Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:09 schreef Mushanga71 het volgende:
@:miss_sly en @:Seeburg54, gecondoleerd en veel sterkte voor jullie!

Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.

Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.

Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...

Jeetje wat heftig! Zomaar, plotseling?

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:12 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Jeetje wat heftig! Zomaar, plotseling?

Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:22 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.

Dat is heel heftig.
Dit soort verhalen raken me altijd. Mijn moeder heeft 4 jaar voor haar vader gezorgd nadat mijn oma was overleden. In de tussentijd kreeg ze zelf nierkanker wat ze wel heeft overleefd gelukkig. Maar wat moet je als mens soms wat doorstaan.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:22 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.

Nou dat.
Dat is echt zo ontzettend verdrietig en moeilijk. En aan dat bed staan waarin iemand ligt die in leven wordt gehouden door de machines is niet echt afscheid nemen, ook al zetten ze de machines pas uit op het moment dat je dat als familie aangeeft.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:22 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Door alle geregel na de dood van haar moeder, is ze zichzelf vergeten. Ze had zwaar astma en dr prednison was op. Toen ze de ha belde voor een herhaalrecept, moest ze langskomen. Ze belde op maandag, kreeg pas vrijdag een afspraak en op dinsdagochtend vroeg, kreeg ze een longaanval, raakte in coma en werd hersendood verklaart. Toen moest ik de beslissing nemen om de behandeling te stoppen.
Het stomme is, vlak voor haar vader stierf, hadden zij en mijn oom een verklaring voor niet reanimeren voor hem ingevuld. Toen zei ze me dat zijzelf nooit of te nimmer als kasplantje zou willen 'leven'. Dat maakte de loodzware keus om de stekker eruit te trekken iets...'makkelijker'.
Geen afscheid kunnen nemen, dat was (en is nu nog na al die jaren) iets wat me nog steeds dwars zit.

wat vreselijk. Onbegrijpelijke beslissing van de huisarts...

Gelukkig had je die uitspraak om je aan vast te houden, maar het blijft een loodzware beslissing.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:25 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Dat is heel heftig.
Dit soort verhalen raken me altijd. Mijn moeder heeft 4 jaar voor haar vader gezorgd nadat mijn oma was overleden. In de tussentijd kreeg ze zelf nierkanker wat ze wel heeft overleefd gelukkig. Maar wat moet je als mens soms wat doorstaan.

Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehad

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:26 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Nou dat.
Dat is echt zo ontzettend verdrietig en moeilijk. En aan dat bed staan waarin iemand ligt die in leven wordt gehouden door de machines is niet echt afscheid nemen, ook al zetten ze de machines pas uit op het moment dat je dat als familie aangeeft.

Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:37 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehad
[..]
Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:34 schreef Phaidra het volgende:

[..]
wat vreselijk. Onbegrijpelijke beslissing van de huisarts...

Gelukkig had je die uitspraak om je aan vast te houden, maar het blijft een loodzware beslissing.

Klopt, ik wist wat me te doen stond maar het blijft een beslissing die nooit is terug te draaien.
Soms vraag ik me af of ik het niet te snel heb gedaan. Ik zal het nooit weten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Het niet afscheid nemen, daar worstel ik ook nog steeds mee.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Och @Phaidra

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 09:37 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Klopt hoor, de mens krijgt soms zoveel voor de kiezen. En soms is het gewoon teveel en bij de ander komt het wél goed, ondanks de eigen ziekte. Gelukkig kwam het goed met jouw moeder. Maar wat zal ze het zwaar hebben gehad
[..]
Het gekke was, ik werd gebeld door mijn broer, was er heel snel bij. Ze had het zo benauwd en joeg me weg. En ik ging, kwam terug, ging naast haar zitten en sloeg mn arm om haar heen. En toen werd ze slap en voelde ik dat ze weg was.
In het zh werd ze 2x gereanimeerd en dan krijg je hoop. Zou het? Dan is de mededeling van hersendood zo afschuwelijk.
Het enige wat er dan nog over is, is een omhulsel in leven gehouden door machines. En dat is geen afscheid nemen. Het is hoop die de bodem wordt ingeslagen en die zo wreed is dat je niet weet waar je het zoeken moet.
En dat blijft hangen, voor de rest van mn leven. Had zoo graag nog zoveel willen vertellen.

