Het accepteren van het ouder worden van je ouders.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:52 schreef ToT het volgende:

[..]
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.

Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.

Gelukkig maar dan, je hebt er zelf meer aan dat je kiest voor leven en je omgeving ook. Mijn moeder van 90 zei de laatste jaren soms: 'Was is maar dood." Zelfbeklag altijd. Werd er gallisch van. "Nou mam, hier heb je een pilletje (haar diabetespil) , slik in en je bent binnen 5 uren dood. "

Nou nee, dat was dan weer niet de bedoeling.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 21:43 schreef Leandra het volgende:
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.

Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.

Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?

@Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.

Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.

Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 22:06 schreef Firuze60 het volgende:

[..]
Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?

Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 22:12 schreef vlindertje89 het volgende:
@:Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.

Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.

Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.

Klopt helemaal, hoor, dat dwingende herken ik. Ben zo'n type van niet zeiken maar doen en anders je waffel houden.
Inmiddels zit ik zelf in de generatie van 'dat ze er op een gegeven moment niet meer zijn'. Ik moet dus zelf gaan bekijken hoe ik mijn volwassen kinderen niet opzadel met een ouder die het niet allemaal meer weet.

quote:

Op woensdag 17 januari 2024 22:15 schreef Leandra het volgende:

[..]
Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.

Och jee, ik heb ook iets met data. Mijn moeder overleed paar maanden terug precies 5 jaar later dan haar schoonzus, vrouw van haar jongst nog levende broer.

quote:

Op zondag 28 januari 2024 09:58 schreef LadyTagliatelle het volgende:
De laatste maanden vond ik het allemaal nog lastiger toen mijn ouders een mantelzorgwoning hebben laten plaatsen. Aan deze woning is van alles mis. Dingen zijn niet netjes afgeleverd, onjuiste onderdelen, sommige zaken aan de bouw zijn echt gewoon “dom”. Niet over nagedacht. Zo kunnen de tuindeuren niet vanbuiten open alleen vanuit binnen. (Geen klink) dus je kan per ongeluk buitengesloten worden. ( er zijn nog meer dingen maar die laat ik even achterwegen)

Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.

Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.

Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.

Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.

Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.

Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.

We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.

Mantelzorgwoning? Begrijp ik even niet, je bedoelt een gelijkvloerse bungalow, rolstoelbestendig? Mijn ouders verhuisden rond hun 60ste en dat was enorm stressvol, vooral omdat mijn vader al hartpatient was. Hij heeft er ook maar drie jaar van genoten tot ie de tweede hartaanval niet meer overleefde. Mijn moeder nog 33 jaar in haar eentje. Ook zij wilde nooit meer verkassen totdat ze plat op straat viel en letterlijk niets meer kon.

Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.

Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.

Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.

Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.

Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.

quote:

Op zondag 7 april 2024 13:51 schreef livelink het volgende:
Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.

Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.

Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.

Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.

Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.

Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.

quote:

Op donderdag 11 januari 2024 20:30 schreef livelink het volgende:
Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker

Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.


https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/

quote:

Op zondag 7 april 2024 16:44 schreef loveli het volgende:

[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.

Overeind komen na val met een luchtbed

https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/

Dank je. Hij is laatst weer gevallen en toen hebben de buurjongens van mijn ouders hem overeind geholpen. Beide tieners. Lief dat ze wilden helpen toen mijn moeder in paniek voor de deur stond. Maar ik ga denk ik wel een luchtbed bestellen voor mijn ouders, hoewel het zelfs dan moeilijk zal worden.

quote:

Op zondag 7 april 2024 14:41 schreef SaskiaR het volgende:

[..]
Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.

Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.

quote:

Op zondag 7 april 2024 16:44 schreef loveli het volgende:

[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.

Overeind komen na val met een luchtbed

https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/

En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthouden

quote:

Op zondag 7 april 2024 17:39 schreef livelink het volgende:

[..]
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.

En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.
_{Even m'n eigen beroep promoten.}

quote:

Op zondag 7 april 2024 17:45 schreef Cyan9 het volgende:

[..]
En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.
_{Even m'n eigen beroep promoten.}

Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.

quote:

Op zondag 7 april 2024 17:44 schreef Troel het volgende:

[..]
En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthouden

Yup, ligt er ook aan hoe mobiel degene is.

Mijn ma was een keer in de deuropening van een kleine ruimte gevallen. We hebben haar met z'n 3-en met een gewoon laken weggesleept en op bed getild.
Met het luchtbed en een transferlaken, lukt het me zonder hulp.

Het luchtbed van Jysk is redelijk geprijsd.

quote:

Op zondag 7 april 2024 18:15 schreef livelink het volgende:

[..]
Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.

Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.

Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.

Ga nu de leuke dingen doen die je over 10 jaar niet meer kunt doen.

Bv. een keer samen bij hun oude lagere school langs, dan komen verhalen los.

quote:

Op zondag 7 april 2024 18:55 schreef Cyan9 het volgende:

[..]
Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.

Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.

Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.

quote:

Op zaterdag 20 april 2024 17:04 schreef livelink het volgende:

[..]
Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.

Mooi

quote:

Op woensdag 17 april 2024 14:32 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.

Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.

Mijn vader kreeg in feb weer een hersenbloeding, een grote dit keer, na meerdere tia's ( en darmkanker ) dachten we echt dat dit het was , maar hij mocht na een week weer naar huis en doet het op zich redelijk.
Mijn moeder is een stuk jonger maar echt al heel erg lang zo dement als maar kan, dit werd door hun beiden ontkend en er mocht ook nooit over gesproken worden maar nu is er dan toch eindelijk via de ha een casemaneger dementie op gezet en kregen ze meteen een WLZ indicatie en staan ze op de wachtlijst voor een aanleunwoning.
De auto moest meteen weg, dus ze reizen nu met zo een bel bus, dat heel vaak mis, dus ik word constant gebeld daarover. Voor die WLZ indicatie en op die lijst te blijven moesten ze daar ook gebruik van maken dus mijn moeder kreeg een automatische medicatie dispenser. Echt een mega unit, mijn moeder kan niet eens pinnen of de tv zelf aanzetten, dus ze kan het niet gebruiken, en daar komt dat iemand van thuiszorg voor omdat er een alarm afgaat. Laatste x had ze hem naar buiten gegooid, en hij komt er niet meer in. Nu doet de WLZ moeilijk over hun plek op die wachtlijst want ze moeten schijnbaar wel gebruik maken van iets uit de WLZ om daar op te blijven staan.
Ze zouden wel thuiszorg kunnen gebruiken maar die is er niet.
Ze moeten dus ook hun huis verkopen en dat kunnen ze al helemaal niet meer, we hebben echt geluk gehad dat we een notaris vonden die gespeciailiseerd is in oudere mensen, maar uiteindelijk heeft mijn broertje ze nog met allemaal listen mee moeten nemen voor het ondertekenen van hun levenstestamenten. Wij ( mjn zusje broertje en ik ) zijn nu eindelijk gemachtigd ( ik roep dit echt al 25 jaar ivm mijn moeder's dementie en de gezondheid van mijn vader maar natuurlijk wachtten ze net zo lang tot het eigenlijk al te laat was ).
Mijn broertje is een nakomertje, hij heeft lang thuis gewoond, en houdt dagelijks een oogje in het zeil, doet de was, zware boodschappen etc. Mijn zus woont ver weg maar is ZZPer en zij kan tot nu toe de belangrijke afspraken bijwonen via Zoom. Ik woon niet in dezelfde plaats maar niet heel ver maar ik werk eigenlijk altijd, dus ik regel de papierhandel, en zo hebben we eigenlijk samen best een fijne balans gevonden.
Maar wat een gedoe is het allemaal.
Het is wat het is hoor, ze zijn gewoon oud, het houdt een keer op, maar nu moesten we bv met dat levenstestament bespreken wat ze willen qua medisch handelen en zo, komt mijn vader ineens met god op de proppen ( wij zijn echt heel erg niet kerks opgevoed hahaha ) en dat alles altijd gedaan moet blijven worden. Ik ging nog even goed in discussie dat god hem niet beter maakt maar de wetenschap maar nee, hij wil gewoon als kasplantje ergens blijven liggen indien het zich voor zou doen . Mijn moeder heeft jaren geroepen dat ze dat nooit zou willen maar die wil dat nu ineens toch ook
We hebben ze al beloofd dat we niet op bezoek gaan komen.
Mijn moeder voert met haar demente hoofd al jaren oorlog met alle buren ook.
Ze hebben regelmatig de politie over de vloer gehad omdat mijn moeder met stenen gooit of zo.
Nu wilde mijn zusje hun huis al gaan ontspullen, maar mijn broer en ik willen ze gewoon lekker verhuizen en dan weg gooien wat weg kan, want met die twee die voor je voeten lopen en alles twintig keer in hun handen pakken krijg je echt niks gedaan daar hoor. Plus die onrust kunnen we maar beter vermijden als het even kan.
We hopen dat ze snel een woning krijgen, dit jaar was volgens de WLZ dame wel realistisch, maar dan moeten ze dus wel op die wachtlijst kunnen blijven zonder dat apparaat in huis.

