog met alle buren ook.
Ze hebben regelmatig de politie over de vloer gehad omdat mijn moeder met stenen gooit of zo.
Nu wilde mijn zusje hun huis al gaan ontspullen, maar mijn broer en ik willen ze gewoon lekker verhuizen en dan weg gooien wat weg kan, want met die twee die voor je voeten lopen en alles twintig keer in hun handen pakken krijg je echt niks gedaan daar hoor. Plus die onrust kunnen we maar beter vermijden als het even kan.
We hopen dat ze snel een woning krijgen, dit jaar was volgens de WLZ dame wel realistisch, maar dan moeten ze dus wel op die wachtlijst kunnen blijven zonder dat apparaat in huis.
Mijn moeder is een stuk jonger maar echt al heel erg lang zo dement als maar kan, dit werd door hun beiden ontkend en er mocht ook nooit over gesproken worden maar nu is er dan toch eindelijk via de ha een casemaneger dementie op gezet en kregen ze meteen een WLZ indicatie en staan ze op de wachtlijst voor een aanleunwoning.
De auto moest meteen weg, dus ze reizen nu met zo een bel bus, dat heel vaak mis, dus ik word constant gebeld daarover. Voor die WLZ indicatie en op die lijst te blijven moesten ze daar ook gebruik van maken dus mijn moeder kreeg een automatische medicatie dispenser. Echt een mega unit, mijn moeder kan niet eens pinnen of de tv zelf aanzetten, dus ze kan het niet gebruiken, en daar komt dat iemand van thuiszorg voor omdat er een alarm afgaat. Laatste x had ze hem naar buiten gegooid, en hij komt er niet meer in. Nu doet de WLZ moeilijk over hun plek op die wachtlijst want ze moeten schijnbaar wel gebruik maken van iets uit de WLZ om daar op te blijven staan.
Ze zouden wel thuiszorg kunnen gebruiken maar die is er niet.
Ze moeten dus ook hun huis verkopen en dat kunnen ze al helemaal niet meer, we hebben echt geluk gehad dat we een notaris vonden die gespeciailiseerd is in oudere mensen, maar uiteindelijk heeft mijn broertje ze nog met allemaal listen mee moeten nemen voor het ondertekenen van hun levenstestamenten. Wij ( mjn zusje broertje en ik ) zijn nu eindelijk gemachtigd ( ik roep dit echt al 25 jaar ivm mijn moeder's dementie en de gezondheid van mijn vader maar natuurlijk wachtten ze net zo lang tot het eigenlijk al te laat was ).
Mijn broertje is een nakomertje, hij heeft lang thuis gewoond, en houdt dagelijks een oogje in het zeil, doet de was, zware boodschappen etc. Mijn zus woont ver weg maar is ZZPer en zij kan tot nu toe de belangrijke afspraken bijwonen via Zoom. Ik woon niet in dezelfde plaats maar niet heel ver maar ik werk eigenlijk altijd, dus ik regel de papierhandel, en zo hebben we eigenlijk samen best een fijne balans gevonden.
Maar wat een gedoe is het allemaal.
Het is wat het is hoor, ze zijn gewoon oud, het houdt een keer op, maar nu moesten we bv met dat levenstestament bespreken wat ze willen qua medisch handelen en zo, komt mijn vader ineens met god op de proppen ( wij zijn echt heel erg niet kerks opgevoed hahaha ) en dat alles altijd gedaan moet blijven worden. Ik ging nog even goed in discussie dat god hem niet beter maakt maar de wetenschap maar nee, hij wil gewoon als kasplantje ergens blijven liggen indien het zich voor zou doen
. Mijn moeder heeft jaren geroepen dat ze dat nooit zou willen maar die wil dat nu ineens toch ook We hebben ze al beloofd dat we niet op bezoek gaan komen.
Mijn moeder voert met haar demente hoofd al jaren oorlog met alle buren ook.
Ze hebben regelmatig de politie over de vloer gehad omdat mijn moeder met stenen gooit of zo.
Nu wilde mijn zusje hun huis al gaan ontspullen, maar mijn broer en ik willen ze gewoon lekker verhuizen en dan weg gooien wat weg kan, want met die twee die voor je voeten lopen en alles twintig keer in hun handen pakken krijg je echt niks gedaan daar hoor. Plus die onrust kunnen we maar beter vermijden als het even kan.
We hopen dat ze snel een woning krijgen, dit jaar was volgens de WLZ dame wel realistisch, maar dan moeten ze dus wel op die wachtlijst kunnen blijven zonder dat apparaat in huis.
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Dat klinkt ook erg zwaar oh-oh. Mijn ouders hebben twee jaar geleden mijn oudste broer gelukkig al gemachtigd om de financiën te regelen, hoewel ze dat in principe nog wel zelf kunnen. En mijn ouders hebben 4 kinderen die kunnen bijspringen, wat we allemaal op onze eigen manier ook doen. En ze wonen op een pleintje waar veel buren en omwonenden ook helpen. Maar stel je voor dat je dat allemaal niet meer hebt. Hoe erg moet dat zijn.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mijn moeder heeft ruzie met alle buren, dus dat is echt een dingetje...
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…quote:
Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.
***
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.quote:
Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…quote:
[..]
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.
***
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?quote:
[..]
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Bij ons is dat precies andersom en kon mijn vader nu echt niet meer voor mijn moeder zorgen.quote:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
In praktijk verandert er nog niks omdat ze enkel op die wachtlijst staan en er geen thuiszorg geboden kan worden ondanks dat wel is geindiceerd dat ze die moeten krijgen, dus wij hebben echt mazzel met mijn broertje, die dat met liefde doet.
We hebben vandaag bij gratie gods dan ook bewerkstelligd dat ze op de wachtlijst voor de aanleunwoning blijven mogen omdat ze daar wel zorg af gaan nemen, maar mijn zusje en ik kunnen nogal goed pleiten en komen altijd goed beslagen ten ijs, je zal wat minder mondig zijn of zo...
Wat een systeem.
Huis verkopen gaat ze echt zelf niet lukken, dus dat regelen wij gewoon hoor.
Mijn vader vond dat het in orde was met dat levenstestament want hij had de proef versie in de mail gehad dus dat ondertekenen kon hij wel doen zonder te betalen :
Oh ja als artsen of zo hem vragen gaan stellen waar hij geen zin in heeft spreekt hij ineens geen Nederlands meer ook, ook zo een mooi dingetje
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
En toch is het heel logisch. Je doet je al snel beter voor dan je bent, want je wilt niet zwak lijken. Ik moet elk jaar met de gemeente om tafel voor mijn indicatie en als dan wordt gevraagd hoe je dag normaal gaat, dan pak je de dag die goed lukt, niet de dag dat het je moeite kost om je bed uit te komenquote:
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.
Denk dat enkel erger wordt als je ouder wordt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mijn moeder vertelt aan iedereen dat ze net doet alsof ze gek is om alles geregeld te krijgen
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Begrijpelijk en heel ingewikkeld dilemma.quote:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
***
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?quote:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
O ja, vooral dat laatste.quote:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.
Maar ook hierin vind ik dat wat @BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.quote:
[..]
O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.
Maar ook hierin vind ik dat wat @:BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.quote:
[..]
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.
Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik ben alleenstaand en mijn ouders zijn de laatste jaren echt mijn vangnet geweest, toen dat ineens dreigde weg te vallen was ik ook wel even in de stress.. en heel erg t gevoel dat ik echt nog niet zonder mn moeder kan, dat ik haar nodig heb voor tips over de opvoedingquote:
[..]
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.
Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?quote:
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte.
Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.
crap in = crap out
Nee hoor, dit is eigenlijk minstens twintig jaar te laat.quote:
[..]
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?
Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, dat klopt en dat weet ik natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat het me niet blijft plagen. Vandaar dat het ook zo kut is. Gevoel VS verstand.quote:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Goed dat je moeder dat op deze manier doet. Het is wakker schudden met zoiets is wel heftig
Born to Lose, but Built to Win.
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “quote:
[..]
Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Born to Lose, but Built to Win.
Niet helemaal relevant/vergelijkbaar, maar mijn oma doet dit dus ook HEEL vaak. "Als we het nog mogen meemaken" "wanneer we er dan nog zijn" en al dat soort variaties. Verschrikkelijk storend vind ik het want a. je bent nou eenmaal oud dus de kans bestaat inderdaad dat je dat dingen voor het laatst aan het meemaken bent en b. ze flikt dit ook in het bijzijn van mijn daadwerkelijk uitbehandelde schoonvader.quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Misschien eens aangeven dat, als je toch niet wat wat er tussentijds gebeurd, die implicatie van doodgaan eigenlijk ook niet nodig is elke keer? Immers jij kunt ook onder een bus terecht komen, maar jij zegt toch ook niet "ik hoop dat ik je volgende week nog zie hoor mam!"
Once in a while, I just wanna dance and feel good
Het is heel erg Deo Volente (als God het wil), denk dat het meer haar manier van schrijven is dan dat ze werkelijk denkt van "als we er dan nog zijn".quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Maar goed, het kan ook dat ze zich die manier van reageren aangemeten heeft de laatste jaren, mijn moeder had daar ook een handje van "ik weet niet of ik jullie huis nog zie" en "als ik er dan nog ben" op alles rond hun verhuizing naar het appartement vlakbij ons nieuwe huis.
Ze is nog verhuisd en heeft ons huis nog gezien, sterker nog; ze zat er de hele tijd tijdens hun verhuizing, zat ze in het appartement iig niet in de weg
4 maanden later overleed ze, maar ze was echt al jaren aan het wachten.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Mooi Leandra, dat je moeder het kon meebeleven.
Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.
Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 5% gewijzigd door AnneX op 29-04-2024 21:51:51 ]
Ik herken het een beetje bij mezelf. Mijn moeder is overleden toen ze begin 50 was. Ik ben begin 40. Tien jaar, dat is inmiddels een periode die te overzien valt en dat zeg ik ook regelmatig. Ik lijk lichamelijk op mijn moeder. Qua kwaaltjes zeg maar. Als ik moet nadenken over zaken als pensioen, dan schakelt mijn brein gewoon uit.
Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.
Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.
Mijn vader is nu 7 jaar stabiel terminaal. Compleet uitbehandeld en op papier kan hij er allang niet meer zijn en Deo Volente is al mijn levenlang zijn credo maar waar je in het begin bij ieder telefoontje denkt hij doet het niet meer wen je er ook weer aan soort van.
Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.
Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.
Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.
Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.
If you can dream it, you can do it...
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Troel bij ons word er geen verjaardag vooruit gevierd net zoals een babyshower. Ook idd omdat je helemaal niet weet of het kindje er gezond en wel komt.quote:
[..]
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
If you can dream it, you can do it...
Babyshower snap ik heel goed, qua verjaardag ben ik zelf dan weer wat milder. Ik vind het leuk om een feestje te geven en mocht ik de verjaardag dan niet halen, dan hebben we in ieder geval een leuke afsluiter gehadquote:
[..]
Troel bij ons word er geen verjaardag vooruit gevierd net zoals een babyshower. Ook idd omdat je helemaal niet weet of het kindje er gezond en wel komt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Hier op het dorp is het ook heel erg vaak D.V en ik naïef als ik was dacht tot een paar jaar geleden "De volgende" betekende Ik vier mijn verjaardag gerust ervoor als dat beter uitkomt maar mijn oma vind daar ook ieder jaar iets van.
Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
Ik vier mijn verjaardag gerust ervoor als dat beter uitkomt maar mijn oma vind daar ook ieder jaar iets van. Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
serieus, daar heb ik echt nooit bij stilgestaan! Je hebt helemaal gelijk, het is inderdaad een godsdienstige achtergrond. Ze zijn niet zo streng christelijk qua verjaardagen etc. Maar ze gaan wel elke week naar de kerk, vloeken niet en zondag is een rustdag. Ze zijn wel vrij modern voor mensen uit ‘48 haha.quote:
[..]
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
Maar hier heb ik nooit bij stilgestaan dat het daar iets mee te maken zou kunnen hebben.
Ik dacht eerder nog dat het mogelijk aan haar burn out lag die ze de laatste jaren van haar carrière heeft gehad. Ik weet dat ze daar nooit helemaal van hersteld is en zal zijn. Ze heeft immers diverse malen aangegeven dat er gewoon iets kapot gegaan is in haar hersenen door het harde werken en het gehaast leven. Ze had altijd het gevoel van alles te “moeten”. Dat is ook een van de dingen die ze na haar pensionering vaak herhaalde. “Nu hoef/moet ik lekker helemaal níks meer!”
Daardoor is ze nog steeds vaak en snel moe, zijn dingen vaak teveel. Ook al zegt ze dat niet, je ziet het aan de manier hoe ze kijkt en ze is soms echt warrig. Wat ergens denk ik dan, inmiddels ook bij haar leeftijd past hoor.
Mijn vader zegt dat “hopen” overigens niet. Maar nu je het zegt denk ik dat mijn oma dat misschien vroeger ook al zei. Maar ze is al 20 jaar geleden overleden dus ik weet dat niet meer zo goed.
Born to Lose, but Built to Win.
Haha ja dat dacht ik zelf ook eerst.quote:
Hier op het dorp is het ook heel erg vaak D.V en ik naïef als ik was dacht tot een paar jaar geleden "De volgende" betekende
Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
Ja, ik weet ook dat het suf klinkt.
Als ik m’n eigen tekst lees als “buitenstaander” dan denk ik “stel je niet aan”. Maar ik denk echt dat het een soort trigger is. Het is vooral kut omdat ik verder echt best wel een nuchter mens ben.
Bij ons is het wel echt de gewoonte om een verjaardag op de dag zelf te vieren. Het komt eigenlijk nooit ter sprake om het op een andere dag te doen. Als het een bijzondere verjaardag is met een groot feest, wordt het twee keer gevierd. Mijn ouders vinden het vaak “ongezellig” als je je verjaardag op een andere dag viert. Heb dat zelf nooit gekoppeld aan het geloof.
Born to Lose, but Built to Win.
Snap ikquote:
[..]
Maar hier heb ik nooit bij stilgestaan dat het daar iets mee te maken zou kunnen hebben.
Ik hoop echt dat het je kan helpen!
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Meh.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.crap in = crap out
quote:
Meh.Alles heel gebleven?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Omdat sch.pa om de haverklap viel ( en niks brak) vanwege bloeddruk troubles had hij de laatste jaren een rolstoel. En licht dementerend en dat weer vergat.
Ja, net als de vorige keren, waarschijnlijk een blauwe plek hier of daar. Maar het voelt machteloos, genoeg mensen van 10 jaar jonger komen slechter weg met een val.
crap in = crap out
quote:
Meh.Bah. Maar dat ligt niet aan je instinct. Het reptielenbrein gaat aan. Dat kent drie standen, bevriezen, vluchten of vechten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dus dus heel normaal dat je ze niet hebt laten vallen en toen je vader opving. zeker bij zo’n eerste situatie.Born to Lose, but Built to Win.
De laatste jeugdvriend van mijn vader is overleden. Een jaar na zijn laatste bevriende collega.
crap in = crap out
Nietquote:
Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
! Ik weiger!Niet zo streng zijn voor jezelf, je gevoel mag er gewoon zijn.quote:
[..]
het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
[ Bericht 16% gewijzigd door De_Pel op 10-11-2024 02:30:47 ]
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
[ Bericht 100% gewijzigd door De_Pel op 09-11-2024 19:20:42 ]
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
Ik praat soms met mijn ouders erover. Heel lullig gezegd moet je toch praten over de dingen als 'hoe zie je wonen in de toekomst' en 'wat moet dan geregeld worden. Een vorm van planning en zo.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
En toch word je er uiteindelijk door overvallen op het moment dat het echt niet meer gaat is mijn ervaring. Ondanks alle voorbereidingen en gesprekken. Wat ik op het moment het zwaarste vind is dat mijn vader zich niet neer wil leggen bij zijn beperkingen met alle gevolgen van dien. Hij wil niet accepteren dat hij dingen niet meer kan en legt zo een enorme druk neer bij de mensen om hem heen (mijn moeder en ons), die hem voortdurend moeten vertellen dat iets echt niet meer mogelijk is.quote:
Ik praat soms met mijn ouders erover. Heel lullig gezegd moet je toch praten over de dingen als 'hoe zie je wonen in de toekomst' en 'wat moet dan geregeld worden. Een vorm van planning en zo.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Snap ik. Maar we doen ons best. Wat jammer dat het zo gaat inderdaad...zwaar genoegquote:
[..]
En toch word je er uiteindelijk door overvallen op het moment dat het echt niet meer gaat is mijn ervaring. Ondanks alle voorbereidingen en gesprekken. Wat ik op het moment het zwaarste vind is dat mijn vader zich niet neer wil leggen bij zijn beperkingen met alle gevolgen van dien. Hij wil niet accepteren dat hij dingen niet meer kan en legt zo een enorme druk neer bij de mensen om hem heen (mijn moeder en ons), die hem voortdurend moeten vertellen dat iets echt niet meer mogelijk is.
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
Goede omschrijving, heel herkenbaar! Het is ook voor mij een thema dat nog niet acuut aan de orde is, maar wel vaker door je hoofd schiet. Ik vind het met name confronterend als ik bepaalde gebeurtenissen in tijdsperspectief plaats. Zo is het einde van mijn middelbare schooltijd bijna een kleine 20 jaar geleden, terwijl dit gevoelsmatig voor mij helemaal niet zo lang geleden voelt. Als ik die kleine twintig jaar vooruit kijk en dan besef dat mijn ouders tegen die tijd alweer eind tachtig zijn, dan moet ik toch even slikken.quote:
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Is het mogelijk om laagdrempelig ondersteuning in te zetten, via de gemeente/WMO? De eerste stap is de grootste drempel.quote:
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
Een huishoudelijke hulp kan een ontlasting voor je moeder zijn, plus dat je vader eraan gewend raakt dat er iets van hulp over de vloer komt.
crap in = crap out
Heeft hier iemand misschien ervaring met een smartwatch met sos functie voor een alleenwonende ouder? Tips waarop te letten of goede ervaringen met een bepaald merk/model?
@Leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
@Leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
Garmins hebben fall detection. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dat werkt. Maar dat is wellicht minder uitgebreid dan je zoekt?
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mocht de oudere in kwestie een iPhone hebben …Een Apple Watch heeft ook valdetectie die 112 belt na een harde val. Je kunt dat belletje natuurlijk ook annuleren mocht het vals alarm zijn. Als de valdetectie actief is, kunnen ook specifieke contactpersonen daarvan automatisch een melding krijgen inclusief locatie. De ‘goedkoopste’ waarop dit werkt is de Apple Watch SE.
Ze heeft inderdaad een iPhone! Thanks, ik ga daar eens naar kijken.quote:
Mocht de oudere in kwestie een iPhone hebben …Een Apple Watch heeft ook valdetectie die 112 belt na een harde val. Je kunt dat belletje natuurlijk ook annuleren mocht het vals alarm zijn. Als de valdetectie actief is, kunnen ook specifieke contactpersonen daarvan automatisch een melding krijgen inclusief locatie. De ‘goedkoopste’ waarop dit werkt is de Apple Watch SE.
Nee, wij hebben een stalk-app waarin we kunnen zien waar iedereen is, mijn schoonvader zit daar in, mijn vader zat daar ook in.quote:
Heeft hier iemand misschien ervaring met een smartwatch met sos functie voor een alleenwonende ouder? Tips waarop te letten of goede ervaringen met een bepaald merk/model?
@:leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
Life360
Mijn ouders mogen maandag gaan kijken naar een aanleunwoning.
Ze hebben bij voorbaat al van alles te zeiken, maar ze staan ook al bijna een jaar op de wachtlijst en er komt bijna niks vrij. Mijn vader had in februari een hersenbloeding en naar aanleiding daarvan accepteerden ze eindelijk dat ze op de wachtlijst moesten ( mijn moeder is echt super dement) maar ondertussen is mijn vader alweer ietsje beter en denken ze natuurlijk weer dat het nergens voor nodig is.
Soannend!
Ze hebben bij voorbaat al van alles te zeiken, maar ze staan ook al bijna een jaar op de wachtlijst en er komt bijna niks vrij. Mijn vader had in februari een hersenbloeding en naar aanleiding daarvan accepteerden ze eindelijk dat ze op de wachtlijst moesten ( mijn moeder is echt super dement) maar ondertussen is mijn vader alweer ietsje beter en denken ze natuurlijk weer dat het nergens voor nodig is.
Soannend!
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Omdat KLB niet de plek is en ik even geen ander topic weet..
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 0% gewijzigd door loveli op 07-04-2025 22:28:48 ]crap in = crap out
loveli, wat naar om mee te moeten maken voor je moeder en voor jou.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ik merk dat voor mij het ouder worden van mijn ouders en de bijbehorende zorg me ook een voortdurend schuldgevoel bezorgt. Het gevoel dat ik de hele tijd tekort schiet qua zorg, hulp en aandacht. Ik vind dat heel moeilijk. En ik merk ook dat het zorgt voor wat frictie tussen ons kinderen. Je ziet toch dat de één meer doet dan de ander en ook dat zorgt voor schuldgevoel. Ik had dat niet verwacht.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.
Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk. Maar het leven gaat gewoon door.
Het accepteren dat mijn beide ouders ouder worden is bij de ene ouder lastiger dan de oude.