Mijn moeder heeft een hele goede laatste week gehad eigenlijk. Ze is de dag voor haar dood naar de winkel geweest op haar fiets, heeft soep gekookt en nog naar haar zus en de buren gebracht. Mijn man en ik zijn een paar dagen voor haar dood nog geweest, en we hebben gelachen met haar. Niets wees er op dat ze dat weekend zou overlijden. Als ik dat had kunnen weten was ik elke minuut van de week bij haar geweest.
Er mankeerde haar wel wat, maar op zich kwam haar dood onverwacht. In haar slaap overleden. Een hoop mensen zouden tekenen voor zo'n dood. Maar hoe dan ook, je kunt je moeder nooit missen. En toch gaat het dan uiteindelijk wel gebeuren en moet je verder.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 10:20 schreef Mushanga71 het volgende:
Och @:Phaidra

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ja dat is ook wel zo. Het is inmiddels ruim 11 jaar geleden.

Ik bedenk me nu dat het volgende maand ook alweer 25 jaar geleden is dat mijn vader overleed. Dat voelt inmiddels ook wel echt anders.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 10:45 schreef Phaidra het volgende:

[..]
Ja dat is ook wel zo. Het is inmiddels ruim 11 jaar geleden.

Ik bedenk me nu dat het volgende maand ook alweer 25 jaar geleden is dat mijn vader overleed. Dat voelt inmiddels ook wel echt anders.

Het is nog maar een maand geleden dat mijn moeder is overleden. Ik zie erg op tegen moederdag, Pasen en alle feestdagen die we samen met haar vierden. Op zich ben ik wel een nuchter mens en ze zou ook niet gewild hebben dat ik veranderde in een hoopje ellende. En dat is ook niet aan de orde gelukkig. Maar de gedachte aan dat soort dagen, dan voel ik de tranen in mijn ogen schieten.
Ik weet nu al dat ik die dagen op de vlucht sla. Afleiding is voor mij het beste.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 10:43 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Mijn moeder heeft een hele goede laatste week gehad eigenlijk. Ze is de dag voor haar dood naar de winkel geweest op haar fiets, heeft soep gekookt en nog naar haar zus en de buren gebracht. Mijn man en ik zijn een paar dagen voor haar dood nog geweest, en we hebben gelachen met haar. Niets wees er op dat ze dat weekend zou overlijden. Als ik dat had kunnen weten was ik elke minuut van de week bij haar geweest.
Er mankeerde haar wel wat, maar op zich kwam haar dood onverwacht. In haar slaap overleden. Een hoop mensen zouden tekenen voor zo'n dood. Maar hoe dan ook, je kunt je moeder nooit missen. En toch gaat het dan uiteindelijk wel gebeuren en moet je verder.

Dat is dan zeker onverwacht
Ik vraag me altijd af wat een goede dood is. Voor de nabestaanden is een plotse dood verschrikkelijk, je staat met lege handen als je nog zoveel had willen zeggen.
Door ziekte, dan lijdt de ander maar kun je wel naar het einde toewerken, zeg maar. Regelen, alles uitspreken wat je nog wil.
Ik vind dat heel moeilijk, wat is een goede dood? Het is onomkeerbaar, hoe die ook komt. En een moeder missen is en blijft verschrikkelijk. Het is geen gat die het slaat maar een krater.

@Phaidra, er staat geen tijd voor het missen van iemand. Tijd is iets heel abstracts. 11 jaar of 25 jaar, ik denk dat het meer te maken heeft met de hoeveelheid tijd ermee gemoeid is om je erbij neer te leggen. Soms lijkt 25 jaar niks en een week geleden heel lang. Tijd is gewoon weird.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 10:58 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Het is nog maar een maand geleden dat mijn moeder is overleden. Ik zie erg op tegen moederdag, Pasen en alle feestdagen die we samen met haar vierden. Op zich ben ik wel een nuchter mens en ze zou ook niet gewild hebben dat ik veranderde in een hoopje ellende. En dat is ook niet aan de orde gelukkig. Maar de gedachte aan dat soort dagen, dan voel ik de tranen in mijn ogen schieten.
Ik weet nu al dat ik die dagen op de vlucht sla. Afleiding is voor mij het beste.

Dit is wel heel erg kort geleden en dan ben je nog niet eens toe aan het echte rouwen, meer de ontkenningsfase. Dan nog het verwerken en accepteren.
De eerste moederdag is kut, de tweede ook, de derde dito. En zo is het met alle speciale dagen. Het blijven kutdagen, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Enige is dat het echte scherpe ervanaf gaat, maar dat kost tijd. Veel, heel veel tijd.
Hoe nuchter je ook bent, dit hakt er gewoon in. Afleiding is goed, doe iets waar jij je fijn bij voelt.
Heel veel sterkte

Ik kan bijvoorbeeld nog steeds de confrontatie niet aan met de straat waarin mijn grootouders gewoond hebben en waar ik heel veel geweest ben en waar mijn mams is opgegroeid. Ben als de dood dat ik weer instort. En nu las ik laatst dat ze die straat gaan herinrichten. Daar gaan mijn herinneringen.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 11:24 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Dat is dan zeker onverwacht
Ik vraag me altijd af wat een goede dood is. Voor de nabestaanden is een plotse dood verschrikkelijk, je staat met lege handen als je nog zoveel had willen zeggen.
Door ziekte, dan lijdt de ander maar kun je wel naar het einde toewerken, zeg maar. Regelen, alles uitspreken wat je nog wil.
Ik vind dat heel moeilijk, wat is een goede dood? Het is onomkeerbaar, hoe die ook komt. En een moeder missen is en blijft verschrikkelijk. Het is geen gat die het slaat maar een krater.

@:Phaidra, er staat geen tijd voor het missen van iemand. Tijd is iets heel abstracts. 11 jaar of 25 jaar, ik denk dat het meer te maken heeft met de hoeveelheid tijd ermee gemoeid is om je erbij neer te leggen. Soms lijkt 25 jaar niks en een week geleden heel lang. Tijd is gewoon weird.
[..]
Dit is wel heel erg kort geleden en dan ben je nog niet eens toe aan het echte rouwen, meer de ontkenningsfase. Dan nog het verwerken en accepteren.
De eerste moederdag is kut, de tweede ook, de derde dito. En zo is het met alle speciale dagen. Het blijven kutdagen, hoeveel tijd er ook overheen gaat. Enige is dat het echte scherpe ervanaf gaat, maar dat kost tijd. Veel, heel veel tijd.
Hoe nuchter je ook bent, dit hakt er gewoon in. Afleiding is goed, doe iets waar jij je fijn bij voelt.
Heel veel sterkte

Ik kan bijvoorbeeld nog steeds de confrontatie niet aan met de straat waarin mijn grootouders gewoond hebben en waar ik heel veel geweest ben en waar mijn mams is opgegroeid. Ben als de dood dat ik weer instort. En nu las ik laatst dat ze die straat gaan herinrichten. Daar gaan mijn herinneringen.

Het valt allemaal niet mee.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 11:30 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]

Het valt allemaal niet mee.

Nope, maar een tip: praat erover, wanneer je wil, al zeg je honderd keer hetzelfde. Dat is zoo belangrijk!

