OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Ik val maar meteen met de deur in huis; Ik heb de laatste twee jaar moeite met het feit dat mijn ouders “oud” aan het worden zijn. Ik heb het idee dat ik nog lang niet klaar ben voor deze fase in het leven. Alsof dit niet bij mijn leeftijd “past”.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Nu hoor ik eigenlijk niemand om mij heen die hier ook last van heeft. Rust hier een taboe op? Meer mensen zouden toch door dit proces “moeten” gaan? Mijn man herkent zich hier absoluut niet in. Vriendinnen van mij ook niet.
Meestal gaat het over de emotionele rollercoaster van zorg of ziekte. Dit is niet aan de orde hier. Ik vraag mij dan ook af of er mensen zijn die zich herkennen in dit gevoel. Hoe ga je met zoiets om? Hoe accepteer je dat je ouders echt ouder beginnen te worden?
Graag jullie ervaringen, mocht je die hebben.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Born to Lose, but Built to Win.
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
disclaimer
Wat fijn dat het bij jou wel besproken wordt! Misschien is dat bij mij wel wat de emotie versterkt. Ik word niet begrepen en voel me er alleen bij. Bij mij in de vriendengroep zijn hun ouders juist veel jonger dan die van mij. Bij een andere vriendengroep zijn de vrienden + ouders daarvan veel ouder, dus dat is dan weer anders.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 16:47 schreef Jentin het volgende:
Best herkenbaar. Ik heb het er juist wel met vriendinnen over. In mijn vriendinnengroep zijn we inmiddels allemaal tegen de 40 en hebben we allemaal onze beide ouders nog. Best bijzonder. Maar we zien ook allemaal dat onze ouders gewoon een beetje gebakjes worden. Idem voor mijn schoonouders. Mijn schoonvader was altijd onvermoeibaar en zo sterk als een paard. Nu zien we gewoon een oude man van tegen de tachtig. Confronterend ja, maar ik kan het wel accepteren.
Ik ben normaliter een heel nuchter persoon. Maar dit … het doet me veel en ik vind het maar lastig.
Born to Lose, but Built to Win.
Je hebt gelijk hoor. Dit zegt mijn verstand ook. Maar mijn emoties die willen er niet aan geloven.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
En ja, dat ouder worden betekent natuurlijk wel dat de balans verandert. Je ouders kunnen niet meer een weekend op je kinderen passen, je vader kan geen kast meer naar boven tillen als je gaat verhuizen en je moeder kan je spijkerbroek niet meer inkorten. Het betekent dat zij de zorg die ze je altijd hebben gegeven niet meer kunnen bieden. En dan ga je ook zien dat het steeds meer verschuift.
Mijn vader is na de dood van mijn moeder (die helaas nooit oud werd) ook best veranderd, tot het punt waarop hij nu is, een beetje een sobere kluizenaar, heel anders dan hoe ik hem vroeger kende. Ik vond die verandering ook lastig, maar het is een beetje onderzoeken naar hoe je relatie dan nu wel werkt, en hoe je elkaar daar weer in kan vinden.
Kan me voorstellen dat voor jou die verandering ook lastig is. Ben je nu op dat punt of ben je nog zoekende ?
Born to Lose, but Built to Win.
Nee ik ben daar ook al wel. Het is jammer dat het is veranderd, maar het is onvermijdelijk en onomkeerbaar. En het accepteren van die verandering is ook een soort rouwproces he.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
Overigens is het in mijn sociale netwerk echt heel variabel. Er zitten stokoude bejaarde ouders bij, dementerenden, maar ook zestigers die nog volop in het leven staan. En daar praten we ook wel over.
Het is soms ook moeilijk te zien als jij in de categorie mensen valt die nog wél heel kwieke ouders hebt. Hoe vaak ik niet hoor op mijn werk "joh maar waarom breng je de kids niet af en toe een weekend naar opa en oma dan??" Echt om crazy van te worden. Dat snappen ze niet.
disclaimer
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden en omdat het ook betekent dat ik ouder word, niet meer bij de jongste generatie hoor, en dat vind ik een naar idee. Hoewel ik het ook wel heel leuk vind om tante te zijn en dat iedereen om me heen kinderen krijgt.
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit.quote:Op donderdag 12 oktober 2023 17:59 schreef kuolema het volgende:
Ik heb dit ook wel, maar niet omdat ik bang ben om mijn ouders te verliezen. Meer omdat ik het niet leuk vind dat ze aftakelen en steeds minder zelfstandig zullen worden.
Bang om mijn moeder te verliezen ben ik niet. Ik ben 10 jaar geleden mijn vader al verloren dus dat is niet meer onbekend. Ik zou het heel verdrietig vinden, maar bang niet nee.
Mijn moeder loopt tegen de 70 en vind het wel lastig om te zien dat ze nu wel ouder wordt en wat kwaaltjes krijgt.
Of als ze aanbied om op te passen terwijl ze daar ook weer eigenlijk 2 dagen van bij moet komen. Dan wil ik dat eigenlijk niet, maar ze vindt het zo leuk en wil het zelf wel.
Etc.
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Ja, dit ook.quote:
Ik vond vooral de verschuiving lastig. Dat jij niet meer degene bent die op je ouders terug kan vallen maar dat zij jou juist nodig hebben en steeds meer een beroep op je doen.
Why are you wearing that stupid man suit?
Mijn vader is al op zijn 63e overleden, mijn moeder is al jaren aan het tobben met haar gezondheid. Ze heeft regelmatig mantelzorg nodig.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Het ouder worden en de nadelen die daarbij horen vind ik naar, maar ik merk wel dat je daarin meebeweegt, mee verandert. Mijn inner circle vrienden hebben ook allemaal minstens 1 ouder verloren. We praten wel over de zorgen, het ouder worden met gebreken van de 'overgebleven' ouders. Maar meer dat we voor hunzelf zo naar vinden. En dat het soms best zwaar is om de zorg deels op te nemen.
Toevallig heb ik het hier laatst met een collega over gehad. Zij heeft heel veel moeite te accepteren dat haar ouders ouder worden en slechter qua gezondheid. Ik snap haar wel, het is nooit leuk om te zien en van dichtbij mee te maken als iemand die vroeger alles voor je deed en je met zowat ieder klusje in huis hielp, dat niet meer kan. Tegen haar heb ik gezegd dat ze niet anders kan dan accepteren, want zoals iemand anders ook al zei: je doet er toch niets aan. Het hoort bij het leven. Meeveren en meerekken met de situatie, zoals zij (hopelijk) ook voor ons deden toen wij jong waren. Meer kun je niet doen… maar ik kan me zeker indenken dat het moeilijk kan zijn!
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Mijn beide ouders zijn overleden. Moeder toen ik 8 was en vader een maand voordat ik 30 werd. Ik heb hen dus nooit ‘oud’ meegemaakt maar heb (met m’n vader) wel een jarenlang ziekbed meegemaakt dus het tobben over het zorgen dat ook wordt genoemd herken ik wel.
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
Why are you wearing that stupid man suit?
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zandquote:
Het lijkt me vooral lastig als je enig kind bent. Dan kun je die zorg niet delen met broer(s) en/of zus(sen).
.
Ik vind het herkenbaar maar kan er nu beter mee omgaan dan vroeger. Vroeger vond ik het onverdraaglijke gedachtes.
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Nu nog steeds een verdrietige gedachte maar minder. Nu denk ik soms meer in de trant van: op een dag zal ik ze missen en dat is een groot verlies maar het leven zal ook doorgaan.
Het is bij mij minder geworden nadat ik zelf een gezin heb gekregen en nu mijn man en kind heb met wie ik nu een familie vorm.
Wat ook hielp is dat mijn ouders (begin 70) nog geen problemen hebben en erg zelfstandig zijn en zelf absoluut geen verdriet hebben bij de gedachten dat ze ouder worden. Vinden ze gewoon bij het leven passen en ze genieten van alles. Daardoor geniet ik ook
Ik herken dat wel.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Mede omdat hun zoon ziek is zie ik dat ze nog sneller oud worden. En juist dat vind ik heel erg.
Ik struisvogel daar wel over, hoor. Rationeel weet ik het wel, maar ik ga nooit zover met mijn denken naar het moment waarvan ik weet dat het gaat komen.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
Ik ben ook wel rationeel genoeg om te weten dat mijn leven na hun overlijden zeker wel doorgaat, dat dat mooi en gelukkig kan zijn, en dat ik ze zal missen maar daar ook mee zal kunnen leven. Ik vind het vooral veel te moeilijk om eraan te denken dat dat overljden een keer komt. Dat stop ik heel ver weg.
Ik besef ook dat wij heel veel geluk hebben dat we alle vier de ouders nog hebben en in tamelijk goede gezondheid. Mijn moeder heeft nu twee keer een heel moeilijke tijd gehad qua gezondheid (laatst een septische shock op vakantie in Oostenrijk afgelopen augustus) maar ze krabbelt er iedere keer weer beter dan verwacht uit. Dat zijn wel de momenten dat ik met mijn neus op de feiten wordt gedrukt. Maar ze zijn 'pas' 76 en 81, dus ik kan ze ook best nog een hele tijd bij me kunnen hebben. Dochter van 14 vindt het ook wel lastig, die oude opa's en oma's, want ze zou zo graag zien dat ze haar gelukkig volwassen zien worden, afstuderen, kind(eren) krijgen, maar die kans is niet zo heel groot.
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
Mijn eigen ouders leven al heel lang niet meer, daar heb ik nooit de tijd/mogelijkheid gehad om in deze fase te komen. Maar ik herken het wel een beetje van mijn schoonouders. Ik ben al 23 jaar samen met mijn lief, dus het zijn ook wel een beetje mijn bonusouder geworden. Ze gaan nu rap richting de 80, en hoewel ze nog fit zijn, vind ik het idee dat zij ook binnen nu en een paar jaar wegvallen heel naar. Ik weet maar al te goed hoe het voelt om een ouder te verliezen, ik wil daar helemaal niet nog een keer doorheen. En dan nu ook met kinderen die bewust meemaken dat hun oma of opa er niet meer is, nooit meer 
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.
[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
. Het is onderdeel van het leven en ik prijs me heel gelukkig dat de band met mijn schoonouders hecht is, maar dat maakt het niet makkelijker helaas.[ Bericht 0% gewijzigd door Phaidra op 13-10-2023 16:00:54 ]
Venus in pocketformaat
© loveli
© loveli
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
Daarom vind ik ook dat de serie "Oogappels" zo terecht de televizierring hebben gewonnen. Enorm veel herkenbaarheid in alle opzichten. Ik heb mijn vader verloren (62 jaar toen) na een ziekbed van een week. Nu is mijn 92-jarige moedertje terminaal en een langer ziekbed. Ze lijdt ook al een aantal jaren aan Alzheimer. Je wil je ouders het liefst nooit zien aftakelen. Alles moet het liefst hetzelfde blijven. Ben inmiddels ouder dan mijn vader ooit is geworden en denk nog steeds dat ik 30 jaar ben. Mijn kinderen (dertigers) weten wel beter. 
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Maar ik zie mijn moeder nog steeds in de ogen van vroeger.
Dit is heel herkenbaar. Ik werk zelf al jaren in de ouderenzorg, dus in theorie weet ik heel goed hoe alles geregeld moet worden. De andere kant is dat ik ook weet hoeveel het kan zijn, en als enig kind kom er ik dan soort van alleen voor te staan. Dat beangstigt me soms wel. Ze zijn nu mid 60 dus met wat geluk hebben ze nog heel wat jaren te gaan, maar toch vind ik het soms lastig. Ik probeer er inderdaad ook maar niet te veel aan te denken.quote:
[..]
Dit is inderdaad waar ik me weleens zorgen om maak, hoe ik dat ga doen zodra mijn ouders hulpbehoevend worden. Ze zijn pas begin 60 en nog gezond, maargoed, dat zullen ze niet altijd blijven en ik ben enig kind en woon ver weg.. voor nu steek ik maar gewoon mijn hoofd in het zand
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken het ook wel. Ga zelf richting 40 (dus ook combi met besef van zelf ouder worden) en ouders net voorbij de 70. Wat ook niet helpt is dat ik enig kind ben en best ver van ze af woon. Maak me dus ook wel eens druk om hoe dat straks zal moeten als ze meer hulp nodig hebben, maar heb nog hoop dat dat nog zeker 10 jaar of meer kan duren.
Too much is never enough!
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou ja, er gaat zéker een moment komen dat ze er niet meer zijn, dat is geen onzekerheid. Maar wanneer en in welke vorm dat moment komt, dat is meestal niet te voorspellen.
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
Misschien kan die zekerheid toch een beetje rust geven in je hoofd?
disclaimer
Op zich is die zekerheid er niet want je kan zelf eerst doodgaan. Als ik ooit ergens zorgen voor heb is het dat. Zeker nu ik zelf ook kinderen heb. Dan denk ik "als hun dat maar bespaard blijft in hun oude dag".
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Mijn ouders waren niet heel piep toen ik werd geboren. Mijn vader is 76 en kan niet meer evenveel als vroeger. Lang gerookt en als ik zijn hoest hoor dan weet ik niet hoe lang dat nog goed gaat. Het is triest maar hoort er ook een beetje bij.
Voor de praktische kant (enig kind en woon te ver voor mantelzorg) steek ik nog even mijn hoofd in het zand.
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.quote:
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Dat ben ik ook zeer zeker! Ben mij er ook echt wel van bewust dat ik van geluk mag spreken dat ze er gewoon nog zijn.quote:
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Born to Lose, but Built to Win.
Ja, precies! Dat hoop ik ook voor jequote:
[..]
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou precies dit dus!quote:
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Born to Lose, but Built to Win.
Had je ook het gevoel dat je nog niet in de juiste levensfase was om daar doorheen te gaan?quote:
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Dat laatste wat je aangeeft is inderdaad zeker een punt ja. Toen de generatie boven m’n ouders wegviel, was dat ook al even een realiteit check.
Naja dat is dus ook wel waarom ik dit topic heb geopend. En tot nu toe ben ik “blij” dat er eindelijk mensen zich herkennen in het gevoel waarin mee kamp.
Born to Lose, but Built to Win.
oef! Lastig zeg!quote:
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Born to Lose, but Built to Win.
Ik las het boek van Bart Chabot "Mijn vaders hand' . Zo goed geschreven en begreep zijn beslissing om te kappen met zijn ouders. Maar kon mij werkelijk niet voorstellen hoe het andersom moet zijn. Een kind uit je leven schrappen. Bart heeft nog wel aan het sterfbed van zijn moeder gezeten en zei mooie woorden in het programma "De geknipte gast"
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
quote:In het aangezicht van de dood verkruimelen de verwijten.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
Tja, ik ben sowieso de laatste jaren een piekeraar. Het moment dat je voorgoed afscheid moet nemen van een ouder komt gewoon steeds dichterbij.quote:
[..]
Nou precies dit dus!
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Dat is het leven en daar moet je mee omgaan.
Mijn ouders zijn beiden 75. Mijn vader is nog steeds best een fitte man, maar vanzelfsprekend niet meer de sterke, super fitte man die hij zijn hele leven geweest is. Zijn geheugen laat ook steeds meer te wensen over en ik moet hem bij van alles en nog wat helpen. Het lukt gewoon niet zo goed meer. Mijn moeder is al meer dan 20 jaar ernstig gehandicapt en zorgbehoevend, maar ze woont nog wel thuis en de meeste zorg komt op de schouders van mijn vader terecht. Het is een situatie waar ik al jarenlang moeite mee heb. Ik had ook nooit verwacht dat ze nog zo oud zou worden.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik heb dit ook en mijn ouders moeten nog met pensioen gaan. Is overigens pas begonnen toen ze opa en oma werden.quote:
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Daarvoor was ik er niet mee bezig
Ik kan mij nog herinneren toen ik een jaar of 22 was en net uithuis wonend in een studentenhuis mijn ouders op bezoek kwamen en een medestudent zei: "Goh, jij hebt wel best oud uitziende ouders." Ik was zwaar beledigd, hoezo oud? Ik vond dat mijn ouders er nog best jong uit zagen. Woest was ik op die vent. Zelf zag hij er jaren later uit als 40-tiger als een bejaarde kutkerel met een kale kop.
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Nee met mijn vader heb ik geen band, mijn jeugd was complex zeg maar. Bovendien is hij autistisch en het is letterlijk uit het oog uit het hart. Mijn moeder heeft adhd maar is verder mentaal en lichamelijk ook niet in orde. Die moet weken bijkomen van 1 uurtje met haar kleinkinderenquote:
[..]
oef! Lastig zeg!
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Dus elkaar vaker zien is gewoonweg geen optie.
ik vond het ook moeilijk. mijn ouders zijn inmiddels overleden.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
wat naar.Heel veel sterkte.
Veel sterkte!quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt. 
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijktquote:
[..]
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
je krijgt een andere afhankelijkheid van elkaar en natuurlijk gaat dat gepaard met allerlei soorten verandering. Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Het gedrag verandert maar de mens blijft. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
disclaimer
Ja daar heb je helemaal gelijk in natuurlijk. In hun perceptie zijn ze wel veranderd, maar alleen voor dingen die ze zeg maar "toe willen geven".quote:
[..]
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijkt
Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
|
|
| Forum Opties | |
|---|---|
| Forumhop: | |
| Hop naar: | |