Mijn vader was 10 jaar terug nog een relatief vitale sterke man, die is nu (hij word 70) veeeeeel minder vitaal en neigt zelfs naar zwak. Hij kreeg recent te horen "meneer als u niet stopt met roken heeft u door uw COPD nog 5 maanden" en heeft toen 2 weken niet gerookt, daarna weer begonnen. En toen ik 'm er naar vroeg was zijn antwoord "joh, ik heb alles al meegemaakt, er is nooit wat op TV, ik zie weinig mensen het is wel leuk geweest"
Mijn moeder is ondanks d'r COPD diagnose niet zwakker geworden. Die is vergeleken met 10 jaar terug veel vitaler, fietsen, sportschool, kickboksen. Is mentaal scherp, is fysiek sterker dan 10 jaar terug, die is nu 65.
Als mijn vader echt voor z'n 70e komt te overlijden (veel mensen in de familie haalden de 70 niet. Recent 2 broers 74 en 68. Zijn vader en moeder allebei achter in de 60 en een zus volgens mij ook) dan heb ik daar wel vrede mee. Een hele goede band heb ik daar niet mee, wij zijn totale tegenpolen van elkaar in doen/laten en waar hij vaak dacht te weten hoe hij met mij om moest gaan (al klinkt dat erger dan het is) hadt hij geen idee bij de opvoeding. Ik was een lastig kind, hij probeerde mij discipline bij te brengen door mij letterlijk billenkoek te geven (gewoon klappen met de vlakke hand want zo voedde zijn vader hem ook op) en in plaats van te zeggen dat 'ie van mij hield gaf hij mij vooral spullen als 'ie weer eens een uitbarsting had richting mij.
Als mijn moeder komt te overlijden binnen nu en d'r 70e (kan het mij niet voorstellen) dan gaat dat wel wat harder in slaan ja, en weet echt niet hoe en wat dan.. Vooral omdat ik een onwijs goede band met haar heb, zie d'r 2-3x per week. We gaan samen op vakantie, ondernemen samen leuke dingen. En we liggen veel meer op een lijn dan ik met mijn vader heb. Je komt er pas later achter hoe je ouders zijn als personen i.p.v als "je ouders" en kan dan een veel betere inschatting maken, en terugkijken op dingen met de hoe's en wat's. En ben oprecht nu veel meer m'n best aan 't doen om de trekjes van m'n moeder over te nemen en die van mijn vader (die vrij giftig zijn) van mij af te gooien.
Mijn vader was 10 jaar terug nog een relatief vitale sterke man, die is nu (hij word 70) veeeeeel minder vitaal en neigt zelfs naar zwak. Hij kreeg recent te horen "meneer als u niet stopt met roken heeft u door uw COPD nog 5 maanden" en heeft toen 2 weken niet gerookt, daarna weer begonnen. En toen ik 'm er naar vroeg was zijn antwoord "joh, ik heb alles al meegemaakt, er is nooit wat op TV, ik zie weinig mensen het is wel leuk geweest"
Mijn moeder is ondanks d'r COPD diagnose niet zwakker geworden. Die is vergeleken met 10 jaar terug veel vitaler, fietsen, sportschool, kickboksen. Is mentaal scherp, is fysiek sterker dan 10 jaar terug, die is nu 65.
Als mijn vader echt voor z'n 70e komt te overlijden (veel mensen in de familie haalden de 70 niet. Recent 2 broers 74 en 68. Zijn vader en moeder allebei achter in de 60 en een zus volgens mij ook) dan heb ik daar wel vrede mee. Een hele goede band heb ik daar niet mee, wij zijn totale tegenpolen van elkaar in doen/laten en waar hij vaak dacht te weten hoe hij met mij om moest gaan (al klinkt dat erger dan het is) hadt hij geen idee bij de opvoeding. Ik was een lastig kind, hij probeerde mij discipline bij te brengen door mij letterlijk billenkoek te geven (gewoon klappen met de vlakke hand want zo voedde zijn vader hem ook op) en in plaats van te zeggen dat 'ie van mij hield gaf hij mij vooral spullen als 'ie weer eens een uitbarsting had richting mij.
Als mijn moeder komt te overlijden binnen nu en d'r 70e (kan het mij niet voorstellen) dan gaat dat wel wat harder in slaan ja, en weet echt niet hoe en wat dan.. Vooral omdat ik een onwijs goede band met haar heb, zie d'r 2-3x per week. We gaan samen op vakantie, ondernemen samen leuke dingen. En we liggen veel meer op een lijn dan ik met mijn vader heb. Je komt er pas later achter hoe je ouders zijn als personen i.p.v als "je ouders" en kan dan een veel betere inschatting maken, en terugkijken op dingen met de hoe's en wat's. En ben oprecht nu veel meer m'n best aan 't doen om de trekjes van m'n moeder over te nemen en die van mijn vader (die vrij giftig zijn) van mij af te gooien.
Well, life can be a riot
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Bedankt.quote:Op dinsdag 8 april 2025 21:17 schreef Cyan9 het volgende:
[..]
Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.
Gecondoleerdquote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Well, life can be a riot
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
Mijn moeder ging het afgelopen jaar hard achteruit. Ik weet dat ze dat zelf ook wel doorhad, maar ze praatte er liever niet over. Ook was ze koppig wat betreft hulp bij bijvoorbeeld de huishouding, altijd alles zelf willen doen. Maar dan bleef het er vaak bij, en dat was ook wel zichtbaar. Je gaat toch ook niet steeds lopen bekvechten over dit soort dingen met je lieve mam, dus daar had ik het wel moeilijk mee.
Al met al weet ik dat haar een moeilijke tijd bespaard is gebleven, want ze was geen type voor verzorging en verpleging. Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Al met al weet ik dat haar een moeilijke tijd bespaard is gebleven, want ze was geen type voor verzorging en verpleging. Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Ja, ik had het alleen niet verwacht dat dit zou gebeuren. Ik heb ook geen idee hoe de anderen daar in staan hoor. Wat dat betreft is een gesprek inderdaad wel een goed idee. Mijn man doet wel heel veel. Hij heeft natuurlijk toch net wat meer afstand en daarom wordt hulp van hem ook makkelijker geaccepteerd en eerder gevraagd. Maar ook naar hem voel ik me dan weer schuldig. Maar je hebt er inderdaad niks aan, aan al die stomme gevoelens.quote:
Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Met name dat de tijd zo snel gaat is echt bizar. Mijn ouders zijn 72 en 75, mijn zoon is ineens al weer 15. Lijkt echt of de tijd door je vingers glipt, niet normaal en soms best beangstigend.
Gecondoleerd!quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.
(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)
Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.quote:
Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Ik wens je alle sterkte van de wereld
[ Bericht 9% gewijzigd door r_one op 08-04-2025 22:07:12 ]
r_one in WGR / [WGR] Feedback
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
quote:
[..]
Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.
Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.
(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)
[..]
Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.
Ik wens je alle sterkte van de wereld
Wat een onzekerheid en verdriet.quote:
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Het blijft moeilijk hoor,
Sterkte!
Mijn ouders wonen inmiddels nog geen twee maanden in een aanleunwoning, en waar mijn moeder zich met hand en tand verzet heeft, genieten ze nu wel echt van alles wat het hun te bieden heeft.