Alle eerste keren na een overlijden zijn ontzettend rot, verdrietig, moeilijk .

quote:

Op donderdag 10 april 2025 11:32 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Nope, maar een tip: praat erover, wanneer je wil, al zeg je honderd keer hetzelfde. Dat is zoo belangrijk!

Ik lul mijn collega's de oren van de kop.

quote:

Op donderdag 10 april 2025 12:29 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Ik lul mijn collega's de oren van de kop.

Fijn zo want dat helpt echt met de verwerking

Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.

Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.

Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.

quote:

Op woensdag 16 april 2025 04:58 schreef _UserName_ het volgende:
Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.

Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.

Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.

Ik ben ook heel blij dat de laatste week een fijne week is geweest. We mopperden de laatste tijd best wel op elkaar, altijd over het feit dat ik haar graag meer wilde helpen in bijvoorbeeld de huishouding. Ze wilde dit helemaal niet, en dit zorgde wel voor frustratie. Een paar maanden geleden heb ik tegen mijn man gezegd dat ik hier geen bekvechterij meer over wilde in de tijd dat ze nog bij ons was. Als ze dit niet wilde, het zij zo. Hoe kon ik weten dat het einde zo dichtbij zou zijn? Ik ben echt zo blij dat die laatste herinnering een fijne is.

quote:

Op woensdag 16 april 2025 04:58 schreef _UserName_ het volgende:
Ergens wel herkenbaar. Mijn moeder heeft het de laatste tijd vaak over "als zij er niet meer is", omdat zij wil dat voornamelijk ik de dingen ga regelen, wat ik prima vind. Mijn zus (van '79) is geestelijk niet in staat dit te doen en mijn broer ('82) is niet de geschikte persoon, ik ben zelf van '86 en mijn moeder van '55. Zij wordt dit jaar dus 70 maar heeft geen ziektebeeld oid, kan in principe alles nog. Maar vind het wel lastig dat zij ouder wordt en er over 10 jaar wellicht niet meer is.

Mijn vader heb ik jarenlang geen contact mee gehad, tot vorig jaar. Door de gesprekken besefte ik mij dat als mijn vader zou gaan, ik dan niet ineens hypocriet op wil duiken. En daarbij, wat geweest is, is geweest (wat dat is doet er even niet toe). Uiteindelijk moet je toch verder. Mij vader is wel "oud" geworden met een bypass en een hoorapparaat. Onlangs is hij (opnieuw) getrouwd voor het geval dat als hij gaat, de dingen dan goed zijn geregeld.

Uiteindelijk heeft elk begin een eind, ik moet er nog niet aan denken zonder ouders te moeten leven dus ik geniet van elk moment met ze.

Fijn dat je weer contact hebt met je vader, geniet er vooral van
Het is ook echt zo, soms is het beter het verleden te laten rusten.
Met de mijne 28 jaar geen contact gehad, en toen toch de stoute schoenen aangetrokken. Elkaar gezien, hij zijn kleinkinderen voor het eerst gezien, allemaal prima. Tot ik hem later belde voor een urgente kwestie en hij niet thuis gaf en ik dat zelf moest zien op te lossen. Wat ik ook gedaan heb, maar backup was fijn geweest.
En dan ben ik er wel weer klaar mee. Nu sturen we elkaar een app met onze verjaardag en met oud en nieuw. Hoewel ik het laatste jaar daar geen antwoord op heb gekregen maar zijn vriendin me appte met gelukkig nieuwjaar... Moet ik nu gaan vissen waarom?
Ik kan veel hebben maar blijkbaar ben ik niet gewenst en dan houd het voor mij gewoon op.

quote:

Op woensdag 16 april 2025 09:12 schreef Mushanga71 het volgende:

[..]
Fijn dat je weer contact hebt met je vader, geniet er vooral van
Het is ook echt zo, soms is het beter het verleden te laten rusten.
Met de mijne 28 jaar geen contact gehad, en toen toch de stoute schoenen aangetrokken. Elkaar gezien, hij zijn kleinkinderen voor het eerst gezien, allemaal prima. Tot ik hem later belde voor een urgente kwestie en hij niet thuis gaf en ik dat zelf moest zien op te lossen. Wat ik ook gedaan heb, maar backup was fijn geweest.
En dan ben ik er wel weer klaar mee. Nu sturen we elkaar een app met onze verjaardag en met oud en nieuw. Hoewel ik het laatste jaar daar geen antwoord op heb gekregen maar zijn vriendin me appte met gelukkig nieuwjaar... Moet ik nu gaan vissen waarom?
Ik kan veel hebben maar blijkbaar ben ik niet gewenst en dan houd het voor mij gewoon op.

Het kan soms allemaal erg gecompliceerd zijn. Ik heb nooit een vader in mijn leven gehad, mijn moeder heeft er altijd alleen voor gestaan. Nu ze is overleden afgelopen maand kreeg ik wel even een kort gevoel van eenzaamheid. Ik heb geen broers en zussen, dus sta wat dat betreft nu alleen.
Gelukkig een lieve man en de familieband van mijn moederskant is erg sterk. Dat scheelt.
Maar je gevoel van niet gewenst zijn van vaderskant begrijp ik wel. Het zegt natuurlijk meer over hem dan over jou.

quote:

Op woensdag 16 april 2025 09:21 schreef Seeburg54 het volgende:

[..]
Het kan soms allemaal erg gecompliceerd zijn. Ik heb nooit een vader in mijn leven gehad, mijn moeder heeft er altijd alleen voor gestaan. Nu ze is overleden afgelopen maand kreeg ik wel even een kort gevoel van eenzaamheid. Ik heb geen broers en zussen, dus sta wat dat betreft nu alleen.
Gelukkig een lieve man en de familieband van mijn moederskant is erg sterk. Dat scheelt.
Maar je gevoel van niet gewenst zijn van vaderskant begrijp ik wel. Het zegt natuurlijk meer over hem dan over jou.

Is waar hoor, blijkbaar kwam het van één kant en vond hij het wel goed zo.
Toen mijn moeder stierf, voelde ik me een wees. En uit eerbetoon aan haar heb ik mijn achternaam laten veranderen in de hare, waar ik nog steeds heel erg blij mee ben Zij heeft mij opgevoed.
Ik kan er alleen met mn pet niet bij dat sommige 'vaders' zo kunnen zijn.
Gelukkig heb je een goede band met de familie van je moeder. Koester ze
Ik had een heel goede band met mn oom en tante. Mijn oom noemde mij zn halve dochter en hij was de vader die ik nooit echt had gehad. Zij leven inmiddels ook niet meer. Mis hen ook nog steeds.
Toen mijn mams mijn leeftijd had, leefde iedereen nog. Best bizar, eigenlijk.

De jongste zus van mijn moeder voelt voor mij eigenlijk als een oudere zus. We zijn samen opgegroeid en ze is maar 6 jaar ouder dan ik. Zo heb ik ook een nicht waar ik mijn leven lang al een zus relatie mee heb. Ik heb momenteel veel steun van ze, kan altijd bij ze terecht.
Sommige kerels verdienen het niet om vader genoemd te worden. De mijne liet mijn moeder keihard vallen omdat ze zwanger was. Hij was niet toe aan een kind. Hij weet al ruim 50 jaar van mijn bestaan af, maar ik weet niet wie hij is. Ook geen behoefte aan, want waarom zou je iemand willen kennen die jou al die jaren nooit heeft willen kennen? Wellicht is hij ook allang dood.
Ik vond het vooral erg voor mijn moeder, ze heeft het niet gemakkelijk gehad in haar leven. Desondanks was ze een sterke vrouw die alles prima in haar eentje rooide. Ik mis haar vreselijk, maar je moet toch door en er niet te diep over na gaan denken. Dan heb je geen leven.
Maar het valt niet altijd mee.