Dat klinkt ook erg zwaar oh-oh. Mijn ouders hebben twee jaar geleden mijn oudste broer gelukkig al gemachtigd om de financiën te regelen, hoewel ze dat in principe nog wel zelf kunnen. En mijn ouders hebben 4 kinderen die kunnen bijspringen, wat we allemaal op onze eigen manier ook doen. En ze wonen op een pleintje waar veel buren en omwonenden ook helpen. Maar stel je voor dat je dat allemaal niet meer hebt. Hoe erg moet dat zijn.

Mijn moeder heeft ruzie met alle buren, dus dat is echt een dingetje...
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh

Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.

quote:

Op zondag 21 april 2024 21:53 schreef F_r het volgende:
Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.

Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…

quote:

Op zondag 21 april 2024 23:02 schreef BE het volgende:

Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…

Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.

quote:

Op maandag 22 april 2024 06:02 schreef Isabeau het volgende:

[..]
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.

Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…

quote:

Op maandag 22 april 2024 08:09 schreef BE het volgende:

[..]
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…

Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

quote:

Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:

[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

Bij ons is dat precies andersom en kon mijn vader nu echt niet meer voor mijn moeder zorgen.
In praktijk verandert er nog niks omdat ze enkel op die wachtlijst staan en er geen thuiszorg geboden kan worden ondanks dat wel is geindiceerd dat ze die moeten krijgen, dus wij hebben echt mazzel met mijn broertje, die dat met liefde doet.
We hebben vandaag bij gratie gods dan ook bewerkstelligd dat ze op de wachtlijst voor de aanleunwoning blijven mogen omdat ze daar wel zorg af gaan nemen, maar mijn zusje en ik kunnen nogal goed pleiten en komen altijd goed beslagen ten ijs, je zal wat minder mondig zijn of zo...
Wat een systeem.
Huis verkopen gaat ze echt zelf niet lukken, dus dat regelen wij gewoon hoor.
Mijn vader vond dat het in orde was met dat levenstestament want hij had de proef versie in de mail gehad dus dat ondertekenen kon hij wel doen zonder te betalen :
Oh ja als artsen of zo hem vragen gaan stellen waar hij geen zin in heeft spreekt hij ineens geen Nederlands meer ook, ook zo een mooi dingetje

Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.

quote:

Op maandag 22 april 2024 14:04 schreef SaskiaR het volgende:
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.

En toch is het heel logisch. Je doet je al snel beter voor dan je bent, want je wilt niet zwak lijken. Ik moet elk jaar met de gemeente om tafel voor mijn indicatie en als dan wordt gevraagd hoe je dag normaal gaat, dan pak je de dag die goed lukt, niet de dag dat het je moeite kost om je bed uit te komen
Denk dat enkel erger wordt als je ouder wordt.

Mijn moeder vertelt aan iedereen dat ze net doet alsof ze gek is om alles geregeld te krijgen
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.

quote:

Op maandag 22 april 2024 12:47 schreef livelink het volgende:

[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?

Begrijpelijk en heel ingewikkeld dilemma.

quote:

Op woensdag 17 april 2024 14:32 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.

Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?

Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:30 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?

Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...

O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.

Maar ook hierin vind ik dat wat @BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:

[..]
O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.

Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.

Maar ook hierin vind ik dat wat @:BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.

Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 11:27 schreef gewoonmezelf87 het volgende:

[..]
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.

Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.

Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 11:36 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.

Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.

Ik ben alleenstaand en mijn ouders zijn de laatste jaren echt mijn vangnet geweest, toen dat ineens dreigde weg te vallen was ik ook wel even in de stress.. en heel erg t gevoel dat ik echt nog niet zonder mn moeder kan, dat ik haar nodig heb voor tips over de opvoeding

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte.

Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?

Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.

quote:

Op dinsdag 23 april 2024 17:30 schreef loveli het volgende:

[..]
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?

Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.

Nee hoor, dit is eigenlijk minstens twintig jaar te laat.

quote:

Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:

[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”

Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.

Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.

Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.

Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.

Niet helemaal relevant/vergelijkbaar, maar mijn oma doet dit dus ook HEEL vaak. "Als we het nog mogen meemaken" "wanneer we er dan nog zijn" en al dat soort variaties. Verschrikkelijk storend vind ik het want a. je bent nou eenmaal oud dus de kans bestaat inderdaad dat je dat dingen voor het laatst aan het meemaken bent en b. ze flikt dit ook in het bijzijn van mijn daadwerkelijk uitbehandelde schoonvader.

Misschien eens aangeven dat, als je toch niet wat wat er tussentijds gebeurd, die implicatie van doodgaan eigenlijk ook niet nodig is elke keer? Immers jij kunt ook onder een bus terecht komen, maar jij zegt toch ook niet "ik hoop dat ik je volgende week nog zie hoor mam!"

quote:

Op maandag 29 april 2024 14:43 schreef LadyTagliatelle het volgende:

[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”

Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.

Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.

Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.

Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.

Het is heel erg Deo Volente (als God het wil), denk dat het meer haar manier van schrijven is dan dat ze werkelijk denkt van "als we er dan nog zijn".

Maar goed, het kan ook dat ze zich die manier van reageren aangemeten heeft de laatste jaren, mijn moeder had daar ook een handje van "ik weet niet of ik jullie huis nog zie" en "als ik er dan nog ben" op alles rond hun verhuizing naar het appartement vlakbij ons nieuwe huis.

Ze is nog verhuisd en heeft ons huis nog gezien, sterker nog; ze zat er de hele tijd tijdens hun verhuizing, zat ze in het appartement iig niet in de weg
4 maanden later overleed ze, maar ze was echt al jaren aan het wachten.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Mooi Leandra, dat je moeder het kon meebeleven.

Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 5% gewijzigd door AnneX op 29-04-2024 21:51:51 ]

Ik herken het een beetje bij mezelf. Mijn moeder is overleden toen ze begin 50 was. Ik ben begin 40. Tien jaar, dat is inmiddels een periode die te overzien valt en dat zeg ik ook regelmatig. Ik lijk lichamelijk op mijn moeder. Qua kwaaltjes zeg maar. Als ik moet nadenken over zaken als pensioen, dan schakelt mijn brein gewoon uit.

Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.

Mijn vader is nu 7 jaar stabiel terminaal. Compleet uitbehandeld en op papier kan hij er allang niet meer zijn en Deo Volente is al mijn levenlang zijn credo maar waar je in het begin bij ieder telefoontje denkt hij doet het niet meer wen je er ook weer aan soort van.

Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.

Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.