Mijn broertje treft haar vaak aan beneden in de hal, gezellig met medebewoners kletsend, ze hebben zelfs carnaval gevierd daar voor het eerst van hun leven, mijn vader gaat elke week naar de bingo en ze kennen alle dames die aan de overkant in het bejaardenhuis werken bij naam, want daar gaan ze elke dag warm eten.
We hadden dit niet durven dromen. ( En iets zegt me dat mijn moeder daar net als op hun oude adres nog wel ruzie gaat maken met alle buren maar voor nu genieten we er maar van ).
Het enige waar mijn moeder moeite mee heeft is de verzorging, ze moet medicatie nemen en dat wordt gecheckt, en er is schoonmaak, dat vindt ze niks, Ze vindt dat mijn vader dat allemaal gewoon maar moet doen
Mijn broertje treft haar vaak aan beneden in de hal, gezellig met medebewoners kletsend, ze hebben zelfs carnaval gevierd daar voor het eerst van hun leven, mijn vader gaat elke week naar de bingo en ze kennen alle dames die aan de overkant in het bejaardenhuis werken bij naam, want daar gaan ze elke dag warm eten.
We hadden dit niet durven dromen. ( En iets zegt me dat mijn moeder daar net als op hun oude adres nog wel ruzie gaat maken met alle buren maar voor nu genieten we er maar van ).
Het enige waar mijn moeder moeite mee heeft is de verzorging, ze moet medicatie nemen en dat wordt gecheckt, en er is schoonmaak, dat vindt ze niks, Ze vindt dat mijn vader dat allemaal gewoon maar moet doen
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Seeburg54 en miss_sly gecondoleerd met jullie verlies . Veel sterkte!
Het mantelzorgen, gedoe met thuiszorg, al het geregel en spanningen tussen broers/zussen.. het is niet niks. Achteraf gezien hebben mijn zussen en ik het volgens mij best aardig gedaan. Het vergt wel veel afstemming onderling. Ik vind het wel heel jammer dat ik de laatste jaren meer bezig ben geweest met het geregel en gedoe, in plaats van goede gesprekken voeren met mijn moeder. Daar was gewoon niet veel tijd meer voor beschikbaar. Aan de andere kant is er ook trots dat ze door onze hulp de laatste jaren toch nog zelfstandig heeft kunnen wonen.
. Veel sterkte! Het mantelzorgen, gedoe met thuiszorg, al het geregel en spanningen tussen broers/zussen.. het is niet niks. Achteraf gezien hebben mijn zussen en ik het volgens mij best aardig gedaan. Het vergt wel veel afstemming onderling. Ik vind het wel heel jammer dat ik de laatste jaren meer bezig ben geweest met het geregel en gedoe, in plaats van goede gesprekken voeren met mijn moeder. Daar was gewoon niet veel tijd meer voor beschikbaar. Aan de andere kant is er ook trots dat ze door onze hulp de laatste jaren toch nog zelfstandig heeft kunnen wonen.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Wat verschrikkelijk! Gecondoleerd en heel veel sterkte!quote:
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Born to Lose, but Built to Win.
@miss_sly en @Seeburg54, gecondoleerd en veel sterkte voor jullie!
Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.
Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.
Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...
Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.
Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.
Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Jeetje wat heftig!quote:
@:miss_sly en @:Seeburg54, gecondoleerd en veel sterkte voor jullie!
Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.
Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.
Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...
Zomaar, plotseling?
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.quote:
[..]
Jeetje wat heftig!
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Dat is heel heftig.quote:
[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.
Dit soort verhalen raken me altijd. Mijn moeder heeft 4 jaar voor haar vader gezorgd nadat mijn oma was overleden. In de tussentijd kreeg ze zelf nierkanker wat ze wel heeft overleefd gelukkig. Maar wat moet je als mens soms wat doorstaan.
Nou dat.quote:
[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.
Dat is echt zo ontzettend verdrietig en moeilijk. En aan dat bed staan waarin iemand ligt die in leven wordt gehouden door de machines is niet echt afscheid nemen, ook al zetten ze de machines pas uit op het moment dat je dat als familie aangeeft.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
quote:
[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.
wat vreselijk. Onbegrijpelijke beslissing van de huisarts... Gelukkig had je die uitspraak om je aan vast te houden, maar het blijft een loodzware beslissing.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Venus in pocketformaat
© loveli
Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehadquote:
[..]
Dat is heel heftig.
Dit soort verhalen raken me altijd. Mijn moeder heeft 4 jaar voor haar vader gezorgd nadat mijn oma was overleden. In de tussentijd kreeg ze zelf nierkanker wat ze wel heeft overleefd gelukkig. Maar wat moet je als mens soms wat doorstaan.
Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.quote:
[..]
Nou dat.
Dat is echt zo ontzettend verdrietig en moeilijk. En aan dat bed staan waarin iemand ligt die in leven wordt gehouden door de machines is niet echt afscheid nemen, ook al zetten ze de machines pas uit op het moment dat je dat als familie aangeeft.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
quote:
[..]
Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehad
[..]
Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Klopt, ik wist wat me te doen stond maar het blijft een beslissing die nooit is terug te draaien.quote:
[..]
Gelukkig had je die uitspraak om je aan vast te houden, maar het blijft een loodzware beslissing.
Soms vraag ik me af of ik het niet te snel heb gedaan. Ik zal het nooit weten.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Het niet afscheid nemen, daar worstel ik ook nog steeds mee.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Venus in pocketformaat
© loveli
Och @Phaidra
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Mijn moeder heeft een hele goede laatste week gehad eigenlijk. Ze is de dag voor haar dood naar de winkel geweest op haar fiets, heeft soep gekookt en nog naar haar zus en de buren gebracht. Mijn man en ik zijn een paar dagen voor haar dood nog geweest, en we hebben gelachen met haar. Niets wees er op dat ze dat weekend zou overlijden. Als ik dat had kunnen weten was ik elke minuut van de week bij haar geweest.quote:
[..]
Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehad
[..]
Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.
Er mankeerde haar wel wat, maar op zich kwam haar dood onverwacht. In haar slaap overleden. Een hoop mensen zouden tekenen voor zo'n dood. Maar hoe dan ook, je kunt je moeder nooit missen. En toch gaat het dan uiteindelijk wel gebeuren en moet je verder.
quote:
Och @:PhaidraJa dat is ook wel zo. Het is inmiddels ruim 11 jaar geleden.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Ik bedenk me nu dat het volgende maand ook alweer 25 jaar geleden is dat mijn vader overleed. Dat voelt inmiddels ook wel echt anders.Venus in pocketformaat
© loveli
Het is nog maar een maand geleden dat mijn moeder is overleden. Ik zie erg op tegen moederdag, Pasen en alle feestdagen die we samen met haar vierden. Op zich ben ik wel een nuchter mens en ze zou ook niet gewild hebben dat ik veranderde in een hoopje ellende. En dat is ook niet aan de orde gelukkig. Maar de gedachte aan dat soort dagen, dan voel ik de tranen in mijn ogen schieten.quote:
[..]
Ja dat is ook wel zo. Het is inmiddels ruim 11 jaar geleden.
Ik bedenk me nu dat het volgende maand ook alweer 25 jaar geleden is dat mijn vader overleed. Dat voelt inmiddels ook wel echt anders.
Ik weet nu al dat ik die dagen op de vlucht sla. Afleiding is voor mij het beste.
Dat is dan zeker onverwachtquote:
[..]
Mijn moeder heeft een hele goede laatste week gehad eigenlijk. Ze is de dag voor haar dood naar de winkel geweest op haar fiets, heeft soep gekookt en nog naar haar zus en de buren gebracht. Mijn man en ik zijn een paar dagen voor haar dood nog geweest, en we hebben gelachen met haar. Niets wees er op dat ze dat weekend zou overlijden. Als ik dat had kunnen weten was ik elke minuut van de week bij haar geweest.
Er mankeerde haar wel wat, maar op zich kwam haar dood onverwacht. In haar slaap overleden. Een hoop mensen zouden tekenen voor zo'n dood. Maar hoe dan ook, je kunt je moeder nooit missen. En toch gaat het dan uiteindelijk wel gebeuren en moet je verder.
Ik vraag me altijd af wat een goede dood is. Voor de nabestaanden is een plotse dood verschrikkelijk, je staat met lege handen als je nog zoveel had willen zeggen.
Door ziekte, dan lijdt de ander maar kun je wel naar het einde toewerken, zeg maar. Regelen, alles uitspreken wat je nog wil.
Ik vind dat heel moeilijk, wat is een goede dood? Het is onomkeerbaar, hoe die ook komt. En een moeder missen is en blijft verschrikkelijk. Het is geen gat die het slaat maar een krater.
@Phaidra, er staat geen tijd voor het missen van iemand. Tijd is iets heel abstracts. 11 jaar of 25 jaar, ik denk dat het meer te maken heeft met de hoeveelheid tijd ermee gemoeid is om je erbij neer te leggen. Soms lijkt 25 jaar niks en een week geleden heel lang. Tijd is gewoon weird.
Dit is wel heel erg kort geleden en dan ben je nog niet eens toe aan het echte rouwen, meer de ontkenningsfase. Dan nog het verwerken en accepteren.quote:
[..]
Het is nog maar een maand geleden dat mijn moeder is overleden. Ik zie erg op tegen moederdag, Pasen en alle feestdagen die we samen met haar vierden. Op zich ben ik wel een nuchter mens en ze zou ook niet gewild hebben dat ik veranderde in een hoopje ellende. En dat is ook niet aan de orde gelukkig. Maar de gedachte aan dat soort dagen, dan voel ik de tranen in mijn ogen schieten.
Ik weet nu al dat ik die dagen op de vlucht sla. Afleiding is voor mij het beste.
De eerste moederdag is kut, de tweede ook, de derde dito. En zo is het met alle speciale dagen. Het blijven kutdagen, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Enige is dat het echte scherpe ervanaf gaat, maar dat kost tijd. Veel, heel veel tijd.
Hoe nuchter je ook bent, dit hakt er gewoon in. Afleiding is goed, doe iets waar jij je fijn bij voelt.
Heel veel sterkte
Ik kan bijvoorbeeld nog steeds de confrontatie niet aan met de straat waarin mijn grootouders gewoond hebben en waar ik heel veel geweest ben en waar mijn mams is opgegroeid. Ben als de dood dat ik weer instort. En nu las ik laatst dat ze die straat gaan herinrichten. Daar gaan mijn herinneringen.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
quote:
[..]
Dat is dan zeker onverwacht
Ik vraag me altijd af wat een goede dood is. Voor de nabestaanden is een plotse dood verschrikkelijk, je staat met lege handen als je nog zoveel had willen zeggen.
Door ziekte, dan lijdt de ander maar kun je wel naar het einde toewerken, zeg maar. Regelen, alles uitspreken wat je nog wil.
Ik vind dat heel moeilijk, wat is een goede dood? Het is onomkeerbaar, hoe die ook komt. En een moeder missen is en blijft verschrikkelijk. Het is geen gat die het slaat maar een krater.
@:Phaidra, er staat geen tijd voor het missen van iemand. Tijd is iets heel abstracts. 11 jaar of 25 jaar, ik denk dat het meer te maken heeft met de hoeveelheid tijd ermee gemoeid is om je erbij neer te leggen. Soms lijkt 25 jaar niks en een week geleden heel lang. Tijd is gewoon weird.
[..]
Dit is wel heel erg kort geleden en dan ben je nog niet eens toe aan het echte rouwen, meer de ontkenningsfase. Dan nog het verwerken en accepteren.
De eerste moederdag is kut, de tweede ook, de derde dito. En zo is het met alle speciale dagen. Het blijven kutdagen, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Enige is dat het echte scherpe ervanaf gaat, maar dat kost tijd. Veel, heel veel tijd.
Hoe nuchter je ook bent, dit hakt er gewoon in. Afleiding is goed, doe iets waar jij je fijn bij voelt.
Heel veel sterkte
Ik kan bijvoorbeeld nog steeds de confrontatie niet aan met de straat waarin mijn grootouders gewoond hebben en waar ik heel veel geweest ben en waar mijn mams is opgegroeid. Ben als de dood dat ik weer instort. En nu las ik laatst dat ze die straat gaan herinrichten. Daar gaan mijn herinneringen.
Het valt allemaal niet mee.
Nope, maar een tip: praat erover, wanneer je wil, al zeg je honderd keer hetzelfde. Dat is zoo belangrijk!quote:
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Alle eerste keren na een overlijden zijn ontzettend rot, verdrietig, moeilijk .
.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ik lul mijn collega's de oren van de kop.quote:
[..]
Nope, maar een tip: praat erover, wanneer je wil, al zeg je honderd keer hetzelfde. Dat is zoo belangrijk!
Fijn zo want dat helpt echt met de verwerkingquote:
[..]
Ik lul mijn collega's de oren van de kop.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.
Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.
Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.
Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.
Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.
Trotse papa van Jyske O+ 07-03-2025 O+
Het leven van Jyske (en meer) is hier te lezen ---> https://frontpage.fok.nl/author/389368 Elke woensdag een nieuw verhaal!
Het leven van Jyske (en meer) is hier te lezen ---> https://frontpage.fok.nl/author/389368 Elke woensdag een nieuw verhaal!
Ik ben ook heel blij dat de laatste week een fijne week is geweest. We mopperden de laatste tijd best wel op elkaar, altijd over het feit dat ik haar graag meer wilde helpen in bijvoorbeeld de huishouding. Ze wilde dit helemaal niet, en dit zorgde wel voor frustratie. Een paar maanden geleden heb ik tegen mijn man gezegd dat ik hier geen bekvechterij meer over wilde in de tijd dat ze nog bij ons was. Als ze dit niet wilde, het zij zo. Hoe kon ik weten dat het einde zo dichtbij zou zijn? Ik ben echt zo blij dat die laatste herinnering een fijne is.quote:Op woensdag 16 april 2025 04:58 schreef _UserName_ het volgende:
Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.
Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.
Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.
Fijn dat je weer contact hebt met je vader, geniet er vooral vanquote:
Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.
Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.
Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.
Het is ook echt zo, soms is het beter het verleden te laten rusten.
Met de mijne 28 jaar geen contact gehad, en toen toch de stoute schoenen aangetrokken. Elkaar gezien, hij zijn kleinkinderen voor het eerst gezien, allemaal prima. Tot ik hem later belde voor een urgente kwestie en hij niet thuis gaf en ik dat zelf moest zien op te lossen. Wat ik ook gedaan heb, maar backup was fijn geweest.
En dan ben ik er wel weer klaar mee. Nu sturen we elkaar een app met onze verjaardag en met oud en nieuw. Hoewel ik het laatste jaar daar geen antwoord op heb gekregen maar zijn vriendin me appte met gelukkig nieuwjaar... Moet ik nu gaan vissen waarom?
Ik kan veel hebben maar blijkbaar ben ik niet gewenst en dan houd het voor mij gewoon op.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Het kan soms allemaal erg gecompliceerd zijn. Ik heb nooit een vader in mijn leven gehad, mijn moeder heeft er altijd alleen voor gestaan. Nu ze is overleden afgelopen maand kreeg ik wel even een kort gevoel van eenzaamheid. Ik heb geen broers en zussen, dus sta wat dat betreft nu alleen.quote:
[..]
Fijn dat je weer contact hebt met je vader, geniet er vooral van
Het is ook echt zo, soms is het beter het verleden te laten rusten.
Met de mijne 28 jaar geen contact gehad, en toen toch de stoute schoenen aangetrokken. Elkaar gezien, hij zijn kleinkinderen voor het eerst gezien, allemaal prima. Tot ik hem later belde voor een urgente kwestie en hij niet thuis gaf en ik dat zelf moest zien op te lossen. Wat ik ook gedaan heb, maar backup was fijn geweest.
En dan ben ik er wel weer klaar mee. Nu sturen we elkaar een app met onze verjaardag en met oud en nieuw. Hoewel ik het laatste jaar daar geen antwoord op heb gekregen maar zijn vriendin me appte met gelukkig nieuwjaar... Moet ik nu gaan vissen waarom?
Ik kan veel hebben maar blijkbaar ben ik niet gewenst en dan houd het voor mij gewoon op.
Gelukkig een lieve man en de familieband van mijn moederskant is erg sterk. Dat scheelt.
Maar je gevoel van niet gewenst zijn van vaderskant begrijp ik wel. Het zegt natuurlijk meer over hem dan over jou.
Is waar hoor, blijkbaar kwam het van één kant en vond hij het wel goed zo.quote:
[..]
Het kan soms allemaal erg gecompliceerd zijn. Ik heb nooit een vader in mijn leven gehad, mijn moeder heeft er altijd alleen voor gestaan. Nu ze is overleden afgelopen maand kreeg ik wel even een kort gevoel van eenzaamheid. Ik heb geen broers en zussen, dus sta wat dat betreft nu alleen.
Gelukkig een lieve man en de familieband van mijn moederskant is erg sterk. Dat scheelt.
Maar je gevoel van niet gewenst zijn van vaderskant begrijp ik wel. Het zegt natuurlijk meer over hem dan over jou.
Toen mijn moeder stierf, voelde ik me een wees. En uit eerbetoon aan haar heb ik mijn achternaam laten veranderen in de hare, waar ik nog steeds heel erg blij mee ben
Zij heeft mij opgevoed.Ik kan er alleen met mn pet niet bij dat sommige 'vaders' zo kunnen zijn.
Gelukkig heb je een goede band met de familie van je moeder. Koester ze
Ik had een heel goede band met mn oom en tante. Mijn oom noemde mij zn halve dochter en hij was de vader die ik nooit echt had gehad. Zij leven inmiddels ook niet meer. Mis hen ook nog steeds.
Toen mijn mams mijn leeftijd had, leefde iedereen nog. Best bizar, eigenlijk.
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
De jongste zus van mijn moeder voelt voor mij eigenlijk als een oudere zus. We zijn samen opgegroeid en ze is maar 6 jaar ouder dan ik. Zo heb ik ook een nicht waar ik mijn leven lang al een zus relatie mee heb. Ik heb momenteel veel steun van ze, kan altijd bij ze terecht.
Sommige kerels verdienen het niet om vader genoemd te worden. De mijne liet mijn moeder keihard vallen omdat ze zwanger was. Hij was niet toe aan een kind. Hij weet al ruim 50 jaar van mijn bestaan af, maar ik weet niet wie hij is. Ook geen behoefte aan, want waarom zou je iemand willen kennen die jou al die jaren nooit heeft willen kennen? Wellicht is hij ook allang dood.
Ik vond het vooral erg voor mijn moeder, ze heeft het niet gemakkelijk gehad in haar leven. Desondanks was ze een sterke vrouw die alles prima in haar eentje rooide. Ik mis haar vreselijk, maar je moet toch door en er niet te diep over na gaan denken. Dan heb je geen leven.
Maar het valt niet altijd mee.
Sommige kerels verdienen het niet om vader genoemd te worden. De mijne liet mijn moeder keihard vallen omdat ze zwanger was. Hij was niet toe aan een kind. Hij weet al ruim 50 jaar van mijn bestaan af, maar ik weet niet wie hij is. Ook geen behoefte aan, want waarom zou je iemand willen kennen die jou al die jaren nooit heeft willen kennen? Wellicht is hij ook allang dood.
Ik vond het vooral erg voor mijn moeder, ze heeft het niet gemakkelijk gehad in haar leven. Desondanks was ze een sterke vrouw die alles prima in haar eentje rooide. Ik mis haar vreselijk, maar je moet toch door en er niet te diep over na gaan denken. Dan heb je geen leven.
Maar het valt niet altijd mee.
Ah, dat is fijn @Seeburg54, dat je altijd bij ze terecht kan
Nou, dat he? Als hij al die jaren niks van zich heeft laten horen, dan is het toch klaar? Je haalt die tijd nooit meer in en wat heb je aan iemand waarvan je weet dat je niet welkom bent.
En dan is het extra zwaar als je moeder er plots niet meer is. Je mist ineens de enige persoon die er altijd voor je was
Nou, dat he? Als hij al die jaren niks van zich heeft laten horen, dan is het toch klaar? Je haalt die tijd nooit meer in en wat heb je aan iemand waarvan je weet dat je niet welkom bent.
En dan is het extra zwaar als je moeder er plots niet meer is. Je mist ineens de enige persoon die er altijd voor je was
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
Ja, de jaren vliegen voorbij.
Ze zijn nu in de zeventig. Dus grote kans dat ze nog een jaar of vijf te gaan hebben. Als je daar over nadenkt, dan is dat wel enorm weinig. Zeker als je in ogenschouw neemt hoe snel de tijd voorbij vliegt.
Ze zijn nu in de zeventig. Dus grote kans dat ze nog een jaar of vijf te gaan hebben. Als je daar over nadenkt, dan is dat wel enorm weinig. Zeker als je in ogenschouw neemt hoe snel de tijd voorbij vliegt.
Het kunnen er zomaar ook een jaar of tien worden.quote:
Ja, de jaren vliegen voorbij.
Ze zijn nu in de zeventig. Dus grote kans dat ze nog een jaar of vijf te gaan hebben. Als je daar over nadenkt, dan is dat wel enorm weinig. Zeker als je in ogenschouw neemt hoe snel de tijd voorbij vliegt.
r_one in WGR / [WGR] Feedback
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
Klopt. Dat weet je niet.quote:
[..]
Het kunnen er zomaar ook een jaar of tien worden.
Nog erger dan ouder worden is als ze ineens ongeneeslijk ziek zijn... Mijn vader die nooit ziek is, zelden thuisbleef voör iets is van een simpele verkoudheid nu ineens kankerpatient... uitgezaaide longkanker stage IV, mogelijk nog rekken met chemo en immunotherapie maar uiteindelijk wordt het zijn dood... En dan ineens zijn ze heel kwetsbaar en oud, en ben jij de generatie die een soort moet zorgen.. Ik ben de dochter van... en niet langer die kleine van..
Vind het soms allemaal maar ingewikkeld.
Vind het soms allemaal maar ingewikkeld.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Wat heftig! Veel sterkte..quote:
Nog erger dan ouder worden is als ze ineens ongeneeslijk ziek zijn... Mijn vader die nooit ziek is, zelden thuisbleef voör iets is van een simpele verkoudheid nu ineens kankerpatient... uitgezaaide longkanker stage IV, mogelijk nog rekken met chemo en immunotherapie maar uiteindelijk wordt het zijn dood... En dan ineens zijn ze heel kwetsbaar en oud, en ben jij de generatie die een soort moet zorgen.. Ik ben de dochter van... en niet langer die kleine van..
Vind het soms allemaal maar ingewikkeld.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Wat heftig, zo plotseling en onverwacht zo’n diagnose. Sterktequote:
Nog erger dan ouder worden is als ze ineens ongeneeslijk ziek zijn... Mijn vader die nooit ziek is, zelden thuisbleef voör iets is van een simpele verkoudheid nu ineens kankerpatient... uitgezaaide longkanker stage IV, mogelijk nog rekken met chemo en immunotherapie maar uiteindelijk wordt het zijn dood... En dan ineens zijn ze heel kwetsbaar en oud, en ben jij de generatie die een soort moet zorgen.. Ik ben de dochter van... en niet langer die kleine van..
Vind het soms allemaal maar ingewikkeld.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Die omslag is heel heftigquote:
Nog erger dan ouder worden is als ze ineens ongeneeslijk ziek zijn... Mijn vader die nooit ziek is, zelden thuisbleef voör iets is van een simpele verkoudheid nu ineens kankerpatient... uitgezaaide longkanker stage IV, mogelijk nog rekken met chemo en immunotherapie maar uiteindelijk wordt het zijn dood... En dan ineens zijn ze heel kwetsbaar en oud, en ben jij de generatie die een soort moet zorgen.. Ik ben de dochter van... en niet langer die kleine van..
Vind het soms allemaal maar ingewikkeld.
. Heb je broers of zussen om de last mee te delen (zowel in praktische zin als mentaal)?
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ach jeetje livelink, heel erg veel sterkte daarmee!
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Ach livelink, wat onverwacht en heftig. Gecondoleerd
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies en met de zorgen voor en om je vader.
Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies en met de zorgen voor en om je vader.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Hoe verdrietig live link, dat het leven een andere loop neemt.
Gecondoleerd met het overlijden van je moeder en sterkte met alle zorgen.
Gecondoleerd met het overlijden van je moeder en sterkte met alle zorgen.
Ach.quote:
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
Wat verdrietig, gecondoleerd en veel sterkte.
Wat verdrietig! Heel veel sterkte.quote:
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Late reactie, maar ik heb gelukkig hele lieve vrienden en mijn moeder en zus, al staan mijn zus en ik er allebei wel heel verschillend in.quote:
[..]
Die omslag is heel heftig
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Ach livelink, wat ontzettend verdrietig
Gecondoleerd, veel sterkte en ik wens jullie heel veel kracht toe
[ Bericht 0% gewijzigd door Mushanga71 op 26-06-2025 15:28:32 ]
Gecondoleerd, veel sterkte en ik wens jullie heel veel kracht toe
[ Bericht 0% gewijzigd door Mushanga71 op 26-06-2025 15:28:32 ]
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
quote:
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
Wat verdrietig en zwaar voor jullie. Gecondoleerd en heel veel sterkte .
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Beetje herkenbaar, het komt in fases dus, leer je er in stappen mee leven denk ik.
Nu is mijn vader al een jaar of 8 dood. Maar zie ik mijn moeder steeds een beetje slechter worden. Van niet ver meer kunnen lopen, naar alleen lopen met een rotator. Van fiets naar elektrische fiets, en nu naar scootmobiel... dat soort dingen. Dus wen er ook in fases aan...
Nu is mijn vader al een jaar of 8 dood. Maar zie ik mijn moeder steeds een beetje slechter worden. Van niet ver meer kunnen lopen, naar alleen lopen met een rotator. Van fiets naar elektrische fiets, en nu naar scootmobiel... dat soort dingen. Dus wen er ook in fases aan...
Jeetje Livelink, wat een rollercoaster. Sterkte met het verlies van je moeder en de zorgen om je vader.
Today is life -
the only life you are sure of. Make the most of today.
Dale Carnegie
the only life you are sure of. Make the most of today.
Dale Carnegie
Wat verdrietig. Gecondoleerd en heel veel sterktequote:
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
Op donderdag 22 april 2021 18:05 schreef letmehearyouscream het volgende:
Ik heb natuurlijk in principe geen principes, want ik zit hier op SHO.
Ik heb natuurlijk in principe geen principes, want ik zit hier op SHO.
quote:
Het kan verkeren..
Waar we al zeker een jaar bezig zijn met het ons voorbereiden op de dood van mijn vader, die langzaam maar zeker steeds verder achteruit gaat, moest mijn moeder voor een controle naar het ziekenhuis en moest meteen blijven.
En nu, ongeveer een maand later is ze gestorven. Tot een maand geleden hadden we niks door. Ja, ze was wat moe, maar iedereen dacht dat dat door de zorgen om mijn vader kwam. Ze ging naar de huisarts omdat ze aan een burnout dacht. Het bleek acuut leverfalen te zijn.
En waar we het idee hadden dat mijn moeder nog zeker een aantal goede jaren zou hebben na de dood van mijn vader, zitten we nu naast het geregel en verdriet rond mijn moeders overlijden ook met extra zorgen om mijn vader, die zeker geen goede jaren meer zal hebben. Alleen nog maar een heel verdrietige toekomst.
gecondoleerd en sterkte
Hoe ga je om met de sterfelijkheid van je ouders, Ik merk nu pas dat ik dat altijd een soort aangenomen heb als iets dat komt wanneer ze heel oud zijn, maar nu met mijn vader de dood af en toe in onze nek lijkt te hijgen merk ik dat ik daar veel moeite mee heb...
Ik ben de jongste van 2 dochters, ben alleenstaand van 2 kinderen en mijn ouders zijn een constante factor in mijn leven, maar nu moet ik mij gaan voorbereiden op een leven waarin die vanzelfsprekende aanwezigheid er niet meer is... dat beangstigend me soms flink, alsof ik nu echt volwassenen moet worden (iets dat ik op mijn 38e natuurlijk al lang ben..) va
Ik ben de jongste van 2 dochters, ben alleenstaand van 2 kinderen en mijn ouders zijn een constante factor in mijn leven, maar nu moet ik mij gaan voorbereiden op een leven waarin die vanzelfsprekende aanwezigheid er niet meer is... dat beangstigend me soms flink, alsof ik nu echt volwassenen moet worden (iets dat ik op mijn 38e natuurlijk al lang ben..) va
S. 2014
J. 2016
J. 2016
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |