OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.quote:Op zaterdag 14 oktober 2023 10:54 schreef LadyTagliatelle het volgende:
Hebben jullie dan ook een 40+ jaar verschil in leeftijd met je ouders of dat niet?
Mijn “angst” zit denk ik meer in het verlaten dan in het zorgen of aftakelen. Ik vind het wel lastig om te zien dat m’n vader niet meer die “sterkte superheld “ is die alles kan of kan oplossen. Maar daar zit voor mij niet de meeste emotie in. Al zou ik het uiteraard verschrikkelijk voor hen vinden dat ze pijn krijgen of ongemakken. Maar zelf heb ik veel moeite met de gedachten dat ze er straks wellicht niet meer zijn.
En ik ben verder mega dankbaar dat ze er überhaupt nog zijn. Als ik bij sommige van jullie lees dat ze of een van hen op jonge leeftijd zijn overleden, dan mag ik absoluut in m’n handjes knijpen.
Ik ben dan geen enig kind. Maar omdat de rest zoveel ouder is, en er heel anders in zit dan ik. Voelt het soms toch eenzaam en onbegrepen.
Ik ben sowieso vrij sentimenteel en ik hou niet van verandering. Dus nu het huis lees gaat, enorm wordt verbouwd, spullen zonder pardon worden weggesmeten, vind ik al lastig.
Mijn ouders laten overigens niets blijken of ze er last van worden dat ze ouder worden. Ze staan altijd mega nuchter in het leven. Wat dat betreft ben ik echt een buitenbeentje. Al sta ik over alle andere zaken wel nuchter in het leven.
Ongeïnteresseerd maar toch aanwezig.
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Dat ben ik ook zeer zeker! Ben mij er ook echt wel van bewust dat ik van geluk mag spreken dat ze er gewoon nog zijn.quote:Op zaterdag 14 oktober 2023 17:14 schreef mschol het volgende:
wees vooral heel blij dat ze er nog zijn, ik was maar een paar jaar ouder en had geen ouder meer over
Born to Lose, but Built to Win.
Ja, precies! Dat hoop ik ook voor jequote:
[..]
Het idee dat ze er straks niet meer zijn vind ik ook niet echt prettig. Ik ben best wel close met ze, zie ze elke week. Het was altijd al ons drieën, met alle leuke dingen maar ook ellende die we hebben meegemaakt door de jaren heen. Ik hoop er gewoon maar op dat ze nog 30 jaar in goede gezondheid door kunnen.
Born to Lose, but Built to Win.
Nou precies dit dus!quote:
Herkenbaar. Ik ben enig kind en heb alleen mijn 76 jarige moeder. Mijn moeder mankeert al het een en ander en zorgt niet altijd even goed voor zichzelf. Verder fietst ze nog wel elke dag even naar het dorp en is ze zelfstandig. Ik help haar wel met veel dingen, maar sommige dingen zoals huishoudelijk werk wil ze persé nog zelf doen. Ze wordt zelfs een beetje bozig als ik haar wil helpen. Ik verneem ook wel dat ze vergeetachtiger en warrig is geworden en weinig zin meer heeft om de deur uit te gaan. Al met al kom ik meerdere keren per week bij haar om te helpen waar nodig, geen enkel probleem.
Een vriendin van mij moppert vaak op haar ouders, maar ze beseft niet helemaal dat ze er binnen nu en een jaar of 5 misschien niet meer zijn. Daar ben ik me wel bewust van, en ik probeer dan ook zoveel mogelijk nog dingen samen met mijn moeder te doen nu het nog kan. Ik word er wel verdrietig van als ik er teveel over nadenk.
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Born to Lose, but Built to Win.
Had je ook het gevoel dat je nog niet in de juiste levensfase was om daar doorheen te gaan?quote:
Ik herken wel wat je schrijft, als nakomertje heb ik daar ook moeite mee gehad. Allereerst toen het ouderlijk huis werd verkocht, en later toen ze hun huis verruilden voor een flat. Dat mijn vader dementeerde, heb ik ook heel lang ontkend. Hij heeft zich ook heel lang "goed gehouden" naar mij toe, omdat hij het op zijn beurt kennelijk ook zo aanvoelde.
We hebben op een gegeven moment als gezin bij elkaar gezeten om dingen te bespreken. Hoe zagen mijn ouders het "oud worden" voor zich, wat waren hun wensen mbt zelfstandig wonen, wat er met het huis en de spullen moet gebeuren als ze er niet meer zijn etc. Super ongemakkelijk en ik kende niemand die dat eerder had gedaan, maar het heeft toen voor mij uiteindelijk wel in gang gezet dat ik er wat meer vrede mee kreeg.
Vorig jaar is mijn vader overleden en sindsdien praat ik er met meer mensen over, en het is echt voor veel mensen van 30+ een ding (ik ben nu zelf 40+). Soms vraag ik ook bewust aan mensen die net wat ouder zijn, of hun ouders nog leven en hoe of dat dat bij hun gaat.
Het wakkert ook een soort zoektocht in jezelf aan, waarbij je op zoek moet naar wie je zelf bent als ouder en niet meer als kind. Wanneer de generaties boven je wegvallen, schuif je zelf een generatie op. Daar moet je je nieuwe draai in vinden, jezelf weer in hervinden.
Ontdekken dat je niet de enige bent die hiermee dealt, heeft voor mij echt een verzachtende werking.
Dat laatste wat je aangeeft is inderdaad zeker een punt ja. Toen de generatie boven m’n ouders wegviel, was dat ook al even een realiteit check.
Naja dat is dus ook wel waarom ik dit topic heb geopend. En tot nu toe ben ik “blij” dat er eindelijk mensen zich herkennen in het gevoel waarin mee kamp.
Born to Lose, but Built to Win.
oef! Lastig zeg!quote:
Ik zie mijn moeder maximaal 2 keer per jaar (op de verjaardag van mijn dochters) en dan lijkt het ouder worden soms wel extra hard te gaan. Als is ze nog maar begin 60, je ziet dat ze ouder wordt en dat merk je lichamelijk ook. Mijn vader heb ik al ruim 5 jaar niet gezien, daarvoor zag ik hem ook zelden.
Het idee dat mijn vader weg kan vallen voelt vreemd. Geen idee of dat echt een gemis met zich mee zou brengen of ergens juist rust omdat het nu zo complex is. Het idee dat mijn moeder weg kan vallen geeft onrust. Omdat onze relatie ook zo enorm complex is. Ze is nooit echt een moeder geweest en dat gemis is er nog altijd. Maar ik heb het ook geaccepteerd en ben blij dat ze wel een soort van oma rol aanneemt richting de kinderen. Maar als ze definitief weg zou vallen, denk ik dat dat best confronterend zal zijn. En ook een groot gemis. Al beperkt ons contact zich nu voornamelijk tot appen.
Mijn zus heeft met onze ouders al een jaar of 10 helemaal geen contact meer. Het idee dat ik er alleen voor kom te staan als ze weg komen te vallen, als in het alles moeten regelen en dat verdriet niet kunnen delen, vind ik wel wat beangstigend af en toe.
Maar vooralsnog ga ik ervan uit dat ze beiden minstens 75 worden. Dat is de leeftijd waarop mijn beide opa's en mijn oma kwamen te overlijden, dus dan hebben ze nog even
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Born to Lose, but Built to Win.
Ik las het boek van Bart Chabot "Mijn vaders hand' . Zo goed geschreven en begreep zijn beslissing om te kappen met zijn ouders. Maar kon mij werkelijk niet voorstellen hoe het andersom moet zijn. Een kind uit je leven schrappen. Bart heeft nog wel aan het sterfbed van zijn moeder gezeten en zei mooie woorden in het programma "De geknipte gast"
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
https://www.npostart.nl/de-geknipte-gast/17-02-2023/BV_101409319
' Verwijten verdwijnen als sneeuw door de zon bij het naderend aanzien van de dood. '
Misschien niet letterlijk, maar zoiets. In ieder geval raakte die opmerking mij.
Sorry, beetje off-topic.
quote:In het aangezicht van de dood verkruimelen de verwijten.
[ Bericht 8% gewijzigd door Firuze60 op 14-10-2023 18:46:31 ]
Tja, ik ben sowieso de laatste jaren een piekeraar. Het moment dat je voorgoed afscheid moet nemen van een ouder komt gewoon steeds dichterbij.quote:
[..]
Nou precies dit dus!
Hoe hou jij die gedachten buiten de deur?
Dat bozige herken ik wel ja. Ik denk dat het voor iemand die op zo’n punt in het leven is, ook best een lastig punt is en weer iets is dat je dan moet accepteren.
Dat mopperen van anderen op hun ouders of zelfs opa en oma herken ik. Zeg daar ook altijd op een luchtige manier wat van. Niet dat het wat uithaalt haha!
Ik probeer er ook niet teveel over te denken. Maar toch overvalt de gedachte me steeds vaker.
Nu moet ik wel zeggen dat m’n moeder mij vaak triggert hoor, met haar uitspraken.
Zij heeft zo lang als dat ik mij kan herinneren de uitspraken:
“Wij hopen dan onze verjaardag te vieren.”
“Ja, wij hopen volgende week op vakantie te zijn.”
“Ik hoop dat ik tegen die tijd wel thuis ben.”
“Ik hoop je dan op de verjaardag van….. weer te zien.”
Altijd dat”hopen” nooit is het echt; Ik ben er dan. Of zo.
Vroeger was dat nog wel grappig. Tegenwoordig voelt het alsof ze er zelf weinig vertrouwen in heeft.
Dat is het leven en daar moet je mee omgaan. 
Mijn ouders zijn beiden 75. Mijn vader is nog steeds best een fitte man, maar vanzelfsprekend niet meer de sterke, super fitte man die hij zijn hele leven geweest is. Zijn geheugen laat ook steeds meer te wensen over en ik moet hem bij van alles en nog wat helpen. Het lukt gewoon niet zo goed meer. Mijn moeder is al meer dan 20 jaar ernstig gehandicapt en zorgbehoevend, maar ze woont nog wel thuis en de meeste zorg komt op de schouders van mijn vader terecht. Het is een situatie waar ik al jarenlang moeite mee heb. Ik had ook nooit verwacht dat ze nog zo oud zou worden.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
Ben wel enorm dankbaar dat ze er allebei nog zijn en ik roep regelmatig gekscherend dat ze echt 100 moeten worden, maar dat is natuurlijk best onrealistisch huh. Het idee dat ze heel ziek worden of plots dood gaan, het benauwd me enorm. Je bent absoluut niet de enige die met deze gevoelens rond loopt.
Ik vind sowieso de laatste tijd al dat de tijd als zand door mijn vingers lijkt te glippen. Het gaat zo snel allemaal. Ik ben inmiddels zelf op een leeftijd wat ik vroeger als oud zag. En mijn ouders, een constante in je leven, zijn gewoon nog veel ouder. Officieel 'bejaard'. Ik heb het er al een tijdje best moeilijk mee. Ik begrijp dat je datzelfde ervaart. Maar ik praat er ook nooit over met anderen, dus dan lijkt het misschien alsof niemand er mee zit.
Het is nou eenmaal zo is een dooddoener natuurlijk. Maar helaas wel waar.
"Dear life, When I said "can my day get any worse?" it was a rhetorical question, not a challenge."
Ik heb dit ook en mijn ouders moeten nog met pensioen gaan. Is overigens pas begonnen toen ze opa en oma werden.quote:
De tranen springen me soms in de ogen als ik eraan denk dat ze richting de 80 gaan en er misschien over 5 jaar niet meer zijn. Of over 10 jaar. De jaren vliegen namelijk voorbij.
Daarvoor was ik er niet mee bezig
Ik kan mij nog herinneren toen ik een jaar of 22 was en net uithuis wonend in een studentenhuis mijn ouders op bezoek kwamen en een medestudent zei: "Goh, jij hebt wel best oud uitziende ouders." Ik was zwaar beledigd, hoezo oud? Ik vond dat mijn ouders er nog best jong uit zagen. Woest was ik op die vent. Zelf zag hij er jaren later uit als 40-tiger als een bejaarde kutkerel met een kale kop.
Ik heb dit ook wel. Mijn ouders zijn rond de 67, en ik 35. Dus in mijn geval is het misschien overdreven om te zeggen dat de kans groot is dat het nog maar 5 of 10 jaar duurt, maar toch merk ik wel dat ik er al mee bezig ben. Ze zijn nog fit hoor, en sporten nog gewoon. Maar toch, het schiet voor mijn gevoel al op.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Maar goed, je moet dit accepteren. Je kan immers weinig anders. Misschien jezelf er langzaam op voorbereiden dat het over niet al te lange tijd ''klaar'' kan zijn. Dan kan het altijd nog meevallen, mochten ze nog 10 of 15 jaar fijn leven.
Nee met mijn vader heb ik geen band, mijn jeugd was complex zeg maar. Bovendien is hij autistisch en het is letterlijk uit het oog uit het hart. Mijn moeder heeft adhd maar is verder mentaal en lichamelijk ook niet in orde. Die moet weken bijkomen van 1 uurtje met haar kleinkinderenquote:
[..]
oef! Lastig zeg!
ik ken natuurlijk heel je situatie niet, maar elkaar vaker zien is geen optie?
Verdrietig dat het contact met je zus en je moeder ook niet werkt. Ik kan me voorstellen dat die gedachten beangstigend zijn.
Dus elkaar vaker zien is gewoonweg geen optie.
ik vond het ook moeilijk. mijn ouders zijn inmiddels overleden.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
mijn vader begon met een vorm van dementie na zijn 65ste en takelde toen snel af. was 4 jaar later dood.
mijn moeder heeft nog een tijd doorgeleefd, overleed enigszins onverwacht aan twee beroertes.
ik heb het allemaal als enorm zwaar ervaren. maar het hoort erbij, vrees ik. zo gaan onze levens en als je erdoor heen gaat voor je ouders, wordt je gedwongen de dood onder ogen te zien, je groeit er uiteindelijk van. het is bijna ook iets moois, het is zo ontzettend echt en rauw. we gaan allemaal dood, uiteindelijk.
en iedereen heeft zijn eigen tijd hiervoor, helemaal niet erg dat je dit nu al voelt. zie het maar als een voorbereiding op wat gaat komen. want dan moet je sterk zijn, er voor je ouders zijn.
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.quote:
Nou ja, er zit weinig anders op dan accepteren, want je kan de tijd niet stopzetten. Je daar heel erg tegen verzetten is niet zo heel zinvol. Ik denk dat je je energie dan beter kunt steken in de dingen die nog wél goed gaan. In essentie zijn het nog steeds dezelfde mensen, maar dan wat ouder.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
wat naar.Heel veel sterkte.
Veel sterkte!quote:
Mijn moedertje van 92 jaar ligt op dit moment in haar sterfbed. Ik vind het zwaar om haar te zien worstelen met pijn. Ze krijgt sinds vandaag de maximale toegestane morfinedosis. Ze kan al sinds een paar dagen niet meer slikken, water wordt met swabs gegeven. 'Gelukkig' heeft ze het geheugen van een konijn en zei een paar dagen geleden nog:" Moet ik de rest van mijn leven hier blijven?" Soms is dementie een zegen.
Gisteren met mijn moeder naar de internist geweest. Ze heeft nierfalen en moet zich aan bepaalde regels houden. Helaas is ze stronteigenwijs en steekt ze de kop in het zand voor de feiten. Elk jaar krijgt ze te horen, niet roken en zoutarm. Maar roken als een dokwerker natuurlijk en dat zoutarm is ook niks. Laatst betrapte ik haar op een ochtend met pizzapunt als ontbijt. 
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Toch wel gemopperd op haar, maar ik moet dat eigenlijk niet doen. Ze zorgt gewoon niet goed voor zichzelf maar wil ook niet anders. Ik moet het maar accepteren.
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijktquote:
[..]
Dat is het hem nou juist, het zijn niet meer dezelfde mensen. Ze zijn de laatste 5-10 jaar veranderd. Alles wat ze ons leerden, doen ze zelf niet meer. Ook gewoon simpele dingen.
Er is niet meer mee te praten. Ze luisteren niet. Ze praten eroverheen. Ze begrijpen het niet. Niet dat ze dom zijn, het gaat allemaal veel moeizamer. Alsof ze ook niet willen. Geld voor ouders + schoonouders in mijn geval.
Ik herken me wel in TS.
je krijgt een andere afhankelijkheid van elkaar en natuurlijk gaat dat gepaard met allerlei soorten verandering. Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Het gedrag verandert maar de mens blijft. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
disclaimer
Ja daar heb je helemaal gelijk in natuurlijk. In hun perceptie zijn ze wel veranderd, maar alleen voor dingen die ze zeg maar "toe willen geven".quote:
[..]
Dat is misschien wel zo, maar vergeet niet dat je zelf net zo hard verandert en dat daardoor de wig misschien wel steeds groter lijkt
Wat ik bedoel te zeggen is dat zij, in hun eigen kern, nog steeds dezelfde mensen zijn met dezelfde angsten en dezelfde emoties. Net als jij altijd jij zal blijven voor jezelf. Dat die perceptie voor anderen wellicht verandert doet daar niets aan af.
You can sleep in a racecar, but you can't race a house!
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
Op zaterdag 12 november 2022 13:41 schreef knoopie het volgende:
Daar kan je wel om lachen, maar de motorolie vervangen is een stuk handiger in de badkuip dan op je vloerkleed in de woonkamer.
|
|
