OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Gelukkig maar dan, je hebt er zelf meer aan dat je kiest voor leven en je omgeving ook. Mijn moeder van 90 zei de laatste jaren soms: 'Was is maar dood." Zelfbeklag altijd. Werd er gallisch van. "Nou mam, hier heb je een pilletje (haar diabetespil) , slik in en je bent binnen 5 uren dood. "quote:Op woensdag 17 januari 2024 21:52 schreef ToT het volgende:
[..]
Ik kan best geïrriteerd raken doordat mensen het egoïstisch blijven noemen.
Als je gevoelens je te veel worden, worden ze je gewoon te veel. Een mens kan maar zoveel verdragen tot het te zwaar wordt.
Maar ik ben inmiddels een jaar of 20 over m'n echte suïcidale verlangens heen. Had lang niet alleen met mijn gevoelens over mijn ouders te maken.
Nou nee, dat was dan weer niet de bedoeling.
Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?quote:
Als je een beetje een moderne ouder hebt, ongeacht de leeftijd van die ouder; zorg dat je zijn/haar telefoon ook met jouw vingerafdruk kunt ontgrendelen.
Nou had ik dat bij mijn vaders (82) telefoon al ingesteld, want als er iets aan zijn telefoon geprutst moest worden deed ik dat en dan was het wel zo handig als ik hem niet iedere keer hoefde te vragen het scherm te ontgrendelen, maar nu hij vorige maand overleden is blijkt het toch echt wel heel handig te zijn dat ik makkelijk in zijn telefoon kan.
Dus tip: zorg dat je in de telefoon kunt, je zult het heel vaak als 2FA nodig gaan hebben als het te laat is.
@Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.quote:
[..]
Ojee, Leandra, gecondoleerd. Leeft je moeder nog?
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.
Klopt helemaal, hoor, dat dwingende herken ik. Ben zo'n type van niet zeiken maar doen en anders je waffel houden.quote:Op woensdag 17 januari 2024 22:12 schreef vlindertje89 het volgende:
@:Firuze60 het is niet altijd een keuze. Sommige mensen doen en proberen alles wat ze kunnen, en willen er toch niet meer zijn. Is het dan egoïstisch om daar naar te handelen, of is het egoïstisch dat je als omgeving dan toch wil dat zo iemand blijft, alleen maar omdat dat voor de omgeving prettiger is?
Los daarvan ken ik juist ook een voorbeeld waarvan de ouders opgelucht waren dat hun dochter eindelijk de rust had die ze in het leven nooit heeft kunnen vinden. Al was dat wel via een euthanasie traject, maar toch.
Los van dat stukje, vind ik je ook vrij dwingend overkomen in hoe iemand zich zou moeten voelen of gedragen. Waarom zou iemand van 90 niet mogen klagen dat ze soms liever dood zou zijn? Heb je dan liever dat ze het wel denkt, maar het bij niemand kwijt kan? Natuurlijk is het niet leuk om te horen, maar ja, dat hoort ook bij het leven.
Ik vind het zelf overigens ook wel lastig om mijn ouders ouder te zien worden. Mijn vader is inmiddels 73, mijn moeder 62. Ze zijn allebei nog fit en reizen en sporten veel, maar toch merk je het wel. Met name bij mn vader. Net wat vaker dat er toch wat gezondheidsproblemen komen (beginnende netvliesloslating, pijntjes etc), net wat minder flexibel in het denken. Ze zijn er zelf ook wel echt bewust mee bezig: wat wil ik nog doen in de jaren die ik nog heb, hoe vul ik die tijd in? Welke dingen vind ik belangrijk, met welke mensen wil ik meer tijd doorbrengen en met welke mensen niet, etcetera. Dat vind ik dan wel weer mooi om te zien. Maar de gedachte dat ze er op een gegeven moment niet meer gaan zijn, vind ik wel echt moeilijk.
Inmiddels zit ik zelf in de generatie van 'dat ze er op een gegeven moment niet meer zijn'. Ik moet dus zelf gaan bekijken hoe ik mijn volwassen kinderen niet opzadel met een ouder die het niet allemaal meer weet.
Och jee, ik heb ook iets met data. Mijn moeder overleed paar maanden terug precies 5 jaar later dan haar schoonzus, vrouw van haar jongst nog levende broer.quote:
[..]
Nee, die was 2 jaar eerder al overleden.
Bijzonder genoeg was de uitvaart precies 2 jaar, 2 maanden, 2 weken en 2 dagen na haar overlijden.
De laatste maanden vond ik het allemaal nog lastiger toen mijn ouders een mantelzorgwoning hebben laten plaatsen. Aan deze woning is van alles mis. Dingen zijn niet netjes afgeleverd, onjuiste onderdelen, sommige zaken aan de bouw zijn echt gewoon “dom”. Niet over nagedacht. Zo kunnen de tuindeuren niet vanbuiten open alleen vanuit binnen. (Geen klink) dus je kan per ongeluk buitengesloten worden. ( er zijn nog meer dingen maar die laat ik even achterwegen)
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Born to Lose, but Built to Win.
Mantelzorgwoning? Begrijp ik even niet, je bedoelt een gelijkvloerse bungalow, rolstoelbestendig? Mijn ouders verhuisden rond hun 60ste en dat was enorm stressvol, vooral omdat mijn vader al hartpatient was. Hij heeft er ook maar drie jaar van genoten tot ie de tweede hartaanval niet meer overleefde. Mijn moeder nog 33 jaar in haar eentje. Ook zij wilde nooit meer verkassen totdat ze plat op straat viel en letterlijk niets meer kon.quote:
De laatste maanden vond ik het allemaal nog lastiger toen mijn ouders een mantelzorgwoning hebben laten plaatsen. Aan deze woning is van alles mis. Dingen zijn niet netjes afgeleverd, onjuiste onderdelen, sommige zaken aan de bouw zijn echt gewoon “dom”. Niet over nagedacht. Zo kunnen de tuindeuren niet vanbuiten open alleen vanuit binnen. (Geen klink) dus je kan per ongeluk buitengesloten worden. ( er zijn nog meer dingen maar die laat ik even achterwegen)
Mijn vader is altijd iemand geweest die zelf klust. Kan een hele berg. Hij kan vrijwel alles eigenlijk. En nu zie ik hem hoofdschuddend toekijken naar die bouwvakkers. Hij bemoeit zich niet, maar hij zegt dan tegen mij; dat ga ik straks wel even herstellen/veranderen.
Mijn moeder die is vooral moe. Al jaren, dit vreet ook aan haar. Ze hebben nu extra kosten en zorgen. Dat bedrijf zou er moeten zijn om ouderen te ontzorgen… staat ook op hun website. Maar dat doen ze overduidelijk niet.
Pa is nu ook nog bij familie aan het klussen. Hij is bijna 76.
Ik vind de gedachte gewoon echt zo eng dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. 10 jaar klinkt voor mij gewoon als iets waar je nog doelen voor maakt.
Bijvoorbeeld: over tien jaar wil ik misschien van baan veranderen indien ik niet meer kan groeien.
Bij hen is het dat ze er eerder op hopen dat ze er dan nog zijn. Ik zou willen dat ze die tijd dan nog zorgeloos zouden kunnen doorbrengen.
We lossen die problemen met de unit samen wel op. Maar het is gewoon een principekwestie.
Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.quote:
Toch maar weer een schop. Mijn vader begint lichamelijk steeds slechter te worden en ik zie dat mijn moeder er aan onderdoor lijkt te gaan.
Mijn broertje is er een groot deel van de week. Hij woont en werkt in Limburg, maar is, zodra hij maar even kan, bij mijn ouders. Dan werkt hij vanaf daar en helpt waar hij maar kan.
Mijn ouders zijn echter slecht in het accepteren van hulp van de kinderen. De enige van wie ze echt hulp accepteren en ook actief vragen is aan mijn man. Dus hij heeft laatst geregeld dat mijn vader een alarmknop kreeg, hij is laatst toen mijn vader gevallen is met hem naar het ziekenhuis gegaan en hij is afgelopen vrijdag met ze naar de huisarts gegaan.
Dat doet hij zonder problemen. Als ze hem iets vragen, dan regelt hij vrij van zijn werk of laat alles vallen en gaat. Hij vindt echter wel dat hij nu betrokken raakt bij zaken die hem niks aangaan en die wij als kinderen zouden moeten doen of weten. Bijvoorbeeld als het gaat om financiën, maar ook dat ze hem vertellen over hun huisartsbezoek en wat daar besproken is, waarvan hij vindt dat dat iets is wat de kinderen zouden moeten weten en niet hij.
Maar zij willen dit juist allemaal niet bij ons neerleggen en juist bij hem. Ze willen voor ons eigenlijk niet toegeven hoe moeizaam dingen gaan en gewoon de ouders blijven die ze altijd waren.
Ik vind dit heel lastig. Ik wil het gesprek wel met ze aangaan, maar dan zeggen ze dat ze dit liever willen bespreken met iemand die net iets verder van ze af staat. Aan de andere kant begrijp ik de zorgen van mijn man en snap ik dat hij wil dat wij als kinderen een grotere rol spelen, maar laatst ging ik er alleen naar toe en dan vraagt mijn vader tot 3x toe waarom mijn man er niet is en dat hij hem dingen wil vragen. En ik ben natuurlijk ook blij dat ze hem wel hulp durven vragen en ik kan ze natuurlijk niet dwingen om het aan mij te vragen.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.quote:
Ik ben overbezorgd, zeker nadat mijn vader een keer gevallen is en ik hem met geen mogelijkheid zelf omhoog kreeg. En hij valt steeds vaker
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
crap in = crap out
Dank je. Hij is laatst weer gevallen en toen hebben de buurjongens van mijn ouders hem overeind geholpen. Beide tieners. Lief dat ze wilden helpen toen mijn moeder in paniek voor de deur stond. Maar ik ga denk ik wel een luchtbed bestellen voor mijn ouders, hoewel het zelfs dan moeilijk zal worden.quote:
[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.quote:
[..]
Ik denk dat het onredelijk is te verwachten dat je man geheimen bewaart voor jou, zeker als het over je ouders gaat. Je kan dus zeggen dat alles wat ze tegen je man zeggen ook bij jou bekend wordt en dat ze het dus net zo goed meteen tegen jou kunnen zeggen. Of misschien is het effectiever als je man dit tegen hen zegt.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthoudenquote:
[..]
Mosterd na de maaltijd, maar met een luchtbed en een transferdeken kom je een heel eind.
https://www.bol.com/nl/nl(...)cm/9300000010198608/
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.quote:
[..]
Dank je voor je reactie. Het is inderdaad wellicht het beste als mijn man het zelf zegt, ja.
Even m'n eigen beroep promoten.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.quote:
[..]
En als ze echt graag met iemand willen praten met iemand die verder van ze af staat, en ook nog eens verstand van zaken heeft, is het altijd een optie om een maatschappelijk werker in te schakelen. Zitten ook nog eens vrijwel nooit kosten aan verbonden.
Even m'n eigen beroep promoten.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Yup, ligt er ook aan hoe mobiel degene is.quote:Op zondag 7 april 2024 17:44 schreef Troel het volgende:
[..]
En het transferlaken kun je op dezelfde manier eronder krijgen neem ik aan? Dit is wel iets om te onthouden
Mijn ma was een keer in de deuropening van een kleine ruimte gevallen. We hebben haar met z'n 3-en met een gewoon laken weggesleept en op bed getild.
Met het luchtbed en een transferlaken, lukt het me zonder hulp.
Het luchtbed van Jysk is redelijk geprijsd.
crap in = crap out
Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.quote:
[..]
Misschien dat de huisarts hen dat wel heeft aangeraden. Ik heb inmiddels begrepen dat het gesprek vrijdag ging over wat er moet gebeuren en wat er kan/moet als mijn moeder de zorg niet meer aan kan. Kan goed zijn dat de ha misschien maatschappelijk werk heeft geadviseerd. Ik ga het in ieder geval vragen. Het klinkt als een goed plan.
Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Born to Lose, but Built to Win.
Ga nu de leuke dingen doen die je over 10 jaar niet meer kunt doen.
Bv. een keer samen bij hun oude lagere school langs, dan komen verhalen los.
Bv. een keer samen bij hun oude lagere school langs, dan komen verhalen los.
crap in = crap out
Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.quote:Op zondag 7 april 2024 18:55 schreef Cyan9 het volgende:
[..]
Ik zou het heel mooi vinden als de huisarts dat heeft geadviseerd, want dat maak ik zelden mee.
Vaak heeft algemeen maatschappelijk werk mensen in dienst die zich specialiseren op ouderen. Je kan meestal via de website van de gemeente waar je woont zien wat er allemaal mogelijk is, en hoe het precies werkt. Het kan namelijk per gemeente behoorlijk verschillen hoe het geregeld is, maar meestal (vooral bij grotere gemeentes) is het verdeeld in gebiedsteams.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mooiquote:
[..]
Heb vandaag een gesprek gehad met mijn ouders en de ha heeft wel maatschappelijk werk geadviseerd en aangeboden dat te regelen. Heb hen geadviseerd daar gebruik van te maken.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.quote:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mijn vader kreeg in feb weer een hersenbloeding, een grote dit keer, na meerdere tia's ( en darmkanker ) dachten we echt dat dit het was , maar hij mocht na een week weer naar huis en doet het op zich redelijk.
Mijn moeder is een stuk jonger maar echt al heel erg lang zo dement als maar kan, dit werd door hun beiden ontkend en er mocht ook nooit over gesproken worden maar nu is er dan toch eindelijk via de ha een casemaneger dementie op gezet en kregen ze meteen een WLZ indicatie en staan ze op de wachtlijst voor een aanleunwoning.
De auto moest meteen weg, dus ze reizen nu met zo een bel bus, dat heel vaak mis, dus ik word constant gebeld daarover. Voor die WLZ indicatie en op die lijst te blijven moesten ze daar ook gebruik van maken dus mijn moeder kreeg een automatische medicatie dispenser. Echt een mega unit, mijn moeder kan niet eens pinnen of de tv zelf aanzetten, dus ze kan het niet gebruiken, en daar komt dat iemand van thuiszorg voor omdat er een alarm afgaat. Laatste x had ze hem naar buiten gegooid, en hij komt er niet meer in. Nu doet de WLZ moeilijk over hun plek op die wachtlijst want ze moeten schijnbaar wel gebruik maken van iets uit de WLZ om daar op te blijven staan.
Ze zouden wel thuiszorg kunnen gebruiken maar die is er niet.
Ze moeten dus ook hun huis verkopen en dat kunnen ze al helemaal niet meer, we hebben echt geluk gehad dat we een notaris vonden die gespeciailiseerd is in oudere mensen, maar uiteindelijk heeft mijn broertje ze nog met allemaal listen mee moeten nemen voor het ondertekenen van hun levenstestamenten. Wij ( mjn zusje broertje en ik ) zijn nu eindelijk gemachtigd ( ik roep dit echt al 25 jaar ivm mijn moeder's dementie en de gezondheid van mijn vader maar natuurlijk wachtten ze net zo lang tot het eigenlijk al te laat was ).
Mijn broertje is een nakomertje, hij heeft lang thuis gewoond, en houdt dagelijks een oogje in het zeil, doet de was, zware boodschappen etc. Mijn zus woont ver weg maar is ZZPer en zij kan tot nu toe de belangrijke afspraken bijwonen via Zoom. Ik woon niet in dezelfde plaats maar niet heel ver maar ik werk eigenlijk altijd, dus ik regel de papierhandel, en zo hebben we eigenlijk samen best een fijne balans gevonden.
Maar wat een gedoe is het allemaal.
Het is wat het is hoor, ze zijn gewoon oud, het houdt een keer op, maar nu moesten we bv met dat levenstestament bespreken wat ze willen qua medisch handelen en zo, komt mijn vader ineens met god op de proppen ( wij zijn echt heel erg niet kerks opgevoed hahaha ) en dat alles altijd gedaan moet blijven worden. Ik ging nog even goed in discussie dat god hem niet beter maakt maar de wetenschap maar nee, hij wil gewoon als kasplantje ergens blijven liggen indien het zich voor zou doen
. Mijn moeder heeft jaren geroepen dat ze dat nooit zou willen maar die wil dat nu ineens toch ook 
We hebben ze al beloofd dat we niet op bezoek gaan komen.
Mijn moeder voert met haar demente hoofd al jaren oorlog met alle buren ook.
Ze hebben regelmatig de politie over de vloer gehad omdat mijn moeder met stenen gooit of zo.
Nu wilde mijn zusje hun huis al gaan ontspullen, maar mijn broer en ik willen ze gewoon lekker verhuizen en dan weg gooien wat weg kan, want met die twee die voor je voeten lopen en alles twintig keer in hun handen pakken krijg je echt niks gedaan daar hoor. Plus die onrust kunnen we maar beter vermijden als het even kan.
We hopen dat ze snel een woning krijgen, dit jaar was volgens de WLZ dame wel realistisch, maar dan moeten ze dus wel op die wachtlijst kunnen blijven zonder dat apparaat in huis.
Mijn moeder is een stuk jonger maar echt al heel erg lang zo dement als maar kan, dit werd door hun beiden ontkend en er mocht ook nooit over gesproken worden maar nu is er dan toch eindelijk via de ha een casemaneger dementie op gezet en kregen ze meteen een WLZ indicatie en staan ze op de wachtlijst voor een aanleunwoning.
De auto moest meteen weg, dus ze reizen nu met zo een bel bus, dat heel vaak mis, dus ik word constant gebeld daarover. Voor die WLZ indicatie en op die lijst te blijven moesten ze daar ook gebruik van maken dus mijn moeder kreeg een automatische medicatie dispenser. Echt een mega unit, mijn moeder kan niet eens pinnen of de tv zelf aanzetten, dus ze kan het niet gebruiken, en daar komt dat iemand van thuiszorg voor omdat er een alarm afgaat. Laatste x had ze hem naar buiten gegooid, en hij komt er niet meer in. Nu doet de WLZ moeilijk over hun plek op die wachtlijst want ze moeten schijnbaar wel gebruik maken van iets uit de WLZ om daar op te blijven staan.
Ze zouden wel thuiszorg kunnen gebruiken maar die is er niet.
Ze moeten dus ook hun huis verkopen en dat kunnen ze al helemaal niet meer, we hebben echt geluk gehad dat we een notaris vonden die gespeciailiseerd is in oudere mensen, maar uiteindelijk heeft mijn broertje ze nog met allemaal listen mee moeten nemen voor het ondertekenen van hun levenstestamenten. Wij ( mjn zusje broertje en ik ) zijn nu eindelijk gemachtigd ( ik roep dit echt al 25 jaar ivm mijn moeder's dementie en de gezondheid van mijn vader maar natuurlijk wachtten ze net zo lang tot het eigenlijk al te laat was ).
Mijn broertje is een nakomertje, hij heeft lang thuis gewoond, en houdt dagelijks een oogje in het zeil, doet de was, zware boodschappen etc. Mijn zus woont ver weg maar is ZZPer en zij kan tot nu toe de belangrijke afspraken bijwonen via Zoom. Ik woon niet in dezelfde plaats maar niet heel ver maar ik werk eigenlijk altijd, dus ik regel de papierhandel, en zo hebben we eigenlijk samen best een fijne balans gevonden.
Maar wat een gedoe is het allemaal.
Het is wat het is hoor, ze zijn gewoon oud, het houdt een keer op, maar nu moesten we bv met dat levenstestament bespreken wat ze willen qua medisch handelen en zo, komt mijn vader ineens met god op de proppen ( wij zijn echt heel erg niet kerks opgevoed hahaha ) en dat alles altijd gedaan moet blijven worden. Ik ging nog even goed in discussie dat god hem niet beter maakt maar de wetenschap maar nee, hij wil gewoon als kasplantje ergens blijven liggen indien het zich voor zou doen
. Mijn moeder heeft jaren geroepen dat ze dat nooit zou willen maar die wil dat nu ineens toch ook We hebben ze al beloofd dat we niet op bezoek gaan komen.
Mijn moeder voert met haar demente hoofd al jaren oorlog met alle buren ook.
Ze hebben regelmatig de politie over de vloer gehad omdat mijn moeder met stenen gooit of zo.
Nu wilde mijn zusje hun huis al gaan ontspullen, maar mijn broer en ik willen ze gewoon lekker verhuizen en dan weg gooien wat weg kan, want met die twee die voor je voeten lopen en alles twintig keer in hun handen pakken krijg je echt niks gedaan daar hoor. Plus die onrust kunnen we maar beter vermijden als het even kan.
We hopen dat ze snel een woning krijgen, dit jaar was volgens de WLZ dame wel realistisch, maar dan moeten ze dus wel op die wachtlijst kunnen blijven zonder dat apparaat in huis.
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Dat klinkt ook erg zwaar oh-oh. Mijn ouders hebben twee jaar geleden mijn oudste broer gelukkig al gemachtigd om de financiën te regelen, hoewel ze dat in principe nog wel zelf kunnen. En mijn ouders hebben 4 kinderen die kunnen bijspringen, wat we allemaal op onze eigen manier ook doen. En ze wonen op een pleintje waar veel buren en omwonenden ook helpen. Maar stel je voor dat je dat allemaal niet meer hebt. Hoe erg moet dat zijn.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Mijn moeder heeft ruzie met alle buren, dus dat is echt een dingetje...
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh
Nou ik ben toch blij dat ik geen kinderen heb die ik met zulke zaken opzadel straks tbh
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…quote:
Ze worden zo eigenwijs als ze ouder worden. Hier zijn mijn zus en ik wel gemachtigd en ze kunnen ook nog alles zelf.
***
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.quote:
Het zijn en blijven natuurlijk ook volwassenen, dat vind ik echt heel ingewikkeld, wie bepaalt nou wanneer zij niet meer de juiste beslissingen kunnen nemen en wat is ‘juist’, juist voor wie…
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…quote:
[..]
Ik zie heel veel met lede ogen aan en ben het met veel dingen niet eens, maar mijn mantra blijft 'het zijn volwassen mensen en ik bemoei me er niet mee'.
***
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?quote:
[..]
Ik kom natuurlijk ook veel ouderen tegen in mijn werk en de ‘zelfstandigheid’ hoe krakkemikkig ook is voor sommige mensen zo bepalend voor hun eigenwaarde, dat kun je ze niet afnemen… maar ja, ik zie ook dingen inderdaad…
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Bij ons is dat precies andersom en kon mijn vader nu echt niet meer voor mijn moeder zorgen.quote:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
In praktijk verandert er nog niks omdat ze enkel op die wachtlijst staan en er geen thuiszorg geboden kan worden ondanks dat wel is geindiceerd dat ze die moeten krijgen, dus wij hebben echt mazzel met mijn broertje, die dat met liefde doet.
We hebben vandaag bij gratie gods dan ook bewerkstelligd dat ze op de wachtlijst voor de aanleunwoning blijven mogen omdat ze daar wel zorg af gaan nemen, maar mijn zusje en ik kunnen nogal goed pleiten en komen altijd goed beslagen ten ijs, je zal wat minder mondig zijn of zo...
Wat een systeem.
Huis verkopen gaat ze echt zelf niet lukken, dus dat regelen wij gewoon hoor.
Mijn vader vond dat het in orde was met dat levenstestament want hij had de proef versie in de mail gehad dus dat ondertekenen kon hij wel doen zonder te betalen :
Oh ja als artsen of zo hem vragen gaan stellen waar hij geen zin in heeft spreekt hij ineens geen Nederlands meer ook, ook zo een mooi dingetje
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.
Carpe diem, quam minimum credula postero.
En toch is het heel logisch. Je doet je al snel beter voor dan je bent, want je wilt niet zwak lijken. Ik moet elk jaar met de gemeente om tafel voor mijn indicatie en als dan wordt gevraagd hoe je dag normaal gaat, dan pak je de dag die goed lukt, niet de dag dat het je moeite kost om je bed uit te komenquote:
Bij mijn oma was het dan ook zo dat ze zich prima een half uurtje goed kon houden... Ze moest echt naar het bejaardenhuis, en na veel gedoe hadden mijn moeder en mijn tante haar daarvan overtuigd. Dus kwam er een geriater langs om te kijken of het nodig was, zat mijn oma zo van 'nee hoor, alles is prima hier!' Dat ze dat half uurtje mooi weer spelen alleen volhield omdat mijn tante uren per dag hielp, dat zei ze er niet bij. Gelukkig geloofde de geriater mijn moeder en tante wel... Ze waren echt een beetje boos dat mijn oma de problemen niet eerlijk aangaf. Maar misschien schaamde ze zich ervoor, of wilde ze liever niet naar het bejaardenhuis ofzo.
Denk dat enkel erger wordt als je ouder wordt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mijn moeder vertelt aan iedereen dat ze net doet alsof ze gek is om alles geregeld te krijgen
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.
Maar ze vertelde ook aan iedereen ( ook aan mij) dat mijn vader in het casino was toen hij in het ziekenhuis lag.
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Begrijpelijk en heel ingewikkeld dilemma.quote:
[..]
Het probleem is om te bepalen waar de grens is. De wens van mijn vader om zoveel mogelijk zelfstandig te blijven leven gaat ten koste van mijn moeder. Wanneer is het moment dat we tegen mijn vader zeggen dat hij nu echt hulp moet aanvaarden omdat mijn moeder het niet meer aan kan?
***
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?quote:
Ik merk dat ik het nog steeds met regelmaat lastig vind.
Ze mankeren niks, ik krijg alleen de gedachte nog steeds niet weg dat ze er misschien over 10 jaar niet meer zijn. Ik word moe van mezelf.
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
S. 2014
J. 2016
J. 2016
O ja, vooral dat laatste.quote:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.
Maar ook hierin vind ik dat wat @BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.quote:Op dinsdag 23 april 2024 10:56 schreef miss_sly het volgende:
[..]
O ja, vooral dat laatste.
Mijn moeder doet dat nu ook, gelukkig, nadat we in de laatste paar jaar een paar heel spannende momenten hebben gehad. Met name vorige zomer toen ze met een sceptische shock in een ziekenhuis in Oostenrijk opgenomen werd. Dat was echt kantjeboord.
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte. Dat laatste is zo gemakkelijk nog niet, maar bovendien vind ik het stiekem ook best nog een prettig idee dat ze in een huis woont met iemand die in ieder geval kan zien als het echt ineens heel slecht gaat. Ze heeft, waarschijnlijk overgehouden van die sceptische shcok, een slecht functionerende pompfunctie van het hart (nog maar iets van 30%). Als ze alleen zou wonen, is er ook iemand die het ziet als het ineens fout gaan.
Maar ook hierin vind ik dat wat @:BE al zei: het zijn wel volwassen mensen. Op die manier moeten we ook met ze om blijven gaan en ze de ruimte geven die ze wensen.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.quote:
[..]
Wat een lastige situatie, ik snap jouw gevoel erover, ik ben ook blij dat mijn vader veel thuis is en dat ze "brutus" nu heeft (het ICD kastje) naar net na de hartstilstand wilde we ook alles bepalen en zeker mijn zus nam alles uit handen, toen heb ik haar ook gezegd ze is wel 64 he... t is een volwassen vrouw, maar dat is wel weer even loslaten.
Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik ben alleenstaand en mijn ouders zijn de laatste jaren echt mijn vangnet geweest, toen dat ineens dreigde weg te vallen was ik ook wel even in de stress.. en heel erg t gevoel dat ik echt nog niet zonder mn moeder kan, dat ik haar nodig heb voor tips over de opvoedingquote:
[..]
Mijn zus heeft daar ook nog meer last van dan ik. Ik vind het wel moeilijk, maar dat is mijn probleem, niet dat van mijn moeder. Mijn zus zou het liefste alles uit handen nemen, en geeft ook voortdurend allerlei adviezen waarvan mijn moeder ook wel laat merken dat ze die onnodig vindt. Het is wel echt loslaten, inderdaad.
Mijn man en ik hebben beide onze ouders nog, varierend in leeftijd van 76 tot 82. We hebben dus al heel veel geluk gehad dat dat zo is, maar dat er een keer iemand gaat wegvallen, kun je op wachten natuurlijk. Daar denk ik maar liever niet over na.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?quote:
Een van de moeilijke dingen vind ik dat wat zij wil, niet is wat mijn vader wil, namelijk scheiden. Ze leven al een tijdje apart in hun huis, maar ze wil dat heel graag formaliseren en ook andere woonruimte.
Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.
crap in = crap out
Nee hoor, dit is eigenlijk minstens twintig jaar te laat.quote:
[..]
Was dat altijd al, of na de achteruitgang in gezondheid?
Veranderende verhoudingen van partner naar mantelzorger, verandert het evenwicht in een relatie. De leuke momenten samen vallen weg. Afhankelijkheid van een partner is slecht voor een relatie.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, dat klopt en dat weet ik natuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat het me niet blijft plagen. Vandaar dat het ook zo kut is. Gevoel VS verstand.quote:
[..]
Dan kun je beter nu mooie herinneringen maken toch?
Mijn moeder kreeg 11 februari een hartstilstand, compleet onverwacht, ze was net helemaal weer nagekeken bij de cardioloog en toch lag ze ineens dood in de gang.. goddank was mn vader snel erbij en alle hulp en heeft ze het overleefd. Ze heeft een icd kastje gekregen en dus extra veiligheid maar man wat wordt je extra met je neus op de feiten gedrukt over hoe kwetsbaar het leven is... we genieten nu met elkaar veel meer en mn moeder doet ook gelukkig veel meer wat ze wil ipv wat ze vind dat moet...
Goed dat je moeder dat op deze manier doet. Het is wakker schudden met zoiets is wel heftig
Born to Lose, but Built to Win.
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “quote:
[..]
Ik kan alleen maar beamen wat loveli zegt. Doe vooral veel leuke dingen met je ouders nu het nog allemaal kan. Voor je het weet zit je ineens in de situatie waarin niks meer makkelijk gaat en leuke dingen nog wel kunnen, maar ongelooflijk veel energie kosten, zowel voor jou als voor je ouders.
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Born to Lose, but Built to Win.
Niet helemaal relevant/vergelijkbaar, maar mijn oma doet dit dus ook HEEL vaak. "Als we het nog mogen meemaken" "wanneer we er dan nog zijn" en al dat soort variaties. Verschrikkelijk storend vind ik het want a. je bent nou eenmaal oud dus de kans bestaat inderdaad dat je dat dingen voor het laatst aan het meemaken bent en b. ze flikt dit ook in het bijzijn van mijn daadwerkelijk uitbehandelde schoonvader.quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Misschien eens aangeven dat, als je toch niet wat wat er tussentijds gebeurd, die implicatie van doodgaan eigenlijk ook niet nodig is elke keer? Immers jij kunt ook onder een bus terecht komen, maar jij zegt toch ook niet "ik hoop dat ik je volgende week nog zie hoor mam!"
Once in a while, I just wanna dance and feel good
Het is heel erg Deo Volente (als God het wil), denk dat het meer haar manier van schrijven is dan dat ze werkelijk denkt van "als we er dan nog zijn".quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Maar goed, het kan ook dat ze zich die manier van reageren aangemeten heeft de laatste jaren, mijn moeder had daar ook een handje van "ik weet niet of ik jullie huis nog zie" en "als ik er dan nog ben" op alles rond hun verhuizing naar het appartement vlakbij ons nieuwe huis.
Ze is nog verhuisd en heeft ons huis nog gezien, sterker nog; ze zat er de hele tijd tijdens hun verhuizing, zat ze in het appartement iig niet in de weg
4 maanden later overleed ze, maar ze was echt al jaren aan het wachten.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Mooi Leandra, dat je moeder het kon meebeleven.
Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.
Ha, hier het tegengestelde: de schoonouders werden 97 en bijna 101.
Met als gevolg dat de drie zonen denken, dat zij alle tijd hebben om (nog) dingen te ondernemen. En mopperen als zij medische tegenslag ondervinden.
Gut, 200 km fietsen op één dag is niet makkelijk meer te doen.
“Pa en Ma hadden dat niet”…op wat geheugenproblemen na en het laatste jaar (vanzelfsprekend) medisch gedoe.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 5% gewijzigd door AnneX op 29-04-2024 21:51:51 ]
Ik herken het een beetje bij mezelf. Mijn moeder is overleden toen ze begin 50 was. Ik ben begin 40. Tien jaar, dat is inmiddels een periode die te overzien valt en dat zeg ik ook regelmatig. Ik lijk lichamelijk op mijn moeder. Qua kwaaltjes zeg maar. Als ik moet nadenken over zaken als pensioen, dan schakelt mijn brein gewoon uit.
Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.
Dat ik misschien meer naar mijn vader neig, wil er niet in. Die is nu 78, licht dementerend, maar fysiek nog hartstikke sterk.
Mijn vader is nu 7 jaar stabiel terminaal. Compleet uitbehandeld en op papier kan hij er allang niet meer zijn en Deo Volente is al mijn levenlang zijn credo maar waar je in het begin bij ieder telefoontje denkt hij doet het niet meer wen je er ook weer aan soort van.
Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.
Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.
Mijn vader heeft vooral last van zware depressies en psychische problematiek de laatste zeven jaar. Is inmiddels aan de zoveelste therapie bezig maar hij wil niet meer en zit al zeven jaar te wachten tot hij zijn ogen sluit. Inmiddels is hij bezig met een euthanasieverklaring en dat is voor mijn vader het beste. Levert weer andere problemen op binnen de familie niet binnen het eigen gezin maar gezien het milieu waar mijn ouders uitkomen. Dat zijn ook zorgen in mijn ogen en dat is niet deels lichamelijk maar in combi met een psychische lijden.
Waar ik of wij (zusjes en ik) ons eigenlijk meer zorgen om maken is de mantelzorger mijn moeder. Vader is 73 inmiddels maar moeders 66 en die cijfert zichzelf al jaren compleet weg omdat het zo hoort.
If you can dream it, you can do it...
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.quote:
[..]
Thanks je hebt ook gelijk. Vandaag realiseerde ik me ook dat er iets deze gevoelens aanwakkert. Als ik namelijk een afspraak met m’n moeder maak of haar uitnodig dan krijg ik steevast het antwoord:” ik hoop er te zijn.” Of “Wij hopen dan ….. “
ook op uitnodigingen van hen zelf. “Op datum hopen wij …. jaar oud/ getrouwd te worden/zijn en willen dat met jullie te vieren”
Waarom dat “hopen” steeds? Ik heb daar vandaag naar gevraagd en toen zei ze: je weet nooit wat er tussentijds kan gebeuren.”
Ik heb het weggelachen met “ lekker morbide mam”. Maar eigenlijk vond ik het helemaal niet grappig.
Ik besef me vandaag pas dat ze deze uitspraken al jaaaaaren doet.
Misschien dat dit op de achtergrond meespeelt bij mijn “angst” om ze te verliezen. Daarnaast kamp ik al m’n hele leven met verlatingsangst ivm mijn adoptie.
Het klinkt misschien echt kei suf nu ik dit hier type. Alsof ik me aanstel. Want het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
Neemt niet weg dat ik graag leuke dingen met haar en pa wil doen, ik krijg alleen die kut gedachte niet uit m’n hoofd.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Troel bij ons word er geen verjaardag vooruit gevierd net zoals een babyshower. Ook idd omdat je helemaal niet weet of het kindje er gezond en wel komt.quote:
[..]
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
If you can dream it, you can do it...
Babyshower snap ik heel goed, qua verjaardag ben ik zelf dan weer wat milder. Ik vind het leuk om een feestje te geven en mocht ik de verjaardag dan niet halen, dan hebben we in ieder geval een leuke afsluiter gehadquote:
[..]
Troel bij ons word er geen verjaardag vooruit gevierd net zoals een babyshower. Ook idd omdat je helemaal niet weet of het kindje er gezond en wel komt.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Hier op het dorp is het ook heel erg vaak D.V en ik naïef als ik was dacht tot een paar jaar geleden "De volgende" betekende Ik vier mijn verjaardag gerust ervoor als dat beter uitkomt maar mijn oma vind daar ook ieder jaar iets van.
Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
Ik vier mijn verjaardag gerust ervoor als dat beter uitkomt maar mijn oma vind daar ook ieder jaar iets van. Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
S. 2014
J. 2016
J. 2016
serieus, daar heb ik echt nooit bij stilgestaan! Je hebt helemaal gelijk, het is inderdaad een godsdienstige achtergrond. Ze zijn niet zo streng christelijk qua verjaardagen etc. Maar ze gaan wel elke week naar de kerk, vloeken niet en zondag is een rustdag. Ze zijn wel vrij modern voor mensen uit ‘48 haha.quote:
[..]
Wat is haar achtergrond? Toen ik ging trouwen kreeg mijn opa een andere kaart dan de rest van de familie. Bij hem stond er inderdaad hopen op, de rest had de 'gewone' kaart. Zelfs de begrafenis van mijn opa was D.V.
Het is ook wel echt iets wat je in bepaalde kringen bijna standaard hoort. Daar worden verjaardagen ook echt niet in het weekend voor de verjaardag gevierd zeg maar
Wellicht dat met dat in je achterhoofd, j e het ook iets makkelijker ene oor in andere oor uit kan laten gaan? (Zelfs als ze helemaal niet een erg godsdienstige achtergrond heeft
Maar hier heb ik nooit bij stilgestaan dat het daar iets mee te maken zou kunnen hebben.
Ik dacht eerder nog dat het mogelijk aan haar burn out lag die ze de laatste jaren van haar carrière heeft gehad. Ik weet dat ze daar nooit helemaal van hersteld is en zal zijn. Ze heeft immers diverse malen aangegeven dat er gewoon iets kapot gegaan is in haar hersenen door het harde werken en het gehaast leven. Ze had altijd het gevoel van alles te “moeten”. Dat is ook een van de dingen die ze na haar pensionering vaak herhaalde. “Nu hoef/moet ik lekker helemaal níks meer!”
Daardoor is ze nog steeds vaak en snel moe, zijn dingen vaak teveel. Ook al zegt ze dat niet, je ziet het aan de manier hoe ze kijkt en ze is soms echt warrig. Wat ergens denk ik dan, inmiddels ook bij haar leeftijd past hoor.
Mijn vader zegt dat “hopen” overigens niet. Maar nu je het zegt denk ik dat mijn oma dat misschien vroeger ook al zei. Maar ze is al 20 jaar geleden overleden dus ik weet dat niet meer zo goed.
Born to Lose, but Built to Win.
Haha ja dat dacht ik zelf ook eerst.quote:
Hier op het dorp is het ook heel erg vaak D.V en ik naïef als ik was dacht tot een paar jaar geleden "De volgende" betekende
Wel vervelend LT als het zo'n grote rol speelt.
Ja, ik weet ook dat het suf klinkt.
Als ik m’n eigen tekst lees als “buitenstaander” dan denk ik “stel je niet aan”. Maar ik denk echt dat het een soort trigger is. Het is vooral kut omdat ik verder echt best wel een nuchter mens ben.
Bij ons is het wel echt de gewoonte om een verjaardag op de dag zelf te vieren. Het komt eigenlijk nooit ter sprake om het op een andere dag te doen. Als het een bijzondere verjaardag is met een groot feest, wordt het twee keer gevierd. Mijn ouders vinden het vaak “ongezellig” als je je verjaardag op een andere dag viert. Heb dat zelf nooit gekoppeld aan het geloof.
Born to Lose, but Built to Win.
Snap ikquote:
[..]
Maar hier heb ik nooit bij stilgestaan dat het daar iets mee te maken zou kunnen hebben.
Ik hoop echt dat het je kan helpen!
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Meh.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.crap in = crap out
quote:
Meh.Alles heel gebleven?SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Omdat sch.pa om de haverklap viel ( en niks brak) vanwege bloeddruk troubles had hij de laatste jaren een rolstoel. En licht dementerend en dat weer vergat.
Ja, net als de vorige keren, waarschijnlijk een blauwe plek hier of daar. Maar het voelt machteloos, genoeg mensen van 10 jaar jonger komen slechter weg met een val.
crap in = crap out
quote:
Meh.Bah. Maar dat ligt niet aan je instinct. Het reptielenbrein gaat aan. Dat kent drie standen, bevriezen, vluchten of vechten.SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
Dus dus heel normaal dat je ze niet hebt laten vallen en toen je vader opving. zeker bij zo’n eerste situatie.Born to Lose, but Built to Win.
De laatste jeugdvriend van mijn vader is overleden. Een jaar na zijn laatste bevriende collega.
crap in = crap out
Nietquote:
Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
! Ik weiger!Niet zo streng zijn voor jezelf, je gevoel mag er gewoon zijn.quote:
[..]
het lijkt klein maar voor mij voelt het groot.
[ Bericht 16% gewijzigd door De_Pel op 10-11-2024 02:30:47 ]
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
[ Bericht 100% gewijzigd door De_Pel op 09-11-2024 19:20:42 ]
Bestuur tegen de muur. Met de groeten van Ron Vlaar :W
Ik praat soms met mijn ouders erover. Heel lullig gezegd moet je toch praten over de dingen als 'hoe zie je wonen in de toekomst' en 'wat moet dan geregeld worden. Een vorm van planning en zo.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
En toch word je er uiteindelijk door overvallen op het moment dat het echt niet meer gaat is mijn ervaring. Ondanks alle voorbereidingen en gesprekken. Wat ik op het moment het zwaarste vind is dat mijn vader zich niet neer wil leggen bij zijn beperkingen met alle gevolgen van dien. Hij wil niet accepteren dat hij dingen niet meer kan en legt zo een enorme druk neer bij de mensen om hem heen (mijn moeder en ons), die hem voortdurend moeten vertellen dat iets echt niet meer mogelijk is.quote:
Ik praat soms met mijn ouders erover. Heel lullig gezegd moet je toch praten over de dingen als 'hoe zie je wonen in de toekomst' en 'wat moet dan geregeld worden. Een vorm van planning en zo.
Ze hebben onlangs de testamenten op orde gemaakt.
In onze omgeving gaat het bij een familie wat minder, een oude vrouw die niks geregeld heeft en door mentale zaken eigenlijk wat vast zit in haar huis en geen verzorgingshuis in komt. Er komt dan veel af op de mantelzorgende kinderen. Dat zouden mijn ouders niet willen. Ergens fijn dat ze zich dat dan ook gaan beseffen.
Dat is een vorm van acceptatie en ook het verloop beter bekijken.
Daarnaast, mijn laatste grootouder is overleden. M'n broer zei toen treffend 'in lijn is dat pap en mam hierna gaan'. Ja, dat is dan wel even een momentje.
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Snap ik. Maar we doen ons best. Wat jammer dat het zo gaat inderdaad...zwaar genoegquote:
[..]
En toch word je er uiteindelijk door overvallen op het moment dat het echt niet meer gaat is mijn ervaring. Ondanks alle voorbereidingen en gesprekken. Wat ik op het moment het zwaarste vind is dat mijn vader zich niet neer wil leggen bij zijn beperkingen met alle gevolgen van dien. Hij wil niet accepteren dat hij dingen niet meer kan en legt zo een enorme druk neer bij de mensen om hem heen (mijn moeder en ons), die hem voortdurend moeten vertellen dat iets echt niet meer mogelijk is.
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
| ❤ | Triquester... | ツ Met een accént aigu
Goede omschrijving, heel herkenbaar! Het is ook voor mij een thema dat nog niet acuut aan de orde is, maar wel vaker door je hoofd schiet. Ik vind het met name confronterend als ik bepaalde gebeurtenissen in tijdsperspectief plaats. Zo is het einde van mijn middelbare schooltijd bijna een kleine 20 jaar geleden, terwijl dit gevoelsmatig voor mij helemaal niet zo lang geleden voelt. Als ik die kleine twintig jaar vooruit kijk en dan besef dat mijn ouders tegen die tijd alweer eind tachtig zijn, dan moet ik toch even slikken.quote:
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Is het mogelijk om laagdrempelig ondersteuning in te zetten, via de gemeente/WMO? De eerste stap is de grootste drempel.quote:
En ik kan het hem ook niet kwalijk nemen hoor, want het lijkt me ook enorm zwaar, maar soms word ik toch boos op hem, omdat hij op die manier ook het leven van mijn moeder zo moeilijk maakt.
Een huishoudelijke hulp kan een ontlasting voor je moeder zijn, plus dat je vader eraan gewend raakt dat er iets van hulp over de vloer komt.
crap in = crap out
Heeft hier iemand misschien ervaring met een smartwatch met sos functie voor een alleenwonende ouder? Tips waarop te letten of goede ervaringen met een bepaald merk/model?
@Leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
@Leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
Garmins hebben fall detection. Uit eigen ervaring kan ik vertellen dat dat werkt. Maar dat is wellicht minder uitgebreid dan je zoekt?
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
Mocht de oudere in kwestie een iPhone hebben …Een Apple Watch heeft ook valdetectie die 112 belt na een harde val. Je kunt dat belletje natuurlijk ook annuleren mocht het vals alarm zijn. Als de valdetectie actief is, kunnen ook specifieke contactpersonen daarvan automatisch een melding krijgen inclusief locatie. De ‘goedkoopste’ waarop dit werkt is de Apple Watch SE.
Ze heeft inderdaad een iPhone! Thanks, ik ga daar eens naar kijken.quote:
Mocht de oudere in kwestie een iPhone hebben …Een Apple Watch heeft ook valdetectie die 112 belt na een harde val. Je kunt dat belletje natuurlijk ook annuleren mocht het vals alarm zijn. Als de valdetectie actief is, kunnen ook specifieke contactpersonen daarvan automatisch een melding krijgen inclusief locatie. De ‘goedkoopste’ waarop dit werkt is de Apple Watch SE.
Nee, wij hebben een stalk-app waarin we kunnen zien waar iedereen is, mijn schoonvader zit daar in, mijn vader zat daar ook in.quote:
Heeft hier iemand misschien ervaring met een smartwatch met sos functie voor een alleenwonende ouder? Tips waarop te letten of goede ervaringen met een bepaald merk/model?
@:leandra , ik meen me te herinneren dat ik jou er wel eens over heb gehoord.
Life360
Mijn ouders mogen maandag gaan kijken naar een aanleunwoning.
Ze hebben bij voorbaat al van alles te zeiken, maar ze staan ook al bijna een jaar op de wachtlijst en er komt bijna niks vrij. Mijn vader had in februari een hersenbloeding en naar aanleiding daarvan accepteerden ze eindelijk dat ze op de wachtlijst moesten ( mijn moeder is echt super dement) maar ondertussen is mijn vader alweer ietsje beter en denken ze natuurlijk weer dat het nergens voor nodig is.
Soannend!
Ze hebben bij voorbaat al van alles te zeiken, maar ze staan ook al bijna een jaar op de wachtlijst en er komt bijna niks vrij. Mijn vader had in februari een hersenbloeding en naar aanleiding daarvan accepteerden ze eindelijk dat ze op de wachtlijst moesten ( mijn moeder is echt super dement) maar ondertussen is mijn vader alweer ietsje beter en denken ze natuurlijk weer dat het nergens voor nodig is.
Soannend!
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Omdat KLB niet de plek is en ik even geen ander topic weet..
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.
[ Bericht 0% gewijzigd door loveli op 07-04-2025 22:28:48 ]crap in = crap out
loveli, wat naar om mee te moeten maken voor je moeder en voor jou.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Ik merk dat voor mij het ouder worden van mijn ouders en de bijbehorende zorg me ook een voortdurend schuldgevoel bezorgt. Het gevoel dat ik de hele tijd tekort schiet qua zorg, hulp en aandacht. Ik vind dat heel moeilijk. En ik merk ook dat het zorgt voor wat frictie tussen ons kinderen. Je ziet toch dat de één meer doet dan de ander en ook dat zorgt voor schuldgevoel. Ik had dat niet verwacht.
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden. 
Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk.
Maar het leven gaat gewoon door.
Een paar weken geleden heb ik mijn moeder overleden aangetroffen, de wereld zakt onder je voeten weg. Toch is er ook acceptatie en de gedachte dat leed haar bespaard is gebleven. Ik denk elke dag aan haar en alles is onwerkelijk. Maar het leven gaat gewoon door.
Het accepteren dat mijn beide ouders ouder worden is bij de ene ouder lastiger dan de oude.
Mijn vader was 10 jaar terug nog een relatief vitale sterke man, die is nu (hij word 70) veeeeeel minder vitaal en neigt zelfs naar zwak. Hij kreeg recent te horen "meneer als u niet stopt met roken heeft u door uw COPD nog 5 maanden" en heeft toen 2 weken niet gerookt, daarna weer begonnen. En toen ik 'm er naar vroeg was zijn antwoord "joh, ik heb alles al meegemaakt, er is nooit wat op TV, ik zie weinig mensen het is wel leuk geweest"
Mijn moeder is ondanks d'r COPD diagnose niet zwakker geworden. Die is vergeleken met 10 jaar terug veel vitaler, fietsen, sportschool, kickboksen. Is mentaal scherp, is fysiek sterker dan 10 jaar terug, die is nu 65.
Als mijn vader echt voor z'n 70e komt te overlijden (veel mensen in de familie haalden de 70 niet. Recent 2 broers 74 en 68. Zijn vader en moeder allebei achter in de 60 en een zus volgens mij ook) dan heb ik daar wel vrede mee. Een hele goede band heb ik daar niet mee, wij zijn totale tegenpolen van elkaar in doen/laten en waar hij vaak dacht te weten hoe hij met mij om moest gaan (al klinkt dat erger dan het is) hadt hij geen idee bij de opvoeding. Ik was een lastig kind, hij probeerde mij discipline bij te brengen door mij letterlijk billenkoek te geven (gewoon klappen met de vlakke hand want zo voedde zijn vader hem ook op) en in plaats van te zeggen dat 'ie van mij hield gaf hij mij vooral spullen als 'ie weer eens een uitbarsting had richting mij.
Als mijn moeder komt te overlijden binnen nu en d'r 70e (kan het mij niet voorstellen) dan gaat dat wel wat harder in slaan ja, en weet echt niet hoe en wat dan.. Vooral omdat ik een onwijs goede band met haar heb, zie d'r 2-3x per week. We gaan samen op vakantie, ondernemen samen leuke dingen. En we liggen veel meer op een lijn dan ik met mijn vader heb. Je komt er pas later achter hoe je ouders zijn als personen i.p.v als "je ouders" en kan dan een veel betere inschatting maken, en terugkijken op dingen met de hoe's en wat's. En ben oprecht nu veel meer m'n best aan 't doen om de trekjes van m'n moeder over te nemen en die van mijn vader (die vrij giftig zijn) van mij af te gooien.
Mijn vader was 10 jaar terug nog een relatief vitale sterke man, die is nu (hij word 70) veeeeeel minder vitaal en neigt zelfs naar zwak. Hij kreeg recent te horen "meneer als u niet stopt met roken heeft u door uw COPD nog 5 maanden" en heeft toen 2 weken niet gerookt, daarna weer begonnen. En toen ik 'm er naar vroeg was zijn antwoord "joh, ik heb alles al meegemaakt, er is nooit wat op TV, ik zie weinig mensen het is wel leuk geweest"
Mijn moeder is ondanks d'r COPD diagnose niet zwakker geworden. Die is vergeleken met 10 jaar terug veel vitaler, fietsen, sportschool, kickboksen. Is mentaal scherp, is fysiek sterker dan 10 jaar terug, die is nu 65.
Als mijn vader echt voor z'n 70e komt te overlijden (veel mensen in de familie haalden de 70 niet. Recent 2 broers 74 en 68. Zijn vader en moeder allebei achter in de 60 en een zus volgens mij ook) dan heb ik daar wel vrede mee. Een hele goede band heb ik daar niet mee, wij zijn totale tegenpolen van elkaar in doen/laten en waar hij vaak dacht te weten hoe hij met mij om moest gaan (al klinkt dat erger dan het is) hadt hij geen idee bij de opvoeding. Ik was een lastig kind, hij probeerde mij discipline bij te brengen door mij letterlijk billenkoek te geven (gewoon klappen met de vlakke hand want zo voedde zijn vader hem ook op) en in plaats van te zeggen dat 'ie van mij hield gaf hij mij vooral spullen als 'ie weer eens een uitbarsting had richting mij.
Als mijn moeder komt te overlijden binnen nu en d'r 70e (kan het mij niet voorstellen) dan gaat dat wel wat harder in slaan ja, en weet echt niet hoe en wat dan.. Vooral omdat ik een onwijs goede band met haar heb, zie d'r 2-3x per week. We gaan samen op vakantie, ondernemen samen leuke dingen. En we liggen veel meer op een lijn dan ik met mijn vader heb. Je komt er pas later achter hoe je ouders zijn als personen i.p.v als "je ouders" en kan dan een veel betere inschatting maken, en terugkijken op dingen met de hoe's en wat's. En ben oprecht nu veel meer m'n best aan 't doen om de trekjes van m'n moeder over te nemen en die van mijn vader (die vrij giftig zijn) van mij af te gooien.
Well, life can be a riot
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Bedankt.quote:Op dinsdag 8 april 2025 21:17 schreef Cyan9 het volgende:
[..]
Gecondoleerd, en veel sterkte toegewenst.
Gecondoleerdquote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Well, life can be a riot
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
I can be the pilot provided that it's private
I got the world to worry about
Mijn moeder ging het afgelopen jaar hard achteruit. Ik weet dat ze dat zelf ook wel doorhad, maar ze praatte er liever niet over. Ook was ze koppig wat betreft hulp bij bijvoorbeeld de huishouding, altijd alles zelf willen doen. Maar dan bleef het er vaak bij, en dat was ook wel zichtbaar. Je gaat toch ook niet steeds lopen bekvechten over dit soort dingen met je lieve mam, dus daar had ik het wel moeilijk mee.
Al met al weet ik dat haar een moeilijke tijd bespaard is gebleven, want ze was geen type voor verzorging en verpleging. Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Al met al weet ik dat haar een moeilijke tijd bespaard is gebleven, want ze was geen type voor verzorging en verpleging. Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Op
Ja, ik had het alleen niet verwacht dat dit zou gebeuren. Ik heb ook geen idee hoe de anderen daar in staan hoor. Wat dat betreft is een gesprek inderdaad wel een goed idee. Mijn man doet wel heel veel. Hij heeft natuurlijk toch net wat meer afstand en daarom wordt hulp van hem ook makkelijker geaccepteerd en eerder gevraagd. Maar ook naar hem voel ik me dan weer schuldig. Maar je hebt er inderdaad niks aan, aan al die stomme gevoelens.quote:
Dat is mij ook opgevallen bij de schoonfamilie en jarenlange bijstand (oa. wassen draaien, huishouden/bed verschonen, eten verzorgen, administratie, ziekenhuisbezoek en mantelzorg.
Alsof de een meer/minder doet dan de ander.
Wij woonden net 15 min verderop. De andere twee een uur rijden.
Uiteindelijk vond ik er ‘vrede’ in door (voor mijzelf) te stellen, dat een ieder handelt en zich inzet naar vermogen.
Want met schuldgevoel en frustratie maak je het jezelf heel lastig!
En anders een overleg, waarin ieder een dag mantelzorg daadwerkelijk aanwezig is, ondanks afstanden.
Sterkte!🍀
Als je goed om je heen kijkt zie je dat alles gekleurd is.
Met name dat de tijd zo snel gaat is echt bizar. Mijn ouders zijn 72 en 75, mijn zoon is ineens al weer 15. Lijkt echt of de tijd door je vingers glipt, niet normaal en soms best beangstigend.
Gecondoleerd!quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.quote:
Net mijn post nog eens gelezen uit 2023. Inmiddels is de dag waar ik altijd zo'n angst voor had waarheid geworden.
Maar het leven gaat gewoon door.
Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.
(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)
Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.quote:
Ze heeft goddank alles wat ze fijn vond tot het laatst kunnen doen, daar haal ik troost uit.
Maar het voelt ongelooflijk kut allemaal, wat een gemis.
Ik wens je alle sterkte van de wereld
[ Bericht 9% gewijzigd door r_one op 08-04-2025 22:07:12 ]
r_one in WGR / [WGR] Feedback
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
.
Op vrijdag 20 juni 2025 08:15 schreef VEM2012 het volgende:
Misschien moet je juridische discussies gewoon overlaten aan juristen. Want je begrijpt er overduidelijk niets van.
quote:
[..]
Ja, de wereld draait wel door maar jóuw wereld staat nu stil (alles is onwerkelijk, idd). Dat is normaal.
Je zult merken dat na verloop van tijd jouw wereld ook weer langzaam opstart en begint te 'spinnen'. Het wordt nooit mee hoe het was maar het idee dat leed haar bespaard is gebleven, zal je rust en voldoening geven.
(mijn moeder waar ik een extreem goede band mee had, zeg maar gerust 'soulmates', is december 2023 overleden en wat ik hier typte is hoe het mij vergaan is)
[..]
Uit mijn hart gegrepen, exact dit. Jij dus ook. Die troost, die zal blijven. Het kutte en het gemis zal verzachten.
Ik wens je alle sterkte van de wereld
Wat een onzekerheid en verdriet.quote:
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Het blijft moeilijk hoor,
Sterkte!
Mijn ouders wonen inmiddels nog geen twee maanden in een aanleunwoning, en waar mijn moeder zich met hand en tand verzet heeft, genieten ze nu wel echt van alles wat het hun te bieden heeft.
Mijn broertje treft haar vaak aan beneden in de hal, gezellig met medebewoners kletsend, ze hebben zelfs carnaval gevierd daar voor het eerst van hun leven, mijn vader gaat elke week naar de bingo en ze kennen alle dames die aan de overkant in het bejaardenhuis werken bij naam, want daar gaan ze elke dag warm eten.
We hadden dit niet durven dromen. ( En iets zegt me dat mijn moeder daar net als op hun oude adres nog wel ruzie gaat maken met alle buren maar voor nu genieten we er maar van ).
Het enige waar mijn moeder moeite mee heeft is de verzorging, ze moet medicatie nemen en dat wordt gecheckt, en er is schoonmaak, dat vindt ze niks, Ze vindt dat mijn vader dat allemaal gewoon maar moet doen
Mijn broertje treft haar vaak aan beneden in de hal, gezellig met medebewoners kletsend, ze hebben zelfs carnaval gevierd daar voor het eerst van hun leven, mijn vader gaat elke week naar de bingo en ze kennen alle dames die aan de overkant in het bejaardenhuis werken bij naam, want daar gaan ze elke dag warm eten.
We hadden dit niet durven dromen. ( En iets zegt me dat mijn moeder daar net als op hun oude adres nog wel ruzie gaat maken met alle buren maar voor nu genieten we er maar van ).
Het enige waar mijn moeder moeite mee heeft is de verzorging, ze moet medicatie nemen en dat wordt gecheckt, en er is schoonmaak, dat vindt ze niks, Ze vindt dat mijn vader dat allemaal gewoon maar moet doen
Op dinsdag 20 december 2011 03:07 schreef minthy het volgende:
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Zelfs ik zou oh-oh doen, alleen al op basis van haar postgedrag en ui O+
'Outside of a dog, a book is man's best friend. Inside of a dog it's too dark to read.'
( Groucho Marx )
Seeburg54 en miss_sly gecondoleerd met jullie verlies . Veel sterkte!
Het mantelzorgen, gedoe met thuiszorg, al het geregel en spanningen tussen broers/zussen.. het is niet niks. Achteraf gezien hebben mijn zussen en ik het volgens mij best aardig gedaan. Het vergt wel veel afstemming onderling. Ik vind het wel heel jammer dat ik de laatste jaren meer bezig ben geweest met het geregel en gedoe, in plaats van goede gesprekken voeren met mijn moeder. Daar was gewoon niet veel tijd meer voor beschikbaar. Aan de andere kant is er ook trots dat ze door onze hulp de laatste jaren toch nog zelfstandig heeft kunnen wonen.
. Veel sterkte! Het mantelzorgen, gedoe met thuiszorg, al het geregel en spanningen tussen broers/zussen.. het is niet niks. Achteraf gezien hebben mijn zussen en ik het volgens mij best aardig gedaan. Het vergt wel veel afstemming onderling. Ik vind het wel heel jammer dat ik de laatste jaren meer bezig ben geweest met het geregel en gedoe, in plaats van goede gesprekken voeren met mijn moeder. Daar was gewoon niet veel tijd meer voor beschikbaar. Aan de andere kant is er ook trots dat ze door onze hulp de laatste jaren toch nog zelfstandig heeft kunnen wonen.
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Wat verschrikkelijk! Gecondoleerd en heel veel sterkte!quote:
Ik heb net ook mijn laatste posts gelezen. Met de zorgen om mijn moeder.
Nooit had ik gedacht dat mijn vader ineens degene zou zijn die zou overlijden. Een rollercoaster van drie weken ziekenhuis met een sepsis, opknappen, griep, opknappen, galwegontsteking, nieuwe sepsis en einde verhaal. Bizar hoe snel dat kan gaan.
Born to Lose, but Built to Win.
@miss_sly en @Seeburg54, gecondoleerd en veel sterkte voor jullie!
Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.
Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.
Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...
Mijn mams heeft dit alles met haar ouders meegemaakt. Vaak ging ik met haar mee met dochterlief, om haar te steunen en afleiding te geven want de zorg viel haar zwaar. Maakte ze vaak een grapje: je krijgt het goede voorbeeld voor als ik oud ben. Jaa mam...
Toen stierven een paar maanden na elkaar haar ouders, beide in de negentig. Nu was mijn mams van de zorg af voor haar ouders, wat ze al die jaren met alle liefde heeft gedaan. Nu kon ze zich storten op haar kinderen en kleindochter.
Helaas mocht het niet zo zijn. Ze stierf nog geen drie weken na haar moeder, dit jaar 25 jaar geleden.
Ik heb mijn goede voorbeeld dus niet in de praktijk kunnen brengen want dat had ook ik met alle liefde gedaan. Maar als ik zie wat het haar heeft gekost en wat ik hier lees, dat heb ikzelf niet en zal dat ook nooit hebben.
Met mijn 'vader' is amper contact. Voor die zou ik sowieso niks hebben willen doen. Iets met karma...
If they say
Why, why, tell her that it's human nature...
Why, why, tell her that it's human nature...
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |